‘’Δεν είναι σύμπτωση το γεγονός ότι οι κοινωνίες με μεγαλύτερη οικονομική ελευθερία έχουν υψηλότερα εισοδήματα και καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες, ακόμη και εκείνοι που κάνουν κατηχητικό υπέρ του σοσιαλισμού το γνωρίζουν αυτό. Ο καπιταλισμός και το ελεύθερο εμπόριο έχουν κάνει περισσότερα για τη μείωση της φτώχειας από όλες τις κυβερνητικές επιτροπές μαζί. Όμως, για τον γραφειοκράτη, ο στόχος είναι να διατηρηθεί ο μηχανισμός που τον ταΐζει, ώστε να μην καταστεί περιττός…Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν οι κρατιστές για την ανισότητα πλούτου, ο καπιταλισμός δεν ωφελείται από τη φτώχεια αλλά, αντίθετα, είναι η γραφειοκρατία και ο παρεμβατισμός που ωφελούνται από την ανθρώπινη φτώχεια και τη δυστυχία’’
Κλείνοντας τα οικονομικά με το τρίτο και τελευταίο κατά σειρά άρθρο μας που θα καταδείξει πως θα ανοίξει μετά ο δρόμος της (εθνοφυλετικής και θρησκευτικής μας) Ελευθερίας αφού πετάξουμε προηγουμένως ξανά σε εξορία τους αριστεριστές όπως κάποτε στην Μακρόνησο και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης σαν του Άουσβιτς τους παγκοσμιοποιητές που υποχρεωτικά εφαρμόζουν την κομμουνιστική πολιτικά ατζέντα για να έχουν άπαντες ανάγκη το κράτος τους αν θέλουν να έχουν πρόσβαση μέχρι και στο φαγητό, θα λέγαμε ότι αν αντιστρέφαμε το ερώτημα για λογαριασμό τους λέγοντας και μετά τις κλωτσιές στους ‘’φασίστες’’ (σ.σ. εννοώντας ως τέτοιους όσους διαφωνούν μαζί τους) πως θα έρθει η ‘’Χρυσή Εποχή’’ ή ο επίγειος παράδεισος που προπαγανδίζουν με την ισότητα λόγου χάρη, η απάντηση θα ήταν η πλήρης καταστροφή που θα έφερνε αντιθέτως φτώχεια και δυστυχία με πλήρη απώλεια ελευθεριών όσων δεν συμφωνούν μαζί τους, όπως ήδη καταδείχτηκε το γιατί στα προηγούμενα δυο άρθρα μας και όπως θα διαπιστώσετε και πάλι στο παρόν. Η διαφορά τώρα με τη δική μας λύση που θα δοθεί πιο συγκεκριμένα σε σχέση με τη γενικόλογη τοποθέτηση που ήδη δώσαμε σε απαντητικό άρθρο μας στην ομώνυμη θεματική κατηγορία, είναι ότι μπορεί να έρθει η πολυπόθητη ελευθερία και ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος για να ασχοληθεί κάποιος επαγγελματικά μέχρι και σαν ιερέας της θρησκείας του (π.χ. ως σατανιστής στην περίπτωσή μας) ακόμη και αν διαφωνεί μαζί μας! Με άλλα λόγια, οι συνθήκες θα είναι τέτοιες όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή νομίμως (π.χ. αν έρθει στην εξουσία ένα τέτοιο πολιτικό κόμμα που ήδη μπορεί να βρει κάποιος για να ψηφίσει αν ψαχτεί λίγο καλύτερα) ή επαναστατικά αν το επιτρέψουν διάφορες συγκυρίες ή νομοτελειακά αν αυτοκαταστραφούν οι αντίπαλοί μας λόγω βλακείας (άρα και το κράτος τους), που θα απορρίψει μετά μονομιάς όλες εκείνες τις αριστερίστικες μπαρούφες που πίστευε μέχρι τότε.
Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για να συμβεί κάτι τέτοιο, είναι να δοθούν πρώτα μερικές προσωπικές συμβουλές πάνω στη λύση που δίνουν τα δυο παρακάτω δημοσιεύματα, για να εκμεταλλευτούμε ή να προσαρμόσουμε τις ιδέες του προς δικό μας όφελος! Δεν χρειάζεται με άλλα λόγια να βουλιάξουμε ένα πλοίο για να φτιάξουμε δικό μας από την αρχή όταν μπορούμε να αλλάξουμε απλά καπετάνιο για να κάνει αυτά που θέλουμε εμείς, ούτε παρομοίως να επιστρέψουμε στην εποχή των σπηλαίων για να φτιάξουμε από την αρχή τεχνολογία όταν την έχουμε ήδη έτοιμη, αλλά ούτε να πάρουμε τα λεφτά από τους πλούσιους και να τα μοιράσουμε στους φτωχούς για να ζήσουμε έπειτα όλοι μαζί πεινασμένοι και δούλοι στον προαναφερόμενο κομμουνιστικό κόσμο των αριστεριστών, είτε μιλάμε σε τοπικό επίπεδο σαν της Σοβιετικής Ένωσης κάποτε είτε σε παγκόσμιο όπως τον επιθυμούν αρκετοί κυβερνώντες σήμερα. Το μόνο που χρειάζεται λοιπόν είναι να οριοθετηθεί αρχικά η ασυδοσία της ελεύθερης αγοράς, ως εξής όπως ενθυμούμαστε από δημοσίευμα προηγούμενου άρθρου μας:
