– THE NEXT DAY OF ‘’WINTER SOLSTICE’’:
A very personal day for Father Satan, the Great Devil!
It’s the greatest Satanic holy night of the year. Almighty God, Satan dictated it personally. It’s the day after the longest night of the year.
It’s a time for intense indulgence, celebrations and devotion to the Prince of Darkness.
It’s also a time for thanksgiving!
There are many times we’re blessed by the Goat of the Wilderness, Lucifer, the Bringer of Light. It’s very important that we show our gratitude and acknowledge his gifts. Therefore the thanksgiving ritual is very vital on this day.
On top of that, one of the most important things you can do is to offer The Great Beast your energy. If you have the energy to spare, ask The Old Serpent, Satan to send a Demon/ess to take the energy and and deliver it where He needs it.
It’s also an excellent time to focus on planning for the new year. If you wish to make personal resolutions, this is the time to do so.
At the high point of the ritual, personal resolutions can be written on paper and burned.
The snake God of Hell is always there to help us in baring the strength to carry through our intensions.
After the rite, intense celebrating should take place! Whichever way you deem pleasurable, go on and indulge in it. You’ll be celebrating Satan’s personal day.
Στο παρόν άρθρο θα συνοψίσουμε κάποιες πληροφορίες από την πολύχρονη αρθρογραφία μας και οι οποίες αφορούν τόσο τη σατανική νύχτα κάθε χρόνο που θα πρέπει να εορτάζεται από κάθε αφοσιωμένο σατανιστή που επιθυμεί επίσης να εκπληρωθεί κάποια του επιθυμία εφ’ όσον το θέλει αυτό ο Σατανάς ή όχι για διάφορους λόγους (π.χ. για να τον προστατέψει από κάποια αναποδιά ή κακό που θα του συνέβαινε μετά αν την εκπλήρωνε τελικά εκείνη την επιθυμία), όσο και γιατί μια τέτοια εορταστική τελετουργία γίνεται την επόμενη μέρα από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο αντί για εκείνη ας πούμε όπως τη γιορτάζουν νεοπαγανιστές και Μασόνοι που θα θυμηθούμε (και από Μασονική ανακοίνωση φωτογραφικά) για να τιμήσουν τον Βιβλικό Θεό Γιαχβέ ή Χριστό, παρόλο που διαφωνούν οι χριστιανοί με τον συγκεκριμένο τρόπο που επίσης θα θυμηθούμε, διότι το τελικό αποτέλεσμα δεν αλλάζει εφ’ όσον οι ηλιολάτρες δεν απευθύνονται στον Σατανά που αντιτίθεται σε κάθε τέτοια ηλιακή θεότητα (είτε την αποκαλέσεις Χριστό είτε όχι) όπως θα θυμηθούμε από την αιγυπτιακή μυθολογία πιο συγκεκριμένα. Κατά συνέπεια, ο σατανισμός είναι και αντι-μασονισμός πέρα από αντι-παγανισμός και αντιχριστιανισμός για τον ίδιο αντι-ηλιακό λόγο! Σε περίπτωση δηλαδή που εμφανιστεί κάποιος απατεωνίσκος Μασόνος και σας πει ότι ο Σατανάς ταυτίζεται τάχα μου με τον Ήλιο ή αποτελεί ηλιακή θεότητα επειδή οι χριστιανοί δεν αποδέχονται μια τέτοια θεολογική προσέγγιση για τον Χριστό, με σκοπό να παρασυρθείτε έπειτα σε κάποια Μασονική στοά πιστεύοντας λανθασμένα πως εκεί λατρεύεται ο Σατανάς ως ηλιακή θεότητα (π.χ. ως Μίθρας στον 28ο βαθμό της αντί ως Αριμάν που είναι στην πραγματικότητα ο Σατανάς κατά την Περσική θρησκεία). Το νου σας λοιπόν!
Όπως διαβάσατε λοιπόν και από τον τίτλο του παρόντος άρθρου μας, αυτή η μέρα σύμφωνα και με το συγκεκριμένο αγγλικό κείμενο που αναφέραμε στη συνέχεια, αφορά την επομένη μέρα από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και καθόλου τυχαία μιας που οι τελετουργικές μέρες του Σατανά καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου όπως έχουμε πει στην ιστοσελίδα μας, είναι παρομοίως οι Δευτέρες μετά τις Κυριακές, είτε στις 3 με 4 τη νύχτα (μετά τις 12 το βράδυ της Κυριακής δηλαδή που αλλάζει η μέρα για να μπει η Δευτέρα) είτε 11 με 12 τη νύχτα της Δευτέρας πριν μπει η Τρίτη. Λέμε παρομοίως, διότι όπως το Χειμερινό Ηλιοστάσιο αφορά τη γέννηση του Ήλιου, οι Κυριακές (που πάνε και οι Χριστιανοί στην Εκκλησία) τον τιμάνε, για αυτό και στα αγγλικά λέγεται η συγκεκριμένη μέρα ‘’Sunday’’, όπου ‘’Sun’’ είναι ο Ήλιος και ‘’day’’ η μέρα (Sun-day). Αντιθέτως ο Σατανάς βλέπουμε ότι τιμάται αντιθέτως την επόμενη μέρα από αυτή του Χειμερινού Ηλιοστασίου και της Κυριακής, δηλαδή τη Δευτέρα που στα αγγλικά καλείται ‘’Monday’’, παίρνοντας η μέρα αυτή την ονομασία της από το Φεγγάρι (‘’Moon’’ στα αγγλικά). Όπως βλέπετε δηλαδή, τίποτα δεν είναι τυχαίο ή λέγεται έτσι από προσωπικές απόψεις κάποιων, αλλά βασίζεται σε χαρακτηριστικά που αφορούν συγκεκριμένες θεότητες.
