- Σε έναν Χ γεωγραφικό χώρο, προκειμένου οι άνθρωποι να μπορέσουν να προκόψουν, χρειάστηκε να…συμφωνούν. Τι λογικότερο και τι πιο αυτονόητο, από το να πρέπει να συμφωνείς με τον συνάνθρωπό σου σε Χ θέματα και ζητήματα ή προβληματισμούς, προκειμένου να τον νιώσεις οικείο και μέσω της οικειότητας, να αναπτύξεις εμπιστοσύνη, άρα και εκ των πραγμάτων μετά, να χτίσεις κοινωνία, οικογένειες, πολιτισμό. Είναι θεμελιώδες και δυστυχώς, αναγκαίο, επειδή η φύση το ορίζει, να υπάρχει «ομόνοια» και «ομοφωνία» σε μια κοινωνία αν θέλει να προκόψει και να ευημερήσει. Δίχως αυτό, μια κοινωνία είναι σκορποχώρι, είτε μιλάμε για κοινωνία των 1000 ανθρώπων, είτε για κοινωνία εκατομμυρίων…Όταν έχεις χτίσει 10 εκατομμύρια εγωιστικούς μικρόκοσμους, θέμα χρόνου είναι και να γκρεμιστούν και θρησκείες και όλα. Οι ίδιοι οι άνθρωποι σιγά-σιγά θα τα γκρεμίζουν. Θα το ζητάνε κιόλας. Θα διψάνε να «ελευθερωθούν» από την «τυραννία», ενώ θα περνάνε και τον εαυτό τους για έξυπνο και «διαφορετικό»…
(σ.σ. από δημοσίευμα σε άρθρο μας περί ‘’Ιδεοπρογραμματισμού’’ για να περιγραφεί με δυο λόγια ο ατομιστικός εγωκεντρισμός)
Μιὰ μέρα πρὶν συμβεῖ τὸ συγκεκριμένο ἀτύχημα ποὺ κάλλιστα θὰ μποροῦσε νὰ σκοτώσει καὶ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους ἂν τὸ ἔφερνε ἡ ἀτυχία νὰ ταξιδέψει κάποιος ἀπὸ ἐμᾶς μὲ τὸ συγκεκριμένο τρένο, γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ἔτσι μὲ τὸν πιὸ περιγραφικὸ τρόπο ὅτι ἅπαντες κινδυνεύουν ἀπὸ τὴ διοίκηση πολιτικάντηδων ποὺ ὑπηρετοῦν τὴν παγκοσμιοποίηση, εἴτε τοὺς ἀντιμάχεται κάποιος σὰν ἐμᾶς εἴτε ὄχι ἐπειδὴ ἀδιαφορεῖ εἴτε τοὺς ὑπηρετεῖ καὶ ἐκεῖνος μὲ τὴ σειρά του, ὁ γραφῶν καθὼς περιηγοῦνταν στὸ γνωστὸ μέσο κοινωνικῆς δικτύωσης ''Φέϊσμπουκ'', ἔπεσε πάνω σὲ μιὰ ἀνάρτηση κάποιων ἀραπόγυφτων ἀπὸ τὴν Τυνησία ποὺ διαφήμιζε τὸ (ἤδη παρουσιασμένο στὴν ἀρθρογραφία μᾶς ἀντισατανικὸ) Μασονικὸ παρακλάδι τῶν Ἰλλουμινάτι ψάχνοντας ἄτομα γιὰ νὰ γίνουν πλούσια καὶ διάσημα στὸν τόπο τους σὲ περίπτωση ποὺ θελήσουν νὰ γίνουν μέλη. Ἄν τὸ συνδυάσουμε τώρα αὐτὸ μὲ τὸ μήνυμα ποὺ μᾶς εἶχε ἀποστείλει κάποτε ἕνας Γνωστικὸς ἑβραῖος μέ ''σατανικό'' προσωπεῖο γιὰ παραπλάνηση, μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο μᾶς ἔλεγε ὅτι ἐλιτισμὸς γιὰ αὐτὸν (ποὺ ἀκολουθοῦσε τὴν ἐβραιοσιωνιστικὴ οἰκογένεια Ρότσιλντ) σημαίνει ἀτομιστικὸς ἐγωκεντρισμός, τότε μόνο μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τόσο τὸ γιατί ἀδιαφόρησαν οἱ πολιτικάντηδες γιὰ τίς παρουσιαζόμενες στὴ συνέχεια προειδοποιήσεις ἀτυχήματος σὲ σιδηρόδρομο πρὶν συμβεῖ αὐτὸ καὶ γιατί ἡ πλειοψηφία τοῦ κόσμου συνεχίζει νὰ τοὺς ἀνέχεται ὅπως ὑπενθυμίσαμε μὲ τὸ παραπάνω ἀπόσπασμα (ἀπ' τὸν Ἰδεοπρογραμματισμὸ) ἄλλου ἄρθρου μας, ὅσο καὶ τὸ τρωτὸ σημεῖο ὅμως τοῦ παγκοσμιοποιητικοῦ οἰκοδομήματος ποὺ πανεύκολα μπορεῖ νὰ γκρεμιστεῖ σὰν χάρτινος πύργος ἅμα πάψει νὰ σκέφτεται ἡ πλειοψηφία τοῦ κόσμου μὲ τὸν συγκεκριμένο τρόπο ἢ ἂν ἀποφασίσει νὰ τοῦ ἐπιτεθεῖ μιὰ μικρὴ ὁμάδα ἀνθρώπων ποὺ ἀντιθέτως βάζει τίς ἰδέες ἢ τὸν θεὸ τῆς ὑπεράνω τοῦ ἀτομικοῦ συμφέροντος.
