“Now this entire Jewish world, which constitutes an exploiting sect, a people of leeches, a voracious parasite, [“une secte exploitante, un peuple sangsue, un unique parasite dévorante”] closely and intimately connected with another, regardless not only of frontiers but of political differences as well — this Jewish world is today largely at the disposal of Marx or Rothschild. I am sure that, on the one hand, the Rothschilds appreciate the merits of Marx, and that on the other hand, Marx feels an instinctive inclination and a great respect for the Rothschilds. This may seem strange. What could there be in common between communism and high finance? Ho ho! The communism of Marx seeks a strong state centralization, and where this exists, there the parasitic Jewish nation [“ la nation parasite des Juifs”] — which speculates upon the labour of people – will always find the means for its existence…” – Bakunin, “ Rapports Personnels avec Marx ” in Oeuvres Completes, vol. 2, p. 125 (σ.σ. από τον αναρχικό Μπακούνιν: ''Τώρα, αυτός όλος ο Εβραϊκός κόσμος, ο οποίος συγκροτεί μια σέκτα εκμετάλλευσης, ένα λαό από βδέλλες, ένα αδηφάγο παράσιτο, στην οποία είναι στενά και βαθιά συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλον, χωρίς να λογαριάζουν όχι μόνο συνοριακές, αλλά επίσης ούτε και πολιτικές διαφορές- αυτός ο Εβραϊκός κόσμος είναι στις ημέρες μας, κατά μεγάλο μέρος, στη διάθεση του Μαρξ ή του Ρότσιλντ. Είμαι βέβαιος ότι, από την μία πλευρά, η οικογένεια Ρότσιλντ εκτιμά την αξία του Μαρξ, και από την άλλη πλευρά, ο Μαρξ αισθάνεται μια ενστικτώδη συμπάθεια και τρέφει έναν μεγάλο σεβασμό για την οικογένεια Ρότσιλντ. Αυτό ίσως φαίνεται περίεργο. Τι κοινό θα μπορούσε να υπάρχει μεταξύ του κομμουνισμού και της υψηλής διαχείρισης χρημάτων; Ω! ω! Ο κομμουνισμός του Μαρξ ζητά ένα ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος και όπου αυτό υφίσταται, πρέπει αναπόφευκτα να υπάρχει μια κεντρική κρατική τράπεζα, και όταν αυτό υφίσταται, εκεί το παρασιτικό Εβραϊκό Έθνος, το οποίο κερδοσκοπεί πάνω στο μόχθο του λαού, θα βρίσκει πάντοτε τα μέσα για την ύπαρξη του'')
Ο αναρχικός (και όχι κάποιος ναζιστής) Μπακούνιν, ήδη από το 1871 και πολύ πριν μας πει τα ίδια ο Χίτλερ δεκαετίες αργότερα, αποτύπωσε στην παραπάνω του επιστολή το κομμουνιστικό χαρακτήρα της πολιτικής παγκοσμιοποίησης με εβραϊκά αφεντικά και ουδέποτε φιλελεύθερης όπως παραπλανητικά παρουσιάζεται από ποικίλους αριστεριστές για να απαρνηθεί ο κόσμος την ελεύθερη οικονομία που στην πραγματικότητα τον απελευθερώνει από εκείνους και τα εβραϊκά αφεντικά τους! Η οικονομική τώρα παγκοσμιοποίηση (δηλ. το ελεύθερο δίχως σύνορα εμπόριο που έκαναν και οι πρόγονοί μας άλλωστε στην αρχαία Ελλάδα με τα πλοία τους για να έχουν να φάνε και για να είναι ανεξάρτητοι οικονομικά από τον οποιονδήποτε εχθρό) δεν μπορεί από μόνη της να οδηγήσει και στην πολιτική εφ’ όσον συνεχίζει να υπάρχει ατομική ιδιοκτησία και κεφαλαιοκράτες που δεν θα την έχουν έτσι ανάγκη ως αυτάρκεις που θα είναι, για αυτό υποχρεωτικά θα πρέπει να είναι κομμουνιστική για να εξαρτώνται άπαντες από το κράτος της (π.χ. υπενθυμίζουμε διαφήμιση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ που για το 2030 μας λέει ότι ‘’Δεν θα κατέχεις τίποτα και θα είσαι ευτυχισμένος’’), άρα και στα θρησκευτικά αν θέλει κάποιος να συνεχίζει να έχει πρόσβαση μέχρι και στο φαγητό! Με άλλα λόγια, όσο πιο οικονομικά ανεξάρτητος είναι κάποιος, τόσο πιο ελεύθερος είναι για να ακολουθήσει μέχρι και όποια θρησκεία θέλει ο ίδιος στον τόπο του. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να απορρίψει κάθε οικονομικό μοντέλο που του απαγορεύει να έχει ατομική ιδιοκτησία πάνω σε κάτι (π.χ. ένα σπίτι που θα ανήκει στον ίδιο και ονομαστικά με τίτλο ιδιοκτησίας) και που του καταπατά την εργασιακή ελευθερία (π.χ. ποια εργασία να κάνει και ποια όχι θέλει δεν θέλει), άρα κάθε κομμουνιστικό με όσες μορφές και να εμφανίζεται παραπλανητικά (π.χ. ως αριστερός τάχα μου ‘’εθνικοσοσιαλισμός’’). Σε απαντητικό άρθρο του παρόντος ιστολογίου τώρα, δόθηκε ανάλυση για το πως λειτουργεί ένα τέτοιο κομμουνιστικό μοντέλο απώλειας κάθε προσωπικής (άρα και σατανικής) ελευθερίας, αλλά όχι το αντίθετο φιλελεύθερο (και όχι ασύδοτο) που κάποιοι ονομάζουν και ως ‘’εθνοκαπιταλιστικό’’ που θα δούμε παρακάτω.