Περνώντας τώρα στο τελετουργικό επίπεδο της Σατανικής μέρας κάθε χρόνο, θα λέγαμε να εξακριβώσετε πρώτα ποια είναι αυτή η μέρα για να μην κάνετε λάθος, διότι μπορεί κάποιες χρονιές να πέφτει σε διαφορετική ημερομηνία. Για αυτό καλό είναι αρχικά να αναζητήσετε στο διαδίκτυο για σιγουριά ποια μέρα πέφτει το Χειμερινό Ηλιοστάσιο σε συγκεκριμένη ώρα τη χρονιά που διανύουμε και μετά να κάνετε αυτή τη σατανική τελετουργία την επομένη μέρα από αυτή όπως είπαμε (π.χ. αν το Χειμερινό Ηλιοστάσιο πέφτει ημέρα Τρίτη στις 6 το απόγευμά της λόγου χάρη, τότε η σατανική αυτή τελετοργία θα πρέπει να γίνει μετά τις 12 τη νύχτα που αλλάζει εκείνη η μέρα για να μπει η Τετάρτη που θα γίνει η τελετή μας), όποια ώρα επιθυμείτε (σ.σ. καλό θα ήταν να τηρηθούν τα ωράρια του Σατανά όπως αναφέρουμε στην τελετουργική θεματολογία τούτης της ιστοσελίδας), δηλαδή 3 με 4 τη νύχτα ή 11 με 12 το βράδυ πριν μπει η επόμενη μέρα). Θεμιτό θα ήτανε τη μέρα αυτή, να εκτελέσετε την Κανονική τελετή στον Σατανά με έναν από τους τρόπους που παρουσιάσαμε στην παρούσα ιστοσελίδα σαν και αυτόν που θα δώσουμε εν συνεχεία περί ολοκληρωμένης τελετουργίας Του ως αρχάγγελου Εωσφόρου (δηλ. πριν και μετά την Πτώση του από τον Βιβλικό Παράδεισο), με τον καθαγιασμό του χώρου αρχικά κ.λ.π., με τη διαφορά ότι εδώ θα πρέπει να κάνετε υποχρεωτικά μια πράξη ενεργειακής θυσίας προς τον Σατανά, δικής μας ενέργειας (π.χ. μπορείτε να οραματιστείτε μια σφαίρα λευκού φωτός να φεύγει από το κεφάλι σας και να τροφοδοτεί μια αγγελική εικόνα του Σατανά που θα έχετε στο μυαλό σας) ή κάποιου άλλου ατόμου ή και βεβήλωσης συμπληρωματικά κάποιας θεϊκής εικόνας ή φωτογραφίας (σχεδιασμένης από εμάς ή κάποιας έτοιμης) που θα πρέπει να καεί (π.χ. σε ένα τασάκι που χρησιμοποιούμε στο βωμό μας) πάντα από τη φλόγα ενός κεριού του βωμού μας (όχι από αναπτήρα ή σπίρτο), λέγοντας επίσης μία ή περισσότερες προσευχές για να δείξουμε έτσι την ευγνωμοσύνη μας προς τον Διάβολο. Επίσης, αυτή η μέρα προσφέρεται και για εκπλήρωση των όποιων επιθυμιών μας που μπορεί να έχουμε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, καλό είναι να γραφτεί σε κάποιο χαρτί μόνο μια πριν το κάψουμε και αυτό έπειτα από τη φλόγα κάποιου κεριού του βωμού μας, για να σταλεί μια συγκεκριμένη επιθυμία και όχι περισσότερες που θα υποδηλώνουν έτσι πως δεν ξέρουμε τι θέλουμε, μπερδεύοντας περισσότερο τα πράγματα από ότι ήδη είναι. Ας δούμε τώρα ολοκληρωμένα μια τέτοια τελετή, επικαλούμενοι επίσης ολοκληρωμένα την ταυτότητα του Σατανά ως Εωσφόρο όπως είπαμε.
»Η πτώση του Εωσφόρου (τμήμα), σπάνια εικονογραφική παράσταση
(τοιχογραφία στον νάρθηκα της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας)» & Κατά αρχαία παράδοση της αγίας μας Εκκλησίας, ο άρχων Μιχαήλ, βλέποντας την πτώση των αγγελικών δυνάμεων οπίσω του Εωσφόρου, στάθηκε στο στερέωμα και βροντοφώναξε : «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού». Αμέσως όλες οι Αγγελικές δυνάμεις στάθηκαν στην θέση τους και άρχισαν να ψάλλουν τον επινίκιο ύμνο : «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ· πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου, ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις. Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Ὡσαννὰ ὁ ἐν τοῖς ὑψίστοις» (Ησαίας 6, 3), παραμένοντας στην διακονία του Αγίου Θεού και αναγνωρίζοντας την Παντοδυναμία Του. Τον θρίαμβο των Αγγελικών δυνάμεων και ταγμάτων πανηγυρίζει και τιμά η Εκκλησία μας την 8η Νοεμβρίου.
Μετά τον καθαγιασμό (προς Σατανά πλευρά) του τελετουργικού χώρου και το άνοιγμα μιας σατανικής τελετής που θα κάνει κάποιος λοιπόν, μπορεί να φέρει μετά στο μυαλό του μια αγγελική εικόνα του Σατανά για να την οραματιστεί σαν και αυτή που απεικονίζεται στο δοθέν από την ιστοσελίδα μας παραπάνω ναζιστικό βιβλίο επί εποχής Γ’ Ράιχ όπου δίνει και τη Σφραγίδα Του (σ.σ. στο κάτω μέρος του βιβλίου ως σταυρός πάνω σε ένα πλαγιαστό αριθμό οκτώ) και να χρησιμοποιήσει μια τέτοια εικόνα ή αγαλματίδιο στον βωμό του.
Στη συνέχεια και πριν όμως χρησιμοποιήσει τα εναρκτήρια λόγια περί Σατανά (π.χ. ‘’και εβλήθη ο Δράκων…’’), θα πρέπει να πει πρώτα και αυτά που προηγήθηκαν υπαρξιακά πριν από την Πτώση Του, όπως μαρτυρούνται από την Παλαιά Διαθήκη (σύμφωνα με διάφορα χριστιανικά άρθρα και όχι από προσωπικές μας απόψεις), συγκεκριμένα στον Ησαΐα (κεφ.14,12-15) και Ιεζεκιήλ (κεφ.28,12-17), ως εξής απευθυνόμενοι σε Αυτόν όμως:
‘’πῶς ἐξέπεσες ἐκ τοῦ οὐρανοῦ Εωσφόρε ὁ πρωΐ ἀνατέλλων; συνετρίβη εἰς τὴν γῆν ὁ ἀποστέλλων πρὸς πάντα τὰ ἔθνη. σὺ δὲ εἶπας ἐν τῇ διανοίᾳ σου· εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβήσεσαι, ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ θήσεις τὸν θρόνον σου, καθιείς ἐν ὄρει ὑψηλῷ, ἐπὶ τὰ ὄρη τὰ ὑψηλὰ τὰ πρὸς Βοῤῥᾶν, ἀναβήσεσαι ἐπάνω τῶν νεφῶν, ἔσεσαι ὅμοιος τῷ Ὑψίστῳ. νῦν δὲ εἰς ᾅδην καταβήσῃ καὶ εἰς τὰ θεμέλια τῆς γῆς’’
‘’σὺ ἀποσφράγισμα ὁμοιώσεως καὶ στέφανος κάλλους. ἀφ᾿ ἧς ἡμέρας ἐκτίσθης σύ. μετὰ τοῦ Χεροὺβ έθηκες ἐν ὄρει ἁγίῳ Θεοῦ, ἐγενήθης ἐν μέσῳ λίθων πυρίνων. ἐγενήθης σὺ ἄμωμος ἐν ταῖς ἡμέραις σου, ἀφ᾿ ἧς ἡμέρας σὺ ἐκτίσθης ἕως εὑρέθη τὰ ἀδικήματα ἐν σοί. ἀπὸ πλήθους τῆς ἐμπορίας σου ἔπλησας τὰ ταμιεῖά σου ἀνομίας καὶ ἥμαρτες καὶ ἐτραυματίσθης ἀπὸ ὄρους τοῦ Θεοῦ, καὶ ἤγαγέ σε τὸ Χεροὺβ ἐκ μέσου λίθων πυρίνων. ὑψώθη ἡ καρδία σου ἐπὶ τῷ κάλλει σου, διεφθάρη ἡ ἐπιστήμη σου μετὰ τοῦ κάλλους σου· διὰ πλῆθος ἁμαρτιῶν σου ἐπὶ τὴν γῆν ἔῤῥίφθεις’’
Μετά από τα άνωθεν θρησκευτικά εδάφια, μπορεί να πει κανείς έπειτα και τα παρακάτω εναρκτήρια (μετα-Πτωτικά) λόγια που αναφέραμε:
‘’καὶ ἐβλήθη ὁ Δράκων ὁ Μέγας, ὁ Ὄφις ὁ Ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ Σατανᾶς, ὁ Πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν καὶ οἱ ἄγγελοι Αὐτοῦ μετ’ Αὐτοῦ ἐβλήθησαν’’
Στη συνέχεια ας διαλογιστεί για λίγο στην Σφραγίδα του Εωσφόρου που καταδείξαμε πρωτύτερα στο κάτω μέρος εκείνου του ναζιστικού βιβλίου. Έπειτα και έχοντας πάντα στο μυαλό του κάποιος την αρχική ανθρωπόμορφη εικόνα του Σατανά που οραματίστηκε κατά την έναρξη της τελετουργίας, μπορεί να πει την παρακάτω προσευχή που επιλέχτηκε από προηγούμενα ιστολόγιά μας:
ΣΤΟ ΌΝΟΜΆ ΑΥΤΟΎ ΑΔΕΛΦΟΎ ΣΑΤΑΝΆ ΚΑΙ ΤΉΣ ΕΩΣΦΟΡΙΚΉΣ ΤΕΛΕΙΌΤΗΤΑΣ
«Έλθε ω Εωσφόρε έλθε».
