- Η κυβερνήτης της Αλαμπάμα Κέι Άιβι υπέγραψε νομοσχέδιο το οποίο απαγορεύει στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και τις δημόσιες υπηρεσίες να ζητούν “διαβατήρια εμβολιασμού” κατά της cοvid-19 από τους πολίτες προκειμένου να τους επιτρέπεται η πρόσβαση σε κάποιες υπηρεσίες ή να αποκλείονται όσοι δεν είναι εμβολιασμένοι. “Υπέγραψα το SB 267! Μετά την ανάπτυξη του εμβολίου κατά της covid-19, τόσο ο δρ Σκοτ Χάρις (ο υπουργός Υγείας της Αλαμπάμα) όσο και εγώ έχουμε δηλώσει ότι δεν θα καταστήσουμε υποχρεωτικό τον εμβολιασμό στην πολιτεία της Αλαμπάμα. Στηρίζω τον εθελοντικό εμβολιασμό και υπογράφοντας το νομοσχέδιο αυτό σε νόμο απλώς παγιώνω αυτή την πεποίθηση”, επεσήμανε η Ρεπουμπλικανή Άιβι. Στην ανακοίνωσή της η κυβερνήτης τόνισε ότι έχει εμβολιαστεί κατά της covid-19 και πρόσθεσε ότι “ενθαρρύνω όσους κατοίκους της Αλαμπάμα δεν έχουν εμβολιαστεί να σηκώσουν τα μανίκια”. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, το οποίο τίθεται αμέσως σε ισχύ, οι πολιτειακές και τοπικές αρχές της Αλαμπάμα δεν μπορούν να εκδίδουν διαβατήρια εμβολισμού ή οπουδήποτε άλλο έγγραφο που να πιστοποιεί αν κάποιος έχει εμβολιαστεί ή όχι (σ.σ. από: ΑΜΠΕ στις 5/2021)
Μετά την ανέλπιστη για εμάς δημοφιλία που είχε το προηγούμενο απαντητικό άρθρο μας και για πρώτη φορά μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα άρθρα που έχουν δημοσιευθεί στο παρόν ιστολόγιο μέχρι στιγμής, καταλάβαμε πως αγγίξαμε ένα άγνωστο για το (δηλητηριασμένο από κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές ιδέες δεκαετίες τώρα) ευρύ κοινό θέμα που αφορούσε την οπλοκατοχή και την ιδιωτική αστυνόμευση καταργώντας την κρατική, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η ατομική μας ελευθερία από κάθε φασίστα ή κομμουνιστή της παγκοσμιοποίησης που θέλει να μας επιβάλλει τον δικό του τρόπο ζωής χωρίς καν να μας ρωτήσει, ζητώντας μέχρι και τον έλεγχο του ίδιου μας του σώματος πλέον με επαναλαμβανόμενο μάλιστα υποχρεωτικό εμβολιασμό για τον Κορωνοϊό που δίχως την πιστοποίησή του να κινδυνεύουν να μείνουν κάποιοι άνεργοι ή να τους απαγορεύεται η είσοδος σε κάποιους χώρους. Παρόλο όμως που το ίδιο πανδημικό πρόβλημα υπάρχει και στην Αμερική σήμερα, θυμηθήκαμε ότι στην Αλαμπάμα (όπως διαβάσαμε πιο πάνω) δεν καταπατήθηκε το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης του καθενός σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, δίχως να χρειάζεται φυσικά να δείξει κάποιο πιστοποιητικό εμβολιασμού (για οποιαδήποτε ασθένεια μέχρι σήμερα και μάλιστα πιο θανατηφόρα από τον Κορωνοϊό) ως άδεια εισόδου σε εκείνους σαν να βρίσκεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης! Τί κάνουμε όμως όταν αντιθέτως στην Ελλάδα και κάποιες άλλες ευρωπαϊκές χώρες που επίσης είναι δημοκρατικές σαν την αμερικανική Αλαμπάμα, καταπατώνται νόμοι ή θεσπίζονται καινούριοι από πολιτικάντηδες δίχως να μας ρωτήσουν με σκοπό να υπηρετήσουν φασιστικά την κομμουνιστική παγκοσμιοποίηση και οι δικαστές (πέρα από τους αστυνομικούς που αναφέραμε στο προηγούμενο άρθρο μας) συμφωνούν επειδή πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους από τη στιγμή που πληρώνονται από το κράτος ή γιατί εκβιάζονται να μην την κάνουν νομότυπα ώστε να μην τη χάσουν ή γιατί απειλούνται μέχρι και με δολοφονία ας πούμε ή δεν μπορούν να μαζευτούν τόσοι πολλοί ανυπάκουοι ώστε να αναγκαστούν οι κυβερνητικοί να κάνουν εκείνοι πίσω;
Η απάντηση που θα τους βγάλει λοιπόν από αυτό το άγχος αφήνοντας και εμάς να ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε στον τόπο μας, αδιαφορώντας αν το θέλει αλλιώς ο οποιοσδήποτε παγκοσμιοποιητής ή όποιος άλλος μέσα στην κοινωνία που προσπαθεί να μας επιβάλλει τον δικό του τρόπο ζωής, είναι η ίδια και για κάθε άλλον επίσης κρατικό αστυνομικό που και εκείνος λέει ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς για να μη χάσει τη δουλειά του ή για να μην τον βλάψει κάποιος πολιτικάντης που τον πληρώνει από τον κρατικό προϋπολογισμό. Καταργώντας δηλαδή και την κρατική δικαιοσύνη για να υπηρετεί ο εκάστοτε δικαστής μιας ιδιωτικής εταιρείας τον πελάτη του που θα τον πλήρωνε και όχι πια κάποιον πολιτικό που θα του λέει να μην εφαρμόζει το νόμο ή να εφαρμόζει κάποιον που αποφάσισε από μόνη της μια κυβέρνηση χωρίς τη συναίνεση του λαού, αφού ποτέ κάποιος επιχειρηματίας, σαν μια νομική εταιρεία που θα είναι παρά μόνο ιδιωτική, δεν στρέφεται ενάντια στους πελάτες που τον πληρώνουν για να μη χρεοκοπήσει ή χάσει πελάτες από ανταγωνιστική εταιρεία που, για αυτονόητους λόγους, δεν θα έχει κανένα συμφέρον να χάσει λεφτά για να υπηρετήσει τα αντίθετα θέλω κάποιου πολιτικού απ’ τον οποίον δεν θα έχει πια καμιά οικονομική εξάρτηση εφ’ όσον έπαψε πλέον να είναι κρατική!