Πριν από αυτό όμως σε δημοσίευμα που θα προηγηθεί, πράγματι ξεκαθαρίζεται εκεί πέρα ότι στόχος της πολιτικής παγκοσμιοποίησης είναι να κατευθύνει και να καθορίζει όλες τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στις διάφορες ηπείρους μέσω ολοκληρωτικής κυριαρχίας (σ.σ. σαν της κομμουνιστικής δηλαδή όπως στην άλλοτε Σοβιετική Ένωση και στην Κίνα σήμερα), ότι η απόφαση για το τι παράγεται και καταναλώνεται, καθώς και πού και σε ποια στιγμή, επιχειρείται να καθοριστεί από μια ιδεολογικο-πολιτική άρχουσα τάξη, η οποία συχνά δεν εκλέγεται καν από τους λαούς και ότι το βασικό επιχείρημα της πολιτικής παγκοσμιοποίησης, είναι ότι η αντιμετώπιση των όλο και πιο περίπλοκων προβλημάτων αυτού του κόσμου – από τις οικονομικές κρίσεις έως την προστασία του περιβάλλοντος – απαιτεί μια κεντρικά σχεδιασμένη διαδικασία λήψης αποφάσεων, ενώ το εθνικό κράτος – ως κυρίαρχος εκπρόσωπος των εθνών – καθίσταται άνευ αντικειμένου στην πολιτική παγκοσμιοποίηση και πρέπει να αντικατασταθεί από μια κεντρική-παγκόσμια πολιτική δύναμη, επισημαίνοντας ότι το σκεπτικό στον πυρήνα αυτής της θεωρίας είναι καθαρά σοσιαλιστικό-κολεκτιβιστικό. Αυτό που αποκρύπτει όμως και αποκαλύπτει το δεύτερο εθνοκεντρικό στα οικονομικά δημοσίευμα που θα ακολουθήσει, είναι ότι η οικονομική παγκοσμιοποίηση που προτείνεται έναντι της πολιτικής από το προηγούμενο δημοσίευμα, με αυτό το νέο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα αναρχισμού της ελεύθερης αγοράς, που θα αρνείται μεν την ύπαρξη του κράτους, ως απόλυτου μηχανισμού εξουσίας επί της κοινωνίας, αλλά δέχεται την ύπαρξη του συστήματος της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς και του κινήτρου του χρηματικού κέρδους ως μοχλού της ανθρώπινης δραστηριότητας, το δίκαιο το καθορίζει η αγορά ή καλύτερα τα συμφέροντα και οι κοινωνικές τάσεις που επικρατούν σαν των εβραίων του Ρότσιλντ όπως εύστοχα έγραψε ο αναρχικός Μπακούνιν που είδαμε, αντί του μαγαζάτορα της γειτονιάς μας ας πούμε που δεν θα μπορεί έτσι να ανταγωνιστεί στις τιμές ένα πολυεθνικό σούπερ μάρκετ λόγου χάρη.