Συ κύριέ αυτού του κόσμου οπού οι ιερείς σε συκοφάντησαν
Συ κύριέ αυτής της Γης οπού βασιλείς σε καταδίκασαν
Συ που έδωσες σε μας τον Καρπό της γνώσης και της καθαρής Σοφίας, τον γευτήκαμε κι έγινε για μας σύμβολο ενός κόσμου δίχως τέλος
«Έλθε ω Σατανά έλθε».
Συ που έδωσες τον Καρπό της ύλης και του αίματος, τον γευτήκαμε κι έγινε για μας σύμβολο ενός κόσμου δίχως τέλος
Δίχως τα δικά σου έργα ω Σατανά το σύμπαν θα ήταν παράλογο
συ γονιμοποιείς την αμαρτία
συ εξευγενίζεις την αδικία
συ επισφραγίζεις την αρετή
«Εσύ είσαι η αρχή εσύ είσαι ο θρόνος»
Δαίμων ο κύριος
Δαίμων ο Ισχυρός
Δαίμων ο Αθάνατος
άξιων ειμή λατρευτή της κόλασης
Δαίμων εξ αρχής και Σατανική αδελφότητα στο κέντρο της γης, Διαβολικό το όνομά σου καταχθόνια η βασίλεια σου, πραγματοποίησε το θέλημά μου.
Ως εν γης και επί της κόλασης
Χαίρε ω Σατανά
Χαίρε ω Εωσφόρε
(σ.σ. προαιρετικά, αν το θέλετε, μπορείτε να προσθέσετε έπειτα και τα παρακάτω λατινικά λόγια):
Έλα και απάντησε στα ονόματά σου, πραγματοποιώντας τους πόθους μου:
Ad Satanas qui laetificat juventutem meam
Veni, omnipotens aeterne diabolus
Pone, diabolus, custodiam
Oriens splendor lucis aeternae
Et Lucifer justitae: veni
Et illumine sedentes in tenebris
Et umbra mortis
Ύστερα, ξαναφέρνετε στο μυαλό σας πάλι την ίδια επιλεγμένη ανθρωπόμορφη εικόνα του Σατανά που διαλέξατε για αυτή την τελετουργία και οραματιστείτε ότι παίρνετε λευκό φως ή ενέργεια από αυτή την μορφή αργά και σταθερά μέσα σας για λίγη ώρα.
Μπορεί αν θέλει κάποιος έπειτα να θυσιάσει με τον ίδιο τρόπο προσωπική του ενέργεια που θα την στείλει στην ίδια αυτή εικόνα του Σατανά αντίστροφα, δηλαδή να φεύγει από μέσα του προς αυτή (π.χ. οραματιζόμενος την ενέργειά του ως φωτεινές σφαίρες), αφού πει όμως πρώτα μια οποιαδήποτε προσευχή ή ύμνο προς τον Σατανά της επιλογής του και ακριβώς πριν στείλει την ενέργειά του στον Εωσφόρο να πει τα κατάλληλα θυσιαστήρια λόγια, σαν την λατινική φράση: ‘’ ad majorem satanae gloriam’’ (αντ μάγιορεμ σατανάε γκλόριαμ) που σημαίνει ‘’για την μεγαλύτερη δόξα του Σατανά’’. Την ίδια φράση θα πρέπει να πει πάλι και στην περίπτωση που κάψει κάποιο εβραιοχριστιανικό σύμβολο ή εικόνα (σ.σ. όσον αφορά τη σατανική νύχτα της χρονιάς, μετά τις παραπάνω προσευχές μπορεί να κάψει τότε αν θέλει και το χαρτί της επιθυμίας του πριν προχωρήσει στις υπόλοιπες θυσιαστήριες προσφορές που περιγράφτηκαν).