‘’Άρα το όποιο κέρδος του εργάτη, όπως και το όποιο κέρδος του καπιταλιστή, οφείλεται όχι στην μη-ελευθερία, αλλά στην ελευθερία των ανθρώπων να κρατάνε ότι παράγουν και να έχουν έλεγχο επάνω του (κεφαλαιοκράτες) και στην ελευθερία των ανθρώπων να συνεργάζονται πάντα υπό την προϋπόθεση της ελλείψεις βίας, αυταρχισμού, εκμετάλλευσης και εξαναγκασμού φυσικά. Πώς όμως θα διασφαλισθεί αυτό χωρίς έθνος που κατ’ επέκταση θα ελέγχει τους μηχανισμούς του κράτους και την αυθαιρεσία της ελεύθερης οικονομίας; Η απάντηση συμφώνα με τα παραπάνω είναι απλή: ΔΕΝ διασφαλίζεται χωρίς Έθνος. Ακόμα και αν δεν υπάρχει κράτος να διαχειρίζεται τις τάσεις τις αγοράς θα πρέπει να υπάρξουν αντικρουόμενες τάσεις μέσα από την κοινωνία καθοδηγούμενες από τα ζωτικότερα στοιχεία της εθνικής κοινότητος, με σκοπό την αντιμετώπιση του μεγαλύτερου εχθρού του Έθνους δηλαδή του καταναλωτή χωρίς θρησκεία, χωρίς εθνική ταυτότητα… Η πιο χαλκέντερη λύση είναι η προαγωγή του πολιτισμού και η διάσωση της Ελληνικής Παιδείας ώστε να υπάρξει ο εκμηδενισμός του αιθεροβάμονος αριστεριστή/ σοσιαλιστή! Εν συνεχεία θα εξανδραποδιστεί στις εθνικές απαιτήσεις ο Λεβιάθαν του μαζοποιητικού καπιταλισμού. Επομένως δεν θα υπάρχει ο κίνδυνος να αναμοχλεύονται τάσεις που θα αμφισβητούν την εθνική μας ιδιοπροσωπία, την εθνική μας ταυτότητα, την ίδια μας την κουλτούρα εν κατακλείδι. Η εθνική κοινωνία είναι προαπαιτούμενο του αναρχοκαπιταλισμού’’
Εφ’ όσον διασφαλιστεί επομένως κάτι τέτοιο που σημαίνει εθνική ανεξαρτησία από κάθε παγκόσμιο κράτος ή οργανισμό που επιχειρεί να την καταλύσει, έπειτα μπορούμε να αξιοποιήσουμε τη τεχνολογία του που ήδη υπάρχει για να αυξηθεί η κοινωνική ευημερία και ο ελεύθερος χρόνος ώστε να κάνουμε ό,τι δουλειά μας αρέσει, συμπεριλαμβανομένης και αυτή του σατανιστή ιερέα ανεμπόδιστα από τη στιγμή που σε μια τέτοια αναρχοκαπιταλιστική κοινωνία με κράτος ή χωρίς που δεν παρεμβαίνει στην επιχειρηματικότητα, θα υπερασπίζεται ένοπλα πλέον ο εαυτός μας και η ιδιοκτησία μας από τον οποιονδήποτε που θα μας επιτίθονταν επειδή θα τον ενοχλούσε ο σατανισμός (όπως θυμόμαστε πάλι από εκείνο το δημοσίευμα):
‘’…Έτσι λοιπόν αν υποθέσουμε πως η κοινωνία θα είναι εξ’ ολοκλήρου ατομικιστική, τότε συνεπάγεται ότι το κάθε άτομο θα πρέπει να προστατεύεται μόνο του, και θα το κάνει με τα όπλα μόνος του ή θα πληρώνει ιδιωτικές εταιρείες να το κάνουν. Με αντίστοιχο τρόπο η μόρφωση, η υγεία και όλες οι (σοσιαλιστικές) υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας θα συνεχίσουν να υφίστανται, αλλά θα εκφράζονται συμβατικά, με βάση την ατομική βούληση, όχι ως παροχές του «Κοινωνικού Κράτους Πρόνοιας»…’’
Κατά συνέπεια, θα πάψει να έχει νόημα και κάθε αριστερίστικο ή παγκοσμιοποιητικό επιχείρημα που λέει μέχρι σήμερα ότι από τη στιγμή που δεν πάτε στα χωράφια να δουλέψτε ή να κάνετε άλλου είδους βαριές δουλειές τότε θα πρέπει να αποδεχτείτε στην κοινωνία σας αλλόφυλους μετανάστες για να τις κάνουν ώστε να μπορείτε να φάτε κιόλας, με αποτέλεσμα να κινδυνέψει έπειτα η εθνοκεντρική συνοχή μιας τέτοιας κοινωνίας από ανθρώπους με διαφορετική συμπεριφορά και θέλω από εμάς, ακριβώς επειδή ανήκουν σε διαφορετική φυλή και θρησκεία αν μιλάμε για αφροασιάτες ως επί το πλείστον μουσουλμάνους που δεν σέβονται την ελευθερία κανενός αλλόθρησκου γύρω τους, όπως κάνουν άλλωστε και οι εβραίοι που έχουν ίδιες κοσμοκρατορικές βλέψεις. Αρκεί βέβαια τα ρομπότ μιας τέτοιας τεχνολογίας, να παράγονται από τη δική μας κοινωνία στα πλαίσια της επιχειρηματικής μας ανάπτυξης για ευνόητους λόγους! Μόνον τότε θα μπορούμε να συμφωνήσουμε με το δεύτερο δημοσίευμα που θα ακολουθήσει λέγοντας περιπαιχτικά ‘’μακάρι να μας κλέψουν τις δουλειές οι μηχανές’’, διότι αν δεν βρίσκονται διαχειριστικά στα δικά μας χέρια, τότε κινδυνεύουμε να μας κλέψουν και τις ίδιες μας τις ζωές αν τις έχουν άτομα σαν τους παγκοσμιοποιητές για να μας ελέγχουν ή για να μας εκβιάζουν να κάνουμε πράγματα που δεν θα μας αρέσουν, αν θέλουμε να μας επιτρέπουν να έχουμε πρόσβαση μέχρι και στο φαγητό!
