– Ζαν Πιερ Μπουαγέ, πρόεδρος του Χαϊτίου, προς τους Πολίτας της Ελλάδος Α. Κοραήν, Κ. Πολυχρονιάδην, Α. Βογορίδην και Κ. Κλωνάρην…. : ‘’Οι μεταγενέστεροι Ελληνες ελπίζουσιν εν τη αναγεννωμένη ιστορία τούτων άξια της Σαλαμίνος τρόπαια. Είθε παρόμοιοι τοις προγόνοις αυτών αποδεκνυόμενοι και υπό των διαταγών του Μιλτιάδου διευθυνόμενοι, δυνηθώσιν εν τοις πεδίοις του νέου Μαραθώνος τον θρίαμβον της ιεράς υποθέσεως, ήν επεχείρησαν υπέρ των δικαιωμάτων αυτών, της θρησκείας και της πατρίδος. Είθε, τέλος, διά των φρονίμων διατάξεων αυτών μνημονευθώσιν εν τη ιστορία οι κληρονόμοι της καρτερίας και των αρετών των προγόνων. Τη 15η Ιανουαρίου 1822 και 19η της Ανεξαρτησίας Μπόγερ…’’ (σ.σ. η επιστολή του προέδρου της Αϊτής προς τους Έλληνες, διασώθηκε, σε ελληνική μετάφραση, στο «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως» του φιλικού και αγωνιστή του ’21, Ιωάννου Φιλήμονος)
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, παρατηροῦμε ὅτι γίνεται καπηλεῖα τῆς Ἑλληνικῆς μας Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 (ποὺ ξεκίνησε στὴν πραγματικότητα ἕναν αἰῶνα νωρίτερα ὅπως θὰ ὑπενθυμίσουμε) ἀπέναντι στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἀπὸ ἄτομα ποὺ ἂν τὰ εἴχαμε στὴ θέσῃ τοῦ Κολοκοτρώνη λόγου χάρη, αὐτὴ τὴ στιγμὴ δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ παροῦσα ἱστοσελίδα τῆς Σατανικῆς Ὀρθοδοξίας (καὶ κάθε ἄλλη προηγούμενή της) καί ''Κατσικοπόδαρος'' γιὰ συντάκτης τῶν περισσοτέρων ἄρθρων της, ἀλλὰ μουσουλμανικὴ καὶ κάποιον Χασὰν ἀντίστοιχα ποὺ θὰ διαλαλοῦσε γιὰ Κοράνι καὶ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία! Γιὰ αὐτὸ συνεχίζουμε ἀκατάπαυστα νὰ ξεβρακώνουμε δημοσίως τέτοιους ἀνθέλληνες προπαγανδιστὲς μέχρι καὶ μέ ''ἑλληνοκεντρικό'' τάχα μου προσωπεῖο Ὑδροχοϊστῶν τῆς παγκοσμιοποίησης ὅπως θὰ ἀποδείξουμε στὴ συνέχεια, μὲ σκοπὸ νὰ ἐμποδίζονται οἱ εἰς βάρος μας σχεδιασμοὶ τοὺς ἀπὸ ὅσο κόσμο τοὺς πληροφορεῖται ἀντιδρῶντας καὶ ἐκεῖνος σὰν ἐμᾶς γιὰ τὴ δική του ἐλευθερία ἢ ἀνεξαρτησία. Μὲ δυὸ λόγια συνοπτικά, ὅταν ὁ Κολοκοτρώνης μιλοῦσε γιὰ συμβάντα τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς στὰ ἀπομνημονεύματά του ποὺ θὰ τὰ πάρετε στὴ συνέχεια τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ, ὅταν ἕνας νέγρος μάλιστα πρόεδρος τῆς Ἀϊτῆς(!) ἐκείνη τὴν ἐποχὴ τὴν συνέδεε κιόλας μὲ τοὺς προγόνους τῆς Σαλαμινομάχους καὶ ἔγραφε ὅτι ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 γινότανε γιὰ θρησκεία καὶ πατρίδα, ἔρχονται στὴν ἐποχή μας κάποιοι ἀριστεριστὲς νὰ μᾶς ποῦν ὅτι ἔγινε γιὰ ταξικούς(!) λόγους προσπαθῶντας νὰ τὴ συνδέσουν μὲ τίς ἄλλες δικές τους κομμουνιστικὲς ἢ Διαφωτιστικὲς σὰν τὴ Γαλλικὴ (δηλ. ἐμφυλιοπολεμικὰ ἀπὸ ἐργαζόμενους ἢ ἀστοὺς ἀπέναντι σὲ ἀφεντικὰ ἢ βασιλιᾶδες ἀντίστοιχα) καὶ βαπτίζοντας ὡς ''ἕλληνα'' ὁποιονδήποτε κάτοικο τῆς Ἑλλάδος ἀνεξαρτήτου πλανητικῆς καταγωγῆς του (σὰν νὰ λέμε ὅτι ἕνα χρυσόψαρο γίνεται μπακαλιάρος ἂν γραφτεῖ ἔτσι στὴ γυάλα του) ἢ ὅταν ἀπαλείφουν τὰ φυλετικὰ χαρακτηριστικὰ μιλῶντας ἀόριστα γιὰ κάποιους πολῖτες τοῦ κόσμου λὲς καὶ δὲν κατάγεται κάθε ἄνθρωπος ἀπὸ συγκεκριμένα χώματα αὐτοῦ τοῦ πλανήτη ἀλλὰ εἶναι ἐξωγήινος!