Κλείνοντας την τελετουργία του, μπορεί να πει πάλι τα προ Πτωτικά λόγια περί Εωσφόρου μέσα από το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου (από A. Vassiliev, Anecdota Graeco-Byzantina, vol. I p. 16 και 19-20) που δημοσιεύσαμε (απευθυνόμενα όμως προς τον Σατανά/Εωσφόρο):
‘’Βελίαρ, σαταναήλ, ὅ ἑρμηνεύεται ἐξάγγελος Θεοῦ. τότε δέ ἀγνοῶν ἀντίτυπον τοῦ Θεοῦ, καί ἐκλήθη τό ὄνομά σου σατανᾶς, ὅ ἐστιν ἄγγελος ταρταροῦχος. ἐσύ δε πῦρ ἐκ πυρός, πρῶτος ἄγγελος πλασμένος ἤσην καί πηλά καί ὕλην μέλλω προσκυνεῖν; οὐκ ὀργισθήσεται ὁ Θεός ἐπ’ ἐσοί, ἀλλά θήσεις τόν θρόνον σου ἐξ ἐναντίας τοῦ θρόνου αὐτοῦ κί εἰσί ὡς αὐτός’’
Μετά από αυτά οραματίζεται πάλι την ίδια προεπιλεγμένη εικόνα του Σατανά και Τον ευχαριστεί που τον άκουσε. Κλείσιμο τελετουργίας και ακολουθούν τώρα παρακάτω κάποιες θεολογικές πληροφορίες (από το προηγούμενο ιστολόγιό μας) περί ηλιολατρίας όπως εξηγήθηκε το γιατί στην αρχή του παρόντος άρθρου…
- Ἡ συσχέτισι τοῦ ἐρπετοῦ μὲ τὸ Κακό, ἰδιαιτέρως στὴν ἱουδαιοχριστιανικὴ παράδοσι, χάνεται μέσα στοὺς αἰῶνες, καθῶς προϋπῆρχε τοῦ Βιβλίου τῆς Γενέσεως. Στὴν Ἀποκάλυψι τοῦ Ἱωάννου γίνεται γιὰ πρώτη φορὰ ἡ ὁλοκληρωτικὴ… ἀποκάλυψι τῆς ταυτότητος τοῦ Κυρίου, μέσω ἑνὸς μονάχα ἐδαφίου: «… καὶ ἐβλήθη ὁ Δράκων ὁ Μέγας, ὁ Ὄφις ὁ Ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ Σατανᾶς, ὁ Πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν καὶ οἱ ἄγγελοι Αὐτοῦ μετ’ Αὐτοῦ ἐβλήθησαν.» – Ἀποκάλυψις Ἱωάννου 12:9. Κατὰ τὴν αἰγυπτιακὴ μυθολογία, ὁ Ἄπεπ ἦτον ἡ προσωποποίησι τοῦ Κακοῦ. Ὁ Σκοτεινὸς Θεὸς ποὺ ἀντιπροσώπευε τὴν ἁρνητικὴ καὶ χαοτικὴ ὕπαρξι, τὸ ἀντίθετο καὶ τὴν ἀπειλὴ τῆς κοσμικῆς τάξεως, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἠλιακοῦ θεοῦ Ρα, τὸν ὁποῖον καὶ προσπαθοῦσε νὰ κοιμίση μὲ τὸ ὑπνωτικό του βλέμμα, κάθε νύχτα ποὺ ἐκεῖνος ἀναγκαζόταν νὰ διασχίση τὸν κάτω κόσμο, γιὰ νὰ καταπιῆ τὴν βάρκα του. Ἡ μορφή Του, ἦτον ἐρπετικὴ ἢ καὶ δρακώντεια. Οἱ αἰγύπτιοι ἱερεῖς προσεύχονταν γιὰ τὴν ἐπιβίωσι τοῦ Ρα ἔναντι τοῦ Ἄπεπ καὶ τοῦ ὑπνωτικοῦ Του βλέμματος. Σὲ ἕναν μύθο ὁ Σετ Τὸν σκοτώνει, μαζὺ με τὸν Ὀσίρι, ὡστόσο, ἐν συνεχεία οἱ μυστηριώδεις Ὑκσῶς ποὺ κατέκτησαν τὴν Αἴγυπτο περὶ τὸ 1700 π.Χ., ἔφεραν μαζύ τους τὸν Σκοτεινὸ Θεὸ Σουτέχ, ὁ ὁποῖος καὶ ὁμοίαζεν κατὰ πολὺ στὸν Ἄπεπ. Οἱ Ὑκσῶς παρ’ ὅλα αὐτὰ, ἐπέβαλλαν τὴν λατρεία τοῦ Σκοτεινοῦ Θεοῦ τους, μὲ τὸ ὄνομα Σετ καὶ τοιουτοτρόπως, ὁ ἐν λόγω λαὸς ἐλάτρεψεν ἕναν Σκοτεινὸ Θεὸ ποὺ ἀντιπροσώπευε τὸ Χάος. Τελικῶς, ὁ Σετ ἐταυτίστη μὲ τὸν Ἄπεπ, ὡς ἕνας Σκοτεινὸς Θεὸς ποὺ ἐπεβλήθη στοὺς αἰγυπτίους ἁπὸ ἕναν μυστηριώδη καὶ πολεμοχαρὴ κατακτητή.
(σ.σ. από το κείμενο της άνωθεν φωτογραφίας: »Χαιρετισμός Ηλιοστασίου 2008. Οι λέξεις που δεσπόζουν στην βιβλική αφήγηση, περί γενέσεως του Κόσμου και που ενήργησαν σαν υπερκόσμιος διακόπτης που έδωσε Φως στο χαώδες σκότος ήταν η εντολή του Δημιουργού του Σύμπαντος Κόσμου. Γεννηθήτω Φως! Με το παράγγελμά του αυτό ο Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος, ενομοθέτησε την ουράνια τάξη και εχώρισε το Φως από το σκότος και την ημέρα από την νύχτα. Απότοκος αυτής της Θείας εντολής, είναι η εμφάνιση στο στερέωμα του ζωοδότη ηλίου……)
»Ο Μιθραισμός πολύ απομακρυσμένος από τις αρχαικές του δοξασίες αναπτύχθηκε ταχύτατα και ταυτόχρονα με τον χριστιανισμό. Οι πληροφορίες μιλάνε για σχεδόν ισάριθμους οπαδούς και μύστες και στα δυο θρησκευτικά συστήματα. Ο Μιθραισμός του 4ου αι είχε σαν σκοπό την σύνθεση όλων των Θεών και όλων των Μύθων που θα έκαναν μια νέα θρησκεία. Ο κόσμος για μια στιγμή φάνηκε ότι θα γινόταν μιθραικός αν δεν γινόταν οι εισβολές των βαρβάρων (Δακια το 275μ.Χ.), που σήμαινε την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Μιθραισμός μαζί με άλλες θρησκείες διώχθηκε σκληρά από την εκκλησία και εξαφανίστηκε μέχρι το μεσαίωνα, όπου και γύρισε με μια νέα μορφή. Οι μυστικιστές αυτής της εποχής ενθουσιάστηκαν με τις ομοιότητες των δυο θρησκειών και συγκινήθηκαν με την έννοια του μεσολαβητή επειδή ο Χριστός ήταν και αυτός ένας μεσάζων για την σωτηρία των ανθρώπων. Ετσι δημιουργήθηκε μια συμφιλιωτική πίστη στην οποία ο Ζωροάστρης και ο χριστός λατρευόταν μαζί…Οι ιδέες τους μοιάζουν αρκετά με αυτές του χριστιανισμού, θεωρούσαν ότι οι ψυχές ενοικούσαν στα ενδύματα του Υψιστου και ότι κατέρχονταν εδώ κάτω για να εμψυχώσουν τα ανθρώπινα σώματα είτε από κάποια πικρή ανάγκη είτε από τη θέληση τους να αναλάβουν τη μάχη με το κακό. Μετά το θάνατο η ψυχή εγκατέλειπε την υλική φυλακή της και οι αγγελιοφόροι του ουρανού με τους δαίμονες του σκότους μάχονταν για την κατοχή της. Μια ετυμηγορία έβγαινε για το αν ήταν άξια όποτε πήγαινε με τους αγγέλους στους ουρανούς ή αλλιώς την έπαιρναν οι δαίμονες του Αριμάν όπου την υπέβαλλαν σε βασανιστήρια και την καταδίκαζαν να κατοικήσει στο σώμα κάποιου ακάθαρτου ζώου»
Ελληνικό «Τριέσπερον» ή Ηλιούγεννα
Στη θέση των «Χριστουγέννων», οι πρόγονοί μας εόρταζαν το λεγόμενο «Τριέσπερον», μία εορτή η οποία γενικεύεται από τους ελληνιστικούς χρόνους κι εντεύθεν, προς τιμήν των πυρφόρων και ηλιακών θεοτήτων Ηρακλέους (ο οποίος κατά τον Κορνούτο ορίζεται ως «ο εν τοίς όλοις Λόγος καθ’όν η Φύσις ισχυρά και κραταιά εστί και απεριγένητος ούσα, μεταδοτικός ισχύος και τοίς κατά μέρος και αλκής υπάρχων») και Ηλίου.
