‘’…Οι άνθρωποι μπορούν επίσης να σχηματίσουν περιπολίες γειτονιάς και άλλες εθελοντικές οργανώσεις κατά του εγκλήματος. Στην λεγόμενη Άγρια Δύση, η επιβολή του νόμου από το κράτος ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, αλλά οι άνθρωποι έφεραν πάνω τους σχετικά φθηνής κατασκευής περίστροφα (ένας νέος τύπος όπλου που βελτίωσε δραστικά τα παλιότερα πιστόλια) και δημιούργησαν ομάδες πρόληψης του εγκλήματος, όπως η «Ένωση Ενάντια στους Αλογοκλέφτες» και η «Ένωση Ντετέκτιβ του Rocky Mountain» . Το αποτέλεσμα ήταν ότι, σε αντίθεση με τη λαϊκή φαντασία, η «Άγρια Δύση» ήταν αξιοσημείωτα ειρηνική πριν από την ανάμειξη του κράτους (οι λευκοί έποικοι διαπραγματεύθηκαν ακόμη και τη διέλευσή τους μέσα από τη γη των ιθαγενών της Αμερικής, μέχρις ότου ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών υποτάξει βίαια τις δυτικές ινδιάνικες φυλές)…’’ (σ.σ. από: Terry L. Anderson και Peter J. Hill, The Not So Wild, Wild West: Δικαιώματα ιδιοκτησίας στα σύνορα, Stanford: Stanford University Press, 2004, σ. 56)
Το παρόν άρθρο αποτελεί δημόσια απάντηση σε πάσης φύσεως δημοσιογραφίσκους της σφαλιάρας (και δεν αναφερόμαστε μόνον σε εκείνους του ελλαδικού και ποτέ ελληνικού καναλιού ‘’ΣΚΑΪ’’) που μιμούμενοι ως κομμουνιστές τον Στάλιν όπως θυμηθήκαμε ιστορικά πιο πάνω από ένα απεσταλμένο μήνυμα συναγωνιστή μας, προσπαθούν να μας επιβάλλουν παρομοίως το σοσιαλιστικό κράτος της παγκοσμιοποίησης επεμβαίνοντας εντελώς ξεδιάντροπα στο δικό μας τρόπο ζωής για να τον αλλάξουν, επικαλούμενοι δημόσιο συμφέρον (π.χ. προστασία δημόσιας υγείας) ή το κράτος χωρίς ποτέ να έχουμε δώσει άδεια σε κανέναν τους για το πως να καθορίζει εκείνος τη ζωή μας! Για παράδειγμα, δημοσιογραφίσκος περιφερειακού τηλεοπτικού καναλιού μάλιστα, ζήτησε προσφάτως και την επιβολή ‘’κοινωνικής εργασίας’’(!) σε όσους δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν για τον Κορωνοϊό, επεμβαίνοντας με άλλα λόγια στο φυσικό (και ποτέ ‘’κρατικό’’) τους δικαίωμα να κάνουν στο σώμα τους ό,τι θέλουν, όπως σέβονται άλλωστε και το δικό του φυσικό δικαίωμα να προστατευτεί με τον τρόπο που νομίζει ο ίδιος απέναντι στον οποιονδήποτε θεωρεί ότι του απειλεί την υγεία (π.χ. μπορεί να επιλέξει να κλειστεί σε ένα υπόγειο μέχρι να φύγει ετούτη η πανδημία για να είναι 100% σίγουρος ότι δεν θα κολλήσει Κορωνοϊό αν και εμβολιασμένος για να μην ανησυχεί!). Αλλά και πανδημία να μην υπήρχε, πάλι κάτι άλλο θα σκαρφίζονταν να επιβάλλουν σε όσους διαφωνούντες με τον κομμουνισμό τους, όπως κάνουν διάφορα αντιφασιστικά τάγματα εφόδου τους λόγου χάρη που επιτίθενται βιαίως απέναντι σε όσους διαφωνούν μαζί τους (π.χ. σαν τις πρόσφατες απειλές θανάτου από κομμουνιστές σε μαθητές σχολείου στην Σταυρούπολη).
Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να γλιτώσουμε από όλους αυτούς και την οποιαδήποτε επιβολή τους πάνω μας, είτε μιλάμε για μια κομμουνιστική μειοψηφία ανθρώπων είτε για μια (ακόμα μικρότερη) φασιστική της παγκοσμιοποίησης απέναντι στους υπόλοιπους διαφωνούντες της πλειοψηφίας, είναι να κόψουμε από τη ρίζα τα εκτελεστικά της όργανα που παρά μόνο κρατικά μπορεί να είναι, όπως η αστυνομία, οι δικαστές, οι εφοριακοί κ.α. κρατικοί υπάλληλοι. Όλοι αυτοί δηλαδή που επικαλούνται το κράτος και το ‘’δημόσιο’’ ή ‘’εθνικό’’ συμφέρον (αναφερόμενοι παρά μόνο στο δικό τους ή των αφεντικών τους στην πραγματικότητα) για να επιβάλλουν στο λαό τις αποφάσεις κάθε τέτοιας κομμουνιστικής μειοψηφίας πάνω μας. Για παράδειγμα, αποφασίζει με σοσιαλιστική λογική κάποιος κυβερνητικός να κατάσχει σαν τον Στάλιν την ατομική ιδιοκτησία κάθε πολίτη που μόχθησε να αποκτήσει (π.χ. φτιάχνοντας ένα σπίτι) για να γίνει συλλογική(!) σαν να ανήκει (κάθε τέτοιο σπίτι) και σε κάθε άλλον άνθρωπο που δεν συμμετείχε στην ίδια δημιουργία (του συγκεκριμένου σπιτιού), με την αιτιολογία του ‘’εθνικού’’ ή ‘’κοινωνικού’’ ή ‘’πανανθρώπινου’’ συμφέροντος που χρησιμοποιεί για να την αρπάξει κάθε τέτοιος κατσαπλιάς, σαν να λέμε ότι τα πνευματικά δικαιώματα της παρούσας ιστοσελίδας ανήκουν και στους υπόλοιπους ανθρώπους του πλανήτη, παρόλο που κανείς τους δεν έγραψε κάποιο άρθρο εδώ πέρα!