Το ίδιο ισχύει φυσικά και για κάθε αστυνομική δύναμη που θα είναι πλέον ιδιωτική αντί για κρατική και θα πληρώνεται απευθείας από τους πολίτες, διότι σε διαφορετική περίπτωση πάλι θα χρεοκοπούσε μια τέτοια εταιρεία αν δεν εξυπηρετούσε τα θέλω των πελατών της, διαλέγοντας αντιθέτως εκείνα κάποιου πολιτικού απ’ τον οποίον έπαψε πια να πληρώνεται αφού δεν είναι πια κρατική. Αν αποφάσιζε τώρα κάποιος πολιτικάντης με κομμουνιστική λογική να χρησιμοποιήσει και εκείνος ιδιωτική αστυνομία και δικαιοσύνη για να επιβάλλει φασιστικά το νόμο του σε όσους δεν τον θέλουν, πάντα θα κινδύνευε από τα αντίποινα μιας αντίπαλης ιδιωτικής αστυνομίας των υπολοίπων πολιτών και από την απόρριψη του νόμου αυτού από μια εταιρεία ιδιωτικής δικαιοσύνης τους εφ’ όσον δεν υπήρξε προηγουμένως κοινή συναίνεση μεταξύ πολιτών και πολιτικάντη πάνω στο νόμο αυτό για να έχει ισχύ, όπως αντιθέτως έχει κάθε εμπορικός νόμος λόγου χάρη μεταξύ πελάτη και εμπόρου πριν γίνει μια συναλλαγή (π.χ. χρονική διάρκεια εγγύησης ενός προϊόντος, πολιτική επιστροφής κάποιου προϊόντος που παραγγείλαμε διαδικτυακά εφ’ όσον συμφωνήσαμε μαζί της για να το αγοράσουμε κ.λ.π.).
Ακόμη και να συνεχίζαμε όμως να έχουμε κρατική αστυνομία και δικαιοσύνη, αν όλοι οι πολίτες οπλοφορούσαν σαν την Αμερική, τότε θα το σκεφτότανε διπλά κάθε αστυνομικός και δικαστής να προσπαθήσει να επιβάλλει δια της βίας κάτι που δεν θα ήθελε ένας πολίτης, διότι τότε θα έπρεπε να διαλέξει είτε να υπακούσει στον πολιτικό επειδή πρέπει να κάνει τη δουλειά για την οποία τον πληρώνει το κράτος του ή γιατί κινδυνεύει να πάθει κάτι άσχημο αν δεν την κάνει είτε να δεχτεί σφαίρες από όσους πολίτες προσπαθήσει να βλάψει επειδή υπάκουσε τον πολιτικό ή τα παγκοσμιοποιητικά αφεντικά εκείνου. Ιδιωτικοποιώντας όμως δικαιοσύνη και αστυνομία πέρα από την οπλοκατοχή των πολιτών, άπαντες κατανοούν για ευνόητους λόγους πως κανένας πολιτικός μετά δεν θα είχε τα μέσα για να στραφεί ενάντια στους πολίτες του δίχως αντίποινα και ακυρώσεις δικών του νόμων όπως εξηγήσαμε πρωτύτερα, ακόμη και να χρησιμοποιούσε τον κρατικό στρατό αν υποθέσουμε ότι δεν γίνει και εκείνος ιδιωτικός των πολιτών, διότι και οι στρατιωτικοί έπειτα θα έμπαιναν στο δίλημμα είτε να υπακούσουν κάθε τέτοιον πολιτικό επειδή πληρώνονται από το κράτος του είτε να κινδυνέψουν να σκοτωθούν από οπλισμένους πολίτες ή από ιδιωτικές εταιρείες φύλαξής τους. Και έτσι θα παρέμεναν πολιτικοί και παγκοσμιοποιητές να κάνουν ‘’αλλαξοκωλιές’’ παρά μόνο μεταξύ τους που λένε χωρίς να κινδυνεύει πια και ο δικός μας κώλος! Αντιλαμβανόμεθα οπότε πως σε μια ελεύθερη κοινωνία, δηλαδή χωρίς τον κεντρικό σχεδιασμό εξουσίας και κρατικής ιδιοκτησίας που βλέπουμε στα (εναπομείναντα σήμερα) κομμουνιστικά καθεστώτα σαν της Κίνας, καμιά παγκόσμια διακυβέρνηση δεν θα μπορούσε να υπάρξει ως ιδιοκτήτρια των κρατών με άλλα λόγια για να εφαρμόσει το παγκοσμιοποιητικό της πρόγραμμα, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, διότι δεν θα υπήρχαν τα εκτελεστικά όργανα για να το εφαρμόσουν στην πράξη και έτσι θα παρέμενε αυτό νομικά παρά μόνο στα χαρτιά κάποιων πολιτικάντηδων που θα το υπηρετούσαν στα λόγια μόνο.
