Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2021

Γιατί ο Γνωστικισμός δεν είναι ο πραγματικός χριστιανισμός που τάχα διαστρεβλώθηκε από την Ορθοδοξία (άρα και ο Σατανάς συνεπακόλουθα) και γιατί είναι αναξιόπιστα τα περί Χριστού γραπτά του (σαν την υποτιθέμενη αφαίρεση από τα Ευαγγέλια της αναφοράς του Χριστού για την Ελλάδα) & Ομολογία της θρησκευτικής απάτης του εβραϊσμού από έναν πρώην έλληνα ραβίνο που έγινε χριστιανός!

- Ο ΙΗΣΟΥΣ ΓΙΑΧΒΕ (σ.σ. από πρώην ‘’egolpion.com’’):
«Και ότε είδον αυτόν, έπεσα προς τους πόδας αυτού ως νεκρός, και έθηκε την δεξιάν αυτού χείρα επ’ εμέ λέγων• μη φοβού• εγώ ειμι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων, και εγενόμην νεκρός, και ιδού ζων ειμι εις τους αιώνας των αιώνων, και έχω τας κλείς του θανάτου και του άδου» Αποκάλυψη 1:17-18
Ο Ιησούς Χριστός σύμφωνα με την Αποκάλυψη λέγει στον Απόστολο Ιωάννη: «εγώ ειμι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων, και εγενόμην νεκρός, και ιδού ζων ειμι εις τους αιώνας των αιώνων». Τα λόγια αυτά φανερώνουν την Θεότητα του Ιησού καθώς και την ανθρωπότητα αυτού.
Η φράση «εγώ ειμι ο πρώτος και ο έσχατος» σημαίνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ Θεός της Παλαιάς Διαθήκης.
«Ούτω λέγει Κύριος (Γιαχβέ) ο Βασιλεύς του Ισραήλ και ο Λυτρωτής αυτού, ο Κύριος (Γιαχβέ) των δυνάμεων •Εγώ είμαι ο πρώτος και εγώ ο έσχατος• και εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός» Ησαϊας 44:6 (Μασοριτικό).
Ο Γιαχβέ είναι Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΣΧΑΤΟΣ. Ο Ιησούς εφαρμόζει στον εαυτό του την ονομασία Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΣΧΑΤΟΣ διότι αυτός είναι ο Γιαχβέ με σάρκα.

Με αυτό το τρίτο κατά σειρά άρθρο που δημοσιεύεται στην παρούσα ιστοσελίδα, θα παρουσιάσουμε μια τελευταία πλάνη που απειλεί σατανιστές ή όσους ενδιαφέρονται να γίνουν. Αποκαλείται αυτή Γνωστικισμός και δεν μπορεί να μας είναι αδιάφορη όταν παρουσιάζονται κάποιοι εκφραστές της για να κλονίσουν την αξιοπιστία της Βίβλου, άρα τα όσα γράφει και για τον Σατανά, με σκοπό να προκαλέσουν θεολογικές αμφιβολίες και ως γνωστόν η αμφιβολία είναι εχθρός της πίστης! Και δίχως πίστη, η αμφιβολία αυτή μπορεί να περάσει στο μυαλό κάποιου και κατά τη διάρκεια των σατανικών τελετών του, εφ’ όσον αρχίσει να αναρωτιέται για παράδειγμα αν πράγματι επικαλείται σωστά τον Σατανά όπως Τον νομίζει. Αποδεχόμενος τώρα κάποιος σατανιστής ή όποιος ενδιαφέρεται να γίνει την απάτη του Γνωστικισμού που λέει ότι ο χριστιανισμός έχει διαφορετικό θεό από τον εβραϊσμό που ο δικός του είναι τάχα μου κάποιος κατώτερος θεός (επειδή ο Χριστός προηγήθηκε ως δημιουργός των πάντων) ή ο Σατανάς, τότε θα αποτελέσει που λένε βούτυρο στο ψωμί κάθε εβραίου μάγου που θα τον βάζει να ασχολείται τελετουργικά με τον Βιβλικό Θεό Γιαχβέ του (π.χ. στη Σολομωνική), πιστεύοντας ένας τέτοιος σατανιστής ότι επικαλείται τον Σατανά! Παράλληλα, θα συνεχίζει να έχει λόγο ύπαρξης η εβραϊκή θρησκεία εφ’ όσον θα εκμεταλλεύεται τις διδασκαλίες του Γνωστικισμού για να ισχυρίζεται ότι ο Χριστός δεν σχετίζεται με τον Βιβλικό Θεό της, πόσο μάλλον με τον Μεσσία του, εκτός και αν βρεθεί κάποιος ραβίνος να αποκαλύψει την απάτη τους και γίνει έπειτα χριστιανός για αυτό, όπως θα θυμηθούμε επίσης από τη χρόνια αρθρογραφία μας πέρα απ’ όλα τα άλλα που θα παρουσιαστούν συνοπτικά στο παρόν άρθρο.

Αν αντιθέτως κάθε τέτοιος σατανιστής ή όποιος ενδιαφέρεται να γίνει στηριχτεί σαν και εμάς στη Βίβλο (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) που πράγματι είναι θεόπνευστη και αξιόπιστη όπως καταδείξαμε στην απαντητική και θεολογική αρθρογραφία αυτού του ιστολογίου (στα δυο προηγούμενα άρθρα μας από αυτό εδώ), τότε θα γνωρίζει ότι ίδιο θεό έχουν εβραίοι και χριστιανοί όπως συμπληρώσαμε ενδεικτικά πιο πάνω για να καταδείξουμε ότι κανένας θεός δεν προηγήθηκε υπαρξιακά πριν τον Βιβλικό Γιαχβέ που ταυτίζεται με τον Χριστό κατά την ενσάρκωσή του (σ.σ. βλέπε συγκεκριμένα ξανά εκεί που λέει ότι είναι ο πρώτος και ο έσχατος σε Παλαιά και Καινή Διαθήκη το ίδιο). Συνεπώς, σε περίπτωση που τον πλησιάσει προσηλυτιστικά κάποιος εβραίος (ή κάποιοι απεσταλμένοι του) για να τον παρασύρει με το μέρος του χρησιμοποιώντας τέτοιες Γνωστικές διδασκαλίες, τότε πιθανόν να κατέληγε εκείνος ο εβραίος να γίνει πασχαλινό τσουρέκι στον πλησιέστερο φούρνο σε περίπτωση που έπεφτε στα δικά μας χέρια! Αν γνωρίζει όμως αυτός ο σατανιστής την Παλαιά Διαθήκη και κάποια άλλα εβραϊκά κείμενα που παρουσιάσαμε στη χρόνια αρθρογραφία μας, τότε πανεύκολα θα μπορεί να καταλάβει ότι ο κατώτερος αυτός θεός και δεύτερος δημιουργός του Γνωστικισμού δεν μπορεί να είναι ο Βιβλικός Θεός Γιαχβέ, τόσο γιατί ο Βιβλικός αναφέρει στην Παλαιά Διαθήκη ότι έπλασε καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του τους πρωτόπλαστους ενώ ο Γνωστικός Ιαλδαβαώθ έφτιαξε ανθρώπους καθ’ ομοίωση των Αρχόντων (δαιμόνων) του και καθ’ εικόνα του (αρχικού) Θεού σύμφωνα με το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη απ’ τον Γνωστικισμό (βλ. ‘’Και ο Ιαλδαβαώθ είπε στις αρχές που τον υπηρετούσαν: “Ελάτε ας δημιουργήσουμε έναν άνθρωπο κατ’ εικόνα του θεού και ομοιότητα δική μας, ώστε η εικόνα του να γίνει φως για μας’’), όσο και γιατί ο Ιαλδαβαώθ εμφανίζεται ως άγγελος και με το όνομα Σάμαελ στον εβραϊσμό που αναφέρει έτσι τον Σατανά και όχι τον Βιβλικό Θεό του (που δεν είναι φυσικά άγγελος = δημιουργημένο ον από κάποιον άλλον θεό), όπως επίσης ενθυμούμαστε από την αρθρογραφία παλαιότερων ιστολογίων μας:

»Στο Γνωστικό κείμενο τα απόκρυφα του Ιωάννη που ανακαλύφθηκαν ανάμεσα στα Χειρόγραφα Ναγκ Χαμαντί, ο Σαμαέλ είναι ένα άλλο όνομα που δίνεται για τον δημιουργό που δημιούργησε τον υλικό κόσμο, συνδέοντας έτσι αυτόν και με το κείμενο Ζοχάρ που τον συνδέει με το φυσικό κόσμο, αποδεικνύοντας κατ αυτόν τον τρόπο ότι ο Σαμαέλ δημιούργησε τον ψεύτικο κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε για να δοκιμαστούμε στο κατά πόσο θέλουμε να βρισκόμαστε κοντά στον Θεό.
Ο Σαμαέλ στο Ζοχάρ συνδέεται με τον Αμαλέκ, το Θεό του φυσικού κόσμου. Το κείμενο περιγράφει τον Σαμαέλ , ως άγγελο που φέρει και το απόκρυφο όνομα Αμαλέκ. Το Ζοχάρ επιπλέον περιγράφει το όνομα Σαμαέλ, δίνοντας την ερμηνεία γι αυτό που είναι το δηλητήριου του Θεού»