Πώς θα μπορέσουμε τότε να αμυνθούμε προστατεύοντας την περιουσία που φτιάξαμε (π.χ. το περιεχόμενο της παρούσας και κάθε προηγούμενης ιστοσελίδας μας) και καθένας από εσάς για όσους έφτιαξαν κάτι με προσωπικό μόχθο (π.χ. χτίζοντας κάτι με τα δικά τους χέρια) ή κόστος (π.χ. παίρνοντας δάνειο από τράπεζα), όταν τέτοιοι κομμουνιστές βάζουν εφοριακούς, δημόσιους καθηγητές, δικαστές και αστυνομικούς να κυνηγάνε όσους δεν συμμορφώνονται με τις κρατικές υποδείξεις τους (π.χ. τοκιζόμενο πρόστιμο 100 ευρώ τον μήνα προσφάτως για όσους άνω των 60 ετών δεν εμβολιαστούν για τον Κορωνοϊό, κατάσχεση σπιτιού αν δεν πληρωθεί το χαράτσι ή ΕΝΦΙΑ κ.λ.π.);;; Η απάντηση αυτονόητη: Καταργώντας όλα αυτά τα δημόσια εκτελεστικά τους όργανα σαν της αστυνομίας με τον τρόπο που θα δούμε παρακάτω και οπλοφορώντας όπως κάποτε στον αμερικανικό Νότο πριν υπάρξει ενιαίο αμερικανικό κράτος (π.χ. και να δούμε μετά ποιος εισαγγελέας θα τολμούσε να κατάσχει τη μοναδική κατοικία κάποιου επικαλούμενος κρατικούς νόμους κάθε κομμουνιστή κατσαπλιά), παραμένοντας έτσι κάθε κομμουνιστικό ή φασιστικό σχέδιο της παγκοσμιοποίησης μόνο στα χαρτιά ή στα λόγια, για τον ίδιο λόγο που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φτιάξει κάτι με κομμένα χέρια όσο και να το θέλει το κεφάλι του! Κάτι παραπάνω ξέρανε άλλωστε εκεί στην ελευθεριακή Αμερική και επέτρεψαν την οπλοκατοχή των πολιτών (για αυτό και δυσκολεύεται να επικρατήσει εκεί πέρα η παγκοσμιοποίηση σήμερα σε σχέση με την κομμουνιστική Κίνα που σκλάβωσε όλους τους πολίτες της δίχως να πέσει ούτε μια πιστολιά), τόσο για μείωση της εγκληματικότητας και για προστασία της ατομικής τους περιουσίας, όσο και για να εμποδιστεί κάθε τέτοιος φασιστάκος που θα επιθυμούσε δια της βίας (μόνο από μέρους του βέβαια) να περιορίσει ή καταργήσει τις ατομικές τους ελευθερίες όπως έκανε ο Στάλιν που είδαμε (σ.σ. για αυτό και όλοι ανεξαιρέτως οι αριστεριστές τάσσονται ενάντια στην οπλοκατοχή των πολιτών και όχι τυχαία!). Μολών Λαβέ οπότε…
Ιδιωτικοποιήστε την αστυνομία
Του Murray N. Rothbard
Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής
Η κατάργηση του δημόσιου τομέα σημαίνει, φυσικά, ότι όλα τα τεμάχια γης, όλες οι χερσαίες εκτάσεις, συμπεριλαμβανομένων των λεωφόρων και των δρόμων, θα αποτελούν ιδιωτική ιδιοκτησία, ανήκοντας σε ιδιώτες, εταιρείες, συνεταιρισμούς, ή άλλες εθελούσιες συσσωματώσεις ατόμων και κεφαλαίων. Το γεγονός ότι όλοι οι δρόμοι και οι χερσαίες εκτάσεις θα ήταν ιδιωτικά, θα έλυνε από μόνο του πολλά από τα φαινομενικά ανεπίλυτα προβλήματα της ιδιωτικής διαχείρισης. Αυτό που χρειάζεται είναι να επαναπροσδιορίσουμε τη σκέψη μας, για να αναλογιστούμε έναν κόσμο στον οποίο όλες οι χερσαίες εκτάσεις ανήκουν σε ιδιώτες.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την αστυνομική προστασία. Πώς θα παρέχεται η αστυνομική προστασία σε μια εντελώς ιδιωτική οικονομία;
Η απάντηση γίνεται εμφανής αν φανταστούμε έναν κόσμο απόλυτα ιδιωτικής ιδιοκτησίας της γης και των δρόμων. Σκεφτείτε την περιοχή Times Square της Νέας Υόρκης, μια περιοχή διαβόητη για την εγκληματικότητά της, όπου υπάρχει ελάχιστη αστυνομική προστασία από τις αρχές της πόλης. Κάθε κάτοικος της πόλης γνωρίζει, στην πραγματικότητα, ότι ζει και περπατά στους δρόμους, και όχι μόνο την Times Square, ουσιαστικά σε μια κατάσταση «αναρχίας», όπου εξαρτάται αποκλειστικά από την φυσιολογική, ειρηνική διάθεση και την καλή προαίρεση των συμπολιτών του. Η αστυνομική προστασία στη Νέα Υόρκη είναι ελάχιστη, γεγονός που αποκαλύφθηκε δραματικά σε μια πρόσφατη εβδομαδιαία απεργία της αστυνομίας όταν (για δες!) το έγκλημα σε καμία περίπτωση δεν αυξήθηκε σε σύγκριση με την κανονική κατάσταση, όταν η αστυνομία υποτίθεται ότι είναι σε εγρήγορση και στο πόστο της.
Εν πάση περιπτώσει, ας υποθέσουμε ότι η περιοχή της Times Square, συμπεριλαμβανομένων των δρόμων, ήταν ιδιόκτητη, ας πούμε από την «Ένωση Εμπόρων της Times Square». Οι έμποροι θα ήξεραν πολύ καλά, φυσικά, ότι εάν το έγκλημα ήταν ανεξέλεγκτο στην περιοχή τους, εάν αφθονούσαν οι κλοπές και οι ένοπλες ληστείες, τότε οι πελάτες τους σταδιακά θα αραίωναν, και θα προτιμούσαν άλλες, ανταγωνιστικές περιοχές και γειτονιές. Ως εκ τούτου, θα ήταν προς το οικονομικό συμφέρον της ένωσης των εμπόρων να παρέχουν αποτελεσματική και επαρκή αστυνομική προστασία, έτσι ώστε οι πελάτες να προσελκύονται, αντί να απομακρύνονται από τη γειτονιά τους. Μια ιδιωτική επιχείρηση, εξάλλου, προσπαθεί πάντα να προσελκύει και να διατηρεί τους πελάτες της.
Άλλωστε, τι νόημα έχουν οι ελκυστικές βιτρίνες και το περιτύλιγμα των καταστημάτων, ο ευχάριστος φωτισμός και η ευγενική εξυπηρέτηση, εάν οι πελάτες ενδέχεται να ληστευθούν ή να δεχτούν επίθεση περπατώντας στην περιοχή;
Η ένωση των εμπόρων, επιπλέον, θα υποχρεωνόταν, λόγω του κινήτρου τους για κέρδη και για την αποφυγή ζημίας, να παρέχει όχι μόνο επαρκή αστυνομική προστασία, αλλά και ευγενική και ευχάριστη προστασία. Οι κρατικοί αστυνομικοί όχι μόνο δεν έχουν κίνητρο να είναι αποτελεσματικοί ή να ανησυχούν για τις ανάγκες των «πελατών» τους, αλλά βιώνουν επίσης τον διαρκή πειρασμό να ασκήσουν τη δύναμη επιβολής τους με βάναυσο και αυθαίρετο τρόπο.
Η αστυνομική βαναυσότητα είναι ένα πολύ γνωστό χαρακτηριστικό του αστυνομικού συστήματος, και ελέγχεται μόνο από τις απομακρυσμένες καταγγελίες τυχόν παρενοχλημένων πολιτών. Αλλά σε περίπτωση που η αστυνομία των ιδιωτών εμπόρων ενέδιδε στον πειρασμό της βάναυσης μεταχείρισης των πελατών τους, αυτοί οι πελάτες θα εξαφανίζονταν γρήγορα και θα κατευθύνονταν αλλού. Ως εκ τούτου, η ένωση εμπόρων θα φρόντιζε ώστε η αστυνομία της να είναι ευγενική και επαρκώς στελεχωμένη. Μια τέτοια αποτελεσματική και υψηλής ποιότητας αστυνομική προστασία θα επικρατούσε σε ολόκληρη τη χώρα, σε όλους τους ιδιωτικούς δρόμους και όλες τις χερσαίες εκτάσεις.
