‘’…Είναι καθοριστικό, δηλαδή, για τον κάθε άνθρωπο που θέλει να λέγεται υδροχοϊστής, να πιστεύει στην ισότητα των ανθρώπων. Δεν μπορεί κάποιος να είναι υδροχοϊστής, εάν πιστεύει ότι ο ίδιος ως άνθρωπος είναι «ανώτερος» από κάποιους άλλους και κατά συνέπεια ανήκει σ’ ένα «ανώτερο» σύνολο ανθρώπων. Δεν μπορεί —εκ των δεδομένων δηλαδή— να είναι υδροχοϊστής ένας θρησκόληπτος, ένας εθνικιστής ή ακόμα κι ένας μορφωμένος που έχει τη νοοτροπία των αστών και θεωρεί τους εργάτες κατώτερους εργαζομένους. Από τη στιγμή που τα σέβεται όλα αυτά για τον άνθρωπο, είναι δικό του θέμα το τι πιστεύει ή δεν πιστεύει περί Θεού. Δεν έχει σημασία ποια είναι η άποψή του για τον Θεό. Δεν έχει σημασία αν πιστεύει στον Θεό και βάση ποιας θρησκείας εκδηλώνει την πίστη του. Ακόμα και άθεος να είναι, αυτό δεν επηρεάζει σε τίποτε τα υδροχοϊκά του «πιστεύω». Είτε είναι χριστιανός και πιστεύει στον Χριστό είτε Μωαμεθανός και πιστεύει στον Αλλάχ είτε είναι απολύτως άθεος, για τον υδροχοϊσμό είναι το ίδιο και το αυτό. Στον υδροχοϊσμό κρίνεσαι μόνον για το τι πιστεύεις για τον άνθρωπο και την κοινωνία του…Ο Υδροχόος αντιπροσωπεύει μία οργανωμένη ιδεολογία, που ονομάζεται υδροχοϊσμός και —όπως συμβαίνει πάντα με τις ιδεολογίες— στόχος του είναι ο επανασχεδιασμός του παγκοσμίου συστήματος με βάση τις δικές του αρχές και τους δικούς του νόμους. Ο υδροχοϊσμός, δηλαδή, άσχετα με το κράτος απ’ όπου θα ξεκινήσει ως εφαρμογή, αφορά τους πάντες εξίσου. Ως ιδεολογία είναι διεθνιστική και άρα φιλική προς την έννοια της παγκοσμιοποίησης. Η διαφορά της με τη σημερινή ψευδοπαγκοσμιοποίηση είναι ότι υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τα οργανωμένα συμφέροντα των ισχυρών της Γης…’’
– ΥΔΡΟΧΟΪΣΜΟΣ
Όταν προ ετών παρουσιάσαμε στο προηγούμενο ιστολόγιό μας το παραπάνω κείμενο της αριστερίστικης θεωρίας του ‘’Υδροχόου’’ όπως παρουσιάζονταν και στην Ελλάδα, πιστέψαμε και εμείς στην πλάνη (όντας γεννημένοι σε μια τέτοια αριστερίζουσα κοινωνία) πως οι παγκοσμιοποιητές είναι κάποιοι φιλελεύθεροι και καπιταλιστές επειδή παρουσιάζονταν τέτοιοι αριστεριστές του ‘’Υδροχόου’’ προτείνοντας μια ‘’διαφορετική’’ παγκοσμιοποίηση τάχα μου πιο δίκαιη! Δεν πέσαμε όμως στην παγίδα τους, διότι είχαμε αναφέρει σε άρθρο μας ότι δεν συμμετέχουμε σε καμιά διαμάχη μεταξύ Αριστερής και Δεξιάς παγκοσμιοποίησης επειδή θα μας αφανίσουν εξίσου το ίδιο για λόγους που ήδη έχουμε αναφέρει στην αρθρογραφία μας. Για παράδειγμα, κανένας σατανιστής δεν θα μπορεί να έχει θέση σε μια τέτοια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία του ‘’Υδροχόου’’, όταν θα πρέπει να αποδεχτεί ότι δεν είναι ανώτερος ή άνισος από κάποιον πνευματικά καθυστερημένο μαζάνθρωπο και από κάποιον ‘’λασποαίματο’’ που δεν είναι λευκός φυλετικά (δηλ. δεν ρέει σατανικό αίμα μέσα του για να είναι και πνευματικά ανώτερος σύμφωνα με το Απόκρυφο Βιβλίο του Ενώχ κ.α. θρησκευτικά κείμενα που ήδη παρουσιάσαμε), όταν δεν γίνονται αποδεκτοί τέτοιοι θρησκόληπτοι άνθρωποι σαν κάθε σατανιστή κ.ο.κ.
Η παραπλάνηση που υπήρχε τώρα μέχρι τη στιγμή της εμφάνισης του Κορωνοϊού για να δει ολόκληρος ο πλανήτης πλέον πως θα τον εκμεταλλευτούν οι παγκοσμιοποιητές, ήταν ο υποτιθέμενος επανασχεδιασμός του παγκοσμίου συστήματος με βάση τις αρχές και τους νόμους της αριστερίζουσας παγκοσμιοποίησης σαν του ‘’Υδροχόου’’, επειδή υποτίθεται ότι μέχρι τότε επικρατούσαν αρχές και νόμοι κάποιας φιλελεύθερης ή καπιταλιστικής που θεωρούσε κατώτερους τους εργαζομένους και υπηρετούσε οργανωμένα συμφέροντα κάποιων ισχυρών της Γης αντί των υπολοίπων ανθρώπων όπως μας έλεγαν οι Υδροχοϊστές. Στην πραγματικότητα όμως, ήταν η συνέχιση του σχεδιασμού για να καταστραφεί κάθε ανεξάρτητη ύπαρξη και στα οικονομικά (όπως θα δούμε αναλυτικότερα παρακάτω από σχετικό δημοσίευμα), έτσι ώστε όλοι οι λαοί να σκλαβωθούν έπειτα στο κομμουνιστικό αυτό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης που μόλις διαβάσαμε. Το πολύ καλά κρυμμένο μέχρι πρότινος μυστικό της παγκοσμιοποίησης που ενώ ήταν από πάντοτε σοσιαλιστική/κομμουνιστική (για να μπορέσει μόνον έτσι να ολοκληρωθεί πλανητικά όπως επίσης θα δούμε το γιατί στο ίδιο δημοσίευμα), παρουσιαζόταν παραπλανητικά ως ‘’εναλλακτική’’ λύση απέναντι σε μια δεξιόστροφη παγκοσμιοποίηση που ουδέποτε υπήρξε και δεν γίνεται να υπάρξει εφ’ όσον συνεχίζουν να υπάρχουν ανεξάρτητοι οικονομικά άνθρωποι που δεν θα μπορούν να εκβιάζονται έτσι από το κράτος τους ή από κάποια παγκόσμια ελίτ για το πως να ζουν στον τόπο τους αν θέλουν να μπορούν να συνεχίζουν να έχουν πρόσβαση μέχρι και στο φαγητό ή να την έχουν παρά μόνο με άδεια(!) σαν τα πιστοποιητικά του εμβολιασμού για τον Κορωνοϊό που ζητούνται σήμερα από τους πολίτες ενώ ποτέ προηγουμένως παρόλο που κυκλοφορούν επικινδυνότερες ασθένειες (π.χ. κανένας εργοδότης ή εστιάτορας δεν σου ζήτησε ποτέ μέχρι τώρα πιστοποιητικό για να αποδείξεις πως δεν πάσχεις και από άλλες ασθένειες σαν το Έιτζ), αποκαλύφθηκε το εν λόγω κρυμμένο μυστικό όταν είδαμε όλοι μας πλέον σε ποιες χώρες υπήρξαν τέτοια περιοριστικά μέτρα και σε ποιες όχι.