Zohar, Genesis, Chapter XIII, 28b-29a
Many impurities exist in Israel and are as dangerous and noxious as snakes and serpents. There are those that originated at first from the tempter, also those of idolators who resemble the wild animals and savage beasts of the field. There is also the impurity arising from wrongdoing in daily life and still more, the impurity of the evil-minded. All these are found afflicting Israel, yet is there no greater impurity than that of Amalek or that personified evil called and known as «The God of this world.» It is that «which poisons all within and hardens all the feeling.» It causes the death of the soul and transforms it into an idolater, a worshipper of the world and its golden image of wealth. Its occult name is Samael, «The poison God.» Though Samael was the name of the serpent that tempted and seduced Adam and Eve, yet are they one and the same and are both cursed alike.
(μετάφραση: Υπάρχουν πολλές ακαθαρσίες στο Ισραήλ και είναι τόσο επικίνδυνες και επιβλαβείς, όπως τα φίδια και τα ερπετά. Υπάρχουν εκείνοι που προέρχονται πρώτα από τον πειρασμό, και εκείνοι οι ειδωλολάτρες που μοιάζουν με τα άγρια ζώα και τα άγρια θηρία του αγρού. Υπάρχει επίσης η ακαθαρσία που προκύπτει από τις αδικίες στην καθημερινή ζωή και ακόμα περισσότερο, η ακαθαρσία του κακού-μυαλού. Όλα αυτά βρίσκονται να πλήττουν το Ισραήλ, αλλά δεν είναι η μεγαλύτερη ακαθαρσία από αυτή του Αμαλέκ ή αυτής της προσωποποίησης του κακού που ονομάζεται και είναι γνωστή ως «ο θεός αυτού του κόσμου». Είναι αυτή «η οποία δηλητηριάζει όλα τα μέσα και σκληραίνει όλα τα συναισθήματα». Προκαλεί το θάνατο της ψυχής και τη μετατρέπει σε έναν ειδωλολάτρη, λάτρη του κόσμου και της χρυσής εικόνας του πλούτου. Το απόκρυφο όνομά του είναι Σάμαελ, «Το δηλητήριο του Θεού». Ωστόσο Σαμαέλ ήταν το όνομα του φιδιού που έβαλε σε πειρασμό και αποπλάνησε τον Αδάμ και την Εύα, αλλά είναι αυτοί ένα και το ίδιο και οι δύο καταραμένοι το ίδιο)
– Το Ζοχάρ είναι ένα έργο του 13ου αιώνα μετά Χριστόν από τον ραβίνο Μωυσή Ντε Λεών, έναν ισπανό Καμπαλιστή σε μια προσπάθειά του να ερμηνεύσει τα δυσνόητα κείμενα της Βίβλου

Ας δούμε τι έγραψε το Apocalypsis Baruchi Graece Κεφάλαιο IV:
8. Καὶ εἶπον ἐγὼ· Δέομαί σου, δεῖξόν μοι τί τὸ ξύλον τὸ πλανῆσαν τὸν Ἀδάμ;
Καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος· Ἡ ἄμπελός ἐστιν, ἣν ἐφύτευσεν ὁ ἄγγελος Σαμαὴλ ὅτινηὠργίσθη Κύριος ὁ θεός· καὶ ἐκατηράσατο αὐτὸν καὶ τὴν φυτείαν αὐτοῦ.
Ἐν ᾧ καὶ διὰ τοῦτο οὐ συνεχώρησεν τὸν Ἀδὰμ ἅψασθαι αὐτοῦ.
Καὶ διὰ τοῦτο φθονήσας ὁ διάβολος ἠπάτησεν αὐτὸν διὰ τῆς ἀμπέλου αὐτοῦ.
Στο συγκεκριμένο σημείο από το κείμενο βλέπουμε ότι ο Σαμαήλ ταυτίζεται με τον διάβολο. Σαμαήλ είναι το όνομα που χρησιμοποιείται σε ελληνικά κείμενα για τον Σαμαέλ. Έχουμε λοιπόν μια σημαντική μαρτυρία ως απόδειξη για το ότι το όνομα του διαβόλου είναι Σαμαέλ.

Στην χρονογραφία του Μοναχού Γεωργίου Κεδρυνού, ενός βυζαντινού χρονογράφου ο οποίος έζησε στο τέλος του 11ου και στις αρχές του 12ου αιώνα αναφέρεται:
Σημειώσαι ότι εν τη λεπτή Γενέσει κείται τον συναντήσαντα τω Μωσεί μη είναι άγγελον , άλλα πολυώνυμον τινά , Σαμαήλ και Μαστελμάν , ός εστίν Σατανάς.
Πράγματι καταλαβαίνουμε ότι το όνομα του Διαβόλου, είναι Σαμαέλ.

‘’Τώρα ο άρχων που είναι αδύναμος έχει τρία ονόματα.
Το πρώτο όνομα είναι Ιαλδαβαώθ,
Το δεύτερο είναι Σακλάς,
Και το τρίτο είναι Σάμαελ’’
– Το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη


Αφού ξεκαθαρίστηκε πια και σε αυτό το ιστολόγιο η πλάνη του Γνωστικισμού περί υποτιθέμενης ταύτισης του Σατανά με τον Βιβλικό Θεό Γιαχβέ που αποτελούν όμως δυο διαφορετικά πρόσωπα εφ’ όσον συνομιλούν μεταξύ τους όπως μαρτυρά η ίδια η εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη (βλ. Ιώβ κεφ. 1,6-7 Καποιαν όμως ημέραν οι άγγελοι του Θεού παρουσιάσθησαν ενώπιον του Κυρίου. Μαζή δέ με αυτούς ήλθεν και ο διάβολος. Ο Κυριος είπεν στον διάβολον• “από που έχεις έλθει;” Ο διάβολος απεκρίθη και είπεν• “αφού περιήλθαν όλην την γην και περιεπάτησα εις ολόκληρον την υπό τον ουρανόν, ήλθα εδώ & Ζαχ. 3,1 Ο Κυριος, διηγείται ο προφήτης, μου έδειξε τον Ιησούν, τον αρχιερέα, να ίσταται ενώπιον του αγγέλου του Κυρίου• και ο διάβολος ίστατο εκ δεξιών του αρχιερέως, δια να αντιτίθεται προς αυτόν), παρακάτω θα καταρρίψουμε την υποτιθέμενη διαστρέβλωση του χριστιανισμού από την Ορθοδοξία (π.χ. προσθέτοντας την Παλαιά Διαθήκη ενώ δεν θα έπρεπε) επειδή τάχα μου ο Γνωστικισμός τα λέει σωστά (και άρα να θεωρήσουμε λανθασμένα τον Βιβλικό Θεό ως Σατανά συνεπακόλουθα). Τόσο μέσα από την αναξιοπιστία του σε σχέση με την αξιόπιστη όμως Βίβλο, όσο και από τη χρονολογία των Γνωστικών γραπτών που δεν προηγήθηκαν χρονολογικά από τα Ευαγγέλια που διαβάζουμε σήμερα ώστε να πούμε ότι εκείνα διαστρέβλωσαν κάποια ήδη υπάρχοντα σαν του Γνωστικισμού, αλλά ήταν μεταγενέστερα σαν μια άλλη διαστρέβλωση που έγινε σε χριστιανικό Ευαγγέλιο για την υποτιθέμενη αναφορά του Χριστού στην Ελλάδα και τάχα μου αφαιρέθηκε αυτή από την χριστιανική Ορθοδοξία. Πάμε να τα δούμε λοιπόν όλα αυτά με τη σειρά… 