Δὲν χρειάζεται νὰ ἀπορεῖ μετὰ κανεὶς πὼς μεγάλωσε ἐδαφικὰ ἡ Ἑλλάδα παίρνοντας πίσω χαμένες πατρίδες μὲ δικούς της βασιλιᾶδες στὴ νεότερη ἱστορία (ὅπως εἴδαμε φωτογραφικὰ πιὸ πάνω) ἢ φτάνοντας μέχρι τίς Ἰνδίες στὴν ἀρχαιότερη μέ τον Μέγα Ἀλέξανδρο καὶ πὼς ἐξαφανίζεται μέρα μὲ τὴ μέρα ὅταν κυριαρχοῦν ἰδεολογικὰ πρωτίστως καὶ κυβερνητικὰ ἔπειτα τέτοιου εἴδους ἄτομα εἴτε ἀλλοιώνοντας τὴν ἐθνολογική μας σύσταση ἐπιτρέποντας τὴν ἀφροασιατικὴ μετανάστευση (σ.σ. τὴν ὁποία πολέμησαν οἱ πρόγονοί μας στὴν περίπτωση τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης τὸ 1821για νὰ ἀπελευθερωθοῦν ἢ γιὰ νὰ μὴν σκλαβωθοῦν στὴν περίπτωση τῆς Περσικῆς ἐπέλασης τὰ ἀρχαιότερα χρόνια) εἴτε δημιουργῶντας προβλήματα ἐθνικῆς ἀσφαλείας μὲ τὸ νὰ παραδίδουν δικά μας ἱστορικὰ δικαιώματα σὲ ἄλλους λαούς, ὅπως ἤδη συνέβῃ μὲ τὴ Μακεδονία σὲ Σκοπιανοὺς ποὺ ὀνομάζονται πιὰ Βόρειοι (ψευτο)Μακεδόνες δίχως νὰ ἔχουν καμιὰ ἀπολύτως σχέση μὲ τὴν Ἑλληνικὴ φυλὴ ὅπως θὰ ὑπενθυμίσουμε παρακάτω (σ.σ. τὰ συγκεκριμένα σλαβικὰ φῦλα τῶν σημερινῶν Σκοπιανῶν ἐμφανίστηκαν μόλις τὸν 7ο περίπου αἰῶνα μ.Χ. στὰ βόρεια σύνορα τῆς σημερινῆς Ἑλλάδος). Ἐπ' αὐτοῦ, ἂς συμπληρώσουμε πρῶτα τὰ ἑξῆς δυὸ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα ἀρχικά:
ΠΡΩΤΟΝ, ο γενάρχης των Ελλήνων ήταν ο ΕΛΛΗΝ, γιος του Δία και της Πύρρας ή της Δορίπης, ή του Δευκαλίωνα, γιου του Προμηθέα, και της κόρης του Επιμηθέα, Πύρρας. Ο Δευκαλίων και η Πύρρα εκτός από τον Έλληνα είχαν και τρία ακόμη παιδιά τον Αμφικτύωνα, την Πρωτογένεια και την Μελανθώ. Ο Απολλόδωρος ο Ρόδιος (στο βιβλίο Α’), αναφέρει ότι ο ΕΛΛΗΝ με τη νύμφη Ορσηίδα απέκτησε τρεις γιους, τον Δώρο, τον Ξούθο και τον Αίολο. Αυτό είναι καταγεγραμμένο και στους καταλόγους των ΗΟΙΩΝ 4 (7)2 του Ησιόδου όπου και διαβάζουμε: «Ἓλληνος δε ἐγένοντο φιλοπτολέμου βασιλῆος Δῶρος τε Ξοῦθος τε και Αἴολος ἱιππιοχάρμης» (=κι από τον Έλληνα, το φιλοπόλεμο το βασιλιά, γεννήθηκαν ο Δώρος και ο Ξούθος και ο Αίολος που από τ’ άρματα επολέμα). Απ’ αυτούς τους τρεις κατάγονται οι Δωριείς, οι Αιολείς και οι Ίωνες με τους Αχαιούς.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, η σημασία του συνόλου του ελληνικού γένους (ως Πανέλληνες) αναφέρεται για πρώτη φορά στα μέσα του 7ου π.Χ. αιώνα, από τον Ησίοδο: «…οὐδέ οἱ ἠέλιος δείκνυ νομόν ὁρμηθῆναι ἀλλ’ ἐπί κυανέων ἀνδρών δῆμόν τε πόλιν τε στρωφᾶται βράδιον δε Πανελλήνεσσι φαείνει». (=Ο ήλιος τότε δεν του δείχνει τη βοσκή, όπου θα τρέξει, γιατί γυρίζει πάνω απ’ τον λαό και την πολιτεία των μαύρων ανθρώπων [των Αιθιόπων], και αργεί να φωτίσει τους Έλληνες), από: Ησίοδος, ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ 526 – 528. ΕΚΔ. Δαίδαλος, Μετ. Π. Λεκατσάς.
Τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο ἀπ' ὅλα ὅμως, δὲν εἶναι (καὶ) ἡ διαστρέβλωση τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης ποὺ γίνεται ἀπὸ ἀριστεριστὲς γιὰ νὰ μαζεύουν κόσμο στὶς ὀργανώσεις καὶ τὰ πολιτικά τους κόμματα (π.χ. γιατί θὰ τὴ νομίζει σὰν τὴ Γαλλικὴ ἢ τὴ Ρωσικὴ) σαμποτάροντας ἔτσι τὰ πατριωτικὰ ἢ ἐθνικιστικά, ἀλλὰ ὅταν τοὺς χρησιμοποιοῦν οἱ παγκοσμιοποιητὲς τῆς Νέας Τάξης ἢ Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου καὶ στὴν Ἑλλάδα, οἱ ὁποῖοι φορῶντας παραπλανητικὰ ἀντιεξουσιαστικὸ ἢ ἑλληνοκεντρικὸ στὴ χώρα μας προσωπεῖο, προσπαθοῦν νὰ τελεσφορήσουν γρηγορότερα τὰ παγκοσμιοποιητικὰ σχέδια τῶν ἀφεντικῶν τους ποὺ δῆθεν ἀντιμάχονται (λὲς καὶ μᾶς κυβερνᾶνε θεοκράτες, ἐθνικιστὲς καὶ ρατσιστὲς γιὰ νὰ ἰσχύει αὐτὸ) λέγοντας πὼς θέλουν μιά ''διαφορετική'' παγκοσμιοποίηση ἀπὸ ἐκεῖνα (π.χ. πιὸ δίκαιη, λαϊκὴ καὶ τὰ λοιπὰ) καὶ υἱοθετῶντας ἀριστερίστικη ρητορικὴ μὲ σκοπὸ νὰ καπελώσουν τίς διάφορες λαϊκὲς ἐξεγέρσεις πρὸς ὄφελός τους. Ἀκριβῶς μὲ τὸν ἴδιο τρόπο δηλαδὴ ποὺ ἔγινε μὲ ἐξέγερση καὶ ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση τὸ 1789 ἀντὶ μὲ λαϊκὴ συναίνεση ἢ μὲ δημοκρατικὲς διαδικασίες (δηλ. ρωτῶντας τὸν κόσμο ἂν θέλει ἢ ὄχι νὰ διώξει τοὺς βασιλιᾶδες κ.λ.π.) ποὺ εἶναι ἄλλωστε καὶ χρονοβόρες, ἀφοῦ καθίσταται αὐτονόητο πὼς δὲν γίνεται νὰ συμφωνήσουν ὅλοι στὰ ἴδια πράγματα (π.χ. οἱ κάτοικοι τῆς Βανδέας στὴ Γαλλία θέλανε ἀντιθέτως βασιλιᾶ καὶ τὸ ὑφιστάμενο καθεστὼς ποὺ δὲν ἤθελαν οἱ ἐπαναστάτες) γιὰ νὰ γίνουν ἀποδεκτοὶ ἅπαντες οἱ παγκοσμιοποιητικοὶ σχεδιασμοὶ (σ.σ. εἰδάλλως θὰ ψήφιζαν ὅλοι τὸ ἴδιο πολιτικὸ κόμμα στὴ χώρα τους, θὰ ἤθελαν τὴν ἴδια θρησκεία, τὸ ἴδιο οἰκονομικὸ ἢ πολιτικὸ μοντέλο διακυβέρνησης κ.λ.π.) καὶ ἄρα ὑποχρεωτικὰ θὰ πρέπει νὰ ἐπιβληθοῦν μὲ φασιστικὸ τρόπο (σ.σ. ὅπως οἱ Ὀθωμανοὶ στοὺς Ἕλληνες προγόνους μας) ἀποκλείοντας ἢ ἐκδιώκοντας τοὺς ἀνεπιθύμητους ἢ ἀντιφρονοῦντες:
‘’Είναι καθοριστικό, δηλαδή, για τον κάθε άνθρωπο που θέλει να λέγεται υδροχοϊστής, να πιστεύει στην ισότητα των ανθρώπων. Δεν μπορεί κάποιος να είναι υδροχοϊστής, εάν πιστεύει ότι ο ίδιος ως άνθρωπος είναι «ανώτερος» από κάποιους άλλους και κατά συνέπεια ανήκει σ’ ένα «ανώτερο» σύνολο ανθρώπων. Δεν μπορεί —εκ των δεδομένων δηλαδή— να είναι υδροχοϊστής ένας θρησκόληπτος, ένας εθνικιστής ή ακόμα κι ένας μορφωμένος που έχει τη νοοτροπία των αστών και θεωρεί τους εργάτες κατώτερους εργαζομένους.