Τα εργοστάσια θα φρουρούσαν τους δρόμους γύρω τους, οι έμποροι τις οδούς τους, και οι εταιρείες κατασκευής δρόμων θα παρείχαν ασφαλή και αποτελεσματική αστυνομική προστασία για τις εθνικές οδούς με διόδια, αλλά και τους υπόλοιπους ιδιωτικούς δρόμους. Το ίδιο θα ίσχυε και για τις γειτονιές κατοικιών.
Μπορούμε να οραματιστούμε δύο πιθανές μορφές ιδιωτικής ιδιοκτησίας δρόμων σε τέτοιες γειτονιές. Στην πρώτη, όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων σε ένα συγκεκριμένο τετράγωνο θα μπορούσαν να γίνουν από κοινού ιδιοκτήτες αυτού του τετραγώνου, ας πούμε ως «Block Company της 85ης λεωφόρου». Αυτή η εταιρεία θα παρείχε τότε αστυνομική προστασία, τα έξοδα θα καταβάλλονταν είτε από τους ιδιοκτήτες των ακινήτων απευθείας, είτε από το ενοίκιο των ενοικιαστών, εάν ο δρόμος περιλαμβάνει ενοικιαζόμενα διαμερίσματα. Και πάλι, οι ιδιοκτήτες των κατοικιών θα έχουν φυσικά άμεσο ενδιαφέρον να διασφαλίσουν ότι το τετράγωνό τους θα είναι ασφαλές, ενώ οι κάτοχοι των ακινήτων θα προσπαθήσουν να προσελκύσουν ενοικιαστές παρέχοντας και ασφαλείς δρόμους, εκτός από τις πιο συνηθισμένες υπηρεσίες όπως η θέρμανση, η ύδρευση και οι υπηρεσίες καθαριότητας.
Η ερώτηση γιατί οι ιδιοκτήτες πρέπει να παρέχουν ασφαλείς δρόμους στην φιλελεύθερη, πλήρως ιδιωτική κοινωνία, είναι εξίσου ανόητη με το να ρωτάμε τώρα γιατί πρέπει να παρέχουν στους ενοικιαστές τους θέρμανση ή ζεστό νερό. Η δύναμη του ανταγωνισμού και της ζήτησης των καταναλωτών θα τους ωθούσε να παρέχουν τέτοιες υπηρεσίες. Επιπλέον, είτε εξετάζουμε ιδιοκτήτες, είτε ενοικιαστές κατοικιών, σε κάθε περίπτωση η αξία κεφαλαίου της γης και της κατοικίας θα είναι συνάρτηση της ασφάλειας του δρόμου, καθώς και των άλλων γνωστών χαρακτηριστικών των κατοικιών και της γειτονιάς.
Οι ασφαλείς και καλά ελεγχόμενοι δρόμοι θα αυξήσουν την αξία της γης και των κατοικιών των ιδιοκτητών ακινήτων με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν και τα καλοδιατηρημένα σπίτια. Οι δρόμοι που μαστίζονται από εγκληματικότητα θα μειώσουν την αξία της γης και των κατοικιών τόσο σίγουρα, όσο χάνει την αξία του ένα ερειπωμένο σπίτι. Δεδομένου ότι οι ιδιοκτήτες ακινήτων προτιμούν πάντα υψηλότερες παρά χαμηλότερες αγοραίες αξίες για την περιουσία τους, υπάρχει ένα ενσωματωμένο κίνητρο για την παροχή λειτουργικών, καλά ασφαλτοστρωμένων και ασφαλών δρόμων.
Το ιδιωτικό επιχειρείν υπάρχει βεβαίως ήδη, και έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν εύκολα να οραματιστούν μια ελεύθερη αγορά για τα περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες. Πιθανώς, ο τομέας που είναι ο πιο δύσκολος να συλλάβει κανείς, είναι η κατάργηση της κρατικής ανάμειξης στις υπηρεσίες προστασίας: αστυνομία, δικαστήρια κ.λπ. – ο τομέας που περιλαμβάνει την υπεράσπιση προσώπων και περιουσιών έναντι επίθεσης ή εισβολής.
Πώς θα μπορούσαν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και η ελεύθερη αγορά να παρέχουν τέτοιες υπηρεσίες; Πώς θα μπορούσε η αστυνομία, τα νομικά συστήματα, οι δικαστικές υπηρεσίες, η επιβολή του νόμου, οι φυλακές, να παρέχονται σε μια ελεύθερη αγορά;
Έχουμε ήδη δει το πώς θα μπορούσε να παρασχεθεί τουλάχιστον η αστυνομική προστασία από τους διάφορους ιδιοκτήτες δρόμων και χερσαίων εκτάσεων. Αλλά πρέπει τώρα να εξετάσουμε συστηματικά το ζήτημα στην ολότητά του. Καταρχάς, υπάρχει μια διαδεδομένη πλάνη, την οποία υποστηρίζουν ακόμη και οι περισσότεροι υποστηρικτές του laissez-faire, ότι δηλαδή η κυβέρνηση οφείλει να παρέχει «αστυνομική προστασία», σαν η αστυνομική προστασία να ήταν μια ενιαία, αδιαίρετη οντότητα, μια δεδομένη ποσότητα ενός αγαθού που η κυβέρνηση προμηθεύει σε όλους. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, δεν υπάρχει αδιαίρετο εμπόρευμα που ονομάζεται «αστυνομική προστασία», όπως ακριβώς δεν υπάρχει ένα αδιαίρετο, ενιαίο εμπόρευμα που ονομάζεται «τροφή» ή «στέγαση».
Είναι αλήθεια ότι όλοι πληρώνουν φόρους για μια φαινομενικά δεδομένη ποσότητα προστασίας, αλλά πρόκειται περί μύθου. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν σχεδόν άπειρες διαβαθμίσεις για κάθε είδος προστασίας. Για κάθε δεδομένο άτομο ή επιχείρηση, η αστυνομία μπορεί να παρέχει τα πάντα, από έναν αστυνομικό που περιπολεί μία φορά τη νύχτα, έως δύο αστυνομικούς που περιπολούν συνεχώς σε κάθε τετράγωνο με περιπολικά, μέχρι έναν, ή ακόμα και πολλούς, προσωπικούς σωματοφύλακες επί 24ωρης βάσης .
Επιπλέον, υπάρχουν πολλές άλλες αποφάσεις που πρέπει να λάβει η αστυνομία, η πολυπλοκότητα των οποίων γίνεται εμφανής μόλις κοιτάξουμε κάτω από το πέπλο του μύθου της αδιαίρετης «προστασίας». Πώς θα κατανείμει η αστυνομία τα κεφάλαιά της, τα οποία, φυσικά, είναι πάντα περιορισμένα, όπως άλλωστε και τα κεφάλαια όλων των άλλων ατόμων, φορέων και οργανισμών; Πόσο θα επενδύσει η αστυνομία σε ηλεκτρονικό εξοπλισμό; Σε εξοπλισμό δακτυλικών αποτυπωμάτων; Σε ντετέκτιβ ή σε ένστολους αστυνομικούς; Σε περιπολικά αυτοκίνητα ή σε πεζούς αστυνομικούς, κ.λπ.;
Το θέμα είναι ότι το κράτος δεν έχει κάποιον ορθολογικό τρόπο για να κάνει αυτές τις τοποθετήσεις κεφαλαίων. Το κράτος γνωρίζει μόνο ότι έχει έναν περιορισμένο προϋπολογισμό. Η κατανομή των κεφαλαίων του υπόκειται, επομένως, πλήρως στα παιχνίδια της πολιτικής, της σπατάλης, και της γραφειοκρατικής αναποτελεσματικότητας, χωρίς καμία ένδειξη για το κατά πόσον οι αστυνομικές υπηρεσίες εξυπηρετούν τους καταναλωτές με τρόπο που να ανταποκρίνεται στις επιθυμίες τους, ή εάν αυτό γίνεται αποδοτικά σε σχέση με το κόστος. Η κατάσταση θα ήταν διαφορετική εάν οι αστυνομικές υπηρεσίες παρέχονταν από μια ελεύθερη, ανταγωνιστική αγορά. Σε αυτήν την περίπτωση, οι καταναλωτές θα πλήρωναν για οποιοδήποτε βαθμό προστασίας θα επιθυμούσαν να αγοράσουν.