Το «Τριέσπερον» ξεκινούσε με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του έτους) και κορυφωνόταν με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου (τη νύκτα της 24ης προς 25η, όταν η ημέρα έχει ήδη μείνει «στάσιμη» επί 3 ημέρες μετά το Ηλιοστάσιο και αρχίζει πλέον να μεγαλώνει).
Αργότερα, με την επιβολή της κρατικής ηλιολατρίας από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αυρηλιανό, το ελληνικό «Τριέσπερον» επισκιάσθηκε (κατά μίμηση της περσικής λατρείας του Θεού Μίθρα που εώρταζε και αυτή την γέννηση του Θεού στις 25 Δεκεμβρίου) από την «επίσημη» ρωμαϊκή εορτή του«Ανίκητου
Ήλιου» («Sol Invictus»). Η «Ημέρα της Γεννήσεως του Ανίκητου Ηλίου» («Dies Natalis Solis Invicti»), η στιγμή δηλαδή που ο ακατάβλητος Ήλιος, έχοντας θριαμβεύσει επάνω στο σκοτάδι της «bruma», αρχίζει να ανέρχεται δυναμικά και υπερήφανα στον ουράνιο θόλο, είχε, φυσικά, ως προεόρτιο τη νύκτα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, όταν ετιμάτο σιωπηρώς η Θεά του Κάτω Κόσμου Αντζερόνα (Angerona, Dea Tacita), προστάτις των νεκρών και προσωποποίηση της Θελήσεως, της Εσωτερικής Φωνής, της Ενοράσεως και της Σιωπής, στα λεγόμενα «Ντιβάλια» ή «Αντζερονάλια» («Divalia» ή «Angeronalia», βλ. Claudio Rutilio, «Η Θεολογία των Ρωμαίων»). Τα «Divalia» έκλειναν τις λεγόμενες «σύντομες ημέρες» («brevissimi dies», «bruma») που σηματοδοτούσαν την ολοκλήρωση της ηλιακής διαδρομής μέσα στον ενιαυτό.
Ο Sol «Invictus» συνέχισε να λατρεύεται ως Ανώτατος Θεός και καθοδηγητής της οργανωμένης κοινωνίας και των Ρωμαίων αυτοκρατόρων μέχρι την εποχή του Κωνσταντίνου, ο οποίος άρχισε την βασιλεία του ως τυπικός ηλιολάτρης. Υπάρχουν νομίσματα ως το 324 μ.α.χ.χ. που εμφανίζουν τον Κωνσταντίνο να δοξάζει τον Sol ως «Πηγή της Αυτοκρατορικής Δυνάμεως», μόνον δε κατά τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του οι αναφορές στον Sol και τις άλλες εθνικές θεότητες εξαφανίσθησαν από τα νομίσματα. Η εορτή πάντως του «Sol Invictus» επικαλύφθηκε με τη σειρά της αμέσως μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού (4ος αιώνας, με απόφαση του Πάπα Ιουλίου) από τα γνωστά μας «Χριστούγεννα» (που έως τότε υπολογίζονταν στις 6 Ιανουαρίου -ημερομηνία που στην Ανατολή παρέμεινε μέχρι τουλάχιστον τη βασιλεία του αυτοκράτορα Γιουτπράβδα, ελληνιστί Ιουστινιανού-, ή στις 19 Απριλίου, ή στις 20 Μαϊου κατ’άλλους, ενώ στο «Pascha Compustus» του 243 μ.α.χ.χ. η «γέννηση» του Τζεσουά ορίζεται στις 28 Μαρτίου). Η μετέπειτα χυδαία ιδιοποίηση του ελληνικού «Τριεσπέρου» δεν εμπόδισε φυσικά τους πιο σκληροπυρηνικούς απολογητές της νέας Θρησκείας να περιγελούν τους Εθνικούς, κατά την προσφιλή τους πρακτική, ακόμη και κατά τον 3ο αιώνα μ.α.χ.χ. (!!), ως τάχα… ανόητους που εώρταζαν γενέθλια Θεών (Αρνόβιος, περίπου 296 μ.α.χ.χ.).
Προχριστιανικές θεογεννήσεις (ηλιακών ή / και σωτηριακών Θεών) στις 25 Δεκεμβρίου:
Άδωνις (κυπριακός, συριακός και ελληνορωμαϊκός Θεός. Στη λεγόμενη «Βηθλεέμ» που σημαίνει «Οίκος του Άρτου» υπήρχε πανάρχαιος Ναός του Αδώνιδος που λειτουργούσε ακόμη και την εποχή των Αντωνίνων, δηλαδή τον 2ο μ.α.χ.χ. αιώνα)
Ταμμούζ (βαβυλωνιακός Θεός)
Ντουμούζι (σουμεριακός Θεός)
Μίθρας (περσικός Θεός)
Βέλλενος (κελτικός ηλιακός Θεός που οι Ρωμαίοι εταύτισαν με τον Απόλλωνα)
Έρκλε (ετρουσκικός ηλιακός Θεός)
Άττις (φρυγικός και ευρύτερα μικρασιατικός Θεός)
Ηρακλής (Έλλην ηλιακός Θεός)
Όντιν (ο ύπατος, εκπολιτιστής και φιλάνθρωπος σκανδιναβο-γερμανικός Θεός, από τις εορτές του οποίου προέρχονται τα υποτιθέμενα «χριστιανικά» έθιμα του στολισμένου ελάτου και του «Αγιοβασίλη»)
Μπάλντερ (σκανδιναβο-γερμανικός ηλιακός, θνήσκων και ανασταινόμενος Θεός)
Λουπέρκους (ιταλιώτικος, ηλιακός Θεός)
Ντάζμπογκ (σλαβονικός Θεός)
Γιαρίλο (σλαβονικός ηλιακός Θεός της χαράς της ζωής και της νεότητος -«jaru» = «νεότης»)
Σάουλε (λιθουανή, ηλιακή Θεά)
Τα Κάλαντα του Τριέσπερου, ευθέως από τους Αρχαίους Χρόνους,ακόμα τραγουδιούνται στην Κύπρο σε ορισμένα ορεινά χωριά.
Τα παραθέτω σε καθομιλουμένη ελληνική με την αγάπη μου και τις ευχές μου.....
Καλήν εσπέραν άρχοντες,
αν είναι ορισμός σας
Ηλίου τη θεία γέννηση να πω στ' αρχοντικό σας.
Απόλλων άρχοντα θεέ,
έλα ξανά κοντά μας συ φωτοδότη Βασιλιά,
φώτισε την καρδιά μας.
Λιώσε τα χιόνια στα βουνά
ζέστανε τα πλατάνια
φέρε μας γέλια και χαρά,
ειρήνη και ζωντάνια.
Στο σπίτι αυτό που μπήκαμε
οι εστίες να μη σβήσουν
κι όλοι οι νοικοκυραίοι
του χίλια χρόνια να ζήσουν...
Χαρούμενο Τριέσπερο σε ΟΛΕΣ -OΛΟΥΣ και χρόνια μας πολλά και του Χρόνου με υγεία και χαρά!