Η «ανισότητα πλούτου» είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της φτώχειας
Μέχρι να διαβάσετε αυτό το άρθρο, περίπου 600 άτομα σε όλο τον κόσμο θα έχουν ξεφύγει από τη φτώχεια. Το 1990, το 35% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Σήμερα, ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί στο 10,7%, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα.
Το 1987, στην Κίνα υπήρχαν 660 εκατομμύρια φτωχοί. Μετά το άνοιγμα της οικονομίας, ο αριθμός αυτός μειώθηκε σε μόλις 25 εκατομμύρια. Την ίδια περίοδο, στην Ινδία, ο αριθμός των φτωχών μειώθηκε κατά περισσότερο από 100 εκατομμύρια άτομα. Επιπλέον, 140 εκατομμύρια άτομα προστίθενται κάθε μέρα στη μεσαία τάξη .
Παρόλα αυτά τα επιτεύγματα, ζούμε σε μια εποχή όπου αυτές οι εξαιρετικές ειδήσεις θάβονται και το αφήγημα των ΜΜΕ και των «ειδικών» επικεντρώνεται σε κατήχηση υπέρ του κρατικού παρεμβατισμού σχετικά με τον πλούτο. Διαβάζουμε συνεχώς ότι «το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το 87% του πλούτου» και πως «εάν οι δέκα πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο παρέδιδαν τον πλούτο τους, δεν θα υπήρχε φτώχεια».
Τα 635 εκατομμύρια Κινέζων που έχουν ξεφύγει από τη φτώχεια τα τελευταία 30 χρόνια σίγουρα διαφωνούν με το αφήγημα της «κακής ανισότητας». Η Κίνα είναι η χώρα στην οποία δημιουργούνται οι περισσότεροι εκατομμυριούχοι κάθε χρόνο και στην οποία η μεσαία τάξη μεγαλώνει περισσότερο από οπουδήποτε. Χάρη στην αυξανόμενη ευημερία υπάρχει και «αυξανόμενη ανισότητα» κάτι το οποίο δεν είναι αρνητικό αλλά θετικό. Η ανισότητα βρισκόταν στο 0,30 όταν η Κίνα λιμοκτονούσε. Σήμερα είναι αυξημένη στο 0,50 και η συντριπτική πλειοψηφία των Κινέζων είναι πλουσιότεροι και ζουν σε πολύ καλύτερες συνθήκες. Τα τελευταία 30 χρόνια, το κατά κεφαλήν διαθέσιμο αστικό εισόδημα στην Κίνα αυξήθηκε εντυπωσιακά κατά 13,2% ετησίως, ενώ το μερίδιο του πληθυσμού που ζει στις αστικές περιοχές αυξήθηκε από 22 σε 53%.
Χάρη στην απελευθέρωση του εμπορίου, στο άνοιγμα της οικονομίας και στον καπιταλισμό, εκατομμύρια φτωχοί ξεφεύγουν από τη φτώχεια, εκατομμύρια γίνονται μέρος της μεσαίας τάξης και ελάχιστοι, χάρη στην πρόοδο, γίνονται εκατομμυριούχοι. Αυτή είναι η ορθή διατύπωση της ανισότητας. Τίποτα μεμπτό δεν υπάρχει σε αυτή τη διαδικασία καπιταλιστικής παραγωγής, αντίθετα, είναι κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο.
Ωστόσο, οι παρεμβατιστές δεν επικεντρώνονται στα επιτυχημένα μοντέλα που οδήγησαν στην άνευ προηγουμένου μείωση της φτώχειας, αλλά εστιάζουν στην «ανισότητα». Διότι αν ο κόσμος εξαλείψει τη φτώχεια, η παρεμβατική, παρασιτική γραφειοκρατία, θα χάσει τον λόγο ύπαρξης της. Θα εξαφανιστεί.
Ο καπιταλισμός και οι ελεύθερες αγορές, αποδεδειγμένα, δεν αποτελούν απλώς τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο για τη μείωση της φτώχειας. Οι καπιταλιστικές κοινωνίες ευημερούν μειώνοντας τη φτώχεια και αυξάνοντας τη μεσαία τάξη. Αυτό σημαίνει περισσότερους και ισχυρότερους καταναλωτές, καλύτερα και πιο βιώσιμα προϊόντα και περισσότερη ανάπτυξη. Μαζί με αυτή την ανάπτυξη, περισσότερα κέρδη και καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες. Αυτοί που στην πραγματικότητα υποφέρουν από τη μείωση της φτώχειας, είναι οι κρατιστές, οι παρεμβατιστές και οι γραφειοκράτες. Οι «αναδιανομείς του τίποτα».
Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν οι κρατιστές, ο καπιταλισμός δεν ωφελείται από τη φτώχεια αλλά, αντίθετα, είναι η γραφειοκρατία και ο παρεμβατισμός που ωφελούνται από την ανθρώπινη φτώχεια και τη δυστυχία. Έτσι δημιουργούνται οι κομματικοί πελάτες-όμηροι της γραφειοκρατικής «αλληλεγγύης» με τα λεφτά των άλλων.