Οι καταναλωτές που θέλουν απλώς να βλέπουν έναν αστυνομικό μια στο τόσο, θα πλήρωναν λιγότερα από εκείνους που θα ήθελαν συνεχείς περιπολίες και πολύ λιγότερα από εκείνους που θα απαιτούσαν 24ωρη υπηρεσία σωματοφυλακής. Στην ελεύθερη αγορά, η προστασία θα παρέχεται αναλογικά, και με οποιονδήποτε τρόπο επιθυμούν να πληρώσουν για αυτήν οι καταναλωτές. Το κίνητρο για αποδοτικές υπηρεσίες θα ήταν εξασφαλισμένο, όπως είναι πάντα στην ελεύθερη αγορά, καθώς μια (ιδιωτική) επιχείρηση είναι υποχρεωμένη να αποκομίσει κέρδη και να αποφύγει τις ζημίες, και συνεπώς να διατηρήσει το κόστος χαμηλό και να εξυπηρετήσει τις υψηλότερες, πλέον, απαιτήσεις των καταναλωτών. Κάθε αστυνομική εταιρεία που θα έπασχε από βαριά αναποτελεσματικότητα θα χρεοκοπούσε σύντομα και θα εξαφανιζόταν.
Ένα μεγάλο πρόβλημα που είναι πάντα υποχρεωμένες να αντιμετωπίζουν οι κρατικές αστυνομικές δυνάμεις είναι το εξής: Ποιοι νόμοι είναι πραγματικά ανάγκη να επιβληθούν; Οι αστυνομικές υπηρεσίες αντιμετωπίζουν θεωρητικά την απόλυτη εντολή, «να επιβάλλουν όλους τους νόμους», αλλά στην πράξη ο περιορισμένος προϋπολογισμός τους αναγκάζει να διαθέσουν το προσωπικό και τον εξοπλισμό τους στα πιο επείγοντα εγκλήματα. Όμως το δόγμα της απόλυτης εφαρμογής όλων των νόμων τους ακολουθεί, και λειτουργεί ενάντια στην ορθολογική κατανομή των πόρων. Στην ελεύθερη αγορά, αυτό που θα επιβληθεί τελικά είναι αυτό που οι πελάτες είναι πρόθυμοι να πληρώσουν.
Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι ο κ. Τζόουνς έχει ένα πολύτιμο πετράδι, που πιστεύει ότι ενδέχεται σύντομα να κλαπεί. Μπορεί να ζητήσει, και να πληρώσει, αστυνομική προστασία για όλο το εικοσιτετράωρο με οποιαδήποτε αριθμό δυνάμεων επιθυμεί ο ίδιος να συμφωνήσει με την αστυνομική εταιρεία. Μπορεί, από την άλλη μεριά, να έχει επίσης έναν ιδιωτικό δρόμο στο κτήμα του από τον οποίο δεν θέλει να περνούν πολλοί άνθρωποι – αλλά ίσως και να μην ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τους καταπατητές σε αυτόν τον δρόμο. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν θα αφιερώσει πόρους της αστυνομίας για την προστασία του δρόμου. Όπως συμβαίνει στην ελεύθερη αγορά γενικότερα, όλα εξαρτώνται από τον καταναλωτή – και δεδομένου ότι όλοι μας είμαστε καταναλωτές, αυτό σημαίνει ότι κάθε άτομο αποφασίζει προσωπικά για το πόση και τι είδους προστασία θέλει και είναι πρόθυμος να αγοράσει. Όλα όσα έχουμε πει για την αστυνομία των ιδιοκτητών ακινήτων ισχύουν γενικά για την ιδιωτική αστυνόμευση.
Η αστυνομία της ελεύθερης αγοράς δεν θα ήταν μόνο αποτελεσματική, θα είχε ισχυρό κίνητρο να είναι ευγενική και να αποφεύγει τη βία κατά των χρηματοδοτών της -ή των φίλων τους, ή των πελατών τους. Ένα ιδιωτικό Central Park θα προστατευόταν αποτελεσματικά ώστε να μεγιστοποιηθούν τα έσοδα του πάρκου, αντί να επιβάλει υποχρεωτική απαγόρευση κυκλοφορίας σε αθώους – και φορολογούμενους – πελάτες. Μια ελεύθερη αγορά στην αστυνόμευση θα αντάμειβε την αποτελεσματική και ευγενική αστυνομική προστασία των πελατών της, και θα τιμωρούσε τυχόν αποκλίσεις από αυτό το πρότυπο. Δεν θα υπήρχε πλέον η σημερινή διαφορά μεταξύ υπηρεσιών και κόστους, που είναι εγγενής σε όλες τις κρατικές υπηρεσίες, μια διαφορά που σημαίνει ότι η αστυνομία, όπως και όλες οι άλλες κρατικές υπηρεσίες, αποκτούν τα έσοδά τους, όχι εθελοντικά και ανταγωνιστικά από τους καταναλωτές, αλλά από τους φορολογούμενους μέσω εξαναγκασμού. Στην πραγματικότητα, καθώς η κρατική αστυνομία γίνεται όλο και πιο αναποτελεσματική, οι καταναλωτές στρέφονται ολοένα και περισσότερο σε ιδιωτικές μορφές προστασίας. Έχουμε ήδη αναφέρει την προστασία ενός οικοδομικού τετραγώνου ή μιας γειτονιάς.
Υπάρχουν επίσης ιδιωτικοί φύλακες, ασφαλιστικές εταιρείες, ιδιωτικοί ντετέκτιβ, και ολοένα και πιο εξελιγμένος εξοπλισμός, όπως χρηματοκιβώτια, κλειδαριές, οθόνες κλειστού κυκλώματος και συναγερμοί. Η Προεδρική Επιτροπή για την Επιβολή του Νόμου και τη Διοίκηση της Δικαιοσύνης υπολόγισε το 1969 ότι η κρατική αστυνομία κόστισε στους Αμερικανικούς φορολογούμενους 2,8 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, ενώ ξοδεύτηκαν 1,35 δισεκατομμύρια δολάρια για υπηρεσίες ιδιωτικής προστασίας και άλλα 200 εκατομμύρια δολάρια για εξοπλισμό, έτσι ώστε τα έξοδα ιδιωτικής προστασίας να υπερβαίνουν την μισή δαπάνη για την κρατική αστυνόμευση. Αυτά τα στοιχεία θα πρέπει να προβληματίσουν όσους εύπιστους θεωρούν ότι η αστυνομική προστασία είναι με κάποιον τρόπο, λόγω κάποιου μυστικού δικαιώματος ή εξουσίας, οπωσδήποτε και παντοτινά, κάτι που πρέπει να ανήκει στην κρατική κυριαρχία.