Τι γίνεται όμως αν υπάρχουν πολίτες που διαφωνούν με τους υπάρχοντες νόμους θέλοντας τους κομμουνιστικούς της παγκοσμιοποίησης ας πούμε και δεν θέλουν να καταργηθεί τελείως το κράτος όπως θα δούμε παρακάτω για να μην κινδυνέψουν από στρατιωτική επίθεση κάποιου άλλου επί παραδείγματι, διότι εύλογα παρατηρεί κάποιος ότι Αμερική και Ισλανδία λόγου χάρη δεν έχουν στα σύνορά τους μια Τουρκία να τις απειλεί, παρά μόνο καρχαρίες; Πώς μια ελεύθερη κοινωνία μπορεί να συμπεριλαμβάνει και αυτούς τους διαφωνούντες μαζί μας; Πιο συγκεκριμένα, αν υπάρχουν πολίτες στην Αλαμπάμα που είδαμε και ας πούμε ότι ζητάνε αντιθέτως να υπάρχουν πιστοποιητικά εμβολιασμού και περιορισμό στις μετακινήσεις ανεμβολίαστων για τον Κορωνοϊό, εφ’ όσον προτιμάνε να χάσουν κάθε ατομική τους ελευθερία για να προστατέψουν την υγεία τους, όπως ακριβώς συμβαίνει με κάθε τρόφιμο μιας φυλακής. Επειδή το δημοσίευμα που θα ακολουθήσει εν συνεχεία δεν απαντάει σε μια τέτοια ερώτηση, αφού περιγράφει μια ελεύθερη κοινωνία χωρίς κράτος όπου οι πολίτες της θα καθορίζουν τους νόμους κατόπιν κοινής μεταξύ τους συμφωνίας, θα δοθεί απάντηση από τη δική μας ιστοσελίδα. Αν δεν μαζευτούμε λοιπόν όλοι οι έλληνες πολίτες να φτιάξουμε από την αρχή νόμους με κάποια εθνοσυνέλευση ας πούμε, κατόπιν αμοιβαίας συμφωνίας όπου καθίσταται αυτό εφικτό, αλλά διατηρήσουμε τους υπάρχοντες στο παρόν Σύνταγμα που έχουμε, τότε εξυπακούεται ότι οποιαδήποτε αλλαγή νόμου θα πρέπει να γίνεται κατόπιν λαϊκής συναίνεσης με δημοψήφισμα για παράδειγμα. Το ίδιο θα ίσχυε και αν αποφασίζαμε να φτιάξουμε καινούριους νόμους.
Η λύση τώρα. Αυτοί που θα συμφωνούσαν λοιπόν με κάποια αλλαγή νόμου ή με κάποιον καινούριο που θα έφερνε μια κυβέρνηση, θα μπορούσαν για παράδειγμα να δηλώσουν με την ταυτότητά τους διαδικτυακά ή σε κάποια κυβερνητική υπηρεσία ότι συμφωνούν και να πάρουν πιστοποιητικό για αυτό. Κατά συνέπεια, κάθε τέτοιος νόμος θα εφαρμόζονταν μόνο για όσους συμφωνούν μαζί του ενώ στους άλλους διαφωνούντες όχι, εφ’ όσον μιλάμε για ελεύθερη κοινωνία και όχι για δημοκρατική κατά την οποία ισχύουν νομικά αυτά που θέλει η πλειοψηφία εις βάρος της μειοψηφίας όποτε δεν υπάρχει ομοφωνία για κάποιο θέμα. Αν για παράδειγμα πάρουμε ένα ακραίο σενάριο και πούμε ότι σε μια αλλαγή νόμου που θα κάνει κάποιος τρελός πολιτικός, ζητήσει να μην τιμωρείται πια ο φόνος και βρεθεί ένα 10% των πολιτών που θα συμφωνούσε με το όνομά του σε μια κυβερνητική υπηρεσία παίρνοντας και πιστοποιητικό για αυτό, τότε αν κάποιος έκανε απόπειρα δολοφονίας σε κάποιον εξ αυτών και το θύμα κατέφευγε νομικά σε μια ιδιωτική εταιρεία για να δικάσει τον δολοφόνο, εκείνος θα αθωώνονταν εφ’ όσον το θύμα συμφώνησε ονομαστικά με το νόμο που λέει ότι ο φόνος δεν θα πρέπει να τιμωρείται! Αν αντιθέτως το θύμα σκότωνε κάποιον που δεν συμφώνησε σε κάτι τέτοιο, τότε η νομική εταιρεία του θανόντος θα είχε το δικαίωμα να φυλακίσει τον δράστη εφ’ όσον ο πελάτης της διαφωνούσε με έναν τέτοιο νόμο και ήθελε να τιμωρείται ο φόνος.