Πηγές:
Claudio Rutilio «Θεολογία των Ρωμαίων», Αθήναι 1997
Βλάσης Γ. Ρασσιάς «Εορτές και Ιεροπραξίες των Ελλήνων», Αθήναι 2000 (β έκδοση)
Robertson John M. «Pagan Christs», Λονδίνο 1903
Otto Walter F. «Διόνυσος. Μύθος και Λατρεία», Αθήναι 1991
Λεκατσάς Παναγής «Η Καταγωγή Των Θεσμών, Των Εθίμων, Και Των Δοξασιών», Αθήναι 1951
Jackson G. John «Pagan Origins Of The Christ Myth», Τέξας 1991 (γ έκδοση)
Steve Wyler «Ηλιακά Σύμβολα», Αθήναι 1998
Λέτσας Ν. Αλέξανδρος «Μυθολογία Της Γεωργίας», τόμοι 1-3, Θεσσαλονίκη 1957
(σ.σ. από την μασονική ιστοσελίδα: tektonikadromena.blogspot.com/2014/12/blog-post_12.html?zx=b46537f15396d980)
Ἀντιαιρετικὰ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΗΛΙΟΥΓΕΝΝΑ Ἤ ΜΙΘΡΟΥΓΕΝΝΑ;
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου- Καθηγητοῦ
Η μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων ἀποτελεῖ γιά σύμπασα τή Χριστιανοσύνη τήν εὐφρόσυνη ἀνάμνηση τοῦ πιό ἐλπιδοφόρου γεγονότος τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Διότι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι τό κέντρο ὅλων τῶν ἱστορικῶν ἐξελίξεων. Ὑπῆρξε ἡ ἀπαρχή τῆς πιό μεγάλης ἐπανάστασης ὅλων τῶν ἐποχῶν, καθότι ἔμελλε ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής νά ἀλλάξει τήν πορεία τοῦ κόσμου, νά ἀνασύρει τόν πεσόντα ἄνθρωπο ἀπό τά ζοφώδη σκότη τῆς ἀπατηλῆς πλάνης καί νά τόν ὁδηγήσει στό ἀνέσπερο θεϊκό φῶς τῆς ἀλήθειας. Αὐτό τό φῶς φτάνει ὡς τά μύχια τῆς ψυχῆς μας. Μᾶς φωτίζει καί μᾶς γεμίζει μέ ἄφατη χαρά, διότι μᾶς δίνει τή βεβαιότητα ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι στήν πορεία τῆς ζωῆς μας ἀλλά μαζί μας συμπορεύεται ὁ «Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ἡμῶν ὁ Θεός»(Ματθ. 1,23). Γι’αὐτό ὁ ἱερός ὑμνογράφος τῶν Χριστουγέννων προτρέπει: «Εὐφραίνεσθε δίκαιοι, οὐρανοί ἀγαλλιᾶσθε, σκιρτήσατε τά ὄρη Χριστοῦ γεννηθέντος» (1ο τροπάριο τῶν αἴνων).
Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ θλιβερή ἐξαίρεση. Κάποιοι ὄχι μόνο δέ χαίρονται ἀπό τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά λυποῦνται, ὀδύρονται καί καταριοῦνται τό γεγονός τῆς Θείας Γεννήσεως, θεωρῶντας τόν ἐρχομό τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο ὡς τό χειρότερο κακό γιά τήν ἀνθρωπότητα. Πρόκειται γιά κάποια σύγχρονα κατάλοιπα τοῦ λεγομένου «εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ», ὁ ὁποῖος, ὅπως εἶναι γνωστό, μέ κομπασμό ὑποσχέθηκε στήν ἀνθρωπότητα «σωτηρία» χωρίς Θεό, φέρνοντας, δυστυχῶς, τά ἀντίθετα ἀποτελέσματα: σκοταδισμό, μῖσος, αἷμα, ἀδυσώπητη ἀντιπαλότητα καί πάνω ἀπ’ὅλα δύο παγκοσμίους πολέμους στή γηραιά ἤπειρο μέ περισσότερα ἀπό 100.000.000 νεκρούς. Μόνο πού
αὐτά τά «διαφωτιστικά» κατάλοιπα ἔχουν τό «θεό» τους, μᾶλλον τούς
«θεούς» τους, καί θέλουν νά μᾶς σώσουν μέ ἐκείνους. Ὁμιλοῦμε γιά τούς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς λάτρεις τῶν ἀρχαίων ξεχασμένων παγανιστικῶν «θεῶν», τούς νεοπαγανιστές, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἕνα μεγάλο στόχο: νά ἐκθρονίσουν τόν ἀληθινό Θεό καί νά ἐνθρονίσουν στή θέση του τούς ἀνύπαρκτους, αἰσχρούς καί γελοίους «θεούς» τῆς προχριστιανικῆς εἰδωλολατρείας.
Γνωρίζουν οἱ ἴδιοι πολύ καλά πώς ἡ ἀρχή τοῦ τέλους τῶν ψεύτικων παγανιστικῶν «θεῶν» ὑπῆρξε ἡ εἴσοδος στόν κόσμο τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Αὐτό βεβαιώνει ἡ ἱστορική ἀλήθεια καί δέν ἐπιδέχεται καμιά ἀμφισβήτηση. Γι’αὐτό καί τούς καταλαμβάνει δαιμονική μανία καί ψυχοπαθολογικός οἶστρος κατά τίς ἅγιες ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέσα στή σκοτοδίνη τους ἐπιχειροῦν νά μειώσουν καί νά συκοφαντήσουν τό Λυτρωτή μας Χριστό, διαδίδοντας διάφορα γελοῖα ἐπιχειρήματα, τά ὁποῖα ἀνασύρουν ἀπό τό σκουριασμένο καί ἀραχνιασμένο ὁπλοστάσιο τῶν «διαφωτιστῶν» τοῦ παρελθόντος.
Ἕνα ἀπό τά πολλά παραδοξολογήματά τους εἶναι ἡ συσχέτιση τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων μέ τή γέννηση τοῦ «ἡμίθεου» Ἡρακλῆ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς μυθολογίας καί μέ τή λατρεία τοῦ ἰρανικοῦ «θεοῦ» Μίθρα. Παίρνουν ἀφορμή νά συσχετίσουν τή μεγάλη ἑορτή μέ τίς ἐν λόγῳ παγανιστικές «θεότητες» ἀπό μόνο τό γεγονός ὅτι συμπίπτουν οἱ ἑορτές τους χρονικά. Εἶναι ἀλήθεια πώς ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων καθιερώθηκε ἐπί πάπα Δάμασου στή Δύση στά τέλη τοῦ 4ου αἰῶνα στίς 25 Δεκεμβρίου (ὡς τότε ἑορτάζονταν στίς 6 Ἰανουαρίου μαζί μέ τή Βάπτιση), γιά νά ἀναχαιτισθοῦν οἱ παγανιστικές ἑορτές τοῦ Ἀήττητου Ἡλίου (Sol Invictus), στίς ὁποῖες ἔπαιρναν μέρος καί πολλοί χριστιανοί, πού ἑορτάζονταν κατά τό χειμερινό ἡλιοστάσιο. Ἡ Ἡλιολατρεία εἶναι μία μορφή θρησκευτικῆς πίστης τῶν ὕστερων χρόνων τῆς ἀρχαιότητας, στήν ὁποία συνενώθηκαν οἱ λατρεῖες ἐπί μέρους «ἡλιακῶν θεοτήτων» μέ κυριώτερες τίς λατρεῖες τοῦ Ἠρακλῆ καί τοῦ Μίθρα. Ἡ λατρεία τοῦ ἡλιακοῦ δίσκου ἀναπτύχθηκε στούς λεγόμενους αὐτοκρατορικούς χρόνους τῆς Ρωμαιοκρατίας, ὡς μία μορφή μονοθεϊστικῆς πίστης, πού ἦταν ἀπαιτητικό αἴτημα τῶν χρόνων ἐκείνων (βλ.Π,Τρεμπέλα, Μυστήρια καί Θρησκεῖαι καί Χριστιανισμός, Ἀθῆναι 1932, σελ 23).