Από τη στιγμή που τα σέβεται όλα αυτά για τον άνθρωπο, είναι δικό του θέμα το τι πιστεύει ή δεν πιστεύει περί Θεού. Δεν έχει σημασία ποια είναι η άποψή του για τον Θεό. Δεν έχει σημασία αν πιστεύει στον Θεό και βάση ποιας θρησκείας εκδηλώνει την πίστη του. Ακόμα και άθεος να είναι, αυτό δεν επηρεάζει σε τίποτε τα υδροχοϊκά του «πιστεύω». Είτε είναι χριστιανός και πιστεύει στον Χριστό είτε Μωαμεθανός και πιστεύει στον Αλλάχ είτε είναι απολύτως άθεος, για τον υδροχοϊσμό είναι το ίδιο και το αυτό. Στον υδροχοϊσμό κρίνεσαι μόνον για το τι πιστεύεις για τον άνθρωπο και την κοινωνία του…Ο Υδροχόος αντιπροσωπεύει μία οργανωμένη ιδεολογία, που ονομάζεται υδροχοϊσμός και —όπως συμβαίνει πάντα με τις ιδεολογίες— στόχος του είναι ο επανασχεδιασμός του παγκοσμίου συστήματος με βάση τις δικές του αρχές και τους δικούς του νόμους. Ο υδροχοϊσμός, δηλαδή, άσχετα με το κράτος απ’ όπου θα ξεκινήσει ως εφαρμογή, αφορά τους πάντες εξίσου. Ως ιδεολογία είναι διεθνιστική και άρα φιλική προς την έννοια της παγκοσμιοποίησης. Η διαφορά της με τη σημερινή ψευδοπαγκοσμιοποίηση είναι ότι υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τα οργανωμένα συμφέροντα των ισχυρών της Γης’’
– ΥΔΡΟΧΟΪΣΜΟΣ
(σ.σ. πὼς τὸ αἴτημα τῶν Ὑδροχοϊστῶν γιὰ Παγκόσμια Δημοκρατία, καταπατῶντας δηλαδὴ μὲ τὸ ἔτσι θέλω τὴν ἐλευθερία κάθε λαοῦ νὰ ἐπιλέξει διαφορετικὸ πολίτευμα ἢ μιὰ θεοκρατία, ἀναφέρεται αὐτολεξὶ καὶ στὸ Προοίμιο τοῦ Παγκόσμιου Συντάγματος τῆς Νέας Τάξης!)
(σ.σ. παρομοίως βλέπουμε τὴν ἴδια παγκοσμιοποιητικὴ προπαγάνδα καὶ στὸν παρακάτω πλαστογραφημένο ὅρκο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ποὺ ἐμφανίζεται γιὰ πρώτη φορὰ τὸ 1971 στὸ βιβλίο τοῦ Χρήστου Ζαλοκώστα ''Μέγας Ἀλέξανδρος: Ὁ πρόδρομος τοῦ Ἰησοῦ'' καὶ σὲ κανένα ἀρχαῖο κείμενο ὅπως ἤδη καταδείξαμε στὴν ἀρθρογραφία μας)
Συνεπῶς, δὲν εἶναι κακὸ νὰ γίνονται ἐξεγέρσεις ἢ διαδηλώσεις τοῦ κόσμου γιὰ τὰ δίκαιά του σὰν τῶν ἑλλήνων προγόνων μας γιὰ νὰ ἀποκτήσουν ἐθνικὴ ὅμως ἀνεξαρτησία καὶ ὄχι νὰ γίνουν πολῖτες τοῦ παγκοσμιοποιημένου κόσμου ἀντὶ τοῦ Ὀθωμανικοῦ ἔχοντας παγκοσμιοποιητικὰ ἀφεντικὰ στὴ θέση τῶν τουρκικῶν (δηλ. γιὰ νὰ ἀποφασίζει ὁ ἴδιος ὁ λαὸς πὼς θέλει νὰ κυβερνηθεῖ χωρὶς νὰ καταπατὰ τὴν ἐλευθερία τῶν ὑπολοίπων νὰ κυβερνιόνται ὅπως ἐκεῖνοι θέλουν), ἀλλὰ νὰ μὴν ἐπιχειρεῖται ἡ ἐκμετάλλευσή τους ἀπὸ τοὺς παγκοσμιοποιητὲς γιὰ νὰ δώσουν μετὰ τὴ δική τους λύση (σ.σ. ἀφοῦ προηγουμένως προκάλεσαν οἱ ἴδιοι τὰ προβλήματα ποὺ χρειάζονται τώρα τή ''λύση'' τους μιᾶς ποὺ δὲν ζοῦμε πιὰ σὲ Μεσαιωνικὴ ἐποχὴ βασιλιάδων, ναζιστικοῦ ἢ ἐθνικιστικοῦ καθεστῶτος, κ.ὅ.κ.) χωρὶς νὰ ρωτήσουν κανέναν (τοῦ ἀρέσει δὲν τοῦ ἀρέσει) ὅπως ἤδη ἔκαναν τὴν ἐποχὴ τοῦ Κορωνοϊοῦ μὲ τὰ περιοριστικά τους μέτρα (π.χ. σὲ ὅσους δὲν ἄρεσαν ἀποκλείστηκαν ἀπὸ τὴν ἑστίαση ἢ τὴν ἐργασία ἐπειδὴ ἐπέλεξαν νὰ μὴν ἐμβολιαστοῦν). Μιὰ λύση ποὺ ὅπως εἴδαμε, ἀποκλείει ἄτομα σὰν ἐμᾶς ποὺ πιστεύουμε σὲ διαφορετικὰ πράγματα (π.χ. ἐπειδὴ εἴμαστε θρησκόληπτοι, πιστεύουμε στὴν ἀνισότητα τῶν ἀνθρώπων γιὰ ἐθνοφυλετικοὺς ἀλλὰ καὶ γιὰ σατανικοὺς λόγους ποὺ ἀναφέρονται στὴν ἀρθρογραφία μας γιὰ Λευκοὺς ἀπογόνους τοῦ Σατανᾶ ἔναντι τῶν ὑπολοίπων κατώτερων φυλῶν ποὺ δὲν ἔχουν σατανικὸ αἷμα μέσα τους, ἐπειδὴ δὲν βάζουμε τὸν ἀνθρωπισμὸ ὑπεράνω τῆς θρησκείας μας καὶ τοῦ Σατανᾶ γιὰ νὰ μὴν μᾶς ἐνδιαφέρει ποιά θρησκεία ἢ σὲ ποιόν θεὸ πιστεύει ὁ συνάνθρωπός μας κ.λ.π.) καὶ ἂν τὸ δοῦμε θεολογικὰ τέλος τὸ ζήτημα αὐτό, διαπιστώνουμε κατὰ τὰς Γραφὰς πὼς καμιὰ παγκοσμιοποίηση (διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν τωρινὴ ἢ μὴ) διακυβερνητικὰ μὲ τὰ εἰρηνιστικά της στοιχεῖα ἀνεξαρτήτου Μεσσία της (ἀληθινοῦ σὰν τὸν Χριστὸ ἢ ψεύτικο σὰν τὸν ἐβραιοσιωνιστικὸ ἢ νεοεποχίτικο τοῦ Ὑδροχόου) δὲν ταυτίζεται μὲ τὸ πολεμικὸ καὶ διχαστικὸ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων θέλημα τοῦ Σατανᾶ, ἀλλὰ μὲ τοῦ Βιβλικοῦ Θεοῦ καὶ ἔτσι ἔχουμε ἕναν ἀκόμη λόγο νὰ τὴν ἀντιμαχόμαστε:
Παλαιά Διαθήκη, Ησαΐας, 2,2 Ο Κυριος ωμίλησε και είπεν· ότι εις τας τελευταίας ημέρας το άγιον όρος της Σιών, το οποίον είναι όρος Κυρίου, θα γίνη εμφανές εις όλον τον κόσμον. Και ο ναός του Θεού, ο κτισμένος επάνω εις την Σιών, θα γίνη ορατός από όλα τα σημεία και από πολύ μακράν, ως εάν είναι κτισμένος επάνω εις τας κορυφάς των ορέων. Θα υψωθή επάνω από όλα τα βουνά και θα προστρέξουν στο όρος τούτο του Κυρίου όλα τα έθνη. 3 Πολλά έθνη θα προστρέξουν εκεί και θα λέγουν το ένα στο άλλο. “εμπρός, ας αναβώμεν στο όρος του Κυρίου, στον ναόν του Θεού του Ιακώβ. Εκεί ο Θεός θα αναγγείλη και θα καταστήση γνωστήν εις ημάς την οδόν αυτού, εις την οποίαν πρέπει να πορευθώμεν. Διότι από το όρος Σιών θα εξέλθη ο νέος Νομος και από την Ιερουσαλήμ θα κηρυχθή ο λόγος του Κυρίου. 4 Θα κάμη κρίσιν ο Θεός μεταξύ όλων των εθνών και ως ανώτατος νομοθέτης και κριτής θα ελέξη πολύν λαόν. Και έτσι οι τότε εχθροί και πολέμιοι μεταξύ των θα μετατρέψουν τα μαχαίρια των εις αλέτρια και τα δόρατά των εις δρεπάνια και δεν θα σηκώση πλέον έθνος εναντίον άλλου έθνους μαχαίρας, δια να πολεμήση κατ' αυτού και δεν θα μανθάνουν πλέον οι άνθρωποι την τέχνην να πολεμούν ο ένας εναντίον του άλλου”. 5 Και τώρα, λοιπόν, ισραηλιτικέ λαέ, σεις οι απόγονοι του Ιακώβ, α βαδίσωμεν ημείς πρώτοι στο φως του Κυρίου, που θα ανατείλη από την Ιερουσαλήμ.
Βιβλίο Μόρμον, Νεφί Γ΄ 11: 29 Γιατί αληθινά, αληθινά σας λέω, αυτός που έχει το πνεύμα της διχόνοιας δεν είναι από εμένα, αλλά είναι του διαβόλου, ο οποίος είναι ο πατέρας της φιλονικίας, και κεντρίζει τις καρδιές των ανθρώπων για να φιλονικούν με θυμό ο ένας με τον άλλον. 30 Ιδού, αυτή δεν είναι η διδαχή μου, να κεντρίζω τις καρδιές των ανθρώπων με θυμό, τον έναν εναντίον του άλλου. Όμως αυτή είναι η διδαχή μου, ότι όλα αυτά θα πρέπει να τερματιστούν.
‘’Όπως ακριβώς όταν εμείς οργιζόμαστε και πιανώμαστε στα χέρια και συγκρουόμαστε αναμεταξύ μας, χαίρεται και νοιώθει ευχαρίστησι εκείνος (σ.σ. ο Διάβολος), έτσι όταν ειρηνεύουμε και έχουμε ομόνοια και συγκρατούμε την οργή μας, συστέλλεται πάλι και ταπεινώνεται, επειδή είναι εχθρός της ειρήνης, πολέμιος της ομόνοιας και πατέρας του φθόνου’’ (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Εις τον Δαυίδ και τον Σαούλ, Β’ ΕΠΕ 7, 582. PG 54, 680)
‘’Ο Θεός της ειρήνης συντρίψει τον σατανάν υπό τους πόδας υμών εν τάχει’’ (Καινή Διαθήκη, Ρωμ. 16,20)
Ὑποχρεωτικὰ ὁπότε θὰ πρέπει νὰ ὑπάρξει παγκόσμια διακυβέρνηση γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἐπιβάλλει μετὰ τὴν παγκόσμια εἰρήνη, δηλαδὴ τὴ σκλαβιά της ἀπέναντι σὲ κάθε διαφωνοῦντα ποὺ δὲν θὰ συμφωνεῖ μὲ τοὺς νόμους της, διότι αὐτοὶ ποὺ θὰ συμφωνοῦν δὲν θὰ ἔχουν κανένα λόγο νὰ πάψουν νὰ ζοῦν εἰρηνικὰ μὲ τὸν τρόπο ποὺ θὰ τοὺς λένε οἱ παγκοσμιοποιητὲς (π.χ. φάτε χόρτα ἢ ἔντομα ἀντὶ γιὰ κρέας ἐπειδὴ τὸ κλάσιμο τῶν βοοειδῶν ποὺ θὰ πρέπει νὰ μειωθοῦν μολύνει μὲ μεθάνιο τὴν ἀτμόσφαιρα σύμφωνα μὲ τὴν ἀτζέντα τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς κ.λ.π.) ἢ γιὰ νὰ τὸ ποῦμε μὲ διαφορετικὰ λόγια: Καὶ οἱ Ἕλληνες ζοῦσαν εἰρηνικὰ τὴν ἐποχὴ τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας στὰ 400 χρόνια σκλαβιᾶς τους, δηλαδὴ ζῶντας μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸ θέλανε οἱ Τοῦρκοι, ἄρα σύμφωνα μὲ τὴν ἴδια λογική, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ τοὺς πολεμήσουν ποτὲ ἐπαναστατῶντας ἐπειδὴ θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει παγκόσμια εἰρήνη! Τὰ συμπεράσματα δικά σας...
