- ΤΙ ΚΟΙΝΟ ΕΧΟΥΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ (ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ) ΠΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΝΤΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ‘’ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗΣ’’ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ (ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΖΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΣΧΟΛΕΙΑ);;;
- ΜΑΘΕ ΛΟΙΠΟΝ: Στη σύγχρονη εποχή, οι υποστηρικτές του παντοδύναμου κράτους θέλουν να αντικαταστήσουν τον φιλόσοφο-ηγεμόνα του Πλάτωνα με τον εμπειρογνώμονα-ειδικό και να δημιουργήσουν τον νέο άνθρωπο μέσω της ευγονικής, που τώρα ονομάζεται μετα-ανθρωπισμός (transhumanism). Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και οι διάφορες υπο-οργανώσεις του διαδραματίζουν κομβικό ρόλο σε αυτό το σχέδιο, το οποίο έχει φτάσει στη σημερινή του φάση μέσα από τα project της «Ατζέντας 2030» και της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» (Great Reset)...Υπό την ηγεσία του Στάλιν, του Τσώρτσιλ και του Ρούσβελτ, είκοσι έξι έθνη συμφώνησαν τον Ιανουάριο του 1942 με την πρωτοβουλία της ίδρυσης ενός Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (OHE), ο οποίος απέκτησε υπόσταση στις 24 Οκτωβρίου 1945. Από την ίδρυσή τους, τα Ηνωμένα Έθνη και τα παρακλάδια τους, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), προετοιμάζουν τις χώρες του κόσμου ώστε να συμμορφωθούν με τους στόχους που ανακοινώθηκαν κατά την ίδρυση του. Ωστόσο, οι γλυκανάλατες εξαγγελίες περί προώθησης της «διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας», της «ανάπτυξης φιλικών σχέσεων μεταξύ των εθνών» και των προσπαθειών για «κοινωνική πρόοδο, καλύτερο βιοτικό επίπεδο και ανθρώπινα δικαιώματα» αποκρύπτουν την ατζέντα της ίδρυσης μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης με εκτελεστικές δυνάμεις των οποίων το έργο δεν ήταν η προώθηση της ελευθερίας και των ελεύθερων αγορών, αλλά ο μεγαλύτερος παρεμβατισμός και ο έλεγχος μέσω πολιτιστικών και επιστημονικών οργανισμών. Αυτό έγινε σαφές με τη δημιουργία από τον ΟΗΕ του Εκπαιδευτικού, Επιστημονικού, και Πολιτιστικού Οργανισμού (UNESCO) το 1945…Όπως επεσήμανε ο Julian Huxley στην ομιλία του το 1945 (βλέπε: unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000068197), είναι καθήκον των Ηνωμένων Εθνών να καταργήσουν την οικονομική ελευθερία, διότι «τα laisser-faire και τα καπιταλιστικά οικονομικά συστήματα δημιούργησαν μεγάλη ασχήμια» (σελ.38). Ήρθε η ώρα να εργαστούμε για την ανάδειξη «ενός ενιαίου παγκόσμιου πολιτισμού» (σελ.61). Αυτό πρέπει να γίνει με τη απροκάλυπτη βοήθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των εκπαιδευτικών συστημάτων…Εν ολίγοις, η υιοθέτηση αυτής της «νέας παγκόσμιας τάξης» θα σήμαινε την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ή αυτό που ο Ludwig von Mises θεωρούσε ως το φιλελεύθερο πρόταγμα — έναν κόσμο που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Εάν εφαρμοστεί, αυτό το πρότζεκτ στο τέλος θα αποτύχει, αλλά στο μεσοδιάστημα θα προξενήσει τεράστια δεινά. (σ.σ. του Antony P. Mueller, απόδοση στα ελληνικά Νίκος Μαρής, απ’ το ιστολόγιο ‘’Ελεύθερη Αγορά’’)
Ένα μέγα σφάλμα που διαπράξαμε στη διαδικτυακή αρθρογραφία μας από το 2014 μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε διορθώνοντάς το τώρα στο παρόν ιστολόγιο, ήταν η παράλειψη να επεκταθούμε πιο συγκεκριμένα σε οικονομικά ζητήματα, διότι όπως αποδείχτηκε στην ιστορική πορεία που διανύουμε από τότε μέχρι σήμερα, πρώτα στα οικονομικά πατάνε ή στηρίζονται πάσης φύσεως εχθροί μας σαν τους άθεους αριστεριστές για να ενδυναμωθούν μέσα στην κοινωνία λέγοντας ψέματα σε όσους θέλουν να τους ακολουθήσουν και τα οποία επίσης απέφυγαν να ξεσκεπάσουν ιδεολογικοί τους αντίπαλοι, απ’ τους Δεξιούς μέχρι τους ακροδεξιούς και όσους παρουσιάστηκαν ως ‘’εθνικοσοσιαλιστές’’ ή ‘’φασίστες’’ μεταπολεμικά, ακριβώς γιατί στην πραγματικότητα ακολουθούν την ίδια αριστερίστικη ατζέντα στα οικονομικά που προσπαθεί να επιβάλλει πολιτικά η παγκοσμιοποίηση την οποία υποτίθεται ότι πολεμούν! Αν διαβάστε όμως προσεκτικά τα άνωθεν επιλεγμένα αποσπάσματα που αποδεικνύουν τις παγκοσμιοποιητικές προθέσεις που θα δούμε αναλυτικότερα παρακάτω και γιατί θα αποτύχουν πάλι, έκπληκτοι θα διαπιστώσετε ότι τα ίδια πράγματα θέλουν τόσο οι αναρχοκομμουνιστές, όσο και οι υποτιθέμενοι ‘’αριστεροί εθνικοσοσιαλιστές’’ (σ.σ. ήδη σε άρθρο μας με θέμα τον Ναζισμό καταδείξαμε πως πρόδωσαν τον Χίτλερ που δεν ήθελαν ούτε οι εβραίοι εντελώς ‘συμπτωματικά’’) που στην πραγματικότητα είναι και εκείνοι καμουφλαρισμένοι κομμουνιστές!
Άπαντες δηλαδή στρέφονται ενάντια στην ελεύθερη αγορά και ατομική ιδιοκτησία για να χτυπηθεί κάθε εθνική οικονομία (αφού κάθε άτομο κατάγεται από συγκεκριμένη φυλή και έθνος σαν άνθρωπος που είναι και όχι εξωγήινος) που αποτελεί εμπόδιο στην ολοκλήρωση της κομμουνιστικής παγκοσμιοποίησης πλανητικά, διότι απλούστατα για να πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι με αυτά που θέλει η ελίτ ή οι κυβερνώντες της, υποχρεωτικά θα πρέπει να υπάρχει ένα τέτοιο συγκεντρωτικό κράτος απόλυτου ελέγχου λήψης αποφάσεων που θα ορίζει εκβιαστικά μέχρι και το ίδιο μας το σώμα πέρα από την υφαρπαγή της όποιας ιδιοκτησίας μας (άρα κομμουνιστικό), όπως θα καταδειχτεί εν συνεχεία περί Ελευθερίας. Δεν μπορεί με άλλα λόγια να υλοποιηθεί ένα τέτοιο καθεστώς, τοπικό ή παγκόσμιο, παρέχοντας ελευθερίες για να δρα ο καθένας όπως ο ίδιος επιθυμεί, γιατί απλούστατα κάθε άνθρωπος θέλει διαφορετικά πράγματα από κάποιον άλλον (π.χ. κάποιος θέλει να είναι σατανιστής ενώ κάποιος άλλος αθεϊστής) ή αυτά που θα θέλει να του επιβάλλει η κυβερνητική εξουσία του, οπότε αναγκαστικά θα πρέπει τότε να του τα επιβάλει αυτή με το ζόρι και έτσι θα καταπιέζεται αντί να απελευθερώνεται! Μόνον έτσι μπορούν να εξηγηθούν οπότε διάφοροι τραμπουκισμοί που γίνονται κατά καιρούς από αναρχοκομμουνιστές μέχρι και έξω από σχολεία ανήλικων μαθητών (βλέπε στη Σταυρούπολη επί ημερών μας), όταν εκείνοι αντιδρούν στην κομμουνιστική προπαγάνδα επειδή νιώθουν να καταπατάται η ελευθερία τους στο να θέλουν να γίνουν κάτι άλλο.
Θα πρέπει να καταλάβει συνεπώς κάθε αναγνώστης και πιθανόν συναγωνιστής μας, πως δεν έχουμε να κάνουμε με άτομα που ενδιαφέρονται να ζουν σαν αριστεριστές μέσα στη δική τους μόνο κοινωνία (π.χ. κάποια φοιτητική λέσχη), αλλά που προσπαθούν να επιβάλλουν τον δικό τους τρόπο ζωής και στους υπόλοιπους ανθρώπους, για αυτό θα πρέπει να τσακίζονται όπου βρεθούν σαν τις φάπες που έφαγαν προσφάτως από εκείνους του ανήλικους μαθητές που είπαμε από σχολείο της Σταυρούπολης. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να επικρατήσει άλλωστε αυτή η πολιτική παγκοσμιοποίηση κομμουνιστικά, όταν θα συνεχίζουν να υπάρχουν σε κάθε κοινωνία αντίθετες ιδεολογικά φωνές; Αυτονόητα πράγματα. Στο παρόν άρθρο λοιπόν θα δοθούν απαντήσεις σε όλους αυτούς και στα οικονομικά πέρα από τις φάπες, διότι λέγοντας ψέματα τέτοια άτομα πάνω στα οικονομικά όταν απευθύνονται σε νεαρό συνήθως κόσμο που δεν έχει προλάβει να εργαστεί ακόμα για να διαπιστώσει στην πράξη αν ισχύουν αυτά που του λένε, καταφέρουν να παρασέρνουν αδαή κόσμο με το μέρος τους και άρα εναντίον μας σαν αθεϊστές που είναι κιόλας.
Για παράδειγμα, κατηγορούν το Κεφάλαιο σαν να φταίει το μαχαίρι όταν δολοφονείται κάποιος και όχι αυτός που το κρατούσε αντί να κόψει ψωμί και να το μοιράσει στην οικογένειά του, μιλάνε για εκμετάλλευση εργαζομένων από καπιταλιστικά αφεντικά λες και με το ζόρι πήγαν στη δουλειά εκείνων όταν θα μπορούσαν να διαλέξουν δική τους δουλειά (π.χ. σαν ελεύθεροι επαγγελματίες) ή άλλα αφεντικά που δεν εκμεταλλεύονται κόσμο (π.χ. αν κάποιο αφεντικό δεν πληρώνει καλά ή απασχολεί εργαζομένους πέρα από οκτάωρο και δεν πάει κανείς για δουλειά εκεί πέρα, τότε θα αναγκαστεί να πληρώσει περισσότερο και να απασχολήσει λιγότερες ώρες για να μπορεί να παράγει πλούτο ή κέρδος η επιχείρησή του ώστε να μην κλείσει) ή λες και δεν μπορεί να δημιουργηθεί μια επιθεώρηση εργασίας από τους ίδιους τους εργαζόμενους ή απ’ το κράτος για να τιμωρεί νομικά τέτοιες αυθαιρεσίες, όταν μας λένε ότι δεν θα μπορεί να μαζέψει το κράτος λεφτά για να πληρώσει στρατό και πολεμικό εξοπλισμό (π.χ. για να αντιμετωπιστεί η τουρκική απειλή), αστυνομία, γιατρούς κ.α. για την ασφάλεια και την υγεία μας αν δεν υπάρχει τέτοια αριστερίστικη νοοτροπία υψηλής φορολογίας λες και δεν μπορούν να μαζευτούν με μικρότερη φορολογία που θα επιτρέψει έτσι τη δημιουργία περισσότερων επιχειρήσεων μετατρέποντας τους (ανενεργούς καταναλωτικά) ανέργους (που τους πληρώνει και από πάνω το κράτος με επιδόματα παίρνοντας περισσότερα δάνεια για αυτό) σε ενεργούς πλέον καταναλωτές (μαζεύοντας έτσι λεφτά το κράτος από την έμμεση φορολογία των αγορών τους), όταν μας λένε κάποιοι άλλοι καμουφλαρισμένοι κομμουνιστές ότι μόνο με σοσιαλιστική ή κομμουνιστική κοινωνία μπορούμε να έχουμε εθνικισμό και φυλετισμό μέσα σε μια κοινωνία λες και οι εθνοφυλετιστές αρχαίοι ημών πρόγονοι που έλεγαν ‘’Πας μη Έλλην Βάρβαρος’’ ή οι βασιλικές κοινωνίες των Βίκινγκς ζούσαν σε κομμουνιστικά καθεστώτα χωρίς καν ελεύθερο εμπόριο και πάει λέγοντας με τις διάφορες τέτοιες ασυναρτησίες που ακούμε από αριστεριστές (λογικό να μην γνωρίζουν από λεφτά σαν τέτοιοι που είναι) και οι οποίες όπως θα δούμε οδήγησαν στην καταστροφή κάθε κοινωνίας όταν επικράτησαν πολιτικά (για αυτό θα πρέπει να τσακίζονται πριν αναλάβουν την εξουσία). Οι εναλλακτικές λύσεις όμως που ήδη προτείναμε και προτείνονται εν συνεχεία στα οικονομικά, δημιουργούν προσωπική ανεξαρτησία (π.χ. βγάζω πλέον δικά μου φράγκα και έτσι δεν έχω ανάγκη κανενός άλλου για να με εκβιάζει μετά να κάνω πράγματα που δεν θέλω ως αντάλλαγμα για αυτά που μου δίνει), πράγμα που δεν συμφέρει όμως ένα κομμουνιστικό καθεστώς όταν θέλει να εξουσιάζει τους πάντες όπως εκείνο θέλει, είτε τοπικά είτε παγκοσμίως!
Κλείνοντας τέλος, μπορεί να αναρωτηθεί ενδεχομένως κάποιος που μας διαβάζει τώρα πως γίνεται να μιλάμε εμείς για ελευθερία και μήπως ‘’τρολάρουμε’’ με ετούτο το άρθρο, όταν διαβάζουν λόγου χάρη στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (κεφ.13,15-17) ότι: ‘’καὶ ἐδόθη αὐτῷ πνεῦμα δοῦναι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα καὶ λαλήσῃ ἡ εἰκὼν τοῦ θηρίου καὶ ποιήσῃ, ὅσοι ἐὰν μὴ προσκυνήσωσι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα ἀποκτανθῶσι. καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ’’. Για ποιά ελευθερία μας μιλάτε λοιπόν εσείς, όταν όσοι δεν θα προσκυνήσουν το ζωντάνεμα του ειδώλου εκείνου του θηρίου απ’ τον Διάβολο θα φονεύονται και όσοι δεν θα έχουν το χάραγμα με το όνομα ή τον αριθμό του ονόματος εκείνου του θηρίου ούτε θα μπορούν να αγοράσουν και ούτε να πουλήσουν το οτιδήποτε; Αν και λογικοφανές το ερώτημά του, θα απαντούσαμε ότι αγνοεί μια βασική παράμετρο που δεν γίνεται να ταυτιστεί με καμιά τέτοια πλανητική δικτατορία κομμουνιστικού χαρακτήρα. Όχι μόνο γιατί τέτοιοι τεχνοκράτες και κομμουνιστές συμπεριφέρονται σαν αθεϊστές όταν στα βιβλία τους δεν υπάρχει ίχνος θεοκρατίας πόσο μάλλον σατανικής (απεναντίας μας λένε να ακούμε μόνο επιστήμονες και γιατρούς αντί για ιερείς), αλλά γιατί το προφητικό συμβάν που μόλις διαβάσαμε έχει μεταφυσικό χαρακτήρα και όχι υλιστικό, όταν βλέπουμε την εικόνα του θηρίου να ζωντανεύει και να μιλάει με την παρέμβαση του Διαβόλου για να σκοτώνει όποιον δεν θα την προσκυνάει, χωρίς δηλαδή καμιά ανθρώπινη παρέμβαση για αυτό ώστε να πούμε ότι από ανθρώπους ή σατανιστές θα ζήσουμε μια τέτοια κατάσταση, για τον ίδιο λόγο που αναμένεται από τον ίδιο τον Χριστό η Δευτέρα Παρουσία του για να κάνει μετά τα όσα έχει να κάνει και όχι από κάποιους ανθρώπους ή χριστιανούς αντίστοιχα.
Όταν δούμε συνεπώς να συμβαίνουν τα πράγματα όπως ακριβώς προφητεύτηκαν, τότε και μόνο τότε θα γνωρίζουμε για την έλευση του Σατανά με τον Αντίχριστο και όχι από ανθρώπους που θα μας λένε ότι ήδη τα ζούμε αυτά επειδή συμβολικά περιγράφονται, διότι τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι και ο Χριστός είναι ανύπαρκτος ως πρόσωπο ή οντότητα εφ’ όσον κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας του στην έρημο από τον Σατανά δεν γίνεται να έκανε διάλογο με ένα σύμβολο! Οπότε Σατανάς υπάρχει πραγματικά για να συνδιαλέγεται με τον Χριστό: Λουκ. 4,6-8: Και είπεν εις αυτόν ο διάβολος· “θα δώσω εις σε όλην αυτήν την εξουσίαν επάνω εις τα κράτη και όλην την δόξαν των. Θα σου τα δώσω, διότι έχουν παραδοθή και υποταχθή, εξ αιτίας των αμαρτιών των, εις εμέ και εγώ τα δίδω εις όποιον θέλω. Συ λοιπόν, εάν πέσης εμπρός μου και με προσκυνήσης ως κύριόν σου, θα έχης ως ιδικήν σου όλη αυτήν την εξουσία και μεγαλοπρέπειαν”. Και αποκριθείς ο Ιησούς του είπεν· “φύγε απ' εμπρός μου, σατανά (δεν θέλω με κανέναν τρόπον να ακούσω την πονηράν σου πρότασιν), διότι είναι γραμμένον· Κυριον τον Θεόν σου θα προσκυνήσης και αυτόν μόνον θα λατρεύσης”. Εκείνη την εποχή του Χριστού όμως, ας σημειωθεί ότι παρόλο που πάλι είχε ο Σατανάς την εξουσία κάθε βασιλείου πάνω στη γη, κανένα παγκόσμιο κράτος δεν υπήρχε και πάλι, ούτε αναφέρεται πουθενά κάτι τέτοιο σε ολόκληρη τη Βίβλο!