Αν υποθέσουμε τώρα ότι ήδη υπήρχε μια τέτοια δεξιόστροφη (καπιταλιστική ή φιλελεύθερη) παγκοσμιοποίηση που θα έπρεπε να αντικατασταθεί από μια αριστερόστροφη σαν του Υδροχόου που διαβάσαμε, τάχα μου πιο δίκαιη για τους ανθρώπους, τότε τέτοια περιοριστικά μέτρα στην μετακίνηση και στην οικονομία από παγκόσμια κέντρα εξουσίας (π.χ. σαν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας) θα είχαμε σε δεξιόστροφες οικονομικά χώρες σαν τις Σκανδιναβικές που ουδέποτε υπήρξαν ‘’σοσιαλιστικές’’ όπως ψευδώς προπαγανδίζεται για να παρουσιαστεί το κομμουνιστικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης δήθεν ως επιτυχημένο ώστε να τραβάει κόσμο με το μέρος της, αλλά καθόλου σε αριστερόστροφες σαν τη δική μας ή θα είχαμε σε όλες τις χώρες ανεξαιρέτως αν υποθέσουμε ότι υπήρχε και δεξιόστροφη παγκοσμιοποίηση. Αυτό παρατηρήθηκε όμως και στους ίδιους τους πολίτες αναλόγως την ιδεολογία τους πέρα από τους κυβερνητικούς που πήραν ή όχι τέτοιες αποφάσεις, όταν βλέπουμε αριστεριστές να μην αντιδρούν σε τέτοια περιοριστικά μέτρα που καταπατούν φασιστικά την ελευθερία που τάχα μου υπερασπίζονται ως αντιφασίστες, παρά μόνο συντηρητικούς και θρησκόληπτους ανθρώπους σαν και αυτούς που δεν γίνονται αποδεκτοί στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία του Υδροχόου όπως περιγράφτηκε.
Έτσι εξηγείται επίσης γιατί στην Ελλάδα λόγου χάρη βλέπουμε τέτοιους πολίτες να επιτίθενται σε ανεμβολίαστους για τον Κορωνοϊό ζητώντας να απολυθούν από τις δουλείες τους ή να μην προσλαμβάνονται σε αυτές, να μην έχουν δικαίωμα νοσηλείας παρόλο που με τις ασφαλιστικές εισφορές τους έχουν ήδη κατοχυρώσει αυτό το δικαίωμα και τα λοιπά, ενώ σε δεξιόστροφες ή πιο ελεύθερες οικονομίες σαν της Σουηδίας που θα δούμε να μην είχανε ποτέ ούτε μια καραντίνα και να μην συμπεριφέρονται το ίδιο οι πολίτες της ζητώντας για παράδειγμα πιστοποιητικά εμβολιασμού απ’ όλους. Βλακωδώς βέβαια που δεν μπήκαν σε καραντίνα αρχικά μέχρι να μάθουμε την επικινδυνότητα αυτού του ιού, διότι αν ήταν θανατηφόρος τελικά σαν την Πανώλη που ξεκλήρισε εκατομμύρια ανθρώπους κάποτε, τότε θα έπαυαν να υπάρχουν σουηδοί σήμερα στον χάρτη (σ.σ. για αυτό και υποστηρίξαμε φανατικά την πρώτη καραντίνα στην Ελλάδα μέχρι να μάθουμε αν και τη θέλαμε ακόμα πιο σκληρή, όπως διαβάσατε στο προηγούμενο ιστολόγιό μας, εφ’ όσον δεν διακατεχόμαστε από τάσεις αυτοκτονίας). Αφού μάθαμε όμως έπειτα τι παίζει που λένε, τότε μόνο σκοπιμότητες εξυπηρετούν (όπως θα δούμε και πάλι) τέτοια περιοριστικά μέτρα όταν συνεχίζονται.
Συνεπακόλουθα, καταρρίπτεται πανηγυρικά και πάλι κάθε επιχείρημα ή παραπλάνηση που μιλάει για ‘’πλύση εγκεφάλου’’ των λαών από τους παγκοσμιοποιητές, διότι τότε άπαντες θα συμμορφώνονταν με τον τρόπο ζωής που θέλουν να επιβάλλουν χωρίς να βλέπουμε αντιεμβολιαστές και λαούς που να μην έχουν περιοριστικά μέτρα σαν τις Σκανδιναβικές χώρες, λες και ζούνε όλοι αυτοί σε διαφορετικό πλανήτη για να μην πιάσει η ίδια ‘’πλύση εγκεφάλου’’ με την τρομοκρατία της και σε εκείνους! Το τελικό συμπέρασμα που εξάγουμε λοιπόν, είναι ότι όσο πιο σοσιαλιστική ή κομμουνιστική είναι μια χώρα, τόσο ευκολότερα εφαρμόζονται τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης επειδή είναι ίδια ιδεολογικά και τόσο δυσκολότερα ή καθόλου σε χώρες με ελεύθερη από κάθε (κρατικό ή παγκοσμιοποιητικό παρεμβατισμό στην) οικονομία και στις υπόλοιπες ανθρώπινες δραστηριότητες, εκτός και αν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ενός λαού συμφωνεί με αυτόν τον παρεμβατισμό, είτε γιατί χρειάζονται πάντα κάποιον να τους λέει τι να κάνουν (π.χ. αν δεν υπήρχε Χίτλερ οι γερμανοί θα έπρεπε να τον εφεύρουν όπως και οι ρώσοι Τσάρο αν δεν είχαν ποτέ βασιλιά) είτε επειδή είναι γεννημένοι δούλοι (για να δούμε και κατά πόσο ταυτίζονται με ευρωπαϊκό ελληνισμό τέτοιοι Υδροχοϊστές από αυτά που μας είπανε περί ανθρώπινης ισότητας κ.ο.κ.) για να μην τους πειράζει που υπακούνε σε εντολές εβραίων και χιμπατζήδων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας:
(σ.σ. καθόλου τυχαίο που οι εν Ελλάδι Αριστεριστές έχουν ίδιες φάτσες με άραβες και τούρκους όπως παρατηρούμε απ’ την άνωθεν φωτογραφία που περιπαιχτικά μας ζητάει να βρούμε τις μεταξύ τους διαφορές!)
Ο Ευριπίδης (στο »Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» 1400) λέει ότι είναι φυσικό οι Έλληνες να εξουσιάζουν τους βαρβάρους και όχι αυτοί εμάς: »Βαρβάρων δι’ Έλληνας άρχειν εικός, αλλ’ ού βαρβάροις Ελλήνων»). Επίσης πως όλοι οι βάρβαροι είναι δούλοι πλην του βασιλιά τους: »τα βαρβάρων γαρ δούλα πάντα πλην ενός» (Ευριπίδης »Ελένη» 276) και (στην »Ανδρομάχη» 665) ότι είναι απαράδεκτο άνθρωποι βαρβαρικού γένους να κυβερνούν Έλληνες: »βάρβαροι δι’ όντες γένος Έλλησιν άρξουσι»;
Ο Ισοκράτης στο λόγο του »Παναθηναϊκός» (ιδ. 45) λέει ότι πρέπει να πολεμούμε τους βαρβάρους και να ευεργετούμε τους Έλληνες: »βαρβάροις πολεμείν, τους δ’ Έλληνας ευεργετείν».