Η σκέψη ότι η κατάσχεση του πλούτου από τους «έχοντες» θα έθετε τέλος στη φτώχεια, είναι γελοία. Φαίνεται απίστευτο ότι στις μέρες μας πρέπει να υπενθυμίζουμε στους ανθρώπους την καταστροφή και την εκθετική αύξηση της φτώχειας που προκλήθηκε από την απαλλοτρίωση του πλούτου. Από την εποχή της Γαλλικής επανάστασης, ως τα πρόσφατα παραδείγματα της Ελλάδας, της Αργεντινής, της Ζιμπάμπουε, της Βενεζουέλας… Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Η απαλλοτρίωση του πλούτου έχει δημιουργήσει μόνο φτώχεια και χειρότερες συνθήκες για όλους. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο είναι ψεύτης. Μόλις απαλλοτριωθεί ο πλούτος όσων διαθέτουν περισσότερα, προκύπτει επίσης καταστροφή της απασχόλησης χιλιάδων ανθρώπων. Δεν ανακουφίζονται οι φτωχοί από τη δυστυχία τους αλλά επιβαρύνονται. Τι θα συμβεί στην πορεία; Δεν θα υπάρχουν πλέον οι «έχοντες» για να λεηλατηθούν. Ο αριθμός των φτωχών και της δυστυχίας πολλαπλασιάζεται, καθώς αποδεδειγμένα, η τιμωρία της επιτυχίας αναδιανέμει την αποτυχία.
Κάθε Ιανουάριο πραγματοποιείται η εκδήλωση στο Νταβός, εκδίδεται η έκθεση Oxfam καθώς επίσης διεξάγεται στη χώρα μας και το delphi economic forum. Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για διαφορετικά και μάλιστα ανταγωνιστικά γεγονότα, όμως όλα έχουν κοινό θέμα. Τη δοξασία του παρεμβατισμού και του κρατισμού, ως λύσεις στα προβλήματα που δημιούργησαν… ο παρεμβατισμός και ο κρατισμός. Μας ενημερώνουν για τα δεινά της ανισότητας πλούτου και της συμφοράς της τεχνολογικής εξέλιξης που θα μας κλέψει τις δουλειές.
Δεν αποτελεί σύμπτωση. Η μεταφορά του πλούτου από τους αποταμιευτές, τους σκληρά εργαζόμενους και τους επιτυχημένους προς τις κυβερνήσεις, είναι μια καλή μπίζνα. Όταν ο παρεμβατισμός αποτύχει, πάντοτε ρίχνεται το φταίξιμο στην «ελλιπή» παρεμβατικότητα. Ωστόσο, υπάρχουν σαφή στοιχεία πως τα κράτη προκαλούν οικονομική καταστροφή, όταν θέτουν ως κεντρικό στόχο την αναδιανομή και την ισότητα. Διότι η διανομή και η ανισότητα είναι αποτελέσματα της ευημερίας που επιφέρουν οι ελεύθερες αγορές, η ανάπτυξη και η απασχόληση. Δεν είναι αποτελέσματα πολιτικής.
Μετά τον παρεμβατισμό δεν απομένει τίποτα για να αναδιανεμηθεί
Η ανισότητα δεν σημαίνει αδικία, όπως εξηγεί ο κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Angus Deaton και δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι παρεμβατιστές επιμένουν πως η ανισότητα είναι μεγαλύτερο πρόβλημα, ενώ η φτώχεια μειώνεται. Οι παρεμβατιστές είναι αυτοί που πληρώνονται από τους υψηλότερους φόρους και σε μια ελεύθερη αγορά θα έπρεπε να κάνουν κάτι δημιουργικό για να βγάλουν το ψωμί τους.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει «διανομή» αποκομμένη από την παραγωγή ενός εκάστου. Στην ελεύθερη αγορά, τα περιουσιακά στοιχεία ενός ανθρώπου αποκτήθηκαν ακριβώς επειδή οι υπηρεσίες, η τα αγαθά που παρήχθησαν εξ αυτού (ή των κληροδοτών του), έχουν αγοραστεί οικειοθελώς από άλλους ανθρώπους. Δεν υπάρχει ξεχωριστή διαδικασία διανομής πέραν της παραγωγής και της ανταλλαγής στην αγορά. Ως εκ τούτου, η ίδια η έννοια της «διανομής» ως ξεχωριστό φαινόμενο είναι κενή νοήματος.
Οι παρεμβατιστές ανακάλυψαν και το «πρόβλημα» της κατανομής του πλούτου. Δεδομένου ότι η διαδικασία της ελεύθερης αγοράς ωφελεί όλους τους συμμετέχοντες στην αγορά και αυξάνει την κοινωνική ωφέλεια, έπεται άμεσα ότι τα «διανεμητικά» αποτελέσματα της ελεύθερης αγοράς, το μοτίβο του εισοδήματος και του πλούτου, επίσης, αυξάνει την κοινωνική ωφέλεια και, στην πραγματικότητα, μεγιστοποιεί το όφελος οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή. Τα πραγματικά εισοδήματα όλων, αυξάνονται μέσω της μείωσης των τιμών των αγαθών, δηλαδή με την αύξηση της παραγωγικότητας, ακόμα και αν οι μισθοί παραμένουν ονομαστικά οι ίδιοι για δεκαετίες.
Οι παρεμβατιστές της ανακατανομής βάζουν χέρι στον πλούτο μας για «το καλό της κοινωνίας». Πληρώνουμε συντάξεις άλλων, περίθαλψη άλλων, εκπαίδευση άλλων, πληρώνουμε μισθούς σε ανθρώπους που δεν μας εξυπηρετούν αλλά, μάλλον, μας βλάπτουν.