(σ.σ. ὁ τίτλος ποὺ ἔδωσε ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στὰ ἀπομνημονεύματά του ''Διήγησις Συμβάντων τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς ἀπὸ τὸ 1770 ἕως τὸ 1836'', μιλᾷ γιὰ Ἑλληνικὴ φυλὴ καὶ λέει ὅτι ἡ Ἐπανάσταση ἦταν ἐθνική ''Ὁ δικός μας πόλεμος ἦταν ὁ πλέον δίκαιος: ἦταν ἔθνος μὲ ἔθνος'', ὑψώνοντας ὡς βασικὸ θεμέλιο τοῦ ἔθνους τὴν κοινὴ καταγωγή)
ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ (PDF):
Η ελληνική επανάσταση κατά του οθωμανικού ζυγού με την πρώτη απελευθέρωση ελληνικού εδάφους που παραμένει ελεύθερο ως σήμερα, έγινε στο Σούλι τον 18ο αιώνα, όταν ο προεστώς του Αλποχωρίου της Ηπείρου Καλέντζης με βοηθό του τον Μπότσαρη οργάνωσαν την εξέγερση των χωριών της Λάμαρης απελευθερώνοντάς τα από την κυριαρχία των οθωμανών και καθιστώντας τα ελληνικώς, πλέον, αυτοδιοίκητα!
Αυτή η, σκοπίμως κρυμμένη, κορυφαία. εθνική αλήθεια επιβεβαιώνεται από πολλά διασταυρούμενα γραπτά τεκμήρια τα οποία υπογράφουν διαφορετικοί αξιόπιστοι ιστορικοί συντάκτες σε διάφορες εποχές, όπως:
Σπ. Π. Αραβαντινός : «ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΛΗ ΠΑΣΑ ΤΟΥ ΤΕΠΕΛΕΝΛΗ» , Αθήναι 1895 , σελ. 73.
Ι. Λαμπρίδης : «ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ» Ι , σελ. 37.
Γ. Δ. Κορομηλάς : «ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΠΥΡΣΟΣ» , Αθήνα 1930 , τόμος 13ος , σελ. 544 – 545.
«ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΥΔΡΙΑ» , τόμος 30ος , λήμμα «Καλέντζης».
«ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΟΒΑΝΗ», Αθήναι 1993 , λήμμα «Καλέντζης».
Χάρης Πάτσης: «ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ» , Αθήναι 1972, τόμος 14ος , σελ. 652.
ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ: «ΓΕΝΙΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ» , Αθήναι 1964 , τόμος Η’ , σελ. 36.
Β. Δ. Ψιμούλη: «ΣΟΥΛΙ ΚΑΙ ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ», Aθήναι 2006, σ.243-244
(από: hellenicnationalsocialistfound.blogspot.com/2021/03/blog-post_23.html)
Οι ονομασίες των Ελλήνων από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα
Οι Έλληνες ήταν γνωστοί με πολλά διαφορετικά ονόματα στην ιστορία. Οι πολεμιστές που έπεσαν στις Θερμοπύλες έπεσαν ως Έλληνες, ενώ αιώνες αργότερα οι χριστιανοί αποκαλούσαν οποιοδήποτε ειδωλολάτρη Έλληνα. Την βυζαντινή εποχή αποκαλούσαν οι ίδιοι τους εαυτούς τους ως Ρωμαίους, και πάντα οι γείτονές τους στη Δύση θα τους έλεγαν Γραικούς, ενώ στην Ανατολή Αλ Ρουμ (Ρωμαίοι) αλλά και Γιουναν(Ίωνες). Η αρχή κάθε ιστορικής εποχής συνοδευόταν από νέο όνομα, είτε απολύτως καινούριο, είτε παλαιό και ξεχασμένο, όνομα από την παράδοση. Κάθε ένα από αυτά ήταν σημαντικό στην εποχή του και όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν με αλλαγές, και πιθανότατα γι’ αυτό οι Έλληνες είναι πολυώνυμος λαός.
1) Το όνομα Πελασγοί χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, οι οποίοι αναφέρονταν στους πληθυσμούς αυτούς που θεωρούσαν προγόνους των Ελλήνων. Κάποιοι μεταγενέστεροι, το χρησιμοποιούν για να περιγράψουν αμιγώς ελληνικούς πληθυσμούς. Σύγχρονοι ιστορικοί, αρχαιολόγοι και γλωσσολόγοι έχουν προσπαθήσει να συνδέσουν τους “Πελασγούς”, έναν όρο με μάλλον ασαφές περιεχόμενο, με διάφορους υλικούς πολιτισμούς, γλωσσολογικές ομάδες κ.λ.π. αλλά πρόκειται περί άλυτου “προβλήματος”. Οι συνεχείς επεξεργασίες των ελληνικών παραδόσεων και μύθων καθιστούν δύσκολο το διαχωρισμό σαφών “αναμνήσεων ιστορικών γεγονότων” και μυθοπλασίας όσον αφορά τις πληροφορίες που δίνουν οι αρχαίοι συγγραφείς για τους Πελασγούς. Περιοχές όπως η Θεσσαλία και η Αττική θεωρούνταν παραδοσιακά ως περιοχές στις οποίες κατοικούσαν Πελασγοί. Γενάρχης των Πελασγών αναφέρεται ο Πελασγός.Με τ’ όνομά του συνδέθηκαν πολυάριθμοι θρύλοι και παραδόσεις. Σύμφωνα με μια απ’ αυτές, ο Πελασγός ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αναδύθηκε απ’ τη γη κι έγινε έτσι γενάρχης των ανθρώπων. Στην Αρκαδία, όπου υπήρχε αυτή η παράδοση, πίστευαν ότι γιος του Πελασγού απ’ τη νύμφη Κυλλήνη ή την Ωκεανίδα Μελιβοία, ήταν ο Λυκάονας, ο μυθικός βασιλιάς της Αρκαδίας. Αυτή ονομάστηκε στην αρχή Πελασγία, απ’ το όνομα του γενάρχη της. Ο Πελασγός αναφερόταν και ως ιδρυτής του Άργους της Πελοποννήσου, γιος του Αγήνορα και πατέρας της Λάρισας. Ακόμα έλεγαν πως ήταν γιος του Ποσειδώνα και της νύμφης Λάρισας, αδελφός του Αχαιού και του Φθίου. Άλλες παραδόσεις αναφέρουν ότι ήταν ο μυθικός γενάρχης των Πελασγών της Θεσσαλίας ή ότι ήταν γιος του Αιρέστορα κι εγγονός του Έκβασου, οικιστή της Παρρασίας, στην Αρκαδία. Με τ’ όνομά του συνδέθηκαν πολυάριθμοι θρύλοι και παραδόσεις. Περί των Πελασγών έχουν αφήσει μαρτυρίες πολλοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς από τους μυθικούς χρόνους. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται οι: Ησίοδος, Όμηρος, Έφορος, Στράβων, Σκύμνος, Ηρόδοτος, Μενεκράτης, Παυσανίας, Θουκυδίδης, Ευριπίδης, Αισχύλος, Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, Αντικλείδης, καθώς και ο Πλάτων. Ο Όμηρος περιγράφει τον Αχιλλέα να προσεύχεται στον Δωδώνιο Δία σαν τον αρχέγονο Θεό των Πελασγών: «Βασιλέα Ζευ, φώναξε, Άρχοντα της Δωδώνης, θεέ των Πελασγών, που κατοικούν μακριά, που έχεις τη χειμωνιάτικη Δωδώνη κάτω από την εξουσία σου, όπου οι Ιερείς σου οι Σελλοί κατοικούν γύρω σου με τα πόδια τους άπλυτα και τα καταλύματά τους πάνω στο έδαφος.»