Μέχρι να συμβούν λοιπόν όλα αυτά τα προφητικά γεγονότα, μεταφυσικά όμως και όχι ανθρώπινα για να μας ενδιαφέρουν οι όποιες προσωπικές επιθυμίες του καθενός που μας είναι παντελώς αδιάφορες, όσο σατανιστής και να είναι επίσης κάποιος (σ.σ. εμάς μας ενδιαφέρει τι θέλει και τι κάνει ο ίδιος ο Σατανάς κατά τας Γραφάς), κανείς από εμάς δεν καταπατά λοιπόν καμιά ελευθερία κανενός για το πως να ζήσει στον τόπο του μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που μπορεί να φανεί άλλωστε μέχρι και αιώνες αργότερα από σήμερα! Η κομμουνιστική παγκοσμιοποίηση από την άλλη και κάθε αριστεριστής έκαστος, σήμερα προσπαθεί να καταπατήσει τις δικές μας ελευθερίες για να ζήσουμε όπως το θέλει εκείνος και για αυτό θα του ρίχνουμε φάπες όπου τον πετύχουμε εκεί έξω μιας που όπως ήδη είπαμε εμάς μας ενδιαφέρει ο ίδιος ο Σατανάς και τι θα κάνει Εκείνος, ακόμη και αν βρεθεί κάποιος πονηρός άνθρωπος για να πράξει αυτά που γράφει προφητικά η Βίβλος αντιγράφοντάς την! Για παράδειγμα, διάβασε για χάραγμα στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο και του ήρθε η ιδέα να μπει μικροτσίπ εκεί για να μπορούμε να κάνουμε μόνον έτσι συναλλαγές σε ένα τέτοιο παγκόσμιο κομμουνιστικό κράτος σαν το παρακάτω που ζούμε στις μέρες μας σιγά σιγά. Αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση βέβαια ότι ήρθε ο Αντίχριστος , αφού απουσιάζουν όλα τα υπόλοιπα μεταφυσικά πράγματα της εν λόγω προφητείας για να μας το επιβεβαιώσουν αυτό. Προσοχή λοιπόν, γιατί μπορεί να ισχύουν και τα παρακάτω για τον Αντίχριστο στη Ρώμη που ουδέποτε υπήρξε κομμουνιστική (σ.σ. ένας κομμουνιστής βρέθηκε όλο κι όλο εκεί πέρα σαν τον Χριστό και τον σταύρωσαν!)…
Θα πρέπει να καταλάβει συνεπώς κάθε αναγνώστης και πιθανόν συναγωνιστής μας, πως δεν έχουμε να κάνουμε με άτομα που ενδιαφέρονται να ζουν σαν αριστεριστές μέσα στη δική τους μόνο κοινωνία (π.χ. κάποια φοιτητική λέσχη), αλλά που προσπαθούν να επιβάλλουν τον δικό τους τρόπο ζωής και στους υπόλοιπους ανθρώπους, για αυτό θα πρέπει να τσακίζονται όπου βρεθούν σαν τις φάπες που έφαγαν προσφάτως από εκείνους του ανήλικους μαθητές που είπαμε από σχολείο της Σταυρούπολης. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να επικρατήσει άλλωστε αυτή η πολιτική παγκοσμιοποίηση κομμουνιστικά, όταν θα συνεχίζουν να υπάρχουν σε κάθε κοινωνία αντίθετες ιδεολογικά φωνές; Αυτονόητα πράγματα. Στο παρόν άρθρο λοιπόν θα δοθούν απαντήσεις σε όλους αυτούς και στα οικονομικά πέρα από τις φάπες, διότι λέγοντας ψέματα τέτοια άτομα πάνω στα οικονομικά όταν απευθύνονται σε νεαρό συνήθως κόσμο που δεν έχει προλάβει να εργαστεί ακόμα για να διαπιστώσει στην πράξη αν ισχύουν αυτά που του λένε, καταφέρουν να παρασέρνουν αδαή κόσμο με το μέρος τους και άρα εναντίον μας σαν αθεϊστές που είναι κιόλας.
Για παράδειγμα, κατηγορούν το Κεφάλαιο σαν να φταίει το μαχαίρι όταν δολοφονείται κάποιος και όχι αυτός που το κρατούσε αντί να κόψει ψωμί και να το μοιράσει στην οικογένειά του, μιλάνε για εκμετάλλευση εργαζομένων από καπιταλιστικά αφεντικά λες και με το ζόρι πήγαν στη δουλειά εκείνων όταν θα μπορούσαν να διαλέξουν δική τους δουλειά (π.χ. σαν ελεύθεροι επαγγελματίες) ή άλλα αφεντικά που δεν εκμεταλλεύονται κόσμο (π.χ. αν κάποιο αφεντικό δεν πληρώνει καλά ή απασχολεί εργαζομένους πέρα από οκτάωρο και δεν πάει κανείς για δουλειά εκεί πέρα, τότε θα αναγκαστεί να πληρώσει περισσότερο και να απασχολήσει λιγότερες ώρες για να μπορεί να παράγει πλούτο ή κέρδος η επιχείρησή του ώστε να μην κλείσει) ή λες και δεν μπορεί να δημιουργηθεί μια επιθεώρηση εργασίας από τους ίδιους τους εργαζόμενους ή απ’ το κράτος για να τιμωρεί νομικά τέτοιες αυθαιρεσίες, όταν μας λένε ότι δεν θα μπορεί να μαζέψει το κράτος λεφτά για να πληρώσει στρατό και πολεμικό εξοπλισμό (π.χ. για να αντιμετωπιστεί η τουρκική απειλή), αστυνομία, γιατρούς κ.α. για την ασφάλεια και την υγεία μας αν δεν υπάρχει τέτοια αριστερίστικη νοοτροπία υψηλής φορολογίας λες και δεν μπορούν να μαζευτούν με μικρότερη φορολογία που θα επιτρέψει έτσι τη δημιουργία περισσότερων επιχειρήσεων μετατρέποντας τους (ανενεργούς καταναλωτικά) ανέργους (που τους πληρώνει και από πάνω το κράτος με επιδόματα παίρνοντας περισσότερα δάνεια για αυτό) σε ενεργούς πλέον καταναλωτές (μαζεύοντας έτσι λεφτά το κράτος από την έμμεση φορολογία των αγορών τους), όταν μας λένε κάποιοι άλλοι καμουφλαρισμένοι κομμουνιστές ότι μόνο με σοσιαλιστική ή κομμουνιστική κοινωνία μπορούμε να έχουμε εθνικισμό και φυλετισμό μέσα σε μια κοινωνία λες και οι εθνοφυλετιστές αρχαίοι ημών πρόγονοι που έλεγαν ‘’Πας μη Έλλην Βάρβαρος’’ ή οι βασιλικές κοινωνίες των Βίκινγκς ζούσαν σε κομμουνιστικά καθεστώτα χωρίς καν ελεύθερο εμπόριο και πάει λέγοντας με τις διάφορες τέτοιες ασυναρτησίες που ακούμε από αριστεριστές (λογικό να μην γνωρίζουν από λεφτά σαν τέτοιοι που είναι) και οι οποίες όπως θα δούμε οδήγησαν στην καταστροφή κάθε κοινωνίας όταν επικράτησαν πολιτικά (για αυτό θα πρέπει να τσακίζονται πριν αναλάβουν την εξουσία). Οι εναλλακτικές λύσεις όμως που ήδη προτείναμε και προτείνονται εν συνεχεία στα οικονομικά, δημιουργούν προσωπική ανεξαρτησία (π.χ. βγάζω πλέον δικά μου φράγκα και έτσι δεν έχω ανάγκη κανενός άλλου για να με εκβιάζει μετά να κάνω πράγματα που δεν θέλω ως αντάλλαγμα για αυτά που μου δίνει), πράγμα που δεν συμφέρει όμως ένα κομμουνιστικό καθεστώς όταν θέλει να εξουσιάζει τους πάντες όπως εκείνο θέλει, είτε τοπικά είτε παγκοσμίως!
Κλείνοντας τέλος, μπορεί να αναρωτηθεί ενδεχομένως κάποιος που μας διαβάζει τώρα πως γίνεται να μιλάμε εμείς για ελευθερία και μήπως ‘’τρολάρουμε’’ με ετούτο το άρθρο, όταν διαβάζουν λόγου χάρη στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (κεφ.13,15-17) ότι: ‘’καὶ ἐδόθη αὐτῷ πνεῦμα δοῦναι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα καὶ λαλήσῃ ἡ εἰκὼν τοῦ θηρίου καὶ ποιήσῃ, ὅσοι ἐὰν μὴ προσκυνήσωσι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα ἀποκτανθῶσι. καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ’’. Για ποιά ελευθερία μας μιλάτε λοιπόν εσείς, όταν όσοι δεν θα προσκυνήσουν το ζωντάνεμα του ειδώλου εκείνου του θηρίου απ’ τον Διάβολο θα φονεύονται και όσοι δεν θα έχουν το χάραγμα με το όνομα ή τον αριθμό του ονόματος εκείνου του θηρίου ούτε θα μπορούν να αγοράσουν και ούτε να πουλήσουν το οτιδήποτε; Αν και λογικοφανές το ερώτημά του, θα απαντούσαμε ότι αγνοεί μια βασική παράμετρο που δεν γίνεται να ταυτιστεί με καμιά τέτοια πλανητική δικτατορία κομμουνιστικού χαρακτήρα. Όχι μόνο γιατί τέτοιοι τεχνοκράτες και κομμουνιστές συμπεριφέρονται σαν αθεϊστές όταν στα βιβλία τους δεν υπάρχει ίχνος θεοκρατίας πόσο μάλλον σατανικής (απεναντίας μας λένε να ακούμε μόνο επιστήμονες και γιατρούς αντί για ιερείς), αλλά γιατί το προφητικό συμβάν που μόλις διαβάσαμε έχει μεταφυσικό χαρακτήρα και όχι υλιστικό, όταν βλέπουμε την εικόνα του θηρίου να ζωντανεύει και να μιλάει με την παρέμβαση του Διαβόλου για να σκοτώνει όποιον δεν θα την προσκυνάει, χωρίς δηλαδή καμιά ανθρώπινη παρέμβαση για αυτό ώστε να πούμε ότι από ανθρώπους ή σατανιστές θα ζήσουμε μια τέτοια κατάσταση, για τον ίδιο λόγο που αναμένεται από τον ίδιο τον Χριστό η Δευτέρα Παρουσία του για να κάνει μετά τα όσα έχει να κάνει και όχι από κάποιους ανθρώπους ή χριστιανούς αντίστοιχα.
Όταν δούμε συνεπώς να συμβαίνουν τα πράγματα όπως ακριβώς προφητεύτηκαν, τότε και μόνο τότε θα γνωρίζουμε για την έλευση του Σατανά με τον Αντίχριστο και όχι από ανθρώπους που θα μας λένε ότι ήδη τα ζούμε αυτά επειδή συμβολικά περιγράφονται, διότι τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι και ο Χριστός είναι ανύπαρκτος ως πρόσωπο ή οντότητα εφ’ όσον κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας του στην έρημο από τον Σατανά δεν γίνεται να έκανε διάλογο με ένα σύμβολο! Οπότε Σατανάς υπάρχει πραγματικά για να συνδιαλέγεται με τον Χριστό: Λουκ. 4,6-8: Και είπεν εις αυτόν ο διάβολος· “θα δώσω εις σε όλην αυτήν την εξουσίαν επάνω εις τα κράτη και όλην την δόξαν των. Θα σου τα δώσω, διότι έχουν παραδοθή και υποταχθή, εξ αιτίας των αμαρτιών των, εις εμέ και εγώ τα δίδω εις όποιον θέλω. Συ λοιπόν, εάν πέσης εμπρός μου και με προσκυνήσης ως κύριόν σου, θα έχης ως ιδικήν σου όλη αυτήν την εξουσία και μεγαλοπρέπειαν”. Και αποκριθείς ο Ιησούς του είπεν· “φύγε απ' εμπρός μου, σατανά (δεν θέλω με κανέναν τρόπον να ακούσω την πονηράν σου πρότασιν), διότι είναι γραμμένον· Κυριον τον Θεόν σου θα προσκυνήσης και αυτόν μόνον θα λατρεύσης”. Εκείνη την εποχή του Χριστού όμως, ας σημειωθεί ότι παρόλο που πάλι είχε ο Σατανάς την εξουσία κάθε βασιλείου πάνω στη γη, κανένα παγκόσμιο κράτος δεν υπήρχε και πάλι, ούτε αναφέρεται πουθενά κάτι τέτοιο σε ολόκληρη τη Βίβλο!
Μέχρι να συμβούν λοιπόν όλα αυτά τα προφητικά γεγονότα, μεταφυσικά όμως και όχι ανθρώπινα για να μας ενδιαφέρουν οι όποιες προσωπικές επιθυμίες του καθενός που μας είναι παντελώς αδιάφορες, όσο σατανιστής και να είναι επίσης κάποιος (σ.σ. εμάς μας ενδιαφέρει τι θέλει και τι κάνει ο ίδιος ο Σατανάς κατά τας Γραφάς), κανείς από εμάς δεν καταπατά λοιπόν καμιά ελευθερία κανενός για το πως να ζήσει στον τόπο του μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που μπορεί να φανεί άλλωστε μέχρι και αιώνες αργότερα από σήμερα! Η κομμουνιστική παγκοσμιοποίηση από την άλλη και κάθε αριστεριστής έκαστος, σήμερα προσπαθεί να καταπατήσει τις δικές μας ελευθερίες για να ζήσουμε όπως το θέλει εκείνος και για αυτό θα του ρίχνουμε φάπες όπου τον πετύχουμε εκεί έξω μιας που όπως ήδη είπαμε εμάς μας ενδιαφέρει ο ίδιος ο Σατανάς και τι θα κάνει Εκείνος, ακόμη και αν βρεθεί κάποιος πονηρός άνθρωπος για να πράξει αυτά που γράφει προφητικά η Βίβλος αντιγράφοντάς την! Για παράδειγμα, διάβασε για χάραγμα στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο και του ήρθε η ιδέα να μπει μικροτσίπ εκεί για να μπορούμε να κάνουμε μόνον έτσι συναλλαγές σε ένα τέτοιο παγκόσμιο κομμουνιστικό κράτος σαν το παρακάτω που ζούμε στις μέρες μας σιγά σιγά. Αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση βέβαια ότι ήρθε ο Αντίχριστος , αφού απουσιάζουν όλα τα υπόλοιπα μεταφυσικά πράγματα της εν λόγω προφητείας για να μας το επιβεβαιώσουν αυτό. Προσοχή λοιπόν, γιατί μπορεί να ισχύουν και τα παρακάτω για τον Αντίχριστο στη Ρώμη που ουδέποτε υπήρξε κομμουνιστική (σ.σ. ένας κομμουνιστής βρέθηκε όλο κι όλο εκεί πέρα σαν τον Χριστό και τον σταύρωσαν!)…
Στο συμβολικό όραμα του κεφαλαίου 17, ο συγγραφέας βλέπει ένα κτήνος με 7 κεφάλια, το οποίο το καβαλάει μια γυναίκα με την ονομασία Πόρνη της Βαβυλώνας. Ο άγγελος που αναλαμβάνει να ερμηνεύσει το όραμα στο συγγραφέα, εξηγεί ότι τα 7 κεφάλια συμβολίζουν 7 βουνά στα όποια «κάθεται» η γυναίκα, αλλά και 7 βασιλιάδες, ενώ η ίδια κυβερνάει τους βασιλιάδες όλης της γης (Αποκ. 17,9/18). Επιπλέον, εμφανίζεται «μεθυσμένη με το αίμα των αγίων» (Αποκ. 17,16).
Η ερμηνεία ήταν πλέον σαφής για τους αρχαίους αναγνώστες: η γυναίκα συμβολίζει την επτάλοφο Ρώμη, και η ονομασία της αφορά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 586 π.Χ. από τους Βαβυλώνιους, η οποία παραλληλίζεται με την καταστροφή της από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. Το κτήνος συμβολίζει την αυτοκρατορία της Ρώμης, και τα κεφάλια του τους αυτοκράτορές της.
Το κτήνος με τα 7 κεφάλια είχε ήδη εμφανιστεί στο κεφάλαιο 13, όπου έχουμε και την πιο διάσημη αναφορά της Αποκάλυψης:
«καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν,
καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.
Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς.» (Αποκ. 13,16-18)
Αυθόρμητα όλοι μας τείνουμε να ερμηνεύσουμε το παραπάνω απόφθεγμα με τα δεδομένα της μοντέρνας εποχής, όμως ο συντάκτης έγραφε στο πλαίσιο του τέλους του πρώτου αιώνα μ.Χ., προς τους Ιουδαίους που περίμεναν άμεσα τη θεία δικαιοσύνη με τη διάλυση των δαιμονικών δυνάμεων, που σε συνεργασία με τις επίγειες είχαν και πάλι καταστρέψει την ιερότερη πόλη τους.
Σε αυτά τα πλαίσια, ποιος άνθρωπος που θα μπορούσε να εκπροσωπεί την αυτοκρατορία της Ρώμης εκείνα τα χρόνια, θα μπορούσε να αντιστοιχεί στον αρχαιοελληνικό αριθμό χξς ή σε μοντέρνα αρίθμηση, 666;
Ο μόνος υποψήφιος συμβατός με όλα τα στοιχεία είναι ένας: ο Αυτοκράτορας Νέρωνας, διαβόητος τόσο για την πυρκαγιά της Ρώμης που απέδωσε στους χριστιανούς όσο και για το ότι ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας που τους υπέβαλε σε φριχτά βασανιστήρια.
Καταρχάς, η μετατροπή του ελληνικού ονόματος «Νέρων Καίσαρ» στα εβραϊκά δίνει «nrwn qsr», που με άθροισμα των γραμμάτων (γεματρία, συνηθισμένη πρακτική εκείνα τα χρόνια) αντιστοιχεί σε 666.
Επιπλέον, σε μερικά από τα αρχαιότερα αντίγραφα του κειμένου, το νούμερο δεν γράφεται ως 666 αλλά 616. Το αίνιγμα λύνεται εύκολα όταν λάβουμε υπόψη ότι οι αρχαίοι αντιγραφείς αντιλαμβάνονταν το πρόσωπο που αναφερόταν: αν η μετατροπή δεν γίνει από το ελληνικό όνομα αλλά από το λατινικό «Nero Caesar», το εβραϊκό «nrw qsr» μας κάνει ακριβώς 616. Η κοινή αντιστοίχιση του 666 και 616 συμβαίνει μόνο για το συγκεκριμένο πρόσωπο.
Πώς όμως η αναφορά ήταν σαφής στους αρχαίους αντιγραφείς; Το κείμενο της Αποκάλυψης μας δίνει άλλη μια ισχυρή ένδειξη: ένα από τα 7 κεφάλια του κτήνους είχε τραυματιστεί αλλά ανάρρωσε (Αποκ. 13,3).
Ο Νέρωνας είχε αυτοκτονήσει το 68 μ.Χ., ωστόσο, όπως καταγράφουν οι σύγχρονοι ιστορικοί Σουητώνιος και Τάκιτος, υπήρχε μια δημοφιλής πεποίθηση ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν νεκρός και θα επέστρεφε, ενώ καταγράφονται 3 διαφορετικά άτομα που επιχείρησαν να τον υποδυθούν.
Η αναφορά σε αυτήν την πεποίθηση γίνεται και σε τότε σύγχρονα θρησκευτικά κείμενα, όπως στις Σιβύλειες Προφητείες όπου περιγράφεται η δαιμονική ανάσταση του Νέρωνα ή στο Αναβατικόν Ησαΐου, όπου ο Αντίχριστος εμφανίζεται στο τέλος του κόσμου ως ενσάρκωση του Νέρωνα. Έχουμε τέτοιες αναφορές και στους επόμενους αιώνες, από το θεολόγο Αυγουστίνο, τον ποιητή Κομμοδιανό, το συγγραφέα Σουλπίκιο Σέβερο.
Συμπερασματικά, το χάραγμα της Αποκάλυψης δεν μπορεί να αναφέρεται σε κανένα μοντέρνο μικροτσίπ, αλλά φαίνεται να φέρει έμπνευση από το στιγμάτισμα ή τατουάζ που συνηθιζόταν τα αρχαία χρόνια για την αναγνώριση των σκλάβων. Στο συμβολικό κείμενο έρχεται σε αντιδιαστολή με την αγγελική σφραγίδα προστασίας του Θεού (Αποκ. 7,2 και 14,1), που δεν θα μπορούσε να αποτελεί κάποιο «αντι-μικροτσίπ».