Ὅμως καμιά συσχέτιση τῆς παγανιστικῆς ἡλιολατρείας δέ μπορεῖ νά γίνει μέ τό ἱστορικό γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Οἱ «ἡλιακές θεότητες» δέν ἔχουν καμιά σχέση μέ τό ὑπέροχο θεῖο πρόσωπο τοῦ Σαρκωμένου Θεοῦ μας. Αὐτά τά παράδοξα «θεϊκά» φανταστικά πλάσματα εἶναι ἀπόλυτα ξένα ἀπό τή φύση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές παραθέτουμε σύντομη παράθεση τῆς μυθολογικῆς ἐξιστόρησής τους γιά νά καταλάβουν οἱ ἀναγνῶστες μας τή διαφορά τοῦ γλυκύτατου Ἰησοῦ μέ τόν Ἡρακλῆ καί τό Μίθρα, πού ἐπιχειροῦν οἱ παγανιστές νά μᾶς πείσουν ὅτι ἡ Γέννησή Του εἶναι «κακέκτυπο δάνειο» τῆς γέννησης τοῦ Ἡρακλῆ καί τοῦ Μίθρα.
Ὁ Ἡρακλῆς ὑπῆρξε καρπός αἰσχρῆς μοιχείας τοῦ «θεοῦ» Δία μέ τή θνητή ὄμορφη Ἀλκμήνη, σύζυγο τοῦ βασιλιᾶ τῶν Θηβῶν Ἀμφιτρύωνα. Ὁ ἐρωτομανής ψευτοθεός ἔβαλε στό μάτι τήν θελκτική βασίλισσα καί ζητοῦσε εὐκαιρία νά τήν κατακτήσει ἐρωτικά. Ὅταν κάποτε ὁ σύζυγός της βρισκόταν σέ κάποια ἐκστρατεία, μεταμορφώθηκε, πῆρε τή μορφή τοῦ συζύγου της καί μπῆκε στήν κρεβατοκάμαρά της, ὡς κοινός ἀπατεώνας. Ἦταν τέτοιο τό ἐρωτικό του πάθος, πού ἐπιμήκυνε ὁ ἄθλιος τή νύχτα σέ τριπλό χρόνο (τριέσπερο). Ἀπό αὐτή τήν ἐμετική μίξη γεννήθηκε ὁ Ἠρακλῆς. Ὅταν γύρισε ἀπό τήν ἐκστρατεία ὁ Ἀμφιτρύων καί πληροφορήθηκε τήν ἐγκυμοσύνη τῆς Ἀλκμήνης θέλησε νά τή σκοτώσει. Τότε συνέβη τό ἀπροσδόκητο: Ὁ ἐρωτομανής καί ἀπατεώνας «θεός» κατακεραύνωσε τόν ἀτυχῆ ἀπατημένο σύζυγο. Μετά τή μοιχεία, τό βιασμό καί τήν ἀπάτη ἀκολούθησε ἄδικος φόνος! Αὐτή τήν ἀνόητη καί ἀνήθικη μυθολογική πίστη βρῆκαν οἱ νεοπαγανιστές νά τή συσχετίσουν μέ τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Μίθρας ἀνήκει στή μυθολογική παράδοση τῶν Ἰρανῶν καί ἀνήκει στίς λεγόμενες «ἡλιακές θεότητες»(βλ. Ξενοφ. Κύρου Παιδ.8,3,12. 24-8). Ἡ λατρεία του ἐντάχθηκε στή ζωροαστρική λατρεία. Γεννήθηκε, ὑποτίθεται, στίς 25 Δεκεμβρίου ἀπό ἕναν βράχο, τόν ὁποῖον περιμάζεψαν βοσκοί. Ἀναδείχτηκε ὁ ἀγαπημένος τοῦ ὑψίστου «θεοῦ» Αχούρα Μάζδα καί καταστάθηκε μεσάζων τῶν ἀνθρώπων. Τό κακό στόν κόσμο προξενοῦσε τό πρῶτο δημιούργημα τοῦ Ἀχούρα Μάζδα, ὁ ἄγριος ταῦρος. Ὁ Μίθρας τόν φόνευσε καί κατέστη ἔτσι σωτήρας τῆς ἀνθρωπότητας. Θεωροῦνταν «θεός» τοῦ φωτός καί τοῦ δικαίου. Μέσῳ τῶν μυστηρίων του οἱ ἄνθρωποι κατακτοῦσαν τήν μετά θάνατον ζωή καί εὐδαιμονία. Οἱ πιστοί του τόν ἀνέμεναν ὡς μελλοντικό κριτή τοῦ κόσμου, ὅπου θά ἀνταμείψει τούς καλούς, τούς δέ κακούς θά παραδώσει στόν κακό «θεό» Ἀριμάν νά τούς ἐκμηδενίσει (βλ.W.R. Haliday,The pagan Background of early Christianity, Liverp.1928, σελ.282).
Ἡ μυστηριακή θρησκεία τοῦ Μίθρα ὄντως ἔχει ἀρκετά στοιχεῖα, πού τήν κάνουν νά ξεχωρίζει ἀπό ὅλες τίς ἀρχαῖες εἰδωλολατρικές θρησκεῖες. Ὁ λανθάνων μονοθεϊσμός, ἡ θεώρηση τοῦ κακοῦ στόν κόσμο,ἡ ἔννοια τοῦ σωτῆρα, τά πλεῖστα ἠθικά στοιχεῖα καί ἡ ἐσχατολογία του, τόν ἔκαναν ἴσως τόν πιό ἰσχυρό ἀντίπαλο τοῦ Χριστιανισμοῦ στά πρωτοχριστιανικά χρόνια. Ἀφότου ἠ λατρεία τοῦ Μίθρα εἰσήχθηκε ἀπό τόν αὐτοκράτορα Αὐρηλιανό (274 μ.Χ.) ὡς ἐπίσημη θρησκεία στή Ρώμη καί ταυτίστηκε μέ τή λατρεία τοῦ ἡλιακοῦ δίσκου ὡς Ἀήττητος Ἥλιος (Sol Invictus), καί ἀπό τόν Διοκλητιανό (307 μ.Χ.) κατέστη αὐτοκρατορική λατρεία καί ἐπίσημη λατρεία τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, τά πράγματα πῆραν ἄλλη τροπή. Στίς 25 Δεκεμβρίου λάβαιναν χώρα σέ ὁλόκληρη τήν αὐτοκρατορία μεγαλόπρεπες ἑορταστικές φιέστες, ὅπου ἔπαιρναν μέρος καί πολλοί χριστιανοί. Γι’αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία ἀναγκάστηκε νά ὁρίσει τήν ἡμέρα αὐτή ὡς ἑορτή τῶνΧριστουγέννων στή Ρώμη, ὅπως προαναφέραμε, προκειμένου νά ἀποσπάσει ἀπό τήν ὀργιαστιή μιθραϊκή λατρεία τούς πιστούς της. Καί τό κατάφερε!