***
[Απόσπασμα από τα κεφάλαια 11 και 12 του βιβλίου For Α New Liberty.]
Ο Murray N. Rothbard (1926-1995) ήταν καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Nevada και ακαδημαϊκός αντιπρόεδρος του Ludwig von Mises institute. Ήταν επίσης συντάκτης του «The Journal of Libertarian Studies» και του «The Review of Austrian Economics». Υπήρξε συγγραφέας αμέτρητων βιβλίων, άρθρων και πραγματειών και δικαίως θεωρείται ως ο κυριότερος Αμερικανός εκπρόσωπος της Αυστριακής σχολής οικονομικής σκέψης. Κληροδότησε μια τεράστια συνεισφορά στα οικονομικά, την ιστορία, την πολιτική φιλοσοφία και τη νομική θεωρία. Συνδύασε τα αυστριακά οικονομικά με μια ένθερμη αφοσίωση στην ατομική ελευθερία.
ΠΗΓΗ: https://www.eleytheriagora.gr/9375207597-2/
ΟΠΛΑ σημαίνει ασφάλεια και λιγότερο έγκλημα
Παρά την μακραίωνη παράδοση που έχουμε σαν λαός με την έννοια «όπλο», είτε αυτό αφορά σε αγχέμαχα είτε σε σύγχρονα πυροβόλα όπλα, η σχέση μαζί τους έχει τραυματιστεί σοβαρά, έχει απομειωθεί και τελευταίως, στον βωμό της ευρισκομένης στην δύση της ως ενάντια στην κοινή λογική, πολιτικής ορθότητος, τείνει να απωλεσθεί.
Η Νόμιμη Οπλοκατοχή και Οπλοφορία των Πολιτών, ως παράγων Ασφαλείας και Μειώσεως της Εγκληματικότητος
Προτάσεις, Σκέψεις, Ιδέες
Εμείς στον παρόν πόνημα δίνοντας τις εμπειρίες μας από διάφορα συστήματα αντιμετωπίσεως εγκληματιών παγκοσμίως, θέλουμε να αποδείξουμε πως ο πολίτης δεν πρέπει να είναι το άβουλο θύμα και τις περισσότερες φορές το εμπόδιο στην άσκηση των αστυνομικών καθηκόντων του οργάνου, αλλά εφόσον το επιθυμεί, να είναι ένας εκπαιδευμένος άνθρωπος, ικανός να προσφέρει αρωγή στο αστυνομικό έργο στην καλύτερη περίπτωση, ή να μην το εμποδίσει στην χειρότερη.
«Αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις» μας διδάσκει ο Αντισθένης και ως κυνικός ο ίδιος μας καλεί να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με έναν κυνικό ρεαλισμό εάν επιθυμούμε να ομιλούμε αληθώς και όχι να αναμασάμε άκυρες ιδέες και σκέψεις. Οπλοκατοχή σημαίνει «κατέχω» ένα όπλο. Οπλοφορία σημαίνει πως το φέρω επάνω μου ή για να χρησιμοποιήσουμε και πιο σχετικές στα καθ’ ημάς έννοιες, το έχω στην πρώτη σφαίρα κατοχής μου.
Η σημερινή κατάσταση στην χώρα μας δυστυχώς είτε ο πολίτης οπλοκατέχει είτε οπλοφορεί, τον αντιμετωπίζει σαν έναν εν δυνάμει εγκληματία ή στην καλύτερη περίπτωση σαν έναν εν δυνάμει κίνδυνο για το λοιπό σύνολο της κοινωνίας. Είναι όμως έτσι;
Τα πάντα ξεκινούν και τελειώνουν στην παιδεία. Το έλλειμα ασφαλείας που έχουμε στην καθημερινή μας ζωή είτε σαν αστυνομικοί είτε σαν πολίτες μεταφράζεται σε ένα, εδώ και πολλές γενεές, έλλειμα παιδείας, και με την έννοια παιδεία δεν εννοούμε μόνον την εκπαίδευση αλλά την διαδικασία εκείνη κατά την οποία ο άνθρωπος μαθαίνει να αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις ΣΦΑΙΡΙΚΑ, μαθαίνει να δέχεται την διαδικασία της ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ, και τέλος μαθαίνει να ΜΕΛΕΤΑ να ΣΥΓΚΡΙΝΕΙ και να ΑΛΛΑΖΕΙ όλα εκείνα τα οποία ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ δεν λειτουργούν.
Αυτό που δεν λειτουργεί στην χώρα μας για παράδειγμα είναι η κοινή λογική. Ποια λογική, επί παραδείγματι, επιτρέπει την κατοχή όπλου για ατομική ασφάλεια χωρίς ο κατέχων να μπορεί να διαπιστώσει εάν αυτό λειτουργεί; Ποια λογική επιτρέπει την χορήγηση τοιαύτης αδείας εάν ο κατέχων δεν έχει πιστοποιημένες γνώσεις επί του αντικειμένου; Από την άλλη ποια λογική επιτάσσει την άρνηση αδειοδοτήσεως ενός όπλου σε έναν αποδεδειγμένο σκοπευτή (ο οποίος και εκπαίδευση έχει και γνώσεις) επειδή «λόγοι δημοσίας ασφαλείας επιβάλλουν τον περιορισμό της κατοχής πυροβόλων όπλων». Σοβαρολογούμε; Έχουμε υπ’ όψιν μας σε πεπαιδευμένα ώτα πώς ακούγονται όλα αυτά; Γιατί να μην αρνούμεθα και άδειες οδηγήσεως, μήπως ‘λόγοι δημοσίας ασφαλείας δεν επιβάλλουν και τον περιορισμό των τροχοφόρων οχημάτων προς αποφυγήν τροχαίων ατυχημάτων;’ Σαφώς και όχι, είμαι σίγουρος πως το δεύτερο σας φαίνεται εξωφρενικό. Πιστέψτε με σε χώρες με παιδεία στο θέμα της πολιτικής οπλοφορίας τα δύο προαναφερθέντα φαίνονται εξ ίσου γελοία.
Για να εξετάσουμε όμως μέσα από το πρίσμα της κοινής λογικής ορισμένα δεδομένα (όπως αυτά έχουν εξαχθεί από επιστημονικά συνέδρια στο εξωτερικό). Καλώ όλους σας να μελετήσετε το πόνημα Raging Against Self Defense της έγκριτης ψυχιάτρου Sarah Thompson. Ξεκινάμε με μερικές αυταπόδεικτες παραδοχές οι οποίες δεν επιδέχονται αμφισβητήσεως:
α) Τα όπλα είναι ΑΨΥΧΑ αντικείμενα. Δεν έχουν βούληση, δεν έχουν θέληση είναι εργαλεία στα χέρια του κάθε χρήστη τους. Άρα λοιπόν είναι θέμα χρήστη το ποια είναι η χρήση που τους γίνεται.