‘’Φημολογείται πως το 1974, ο καθηγητής Ε. Πρόκος βρήκε ένα χειρόγραφο κείμενο του Ευσέβιου Παμφύλου, Επισκόπου Καισαρείας, το οποίο περιείχε αποσπάσματα από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Κάποιοι Έλληνες επισκέφτηκαν τον Χριστό και αυτός τους είπε:
«Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου. Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογεννεί, φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείον ηκριβωμένον. Λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην…».
Το κατ’ Ιωάννη Ευαγγέλιο όπως το γνωρίζουμε σήμερα:0 Ἦσαν δὲ τινες Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. 21 οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν. 22 ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέᾳ, καὶ πάλιν Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος καὶ λέγουσι τῷ Ἰησοῦ· 23 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.
Ένα απο τα δύο κείμενα προφανώς είναι νώθο. Ας εξετάσουμε λοιπόν την εγκυρότητα των δύο κειμένων. Ο Ωριγένης(185-251μ.χ) αναφέρει χαρακτηριστικά: νυνί πολλή γέγγονεν η των αντιγράφων διαφθορά, είτε από ραθυμίας τινών γραφέων, είτε από τόλμης τινών μοχθηράς της διορθώσεως των γραφομένων, είτε από τα ευατής δοκούντα εν τη διορθώσει προστεθέντων ή αφαιρούντων.Συμπεραίνουμε ότι από την πρώτη εκκλησία υπάρχει προσπάθεια αλλοίωσης των κειμένων. Αν το χειρόγραφο αυτό της εικόνας είναι αληθή ας δούμε λοιπόν τα κριτήρια αξιολόγησης των χειρογράφων.
α)Χρονολογία
β)Διασπορά.
Α->Χρονολογικά το χειρόγραφο αυτό φαίνεται να είναι εγγύς χρονικά με την συγγραφή του Κατ’ Ιωάννη(πριν το τέλος του 1αιώνα μ.χ).Όσο πλησιέστερα στον χρόνο τέλεσης των γεγονότων τόσο μεγαλύτερη εγκυρότητα έχει ένα χειρόγραφο.
Β->Όσο αφορά τη διασπορά υπάρχει μόνο το συγκεκριμένο χειρόγραφο όπου αναφέρεται η φράση αυτή ενώ αντίθετα υπάρχουν 280!!! ακέραια χειρόγραφα ευαγγελίων όπου το εν λόγω κείμενο απουσιάζει, ενώ τη παρουσία του έχει το σωζόμενο ως σήμερα κείμενο.
Επιπλέον τεχνικές διάκρισης των σημείων παρέμβασης του συγγραφέα είναι:
1)Το λεξιλόγιο ενός Ευαγγελιστή.
2)Το γλωσσικό ύφος
3)Τα θεολογικά θέματα
4)Η τεχνική της συγγραφής.
Λόγω της μικρής σε όγκο στιχουργικής παρέμβασης τα κριτήρια (3) και (4) δεν μπορούν να μας δώσουν ασφαλή μαρτυρία. Ας εξετάσουμε λοιπόν τα κριτήρια (1) και (2).
Ο Ιωάννης χρησιμοποιεί 15420 λέξεις εκ των οποίων μόλις οι 1011 είναι διαφορετικές συνδέονται παρατακτικά και επικρατεί ο ενεστώτας. Το ύφος έχει ρυθμό περιέχει ποιητικά σχήματα και εμφανίζει προοδευτική ένταση. Στο χειρόγραφο κείμενο του Ευσέβιου Παμφύλου, Επισκόπου Καισαρείας, συναντάμε 7 μοναδικές λέξεις σε μόλις 2 στίχους οι οποίες δεν χρησιμοποιούνται ποτέ ξανά! Το ύφος λαμβάνει μια πρωτόγνωρη χροιά και από ποιητικό μετατρέπεται ξαφνικά σε γνωμικό και αυστηρό και αμέσως μετά επανέρχεται στο γνώριμο ύφος του.
Συμπερασματικά ακόμα και αν υπάρχει το χειρόγραφο αυτό, επιστημονικά δεν έχει κανένα δικαίωμα συμμετοχής στο αυθεντικό κείμενο. Η αξία του έγκειται μόνο στις πληροφορίες που μας δίνει για τις προσπάθειες παραχάραξης και αλλοίωσης του αρχέτυπου ευαγγελίου’’
– Απολογητής

‘’Το χωρίο «Ελλάς γάρ μόνη ανθρωπογενεί, φυτόν Ουράνιον και βλάστημα θείον ηκριβωμένον. Λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμη» είναι από παλιά γνωστό στην Εκκλησία, αλλά αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη του εβραίου ελληνιστή πλατωνικού φιλοσόφου Φίλωνα. Ο εν λόγω φιλόσοφος παρενέβη από τον φιλελληνικό ενθουσιασμό του στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη και πολλές αρχαίες εκδόσεις κυκλοφόρησαν με την προσθήκη. Με τις πολλαπλές κριτικές εκδόσεις του κειμένου και κυρίως επειδή αυτό σαν μεταγενέστερη προσθήκη (και όχι αυθεντικό κείμενο του Ιωάννη) δεν έγινε φυσικά αποδεκτό από την ιεραποστολική και λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας αυτό εξέπεσε και δεν ξαναέκαμε την εμφάνιση του στο Ευαγγέλιο’’
– Παντελεήμων Κρούσκος, Ιερεύς στην ΙΜ ΛΕΡΟΥ ΚΑΛΥΜΝΟΥ ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ 

ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟ-ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΩΣ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ιωάννου Μηλιώνη

H Εισήγηση στην ΙΖ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας

Τα «Γνωστικά Ευαγγέλια»:

Ένα bestseller γραμμένο από … την Elaine Pagels (Ιλέιν Πέιτζελς)1

Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από τον εκδότη της ελληνικής έκδοσης τού βιβλίου της Ιλέιν Πέιτζελς «Τα Γνωστικά Ευαγγέλια». Η συγγραφεύς εμφανίζεται εδώ νοσταλγός των θέσεων και θεωριών του αρχαίου Γνωστικισμού και κατ’ επέκταση αντίθετη στην διδασκαλία της Εκκλησίας.

«Το 1945, ένας Αιγύπτιος χωρικός ξέθαψε μέσα από τη λήθη του χρόνου ένα ρολό παπύρους που αποδείχθηκε ότι ήταν τα ευαγγέλια των Γνωστικών, μιας πρωτοχριστιανικής σέκτας που κυνηγήθηκε ανηλεώς από την επίσημη Εκκλησία.
Τα ευαγγέλια αυτά δίνουν μίαν εντελώς διαφορετική εικόνα τού Ιησού Χριστού και των διδασκαλιών του άπ’ αυτήν που γνωρίζουμε από την Καινή Διαθήκη. Το «Κατά Μαριάμ», το «Κατά Θωμάν», το «Κατά Φίλιππον», το «Πίστη Σοφία», η «υπόσταση των Αρχόντων», το «Ευαγγέλιον των Αιγυπτίων» και πληθώρα ακόμη Γνωστικών ευαγγελίων απαντούν σε ερωτήματα όπως:

Πρέπει η Ανάσταση να ερμηνεύεται συμβολικά ή κατά γράμμα;
Ο θεός πρέπει να γίνεται αντιληπτός μόνο ως άρρεν, ή και ως θήλυ ταυτοχρόνως;
Ήταν το μαρτύριο μία αναγκαία μορφή πίστης;
Γιατί η ελληνική λέξη «αμαρτία» που σημαίνει κατά κυριολεξία αποτυχία», κατέληξε να γίνει σημαία τού χριστιανισμού;

Οι Γνωστικοί ήρθαν σε έντονη αντιπαράθεση με τους Ορθοδόξους, οι οποίοι βγήκαν νικητές από τη σύγκρουση αυτή, και επέβαλαν το δικό τους δόγμα πίστης, σβήνοντας μετά μανίας κάθε ίχνος της Γνωστικής Σοφίας… Τα «Γνωστικά Ευαγγέλια» είναι μία μνημειώδης μελέτη πάνω στις επί αιώνες θαμμένες ρίζες τού γνήσιου χριστιανισμού, από μία λαμπρή επιστήμονα παγκοσμίου κύρους.

Η Πέιτζελς γράφει με το ένστικτο τού μυθιστοριογράφου, με την επιδεξιότητα τού ακαδημαϊκού και με τη μοναδική ικανότητα να κάνει καίριες επισημάνσεις, κάτι που λείπει από πολλούς συγγραφείς. Παρουσιάζει τις αρχές τού Γνωστικισμού με τέλεια διαύγεια… Ο περιεκτικός τρόπος με τον οποίο ξεδιπλώνει μπροστά μας τον κόσμο των Πατέρων της Εκκλησίας είναι πράγματι αξιοθαύμαστος!».