Ο Ρωμαίος ιστορικός Τίτος Λίβιος παραθέτει την ομιλία του Ρωμαίου ύπατου και στρατηγού Manius Acilius το 191 π.X. στα στρατεύματά του κατά τον Β’ Μακεδονικό Πόλεμο [Ιστορία της Ρώμης, 36.17.4-5]: «Τότε, όπως ξέρετε, υπήρχαν Μακεδόνες και Θράκες και Ιλλυριοί, όλα φιλοπόλεμα έθνη, τώρα έχουμε αντιπάλους Σύριους και Έλληνες της Ασίας, οι πιο τιποτένιοι λαοί της ανθρωπότητας και γεννημένοι δούλοι»
Ο Reymond de Poitiers κυβερνήτης της Αντιοχείας (1138), εκφράζοντας την άρνησή του να παραδώσει τη πόλη στον Ιωάννη Κομνηνό, σύμφωνα με προηγούμενη συνθήκη, σημείωνε απολύτως περιφρονητικά για τους Έλληνες, σε μία επιστολή του προς τον Πάπα: «(λυπάμαι) γιατί μια πόλη που κατακτήθηκε με τόσους κινδύνους από τους άνδρες μας…θα έπεφτε στα χέρια του θηλυπρεπούς λαού των Ελλήνων…» (σ.σ. «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τόμος Θ’)
Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί κατά των ελληνόφωνων ‘’ελλήνων’’, είτε ως “Yoyn” (=Yunan= Ίων ) είτε ως “Horom” (= Ρωμαίος) ως ταυτοσήμων εννοιών (ελληνόφωνος ορθόδοξος = ‘’έλληνας’’) υιοθετούνται ως «κανόνας» από όλους σχεδόν τους χρονικογράφους και μετά τη 4η Σταυροφορία. Για τον Ρομπέρ ντε Κλαρί, τον Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο, τον Odo του Deuil, οι Έλληνες της εποχής δεν ήσαν παρά δειλοί, ύπουλοι, κακοί, τιποτένιοι και στο «Χρονικόν του Μορέως» έχουμε αρκετές τέτοιες μειωτικές αναφορές, όπως: «τὴν κακοσύνην τῶν Ρωμαίων, τὴν ἀπιστίαν ὅπου ἔχουν. Ποῖος νὰ θαρρέσῃ εἰς αὐτούς, ὅρκον νὰ τοὺς πιστέψῃ, ἀφῶν τὸν Θεὸν οὐ σέβονται, ἀφέντη οὐκ ἀγαποῦσιν;» «καθὼς εὑρίσκεται ἀπὸ ἀρχῆς τὸ γένος τῶν Ρωμαίων εἰς δολιότητα πολλὴν κ᾿ εἰς ἀπιστίες μεγάλες» (σ.σ.«Χρονικόν του Μορέως» 45, 53 που γράφτηκε από ελληνόφωνο Φράγκο και γενικά είναι εχθρικά διακείμενο προς τους Έλληνες εκείνης της εποχής)
Το παράδειγμα της Σουηδίας στην διαχείριση του COVID
Του Παντελή Οικονόμου, Γενικός Ιατρός
Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες στην ΕΕ, στη Σουηδία δεν υπήρξε λοκντάουν. Δεν υπήρξε υποχρεωτικότητα στις μάσκες, δεν υπήρξε η ανάγκη για τεστ ή απόδειξη εμβολιασμών για να συμμετάσχει κάποιος σε δημόσιες δραστηριότητες. Υποβάθμισε το ρόλο του ασυμπτωματικού φορέα, των παιδιών ως πιθανών πηγών λοίμωξης, των αερολυμάτων και της χρήσης μάσκας. Την 1η Απριλίου, ενώ άλλες χώρες έκλειναν τα σχολεία, η Σουηδία τα άνοιγε [1].
Ανάλογα με τον αριθμό των θετικών ατόμων, προσαρμοζόταν ο αριθμός των επιτρεπόμενων ανθρώπων σε δημόσιες εκδηλώσεις και κοινωνικές συγκεντρώσεις και στα εστιατόρια υπήρχαν συγκεκριμένοι περιορισμοί, αλλά
ήταν ανοιχτά. Οι ανώτατη αρχή Υγείας στη Σουηδία συνέστησε κυρίως προληπτικά μέτρα, όπως συχνό πλύσιμο των χεριών, φτέρνισμα και βήξιμο στον αγκώνα, αποφυγή αγγίγματος των ματιών, της μύτης και του στόματος
με τα χέρια και παραμονή στο σπίτι σε περίπτωση αδιαθεσίας [2]. Σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες που εφάρμοσαν λοκντάουν και περιορισμούς, αυτά τα μέτρα απαγορεύονται από το Σύνταγμα της χώρας, καθώς θεωρείται παραβίαση της ελευθερίας της κίνησης των πολιτών και επιτρέπεται καραντίνα μόνο σε άτομα και σε κτίρια [3].
Ο κορυφαίος Σουηδός επιδημιολόγος Johan Giesecke, ήταν παλαιότερα μέλος του ECDC (Ευρωπαϊκός οργανισμός αντίστοιχος με το CDC) και του ΠΟΥ, και διατελεί ενεργός σύμβουλος του Υπουργείου Υγείας της Σουηδίας κατά την περίοδο του COVID. Την άνοιξη του 2020 έκανε ορισμένες προβλέψεις. «Τα λοκντάουν μπορούν απλώς να μειώσουν την θνησιμότητα προσωρινά και να τη μεταθέσουν στο μέλλον. Στο τέλος σε χώρες με λοκντάουν θα πεθάνουν όσοι και στη Σουηδία. Ο πόλεμος εναντίον της εξάπλωσης μιας ασθένειας είναι χωρίς νόημα. Ακόμα και με τα πιο αυστηρά μέτρα, ο ιός θα εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Οι χώρες που με βίαιο τρόπο θα περιορίσουν τη δημόσια ζωή, θα υποστούν μεγαλύτερες οικονομικές επιπτώσεις από την Σουηδία» [4]. Σε διάφορες συνεντεύξεις του, επισήμανε τότε ότι μόνο δύο μέτρα για την αντιμετώπιση πανδημίας έχουν επιστημονική βάση. Το πλύσιμο των χεριών και η διατήρηση αποστάσεων μεταξύ των ατόμων. Καταδίκασε τα κάθε είδους κλεισίματα, τις μάσκες και την εθελοντική παραμονή στο σπίτι, καθώς ο κίνδυνος λοίμωξης είναι μεγαλύτερος εκεί σε σχέση με τους εξωτερικούς χώρους. Ενάμισυ χρόνο μετά, στα περισσότερα έχει δικαιωθεί.
Η μόνη σοβαρή ένσταση που έχω, αφορά τον τρόπο που η Σουηδία αντιμετώπισε τα κρούσματα μέχρι τον Ιανουάριο του 2021. Χωρίς σχέδιο ενίσχυσης της πρωτοβάθμιας υγείας με την χρήση θεραπευτικών σχημάτων στο σπίτι, που είχαν προταθεί από ιατρούς από την άνοιξη του 2020, υπήρξαν σημαντικές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, ιδίως στο δεύτερο επιδημικό κύμα του Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2020, που θα μπορούσαν να αποφευχθούν σε μεγάλο ποσοστό. Οι μισοί θάνατοι συνέβησαν σε γηροκομεία. Το πρώτο κύμα Μαρτίου-Απριλίου 2020 ήταν έντονο με αρκετούς θανάτους, αλλά εκ των υστέρων αναμενόμενο, αφού το 1/10 των Σουηδών εκείνη την περίοδο έκανε
ταξίδι στο εξωτερικό, εκμεταλλευόμενο τις επίσημες διακοπές 4 εβδομάδων μεταξύ Φεβρουαρίου-Μαρτίου [5]. Συνολικά και συγκριτικά, ενώ η Φιλανδία είχε 0,7% θνησιμότητα και η Νορβηγία 0,4%, η Σουηδία είχε 1,3%.
Παρ’ όλα αυτά, στους συνολικούς θανάτους ανά εκατομμύριο στη διάρκεια της πανδημίας, η Σουηδία είναι η δεύτερη καλύτερη χώρα, σε 4 Σκανδιναβικές χώρες και τη Γερμανία [4], κάτι που δείχνει πόσο λίγο, η αυξημένη αυτή θνησιμότητα, επηρέασε τα συνολικά στατιστικά.
Το ίδιο δείχνει και ένα άλλο διάγραμμα με τους θανάτους στη Σουηδία ανά χρονιά την εποχή της δραστηριότητας του ιού της γρίπης [4]. Δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στις χρονιές του COVID και τις προηγούμενες χρονιές.