Συνεπακόλουθα, αυτός που θα ήθελε περιοριστικά μέτρα σε ανεμβολίαστους για τον Κορωνοϊό ζητώντας είσοδο σε κοινωνικούς χώρους παρά μόνο με πιστοποιητικό εμβολιασμού, θα διάλεγε μόνο τέτοιους χώρους που λειτουργούν έτσι για να προστατέψει την υγεία του με τον συγκεκριμένο τρόπο που θέλει, ενώ όσοι αντιθέτως δεν θέλουν κανένα περιοριστικό μέτρο και καθόλου πιστοποιητικά εμβολιασμού, θα διάλεγαν μόνο τέτοιους χώρους αναγκαστικά εφ’ όσον θα τους απαγορεύονταν η είσοδος στους υπόλοιπους που θα ζητούσαν πιστοποιητικό εμβολιασμού. Όπως ακριβώς λειτουργούν δηλαδή και διάφοροι χώροι διασκέδασης με πορτιέρη που επιλέγει ποιος θα μπει μέσα και ποιος όχι αναλόγως τις προτιμήσεις του ιδιοκτήτη του. Αν υπάρχουν τώρα κάποιοι που δεν θέλουν να υπάρχουν σύνορα και ζητούν να έρθουν σε μια τέτοια ελεύθερη κοινωνία όσοι θέλουν από κάθε γωνιά του πλανήτη, τότε μόνο στο δικό τους χώρο θα έπρεπε να εγκατασταθούν εφ’ όσον συμφώνησαν ονομαστικά με τον συγκεκριμένο νόμο, ενώ όσοι διαφώνησαν θα έχουν κάθε νόμιμο δικαίωμα να απαγορέψουν την είσοδο (στο δικό τους χώρο) σε κάθε μετανάστη από άλλη χώρα ή κοινωνία, αν υποθέσουμε ότι δεν θα υπάρχουν κράτη παρά μόνο κοινωνίες με κυβερνητικούς ανά δήμο ας πούμε που θα ασχολούνται παρά μόνο με νομοθεσίες και με το ποιοι συμφωνούν σε ποιες από αυτές, φορολογώντας τους πολίτες μόνο για να χρηματοδοτείται ένας στρατός κοινός για όλους αν δεν τον θέλουμε και αυτόν ιδιωτικό επειδή θα υπάρχει στα σύνορά μας ένα οργανωμένο κράτος με επιθετικές βλέψεις εις βάρος μας σαν της Τουρκίας σήμερα.
Αν υποθέσουμε τέλος, σε ένα ακόμα ακραίο σενάριο ομοφωνίας για κάτι αυτή τη φορά, ότι μπορεί να υπάρξει κάποιος νόμος που θα κερδίσει το 99% των πολιτών που θα συμφωνούν μαζί του, τότε το υπόλοιπο 1% που θα διαφωνήσει πώς θα μπορεί να ζήσει σε μια τέτοια ελεύθερη κοινωνία; Αναγκαστικά μόνο μεταξύ του για τον συγκεκριμένο νόμο. Ας πούμε δηλαδή, σύμφωνα με τα παραδείγματα που δώσαμε, ότι μόνο αυτό το 1% θελήσει περιοριστικά μέτρα σε ανεμβολίαστους για τον Κορωνοϊό και μετανάστες στην ελεύθερη κοινωνία, τότε οι δικές του μετακινήσεις θα περιοριστούν παρά μόνο σε χώρους που ζητάνε εμβολιασμένους με πιστοποιητικό αφού θα φοβάται να μπει σε χώρους που δεν ζητάνε τίποτα απ’ όλα αυτά και μόνο στο δικό του χώρο θα πρέπει να ψάξει να βρει πως θα βολέψει ίσως τα εκατομμύρια μετανάστες που θα του έρθουν, εφ’ όσον οι υπόλοιποι χώροι θα φυλάσσονται από οπλισμένους πολίτες, ιδιωτικές αστυνομίες και ιδιωτικά δικαστήρια για να προασπίσουν νομικά το δικό τους αντιμεταναστευτικό δικαίωμα!
