- Το σοσιαλιστικό όραμα για ένα υπερκράτος είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το μέλλον της Ευρώπης. Αυτό που οι υποστηρικτές του αποκαλούν εναρμόνιση, είναι στην πραγματικότητα η δημιουργία πολιτικού καρτέλ. Καταργεί τον φορολογικό και κανονιστικό ανταγωνισμό. Όταν εναρμονιστούν οι πολιτικές, η τάση θα είναι να αυξηθούν οι φόροι και οι κανονισμοί να γίνουν πιο επαχθείς, καθώς ο ανταγωνισμός, ο οποίος χρησιμεύει ως άσκηση ελέγχου στην ακόρεστη επιθυμία των πολιτικών για αύξηση της κρατικής εξουσίας, απενεργοποιείται – τουλάχιστον εντός της Ευρώπης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των πολιτικών οντοτήτων περιορίζει την κρατική εξουσία και επιτρέπει την ελευθερία. Στην πράξη, ο ανταγωνισμός των μικρών κρατών έχει κάνει την Ευρώπη μοναδική και εξαιρετικά επιτυχημένη. Κατά τον Μεσαίωνα, η Ευρώπη περιείχε χιλιάδες μικρές πολιτικές οντότητες που μείωσαν τα κόστη έχοντας την ελευθερία να «ψηφίσουν με τα πόδια» μετακομίζοντας σε άλλες περιοχές. Τα άτομα και οι επιχειρήσεις μπορούσαν να αποφύγουν την καταπίεση και τους υψηλούς φόρους με σχετικά χαμηλό κόστος. Τα κράτη δεν μπορούσαν να καταστούν υπερβολικά καταπιεστικά, επειδή θα έφευγαν μαζικά οι πολίτες και οι επιχειρήσεις. Ο ανταγωνισμός ανάγκασε τα κράτη να γίνουν πιο ελεύθερα. Η ελευθερία επιτράπηκε να ευδοκιμήσει στην Ευρώπη, οδηγώντας σε μεγάλες οικονομικές, πολιτιστικές και τεχνολογικές προόδους που ώθησαν την Ευρώπη να είναι η πιο προηγμένη και ισχυρή περιοχή στον κόσμο. Αντίθετα, αυτοκρατορίες που υπήρχαν στην Κίνα ή στην Ινδία έμειναν πίσω, καθώς οι πολίτες δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από τους δεσπότες τους. Ιστορικά, μια αυτοκρατορία ή ένα υπερκράτος θα ήταν εξαιρετικά αντι-ευρωπαϊκή άποψη. Χωρίς ενδοευρωπαϊκό ανταγωνισμό, οι φόροι και η κρατική εξουσία θα αυξηθούν. Καθώς το μέγεθος και η ισχύς του ευρωπαϊκού υπερκράτους θα αυξηθεί, η ατομική ελευθερία – η βάση για ευημερία και πρόοδο – θα υποχωρήσει. Εκείνοι που αγαπούν την ατομική ελευθερία θα πρέπει να αντιταχθούν σθεναρά σε όλες τις προσπάθειες περαιτέρω συγκεντρωτισμού. Οι υποστηρικτές της ελευθερίας πρέπει να αντιστρέψουν τα βήματα των τελευταίων ετών που οδηγούν προς ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος. Ο ESM πρέπει να καταργηθεί και η τραπεζική ένωση πρέπει να τερματιστεί (σ.σ. από τον Philip Bagus στο ιστολόγιο ‘’Ελεύθερη Αγορά’’, ακαδημαϊκό συνεργάτη του Ινστιτούτου Ludwig Mises, γνήσιου οικονομολόγου της αυστριακής σχολής οικονομικής σκέψης και καθηγητή οικονομικών στο Universidad Rey Juan Carlos στη Μαδρίτη)
Ἀφοῦ θυμηθήκαμε τόν ''ὀπισθοδρομικό'' καί ''ἀνελεύθερο'' τάχα μοῦ Μεσαίωνα (ποὺ τὸν ἀκολουθεῖ καὶ ἡ Σατανικὴ Ὀρθοδοξία μᾶς) ἀπὸ κάποιον ἀναρχοκαπιταλιστὴ καὶ ἄρα καθόλου Μεσαιωνιστὴ οἰκονομολόγο τῆς σύγχρονης ἐποχῆς μας, διαπιστώνουμε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὅτι ἐρχόμαστε καὶ πάλι ἀντιμέτωποι μὲ τὸν σοσιαλιστικὸ φασισμὸ τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης μετέπειτα στὴν ἐποχή μας μὲ προμετωπίδα τοὺς ἀριστεριστές, σὰν καὶ αὐτοὺς ποὺ καπηλεύονται τοὺς νεκροὺς τῶν Τεμπῶν στὶς μέρες μας γιὰ νὰ παρασύρουν κόσμο στὶς τάξεις τους, μὲ σκοπὸ νὰ ὑλοποιήσουν βῆμα πρὸς βῆμα τὴν αὐτοκαταστροφικὴ (ὅπως θὰ ἀποδειχθεῖ καὶ πάλι στὴ συνέχεια) σοσιαλιστικὴ σκλαβιά τους, ξεκινῶντας σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο σὰν τὰ ἄλλοτε κομμουνιστικὰ κράτη ποὺ γιὰ τὸν ἴδιο λόγο αὐτοκαταστράφηκαν ὁδηγῶντας τὸν λαὸ τοὺς σήμερα νὰ σπάει ὅποιο κομμουνιστικὸ ἄγαλμα βρεῖ μπροστά του, γιὰ νὰ φτάσουμε μετὰ σὲ εὐρωπαϊκὸ καὶ μετέπειτα σὲ παγκόσμιο μὲ μιὰ παγκόσμια διακυβέρνηση (ἐβραιοσιωνιστῶν γιὰ ὅποιον διαβάζει σχετικὰ ἄρθρα μας μὲ ἀντίστοιχη ἐτικέτα) ἴδιας σοσιαλιστικῆς δομῆς, ὅπου μόνο μέσα ἀπὸ μιὰ τέτοια μποροῦν νὰ ἐξαναγκαστοὺν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀποδεχθοῦν πολιτικὲς ἀποφάσεις ποὺ δὲν θὰ θέλουν (π.χ. ἑβραϊκὸ Μεσσία ἐνῶ δὲν θὰ εἶναι ἑβραῖοι), διότι διαφορετικά, καθίσταται αὐτονόητο πὼς κάθε ἐλεύθερος ἄνθρωπος μὲ ὅπλα στὰ χέρια ποὺ εἶναι καὶ αὐτάρκης σὲ διαβίωση (βλέπε ἀμερικανικὸ καὶ ρατσιστικὸ Νότο κάποτε πρὶν γίνει ἡ ἕνωση σὲ Η.Π.Α.) δὲν ἔχει ἀνάγκη καμιὰ παγκόσμια διακυβέρνηση, οὔτε κἂν κάποιο κράτος ποὺ νὰ τοῦ λέει τί νὰ κάνει στὸν τόπο του!