Σε σύγκριση με την Ελλάδα που έχει τον ίδιο πληθυσμό και μέχρι στιγμής τον ίδιο αριθμό θανάτων, σήμερα στην Σουηδία η εικόνα είναι πολύ θετική, ενώ εμείς συνεχίζουμε στο κύμα του Αυγούστου. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα
μελέτης, βγαίνει το συμπέρασμα ότι πιθανόν η Σουηδία να έφτασε ήδη (7/2021) στην ανοσία της αγέλης [6]. Στην Ελλάδα μεταξύ 12/7 και 13/9 καταγράφηκαν 169.719 θετικοί στον SARS-CoV-2 (2.828 ανά ημέρα) και 1541 θάνατοι (26 ανά ημέρα) [7] ενώ στη Σουηδία 51.218 θετικοί (850 ανα ημέρα) και μόλις 138 θάνατοι (2 την ημερα) [8]. Διαπιστώνουμε σημαντικά αυξημένα περιστατικά και θνησιμότητα με COVID στην Ελλάδα. Στην Σουηδία έχει βρεθεί θετικός ο ένας Σουηδός στους 9, ενώ στην Ελλάδα των λοκντάουν, αλλά και της μεγαλύτερης κοινωνικότητας, ο ένας στους 16. Η οικονομική δραστηριότητα διατηρήθηκε σε σχετικά ικανοποιητικά επίπεδα στη Σουηδία [9] , ενώ η Ελλάδα υπέστη καθίζηση, όπως έγινε και σε αντίστοιχες χώρες (Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία) λόγω των περιορισμών που επιβλήθηκαν και επιβάλλονται [4].
Η επόμενη υπόθεση που θα κάνει κάποιος είναι ότι η Σουηδία έχει μεγαλύτερο ποσοστό εμβολιασμών από την Ελλάδα και είναι σωστό, αλλά οι διαφορές είναι μικρές. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία η Σουηδία έχει εμβολιάσει περίπου το 70% (πλήρως το 63,8% και μερικώς το 6,3%), ενώ η Ελλάδα το 62% (πλήρως το 58,4% και μερικώς το 3,5%) [10]. Όμως σε αντίθεση με την Σουηδία, στις γειτονικές Σκανδιναβικές χώρες που έχουν υψηλότερα ποσοστά εμβολιασμών, όπως η Νορβηγία (75%) και η Φιλανδία (74%), παρατηρείται το ίδιο υψηλό επιδημικό κύμα του Ιουλίου-Αυγούστου-Σεπτεμβρίου, υψηλότερο του χειμώνα 2021 όπως και στην Ελλάδα, το Ισραήλ και το Ηνωμένο Βασίλειο, που επέβαλαν περιορισμούς.
Να σημειώσω ότι σε αντίθεση με την Σουηδία, θετικός με τεστ έχει βρεθεί μόλις ο ένας στους 29 Νορβηγούς [11] και ο ένας στους 40 Φιλανδούς [12], πιθανή ένδειξη της ανεπαρκούς ανοσίας της αγέλης, που δεν καλύπτεται με τα εμβόλια και τους περιορισμούς, και επιτυγχάνεται μόνο με την φυσική επαφή με τον ιό. Επομένως φαίνεται ότι οι άλλες δύο Σκανδιναβικές χώρες έχουν αρκετό δρόμο να διανύσουν ακόμα, παρότι η Νορβηγή πρωθυπουργός Erna Solberg ανακοίνωσε στις 24 Σεπτεμβρίου τον τερματισμό των περιορισμών σε σχέση με τον covid μετά από 561 μέρες [13] και συγκρίνεται ο covid με την εποχική γρίπη [14]. Το επόμενο διάστημα θα δείξει πού είναι η αλήθεια.
Όσο για το αν η μείωση των θανάτων οφείλεται στους εμβολιασμούς, την απάντηση την δίνει το ίδιο το διάγραμμα [7]. Η σοβαρή πτώση των θανάτων ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2021 και πριν την ουσιαστική ανάπτυξη των εμβολιασμών [15], ενώ στο επόμενο επιδημικό κύμα του Μαρτίου-Απριλίου-Μαϊου, δεν παρατηρήθηκε αύξηση των θανάτων, όπως σε άλλες χώρες. Άρα το λογικό συμπέρασμα είναι ότι λειτούργησε η έλλειψη περιορισμών και η προηγούμενη επαφή του πληθυσμού με τον ιό.
Ως συμπέρασμα από τα ανωτέρω στοιχεία, φαίνεται ότι, σε αντίθεση με άλλες χώρες, με την επιλογή της ανοιχτής κοινωνίας και την έλλειψη περιοριστικών μέτρων, και ανεξάρτητα από ποσοστά εμβολιασμών, η Σουηδία δεν ακολούθησε τη συνηθισμένη σε άλλες χώρες πορεία του COVID-19 και δείχνει το δρόμο για την πρόωρη λήξη του.
1.https://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(21)00885-0/fulltext
2.https://en.wikipedia.org/wiki/COVID-19_pandemic_in_Sweden#/media/File:FHM-Covid-19-Undvik-smitta-a4-engelska-raster.svg
3.https://www.svt.se/nyheter/vetenskap/darfor-kan-sverige-inte-utfarda-utegangsforbud
4.https://multipolar-magazin.de/artikel/was-sweden-more-successful?fbclid=IwAR3fxyO0JiF8sbJXbzvBibqrK0iTTt_38zvq8bjrq8MpSyAQkrrSad2R5Oo
5.https://en.wikipedia.org/wiki/COVID-19_pandemic_in_Sweden
6.https://www.medrxiv.org/content/10.1101/2021.07.07.21260167v1
7.https://covid19.who.int/region/euro/country/se
8. https://covid19.who.int/region/euro/country/gr
9. https://www.bbc.com/news/business-53664354
10.https://edition-cnn-com.translate.goog/interactive/2021/health/global-covid-vaccinations/?_x_tr_sl=de&_x_tr_tl=en&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=ajax,se,elem
11. https://covid19.who.int/region/euro/country/no
12. https://covid19.who.int/region/euro/country/fi
13. https://www.rt.com/news/535739-norwegian-pm-end-covid-restrictions/
14.https://www.theepochtimes.com/mkt_morningbrief/norway-official-covid-19-can-now-be-compared-to-the-flu-as-country-removes-pandemic-restrictions_4014597.html?utm_source=Morningbrief&utm_medium=email&utm_campaign=mb-2021-09-25&mktids=6ff12fad427c7ac295616f788b681e40&est=9MziIgR%2FKKXxGL7G39dMwo4NRq2j2Dc%2F0cTEPWDVdKe11HW7Dzss3dPFS5H5dqdt
15.https://ourworldindata.org/covid-vaccinations
eyewideopen.org
Πόσο σοσιαλιστικές είναι οι Σκανδιναβικές χώρες;
του Daniel Lacalle
Εισαγωγή
Μία από τις πιο δημοφιλείς πλάνες των νεο-λαϊκιστών στις ΗΠΑ και αλλού, είναι να θεωρούν ότι το πολιτικό μοντέλο που προτείνουν είναι το «σκανδιναβικό» και ότι αυτές οι χώρες είναι επιτυχημένα παραδείγματα για το πώς λειτουργεί ο «σοσιαλισμός». Όταν το ανέφερα στον υπουργό Οικονομικών της Φινλανδίας Petteri Orpo, σε πρόσφατο δείπνο του ECR, δεν μπορούσε να το διανοηθεί.