(σ.σ. από: mikropragmata.lifo.gr/guest_posts/ki-omos-o-antichristos-gia-ton-opoio-mila-i-apokalypsi-ezise-kai-pethane-tin-periodo-pou-graftike/)
Ο «προοδευτισμός» του μέλλοντος είναι στην πραγματικότητα ο σοσιαλισμός του παρελθόντος
Του Antony P. Mueller
Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής
Ο κόσμος βρίσκεται αυτή την εποχή στη μέση μιας επιθετικής, εκ νέου προσπάθειας να επέλθει μια καινούργια σοσιαλιστική τάξη πραγμάτων μέσω ενός ισχυρού και «αποτελεσματικού» τεχνοκρατικού κράτους. Αυτή η νέα τάξη έχει χαρακτηριστεί ως «προοδευτική», αλλά είναι απλώς η τελευταία έκδοση της κολεκτιβιστικής ενόρμησης που έχουμε δει στο παρελθόν με τη μορφή του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Ένας πόλεμος στην ιδιωτική ιδιοκτησία
Συνοψίζοντάς τα σε μία πρόταση, τα σχέδια των κομμουνιστών στοχεύουν στην κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Από εκείνο το σημείο επακολουθούν οι άλλες σημαντικές απαιτήσεις τους, όπως η κατάργηση της οικογένειας, των εθνών και των χωρών, και τέλος, όπως σημείωσε ο Μαρξ, «ο κομμουνισμός καταργεί τις αιώνιες αλήθειες, καταργεί κάθε θρησκεία και κάθε ηθική». Ενώ το πρόγραμμα του φιλελευθερισμού «εάν συμπυκνωθεί σε μια λέξη… είναι η ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής» (όπως περιγράφεται από τον Ludwig von Mises ), το πρόγραμμα των κομμουνιστών είναι η κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Μια υπόσχεση αποτελεσματικότητας και εξειδίκευσης
Ωστόσο, ο μαρξιστικός σοσιαλισμός -δηλαδή ο κομμουνισμός- δεν έχει βρει πολλούς οπαδούς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η κομμουνιστική επίκληση στη δικαιοσύνη και την ισότητα βρήκε μεγαλύτερη απήχηση στον παλαιό κόσμο. Για να έχει απήχηση στους Αμερικανούς, ο σοσιαλισμός έπρεπε να συσκευαστεί διαφορετικά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ευαγγέλιο του σοσιαλισμού εμφανίστηκε με το όνομα «προοδευτισμός» και κηρύχθηκε ως κάτι που θα ωθούσε την κοινωνία στον υψηλότερο βαθμό αποτελεσματικότητας.
Υπό τον Πρόεδρο Woodrow Wilson, ο προοδευτισμός έφτασε στην πρώτη του κορύφωση ως η κυρίαρχη φιλοσοφία του κράτους. Για εκείνους τους σοσιαλιστές, η κοινωνία ήταν ένας ενιαίος οργανισμός. Οι γραφειοκράτες ως δημόσιοι διαχειριστές βρήκαν μια ζωντανή έκφρασή τους στο πολιτικό μυθιστόρημα Philip Dru: Administrator: Α Story of Tomorrow του Edward Mandell House, ο οποίος ήταν πολύ στενός φίλος του Wilson και υπηρέτησε ως ο σημαντικότερος πολιτικός και διπλωματικός σύμβουλος του Προέδρου.
Αυτό το όραμα του προοδευτισμού απαιτεί:
Εκπροσώπηση του κράτους και των εργαζομένων στο διοικητικό συμβούλιο κάθε εταιρείας
Διαμοιρασμό των κερδών των εταιρειών δημόσιας ωφέλειας
Κρατική ιδιοκτησία των μέσων επικοινωνίας
Κρατική ιδιοκτησία των μέσων μεταφοράς
Ένα σύστημα σύνταξης γήρατος για όλους
Κρατική ιδιοκτησία του συνόλου της υγειονομικής περίθαλψης
Πλήρης προστασία της εργασίας και κρατική επιδιαιτησία κλαδικών διαφορών
Πέρα από αυτό, άλλες απαιτήσεις και προγράμματα που παρουσιάζονται και υλοποιούνται από το προοδευτικό κίνημα περιλάμβαναν την ευγονική, τον έλεγχο του πληθυσμού και των γεννήσεων, τον οικογενειακό προγραμματισμό, την αντιμονοπωλιακή νομοθεσία, τη δημόσια εκπαίδευση, τη δημιουργία κεντρικής τράπεζας και την εισαγωγή του φόρου εισοδήματος.
Αυτές οι απαιτήσεις απηχούν τις ιερές γραφές του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, που περιελάμβαναν απαιτήσεις όπως:
Συγκεντρώστε τα μέσα επικοινωνίας και θέστε τα μέσα μεταφοράς στα χέρια του κράτους
Επεκτείνετε τον έλεγχο του κράτους στα εργοστάσια και σε όλη τη γη
Εφαρμόστε έναν βαρύ, προοδευτικά αυξανόμενο φόρο εισοδήματος και καταργήστε τα δικαιώματα κληρονομιάς
Συγκεντρώστε την πίστωση στα χέρια του κράτους και δημιουργήστε μια κεντρική τράπεζα ενός αποκλειστικού νομισματικού μονοπωλίου
Σε αντίθεση με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, οι προοδευτικοί δεν κήρυτταν μια προλεταριακή επανάσταση, αλλά μιλούσαν στο όνομα της αποτελεσματικότητας και απαιτούσαν μια γραφειοκρατική εξουσία αποτελούμενη από «εξειδικευμένους» κρατικούς διοικητές. Κατά έναν τρόπο, το προοδευτικό κίνημα παρουσιάζει ένα ακόμη χειρότερο πρόγραμμα από εκείνο του μαρξισμού. Όπως το συνόψισε ο Murray Rothbard, το προοδευτικό κίνημα επέφερε έναν βαθύ μετασχηματισμό της αμερικανικής κοινωνίας:
«Από μια, σε γενικές γραμμές, φιλελεύθερη και laissez-faire κοινωνία του 19ου αιώνα, όταν η οικονομία ήταν ελεύθερη, οι φόροι ήταν χαμηλοί, τα άτομα ήταν ελεύθερα στην καθημερινή τους ζωή, και η κυβέρνηση δεν ήταν παρεμβατική στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, ο νέος αυτός συνασπισμός κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να μετατρέψει την Αμερική σε ένα αυτοκρατορικό κοινωνικό κράτος και πολέμων (welfare-warfare), όπου η καθημερινή ζωή των ανθρώπων ελέγχεται και ρυθμίζεται σε τεράστιο βαθμό.»
Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής
Ο κόσμος βρίσκεται αυτή την εποχή στη μέση μιας επιθετικής, εκ νέου προσπάθειας να επέλθει μια καινούργια σοσιαλιστική τάξη πραγμάτων μέσω ενός ισχυρού και «αποτελεσματικού» τεχνοκρατικού κράτους. Αυτή η νέα τάξη έχει χαρακτηριστεί ως «προοδευτική», αλλά είναι απλώς η τελευταία έκδοση της κολεκτιβιστικής ενόρμησης που έχουμε δει στο παρελθόν με τη μορφή του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Ένας πόλεμος στην ιδιωτική ιδιοκτησία
Συνοψίζοντάς τα σε μία πρόταση, τα σχέδια των κομμουνιστών στοχεύουν στην κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Από εκείνο το σημείο επακολουθούν οι άλλες σημαντικές απαιτήσεις τους, όπως η κατάργηση της οικογένειας, των εθνών και των χωρών, και τέλος, όπως σημείωσε ο Μαρξ, «ο κομμουνισμός καταργεί τις αιώνιες αλήθειες, καταργεί κάθε θρησκεία και κάθε ηθική». Ενώ το πρόγραμμα του φιλελευθερισμού «εάν συμπυκνωθεί σε μια λέξη… είναι η ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής» (όπως περιγράφεται από τον Ludwig von Mises ), το πρόγραμμα των κομμουνιστών είναι η κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Μια υπόσχεση αποτελεσματικότητας και εξειδίκευσης
Ωστόσο, ο μαρξιστικός σοσιαλισμός -δηλαδή ο κομμουνισμός- δεν έχει βρει πολλούς οπαδούς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η κομμουνιστική επίκληση στη δικαιοσύνη και την ισότητα βρήκε μεγαλύτερη απήχηση στον παλαιό κόσμο. Για να έχει απήχηση στους Αμερικανούς, ο σοσιαλισμός έπρεπε να συσκευαστεί διαφορετικά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ευαγγέλιο του σοσιαλισμού εμφανίστηκε με το όνομα «προοδευτισμός» και κηρύχθηκε ως κάτι που θα ωθούσε την κοινωνία στον υψηλότερο βαθμό αποτελεσματικότητας.
Υπό τον Πρόεδρο Woodrow Wilson, ο προοδευτισμός έφτασε στην πρώτη του κορύφωση ως η κυρίαρχη φιλοσοφία του κράτους. Για εκείνους τους σοσιαλιστές, η κοινωνία ήταν ένας ενιαίος οργανισμός. Οι γραφειοκράτες ως δημόσιοι διαχειριστές βρήκαν μια ζωντανή έκφρασή τους στο πολιτικό μυθιστόρημα Philip Dru: Administrator: Α Story of Tomorrow του Edward Mandell House, ο οποίος ήταν πολύ στενός φίλος του Wilson και υπηρέτησε ως ο σημαντικότερος πολιτικός και διπλωματικός σύμβουλος του Προέδρου.
Αυτό το όραμα του προοδευτισμού απαιτεί:
Εκπροσώπηση του κράτους και των εργαζομένων στο διοικητικό συμβούλιο κάθε εταιρείας
Διαμοιρασμό των κερδών των εταιρειών δημόσιας ωφέλειας
Κρατική ιδιοκτησία των μέσων επικοινωνίας
Κρατική ιδιοκτησία των μέσων μεταφοράς
Ένα σύστημα σύνταξης γήρατος για όλους
Κρατική ιδιοκτησία του συνόλου της υγειονομικής περίθαλψης
Πλήρης προστασία της εργασίας και κρατική επιδιαιτησία κλαδικών διαφορών
Πέρα από αυτό, άλλες απαιτήσεις και προγράμματα που παρουσιάζονται και υλοποιούνται από το προοδευτικό κίνημα περιλάμβαναν την ευγονική, τον έλεγχο του πληθυσμού και των γεννήσεων, τον οικογενειακό προγραμματισμό, την αντιμονοπωλιακή νομοθεσία, τη δημόσια εκπαίδευση, τη δημιουργία κεντρικής τράπεζας και την εισαγωγή του φόρου εισοδήματος.
Αυτές οι απαιτήσεις απηχούν τις ιερές γραφές του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, που περιελάμβαναν απαιτήσεις όπως:
Συγκεντρώστε τα μέσα επικοινωνίας και θέστε τα μέσα μεταφοράς στα χέρια του κράτους
Επεκτείνετε τον έλεγχο του κράτους στα εργοστάσια και σε όλη τη γη
Εφαρμόστε έναν βαρύ, προοδευτικά αυξανόμενο φόρο εισοδήματος και καταργήστε τα δικαιώματα κληρονομιάς
Συγκεντρώστε την πίστωση στα χέρια του κράτους και δημιουργήστε μια κεντρική τράπεζα ενός αποκλειστικού νομισματικού μονοπωλίου
Σε αντίθεση με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, οι προοδευτικοί δεν κήρυτταν μια προλεταριακή επανάσταση, αλλά μιλούσαν στο όνομα της αποτελεσματικότητας και απαιτούσαν μια γραφειοκρατική εξουσία αποτελούμενη από «εξειδικευμένους» κρατικούς διοικητές. Κατά έναν τρόπο, το προοδευτικό κίνημα παρουσιάζει ένα ακόμη χειρότερο πρόγραμμα από εκείνο του μαρξισμού. Όπως το συνόψισε ο Murray Rothbard, το προοδευτικό κίνημα επέφερε έναν βαθύ μετασχηματισμό της αμερικανικής κοινωνίας:
«Από μια, σε γενικές γραμμές, φιλελεύθερη και laissez-faire κοινωνία του 19ου αιώνα, όταν η οικονομία ήταν ελεύθερη, οι φόροι ήταν χαμηλοί, τα άτομα ήταν ελεύθερα στην καθημερινή τους ζωή, και η κυβέρνηση δεν ήταν παρεμβατική στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, ο νέος αυτός συνασπισμός κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να μετατρέψει την Αμερική σε ένα αυτοκρατορικό κοινωνικό κράτος και πολέμων (welfare-warfare), όπου η καθημερινή ζωή των ανθρώπων ελέγχεται και ρυθμίζεται σε τεράστιο βαθμό.»
Ο σοσιαλισμός μεταμφιέζεται
Η καθοδήγηση της ανθρωπότητας προς τον επίγειο παράδεισο μέσου του μετασχηματισμού της κοινωνίας είναι η πεμπτουσία του μηνύματος του σοσιαλισμού, ξεκινώντας από τον «ουτοπικό σοσιαλισμό» του 19ου αιώνα, και μέχρι την εποχή μας με το αίτημα για μια «εφικτή ουτοπία». Ωστόσο, σε αντίθεση με τη μαρξιστική μυθολογία ότι ο σοσιαλισμός θα ήταν ο αναπόδραστος διάδοχος του καπιταλισμού, η ιστορία δείχνει ότι το «σοσιαλιστικό φαινόμενο» έχει εμφανιστεί επανειλημμένα στην διάρκεια της Ιστορίας. Αντί να είναι το πρότυπο του μέλλοντος, ο σοσιαλισμός είναι, de facto, μια αποτυχημένη ιδέα του παρελθόντος.
Ο σοσιαλισμός είναι η προσπάθεια να δημιουργηθεί μια νέα κοινωνική τάξη πραγμάτων, κατά βούληση. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να κατασκευάσει μια «τάξη» κατά τις επιθυμίες του. Η βουλησιαρχική υλοποίηση ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος έχει ως αποτέλεσμα την διαμόρφωση της κοινωνίας σαν έναν ενιαίο, κρατικά κυριαρχούμενο οργανισμό, και ως εκ τούτου, είναι αναγκαστικά ιεραρχική και πρέπει να βασίζεται στις εντολές και την υπακοή αντί της ελεύθερης διασύνδεσης των ανθρώπων, όπως συμβαίνει σε μια φιλελεύθερη αυθόρμητη τάξη.
Ο Πρόεδρος Wilson απέτυχε στο σχέδιό του να οδηγήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ένωση των Εθνών και να ιδρύσει έναν οργανισμό για την προώθηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, σύμφωνα με τα οράματα των προοδευτικών. Για κάποιο χρονικό διάστημα, οι Αμερικανοί επανασυνδέθηκαν με την παράδοση του ατομικισμού (σ.σ. με την φιλελεύθερη έννοια, του πρωτείου του ατόμου) και της στρατιωτικής ουδετερότητας. Ωστόσο, με τη Μεγάλη Ύφεση και τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, η ευκαιρία του μετασχηματισμού της κοινωνίας και της τοποθέτησης γραφειοκρατών εμπειρογνωμόνων στην κορυφή της ιεραρχίας επέστρεψε δριμύτερη υπό την προεδρία του Franklin Delano Roosevelt. Με το τέλος του παγκόσμιου πολέμου επέστρεψε και η ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα δίκτυο διεθνών οργανισμών με αποστολή τους την οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας υπό την αιγίδα των γραφειοκρατών εμπειρογνωμόνων. Αυτό συνέβη με την ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών και τις διάφορες παραφυάδες και αδελφές οργανώσεις τους, για να δραστηριοποιηθούν στη χρηματοδότηση, την εκπαίδευση, την ανάπτυξη και την υγεία.
Η καθοδήγηση της ανθρωπότητας προς τον επίγειο παράδεισο μέσου του μετασχηματισμού της κοινωνίας είναι η πεμπτουσία του μηνύματος του σοσιαλισμού, ξεκινώντας από τον «ουτοπικό σοσιαλισμό» του 19ου αιώνα, και μέχρι την εποχή μας με το αίτημα για μια «εφικτή ουτοπία». Ωστόσο, σε αντίθεση με τη μαρξιστική μυθολογία ότι ο σοσιαλισμός θα ήταν ο αναπόδραστος διάδοχος του καπιταλισμού, η ιστορία δείχνει ότι το «σοσιαλιστικό φαινόμενο» έχει εμφανιστεί επανειλημμένα στην διάρκεια της Ιστορίας. Αντί να είναι το πρότυπο του μέλλοντος, ο σοσιαλισμός είναι, de facto, μια αποτυχημένη ιδέα του παρελθόντος.
Ο σοσιαλισμός είναι η προσπάθεια να δημιουργηθεί μια νέα κοινωνική τάξη πραγμάτων, κατά βούληση. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να κατασκευάσει μια «τάξη» κατά τις επιθυμίες του. Η βουλησιαρχική υλοποίηση ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος έχει ως αποτέλεσμα την διαμόρφωση της κοινωνίας σαν έναν ενιαίο, κρατικά κυριαρχούμενο οργανισμό, και ως εκ τούτου, είναι αναγκαστικά ιεραρχική και πρέπει να βασίζεται στις εντολές και την υπακοή αντί της ελεύθερης διασύνδεσης των ανθρώπων, όπως συμβαίνει σε μια φιλελεύθερη αυθόρμητη τάξη.
Ο Πρόεδρος Wilson απέτυχε στο σχέδιό του να οδηγήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ένωση των Εθνών και να ιδρύσει έναν οργανισμό για την προώθηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, σύμφωνα με τα οράματα των προοδευτικών. Για κάποιο χρονικό διάστημα, οι Αμερικανοί επανασυνδέθηκαν με την παράδοση του ατομικισμού (σ.σ. με την φιλελεύθερη έννοια, του πρωτείου του ατόμου) και της στρατιωτικής ουδετερότητας. Ωστόσο, με τη Μεγάλη Ύφεση και τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, η ευκαιρία του μετασχηματισμού της κοινωνίας και της τοποθέτησης γραφειοκρατών εμπειρογνωμόνων στην κορυφή της ιεραρχίας επέστρεψε δριμύτερη υπό την προεδρία του Franklin Delano Roosevelt. Με το τέλος του παγκόσμιου πολέμου επέστρεψε και η ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα δίκτυο διεθνών οργανισμών με αποστολή τους την οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας υπό την αιγίδα των γραφειοκρατών εμπειρογνωμόνων. Αυτό συνέβη με την ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών και τις διάφορες παραφυάδες και αδελφές οργανώσεις τους, για να δραστηριοποιηθούν στη χρηματοδότηση, την εκπαίδευση, την ανάπτυξη και την υγεία.
Η διεθνής ώθηση
Με την εγκαθίδρυση των Ηνωμένων Εθνών, ο προοδευτισμός ως πρόγραμμα αυτού που ο James Ostrowski αποκαλεί «καταστρέφοντας την Αμερική», έχει αποκτήσει μια παγκόσμια πλατφόρμα. Η κύρια έδρα αυτής της φιλοσοφίας έχει μεταφερθεί στην έδρα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών. Από το ξεκίνημά τους, τα Ηνωμένα Έθνη κρατούσαν τον πυρσό του παγκόσμιου προοδευτισμού.
Η προστασία του περιβάλλοντος και της «παγκόσμιας υγείας» αποδείχτηκε το ιδανικό πρόσχημα για την προώθηση της ατζέντας του προοδευτισμού. Τον Ιούνιο του 1994, η ατζέντα 2021 του ΟΗΕ εκκίνησε από τη διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ζητώντας την επιβολή της «βιώσιμης ανάπτυξης» σε παγκόσμια κλίμακα. Ενώ η Agenda 2021 ήταν ακόμη σχετικά μετριοπαθής στις απαιτήσεις της και μη δεσμευτική ως προς την πλήρη εκτέλεσή της, η μεταγενέστερη Agenda 2030 άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η νέα ατζέντα υιοθετήθηκε όταν συναντήθηκαν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων και υψηλοί εκπρόσωποι στα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 2015. Στη συνάντηση αυτή, ενέκριναν την υιοθέτηση κάποιων «Παγκόσμιων Στόχων Αειφόρου Ανάπτυξης» για τους ολοκληρωμένους και εκτεταμένους σκοπούς και στόχους ενός οικουμενικού μετασχηματισμού.
