ΣΑΤΑΝΑΣ
(Ανθιστάμενος)
‘’Το πνευματικό πλάσμα που είναι ο πρώτιστος αντίδικος του Ιεχωβά Θεού και όλων όσων λατρεύουν τον αληθινό Θεό. Το όνομα Σατανάς του δόθηκε επειδή αντιστάθηκε στον Ιεχωβά. Ο Σατανάς είναι επίσης γνωστός ως Διάβολος επειδή είναι ο κυριότερος συκοφάντης του Θεού. Χαρακτηρίζεται ως το αρχικό φίδι, προφανώς επειδή χρησιμοποίησε ένα φίδι στην Εδέμ για να εξαπατήσει την Εύα, και γι’ αυτόν το λόγο η λέξη ‘’φίδι’’ κατέληξε να σημαίνει ‘’απατεώνας’’. Στο βιβλίο της Αποκάλυψης, ο Σατανάς συμβολίζεται επίσης από έναν αδηφάγο δράκοντα.
Τα εδάφια Ιώβ 1:6-12 και 2:1-7 περιγράφουν συνομιλίες που είχε ο Ιεχωβά Θεός με τον Σατανά. Αν ο Σατανάς ήταν το κακό που υπάρχει μέσα σε οποιοδήποτε πρόσωπο, τότε σε αυτή την περίπτωση το κακό θα έπρεπε να είναι μέσα στον Ιεχωβά. Αλλά αυτό διαφωνεί τελείως με τα όσα μας λέει η Αγία Γραφή για τον Ιεχωβά, ότι δηλαδή σε Εκείνον «δεν υπάρχει αδικία». (Ψαλμ. 92:15· Αποκ. 4:8). Αξίζει να σημειωθεί ότι το εβραϊκό κείμενο χρησιμοποιεί την έκφραση χας Σατάν (ο Σατανάς) στις αφηγήσεις του βιβλίου του Ιώβ, δείχνοντας ότι μιλάει συγκεκριμένα για κάποιον ο οποίος αντιστέκεται στον Θεό με ιδιαίτερα σθεναρό τρόπο.—Βλέπε επίσης Ζαχαρίας 3:1, 2
- Πέραν τοῦ θέματος τοῦ σιωνισμοῦ ἡ ἴδια Παλαιά Διαθήκη, ὀρθῶς ἑρμηνευόμενη, εἶναι ἐναντίον τοῦ σημερινοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, καί ὡς παν-σιωνισμοῦ καί ὡς θρησκείας. Διότι ἡ Παλαιά Διαθήκη διακηρύσσει ὅτι ὁ Μωσαϊκός Νόμος ἔχει ἡμερομηνία λήξεως, καί ὅτι θά καταργηθεῖ ἀπό τόν Μεσσία (Δευτερονόμιον 18,15.16), μέ νέα Διαθήκη (Ἱερεμίας 38, 31-36), ὄχι ἀπό τό Σινᾶ, ἀλλά τήν Ἱερουσαλήμ (Ἠσαΐας 2,3), μέ νέα παγκόσμια Θυσία (Μαλαχίας 1,11), καί ἐξάπλωση στά ἔθνη χωρίς διάκριση (Γένεσις 17,5 καί Ὡσηέ 2,25), τά ὁποῖα ὅλα ἐκπληρώθηκαν. Τά ἱερότερα, εὐφυέστερα καί πιό προβεβλημένα πρόσωπα τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ ἐγνώριζαν αὐτήν τήν ἀναμενόμενη (ὡς προφητευμένη) κοσμογονική ἀλλαγή καί ἀποδέχτηκαν τόν Χριστό (Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, Γαμαλιήλ ὁ Νομοδιδάσκαλος, Συμεών ὁ Θεοδόχος, Σαῦλος ὁ ἐπικληθείς Παῦλος καί χιλιάδες ἄλλοι). Κανείς ἀπό αὐτούς τούς πνευματικούς Προπάτορες τῶν Χριστιανῶν δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ σιωνιστής, διότι ὅλοι τους, ὡς Χριστιανοί, ἀπέρριψαν βασικές ἀρχές τοῦ ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ σιωνισμοῦ, ὅτι δηλαδή δῆθεν ὁ Μεσσίας δέν ἦλθε (καί συνεπῶς τόν ἀναμένουν ἀκόμη), ὅτι ὁ Θεός πρέπει νά λατρεύεται μόνο στό Ναό τοῦ Σολομῶντος (καί συνεπῶς ὁ ναός αὐτός πρέπει νά ξανακτισθεῖ), ὅτι ὁ Μωσαϊκός Νόμος θά μείνει εἰς τόν αἰῶνα καί ὅτι οἱ Ἑβραῖοι θά εἶναι πάντοτε ὁ έκλεκτός λαός τοῦ Θεοῦ, λόγῳ ἐθνοφυλετικῶν κριτηρίων τοῦ Γιαχβέ…Ἄν ἀποσυνδεθεῖ ὁ Χριστιανισμός ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, τότε θεωρεῖται ἕνα καινούργιο, νεωτερικό «σύστημα», μιά ἀκόμη «αἱρετική» καί μονομερής ἑρμηνεία τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ (ὅπως οἱ Σαμαρεῖτες, πού ἐπίσης δέχθηκαν τμηματικά τήν Παλαιά Διαθήκη), ἡ ὁποία θά φαίνεται ἄσχετη μέ τή σύνολη οἰκονομία τοῦ Θεοῦ στήν ἀνθρώπινη ἱστορία, ἕνα ἀκόμη παροδικό φαινόμενο, καί θά παρουσιάζεται νά ἀρνεῖται τήν ἀπ’ ἀρχῆς μέριμνα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο. Παρερμηνεία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἄρνηση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί, κατά συνέπεια, καί τῆς χριστοκεντρικῆς κατανοήσεώς της, ἀνοίγει τόν δρόμο στό νά κατανοεῖται καί νά περιβάλλεται τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ (ἀπογυμνωμένο ἔτσι ἀπό τήν προφητική περί Αὐτοῦ διδασκαλία) ἀπό διάφορες ποικίλες αἱρετικές καί ἄλλες ὁμάδες (νεο-γνωστικές, οὐφολογικές, θεοσοφιστικές, παγανιστικές) μέ τίς πιό παράδοξες θεωρίες καί πλάνες (π.χ. μαθητεία στό … Θιβέτ !). Παράδοση τῆς προφητικῆς σκυτάλης στόν Ἰουδαϊσμό. Τέλος, ἡ χειρότερη συνέπεια τῆς ἀπορρίψεως τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καί τῆς ἀποσυνδέσεώς της ἀπό τό θεῖο Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ «ἐπί πάντων Θεοῦ», εἶναι ὅτι ἀνοίγει τόν δρόμο στό νά ἑρμηνευθοῦν οἱ προφητεῖες μέ κέντρο ὄχι τόν ἐλθόντα Μεσσία Ἰησοῦ ἀπό τή Ναζαρέτ, Χριστοκεντρικῶς, ἀλλά μέ βάση τόν ἀναμενόμενο Μεσσία τῶν Ἰουδαίων, καί νά στηριχθεῖ πλήρως ὁ νέος μεσσιανισμός πού θέλει νά ὁδηγήσει στήν κατάργηση τοῦ Χριστιανισμοῦ καί στήν ἀντίληψη ὅτι ὁ Ἰησοῦς δέν ἦταν ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, ἀλλά περιμένουμε τόν ἑπόμενο…Ἀντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντικό λάθος εἶναι αὐτό, τήν ἴδια στιγμή πού οἱ παλαιο-διαθηκικές προφητεῖες καθορίζουν μέχρι καί τά ἀκριβῆ ἔτη τῆς δράσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; (ἡ προφητεία τοῦ Δανιήλ (κεφ. 9,22-30) τῶν 70 ἑβδομάδων, δηλ. 490 ἐτῶν, προερχόμενη ἀπὸ τὸ ἔτος 538 π.Χ., διαγράφει τά γεγονότα ἀπὸ τό ἔτος 450 π.Χ. μέχρι τήν ὁλοκλήρωση τοῦ μεσσιακοῦ ἔργου• αὐτή ἐκπληρώνεται μόνο στόν Ἰησοῦ Χριστό)…(σ.σ. Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου: Απάντηση σε μομφές σχετικώς με τον Χριστιανισμό και τη σχέση του με τον Ελληνισμό, την Παλαιά Διαθήκη και τον Σιωνισμό)
Κάποιος νεοεισερχόμενος στην Ορθοδοξία του Σατανισμού που προβάλλει η ιστοσελίδα μας σε παγκόσμια μάλιστα αποκλειστικότητα δημοσίως αυτή τη στιγμή που μιλάμε (έχοντας προηγηθεί βέβαια και άλλα ιστολόγια εκτός από τα δικά μας κατά το παρελθόν σαν το μπλογκ ‘’Σανατόριον’’ παρά μόνο απ’ την Ελλάδα και πάλι) ή κάποιος που μας διαβάζει απλά από περιέργεια για να εμπλουτίσει τις δικές του θεολογικές γνώσεις, εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί για ποιο λόγο ακολουθούμε τον Σατανά παρά μόνο από Βιβλικά (και άλλα συμπληρωματικά θρησκευτικά) κείμενα και πως μπορούμε να γνωρίζουμε την αξιοπιστία τους ώστε να είμαστε σίγουροι ότι γράφουν σωστά πράγματα και για τον Σατανά συνεπακόλουθα. Γιατί να μην ισχύουν διαφορετικά πράγματα ας πούμε από αυτά που γράφει η Βίβλος για τον Θεό της (ενσαρκωμένο ως Χριστό ή Μεσσία και πριν συμβεί αυτό) και πώς μπορούμε να ξέρουμε ότι πράγματι τα θρησκευτικά της κείμενα που διαβάζουμε σήμερα δεν έχουν παραχαραχτεί ή αλλαχτεί ας πούμε με τους αιώνες, για να τα έχουμε εμπιστοσύνη; Σε τί ωφελούν έναν σατανιστή ή κάποιον που ενδιαφέρεται να γίνει, τέτοιες προφητείες για τον Χριστό μέσα σε μια σατανική ιστοσελίδα σαν αυτή εδώ; Δεν φτάνει να γνωρίζει κανείς μόνο τα γραφόμενα για τον Σατανά μέσα από τη Βίβλο; Μερικά άλλα εύλογα ερωτήματα.
Ξεκινώντας από το τελευταίο και ουσιαστικότερο ερώτημα, θα λέγαμε ότι όχι δεν φτάνει να γνωρίζει κάποιος μόνο τα θρησκευτικά εδάφια που αναφέρονται στον Σατανά, διότι θα πρέπει να ξέρει για παράδειγμα απέναντι σε ποιον Θεό είναι αντίθεος για να ονομαστεί Σατανάς ή Διάβολος από Εωσφόρος που ήταν αρχικά και ποιος Τον δημιούργησε (ανακαλύπτοντας έτσι την ταυτότητα του Σατανά με άλλα λόγια για να ξέρει τι θα επικαλεστεί τελετουργικά), διότι αγνοώντας όλες αυτές τις υπόλοιπες πληροφορίες, πανεύκολα μπορεί να παραπλανηθεί επίσης από τον οποιονδήποτε που θα του παρουσιάσει επίτηδες διαφορετικά πράγματα, για να τον οδηγήσει εν τέλει σε αντισατανικό δρόμο νομίζοντας ο παραπλανημένος ότι θα υπηρετεί εκεί τον Σατανά μαζί με κάποιους άλλους παραπλανημένους που θα νομίζουν και εκείνοι ότι είναι ‘’σατανιστές’’, παρόλο που ενδεχομένως να κάνουν σατανικά τελετουργικά! Αν για παράδειγμα αγνοεί ότι ο Μεσσίας των εβραίων είναι ο Χριστός παρόλο που (όπως διαβάσαμε πιο πάνω) κάποιοι εξ’ αυτών περιμένουν να έρθει κάποιος άλλος ή να φέρουν οι ίδιοι έναν δικό τους ώστε να συνεχίζει να έχει λόγο ύπαρξης η εβραϊκή θρησκεία ως αντιχριστιανική, τότε πανεύκολα μπορεί να μπλέξει σε κάποια θρησκευτική τους οργάνωση νομίζοντας πως ο αντιχριστιανισμός της οφείλεται για σατανικούς λόγους ή γιατί περιμένει τον Αντίχριστο επειδή έτσι άκουσε από ποικίλους άλλους προπαγανδιστές, συνήθως χριστιανούς για αντισημιτικούς λόγους είτε επειδή εβραίοι οδήγησαν στη Σταύρωση τον Χριστό ή Μεσσία τους (όπως προφητεύεται αυτό και από την Παλαιά Διαθήκη τους που θα δούμε) είτε γιατί ο εβραϊσμός πολεμάει τη χριστιανική θρησκεία ώστε να συνεχίζει να έχει λόγο ύπαρξης ο σιωνισμός του!
Διαφορετικά, όλοι οι εβραιοσιωνιστές θα έπρεπε να γίνουν χριστιανοί αν αποδεχόντουσαν τον Χριστό ως Μεσσία τους και θα κέρδιζε έτσι ο χριστιανισμός εις βάρος των κοσμοεξουσιαστικών τους επιδιώξεων όπως θυμηθήκαμε πιο πάνω, παρατηρώντας επίσης από εκείνο το διαφωτιστικό κείμενο ότι η διαμάχη μεταξύ εβραιοσιωνιστών και χριστιανών μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει επειδή οι εβραίοι πιστεύουν σε διαφορετικό από τους χριστιανούς Θεό ή στον Σατανά, όπως λανθασμένα ή επίτηδες (π.χ. για τα συμφέροντα του εβραϊσμού όπως είπαμε) ισχυρίζονται κάποιοι Γνωστικοί λόγου χάρη δημιουργώντας πάλι θεολογική σύγχυση για το ποιος θεός δημιούργησε τον Σατανά και απέναντι σε ποιον θεό υπήρξε έπειτα αντίθεος για να ονομαστεί έτσι ή Ανθιστάμενος αλλιώς περιγραφικά, αλλά υπάρχει αυτή η μεταξύ τους διαφορά εξαιτίας της διαφορετικής προσέγγισης που κάνουν θεολογικά οι εβραιοσιωνιστές απέναντι στον Μεσσία του ίδιου όμως Θεού που έχουν με τους χριστιανούς! Αν δεν μάθει όμως ποτέ κάποιος σατανιστής ή όποιος ενδιαφέρεται να γίνει αυτή τη διαφορά έχοντας θεολογική άγνοια με άλλα λόγια, τότε ούτε που θα καταλάβει ποτέ ότι με την αντιχριστιανική του στάση θα υπηρετεί παρά μόνο τους εβραιοσιωνιστές (με τον τρόπο που είδαμε σε εκείνο το θεολογικό κείμενο) από τη στιγμή που δεν θα είναι αντισιωνιστής και αντιεβραίος ως αντίθεος απέναντι στον δικό τους Θεό! Τόσο απλά.
Μαθαίνοντας όμως τις συγκεκριμένες προφητείες για την έλευση του Μεσσία ή Χριστού τους από την εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη μάλιστα όπως ακριβώς εκπληρώθηκαν έπειτα στη χριστιανική Καινή που ακολούθησε (πριν εμφανιστεί Χριστός και χριστιανισμός ως θρησκεία μετέπειτα), όχι μόνο αντιλαμβάνεται πως εβραίοι και χριστιανοί στον ίδιο Θεό πιστεύουνε διαφωνώντας μόνο ως προς τον Μεσσία εκείνου του Θεού, αλλά και τη θεοπνευστία της Βίβλου για να εκπληρωθούν όλα αυτά προφητικά, ένα γεγονός που σημαίνει ότι πράγματι ισχύουν και τα όσα αναφέρει για τον Σατανά η Βίβλος ώστε να γνωρίζουμε ότι σίγουρα απευθυνόμαστε σε Εκείνον τελετουργικά! Πριν καταδείξουμε όμως τις συγκεκριμένες και κυριότερες προφητείες μέσα από την χρόνια αρθογραφία μας που τις συμπεριλαμβάνει για τους λόγους που εξηγήσαμε, θα θυμηθούμε πρώτα και κάποια άλλα αποδεικτικά στοιχεία που πιστοποιούν ότι πράγματι τα Βιβλικά κείμενα που διαβάζουμε σήμερα είναι τα ίδια με αυτά που γράφτηκαν εκείνη την εποχή, σε περίπτωση δηλαδή που νομίζει κανείς ότι παραχαράχτηκαν ή αλλάχτηκαν στην πάροδο του χρόνου και έτσι διαβάζουμε σήμερα λάθος πράγματα και για τον Σατανά πέρα από τον Βιβλικό Θεό ή Χριστό. Παρεμπιπτόντως, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτοί που λένε διαφορετικά πράγματα για τον Σατανά από αυτά που αναφέρει η Βίβλος και άλλα θρησκευτικά κείμενα εκείνης της εποχής (σ.σ. μόλις από το 1960 και έπειτα σημειωτέον η υποτιθέμενη ‘’αλήθεια’’ τους για να προσαρμοστεί στην αθεϊστική ‘’Νέα Εποχή’’ και στην πανθρησκευτική της Μασονίας μόλις από τον 18ο αιώνα μέχρι σήμερα και η δική της υποτιθέμενη ‘’αλήθεια’’), όχι μόνο δεν τεκμηριώνουν τη δική τους αξιοπιστία από πουθενά, αλλά δεν παρουσιάζουν ούτε καν θρησκευτικά κείμενα! Είτε αναφέρονται σε προσωπικές(!) απόψεις άλλων ή δικές τους για το τι είναι ο Σατανάς είτε χρησιμοποιούν διαφορετικές ιστορίες (θεολογικές και μη) προσπαθώντας να παρουσιάσουν τον Σατανά σαν κάτι άλλο που ούτε καν αναφέρουν το όνομά Του, όπως εντελώς ξεκάθαρα κάνει αντιθέτως η Βίβλος! Τα συμπεράσματα δικά σας λοιπόν ως προς τι να πιστέψετε ότι είναι ο Σατανάς και τι δεν είναι, αλλά και για ποιους λόγους αποφεύγεται επιμελώς η Βιβλική περιγραφή και αναφορά Του από όσους σας παρουσιάζονται σήμερα δημοσίως ως ‘’σατανιστές’’!!!