Οι απαλλοτριώσεις, οι μαζικές αυξήσεις των φόρων, η κρατική ιδιοποίηση των αποταμιεύσεων και η υποταγή του μοντέλου ανάπτυξης στον πολιτικό έλεγχο, είναι το μοντέλο που υποστηρίζουν οι λαϊκιστές στις ΗΠΑ και αλλού. Το ίδιο που συνέβη στη Βενεζουέλα, που όλοι τους θαύμαζαν και επαινούσαν – από τον Bernie Sanders και τον Owen Jones, ως τον Corbyn και τον Chomsky – μέχρι που κατέρρευσε. Στη συνέχεια άλλαξαν τακτική και προσχώρησαν στην πλάνη του «σκανδιναβικού μοντέλου».
Τι παραλείπουν οι σοσιαλιστές σχετικά με τα σκανδιναβικά κράτη
Ξέρετε τι ξεχνούν να αναφέρουν οι παρεμβατιστές για τα σκανδιναβικά έθνη;
Είναι όλα τους στην κορυφή στον δείκτη οικονομικής ελευθερίας του Heritage Foundation και κορυφαία στον δείκτη της Παγκόσμιας Τράπεζας όσον αφορά την ευκολία να ασκεί κάποιος επιχειρηματική δραστηριότητα.
Η ιδιωτική ιδιοκτησία είναι εγγυημένη από το νόμο και οι αποταμιεύσεις των πολιτών είναι πλήρως ιδιωτικές και απαλλαγμένες από κυβερνητικό έλεγχο. Όλες οι σκανδιναβικές χώρες μειώνουν συνεχώς τη φορολογική επιβάρυνση και – μέχρι τις πρόσφατες φορολογικές περικοπές της διοίκησης Τραμπ – είχαν χαμηλότερους συντελεστές εταιρικής φορολόγησης από τις ΗΠΑ.
Το κράτος δεν υπαγορεύει ούτε επιβάλλει την εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη (τα περισσότερα εντάσσονται σε προγράμματα συγχρηματοδότησης). Απλώς διαχειρίζεται και προωθεί την επιλογή μεταξύ ιδιωτικών και κρατικών υπηρεσιών.
Είναι πρωτοπόροι στην ιδιωτική τραπεζική επιχειρηματικότητα, η οποία χρηματοδοτεί τη συντριπτική πλειονότητα της οικονομικής δραστηριότητας (80%).
Αποτελούν πρωτοπόρους στην προσέλκυση κεφαλαίων, διασφαλίζοντας τη νομική ασφάλεια και τις ιδιωτικές επενδύσεις.
Πρωτοπόρες στις ιδιωτικοποιήσεις
Οι σκανδιναβικές χώρες είναι επίσης πρωτοπόρες στην ιδιωτικοποίηση αναποτελεσματικών κρατικών οντοτήτων και στην εφαρμογή παγκοσμίου κλάσεως διακυβέρνησης στα πρότυπα των ιδιωτικών εταιρειών και στην υπεράσπιση των συμφερόντων των μετόχων σε ημικρατικές επιχειρήσεις (Statoil κλπ.).
Ο δημόσιος τομέας δεν υπαγορεύει το αναπτυξιακό μοτίβο ή τον τρόπο που θα πρέπει να λειτουργεί η οικονομία. Η ανάπτυξη προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος χρηματοδοτεί περισσότερο από το 60% της έρευνας και ανάπτυξης και η κυβέρνηση εφαρμόζει τις καλύτερες πρακτικές αποδοτικότητας και διαφάνειας στα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα όσον αφορά τη διαχείριση των δημόσιων υπηρεσιών. Επιπλέον, οι δημόσιοι αξιωματούχοι δεν έχουν μόνιμη θέση. Το αντίθετο από τον πολιτικό έλεγχο που επιθυμούν οι νεο-λαϊκιστές στις ΗΠΑ και αλλού.
Οι σκανδιναβικές χώρες πραγματοποίησαν εξαιρετικά επιτυχείς ιδιωτικοποιήσεις κρατικών τομέων, από τις τηλεπικοινωνίες μέχρι την παραγωγή και διανομή ηλεκτρικής ενέργειας. Ακόμη και η ταχυδρομική υπηρεσία και ορισμένα δάση ιδιωτικοποιήθηκαν.
Έχουν μια αγορά εργασίας που είναι μεταξύ των πιο ευέλικτων στον κόσμο.
Στις χώρες αυτές, ενθαρρύνεται η ιδιωτική εκπαίδευση μέσω σχολικών κουπονιών. Δεν ενθαρρύνονται τα εξαναγκαστικά κρατικά σχολεία.
Υπάρχει επίσης το γεγονός ότι είναι πρακτικά αδύνατο να αντιγράψουν οι ΗΠΑ ένα μοντέλο που χρησιμοποιείται σε χώρες με λιγότερους κατοίκους από αυτούς που έχει η Νέα Υόρκη. Αλλά, η σημαντικότερη διαφορά είναι ότι η επιλογή, η ελευθερία και η ιδιωτική πρωτοβουλία, αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο των σκανδιναβικών χωρών, κοινωνικά υποστυλώματα που κανένας από τους λαϊκιστές στις ΗΠΑ δεν θέλει να εφαρμόσει.
Όχι, ο σοσιαλισμός δεν είναι το μοντέλο των σκανδιναβικών χωρών. Και οι παρεμβατιστές που χρησιμοποιούν αυτές τις χώρες ως «μοντέλο», έχουν κατά νου ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα: Τον κρατικό έλεγχο.
Η επιτυχία των σκανδιναβικών χωρών συνίσταται στην λήψη μέτρων υπέρ της αγοράς, στην ιδιωτικοποίηση αναποτελεσματικών τομέων και στην εγγύηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, της δημιουργίας πλούτου καθώς και της νομικής και επενδυτικής ασφάλειας.
Οι σκανδιναβικές χώρες γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνικό κράτος χωρίς έναν ευημερούντα ιδιωτικό τομέα, χωρίς οικονομική ελευθερία και ιδιωτικές επενδύσεις και ότι ο δημόσιος τομέας βρίσκεται εκεί για να διευκολύνει και όχι να παρεμποδίζει και να λεηλατεί την οικονομική δραστηριότητα της χώρας. Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν φορολογικά έσοδα χωρίς έναν ακμάζοντα ιδιωτικό τομέα. Και γνωρίζουν, επειδή έκαναν το λάθος στο παρελθόν, ότι η πολλαπλασιαστική παρέμβαση του κράτους οδηγεί μόνο στην αποτυχία. Γι ‘αυτό απέρριψαν τον σοσιαλισμό.
Κλείνοντας
Δεν υπάρχει τίποτα σοσιαλιστικό σχετικά με τα σκανδιναβικά έθνη. Το να αποτελούν πρωτοπόρους στην οικονομική ελευθερία, την ελεύθερη επιχειρηματικότητα, την προστασία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, τους ηγέτες στην ιδιωτική τραπεζική επιχείρηση και την προώθηση της επιχειρηματικότητας, αποτελεί ακριβώς το αντίθετο του σοσιαλισμού. Οι παρεμβατιστές θέλουν να συγχέουμε το σοσιαλισμό με ένα σύστημα κρατικής πρόνοιας σε μια καπιταλιστική κοινωνία.
Ο σοσιαλισμός είναι η πολιτική και οικονομική θεωρία που υπερασπίζεται ότι τα μέσα παραγωγής, διανομής και χρηματοδότησης πρέπει να ανήκουν ή να ελέγχονται από το κράτος. Οι σκανδιναβικές χώρες δεν είναι σοσιαλιστικές. Είναι καπιταλιστικές κοινωνίες με κρατική πρόνοια, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα καπιταλιστικά έθνη. Οι ΗΠΑ είναι επίσης τέτοιο έθνος. Και είναι οι πρώτοι που κατάλαβαν αυτό που όλοι γνωρίζουμε: ο σοσιαλισμός δεν πετυχαίνει ποτέ.