Η νέα ατζέντα περιγράφει ένα πρόγραμμα ολοκληρωμένης διακυβέρνησης και ελέγχου σχεδόν όλων των πτυχών της προσωπικής ζωής. Χωρίς ούτε μια νύξη στην ανθρώπινη ελευθερία και τον συντονισμό της ελεύθερης αγοράς, το έγγραφο απαριθμεί δεκαεπτά στόχους που θα πρέπει να επιτευχθούν μέσω του γραφειοκρατικού ελέγχου της κοινωνίας σε παγκόσμια κλίμακα. Πίσω από λαοφιλείς υποσχέσεις όπως το τέλος της φτώχειας και της πείνας, η υγιεινή ζωή, η εκπαίδευση για όλους, και η ισότητα των φύλων, ελλοχεύει η ατζέντα της επιβολής του σοσιαλισμού παγκοσμίως. Απαιτήσεις όπως η μείωση της εισοδηματικής ανισότητας εντός, αλλά και μεταξύ, των χωρών, τα βιώσιμα πρότυπα κατανάλωσης και παραγωγής, και η οικοδόμηση κοινωνιών χωρίς αποκλεισμούς για μια βιώσιμη ανάπτυξη, αποτελούν μέρος ενός επιτακτικού σχεδίου για την κατάργηση της οικονομίας της αγοράς και την επιβολή ενός ολοκληρωμένου κρατικού σχεδιασμού.
Επικαλούμενο τη «διαιώνιση των ανισοτήτων μεταξύ και εντός των εθνών, την επιδείνωση της φτώχειας, της πείνας, της κακής υγείας και του αναλφαβητισμού, και τη συνεχιζόμενη επιδείνωση των οικοσυστημάτων από τα οποία εξαρτώμαστε για την ευημερία μας» (κεφάλαιο 1, προοίμιο), το Συνέδριο κάνει ένα κάλεσμα για μια «παγκόσμια συνεργασία για την βιώσιμη ανάπτυξη».
Στην επικεφαλίδα «τομείς προγραμμάτων» η ημερήσια διάταξη τονίζει «τους δεσμούς μεταξύ δημογραφικών τάσεων και παραγόντων, και βιώσιμης ανάπτυξης» Η αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού σε συνδυασμό με τα «μη βιώσιμα πρότυπα κατανάλωσης» θέτουν σε κίνδυνο τον πλανήτη, καθώς «επηρεάζουν τις χρήσεις της γης, του νερού, του αέρα, της ενέργειας και άλλων πόρων». Σύμφωνα με το σημείο 5.17 του στόχου του, το Συνέδριο απαιτεί: «Πλήρη ενσωμάτωση των ανησυχιών του πληθυσμού στον εθνικό σχεδιασμό, την πολιτική και τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων». Η προστασία του περιβάλλοντος απαιτεί τη συνολική ρύθμιση του παγκόσμιου πληθυσμού, που με τη σειρά της καθιστά απαραίτητο τον έλεγχο της ατομικής συμπεριφοράς.
Εν ολίγοις, η υιοθέτηση αυτής της «νέας παγκόσμιας τάξης» θα σήμαινε την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ή αυτό που ο Ludwig von Mises θεωρούσε ως το φιλελεύθερο πρόταγμα — έναν κόσμο που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Εάν εφαρμοστεί, αυτό το πρότζεκτ στο τέλος θα αποτύχει, αλλά στο μεσοδιάστημα θα προξενήσει τεράστια δεινά.
Με την εγκαθίδρυση των Ηνωμένων Εθνών, ο προοδευτισμός ως πρόγραμμα αυτού που ο James Ostrowski αποκαλεί «καταστρέφοντας την Αμερική», έχει αποκτήσει μια παγκόσμια πλατφόρμα. Η κύρια έδρα αυτής της φιλοσοφίας έχει μεταφερθεί στην έδρα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών. Από το ξεκίνημά τους, τα Ηνωμένα Έθνη κρατούσαν τον πυρσό του παγκόσμιου προοδευτισμού.
Η προστασία του περιβάλλοντος και της «παγκόσμιας υγείας» αποδείχτηκε το ιδανικό πρόσχημα για την προώθηση της ατζέντας του προοδευτισμού. Τον Ιούνιο του 1994, η ατζέντα 2021 του ΟΗΕ εκκίνησε από τη διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ζητώντας την επιβολή της «βιώσιμης ανάπτυξης» σε παγκόσμια κλίμακα. Ενώ η Agenda 2021 ήταν ακόμη σχετικά μετριοπαθής στις απαιτήσεις της και μη δεσμευτική ως προς την πλήρη εκτέλεσή της, η μεταγενέστερη Agenda 2030 άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η νέα ατζέντα υιοθετήθηκε όταν συναντήθηκαν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων και υψηλοί εκπρόσωποι στα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 2015. Στη συνάντηση αυτή, ενέκριναν την υιοθέτηση κάποιων «Παγκόσμιων Στόχων Αειφόρου Ανάπτυξης» για τους ολοκληρωμένους και εκτεταμένους σκοπούς και στόχους ενός οικουμενικού μετασχηματισμού.
Η νέα ατζέντα περιγράφει ένα πρόγραμμα ολοκληρωμένης διακυβέρνησης και ελέγχου σχεδόν όλων των πτυχών της προσωπικής ζωής. Χωρίς ούτε μια νύξη στην ανθρώπινη ελευθερία και τον συντονισμό της ελεύθερης αγοράς, το έγγραφο απαριθμεί δεκαεπτά στόχους που θα πρέπει να επιτευχθούν μέσω του γραφειοκρατικού ελέγχου της κοινωνίας σε παγκόσμια κλίμακα. Πίσω από λαοφιλείς υποσχέσεις όπως το τέλος της φτώχειας και της πείνας, η υγιεινή ζωή, η εκπαίδευση για όλους, και η ισότητα των φύλων, ελλοχεύει η ατζέντα της επιβολής του σοσιαλισμού παγκοσμίως. Απαιτήσεις όπως η μείωση της εισοδηματικής ανισότητας εντός, αλλά και μεταξύ, των χωρών, τα βιώσιμα πρότυπα κατανάλωσης και παραγωγής, και η οικοδόμηση κοινωνιών χωρίς αποκλεισμούς για μια βιώσιμη ανάπτυξη, αποτελούν μέρος ενός επιτακτικού σχεδίου για την κατάργηση της οικονομίας της αγοράς και την επιβολή ενός ολοκληρωμένου κρατικού σχεδιασμού.
Επικαλούμενο τη «διαιώνιση των ανισοτήτων μεταξύ και εντός των εθνών, την επιδείνωση της φτώχειας, της πείνας, της κακής υγείας και του αναλφαβητισμού, και τη συνεχιζόμενη επιδείνωση των οικοσυστημάτων από τα οποία εξαρτώμαστε για την ευημερία μας» (κεφάλαιο 1, προοίμιο), το Συνέδριο κάνει ένα κάλεσμα για μια «παγκόσμια συνεργασία για την βιώσιμη ανάπτυξη».
Στην επικεφαλίδα «τομείς προγραμμάτων» η ημερήσια διάταξη τονίζει «τους δεσμούς μεταξύ δημογραφικών τάσεων και παραγόντων, και βιώσιμης ανάπτυξης» Η αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού σε συνδυασμό με τα «μη βιώσιμα πρότυπα κατανάλωσης» θέτουν σε κίνδυνο τον πλανήτη, καθώς «επηρεάζουν τις χρήσεις της γης, του νερού, του αέρα, της ενέργειας και άλλων πόρων». Σύμφωνα με το σημείο 5.17 του στόχου του, το Συνέδριο απαιτεί: «Πλήρη ενσωμάτωση των ανησυχιών του πληθυσμού στον εθνικό σχεδιασμό, την πολιτική και τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων». Η προστασία του περιβάλλοντος απαιτεί τη συνολική ρύθμιση του παγκόσμιου πληθυσμού, που με τη σειρά της καθιστά απαραίτητο τον έλεγχο της ατομικής συμπεριφοράς.
Εν ολίγοις, η υιοθέτηση αυτής της «νέας παγκόσμιας τάξης» θα σήμαινε την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ή αυτό που ο Ludwig von Mises θεωρούσε ως το φιλελεύθερο πρόταγμα — έναν κόσμο που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Εάν εφαρμοστεί, αυτό το πρότζεκτ στο τέλος θα αποτύχει, αλλά στο μεσοδιάστημα θα προξενήσει τεράστια δεινά.
***
Ο Antony P. Mueller είναι Γερμανός καθηγητής οικονομικών, που σήμερα διδάσκει στη Βραζιλία.
Δύο βασικοί λόγοι για τους οποίους αποτυγχάνει ο σοσιαλισμός και ο κρατισμός
Του Jorge Besada
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Εισαγωγή
Ο σοσιαλισμός θα αντιμετωπίζει πάντα δύο μεγάλα προβλήματα όταν διάφορα καθεστώτα επιχειρούν να τον εφαρμόσουν:
Την αδυναμία οικονομικού υπολογισμού χωρίς πραγματικές τιμές αγοράς
Την έλλειψη κινήτρων ώστε να παραχθούν αυτά που πραγματικά θέλουν οι καταναλωτές
Τι σημαίνει η αδυναμία οικονομικού υπολογισμού
Το ακόλουθο απλό παράδειγμα θα βοηθήσει στην απεικόνιση της αδυναμίας οικονομικού υπολογισμού χωρίς τιμές αγοράς: ένα εστιατόριο πωλεί ένα γεύμα με μοσχάρι πατάτες και λαχανικά έναντι 8 €. Οι τιμές γενικά και, κατά συνέπεια, η τιμή των 8 € παρέχει ζωτικής σημασίας πληροφορίες. Ας υποθέσουμε πως το ένα ευρώ αποτελεί κέρδος και τα 7 ευρώ δαπανώνται στο κόστος, δηλαδή στην αναγκαία κατανάλωση πλούτου που απαιτείται για την παραγωγή του γεύματος/πλούτου, όπως ο εξοπλισμός/η ηλεκτρική ενέργεια/τα τρόφιμα/οι διάφορες προμήθειες και ό, τι καταναλώνουν οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους στο σπίτι (φαγητό, ενέργεια) χάρη στις αποδοχές τους που προέρχονται από το γεύμα των 7 €.
Ο επιχειρηματίας ανακάλυψε δύο πράγματα που είναι αδύνατο να γνωρίζει ένας οργανισμός κεντρικού σχεδιασμού ανεξάρτητα από τις καλές προθέσεις των μελών του ή τη νοητική ικανότητα τους, 1) ότι υπάρχουν αρκετοί πελάτες στην περιοχή που επιθυμούν να καταναλώνουν ένα γεύμα των 8 ευρώ στο εστιατόριο, βελτιώνοντας έτσι τη ζωή τους και 2) πως να διαχειριστεί συντελεστές και πρώτες ύλες που κοστίζουν 7 ευρώ (εργασία/προμήθειες/λειτουργία συσκευών κλπ) για να παραχθεί το γεύμα με κέρδος.
Αν ο επιχειρηματίας ορίσει πολύ υψηλές τιμές, οι πελάτες θα προτιμήσουν άλλες ανταγωνιστικότερες επιλογές. Αν ορίσει πολύ χαμηλές τιμές, δεν θα μπορέσει να καλύψει τα κόστη και θα τεθεί εκτός αγοράς. Με άλλα λόγια, αν δεν καταφέρει να προσελκύσει τους καταναλωτές ώστε να αγοράσουν σε μια κερδοφόρα τιμή, ο επιχειρηματίας αποτυγχάνει να διαμορφώσει τον κόσμο με τρόπο που επιθυμούν τα εκατοντάδες χιλιάδες άτομα που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση και το καθένα εξ αυτών αξιολογεί τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο.
Ως εκ τούτου, ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει επειδή 1) μόνο οι επιχειρηματίες διασκορπισμένοι σε ολόκληρη την κοινωνία βρίσκονται την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο τόπο ώστε να ανακαλύψουν τις επιθυμίες των ανθρώπων και 2) μόνο οι επιχειρηματίες μπορούν να καθορίσουν σωστά τις τιμές και να δημιουργήσουν μια κερδοφόρα και ανταγωνιστική τάξη πραγμάτων (δηλαδή μία τάξη πραγμάτων που παράγει περισσότερα από όσα καταναλώνει, παρέχοντας την ίδια στιγμή πιθανές καλύτερες εναλλακτικές λύσεις στους καταναλωτές και στην κοινωνία).
Ο σοσιαλισμός θα αντιμετωπίζει πάντα δύο μεγάλα προβλήματα όταν διάφορα καθεστώτα επιχειρούν να τον εφαρμόσουν:
Την αδυναμία οικονομικού υπολογισμού χωρίς πραγματικές τιμές αγοράς
Την έλλειψη κινήτρων ώστε να παραχθούν αυτά που πραγματικά θέλουν οι καταναλωτές
Τι σημαίνει η αδυναμία οικονομικού υπολογισμού
Το ακόλουθο απλό παράδειγμα θα βοηθήσει στην απεικόνιση της αδυναμίας οικονομικού υπολογισμού χωρίς τιμές αγοράς: ένα εστιατόριο πωλεί ένα γεύμα με μοσχάρι πατάτες και λαχανικά έναντι 8 €. Οι τιμές γενικά και, κατά συνέπεια, η τιμή των 8 € παρέχει ζωτικής σημασίας πληροφορίες. Ας υποθέσουμε πως το ένα ευρώ αποτελεί κέρδος και τα 7 ευρώ δαπανώνται στο κόστος, δηλαδή στην αναγκαία κατανάλωση πλούτου που απαιτείται για την παραγωγή του γεύματος/πλούτου, όπως ο εξοπλισμός/η ηλεκτρική ενέργεια/τα τρόφιμα/οι διάφορες προμήθειες και ό, τι καταναλώνουν οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους στο σπίτι (φαγητό, ενέργεια) χάρη στις αποδοχές τους που προέρχονται από το γεύμα των 7 €.
Ο επιχειρηματίας ανακάλυψε δύο πράγματα που είναι αδύνατο να γνωρίζει ένας οργανισμός κεντρικού σχεδιασμού ανεξάρτητα από τις καλές προθέσεις των μελών του ή τη νοητική ικανότητα τους, 1) ότι υπάρχουν αρκετοί πελάτες στην περιοχή που επιθυμούν να καταναλώνουν ένα γεύμα των 8 ευρώ στο εστιατόριο, βελτιώνοντας έτσι τη ζωή τους και 2) πως να διαχειριστεί συντελεστές και πρώτες ύλες που κοστίζουν 7 ευρώ (εργασία/προμήθειες/λειτουργία συσκευών κλπ) για να παραχθεί το γεύμα με κέρδος.
Αν ο επιχειρηματίας ορίσει πολύ υψηλές τιμές, οι πελάτες θα προτιμήσουν άλλες ανταγωνιστικότερες επιλογές. Αν ορίσει πολύ χαμηλές τιμές, δεν θα μπορέσει να καλύψει τα κόστη και θα τεθεί εκτός αγοράς. Με άλλα λόγια, αν δεν καταφέρει να προσελκύσει τους καταναλωτές ώστε να αγοράσουν σε μια κερδοφόρα τιμή, ο επιχειρηματίας αποτυγχάνει να διαμορφώσει τον κόσμο με τρόπο που επιθυμούν τα εκατοντάδες χιλιάδες άτομα που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση και το καθένα εξ αυτών αξιολογεί τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο.
Ως εκ τούτου, ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει επειδή 1) μόνο οι επιχειρηματίες διασκορπισμένοι σε ολόκληρη την κοινωνία βρίσκονται την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο τόπο ώστε να ανακαλύψουν τις επιθυμίες των ανθρώπων και 2) μόνο οι επιχειρηματίες μπορούν να καθορίσουν σωστά τις τιμές και να δημιουργήσουν μια κερδοφόρα και ανταγωνιστική τάξη πραγμάτων (δηλαδή μία τάξη πραγμάτων που παράγει περισσότερα από όσα καταναλώνει, παρέχοντας την ίδια στιγμή πιθανές καλύτερες εναλλακτικές λύσεις στους καταναλωτές και στην κοινωνία).
Σύστημα τιμών, οικονομικός υπολογισμός και διασπορά της πληροφορίας
Ο Νικήτα Χρουστσόφ, ο οποίος διαδέχτηκε τον Στάλιν ως επικεφαλής της κεντρικά σχεδιασμένης (Σοσιαλιστικής/Κομμουνιστικής) Σοβιετικής Ένωσης, πιστώνεται την ακόλουθη φράση: «Όταν όλος ο κόσμος γίνει σοσιαλιστικός, η Ελβετία θα πρέπει να παραμείνει καπιταλιστική, ώστε να μπορεί να μας ενημερώνει για τις τιμές των πάντων.» Δυστυχώς για τον Χρουστσόφ και για τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που υπέφεραν από το οικονομικό χάος και την αναπόφευκτη πτώση της παραγωγής υπό τα σοσιαλιστικά/κομμουνιστικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο, οι τιμές στην Ελβετία (ή οπουδήποτε αλλού) ενσωματώνουν πληροφορίες σχετικά με το κόστος και την κατανάλωση στη συγκεκριμένη περιοχή σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές και δεν παρέχουν πληροφορίες για τίποτα περισσότερο.
Με το Διαδίκτυο, οι πληροφορίες τιμολόγησης σε όλο τον κόσμο μπορούν να βοηθήσουν τους καταναλωτές να ανακαλύπτουν εταιρείες, φθηνότερη διατροφή, καλύτερα προϊόντα, ευκολότερες παραγγελίες και επίσης να βοηθήσουν τους παραγωγούς να επιταχύνουν σημαντικά την ανταγωνιστική τάξη με τη διάχυση της γνώσης και της πληροφορίας.
Ωστόσο, το διαδίκτυο και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές δεν θα οδηγήσουν ποτέ σε δυνατότητα κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας. Κανένα υπολογιστικό σύστημα δεν μπορεί να εισέλθει στο μυαλό των επιχειρηματιών για να προβλέψει τι είδους προϊόντα και επιχειρήσεις θα δημιουργήσουν ώστε να μεταβληθεί η κοινωνία. Ομοίως, κανένα υπολογιστικό σύστημα δεν μπορεί να εισέλθει στο μυαλό των καταναλωτών για να προβλέψει πώς θα επιλέξουν να δαπανήσουν τα χρήματά τους – τον πλούτο τους, μεταβάλλοντας για άλλη μια φορά τους πολυάριθμους κύκλους παραγωγής και κατανάλωσης της κοινωνίας. Όπως εξηγεί πολύ εύστοχα ο Ludwig von Mises:
Οι καταναλωτές, με την αγορά ή την αποχή τους από την αγορά αγαθών και υπηρεσιών, καθορίζουν τελικά τι πρέπει να παραχθεί και σε ποια ποσότητα και ποιότητα. Οδηγούν στην κερδοφορία εκείνους τους επιχειρηματίες που συμμορφώνονται καλύτερα με τις επιθυμίες τους και καθιστούν ζημιογόνους εκείνους που δεν παράγουν αυτό που επιθυμούν πιο άμεσα. Τα κέρδη μεταφέρουν τον έλεγχο των συντελεστών της παραγωγής στα χέρια εκείνων που τους χρησιμοποιούν για την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση των πλέον επειγουσών αναγκών των καταναλωτών και οι ζημίες απομακρύνουν τους συντελεστές της παραγωγής από τον έλεγχο των αναποτελεσματικών επιχειρηματιών. Σε μια οικονομία της αγοράς που δεν υπονομεύεται από το κράτος, οι ιδιοκτήτες συντελεστών παραγωγής και γης είναι εντολοδόχοι των καταναλωτών. Στην αγορά ένα καθημερινό επαναλαμβανόμενο δημοψήφισμα καθορίζει ποιος θα κατέχει τι και σε ποιες ποσότητες. Οι καταναλωτές είναι αυτοί που κάνουν κάποιους ανθρώπους πλούσιους και κάποιους άλλους φτωχούς.