Εις ότι αφορά τέλος τα επιπρόσθετα θρησκευτικά κείμενα που ασπαζόμαστε εκτός Βίβλου και αν μπορούμε να βασιζόμαστε σε αυτά, ας σημειωθεί ότι δεν αναιρούν όμως τα Βιβλικά κείμενα για αυτά που αναφέρουν περί Σατανά (σαν και αυτά που δώσαμε συνοπτικά στην αρχή του παρόντος άρθρου), αλλά τα συμπληρώνουν ακριβώς επειδή η Βίβλος γράφτηκε για να δοθεί σε εβραιοχριστιανούς και όχι σε σατανιστές! Στο απόκρυφο Ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου που χρησιμοποιούμε για παράδειγμα, μαθαίνουμε την ίδια ταυτότητα του Σατανά που μας δίνει η Βίβλος (π.χ. όνομα, άγγελος του Βιβλικού Θεού και αντίθεη συμπεριφορά) όταν λέει στον απόστολο Βαρθολομαίο ότι: ‘’Ἀποκριθείς ὁ Βελίαρ λέγει. εἰ θέλεις μαθεῖν τό ὄνομά μου, πρῶτον ἐλεγόμην σαταναήλ, ὅ ἑρμηνεύεται ἐξάγγελος Θεοῦ. τότε δέ ἀγνοῶν ἀντίτυπον τοῦ Θεοῦ, καί ἐκλήθη τό ὄνομά μου σατανᾶς, ὅ ἐστιν ἄγγελος ταρταροῦχος’’ και ότι ο Σατανάς δημιούργησε μετά την Πτώση του από τον Βιβλικό Παράδεισο τον φυσικό κόσμο που ζούμε σήμερα (όπως αναφέρει παρομοίως και το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη που επίσης χρησιμοποιούμε) για να συνεχίζει να τρέφεται ενεργειακά από τη στιγμή που αποκόπηκε από την άπειρη ενέργεια του Βιβλικού Θεού (σ.σ. ειδάλλως θα έπαυε ο Σατανάς να παραμένει έτσι αθάνατος), χωρίς όμως να αναιρεί τη Βιβλική Δημιουργία εφ’ όσον αναφέρεται εκεί πέρα ότι υπήρξε πρώτα εκείνη που προηγήθηκε από αυτή του Σατανά: ‘’ἐπείπερ ἔτι καί τήν θείαν περιέκειτο μορφήν καί στολήν, καί τήν δημιοργικήν ἐκέκτητο δύναμιν, συγκαλέσαι τάς συγκαταπεσούσας αὐτῷ δυνάμεις, καί θάρσος αὐταῖς ἐμβαλεῖν, καί εἰπεῖν, ὡς Ἐπεί τόν οὐρανόν καί τήν γῆν ὁ Θεός ἐποίησεν˙ Ἐν ἀρχῇ γάρ, φησίν, ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν˙ ποιήσω κἀγώ δεύτερον οὐρανόν, ὡς δεύτερος Θεός, καί τά ἐξῆς’’. Μόνον όποιος γνωρίζει λοιπόν όλα αυτά τα θεολογικά γεγονότα που αναφέραμε, (πέρα από την ολοκληρωμένη ταυτότητα του Σατανά) θα μπορεί να είναι σε θέση να καταρρίπτει κιόλας πλάνες σαν την παρακάτω ερώτηση (που ρωτά και για την αξιοπιστία των Βιβλικών Γραφών) που απαντήσαμε (από ένα απεσταλμένο ερωτηματολόγιο στην προηγούμενη ιστοσελίδα μας) χωρίς να κινδυνεύει να παγιδευτεί σε αντισατανικούς δρόμους:
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τέλος ένα ερώτημα που προκύπτει σύμφωνα με τα γραφόμενα της Βίβλου είναι το εξής: Η βίβλος σκιαγραφεί τον Θεό ως παντογνώστη και παντοδύναμο και τον εωσφόρο ως έναν αποστάτη και εν συνεχεία έκπτωτο άγγελο που μετά την επανάστασή του κατά του δημιουργού του κατέλαβε την κυριαρχία της κόλασης και αποτελεί μέχρι και το σήμερα τον εχθρό του αληθινού θεού (σύμφωνα με τις γραφές και τις χριστιανικές διδασκαλίες). Παρόλα αυτά εδώ προκύπτει το εξής λογικό ερώτημα που απασχολεί τόσο τους μαθητές μας όσο και τον απλό κόσμο: Πως μία τέτοια συμπαντική και κοσμική υπερδύναμη όπως ο παντογνώστης και παντοδύναμος θεός δεν ήταν σε θέση να προβλέψει την επανάσταση και αντιδικία του Εωσφόρου εναντίων του και πως εφόσον ορίζεται ως παντοδύναμος επέτρεψε την ύπαρξή του εφόσον θα μπορούσε αφενός να μην τον έχει δημιουργήσει εκ των προτέρων και αφετέρου να έχει καταστρέψει με την παντοδυναμία του το δημιούργημα αυτό? Είναι κατά την γνώμη μου οξύμωρο σχήμα να παρουσιάζει κανείς μία οντότητα ως παντοδύναμη και υπέρτατη και εν συνεχεία να δείχνει ότι αυτή η δύναμη έχει εχθρούς που δεν έχει κατορθώσει να κατανικήσει. Αυτό μας βάζει σε σκέψεις είτε για την αξιοπιστία των γραφών αυτών, είτε για την παντοδυναμία του θεού είτε για την απαραίτητη ύπαρξη δύο αντικρουόμενων δυνάμεων που φαίνονται να μην είναι στην πραγματικότητα και τόσο αντικρουόμενες από τη στιγμή που όπως φαίνεται η μία υπάρχει για να εξυπηρετεί τους σκοπούς της άλλης και το αντίθετο. Ποια είναι η άποψή σας για αυτό?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν υπάρχει απλά μια άποψη για αυτό, αλλά και πάλι Βιβλική τεκμηρίωση θρησκευτικά απέναντι σε κουτοπόνηρους ανθρώπους που προσπαθούν με διάφορες σοφιστείες, είτε να θίξουν την αξιοπιστία των Γραφών, είτε να πείσουν για πανθρησκευτικούς λόγους εξυπηρέτησης της παγκοσμιοποίησής τους ότι δεν υπάρχουν αντιμαχόμενοι θεοί ή ότι τάχα είναι όλοι το ίδιο πράγμα. Αυτό που δολίως αποκρύπτεται με δυο λόγια αλλά αναλύεται λεπτομερέστατα μέχρι και σε χριστιανικά ιστολόγια, είναι ότι σκοπίμως παραβλέπεται πως όλα τα έργα του Βιβλικού Θεού είναι καλά και δίκαια, για αυτό δεν μπορεί να έφτιαξε εξαρχής ένα άδικο ή κακό πλάσμα. Ο Θεός δημιούργησε ένα πρόσωπο (ο Εωσφόρος αρχικά) το οποίο έγινε από μόνο του Διάβολος αργότερα. Η Αγία Γραφή λέει για τον Θεό: ‘’Οι ενέργειές του είναι τέλειες, διότι όλες οι οδοί του είναι δικαιοσύνη. Θεός πιστότητας, στον οποίο δεν υπάρχει αδικία· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός’’ (Δευτερονόμιο 32:3-5). Από αυτή τη δήλωση συμπεραίνουμε ότι ο Σατανάς ή Διάβολος ήταν κάποτε ένα τέλειο και δίκαιο πλάσμα. Μάλιστα, ήταν αγγελικός γιος του Θεού. Σύμφωνα με το εδάφιο Ιωάννης 8:44, ο Ιησούς είπε ότι ο Διάβολος ‘’δεν έμεινε σταθερός στην αλήθεια’’, υπονοώντας πως ο Σατανάς υπήρξε κάποτε φιλαλήθης και άμεμπτος. Εντούτοις, όπως όλα τα άλλα νοήμονα πλάσματα του Ιεχωβά, έτσι και ο άγγελος που έγινε Σατανάς ήταν ελεύθερος να επιλέξει ανάμεσα στο σωστό και στο εσφαλμένο. Επιλέγοντας να εναντιωθεί στον Θεό και υποκινώντας το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι να τον ακολουθήσει, έκανε τον εαυτό του Σατανά, που σημαίνει «Ανθιστάμενος».—Γένεση 3:1-5· Αποκάλυψη 12:9. Αν τώρα ο Βιβλικός Θεός κατέστρεφε έπειτα τον Διάβολο που του εναντιώθηκε έπειτα, τότε θα αυτοαναιρούνταν από τη στιγμή που θα καταπατούσε την ελευθερία της βούλησης που έδωσε στα όντα του αυτός ο ίδιος και τότε θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε απολύτως δικαιολογημένα αναξιόπιστες τις Γραφές, όταν θα μας έλεγαν ότι ο Θεός δίνει την ελευθερία της βούλησης στον καθένα για να πράξει όπως θέλει και την ίδια ώρα την καταπατάει για να σταματήσει αυτούς που του εναντιώνονται (άρα δεν θα υπήρχε καμιά ελευθερία βούλησης έτσι εξ αρχής).
Διαφορετικά, όλοι οι εβραιοσιωνιστές θα έπρεπε να γίνουν χριστιανοί αν αποδεχόντουσαν τον Χριστό ως Μεσσία τους και θα κέρδιζε έτσι ο χριστιανισμός εις βάρος των κοσμοεξουσιαστικών τους επιδιώξεων όπως θυμηθήκαμε πιο πάνω, παρατηρώντας επίσης από εκείνο το διαφωτιστικό κείμενο ότι η διαμάχη μεταξύ εβραιοσιωνιστών και χριστιανών μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει επειδή οι εβραίοι πιστεύουν σε διαφορετικό από τους χριστιανούς Θεό ή στον Σατανά, όπως λανθασμένα ή επίτηδες (π.χ. για τα συμφέροντα του εβραϊσμού όπως είπαμε) ισχυρίζονται κάποιοι Γνωστικοί λόγου χάρη δημιουργώντας πάλι θεολογική σύγχυση για το ποιος θεός δημιούργησε τον Σατανά και απέναντι σε ποιον θεό υπήρξε έπειτα αντίθεος για να ονομαστεί έτσι ή Ανθιστάμενος αλλιώς περιγραφικά, αλλά υπάρχει αυτή η μεταξύ τους διαφορά εξαιτίας της διαφορετικής προσέγγισης που κάνουν θεολογικά οι εβραιοσιωνιστές απέναντι στον Μεσσία του ίδιου όμως Θεού που έχουν με τους χριστιανούς! Αν δεν μάθει όμως ποτέ κάποιος σατανιστής ή όποιος ενδιαφέρεται να γίνει αυτή τη διαφορά έχοντας θεολογική άγνοια με άλλα λόγια, τότε ούτε που θα καταλάβει ποτέ ότι με την αντιχριστιανική του στάση θα υπηρετεί παρά μόνο τους εβραιοσιωνιστές (με τον τρόπο που είδαμε σε εκείνο το θεολογικό κείμενο) από τη στιγμή που δεν θα είναι αντισιωνιστής και αντιεβραίος ως αντίθεος απέναντι στον δικό τους Θεό! Τόσο απλά.
Μαθαίνοντας όμως τις συγκεκριμένες προφητείες για την έλευση του Μεσσία ή Χριστού τους από την εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη μάλιστα όπως ακριβώς εκπληρώθηκαν έπειτα στη χριστιανική Καινή που ακολούθησε (πριν εμφανιστεί Χριστός και χριστιανισμός ως θρησκεία μετέπειτα), όχι μόνο αντιλαμβάνεται πως εβραίοι και χριστιανοί στον ίδιο Θεό πιστεύουνε διαφωνώντας μόνο ως προς τον Μεσσία εκείνου του Θεού, αλλά και τη θεοπνευστία της Βίβλου για να εκπληρωθούν όλα αυτά προφητικά, ένα γεγονός που σημαίνει ότι πράγματι ισχύουν και τα όσα αναφέρει για τον Σατανά η Βίβλος ώστε να γνωρίζουμε ότι σίγουρα απευθυνόμαστε σε Εκείνον τελετουργικά! Πριν καταδείξουμε όμως τις συγκεκριμένες και κυριότερες προφητείες μέσα από την χρόνια αρθογραφία μας που τις συμπεριλαμβάνει για τους λόγους που εξηγήσαμε, θα θυμηθούμε πρώτα και κάποια άλλα αποδεικτικά στοιχεία που πιστοποιούν ότι πράγματι τα Βιβλικά κείμενα που διαβάζουμε σήμερα είναι τα ίδια με αυτά που γράφτηκαν εκείνη την εποχή, σε περίπτωση δηλαδή που νομίζει κανείς ότι παραχαράχτηκαν ή αλλάχτηκαν στην πάροδο του χρόνου και έτσι διαβάζουμε σήμερα λάθος πράγματα και για τον Σατανά πέρα από τον Βιβλικό Θεό ή Χριστό. Παρεμπιπτόντως, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτοί που λένε διαφορετικά πράγματα για τον Σατανά από αυτά που αναφέρει η Βίβλος και άλλα θρησκευτικά κείμενα εκείνης της εποχής (σ.σ. μόλις από το 1960 και έπειτα σημειωτέον η υποτιθέμενη ‘’αλήθεια’’ τους για να προσαρμοστεί στην αθεϊστική ‘’Νέα Εποχή’’ και στην πανθρησκευτική της Μασονίας μόλις από τον 18ο αιώνα μέχρι σήμερα και η δική της υποτιθέμενη ‘’αλήθεια’’), όχι μόνο δεν τεκμηριώνουν τη δική τους αξιοπιστία από πουθενά, αλλά δεν παρουσιάζουν ούτε καν θρησκευτικά κείμενα! Είτε αναφέρονται σε προσωπικές(!) απόψεις άλλων ή δικές τους για το τι είναι ο Σατανάς είτε χρησιμοποιούν διαφορετικές ιστορίες (θεολογικές και μη) προσπαθώντας να παρουσιάσουν τον Σατανά σαν κάτι άλλο που ούτε καν αναφέρουν το όνομά Του, όπως εντελώς ξεκάθαρα κάνει αντιθέτως η Βίβλος! Τα συμπεράσματα δικά σας λοιπόν ως προς τι να πιστέψετε ότι είναι ο Σατανάς και τι δεν είναι, αλλά και για ποιους λόγους αποφεύγεται επιμελώς η Βιβλική περιγραφή και αναφορά Του από όσους σας παρουσιάζονται σήμερα δημοσίως ως ‘’σατανιστές’’!!!
Εις ότι αφορά τέλος τα επιπρόσθετα θρησκευτικά κείμενα που ασπαζόμαστε εκτός Βίβλου και αν μπορούμε να βασιζόμαστε σε αυτά, ας σημειωθεί ότι δεν αναιρούν όμως τα Βιβλικά κείμενα για αυτά που αναφέρουν περί Σατανά (σαν και αυτά που δώσαμε συνοπτικά στην αρχή του παρόντος άρθρου), αλλά τα συμπληρώνουν ακριβώς επειδή η Βίβλος γράφτηκε για να δοθεί σε εβραιοχριστιανούς και όχι σε σατανιστές! Στο απόκρυφο Ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου που χρησιμοποιούμε για παράδειγμα, μαθαίνουμε την ίδια ταυτότητα του Σατανά που μας δίνει η Βίβλος (π.χ. όνομα, άγγελος του Βιβλικού Θεού και αντίθεη συμπεριφορά) όταν λέει στον απόστολο Βαρθολομαίο ότι: ‘’Ἀποκριθείς ὁ Βελίαρ λέγει. εἰ θέλεις μαθεῖν τό ὄνομά μου, πρῶτον ἐλεγόμην σαταναήλ, ὅ ἑρμηνεύεται ἐξάγγελος Θεοῦ. τότε δέ ἀγνοῶν ἀντίτυπον τοῦ Θεοῦ, καί ἐκλήθη τό ὄνομά μου σατανᾶς, ὅ ἐστιν ἄγγελος ταρταροῦχος’’ και ότι ο Σατανάς δημιούργησε μετά την Πτώση του από τον Βιβλικό Παράδεισο τον φυσικό κόσμο που ζούμε σήμερα (όπως αναφέρει παρομοίως και το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη που επίσης χρησιμοποιούμε) για να συνεχίζει να τρέφεται ενεργειακά από τη στιγμή που αποκόπηκε από την άπειρη ενέργεια του Βιβλικού Θεού (σ.σ. ειδάλλως θα έπαυε ο Σατανάς να παραμένει έτσι αθάνατος), χωρίς όμως να αναιρεί τη Βιβλική Δημιουργία εφ’ όσον αναφέρεται εκεί πέρα ότι υπήρξε πρώτα εκείνη που προηγήθηκε από αυτή του Σατανά: ‘’ἐπείπερ ἔτι καί τήν θείαν περιέκειτο μορφήν καί στολήν, καί τήν δημιοργικήν ἐκέκτητο δύναμιν, συγκαλέσαι τάς συγκαταπεσούσας αὐτῷ δυνάμεις, καί θάρσος αὐταῖς ἐμβαλεῖν, καί εἰπεῖν, ὡς Ἐπεί τόν οὐρανόν καί τήν γῆν ὁ Θεός ἐποίησεν˙ Ἐν ἀρχῇ γάρ, φησίν, ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν˙ ποιήσω κἀγώ δεύτερον οὐρανόν, ὡς δεύτερος Θεός, καί τά ἐξῆς’’. Μόνον όποιος γνωρίζει λοιπόν όλα αυτά τα θεολογικά γεγονότα που αναφέραμε, (πέρα από την ολοκληρωμένη ταυτότητα του Σατανά) θα μπορεί να είναι σε θέση να καταρρίπτει κιόλας πλάνες σαν την παρακάτω ερώτηση (που ρωτά και για την αξιοπιστία των Βιβλικών Γραφών) που απαντήσαμε (από ένα απεσταλμένο ερωτηματολόγιο στην προηγούμενη ιστοσελίδα μας) χωρίς να κινδυνεύει να παγιδευτεί σε αντισατανικούς δρόμους:
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τέλος ένα ερώτημα που προκύπτει σύμφωνα με τα γραφόμενα της Βίβλου είναι το εξής: Η βίβλος σκιαγραφεί τον Θεό ως παντογνώστη και παντοδύναμο και τον εωσφόρο ως έναν αποστάτη και εν συνεχεία έκπτωτο άγγελο που μετά την επανάστασή του κατά του δημιουργού του κατέλαβε την κυριαρχία της κόλασης και αποτελεί μέχρι και το σήμερα τον εχθρό του αληθινού θεού (σύμφωνα με τις γραφές και τις χριστιανικές διδασκαλίες). Παρόλα αυτά εδώ προκύπτει το εξής λογικό ερώτημα που απασχολεί τόσο τους μαθητές μας όσο και τον απλό κόσμο: Πως μία τέτοια συμπαντική και κοσμική υπερδύναμη όπως ο παντογνώστης και παντοδύναμος θεός δεν ήταν σε θέση να προβλέψει την επανάσταση και αντιδικία του Εωσφόρου εναντίων του και πως εφόσον ορίζεται ως παντοδύναμος επέτρεψε την ύπαρξή του εφόσον θα μπορούσε αφενός να μην τον έχει δημιουργήσει εκ των προτέρων και αφετέρου να έχει καταστρέψει με την παντοδυναμία του το δημιούργημα αυτό? Είναι κατά την γνώμη μου οξύμωρο σχήμα να παρουσιάζει κανείς μία οντότητα ως παντοδύναμη και υπέρτατη και εν συνεχεία να δείχνει ότι αυτή η δύναμη έχει εχθρούς που δεν έχει κατορθώσει να κατανικήσει. Αυτό μας βάζει σε σκέψεις είτε για την αξιοπιστία των γραφών αυτών, είτε για την παντοδυναμία του θεού είτε για την απαραίτητη ύπαρξη δύο αντικρουόμενων δυνάμεων που φαίνονται να μην είναι στην πραγματικότητα και τόσο αντικρουόμενες από τη στιγμή που όπως φαίνεται η μία υπάρχει για να εξυπηρετεί τους σκοπούς της άλλης και το αντίθετο. Ποια είναι η άποψή σας για αυτό?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν υπάρχει απλά μια άποψη για αυτό, αλλά και πάλι Βιβλική τεκμηρίωση θρησκευτικά απέναντι σε κουτοπόνηρους ανθρώπους που προσπαθούν με διάφορες σοφιστείες, είτε να θίξουν την αξιοπιστία των Γραφών, είτε να πείσουν για πανθρησκευτικούς λόγους εξυπηρέτησης της παγκοσμιοποίησής τους ότι δεν υπάρχουν αντιμαχόμενοι θεοί ή ότι τάχα είναι όλοι το ίδιο πράγμα. Αυτό που δολίως αποκρύπτεται με δυο λόγια αλλά αναλύεται λεπτομερέστατα μέχρι και σε χριστιανικά ιστολόγια, είναι ότι σκοπίμως παραβλέπεται πως όλα τα έργα του Βιβλικού Θεού είναι καλά και δίκαια, για αυτό δεν μπορεί να έφτιαξε εξαρχής ένα άδικο ή κακό πλάσμα. Ο Θεός δημιούργησε ένα πρόσωπο (ο Εωσφόρος αρχικά) το οποίο έγινε από μόνο του Διάβολος αργότερα. Η Αγία Γραφή λέει για τον Θεό: ‘’Οι ενέργειές του είναι τέλειες, διότι όλες οι οδοί του είναι δικαιοσύνη. Θεός πιστότητας, στον οποίο δεν υπάρχει αδικία· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός’’ (Δευτερονόμιο 32:3-5). Από αυτή τη δήλωση συμπεραίνουμε ότι ο Σατανάς ή Διάβολος ήταν κάποτε ένα τέλειο και δίκαιο πλάσμα. Μάλιστα, ήταν αγγελικός γιος του Θεού. Σύμφωνα με το εδάφιο Ιωάννης 8:44, ο Ιησούς είπε ότι ο Διάβολος ‘’δεν έμεινε σταθερός στην αλήθεια’’, υπονοώντας πως ο Σατανάς υπήρξε κάποτε φιλαλήθης και άμεμπτος. Εντούτοις, όπως όλα τα άλλα νοήμονα πλάσματα του Ιεχωβά, έτσι και ο άγγελος που έγινε Σατανάς ήταν ελεύθερος να επιλέξει ανάμεσα στο σωστό και στο εσφαλμένο. Επιλέγοντας να εναντιωθεί στον Θεό και υποκινώντας το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι να τον ακολουθήσει, έκανε τον εαυτό του Σατανά, που σημαίνει «Ανθιστάμενος».—Γένεση 3:1-5· Αποκάλυψη 12:9. Αν τώρα ο Βιβλικός Θεός κατέστρεφε έπειτα τον Διάβολο που του εναντιώθηκε έπειτα, τότε θα αυτοαναιρούνταν από τη στιγμή που θα καταπατούσε την ελευθερία της βούλησης που έδωσε στα όντα του αυτός ο ίδιος και τότε θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε απολύτως δικαιολογημένα αναξιόπιστες τις Γραφές, όταν θα μας έλεγαν ότι ο Θεός δίνει την ελευθερία της βούλησης στον καθένα για να πράξει όπως θέλει και την ίδια ώρα την καταπατάει για να σταματήσει αυτούς που του εναντιώνονται (άρα δεν θα υπήρχε καμιά ελευθερία βούλησης έτσι εξ αρχής).