Συνεπῶς, τιμᾶμε καὶ ἐμεῖς τοὺς ἀδικοχαμένους νεκροὺς τοῦ πρόσφατου σιδηροδρομικοῦ δυστυχήματος στὰ Τέμπη (σ.σ. ὁ γραφῶν γνώριζε προσωπικὰ τὸν πατέρα μιᾶς νεκρῆς φοιτήτριας ἐκεῖ πέρα καὶ τὴν ἴδια προσωπικὰ ποὺ τὴν εἶδε μιὰ φορά), ἀλλὰ μὲ τὸν δικό μας τρόπο (π.χ. κάποιοι ἐθνικιστὲς πετάξανε κάποια σχετικὰ φυλλάδια) καὶ μακριὰ ἀπὸ πολιτικὲς σκοπιμότητες, τουτέστιν ἀπέχοντας πλήρως ἀπὸ μαζώξεις κόσμου μὲ πολιτικὸ πρόσημο ἀριστεριστῶν ὅπως βλέπουμε νὰ συμβαίνει ἐτοῦτες τίς μέρες, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν βγαίνουν μετὰ καὶ μετρᾶνε ὡς δικά τους ἄτομα ἄσχετο μὲ ἐκείνους κόσμο σὰν ἐμᾶς, γιὰ νὰ φαίνονται πολλοὶ ἀριθμητικὰ παρασέρνοντας ἔτσι καὶ ἄλλο κόσμο μὲ τὸ μέρος τους ποὺ θὰ νομίζει ὅτι γιγαντώνεται κάποιο ἀριστερίστικο κίνημα γιὰ νὰ τόν ''σώσει'' ὑποτίθεται ἢ νά τον ὁδηγήσει στὴν παγκόσμια σοσιαλιστικὴ σκλαβιὰ τῶν ἐβραιοσιωνιστῶν στὴν πραγματικότητα. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο δηλαδὴ ποὺ δὲν ἦρθαν ποτὲ ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀριστεριστὲς (πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων) γιὰ νὰ διαδηλώσουν μαζί μας ἐνάντια σὲ ἕνα τέτοιο ἀνελεύθερο καθεστώς, ὅπως συνέβῃ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κορωνοϊοῦ μὲ τὰ περιοριστικὰ μέτρα ὑποχρεωτικότητας ποὺ ἦταν τελείως ἄσχετα γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση μιᾶς πανδημίας (π.χ. ἀποστολὴ ἠλεκτρονικοῦ μηνύματος γιὰ νὰ βγεῖ κάποιος ἀπὸ τὸ σπίτι μὲ ἄδεια τοῦ κράτους, ἀπαγόρευση μετάβασης σὲ ἀπομονωμένες περιοχὲς σὰν τὰ βουνὰ λὲς καὶ θὰ κολλοῦσε Κορωνοϊὸ ἀπὸ ἀρκοῦδες, χρήση μάσκας καὶ σὲ μέρη ποὺ δὲν ὑπῆρχε συνωστισμὸς λὲς καὶ θὰ κολλοῦσε Κορωνοϊὸ ἀπὸ τὰ πουλιὰ ποὺ πετοῦσαν ἀπὸ πάνω του, χρήση πληρωμένου ἀπὸ τὴν τσέπη τοῦ ''ράπιντ'' τὲστ 48ώρης ἰσχύος γιὰ τὸν Κορωνοϊὸ κάθε βδομάδα γιὰ νὰ ἀναγκαστεῖ νὰ κάνει ἐμβόλιο, λὲς καὶ ἀπὸ τὴν τρίτη μέρα καὶ ἔπειτα δὲν θὰ κολλοῦσε τὸν ἰὸ αὐτὸν μέχρι νὰ κάνει τὸ ἑπόμενο τέστ, τιμωρητικὴ ἀπαγόρευση εἰσόδου ἀνεμβολίαστων σὲ χώρους ἑστίασης ὅταν καὶ οἱ ἐμβολιασμένοι μετέδιδαν τὸν Κορωνοϊό, κ.ὅ.κ.), ὅπως πολὺ εὔστοχα περιέγραψε τὸν λόγο τῆς ἀποχῆς τους ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἕνα ἀναρχικὸ ἱστολόγιο μὲ τὰ ἑξῆς λόγια μέσα ἀπὸ ἕνα σχετικό του ἄρθρο ποὺ εἴχαμε δημοσιεύσει τότε:
Το πρόβλημα είναι πως εκείνοι οι «τρελλοί» των περασμένων δεκαετιών επιβεβαιώθηκαν στα πάντα. Σήμερα, όλα όσα φοβούνταν και τους εξωθούσαν να αγωνιστούν, να φωνάξουν, να προειδοποιήσουν, εξελίσσονται καταιγιστικά σε κοινή θέα όλων. Δεν χρειάζεται πλέον να διαθέτεις κάποιο ειδικό χαρακτηριστικό που να σε καθιστά ικανό να βλέπεις τον κόσμο «ανάποδα». Όλος ο πλούτος άπειρων πληροφοριών είναι διαθέσιμος· αρκεί κάποιος να κάνει τον κόπο να τις αναζητήσει και να τις διυλίσει κριτικά και αποστασιοποιημένα. Είναι δική του ευθύνη να το πράξει αυτό· κανείς δεν θα το κάνει για λογαριασμό του. Αυτό ακριβώς συνιστά και την λογική της «συνυπευθυνότητας», που ενστερνίζεται η παγκόσμια ελίτ. Εφόσον κάποιος δεν αναζητεί και δεν αντιδρά στα τεκταινόμενα, θεωρείται εκ των προτέρων πως συμφωνεί μαζί τους.