Η οικονομική όμως παγκοσμιοποίηση δεν φτάνει τελικά από μόνη της για να πετύχει την παγκοσμιοποίηση και πολιτικά, αν υποθέσουμε για παράδειγμα ότι ένας τέτοιος μαγαζάτορας θα αποφάσιζε να εξάγει τα προϊόντα του και στο εξωτερικό πουλώντας ανεμπόδιστα τις ελιές του στην Κίνα λόγου χάρη εκμεταλλευόμενος το δίχως σύνορα εμπόριό της, διότι πάλι θα παρέμενε οικονομικά ανεξάρτητος με ατομική ιδιοκτησία και έτσι δεν θα έχει ανάγκη κανένα κράτος μιας τέτοιας πολιτικής παγκοσμιοποίησης για να εξαρτάται απόλυτα από εκείνο μέχρι και στο φαγητό! Με άλλα λόγια, για να μπορεί ν’ αγοράζει φαγητό μόνο και εφ’ όσον είναι υπάκουος στα δικά της θέλω για να του δοθεί αυτή η άδεια! Υποχρεωτικά λοιπόν θα πρέπει να επιβληθεί κομμουνισμός παντού πλανητικά για να αφαιρεθεί κάθε τέτοια ανεξάρτητη ύπαρξη στα οικονομικά, αφού ο πλούσιος ή έστω ένας αυτάρκης άνθρωπος που δεν είναι ματαιόδοξος για να το πούμε και με διαφορετικά λόγια, δεν έχει ανάγκη τα χρήματα που θα του προσφέρει ένα τέτοιο κράτος ή μια παγκόσμια κυβέρνηση για να ζήσει όπως εκείνο ή εκείνη θέλει, του αρέσει δεν του αρέσει μέχρι και στα θρησκευτικά. Ακολουθεί τώρα μια σύντομη διευκρίνιση για καλύτερη κατανόηση της διαφοράς μεταξύ μιας μαρξιστικής (κομμουνιστικής) οικονομίας που σκλαβώνει και ελεύθερης οικονομίας που απελευθερώνει, πριν πάμε σε εκείνα τα δυο δημοσιεύματα. Ας σημειωθεί προηγουμένως όμως ότι η ελεύθερη οικονομία που εξετάζεται παρακάτω δεν υφίσταται ακόμα και ιδίως στην Ελλάδα (όσο και να φωνάζουν για το αντίθετο προπαγανδιστές αριστεριστές), όταν για παράδειγμα χρειάζεται πάλι άδεια από το κράτος για να βάλει κάποιος πάγκο σε μια λαϊκή αγορά για να πουλήσει τα προϊόντα που παράγει στο χωράφι του, όταν το μεγαλύτερο μέρος του κέρδους του πάει στο κράτος με φορολογία και προκαταβολικά είτε θα το έχει είτε όχι, όταν το κράτος αποφασίζει ποιος θα πάρει επιδότηση για να ανοίξει μαγαζί και ποιος όχι βάσει πολιτικών κριτηρίων, όταν μέχρι και καφετέριες ανήκουν ιδιοκτησιακά πια σε αλυσίδα καταστημάτων με τους ιδιοκτήτες τους να μετατρέπονται σε (αν)ελεύθερους επαγγελματίες πλέον, όταν φορολογείται η ατομική του ιδιοκτησία με κρατικό φόρο (σ.σ. τον ΕΝΦΙΑ σαν να πληρώνει ενοίκιο για το ίδιο του το σπίτι) που αν δεν πληρωθεί θα κατασχεθεί απ’ το κράτος, δηλαδή απ’ τους κυβερνώντες του που υπηρετούν την πολιτική παγκοσμιοποίηση επιβάλλοντας τέτοια παρεμβατικά μέτρα μέχρι να γίνουν ολοκληρωτικά στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κράτος που υλοποιείται βήμα βήμα.
Οι επικριτές του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού κατηγορούν τις αγορές για ένα σύστημα που – φέρεται – να συγκλίνει αναπόφευκτα προς μια ολοένα και πιο άνιση κατανομή των πόρων. Ωστόσο, ακόμη και αν αυτό ήταν αλήθεια (οι διαχρονικές αλλαγές στην ανισότητα είναι περίπλοκες και δύσκολο να μετρηθούν), η εναλλακτική του εξισωτισμού είναι ολοφάνερα χειρότερη.
Εξετάστε δύο πιθανές συναρτήσεις κοινωνικής πρόνοιας (δηλαδή, δύο πιθανές ποσοτικοποιήσεις της ευημερίας των ανθρώπων σε μια δεδομένη κοινωνία): την εξισωτική (μαρξιστική) και την «Ρωλσιανή». Η πρώτη ισχυρίζεται ότι όσο πιο ίση είναι η ικανοποίηση των ανθρώπων από αγαθά κι υπηρεσίες (δηλαδή, οι συνθήκες της ευημερίας), τόσο καλύτερη είναι η κοινωνία, ενώ η δεύτερη υποστηρίζει ότι η ευημερία της κοινωνίας εξαρτάται από την κατάσταση των λιγότερο εύπορων μελών της.
Όπως δείχνει το Σχήμα 1, μπορείτε να έχετε μια πιο άνιση κοινωνία όπου, παρόλα αυτά, κάθε μέλος είναι σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι στο προηγούμενο, πιο εξισωτικό σενάριο: αυτό απεικονίζεται στην μετακίνηση από το σενάριο 1 στο σενάριο 2, και αυτό ακριβώς είναι που η παγκοσμιοποίηση συνεπάγεται. Παρατηρήστε ότι, από την άποψη των υπέρμαχων της ισότητας, η κοινωνία θα ήταν καλύτερη στο 1, όταν ήταν «πιο ισότιμη» από ό,τι στο 2, όπου και τα δύο άτομα, Α και Β, απολαμβάνουν μεγαλύτερη (αν και λιγότερο ίση) ικανοποίηση από αγαθά και υπηρεσίες.