Ας δούμε τι συμβαίνει με τα άλλα αρχαία βιβλία.
Για τα τόσο μεγάλης σημασίας έργα του Ομήρου, δεν έχουμε κείμενο γραμμένο πριν από τον 13ο αιώνα μ.Χ.!
Για τα έργα του Πλάτωνα, τα αρχαιότερα χειρόγραφα που έχουμε προέρχονται από τον 9ο αιώνα μ.Χ.
Για την ιστορία του Θουκυδίδη, που γράφτηκε τον 5ο π.Χ. αιώνα, τα αρχαιότερα χειρόγραφα προέρχονται από τον 10ο μ.Χ. αιώνα.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την Ιστορία του Ηροδότου, ενώ παρόμοια ισχύουν και για τα έργα των Ρωμαίων.
Όμως αν εξαιρέσουμε τον Όμηρο, για τον οποίο δημιουργήθηκαν στο παρελθόν πολλά ζητήματα γύρω απ’αυτόν και τα έργα του, για όλους τους άλλους συγγραφείς, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ η πατρότητα και η αυθεντικότητα των κειμένων τους.
Ας δούμε τώρα τι συμβαίνει με την Καινή Διαθήκη.
Τα περισσότερα από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, γράφτηκαν σε διάστημα περίπου 20 ετών (μεταξύ 50 και 70 μ.Χ.), απέχουν δε, περίπου, μόνο 30-40 έτη από την εποχή της επίγειας ζωής του Χριστού.
Τα κείμενα αυτά γράφτηκαν τόσο κοντά στα ιστορούμενα γεγονότα, ώστε είναι φύσει αδύνατον να γίνονταν αυτά αποδεκτά, εάν περιείχαν ψέματα.
Και τούτο, διότι ζούσαν πολλοί άνθρωποι που ήταν σύγχρονοι των γεγονότων, οι οποίοι θα μπορούσαν με κάθε ευκολία να τα διαψεύσουν.
Μέχρι το 95 μ.Χ., γράφτηκε και το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, που είναι η Αποκάλυψη του Ιωάννη. Αυτό αποδεικνύεται σαφέστατα κι από τα έργα χριστιανών συγγραφέων, του τέλους του α΄ και των αρχών του β΄ μ.Χ. αιώνα, οι οποίοι αναφέρουν ολόκληρα χωρία της Καινής Διαθήκης ή παραπέμπουν σ’αυτά.
Τα ίδια τα γραπτά των συγγραφέων της Καινής Διαθήκης, δεν έχουν βέβαια διασωθεί. Έχουν όμως διασωθεί μέχρι σήμερα 4.000 ελληνικά χειρόγραφα, που περιέχουν ολόκληρη ή μέρη της Καινής Διαθήκης. Από τα χειρόγραφα αυτά, περισσότερα από 40 έχουν ηλικία πάνω από χίλια χρόνια.
Ακόμη, σώζονται τρεις μεγάλοι κώδικες (δηλαδή, βιβλία από πάπυρο ή περγαμηνή) του κειμένου της Καινής Διαθήκης (Βατικανός, Σιναϊτικός, Αλεξανδρινός), που ανάγονται στον 4ο αιώνα μ.Χ.
Επίσης, υπάρχουν 15 μεταφράσεις της Καινής Διαθήκης σε αρχαίες γλώσσες. Από τη θηβαϊκή μετάφραση, σώζεται τμήμα πάνω σε πάπυρο που γράφτηκε περί το 300 μ.Χ.
Υπάρχουν και άλλοι πάπυροι που περιέχουν αποσπάσματα της Καινής Διαθήκης, που χρονολογούνται γύρω στο 200 μ.Χ. Ο παλαιότερος απ’αυτούς, βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Μάντσεστερ και χρονολογείται από τους ειδικούς γύρω στο 130 μ.Χ.
Και το σημαντικότερο είναι, πως όλα ανεξαιρέτως τα σωζόμενα κείμενα, που αποτελούν, όπως είναι φυσικό, προϊόντα διαφορετικών συγγραφέων, γράφουν εξακριβωμένα ακριβώς τα ίδια πράγματα.
Το συμπέρασμα λοιπόν, έπειτα από όλα τα παραπάνω, και φυσικά από το πλήθος των χειρογράφων και τις χρονολογίες που γράφτηκαν, είναι ότι η Καινή Διαθήκη αποτελεί το περισσότερο ιστορικά και επιστημονικά κατοχυρωμένο βιβλίο, σε σύγκριση με οποιοδήποτε άλλο αρχαίο.
Όσον αφορά τώρα τη χρονολόγηση των κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης, σας αναφέρω την εξής σημαντική διαπίστωση: Ως το 1947, τα παλαιότερα χειρόγραφα (κώδικες) τα οποία διασώζονταν σε διάφορα μουσεία, ανάγονταν στον 9ο μ.Χ. αιώνα.
Όμως τη χρονιά εκείνη, ανακαλύφθηκαν σε σπήλαια της ερήμου της Ιουδαίας, χιλιάδες αποσπάσματα Βιβλικών κειμένων, τα περισσότερα από τα οποία χρονολογήθηκαν ότι ανήκουν στον 2ο και 1ο π.Χ. αιώνα.
Τα ευρήματα αυτά είναι σήμερα γνωστά ως χειρόγραφα του Κουμράν, ή χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας. Η συγκριτική μελέτη, ανάμεσα στα κείμενα αυτά, και σ’αυτά που διαβάζουμε σήμερα, παρά την τεράστια χρονική απόσταση που τα χωρίζει, απέδειξε ότι δεν υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές.
Συνεπώς, όπως εύκολα αποδεικνύεται από όλα τα προαναφερόμενα, και τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης είναι αυθεντικά και αξιόπιστα, όπως ακριβώς και τα κείμενα της Καινής Διαθήκης.
(σ.σ. από τον κατηχητή Κωνσταντίνο Ρόκα)
Για τα τόσο μεγάλης σημασίας έργα του Ομήρου, δεν έχουμε κείμενο γραμμένο πριν από τον 13ο αιώνα μ.Χ.!
Για τα έργα του Πλάτωνα, τα αρχαιότερα χειρόγραφα που έχουμε προέρχονται από τον 9ο αιώνα μ.Χ.
Για την ιστορία του Θουκυδίδη, που γράφτηκε τον 5ο π.Χ. αιώνα, τα αρχαιότερα χειρόγραφα προέρχονται από τον 10ο μ.Χ. αιώνα.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την Ιστορία του Ηροδότου, ενώ παρόμοια ισχύουν και για τα έργα των Ρωμαίων.
Όμως αν εξαιρέσουμε τον Όμηρο, για τον οποίο δημιουργήθηκαν στο παρελθόν πολλά ζητήματα γύρω απ’αυτόν και τα έργα του, για όλους τους άλλους συγγραφείς, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ η πατρότητα και η αυθεντικότητα των κειμένων τους.
Ας δούμε τώρα τι συμβαίνει με την Καινή Διαθήκη.
Τα περισσότερα από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, γράφτηκαν σε διάστημα περίπου 20 ετών (μεταξύ 50 και 70 μ.Χ.), απέχουν δε, περίπου, μόνο 30-40 έτη από την εποχή της επίγειας ζωής του Χριστού.
Τα κείμενα αυτά γράφτηκαν τόσο κοντά στα ιστορούμενα γεγονότα, ώστε είναι φύσει αδύνατον να γίνονταν αυτά αποδεκτά, εάν περιείχαν ψέματα.
Και τούτο, διότι ζούσαν πολλοί άνθρωποι που ήταν σύγχρονοι των γεγονότων, οι οποίοι θα μπορούσαν με κάθε ευκολία να τα διαψεύσουν.
Μέχρι το 95 μ.Χ., γράφτηκε και το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, που είναι η Αποκάλυψη του Ιωάννη. Αυτό αποδεικνύεται σαφέστατα κι από τα έργα χριστιανών συγγραφέων, του τέλους του α΄ και των αρχών του β΄ μ.Χ. αιώνα, οι οποίοι αναφέρουν ολόκληρα χωρία της Καινής Διαθήκης ή παραπέμπουν σ’αυτά.
Τα ίδια τα γραπτά των συγγραφέων της Καινής Διαθήκης, δεν έχουν βέβαια διασωθεί. Έχουν όμως διασωθεί μέχρι σήμερα 4.000 ελληνικά χειρόγραφα, που περιέχουν ολόκληρη ή μέρη της Καινής Διαθήκης. Από τα χειρόγραφα αυτά, περισσότερα από 40 έχουν ηλικία πάνω από χίλια χρόνια.
Ακόμη, σώζονται τρεις μεγάλοι κώδικες (δηλαδή, βιβλία από πάπυρο ή περγαμηνή) του κειμένου της Καινής Διαθήκης (Βατικανός, Σιναϊτικός, Αλεξανδρινός), που ανάγονται στον 4ο αιώνα μ.Χ.
Επίσης, υπάρχουν 15 μεταφράσεις της Καινής Διαθήκης σε αρχαίες γλώσσες. Από τη θηβαϊκή μετάφραση, σώζεται τμήμα πάνω σε πάπυρο που γράφτηκε περί το 300 μ.Χ.
Υπάρχουν και άλλοι πάπυροι που περιέχουν αποσπάσματα της Καινής Διαθήκης, που χρονολογούνται γύρω στο 200 μ.Χ. Ο παλαιότερος απ’αυτούς, βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Μάντσεστερ και χρονολογείται από τους ειδικούς γύρω στο 130 μ.Χ.
Και το σημαντικότερο είναι, πως όλα ανεξαιρέτως τα σωζόμενα κείμενα, που αποτελούν, όπως είναι φυσικό, προϊόντα διαφορετικών συγγραφέων, γράφουν εξακριβωμένα ακριβώς τα ίδια πράγματα.
Το συμπέρασμα λοιπόν, έπειτα από όλα τα παραπάνω, και φυσικά από το πλήθος των χειρογράφων και τις χρονολογίες που γράφτηκαν, είναι ότι η Καινή Διαθήκη αποτελεί το περισσότερο ιστορικά και επιστημονικά κατοχυρωμένο βιβλίο, σε σύγκριση με οποιοδήποτε άλλο αρχαίο.
Όσον αφορά τώρα τη χρονολόγηση των κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης, σας αναφέρω την εξής σημαντική διαπίστωση: Ως το 1947, τα παλαιότερα χειρόγραφα (κώδικες) τα οποία διασώζονταν σε διάφορα μουσεία, ανάγονταν στον 9ο μ.Χ. αιώνα.
Όμως τη χρονιά εκείνη, ανακαλύφθηκαν σε σπήλαια της ερήμου της Ιουδαίας, χιλιάδες αποσπάσματα Βιβλικών κειμένων, τα περισσότερα από τα οποία χρονολογήθηκαν ότι ανήκουν στον 2ο και 1ο π.Χ. αιώνα.
Τα ευρήματα αυτά είναι σήμερα γνωστά ως χειρόγραφα του Κουμράν, ή χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας. Η συγκριτική μελέτη, ανάμεσα στα κείμενα αυτά, και σ’αυτά που διαβάζουμε σήμερα, παρά την τεράστια χρονική απόσταση που τα χωρίζει, απέδειξε ότι δεν υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές.
Συνεπώς, όπως εύκολα αποδεικνύεται από όλα τα προαναφερόμενα, και τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης είναι αυθεντικά και αξιόπιστα, όπως ακριβώς και τα κείμενα της Καινής Διαθήκης.
(σ.σ. από τον κατηχητή Κωνσταντίνο Ρόκα)
Το εδάφιο ΖΑΧΑΡΙΑΣ 12:10
Μετάφραση:
Και θέλω εκχέει επί τον οίκον Δαβίδ και επί τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ πνεύμα χάριτος και ικεσιών· και θέλουσιν επιβλέψει προς εμέ, τον οποίον εξεκέντησαν, και θέλουσι πενθήσει δι’ αυτόν ως πενθεί τις διά τον μονογενή αυτού, και θέλουσι λυπηθή δι’ αυτόν, ως ο λυπούμενος διά τον πρωτότοκον αυτού.
Ανάλυση εδαφίου:
Στο εδάφιο Ζαχ. 12:10 ομιλεί ο Θεός, ο Γιαχβέ όπως φανερώνει το εδάφιο Ζαχ. 12:4 ( Εν τη ημέρα εκείνη, λέγει Κύριος θέλω πατάξει πάντα ίππον εν εκστάσει και τον αναβάτην αυτού εν παραφροσύνη). Το Ζαχ. 12: 10 δηλαδή αποτελεί συνέχεια του λόγου του Γιαχβέ που ομιλεί στο Ζαχ. 12:4. Αυτό το δέχονται όλοι οι διαστροφείς του εδαφίου που εξετάζουμε.
Η φράση «και θέλουσιν επιβλέψει προς εμέ, τον οποίον εξεκέντησαν»- φράση που λέγει ο Γιαχβέ- αποδεικνύει ότι ο ΙΔΙΟΣ ο Γιαχβέ προφητεύει την διατρύπησή του. Την διατρύπηση του ΕΑΥΤΟΥ του! Ο Γιαχβέ όμως είναι Πνεύμα… Πως δύναται να διατρυπηθεί ; Η απορία λύεται στην Καινή Διαθήκη, όπου το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός (ΟΜΟΟΥΣΙΟΣ τω Πατρί), Σαρκώνεται, γίνεται Άνθρωπος και Διατρυπάται επάνω στον Σταυρό ! Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Σαρκωμένος Γιαχβέ !
Η φράση «και θέλουσι πενθήσει δι’ αυτόν ως πενθεί τις διά τον μονογενή αυτού, και θέλουσι λυπηθή δι’ αυτόν ως ο λυπούμενος διά τον πρωτότοκον αυτού» φανερώνει διάκριση Προσώπων στη θεότητα. Ο Πατήρ ως έχων ΚΟΙΝΗ την θεία ΟΥΣΙΑ με τον Υιό είπε προηγουμένως : «και θέλουσιν επιβλέψει προς εμέ, τον οποίον εξεκέντησαν». Η διατρύπηση του Υιού είναι και διατρύπηση του Πατρός αφού Πατήρ και Υιός είναι ΟΜΟΟΥΣΙΑ Πρόσωπα ! Θυμηθείτε τον λόγο πού είπε ο Ιησούς στους μαθητές του : «ο εωρακώς εμέ εώρακε τον πατέρα» -Ιωάννης 14:9. Τώρα ο Γιαχβέ λέγει «θέλουσι πενθήσει δι’ αυτόν» και «θέλουσι λυπηθή δι’ αυτόν» Διακρίνει τον Εαυτό του από τον Υιό που έγινε Άνθρωπος – Μεσσίας ! Ο Μεσσίας ως Θεός είναι Ομοούσιος με τον Πατέρα ΜΙΑ θεία Ουσία. Ως Άνθρωπος δεν είναι ομοούσιος με τον Πατέρα.
Στο εδάφιο Ζαχαρίας 12:10 ο Γιαχβέ προλέγει την διατρύπησή του ως Ανθρώπου και συνεπώς τον θάνατό του ως Ανθρώπου. Στο εδάφιο Ησαΐας 63:5 ( Μασοριτικό ) ο Γιαχβέ προλέγει την ΑΥΤΟΣΩΤΗΡΙΑ Του (Αυτοανάστασή του ως Ανθρώπου) «ο βραχίων μου ενήργησε σωτηρίαν εις εμέ» ! Παράδοξος πράγματι λόγος ! Ο Παντοδύναμος Θεός να σώζει τον Εαυτό του ! Από τι θα μπορούσε να ΣΩΣΕΙ τον Εαυτό του ο Γιαχβέ ως Θεός ; Από ΤΙΠΟΤΕ !!! Ο Γιαχβέ έσωσε τον Εαυτό του ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ (Ιησούς Χριστός) με την Αυτοανάστασή του ! Ο Γιαχβέ έγινε άνθρωπος ( χωρίς να παύσει να είναι Θεός) , διατρυπήθηκε, πέθανε και Αναστήθηκε ! Πού είναι οι Αντιτριαδίτες Προτεστάντες και οι επίσης Αντιτριαδίτες Εβραίοι Ταλμουδιστές να ερμηνεύσουν το Ησαΐας 63:5 (Μασοριτικό);;;; Μήπως σκοπεύουν να το διαστρέψουν και αυτό όπως το Ζαχαρίας 12:10 ;
- ΣΑΛΤΑΟΥΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ (σ.σ. από πρώην: egolpion.com)
(σ.σ. Ἡ ἱερά Εἰκών τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ, βάσει τοῦ σχετικοῦ γεγονότος τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὁ Κύριος ἐμφανίσθηκε μέ ὅλη τή λάμψη τῆς Θεότητός Του ἐνώπιον τῶν τριῶν ἐκλεκτῶν Μαθητῶν, καλώντας καί τόν Νομοδότη Μωϋσῆ καί τόν Προφήτη Ἠλία ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, γιά νά δείξει ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι Θεός νεκρῶν καί ζώντων, ἀλλά καί ὅτι εἶναι ὁ Θεός ὄχι μόνον τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλά καί τοῦ Νόμου καί τῶν Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς)
Οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης για το Μεσσία
του κ. Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Δεν υπάρχουν βιβλία που να έχουν μελετηθεί περισσότερο και με μεγαλύτερο πάθος, τόσο από εχθρούς όσο και από φίλους, από τα βιβλία της Αγίας Γραφής (5), που μιλούν για την έλευση του αναμενόμενου Μεσσία του Ισραήλ, του Χριστού Ιησού, που υπήρξε ο πρώτος καί μοναδικός καί αληθινός Θεάνθρωπος της ιστορίας . σε αντίθεση με τους φανταστικούς και ανύπαρκτους θεανθρώπους των εξωχριστιανικών θρησκευμάτων, οι οποίοι, αφενός δεν έχουν καμία ιστορική βάση, γιατί δεν υπήρξαν πραγματικά, αφετέρου αποτελούν εκφράσεις της νοσταλγούμενης λύτρωσης, που παρατηρείται σ’ όλους τους λαούς και της θεανθρώπινης παγκόσμιας προσδοκίας (6).
Πράγματι, ο Βούδδας, ο Κομφούκιος, ο Λάο Τσε, ο Μωάμεθ και όλοι οι ιδρυτές θρησκειών, παρουσιάζονται ιστορικά απομονωμένοι. Εμφανίστηκαν, δηλαδή, σε μια ορισμένη περίοδο, χωρίς να τους έχει προαναγγείλει κάποια θρησκευτική παράδοση. Αντίθετα, ο Μεσσίας δεν αναγγέλθηκε μονάχα από έναν προφήτη, αλλά από μια ατελείωτη αλυσίδα ανθρώπων (7), που έζησαν και έδρασαν σε διαφορετικό χρονικό πλαίσιο, περιβάλλον και συνθήκες. Θα παραμείνει, δηλαδή, για πάντα το κλειδί της ιστορίας, που ανοίγει μόνο με την πίστη στην θεότητά Του και το χαρακτηρισμό του ως «Υιός του Θεού», που έγινε άνθρωπος ακριβώς για να γίνουμε εμείς θεοί και να κληρονομήσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών».