Πόσο αυθεντικά είναι τα «Ευαγγέλια» των Γνωστικών;2

Αν και οι ανακαλύψει στο Nag Hammadi3 έχουν προκαλέσει μεγάλη έξαψη, όμως τον ενθουσιασμό ακολούθησε και πολλή παρανόηση. Πολλοί θεώρησαν ότι τα χειρόγραφα που βρέθηκαν στην άνω Αίγυπτο περιείχαν «χαμένα βιβλία της Αγίας Γραφής», ίσου ή και μεγαλύτερου ιστορικού αναστήματος με τα βιβλία της Καινής Διαθήκης.
Σημαντικό ρόλο στο ζήτημα αυτό έπαιξαν οι τίτλοι μερικών από τα κείμενα αυτά και ιδιαίτερα εκείνων που ονομάσθηκαν «ευαγγέλια των Γνωστικών», δηλαδή: Το «Ευαγγέλιο του Θωμά», το «Ευαγγέλιο του Φιλίππου», το «Ευαγγέλιο της Μαρίας», το «Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων» και το «Ευαγγέλιο της Αληθείας».
Ο λόγος που χρησιμοποιήθηκε από κάποιους ο όρος «ευαγγέλιο» είναι γιατί παρουσιάζουν τη ζωή τού Ιησού Χριστού ως διδασκάλου, κήρυκα και θεραπευτή με όμοιο ύφος, αν όχι απαράλλακτο, με αυτό του «κατά Ματθαίον», τού «κατά Μάρκον», τού «κατά Λουκάν» και τού «κατά Ιωάννην».
Μια ανάγνωση όμως, αυτών των Γνωστικών «ευαγγε¬λίων» αποκαλύπτει ένα υλικό τελείως διαφορετικού λογοτεχνικού είδους. Η εισαγωγή, π.χ. στο «Ευαγγέλιο της Αλήθειας» στη Βιβλιοθήκη4 τού Nag Hammadi αναφέρει: «Παρά τον τίτλο του, το έργο αυτό δεν είναι τού είδους που συναντάται στην Καινή Διαθήκη, αφού δεν περιλαμβάνει αφήγη¬ση των πράξεων, των διδασκαλιών, του πάθους και της αναστάσεως του Ιησού σε συνεχή μορφή».
Στην εισαγωγή στο «Ευαγγέλιο τού Φιλίππου», στον ίδιο τόμο, διαβάζουμε ότι «αν και παρουσιάζει ομοιότητες με τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκη, συγχρόνως, δεν είναι ευαγ¬γέλιο σαν ένα από τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκη. Oι ελάχιστες ιστορίες και οι αναφορές σχετικά με τον Ιησού δεν παρουσιάζονται μέσα σε κάποιο αφηγηματικό πλαίσιο, όπως συμβαίνει στα Ευαγγέλια της Βίβλου».
Γνωστοί μελετητές5 επέκριναν τον τίτλο που η Elaine Pagels έδωσε στο βιβλίο της: «Τα Ευαγγέλια των Γνωστικών», επειδή υπαινίσσεσαι ότι το περιεχόμενο τού βιβλί¬ου της αφορά σε χαμένα ευαγγέλια που ήλθαν στο φως ενώ στην πραγματικότητα οι περισσότερες παραπομπές της Pagels είναι από πηγές Πατέρων της εκκλησίας των πρώτων χρόνων ή από υλικό όχι σχετικό προς τα Ευαγγέλια της Βί¬βλου.
Κατά τα άλλα, στο κέντρο τού ενδιαφέροντος μελετητών και κοινού, είναι το «Ευαγγέλιο του Θωμά» – το «μεγάλο αστέρι» της συλλογής τού Nag Hammadi. Όμως, και το κείμενο αυτό δεν συμφωνεί με το λογοτεχνικό ύφος των Ευαγγελίων της Καινής Διαθήκης, παρά το γεγονός ότι πολλές από τις 114 ρήσεις του σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τα «κατά Ματ¬θαίον», «κατά Μάρκον» και «κατά Λουκάν» Ευαγγέλια. Το «Ευαγγέλιο του Θωμά» σχεδόν δεν έχει αφήγηση και η δομή του αποτελείται από ξεχωριστές ρήσεις. Αντίθετα προς τα «κανονικά6» Ευαγγέλια, τα οποία μας δίνουν το κοινωνικό πλαίσιο και κάποια αφήγηση σχετική με τη ζωή και τα λόγια του Ιησού Χριστού, το «Ευαγγέλιο του Θωμά» μοιάζει περισσότερο με διάσπαρτες ιδέες που έχουν συσσωρευτεί σχεδόν τυχαία σε ένα σύνολο. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει την ορθή κατάταξη του υλικού. Γνωστός ερευνητής7 παρατηρεί ότι «οι λόγοι του Ιησού Χριστού, υπό το φως του ιστορικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ειπώθηκαν, γίνονται πληρέστερα κατανοητοί. Η αναλλοίωτη αλήθεια των λόγων αυτών, αν και διαχρονική, μεταδίδεται ευχερέστερα στον αποδέκτη, όταν διατηρεί το ιστορικό της περιβάλλον. Όταν οι λόγοι αποσπώνται από το αρχικό ιστορικό τους πλαίσιο και διατάσσονται σε μία ανθολογία, η ερμηνεία τους γίνεται επισφαλέστερη».
Μπορεί, λοιπόν, να υποστηριχθεί με βεβαιότητα ότι το υλικό των Γνωστικών σχετικά με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού δίδει τελείως διαφορετική «αίσθηση» από ό,τι τα Ευαγγέλια της Βίβλου. Στη Βίβλο, η διδασκαλία τού Ιησού Χριστού παρουσιάζεσαι φυσιολογικά μέσα από το γενικό πε¬ρίγραμμα της ζωής Του. Στο υλικό των Γνωστικών, ο Ιησούς Xριστός εμφανίζεται σε πολλές περιπτώσει, περισσότερο σαν κάποιος που κάνει διαλέξεις μεταφυσικής, παρά ως «ο Κύριος της Δόξης» ή έστω ως ένας Ιουδαίος προφήτης.
Στην «Επιστολή Πέτρου πρoς Φίλιππον», οι απόστολοι ρωτούν τον αναστημένο Ιησού: «Κύριε, θα θέλαμε να γνωρίσουμε το Κένωμα των Αιώνων και τού Πληρώματος τους». Τέτοιου είδους αφηρημένες φιλοσοφικές έννοιες δεν θα μπορούσαν ποτέ να βγουν από τα χείλη των μαθητών -των ψαράδων, των ζηλωτών, των τελωνών- σε διηγήσεις της Βίβλου. Ο Ιησούς, τούς ομιλεί στη συνέχεια για την προκοσμική πτώση «της μητέρας», η οποία ενήργησε αντίθετα από «τον Πατέρα», γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα την πτώση των Αιώνων8.
θα πρέπει, λοιπόν, τα κείμενα αυτά να ελεγχθούν με μεγάλη προσοχή από τούς ειδικούς για να προσδιοριστεί η πραγματική αρχική προέλευσή τους, ως φιλοσοφικές καταγραφές ενός συγκεκριμένου χώρου κι ενός ιστορικού πλαισίου, κι έτσι να μπορεί να προσδιοριστεί η αξιοπιστία τους ή μη, βάσει αντικειμενικών κριτηρίων.

Κανόνας και Κανονικά Βιβλία9.

Η Χριστιανική θρησκεία ονομάζει Κανονικά Βιβλία ή Κανόνα, το σύνολο των ιερών κειμένων που Εκείνη θεωρεί ότι περιέχουν την αυθεντική αποστολική παράδοση, όπως αυτή βιώθηκε στην πορεία της Εκκλησίας. Ως κριτήριο για τον έλεγχο της αυθεντικότητας της πίστης χρησιμοποιήθηκε η Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας και όσα σχετικά βιβλία εξαιρέθηκαν από τον Κανόνα, ονομάστηκαν Απόκρυφα.
Η ονομασία αυτή, προήλθε κυρίως από κύκλους που τα θεωρούσαν σημαντικά, όπου ο όρος είχε θετική έννοια και δήλωνε βιβλία που ήταν προφυλαγμένα από την κοινή χρήση εξαιτίας τού βάθους των νοημάτων τους που δεν μπο¬ρούσε να συλλάβει ο απλός αναγνώστης.
Οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς χρησιμοποίησαν τον ίδιο όρο με αρνητική όμως έννοια και ο Κανόνας δημιουργήθηκε για να αποκλειστούν από την εκκλησιαστική χρήση, κείμενα του 2ου αιώνα μ. Χ. και μετέπειτα, τα οποία θεωρήθη¬καν χωρίς θεολογικό βάθος, αμφίβολης αξίας και προέλευσης (ψευδεπίγραφα ή νόθα) ή προερχόμενα από συγγραφείς που η Εκκλησία θεωρούσε αιρετικούς, όπως ήταν οι Γνωστικοί.
Ειδικοί θεωρούν πως τα βιβλία αυτά -τα Απόκρυφα-, αν και παρουσιάζουν μειονεκτήματα ύφους και αξιοπιστίας στα στοιχεία που παρουσιάζουν, αποτελούν γενικά σημαντική πηγή για τη μελέτη των τάσεων της εποχής τους.
Σήμερα, μπορεί κανείς εύκολα να βρει τα απόκρυφα κείμενα, στο διαδίκτυο, σε βιβλιοθήκες ή να τα προμηθευτεί από βιβλιοπωλεία. Πολλά από αυτά έχουν κατά καιρούς συγκινήσει συγγραφείς ανά τον κόσμο, που έχουν γράψει σημαντικής εμπορικότητας ιστορικά μυθιστορήματα, όπως π.χ. το βιβλίο «Κώδικας Da Vinci» τού Dan Brown κ.α.

Η αξιοπιστία των κειμένων των Γνωστικών

Στην αρχαιολογική έρευνα, η ιστορικότητα συνδέεσαι με την αξιοπιστία. Εάν ένα κείμενο είναι αξιόπιστο ιστορικά, θεωρείται και έγκυρο ως αντικειμενικά αληθές• είναι απολύτως δικαιολογημένο να πιστεύουμε ότι αυτό που πιστοποιεί, κατά βάση ταιριάζει σ’ αυτό για το οποίο γίνεται λόγος. Είναι πιστό στα γεγονότα. Σε τρεις βασικές κατηγορία μπορεί να υποδιαιρεθεί η ιστορική αξιοπιστία: α) Στην γνησιότητα, των κειμένων, όσον αφορά τα πρωτότυπα από τα οποία προέρχονται, β) στην πατρότητα, δηλαδή, την αυθεντικότητα τους σε σχέση με τον συγγραφέα των κειμένων και γ) στην πιστότητα τους προς την αλήθεια.

Αλλά, ας αναλύσουμε τις τρεις αυτές συνθήκες για να δούμε πόσο κοντά σ’ αυτές βρίσκονται τα ευρήματα τού Nag Hammadi.