Αυτό το απλό γράφημα παρέχει πολύτιμες γνώσεις σχετικά με τον κομμουνισμό και τις ουτοπικές ιδεολογίες: ελπίζοντας να επιτύχουμε το σενάριο 3, όπου όλοι θα ζούσαν καλύτερα και η κοινωνία θα ήταν πιο ισότιμη, κάτι που μπορεί να μην είναι καν εφικτό λόγω παραγωγικών και τεχνολογικών περιορισμών, οι κομμουνιστές και οι ουτοπιστές προτιμούν να μας επιβάλουν το σενάριο 1, όπου θα είμαστε όλοι φτωχότεροι και σε χειρότερη κατάσταση – αλλά, για δείτε, θα έχουμε νικήσει την ανισότητα! Επιπλέον, η αποδοχή του σεναρίου 2 (δηλαδή, της προσέγγισης του Rawls) είναι ακριβώς αυτό για το οποίο έχουν σχεδιαστεί τα σύγχρονα καπιταλιστικά κράτη πρόνοιας: κανείς δεν μένει πίσω εάν πραγματικά μειονεκτεί – κανένας υποστηρικτής της ελεύθερης αγοράς δεν αντιτίθεται σε αυτό. Ωστόσο, η φροντίδα των μειονεκτούντων ατόμων δεν σημαίνει την υιοθέτηση μιας εξισωτικής ιδεολογίας.
(σ.σ. από το ιστολόγιο ‘’Ελεύθερη Αγορά’’ που θα διαβάσουμε και το παρακάτω δημοσίευμα)
Ναι στην οικονομική Όχι στην πολιτική παγκοσμιοποίηση
Οι δύο μορφές της παγκοσμιοποίησης
Η δημοφιλία της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται σταθερά σε πτώση. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι την απορρίπτουν καθολικά ως άδικη και ως πηγή κάθε είδους προβλήματος – συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών κρίσεων και της μετανάστευσης.
Αυτή η γενική καταδίκη της παγκοσμιοποίησης είναι ωστόσο ένα μεγάλο πρόβλημα. Ο λόγος για αυτό γίνεται εμφανής εάν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση έχει δύο διαστάσεις: μια οικονομική και μια πολιτική.
Η οικονομική παγκοσμιοποίηση είναι συνώνυμη με το διασυνοριακό εμπόριο, την κατανομή της εργασίας και τον τουρισμό. Σήμερα, καμία χώρα δεν παράγει μόνο για να ικανοποιήσει τις δικές της ανάγκες, αλλά παράγει για να ικανοποιήσει παραγωγούς και καταναλωτές από άλλες χώρες. Και, αναλογικά και σχετικά μιλώντας, κάθε χώρα παράγει αυτό που γνωρίζει καλύτερα, προσφέροντας αγαθά και υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο.
Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, με το ελεύθερο εμπόριο να αποτελεί το φυσικό της στοιχείο, αυξάνει την παραγωγικότητα. Χωρίς αυτήν, δεν θα είχε μειωθεί η φτώχεια στον πλανήτη, στο βαθμό που επετεύχθη αυτό τις τελευταίες δεκαετίες.
Όχι στην Πολιτική παγκοσμιοποίηση
Να είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι: η πολιτική παγκοσμιοποίηση δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική παγκοσμιοποίηση. Στόχος της πολιτικής παγκοσμιοποίησης είναι να κατευθύνει και να καθορίζει όλες τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στις διάφορες ηπείρους μέσω ολοκληρωτικής κυριαρχίας. Η απόφαση για το τι παράγεται και καταναλώνεται, καθώς και πού και σε ποια στιγμή, επιχειρείται να καθοριστεί από μια ιδεολογικο-πολιτική άρχουσα τάξη, η οποία συχνά δεν εκλέγεται καν από τους λαούς.
Τα προβλήματα που ανέκυψαν – ειδικά στην Ευρώπη – με την μαζική, κεντρικά σχεδιασμένη μετανάστευση, έχουν προκληθεί με αποκλειστική ευθύνη της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και των ισχυρών ηγεμονικών κρατών που επηρεάζουν ριζικά τις αποφάσεις της. Τα ισχυρά «κοινωνικά κράτη» του οργανισμού, επιδότησαν και επιδοτούν αυτή τη μετανάστευση, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την ελεύθερη αγορά και το ελεύθερο εμπόριο. Ο Hans Hermann Hoppe είναι κατατοπιστικός για το συγκεκριμένο θέμα.1
Το βασικό επιχείρημα της πολιτικής παγκοσμιοποίησης, είναι ότι η αντιμετώπιση των όλο και πιο περίπλοκων προβλημάτων αυτού του κόσμου – από τις οικονομικές κρίσεις έως την προστασία του περιβάλλοντος – απαιτεί μια κεντρικά σχεδιασμένη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Το εθνικό κράτος – ως κυρίαρχος εκπρόσωπος των εθνών – καθίσταται άνευ αντικειμένου στην πολιτική παγκοσμιοποίηση και πρέπει να αντικατασταθεί από μια κεντρική-παγκόσμια πολιτική δύναμη.