Ο απ. Παύλος, στην προς Γαλάτας επιστολή του, μας διαβεβαιώνει πως «όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, τότε έστειλε ο Θεός τον Υιόν Του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα». Για το συγκεκριμένο αυτό «πλήρωμα του χρόνου», μίλησαν οι προφήτες εκατοντάδες χρόνια πριν την πολυπόθητη Επιφάνειά Του. Αποτελούν οι μαρτυρίες αυτές την πλέον ισχυρή αγιογραφική απόδειξη του θεανθρωπίνου χαρακτήρα του Ιησού Χριστού, της ιδιότητάς του ως Υιού του Θεού και της μοναδικής μεσσιακής Του αποστολής μέσα στο διάβα των αιώνων.
ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΣΣΙΑ
Ας αρχίσουμε από το «ΠΡΩΤΕΥΑΓΓΕΛΙΟ», που βρίσκεται στο πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, τη ΓΕΝΕΣΗ (κεφ.3 παρ.15). Μετά το προπατορικό αμάρτημα «είπε ο Κύριος ο Θεός στο φίδι: Θα θέσω άσβεστη εχθρότητα ανάμεσα σε σένα και τη γυναίκα και ανάμεσα στους απογόνους σου και τους απογόνους της. Ένας δε απόγονος της γυναικός μόνης, αυτός θα σου συντρίψει το κεφάλι και συ θα κεντήσεις τη φτέρνα του». Από όλη την Αγία Γραφή, μόνο στην προφητεία αυτή αναφέρεται η λέξη ‘σπέρμα”, δηλαδή “απόγονος”, σε γυναίκα, ενώ σε όλες τις άλλες περιπτώσεις έχει αποκλειστική αναφορά στο ανδρικό φύλο. Παρέχεται, έτσι, σαφής υπαινιγμός για τη γέννηση του αναμενόμενου Σωτήρα από μόνη τη γυναίκα (8), δηλαδή τη Θεοτόκο Μαρία. Ο οποίος Σωτήρας θα συντρίψει την καταχθόνια και μισάνθρωπη εξουσία του πονηρού Σατανά-φιδιού (με την Ανάστασή του), ενώ εκείνος (δηλ. ο διάβολος) θα καταφέρει απλά να τον τραυματίσει στη φτέρνα, εννοώντας τον προσωρινό τριήμερο θάνατό του.
Το Θείο αυτό παιδί, η προσμονή των αιώνων, θα γεννιόταν από το σπέρμα του Αβραάμ, γιατί ο Θεός τον διαβεβαιώνει ότι«δια του σπέρματός σου (μέσω ενός εκλεκτού προσώπου) θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης, επειδή υπάκουσες στη φωνή μου»,(Γένεση 22,18), η γέννησή του περιορίζεται στο γενεαλογικό δένδρο του Ισαάκ και όχι του Ισμαήλ (Γένεση, 21,12), προέρχεται από το γενεαλογικό επίσης δένδρο του Ιακώβ και όχι του Ησαύ (Αριθμοί, 14,17), από την άσημη φυλή του Ιούδα (Μιχαίας 5,1), από την συγκεκριμένη οικογένεια του Ιεσαί (Ησαίας 11,1) και από τον Οίκο του Δαυίδ, απ’ τον οποίον, πράγματι, γεννήθηκε ο Χριστός:«Ιδού, έρχονται μέρες, λέει ο Κύριος, που θα σηκώσω στον Δαυίδ Βλαστό, Δίκαιο και θα βασιλεύσει ως Βασιλιάς και θα ευημερήσει και θα κάνει Κρίση και Δικαιοσύνη πάνω στη γη» (Ιερεμίας, 23,5) (9). `Ολες οι προηγούμενες λαμπρές προφητείες διατυπώθηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και όμως συγκλίνουν στον, ιστορικά, κατεξοχήν πνευματικό ηγέτη της σωσμένης ανθρωπότητας, δηλ. της Εκκλησίας, στον Ιησού Χριστό και Υιό του Θεού, στον οποίον και δια του οποίου πραγματοποιήθηκαν με μαθηματική ακρίβεια, σύμφωνα με το καθορισμένο σχέδιο της πάνσοφης Πρόνοιας του Πατέρα, πριν να υπάρξει ακόμη ο κόσμος (10).
Στο κεφ. 49 της Γένεσης υπάρχει μια προφητεία, που από Χριστιανούς και Εβραίους, κατατάσσεται μεταξύ των μεσσιανικών κειμένων της Βίβλου. Ο Ιακώβ καλεί τα παιδιά του, προτού να πεθάνει, και τους λέει: «Συγκεντρωθείτε γιατί θέλω να σας αναγγείλω αυτό που θα συμβεί στις τελευταίες μέρες….. Το σκήπτρο δε θα αφαιρεθεί από τον Ιούδα, ούτε η ράβδος της εξουσίας από τα χέρια του, έως ότου να έρθει εκείνος στον οποίον ανήκει. Σ’ αυτόν θα υπακούσουν οι λαοί της γης». “Όπως δείχνει η ιστορία, «το σκήπτρο και η ράβδος της εξουσίας» αφαιρέθηκαν από τον Ιούδα όταν ακριβώς εμφανίστηκε ο Ιησούς πάνω στη γη. Η έλευσή Του συνέπεσε με τις «τελευταίες ημέρες», τότε δηλαδή που συμπληρώθηκε ο χρόνος τον οποίο είχαν προαναγγείλει οι προφήτες. Ο Ηρώδης, ο αυτουργός της σφαγής των αθώων παιδιών, είναι ο τελευταίος βασιλιάς των Εβραίων. Μετά το θάνατό του διαμελίστηκε η χώρα τους. Η εξουσία μεταβιβάστηκε στους Ρωμαίους κυβερνήτες και ο Ισραήλ έχασε την ανεξαρτησία του” (11).
Ανάμεσα στα σημαντικά μεσσιανικά εδάφια συγκαταλέγεται και η υπόσχεση που έδωσε ο Θεός στο βασιλιά Δαυϊδ (2 Σαμ., κεφ 7): «Ένας από τους απογόνους σου, του είπε, θα οικοδομήσει ένα σπίτι αφιερωμένο στο όνομά μου και εγώ θα φροντίσω να σταθεροποιήσω στους αιώνες το βασιλικό του θρόνο. Εγώ θα είμαι πατέρας του και εκείνος θα είναι υιός μου…. Το σπίτι του και το βασίλειό του θα είναι πάντα σταθερά και ο θρόνος του θα είναι ατράνταχτος στην αιωνιότητα».
Από τις προφητείες του Ησαϊα, η ποιο γνωστή και ποιο σπουδαία βρίσκεται στο κεφ. 7,14: «Ακούστε τώρα Οίκος του Δαυίδ… Ο ίδιος ο Κύριος θα σας δώσει σημάδι: Προσέξτε, η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γυιό, και το όνομά του θα κληθεί Εμμανουήλ».“Ένα σπουδαίο στοιχείο στην προφητεία αυτή είναι η λέξη ΑΛΜΑ που χρησιμοποιείται στο Εβραϊκό πρωτότυπο για την παρθένο. Υποδηλώνει γυναίκα παρθένο, η οποία δεν εξαναγκάσθηκε προς τούτο, και είναι σε ηλικία γάμου. Ενώ στην Αγία Γραφή βρίσκεται σε χρήση και η λέξη ΜΠΕΤΟΥΛΑ, που υποδηλώνει αναγκαστική παρθενία. Στο Χριστό βρίσκουμε την εκπλήρωση της προφητείας αυτής, με τις εξής καταπληκτικές λεπτομέρειες. Πρώτα, σε καθαρά ιστορικά και γεωγραφικά πλαίσια. Δεύτερο, ο Μεσσίας προέρχεται από γυναίκα Ιουδαία. Τρίτο, συλλαμβάνει και γεννάει γυναίκα παρθένος. Τέταρτο, γεννάει αρσενικό παιδί. Πέμπτο, όχι οποιοδήποτε αρσενικό παιδί, αλλά τον Υιό του Θεού. (14).
Στα κεφ. 52 και 53 του Ησαϊα βρίσκουμε μια πολύ εντυπωσιακή προφητεία για το Μεσσία, στην οποία οι πιστοί αναγνωρίζουν τα πάθη του Ιησού: «Δεν είχε ωραία και ελκυστική εμφάνιση. Δεν είχε λαμπρότητα προσώπου, ούτε κάλλος. Το πρόσωπό του ήταν καταφρονημένο . χωρίς τιμή και δόξα. Δέχτηκε εξευτελισμούς και ταπεινώσεις εκ μέρους των ανθρώπων. Αυτός όμως φέρει πάνω του το βαρύ φορτίο των αμαρτιών μας. Τραυματίστηκε για τις δικές μας αμαρτίες, υπέφερε για τις ανομίες μας. Χάρη δε στην πληγή εκείνου, εμείς θεραπευτήκαμε. Και αυτός παρ’ όλες τις κακώσεις που υπέστη, δεν άνοιξε το στόμα του. Σαν άφωνο πρόβατο οδηγήθηκε στη σφαγή. Σαν αμνός μπροστά σ’ αυτόν που τον κουρεύει, έτσι βαδίζει, χωρίς να ανοίγει το στόμα του. Αφαιρέθηκε βίαια και άδικα από τη γη η ζωή του. Το παιδί μου αυτό, λέγει ο Θεός, δεν έπραξε καμία παρανομία, ούτε βρέθηκε ποτέ ψεύδος στο στόμα του. Αν προσφέρετε αυτόν ως εξιλαστήριο θύμα για τις αμαρτίες σας, η ψυχή σας θα λυτρωθεί. Αυτός θα πάρει ως δική του πνευματική κληρονομιά πολλούς, γιατί με τη θέλησή του παραδόθηκε στο λυτρωτικό για μας θάνατο. Και δια της θυσίας του πήρε πάνω του τις αμαρτίες πολλών».
Ξαφνικά, όμως, ο θεόπνευστος συγγραφέας αλλάζει το συναισθηματικό τόνο του ψαλμού. Από τη σκηνή της ταπείνωσης, περνά στη δόξα: «Θα θυμηθούν και θα ξαναγυρίσουν στον Κύριο όλα τα έθνη της γης. Θα γονατίσουν μπροστά του όλες οι φυλές του κόσμου, γιατί σ’ Αυτόν ανήκει το Βασίλειο και Αυτός εξουσιάζει τα έθνη. Μπροστά του θα γονατίσουν όλοι οι μεγάλοι της γης».Διαβάζοντας κάποιος σήμερα την περικοπή αυτή και αγνοώντας ότι ανήκει στον Ησαϊα, δεν θα ήταν δύσκολο να νομίσει ότι την έγραψε κάποιος Χριστιανός. Είτε τη συγκρίνουμε με το πάθος, που ιστορείται στα Ευαγγέλια, είτε προς τη διδασκαλία των αποστόλων, για τη θυσία του Χριστού, είμαστε αναγκασμένοι να ομολογήσουμε ότι αναφέρεται στον Ιησού Χριστό και το έργο του (15).
Οι θεϊκές ιδιότητες του Παιδίου Ιησού παρουσιάζονται από τον Ησαϊα με τα εξής καταπληκτικά λόγια: «Θα γεννηθεί για μας Παιδί, θα δοθεί σ’ εμάς ο υιός αυτός, του οποίου η εξουσία υπάρχει απ’ αρχής πάνω στους ώμους του και θα καλείται το όνομά του αγγελιοφόρος της μεγάλης βουλής του Θεού, Θεός ισχυρός, αρχηγός της ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος» (9,6).
Ο ΜΙΧΑΙΑΣ, ακολούθως, ζει και δρα την ίδια εποχή με τον Ησαϊα, δηλαδή τον 8ο αιώνα πΧ. Προλέγει την καταστροφή της Σαμάρειας από τους Ασσυρίους (722 πΧ) και την ερήμωση του ναού της Ιερουσαλήμ (586). Επιτίθεται με το κήρυγμά του εναντίον των ψευτοπροφητών, των αδίκων κριτών, αυτών που πλουτίζουν παράνομα και ανήθικα και των ιερέων, που διδάσκουν αντί αμοιβής. Όλοι αυτοί καταδυναστεύουν το λαό, «τις σάρκες του κατατρώγουν και τα δέρματα των ανθρώπων από τα οστά τους αποσπούν» (16).
Ο Μιχαίας επισημαίνει τη γενέτειρα του Μεσσία, που θα είναι η Βηθλεέμ, διότι λέγει: «Και συ Βηθλεέμ, που αλλιώς λέγεσαι και οίκος άρτου, μικρή είσαι μεταξύ των πόλεων του Ιούδα. Δεν έχεις ούτε χίλιους κατοίκους. Αλλά από σένα θα προέλθει για τη δική μου δόξα ένας άντρας, για να γίνει άρχοντας του ισραηλιτικού λαού. Η αρχή και η ενέργεια αυτού ξεπερνά την αρχή των ημερών της δημιουργίας». Πρόκειται για μια μεγαλειώδη προφητεία, με καταπληκτικές προφητικές λεπτομέρειες. “Και είναι οι εξής: Ο προσδιορισμός του τόπου, ότι είναι δηλαδή μικρός και ότι ανήκει στις πόλεις του Ιούδα. Ακόμα, ότι το πρόσωπο που θα γεννιόταν εκεί είναι για το Θεό πρόσωπο εξέχον”, γιατί λέγει «θα γεννηθεί για τη δική μου δόξα». “Πέρα απ’ αυτό θα αναδεικνυόταν «Ηγήτορας» μέσα στον Ισραήλ. Αλλά, και κάτι πιο μεγάλο και πιο σπουδαίο. Το προφητευόμενο πρόσωπο, θα ήταν μεν από τη γέννησή του άνθρωπος, αλλά θα διέφερε ριζικά από τους άλλους θνητούς, επειδή πριν από τη γέννησή του προϋπήρχε αιώνια” (17). Αυτό σημαίνει η πρόταση της προφητείας: «η έξοδός του είναι απ’ αρχής αιώνος». Η έξοδος του παιδιού της Βηθλεέμ, δηλ. η ανατολή του, η εμφάνισή του, χάνεται στην αιωνιότητα. Το χωρίο αυτό αναφέρεται στην προαιώνια ύπαρξη του Μεσσία ως Θεού (18).
Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο Θεός φανέρωνε με τους προφήτες του όλο και πιο καθαρά τα χαρακτηριστικά εκείνου, που επρόκειτο να έρθει για να τους λυτρώσει. Πριν απ’ το Μεσσία, προαναγγέλλει ο προφήτης ΜΑΛΑΧΙΑΣ, θα εμφανιστεί ο αγγελιοφόρος του, σκοπός του οποίου θα είναι να προετοιμάσει το δρόμο για τη θεία εξ ουρανού κατάβαση του Χριστού του Θεού: «Νά, εγώ στέλνω τον αγγελιοφόρο μου, λέει ο Θεός, για να προετοιμάσει το δρόμο πριν από μένα. Θα είναι μια φωνή, που θα ακουστεί στην έρημο: Ετοιμάστε την οδό του Κυρίου, κάνετε ίσιους τους δρόμους του Θεού μας». (Μιχαίας 3,1-Ησαϊας 40,3).
Το περιεχόμενο της προφητείας αυτής είναι θαυμαστό, διότι εξαγγέλλει: “α) Την προετοιμασία του λαού να δεχτεί το Μεσσία. β) Ότι ο Μεσσίας θα ερχόταν και θα δρούσε μέσα σε ένα συγκεκριμένο λαό, τον Ισραήλ. γ) Η προετοιμασία του θα γινόταν από ένα και όχι πολλά πρόσωπα, δ) Ο Μεσσίας θα ερχόταν για να σώσει το λαό από τις αμαρτίες του και ε) και σπουδαιότερο: Το ερχόμενο πρόσωπο εξισώνεται με το Θεό Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης. Είναι ο ίδιος, που πρόκειται να έρθει, γιατί λέγει: «Εγώ στέλνω τον άγγελό μου και θα προετοιμάσει το δρόμο πριν από ΜΕΝΑ»” (19). Η συνείδηση της Εκκλησίας αναγνωρίζει στο πρόσωπο του μεγαλύτερου προφήτη της ιστορίας, του Ιω. του Βαπτιστή, τον ουρανόσταλτο αγγελιοφόρο, που κατέδειξε στους συγχρόνους του τον Χριστό, ως Υιό του Θεού.
Ο «τύπος του Μεσσία», ΔΑΝΙΗΛ, γεννήθηκε στην Παλαιστίνη από βασιλική οικογένεια και έδρασε στη Βαβυλώνα από το 605 μέχρι το 535 πΧ., οπότε και απέθανε. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα, του Βαλτάσαρ, του Δαρείου και του Κύρου ερμήνευσε όνειρα και μυστηριώδεις γραφές, διασώθηκε με θαυματουργικό τρόπο απ’ το μαρτύριο και αναδείχτηκε χαρισματούχος άρχοντας, βοηθός και ενισχυτής της πατρώας πίστης των συντρόφων του Ιουδαίων.
Στον πρώτο χρόνο του Βαλτάσαρ, βασιλιά της Βαβυλωνίας, είδε ο Δανιήλ ένα όνειρο. Μεταξύ άλλων, ο Δανιήλ αναφέρει και τα ακόλουθα: «Έβλεπα με προσοχή στο όραμα της νύχτας και νά, ξαφνικά παρουσιάστηκε κάποιος να έρχεται πάνω στα σύννεφα του ουρανού, που έμοιαζε σαν υιός ανθρώπου. Προχώρησε μέχρι τον αιώνιο Θεό και πλησίασε κοντά του. Του δόθηκε εξουσία, τιμές και βασίλειο. Η εξουσία του είναι αιώνια, εξουσία που δεν θα καταργηθεί ποτέ και το βασίλειό του δεν θα καταστραφεί ποτέ». “Από τους αποστολικούς χρόνους, η Εκκλησία διέκρινε στη διήγηση αυτή την αναγγελία του Μεσσία. Εκείνο, όμως, το οποίο μας εντυπωσιάζει περισσότερο στο εδάφιο αυτό, είναι η υπόσχεση ενός αιώνιου και παγκόσμιου βασιλείου «που δεν θα καταστραφεί ποτέ»”. Αιώνιο είναι το βασίλειο του Χριστού, το οποίο θεμελιώθηκε πάνω στις καρδιές των ανθρώπων και όχι πάνω στη δύναμη του κόσμου αυτού (20).
Στην έρημο της Ιουδαίας, και συγκεκριμένα σε διάφορα σπήλαια της περιοχής του Κουμράν, στα βορειοδυτικά της Νεκράς Θάλασσας, ανακαλύφτηκαν τυχαία από ένα νεαρό βεδουϊνο -και στα επόμενα χρόνια (1947 – 1964) από τους επιστήμονες- πλήθος χειρογράφων. Η μεγάλη ιουδαϊκή μοναστική κοινότητα του Κουμράν έκρυψε μεταξύ του 66 και του 70 μΧ. με κάθε επιμέλεια τα χειρόγραφα αυτά, όσο η 10η Ρωμαϊκή Λεγεώνα προχωρούσε προς την Ιερουσαλήμ, δια της κοιλάδας του Ιορδάνη. Μπροστά στον επικείμενο, δηλαδή, κίνδυνο της καταστροφής, οι Ιουδαίοι μοναχοί φρόντισαν, ώστε να ασφαλίσουν τα κείμενα εκείνα, όσο το δυνατόν καλύτερα. Έτσι τα χειρόγραφα, χάρη και στο ξηρό κλίμα της περιοχής, την πλήρη έλλειψη υγρασίας και τις υψηλές θερμοκρασίες, διατηρήθηκαν σχεδόν επί δύο χιλιάδες χρόνια. Οι περγαμηνές που βρέθηκαν εκεί, σε έντεκα μικρά σπήλαια, χρονολογούνται από το 100 πΧ. ή και νωρίτερα. Έτσι αποτελούν, ουσιαστικά, τα αρχαιότερα μέχρι στιγμής σωζόμενα χειρόγραφα (21). Και, το σπουδαιότερο είναι ότι περιέχουν κείμενα όλων των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, τα οποία μάλιστα συμπίπτουν με τα βιβλία που χρησιμοποιούνται από τους σημερινούς χριστιανούς και Εβραίους (22). Αυτό αποδεικνύει πως τα κείμενα της Γραφής, έμειναν ουσιαστικά αμετάβλητα κατά τα τελευταία 2.000 χρόνια (23).