2) Στην Ιλιάδα του Ομήρου, οι ελληνικές συμμαχικές δυνάμεις περιγράφονται με τρία διαφορετικά ονόματα: Αργείοι, Δαναοί και Αχαιοί, και όλα με την ίδια έννοια. Από τα παραπάνω ο πρώτος τύπος χρησιμοποιείται 170 τουλάχιστον φορές, ο δεύτερος 148 και ο τρίτος 598 φορές. Οι Αργείοι είναι πολιτικός όρος που προέρχεται από την αρχική πρωτεύουσα των Αχαιών, το Άργος. Οι Δαναοί είναι το όνομα που αποδίδεται στη φυλή που εξουσιάζει αρχικά την Πελοπόννησο και την περιοχή κοντά στο Άργος. Οι Αχαιοι ήταν ελληνικό φύλο πού ήλθε από την Ήπειρο. Το όνομα προέρχεται απ’ τον Αχαιό γιό τού Ξούθου, εγγονό τού Έλληνα και δισέγγονο του Δευκαλίωνος. Στην εκστρατεία κατά της Τροίας περί το 1200 π.Χ κατά την συμβατική ιστορία έλαβαν μέρος 44 ηγεμόνες, από την Ήπειρο και Θεσσαλία μέχρι την Κρήτη, αυτόνομοι μεν αλλά στα μάτια των ξένων φάνταζαν ως έν έθνος, όπως άλλωστε ήταν αφού ίσχυε το όμαιμον, το ομόγλωσσον το ομόθρησκον καί κυρίως η κοινή συνείδησις. Τούς απέδιδαν δε διάφορα ονόματα, όπως Αργείοι, Δαναοί, Αχαιοί με κυρίαρχο το Αχαιοί. Οι Αχαιοί ονομάζεται η φυλή που, ενισχυμένη από τους Αιολείς, κυριάρχησε πρώτη στα ελληνικά εδάφη, επικεντρωμένοι γύρω από την πρωτεύουσά τους, τις Μυκήνες. Οι Αχαιοί με αγώνες επικράτησαν στον Ελληνικό χώρο και έφεραν στον τόπο στοιχεία του δικού τους πολιτισμού. Ήταν φυλή με σταθερά χαρακτηριστικά, έξυπνοι, δραστήριοι, ικανοί να αφομοιώσουν το Μινωικό πολιτισμό παίρνοντας όποιο από τα στοιχεία του ταίριαζε στο χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία τους. Δημιούργημά τους είναι ο Μυκηναϊκός πολιτισμός και η εμπορική εξάπλωση έξω από την κύρια Ελλάδα από το 1500 ως το 1000 π.Χ. περίπου. Αχαιοί εγκαταστάθηκαν ακόμη και στην Κνωσό μετά την καταστροφή του ανακτόρου το 1450 π.Χ. Ιστορικά παρουσιάζονται οι Αχαιοί από τον 14ο αιώνα και στην Κύπρο, στα Δωδεκάνησα, στη Συρία ως την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Η δραστηριότητά τους έφθασε μέχρι την κάτω Ιταλία. Δημιούργημα των Αχαιών είναι τα μεγάλα μυκηναϊκά ανάκτορα, τα κυκλώπεια τείχη, οι θολωτοί τάφοι και η καλλιέργεια ενός νέου ρυθμού, του Μυκηναϊκού. Ανάπτυξαν επίσης ένα σύστημα γραφής γνωστό ως “Γραμμική Β” που είναι το πρώτο δείγμα Ελληνικής γραφής σε μια πολύ παλιά μορφή της γλώσσας που βρέθηκε σε πήλινες πινακίδες στην Κνωσό, στις Μυκήνες και στην Πύλο στο ανάκτορο του Νέστορα. Στους Αχαιούς οφείλεται επίσης και ο Τρωικός πόλεμος. Το όνομα των Αχαιών διατηρήθηκε σε μια περιοχή της Πελοποννήσου, την Αχαΐα.
3) Ο Δαναός ήταν γιος του βασιλιά της Αιγύπτου Βήλου, απογόνου της Ιούς, και της Αγχινόης ή Αγχιρρόης, κόρης του Νείλου, και δίδυμος αδελφός του Αιγύπτου. Ο Ευριπίδης αναφέρει ότι είχε αδέλφια και τους Κηφέα και Φινέα και κατά άλλο μύθο και τους Φοίνικα και Αγήνορα. Ο Βήλος πριν πεθάνει όρισε τον Δαναό ως βασιλιά της Λιβύης, όπου και ίδρυσε το ιερό του Άμμωνος, και τον Αίγυπτο βασιλιά της Αραβίας, την οποία και ονόμασε «Αίγυπτο». Ο Αίγυπτος απέκτησε 50 γιους και ο Δαναός 50 κόρες, τις Δαναΐδες, από τις γυναίκες που παντρεύτηκε: (Ευρώπη, Αντινόη, Τεγέα και Κασσιέπεια). Όμως ο Δαναός φοβούμενος τους 50 γιους του Αίγυπτου καθοδηγούμενος από την Θεά Αθηνά ναυπήγησε πλοίο με 50 κουπιά, και με αυτό έφυγε μαζί με τις κόρες του για την Ελλάδα. Οι Δαναοί παντού αντικατέστησαν τους Πελασγούς, κατά την μαρτυρία του Ευριπίδη (Αρχέλαος, στα “Γεωγραφικά” του Στράβωνος, Ε 221), ότι ο Δαναός “Πελασγιώτας ωνομασμένους το πριν, Δαναούς καλείσθαι νόμον έθηκ’ αν’ Ελλάδα”. Ο Δαναός όρισε με νόμο, οι Αργείοι από Πελασγοί στο εξής να λέγονται Δαναοί, ονομασία που στα Ομηρικά έπη συμπεριλαμβάνει το σύνολο των Ελλήνων της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας, χαρακτηρίζοντας «ποιητική αδεία» τους Έλληνες ως μίαν ολότητα. Η εγκατάσταση του αγλαόθρονου Δαναού και των θυγατέρων του στο Άργος, υπήρξε ευεργετική και συνέβαλε σημαντικά στην περαιτέρω ανάπτυξη του υπάρχοντος εγχώριου πολιτισμού. Θέσπισαν τελειότερους νόμους, στους οποίους υπήγαγαν θέματα του κοινωνικού και θρησκευτικού βίου. Καθιέρωσαν την λατρεία της Αθηνάς και τα θεσμοφόρια. Δίδαξαν την ναυπήγηση νέου τύπου πλοίων, καταλληλότερων για μακρινά ταξίδια. Η αργείτικη γη ξαναζωντάνεψε, με την ανόρυξη φρεάτων και με τα αρδευτικά έργα που δίδαξαν στους Αργείους ο Δαναός και οι κόρες του.