Όταν τα δικαιώματα ιδιοκτησίας είναι ασαφή με το παρεμβατικό κράτος να αναλαμβάνει τη «διανομή» του πλούτου και οι άνθρωποι εξαναγκάζονται να πληρώσουν την κατανάλωση άλλων, η κοινωνία αποδιοργανώνεται. Όταν κόβονται οι συνεκτικοί δεσμοί αμοιβαία επωφελούς αλληλεπίδρασης και εξυπηρέτησης μεταξύ των ανθρώπων στην αγορά, παύει να υπάρχει κοινωνική συνοχή και υγιής αλληλεξάρτηση. Όταν η κυβέρνηση παίρνει από τον Γιώργο και δίνει στον Κώστα, τότε δημιουργεί μια ξεχωριστή διαδικασία διανομής και ένα «πρόβλημα» διανομής. Το εισόδημα και ο πλούτος δεν εξαρτώνται πλέον από την υπηρεσία που παρέχεται στην αγορά. Τώρα απορρέουν από το ειδικό προνόμιο που δημιουργείται από τον εξαναγκασμό του κράτους. Ο πλούτος διανέμεται τώρα σε «εκμεταλλευτές» εις βάρος των «εκμεταλλευομένων».
Δεν είναι σύμπτωση το γεγονός ότι οι κοινωνίες με μεγαλύτερη οικονομική ελευθερία έχουν υψηλότερα εισοδήματα και καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες, ακόμη και εκείνοι που κάνουν κατηχητικό υπέρ του σοσιαλισμού το γνωρίζουν αυτό. Ο καπιταλισμός και το ελεύθερο εμπόριο έχουν κάνει περισσότερα για τη μείωση της φτώχειας από όλες τις κυβερνητικές επιτροπές μαζί. Όμως, για τον γραφειοκράτη, ο στόχος είναι να διατηρηθεί ο μηχανισμός που τον ταΐζει, ώστε να μην καταστεί περιττός.
Η συζήτηση για τη φτώχεια και την ανισότητα πλούτου έχει μετατραπεί σε κρατιστική προπαγάνδα ώστε να αιτιολογηθεί ο παρεμβατισμός. Δεν είναι συζήτηση που στοχεύει στη συνέχιση της βελτίωσης που φέρνει ο καπιταλισμός. Οι παρεμβατιστές, οι σοσιαλιστές και οι κρατιστές, δεν θέλουν να κάνουν τους φτωχούς πλουσιότερους. Θέλουν να κάνουν τις μεσαίες και ανώτερες τάξεις φτωχότερες.
Ο παρεμβατισμός ισχυρίζεται ότι η ανισότητα είναι κάτι το αρνητικό και όχι αποτέλεσμα γενικής ευημερίας. Η ανισότητα, ωστόσο, είναι θετική. Εάν οι συνάδελφοί σας, οι ανταγωνιστές σας, είναι πιο επιτυχημένοι από εσάς, αυτό είναι κίνητρο για εσάς ώστε να τα πάτε καλύτερα. Μόνο όταν υπάρχει ανισότητα που δημιουργείται από την επιτυχία, οι κοινωνίες προχωρούν, η αριστεία αναγνωρίζεται και η ευημερία αυξάνεται για όλους.
Η μεγαλύτερη ανισότητα και αδικία είναι ο εξισωτισμός, ο οποίος εξαλείφει τα προσόντα και τα κίνητρα για βελτίωση. Ο εξισωτισμός, όχι απλά δεν μειώνει τη φτώχεια, αλλά την αυξάνει. Η έκθεση των παρεμβατιστών της Oxfam για τη βενεζουέλα πριν οκτώ χρόνια, εξυμνούσε το γεγονός πως «μειώνεται η ανισότητα». Βλέπουμε σήμερα πως συνέβη αυτό κάνοντας τους πάντες φτωχούς, εκτός από τους σοσιαλιστές ηγεμόνες και τους γραφειοκράτες της Βενεζουέλας. Αυτοί έγιναν εκατομμυριούχοι.
ΠΗΓΗ: https://www.eleytheriagora.gr/134295-2/
Μακάρι να μας «κλέψουν» τις δουλειές οι μηχανές
Η «απειλή για την απώλεια θέσεων εργασίας λόγω της χρήσης μηχανών» (τεχνολογικών κεφαλαιουχικών αγαθών) είναι μια διαχρονική, οικονομικά αναλφάβητη άποψη, που αρνείται να πεθάνει. Βασίζεται κυρίως στην εσφαλμένη αντίληψη πως η εργασία και όχι η αποδοτικότητα του κεφαλαίου παράγει και αναπαράγει πλούτο. Η αντίληψη αυτή θεωρεί την απασχόληση ως αυτοσκοπό, ασχέτως αν αυτή η απασχόληση είναι παραγωγική με οικονομικούς όρους. Αυτό το πλαίσιο σκέψης διαμορφώθηκε από τις εσφαλμένες οικονομικές θεωρίες του Καρλ Μαρξ αλλά και του λόρδου Κέινς. Ο τελευταίος, ανάλογα με τους σημερινούς προφήτες της συμφοράς, προέβλεπε το 1930:
«Έχουμε μολυνθεί με μια νέα ασθένεια της οποίας το όνομα ορισμένοι αναγνώστες ίσως δεν έχουν ακούσει ακόμα, αλλά για την οποία θα ακούσουν πολλά τα επόμενα χρόνια -ήτοι, την τεχνολογική ανεργία.»
O Κέϊνς διαψεύστηκε καθώς η βιομηχανική επανάσταση όχι απλά δεν μείωσε τις θέσεις εργασίας αλλά δημιούργησε εκατομμύρια άλλες. Επιπλέον, η κεφαλαιακή αυτή διάρθρωση κατέστησε δυνατή την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού και μετέβαλε προς το καλύτερο το εργασιακό περιβάλλον.