α) Η γνησιότητα αφορά στη διατήρηση τού γραπτού μέσα στην ιστορία. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι ένα κείμενο ως έχει τώρα, είναι ουσιαστικά το ίδιο, όπως ήταν όταν πρωτογράφτηκε; Η μήπως έχει σημαντικά αλλοιωθεί από παραποιήσεις, προσθέσεις ή αφαιρέσεις;

Η Καινή Διαθήκη έχει διατηρηθεί μέσα σε χιλιάδες διαφορετικά και αρχαία χειρόγραφα, τα οποία μας δίνουν τη δυνατότητα να αναπλάσουμε τα πρωτότυπα χειρόγραφα με υψηλό βαθμό βεβαιότητος. Τι συμβαίνει όμως με το υλικό τού Nag Hammadi;
Πριν από την ανακάλυψη στο Nag Hammadi, οι μόνες πληροφορίες σχετικά με τους Γνωστικούς προήρχοντο από παραπομπές κειμένων των Πατέρων της Εκκλησίας. Από το 1945 όμως, υπάρχουν πολλά αυθεντικά κείμενα των Γνω¬στικών. Οι μελετητές χρονολογούν τα σωζόμενα χειρόγραφα από το 350-400 μ.Χ. Η συγγραφή των πρωτοτύπων αυτών των διαφόρων κειμένων, φυσικά, έλαβε χώρα κάποια χρο¬νική στιγμή πριν από το 350-400 μ.Χ., αλλά όχι, σύμφωνα με τους περισσότερους μελετητές, πριν από τον δεύτερο αιώνα. Η κατάσταση των χειρογράφων του Nag Hammadi από πλευράς φθοράς ποικίλλει αρκετά. Ο εκδότης της «Βιβλιοθήκης τού Nag Hammadi», James Robinson, παρατηρεί ότι «υπάρχει η φυσική φθορά των ιδίων των βιβλίων, η οποία ξεκίνησε αναμφίβολα πριν αυτά θαφτούν γύρω στο 400 μ.Χ., προχώρησε σταθερά, ενώ αυτά παρέμεναν θαμμένα και δυστυχώς, δεν τη σταμάτησαν εγκαίρως στην περίοδο ανάμεσα στην ανακάλυψή τους τo 1945 και την τελική τους συντήρηση τριάντα χρόνια αργότερα».
Καθώς κανείς διαβάζει τη «Βιβλιοθήκη τού Nag Hammadi» από την αρχή ως το τέλος, συναντά συχνά κάποια σημειολογία10, όπως ελλείψεις, παρενθέσεις και αγκύλες, πράγμα που υποδηλώνει ανομοιογενή σημεία στα κείμενα. Συχνά ο μεταφραστής πρέπει να αποτολμήσει πειραματικές αναπλάσεις των συγγραμμάτων εξαιτίας της καταστροφής του κειμένου. Η κατάσταση προσομοιάζει με τη συναρμολόγηση ενός πάζλ, με πολυάριθμα κομμάτια που του λείπουν. Αναγκάζεται λοιπόν κανείς να αναδημιουργήσει τα κομμάτια, χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε πλαίσιο είναι διαθέσιμο. Και ο Robinson προσθέτει ότι «όταν μόνο λίγα γράμματα λείπουν, μπορούν συχνά να συμπληρωθούν επαρκώς, αλλά οι μεγαλύτερες τρύπες πρέπει απλά να παραμείνουν ως κενά».
Όσον αφορά στη μετάφραση, ο ίδιος μας εξιστορεί ότι «στη διάρκεια δεκαετιών πριν τα χειρόγραφα θαφτούν, τα κείμενα μεταφράστηκαν ένα-ένα από τα Ελληνικά στα Κοπτικά και όχι πάντα από μεταφραστές ικανούς να συλλάβουν το βάθος ή το μεγαλείο αυτού που επιχειρούσαν να μεταφράσουν». Ωστόσο, διαπιστώνει ότι τα περισσότερα κείμενα είναι μεταφρασμένα επαρκώς και ότι όταν υπάρχουν περισσότερες από μία αποδόσεις ενός συγκεκριμένου κειμένου, η καλύτερη μετάφραση είναι σαφώς ευδιάκριτη. Εντούτοις «αυτό που τον προβληματίζει είναι ο όγκος των κειμένων που υπάρχουν μόνο σε μία απόδοση», γιατί αυτά τα κείμενα δεν μπορούν να συγκριθούν με άλλες μεταφράσεις, για να διαπιστωθεί η γνησιότητά τους.

β) Σε σχέση με την πατρότητα των κειμένων τού Nag Hammadi, υπάρχουν λιγοστές, εάν υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάποιες, περιπτώσεις γνωστής πατρότητας, όπως και για άλλα κείμενα των Γνωστικών. Οι μελετητές κάνουν υποθέσεις ως προς την πατρότητα, αλλά δεν σημαίνει ότι εκλαμβάνουν την ψευδεπίγραφη γραμματεία ως αποστολικής προ¬ελεύσεως. Ακόμα και το «Ευαγγέλιο τού Θωμά», κείμενο που πιθανώς ευρίσκεται χρονικά πλησιέστερα στα γεγονότα που αναφέρονται στα βιβλία της Καινής Διαθήκης, κατ’ ουσίαν ποτέ δεν θεωρήθηκε ότι γράφτηκε από τον ίδιο τον απόστολο Θωμά. Τα στοιχεία της αυθεντικότητας σ’ αυτό το υλικό είναι λοιπόν στην καλύτερη των περιπτώσεων ανομοιογενή.

γ) Εξετάζοντας τώρα τα κείμενα τού Nag Hammadi ως προς την πιστότητα τους σχετικά με την αλήθεια, γνωστοί ερευνητές11 διαπιστώνουν ότι «τα πραγματικά θρησκευτικά γεγονότα που η Εκκλησία διακήρυξε, διαστρεβλώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από το «Ευαγγέλιο του Θωμά», αλλά και από τα άλλα κείμενα, τα οποία φέρονταν να περιέχουν μυστικές ρήσεις του Ιησού Χριστού. Για τον λόγο αυτό απορρίφθηκαν από την Εκκλησία».

Όσο αυστηρά ιστορικά και αρχαιολογικά κι αν προσπαθήσουμε να δούμε το θέμα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε με τους πρώτους Χριστιανούς ομολογητές, που υποστήριξαν ότι ο Γνωστικισμός μέσα στην Εκκλησία ήταν αλλοίωση της αρχικής αλήθειας και όχι μία νόμιμη πηγή πληροφόρησης για τον Ιησού Χριστό ή τα υπόλοιπα ιστορικά γεγονότα. Αυτό διακηρύττεται επανειλημμένα άπ’ όσους επικρίνουν την άποψη της Elaine Pagels ότι οι Γνωστικοί έχουν ίσα δικαιώματα με τους Χριστιανούς στην κυριότητα τού ιστορικού Ιησού και της διδασκαλίας του και είναι αυθεντικοί Χριστιανοί. Σε ολόκληρο το βιβλίο της, η Pagels δίνει την εντύπωση στον απρόσεκτο αναγνώστη ότι η διαφορά ανάμεσα στους «Ορθόδοξους Χριστιανούς» και στους «Γνωστικούς Χριστιανούς», όπως τους ονομάζει, ήταν διαφορά που είχε σχέση με τις «καταβολές του Χριστιανισμού». Ξανά και ξανά, κλείνει τα μάτια στο γεγονός και αγνοεί έναν ολόκληρο αιώνα Χριστιανικής παρουσίας, τον πρώτο αιώνα, στον οποίο οι «Γνωστικοί Χριστιανοί» απλά δεν υπήρχαν καν στον ορίζοντα».

Οι Γνωστικοί, υπήρξαν οι «μεγάλοι ηττημένοι»;