ΠΗΓΗ: https://www.eleytheriagora.gr/poso-sosialistikes-einai-oi-skandinavikes-chores/
Κλιματική αλλαγή και κοροναϊός: Νέες ευκαιρίες για τους μαρξιστές
Του Thorsten Polleit
Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848) ο Καρλ Μαρξ (1818–83) και ο Φρίντριχ Ένγκελς (1820–95) προέβλεψαν ότι ο καπιταλισμός θα οδηγούσε στη φτωχοποίηση της εργατικής τάξης. Γιατί; Για να αυξήσουν τα κέρδη από το επενδυμένα κεφάλαιά τους, υποστήριξαν οι Μαρξ και Ένγκελς, οι επιχειρηματίες (οι καπιταλιστές) θα εκμεταλλεύονταν τους εργαζόμενους. Θα μείωναν τους μισθούς και θα επιδείνωναν τις συνθήκες εργασίας, για παράδειγμα, αυξάνοντας τις ώρες εργασίας. Από αυτή την άποψη, ο Μαρξ και ο Ένγκελς προέβαλαν μια θεωρία καπιταλιστικής εξαθλίωσης.
Εργατική «εκμετάλλευση»
Οι μαρξιστές δεν υποστήριζαν ότι οι μισθοί των εργαζομένων θα μειώνονταν σε απόλυτους όρους, αλλά σίγουρα σε σχετικούς όρους: τα εισοδήματα των πολλών θα αυξάνονταν λιγότερο από ό,τι τα εισοδήματα των καπιταλιστών, κάνοντας έτσι τους πρώτους φτωχότερους σε σύγκριση με τους δεύτερους, με την πάροδο του χρόνου. Ειδικά σε περιόδους κρίσης, οι οποίες είναι αναπόφευκτες και επαναλαμβανόμενες σε μια καπιταλιστική οικονομία, οι εργαζόμενοι θα πληγούν ιδιαίτερα σκληρά, κάνοντας τις οικονομικές τους συνθήκες να υστερούν περισσότερο από εκείνες των καπιταλιστών.
Καπιταλιστικός «ιμπεριαλισμός»
Για να χειροτερέψουν τα πράγματα, οι μαρξιστές υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός θα προκαλούσε βίαιη αποικιοκρατία και ιμπεριαλισμό. Καθώς οι καπιταλιστές πληρώνουν για την εργασία λιγότερα από όσο πρέπει, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αγοράσουν όλα τα διαθέσιμα προϊόντα. Επομένως, το κεφάλαιο που αναζητά κέρδη επιδιώκει να ανοίξει νέες αγορές σε άλλα μέρη του κόσμου. Μεταξύ των εθνών προκύπτουν συγκρούσεις για το ποιος ελέγχει τι, ανοίγοντας το δρόμο προς τον πόλεμο. Αυτό είναι, στην πραγματικότητα, το μήνυμα που ο Βλαντιμίρ Λένιν (1870-1924) πέρασε εμφατικά στους αναγνώστες του βιβλίου του Ιμπεριαλισμός: Το Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού, του 1917.
Εάν ο καπιταλισμός είναι κακός – εάν φέρνει την εκμετάλλευση, τη δυστυχία, ακόμη και τον πόλεμο σε πάρα πολλούς ανθρώπους και όλα αυτά ωφελούν τους καπιταλιστές – δεν είναι σωστό και επακόλουθο να κάνουμε τα πάντα για να ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό και να τον αντικαταστήσουμε με τον σοσιαλισμό-κομουνισμό, την εναλλακτική που λένε ότι φέρνει την ειρήνη,την ισότητα και μια πιο ευτυχισμένη ζωή για τους ανθρώπους σε αυτόν τον κόσμο; Τα έγκυρα οικονομικά αποκαλύπτουν ότι η κριτική που ασκούν οι μαρξιστές στον καπιταλισμό, καθώς και ο αιθεροβάμων ενθουσιασμός τους για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, ισοδυναμούν με πλήρη πνευματική σύγχυση.
Τι είναι πραγματικά ο καπιταλισμός: Ειρηνική συνεργασία
Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν τι πραγματικά σημαίνει ο καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός είναι η κοινωνική και οικονομική οργάνωση, στην οποία τα μέσα παραγωγής ανήκουν σε ιδιώτες. Στην «καθαρή» μορφή του, ο καπιταλισμός σημαίνει τον άνευ όρων σεβασμό της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των ανθρώπων, των ελεύθερων αγορών και, το πιο σημαντικό, μιας μορφής κράτους που περιορίζεται στην προστασία των ανθρώπων και της περιουσίας τους από την επιθετικότητα τόσο εντός, όσο και εκτός των συνόρων της χώρας. Ο «καθαρός» καπιταλισμός είναι αναμφίβολα ευνοϊκός για την ειρηνική και παραγωγική συνεργασία, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Ο καπιταλισμός καθιστά δυνατή τη μαζική παραγωγή – την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών προς κατανάλωση από τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων. Η αύξηση της παραγωγικότητας που δημιουργεί, οδηγεί σε μια τάση συνεχούς αύξησης του μέσου βιοτικού επιπέδου. Οι παραγωγοί υπόκεινται στην αρχή του κέρδους και της ζημίας: Ανταμείβονται οικονομικά μόνο εάν, και όταν, τα προϊόντα τους πληρούν τις προτιμήσεις των καταναλωτών. Εάν δεν το κάνουν, οι επιχειρηματίες θα υποστούν ζημίες, που θα τους αναγκάσουν να βελτιώσουν την παραγωγή τους προς όφελος των πελατών τους.
Ο καθαρός καπιταλισμός δεν έχει μόνο έναν ενσωματωμένο μηχανισμό για τη βελτίωση της υλικής ευημερίας των μαζών. Αυτό που είναι ιδιαίτερα αξιοθαύμαστο είναι ότι, υπό τον αμιγή καπιταλισμό οι μισθοί των ανθρώπων δεν εξαρτώνται από την παραγωγικότητα των μεμονωμένων εργαζομένων, αλλά από την οριακή παραγωγικότητα της εργασίας γενικά. Ας υποθέσουμε ότι μια εταιρεία κάνει μια παραγωγική καινοτομία. Για να προσλάβει νέους εργαζόμενους, θα πρέπει να πληρώσει υψηλότερους μισθούς σε σύγκριση με εκείνους που πληρώνουν οι άλλοι εργοδότες. Οι τελευταίοι, για να διατηρήσουν το προσωπικό τους, θα πρέπει επίσης να προσφέρουν υψηλότερους μισθούς – προς όφελος των λιγότερο παραγωγικών εργαζομένων.
Πρέπει επίσης να σημειωθεί εδώ ότι ο αμιγής καπιταλισμός ενθαρρύνει τον καταμερισμό της εργασίας μεταξύ των ανθρώπων, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Αυτό, με τη σειρά του, παρωθεί τους ανθρώπους να επιζητούν την ειρηνική συνεργασία, και όχι τη σύγκρουση: Όλοι συνειδητοποιούν ότι η συνεργασία συμφέρει, ότι είναι αμοιβαία επωφελής για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Με άλλα λόγια: ο αμιγής καπιταλισμός είναι η συνταγή για την επίτευξη της ειρήνης. Σε έναν κόσμο αμιγούς καπιταλισμού, απλά δεν θα υπήρχε κανένας λόγος για βίαιες συγκρούσεις μεγάλης κλίμακας, πόσο μάλλον για διακρατικούς πολέμους.
Παρεμβατισμός εναντίον καπιταλισμού
Γιατί τόσα πολλά άτομα τρέφουν συναισθήματα απαρέσκειας, ή ακόμη και μίσους, ενάντια στην έννοια του καπιταλισμού; Μια απάντηση είναι ότι πιθανώς κοιτάζουν γύρω τους και βλέπουν τα πολλά δεινά αυτού του κόσμου, όπως οι επαναλαμβανόμενες χρηματοπιστωτικές και οικονομικές κρίσεις, η μαζική ανεργία, τα προγράμματα διάσωσης που κάνουν τις μεγάλες εταιρείες πλουσιότερες, αγνοώντας τη μοίρα των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων · η χρόνια αύξηση του κόστους ζωής · η αυξανόμενη ανισότητα εισοδημάτων και πλούτου · και οι αυξανόμενες γεωπολιτικές εντάσεις και συγκρούσεις.