β) Ο χαρακτήρας του ανθρώπου και η συμπεριφορά του δεν αλλοιώνονται από την κατοχή και χρήση αντικειμένων. Επί παραδείγματι ένας σώφρων και λογικός άνθρωπος θα αγοράσει ένα αυτοκίνητο μεγάλης ιπποδυνάμεως και θα κάνει ορθή χρήση εκεί που ο νόμος του το επιτρέπει, πχ μία γρήγορη προσπέραση εκμεταλλευόμενος την υψηλή ιπποδύναμη του οχήματός του. Αν πάλι θέλει να το οδηγήσει στα όριά του θα πληρώσει χρόνο σε κάποια πίστα και θα διασκεδάσει με ασφάλεια. Είναι τουλάχιστον ΠΑΡΑΛΟΓΟ και ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ να λέμε πως επειδή ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ δύνανται να οπλοφορούν κινδυνεύει η δημόσια ασφάλειά μας. Το νομικό πλαίσιο της οπλοχρησίας για άμυνα στην χώρα μας είναι θολό, οι γνώστες το γνωρίζουν, ας καταλάβουν και οι αρχές πως το να απορρίπτουμε το δικαίωμα στην άμυνα και προσωπική ασφάλεια ενός ανθρώπου πρέπει να γίνεται βάσει στοιχείων και όχι βάσει απολυταρχικών τακτικών που οδηγούν σε σκοτεινές ατραπούς…Επιπροσθέτως να πούμε πως ένα σωστό πλαίσιο πολιτικής οπλοφορίας οφείλει να ξεκινά με το τρίπτυχο ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΕΞΕΤΑΣΗ, ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ.
γ) Η αστυνομία δεν είναι ποτέ πανταχού παρούσα. Δεν δύναται να είναι εκ φύσεως. Η πολιτική θέση του «κράτους-νταντά» είναι υπεύθυνη που την σήμερον ημέρα η κοινωνία μας έχει επέλθει σε τέτοια χαμηλά επίπεδα. Πολίτες άβουλοι, χωρίς συντεταγμένες θέσεις που απλώς δέχονται ό,τι ο όποιος γραφειοκρατικός νους αποφασίσει, δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν σε καμία πρόκληση. Η αστυνομία είναι, όπως όλοι οι επαγγελματικοί τομείς, μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Θέλουμε μία κοινωνία που να καλλιεργεί την έλλειψη ευθύνης; που να προτρέπει στην ευθυνοφοβία; που να είναι συγκεντρωτική; Έχουμε κατανοήσει που οδηγεί κάτι τέτοιο; Σε διοικητικές δομές όπου οι ένοπλοι πολίτες έχουν αγαστή συνεργασία με τις αρχές και όπου τα όρια του νόμου είναι σαφή και καθορισμένα τα ποσοστά της εγκληματικότητος είναι μηδαμινά. Ακριβώς λοιπόν επειδή η αστυνομία δεν δύναται να είναι παντού και να καλύπτει τα πάντα, οφείλει να ενθαρρύνει τον πολίτη να είναι εκεί με κάθε παρεχόμενο μέσον να της παράσχει την αρωγή που χρειάζεται για να φέρει σε πέρας το έργο της. Ο πολίτης που είναι σε θέση να υπερασπιστεί την οικογένειά του, την περιουσία του, την αξιοπρέπειά του μέσα σε σαφή από τον νόμο καθορισμένα πλαίσια, είναι ο πολίτης αυτός που σέβεται και εκτιμά το έργο του αστυνομικού. Είναι ο πολίτης αυτός που στον αστυνομικό βλέπει τον αδελφό του, τον φίλο του, τον συμμαθητή του, τον γείτονά του. Είναι ο πολίτης που μεθαύριο είναι σε θέση να προσφέρει έργο τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό επίπεδο σαν μέλος ομάδος πολιτικής προστασίας, επί παραδείγματι, σε περίπτωση που κάτι τέτοιο απαιτηθεί.
δ) Ο περιορισμός της νόμιμης οπλοκατοχής και οπλοφορίας δεν συντελεί επ’ ουδενί στην πτώση της εγκληματικότητος. Αυτό είναι κάτι το αυταπόδεικτο. Ο εγκληματίας θα εγκληματήσει όπως και να έχει. Σαφώς και δεν πρόκειται να αιτηθεί άδεια οπλοφορίας, σαφώς και δεν θα εγκληματήσει με νομίμως κατεχόμενο όπλο (αφού θα ήταν σαν να φωτογραφίζει τον εαυτό του), σαφώς και ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΩΣ Ή ΑΛΛΩΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ. Αντιθέτως, δρακόντεια μέτρα κατά της πολιτικής οπλοκατοχής έχουν σαν αποτέλεσμα τον αφοπλισμό των νομιμοφρόνων πολιτών (αφού ο νομιμόφρων πάντα θα υπακούει στον νόμο) το οποίο και οδηγεί στην θυματοποίηση τους υγιούς κομματιού της κοινωνίας μας. Πάρτε για παράδειγμα τις ΗΠΑ. Στις πολιτείες της Νέας Υόρκης και της Καλιφόρνια, όπου οι πολιτειακοί νόμοι είναι δρακόντειοι σε σχέση με την τις υπόλοιπες πολιτείες αναφορικά με την έκδοση CCW (άδειας κεκαλυμμένης οπλοφορίας), τα ποσοστά εγκληματικότητος είναι σε δυσθεώρητα επίπεδα σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Αντιθέτως σε πολιτείες όπως η Utah, η Arizona, το Texas, η Indiana και τόσες άλλες όπου η πολιτική οπλοφορία είναι διαδεδομένη η εγκληματικότητα είναι σε ιστορικά χαμηλά ποσοστά. Θα ήθελα εδώ να κάνω και μία ανάλυση στα λεγόμενα open carry states αλλά φοβούμαι πως οι αναγνώστες μπορεί να εκπλαγούν οπότε θα αρκεστώ να αναφέρω πως σε πολιτείες όπου η ανοιχτή οπλοφορία (open carrying) είναι διαδεδομένη τα ποσοστά εγκληματικότητος είναι χαμηλότατα σε όλο το εύρος των κοινωνικών στρωμάτων.
Θα ήθελα να επισημάνω πως τα στατιστικά στοιχεία για τα παραπάνω έχουν σαν πηγή το FBI και δεν επιδέχονται ουδεμίας αμφισβητήσεως. Επιπλέον θα ήθελα να προσθέσω πως από τον καιρό που ο πρόεδρος Clinton άρχισε να περνάει ένα-ένα τα οπλοφοβικά του μέτρα (με αρχή την απαγόρευση οπλοφορίας στα σχολεία και αναφέρομαι σαφώς σε καθηγητές και υπαλλήλους και όχι σε ανηλίκους) τότε ακριβώς ξεκίνησαν και τα περιστατικά active shooters αφού όπως είναι εύκολο ο κάθε νοήμων άνθρωπος να αντιληφθεί οι επίδοξοι εισβολείς δεν φοβήθηκαν από την ταμπέλα που ανέγραφε «ΠΡΟΣΟΧΗ, ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ»… Είναι σαν να περιμένουμε πως οι τυφώνες που χτύπησαν την Αμερική το τελευταίο 15νθήμερο θα άλλαζαν δρόμο αν είχαμε αναρτήσει μία μεγάλη ταμπέλα που θα έλεγε «ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΤΥΦΩΝΕΣ ΕΔΩ»… είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν τα ανωτέρω μπορούμε να καταλήξουμε σε μερικά απλά συμπεράσματα.