Φυσικά, το σκεπτικό στον πυρήνα αυτής της θεωρίας είναι καθαρά σοσιαλιστικό-κολεκτιβιστικό.
Είναι επίσης η βάση των αρχών της σημερινής «Ευρωπαϊκής Ένωσης». Τελικός στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα ευρωπαϊκό μεγα-κράτος, στο οποίο τα έθνη θα έχουν ελάχιστη σημασία κατά την λήψη αποφάσεων στις Βρυξέλλες.
Για το άμεσο μέλλον, αυτό το όνειρο των γραφειοκρατών είναι τελειωμένο. Η επιθυμία να πραγματοποιηθεί αυτή η διεστραμμένη ομοιομορφία, έχει συγκρουστεί με τις σκληρές πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες. Η «ΕΕ» βρίσκεται σε ριζική αλλαγή – μετά και το τελευταίο χτύπημα της απόφασης της Βρετανίας να εγκαταλείψει τον οργανισμό.
Όχι στον προστατευτισμό, Ναι στο ελεύθερο εμπόριο
Με την ανάληψη της προεδρίας από τον Donald J. Trump στις ΗΠΑ, δεν υπάρχει πλέον πνευματική υποστήριξη από τις ΗΠΑ για το ευρωπαϊκό εγχείρημα ενοποίησης. Η αλλαγή εξουσίας και κατεύθυνσης στην Ουάσινγκτον έχει φρενάρει τους πολιτικούς παγκοσμιοποιητές – γεγονός που δίνει ελπίδα ότι η μελλοντική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα είναι λιγότερο επιθετική από στρατιωτικής άποψης. Ο Πρόεδρος Trump – σε αντίθεση με τους προκατόχους του – δεν προσπαθεί να επιβάλει μια νέα παγκόσμια τάξη. Αλλά ταυτόχρονα, ο πρόεδρος Trump προκαλεί μεγάλη ανησυχία στους υποστηρικτές της οικονομικής παγκοσμιοποίησης.
Είναι κατανοητό αυτό. Η κυβέρνηση του Donald Trump υποστηρίζει τη χρήση μέτρων προστατευτισμού – είτε με τη μορφή εισαγωγικών δασμών είτε με φορολογικές διακρίσεις – για την τόνωση της παραγωγής και της απασχόλησης στις ΗΠΑ, εις βάρος άλλων χωρών, εάν χρειαστεί.
Μια τέτοια παρέμβαση στην οικονομική παγκοσμιοποίηση και η επιστροφή σε παλαιότερες εποχές μερκαντιλισμού, δεν βλάπτει μόνο την οικονομική ευημερία. Αναμφισβήτητα, θα αναζωπυρώσει παλιές και νέες πολιτικές συγκρούσεις και αυτό δεν χρειάζεται να συμβεί.
Με την προγραμματισμένη γιγαντιαία ελάφρυνση της φορολογικής επιβάρυνσης – ύψους 9,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων – ο Πρόεδρος Trump δημιούργησε μια θετική οικονομική δυναμική, η οποία πλέον κινδυνεύει από την μερκαντιλιστική πολιτική τόσο του Trump όσο και άλλων χωρών. Η οικονομική παγκοσμιοποίηση – ο εθελοντικός καταμερισμός της εργασίας (χωρίς επιδοτήσεις και κοινωνικό κράτος) και το ελεύθερο εμπόριο – προάγουν μια παραγωγική και ειρηνική διασυνοριακή συνεργασία. Και γι ‘αυτό είναι σημαντικό να αντιστραφούν οι προστατευτικές οικονομικές πολιτικές ώστε να διατηρηθεί και να ενταθεί η οικονομική παγκοσμιοποίηση.
***
Ο Ευθύμης Μαραμής είναι αναρχοκαπιταλιστής, ιδρυτής της ιστοσελίδας «Ελεύθερη Αγορά – Austrian Economics, μελετητής της Αυστριακής Σχολής οικονομικών στην παράδοση του Ludwig von Mises και της αναρχοκαπιταλιστικής θεωρίας στην παράδοση των Murray Rothbard και Hans Hermann-Hoppe.
Σημείωση:
1.Hans Hermann Hoppe, The Journal Of Libertarian Studies, The Case for Free Trade and Restricted Immigration, Mises Institute 30/7/2014.