…στους «συνομωσιολόγους» του σήμερα
Και όμως, ακόμη υπάρχουν πολλοί που αρνούνται να δεχτούν, πόσο μάλλον να κατανοήσουν, αυτό που βλέπουν. Ή, ακόμη κι αν το βλέπουν, το αιτιολογούν στη βάση ενός ιού που έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα «μαγικός». Η δήθεν αντιμετώπισή του έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που -ώ του θαύματος- εξυπηρετούν διακηρυγμένους σχεδιασμούς και ευσεβείς πόθους της παγκόσμιας ελίτ πολλών δεκαετιών με τέτοια ακρίβεια που είναι στατιστικά αδύνατον να είναι τυχαία. Αποτέλεσμα; Οι παλαιοί «τρελλοί» είναι πλέον «συνομωσιολόγοι» και είναι εξίσου μόνοι όπως και τότε, σε μια κρίσιμη εποχή που αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Απλώς, η καθαρότητα του ενστίκτου, των συναισθημάτων και της σκέψης σκεδάζεται πάνω στο «μαγικό» δίχτυ μιας ανελέητης προπαγάνδας, για την οποία γίνεται κάθε προσπάθεια με απειλές και εκβιασμούς να μην εμφανίσει ρωγμές από πουθενά κι από κανέναν. Και όντως, οι ρωγμές της, προς το παρόν, είναι μικρές αν και ορατές. Στρατιές ολόκληρες δήθεν αιρετικών, δήθεν προασπιστών της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας που στο παρελθόν μάς είχαν ζαλίσει με τα «δικαιώματα του ανθρώπου» το έχουν βουλώσει κανονικά, τώρα που το κάθε φυσικό -και όχι κρατικό- δικαίωμα συντρίβεται σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Και το κάνουν με τέτοιο θράσος, με τέτοια μοχθηρία, που αντιλαμβάνεσαι πως ήταν έτοιμοι από καιρό. Όταν οι φερέλπιδες «θεοί» αυτού του κόσμου δείχνουν ότι πλέον δεν αστειεύονται, ότι πλέον τα πράγματα έχουν μπει στην τελική τους ευθεία κι ότι το παραμύθι με τα «δικαιώματα» τελείωσε, μαζί με την -έστω κι αυτήν- την εκπορνευμένη δημοκρατία, τότε εκβιαζόμενοι και στρατιώτες ευθυγραμμίζονται και οι ποντικοί απλώς εξαφανίζονται. Δεν είναι βλάκες, ξέρουν τί συμβαίνει με το παραμύθι της διαχείρισης του ιού και επιβάλλεται να φροντίσουν για το μέλλον τους. Αλλά, τί μπορείς να πεις, όταν βλέπεις (και) ορισμένους αναρχιστές να έχουν θαμπωθεί από την ψευδο-λογική των παχύδερμων και να μιλάνε για συνομωσιολόγους;
Η ζωή όμως θα βρει -και ήδη βρίσκει- τους φορείς εκείνους που θα την κάνουν να συνεχιστεί. Τους βλέπουμε ήδη να ξεπηδούν από εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς -κι αυτό είναι πράγματι θαυμαστό κι ελπιδοφόρο. Ακόμη καλύτερα, θα κριθούν αυτή τη φορά όχι επί των υποκειμενικών πεποιθήσεών τους, αλλά επί αντικειμενικής βάσεως: από το αν είναι σε θέση να την κάνουν να συνεχιστεί ή όχι. Σ’ αυτή τη διαδικασία, δίκαια, ό,τι είναι άχρηστο θα πεταχτεί και θα ξεχαστεί.