Παρ’ὅλες τίς ἐξωτερικές ὁμοιότητες τῶν «Μιθρουγέννων» μέ τά Χριστούγεννα, καθώς καί κάποιων ἄλλων στοιχείων τοῦ Μιθραϊσμοῦ μέ τό Χριστιανισμό, στήν οὐσία ὑπάρχει ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τους. Ὑποστηρίζουν οἱ νεοπαγανιστές ὅτι οἱ χριστιανοί ἀντέγραψαν τή θρησκεία τοῦ Μιθραϊσμοῦ καί τήν προσάρμοσαν στό Χριστιανισμό. Θέλουν νά ξεχνοῦν ὅμως ὅτι ὁ Μιθραϊσμός ὡς θρησκεία καί ἰδιαίτερα τά λεγόμενα «μυστήρια τοῦ Μίθρα», ἀπό τά ὁποῖα ἀντλοῦμε τά περί τοῦ Μίθρα δόγματά του, εἶναι μεταγενέστερος τοῦ Χριστιανισμοῦ τοὐλάχιστον κατά διακόσια χρόνια (βλ. Β. Ἰωαννίδη, Ὁ Μυστικισμός τοῦ Ἀπ. Παύλου, Ἀθῆναι 1957, σελ. 86)! Ὁ Μιθραϊσμός συγκροτήθηκε καί συστηματοποιήθηκε ὡς θρησκεία τόν 3ο μ.Χ. αἰῶνα. Οἱ μεγάλοι ἐρευνητές J.Grill καί F. Cumont ἀπέδειξαν πώς ὄχι μόνο δέν ἐπέδρασε ὁ Μιθραϊσμός στόν Χριστιανισμό, ἀλλά τό ἀντίθετο συνέβηκε: τά μιθραϊκά μυστήρια ἔλαβαν βασικές χριστιανικές ἐπιδράσεις (βλ. Π.Τρεμπέλα, Ἀπολογητικαί Μελέται, τόμ. Ε΄, ΣΕΛ.101,Ἀθῆναι 1962).
Ἡ κακοποίηση τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης εἶναι τό κοινό γνώρισμα ὅλων τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ, μέ προεξάρχοντες στίς μέρες μας τούς νεοπαγανιστές. Ἡ πανούργα διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας εἶναι τό ἰσχυρότερο ὅπλο τους. Ἐκμεταλλεύονται τήν ἱστορική ἄγνοια τῆς πλατειᾶς μάζας τῶν ἀνθρώπων, ρίχνουν τά συνθήματά τους καί πλανοῦν τούς ἀδαεῖς.
Οἱ κοπιαστικές προσπάθειες τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ νά συκοφαντήσουν τό Θεῖο Πρόσωπό Του καί τήν Ἁγία Ἐκκλησία Του ἔχουν μηδαμινά ἀποτελέσματα, διότι τό ψέμα καί ἡ ἀπάτη ἔχουν περιορισμένη δύναμη. Ἐν προκειμένῳ ἡ ἀπόπειρα τῶν νεοπαγανιστῶν νά μᾶς πείσουν ὅτι ἡ μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων εἶναι κλεμμένο δάνειο ἀπό τίς ἀρχαῖες ἑλληνικές καί ἰρανικές μυθολογικές παραδόσεις πέφτει στό κενό. Δέν πείθει οὔτε τούς ἴδιους πού διαδίδουν αὐτές τίς ἀνοησίες. Οἱ φυσιολατρικές ἑορτές τοῦ χειμερινοῦ ἡλιοστασίου, τίς ὁποῖες ἀνέμειξαν μέ τίς ἀρχαῖες παγανιστικές ἑορτές τῶν «ἡλιακῶν θεοτήτων» Ἡρακλῆ καί Μίθρα, δέν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπό πανάρχαιες μαγικές τελετουργίες τῶν ἀρχαίων, μέ σκοπό τή διάσωση τοῦ ἥλιου ἀπό τήν καθοδική του πορεία! Τό γεγονός αὐτό ἀποτρέπει τήν προσέλκυση ὀπαδῶν στίς ἀνόητες τελετουργίες τους. Οἱ τηλεοπτικές κάμερες εἶναι ὁ ἀψευδής μάρτυρας αὐτῆς τῆς σκληρῆς γιά τούς παγανιστές πραγματικότητας.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέ μπορεῖ νά ἔχει τήν παραμικρή σχέση μέ κανέναν ἀπό τούς παγανιστικούς «θεούς». Πρώτιστα ὁ Χριστός εἶναι ὑπαρκτό ἱστορικό πρόσωπο καί ἐκεῖνοι ἀνύπαρκτα ὄντα, τερατώδεις νοητικές συλλήψεις εὐφάσταστων καί ἐν πολλοῖς διεστραμμένων πνευματικά ἀνθρώπων. Ἡ ποιοτική ἐπίσης διαφορά μεταξύ τοῦ Χριστοῦ
καί ὅλων τῶν παγανιστικῶν «θεοτήτων» εἶναι κυριολεκτικά χαώδης. Οὐδεμία σχέση ὑπάρχει μεταξύ τοῦ ἀπόλυτα ἀγαθοῦ, ἀναμάρτητου καί ἀπαθοῦς Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἄθλιων, παθιασμένων, ἀνήθικων καί γελοίων «θεοτήτων» τῆς ποικίλης εἰδωλολατρείας.
Ὁ Σαρκωμένος Λόγος, ὁ ἀληθινός Θεός μας «ἐκ νυκτός ἔργων ἐσκοτισμένης πλάνης ἱλασμόν ἡμῖν (ἐποίησεν)», κατά τόν ὑμνογράφο τῶν Χριστουγέννων. Φώτισε τίς ἀνήλιες καί ζοφώδεις, ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, καρδιές μας, διώχνοντας τήν πλάνη καί τή σκοτοδίνη. Γι’αὐτό καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί εἴμαστε ὄντως «Ἡλιολάτρες», μόνο πού ὁ Ἥλιος πού λατρεύουμε, δέν εἶναι ὁ ὑλικός καί ἀναίσθητος ἡλιακός δίσκος τοῦ οὐράνιου στερεώματος, ἀλλά ὁ ζωντανός Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ Ὁποῖος, γιά χάρη τῆς σωτηρίας μας, «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰωάν. 1,14). Αὐτό τό μέγα ἱστορικό γεγονός ἑορτάζουμε λαμπρά τήν ἁγία αὐτή ἡμέρα, πλημμυρισμένοι ἀπό ἄρρητη ἀγαλλίαση, ὅπως ἁρμόζει στήν ὑποδοχή τοῦ Θείου Λυτρωτῆ μας!
(σ.σ. από: imthf.gr/index.php/dogmatika-antiairetika/antiairetika/938-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1,-%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1-%E1%BC%A4-%CE%BC%CE%B9%CE%B8%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1)