Αν και η Pagels και άλλοι έχουν προκαλέσει συμπάθεια, αν όχι ενθουσιασμό, για τους Γνωστικούς ως τους ηττημένους που απλά έτυχε να «χάσουν» από την Ορθοδοξία, τα ιστορικά διαπιστευτήρια των Γνωστικών, όσον αφορά στον Ιησού Χριστό, είναι λιγότερο από πειστικά. Μπορεί να φαίνεται ρομαντικό να «επευφημούμε τον ηττημένο», αλλά οι ηττημένοι Γνωστικοί δείχνουν σαφέστατα ότι είναι αιρετικοί, που προσπάθησαν να επιβάλουν Χριστιανική ορολογία σε έννοιες αντίθετες με αυτές στη διδασκαλία της Εκκλησίας.
Πολλοί που δείχνουν συμπάθεια προς τον Γνωστικισμό υποστηρίζουν πολύ την άποψη ότι η πρώτη Χριστιανική Εκκλησία είχε απαγορεύσει την κυκλοφορία των γραπτών των Γνωστικών. Ο ισχυρισμοί όμως αυτός καθ’ εαυτός δεν παρέχει στήριξη για την εγκυρότητα ή την ανακρίβεια της διδασκαλίας των Γνωστικών. Εάν η αλήθεια δεν είναι θέμα συναίνεσης της πλειοψηφίας, δεν είναι όμως ούτε και θέμα διαφωνίας της μειοψηφίας. Μπορεί να αληθεύει, όπως λέει η Pagels, ότι «οι νικητές γράφουν την ιστορία», αλλά αυτό δεν τους κάνει απαραιτήτως κακούς ή ανειλικρινείς ιστορικούς.
Ο Άγιος Ειρηναίος, στο έργο του «Κατά των Αιρέσεων» παρουσιάζει τη θεολογία των διαφόρων σχολών των Γνωστικών, με σκοπό να τις ανασκευάσει βιβλικά και λογικά. Εάν σκοπός του ήταν η απόκρυψη των συγγραμμάτων αυτών, το έργο: «Κατά των Αιρέσεων» δεν θα είχε γραφτεί ποτέ όπως γράφτηκε. Επιπλέον, για να συζητούν με αδιάσειστα επιχειρήματα με τους Γνωστικούς απέναντί τους, ο Άγιος Ειρηναίος και οι άλλοι απολογητές θα έπρεπε να γνωρίζουν και να είναι προσεκτικοί στο να παρουσιάσουν τις θέσεις των αντιπάλων τους σωστά, προκειμένου να μην επικριθούν εξαιτίας κάποιας πιθανής παρανόησης αυτών των θέσεων.
Ενώ στο υλικό του Nag Hammadi έχουν γίνει κάποιες διορθώσει στην παρουσίαση τού Γνωστικισμού, στα συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας, γίνεται σαφές ότι oι Πατέρες δεν διαστρέβλωναν τις απόψεις των αντιπάλων τους – οποιαδήποτε παραποίηση υπάρχει οφείλεται σε λάθη των αντιγραφέων και όχι σε κακή πρόθεση. Είναι, λοιπόν, θεμιτό και χρήσιμο να χρησιμοποιεί κανείς υλικό από τα συγγράμματα των Πατέρων, για να προσδιορίσει και να κατανοήσει τον Γνωστικισμό.
Ακόμη, είναι τελείως απίθανο να είχε σκόπιμα καταστραφεί όλο το υλικό των Γνωστικών από την αρχαία Εκκλησία. Είναι περισσότερο πιθανό, να μην έχουμε τέτοια κείμενα, επειδή απλά δεν υπήρξαν τότε τέτοια κείμενα. Όμως ενώ, χάρη στην αρχαιολογική προσφορά τού Nag Hammadi, τώρα έχουμε πλέον αρκετά κείμενα των Γνωστικών από πρωτογενείς πηγές, διαθέσιμα για λεπτομερή επιστημονική εξέταση, τα κείμενα αυτά δεν αναγνωρίζονται ως τεκμήρια για τον ιστορικό Ιησού. Σε μία κριτική των «Ευαγγελίων των Γνωστικών», γνωστός έρευνητής12 πιστοποιεί ότι «από τα ευρήματα τού Nag Hammadi δεν μαθαίνουμε ούτε μία πληροφορία που να επαληθεύεται σχετικά με τον ιστορικό Ιησού Χριστό, αλλά μόνο λίγες νέες ρήσεις που πιθανόν να ήταν δικές του ή και όχι. Άλλη αιτία για την τελική εξαφάνιση τού Γνωστικισμού, είναι ότι αυτός έσβησε σύντομα, επειδή εξαρχής δεν είχε προϋποθέσεις επιβίωσης. Ο Γνωστικισμός ήταν δεμένος με έναν δημοφιλή μεν, αλλά παροδικό τρόπο σκέψης, για να έχει τη δύναμη να επιβιώσει τού αποστολικού Χριστιανισμού».
Ο Χριστιανισμός -ιστορικά εξετάζοντας το ζήτημα-, «έζησε», επειδή πάντα υπήρξε πιστός στην αλήθεια. Μέσα στο πέρασμα των αιώνων, ποτέ δεν «έζησε» διαφορετικά και ούτε και σήμερα.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1 http://www.books.gr/ViewShopProduct.aspx?Id=2822211 8 htrn://www.enalios.gr/
2. Από κείμενο τού Douglas Groothuis. Μετάφραση: Ε. Γ. Το άρθρο μεταφράστηκε από το περιοδικό: «Ερευνητής της Αλήθειας», τ. 29, Δε¬κέμβρη 2004, κατόπιν αδείας της ιστοσελίδας http://www.equip.org. Tίτλος τού πρωτοτύπου: The Gnostics Gospels: Are they Authentic?
3. Η συλλογή τού Nag Hammadi: Μια ομάδα αρχαίων κειμένων που χρονολογούνται περίπου από το 350 μ.Χ.. κυρίου «Γνωστικά» σε χαρακτήρα, τα οποία ανακαλύφθηκαν κοντά στο Nag Hammadi της Αιγύπτου το 1945.
4. Δεκατρείς κώδικες σε παπύρους, που περιείχαν πενήντα δύο κεί¬μενα.
5. Joseph Α. Fitzmyer κ. α.
6. Τα Ευαγγέλια που περιλαμβάνονται στον Κανόνα.
7. F. F. Bruce.
8. Αιώνες: Εκπορεύσεις τού Oντος από την έσχατη μεταφυσική αρχή που δεν είναι δυνατόν να γνωσθεί ή από το Πλήρωμα (Η «πληρότητα», λέξη που χρησιμοποιούσαν οι Γνωστικοί, για να εννοήσουν την ύψιστη αρχή τού Όντος, όπου κατοικεί ο άγνωστος και μη δυνάμενος να γνωσθεί θεός. Στην Καινή Διαθήκη χρησιμοποιείται, για να αναφερθεί η «πληρότητα εν Χριστώ» (Κολ. β:10), ο οποίοσ (Χριστός) είναι η εγνω¬σμένη αποκάλυψη του θεού εν σαρκί).
9. Wikinedia. «Κανόνας και Κανονικά Βιβλία».
10. Σημειωτική (υπονοούμενο). Η επιστήμη του νοήματος. Στη Ση¬μειωτική, τα σημεία δεν μιλούν, ούτε κρύβουν κάτι, αλλά μόνο «σημαί¬νουν», όπως οι χρησμοί τού Απόλλωνα στους Δελφούς. Ο Ηράκλειτος μας πληροφορεί ότι «ο άναξ, ου το ραντείον εστί το εν Δελφοίς ούτε λέγει, ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει».
11. Robert Μ. Grant κ.α.
12. Raymond Brown.

(σ.σ. από πρώην: egolpion.com)

Από Ραβίνος Ορθόδοξος

Παύλου Φωτίου
Τέως Ραβίνου της Ισραηλινής κοινότητος Άρτης

ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΜΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Από το έτος 1930 περίπου διάβαζα την Αγίαν Γραφήν εις την Εβραϊκήν γλώσσαν, όσον και εις την Ελληνικήν. Αφού όμως πέρασε καιρός και εν τω μεταξύ ανέλαβον και ως επίτροπος της Συναγωγής μας είχα την ευκαιρία να διαβάζω περισσότερον αυτής και να κατανοώ και περισσότερα. Εκεί πάντος που εδυσκολευόμην ήτο το πρόσωπον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εις το σημείον αυτό συναντούσα δυσκολίαν να διακρίνω εις τους προφήτας, τους ψαλμούς και την πεντάτευχον τον Μεσσίαν Ιησούν.

Πάντως πέρασαν αρκετά χρόνια, όπου τέλος ήλθε η τελευταία μας καταστροφή παρά των Γερμανών και αφού επήγα όμηρος εις την Γερμανίαν και επέστρεψα, ως φαίνεται είδεν ο Θεός την προσπάθειά μου εις την έρευναν των Αγίων Γραφών και εξαπέστειλεν και εις σε μένα το Πνεύμα του το Άγιον του συνιέναι τας Γραφάς. Και κατά το έτος 1952 μίαν των ημερών αυτού απεφάσισα να γίνω ως νήπιον εις τας φρένας μη παραδεχόμενος πλέον τας ψευδείς παραδόσεις των πατέρων υμών, και εδέχθην τον Ιησούν ως τον Μεσσίαν και Λυτρωτήν ανθρωπότητος ολοκλήρου και εμού, ως τον διέκρινα πλέον εις την Αγίαν Γραφήν, προερχόμενον εκ της οικογενείας του Δαυίδ και της ρίζης Ιεσσαί. (Α’ Βασ. 16, 2).

Εννόησα δε αυτό μόλις απέρριψα τας βλασφήμους παραδώσεις των πατέρων μας, δια των οποίων βλασθημούν την Θεομήτορα ως μίαν κοινήν γυναίκα (μη γένοιτο Κυριε!) ως και τον Σωτήρα μας Χριστόν ως νόθον, και διαστρέφοντα, δήθεν, τον Μωσαϊκόν Νόμον και τον τότε λαόν του Ισραήλ. Όταν λέγω απέρριψα τον Ραββινικόν αυτόν Νόμον, ως συνέταξαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι ως άλλοι Άνναι και Καϊάφαι, και όλας τας συκοφαντίας κατ’ Αυτού ως ψευδείς και αντιθέτους των Αγίων Γραφών, τότε είδα φως και διέκρινα τον Ιησούν εις την Παλαιάν Διαθήκην.