πηγή: https://pyrgitai.gr/2021/02/%ce%b1%ce%ba%cf%81%ce%b1%ce%b9%cf%86%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%bf%ce%bc%cf%89%cf%83%ce%b9%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b5%cf%84%ce%b5/
Ἀφοῦ θυμηθήκαμε λοιπὸν ὅτι ὁ ἐχθρὸς δὲν εἶναι μόνο οἱ κυβερνῶντες πολιτικάντηδες ποὺ ὑπηρετοῦν παγκοσμιοποιητὲς (ὅπως ἔκαναν τὴν ἐποχὴ τοῦ Κορωνοϊοῦ), ἀλλὰ καὶ οἱ ἀριστεριστὲς ποὺ διαδηλώνουν (φαινομενικὰ καὶ μόνο) ἐναντίον τῶν πολιτικάντηδων γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ ταχύτερα ἡ σοσιαλιστικὴ παγκόσμια διακυβέρνηση τῶν ἐβραιοσιωνιστῶν (σ.σ. ὑπενθυμίζεται ὅτι ἅπαντες οἱ ἀριστεριστὲς καὶ τὰ πολιτικά τους κόμματα ζητοῦσαν ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμὸ γιὰ τὸν Κορωνοϊὸ παντοῦ ἀποκλείοντας ἀπὸ τὴν κοινωνία ὅσους ἀνεμβολίαστους καὶ συνεχίζουν ἀκόμα νὰ ζητᾶνε τέτοια μέτρα γιὰ νὰ μὴν ξεχνιόμαστε), δὲν παρασυρόμαστε ἀπὸ τὴν παγκοσμιοποιητικὴ προπαγάνδα ποὺ ἐπιλέγει ἐπίτηδες ἀνάξιους πολιτικοὺς γιὰ νὰ ψηφίζει ὁ κόσμος μὲ σκοπὸ νὰ σιχαθεῖ την κάθε ντόπια διακυβέρνηση (ἄρα καὶ ἄξιους πολιτικοὺς ποὺ δὲν κυβέρνησαν ἀκόμα στὸν τόπο του) καὶ ὑποσυνείδητα νὰ ἀποδεχθεῖ ἔτσι μιὰ προτεινόμενη παγκόσμια κυβέρνηση ποὺ θὰ τοῦ παρουσιαστεῖ μήπως καὶ τὰ καταφέρει καλύτερα ἐκείνη, οὔτε νὰ ὁδηγούμαστε ὅμως καὶ σὲ ἀριστερίστικες ὀργανώσεις ποὺ μὲ τίς πολιτικές τους θὰ μᾶς καταλήξουν στὸ ἴδιο σοσιαλιστικὸ ἀποτέλεσμα τῆς παγκοσμιοποίησης. Καὶ γιὰ νὰ τὸ ἀποφύγουμε αὐτὸ τὸ τελευταῖο, θὰ πρέπει νὰ ἀποδομοῦμε τὴν ἀριστερίστικη προπαγάνδα τους γιὰ νὰ μὴν παρασέρνει ὅλο καὶ περισσότερο κόσμο μὲ τὸ μέρος της καὶ ἄρα εἰς βάρος ἡμῶν καὶ τῆς εὐρύτερης ἐλευθερίας κάθε λαοῦ. Ἔτσι λοιπὸν καὶ κοιτάζοντας ξανὰ τὴν ἀφίσα τους ποὺ παρατέθηκε στὴν ἀρχὴ τοῦ παρόντος ἄρθρου, θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε παίρνοντας τὰ αἰτήματά της μὲ τὴ σειρὰ καὶ παραλείποντας τὰ πρῶτα τρία αὐτονόητα γιὰ ὅλους μας, τὰ ἑξῆς:
4) ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΓΑΘΑ
Τὸ ὅτι κάποια ἀγαθὰ εἶναι κοινωνικά, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἀνήκουν στὸ κράτος τῶν ὅποιων ἀριστεριστῶν ἢ παγκοσμιοποιητῶν, ἀλλὰ στὸν ἴδιο τὸν λαὸ ἰδιοκτησιακὰ (π.χ. κάθε σπίτι νὰ εἶναι γραμμένο ποὺ λένε στὸ ὄνομα τοῦ καθενὸς καὶ νὰ μὴν ἀνήκει στὸ κράτος ἢ τὸ δημόσιό του, δηλαδὴ στοὺς κυβερνῶντες του στὴν πραγματικότητα γιὰ νὰ τὸ δίνουν ὅπου ἐκεῖνοι θέλουν). Αὐτὸ πρακτικὰ σημαίνει ὅτι ἂν ἡ λαϊκὴ πλειοψηφία ἀποφασίσει ὅτι ἡ Παιδεία λόγου χάρη εἶναι κατώτερη τῶν περιστάσεων ἐπειδὴ οἱ καθηγητὲς κάνουν κομμουνιστικὴ καὶ παγκοσμιοποιητικὴ κατ' ἐπέκταση προπαγάνδα στὰ παιδιὰ γιὰ παράδειγμα ἀντὶ νὰ τὰ μαθαίνουν γράμματα ποὺ λένε ἢ γιατί τὰ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τίς λαϊκὲς παραδόσεις, τότε θὰ μποροῦν νὰ τὴν ἰδιωτικοποιήσουν καὶ νὰ χρηματοδοτοῦν οἱ ἴδιοι τους καθηγητὲς ποὺ ἐπιθυμοῦν σὲ σχολεῖα καὶ πανεπιστήμια, ἐφόσον ἡ Παιδεία ἀποτελεῖ λαϊκὴ ἰδιοκτησία. Μὲ ἄλλα λόγια, οἱ διαθέσιμοι πόροι δὲν γίνεται νὰ ἀνήκουν σὲ ὅλους μιλῶντας γιὰ κομμουνιστικὴ κοινοκτημοσύνη ἂς ποῦμε, γιὰ τὸν ἑξῆς λόγο ποὺ ὑπενθυμίζουμε ἀπὸ τὴν ἐθνοκαπιταλιστικὴ θεματολογικὰ ἀρθρογραφία μας:
Η ιδιοκτησία είναι κλοπή και συνιστά βίαιη επίθεση προς όλους
H άποψη αυτή οφείλει πολλά στον Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν ο οποίος διατύπωσε το διάσημο «η ιδιοκτησία είναι κλοπή». Το επιχείρημα σε πιο λεπτομερή διατύπωση ισχυρίζεται ότι οποιοδήποτε ιδιοκτησιακό δικαίωμα συνιστά κλοπή καθώς η γη αποτελεί κατά κάποιον τρόπο κοινή ιδιοκτησία. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι για κάθε απόκτηση ιδιοκτησίας υπονοείται και απαίτηση για τη συγκατάθεση όλων των ανθρώπων. Φανταστείτε όμως τις συνέπειες μίας τέτοιας κατάστασης. Θα έπρεπε για κάθε χρήση γης και φυσικού πόρου να ζητάμε την άδεια όλου του τοπικού και μη πληθυσμού. Έστω και μία αντίρρηση και οι προσπάθειές μας για χρήση του πόρου θα έπρεπε να απαγορευτούν. Δε θα καταφέρναμε να πραγματοποιήσουμε τίποτα!
5) ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ
Καθίσταται αὐτονόητο γιὰ τὸν καθένα ὅτι χωρὶς τὸ κίνητρο τοῦ κέρδους, κανένας δὲν θὰ εἶχε τὴ διάθεση νὰ ἐργαστεῖ καὶ ἄρα νὰ παράγει προϊόντα ἢ ὑπηρεσίες ποὺ θὰ ἤθελε νὰ ἀγοράσει ὁ ὑπόλοιπος κόσμος. Συνεπῶς, εἴτε θὰ ἐπιστρέφαμε στὴν ἐποχὴ τῶν σπηλαίων ὡς τροφοσυλλέκτες εἴτε θὰ ἔπρεπε νὰ ἐργαζόμαστε ἐξαναγκαστικά σε κάποιο πόστο, μᾶς ἀρέσει δὲν μᾶς ἀρέσει, ποὺ θὰ ὅριζε τὸ κράτος ἔτσι σοσιαλιστικὰ ἐφ' ὅσον ὅλες οἱ ἐπιχειρήσεις καὶ οἱ ὑπηρεσίες θὰ ἄνηκαν στὸ δημόσιο ὅπως τὸ ἐπιθυμοῦν οἱ ἀριστεριστές. Τὸ αὐτοκαταστροφικὸ ἀποτέλεσμα τὸ εἴδαμε ἤδη σὲ ὅλα τὰ καταρρέοντα κομμουνιστικὰ κράτη καὶ θὰ εἰπωθοῦν κάποια ἄλλα πράγματα στὸ δημοσίευμα ποὺ θὰ ἀκολουθήσει, ἀφοῦ ὑπενθυμίσουμε πάλι ἀπὸ τὴν ἐθνοκαπιταλιστικὴ ἀρθρογραφία μας τὰ ἑξῆς ποὺ ἀποδεικνύουν τὴν ἀνελευθερία τῶν ἀριστεριστῶν ποὺ καπηλεύονται τὴν ἐλευθερία γιὰ νὰ παρασέρνουν κόσμο μὲ τὸ μέρος τοὺς (σ.σ. σημειῶστε πὼς ἡ ἰδιοκτησία τοῦ σώματός μας ποὺ ἀναφέρεται στὰ παρακάτω κείμενα, ἀφαιρέθηκε καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Κορωνοϊοῦ ἀφήνοντας παγκόσμιους ὀργανισμοὺς νὰ ἀποφασίζουν τί νὰ πάθει ἐμβολιαστικὰ ἀντὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ δική τους ἐπιλογή):
Αναφέραμε πως στον κομμουνισμό απαγορεύεται η ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής. Μπορούμε να εφαρμόσουμε εδώ την ίδια κριτική την οποία μας παρείχε ο Hayek παραπάνω. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε επίσης, ότι στα μέσα παραγωγής ανήκει και το σώμα μας. Παράγει έργο, ιδέες και γενικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί με σκοπό το κέρδος. Εφόσον και το σώμα είναι μέσο παραγωγής, τότε θα έπρεπε λογικά να απαγορεύεται και η ιδιοκτησία του σώματός μας. Το σώμα όμως ανήκει σε αυτόν που το ελέγχει με το νου του (αν όχι σε αυτόν, τότε σε ποιον;). Επειδή λοιπόν, δεοντολογικά απαγορεύεται η κατοχή μέσων παραγωγής, τότε θα έπρεπε να υπάρχει μία αρχή (άρα δε θα υπάρχει και αναρχία), η οποία θα ορίζει τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να πράξουμε με το σώμα μας.