Παρατηροῦμε δηλαδὴ πὼς τὸ κοινὸ σημεῖο ὅλων αὐτῶν μὲ ἄλλα λόγια, εἶναι ἡ προδοσία τῶν προσωπικῶν πιστεύω τοῦ καθενὸς μὲ ἐξουσιαστικὰ ἢ χρηματικὰ ἀνταλλάγματα, μὲ σκοπὸ νὰ κάνουν πράξη τὰ σχέδια μιᾶς χούφτας μόνο ἐβραιοσιωνιστῶν σὰν τῆς οἰκογενείας Ρότσιλντ ποὺ σὲ διαφορετικὴ περίπτωση θὰ παρέμεναν μόνο στὰ λόγια! Ἐδῶ βρίσκεται ὅμως καὶ τὸ τρωτὸ σημεῖο τοῦ σχεδιασμοῦ τους, διότι αὐτὸς δὲν ὑλοποιεῖται ἀπὸ ἄτομα ποὺ πιστεύουν σὲ αὐτὸν ἰδεοληπτικὰ ἢ θρησκευτικὰ ὅπως ἀντιθέτως ὑλοποιεῖ τὸν δικό του ἕνας ἐθνικιστὴς ἢ θρησκόληπτος ἀντίστοιχα χωρὶς νὰ κερδίζει κάτι τὸ ὑλικό, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ πρῶτοι (ἐξαγορασμένοι) νὰ μὴν ἀγωνίζονται φανατικὰ γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ σχεδιασμοῦ ποὺ ὑπηρετοῦν ὅπως οἱ δεύτεροι (ἰδεολόγοι ἢ θρησκόληπτοι σὰν ἐμᾶς) γιὰ τὸν δικό τους καὶ ἔτσι νομοτελειακὰ νὰ ἡττῶνται, γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ποὺ δὲν μάχεται μὲ τὸν ἴδιο τρόπο κάποιος μισθοφόρος σὲ σχέση μὲ κάποιον πατριώτη (σ.σ. γιὰ αὐτὸ καὶ οἱ ἀμερικανοὶ χάσανε τὸν πόλεμο στὸ Βιετνὰμ ἀπὸ κάτι ξεβράκωτους χωρικοὺς) ἢ κάποιος ποὺ ἐκβιάζεται γιὰ νὰ κάνει κάτι σὲ σχέση μὲ κάποιον ποὺ τὸ κάνει ἀπὸ πίστη σὲ κάτι ἰδεατὸ ποὺ ὑπερβαίνει τὸ προσωπικὸ συμφέρον (σ.σ. γιὰ αὐτὸ καὶ τὰ κάποια ἑκατομμύρια τῶν Περσῶν ποὺ πολεμοῦσαν σὰν σκλάβοι ἀπὸ φόβο ἔχασαν κάποτε ἀπὸ μερικοὺς χιλιάδες μόνο ἕλληνες ποὺ πολεμοῦσαν ἀντιθέτως γιὰ τὴν ἐλευθερία τους).