Αλλά ποιος είναι σε θέση να αναγνωρίσει τι θέλουν και χρειάζονται οι καταναλωτές; Μόνο οι ιδιώτες επιχειρηματίες που σε μια καθημερινή αξιολόγηση ανταμείβονται ή τιμωρούνται ανάλογα με την εξυπηρέτηση των αναγκών των καταναλωτών στην αγορά. Ο σοσιαλισμός, χωρίς το σύστημα τιμών αγοράς, κέρδους/ζημίας, δεν έχει κανένα μέσο ώστε να γνωρίζει τις ανάγκες των καταναλωτών. (σ.σ. Για αυτό και στη σελίδα μας ενημερώνουμε συνεχώς για την αδυναμία αξιολόγησης στο δημόσιο, όσο καλές προθέσεις και να έχει ένας πρωθυπουργός, κρατικός αξιωματούχος κλπ)
Το πρόβλημα των κινήτρων
Τα σοσιαλιστικά και κρατιστικά καθεστώτα, σε γενικές γραμμές, αντιμετωπίζουν επίσης πρόβλημα κινήτρων. Στις ελεύθερες κοινωνίες ή στον ιδιωτικό τομέα γενικότερα, κάθε επιχειρηματίας έχει κίνητρα να είναι όσο το δυνατόν πιο παραγωγικός και να διατηρεί στο ελάχιστο την αναποτελεσματικότητα, καθώς είτε θα αποκομίσει τον πρόσθετο πλούτο ή θα επωμιστεί τις ζημίες που θα προκύψουν ως αποτέλεσμα των πράξεων του. Από την άλλη πλευρά, ο κρατικός υπάλληλος ή γραφειοκράτης λαμβάνει την ίδια αμοιβή (τη δυνατότητα δηλαδή να καταναλώνει) είτε ο τομέας του έκανε καλή δουλειά (αυξημένη παραγωγή έναντι κατανάλωσης) ή όχι. Επιπλέον, δεν διακινδυνεύει τον πλούτο του, δεδομένου ότι αυτός ο πλούτος αποσπάται από τους φορολογούμενους. Με άλλα λόγια, τα κρατικά/σοσιαλιστικά καθεστώτα, αποτελούν μονοπώλια που δεν διαθέτουν τα καινοτόμα – ανταγωνιστικά κίνητρα που ισχύουν στα ανταγωνιστικά συστήματα.
Ο Νικήτα Χρουστσόφ, ο οποίος διαδέχτηκε τον Στάλιν ως επικεφαλής της κεντρικά σχεδιασμένης (Σοσιαλιστικής/Κομμουνιστικής) Σοβιετικής Ένωσης, πιστώνεται την ακόλουθη φράση: «Όταν όλος ο κόσμος γίνει σοσιαλιστικός, η Ελβετία θα πρέπει να παραμείνει καπιταλιστική, ώστε να μπορεί να μας ενημερώνει για τις τιμές των πάντων.» Δυστυχώς για τον Χρουστσόφ και για τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που υπέφεραν από το οικονομικό χάος και την αναπόφευκτη πτώση της παραγωγής υπό τα σοσιαλιστικά/κομμουνιστικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο, οι τιμές στην Ελβετία (ή οπουδήποτε αλλού) ενσωματώνουν πληροφορίες σχετικά με το κόστος και την κατανάλωση στη συγκεκριμένη περιοχή σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές και δεν παρέχουν πληροφορίες για τίποτα περισσότερο.
Με το Διαδίκτυο, οι πληροφορίες τιμολόγησης σε όλο τον κόσμο μπορούν να βοηθήσουν τους καταναλωτές να ανακαλύπτουν εταιρείες, φθηνότερη διατροφή, καλύτερα προϊόντα, ευκολότερες παραγγελίες και επίσης να βοηθήσουν τους παραγωγούς να επιταχύνουν σημαντικά την ανταγωνιστική τάξη με τη διάχυση της γνώσης και της πληροφορίας.
Ωστόσο, το διαδίκτυο και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές δεν θα οδηγήσουν ποτέ σε δυνατότητα κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας. Κανένα υπολογιστικό σύστημα δεν μπορεί να εισέλθει στο μυαλό των επιχειρηματιών για να προβλέψει τι είδους προϊόντα και επιχειρήσεις θα δημιουργήσουν ώστε να μεταβληθεί η κοινωνία. Ομοίως, κανένα υπολογιστικό σύστημα δεν μπορεί να εισέλθει στο μυαλό των καταναλωτών για να προβλέψει πώς θα επιλέξουν να δαπανήσουν τα χρήματά τους – τον πλούτο τους, μεταβάλλοντας για άλλη μια φορά τους πολυάριθμους κύκλους παραγωγής και κατανάλωσης της κοινωνίας. Όπως εξηγεί πολύ εύστοχα ο Ludwig von Mises:
Οι καταναλωτές, με την αγορά ή την αποχή τους από την αγορά αγαθών και υπηρεσιών, καθορίζουν τελικά τι πρέπει να παραχθεί και σε ποια ποσότητα και ποιότητα. Οδηγούν στην κερδοφορία εκείνους τους επιχειρηματίες που συμμορφώνονται καλύτερα με τις επιθυμίες τους και καθιστούν ζημιογόνους εκείνους που δεν παράγουν αυτό που επιθυμούν πιο άμεσα. Τα κέρδη μεταφέρουν τον έλεγχο των συντελεστών της παραγωγής στα χέρια εκείνων που τους χρησιμοποιούν για την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση των πλέον επειγουσών αναγκών των καταναλωτών και οι ζημίες απομακρύνουν τους συντελεστές της παραγωγής από τον έλεγχο των αναποτελεσματικών επιχειρηματιών. Σε μια οικονομία της αγοράς που δεν υπονομεύεται από το κράτος, οι ιδιοκτήτες συντελεστών παραγωγής και γης είναι εντολοδόχοι των καταναλωτών. Στην αγορά ένα καθημερινό επαναλαμβανόμενο δημοψήφισμα καθορίζει ποιος θα κατέχει τι και σε ποιες ποσότητες. Οι καταναλωτές είναι αυτοί που κάνουν κάποιους ανθρώπους πλούσιους και κάποιους άλλους φτωχούς.
Αλλά ποιος είναι σε θέση να αναγνωρίσει τι θέλουν και χρειάζονται οι καταναλωτές; Μόνο οι ιδιώτες επιχειρηματίες που σε μια καθημερινή αξιολόγηση ανταμείβονται ή τιμωρούνται ανάλογα με την εξυπηρέτηση των αναγκών των καταναλωτών στην αγορά. Ο σοσιαλισμός, χωρίς το σύστημα τιμών αγοράς, κέρδους/ζημίας, δεν έχει κανένα μέσο ώστε να γνωρίζει τις ανάγκες των καταναλωτών. (σ.σ. Για αυτό και στη σελίδα μας ενημερώνουμε συνεχώς για την αδυναμία αξιολόγησης στο δημόσιο, όσο καλές προθέσεις και να έχει ένας πρωθυπουργός, κρατικός αξιωματούχος κλπ)
Το πρόβλημα των κινήτρων
Τα σοσιαλιστικά και κρατιστικά καθεστώτα, σε γενικές γραμμές, αντιμετωπίζουν επίσης πρόβλημα κινήτρων. Στις ελεύθερες κοινωνίες ή στον ιδιωτικό τομέα γενικότερα, κάθε επιχειρηματίας έχει κίνητρα να είναι όσο το δυνατόν πιο παραγωγικός και να διατηρεί στο ελάχιστο την αναποτελεσματικότητα, καθώς είτε θα αποκομίσει τον πρόσθετο πλούτο ή θα επωμιστεί τις ζημίες που θα προκύψουν ως αποτέλεσμα των πράξεων του. Από την άλλη πλευρά, ο κρατικός υπάλληλος ή γραφειοκράτης λαμβάνει την ίδια αμοιβή (τη δυνατότητα δηλαδή να καταναλώνει) είτε ο τομέας του έκανε καλή δουλειά (αυξημένη παραγωγή έναντι κατανάλωσης) ή όχι. Επιπλέον, δεν διακινδυνεύει τον πλούτο του, δεδομένου ότι αυτός ο πλούτος αποσπάται από τους φορολογούμενους. Με άλλα λόγια, τα κρατικά/σοσιαλιστικά καθεστώτα, αποτελούν μονοπώλια που δεν διαθέτουν τα καινοτόμα – ανταγωνιστικά κίνητρα που ισχύουν στα ανταγωνιστικά συστήματα.
Η αναποτελεσματικότητα απαιτεί εξαναγκασμό και δουλεία
Ο κεντρικός σχεδιασμός, φυσικά, δεν μπορεί να λειτουργήσει αν οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να μην τον ακολουθήσουν – γι’ αυτό αναπόφευκτα, ο κεντρικός σχεδιασμός απαιτεί βίαιο εξαναγκασμό, δηλαδή, εφαρμογή δουλείας. Για παράδειγμα, η επιχειρηματικότητα αποτελεί εγκληματική πράξη στις κομμουνιστικές χώρες. Επίσης, αποτελεί παντού εγκληματική πράξη η φοροδιαφυγή και η άρνηση πληρωμής φόρων που συντηρούν τη γραφειοκρατία του δημόσιου τομέα όπως την αποκαλούμενη «δημόσια εκπαίδευση». Επομένως, υπάρχει μηδαμινό κίνητρο και απομένει ελάχιστος πλούτος για να υποστηριχθούν άλλοι, πιο επιθυμητοί ανταγωνιστές, όταν οι φορολογούμενοι εξαναγκάζονται δια της βίας να πληρώνουν ζημιογόνες ή ανεπαρκείς κρατικές «επιχειρήσεις».
Στο δοκίμιό του «Overlegislation» ο Herbert Spencer σχολιάζει με υπέροχο τρόπο τις διαφορές μεταξύ κυβερνητικών (νομοθετημένων) συστημάτων και ιδιωτικών – ανταγωνιστικών κοινωνικών οργανώσεων:
Ο επίσημος, νομικά επιβεβλημένος κρατισμός, υπόκειται σε σήψη και αυτό το γνωρίζουν όλοι. Δεν κινδυνεύει από το αντισηπτικό του ελεύθερου ανταγωνισμού – δεν διαθέτει την έντονη και διαρκή ζωτικότητα από την οποία εξαρτάται η ύπαρξη κάθε ιδιωτικού μη νομικά επιβεβλημένου οργανισμού. Όλοι οι νομικά επιβεβλημένοι οργανισμοί κατρακυλούν σε μια αδρανή, υπερσιτισμένη κατάσταση, η οποία οδηγεί σύντομα σε νόσο. Οι μισθοί ρέουν ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητα της δραστηριότητας και της εκπλήρωσης καθηκόντων. Συνεχίζουν να ρέουν ακόμα και με πλήρη εγκατάλειψη των καθηκόντων. Καθίστανται ακριβά προνόμια για ανεπαρκείς προνομιούχους, ευνοούν τη δωροδοκία και οδηγούν στη Σιμωνία […]
Εξετάστε αρχικά πόσο άμεσα εξαρτάται κάθε ιδιωτική επιχείρηση από την αναγκαιότητα της και πόσο αδύνατο είναι να συνεχίσει να υπάρχει εάν δεν υπάρχει ανάγκη γι’ αυτή. Καθημερινά δημιουργούνται νέες συναλλαγές και νέες επιχειρήσεις. Εάν εξυπηρετήσουν κάποια υπάρχουσα ζήτηση και επιθυμία του κοινού, ριζώνουν και αναπτύσσονται. Εάν δεν το κάνουν, πεθαίνουν από έλλειψη ζωτικότητας και ανταπόδοσης. Δεν χρειάζεται καμία κοινοβουλευτική πράξη για να καταργηθούν. Όπως συμβαίνει και με τους φυσικούς οργανισμούς, εάν δεν διαθέτουν καμία λειτουργία, καμία θρεπτική ουσία δεν τους υποστηρίζει και μειώνονται. Επιπλέον, όχι μόνο εξαφανίζονται οι νέοι ιδιωτικοί δρώντες αν είναι αχρείαστοι, αλλά και οι παλιοί παύουν να υπάρχουν όταν έχουν επιτελέσει το έργο τους. Σε αντίθεση με τους νομικώς επιβεβλημένους κρατικούς οργανισμούς, οι ιδιωτικοί οργανισμοί παύουν να υπάρχουν όταν γίνονται ανώφελοι […]
Επίσης, ο νομικά επιβεβλημένος κρατικός οργανισμός αποτελεί ανοησία. Υπό τη φυσική πορεία των πραγμάτων, κάθε πολίτης τείνει προς την πιο κατάλληλη λειτουργία του. Εκείνοι που είναι επαρκείς για το είδος της εργασίας που αναλαμβάνουν επιτυγχάνουν και προχωρούν ανάλογα με την αποτελεσματικότητά τους. Αντίθετα, οι ανεπαρκείς σύντομα παύουν να απασχολούνται σε θέσεις που δεν αποδίδουν και οδηγούνται να δοκιμάσουν κάτι πιο εύκολο ώστε τελικά να παραγάγουν κάτι ωφέλιμο. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο στους κρατικούς οργανισμούς. Εδώ, όπως όλοι γνωρίζουν, οι ίντριγκες τα παρασκήνια τα κληρονομικά δικαιώματα και η συκοφαντία, καθορίζουν τις επιλογές έναντι της αξίας. Ο «ανόητος της οικογένειας» βρίσκει εύκολα μια θέση στο «μοναστήρι», αν «η οικογένεια» έχει καλές σχέσεις με την εκκλησία. Ένας νεαρός, εξαιρετικά αστοιχείωτος για κάθε ενεργό επάγγελμα, μπορεί να γίνει ένας καλός αξιωματικός του Στρατού. Τα γκρίζα μαλλιά ή κάποιος τίτλος, είναι πολύ καλύτερη εγγύηση για κρατική ναυτική καριέρα από ό, τι η μεγαλοφυΐα. Όχι, στην πραγματικότητα, ο ικανός άνθρωπος συχνά διαπιστώνει ότι στα κυβερνητικά γραφεία η ανωτερότητα είναι εμπόδιο – οι ανώτεροι του απεχθάνονται τις προτεινόμενες βελτιώσεις του καθώς θα παραγκωνιστούν από την ανωτερότητα του και προσβάλλονται από την καλοπροαίρετη κριτική του. Επομένως, όχι μόνο ο κρατικός μηχανισμός είναι περίπλοκος, αλλά είναι κατασκευασμένος από υλικά υποδεέστερης ποιότητας.
***
Ο Jorge Besada είναι προγραμματιστής υπολογιστών από το Miami Beach της Florida. Είναι συντάκτης στο «Hayekian» blog στο Medium.
Ο κεντρικός σχεδιασμός, φυσικά, δεν μπορεί να λειτουργήσει αν οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να μην τον ακολουθήσουν – γι’ αυτό αναπόφευκτα, ο κεντρικός σχεδιασμός απαιτεί βίαιο εξαναγκασμό, δηλαδή, εφαρμογή δουλείας. Για παράδειγμα, η επιχειρηματικότητα αποτελεί εγκληματική πράξη στις κομμουνιστικές χώρες. Επίσης, αποτελεί παντού εγκληματική πράξη η φοροδιαφυγή και η άρνηση πληρωμής φόρων που συντηρούν τη γραφειοκρατία του δημόσιου τομέα όπως την αποκαλούμενη «δημόσια εκπαίδευση». Επομένως, υπάρχει μηδαμινό κίνητρο και απομένει ελάχιστος πλούτος για να υποστηριχθούν άλλοι, πιο επιθυμητοί ανταγωνιστές, όταν οι φορολογούμενοι εξαναγκάζονται δια της βίας να πληρώνουν ζημιογόνες ή ανεπαρκείς κρατικές «επιχειρήσεις».
Στο δοκίμιό του «Overlegislation» ο Herbert Spencer σχολιάζει με υπέροχο τρόπο τις διαφορές μεταξύ κυβερνητικών (νομοθετημένων) συστημάτων και ιδιωτικών – ανταγωνιστικών κοινωνικών οργανώσεων:
Ο επίσημος, νομικά επιβεβλημένος κρατισμός, υπόκειται σε σήψη και αυτό το γνωρίζουν όλοι. Δεν κινδυνεύει από το αντισηπτικό του ελεύθερου ανταγωνισμού – δεν διαθέτει την έντονη και διαρκή ζωτικότητα από την οποία εξαρτάται η ύπαρξη κάθε ιδιωτικού μη νομικά επιβεβλημένου οργανισμού. Όλοι οι νομικά επιβεβλημένοι οργανισμοί κατρακυλούν σε μια αδρανή, υπερσιτισμένη κατάσταση, η οποία οδηγεί σύντομα σε νόσο. Οι μισθοί ρέουν ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητα της δραστηριότητας και της εκπλήρωσης καθηκόντων. Συνεχίζουν να ρέουν ακόμα και με πλήρη εγκατάλειψη των καθηκόντων. Καθίστανται ακριβά προνόμια για ανεπαρκείς προνομιούχους, ευνοούν τη δωροδοκία και οδηγούν στη Σιμωνία […]
Εξετάστε αρχικά πόσο άμεσα εξαρτάται κάθε ιδιωτική επιχείρηση από την αναγκαιότητα της και πόσο αδύνατο είναι να συνεχίσει να υπάρχει εάν δεν υπάρχει ανάγκη γι’ αυτή. Καθημερινά δημιουργούνται νέες συναλλαγές και νέες επιχειρήσεις. Εάν εξυπηρετήσουν κάποια υπάρχουσα ζήτηση και επιθυμία του κοινού, ριζώνουν και αναπτύσσονται. Εάν δεν το κάνουν, πεθαίνουν από έλλειψη ζωτικότητας και ανταπόδοσης. Δεν χρειάζεται καμία κοινοβουλευτική πράξη για να καταργηθούν. Όπως συμβαίνει και με τους φυσικούς οργανισμούς, εάν δεν διαθέτουν καμία λειτουργία, καμία θρεπτική ουσία δεν τους υποστηρίζει και μειώνονται. Επιπλέον, όχι μόνο εξαφανίζονται οι νέοι ιδιωτικοί δρώντες αν είναι αχρείαστοι, αλλά και οι παλιοί παύουν να υπάρχουν όταν έχουν επιτελέσει το έργο τους. Σε αντίθεση με τους νομικώς επιβεβλημένους κρατικούς οργανισμούς, οι ιδιωτικοί οργανισμοί παύουν να υπάρχουν όταν γίνονται ανώφελοι […]
Επίσης, ο νομικά επιβεβλημένος κρατικός οργανισμός αποτελεί ανοησία. Υπό τη φυσική πορεία των πραγμάτων, κάθε πολίτης τείνει προς την πιο κατάλληλη λειτουργία του. Εκείνοι που είναι επαρκείς για το είδος της εργασίας που αναλαμβάνουν επιτυγχάνουν και προχωρούν ανάλογα με την αποτελεσματικότητά τους. Αντίθετα, οι ανεπαρκείς σύντομα παύουν να απασχολούνται σε θέσεις που δεν αποδίδουν και οδηγούνται να δοκιμάσουν κάτι πιο εύκολο ώστε τελικά να παραγάγουν κάτι ωφέλιμο. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο στους κρατικούς οργανισμούς. Εδώ, όπως όλοι γνωρίζουν, οι ίντριγκες τα παρασκήνια τα κληρονομικά δικαιώματα και η συκοφαντία, καθορίζουν τις επιλογές έναντι της αξίας. Ο «ανόητος της οικογένειας» βρίσκει εύκολα μια θέση στο «μοναστήρι», αν «η οικογένεια» έχει καλές σχέσεις με την εκκλησία. Ένας νεαρός, εξαιρετικά αστοιχείωτος για κάθε ενεργό επάγγελμα, μπορεί να γίνει ένας καλός αξιωματικός του Στρατού. Τα γκρίζα μαλλιά ή κάποιος τίτλος, είναι πολύ καλύτερη εγγύηση για κρατική ναυτική καριέρα από ό, τι η μεγαλοφυΐα. Όχι, στην πραγματικότητα, ο ικανός άνθρωπος συχνά διαπιστώνει ότι στα κυβερνητικά γραφεία η ανωτερότητα είναι εμπόδιο – οι ανώτεροι του απεχθάνονται τις προτεινόμενες βελτιώσεις του καθώς θα παραγκωνιστούν από την ανωτερότητα του και προσβάλλονται από την καλοπροαίρετη κριτική του. Επομένως, όχι μόνο ο κρατικός μηχανισμός είναι περίπλοκος, αλλά είναι κατασκευασμένος από υλικά υποδεέστερης ποιότητας.