Ανάμεσα στους παπύρους, διασώζεται και η προφητεία των «εβδομήντα εβδομάδων», που τη βρίσκουμε στο ένατο κεφ. του βιβλίου του Δανιήλ. Είναι η εξής: «Εβδομήντα εβδομάδες ορίστηκαν για το λαό σου και την άγια πόλη, για να παύσει η αδικία, για να σφραγιστεί η αμαρτία, για να ξεπλυθεί το κακό, για να επικρατήσει αιώνια δικαιοσύνη, για να επικυρωθεί το όραμα και ο προφήτης και να χριστεί ο Άγιος των Αγίων. Γνώρισε, λοιπόν, και κατάλαβε, ότι από την έκδοση του προστάγματος για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, μέχρι του Χριστού του Ηγήτορα θα είναι επτά εβδομάδες, και εξήντα δύο εβδομάδες. Η πλατεία και το τείχος θα οικοδομηθεί ξανά, μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας. Και μετά τις εξήντα δύο εβδομάδες, ο Χριστός θα εκκοπεί, όμως όχι για τον εαυτό του και ο λαός του ηγήτορα, ο οποίος θα έρθει, θα αφανίσει την πόλη και το αγιαστήριο».
Το σταμάτημα της αδικίας, το σφράγισμα της αμαρτίας, το ξέπλυμα του κακού, η επικράτηση της δικαιοσύνης, θα πραγματοποιηθούν όταν χριστεί ο Μεσσίας. Τότε θα σταματήσουν οι οράσεις και οι προφητείες και θα χριστεί ο άγιος των αγίων. Όλα αυτά θα συμβούν μετά από «εβδομήντα εβδομάδες». Αυτή η μοναδική, σε ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη, ένδειξη, αναφέρεται, σύμφωνα με τη συνήθεια της Γραφής, όχι σε εβδομάδες ημερών, αλλά σε περιόδους επτά ετών. Συνεπώς, οι «εξήντα εννέα εβδομάδες», δηλ. 7 σύν 62 εβδομάδες ετών, που αναφέραμε, μέχρι την εμφάνιση στο προσκήνιο του Χριστού του Ηγήτορα, του Μεσσία, είναι εξήντα εννέα χρόνια επί επτά, συνολικά 483 χρόνια.
Για την έναρξη της χρονολόγησης, παρατίθεται από το προφητικό κείμενο μια συγκεκριμένη ιστορική αφετηρία. Η έκδοση ενός προστάγματος για την ανοικοδόμηση, εκ νέου, της Ιερουσαλήμ, μετά την επιστροφή των Ιουδαίων από την εξορία (Βαβυλώνιος αιχμαλωσία). Ποιο είναι, όμως, το διάταγμα αυτό;
Σε διάστημα ογδόντα ετών, μόνο τέσσερα τέτοια διατάγματα εκδόθηκαν. Το πρώτο από τον Κύρο το 536, και το τελευταίο από τον Αρταξέρξη το Μακρόχειρα κατά το εικοστό έτος της βασιλείας του, ήτοι το 455 πΧ. Το ότι, όμως, η ανοικοδόμηση ολόκληρης της Ιερουσαλήμ μαζί με τα τείχη της επετράπη μόνο δια του τελευταίου διατάγματος, μας πείθει ότι η χρονολογία αυτή και μόνη, δηλ. το έτος 455 πΧ. πρέπει να τεθεί ως βάση των εβδομήντα εβδομάδων (24). Συνεπώς οι 69 εβδομάδες, αρχόμενες από το έτος 455 πΧ. λήγουν στο έτος 28 μΧ. Η σύμπτωση φαίνεται εκπληκτική, εφόσον το 28 μΧ. είναι περίπου η χρονολογία κατά την οποία ο Χριστός άρχισε τη δημόσια ζωή και δράση του, κηρύττοντας το ευαγγέλιο της σωτηρίας.
Μετά τις 62 εβδομάδες, συνεχίζει όμως η προφητεία, και πριν από την 70η εβδομάδα, ο «Χριστός θα εκκοπεί», θα θανατωθεί, γεγονός, που πραγματοποιήθηκε με το σταυρικό θάνατο του Κυρίου, το 32 με 33 μΧ. Και ο θάνατος του Μεσσία, ξεκαθαρίζει η προφητεία, δεν θα ήταν για τον εαυτό του, αλλά για τους άλλους, για να γίνει εξιλέωση για την ανομία. Και όχι μόνο αυτό! Η προφητεία εκτός από το Χριστό τον Ηγήτορα, μιλάει και για έναν δεύτερο ηγήτορα, ο οποίος θα έρθει. Έπειτα από το θάνατο του Μεσσία, ο λαός του δεύτερου αυτού ηγήτορα, που εξυπακούεται ότι δεν θα είναι ο λαός Ισραήλ, αλλά ξένος προς τον Ισραήλ, θα έρθει να αφανίσει την πόλη και το αγιαστήριο. Καθαρότατα προφητεύεται εδώ η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Ρωμαίο στρατηγό Τίτο, το 70 μΧ., που, όπως επισημαίνει η προφητεία με τη λέξη αφανισμός, δεν ήταν πραγματικά απλώς καταστροφή, αλλά ισοπέδωση και γκρέμισμα της Πόλης και του Ναού (25).
Η Παλαιά Διαθήκη, φυσικά, δεν αναφέρει μόνο τις προφητείες για τον ερχομό του Χριστού στη γη, αλλά συνολικά 332 προφητείες για γεγονότα της επίγειας ζωής του θεανθρώπου, που πραγματοποιήθηκαν με θαυμαστή ακρίβεια στο πρόσωπο και το έργο Του και οι οποίες αφήνουν τους απροκατάληπτους και έντιμους ερευνητές άφωνους, ενώ στους πιστούς προξενούν κατάπληξη και περισσή ευλάβεια, γιατί αναφέρονται στο Λόγο του Θεού, που ήταν με τον Πατέρα και πήρε σάρκα και ψυχή ανθρώπινη, για να στήσει τη σκηνή του ανάμεσά μας και μέσα στις καρδιές μας.
Αναφέρουμε, χαρακτηριστικά, τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, που προαναγγέλθηκε από τον προφήτηΖΑΧΑΡΙΑ, με τα λόγια: «Να χαίρεσαι, θυγατέρα Σιών, να διαλαλείς, θυγατέρα Ιερουσαλήμ: Νά, έρχεται σε σένα ο βασιλιάς σου, δίκαιος και σωτήρας, πράος, και καβάλα σ’ ένα γαϊδουράκι» (Ζαχ. 9,9). Ο ίδιος προφήτης προλέγει και την αμοιβή του Ιούδα για την προδοσία του: «Όρισαν το μισθό μου τριάντα αργύρια», λέει η προφητεία. (Ζαχ. 11).
Στον Ψαλμό 41 διαβάζουμε: «Αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος, μαζί με τον οποίο ζούσα ειρηνικά, στον οποίο ήλπισα, αυτός που έτρωγε ψωμί μαζί μου, σήκωσε την φτέρνα του εναντίον μου», και ακόμα ο Ζαχαρίας μας λέγει: «Όταν κάποιος τον ρωτήσει: Τι είναι οι πληγές αυτές μέσα στα χέρια σου; Εκείνος θα απαντήσει: Είναι οι πληγές εκείνες, που πληγώθηκα μέσα στο σπίτι των φίλων μου» (13,6). Είναι τόσο καθαρές οι προφητείες και συνέβησαν στη ζωή του Χριστού με τόση ακρίβεια, που νομίζει κανείς ότι διαβάζει τα Ευαγγέλια, στα χρόνια της Καινής Διαθήκης και όχι την Παλαιά Διαθήκη. Έτσι, ο Ιούδας, που έτρωγε ψωμί μαζί με το Χριστό, τον πρόδωσε, και οι πληγές μέσα στα χέρια προέρχονται από τα καρφιά και προξενήθηκαν από τους φίλους του Χριστού, δηλ. τους συμπατριώτες του Ιουδαίους, που τον παρέδωσαν για να σταυρωθεί.
Στον Ψαλμό 21, ο προφήτης και βασιλιάς Δαυίδ λέγει: «Διαμοιράστηκαν μεταξύ τους τα ιμάτιά μου και στον ιματισμό μουέβαλαν κλήρο». Κατάπληξη προξενεί η, 11 αιώνες πριν την εκπλήρωσή της, προφητεία αυτή, που δεν εφαρμόστηκε φυσικά ούτε στο Δαυίδ, ούτε σε κάποιον άλλο επίσημο της εποχής του, αλλά εφαρμόστηκε από τους στρατιώτες και σταυρωτές του Ιησού, κάτω από το Σταυρό του. “Πρώτα γιατί ξεχωρίζονται τα ρούχα του Μεσσία σε εσωτερικό ρουχισμό (ιμάτια) και σε εξωτερικό επένδυμα (ιματισμός). Έπειτα, τα εσωτερικά ιμάτιά του θα τα μοιράζονταν, ενώ για το ένα, τον εξωτερικό χιτώνα, δεν μπορούσαν να κάνουν το ίδιο, να τον χαλάσουν δηλαδή, γι’ αυτό και θα έριχναν κλήρο, για το ποιος θα τον έπαιρνε. Τέλος, οι εκτελεστές της θανατικής καταδίκης θα έπρεπε να’ ναι πολλοί, αφού θα γινόταν μοιρασιά, και θα έπρεπε ακόμα να ήταν συνηθισμένοι από τη λεία αντικειμένων των καταδίκων, άρα θα έπρεπε να’ ναι στρατιώτες, και μάλιστα ξένης χώρας” (26).
Αλλά και ο Ψαλμός 15 περιγράφει την ανάσταση του Ιησού, με τα λόγια: «Δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον άδη, ούτε θα αφήσεις τον άγιόν σου να γνωρίσει τη σωματική αποσύνθεση». Ο Δαυίδ, φυσικά, καθόλου δεν ήταν ανόητος για να πιστεύει ότι δεν θα πέθαινε ποτέ, αλλά αναφέρεται στην ταφή και ανάσταση του Κυρίου, του οποίου το σώμα, τις τρεις ημέρες του θανάτου του, ως αδιάσπαστα ενωμένο με τη θεότητά του, δεν γνώρισε πτωματική αποσύνθεση.
Στο χριστολογικό Ψαλμό 109 ο Δαυίδ αναφωνεί: «Είπε ο Κύριος στον Κύριο μου: Κάθησε στα δεξιά μου, μέχρι να κάνω τους εχθρούς σου χαλάκι για τα πόδια σου». Ώστε, ο Δαυίδ, αν και είναι βασιλιάς, έχει εξουσιαστές και κυρίους, που συνεργάζονται μεταξύ τους; Όχι βέβαια. Ιστορικά . ουδέποτε έγινε κάτι τέτοιο στη ζωή του Δαυίδ. Αλλά η προφητεία εμφανίζει στο προσκήνιο τα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, εκ των οποίων ο Πατέρας απευθυνόμενος προς τον Υιόν Του, μετά την ανάληψή του, του ζητά να καθήσει στα δεξιά του, μέχρι να υποτάξει τις εχθρικές ορατές και αόρατες δυνάμεις, στη δύναμή του.
Ακόμη, ο βασιλιάς Δαυίδ προλέγει κατά παραχώρηση Θεού: «κάρφωσαν τα χέρια μου και τα πόδια μου, εμέτρησαν όλα τα οστά μου» (Ψλμ. 21). Ποτέ όμως ο ίδιος ο Δαυίδ δεν σταυρώθηκε. Ούτε υπήρχε στην εποχή του η ποινή της σταυρώσεως. Εμφανέστατα, προφητεύει τη Σταύρωση του Ιησού.
Μια άλλη προφητεία, εξάλλου, του προφήτη Ζαχαρία αφορά το σταυρικό θάνατο του Εκλεκτού: «Θα επιβλέψουν, λέγει, σε μένα, τον οποίον εκέντησαν». Θα ατενίσουν, δηλαδή, εμένα, που λόγχισαν πάνω στο Σταυρό. Ας θυμηθούμε το Ρωμαίο στρατιώτη, που λόγχισε την πλευρά του Ιησού, απ’ την οποία έτρεξε αίμα και νερό. Και τέλος, «κόκκαλό Του δεν θα σπάσετε», αναφέρεται στο βιβλίο της Εξόδου (κεφ. 12). Πράγματι, ενώ οι στρατιώτες έσπασαν τα οστά των μηρών των δύο άλλων κακούργων πάνω στο Σταυρό, για να επιφέρουν γρηγορότερο θάνατο, τον Ιησού δεν τον άγγιξαν, γιατί είχε ήδη εκπνεύσει (27).
Οι σελίδες της Π.Δ., όπως είδαμε, μιλούν καθαρά για την αναμονή του Μεσσία. Ερευνώντας όμως τους μύθους, τα θρησκευτικά και γενικότερα τα φιλολογικά κείμενα και των άλλων λαών, βρίσκουμε να υπάρχει και εκεί, σποραδικά, η ίδια ελπίδα. Φιλόσοφοι, ποιητές, ιδρυτές θρησκειών σε Ανατολή και Δύση, αιώνες πριν την έλευση του Χριστού, μίλησαν για τον ερχομό στον κόσμο ενός Λυτρωτή. Περιέγραψαν τη ζωή και το έργο του κατά τέτοιο τρόπο, που πολλές φορές οι περιγραφές τους θυμίζουν αντίστοιχες προφητείες της Π. Διαθήκης. Ας δούμε, όμως, ενδεικτικά, για μια σφαιρικότερη ενημέρωση στο σπουδαιότατο αυτό κεφάλαιο των προφητειών, τις αντίστοιχες δύο, έμμεσες, προφητείες από τον Ελληνικό χώρο, του Πλάτωνα και του Αισχύλου.
Ο Πλάτωνας, στην Πολιτεία του, περιγράφει κάποιον Δίκαιο με τα παρακάτω λόγια: «Πρέπει ν’ απογυμνωθεί από όλα, εκτός από τη δικαιοσύνη… Χωρίς καθόλου ν’ αδικεί, θα θεωρείται ότι είναι ο μεγαλύτερος άδικος, ώστε να δοκιμαστεί η δικαιοσύνη του…. Θα μείνει, όμως, σταθερός μέχρι το θάνατό του, θεωρούμενος άδικος σ’ όλη του τη ζωή, αν και είναι δίκαιος… Θα μαστιγωθεί, θα βασανιστεί, και πεθαίνοντας, αφού υποστεί όλα τα κακά, θα καρφωθεί πάνω σε ξύλο» (Πλατ. Πολιτεία Β’).
Στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, έχουμε την πρόρρηση ότι ο Προμηθέας, που, ένεκα της ύβρης που διέπραξε προς τον Δία, δέθηκε στον Καύκασο και υπέφερε δίκαια, θα λυτρωθεί μόνο από ουράνιο πρόσωπο, που θα είναι μάλιστα υιός Θεού και θα έχει γεννηθεί με υπερφυσικό τρόπο. Αυτός θα εξαλείψει τη δύναμη και την εξουσία των ειδωλολατρικών θεοτήτων. Και με τη θέλησή του θα κατέβει στα ομιχλώδη σκοτάδια του αποκρουστικού Άδη, για να γίνει εξιλαστήριο θύμα, προς απολύτρωση του δεμένου, για τις αμαρτίες του, ανθρώπου (28).
Τα παραπάνω κείμενα των Ελλήνων σοφών, οι χριστιανοί, από πολύ νωρίς, τα θεώρησαν ότι αναφέρονται στο πρόσωπο του Μεσσία. Όταν λοιπόν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, οι προρρήσεις και τα οράματα των προφητών, ο πόθος των δικαίων, εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Με τον ερχομό του άνοιξε και πάλι την κλεισμένη θύρα του Παραδείσου και έδωσε στον καθένα τη δυνατότητα να γίνει πολίτης του καινούργιου κόσμου, μέλος της Βασιλείας του Θεού.
Στο δεύτερο κεφάλαιο του Ματθαίου, διαβάζουμε: «Αφού γεννήθηκε ο Ιησούς στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, τον καιρό του βασιλιά Ηρώδη, έφτασαν από τα ανατολικά της Ιερουσαλήμ οι μάγοι, λέγοντας: «πού γεννήθηκε ο βασιλιάς των Ιουδαίων; Είδαμε το άστρο του στην ανατολή και ήρθαμε να τον προσκυνήσουμε». Στο σημείο αυτό εκπληρώνεται η προφητεία του Ησαϊα, που λέγει: «Πλήθος καμήλων θα σε σκεπάσει, όλοι από τη Σεβά θα έρθουν, χρυσάφι και λίβανο θα φέρουν και θα ευαγγελίζονται τους επαίνους του Κυρίου» (Ησαϊας 60). Ποιοι ήσαν, στ’ αλήθεια, οι Μάγοι και τι ήταν το άστρο της Βηθλεέμ;
Κατά την παράδοση, οι Μάγοι προέρχονταν από την Αραβία. Η λέξη «Μάγοι» εδήλωνε τους σοφούς και τους ιερείς των Μήδων, Περσών, Χαλδαίων και Βαβυλωνίων. Ήταν αστρονόμοι και αστρολόγοι συνάμα, αφού άλλωστε οι ανατολικοί λαοί στα χρόνια εκείνα δεν διέκριναν την αστρονομία από την αστρολογία, διάκριση την οποίαν καθιέρωσαν πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες από τον 6ο έως τον 2ο αι π.Χ., διαχωρίζοντας την πραγματική επιστήμη της αστρονομίας από την «μαντική τέχνη» της αστρολογίας και πρώτοι αυτοί άρχισαν να μελετούν τους αστέρες για να ανακαλύψουν σύμφωνα με ποιους νόμους κυβερνώνται (29). Η αστρολογία παρέμεινε, σε όλα τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και μέχρι σήμερα, μια ξεχωριστή ειδωλολατρική θρησκεία και μια απόκρυφη μελλοντολογική ενασχόληση με τον ουράνιο κόσμο, που ερχόταν πάντα σε αντίθεση με την αποκάλυψη του Θεού στο λαό του. Αναζητούσε το πεπρωμένο στις κινήσεις και τα χαρακτηριστικά των αστέρων. Και είναι φοβερές, σε πολλά σημεία των βιβλίων της Π.Δ., οι προειδοποιήσεις του Θεού κατά των αστρολόγων. Το συμπέρασμα είναι πως η αστρολογία και οι οπαδοί της βρίσκονται ακόμα στο πρωτόγονο και παμπάλαιο στάδιο της μαγείας και του πανθεϊσμού, που λάτρευαν ό,τι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν στον ήλιο, στα άστρα και στη σελήνη, ως μυστήριο. Σημαντική συμβολή του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού, στη συνέχεια, υπήρξε η απομυθοποίηση της φύσης των ουρανίων σωμάτων και η αντιμετώπισή τους ως αψύχων υλικών. Η ζωή μας, για τις δύο αυτές εξ αποκαλύψεως θρησκείες, εξαρτάται όχι από τα ζώδια και τους αστερισμούς, αλλά από την Πρόνοια και την αγάπη του Θεού αφ’ ενός, και από τον προσωπικό μας αγώνα αφ’ ετέρου. Γι’ αυτό και η προσκύνηση των τριών σοφών εξ Αραβίας δείχνει την άφατη φιλανθρωπία του Θεού για τη σωτηρία του εθνικού και ειδωλολατρικού κόσμου, τον οποίον κάλεσε ο θεάνθρωπος λυτρωτής σε μετάνοια δι’ εκπροσώπων του, δηλ. των Μάγων, που μπορεί άλλωστε να είχαν προσωπικά ασπαστεί την Ιουδαϊκή πίστη (30).