Τὸ τρωτὸ σημεῖο τοῦ παγκοσμιοποιητικοῦ οἰκοδομήματος ὡστόσο, βρίσκεται καὶ ἐντὸς τοῦ ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ μέλη του καὶ σὲ ὅσους ἄλλους ἀπὸ τὸν λαό τους ἀνέχονται, διότι καμιὰ τέτοια ἢ ὅποια ἄλλη ὁμάδα ἀνθρώπων δὲν μπορεῖ νὰ παραμείνει ἑνωμένη ὅταν ὁ καθένας σκέφτεται μὲ τὸν συγκεκριμένο ἐγωιστικὸ τρόπο ἀτομιστικὰ καὶ ἄρα θὰ κοιτάζει νὰ ἐπωφεληθεῖ καὶ εἰς βάρος τῶν ὑπολοίπων μελῶν, γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ποὺ θὰ ἔχανε μιὰ ποδοσφαιρικὴ ὁμάδα ἂν ἀνταγωνίζονταν τὰ μέλη της γιὰ τὸ ποιό θὰ βάλει ἐκεῖνο τὸ γκὸλ στὸν ἀντίπαλο ἀντὶ νὰ συνεργαστοῦν ὅλοι μαζὶ γιὰ νὰ τὸ βάλουν εὐκολότερα (π.χ. πόσες φορὲς δὲν θὰ ἔχετε βρίσει κάποιον ἐπιθετικὸ ποδοσφαιριστὴ ποὺ ἔχασε ἕνα εὔκολο γκὸλ ἐπειδὴ δὲν ἔδωσε πᾶσα στὸν συμπαίχτη του νὰ τὸ βάλει ἐκεῖνος στὰ σίγουρα). Σὲ εὐρύτερο ἐπίπεδο ὀργανωμένης κοινωνίας τώρα, δὲν ἔχουμε νὰ προσθέσουμε τίποτα πιὸ αὐτονόητο ἀπὸ τὰ ὅσα λεχθέντα σὲ ἐκεῖνο τὸ ἀπόσπασμα τοῦ Ἰδεοπρογραμματισμοῦ στὴν εἰσαγωγὴ τοῦ παρόντος ἄρθρου. Αὐτὸ πρακτικὰ σημαίνει ὅτι ὁ ἐξαγορασμένος ἀπὸ τὴν παγκοσμιοποιητικὴ ἐλὶτ προδότης (π.χ. ὅπως εἶναι κάποιος πολιτικάντης ὑπηρέτης της) κινδυνεύει σὰν χρήσιμος ἠλίθιος τόσο ἀπὸ τὴν ἐν λόγῳ ἐλὶτ ποὺ ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ μπορεῖ νὰ τὸν ξεφορτωθεῖ ἂν νιώσει ὅτι δὲν ἐξυπηρετεῖται πλέον ὁ δικός της ἀτομιστικὸς ἐγωκεντρισμὸς σὲ αὐτὰ ποὺ θέλει, ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ προκύπτει μέσα σὲ μιὰ τέτοια κοινωνία μὲ τὸν ἴδιο τρόπο σκέψης, ὅπως τὸ νὰ σκοτωθεῖ μέσα σὲ ἕνα τέτοιο τρένο ποὺ θὰ δοῦμε στὴ συνέχεια ἢ νὰ φορτωθοῦν σὲ ἐκεῖνον οἱ εὐθύνες τῆς ὅποιας ἀποτυχίας σὰν τὸν σταθμάρχη τοῦ ἐν λόγῳ συμβάντος, νὰ πεθάνει ἀπὸ ξαφνικὸ θάνατο ἐπειδὴ ἔκανε κάποιο πειραματικὸ ἐμβόλιο σὰν ἐκεῖνο τοῦ Κορωνοϊοῦ ἢ νὰ πάθει κάποιο σοβαρὸ πρόβλημα ὑγείας ἀπὸ παρενέργεια ἢ νὰ βγάλει καρκίνο ἀπὸ ἐπεξεργασμένες τροφὲς στὰ πλαίσια τοῦ (πολυδιαφημιζόμενου ἄλλωστε) παγκοσμιοποιητικοῦ σχεδιασμοῦ γιὰ μείωση τοῦ παγκόσμιου πληθυσμοῦ ὥστε νὰ ἐξουσιάζεται εὐκολότερα ὁ ἐναπομείναντας ἀπὸ τὴν ἐλὶτ ποὺ ὑπηρετεῖ ἐτοῦτος ὁ ἐξαγορασμένος προδότης, νὰ κινδυνεύει νὰ πέσει θῦμα ἐγκληματικότητας ἀπὸ κάποιον ἀλλοδαπὸ (π.χ. νὰ ἀνατιναχτεῖ κάποιος τζιχαντιστὴς δίπλα του) ποὺ ἔφερε προδοτικὰ στὴν πατρίδα του γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχει ὀργανωμένη ἀντίσταση ἐνάντια στοὺς παγκοσμιοποιητὲς ὅπως πρῶτα (π.χ. γιὰ αὐτὸ ἐξουσιάζουν πανεύκολα πολυπολιτισμικὲς κοινωνίες σὰν τίς Δυτικὲς καὶ καθόλου ὁμοιογενεῖς σὰν ἐκεῖνες τῶν Ταλιμπὰν στὸ Ἀφγανιστὰν καὶ ἄλλων θεοκρατικῶν τύπου Ἰρὰν) καὶ ὁ καταστροφικὸς κατάλογος δὲν ἔχει τελειωμό.