***
Ο Jorge Besada είναι προγραμματιστής υπολογιστών από το Miami Beach της Florida. Είναι συντάκτης στο «Hayekian» blog στο Medium.
Ο δρόμος προς την Ελεύθερη κοινωνία: Πώς ορίζεται η Ελευθερία;
Του Μιχάλη Γκουντή
Εισαγωγή
Πολλές προσεγγίσεις έχουν πραγματοποιηθεί για να οριστεί ο όρος «Ελευθερία». Θα έλεγε κανείς, ότι οι ορισμοί της ελευθερίας είναι ίσοι με τον αριθμό των ιδεολογιών που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στις σκέψεις των ανθρώπων. Σε αυτό το άρθρο, θα εξετάσουμε την έννοια της ελευθερίας από τη σκοπιά του Λιμπερταριανισμού. Με βάση τον Λιμπερταριανισμό θα κάνουμε κριτική σε ορισμούς του όρου Ελευθερία, οι οποίοι έχουν δοθεί από άλλες ιδεολογίες. Φυσικά οι ιδεολογίες είναι πάρα πολλές για να συμπεριληφθούν εδώ, οπότε θα ασχοληθούμε με τις πιο σημαντικές και επιδραστικές.
Tι είναι ο Λιμπερταριανισμός;
Ο Λιμπερταριανισμός είναι μία σχετικά νέα πολιτική φιλοσοφία, η οποία εμφανίστηκε στα μέσα του 20ου αιώνα. Αποτελεί μία αντιδραστική αναβίωση του κλασικού φιλελευθερισμού, ο οποίος τόνιζε την ύπαρξη όσο το δυνατόν μικρότερου κράτους και της ελεύθερης αγοράς (laissez-faire). Υποστήριζε τα αρνητικά δικαιώματα και το δικαίωμα των ατόμων να πουλάνε τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους χωρίς περιορισμούς σε όποιον αυτά επιθυμούσαν. Δεδομένης της οικειοποίησης του όρου από κεϋνσιανιστές πολιτικούς και οικονομολόγους καθώς και θεωρητικών του κοινωνικού φιλελευθερισμού, πολλοί φιλελεύθεροι θεωρητικοί υιοθέτησαν τον όρο «ελευθεριακός» (libertarian), εξ ου και ο όρος Λιμπερταριανισμός. Σημαντικότεροι εκπρόσωποι του Λιμπερταριανισμού ήταν η Ayn Rand (παρόλο που η ίδια δεν ήθελε καμία σχέση με λιμπερταριανούς) και o Murray Rothbard (ο οποίος θεμελίωσε ολόκληρο το οικοδόμημα του Ροθμπαρντ-ιανού Λιμπερταριανισμού και αναρχοκαπιταλισμού).
Λοιποί σημαντικοί λιμπερταριανοί ήταν ο Ludwig vonMises, ο Friedrich Hayek και ο Milton Friedman (αν και όχι στον ίδιο βαθμό με τους υπόλοιπους). Σημαντικότερος εν ζωή Λιμπερταριανός είναι ο David Friedman (γιος του Milton Friedman). Σημαντικοί επίσης είναι ο Walter Block, o Hans Herman Hoppe (αμφότεροι μαθητές του Rothbard) και o Robert Murphy.
Ας δούμε παρακάτω μερικές απόψεις περί ελευθερίας από διάφορες γνωστές ιδεολογίες με κριτική υπό τη σκοπιά του Λιμπερταριανισμού. Όπως είδαμε σε παλιότερο άρθρο, ο Λιμπερταριανισμός απορρίπτει εντελώς τα θετικά δικαιώματα. Αυτό διότι υποστηρίζει ότι τα θετικά δικαιώματα διατηρούν την κοινωνία σε σύγκρουση και δημιουργούν ηθικές και αυτο-κυριαρχικές ανισότητες. Στο τέλος θα παρουσιάσουμε τη θεωρία του Λιμπερταριανισμού περί Ελευθερίας καθώς και το πως αυτή έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης στους κόλπους των θεωρητικών της ιδεολογίας.
Ο Λιμπερταριανισμός είναι μία σχετικά νέα πολιτική φιλοσοφία, η οποία εμφανίστηκε στα μέσα του 20ου αιώνα. Αποτελεί μία αντιδραστική αναβίωση του κλασικού φιλελευθερισμού, ο οποίος τόνιζε την ύπαρξη όσο το δυνατόν μικρότερου κράτους και της ελεύθερης αγοράς (laissez-faire). Υποστήριζε τα αρνητικά δικαιώματα και το δικαίωμα των ατόμων να πουλάνε τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους χωρίς περιορισμούς σε όποιον αυτά επιθυμούσαν. Δεδομένης της οικειοποίησης του όρου από κεϋνσιανιστές πολιτικούς και οικονομολόγους καθώς και θεωρητικών του κοινωνικού φιλελευθερισμού, πολλοί φιλελεύθεροι θεωρητικοί υιοθέτησαν τον όρο «ελευθεριακός» (libertarian), εξ ου και ο όρος Λιμπερταριανισμός. Σημαντικότεροι εκπρόσωποι του Λιμπερταριανισμού ήταν η Ayn Rand (παρόλο που η ίδια δεν ήθελε καμία σχέση με λιμπερταριανούς) και o Murray Rothbard (ο οποίος θεμελίωσε ολόκληρο το οικοδόμημα του Ροθμπαρντ-ιανού Λιμπερταριανισμού και αναρχοκαπιταλισμού).
Λοιποί σημαντικοί λιμπερταριανοί ήταν ο Ludwig vonMises, ο Friedrich Hayek και ο Milton Friedman (αν και όχι στον ίδιο βαθμό με τους υπόλοιπους). Σημαντικότερος εν ζωή Λιμπερταριανός είναι ο David Friedman (γιος του Milton Friedman). Σημαντικοί επίσης είναι ο Walter Block, o Hans Herman Hoppe (αμφότεροι μαθητές του Rothbard) και o Robert Murphy.
Ας δούμε παρακάτω μερικές απόψεις περί ελευθερίας από διάφορες γνωστές ιδεολογίες με κριτική υπό τη σκοπιά του Λιμπερταριανισμού. Όπως είδαμε σε παλιότερο άρθρο, ο Λιμπερταριανισμός απορρίπτει εντελώς τα θετικά δικαιώματα. Αυτό διότι υποστηρίζει ότι τα θετικά δικαιώματα διατηρούν την κοινωνία σε σύγκρουση και δημιουργούν ηθικές και αυτο-κυριαρχικές ανισότητες. Στο τέλος θα παρουσιάσουμε τη θεωρία του Λιμπερταριανισμού περί Ελευθερίας καθώς και το πως αυτή έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης στους κόλπους των θεωρητικών της ιδεολογίας.
Μαρξισμός
Κατά τους Μαρξιστές, ελευθερία είναι το δικαίωμα της αυτοπραγμάτωσης του ατόμου μέσα από μία κοινωνία, η οποία παρέχει τα εφόδια για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. Η ελευθερία αυτή μπορεί να αποκτηθεί και να επιτευχθεί μόνο μέσα και μέσω της κοινωνίας. Οι Μαρξιστές θεωρούν τους καπιταλιστές (την μπουρζουαζία ή την αστική τάξη) ως αποδέκτη περισσότερων ελευθεριών από αυτούς που δεν έχουν μέσα παραγωγής (προλετάριοι).
Εδώ πρέπει να ορίσουμε καλύτερα τι εννοούν οι Μαρξιστές με τον όρο ελευθερία. Υπάρχουν δύο κατηγορίες. Η θετική ελευθερία και η αρνητική. Η αρνητική ελευθερία αφορά τις δυνάμεις εκείνες που εμποδίζουν το άτομο από να κάνει ότι επιθυμεί. Οι θετική ελευθερία αφορά τη δυνατότητα του ατόμου να πραγματοποιήσει τους στόχους του μέσα από ευκαιρίες που του παρέχονται γι’ αυτόν το σκοπό. Για παράδειγμα, η μισθωτή εργασία αποτελεί εμπόδιο στην ολοκλήρωση του ατόμου άρα το να εργάζεται κάποιος μισθωτός, αποτελεί μία αρνητική ελευθερία. Είναι ελεύθερος να το κάνει αλλά αυτό δεν του δίνει πρόσβαση σε ευκαιρίες για ολοκλήρωση. Αντιθέτως, η υποχρεωτική εκπαίδευση και βασικές παροχές, επειδή ακριβώς δίνουν ευκαιρίες για ολοκλήρωση αποδεσμεύοντας το άτομο από το άγχος της αυτοσυντήρησης και της παροχής της εργασίας του στον καπιταλιστή, θεωρούνται θετικές ελευθερίες.
Κατά τους Μαρξιστές, ελευθερία είναι το δικαίωμα της αυτοπραγμάτωσης του ατόμου μέσα από μία κοινωνία, η οποία παρέχει τα εφόδια για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. Η ελευθερία αυτή μπορεί να αποκτηθεί και να επιτευχθεί μόνο μέσα και μέσω της κοινωνίας. Οι Μαρξιστές θεωρούν τους καπιταλιστές (την μπουρζουαζία ή την αστική τάξη) ως αποδέκτη περισσότερων ελευθεριών από αυτούς που δεν έχουν μέσα παραγωγής (προλετάριοι).
Εδώ πρέπει να ορίσουμε καλύτερα τι εννοούν οι Μαρξιστές με τον όρο ελευθερία. Υπάρχουν δύο κατηγορίες. Η θετική ελευθερία και η αρνητική. Η αρνητική ελευθερία αφορά τις δυνάμεις εκείνες που εμποδίζουν το άτομο από να κάνει ότι επιθυμεί. Οι θετική ελευθερία αφορά τη δυνατότητα του ατόμου να πραγματοποιήσει τους στόχους του μέσα από ευκαιρίες που του παρέχονται γι’ αυτόν το σκοπό. Για παράδειγμα, η μισθωτή εργασία αποτελεί εμπόδιο στην ολοκλήρωση του ατόμου άρα το να εργάζεται κάποιος μισθωτός, αποτελεί μία αρνητική ελευθερία. Είναι ελεύθερος να το κάνει αλλά αυτό δεν του δίνει πρόσβαση σε ευκαιρίες για ολοκλήρωση. Αντιθέτως, η υποχρεωτική εκπαίδευση και βασικές παροχές, επειδή ακριβώς δίνουν ευκαιρίες για ολοκλήρωση αποδεσμεύοντας το άτομο από το άγχος της αυτοσυντήρησης και της παροχής της εργασίας του στον καπιταλιστή, θεωρούνται θετικές ελευθερίες.
Κριτική
Θεμελιώδες πρόβλημα σε αυτή την προσέγγιση είναι η έμφαση σε θετικές ελευθερίες. Οι θετικές ελευθερίες στην ουσία αποτελούν τις διάφορες παροχές που προσέφερε το σοσιαλιστικό κράτος. Υγεία, παιδεία και ασφάλιση. Για να παραχθούν αυτές οι παροχές κάποιος πρέπει να εργαστεί. Εφόσον οι παροχές λοιπόν είναι και υποχρεωτικές μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αποτελούν και θετικά δικαιώματα. Δηλαδή, κάθε πολίτης ενός σοσιαλιστικού κράτους μπορεί να διεκδικεί αξιώσεις από άλλον πολίτη. Επειδή η εργασία είναι και αποτέλεσμα της αυτοδιάθεσης του ατόμου, τότε δημιουργούνται καταπατήσεις της αυτοκτησίας (self-ownership) των ατόμων της κοινωνίας. Μιας και το κράτος είναι αυτό το οποίο διαχειρίζεται την εργασία των υπηκόων του, τότε όλοι οι πολίτες παραδίδουν επομένως την αυτοδιάθεση τους στο κράτος.
Οι Μαρξιστές συνήθως, για να αποφύγουν αυτόν τον σκόπελο, αναφέρουν το επιχείρημα του «σοσιαλιστή ανθρώπου». Ένας άνθρωπος ο οποίος, μέσω της αλλαγής των οικονομικών και παραγωγικών δομών, θα μεταλλαχθεί σε ένα ον το οποίο θα βάζει το κοινό καλό πάνω από το δικό του. Αυτή η απάντηση προφανώς είναι στην καλύτερη περίπτωση μία ανακριβολογία και υπεκφυγή. Δεν έχουμε κανένα δείγμα όπου αυτός ο σκοπός είναι πραγματοποιήσιμος.
Τέλος και σημαντικότερο είναι το εξής. Εφόσον ο Μαρξισμός στην ουσία προτείνει έναν κεντρικό σχεδιασμό οικονομίας, κατά συνέπεια θα προτείνει και κεντρικό σχεδιασμό της κοινωνίας. O F. A. Hayek στο κλασικό του πόνημα «Ο Δρόμος προς τη Δουλεία» αναλύει το σκεπτικό. Εφόσον τα άτομα πραγματοποιούν τις επιθυμίες τους χρησιμοποιώντας πεπερασμένα οικονομικά μέσα και πόρους και εφόσον κάθε τους απόφαση είναι συνεπώς, εν τέλει, μία οικονομική απόφαση, τότε, μία κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία θέτει υπό τον έλεγχό της όλα τα μέσα με τα οποία επιτυγχάνονται οι σκοποί των ατόμων. Όταν λοιπόν η επίτευξη των σκοπών του ατόμου γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας και έγκρισης από έναν γραφειοκράτη, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για ολοκλήρωση και ελευθερία του ατόμου.
Θεμελιώδες πρόβλημα σε αυτή την προσέγγιση είναι η έμφαση σε θετικές ελευθερίες. Οι θετικές ελευθερίες στην ουσία αποτελούν τις διάφορες παροχές που προσέφερε το σοσιαλιστικό κράτος. Υγεία, παιδεία και ασφάλιση. Για να παραχθούν αυτές οι παροχές κάποιος πρέπει να εργαστεί. Εφόσον οι παροχές λοιπόν είναι και υποχρεωτικές μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αποτελούν και θετικά δικαιώματα. Δηλαδή, κάθε πολίτης ενός σοσιαλιστικού κράτους μπορεί να διεκδικεί αξιώσεις από άλλον πολίτη. Επειδή η εργασία είναι και αποτέλεσμα της αυτοδιάθεσης του ατόμου, τότε δημιουργούνται καταπατήσεις της αυτοκτησίας (self-ownership) των ατόμων της κοινωνίας. Μιας και το κράτος είναι αυτό το οποίο διαχειρίζεται την εργασία των υπηκόων του, τότε όλοι οι πολίτες παραδίδουν επομένως την αυτοδιάθεση τους στο κράτος.
Οι Μαρξιστές συνήθως, για να αποφύγουν αυτόν τον σκόπελο, αναφέρουν το επιχείρημα του «σοσιαλιστή ανθρώπου». Ένας άνθρωπος ο οποίος, μέσω της αλλαγής των οικονομικών και παραγωγικών δομών, θα μεταλλαχθεί σε ένα ον το οποίο θα βάζει το κοινό καλό πάνω από το δικό του. Αυτή η απάντηση προφανώς είναι στην καλύτερη περίπτωση μία ανακριβολογία και υπεκφυγή. Δεν έχουμε κανένα δείγμα όπου αυτός ο σκοπός είναι πραγματοποιήσιμος.
Τέλος και σημαντικότερο είναι το εξής. Εφόσον ο Μαρξισμός στην ουσία προτείνει έναν κεντρικό σχεδιασμό οικονομίας, κατά συνέπεια θα προτείνει και κεντρικό σχεδιασμό της κοινωνίας. O F. A. Hayek στο κλασικό του πόνημα «Ο Δρόμος προς τη Δουλεία» αναλύει το σκεπτικό. Εφόσον τα άτομα πραγματοποιούν τις επιθυμίες τους χρησιμοποιώντας πεπερασμένα οικονομικά μέσα και πόρους και εφόσον κάθε τους απόφαση είναι συνεπώς, εν τέλει, μία οικονομική απόφαση, τότε, μία κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία θέτει υπό τον έλεγχό της όλα τα μέσα με τα οποία επιτυγχάνονται οι σκοποί των ατόμων. Όταν λοιπόν η επίτευξη των σκοπών του ατόμου γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας και έγκρισης από έναν γραφειοκράτη, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για ολοκλήρωση και ελευθερία του ατόμου.
Κομμουνισμός και αναρχο-κομμουνισμός
Ένα κοινό στοιχείο το οποίο μοιράζονται ο σοσιαλισμός με τον κομμουνισμό είναι η απαγόρευση ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Οπότε, θα το αναφέρουμε μόνο μία φορά εδώ και ο αναγνώστης ας συμπεριλάβει την επιχειρηματολογία που θα προσφέρουμε εδώ και στην κριτική του μαρξισμού.
Η διαφορά μεταξύ κομμουνισμού και αναρχο-κομμουνισμού, έγκειται στην πορεία που θα ακολουθηθεί ώστε να επιτευχθεί η αταξική, αχρήματη και χωρίς κράτος κοινωνία (κομμουνισμός). Ο κομμουνισμός θα επιτυγχάνονταν μέσω της συγκεντρώσεως της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής από το κράτος και εφόσον η κοινωνία ήταν «έτοιμη» τότε το κράτος θα καταλυόταν. Το ενδιάμεσο στάδιο αυτό είναι ο σοσιαλισμός. Η διαφορά του αναρχο-κομμουνισμού είναι ότι αντιτίθεται ακόμα και στο σοσιαλιστικό κράτος ως μεταβατικό στάδιο. Ο Μιχαήλ Μπακούνιν, σε αντίθεση με τον Μαρξ, πίστευε ότι η συγκέντρωση των μέσων παραγωγής από το κράτος θα οδηγούσε στη δημιουργία μίας ανώτερης τάξης, ακυρώνοντας τον τελικό σκοπό του σοσιαλισμού. Πρότεινε λοιπόν μία υπόγεια οργάνωση και ξεσηκωμό την κατάλληλη στιγμή από την προλεταριακή τάξη. Πέρα από τις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, ο ορισμός της ελευθερίας δε διαφέρει και πολύ από την μαρξιστική ερμηνεία του όρου. Ας δούμε όμως που χωλαίνει.