Τα φαινόμενα του εμπορίου και της μετανάστευσης διαφέρουν θεμελιωδώς και η έννοια του «ελεύθερου» και του «περιορισμένου» σε σχέση με τους δύο όρους είναι κατηγορηματικά διαφορετική. Οι άνθρωποι μπορούν να μετακινούνται και να μεταναστεύουν. Τα αγαθά και οι υπηρεσίες, από μόνα τους, δεν μπορούν. Να το θέσουμε αλλιώς, ενώ κάποιος μπορεί να μεταναστεύσει από το ένα μέρος στο άλλο χωρίς να το έχει ζητήσει κανένας άλλος, τα αγαθά και οι υπηρεσίες δεν μπορούν να μεταφερθούν από τόπο σε τόπο εκτός και αν ο αποστολέας και ο παραλήπτης συμφωνήσουν.
Μπορεί να εμφανίζεται ασήμαντη αυτή η διάκριση, έχει όμως σημαντικές συνέπειες. Διότι ελευθερία σε συνδυασμό με το εμπόριο σημαίνει επομένως εμπόριο μόνο κατόπιν πρόσκλησης ιδιωτικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Και το περιορισμένο εμπόριο δεν σημαίνει προστασία των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων από απρόσκλητα αγαθά ή υπηρεσίες, αλλά εισβολή και κατάργηση του δικαιώματος των ιδιωτικών νοικοκυριών και των επιχειρήσεων να επεκτείνουν ή να απορρίπτουν προσκλήσεις στην ιδιοκτησία τους.
Αντίθετα, ελευθερία σε συνδυασμό με τη μετανάστευση δεν σημαίνει μετανάστευση κατόπιν πρόσκλησης των μεμονωμένων νοικοκυριών και επιχειρήσεων, αλλά ανεπιθύμητη εισβολή ή αναγκαστική ενσωμάτωση. Και η περιορισμένη μετανάστευση σημαίνει ή τουλάχιστον μπορεί να σημαίνει την προστασία των ιδιωτικών νοικοκυριών και των επιχειρήσεων από την ανεπιθύμητη εισβολή και την αναγκαστική ενσωμάτωση.
ΠΗΓΗ: https://www.eleytheriagora.gr/3623-2/#easy-footnote-1
Αναρχοκαπιταλισμός ένας κίνδυνος για το έθνος.
Σε ποιο οικονομικό σύστημα οδεύει η Ανθρωπότητα;
Η παγκοσμιότητα της οικονομίας και της πληροφορίας που γεννήθηκε μέσα από την εκρηκτική ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας στον 20ο αιώνα, ιδιαίτερα δε κατά το τελευταίο τέταρτό του, χωρίς καμία αμφιβολία θα αποτελέσουν το βάθρο πάνω στο οποίο θα σταθεί το επερχόμενο παγκόσμιο χωριό ή η σύγχρονη παγκόσμια πόλη-πολιτεία.
Κατά συνέπεια εάν η επιστήμη και η τεχνολογία συνεχίσουν να δίνουν λύσεις στα σύγχρονα προβλήματα και προκλήσεις της ανθρωπότητας (όπως οι περιβαλλοντικοί περιορισμοί κ.α), τότε πολύ γρήγορα θα δούμε την ισεντροπίκη εξέλιξη του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος (δηλαδή την επικράτηση του καπιταλισμού και σε μη καπιταλιστικές χώρες).
Εάν παρατηρήσει κανείς την ανθρωπινή ύπαρξη θα διαπιστώσει ότι σε κάθε ιστορική συγκυρία της, οι κοινωνικές δυνάμεις του ανταγωνισμού και της δυναμικής προσαρμογής του έτειναν να καλύψουν την υπάρχουσα ζήτηση για κάθε είδος αγαθού, υλικού ή άυλου. Τα κανάλια της αγοράς κατάφερναν να επιλύουν το πρόβλημα της σπάνης (scarcity) ταχύτερα και πιο αποδοτικά από οποιοδήποτε κράτος. Αυτό το απλό συμπέρασμα του Rothbard οδηγεί στο αμέσως επόμενο πόρισμα του ιδίου, στο όποιο θεωρεί πως σε έναν πολιτικά αποκεντρωμένο κόσμο, μη-κυβερνώμενο από κάποιο κράτος, η κοινωνία θα παρήγαγε περισσότερο πλούτο, και θα έλυνε τα θεμελιώδη της προβλήματα πιο αποτελεσματικά.
Σύμφωνα με τα παραπάνω ο κλασικός καπιταλισμός είναι ανέφικτος σε πολλές χώρες μέχρι στιγμής όπως και η χώρα μας ένεκα της αδυναμίας περιορισμού της ισχύος του κράτους στην οικονομία, όταν όμως αυτό αναγκαστικά επέλθει μέσα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας (μια ομοσπονδία… ένα νόμισμα…) λόγο της τεχνολογικής εξέλιξης (όπως το ηλεκτρονικό νόμισμα: Βitcoin) η ανθρωπότητα θα είναι μπροστά σε ένα νέο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα αναρχισμού της ελεύθερης αγοράς, που θα αρνείται μεν την ύπαρξη του κράτους, ως απόλυτου μηχανισμού εξουσίας επί της κοινωνίας, αλλά δέχεται την ύπαρξη του συστήματος της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς και του κινήτρου του χρηματικού κέρδους ως μοχλού της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Είναι ηθικό (βάσει του Συντηρητισμού) ένα τέτοιο οικονομικό σύστημα και τι κίνδυνοι περικλείονται;
Σε ένα τέτοιο οικονομικό σύστημα λοιπόν το δίκαιο το καθορίζει η αγορά η καλύτερα τα συμφέροντα και οι κοινωνικές τάσεις που επικρατούν με ότι συνεπάγεται αυτό περί ηθικής.