Βλέπουμε λοιπόν πως αυτορυθμίζονται από μόνα τους τα πράγματα σε μια ελεύθερη κοινωνία και πως γίνεται ανελεύθερη όταν οι πολίτες της θα πρέπει να υπακούν με το ζόρι σε νόμους που δεν θα θέλουν, τάχα μου γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική λύση πέρα από μια παγκόσμια διακυβέρνηση ή μια κομμουνιστική κοινωνία για να είναι πιο ''δίκαιη''! Παρόλο αυτά και μέχρι να υπάρξει μια τέτοια κοινωνία όσο ζούμε, εμείς συνεχίζουμε να περιμένουμε (όπως δηλώσαμε στο προηγούμενο απαντητικό άρθρο μας με το ‘’Μολών Λαβέ’’) κάποιους δημοσιογραφίσκους που μας λένε ότι όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος σε όσους δεν έχουμε εμβολιαστεί για τον Κορωνοϊό και δεν επιθυμούμε περιοριστικά μέτρα με πιστοποιητικά εμβολιασμού για να εισέλθουμε σε κάποιο χώρο (ακόμη και να ήμασταν εμβολιασμένοι), εφ’ όσον μέχρι πρότινος μπαίναμε παντού με διαφορετικά μέτρα προστασίας (π.χ. μάσκα και αποστάσεις ασφαλείας), για να δούμε μετά αν χρειαστούν ή όχι ‘’παρθενοραφή’’ εκεί που θα τους χώσουμε τη ράβδο τους, διότι σε μια ελεύθερη κοινωνία όπως περιγράφτηκε, δεν θα προλάβαιναν ούτε καν να πλησιάσουν στο φυλασσόμενο χώρο που θα είχαμε από τις σφαίρες που θα έπεφταν βροχή κατά πάνω τους…
Murray N. Rothbard: Προστασία και δικαιοσύνη στην Ελεύθερη Κοινωνία
Του Murray N. Rothbard
Defense Services on the Free Market
(απόσπασμα από πρώτο κεφάλαιο του Power and Market)
[......]
Δείγματα ιδιωτικού δικαίου
Ο ρόλος των ελεύθερα ανταγωνιστικών δικαστικών αρχών στην πραγματικότητα ήταν πολύ πιο σημαντικός στην ιστορία της Δύσης από ότι συχνά αναγνωρίζεται. Ο εμπορικός νόμος, ο ναυτικός νόμος και ένα μεγάλο μέρος του αστικού νόμου άρχισαν να αναπτύσσονται από ιδιωτικά ανταγωνιστικούς δικαστές, οι οποίοι προσελήφθησαν από τους διαδίκους για την εμπειρία τους στην κατανόηση των σχετικών νομικών περιοχών. Οι εκθέσεις της Σαμπάνης και οι μεγάλες εμπορικές αγορές του διεθνούς εμπορίου κατά τον Μεσαίωνα απολάμβαναν ελεύθερα ανταγωνιστικά δικαστήρια και οι άνθρωποι μπορούσαν να ενστερνιστούν εκείνους τους δικαστές που θεωρούσαν πιο ακριβείς και αποτελεσματικούς.
Πώς θα λειτουργούσε η ελεύθερη αγορά προστασίας και νόμου;
Ας εξετάσουμε λοιπόν λεπτομερέστερα πως μπορεί να λειτουργήσει αμυντικό σύστημα ελεύθερης αγοράς. Είναι, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, αδύνατο να σχεδιάσουμε εκ των προτέρων τις ακριβείς θεσμικές συνθήκες οποιασδήποτε αγοράς, όπως θα ήταν αδύνατο πριν από 50 χρόνια να προβλέψουμε την ακριβή δομή της τηλεοπτικής βιομηχανίας σήμερα. Ωστόσο, μπορούμε να υποστηρίξουμε ορισμένες από τις λειτουργίες ενός ελεύθερα ανταγωνιστικού, εμπορεύσιμου συστήματος αστυνομικών και δικαστικών υπηρεσιών. Πιθανότατα, οι υπηρεσίες αυτές θα πωλούνται με συνδρομή, με τα ασφάλιστρα να καταβάλλονται τακτικά και τις υπηρεσίες να παρέχονται κατόπιν κλήσης. Πολλοί ανταγωνιστές αναμφίβολα θα προέκυπταν, ο καθένας προσπαθώντας, κερδίζοντας φήμη για αποδοτικότητα και ακεραιότητα, να κερδίσει μια καταναλωτική αγορά για τις υπηρεσίες του.
Φυσικά, είναι πιθανό ότι σε ορισμένες περιοχές μια ενιαία υπηρεσία θα εκτοπίσει όλες τις άλλες, αλλά αυτό δεν φαίνεται τόσο πιθανό όταν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει εδαφικό μονοπώλιο και ότι οι αποδοτικές επιχειρήσεις θα είναι σε θέση να ανοίξουν υποκαταστήματα σε άλλες γεωγραφικές περιοχές. Φαίνεται επίσης πιθανό ότι οι προμήθειες αστυνομικής και δικαστικής υπηρεσίας θα παρέχονται από ασφαλιστικές εταιρείες, διότι θα ήταν προς το άμεσο πλεονέκτημα τους να μειώσουν το μέγεθος του εγκλήματος όσο το δυνατόν περισσότερο.