Ένα κοινό στοιχείο το οποίο μοιράζονται ο σοσιαλισμός με τον κομμουνισμό είναι η απαγόρευση ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Οπότε, θα το αναφέρουμε μόνο μία φορά εδώ και ο αναγνώστης ας συμπεριλάβει την επιχειρηματολογία που θα προσφέρουμε εδώ και στην κριτική του μαρξισμού.
Η διαφορά μεταξύ κομμουνισμού και αναρχο-κομμουνισμού, έγκειται στην πορεία που θα ακολουθηθεί ώστε να επιτευχθεί η αταξική, αχρήματη και χωρίς κράτος κοινωνία (κομμουνισμός). Ο κομμουνισμός θα επιτυγχάνονταν μέσω της συγκεντρώσεως της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής από το κράτος και εφόσον η κοινωνία ήταν «έτοιμη» τότε το κράτος θα καταλυόταν. Το ενδιάμεσο στάδιο αυτό είναι ο σοσιαλισμός. Η διαφορά του αναρχο-κομμουνισμού είναι ότι αντιτίθεται ακόμα και στο σοσιαλιστικό κράτος ως μεταβατικό στάδιο. Ο Μιχαήλ Μπακούνιν, σε αντίθεση με τον Μαρξ, πίστευε ότι η συγκέντρωση των μέσων παραγωγής από το κράτος θα οδηγούσε στη δημιουργία μίας ανώτερης τάξης, ακυρώνοντας τον τελικό σκοπό του σοσιαλισμού. Πρότεινε λοιπόν μία υπόγεια οργάνωση και ξεσηκωμό την κατάλληλη στιγμή από την προλεταριακή τάξη. Πέρα από τις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, ο ορισμός της ελευθερίας δε διαφέρει και πολύ από την μαρξιστική ερμηνεία του όρου. Ας δούμε όμως που χωλαίνει.
Κριτική
Αναφέραμε πως στον κομμουνισμό απαγορεύεται η ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής. Μπορούμε να εφαρμόσουμε εδώ την ίδια κριτική την οποία μας παρείχε ο Hayek παραπάνω. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε επίσης, ότι στα μέσα παραγωγής ανήκει και το σώμα μας. Παράγει έργο, ιδέες και γενικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί με σκοπό το κέρδος. Εφόσον και το σώμα είναι μέσο παραγωγής, τότε θα έπρεπε λογικά να απαγορεύεται και η ιδιοκτησία του σώματός μας. Το σώμα όμως ανήκει σε αυτόν που το ελέγχει με το νου του (αν όχι σε αυτόν, τότε σε ποιον;). Επειδή λοιπόν, δεοντολογικά απαγορεύεται η κατοχή μέσων παραγωγής, τότε θα έπρεπε να υπάρχει μία αρχή (άρα δε θα υπάρχει και αναρχία), η οποία θα ορίζει τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να πράξουμε με το σώμα μας.
Οι θεωρητικοί της αναρχίας, κάνουν φυσικά μία εξαίρεση για την εργασία (η οποία είναι μέσο παραγωγής και αποτέλεσμα χρήσης του σώματός μας) αλλά δεν προσπαθούν να εξηγήσουν πως θα λειτουργήσει ο περιορισμός αυτός. Αν δεν υπάρχει κάποια αρχή η οποία θα ελέγχει το σώμα μας, τότε θα μπορούσε κάθε άτομο να γίνει καπιταλιστής με τη διάθεση της εργασίας του όπως επιθυμεί. Αν δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός ο οποίος θα επιτηρεί τη χρήση του σώματος από τα άτομα. Επομένως, εφόσον υπάρχει ένας τέτοιος μηχανισμός, κάποιος δε θα μπορούσε να είναι ελεύθερος στον κομμουνισμό. Διότι αν δεν κάνουμε αυτό που επιθυμούμε με το σώμα μας, τότε πως μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είμαστε ελεύθεροι;
Αναφέραμε πως στον κομμουνισμό απαγορεύεται η ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής. Μπορούμε να εφαρμόσουμε εδώ την ίδια κριτική την οποία μας παρείχε ο Hayek παραπάνω. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε επίσης, ότι στα μέσα παραγωγής ανήκει και το σώμα μας. Παράγει έργο, ιδέες και γενικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί με σκοπό το κέρδος. Εφόσον και το σώμα είναι μέσο παραγωγής, τότε θα έπρεπε λογικά να απαγορεύεται και η ιδιοκτησία του σώματός μας. Το σώμα όμως ανήκει σε αυτόν που το ελέγχει με το νου του (αν όχι σε αυτόν, τότε σε ποιον;). Επειδή λοιπόν, δεοντολογικά απαγορεύεται η κατοχή μέσων παραγωγής, τότε θα έπρεπε να υπάρχει μία αρχή (άρα δε θα υπάρχει και αναρχία), η οποία θα ορίζει τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να πράξουμε με το σώμα μας.
Οι θεωρητικοί της αναρχίας, κάνουν φυσικά μία εξαίρεση για την εργασία (η οποία είναι μέσο παραγωγής και αποτέλεσμα χρήσης του σώματός μας) αλλά δεν προσπαθούν να εξηγήσουν πως θα λειτουργήσει ο περιορισμός αυτός. Αν δεν υπάρχει κάποια αρχή η οποία θα ελέγχει το σώμα μας, τότε θα μπορούσε κάθε άτομο να γίνει καπιταλιστής με τη διάθεση της εργασίας του όπως επιθυμεί. Αν δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός ο οποίος θα επιτηρεί τη χρήση του σώματος από τα άτομα. Επομένως, εφόσον υπάρχει ένας τέτοιος μηχανισμός, κάποιος δε θα μπορούσε να είναι ελεύθερος στον κομμουνισμό. Διότι αν δεν κάνουμε αυτό που επιθυμούμε με το σώμα μας, τότε πως μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είμαστε ελεύθεροι;
Κοινωνικός φιλελευθερισμός
Κοινωνικός φιλελευθερισμός ή σοσιαλφιλελευθερισμός (social liberalism) είναι η πολιτική πεποίθηση ότι ο οικονομικός φιλελευθερισμός πρέπει να περιλαμβάνει κοινωνική δικαιοσύνη (στην ουσία παροχές). Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός επιδιώκει να εξισορροπήσει την ατομική ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη, μέσω ήπιας κρατικής παρέμβασης στην κοινωνία και στην οικονομία. Ο σοσιαλφιλελευθερισμός συνιστά την επικρατούσα μορφή φιλελευθερισμού σήμερα στις ΗΠΑ. Η κοινωνική δικαιοσύνη στον σοσιαλφιλελευθερισμό επιδιώκει να περιλαμβάνει τόσο τις αρχές της κοινωνικής ισότητας και αλληλεγγύης, όσο και τα ατομικά δικαιώματα. Μια κατάλληλη διατύπωση δίνεται από τον Τζον Ρωλς και συνοψίζεται ως εξής: «Το κάθε άτομο κατέχει απαραβίαστο (δικαίωμα), που βασίζεται στη δικαιοσύνη, το οποίο ούτε η ευημερία του συνόλου της κοινωνίας δεν μπορεί να υπερβεί. Για το λόγο αυτό, η δικαιοσύνη αρνείται το ότι απώλεια της (οικονομικής) ελευθερίας κάποιων δικαιολογείται από ένα υψηλότερο κοινό καλό των άλλων.»
Όπως ο κλασσικός φιλελευθερισμός, ενστερνίζεται την οικονομία της αγοράς και την επέκταση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Διαφέρει όμως στο ότι πιστεύει πως ο θεσμικός ρόλος του κράτους πρέπει να επεκτείνεται στη διευθέτηση κοινωνικών ζητημάτων όπως η ανεργία, η υγειονομική περίθαλψη και η μόρφωση. Σύμφωνα με τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, το καλό της κοινότητας είναι σε αρμονία με την ελευθερία του ατόμου. Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός έχει επίσης συνδεθεί στην Ευρώπη με την υπεράσπιση όλων των ατομικών δικαιωμάτων που δεν ανήκουν στην οικονομική σφαίρα (διαχωρισμός κράτους – Εκκλησίας, αναγνώριση νομικών δικαιωμάτων στα ζευγάρια του ίδιου φύλου κ.α.).
Κοινωνικός φιλελευθερισμός ή σοσιαλφιλελευθερισμός (social liberalism) είναι η πολιτική πεποίθηση ότι ο οικονομικός φιλελευθερισμός πρέπει να περιλαμβάνει κοινωνική δικαιοσύνη (στην ουσία παροχές). Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός επιδιώκει να εξισορροπήσει την ατομική ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη, μέσω ήπιας κρατικής παρέμβασης στην κοινωνία και στην οικονομία. Ο σοσιαλφιλελευθερισμός συνιστά την επικρατούσα μορφή φιλελευθερισμού σήμερα στις ΗΠΑ. Η κοινωνική δικαιοσύνη στον σοσιαλφιλελευθερισμό επιδιώκει να περιλαμβάνει τόσο τις αρχές της κοινωνικής ισότητας και αλληλεγγύης, όσο και τα ατομικά δικαιώματα. Μια κατάλληλη διατύπωση δίνεται από τον Τζον Ρωλς και συνοψίζεται ως εξής: «Το κάθε άτομο κατέχει απαραβίαστο (δικαίωμα), που βασίζεται στη δικαιοσύνη, το οποίο ούτε η ευημερία του συνόλου της κοινωνίας δεν μπορεί να υπερβεί. Για το λόγο αυτό, η δικαιοσύνη αρνείται το ότι απώλεια της (οικονομικής) ελευθερίας κάποιων δικαιολογείται από ένα υψηλότερο κοινό καλό των άλλων.»
Όπως ο κλασσικός φιλελευθερισμός, ενστερνίζεται την οικονομία της αγοράς και την επέκταση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Διαφέρει όμως στο ότι πιστεύει πως ο θεσμικός ρόλος του κράτους πρέπει να επεκτείνεται στη διευθέτηση κοινωνικών ζητημάτων όπως η ανεργία, η υγειονομική περίθαλψη και η μόρφωση. Σύμφωνα με τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, το καλό της κοινότητας είναι σε αρμονία με την ελευθερία του ατόμου. Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός έχει επίσης συνδεθεί στην Ευρώπη με την υπεράσπιση όλων των ατομικών δικαιωμάτων που δεν ανήκουν στην οικονομική σφαίρα (διαχωρισμός κράτους – Εκκλησίας, αναγνώριση νομικών δικαιωμάτων στα ζευγάρια του ίδιου φύλου κ.α.).
Κριτική
Οι υποστηρικτές του κοινωνικού φιλελευθερισμού (αρκετοί εξ αυτών δηλώνουν και κλασικοί φιλελεύθεροι) θεωρούν ότι η φροντίδα ευάλωτων κοινωνικών ομάδων αυξάνει τη συνολική ποσότητα της ελευθερίας του ατόμου. Εφόσον η κοινωνία λειτουργεί «ρολόι» τότε και τα άτομα θα απολαμβάνουν περισσότερη ελευθερία.
Σε αυτόν το συλλογισμό υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα. Η ελευθερία ταυτίζεται με την πληθώρα επιλογών. Για παράδειγμα, ένα επίδομα ανεργίας αυξάνει τη συνολική ελευθερία διότι δίνει περισσότερες επιλογές στον αποδέκτη του. Άρα λοιπόν, η μείωση της οικονομικής ελευθερίας κάποιου (μέσω του φόρου) αυξάνει την ελευθερία ή τις δυνατές επιλογές κάποιου άλλου. Αν κάποιος πριν πάρει κάποιο επίδομα, είχε δέκα διαφορετικές επιλογές βασισμένες στο εισόδημά του και αφότου λάβει το επίδομα έχει δεκαπέντε, τότε δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είναι πιο ελεύθερος. Ο βαθμός ελευθερίας είναι ο ίδιος καθώς ούτε πριν, ούτε τώρα κάποιος εμποδίζει την πρόσβασή του ενεργητικά στις επιλογές του. Δεύτερον, πολλοί άνθρωποι, μέσα στην πληθώρα επιλογών μπορούν να αισθάνονται κάλλιστα λιγότερο ελεύθεροι και να πελαγώνουν.
Τρίτο και τελευταίο, η αναδιανομή πλούτου θεωρεί δυνατή τη σύγκριση διαπροσωπικής ωφελιμότητας (interpersonal comparison of utility). Δηλαδή, θεωρεί ότι κάθε λήπτης ενός επιδόματος θα χρησιμοποιήσει απαραίτητα τα χρήματα όπως φαντάζεται το κράτος. Ήτοι για να αυξήσει τις επιλογές του. Αυτό δεν μπορεί να το γνωρίζει όμως καθώς κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Άλλη χρήση για το χρήμα θα κάνει ο τάδε και άλλη ο δείνα. Κατά πάσα πιθανότητα θα κατασπαταληθούν πόροι οι οποίοι θα μπορούσαν να διοχετευθούν αλλού.
Οι κοινωνικά φιλελεύθερες πολιτικές καταλήγουν να μειώνουν την ελευθερία και δημιουργούν συγκρούσεις στην κοινωνία
Οι κοινωνικά φιλελεύθερες πολιτικές στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν ένα δίχτυ προστασίας για τους αδυνάτους, εν τέλει μειώνουν την ελευθερία τους αλλά και των άλλων. Ας δεχτούμε προς το παρόν ότι η πληθώρα επιλογών όντως σημαίνει και αύξηση της ελευθερίας. Πολλές από τις πολιτικές και τις κρατικές παρεμβάσεις όπως ο βασικός μισθός καταλήγουν να ζημιώνουν αυτούς, που υποτίθεται ότι θέλουν να προστατέψουν.
Κοινωνικά επιδόματα σε ευάλωτες ομάδες τείνουν να οδηγούν στην γκετοποίηση καθώς (σε συνδυασμό με άλλες παρεμβάσεις) μειώνουν τα κίνητρα για εργασία και ωθούν στον παρασιτισμό. Tα γενναιόδωρα κράτη πρόνοιας φαίνεται να αντιμετωπίζουν και μεγάλα δημόσια χρέη και προβλήματα υπογεννητικότητας. Γενικά, το κοινωνικά φιλελεύθερο κράτος, φαίνεται να αποτελεί μία μηχανή ευρισκόμενη σε φαύλο κύκλο λειτουργίας. Μειώνει την οικονομική ελευθερία κάποιων, θεωρητικά μόνο αυξάνει τις επιλογές άλλων, αλλά δημιουργεί περισσότερα προβλήματα τα οποία επιλύει με μεγαλύτερη φορολογία.
Ένα τελευταίο στοιχείο αποτελούν και οι νόμοι κατά των διακρίσεων. Οι νόμοι αυτοί ανάγουν τον αυτοπροσδιορισμό (ο οποίος είναι αρνητικό δικαίωμα) σε θετικό δικαίωμα. Για παράδειγμα, κάποιος πλέον δε δύναται να απορρίψει πελάτες από τις υπηρεσίες του λόγω σεξουαλικότητας, χρώματος κ.ο.κ. Αν και γενικά κανένας μας δεν θα ήθελε να συμβαίνει αυτό, τέτοιοι νόμοι δημιουργούν αξιώσεις από αυτές τις ομάδες που προστατεύουν προς όλους τους υπόλοιπους. Όπως είδαμε, τα θετικά δικαιώματα προκαλούν συγκρούσεις ανάμεσα στα άτομα μίας κοινωνίας παραβιάζοντας τα ιδιοκτησιακά τους δικαιώματα και την αυτοδιάθεση τους. Καμία αποδοχή αυτών των ομάδων δε θα διευκολυνθεί όταν αυτή επιβάλλεται δια του κρατικού μονοπωλίου βίας.
Κλείνοντας, ενώ σε θεωρητικό πλαίσιο ο κοινωνικός φιλελευθερισμός έχει αγνές προθέσεις, δεν τα καταφέρνει τόσο καλά στην υλοποίηση. Ακόμα και αν δεχτούμε την ελευθερία όπως την ορίζει, τότε φαίνεται γενικά να αποτυγχάνει και εκεί.
Η ελευθερία κατά τον Λιμπερταριανισμό
Η ελευθερία κατά την φιλοσοφία του Λιμπερταριανισμού αφορά το σεβασμό των αρνητικών (ή φυσικών) δικαιωμάτων του ατόμου. Κανένας δεν επιτρέπεται να βάλει κατά της ζωής, της ιδιοκτησίας και της αυτοδιάθεσης του ατόμου. Τα θετικά δικαιώματα απορρίπτονται ως παράγωγα συμφωνιών μεταξύ των ανθρώπων και μόνο χωρίς την παρέμβαση κάποιας αρχής.
Πιο ειδικά κατά τον Λιμπερταριανισμό, μία Ελεύθερη Κοινωνία θα ήταν ιδανικά η κοινωνία εκείνη στην οποία μόνο η επιθετική βία είναι εγκληματική πράξη. Έγκλημα θα θεωρείται και η απειλή επιθετικής βίας. Συνεπώς, η επιθετική βία θα τιμωρείται από τον νόμο.
Στη Λιμπερταριανή φιλοσοφία υπάρχουν διάφορες απόψεις για το ρόλο του κράτους. Οι ελαχισταρχικοί (ή μιναρχικοί, minarchists) όπως ο Robert Nozick, υποστήριζαν την ύπαρξη ενός υπερ-ελάχιστου κράτους (ultra-minimal state) το οποίο θα προστάτευε τα άτομα από εξωτερικούς εχθρούς καθώς και από πράξεις βίαιης χειραγώγησης (coercion).
Ο Murray Rothbard παρατηρώντας ότι κανένα κράτος δεν έχει κίνητρο να παραμείνει «μικρό» και ότι το κράτος νομοτελειακά παραβιάζει τα αρνητικά δικαιώματα των ατόμων δια της φορολόγησης, θεώρησε ότι η ελεύθερη κοινωνία θα ήταν και φύσει μία αναρχική κοινωνία δομημένη μόνο στις εθελοντικές συναλλαγές των ατόμων υπό τον λιμπερταριανό νόμο (σεβασμός των αρνητικών δικαιωμάτων). Η θέση του Rothbard θα λέγαμε είναι η πιο ακραιφνής και συνεπής σε δεοντολογικό επίπεδο όσον αφορά την ελευθερία.
Οι υποστηρικτές του κοινωνικού φιλελευθερισμού (αρκετοί εξ αυτών δηλώνουν και κλασικοί φιλελεύθεροι) θεωρούν ότι η φροντίδα ευάλωτων κοινωνικών ομάδων αυξάνει τη συνολική ποσότητα της ελευθερίας του ατόμου. Εφόσον η κοινωνία λειτουργεί «ρολόι» τότε και τα άτομα θα απολαμβάνουν περισσότερη ελευθερία.
Σε αυτόν το συλλογισμό υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα. Η ελευθερία ταυτίζεται με την πληθώρα επιλογών. Για παράδειγμα, ένα επίδομα ανεργίας αυξάνει τη συνολική ελευθερία διότι δίνει περισσότερες επιλογές στον αποδέκτη του. Άρα λοιπόν, η μείωση της οικονομικής ελευθερίας κάποιου (μέσω του φόρου) αυξάνει την ελευθερία ή τις δυνατές επιλογές κάποιου άλλου. Αν κάποιος πριν πάρει κάποιο επίδομα, είχε δέκα διαφορετικές επιλογές βασισμένες στο εισόδημά του και αφότου λάβει το επίδομα έχει δεκαπέντε, τότε δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είναι πιο ελεύθερος. Ο βαθμός ελευθερίας είναι ο ίδιος καθώς ούτε πριν, ούτε τώρα κάποιος εμποδίζει την πρόσβασή του ενεργητικά στις επιλογές του. Δεύτερον, πολλοί άνθρωποι, μέσα στην πληθώρα επιλογών μπορούν να αισθάνονται κάλλιστα λιγότερο ελεύθεροι και να πελαγώνουν.