Έτσι λοιπόν αν υποθέσουμε πως η κοινωνία θα είναι εξ’ ολοκλήρου ατομικιστική, τότε συνεπάγεται ότι το κάθε άτομο θα πρέπει να προστατεύεται μόνο του, και θα το κάνει με τα όπλα μόνος του ή θα πληρώνει ιδιωτικές εταιρείες να το κάνουν. Με αντίστοιχο τρόπο η μόρφωση, η υγεία και όλες οι (σοσιαλιστικές) υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας θα συνεχίσουν να υφίστανται, αλλά θα εκφράζονται συμβατικά, με βάση την ατομική βούληση, όχι ως παροχές του «Κοινωνικού Κράτους Πρόνοιας».
Κάτι τέτοιο δημιουργεί τρία μεγάλα προβλήματα:
Πρώτον, στις περιπτώσεις που τυχαίνει να υπάρχει πραγματικά ανάγκη κοινωνικής πρόνοιας αρχικά σε άτομα που έχουν ανάγκη να πάρουν από την κοινωνία πλούτο τώρα, αλλά μετά από ένα χρονικό διάστημα θα είναι πολλαπλός ωφέλιμοι προς τον πλούτο αυτής. Τα παραδείγματα είναι πολλά ∙ όχι μόνο στο χώρο της έρευνας, όπου υπάρχουν πολλοί Έλληνες, οι οποίοι έχουν καθοριστικό ρόλο στην καινοτομία και την επιχειρηματικότητα σε διεθνές επίπεδο και προέρχονται μεν από οικογένειες περιορισμένων οικονομικών πόρων, μια υποτροφία δε, έπαιξε καίριο ρόλο στην ζωή τους, με αποτέλεσμα μια «γνήσια» συνεισφορά (από την πλευρά τους) τόσο πάνω στην οικονομία όσο και στην κοινωνία. Σε πολλούς τομείς ευρίσκουμε το ίδιο μοτίβο εξέλιξης, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως κάθε είδους χρηματοδότηση θα έχει την ανάλογη ανταπόδοση.
Δεύτερον στην θρησκεία γιατί οι θεμελιώδεις αρχές του αναρχοκαπιταλισμού έρχονται σε σύγκρουση με τις θεμελιώδεις αρχές του Χριστιανισμού όσον αφορά την προσφορά στον συνάνθρωπο μας. Το «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν» -Ματθ. 34-39. που περιγράφονται στα εδάφια 1 στην επιστολή προς Κορινθίους 4-8 αντικατοπτρίζει την κυριότερη επί της ουσίας ντιρεκτίβα του Χριστιανισμού, πως όμως μπορεί να γίνει αυτό σε έναν κόσμο που ο «πλησίον» μας έχει ως σκοπό στην ζωή του να αποκτήσει περισσότερους πόρους από εμάς ακόμη και αν αυτοί οι πόροι αναλογούν σε εμάς; Εκεί έγκειται η σύγκρουση του ηθικού και του δίκαιου μέσα στον καπιταλισμό… χωρίς το ανθρώπινο πνεύμα μέχρι στιγμής να είναι σε θέση να δώσει απάντηση.
Τρίτον στην εθνική μας ταυτότητα που μέχρι στιγμής συμβαδίζει με την θρησκεία ως όρισε ο Ισοκράτης σε ομόγλωσσων, το ομόθρησκων και το ομότροπων Ελληνες όντες. Τόσο γιατί αποτελεί βασικό και αυτοτελές παράγοντα, αλλά και γιατί αλληλεπιδρά με τους άλλους δύο, τον τρόπο ζωής και την γλώσσα έκφρασης. Εκτός όμως από την θρησκεία απειλείται εξ’ ολοκλήρου η εθνική κυριαρχία του κράτους καθώς δεν υπάρχουν πλέον εθνικές οικονομίες και οδεύουμε σε μια παγκόσμια κοινότητα που θα περιορίζει την διαφορετικότητα και θα ομογενοποιεί τον άνθρωπο σε απλό καταναλωτή.