Δυστυχώς, όλα αυτά τα δεινά αποδίδονται στον καπιταλισμό. Είναι ένα μοιραίο συμπέρασμα, ωστόσο, καθώς δεν υπάρχει αμιγής καπιταλισμός, ούτε στις ΗΠΑ, ούτε στην Ευρώπη, την Ασία, τη Λατινική Αμερική ή την Αφρική. Αυτό που έχουμε είναι παρεμβατικά-κολεκτιβιστικά, και μερικές φορές ακόμη και σοσιαλιστικά, οικονομικά και κοινωνικά συστήματα. Ειδικά στον δυτικό κόσμο, βασικά όλα τα κράτη και οι ομάδες ειδικών συμφερόντων που ασκούν μεγάλη επιρροή, κατάφεραν τις τελευταίες δεκαετίες να αντικαταστήσουν όλο και περισσότερο όσα ελάχιστα στοιχεία απέμειναν από το καπιταλιστικό σύστημα.
Τα κράτη έχουν παρέμβει σε όλους τους τομείς της ζωής των ανθρώπων. Είτε είναι η εκπαίδευση (νηπιαγωγείο, σχολεία, πανεπιστήμια), η υγεία, οι συντάξεις, οι μεταφορές, ο νόμος και η τάξη, το χρήμα και η πίστωση, είτε το περιβάλλον, τα κράτη και οι κυβερνήσεις τους έχουν γίνει σημαντικοί παράγοντες στις αγορές αγαθών και υπηρεσιών, μετατρέποντας τις ελεύθερες αγορές σε παρεμποδισμένες αγορές, αυξάνοντας τους φόρους ολοένα και περισσότερο, και υπονομεύοντας ολοένα και περισσότερο, ακόμη και καταστρέφοντας, τον θεσμό της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Ο παρεμβατισμός μειώνει τη δημιουργία πλούτου που προσφέρει ο καπιταλισμός
Τα υγιή οικονομικά μας διδάσκουν ότι τα παρεμβατικά-κολεκτιβιστικά, πόσο μάλλον τα σοσιαλιστικά, συστήματα δεν λειτουργούν προς το μεγαλύτερο όφελος όλων. Όλα αυτά τα συστήματα είναι πολύ λιγότερο αποτελεσματικά από τον καθαρό καπιταλισμό όσον αφορά τη δημιουργία υλικού πλούτου – και μάλιστα αποδεικνύονται εντελώς αποτυχημένα στην περίπτωση του σοσιαλισμού. Το ιδιαίτερο πρόβλημα με τα συστήματα παρεμβατισμού-κολεκτιβισμού είναι ότι για τον ανενημέρωτο παρατηρητή μπορεί να φαίνονται καπιταλιστικά, με αποτέλεσμα όλα τα κακά του παρεμβατισμού-κολεκτιβισμού να αποδίδονται στον καπιταλισμό.
Η αλήθεια, ωστόσο, δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική. Ο παρεμβατισμός-κολεκτιβισμός λειτουργεί προς την εξάλειψη των καπιταλιστικών στοιχείων που έχουν απομείνει. Οι κρίσεις που αναπόφευκτα προκαλούν αυτά τα συστήματα, η δυσαρέσκεια που δημιουργούν μεταξύ πολλών ανθρώπων, ερμηνεύονται ως αποτέλεσμα του καπιταλισμού, και ως εκ τούτου, οι άνθρωποι ζητούν τον τερματισμό του καπιταλισμού, και την αντικατάστασή του με μια καλύτερη, πιο δίκαιη και αξιόπιστη οικονομική και κοινωνική οργάνωση. Ωστόσο, θα ήταν αφελές να υποθέσουμε ότι το πρόβλημα περιορίζεται στην έλλειψη γνώσεων σχετικά με τα έγκυρα οικονομικά.
Κατηγορώντας τον καπιταλισμό για τα δεινά που προκαλούνται από τον κρατισμό
Εξίσου σημαντικός παράγοντας είναι οι ιδεολόγοι της αριστεράς. Γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες για την καθιέρωση του πλήρους σοσιαλισμού-κομμουνισμού στον δυτικό κόσμο μέσω μιας βίαιης αναταραχής υπήρξαν αρκετά μικρές τα τελευταία χρόνια, οι υπέρμαχοι της μαρξιστικής παράδοσης έχουν προσαρμόσει τη στρατηγική τους: Επιδιώκουν έναν σταδιακό μετασχηματισμό αυτού που έχει απομείνει από το ελεύθερο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, απαξιώνοντας τον καπιταλισμό, ρίχνοντας το φταίξιμο για όλα τα κακά, για όλα τα κοινωνικά προβλήματα στον καπιταλισμό, απεικονίζοντας τον ως τη νέμεση της ανθρωπότητας.
Αυτή, ωστόσο, είναι μια σκόπιμη παρερμηνεία του τι πραγματικά συμβαίνει, με στόχο να δώσει μια στρεβλή χροιά στην πραγματικότητα – με τραγικές συνέπειες. Οι άνθρωποι προσέχουν το μήνυμα –που προπαγανδίζεται ξανά και ξανά– ότι ο καπιταλισμός θα σφραγίσει τη μοίρα τους: ότι κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους σε βάρος των φτωχών · ότι προκαλεί ολοένα μεγαλύτερη οικονομική και οικονομική αναταραχή · ότι δεν δημιουργεί αρκετές και ασφαλείς θέσεις εργασίας. Ότι καταστρέφει το περιβάλλον · και ούτω καθεξής. Όλα αυτά δεν σημαίνουν τίποτα περισσότερο από το να δίνεται ένα νέο προσωπείο στη θεωρία της «καπιταλιστικής φτωχοποίησης» του Μάρξ.
Νεο-μαρξιστές: Δεν περιμένουμε την επανάσταση
Αυτή η θεωρία εργαλειοποιείται στα χέρια των νεο-μαρξιστών, που επιδιώκουν τον έλεγχο των οικονομικών και κοινωνικών υποθέσεων στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν μια «νέα παγκόσμια τάξη». Η εξάπλωση του παρεμβατισμού είναι σίγουρα ένα ορόσημο προς αυτήν την κατεύθυνση. Επειδή ο παρεμβατισμός, εάν δεν σταματήσει και δεν αντιστραφεί, οδηγεί στον σοσιαλισμό. Και το λογικό αποκορύφωμα του σοσιαλισμού είναι ένας αγώνας για την παγκόσμια κυριαρχία, καθώς ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να υπάρχει σε περιορισμένες περιοχές της επιφάνειας της γης, ειδικά αν υπάρχουν ακόμη κάποια, λιγότερο ή περισσότερο, καπιταλιστικά συστήματα.
Οι μαρξιστές με την παραδοσιακή έννοια του όρου, μπορεί να περιμένουν από τον καπιταλισμό να κάνει τον κόσμο ώριμο για την έλευση του σοσιαλισμού. Οι νεο-μαρξιστές, αντίθετα, δεν θα ήθελαν να περιμένουν να πάρουν τα πράγματα το δρόμο τους από μόνα τους. Επιζητούν τη δράση. Αυτό που χαρακτηρίζει τη στρατηγική των νεο-μαρξιστών είναι η ενστάλλαξη του φόβου μεταξύ των ανθρώπων ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει τα πιεστικά οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα του κόσμου, κι ότι ο καπιταλισμός είναι η βασική αιτία όλων αυτών των δεινών. Τούτου λεχθέντος, η «κλιματική αλλαγή» και η πανδημία του κορωνοϊού, αποτελούν ευτυχείς συμπτώσεις γι ‘αυτούς.