Οι θεωρητικοί της αναρχίας, κάνουν φυσικά μία εξαίρεση για την εργασία (η οποία είναι μέσο παραγωγής και αποτέλεσμα χρήσης του σώματός μας) αλλά δεν προσπαθούν να εξηγήσουν πως θα λειτουργήσει ο περιορισμός αυτός. Αν δεν υπάρχει κάποια αρχή η οποία θα ελέγχει το σώμα μας, τότε θα μπορούσε κάθε άτομο να γίνει καπιταλιστής με τη διάθεση της εργασίας του όπως επιθυμεί. Αν δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός ο οποίος θα επιτηρεί τη χρήση του σώματος από τα άτομα. Επομένως, εφόσον υπάρχει ένας τέτοιος μηχανισμός, κάποιος δε θα μπορούσε να είναι ελεύθερος στον κομμουνισμό. Διότι αν δεν κάνουμε αυτό που επιθυμούμε με το σώμα μας, τότε πως μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είμαστε ελεύθεροι;
6) ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
Αὐτοὶ ποὺ δολοφονοῦν εἶναι οἱ ἄνθρωποι καὶ ὄχι οἱ ἐπιχειρήσεις, γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ποὺ ἕνα πιστόλι δὲν σκοτώνει ἀπὸ μόνο του! Στὶς δημόσιες ἐπιχειρήσεις, ἕνας λόγος παραπάνω νὰ κινδυνεύουμε ἀπὸ τοὺς ὑπαλλήλους τῆς ὅπως στὴν περίπτωση τοῦ θανατηφόρου δυστυχήματος στὰ Τέμπη μὲ τὰ τρένα, διότι ὅπως εἴδαμε ἐπιλέχτηκαν ἀκατάλληλα ἄτομα γιὰ συγκεκριμένες θέσεις βάσει πολιτικῶν γνωριμιῶν ποὺ εἶχαν καὶ ὄχι ἀξιοκρατικὰ ὅπως συμβαίνει μὲ τίς ἰδιωτικὲς ἐπιχειρήσεις γιὰ νὰ μὴν ζημιώνονται οἰκονομικὰ καὶ χάνουν πελάτες ἀπὸ ἀνταγωνιστικὲς ἐπιχειρήσεις ποὺ οὐδέποτε ἔχει τὸ δημόσιο τοῦ κράτους ποὺ δρᾷ μονοπωλιακά, μὲ ἐργαζομένους του νὰ ἐργάζονται ἀπὸ ἀγγαρεία γιατί ξέρουν πὼς μῆνας μπαίνει μῆνας βγαίνει θὰ πληρωθοῦν, εἴτε εἶναι ἀποτελεσματικοὶ εἴτε ὄχι, χωρὶς νὰ δίνονται κίνητρα γιὰ πιὸ ἀποτελεσματικὴ ἐργασία ἐφόσον ὁ ἐργατικὸς καὶ ὁ τεμπέλης τὸν ἴδιο μισθὸ θὰ πάρουν κάθε μῆνα.
7) ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ
Ἄν στὸ βωμὸ τοῦ κέρδους ἔχουμε νεκροὺς ἀπὸ μιὰ ἰδιωτικὴ ἐπιχείρηση, τότε αὐτὴ θὰ χρεοκοπεὶ ἐπειδὴ δὲν θὰ τὴν ἐπιλέγουν πιὰ πελάτες καὶ ἔτσι δὲν τὴ συμφέρει νὰ εἶναι ἀναποτελεσματική, ἄρα θὰ ἐργάζονται σὲ ἐκείνη οἱ καλύτεροι ὑπάλληλοι καὶ ἔτσι θὰ ἔχουμε λιγότερους ἢ καθόλου νεκρούς, μὲ τὴν προϋπόθεση βέβαια ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ ὑπάρξει πραγματικὰ καπιταλισμὸς ποὺ ἐπιτρέπει τὴν ἐπιχειρηματικὴ ἀνταγωνιστικότητα πρὸς τὸ καλύτερο γιὰ τὸ συμφέρον ὅλων (ἐργοδοτῶν καὶ ἐργαζομένων ποὺ εἶναι καταναλωτὲς ἢ χρῆστες ὑπηρεσιῶν κατ' ἐπέκταση) καὶ ὄχι ἰδιωτικὰ ἢ κρατικὰ μονοπώλια ὅπως σήμερα ποὺ τὴν καταργοῦν μὲ ἀποτέλεσμα ὅλα τὰ μέσα παραγωγῆς νὰ ἀνήκουν στὰ ἴδια χέρια (π.χ. δὲν δίνεται χρηματοδότηση σὲ ἀνέργους νὰ φτιάξουν μιὰ δική τους ἐπιχείρηση ἐνέργειας ἂς ποῦμε καὶ ἂν τὸ προσπαθήσουν μὲ δικά τους κεφάλαια θὰ δολοφονηθοῦν τὴν ἴδια μέρα ἀπὸ τὴν ὀλιγαρχία τῶν κεφαλαιοκρατῶν ποὺ δὲν ἐπιθυμοῦν ἀνταγωνιστές, ὅπως γιὰ παράδειγμα συνέβῃ αὐτὸ στὴν παραγωγὴ πειραματικῶν μάλιστα ἐμβολίων κατὰ τοῦ Κορωνοϊοῦ παρὰ μόνο ἀπὸ συγκεκριμένους ἑβραίους ἐπιχειρηματίες παύοντας κάθε ἄλλη προσπάθεια παραγωγῆς ἐμβολίων ἀπὸ ἄλλα ἄτομα κατὰ τὸν ὑποτιθέμενο ''καπιταλισμό'' στὴν οἰκονομία ποὺ μᾶς λένε ψευδῶς ὅτι ζοῦμε οἱ ἀριστεριστές).
Θέλετε μια σοσιαλιστική κοινωνία; Πρώτα εγκαταλείψτε τις ελπίδες και τα όνειρα σας
Του Aaron Banks
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Εισαγωγή
Στην πρόσφατη ιστορία έχουμε δει την άνοδο και πτώση πολλών σοσιαλιστικών κρατών. Αν και τα υπάρχοντα αυτοανακηρυγμένα σοσιαλιστικά κράτη διατηρούνται ζωντανά από τον πενιχρό προσανατολισμό τους σε κανόνες της αγοράς ή την υποστήριξη γειτονικών εθνών, ωστόσο διατηρούν δεσποτικό έλεγχο και χαμηλό επίπεδο διαβίωσης. Πρέπει να ρωτήσουμε τι προκάλεσε την ανάπτυξη αυτών των κρατών και κατόπιν μεταλλάχτηκαν τόσο γρήγορα. Συγκεκριμένα, τι έχει κοινό το κάθε κράτος; Κάθε έθνος ποικίλλει στο πλαίσιο της πολιτικής και οικονομικής οργάνωσής του, αλλά όλα μοιράζονται τη συγκεντρωτική λήψη αποφάσεων, γνωστή και ως κεντρικό σχεδιασμό.