Πάντως θα παραθέσω κατά σειράν εις την συνέχειαν τας περικοπάς της Αγίας Γραφής που με διεφώτισαν εις ανεύρεσιν του Μεσσίου Ιησού.

ΤΡΙΑΣ Ο ΘΕΟΣ

1) Το πρώτον εδάφιον της Γενέσεως του πρώτου κεφαλαίου όπου λέγει «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην». Αυτό εις την Εβραϊκήν το διαβάζουμε εμείς «Μπερεσύθ μπαρα έλωημ» δηλαδή εις την αρχήν έπλασεν ο Θεός. Η λέξις όμως «ελωήμ» είναι εις τον πληθυντικόν αριθμόν και εξηγείται «Θεοί». Δεν γράφει «ελόα» ούτε «ελ» που είναι εις τον ενικόν αριθμόν ως ακούομεν τον Ιησούν εις την προσευχήν του εις τον Σταυρόν λέγοντα «Ήλι ήλι, λαμά σαβαχθανί» (Ματθ. ΚΖ’ 46) τουτ’ έστι, «Θεέ μου, Θεέ μου ινατί με εγκατέλιπες;» Ακούομεν και βλέπομεν ο Χριστός το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος να φωνάζει προς τον Πατέρα Του. (Σημείωση ΟΟΔΕ: Στο σημείο αυτό βέβαια, ο αφηγούμενος δεν γνώριζε ότι ο πληθυντικός στη Γένεση όσον αφορά το όνομα του Θεού είναι πληθυντικός μεγαλειότητας, άσχετος με την τριαδικότητα. Αλλά ως αρχή τον έβαλε να ψάξει, έστω και αν ήταν λάθος το σκεπτικό του).

2) Το 26ον εδάφιον του ίδιου κεφαλαίου της Γενέσεως όπου λέγει «Ναασέ αδάμ μπετσαλμενού» δηλαδή «Ποιήσομεν άνθρωπον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Εις αυτήν την περίπτωσιν διέκρινα την ύπαρξη δευτέρου προσώπου του υιού, προς τον οποίο ομιλεί ο Πατήρ του Σωτήρους Χριστού, την οποία πολύ σωστά έχει διατυπώσει το Σύμβολον της Πίστεως το «Πιστεύω» η Α’ Οικουμενική Σύνοδος εις το δεύτερον αυτής άρθρον δια των εξής: «..Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ του πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων». Εις το εδάφιον αυτό λοιπόν διέκρινα ότι οι χριστιανοί έχουν δίκαιον και ημείς πλάνην. Διότι ποίον ωμίλησεν ο Θεός πρωτού να πλάσει τον Αδάμ, εάν ο Χριστός ο Λόγος του Θεού, δεν υπήρχεν ως υποστηρίζουν;

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ

3) Το 40ον κεφάλαιον της Γενέσεως στίχος 8-10 όπου αναφέρεται η Γενεαλογία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, από την φυλήν του Ιούδα του υιού Ιακώβ. Εις τους τρεις αυτούς στίχους παρουσιάζετε η Αγία Τριας και εις τον 10ον στίχον, αναφέρεται σαφώς περί του Ιησού έχων ούτω «Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα, και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού, έως αν έλθη τα αποκείμενα αυτώ και αυτός προσδοκία των εθνών».

Αυτό κατά τους 70 μεταφραστάς. Εις το εβραϊκόν διαβάζω ούτω: «Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού εωσού έλθει ο ΣΗΛΩ και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών».

Ποίος λοπόν είναι ο Σηλώ; Ασφαλώς ο απεσταλμένος Χριστός που εις Αυτόν πρέπει να υπακούσουν όλοι οι λαοί, ως άλλωστε το βεβαιώνει αυτό ο Μωϋσής εις το Δευτερονόμιον γράφων ούτω: «Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε κύριος ο Κύριος ο Θεός σου εκ των αδελφόν σου, ως εμέ, αυτού θέλετε ακούει» (κεφ. ιη’ 15) και πιο κάτω, επαναλαμβάνει και προσθέτει «Προφήτην εν μέσω των αδελφών αυτών θέλω αναστήσει εις αυτούς, ως σε, και θέλω βάλει τους λόγους μου εις το στόμα αυτού, και θέλει λαλεί προς αυτούς πάντα όσα εγώ προστάζω εις αυτόν» (εδαφ. 18).

Πώς λοιπόν να μην πιστέψω εις αυτόν τον (Προφήτην) που έδωσε ο Θεός, τον Ιησούν, όστις την προφητείαν ταυτήν καθ’ ο ουδέν έπραξεν ή ελάλησεν Αυτός, ειμί ο Πατήρ δι’ αυτού, ως διαβάζουμεν εις τον Ιωάννην (ιδ’ 8-11), «Λέγει αυτώ Φίλιππος, Κύριε, δείξον ημίν τον πατέρα και αρκεί ημίν. Λέγει αυτώ ο Ιησούς, τοσούτον χρόνον μεθ, υμών ειμί, και ουκ έγνωκάς με, Φίλιπε; Ο εωρακώς εμέ εώρακε τον πατέρα, και πώς συ λέγεις δείξον ημίν τον πατέρα; ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστί; τα ρήματα ά εγώ λαλώ ημίν, απ’ εμαυτού ου λαλώ, ο δε πατήρ ο εν εμοί μένων αυτός ποιεί τα έργα. Πιστεύετέ μοι ότι εγώ τω πατρί και ο πατήρ εν έμοί».

Και αλλού εδιάβασα ότι είπε: «Εγώ εξ εμαυτού ουκ ελάλησα, αλλ’ ο πέμψας με πατήρ αυτός μοι εντολήν έδωκε τι ειπώ και τι λαλήσω… ά ουν λαλώ εγώ, καθώς είρηκέ μοι ο Πατήρ, ούτω λαλώ» (Ιωάννης ιβ’ 49-50)

Και διαβάζω ακόμη εις το Δευτερονόμιον: «Και ο άνθρωπος όστις δεν υπακούση εις τους λόγους μου, τους οποίους αυτός θέλει λαλήσει εν τω ονοματί μου, εγώ θέλω εκζητήσει τούτο παρ’ αυτού» (εδάφιον 19) και διακρίνω εις τα λόγια αυτά τον Θεόν Πατέρα όπου θα ομιλήση δια του Ιησού και πιστεύω απολύτως εις αυτό, διότι βλέπω τα λόγια αυτά του Μωϋσέως τα επραγματοποίησεν όλα ο Ιησούς, όπως διαβάζω εις την Κ. Διαθήκην (το Ευαγγέλιον).

Αυτά άλλωστε που γράφει ο Μωϋσής εις το Δευτερονόμιον τα εζήτησαν οι Ισραηλίται εις το όρος Σινά καθ’ ήν ημέραν εδόθη εις αυτούς ο Νόμος, ειπόντες μετά λιποθυμίαν των να στείλη ο Θεός προφήτην να τους διδάσκη καθ’ εκάστην, πράγμα που έγινεν δια του Ιησού Χρηστού, Όστις εδίδασκεν καθημερινώς εις τας συναγωγάς (βλέπε Ματθ. δ’ 23, Μάρκος α’39, Λουκάς δ’ 44, Ιωάννης ι’η 20) και από νεανικής ακόμη ηλικίας εις τον Ναόν του Σολομώντος (βλέπε Ιωάν. Β’ 41-52) επραγματοποίησεν την Γραφήν αυτήν. Αλλ’ αυτοί ού κατενόησαν τας Γραφάς και εζήτησαν τον δια Σταυρού θάνατόν Του, όπερ και έγινεν επί Ποντίου Πιλάτου και Άννα και Καϊάφα αρχιερέων.

4) Το έβδομον κεφάλαιον του Ησαϊου, στίχος 14, και που ομιλεί ο Προφήτης δια την ενσάρκωσιν του Θείου Λόγου, λέγων: «Θέλει στήσει Κύριος σημείον (θαύμα) ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσιν το όνομα αυτού Εμμανουήλ». Όταν λοιπόν διάβασα αυτό, είδα το θαύμα της ενσάρκου οικονομίας. Πιστοποίησα την πραγματοποίησην των λόγων του Παύλου: «Μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον, Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α’ Τιμ. γ’ 16) ως και των του Αγγέλου λεχθέντων εις τον Μνήστορα Ιωσήφ, όταν διενοήθη λάθρα απολύσαι την Μαριάμ: «Το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ πνεύματος έστιν Αγίου» και πάλι το: «Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος, «Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ» του Ησαϊου, «ό εστί μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθαίος α’ 22-23).

Όταν λοιπόν εδιάβασα, τόσον τον Ησαΐα, όσον και τον Ευαγγελιστήν Ματθαίον, είδα ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, ο προφητευθείς και επ’ εσχάτων των ημερών σαρκωθείς και γεννηθείς Λόγος του Θεού και επίστευσα εις Αυτόν.