Ἡ διαφορὰ τώρα μεταξὺ ἑνὸς τέτοιου ἀτόμου σὲ σχέση μὲ κάποιο σὰν ἐμᾶς, εἶναι ὅτι τὸ δικό του μυαλὸ δὲν φτάνει νὰ σκεφτεῖ ὅλους αὐτοὺς τοὺς προαναφερόμενους κινδύνους ποὺ παρατέθηκαν παραδειγματικά, ἀκριβῶς ἐπειδὴ σκέφτεται μὲ τὸν συγκεκριμένο τρόπο τοῦ ἀτομιστικοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καὶ ἔτσι ἀδυνατεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀποτελέσματα (π.χ. ἐπειδὴ τὸν νοιάζει μόνο τὸ σήμερα) ποὺ ἐν τέλει καταστρέφουν ἢ θὰ καταστρέψουν κάποια στιγμὴ καὶ τὸν ἴδιο, δίχως νὰ ἔχει πιὰ κανένα νόημα τὰ ὅσα ὑλικὰ ἀγαθὰ ἀπέκτησε ὡς ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν προδοσία τοῦ (π.χ. τί νὰ τὰ κάνει τὰ λεφτὰ ἢ τὴ φήμη κάποιος βαριὰ ἄρρωστος ἢ δολοφονημένος ἐπειδὴ ἔπαψε πιὰ νὰ εἶναι χρήσιμος στὰ ἀφεντικά του). Ἐμεῖς ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν σκεφτόμαστε ἔτσι δημοσιεύουμε τέτοια ἄρθρα σὰν αὐτό, ὅπως κάναμε παρομοίως μὲ κάποιες ἐπίσης θανατηφόρες πυρκαγιὲς θίγοντας τὸ ἴδιο θέμα κατὰ τὸ παρελθόν, μὲ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ ἀλλάξουμε τὸν συγκεκριμένο τρόπο (τοῦ ἀτομιστικοῦ ἐγωκεντρισμοῦ) μὲ τὸν ὁποῖο σκέφτεται αὐτὸς ποὺ μᾶς διαβάζει, γιὰ νὰ μὴν κινδυνεύουμε νὰ πάρει καὶ ἐμᾶς στὸ λαιμό του ὅσο συνεχίζει νὰ σκέφτεται ἔτσι εἴτε παθητικὰ εἴτε ἐνεργητικὰ ὑπηρετῶντας παγκοσμιοποιητὲς ποὺ σκέφτονται καὶ ἐκεῖνοι παρὰ μόνο τὸ τομάρι τους μὲ ἄλλα λόγια. Μέχρι νὰ συμβεῖ λοιπὸν αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ σὲ αὐτὸ τὸ σκεπτικὸ καὶ ἂν ποτέ, ἂς φροντίσουμε μέχρι τότε νὰ ἔχουμε ὅσο τὸ δυνατὸν λιγότερες συναναστροφὲς μὲ τέτοιου εἴδους ἄτομα καὶ μὲ τὴν κοινωνία ποὺ φτιάξανε καθ' εἰκόνα καὶ καθ' ὁμοίωση τους, γιὰ νὰ κινδυνεύουμε ὅσο τὸ δυνατὸν λιγότερο νὰ πάθουμε τὸ ὁτιδήποτε σὰν τὸ παρακάτω θανατηφόρο περιστατικό...