Πραγματικά, είναι πιθανό οι μάγοι να ήλθαν σε επαφή με τις Ιουδαϊκές περί Μεσσίου παραδόσεις από τα χρόνια ήδη της αιχμαλωσίας των Ιουδαίων, οι οποίοι απλώθηκαν σε όλες τις χώρες της Ανατολής. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πόθος της λύτρωσης δι’ ενός εκλεκτού απεσταλμένου του Θεού ήταν πανανθρωπίνως αποδεκτός και, όπως φαίνεται από την ευαγγελική διήγηση, τον είχαν ενστερνιστεί και οι Μάγοι, που ήσαν κατεξοχήν θεοσεβείς άνθρωποι. Άλλωστε, στο ευαγγέλιο γίνεται λόγος, κατ’ επανάληψη, για ένα και μοναδικό αστέρι, πράγμα που συμφωνεί και με τις προφητείες των Ιουδαίων για τον αναμενόμενο Εκλεκτό Μεσσιακό Βασιλέα τους (Αριθμοί 24,17).
Συμβολίζει, λοιπόν, το άστρο της γέννησης το υπερκόσμιο φως της Θεότητας του Χριστού. Ο ίδιος ο Κύριος λέγει: «Εγω ειμι ο αστηρ ο λαμπρος ο πρωϊνος» (Αποκ. 22,16). Σχεδόν όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, δέχονται ότι ο αστέρας αυτός δεν εξηγείται με φυσικό τρόπο, αλλά πρόκειται για θαυμαστό «φωταγωγό, ξένο, παράδοξο, ασυνήθη, μεταφυσικό» φαινόμενο (31), διότι το άστρο της Βηθλεέμ, όπως παρουσιάζεται από τη Γραφή, βάδιζε και σταματούσε σύμφωνα με τη δική του επιθυμία, κατέδειξε συγκεκριμένο σημείο, τη φάτνη, φωτίζοντας μόνο εκεί και όχι όλη την οικουμένη, όπως κάνει ένας φυσιολογικός αστέρας, έλαμπε το καταμεσήμερο και όχι μόνο τη νύχτα, φαινόταν και πάλι κρυβόταν, σαν να είχε δύναμη λογικότατη, που κατέδειξε την ένωση ουρανού και γης στο όνομα του Υιού του Θεού (32)
Θαυμάσιο χαρακτηριστικό της ζωής του Ιησού, απ’ το οποίο φαίνεται εξάλλου η θεότητά του, είναι η επαλήθευση στο πρόσωπό του, του συνόλου των συγκεκριμένων για τη ζωή και τη δράση του προφητειών. Είναι βέβαιο, ότι οι προφήτες έζησαν ολόκληρες εκατονταετίες προ Χριστού. Και έχει αποδειχτεί επιστημονικά η αρχαιότητα των βιβλίων της Π.Δ. (33). Εάν ένας και μόνο άνθρωπος, έλεγε ο Πασκάλ, είχε συντάξει βιβλίο προφητειών, και ο Ιησούς είχε έλθει σύμφωνα με τις προφητείες αυτές, θα ήταν πράγματι δύναμη μεγάλη εκ Θεού. Αλλά εδώ υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο. Πρόκειται για σειρά ανθρώπων, που ο ένας εμφανιζόταν μετά τον άλλο κατά τη διάρκεια χιλιετηρίδων για να προφητεύσουν την έλευση του Χριστού. Πώς, λοιπόν, θα ήταν δυνατόν οι, σε διαφορετικούς καιρούς και από διαφορετικά πρόσωπα, εξαγγελθείσες προφητείες να συμφωνήσουν όλες κατά τυφλή σύμπτωση ως προς τα περιστατικά της ζωής ενός και μόνου προσώπου; (34). Είναι προφανές ότι το γεγονός αυτό είναι έργο θεοπνευστίας, έργο Θεού, που θέλησε να διαγράψει στους ανθρώπους το σχέδιο της σωτηρίας με τέτοια ποικιλία μέσων και χρωματισμών, ώστε η από τις προφητείες προκύπτουσα θαυμάσια συμφωνία να μην μπορεί να αποδοθεί στην τύχη, αλλά στην ενέργεια του Θεού (35).
“Πάντως, μέχρι σήμερα, κανείς δεν κατάφερε να ανακαλύψει κάποιον άνθρωπο στον πλανήτη μας, που θα μπορούσε, αντί του Χριστού, να θεωρηθεί ο Μεσσίας. Ακόμα και οι πιο σκληροί πολέμιοι του Ευαγγελίου δεν το κατάφεραν” (36).
Ο Χριστός, όμως, δεν προαναγγέλθηκε μόνο από τους προφήτες, αλλά προφήτευσε και ο ίδιος. Ο Ιησούς κατέχει στα χέρια του τα κλειδιά του χρόνου. Βλέπει εξ αποστάσεως, διακρίνει τα απόκρυφα, διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων και έχει γενικά τη διορατικότητα του προφήτη. Ο Σωτήρας προλέγει την προδοσία του Ιούδα, την άρνηση του Πέτρου, την εκ μέρους των μαθητών του εγκατάλειψη, τα παθήματα, τον θάνατο και την ανάστασή του, την επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος στους αποστόλους του και τους διωγμούς, τους οποίους αυτοί θα υποστούν (37).
Χαρακτηριστική είναι, επίσης, η προφητεία του Κυρίου για το θρίαμβο της Εκκλησίας, την οποία δεν θα καταφέρουν οι αντίθεες δυνάμεις να υποτάξουν . μια αλήθεια, που πιστοποιείται από τη διαχρονική, επί 2.000 χρόνια, συνέχειά της μέχρι σήμερα, και η προφητεία του Χριστού για την ερήμωση και καταστροφή της Ιερουσαλήμ, που κατά γράμμα έγινε πραγματικότητα από τον Ρωμαίο στρατηγό Τίτο, ο οποίος το 70 μΧ. την κατέστρεψε εκ θεμελίων. Οι προηγούμενες, λοιπόν, προφητείες, σε συνδυασμό με την υπέροχη και ασύγκριτη διδασκαλία του, τη μοναδική αναμαρτησία του, το άπειρο πλήθος και την ποικιλία των θαυμάτων και θεραπειών του, και το ασύλληπτο γεγονός της ανάστασής του, καταδεικνύει όχι ότι ήταν ένας ηθικός και άγιος άνθρωπος, αλλά ότι ήταν ο Θεός ο ίδιος ενσαρκωμένος.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. «Υπόθεση Ιησούς», Vittorio Messori, Πορεία Πνευματική, Αθ. 1980, σελ. 15
2. Απολογητικαί Μελέται Ε’, Παν. Τρεμπέλα, εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθ. Απρίλιος 1994, σελ. 7
3. “Υπόθεση Ιησούς”, σελ. 15
4. “Παγκόσμιος Ιστορία Πολιτισμού”, Durant
5. “Υπόθεση Ιησούς”, σελ. 17
6. «Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης», Λεωνίδου Φιλιππίδου, Αθ. 1958, σελ. 843,844
7. “Υπόθεση Ιησούς”, σελ.59
8. Απολογητικαί Μελέται Ε’, σελ. 410
9. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», Σπύρου Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθ. 1990, σελ. 38-44
10. «Περιπατούντες εν αληθεία», Μιχ. Γ. Χούλη, Σύρος 1997, σελ. 62
11. «Υπόθεση Ιησούς», σελ. 95
12. «Περιπατούντες εν αληθεία», σελ. 33 & 61
13. «Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού», Νικ. Νευράκη, Αθ. 1989, σελ. 51
14. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», σελ. 35,36
15. «Υπόθεση Ιησούς», σελ.79,80
16. “Υπόμνημα εις το βιβλίο του Μιχαίου”, Νικ. Παπαδοπούλου, σελίδα 103
17. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», σελ 45,46
18. “Υπόμνημα εις το βιβλίο του Μιχαίου”, σελ. 147, κεφ. 5,1
19. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», σελ. 58
20. «Υπόθεση Ιησούς», σελ. 62,63
21. «Αρχαιολογία και Αγία Γραφή», Νικ. Π. Βασιλειάδη, εκδ. «Ο Σωτήρ», αΘ. 1996, σελ. 289,290
22. «Υπόθεση Ιησούς», σελ. 102
23. «Υπόθεση Ιησούς», σελ. 292
24. “Απολογητικαί Μελέται Ε’”, σελ. 420
25. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», σελ. 180,201
26. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», σελ. 90
27. «Περιπατούντες εν αληθεία», σελ. 66
28. “Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια”, λήμμα “Χριστός Ιησούς”
29. “Το άστρο της Βηθλεέμ και η Επιστήμη”, Δημ. Κωτσάκη, εκδ. Ζωή, Αθ. 1984, σελ. 21
30. “Η Ψευδώνυμος Γνώσις”, Μιχαήλ Γ. Χούλη, εκδ. Στερέωμα, κεφ. “Αστρολογία, Θεσσαλονίκη 1998
31. Περιοδικό “Εκκλησία”, έτος 1960, σελ. 479
32. “Ομιλία ΣΤ’ εις το κατά Ματθαίον”, Ιωάννου Χρυσοστόμου
33. “Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια”, λήμμα “Χριστός Ιησούς”, σελ. 282
34. “Απολογητικαί Μελέται Ε’”, σελ. 429
35. “Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια”, λήμμα “Χριστός Ιησούς”, σελ. 282
36. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», σελ. 26
“Απολογητικαί Μελέται Ε’”, σελ. 430
(σ.σ. από: fdathanasiou.wordpress.com)
του κ. Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Δεν υπάρχουν βιβλία που να έχουν μελετηθεί περισσότερο και με μεγαλύτερο πάθος, τόσο από εχθρούς όσο και από φίλους, από τα βιβλία της Αγίας Γραφής (5), που μιλούν για την έλευση του αναμενόμενου Μεσσία του Ισραήλ, του Χριστού Ιησού, που υπήρξε ο πρώτος καί μοναδικός καί αληθινός Θεάνθρωπος της ιστορίας . σε αντίθεση με τους φανταστικούς και ανύπαρκτους θεανθρώπους των εξωχριστιανικών θρησκευμάτων, οι οποίοι, αφενός δεν έχουν καμία ιστορική βάση, γιατί δεν υπήρξαν πραγματικά, αφετέρου αποτελούν εκφράσεις της νοσταλγούμενης λύτρωσης, που παρατηρείται σ’ όλους τους λαούς και της θεανθρώπινης παγκόσμιας προσδοκίας (6).
Πράγματι, ο Βούδδας, ο Κομφούκιος, ο Λάο Τσε, ο Μωάμεθ και όλοι οι ιδρυτές θρησκειών, παρουσιάζονται ιστορικά απομονωμένοι. Εμφανίστηκαν, δηλαδή, σε μια ορισμένη περίοδο, χωρίς να τους έχει προαναγγείλει κάποια θρησκευτική παράδοση. Αντίθετα, ο Μεσσίας δεν αναγγέλθηκε μονάχα από έναν προφήτη, αλλά από μια ατελείωτη αλυσίδα ανθρώπων (7), που έζησαν και έδρασαν σε διαφορετικό χρονικό πλαίσιο, περιβάλλον και συνθήκες. Θα παραμείνει, δηλαδή, για πάντα το κλειδί της ιστορίας, που ανοίγει μόνο με την πίστη στην θεότητά Του και το χαρακτηρισμό του ως «Υιός του Θεού», που έγινε άνθρωπος ακριβώς για να γίνουμε εμείς θεοί και να κληρονομήσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών».
Ο απ. Παύλος, στην προς Γαλάτας επιστολή του, μας διαβεβαιώνει πως «όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, τότε έστειλε ο Θεός τον Υιόν Του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα». Για το συγκεκριμένο αυτό «πλήρωμα του χρόνου», μίλησαν οι προφήτες εκατοντάδες χρόνια πριν την πολυπόθητη Επιφάνειά Του. Αποτελούν οι μαρτυρίες αυτές την πλέον ισχυρή αγιογραφική απόδειξη του θεανθρωπίνου χαρακτήρα του Ιησού Χριστού, της ιδιότητάς του ως Υιού του Θεού και της μοναδικής μεσσιακής Του αποστολής μέσα στο διάβα των αιώνων.
ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΣΣΙΑ
Ας αρχίσουμε από το «ΠΡΩΤΕΥΑΓΓΕΛΙΟ», που βρίσκεται στο πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, τη ΓΕΝΕΣΗ (κεφ.3 παρ.15). Μετά το προπατορικό αμάρτημα «είπε ο Κύριος ο Θεός στο φίδι: Θα θέσω άσβεστη εχθρότητα ανάμεσα σε σένα και τη γυναίκα και ανάμεσα στους απογόνους σου και τους απογόνους της. Ένας δε απόγονος της γυναικός μόνης, αυτός θα σου συντρίψει το κεφάλι και συ θα κεντήσεις τη φτέρνα του». Από όλη την Αγία Γραφή, μόνο στην προφητεία αυτή αναφέρεται η λέξη ‘σπέρμα”, δηλαδή “απόγονος”, σε γυναίκα, ενώ σε όλες τις άλλες περιπτώσεις έχει αποκλειστική αναφορά στο ανδρικό φύλο. Παρέχεται, έτσι, σαφής υπαινιγμός για τη γέννηση του αναμενόμενου Σωτήρα από μόνη τη γυναίκα (8), δηλαδή τη Θεοτόκο Μαρία. Ο οποίος Σωτήρας θα συντρίψει την καταχθόνια και μισάνθρωπη εξουσία του πονηρού Σατανά-φιδιού (με την Ανάστασή του), ενώ εκείνος (δηλ. ο διάβολος) θα καταφέρει απλά να τον τραυματίσει στη φτέρνα, εννοώντας τον προσωρινό τριήμερο θάνατό του.
Το Θείο αυτό παιδί, η προσμονή των αιώνων, θα γεννιόταν από το σπέρμα του Αβραάμ, γιατί ο Θεός τον διαβεβαιώνει ότι«δια του σπέρματός σου (μέσω ενός εκλεκτού προσώπου) θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης, επειδή υπάκουσες στη φωνή μου»,(Γένεση 22,18), η γέννησή του περιορίζεται στο γενεαλογικό δένδρο του Ισαάκ και όχι του Ισμαήλ (Γένεση, 21,12), προέρχεται από το γενεαλογικό επίσης δένδρο του Ιακώβ και όχι του Ησαύ (Αριθμοί, 14,17), από την άσημη φυλή του Ιούδα (Μιχαίας 5,1), από την συγκεκριμένη οικογένεια του Ιεσαί (Ησαίας 11,1) και από τον Οίκο του Δαυίδ, απ’ τον οποίον, πράγματι, γεννήθηκε ο Χριστός:«Ιδού, έρχονται μέρες, λέει ο Κύριος, που θα σηκώσω στον Δαυίδ Βλαστό, Δίκαιο και θα βασιλεύσει ως Βασιλιάς και θα ευημερήσει και θα κάνει Κρίση και Δικαιοσύνη πάνω στη γη» (Ιερεμίας, 23,5) (9). `Ολες οι προηγούμενες λαμπρές προφητείες διατυπώθηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και όμως συγκλίνουν στον, ιστορικά, κατεξοχήν πνευματικό ηγέτη της σωσμένης ανθρωπότητας, δηλ. της Εκκλησίας, στον Ιησού Χριστό και Υιό του Θεού, στον οποίον και δια του οποίου πραγματοποιήθηκαν με μαθηματική ακρίβεια, σύμφωνα με το καθορισμένο σχέδιο της πάνσοφης Πρόνοιας του Πατέρα, πριν να υπάρξει ακόμη ο κόσμος (10).
Στο κεφ. 49 της Γένεσης υπάρχει μια προφητεία, που από Χριστιανούς και Εβραίους, κατατάσσεται μεταξύ των μεσσιανικών κειμένων της Βίβλου. Ο Ιακώβ καλεί τα παιδιά του, προτού να πεθάνει, και τους λέει: «Συγκεντρωθείτε γιατί θέλω να σας αναγγείλω αυτό που θα συμβεί στις τελευταίες μέρες….. Το σκήπτρο δε θα αφαιρεθεί από τον Ιούδα, ούτε η ράβδος της εξουσίας από τα χέρια του, έως ότου να έρθει εκείνος στον οποίον ανήκει. Σ’ αυτόν θα υπακούσουν οι λαοί της γης». “Όπως δείχνει η ιστορία, «το σκήπτρο και η ράβδος της εξουσίας» αφαιρέθηκαν από τον Ιούδα όταν ακριβώς εμφανίστηκε ο Ιησούς πάνω στη γη. Η έλευσή Του συνέπεσε με τις «τελευταίες ημέρες», τότε δηλαδή που συμπληρώθηκε ο χρόνος τον οποίο είχαν προαναγγείλει οι προφήτες. Ο Ηρώδης, ο αυτουργός της σφαγής των αθώων παιδιών, είναι ο τελευταίος βασιλιάς των Εβραίων. Μετά το θάνατό του διαμελίστηκε η χώρα τους. Η εξουσία μεταβιβάστηκε στους Ρωμαίους κυβερνήτες και ο Ισραήλ έχασε την ανεξαρτησία του” (11).
Ανάμεσα στα σημαντικά μεσσιανικά εδάφια συγκαταλέγεται και η υπόσχεση που έδωσε ο Θεός στο βασιλιά Δαυϊδ (2 Σαμ., κεφ 7): «Ένας από τους απογόνους σου, του είπε, θα οικοδομήσει ένα σπίτι αφιερωμένο στο όνομά μου και εγώ θα φροντίσω να σταθεροποιήσω στους αιώνες το βασιλικό του θρόνο. Εγώ θα είμαι πατέρας του και εκείνος θα είναι υιός μου…. Το σπίτι του και το βασίλειό του θα είναι πάντα σταθερά και ο θρόνος του θα είναι ατράνταχτος στην αιωνιότητα».
Από τις προφητείες του Ησαϊα, η ποιο γνωστή και ποιο σπουδαία βρίσκεται στο κεφ. 7,14: «Ακούστε τώρα Οίκος του Δαυίδ… Ο ίδιος ο Κύριος θα σας δώσει σημάδι: Προσέξτε, η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γυιό, και το όνομά του θα κληθεί Εμμανουήλ».“Ένα σπουδαίο στοιχείο στην προφητεία αυτή είναι η λέξη ΑΛΜΑ που χρησιμοποιείται στο Εβραϊκό πρωτότυπο για την παρθένο. Υποδηλώνει γυναίκα παρθένο, η οποία δεν εξαναγκάσθηκε προς τούτο, και είναι σε ηλικία γάμου. Ενώ στην Αγία Γραφή βρίσκεται σε χρήση και η λέξη ΜΠΕΤΟΥΛΑ, που υποδηλώνει αναγκαστική παρθενία. Στο Χριστό βρίσκουμε την εκπλήρωση της προφητείας αυτής, με τις εξής καταπληκτικές λεπτομέρειες. Πρώτα, σε καθαρά ιστορικά και γεωγραφικά πλαίσια. Δεύτερο, ο Μεσσίας προέρχεται από γυναίκα Ιουδαία. Τρίτο, συλλαμβάνει και γεννάει γυναίκα παρθένος. Τέταρτο, γεννάει αρσενικό παιδί. Πέμπτο, όχι οποιοδήποτε αρσενικό παιδί, αλλά τον Υιό του Θεού. (14).
Στα κεφ. 52 και 53 του Ησαϊα βρίσκουμε μια πολύ εντυπωσιακή προφητεία για το Μεσσία, στην οποία οι πιστοί αναγνωρίζουν τα πάθη του Ιησού: «Δεν είχε ωραία και ελκυστική εμφάνιση. Δεν είχε λαμπρότητα προσώπου, ούτε κάλλος. Το πρόσωπό του ήταν καταφρονημένο . χωρίς τιμή και δόξα. Δέχτηκε εξευτελισμούς και ταπεινώσεις εκ μέρους των ανθρώπων. Αυτός όμως φέρει πάνω του το βαρύ φορτίο των αμαρτιών μας. Τραυματίστηκε για τις δικές μας αμαρτίες, υπέφερε για τις ανομίες μας. Χάρη δε στην πληγή εκείνου, εμείς θεραπευτήκαμε. Και αυτός παρ’ όλες τις κακώσεις που υπέστη, δεν άνοιξε το στόμα του. Σαν άφωνο πρόβατο οδηγήθηκε στη σφαγή. Σαν αμνός μπροστά σ’ αυτόν που τον κουρεύει, έτσι βαδίζει, χωρίς να ανοίγει το στόμα του. Αφαιρέθηκε βίαια και άδικα από τη γη η ζωή του. Το παιδί μου αυτό, λέγει ο Θεός, δεν έπραξε καμία παρανομία, ούτε βρέθηκε ποτέ ψεύδος στο στόμα του. Αν προσφέρετε αυτόν ως εξιλαστήριο θύμα για τις αμαρτίες σας, η ψυχή σας θα λυτρωθεί. Αυτός θα πάρει ως δική του πνευματική κληρονομιά πολλούς, γιατί με τη θέλησή του παραδόθηκε στο λυτρωτικό για μας θάνατο. Και δια της θυσίας του πήρε πάνω του τις αμαρτίες πολλών».