Τι καθήκον έχει ο συντηρητικός καπιταλιστής;
Οι συνήθεις σοσιαλιστές μάλλον κωφεύουν στα λογικά επιχειρήματα. Ο λόγος τους δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα και τα μελλοντικά φαινόμενα θα τους βρουν προ-εκπλήξεως. Απλά πετάνε λέξεις για να τροφοδοτήσουν τα συναισθήματά τους… Είναι τα συναισθήματα μειονεξίας απέναντι στους συνανθρώπους τους που τους κάνουν σοσιαλιστές, όχι η λογική και για αυτό ΔΕΝ είναι σε θέση (προς το παρόν τουλάχιστον) διασώσουν τις αρχές του έθνους και ενδεχομένως κινδυνεύουν να αφανιστούν από μόνοι τους.
Πιστεύω όμως ότι είναι καλό να εξηγήσουμε που έχουν λάθος, με αποτέλεσμα όταν και αν ξεπεράσουν το μάλλον ή ήττον ψυχολογικό αυτό ζήτημα πλημμελούς εξέτασης της πραγματικότητας και γίνουν καπιταλιστές (με πατριωτική συνείδηση ελπίζω!) να είναι ενημερωμένοι και να μην αναμασούν το σύνηθες παρα-φύσιν δόγμα που τροφοδοτούσαν τους εαυτούς τους και προπαντός να συμβάλουν και αυτοί μαζί με μας (τους συντηρητικούς) στην διαφύλαξη του έθνους.
Το κεφάλαιο είναι ένα εργαλείο, ένα μηχάνημα, που έχει παραχθεί και το οποίο βοηθάει στην παραγωγή άλλων αγαθών. Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό στο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο δεν έχει πόδια, (εκτός και αν μιλάμε για κανένα περίεργο μηχάνημα, απότοκο του Hollywood!!!), ούτε μυαλό, ούτε χέρια. Συνεπώς το κεφάλαιο ούτε ξεπλένει, ούτε πολεμάει, ούτε αποφασίζει. Το κεφάλαιο παράγεται από ανθρώπους. Οι άνθρωποι που παράγουν το κεφάλαιο έχουν έλεγχο (=ιδιοκτησία, κυριότητα) επάνω του και έτσι μπορούν να το κάνουν ότι θέλουν, ακόμα και να το δώσουν, ως δώρο κάπου. Οι άνθρωποι που δεν έχουν κατασκευάσει κεφάλαιο μπορούν να συνεργαστούν με αυτούς που έχουν κατασκευάσει ή έχουν κεφάλαιο με αποτέλεσμα την παραγωγή πλούτου από την οποία και οι δυο μπορούν να ωφεληθούν (να μοιράσουν τον πλούτο). Άρα το όποιο κέρδος του εργάτη, όπως και το όποιο κέρδος του καπιταλιστή, οφείλεται όχι στην μη-ελευθερία, αλλά στην ελευθερία των ανθρώπων να κρατάνε ότι παράγουν και να έχουν έλεγχο επάνω του (κεφαλαιοκράτες) και στην ελευθερία των ανθρώπων να συνεργάζονται πάντα υπό την προϋπόθεση της ελλείψεις βίας, αυταρχισμού, εκμετάλλευσης και εξαναγκασμού φυσικά.
Πώς όμως θα διασφαλισθεί αυτό χωρίς έθνος που κατ’ επέκταση θα ελέγχει τους μηχανισμούς του κράτους και την αυθαιρεσία της ελεύθερης οικονομίας;
Η απάντηση συμφώνα με τα παραπάνω είναι απλή: ΔΕΝ διασφαλίζεται χωρίς Έθνος. Ακόμα και αν δεν υπάρχει κράτος να διαχειρίζεται τις τάσεις τις αγοράς θα πρέπει να υπάρξουν αντικρουόμενες τάσεις μέσα από την κοινωνία καθοδηγούμενες από τα ζωτικότερα στοιχεία της εθνικής κοινότητος, με σκοπό την αντιμετώπιση του μεγαλύτερου εχθρού του Έθνους δηλαδή του καταναλωτή χωρίς θρησκεία, χωρίς εθνική ταυτότητα… Η πιο χαλκέντερη λύση είναι η προαγωγή του πολιτισμού και η διάσωση της Ελληνικής Παιδείας ώστε να υπάρξει ο εκμηδενισμός του αιθεροβάμονος αριστεριστή/ σοσιαλιστή! Εν συνεχεία θα εξανδραποδιστεί στις εθνικές απαιτήσεις ο Λεβιάθαν του μαζοποιητικού καπιταλισμού. Επομένως δεν θα υπάρχει ο κίνδυνος να αναμοχλεύονται τάσεις που θα αμφισβητούν την εθνική μας ιδιοπροσωπία, την εθνική μας ταυτότητα, την ίδια μας την κουλτούρα εν κατακλείδι. Η εθνική κοινωνία είναι προαπαιτούμενο του αναρχοκαπιταλισμού.
ΠΗΓΗ: https://diesy.gr/anarchokapitalismos-enas-kindynos-gia-to-ethnos/