H κλιματική αλλαγή
Σύμφωνα με την υπόσχεση για την πρόληψη της αλλαγής του κλίματος, οι κυβερνήσεις πρέπει να εφαρμόσουν πραγματικά ριζοσπαστικές παρεμβάσεις στην αγορά: επιβάλλοντας φόρους και ελέγχους στις τιμές αγαθών και υπηρεσιών, καθορίζοντας έτσι πολιτικά το μέγεθος και τη διάρθρωση της καταναλωτικής και επενδυτικής ζήτησης. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την εύηχη ετικέτα «πολιτική για την κλιματική αλλαγή», οι πολιτικές της αριστεράς μπορούν ουσιαστικά να οδηγήσουν τις οικονομίες στον κεντρικό σχεδιασμό: η κυρίαρχη ελίτ καθορίζει ποιος παράγει τι, πότε και με ποιο κόστος, καθώς και ποιος θα καταναλώσει τι και πότε.
Ο πανικός του ιού
Η επιδημία του κορωνοϊού προσφέρει σε όλους τους εχθρούς του καθαρού καπιταλισμού μια ακόμη μεγαλύτερη ευκαιρία να πλήξουν ό,τι έχει απομείνει από το σύστημα της ελεύθερης αγοράς. Με τη βοήθεια των υποχρεωτικών lockdown – που παρουσιάστηκε ως ένα μέτρο για την «καταπολέμηση του ιού» – οι κυβερνήσεις μπορούν να καταστρέψουν άμεσα το εταιρικό κεφάλαιο, να μποϊκοτάρουν το παγκόσμιο εμπόριο, και να προκαλέσουν μαζική ανεργία, αφήνοντας έτσι πάρα πολλούς ανθρώπους απογοητευμένους και δεκτικούς σε ακόμη περισσότερους παρεμβατικές-κολεκτιβιστικές, ή ακόμη και εντελώς σοσιαλιστικές πολιτικές.
Ο φόβος είναι γνωστό ότι είναι το θεμέλιο της ισχύος κάθε κυβέρνησης. Οι νεο-μαρξιστές, και εκείνοι που τάσσονται υπέρ της καθιέρωσης ενός παγκόσμιου κεντρικού ελέγχου, έχουν ενσωματώσει όλο και περισσότερο αυτήν την δυσοίωνη αλήθεια στην πολιτική τους προπαγάνδα, για να καταστρέψουν ό,τι απομένει από την ελεύθερη αγορά και την ελεύθερη κοινωνική οργάνωση, και ακόμη περισσότερο καθώς η θεωρία της καπιταλιστικής εξαθλίωσης που προωθούν – η φτωχοποίηση των μαζών υπό τον καπιταλισμό – δυστυχώς διαψεύστηκε. Το εάν η επίθεση των νεο-μαρξιστών μπορεί να αποδειχτεί επιτυχής ή να κατανικηθεί, είναι υψίστης σημασίας για τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων.
Μόνο ο καπιταλισμός μπορεί να προσφέρει απαραίτητα αγαθά και υπηρεσίες
Ο καθαρός καπιταλισμός είναι η μόνη βιώσιμη οικονομική και κοινωνική μορφή οργάνωσης. Στο βιβλίο του Σοσιαλισμός: Μια οικονομική και κοινωνιολογική ανάλυση από το 1951 (δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1922 ως Gemeinwirtschaft: Untersuchungen über den Sozialismus ), ο Ludwig von Mises (1881–1973) σημείωσε: «Ο καπιταλισμός είναι μια μορφή κοινωνικής οικονομίας στην οποία όλες οι ελλείψεις του σοσιαλιστικού συστήματος … διορθώνονται. Ο καπιταλισμός είναι η μόνη εφικτή μορφή της κοινωνικής οικονομίας που είναι κατάλληλη για την εκπλήρωση των απαιτήσεων που η κοινωνία έχει από οποιαδήποτε οικονομική οργάνωση.» (σελ. 220).
Η παράβλεψη των διδαχών των έγκυρων οικονομικών σχετικά με τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, και η προσχώρηση στις ιδέες που διαδίδονται από το νεο-μαρξισμό, θα οδηγούσε τελικά στην καταστροφή των ίδιων των θεμελίων πάνω στα οποία στηρίζεται η υλική ευημερία δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε αυτόν τον κόσμο. Θα είχε ως αποτέλεσμα ανείπωτη δυστυχία, ακόμη και πείνα και βίαιες συγκρούσεις. Είναι επομένως καιρός να εκθέσουμε με τόλμη τα λάθη και τις συγχύσεις της παρεμβατικής-κολεκτιβιστικής και σοσιαλιστικής-μαρξιστικής ιδεολογίας, και να ζητήσουμε με θάρρος την αποκατάσταση του αμιγούς καπιταλισμού.
Συντάκτης: Thorsten Polleit
Ο Thorsten Polleit είναι επικεφαλής οικονομολόγος της Degussa και επίτιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Bayreuth. Εργάζεται επίσης ως σύμβουλος επενδύσεων.
ΠΗΓΗ: https://www.eleytheriagora.gr/30927634-2/
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ: Πέρα από τα εξαιρετικά δημοσιεύματα που μόλις διαβάσατε και μιλώντας επί προσωπικού τώρα για να τελειώνουμε άπαξ δια παντός με ετούτη την μαρξιστική ή κομμουνιστική προπαγάνδα που κάνει και η παγκοσμιοποίηση με τους Υδροχοϊστές όπως είδαμε στην αρχή του παρόντος άρθρου, η όποια εργασιακή εκμετάλλευση όπου και αν υπάρχει δεν έχει να κάνει με κάποιο συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα, αλλά με τον ίδιο τον άνθρωπο και κατά πόσο παρεμβαίνει το κράτος στην οικονομία όπως είδαμε. Για παράδειγμα, υπήρξε ξένος εργοδότης που πλήρωνε στην Ελλάδα εργαζόμενους με πάνω από 800 ευρώ μισθό το μήνα συν φαγητό και διαμονή πριν παρέμβει το κράτος με τα Μνημόνια για να τον ρίξει στα 500 μέχρι και σήμερα, αλλά υπάρχει και έλληνας εργοδότης γνωστού φίλου που παρόλο που δίνει πάνω από 1000 ευρώ μισθό μέχρι σήμερα, αργεί να τον πληρώσει (π.χ. μπορεί κάποιος εργαζόμενος να μένει μήνες απλήρωτος) επειδή τρώει τα λεφτά για δικά του γούστα, έτυχε άγνωστος εργοδότης σε τεχνική δουλειά να δώσει 40 ευρώ μεροκάματο ‘’μαύρα’’ (δηλ. δίχως ένσημο) σε 5ωρη δουλειά όταν γνωστός ‘’φίλος’’ έδωσε μόνο 20 πάλι ‘’μαύρα’’ σε 9ωρη οικοδομική μάλιστα εργασία. Όλα αυτά στο ‘’καπιταλιστικό’’ σύστημα που λένε ότι ζούμε, ενώ στο σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό του δημοσίου για παράδειγμα ναι μεν όλοι αμείβονται το ίδιο είτε είναι τεμπέληδες είτε δουλευταράδες μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει που λένε, αλλά σε όλες αυτές τις υπηρεσίες του παρατηρούνται ευνοούμενες ‘’κλίκες’’ που καλοπερνάνε εις βάρος όλων των υπολοίπων πατώντας πάνω στο φιλότιμό τους που εκείνες δεν έχουν ή στο ότι εκείνοι οι υπόλοιποι δεν έχουν το ίδιο ‘’μέσο’’ ή ‘’βύσμα’’ με εκείνες για να λουφάρουν το ίδιο, στην κατά τα άλλα ‘’δίκαιη’’ κομμουνιστική κοινωνία που δεν υπάρχει εκμετάλλευση, για να μην σας κοροϊδεύουν τέτοιοι άεργοι φαφλατάδες που σας πουλάνε κομμουνιστική ιδεολογία…