Πώς λύνονται οι αντιδικίες;
Μια κοινή αντίρρηση σχετικά με τη ρεαλιστικότητα της εμπορεύσιμης προστασίας (η επιθυμία της δεν είναι το πρόβλημα εδώ) έχει ως εξής: Ας υποθέσουμε ότι ο Γιάννης προσυπογράφει στον Οργανισμό Άμυνας X και ο Γιώργος προσυπογράφει στον Οργανισμό Άμυνας Ψ (θα δεχτούμε για λόγους ευκολίας ότι η υπηρεσία άμυνας παρέχει και αστυνομική δύναμη και δικαστήριο, παρόλο που στην πράξη αυτά τα δύο καθήκοντα θα μπορούσαν να εκτελεστούν από ξεχωριστές επιχειρήσεις). Ο Γιώργος ισχυρίζεται ότι είχε υποστεί επίθεση ή έπεσε θύμα ληστείας από τον Γιάννη. Ο Γιάννης αρνείται την κατηγορία. Πώς, λοιπόν θα αποδοθεί δικαιοσύνη;
Σαφώς, ο Γιώργος θα καταθέσει κατηγορίες εναντίον του Γιάννη και θα ασκήσει αγωγή στο δικαστήριο Ψ. Ο Γιάννης καλείται να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στις κατηγορίες, παρόλο που δεν μπορεί να υπάρξει εξουσία κλητεύσεως, δεδομένου ότι κάθε είδους δύναμη που ασκείται εναντίον ενός άνδρα που δεν έχει ακόμη καταδικαστεί για ένα έγκλημα είναι ο ίδια μια εγκληματική πράξη που δεν μπορεί να συμφωνεί με την ελεύθερη κοινωνία. Εάν ο Γιάννης κηρυχθεί αθώος ή αν κριθεί ένοχος και συναινέσει στο πόρισμα, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα σε αυτό το επίπεδο και τότε τα δικαστήρια της Ψ θα θεσπίσουν κατάλληλα μέτρα τιμωρίας.
Διαμεσολάβηση και Εφετείο
Αλλά τι γίνεται αν ο Γιάννης αμφισβητήσει το πόρισμα; Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί είτε να παραπέμψει την υπόθεση στο δικαστικό σύστημα X είτε να την παραπέμψει απευθείας σε ένα ιδιωτικό διαμεσολαβητικό Δικαστήριο (Εφετείο), μιας υπηρεσίας που αναμφισβήτητα θα αναδυθεί σε αφθονία στην αγορά για να καλύψει τη μεγάλη ανάγκη τέτοιων δικαστηρίων. Πιθανότατα θα υπάρχουν μόνο λίγα συστήματα προσφυγών, πολύ λιγότερα από τον αριθμό πρωτοβάθμιων δικαστηρίων και καθένα από τα κατώτερα δικαστήρια θα διαφημίζεται στους υποψήφιους πελάτες μέσω της αποτελεσματικότητας και ποιότητας των υπηρεσιών του. Η απόφαση του Εφετείου μπορεί να ληφθεί από την κοινωνία ως δεσμευτική. Πράγματι, στον βασικό νομικό κώδικα της ελεύθερης κοινωνίας, θα υπήρχε πιθανώς μια τέτοια ρήτρα, όπως ότι η απόφαση οποιωνδήποτε δύο δικαστηρίων θα θεωρείται δεσμευτική, δηλαδή θα είναι το σημείο στο οποίο το δικαστήριο θα είναι σε θέση να λάβει μέτρα εναντίον του ατόμου που κρίθηκε ένοχο.
Κάθε νομικό σύστημα χρειάζεται κάποιο είδος κοινωνικά αποδεκτού σημείου αποκοπής, ένα σημείο στο οποίο σταματά η δικαστική διαδικασία και αρχίζει η τιμωρία εναντίον του καταδικασθέντος εγκληματία. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να επιβληθεί ένα μόνο μονοπωλιακό δικαστήριο που να λαμβάνει τελική απόφαση και, φυσικά, δεν χρειάζεται να υπάρχει σε μια ελεύθερη κοινωνία. Και ένας ελευθεριακός νομικός κώδικας μπορεί να έχει ένα τέτοιο σημείο, διότι υπάρχουν πάντα δύο αντίδικοι, ο ενάγων και ο εναγόμενος.
Τι γίνεται στην περίπτωση που εταιρίες προστασίας μετατραπούν σε εγκληματικές οργανώσεις;
Μια άλλη κοινή αντίρρηση όσον αφορά τη δυνατότητα επεξεργασίας των αμυντικών θεμάτων της ελεύθερης αγοράς: Μπορεί ένας ή περισσότεροι αμυντικοί οργανισμοί να μεταστρέψουν την καταναγκαστική τους δύναμη σε εγκληματική χρήση; Εν ολίγοις, δε θα μπορούσε μια ιδιωτική αστυνομία να χρησιμοποιήσει τη δύναμή της για να επιτεθεί εναντίον άλλων ή ένα ιδιωτικό δικαστήριο να συνεννοηθεί για να λαμβάνει ψευδείς αποφάσεις και κατά συνέπεια να επιτεθεί εναντίον των συνδρομητών και των θυμάτων της; Θεωρείται γενικά ότι εκείνοι που υποθέτουν μια αναρχική κοινωνία, είναι επίσης αρκετά αφελείς ώστε να πιστεύουν ότι σε μια τέτοια κοινωνία όλοι οι άνθρωποι θα είναι «καλοί» και κανείς δεν θα ήθελε να επιτεθεί εναντίον του γείτονά του. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να υποθέσουμε μια τέτοια μαγική ή θαυματουργή αλλαγή στην ανθρώπινη φύση.