Πόσες φορές δεν ακούμε πως η απασχόληση καθαυτή είναι η κινητήριος δύναμη της οικονομικής ανάπτυξης και, ως εκ τούτου, της ευημερίας; Υπό αυτή την οπτική, θεωρείται πως οι δημόσιες επενδύσεις, οι προσλήψεις στο δημόσιο, η/και οι επιδοτήσεις απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, αποτελούν το κλειδί της παραγωγικής διαδικασίας.
Θα δούμε σε αυτό το άρθρο πως οι αντιλήψεις αυτές είναι εσφαλμένες και επιβλαβείς για την οικονομία σήμερα, όπως ήταν και στα 1930 και πάντοτε. Η οικονομική ανάπτυξη και η ευημερία βασίζονται στο κεφάλαιο, στις βελτιώσεις του κεφαλαίου, στις χρήσεις του κεφαλαίου και στη σωστή κατανομή του κεφαλαίου. Βασίζεται στον καταμερισμό της εργασίας τον οποίο συντονίζει η επιχειρηματική καινοτομία και εφευρετικότητα και ολοκληρώνεται με το ελεύθερο διεθνές εμπόριο. Με λίγα λόγια βασίζεται στον καπιταλισμό και στην επιχειρηματικότητα.
Χρειαζόμαστε περισσότερη απασχόληση;
Παρατήρησα κάποτε ένα μηχάνημα εκσκαφής να ανοίγει ένα κανάλι αποχετευτικού δικτύου. Σκεπτόμενος τη νεο-λουδιτική αντίληψη πως αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η απασχόληση περισσότερων ανθρώπων, σκέφτηκα το εξής: Γιατί να μην σκάβουν το κανάλι πέντε εργάτες με φτυάρια, ώστε έτσι να μειωθεί η ανεργία; Μάλλον, ακόμα καλύτερα, γιατί αντί για φτυάρια να μην δώσουν στους εργάτες κουταλάκια του καφέ, ώστε να απασχολούνται ακόμα περισσότερες μέρες;
Ας κάνουμε μια φαντασιακή κατασκευή όπου όλος ο κεφαλαιακός εξοπλισμός τίθεται εκτός νόμου για να αυξηθεί η απασχόληση. Δεν υπάρχουν πλέον γραμμές συναρμολόγησης, υδραυλικά μηχανήματα, τόρνοι, μηχανές CNC, ηλεκτρονικοί υπολογιστές και ούτω καθεξής. Όλα τα αγαθά θα πρέπει να παραχθούν με τον παλιό τρόπο, με τα χέρια. Αυτό θα εκτίνασσε τις θέσεις απασχόλησης και τις προσλήψεις όπως ποτέ άλλοτε. Εκατομμύρια εργαζομένων θα πρέπει να αρχίσουν να παράγουν προϊόντα ώστε να ανταποκριθούν στη ζήτηση των καταναλωτών. Αλλά πόσα αγαθά θα μπορούσαν να παραχθούν και σε ποια τιμή; Θα ήταν πλέον απίθανο για το βιοτικό επίπεδο να μπορέσει να διατηρηθεί στα σημερινά επίπεδα. Οι ώρες εργασίας θα αυξανόταν δραματικά, η πραγματική παραγωγή θα επιβραδυνόταν, τα αγαθά δεν θα είχαν την σημερινή ισχύουσα ποιότητα και, δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι θα πέθαιναν από την πείνα.
Η πραγματικότητα είναι πως είμαστε σε θέση να ζούμε σε αυτά τα ιστορικά επίπεδα ευημερίας, λόγω των καπιταλιστικών μεθόδων παραγωγής που εξοικονομούν εργασία.
Αυτές οι ίδιες μέθοδοι παραγωγής αντικαθιστούν το χειρωνακτικό εργατικό δυναμικό και την ανθρώπινη ένταση εργασίας. Με απλά λόγια, χάνουμε θέσεις εργασίας για να διατηρήσουμε ένα άνετο βιοτικό επίπεδο. Αυτό είναι μια πραξεολογική απόφαση κόστους-οφέλους από όλους όσους συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία της αγοράς. Είναι η διαδικασία της ανθρώπινης δράσης προς βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και δεν επιβάλλεται μέσω κάποιας οδηγίας από κάποια κεντρική αρχή οικονομικού σχεδιασμού. Η καπιταλιστική διάρθρωση δεν επιβάλλει τους τρόπους παραγωγής (κόντρα στην εσφαλμένη Μαρξιστική θεώρηση), τουναντίον καινοτομεί, προσφέρει νέα μηχανήματα και ανταποκρίνεται στην ζήτηση εκ μέρους των συμμετεχόντων στην αγορά, εργαζομένων και καταναλωτών, αν είναι επιθυμητές οι νέες παραγωγικές μέθοδοι και τα νέα αγαθά που αυτές παράγουν.
Η μείωση έντασης της εργασίας και η απώλεια ανάλογων τέτοιων θέσεων αυξάνει τον πλούτο και την ευημερία της κοινωνίας.
Ας πούμε τώρα πως κάποιος εφευρίσκει μια μηχανή ικανή να κάνει τα πάντα με ένα πάτημα ενός κουμπιού. Το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να κατασκευάσει χιλιάδες τέτοιες μηχανές και να τις πουλήσει. Ο εφευρέτης/επιχειρηματίας είναι τώρα δισεκατομμυριούχος και πλέον υπάρχουν αμέτρητες διαθέσιμες τέτοιες μηχανές.