Ακόμη με εβοήθησε εις το να πιστέψω, ότι πράγματι ο Χριστός είναι Μεσσίας, η συμπεριφορά του Θεοδόχου Συμεών, όστις εις ηλικίαν περίπου 240 ετών, διότι ως ερμηνευτής της Βίβλου (εις εκ των 72 ερμηνευτών ) επί Πτολεμαίου και απιστήσας αναφορικώς με την πραγματοποίηση αυτού του εδαφίου του Ησαϊου (Γ’ 14) είχε υπόσχεσιν από τον Θεόν ότι δεν θα αποθάνει εάν δεν ιδή πραγματοποιούμενον τούτο: «Και ίδου εις άνθρωπος εν Ιερουσαλήμ (γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς) ώ όνομα Συμεών, και ο άνθρωπος ούτος δίκαιος και ευλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν του Ισραήλ, και Πνεύμα ήν Άγιον επ’ αυτού και ήν αυτό κεχρησμένον υπό του Πνεύματος του Αγίου μη ιδείν θάνατον πριν ή ιδή τον Χριστόν Κυρίου». Και πράγματι, ήλθεν έν τω Πνεύματι εις το Ιερόν όταν εγεννήθη ο Χριστός και τον έφεραν οι γονείς του κατά τον Νόμον (Λεϋτικόν ΙΒ’2-8 Έξοδος ΙΓ’ 2-12) δια τον καθαρισμόν και εδέχθη εις τας αγκάλας του τον Χριστόν και είπεν: «Νυν απολυείς τους δούλους σου, δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ό ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού του Ισραήλ». (Λουκάς Β’ 22-32).

Αυτό δι’ εμέ ήτο μέγα βοήθημα και σας το τονίζω διότι, εάν ο Χριστός ήτο νόθος υιός, ως υποστιρίζει το Ταλμούδ (Ραββινικός νόμος), πώς ο Συμεών τον εδέχθη μία και ο Νόμος λέγει ότι δεν επιτρέπεται νόθος υιός να εισέλθη εις τον Ναόν μέχρι δεκάτης γενεάς; Προσοχή λοιπόν διότι είναι πλάνη αυτό και βλασφημία.

5) Ο 2ος ψαλμός όστις αναφέρει την αποστασίαν των ανθρώπων εναντίον του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. «Διατί (λέγει) εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί εμελέτησαν μάταια; Παρέστησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν επί το αυτό κατά του Κυρίου και κατά του ΧΡΙΣΤΟΥ αυτού, λέγοντες: Ας διασπάσουμε τους δεσμούς αυτών και ας απορίψουμε αφ’ ημών τας αλύσεις αυτών». (Ψαλ. Β’ 1-3).

Τα οποία επραγματοποιήθησαν εναντίον του Ιησού εκ μέρους των πατέρων μας, των Γραμματέων των Φαρισαίων και του Πιλάτου του τότε κυβερνήτου και κατακτητού των Ιεροσολύμων, οίτινες συμβούλιον εποίησαν και εστάυρωσαν αυτόν, ως ακούομεν κατά την Μ. εβδομάδα εις την υμνολογίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και πράγματι τον εσταύρωσαν, ίνα απαλλαγώσιν εξ Αυτού. Αλλά η υπόθεσις του Χριστού δεν ήτο μέχρι του Σταυρού, όπου έβλεπαν αυτοί, άλλα πέραν αυτού. Δι’ αυτό ο ψαλμωδός συνεχίζων λέγει: «Υιός μου είσαι συ, εγώ σημερόν σε εγέννησα ζήτησον παρ εμού, και εγώ σου δώσω τα έθνη κληρονομία σου και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γης» (Ψαλ. Β’ 7-8).

Δηλαδή μετά την ανάστασίν Του το όνομά του θα γίνει πιστευτόν εις όλον τον κόσμον, κατά το «εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (Ματθαίου κη’ 18). Ώστε με βάσιν αυτά δεν ήτο δυνατόν να μην πιστεύσω ότι ο Χριστός ήτο Μεσσίας.

6) Η σταυρική θυσία του Ιησού, η οποία σταυρική θυσία υπάρχει εις τον προφήτην Ησαΐα εις το ΝΓ’ κεφάλαιον.

Διότι τις θα δυνηθή να αμφισβητήση ότι ο Χριστός ο φερόμενος ως άκακον αρνίον ενώπιον του Πιλάτου, των Γραμματέων και Φαρισαίων αμίλητος, και ενώπιον των αρχόντων δια τας αμαρτίας ημών, και που εσταυρώθη μεταξύ των κακούργων δεν είναι ο αμνός του Θεού.

7) Μία προσευχή του Χριστού που έκαμε επί του Σταυρού και που έχει γραφεί 1000 χρόνια προ Χριστού δια του Δαυϊδ εις τον 22ον ψαλμόν ως εξής: «Θεέ μου, δια τι με εγκατέλιπες» (Ψαλ. ΚΒ’ 1) και (Ματθ. κη’ 46) και εν συνέχεια μια άλλη λεπτομέρεια που γράφεται εις τον ίδιον ψαλμόν «ετρύπησαν τας χείρας μου και τους πόδας μου» (στίχος 6) και που διαβάζομεν ότι έλαβε χώραν εις τον Ιησούν (βλ. Ματθ. κζ’ 35).

Και ακόμη το «Διεμερίσθησαν τα ιμάτιά μου εις εαυτούς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» (στίχος 18) βλέπε και (Λουκάς κγ’34) όπου αυτά έγιναν όλα εις το πρόσωπον του Χριστού. Πώς να μη πιστέψω ότι είναι Μεσσίας;

Και ένα ακόμη που έχει σχέσιν με την αμοιβήν του Θεού προς τον Υιόν που το λέγει και το κάμνει. Δηλαδή εις αντίκρυσμα όλων αυτών που θα σου κάνουν εγώ θα σε αναστήσω. «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψη την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον Όσιόν σου να ίδη διαφθοράν» (Ψαλμ. 16,10) και εν συνέχεια πιστεύω εις την ανάστασιν του Ιησού, διότι και πάλιν διαβάζω εις τον Ψαλμόν το: «Είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου κάθου εκ δεξιών μου έως αν θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου» (ψαλ. ΡΘ’ 1).

Πώς λοιπόν να πιστέψω τα ψεύδη των Ραββίνων ότι δήθεν εκλάπη ο Ιησούς και ουχί ανέστη, αφού ο Δαυϊδ προφητεύει, τόσον την ανάστασιν όσον και την ανάληψιν Αυτού;

Ακόμη, πώς να μη πιστέψω εις την ανάληψιν του Ιησού αλλά εις την κλοπήν Αυτού, αφού και μετά την ανάστασιν Αυτού ευρέθησαν τα οθόνια και το σουδάριον τα οποία ήσαν κολλημένα εις το σώμα Του, με ειδικόν μείγμα κολλητικόν ως εσυνήθιζον οι τότε να ενταφιάζουν; Πώς να μη παραδεχθώ λοιπόν την ανάστασιν, αφού ως Παντοδύναμος Θεός άφησε τον Τάφον κενόν και τας αποδείξεις της αναστάσεώς Του;

Τον επίστευσα λοιπόν ως γεννηθέντα, σταυρωθέντα, αναστάντα, αναληφθέντα εις τους ουρανούς και ότι θα έλθει πάλιν κρίναι ζώντας και νεκρούς και αλοίμονον σε εκείνους που δεν τον εδέχθησαν.

Έν ακόμη σοβαρόν ζήτημα που εβοήθησεν εις την επιστροφήν μου εις Χριστόν, είναι το χρήμα. Το χρήμα το οποίον διέθεσαν και διαθέτουν ακόμη οι εχθροί του Χριστού, δια να μη διαδοθή η έλευσίς Του, η σταυρωσίς Του, η ανάστασίς Του, αρχής γενομένης από τα τριάκοντα αργύρια που έδωσαν εις τον Ιούδα, ως είχε προφητεύσει ο Προφήτης Ζαχαρίας και τα οποία θα διετίθεντο δια την αγορά του αγρού του κεραμέως, διότι ήτο αξίας αθώου αίματος το οποίο χρησιμοποιείται μέχρι σήμερον ως νεκροταφείον των ξένων, Ζαχ. ια’ 12-13.

Αλλ’ επίσης χρήματα εδόθησαν εις τους στρατιώτας ίνα καλύψουν την ανάστασιν και διαδόσουν οι στρατιώται ότι εκλάπη υπό των Μαθητών και ουχί ανέστη. Το χρήμα λοιπόν είναι αυτό που εξαγοράζει συνειδήσεις. Αυτό που κλείνει μάτια σοφών και διαστρεβώνει γνώμας συνετών, ως διαβάζουμεν εις την Πεντάτευχον.

Πόσοι και πόσαι σήμερον δεν δωροδοκούνται ίνα κρύψουν την ύπαρξιν του Σωτήρος, και εν τούτοις Μεσσίας Χριστός ήλθε.

Μας επληροφόρησαν αι μυροφόρες. Μας το εβεβαίωσεν η Σαμαρείτις, ήτις συνεζήτησε μαζί Του, και το επεκύρωσεν ο εκ γενετής τυφλός, ο παράλυτος και τόσοι άλλοι.

(σ.σ. από: oodegr.com/oode/ierapostoli/empeiries/ravinos1.htm)