Τρίτο και τελευταίο, η αναδιανομή πλούτου θεωρεί δυνατή τη σύγκριση διαπροσωπικής ωφελιμότητας (interpersonal comparison of utility). Δηλαδή, θεωρεί ότι κάθε λήπτης ενός επιδόματος θα χρησιμοποιήσει απαραίτητα τα χρήματα όπως φαντάζεται το κράτος. Ήτοι για να αυξήσει τις επιλογές του. Αυτό δεν μπορεί να το γνωρίζει όμως καθώς κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Άλλη χρήση για το χρήμα θα κάνει ο τάδε και άλλη ο δείνα. Κατά πάσα πιθανότητα θα κατασπαταληθούν πόροι οι οποίοι θα μπορούσαν να διοχετευθούν αλλού.
Οι κοινωνικά φιλελεύθερες πολιτικές καταλήγουν να μειώνουν την ελευθερία και δημιουργούν συγκρούσεις στην κοινωνία
Οι κοινωνικά φιλελεύθερες πολιτικές στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν ένα δίχτυ προστασίας για τους αδυνάτους, εν τέλει μειώνουν την ελευθερία τους αλλά και των άλλων. Ας δεχτούμε προς το παρόν ότι η πληθώρα επιλογών όντως σημαίνει και αύξηση της ελευθερίας. Πολλές από τις πολιτικές και τις κρατικές παρεμβάσεις όπως ο βασικός μισθός καταλήγουν να ζημιώνουν αυτούς, που υποτίθεται ότι θέλουν να προστατέψουν.
Κοινωνικά επιδόματα σε ευάλωτες ομάδες τείνουν να οδηγούν στην γκετοποίηση καθώς (σε συνδυασμό με άλλες παρεμβάσεις) μειώνουν τα κίνητρα για εργασία και ωθούν στον παρασιτισμό. Tα γενναιόδωρα κράτη πρόνοιας φαίνεται να αντιμετωπίζουν και μεγάλα δημόσια χρέη και προβλήματα υπογεννητικότητας. Γενικά, το κοινωνικά φιλελεύθερο κράτος, φαίνεται να αποτελεί μία μηχανή ευρισκόμενη σε φαύλο κύκλο λειτουργίας. Μειώνει την οικονομική ελευθερία κάποιων, θεωρητικά μόνο αυξάνει τις επιλογές άλλων, αλλά δημιουργεί περισσότερα προβλήματα τα οποία επιλύει με μεγαλύτερη φορολογία.
Ένα τελευταίο στοιχείο αποτελούν και οι νόμοι κατά των διακρίσεων. Οι νόμοι αυτοί ανάγουν τον αυτοπροσδιορισμό (ο οποίος είναι αρνητικό δικαίωμα) σε θετικό δικαίωμα. Για παράδειγμα, κάποιος πλέον δε δύναται να απορρίψει πελάτες από τις υπηρεσίες του λόγω σεξουαλικότητας, χρώματος κ.ο.κ. Αν και γενικά κανένας μας δεν θα ήθελε να συμβαίνει αυτό, τέτοιοι νόμοι δημιουργούν αξιώσεις από αυτές τις ομάδες που προστατεύουν προς όλους τους υπόλοιπους. Όπως είδαμε, τα θετικά δικαιώματα προκαλούν συγκρούσεις ανάμεσα στα άτομα μίας κοινωνίας παραβιάζοντας τα ιδιοκτησιακά τους δικαιώματα και την αυτοδιάθεση τους. Καμία αποδοχή αυτών των ομάδων δε θα διευκολυνθεί όταν αυτή επιβάλλεται δια του κρατικού μονοπωλίου βίας.
Κλείνοντας, ενώ σε θεωρητικό πλαίσιο ο κοινωνικός φιλελευθερισμός έχει αγνές προθέσεις, δεν τα καταφέρνει τόσο καλά στην υλοποίηση. Ακόμα και αν δεχτούμε την ελευθερία όπως την ορίζει, τότε φαίνεται γενικά να αποτυγχάνει και εκεί.
Η ελευθερία κατά τον Λιμπερταριανισμό
Η ελευθερία κατά την φιλοσοφία του Λιμπερταριανισμού αφορά το σεβασμό των αρνητικών (ή φυσικών) δικαιωμάτων του ατόμου. Κανένας δεν επιτρέπεται να βάλει κατά της ζωής, της ιδιοκτησίας και της αυτοδιάθεσης του ατόμου. Τα θετικά δικαιώματα απορρίπτονται ως παράγωγα συμφωνιών μεταξύ των ανθρώπων και μόνο χωρίς την παρέμβαση κάποιας αρχής.
Πιο ειδικά κατά τον Λιμπερταριανισμό, μία Ελεύθερη Κοινωνία θα ήταν ιδανικά η κοινωνία εκείνη στην οποία μόνο η επιθετική βία είναι εγκληματική πράξη. Έγκλημα θα θεωρείται και η απειλή επιθετικής βίας. Συνεπώς, η επιθετική βία θα τιμωρείται από τον νόμο.
Στη Λιμπερταριανή φιλοσοφία υπάρχουν διάφορες απόψεις για το ρόλο του κράτους. Οι ελαχισταρχικοί (ή μιναρχικοί, minarchists) όπως ο Robert Nozick, υποστήριζαν την ύπαρξη ενός υπερ-ελάχιστου κράτους (ultra-minimal state) το οποίο θα προστάτευε τα άτομα από εξωτερικούς εχθρούς καθώς και από πράξεις βίαιης χειραγώγησης (coercion).
Ο Murray Rothbard παρατηρώντας ότι κανένα κράτος δεν έχει κίνητρο να παραμείνει «μικρό» και ότι το κράτος νομοτελειακά παραβιάζει τα αρνητικά δικαιώματα των ατόμων δια της φορολόγησης, θεώρησε ότι η ελεύθερη κοινωνία θα ήταν και φύσει μία αναρχική κοινωνία δομημένη μόνο στις εθελοντικές συναλλαγές των ατόμων υπό τον λιμπερταριανό νόμο (σεβασμός των αρνητικών δικαιωμάτων). Η θέση του Rothbard θα λέγαμε είναι η πιο ακραιφνής και συνεπής σε δεοντολογικό επίπεδο όσον αφορά την ελευθερία.
Ενστάσεις προς την λιμπερταριανή άποψη περί ελευθερίας
Θα λέγαμε ότι οι περισσότερες ενστάσεις κατά της λιμπερταριανής άποψης καλύφθηκαν παραπάνω με την αναφορά σε άλλες ιδεολογικές απόψεις περί ελευθερίας. Συνεπώς, δε θεωρούμε σκόπιμο να τις επαναλάβουμε καθώς τις απαντήσαμε παραπάνω. Παρ’ όλα αυτά θα ασχοληθούμε με ενστάσεις που εμφανίζονται λόγω διαφορετικών ορισμών του όρου «εξαναγκασμό» (coercion) και «βία» ακόμα και μέσα στους ίδιους τους κόλπους της ιδεολογίας.
Θα λέγαμε ότι οι περισσότερες ενστάσεις κατά της λιμπερταριανής άποψης καλύφθηκαν παραπάνω με την αναφορά σε άλλες ιδεολογικές απόψεις περί ελευθερίας. Συνεπώς, δε θεωρούμε σκόπιμο να τις επαναλάβουμε καθώς τις απαντήσαμε παραπάνω. Παρ’ όλα αυτά θα ασχοληθούμε με ενστάσεις που εμφανίζονται λόγω διαφορετικών ορισμών του όρου «εξαναγκασμό» (coercion) και «βία» ακόμα και μέσα στους ίδιους τους κόλπους της ιδεολογίας.
Hayek
Στο κολοσσιαίο του έργο «Το Σύνταγμα της ελευθερίας» o Ηayek αναγνωρίζει διάφορα επίπεδα «χειραγώγησης» ακόμα και σε εθελοντικές συναλλαγές ανάμεσα σε άτομα. Για παράδειγμα ένας εργοδότης, αναγνωρίζοντας την έλλειψη επιλογών για τον εργαζόμενο, τον αναγκάζει σε δυσμενείς συνθήκες εργασίας. Αυτό το λαμβάνει ως εξαναγκασμό.
Αν και είναι κατανοητή η νοητική αφετηρία του Hayek (θα λέγαμε ότι «κοινωνικο-φιλελευθερίζει» εδώ), δεν θεωρούμε ότι ο ορισμός του αντέχει στην κριτική. Πρώτον, ο εργάτης δεν έχει κανένα δικαίωμα πάνω στην ιδιοκτησία του εργοδότη και μπορεί πάντα να αποχωρήσει. Δεύτερον, δεν υπάρχει σαφές όριο σύμφωνα με το οποίο θα πρέπει να τιμωρείται μια τέτοιου είδους χειραγώγηση. Θα μπορούσαμε να ποινικοποιήσουμε και τις ενδυματολογικές απαιτήσεις που απαιτούνται σε πάρτι καθώς «εξαναγκάζουν» τους καλεσμένους που δεν τις θέλουν ή δεν τις αντέχουν παρόλο που είναι ελεύθεροι απλά να μην παρευρεθούν. Επίσης, ο εργοδότης δεν είναι υπεύθυνος για την όποια κακοτυχία έχει πλήξει τον εργάτη, οπότε η αντιμετώπιση του από τον εργοδότη δεν συνιστά εξαναγκασμό.
Στο κολοσσιαίο του έργο «Το Σύνταγμα της ελευθερίας» o Ηayek αναγνωρίζει διάφορα επίπεδα «χειραγώγησης» ακόμα και σε εθελοντικές συναλλαγές ανάμεσα σε άτομα. Για παράδειγμα ένας εργοδότης, αναγνωρίζοντας την έλλειψη επιλογών για τον εργαζόμενο, τον αναγκάζει σε δυσμενείς συνθήκες εργασίας. Αυτό το λαμβάνει ως εξαναγκασμό.
Αν και είναι κατανοητή η νοητική αφετηρία του Hayek (θα λέγαμε ότι «κοινωνικο-φιλελευθερίζει» εδώ), δεν θεωρούμε ότι ο ορισμός του αντέχει στην κριτική. Πρώτον, ο εργάτης δεν έχει κανένα δικαίωμα πάνω στην ιδιοκτησία του εργοδότη και μπορεί πάντα να αποχωρήσει. Δεύτερον, δεν υπάρχει σαφές όριο σύμφωνα με το οποίο θα πρέπει να τιμωρείται μια τέτοιου είδους χειραγώγηση. Θα μπορούσαμε να ποινικοποιήσουμε και τις ενδυματολογικές απαιτήσεις που απαιτούνται σε πάρτι καθώς «εξαναγκάζουν» τους καλεσμένους που δεν τις θέλουν ή δεν τις αντέχουν παρόλο που είναι ελεύθεροι απλά να μην παρευρεθούν. Επίσης, ο εργοδότης δεν είναι υπεύθυνος για την όποια κακοτυχία έχει πλήξει τον εργάτη, οπότε η αντιμετώπιση του από τον εργοδότη δεν συνιστά εξαναγκασμό.
Karl Popper
Αν και ο Καρλ Πόππερ δε φαίνεται να ετάχθη ευθέως εναντίον του λιμπερταριανισμού, το επιχείρημά του, ότι η άκρατη ελευθερία θα φέρει εν τέλει ανελευθερία, χρησιμοποιείται αρκετά συχνά από επικριτές του Λιμπερταριανισμού και του αναρχοκαπιταλισμού.
Η θέση αυτή είναι ένα μεγάλο strawman επιχείρημα (δηλαδή παρερμηνεύει τη θέση του αντιπάλου ώστε να την αποδομήσει ευκολότερα) καθώς άκρατη ελευθερία δεν υπάρχει πρακτικά. Ακόμα και δια της απουσίας κεντρικά ορισμένου νομικού πλαισίου από το κράτος, η χωρίς όρια ελευθερία είναι αδύνατο να υπάρξει καθώς οι επιδιώξεις των ατόμων συγκρούονται μεταξύ τους. Άρα προκύπτουν συμβιβασμοί και συνήθως οι εγκληματίες δε χαίρουν κοινωνικής αποδοχής ή τείνουν να πέφτουν θύματα αυτοάμυνας. Αγνοεί επίσης τις δυνάμεις εκείνες που δρουν σε περιβάλλον ελεύθερης αγοράς, οικονομικά μεγέθη, ανταγωνισμός κ.ο.κ.
Η ιδιοκτησία είναι κλοπή και συνιστά βίαιη επίθεση προς όλους
H άποψη αυτή οφείλει πολλά στον Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν ο οποίος διατύπωσε το διάσημο «η ιδιοκτησία είναι κλοπή». Το επιχείρημα σε πιο λεπτομερή διατύπωση ισχυρίζεται ότι οποιοδήποτε ιδιοκτησιακό δικαίωμα συνιστά κλοπή καθώς η γη αποτελεί κατά κάποιον τρόπο κοινή ιδιοκτησία. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι για κάθε απόκτηση ιδιοκτησίας υπονοείται και απαίτηση για τη συγκατάθεση όλων των ανθρώπων. Φανταστείτε όμως τις συνέπειες μίας τέτοιας κατάστασης. Θα έπρεπε για κάθε χρήση γης και φυσικού πόρου να ζητάμε την άδεια όλου του τοπικού και μη πληθυσμού. Έστω και μία αντίρρηση και οι προσπάθειές μας για χρήση του πόρου θα έπρεπε να απαγορευτούν. Δε θα καταφέρναμε να πραγματοποιήσουμε τίποτα!
Αν και ο Καρλ Πόππερ δε φαίνεται να ετάχθη ευθέως εναντίον του λιμπερταριανισμού, το επιχείρημά του, ότι η άκρατη ελευθερία θα φέρει εν τέλει ανελευθερία, χρησιμοποιείται αρκετά συχνά από επικριτές του Λιμπερταριανισμού και του αναρχοκαπιταλισμού.
Η θέση αυτή είναι ένα μεγάλο strawman επιχείρημα (δηλαδή παρερμηνεύει τη θέση του αντιπάλου ώστε να την αποδομήσει ευκολότερα) καθώς άκρατη ελευθερία δεν υπάρχει πρακτικά. Ακόμα και δια της απουσίας κεντρικά ορισμένου νομικού πλαισίου από το κράτος, η χωρίς όρια ελευθερία είναι αδύνατο να υπάρξει καθώς οι επιδιώξεις των ατόμων συγκρούονται μεταξύ τους. Άρα προκύπτουν συμβιβασμοί και συνήθως οι εγκληματίες δε χαίρουν κοινωνικής αποδοχής ή τείνουν να πέφτουν θύματα αυτοάμυνας. Αγνοεί επίσης τις δυνάμεις εκείνες που δρουν σε περιβάλλον ελεύθερης αγοράς, οικονομικά μεγέθη, ανταγωνισμός κ.ο.κ.
Η ιδιοκτησία είναι κλοπή και συνιστά βίαιη επίθεση προς όλους
H άποψη αυτή οφείλει πολλά στον Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν ο οποίος διατύπωσε το διάσημο «η ιδιοκτησία είναι κλοπή». Το επιχείρημα σε πιο λεπτομερή διατύπωση ισχυρίζεται ότι οποιοδήποτε ιδιοκτησιακό δικαίωμα συνιστά κλοπή καθώς η γη αποτελεί κατά κάποιον τρόπο κοινή ιδιοκτησία. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι για κάθε απόκτηση ιδιοκτησίας υπονοείται και απαίτηση για τη συγκατάθεση όλων των ανθρώπων. Φανταστείτε όμως τις συνέπειες μίας τέτοιας κατάστασης. Θα έπρεπε για κάθε χρήση γης και φυσικού πόρου να ζητάμε την άδεια όλου του τοπικού και μη πληθυσμού. Έστω και μία αντίρρηση και οι προσπάθειές μας για χρήση του πόρου θα έπρεπε να απαγορευτούν. Δε θα καταφέρναμε να πραγματοποιήσουμε τίποτα!
Οι εξουσιαστικές σχέσεις καταστρατηγούν την ελευθερία
Αυτή η θέση αποτελεί επιχείρημα των παραδοσιακών αναρχικών εναντίων του λιμπερταριανισμού και του αναρχοκαπιταλισμού. Εφόσον είναι δεκτές οι εξουσιαστικές σχέσεις εργοδότη και εργαζομένου τότε δεν υπάρχει ελευθερία. Ξεχνάνε όμως ότι εξουσιαστικές σχέσεις δημιουργούνται και οικειοθελώς. Ένας εργαζόμενος επιλέγει να εργαστεί υπό κάποιο αφεντικό και μπορεί πάντα να αποχωρήσει. Και τα δύο είναι πράξεις αυτοδιάθεσης η οποία είναι βασικό συστατικό της ελευθερίας.
Αυτή η θέση αποτελεί επιχείρημα των παραδοσιακών αναρχικών εναντίων του λιμπερταριανισμού και του αναρχοκαπιταλισμού. Εφόσον είναι δεκτές οι εξουσιαστικές σχέσεις εργοδότη και εργαζομένου τότε δεν υπάρχει ελευθερία. Ξεχνάνε όμως ότι εξουσιαστικές σχέσεις δημιουργούνται και οικειοθελώς. Ένας εργαζόμενος επιλέγει να εργαστεί υπό κάποιο αφεντικό και μπορεί πάντα να αποχωρήσει. Και τα δύο είναι πράξεις αυτοδιάθεσης η οποία είναι βασικό συστατικό της ελευθερίας.
Κλείνοντας
Θα λέγαμε σε αυτό το σημείο ο πιο αγνός και μη αντιφατικός ορισμός της ελευθερίας δίνεται από τη μεριά του Λιμπερταριανισμού. Με λίγα λόγια, η λιμπερταριανή άποψη θεωρεί ότι το άτομο, ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ζητήσει από τους γύρω του να τον αφήσουν ήσυχο. Είναι κατά βάση μία, αν μας επιτρέπεται ο όρος, «εθελοντιστική» ιδεολογία. Οποιαδήποτε πράξη του ατόμου η οποία είναι προϊόν αυτοδιάθεσης είναι θεμιτή. Αυτό με την προϋπόθεση πάντα να μην παραβιάζει τα αρνητικά δικαιώματα άλλων ατόμων.
Η Ελευθερία λοιπόν διέπει μία κοινωνία εθελοντικών συναλλαγών. Μία κοινωνία όπου η ζωή, η ιδιοκτησία και η αυτοδιάθεση είναι αναφαίρετα και πάγια δικαιώματα του ανθρώπου. Μία Ελεύθερη Κοινωνία.
Θα λέγαμε σε αυτό το σημείο ο πιο αγνός και μη αντιφατικός ορισμός της ελευθερίας δίνεται από τη μεριά του Λιμπερταριανισμού. Με λίγα λόγια, η λιμπερταριανή άποψη θεωρεί ότι το άτομο, ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ζητήσει από τους γύρω του να τον αφήσουν ήσυχο. Είναι κατά βάση μία, αν μας επιτρέπεται ο όρος, «εθελοντιστική» ιδεολογία. Οποιαδήποτε πράξη του ατόμου η οποία είναι προϊόν αυτοδιάθεσης είναι θεμιτή. Αυτό με την προϋπόθεση πάντα να μην παραβιάζει τα αρνητικά δικαιώματα άλλων ατόμων.
Η Ελευθερία λοιπόν διέπει μία κοινωνία εθελοντικών συναλλαγών. Μία κοινωνία όπου η ζωή, η ιδιοκτησία και η αυτοδιάθεση είναι αναφαίρετα και πάγια δικαιώματα του ανθρώπου. Μία Ελεύθερη Κοινωνία.