Αυτή η διάδοση της νέας τεχνολογίας επαναλαμβάνει τη διαδικασία της αγοράς, όπου η νέα τεχνολογία εξαπλώνεται ανάλογα με τη χρησιμότητά της. Οι μηχανές αυτές παράγονται τώρα κατά κόρον σε κάθε χώρα. Τι θα συμβεί με τις θέσεις εργασίας; Τώρα πλέον μπορούμε να αποκτήσουμε τα βιομηχανικά αγαθά σχεδόν δωρεάν. Έτσι, όλες οι θέσεις βιομηχανικής εργασίας εξαφανίζονται. Υπάρχουν βεβαίως ακόμα πολλές δουλειές, – φροντίδα παιδιών, κηπουροί, μουσικοί, αισθητικοί, συγγραφείς, δάσκαλοι γιόγκα, δημοσιογράφοι κλπ. Αλλά όλες οι θέσεις εργασίας στα εργοστάσια παραγωγής έχουν εξαφανιστεί, περίπου το 50% των θέσεων εργασίας αν συμπεριλάβουμε την αντικατάσταση των ανθρώπων από το κεφάλαιο (οδηγοί φορτηγών, μπάρμαν από ρομπότ κλπ). Ας το πάμε παραπέρα και ας πούμε ότι το 90% των θέσεων εργασίας εξαφανίζεται. Κανείς δεν έχει δουλειά πέρα από όσους απασχολούνται στις υπηρεσίες. Είναι το τέλος του κόσμου;
Πτώση των τιμών. Ο στόχος της καπιταλιστικής παραγωγής
Το κλειδί στην οικονομική μας σκέψη τώρα, είναι ότι όλα γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού, όλα είναι εξαιρετικά φθηνά. Για παράδειγμα, μια μεζονέτα ή μία porsche δεν κοστίζουν σχεδόν τίποτα. Ας υποθέσουμε ότι τώρα κοστίζουν δέκα λεπτά του ευρώ.
Τι γίνεται λοιπόν με τους ανέργους που προέκυψαν στη βιομηχανία; Όταν οι μεζονέτες ή το φαγητό ενός έτους κοστίζει μια δεκάρα, θα είναι πρόθυμοι να εργαστούν για πολύ χαμηλούς μισθούς. Θα δουλέψουν για μια δεκάρα την ημέρα. Εξάλλου με τόσα χρήματα θα αποκτήσουν πολλά περισσότερα από όσα μπορούσαν να αποκτήσουν όσο εργαζόταν στη βιομηχανία για υψηλότερες, νομισματικά, αποδοχές.
Ποιος θα προσλάβει αυτούς τους εργαζόμενους για μια δεκάρα; Πολλοί άνθρωποι. Εάν οι εργαζόμενοι κόστιζαν μια δεκάρα την ημέρα θα τους προσλάμβανε ο υπόλοιπος κόσμος για πολλές δραστηριότητες όπως αυτές που προαναφέρθηκαν στον τομέα των υπηρεσιών. Για μια δεκάρα την ημέρα προσωπικά εγώ θα προσλάμβανα 100 άτομα για να κάνουν όλα όσα βαριέμαι να κάνω.
Έτσι, το υπόλοιπο 10% των εργαζομένων που δεν έχασαν τη δουλειά τους λόγω της επικράτησης του κεφαλαιακού εξοπλισμού στη βιομηχανική παραγωγή – babysitters, κηπουροί, δάσκαλοι, μουσικοί κλπ κλπ – θα μπορούσαν άνετα να προσλάβουν 100 εργαζομένους ο καθένας. Και οι πραγματικοί μισθοί, η αγοραστική δύναμη δηλαδή, θα ήταν κατά πολύ αυξημένοι σε σχέση με τα έως τότε εισοδήματα των βιομηχανικών εργατών. Το συμπέρασμα είναι ότι οι μισθοί βυθίζονται ονομαστικά, αλλά το κόστος παραγωγής βυθίζεται ακόμη περισσότερο. Φυσικά, αυτό συμβαίνει λόγω του «κακόβουλου κεφαλαιακού εξοπλισμού».Η Κινεζική Foxconn, κατασκευάστρια ηλεκτρονικού εξοπλισμού για smartphones, αντικατέστησε 60.000 βιομηχανικούς εργάτες με εκλεπτυσμένα ρομποτικά μηχανήματα. Έτσι ρίχνει τις τιμές η Κινεζική βιομηχανία και όχι με «εργασιακό μεσαίωνα» όπως είναι η διαδεδομένη άποψη. Ο οικονομολόγος Γιοζεφ Σουμπέτερ, είχε αποκαλέσει αυτή τη διεργασία στην βιομηχανική επανάσταση των τελών του 19ου αιώνα, ως «δημιουργική καταστροφή».
Ακόμα και αν υποθέσουμε, ότι το κεφάλαιο καταστρέφει όλες τις θέσεις εργασίας σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτό θα πρέπει να θεωρηθεί επιτυχία.
Για την ακρίβεια, αυτός είναι και ο στόχος του κεφαλαίου, όπως τον καθορίζει η ζήτηση των συμμετεχόντων στην αγορά, καταναλωτών και εργαζομένων. Αν μπορούμε να αποκτήσουμε σχεδόν τα πάντα με ελάχιστη εργασία, απασχολούμενοι σε τομείς υπηρεσιών όπως οι τέχνες, η εκπαίδευση, οι κοινωνικές σχέσεις, είναι ακριβώς αυτό που επιθυμούν οι συμμετέχοντες στην αγορά. Αν επιθυμούσαν να σπάζουν πέτρες σε νταμάρια με βαριοπούλες, δεν θα είχε παραχθεί ο κεφαλαιουχικός εξοπλισμός που κάνει σήμερα αυτή την εργασία.