Τραγωδία στα Τέμπη: Πίσω από το λάθος του σταθμάρχη
Μπροστά στους γονείς που καλούνται να αναγνωρίσουν τα διαμελισμένα παιδιά τους, μπροστά στον ασύλληπτο πόνο που προκάλεσαν διαχρονικά πάθη, εν έτει 2023 είναι ντροπή να κρυβόμαστε πίσω από το «λάθος ενός σταθμάρχη».
Τι τελικά οδήγησε στην πιο πολύνεκρη σιδηροδρομική τραγωδία της χώρας; Τι έκοψε απότομα το νήμα της ζωής των παιδιών, που έκαναν το γνώριμο, «ασφαλές» δρομολόγιο της επιστροφής στις σπουδές τους; Τι έκαψε τα όνειρά τους; Ήταν «κυρίως το τραγικό ανθρώπινο λάθος» ήταν η απάντηση της πολιτείας δια στόματος του πρωθυπουργού. Ο σταθμάρχης της Λάρισας πράγματι φέρεται να παραδέχθηκε στις αρχές το μοιραίο λάθος του. Αλλά πώς είναι δυνατόν ένα ανθρώπινο λάθος, σε ένα σύγχρονο, όπως θέλει να θεωρείται, κράτος, να σκορπίζει τον θάνατο;
Τις ευθύνες του σταθμάρχη θα τις σταθμίσει και θα τις κρίνει η Δικαιοσύνη, ορίζοντας την τιμωρία του. Αλλά τι θα γίνει με τις κόκκινες σημαίες, που είχαν υψωθεί εδώ και καιρό; Ποιος θα τιμωρήσει τη σειρά λαθών και παραλείψεων;
α) Το σύστημα ασφαλείας και ελέγχου των αμαξοστοιχιών επί της γραμμής, μαθαίνουμε, είχε αποκτηθεί από το 2000. Αλλά έως και σήμερα δεν είχε εγκατασταθεί πλήρως.
«Εάν λειτουργούσε η σηματοδότηση στη μοιραία γραμμή, δεν θα είχαμε το τραγικό δυστύχημα με δεκάδες νεκρούς σήμερα» εξηγεί Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, ο οποίος είχε εργαστεί επί πολλά χρόνια στην επιτροπή εφαρμογής του Ευρωπαϊκού Συστήματος Ελέγχου Αμαξοστοιχιών (ETCS) στην ΕΡΓΟΣΕ. Το σύστημα αυτό καθιστά δυνατή τη διαβίβαση στον μηχανοδηγό πληροφοριών αλλά και τον έλεγχο τήρησης της επιτρεπόμενης ταχύτητας. Αν λειτουργούσε είτε ο ίδιος ο σταθμάρχης είτε ο οδηγός θα είχαν προλάβει το λάθος.
β) Πριν από μόλις 3 εβδομάδες οι εργαζόμενοι των σιδηροδρόμων προειδοποιούσαν: «Όσο δεν παίρνονται μέτρα προστασίας στους εργασιακούς χώρους και την ασφαλή λειτουργία και κυκλοφορία των τρένων, τα ατυχήματα δεν έχουν τελειωμό…Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, κάνοντας διαπιστώσεις.». Αν δεν κωφεύαμε στις εκκλήσεις τους, ίσως να είχαμε προλάβει το λάθος.
γ) Και μόλις πριν από λίγες ημέρες η Κομισιόν παρέπεμπε τη χώρα μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο «επειδή δεν εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις που έχει με βάση την οδηγία για τη δημιουργία ενιαίου Ευρωπαϊκού σιδηροδρομικού χώρου (2012/34/ΕΕ)». Αν στους σιδηροδρόμους δεν είχαμε μείνει στην εποχή του Τρικούπη, αλλά συμβαδίζαμε (έστω και υπό την απειλή της τιμωρίας) με την υπόλοιπη Ευρώπη, ίσως σήμερα να μην θρηνούσαμε κατά… λάθος.
Μπροστά στους γονείς που καλούνται να αναγνωρίσουν τα διαμελισμένα παιδιά τους, μπροστά στον ασύλληπτο πόνο που προκάλεσαν τα «πάμε και όπου βγει» και τα διαχρονικά πάθη, εν έτει 2023, είναι τουλάχιστον ντροπή να κρυβόμαστε πίσω από το «λάθος ενός σταθμάρχη».
ΠΗΓΗ: https://www.naftemporiki.gr/opinion/1445389/piso-apo-to-lathos-toy-stathmarchi/