Οι παράνομοι δεν θα σταματήσουν ΠΟΤΕ να παρανομούν επειδή η νομοθεσία έγινε πιο αυστηρή, Η νομοθεσία έχει σκοπό να αποτρέψει τον «οριακώς» παρανομούντα αυτόν που είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας αυτόν που οι ηθικές του άμυνες δεν έχουν πέσει τελείως, κι εκεί τα καταφέρνει με την απειλή της τιμωρίας. Ο σκληρός εγκληματίας όμως (αυτός που είναι αποφασισμένος να επιβάλλει την θέλησή του με την βία και να αφαιρέσει και ανθρώπινη ζωή) ΔΕΝ ΠΤΟΕΙΤΑΙ παρά μόνο από τον φόβο της ΒΙΑΙΗΣ ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ. Αυτή είναι που θα τον κάνει να το ξανασκεφτεί αν θέλει να επιχειρήσει να στραφεί κατά κάποιου που πιθανόν να μπορεί να τον τραυματίσει ή και να του αφαιρέσει την ζωή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι πειρατείες κατά εμπορικών πλοίων. Από την στιγμή που επετράπη η χρήση deadly force από ενόπλους φρουρούς δεν έχει υπάρξει ούτε ένα περιστατικό πειρατείας σε πλοίο που «οπλοφορεί». Αντιθέτως την στιγμή που οι πειρατές θα δουν το πλήρωμα να κρύβεται και στην καλύτερη να ετοιμάζει μάνικες να τους αντιμετωπίσει με νερό υπό πίεση, σε ποσοστά 95% το πλοίο έπεσε θύμα πειρατείας με φρικτά αποτελέσματα για τους επιβαίνοντες. (πηγή IMO)
Τα όπλα απαιτούν εκπαίδευση, συντήρηση και ορθή σκέψη. Αυτός είναι ο στόχος κάθε υγιούς κοινωνίας που τα εντάσσει στην νομοθεσία της. Πέρα από τις ΗΠΑ να σας θυμίσω τον αντίποδα εντός της ΕΕ η Μεγάλη Βρετανία υποφέρει τα μάλα από τον καιρό που ο πρωθυπουργός Blair αποφάσισε τον πλήρη αφοπλισμό της Βρετανικής κοινωνίας, λόγω περιστατικού active shooter. Η εγκληματικότητα έχει ανέλθει σε δυσθεώρητα επίπεδα (ακόμη και με μαχαίρι), δεν είναι τυχαίο ο χαρακτηρισμός του Λονδίνου ως πρωτεύουσας των μαχαιριών…
Μία ευνομούμενη πολιτεία, σέβεται τον πολίτη (που την χρηματοδοτεί για να λειτουργεί υπέρ του) οφείλει να θεσπίζει τέτοιο νομικό πλαίσιο που να δίνει στον πολίτη την δυνατότητα να προασπίζει την ζωή του, την αξιοπρέπειά του, την οικογένειά του και την περιουσία του. Αυτό επιτυγχάνεται κατ’ αρχάς με την απενοχοποίηση του «όπλου» σαν αντικειμένου, με την εκπαίδευση του πολίτη σε βασικές αρχές και με την θεσμοθέτηση νόμων και διατάξεων που θα είναι υπέρ του αμυνόμενου και όχι υπέρ του επιτιθέμενου.
Είμαι σίγουρος πως στα παραπάνω η αντίδρασή σας θα είναι ένα τεράστιο «ναι μεν αλλά» όπου το «αλλά» θα ακολουθείται από σκέψεις όπως «δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο», «εδώ τσακωνόμαστε για μία θέση σταθμεύσεως, σκέψου να έχουν όλοι όπλα τι έχει να γίνει» και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Να τα αποδομήσουμε λοιπόν τώρα, μιας που στην βράση κολλάει το σίδερο.
Δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο; Γιατί; Είμαστε ποτέ έτοιμοι για το οτιδήποτε; Είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να υιοθετήσουμε όποιο ξενόφερτο «trend», τάση, αλλά όχι να αλλάξουμε την σκέψη μας προς κάτι που αποδεδειγμένα βοηθά την πιο εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας μας;
Αρχίζει πλέον να είναι ξεκάθαρο, πως ένα καλά φυτεμένο μιμίδιο (η τάση δηλαδή να μιμούμαστε ό,τι μας λένε μέσω συνεχούς επαναλήψεώς του) έχει ξεκινήσει σε παγκόσμιο επίπεδο εδώ και χρόνια προκειμένου να δαιμονοποιήσει τα όπλα και με κύριο άρμα τα ΜΜΕ φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια η μάχη έχει ανάψει για τα καλά.
«Εδώ τσακωνόμαστε για το Χ το Ψ το Ζ, σκέψου να είχαμε και όπλα». Να μην έχετε λοιπόν. Εσείς που τσακώνεστε για το παραμικρό να μην έχετε. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας κατέχουν νομιμότατα το όπλο τους χωρίς να έχουν προκαλέσει ποτέ το παραμικρό πρόβλημα. Να σας παραθέσω τις στατιστικές από εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί με νομίμως κατεχόμενα όπλα; Είναι ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ. Είναι περιστατικά στα οποία ο επιτιθέμενος ευρίσκετο σε τέτοια ψυχική κατάσταση που θα εγκληματούσε με ό,τι κι αν είχε. Είναι παράλογο να μου λέτε πως επειδή κάποιοι οδηγούν επικίνδυνα πρέπει να απαγορεύσουμε την οδήγηση. Γιατί αυτό λέμε και ακούγεται τόσο γελοίο.
Δεν επιθυμώ να σας κουράσω άλλο. Επιθυμώ να κλείσω το παρόν πόνημα παραθέτοντας μία απλή σκέψη. Αν καταστήσεις τα όπλα παράνομα, τότε επιτρέπεις ΜΟΝΟΝ στους παρανόμους να τα κατέχουν. Κι αυτό είναι κάτι βγαλμένο μέσα από την ζωή και την καθημερινότητα.
Μοντέλα όπως της Αμερικής, της Αυστρίας, της Ιταλίας, της Πολωνίας, της Τσεχίας (και αναφέρομαι και σε χώρες που έχουν ζήσει την καταπίεση στο πετσί τους), και τόσων άλλων που αν είχα παραπάνω χρόνο θα σας ανέλυα, δουλεύουν τέλεια, περιορίζουν την εγκληματικότητα και καθιστούν πολίτες και αστυνομία ένα σώμα με σαφείς διαχωριστικές γραμμές επ’ ωφελεία όμως του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.