Εξάλλου, κανείς δεν νοσταλγεί τις εποχές που σχεδόν όλοι εργάζονταν στα χωράφια. Ανάλογα, κανείς δεν θα νοσταλγεί και τις επίπονες μεταποιητικές εργασίες, όταν αυτές αυτοματοποιηθούν στον μέγιστο βαθμό. Επιπλέον, τα στοιχεία απασχόλησης των χωρών του ΟΟΣΑ δεν δείχνουν να αυξάνεται η ανεργία, παρά την απώλεια θέσεων στην μεταποιητική βιομηχανία. Η διαδικασία της μηχανοποίησης ωφελεί ολόκληρη την κοινωνία, δημιουργώντας κέρδη από την παραγωγικότητα τα οποία ανακατανέμονται μέσω της πτώσης των τιμών. Αυτή η διαδικασία μας επιτρέπει να εξοικονομήσουμε χρόνο και να απελευθερώσουμε συντελεστές παραγωγής και άλλους πόρους που μπορούν να διατεθούν για την ικανοποίηση άλλων αναγκών που προηγουμένως δεν υπήρχαν ή ήταν υπερβολικά δαπανηρές για να ικανοποιηθούν.
Οι Μαρξ και Κεϊνς έκαναν λάθος
Βλέπουμε συνεπώς πως με την a priori-κή προσέγγιση, με την δεδομένη δηλαδή αποδοχή πως ο άνθρωπος δρα προσανατολισμένος προς την βελτίωση των συνθηκών της ζωής του, δεν μπορεί να θεωρηθεί πως, κατά κάποιο τρόπο, η απαίτηση για ελάχιστη και απλούστερη εργασία, οδηγούν σε φτώχεια και μαρασμό. Η εσφαλμένη Μαρξιστική θεώρηση μας ενημέρωνε πριν 150 χρόνια πως ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να κάνει ποτέ εφικτά τα προϊόντα της παραγωγής για τους απλούς εργαζόμενους. Έκανε λάθος.
Ο καπιταλισμός έσωσε τον κόσμο από την πείνα και σταδιακά τροφοδότησε κάθε νοικοκυριό με τα βιομηχανικά παραγόμενα αγαθά. Ανάλογα, η Κεϋνσιανή αντίληψη, μας προειδοποιούσε για την «τεχνολογική ανεργία» που θα μαστίσει τον βιομηχανικό κόσμο. Τα σφάλματα αυτά στην οικονομική σκέψη, οφείλονται ακριβώς στην ανεπάρκεια τόσο του Μαρξ, όσο και του Κεϊνς (και των σημερινών οπαδών τους) στην κατανόηση της καπιταλιστικής παραγωγής και διάρθρωσης. Στην κατανόηση της a priori-κης διεργασίας της αγοράς.
Ποιος ευθύνεται για την επιβράδυνση της ευημερίας;
Για κάποιο λόγο, ο μέσος άνθρωπος πιστεύει ότι απαιτείται το μακρύ χέρι του κράτους για την δημιουργία θέσεων εργασίας. Επειδή η αγορά δεν έχει κάποιο εκπρόσωπο, ελάχιστη προσοχή δίνεται στο γεγονός ότι τα καλύτερα αποτελέσματα συμβαίνουν όταν η κυβέρνηση παραμείνει εκτός των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Ξέχασαν ότι η ελεύθερη αγορά, ή οποιαδήποτε ελεύθερη αγορά που μπορούμε ακόμα να έχουμε, μας έχει φέρει μέχρι εδώ. Είναι η ίδια η αγορά, με όλους τους συμμετέχοντες, που έθεσαν το βιοτικό μας επίπεδο σε κλίμακα την οποία θα ζήλευαν ακόμα και άρχοντες παλαιοτέρων εποχών.
Βασικός υπεύθυνος για την επιβράδυνση της ευημερίας σήμερα, είναι ο κεντρικός σχεδιασμός και το νομισματικό σύστημα. Οι κρατικές παρεμβάσεις και τα εργατικά συνδικάτα, οι ομάδες ειδικών συμφερόντων και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Διατάγματα όπως ο βασικός μισθός και η «σωστή ποσότητα χρήματος» σε μια οικονομία. Η σπατάλη των κυβερνήσεων και τα κοινωνικά κράτη πρόνοιας.
Μόνο ο von Mises και οι μαθητές του υπερασπίστηκαν την περίπτωση μιας ελεύθερα διαμορφωμένης νομισματικής τάξης, συνδυασμένης με την καπιταλιστική παραγωγικότητα: την πτώση δηλαδή των τιμών. Υπό αυτή την έννοια, θα λέγαμε πως οι «αυστριακοί» είναι οι πραγματικοί μακρο-οικονομολόγοι. Η θεωρία της αυτόνομης (ενδογενούς) επιχειρηματικής διαδικασίας, συνάδει με τη θεωρία τους για ένα ολοκληρωμένο, συνεκτικό αποτέλεσμα ελεύθερης οικονομίας.
Συμπέρασμα
Η αγορά δεν απαιτεί παρέμβαση από κρατικούς οικονομικούς σχεδιαστές και, ειδικά, από τον αδειοδοτημένο εξ αυτών μονοπωλιακό οργανισμό της κεντρικής τράπεζας. Οι κύριοι υπεύθυνοι για την στασιμότητα στην καπιταλιστική ευημερία σήμερα, είναι το νομισματικό σύστημα του διαρκούς πληθωρισμού και το μονοπώλιο του χρήματος, σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες κρατικές παρεμβάσεις.