Φυσικά, μερικά από τα ιδιωτικά αμυντικά γραφεία θα γίνουν εγκληματικά, όπως ακριβώς τώρα μερικοί άνθρωποι γίνονται εγκληματίες. Αλλά το θέμα είναι ότι σε μια μη-κρατική κοινωνία δεν θα υπάρχει κανένας τακτικός, νομιμοποιημένος δίαυλος για εγκληματικότητα και επιθετικότητα, κανένας κυβερνητικός μηχανισμός ο έλεγχος του οποίου θα παρείχε ένα ασφαλές μονοπώλιο για επίθεση σε πρόσωπο και περιουσία. Όταν υπάρχει ένα κράτος, υπάρχει ένα τέτοιο ενσωματωμένο κανάλι, δηλαδή η καταναγκαστική φορολογική δύναμη και το υποχρεωτικό μονοπώλιο της βίαιης προστασίας. Στην καθαρά ελεύθερη αγορά, μια πιθανή εγκληματική αστυνομία ή δικαστική εξουσία θα δυσκολευόταν να αναλάβει την εξουσία, δεδομένου ότι δεν θα υπήρχε οργανωμένη κρατική συσκευή για να καταλάβει και να χρησιμοποιήσει ως μέσο διοίκησης. Η δημιουργία ενός τέτοιου οργάνου εκ νέου είναι πολύ δύσκολη και, μάλιστα, σχεδόν αδύνατη. Ιστορικά, χρειάστηκαν αιώνες ώστε κυβερνήτες κράτους να δημιουργήσουν μια λειτουργούσα κρατική δομή.
Ο ανταγωνισμός ως σύστημα αξιολόγησης και ελέγχου στην αγορά
Επιπλέον, η αμιγώς ελεύθερη αγορά, η κοινωνία χωρίς κράτος θα περιείχε μέσα της ένα σύστημα ενσωματωμένων «ελέγχων και ισορροπιών» που θα καθιστούσαν σχεδόν αδύνατο το οργανωμένο έγκλημα να επιτύχει. Έχουν γίνει πολλές συζητήσεις σχετικά με τους «ελέγχους και τις ισορροπίες» στο αμερικανικό σύστημα, αλλά αυτές σχεδόν δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη, αφού κάθε ένα από αυτά τα μέσα είναι μια υπηρεσία της κεντρικής κυβέρνησης και τελικά του κυβερνώντος κόμματος αυτής της κυβέρνησης. Οι έλεγχοι και οι ισορροπίες στην κοινωνία χωρίς κράτος συνίστανται ακριβώς στην ελεύθερη αγορά, δηλαδή στην ύπαρξη ελεύθερα ανταγωνιζόμενων αστυνομικών και δικαστικών υπηρεσιών που θα μπορούσαν γρήγορα να κινητοποιηθούν για την εξολόθρευση οποιασδήποτε υπηρεσίας που στρεφόταν στο έγκλημα.
Είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη εγγύηση ότι μια κοινωνία της ελεύθερης αγοράς δεν θα πέσει θύμα της οργανωμένης εγκληματικότητας. Αλλά αυτή η ανάλυση είναι πολύ πιο λειτουργική από την πραγματικά ουτοπική ιδέα μιας αυστηρά περιορισμένης κυβέρνησης, μιας ιδέας που ποτέ δεν έχει πετύχει ιστορικά. Φυσικά, γιατί το ενσωματωμένο κρατικό μονοπώλιο της επιθετικής βίας και της εγγενούς έλλειψης ελέγχων της ελεύθερης αγοράς, επέτρεψε να σπάσει εύκολα οποιουσδήποτε δεσμούς που όλοι οι νομοθέτες προσπάθησαν να του τοποθετήσουν. Τέλος, το χειρότερο που θα μπορούσε ενδεχομένως να συμβεί θα ήταν το κράτος να αποκατασταθεί. Και δεδομένου ότι το κράτος είναι αυτό που έχουμε τώρα, κάθε πειραματισμός με μια μη-κρατιστική κοινωνία δεν θα έχει τίποτα να χάσει αλλά να κερδίσει τα πάντα.