Αυτή η θεμελιώδης ιδιότητα των μεγάλων βιομηχανικών και αγροτικών κρατών, μπορεί να αποτυπωθεί σε ένα απλό πείραμα σκέψης, το οποίο υπογραμμίζει την υφιστάμενη σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και κοινωνίας.
Το μεμονωμένο άτομο αφανίζεται
Για να δείξουμε τη σχέση αυτή, ας δημιουργήσουμε τη δική μας φανταστική κεντρικά σχεδιασμένη κοινωνία. Φανταστείτε ότι είστε ο επικεφαλής της χώρας σας. Είστε υπεύθυνος για τη λήψη αποφάσεων που θα οδηγήσουν στο μέγιστο όφελος του έθνους σας. Αυτό μπορεί να είναι απλό να επιτευχθεί με λίγους μόνο ανθρώπους, αλλά τα πραγματικά έθνη δεν αποτελούνται από λίγους ομοϊδεάτες. Στην πραγματικότητα περιέχουν μερικά εκατομμύρια άτομα με στόχους και επιθυμίες, που μπορεί να μην συμπίπτουν με εκείνες της κεντρικής σας εξουσίας. Όταν οι αποφάσεις είναι συγκεντρωτικές, δεν θα υπάρξει ουσιαστική συμμετοχή και συμβολή από όσους επηρεάζονται από τυχόν πολιτικές που δημιουργούνται. Αυτό θα οδηγήσει σε διαδεδομένη διαφωνία και δυσαρέσκεια μεταξύ των πολιτών. Λόγω της έλλειψης πληροφοριών και της ικανότητας ικανοποίησης όλων των συνθηκών, θα είναι σχεδόν αδύνατο να σχεδιάσετε επιτυχώς κεντρικά, όπως ακριβώς συνέβη και με όσες χώρες προσπάθησαν να το πράξουν.
Αυτή η πιο εγγενής και παρατηρήσιμη αποτυχία στη σοσιαλιστική θεωρία, αφορά την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Η πιο ελκυστική πτυχή του σοσιαλισμού για πολλούς, είναι ο ισχυρισμός ότι υπό τον σοσιαλισμό, η ιδιωτική ιδιοκτησία θα καταργηθεί ή θα ανήκει συλλογικά για να επιτευχθεί δίκαιη κατανομή των πόρων. Αυτή η πρόταση είναι πολύ γνωστή από τον Karl Marx ότι οι πόροι πρέπει να διανέμονται από έναν κεντρικό σχεδιαστή «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.» Αυτό θέτει το ερώτημα: πώς θα επιτύχει ο κεντρικός αρμόδιος διαχειριστής αυτή την ισότιμη κατανομή με την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας; Όταν παύσει να υπάρχει η ιδιωτική ιδιοκτησία, δεν υπάρχει τίποτα για αγορά και πώληση. Όταν δεν υπάρχει τίποτα να αγοραστεί και να πωληθεί, τα καθολικά μέσα για την πραγματοποίηση προσφορών ανταλλαγής αναγκαστικά ακολουθούν την τάση. Τα χρήματα θα καταστούν παρωχημένα σε μια τέτοια κοινωνία και, ως εκ τούτου, η κοινωνία δεν θα διαθέτει συμφωνημένους όρους εμπορικών σχέσεων. Όταν δεν υπάρχουν συμφωνημένοι όροι εμπορίου, δεν θα υπάρχουν τιμές για την αναμετάδοση της σχετικής αξίας αγαθών και υπηρεσιών.
Εδώ είναι όπου η σοσιαλιστική θεωρία καταρρέει σε όλες τις πρακτικές της εφαρμογές. Οι τιμές αποτελούν το μέσο αντανάκλασης όλων των διαθέσιμων πληροφοριών στην αγορά. Οι τιμές αποτελούν το σήμα κάθε μεμονωμένου παραγωγού και καταναλωτή για να ενημερώνει ο ένας τον άλλο σχετικά με τις προτιμήσεις ή τις ελλείψεις οποιουδήποτε και όλων μαζί των διαθέσιμων αγαθών και υπηρεσιών. Όταν η κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας οδηγεί στην κατάργηση των τιμών, κάθε παράγοντας στην αγορά, συμπεριλαμβανομένου του υποτιθέμενου παντογνώστη κεντρικού σχεδιαστή, χάνει μια ζωτική υπολογιστική συσκευή που υπαγορεύει τον πιο αποτελεσματικό τρόπο εφαρμογής των μέσων παραγωγής σε εναλλακτικές χρήσεις, με στόχο την ευημερία της κοινωνίας. Αυτό με τη σειρά του, καθιστά αδύνατο τον στόχο του κεντρικού σχεδιαστή να προγραμματίσει οικονομικά με τη μέγιστη αποτελεσματικότητα και σε συνάρτηση με την ευημερία της κοινωνίας.
Με αυτό το σφάλμα στη σοσιαλιστική θεωρία, την απουσία διαδικασίας που θα εκκινήσει την λήψη αποφάσεων, σε ένα έθνος με τόσες διαφορετικές απόψεις, πρέπει πρώτα να τεθεί ένας στόχος στην κατεύθυνση του οποίου θα οδηγηθεί η κοινωνία. Με αυτό το στόχο κατά νου πρέπει να αποδοθεί αξία σε κάθε μία από τις πολλές διαφορετικές ανάγκες και επιθυμίες των πολιτών, αναδεικνύοντας μόνο εκείνες που προωθούν τα συμφέροντα της «κοινωνίας». Αυτές οι «αξίες» μπορεί να λάβουν τη μορφή αυξημένης αμοιβής για επιθυμητές βιομηχανίες, ειδικά προνόμια και ακόμη και τιμωρία για εκείνους που ενεργούν σε αντίθεση με αυτόν τον στόχο. Κανένας στόχος δεν έχει την πιθανότητα να επιτευχθεί, αν δεν κινητοποιηθεί ολόκληρη η κοινωνία για να τον επιτύχει. Για παράδειγμα, ο χαρακτηρισμός της δολοφονίας ως παράνομης μπορεί να αποφέρει επιθυμητά αποτελέσματα μόνο αν ο νόμος επιβάλλεται παντού. Αυτή η κινητοποίηση, όπως οι νόμοι για την πρόληψη της δολοφονίας, είναι βιώσιμη μόνο όταν ασκείται με την απειλή βίας και τιμωρίας.