Ξαφνικά, όμως, ο θεόπνευστος συγγραφέας αλλάζει το συναισθηματικό τόνο του ψαλμού. Από τη σκηνή της ταπείνωσης, περνά στη δόξα: «Θα θυμηθούν και θα ξαναγυρίσουν στον Κύριο όλα τα έθνη της γης. Θα γονατίσουν μπροστά του όλες οι φυλές του κόσμου, γιατί σ’ Αυτόν ανήκει το Βασίλειο και Αυτός εξουσιάζει τα έθνη. Μπροστά του θα γονατίσουν όλοι οι μεγάλοι της γης».Διαβάζοντας κάποιος σήμερα την περικοπή αυτή και αγνοώντας ότι ανήκει στον Ησαϊα, δεν θα ήταν δύσκολο να νομίσει ότι την έγραψε κάποιος Χριστιανός. Είτε τη συγκρίνουμε με το πάθος, που ιστορείται στα Ευαγγέλια, είτε προς τη διδασκαλία των αποστόλων, για τη θυσία του Χριστού, είμαστε αναγκασμένοι να ομολογήσουμε ότι αναφέρεται στον Ιησού Χριστό και το έργο του (15).
Οι θεϊκές ιδιότητες του Παιδίου Ιησού παρουσιάζονται από τον Ησαϊα με τα εξής καταπληκτικά λόγια: «Θα γεννηθεί για μας Παιδί, θα δοθεί σ’ εμάς ο υιός αυτός, του οποίου η εξουσία υπάρχει απ’ αρχής πάνω στους ώμους του και θα καλείται το όνομά του αγγελιοφόρος της μεγάλης βουλής του Θεού, Θεός ισχυρός, αρχηγός της ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος» (9,6).
Ο ΜΙΧΑΙΑΣ, ακολούθως, ζει και δρα την ίδια εποχή με τον Ησαϊα, δηλαδή τον 8ο αιώνα πΧ. Προλέγει την καταστροφή της Σαμάρειας από τους Ασσυρίους (722 πΧ) και την ερήμωση του ναού της Ιερουσαλήμ (586). Επιτίθεται με το κήρυγμά του εναντίον των ψευτοπροφητών, των αδίκων κριτών, αυτών που πλουτίζουν παράνομα και ανήθικα και των ιερέων, που διδάσκουν αντί αμοιβής. Όλοι αυτοί καταδυναστεύουν το λαό, «τις σάρκες του κατατρώγουν και τα δέρματα των ανθρώπων από τα οστά τους αποσπούν» (16).
Ο Μιχαίας επισημαίνει τη γενέτειρα του Μεσσία, που θα είναι η Βηθλεέμ, διότι λέγει: «Και συ Βηθλεέμ, που αλλιώς λέγεσαι και οίκος άρτου, μικρή είσαι μεταξύ των πόλεων του Ιούδα. Δεν έχεις ούτε χίλιους κατοίκους. Αλλά από σένα θα προέλθει για τη δική μου δόξα ένας άντρας, για να γίνει άρχοντας του ισραηλιτικού λαού. Η αρχή και η ενέργεια αυτού ξεπερνά την αρχή των ημερών της δημιουργίας». Πρόκειται για μια μεγαλειώδη προφητεία, με καταπληκτικές προφητικές λεπτομέρειες. “Και είναι οι εξής: Ο προσδιορισμός του τόπου, ότι είναι δηλαδή μικρός και ότι ανήκει στις πόλεις του Ιούδα. Ακόμα, ότι το πρόσωπο που θα γεννιόταν εκεί είναι για το Θεό πρόσωπο εξέχον”, γιατί λέγει «θα γεννηθεί για τη δική μου δόξα». “Πέρα απ’ αυτό θα αναδεικνυόταν «Ηγήτορας» μέσα στον Ισραήλ. Αλλά, και κάτι πιο μεγάλο και πιο σπουδαίο. Το προφητευόμενο πρόσωπο, θα ήταν μεν από τη γέννησή του άνθρωπος, αλλά θα διέφερε ριζικά από τους άλλους θνητούς, επειδή πριν από τη γέννησή του προϋπήρχε αιώνια” (17). Αυτό σημαίνει η πρόταση της προφητείας: «η έξοδός του είναι απ’ αρχής αιώνος». Η έξοδος του παιδιού της Βηθλεέμ, δηλ. η ανατολή του, η εμφάνισή του, χάνεται στην αιωνιότητα. Το χωρίο αυτό αναφέρεται στην προαιώνια ύπαρξη του Μεσσία ως Θεού (18).
Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο Θεός φανέρωνε με τους προφήτες του όλο και πιο καθαρά τα χαρακτηριστικά εκείνου, που επρόκειτο να έρθει για να τους λυτρώσει. Πριν απ’ το Μεσσία, προαναγγέλλει ο προφήτης ΜΑΛΑΧΙΑΣ, θα εμφανιστεί ο αγγελιοφόρος του, σκοπός του οποίου θα είναι να προετοιμάσει το δρόμο για τη θεία εξ ουρανού κατάβαση του Χριστού του Θεού: «Νά, εγώ στέλνω τον αγγελιοφόρο μου, λέει ο Θεός, για να προετοιμάσει το δρόμο πριν από μένα. Θα είναι μια φωνή, που θα ακουστεί στην έρημο: Ετοιμάστε την οδό του Κυρίου, κάνετε ίσιους τους δρόμους του Θεού μας». (Μιχαίας 3,1-Ησαϊας 40,3).
Το περιεχόμενο της προφητείας αυτής είναι θαυμαστό, διότι εξαγγέλλει: “α) Την προετοιμασία του λαού να δεχτεί το Μεσσία. β) Ότι ο Μεσσίας θα ερχόταν και θα δρούσε μέσα σε ένα συγκεκριμένο λαό, τον Ισραήλ. γ) Η προετοιμασία του θα γινόταν από ένα και όχι πολλά πρόσωπα, δ) Ο Μεσσίας θα ερχόταν για να σώσει το λαό από τις αμαρτίες του και ε) και σπουδαιότερο: Το ερχόμενο πρόσωπο εξισώνεται με το Θεό Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης. Είναι ο ίδιος, που πρόκειται να έρθει, γιατί λέγει: «Εγώ στέλνω τον άγγελό μου και θα προετοιμάσει το δρόμο πριν από ΜΕΝΑ»” (19). Η συνείδηση της Εκκλησίας αναγνωρίζει στο πρόσωπο του μεγαλύτερου προφήτη της ιστορίας, του Ιω. του Βαπτιστή, τον ουρανόσταλτο αγγελιοφόρο, που κατέδειξε στους συγχρόνους του τον Χριστό, ως Υιό του Θεού.
Ο «τύπος του Μεσσία», ΔΑΝΙΗΛ, γεννήθηκε στην Παλαιστίνη από βασιλική οικογένεια και έδρασε στη Βαβυλώνα από το 605 μέχρι το 535 πΧ., οπότε και απέθανε. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα, του Βαλτάσαρ, του Δαρείου και του Κύρου ερμήνευσε όνειρα και μυστηριώδεις γραφές, διασώθηκε με θαυματουργικό τρόπο απ’ το μαρτύριο και αναδείχτηκε χαρισματούχος άρχοντας, βοηθός και ενισχυτής της πατρώας πίστης των συντρόφων του Ιουδαίων.
Στον πρώτο χρόνο του Βαλτάσαρ, βασιλιά της Βαβυλωνίας, είδε ο Δανιήλ ένα όνειρο. Μεταξύ άλλων, ο Δανιήλ αναφέρει και τα ακόλουθα: «Έβλεπα με προσοχή στο όραμα της νύχτας και νά, ξαφνικά παρουσιάστηκε κάποιος να έρχεται πάνω στα σύννεφα του ουρανού, που έμοιαζε σαν υιός ανθρώπου. Προχώρησε μέχρι τον αιώνιο Θεό και πλησίασε κοντά του. Του δόθηκε εξουσία, τιμές και βασίλειο. Η εξουσία του είναι αιώνια, εξουσία που δεν θα καταργηθεί ποτέ και το βασίλειό του δεν θα καταστραφεί ποτέ». “Από τους αποστολικούς χρόνους, η Εκκλησία διέκρινε στη διήγηση αυτή την αναγγελία του Μεσσία. Εκείνο, όμως, το οποίο μας εντυπωσιάζει περισσότερο στο εδάφιο αυτό, είναι η υπόσχεση ενός αιώνιου και παγκόσμιου βασιλείου «που δεν θα καταστραφεί ποτέ»”. Αιώνιο είναι το βασίλειο του Χριστού, το οποίο θεμελιώθηκε πάνω στις καρδιές των ανθρώπων και όχι πάνω στη δύναμη του κόσμου αυτού (20).
Στην έρημο της Ιουδαίας, και συγκεκριμένα σε διάφορα σπήλαια της περιοχής του Κουμράν, στα βορειοδυτικά της Νεκράς Θάλασσας, ανακαλύφτηκαν τυχαία από ένα νεαρό βεδουϊνο -και στα επόμενα χρόνια (1947 – 1964) από τους επιστήμονες- πλήθος χειρογράφων. Η μεγάλη ιουδαϊκή μοναστική κοινότητα του Κουμράν έκρυψε μεταξύ του 66 και του 70 μΧ. με κάθε επιμέλεια τα χειρόγραφα αυτά, όσο η 10η Ρωμαϊκή Λεγεώνα προχωρούσε προς την Ιερουσαλήμ, δια της κοιλάδας του Ιορδάνη. Μπροστά στον επικείμενο, δηλαδή, κίνδυνο της καταστροφής, οι Ιουδαίοι μοναχοί φρόντισαν, ώστε να ασφαλίσουν τα κείμενα εκείνα, όσο το δυνατόν καλύτερα. Έτσι τα χειρόγραφα, χάρη και στο ξηρό κλίμα της περιοχής, την πλήρη έλλειψη υγρασίας και τις υψηλές θερμοκρασίες, διατηρήθηκαν σχεδόν επί δύο χιλιάδες χρόνια. Οι περγαμηνές που βρέθηκαν εκεί, σε έντεκα μικρά σπήλαια, χρονολογούνται από το 100 πΧ. ή και νωρίτερα. Έτσι αποτελούν, ουσιαστικά, τα αρχαιότερα μέχρι στιγμής σωζόμενα χειρόγραφα (21). Και, το σπουδαιότερο είναι ότι περιέχουν κείμενα όλων των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, τα οποία μάλιστα συμπίπτουν με τα βιβλία που χρησιμοποιούνται από τους σημερινούς χριστιανούς και Εβραίους (22). Αυτό αποδεικνύει πως τα κείμενα της Γραφής, έμειναν ουσιαστικά αμετάβλητα κατά τα τελευταία 2.000 χρόνια (23).
Ανάμεσα στους παπύρους, διασώζεται και η προφητεία των «εβδομήντα εβδομάδων», που τη βρίσκουμε στο ένατο κεφ. του βιβλίου του Δανιήλ. Είναι η εξής: «Εβδομήντα εβδομάδες ορίστηκαν για το λαό σου και την άγια πόλη, για να παύσει η αδικία, για να σφραγιστεί η αμαρτία, για να ξεπλυθεί το κακό, για να επικρατήσει αιώνια δικαιοσύνη, για να επικυρωθεί το όραμα και ο προφήτης και να χριστεί ο Άγιος των Αγίων. Γνώρισε, λοιπόν, και κατάλαβε, ότι από την έκδοση του προστάγματος για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, μέχρι του Χριστού του Ηγήτορα θα είναι επτά εβδομάδες, και εξήντα δύο εβδομάδες. Η πλατεία και το τείχος θα οικοδομηθεί ξανά, μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας. Και μετά τις εξήντα δύο εβδομάδες, ο Χριστός θα εκκοπεί, όμως όχι για τον εαυτό του και ο λαός του ηγήτορα, ο οποίος θα έρθει, θα αφανίσει την πόλη και το αγιαστήριο».
Το σταμάτημα της αδικίας, το σφράγισμα της αμαρτίας, το ξέπλυμα του κακού, η επικράτηση της δικαιοσύνης, θα πραγματοποιηθούν όταν χριστεί ο Μεσσίας. Τότε θα σταματήσουν οι οράσεις και οι προφητείες και θα χριστεί ο άγιος των αγίων. Όλα αυτά θα συμβούν μετά από «εβδομήντα εβδομάδες». Αυτή η μοναδική, σε ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη, ένδειξη, αναφέρεται, σύμφωνα με τη συνήθεια της Γραφής, όχι σε εβδομάδες ημερών, αλλά σε περιόδους επτά ετών. Συνεπώς, οι «εξήντα εννέα εβδομάδες», δηλ. 7 σύν 62 εβδομάδες ετών, που αναφέραμε, μέχρι την εμφάνιση στο προσκήνιο του Χριστού του Ηγήτορα, του Μεσσία, είναι εξήντα εννέα χρόνια επί επτά, συνολικά 483 χρόνια.
Για την έναρξη της χρονολόγησης, παρατίθεται από το προφητικό κείμενο μια συγκεκριμένη ιστορική αφετηρία. Η έκδοση ενός προστάγματος για την ανοικοδόμηση, εκ νέου, της Ιερουσαλήμ, μετά την επιστροφή των Ιουδαίων από την εξορία (Βαβυλώνιος αιχμαλωσία). Ποιο είναι, όμως, το διάταγμα αυτό;
Σε διάστημα ογδόντα ετών, μόνο τέσσερα τέτοια διατάγματα εκδόθηκαν. Το πρώτο από τον Κύρο το 536, και το τελευταίο από τον Αρταξέρξη το Μακρόχειρα κατά το εικοστό έτος της βασιλείας του, ήτοι το 455 πΧ. Το ότι, όμως, η ανοικοδόμηση ολόκληρης της Ιερουσαλήμ μαζί με τα τείχη της επετράπη μόνο δια του τελευταίου διατάγματος, μας πείθει ότι η χρονολογία αυτή και μόνη, δηλ. το έτος 455 πΧ. πρέπει να τεθεί ως βάση των εβδομήντα εβδομάδων (24). Συνεπώς οι 69 εβδομάδες, αρχόμενες από το έτος 455 πΧ. λήγουν στο έτος 28 μΧ. Η σύμπτωση φαίνεται εκπληκτική, εφόσον το 28 μΧ. είναι περίπου η χρονολογία κατά την οποία ο Χριστός άρχισε τη δημόσια ζωή και δράση του, κηρύττοντας το ευαγγέλιο της σωτηρίας.
Μετά τις 62 εβδομάδες, συνεχίζει όμως η προφητεία, και πριν από την 70η εβδομάδα, ο «Χριστός θα εκκοπεί», θα θανατωθεί, γεγονός, που πραγματοποιήθηκε με το σταυρικό θάνατο του Κυρίου, το 32 με 33 μΧ. Και ο θάνατος του Μεσσία, ξεκαθαρίζει η προφητεία, δεν θα ήταν για τον εαυτό του, αλλά για τους άλλους, για να γίνει εξιλέωση για την ανομία. Και όχι μόνο αυτό! Η προφητεία εκτός από το Χριστό τον Ηγήτορα, μιλάει και για έναν δεύτερο ηγήτορα, ο οποίος θα έρθει. Έπειτα από το θάνατο του Μεσσία, ο λαός του δεύτερου αυτού ηγήτορα, που εξυπακούεται ότι δεν θα είναι ο λαός Ισραήλ, αλλά ξένος προς τον Ισραήλ, θα έρθει να αφανίσει την πόλη και το αγιαστήριο. Καθαρότατα προφητεύεται εδώ η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Ρωμαίο στρατηγό Τίτο, το 70 μΧ., που, όπως επισημαίνει η προφητεία με τη λέξη αφανισμός, δεν ήταν πραγματικά απλώς καταστροφή, αλλά ισοπέδωση και γκρέμισμα της Πόλης και του Ναού (25).
Η Παλαιά Διαθήκη, φυσικά, δεν αναφέρει μόνο τις προφητείες για τον ερχομό του Χριστού στη γη, αλλά συνολικά 332 προφητείες για γεγονότα της επίγειας ζωής του θεανθρώπου, που πραγματοποιήθηκαν με θαυμαστή ακρίβεια στο πρόσωπο και το έργο Του και οι οποίες αφήνουν τους απροκατάληπτους και έντιμους ερευνητές άφωνους, ενώ στους πιστούς προξενούν κατάπληξη και περισσή ευλάβεια, γιατί αναφέρονται στο Λόγο του Θεού, που ήταν με τον Πατέρα και πήρε σάρκα και ψυχή ανθρώπινη, για να στήσει τη σκηνή του ανάμεσά μας και μέσα στις καρδιές μας.
Αναφέρουμε, χαρακτηριστικά, τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, που προαναγγέλθηκε από τον προφήτηΖΑΧΑΡΙΑ, με τα λόγια: «Να χαίρεσαι, θυγατέρα Σιών, να διαλαλείς, θυγατέρα Ιερουσαλήμ: Νά, έρχεται σε σένα ο βασιλιάς σου, δίκαιος και σωτήρας, πράος, και καβάλα σ’ ένα γαϊδουράκι» (Ζαχ. 9,9). Ο ίδιος προφήτης προλέγει και την αμοιβή του Ιούδα για την προδοσία του: «Όρισαν το μισθό μου τριάντα αργύρια», λέει η προφητεία. (Ζαχ. 11).
Στον Ψαλμό 41 διαβάζουμε: «Αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος, μαζί με τον οποίο ζούσα ειρηνικά, στον οποίο ήλπισα, αυτός που έτρωγε ψωμί μαζί μου, σήκωσε την φτέρνα του εναντίον μου», και ακόμα ο Ζαχαρίας μας λέγει: «Όταν κάποιος τον ρωτήσει: Τι είναι οι πληγές αυτές μέσα στα χέρια σου; Εκείνος θα απαντήσει: Είναι οι πληγές εκείνες, που πληγώθηκα μέσα στο σπίτι των φίλων μου» (13,6). Είναι τόσο καθαρές οι προφητείες και συνέβησαν στη ζωή του Χριστού με τόση ακρίβεια, που νομίζει κανείς ότι διαβάζει τα Ευαγγέλια, στα χρόνια της Καινής Διαθήκης και όχι την Παλαιά Διαθήκη. Έτσι, ο Ιούδας, που έτρωγε ψωμί μαζί με το Χριστό, τον πρόδωσε, και οι πληγές μέσα στα χέρια προέρχονται από τα καρφιά και προξενήθηκαν από τους φίλους του Χριστού, δηλ. τους συμπατριώτες του Ιουδαίους, που τον παρέδωσαν για να σταυρωθεί.
Στον Ψαλμό 21, ο προφήτης και βασιλιάς Δαυίδ λέγει: «Διαμοιράστηκαν μεταξύ τους τα ιμάτιά μου και στον ιματισμό μουέβαλαν κλήρο». Κατάπληξη προξενεί η, 11 αιώνες πριν την εκπλήρωσή της, προφητεία αυτή, που δεν εφαρμόστηκε φυσικά ούτε στο Δαυίδ, ούτε σε κάποιον άλλο επίσημο της εποχής του, αλλά εφαρμόστηκε από τους στρατιώτες και σταυρωτές του Ιησού, κάτω από το Σταυρό του. “Πρώτα γιατί ξεχωρίζονται τα ρούχα του Μεσσία σε εσωτερικό ρουχισμό (ιμάτια) και σε εξωτερικό επένδυμα (ιματισμός). Έπειτα, τα εσωτερικά ιμάτιά του θα τα μοιράζονταν, ενώ για το ένα, τον εξωτερικό χιτώνα, δεν μπορούσαν να κάνουν το ίδιο, να τον χαλάσουν δηλαδή, γι’ αυτό και θα έριχναν κλήρο, για το ποιος θα τον έπαιρνε. Τέλος, οι εκτελεστές της θανατικής καταδίκης θα έπρεπε να’ ναι πολλοί, αφού θα γινόταν μοιρασιά, και θα έπρεπε ακόμα να ήταν συνηθισμένοι από τη λεία αντικειμένων των καταδίκων, άρα θα έπρεπε να’ ναι στρατιώτες, και μάλιστα ξένης χώρας” (26).