Ο μύθος των δημοσίων αγαθών
Πολλοί οικονομολόγοι αντιτίθενται στην ελεύθερη αγορά προστασίας, με το σκεπτικό ότι η άμυνα είναι μια κατηγορία «δημοσίων αγαθών» που μπορεί να παρέχεται μόνο από το κράτος. Αυτή η λανθασμένη θεωρία αντικρούεται αλλού. Και δύο από τους πολύ λίγους οικονομολόγους που παραδέχτηκαν τη δυνατότητα μιας καθαρά αμυντικής άμυνας έχουν γράψει (Merlin H. Hunter και Harry K. Allen, Principles of Public Finance (New York: Harper & Bros., 1940), σελ. 22.):
«Εάν, λοιπόν, τα άτομα ήταν πρόθυμα να πληρώσουν αρκετά υψηλές τιμές, η προστασία, η γενική εκπαίδευση, η αναψυχή, ο στρατός, το ναυτικό, τα αστυνομικά τμήματα, τα σχολεία και τα πάρκα θα μπορούσαν να παρέχονται με ατομική πρωτοβουλία, καθώς και τα τρόφιμα, ρούχα και αυτοκίνητα».
Στην πραγματικότητα, ο Hunter και ο Allen υποτιμούσαν σε μεγάλο βαθμό τη λειτουργικότητα της ιδιωτικής δράσης για την παροχή αυτών των υπηρεσιών, γιατί ένα υποχρεωτικό μονοπώλιο, κερδίζοντας τα έσοδά του από τον γενικευμένο εξαναγκασμό παρά από την εθελοντική πληρωμή των πελατών, θα είναι εντυπωσιακά λιγότερο αποτελεσματικό από μια ελεύθερα ανταγωνιστική ιδιωτική παροχή αυτών των υπηρεσιών. Η «καταβληθείσα» τιμή θα αποτελούσε μεγάλο κέρδος για την κοινωνία και τους καταναλωτές και όχι ένα επιπρόσθετο κόστος.
Έτσι, μια πραγματικά ελεύθερη αγορά είναι εντελώς ασυμβίβαστη με την ύπαρξη ενός κράτους, ενός θεσμού που υποτίθεται ότι «υπερασπίζεται» το άτομο και την περιουσία, από μόνη της, βασιζόμενη στον μονομερή εξαναγκασμό κατά της ιδιωτικής περιουσίας μέσω της φορολογίας. Στην ελεύθερη αγορά, η άμυνα κατά της βίας θα ήταν μια υπηρεσία όπως κάθε άλλη που θα μπορούσε να αποκτηθεί από ελεύθερα ανταγωνιστικούς ιδιωτικούς οργανισμούς.
Επίλογος
Όσα προβλήματα παραμένουν σε αυτόν τον τομέα θα μπορούσαν εύκολα να λυθούν στην πράξη από την διαδικασία της αγοράς, αυτή ακριβώς τη διαδικασία που έχει λύσει αμέτρητα οργανωτικά προβλήματα πολύ μεγαλύτερης πολυπλοκότητας. Αυτοί οι οικονομολόγοι και συγγραφείς του «laissez-faire», παρελθόντες και παρόντες, οι οποίοι έχουν σταματήσει πρόωρα στο απίθανο ουτοπικό ιδεώδες μιας «περιορισμένης» κυβέρνησης, είναι παγιδευμένοι σε μια σοβαρή εσωτερική αντίφαση. Αυτή η αντίφαση του «laissez faire» ήταν σαφώς διατυπωμένη από τον Βρετανό πολιτικό φιλόσοφο Auberon Herbert:
«Ο Α είναι να αναγκάσει τον Β να συνεργαστεί μαζί του ή ο Β να αναγκάσει τον Α. Αλλά σε κάθε περίπτωση η συνεργασία δεν μπορεί να εξασφαλιστεί, όπως μας λένε, εκτός αν, καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, ένα μέρος επιβάλλεται ένα άλλο μέρος για να σχηματίσει ένα κράτος. Ωραία. Αλλά τότε τι έχει γίνει με το σύστημα Ατομικισμού μας; Ο A έχει εξουσιάσει τον Β ή ο Β τον Α και τον ανάγκασε σε ένα σύστημα το οποίο αποδοκιμάζει, αποσπά υπηρεσίες και πληρωμές από αυτόν που δεν επιθυμεί να δώσει, έχει ουσιαστικά γίνει αφέντης του. Τι είναι όλα αυτά εκτός από σοσιαλισμός σε μειωμένη κλίμακα; […]
Πιστεύοντας λοιπόν ότι η κρίση κάθε ατόμου που δεν έχει επιτεθεί εναντίον των γειτόνων του είναι κυρίαρχη ως προς τις πράξεις του και ότι αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος στον οποίο στηρίζεται ο Ατομικισμός, αρνούμαι ότι οι Α και Β μπορούν να πάνε στο Γ και να τον αναγκάσουν να σχηματίσει ένα κράτος για να αποσπάσουν από αυτόν ορισμένες πληρωμές και υπηρεσίες στο όνομα αυτού του κράτους. Συνεχίζω να ισχυρίζομαι ότι αν ενεργείς με αυτόν τον τρόπο, δικαιολογείς αμέσως τον κρατικό σοσιαλισμό».
ΠΗΓΗ: https://www.eleytheriagora.gr/murray-n-rothbard-prostasia-kai-dikaiosyni-stin-eleftheri-koinonia/