4) Με την ονομασία Γραικός αποκαλούνταν παλιότερα οι Έλληνες. Ο Δευκαλίων ήταν ο βασιλιάς της Φθιώτιδας και ήρωας του μύθου του ελληνικού κατακλυσμού. Η σύγχρονη αγγλική λέξη Greek προέρχεται από την λατινική Graecus, η οποία με τη σειρά της προέρχεται από την ελληνική Γραικός, το όνομα φυλής Βοιωτών που μετανάστευσε στην Ιταλία τον 8ο αιώνα π.Χ.. Με αυτό το όνομα ήταν γνωστοί οι Έλληνες στη Δύση. Ο Όμηρος, κατά την απαρίθμηση των βοιωτικών δυνάμεων στην Ιλιάδα(Κατάλογος των Νηών), παρέχει την πρώτη γραπτή αναφορά για μια πόλη της Βοιωτίας με το όνομα Γραία και ο Παυσανίας αναφέρει ότι Γραία ήταν το όνομα της αρχαίας πόλης της Τανάγρας. Η Κύμη, πόλη δυτικά της Νεάπολης και νότια της Ρώμης, ιδρύθηκε από Κυμείς και Χαλκιδείς, καθώς και κατοίκους της Γραίας. Στην επαφή τους με τους Ρωμαίους οφείλεται η λατινική ονομασία Graeci για όλες τις ελληνόφωνες φυλές. Ο Αριστοτέλης, η αρχαιότερη πηγή που αναφέρει τη λέξη αυτή, δηλώνει ότι κατακλυσμός “σάρωσε” την κεντρική Ήπειρο, περιοχή της οποίας οι κάτοικοι αποκαλούνταν Γραικοί κι αργότερα ονομάζονταν Έλληνες. Ο Γραικός είναι ξάδερφος του Λατίνου και η λέξη μάλλον σχετίζεται με τη λέξη γηραιός, που ήταν ο τίτλος των ιερέων της Δωδώνης. Ονομάζονταν επίσης Σελλοί, κάτι που δείχνει τη σχέση μεταξύ των δυο βασικών ονομασιών των Ελλήνων. Η επικρατούσα θεωρία για τον αποικισμό της Ιταλίας είναι ότι τμήμα κατοίκων της Ηπείρου διέσχισαν τη Δωδώνη και μετοίκησαν στη Φθία και έγιναν γνωστοί ως Έλληνες, η φυλή που οδήγησε στην Τροία ο Αχιλλέας. Οι υπόλοιποι κάτοικοι αναμείχθηκαν με άλλες φυλές, χωρίς όμως να χάσουν το όνομά τους. Από εκεί ταξίδεψαν δυτικά προς την Ιταλία, πριν καταφτάσει το πρώτο κύμα αποικισμού στη Σικελία και την Κάτω Ιταλία τον 8ο αιώνα π.Χ.
5) Ο Δευκαλίων είναι ο σύζυγος της Πύρρας, κόρης του Επιμηθέα και της Πανδώρας: ήταν οι μόνοι άνθρωποι που επέζησαν από τον Κατακλυσμό και αναδημιούργησαν την ανθρωπότητα. Ήταν γιος του Προμηθέα και της Πανδώρας ή της Κελαινούς ή της Κλυμένης του Ωκεανού κατά τον Διονύσιο της Αλικαρνασσού. Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα έγινε το 9600 Π.Χ. Εκτός από τα παιδιά που γεννήθηκαν από τις πέτρες που πέταξαν, η Πύρρα και ο Δευκαλίων γέννησαν τον Έλληνα, τον Αμφικτύονα, την Πρωτογένεια, τη Μελανθώ, τον Πρόνοο, τον Μαραθώνιο, την Πανδώρα τη νεότερη και τη Νύμφη Θυία. Ο Έλλην ήταν ο γενάρχης των Ελλήνων. Ήταν γιος του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, αδελφός του Αμφικτύονα και πατέρας του Αιόλου, του Ξούθου, και του Δώρου. Κάθε ένας από τους γιούς του ίδρυσε από ένα πρωτεύον ελληνικό γένος: ο Αίολος τουςΑιολείς, ο Δώρος τους Δωριείς, ενώ από τους υιούς του Ξούθου, Αχαιό και Ίωνα προέρχονται οι Αχαιοί και οι Ίωνες αντίστοιχα. Σύμφωνα με τον Ησίοδο στα Ηοίαι ή Κατάλογος Γυναικών, από την ένωση της αδελφής του Έλληνος, Πανδώρας με τον Δία, γεννήθηκε ο Γραικός από τον οποίο προέρχονται οι Γραικοί, ενώ από την ένωση της άλλης αδερφής του Έλληνος, Θυίας με τον Δία, γεννήθηκαν ο Μακεδνός από τον οποίο προέρχονται οι Μακεδόνες και ο Μάγνης από όπου προέρχονται οι Μάγνητες. Το εθνώνυμο Έλληνες χρονολογείται από την εποχή του Ομήρου. Στην Ιλιάδα, Ελλάς και Έλληνες ήταν τα ονόματα της φυλής (Μυρμιδόνες) και ήταν εγκατεστημένη στη Φθία, με ηγέτη τον Αχιλλέα. Οι Έλληνες είναι έθνος που κατοικεί στην σημερινή Ελλάδα, στα Βαλκανια, στην Ιταλια, στην Μικρά Ασία, στην Σικελια και την Κυπρο. Οι Έλληνες ίδρυσαν αποικίες γύρω από όλη τη Μεσόγειο ενώ μετά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου οι πόλεις και οι αποικίες τους έφτασαν μέχρι την σημερινή Ινδία. Σήμερα το ελληνικό έθνος εξακολουθεί να είναι διασκορπισμένο σε ολόκληρο τον κόσμο. Η πλειονότητα παραμένει εντός των ορίων του σημερινού ελληνικού κράτους και της νήσου Κύπρου, που αποτελεί το δεύτερο ελληνικό κράτος των ημερών μας. Ιστορικά, ελληνικοί πληθυσμοί κατοικούν στην Κάτω Ιταλία και την Σικελία που αποτελούν τη Μεγάλη Ελλάδα της αρχαιότητας, στην Κορσική και τα απέναντι σε αυτή παράλια της σημερινής Γαλλίας, στα παράλια της Μικράς Ασίας, στον Πόντο και την Βόρεια Ήπειρο . Η ονομασία Έλληνας απέκτησε εντελώς θρησκευτική σημασία στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες μέχρι και το τέλος της πρώτης χιλιετίας, διάστημα κατά το οποίο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο η Εκκλησία. Καίρια