Ας δούμε για παράδειγμα την Τσεχία. Μετά από άοκνες προσπάθειες τόσο των τοπικών φορέων RKBA (Right to Keep and Bear Arms) όσο και άλλων φιλόπλων οργανισμών όπως η Firearms United, ο εκεί πολιτικός κόσμος ενημερώθηκε και σκεπτόμενος κατά βάση ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ και ΕΘΝΙΚΑ αποφάσισε πως οφείλει να αποτελεί δικαίωμα του πολίτη η προάσπιση της ζωής του και της οικογένειάς του και θέσπισε το αντίστοιχο νομικό πλαίσιο περί πολιτικής οπλοφορίας. Η Τσεχία δεν είναι ξένη με την φίλοπλη κουλτούρα θα μου πείτε. Να σας απαντήσω πως μετά από άνω του μισού αιώνος ζωής υπό Σοβιετική διοίκηση, η όποια φίλοπλη κουλτούρα πάει περίπατο… Η Τσεχία είναι η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα (και ως πρώην του παραπετάσματος αυτό έχει διπλή βαρύτητα) που θεσπίζει κάτι τέτοιο. Οφείλουμε να το μελετήσουμε και να το αναλύσουμε αν θέλουμε να εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα. Η Ουγγαρία βαδίζει στα ίδια χνάρια και άπειρες οι φωνές σε Γαλλία και Βρετανία που ζητούν το ίδιο. (Πλείστες οι φωνές στην ΜΒ με το www.britainneedsguns.co.uk για παράδειγμα)
Στην χώρα μας χρειάζεται εκ βάθρων αλλαγή όλου του ισχύοντος νομικού πλαισίου. Ο πολίτης δεν είναι ο αδαής ψηφοφόρος που έχει το δικαίωμα ο κάθε ένας να άγει και να φέρει δίκην πελάτου παραμονές εκλογών. Τα όπλα και το δικαίωμα του πολίτη στην οπλοκατοχή δεν είναι δυνατόν να είναι αντικείμενο πελατειακής ανταλλαγής. Ο κόσμος προχωρά και πετά σιγά σιγά όλες αυτές τις έννοιες που έχουν κατασπαράξει τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, έννοιες όπως «κράτος νταντά», «απαίδευτοι και αμόρφωτοι πολίτες», «συγκεντρωτισμός σαν μοντέλο διοικήσεως» κλπ. Οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες ΒΑΛΛΟΝΤΑΙ πανταχόθεν σήμερα. Οι αλλαγές στις ζωές μας είναι ΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ. Οι πληροφορίες είναι πολλές, αντικρουόμενες και εναπόκειται στα σύγχρονα διοικητικά μοντέλα να τις αποδελτιώσουν και να δουν ποιες είναι χρήσιμες και ποιες όχι. Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι αρχές σήμερα οφείλουν να δρουν πιο τακτικά σε ένα πολυεπίπεδο περιβάλλον ασύμμετρων απειλών.
Η σύγχρονη εγκληματικότητα είναι ασύμμετρη, απρόβλεπτη, φονταμενταλιστική και δεν περιορίζεται σε τοπικό επίπεδο. Η ταχύτατη ροή πληροφοριών επιτρέπει σε κάθε είδους ακραίο στοιχείο να οργανωθεί, να αποκρυβεί και να δράσει με δραματικά αποτελέσματα για τους πολίτες,
Αλήθεια ποια αστυνομική δύναμη είναι έτοιμη για τον νεαρό που ζωσμένος με Palestinian vest αναμιγνύεται με το πλήθος και παίρνει μαζί του εκατοντάδες πολίτες; Ποια αρχή δύναται να προβλέψει ή να είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο; Ακόμη και τεράστιες κρατικές δομές αδυνατούν να το πράξουν και επιτρέψατέ μου να σας θυμίσω πως ενέργειες που αποβλέπουν στην καταγραφή και ομογενοποίηση συμπεριφορών όλων των πολιτών προς όφελος της γενικότερης ασφαλείας όχι μόνο είναι απαράδεκτες και αντιδημοκρατικές αλλά ακροβατούν και στο όριο του ολοκληρωτισμού θυμίζοντάς μας το Quis Custodiet Ipson Custodes…
Σε κράτη προηγμένα το λεγόμενο Sheepdog Concept λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Ο θεσμός του «πολίτη φύλακα» δεν απέχει από την κλασσική αξία που κράτησε όρθια τις δυτικές κοινωνίες και τον πολιτισμό μας από το Βυζάντιο έως σήμερα. Ο οπλισμένος και εκπαιδευμένος, πρωτίστως, πολίτης είναι ASSET, επιχειρησιακό προσόν για την σύγχρονη αστυνομία. Σε κράτη όπως το Ισραήλ που ζει με την Δαμόκλειο Σπάθη της τρομοκρατίας, οι πολίτες είναι ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ και ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΙ. Στην Αυστρία, εφ’ όσον κατέχει, τις, άδεια για την ατομική του ασφάλεια έχει το δικαίωμα να αποτρέψει εισβολή στο σπίτι του με την χρήση του όπλου του αρκεί να αποδείξει πως προειδοποίησε πριν. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ και σε άλλες χώρες εκτός Ευρώπης, γιατί τα αποτελέσματα θα σας ξενίσουν, εύχομαι ευχάριστα. Δεν είναι τυχαίο πως οι φίλοπλες οργανώσεις ανεβαίνουν παγκοσμίως, Protell στην Ελβετία, ANARMA στην Ισπανία, GRA στην Γερμανία, ΠΕΦΟΠ/ΕΥΟΠΛΟ, στην Ελλάδα, Firearms United σε πανευρωπαϊκό και συντόμως παγκόσμιο επίπεδο, Τσεχία, Πολωνία, Ρωσία, Φιλιππίνες κλπ. Πρέπει να καταλάβουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ πως το κλειδί σε μία ασφαλή κοινωνία δεν είναι ο φόβος. Είναι η παιδεία, η εκπαίδευση και η συνεργασία.
Εμείς σαν σύγχρονοι Έλληνες μπορούμε είτε να παραμείνουμε σε Οθωμανικά μοντέλα διοικήσεως είτε να ακολουθήσουμε τις οδηγίες του ΓΓ της Interpol Ronald Noble που είχε δηλώσει:
Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε τρομοκρατικά χτυπήματα είναι να έχουμε εκπαιδευμένους και ενόπλους πολίτες.
Κλείνοντας θα ήθελα να σας θέσω ένα ερώτημα πριν ακούσω τις όποιες απορίες σας. Αλήθεια σε όλα τα περιστατικά που έχουμε ζήσει live με τρομοκρατικά χτυπήματα, τι θα είχε γίνει αν οι πολίτες αντί για κάμερες κινητών είχαν τα όπλα τους; Και πριν μου απαντήσετε «Μακελειό» να σας πω πως μακελειό έγινε ούτως ή άλλως αλλά τα θύματα ήταν αθώοι άνθρωποι ενώ στην περίπτωσή που οι πολίτες ήταν οπλισμένοι και εκπαιδευμένοι οι νεκροί θα ήταν κατά κύριο λόγο από την άλλη πλευρά.
Θα ήθελα να σας αφήσω παραφράζοντας τα λόγια μερικών ανθρώπων που έχουν αφήσει σημαντικό έργο στο θέμα της πολιτικής οπλοφορίας όπως του Σ/χη Cooper που είχε πει πως «Ένας οπλισμένος άνθρωπος είναι ΠΟΛΙΤΗΣ, ένας άοπλος είναι υπήκοος» και ο υπήκοος να προσθέσω εγώ, δεν είναι ούτε υπεύθυνος, ούτε συνεργάσιμος, ούτε προοδευτικός. Είναι απλώς ένα αντικείμενο προς τροφοδοσία της μεγάλης, αργοκίνητης και αναποτελεσματικής κρατικής μηχανής. Ο δε επί χρόνια εκπαιδευτής SWAT στην Αμερική Massad F. Ayoob ερωτώμενος πως μπορεί να έχει όπλα στο σπίτι του όταν έχει μικρά παιδιά, είχε απαντήσει:
Young cannot child-proof for guns, you can only gun proof your children,
το οποίο αν το εκλάβουμε με την διασταλτική του έννοια στην σύγχρονη κοινωνία είναι ακριβώς ότι αναφέραμε πιο πάνω. ΓΝΩΣΗ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.
ΠΗΓΗ: http://diesy.gr/opla-simeni-asfalia-ke-ligotero-egklima/