Καν’ το για την «κοινωνία»
Το θεμελιώδες σφάλμα στο πλαίσιο αυτής της μεθόδου διακυβέρνησης, είναι ότι όταν η κοινωνία οργανώνεται με τη βία και όχι με την ελεύθερη επιλογή, οι ηγέτες πρέπει να θυσιάζουν αναγκαστικά τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις ελευθερίες εκείνων που αποκλίνουν από την κατεύθυνσή της εξουσίας. Αυτή η μοίρα όλων των σοσιαλιστικών κοινωνιών είναι το αποτέλεσμα της λανθασμένης κατανομής των πόρων που συμβαίνει ελλείψει αποκεντρωμένης λήψης αποφάσεων. Αυτή η αναποτελεσματικότητα θα προωθήσει τους ηγέτες να προσπαθήσουν να το διορθώσουν ανακατευθύνοντας αυτούς τους στόχους σε στόχους που διαφορετικά δεν θα ήταν μέρος της πρόθεσης και της επιθυμίας του ατόμου. Αυτό σημαίνει ότι κάθε πολίτης θα πρέπει να θυσιάσει τους δικούς του στόχους, προκειμένου να προωθήσει εκείνους των κεντρικών σχεδιαστών. Αν ο κεντρικός σχεδιασμός θέλει να δημιουργήσει μια βιομηχανική κοινωνία, πρέπει να θυσιαστούν τα προϊόντα των ζωγράφων, των μουσικών και των γλυπτών. Αν θέλει μια κοινωνία βασισμένη στα πλεονεκτήματα και τα οφέλη της γεωργίας, πρέπει να είστε διατεθειμένοι να θυσιάσετε την πολυτέλεια που προέρχεται από τη βιομηχανία.
Ανεξάρτητα από το πόσο «ενάρετος» θα ήταν ο στόχος, ποτέ δεν θα είναι σε θέση να συσπειρώσει πλήρως μια κοινωνία πίσω από τον κεντρικό σχεδιαστή για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα με τη χρήση βίας, καθώς η βία θα δημιουργήσει αντιστάθμιση προς οποιαδήποτε αρχή και ο σχεδιασμός θα καταλήξει με πολλούς μεμονωμένους ατομικούς στόχους να θυσιάζονται. Μόνο με την καταστροφή της ατομικότητας μπορεί να υπάρχει ελπίδα ότι θα επιτευχθεί οποιοσδήποτε προκαθορισμένος κεντρικά σχεδιασμένος στόχος.
Η πιο δημοφιλής εσφαλμένη αντίληψη σήμερα, είναι ότι αυτές οι παραβιάσεις των ελευθεριών των πολιτών δεν μπορούν να συμβούν υπό τον σοσιαλισμό, διότι υποτίθεται ότι θεσπίζονται δημοκρατικά. Αυτό είναι παράλογο, καθώς ο σοσιαλισμός τελικά καταλήγει να είναι θεμελιωδώς μη δημοκρατικός. Ο σκοπός οποιασδήποτε σοσιαλιστικής κοινωνίας, είναι να φτάσει σε κάποιο βέλτιστο σημείο σύμφωνα με το οποίο θα μπορεί να λειτουργήσει η κοινωνία. Αυτός είναι ο «στόχος» που δημιουργείται. Είτε πρόκειται για ισότητα, βιομηχανία, είτε για ελεύθερο χρόνο αναψυχής, δεν αλλάζει το σύστημα που θα εγκατασταθεί για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Εκτός από τον προφανή και τεκμηριωμένο κίνδυνο της κυριαρχίας της πλειοψηφίας, οποιαδήποτε δημοκρατική απόφαση θα πρέπει να επιβληθεί από κάποια κεντρική αρχή. Χωρίς κεντρική αρχή δεν θα υπήρχε καμία πιθανότητα να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Όταν υλοποιηθεί η κεντρική αρχή, η κολεκτιβιστική κοινωνία θα σφετεριστεί την ατομικότητα κάθε πολίτη και θα προκύψει κεντρικός σχεδιασμός. Η δημοκρατία μπορεί να χρησιμεύσει μόνο ως μέσο προς τον σοσιαλισμό, έναν κατά τα άλλα μη δημοκρατικό στόχο.
Η δίκαιη κοινωνία δεν είναι κάποιο παιχνίδι σκακιού όπου μπορούμε να μετακινούμε κάθε άτομο σαν να υπάρχει για να πραγματοποιήσει τη «θέληση του λαού». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην πραγματική ζωή τα «πιόνια» κινούνται σύμφωνα με τους δικούς τους στόχους. Αν απομακρυνθούμε από την ιδέα ότι κάθε άτομο αποτελεί ένα πρόσωπο με τις δικές του μοναδικές ιδιότητες και στόχους, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι θα ακολουθήσουν σύντομα μόνο η δυστυχία και ο δεσποτισμός.
***
Αρχική δημοσίευση στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises: Want a Socialist Society? First, Abandon Your Hopes and Dreams