Αλλά και ο Ψαλμός 15 περιγράφει την ανάσταση του Ιησού, με τα λόγια: «Δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον άδη, ούτε θα αφήσεις τον άγιόν σου να γνωρίσει τη σωματική αποσύνθεση». Ο Δαυίδ, φυσικά, καθόλου δεν ήταν ανόητος για να πιστεύει ότι δεν θα πέθαινε ποτέ, αλλά αναφέρεται στην ταφή και ανάσταση του Κυρίου, του οποίου το σώμα, τις τρεις ημέρες του θανάτου του, ως αδιάσπαστα ενωμένο με τη θεότητά του, δεν γνώρισε πτωματική αποσύνθεση.
Στο χριστολογικό Ψαλμό 109 ο Δαυίδ αναφωνεί: «Είπε ο Κύριος στον Κύριο μου: Κάθησε στα δεξιά μου, μέχρι να κάνω τους εχθρούς σου χαλάκι για τα πόδια σου». Ώστε, ο Δαυίδ, αν και είναι βασιλιάς, έχει εξουσιαστές και κυρίους, που συνεργάζονται μεταξύ τους; Όχι βέβαια. Ιστορικά . ουδέποτε έγινε κάτι τέτοιο στη ζωή του Δαυίδ. Αλλά η προφητεία εμφανίζει στο προσκήνιο τα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, εκ των οποίων ο Πατέρας απευθυνόμενος προς τον Υιόν Του, μετά την ανάληψή του, του ζητά να καθήσει στα δεξιά του, μέχρι να υποτάξει τις εχθρικές ορατές και αόρατες δυνάμεις, στη δύναμή του.
Ακόμη, ο βασιλιάς Δαυίδ προλέγει κατά παραχώρηση Θεού: «κάρφωσαν τα χέρια μου και τα πόδια μου, εμέτρησαν όλα τα οστά μου» (Ψλμ. 21). Ποτέ όμως ο ίδιος ο Δαυίδ δεν σταυρώθηκε. Ούτε υπήρχε στην εποχή του η ποινή της σταυρώσεως. Εμφανέστατα, προφητεύει τη Σταύρωση του Ιησού.
Μια άλλη προφητεία, εξάλλου, του προφήτη Ζαχαρία αφορά το σταυρικό θάνατο του Εκλεκτού: «Θα επιβλέψουν, λέγει, σε μένα, τον οποίον εκέντησαν». Θα ατενίσουν, δηλαδή, εμένα, που λόγχισαν πάνω στο Σταυρό. Ας θυμηθούμε το Ρωμαίο στρατιώτη, που λόγχισε την πλευρά του Ιησού, απ’ την οποία έτρεξε αίμα και νερό. Και τέλος, «κόκκαλό Του δεν θα σπάσετε», αναφέρεται στο βιβλίο της Εξόδου (κεφ. 12). Πράγματι, ενώ οι στρατιώτες έσπασαν τα οστά των μηρών των δύο άλλων κακούργων πάνω στο Σταυρό, για να επιφέρουν γρηγορότερο θάνατο, τον Ιησού δεν τον άγγιξαν, γιατί είχε ήδη εκπνεύσει (27).
Οι σελίδες της Π.Δ., όπως είδαμε, μιλούν καθαρά για την αναμονή του Μεσσία. Ερευνώντας όμως τους μύθους, τα θρησκευτικά και γενικότερα τα φιλολογικά κείμενα και των άλλων λαών, βρίσκουμε να υπάρχει και εκεί, σποραδικά, η ίδια ελπίδα. Φιλόσοφοι, ποιητές, ιδρυτές θρησκειών σε Ανατολή και Δύση, αιώνες πριν την έλευση του Χριστού, μίλησαν για τον ερχομό στον κόσμο ενός Λυτρωτή. Περιέγραψαν τη ζωή και το έργο του κατά τέτοιο τρόπο, που πολλές φορές οι περιγραφές τους θυμίζουν αντίστοιχες προφητείες της Π. Διαθήκης. Ας δούμε, όμως, ενδεικτικά, για μια σφαιρικότερη ενημέρωση στο σπουδαιότατο αυτό κεφάλαιο των προφητειών, τις αντίστοιχες δύο, έμμεσες, προφητείες από τον Ελληνικό χώρο, του Πλάτωνα και του Αισχύλου.
Ο Πλάτωνας, στην Πολιτεία του, περιγράφει κάποιον Δίκαιο με τα παρακάτω λόγια: «Πρέπει ν’ απογυμνωθεί από όλα, εκτός από τη δικαιοσύνη… Χωρίς καθόλου ν’ αδικεί, θα θεωρείται ότι είναι ο μεγαλύτερος άδικος, ώστε να δοκιμαστεί η δικαιοσύνη του…. Θα μείνει, όμως, σταθερός μέχρι το θάνατό του, θεωρούμενος άδικος σ’ όλη του τη ζωή, αν και είναι δίκαιος… Θα μαστιγωθεί, θα βασανιστεί, και πεθαίνοντας, αφού υποστεί όλα τα κακά, θα καρφωθεί πάνω σε ξύλο» (Πλατ. Πολιτεία Β’).
Στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, έχουμε την πρόρρηση ότι ο Προμηθέας, που, ένεκα της ύβρης που διέπραξε προς τον Δία, δέθηκε στον Καύκασο και υπέφερε δίκαια, θα λυτρωθεί μόνο από ουράνιο πρόσωπο, που θα είναι μάλιστα υιός Θεού και θα έχει γεννηθεί με υπερφυσικό τρόπο. Αυτός θα εξαλείψει τη δύναμη και την εξουσία των ειδωλολατρικών θεοτήτων. Και με τη θέλησή του θα κατέβει στα ομιχλώδη σκοτάδια του αποκρουστικού Άδη, για να γίνει εξιλαστήριο θύμα, προς απολύτρωση του δεμένου, για τις αμαρτίες του, ανθρώπου (28).
Τα παραπάνω κείμενα των Ελλήνων σοφών, οι χριστιανοί, από πολύ νωρίς, τα θεώρησαν ότι αναφέρονται στο πρόσωπο του Μεσσία. Όταν λοιπόν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, οι προρρήσεις και τα οράματα των προφητών, ο πόθος των δικαίων, εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Με τον ερχομό του άνοιξε και πάλι την κλεισμένη θύρα του Παραδείσου και έδωσε στον καθένα τη δυνατότητα να γίνει πολίτης του καινούργιου κόσμου, μέλος της Βασιλείας του Θεού.
Στο δεύτερο κεφάλαιο του Ματθαίου, διαβάζουμε: «Αφού γεννήθηκε ο Ιησούς στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, τον καιρό του βασιλιά Ηρώδη, έφτασαν από τα ανατολικά της Ιερουσαλήμ οι μάγοι, λέγοντας: «πού γεννήθηκε ο βασιλιάς των Ιουδαίων; Είδαμε το άστρο του στην ανατολή και ήρθαμε να τον προσκυνήσουμε». Στο σημείο αυτό εκπληρώνεται η προφητεία του Ησαϊα, που λέγει: «Πλήθος καμήλων θα σε σκεπάσει, όλοι από τη Σεβά θα έρθουν, χρυσάφι και λίβανο θα φέρουν και θα ευαγγελίζονται τους επαίνους του Κυρίου» (Ησαϊας 60). Ποιοι ήσαν, στ’ αλήθεια, οι Μάγοι και τι ήταν το άστρο της Βηθλεέμ;
Κατά την παράδοση, οι Μάγοι προέρχονταν από την Αραβία. Η λέξη «Μάγοι» εδήλωνε τους σοφούς και τους ιερείς των Μήδων, Περσών, Χαλδαίων και Βαβυλωνίων. Ήταν αστρονόμοι και αστρολόγοι συνάμα, αφού άλλωστε οι ανατολικοί λαοί στα χρόνια εκείνα δεν διέκριναν την αστρονομία από την αστρολογία, διάκριση την οποίαν καθιέρωσαν πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες από τον 6ο έως τον 2ο αι π.Χ., διαχωρίζοντας την πραγματική επιστήμη της αστρονομίας από την «μαντική τέχνη» της αστρολογίας και πρώτοι αυτοί άρχισαν να μελετούν τους αστέρες για να ανακαλύψουν σύμφωνα με ποιους νόμους κυβερνώνται (29). Η αστρολογία παρέμεινε, σε όλα τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και μέχρι σήμερα, μια ξεχωριστή ειδωλολατρική θρησκεία και μια απόκρυφη μελλοντολογική ενασχόληση με τον ουράνιο κόσμο, που ερχόταν πάντα σε αντίθεση με την αποκάλυψη του Θεού στο λαό του. Αναζητούσε το πεπρωμένο στις κινήσεις και τα χαρακτηριστικά των αστέρων. Και είναι φοβερές, σε πολλά σημεία των βιβλίων της Π.Δ., οι προειδοποιήσεις του Θεού κατά των αστρολόγων. Το συμπέρασμα είναι πως η αστρολογία και οι οπαδοί της βρίσκονται ακόμα στο πρωτόγονο και παμπάλαιο στάδιο της μαγείας και του πανθεϊσμού, που λάτρευαν ό,τι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν στον ήλιο, στα άστρα και στη σελήνη, ως μυστήριο. Σημαντική συμβολή του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού, στη συνέχεια, υπήρξε η απομυθοποίηση της φύσης των ουρανίων σωμάτων και η αντιμετώπισή τους ως αψύχων υλικών. Η ζωή μας, για τις δύο αυτές εξ αποκαλύψεως θρησκείες, εξαρτάται όχι από τα ζώδια και τους αστερισμούς, αλλά από την Πρόνοια και την αγάπη του Θεού αφ’ ενός, και από τον προσωπικό μας αγώνα αφ’ ετέρου. Γι’ αυτό και η προσκύνηση των τριών σοφών εξ Αραβίας δείχνει την άφατη φιλανθρωπία του Θεού για τη σωτηρία του εθνικού και ειδωλολατρικού κόσμου, τον οποίον κάλεσε ο θεάνθρωπος λυτρωτής σε μετάνοια δι’ εκπροσώπων του, δηλ. των Μάγων, που μπορεί άλλωστε να είχαν προσωπικά ασπαστεί την Ιουδαϊκή πίστη (30).
Πραγματικά, είναι πιθανό οι μάγοι να ήλθαν σε επαφή με τις Ιουδαϊκές περί Μεσσίου παραδόσεις από τα χρόνια ήδη της αιχμαλωσίας των Ιουδαίων, οι οποίοι απλώθηκαν σε όλες τις χώρες της Ανατολής. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πόθος της λύτρωσης δι’ ενός εκλεκτού απεσταλμένου του Θεού ήταν πανανθρωπίνως αποδεκτός και, όπως φαίνεται από την ευαγγελική διήγηση, τον είχαν ενστερνιστεί και οι Μάγοι, που ήσαν κατεξοχήν θεοσεβείς άνθρωποι. Άλλωστε, στο ευαγγέλιο γίνεται λόγος, κατ’ επανάληψη, για ένα και μοναδικό αστέρι, πράγμα που συμφωνεί και με τις προφητείες των Ιουδαίων για τον αναμενόμενο Εκλεκτό Μεσσιακό Βασιλέα τους (Αριθμοί 24,17).
Συμβολίζει, λοιπόν, το άστρο της γέννησης το υπερκόσμιο φως της Θεότητας του Χριστού. Ο ίδιος ο Κύριος λέγει: «Εγω ειμι ο αστηρ ο λαμπρος ο πρωϊνος» (Αποκ. 22,16). Σχεδόν όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, δέχονται ότι ο αστέρας αυτός δεν εξηγείται με φυσικό τρόπο, αλλά πρόκειται για θαυμαστό «φωταγωγό, ξένο, παράδοξο, ασυνήθη, μεταφυσικό» φαινόμενο (31), διότι το άστρο της Βηθλεέμ, όπως παρουσιάζεται από τη Γραφή, βάδιζε και σταματούσε σύμφωνα με τη δική του επιθυμία, κατέδειξε συγκεκριμένο σημείο, τη φάτνη, φωτίζοντας μόνο εκεί και όχι όλη την οικουμένη, όπως κάνει ένας φυσιολογικός αστέρας, έλαμπε το καταμεσήμερο και όχι μόνο τη νύχτα, φαινόταν και πάλι κρυβόταν, σαν να είχε δύναμη λογικότατη, που κατέδειξε την ένωση ουρανού και γης στο όνομα του Υιού του Θεού (32)
Θαυμάσιο χαρακτηριστικό της ζωής του Ιησού, απ’ το οποίο φαίνεται εξάλλου η θεότητά του, είναι η επαλήθευση στο πρόσωπό του, του συνόλου των συγκεκριμένων για τη ζωή και τη δράση του προφητειών. Είναι βέβαιο, ότι οι προφήτες έζησαν ολόκληρες εκατονταετίες προ Χριστού. Και έχει αποδειχτεί επιστημονικά η αρχαιότητα των βιβλίων της Π.Δ. (33). Εάν ένας και μόνο άνθρωπος, έλεγε ο Πασκάλ, είχε συντάξει βιβλίο προφητειών, και ο Ιησούς είχε έλθει σύμφωνα με τις προφητείες αυτές, θα ήταν πράγματι δύναμη μεγάλη εκ Θεού. Αλλά εδώ υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο. Πρόκειται για σειρά ανθρώπων, που ο ένας εμφανιζόταν μετά τον άλλο κατά τη διάρκεια χιλιετηρίδων για να προφητεύσουν την έλευση του Χριστού. Πώς, λοιπόν, θα ήταν δυνατόν οι, σε διαφορετικούς καιρούς και από διαφορετικά πρόσωπα, εξαγγελθείσες προφητείες να συμφωνήσουν όλες κατά τυφλή σύμπτωση ως προς τα περιστατικά της ζωής ενός και μόνου προσώπου; (34). Είναι προφανές ότι το γεγονός αυτό είναι έργο θεοπνευστίας, έργο Θεού, που θέλησε να διαγράψει στους ανθρώπους το σχέδιο της σωτηρίας με τέτοια ποικιλία μέσων και χρωματισμών, ώστε η από τις προφητείες προκύπτουσα θαυμάσια συμφωνία να μην μπορεί να αποδοθεί στην τύχη, αλλά στην ενέργεια του Θεού (35).
“Πάντως, μέχρι σήμερα, κανείς δεν κατάφερε να ανακαλύψει κάποιον άνθρωπο στον πλανήτη μας, που θα μπορούσε, αντί του Χριστού, να θεωρηθεί ο Μεσσίας. Ακόμα και οι πιο σκληροί πολέμιοι του Ευαγγελίου δεν το κατάφεραν” (36).
Ο Χριστός, όμως, δεν προαναγγέλθηκε μόνο από τους προφήτες, αλλά προφήτευσε και ο ίδιος. Ο Ιησούς κατέχει στα χέρια του τα κλειδιά του χρόνου. Βλέπει εξ αποστάσεως, διακρίνει τα απόκρυφα, διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων και έχει γενικά τη διορατικότητα του προφήτη. Ο Σωτήρας προλέγει την προδοσία του Ιούδα, την άρνηση του Πέτρου, την εκ μέρους των μαθητών του εγκατάλειψη, τα παθήματα, τον θάνατο και την ανάστασή του, την επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος στους αποστόλους του και τους διωγμούς, τους οποίους αυτοί θα υποστούν (37).
Χαρακτηριστική είναι, επίσης, η προφητεία του Κυρίου για το θρίαμβο της Εκκλησίας, την οποία δεν θα καταφέρουν οι αντίθεες δυνάμεις να υποτάξουν . μια αλήθεια, που πιστοποιείται από τη διαχρονική, επί 2.000 χρόνια, συνέχειά της μέχρι σήμερα, και η προφητεία του Χριστού για την ερήμωση και καταστροφή της Ιερουσαλήμ, που κατά γράμμα έγινε πραγματικότητα από τον Ρωμαίο στρατηγό Τίτο, ο οποίος το 70 μΧ. την κατέστρεψε εκ θεμελίων. Οι προηγούμενες, λοιπόν, προφητείες, σε συνδυασμό με την υπέροχη και ασύγκριτη διδασκαλία του, τη μοναδική αναμαρτησία του, το άπειρο πλήθος και την ποικιλία των θαυμάτων και θεραπειών του, και το ασύλληπτο γεγονός της ανάστασής του, καταδεικνύει όχι ότι ήταν ένας ηθικός και άγιος άνθρωπος, αλλά ότι ήταν ο Θεός ο ίδιος ενσαρκωμένος.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. «Υπόθεση Ιησούς», Vittorio Messori, Πορεία Πνευματική, Αθ. 1980, σελ. 15
2. Απολογητικαί Μελέται Ε’, Παν. Τρεμπέλα, εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθ. Απρίλιος 1994, σελ. 7
3. “Υπόθεση Ιησούς”, σελ. 15
4. “Παγκόσμιος Ιστορία Πολιτισμού”, Durant
5. “Υπόθεση Ιησούς”, σελ. 17
6. «Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης», Λεωνίδου Φιλιππίδου, Αθ. 1958, σελ. 843,844
7. “Υπόθεση Ιησούς”, σελ.59
8. Απολογητικαί Μελέται Ε’, σελ. 410
9. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», Σπύρου Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθ. 1990, σελ. 38-44
10. «Περιπατούντες εν αληθεία», Μιχ. Γ. Χούλη, Σύρος 1997, σελ. 62
11. «Υπόθεση Ιησούς», σελ. 95
12. «Περιπατούντες εν αληθεία», σελ. 33 & 61
13. «Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού», Νικ. Νευράκη, Αθ. 1989, σελ. 51
14. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», σελ. 35,36
15. «Υπόθεση Ιησούς», σελ.79,80
16. “Υπόμνημα εις το βιβλίο του Μιχαίου”, Νικ. Παπαδοπούλου, σελίδα 103
17. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», σελ 45,46
18. “Υπόμνημα εις το βιβλίο του Μιχαίου”, σελ. 147, κεφ. 5,1
19. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», σελ. 58
20. «Υπόθεση Ιησούς», σελ. 62,63
21. «Αρχαιολογία και Αγία Γραφή», Νικ. Π. Βασιλειάδη, εκδ. «Ο Σωτήρ», αΘ. 1996, σελ. 289,290
22. «Υπόθεση Ιησούς», σελ. 102
23. «Υπόθεση Ιησούς», σελ. 292
24. “Απολογητικαί Μελέται Ε’”, σελ. 420
25. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», σελ. 180,201
26. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», σελ. 90
27. «Περιπατούντες εν αληθεία», σελ. 66
28. “Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια”, λήμμα “Χριστός Ιησούς”
29. “Το άστρο της Βηθλεέμ και η Επιστήμη”, Δημ. Κωτσάκη, εκδ. Ζωή, Αθ. 1984, σελ. 21
30. “Η Ψευδώνυμος Γνώσις”, Μιχαήλ Γ. Χούλη, εκδ. Στερέωμα, κεφ. “Αστρολογία, Θεσσαλονίκη 1998
31. Περιοδικό “Εκκλησία”, έτος 1960, σελ. 479
32. “Ομιλία ΣΤ’ εις το κατά Ματθαίον”, Ιωάννου Χρυσοστόμου
33. “Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια”, λήμμα “Χριστός Ιησούς”, σελ. 282
34. “Απολογητικαί Μελέται Ε’”, σελ. 429
35. “Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια”, λήμμα “Χριστός Ιησούς”, σελ. 282
36. «Το μόνιμο θαύμα, Οι προφητείες της Βίβλου», σελ. 26
“Απολογητικαί Μελέται Ε’”, σελ. 430
(σ.σ. από: fdathanasiou.wordpress.com)