ήταν η επαφή με τον Ιουδαϊσμό, καθώς κληροδότησε τη θρησκευτική διαφοροποίηση των ανθρώπων. Οι Εβραίοι, όπως κι οι Έλληνες, διαφοροποιούσαν εαυτούς από τους ξένους, οι πρώτοι όμως με θρησκευτικά κι όχι πολιτιστικά κριτήρια. Με την κατάκτηση των Ελλήνων από τη Ρώμη, όπως οι Έλληνες θεωρούσαν βαρβάρους όλους τους απολίτιστους λαούς, έτσι κι οι Εβραίοι θεωρούσαν όλους τους παγανιστές goyim (άπιστους, κυριολεκτικά “έθνη”). Η θρησκευτική αυτή διάκριση υιοθετήθηκε από τους πρώτους Χριστιανούς κι έτσι αναφέρονταν σε όλους τους παγανιστές ως Έλληνες. Ο Απόστολος Παύλος στις Επιστολές του χρησιμοποιεί την ονομασία Έλληνας σχεδόν πάντα σε σχέση με την ονομασία Εβραίος, πιθανότατα με σκοπό να αντιπροσωπεύσει το σύνολο των δυο θρησκευτικών κοινοτήτων . Ο Έλληνας χρησιμοποιείται με θρησκευτική σημασία για πρώτη φορά στην Καινή Διαθήκη, στο Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον . Καθαρά θρησκευτική σημασία έφτασε να κατέχει ο όρος κατά το 2ο ή 3ο αιώνα μ.Χ. Ο Αθηναίος Αριστείδης αναφέρεται στους Έλληνες ως έναν από τους αντιπροσωπευτικούς παγανιστικούς λαούς, μαζί με τους Αιγύπτιους και τους Χαλδαίους . Αργότερα, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς αναφέρει έναν ανώνυμο Χριστιανό συγγραφέα, που αποκαλούσε τους παραπάνω Έλληνες και μιλούσε για δυο παλιά έθνη κι ένα νέο: το χριστιανικό έθνος. Από τότε και στο εξής, ο όρος δε σήμαινε εθνική καταγωγή ούτε ελληνική εκπαίδευση, αλλά γενικά παγανιστές, ανεξαρτήτου φυλής. Η προσπάθεια του Αυτοκράτορα Ιουλιανού να επαναφέρει τον παγανισμό απέτυχε και σύμφωνα με τον Πάπα Γρηγόριο Α’, “τα πράγματα εξελίχθηκαν υπέρ της Χριστιανοσύνης και η θέση των Ελλήνων επλήγη σοβαρά” . Μισό αιώνα αργότερα, Χριστιανοί διαμαρτύρονται εναντίον του Έπαρχου της Αλεξάνδρειας, κατηγορώντας τον ότι ήταν Έλληνας . Ο Θεοδόσιος Α’ προέβη στα πρώτα “νομοθετικά” βήματα εναντίον του παγανισμού, αλλά οι νομοθετικές μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού προκάλεσαν διώξεις των παγανιστών σε μαζικό βαθμό. Ο Ιουστινιάνειος Κώδικας περιείχε δυο νόμους, που διέτασσαν την ολοκληρωτική καταστροφή του Ελληνισμού, ακόμα και στο δημόσιο βίο. Οι μη-Χριστιανοί θεωρούνταν δημόσια απειλή, κάτι που υποβίβασε ακόμη περισσότερα τη σημασία του Έλληνα. Παραδόξως, σύμφωνα με το λεξικό της Σούδας, ο Τριβωνιανός, ο ίδιος ο νομικός αρμοστής του Ιουστινιανού, ήταν “Έλληνας”.
6) Καταρχήν το ρωμαϊκό διάταγμα του 212 μ.χ.(Constitutio Antoniniana) που παρείχε την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη στους ελεύθερους πολίτες όλης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας προκειμένου να αυξηθούν δια της φορολογίας τα κρατικά έσοδα. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν να ονομάζονται Ρωμαίοι όλοι οι ελεύθεροι κάτοικοι της αυτοκρατορίας μεταξύ των οποίων και οι Έλληνες . Η ονομασία αυτή διατηρήθηκε και στο Ανατολικό Ρωμαϊκό (Βυζαντινό) Κράτος μέχρι την κατάλυσή του από τους Τούρκους και έφθασε ως τις μέρες μας με τη μορφή “Ρωμιός”, που πλέον είναι συνώνυμο του “Έλληνας”. Ρωμαίοι είναι η ονομασία με την οποία οι Έλληνες ήταν γνωστοί κατά τον Μεσαίωνα . Ενώ η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εκχριστιανιζόταν, η θρησκευτική αλλοίωση του ονόματος Έλλην ολοκληρώθηκε. Στη διάρκεια εκείνης της περιόδου οι Έλληνες της Αυτοκρατορίας υιοθέτησαν την ονομασία Ρωμαίοι, επειδή η προηγούμενη είχε χάσει την παλαιότερη σημασία της. Έτσι ενώ η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εξελληνιζόταν, το όνομα των Ελλήνων εκρωμαϊζόταν. Το ξένο δανεικό όνομα αρχικά είχε περισσότερο πολιτική παρά εθνική σημασία, η οποία συνοδοιπορούσε με την οικουμενική ιδεολογία της Ρώμης που φιλοδοξούσε να περικλείσει όλα τα έθνη του κόσμου κάτω από ένα αληθινό Θεό. Μέχρι τις αρχές του 7ου αιώνα μ.χ. , όταν η βυζαντινή Αυτοκρατορία ακόμη έλεγχε μεγάλες εκτάσεις και πολλούς ανθρώπους, η χρήση του ονόματος Ρωμαίος πάντα δήλωνε την κατοχή πολιτικών δικαιωμάτων και παρά καταγωγή. Διάφορες εθνότητες μπορούσαν να χρησιμοποιούν τα εθνικά ονόματά τους ή τα τοπωνύμια τους, για να αποσαφηνίζουν την κατοχή πολιτικών δικαιωμάτων από τη γενεαλογία, γι’ αυτό ο ιστορικός Προκόπιος προτιμά να αποκαλεί τους Βυζαντινούς εξελληνισμένους Ρωμαίους, ενώ άλλοι συγγραφείς χρησιμοποιούν Ρωμαιοέλληνες και Ελληνορωμαίοι, αποβλέποντας στο να δηλώσουν καταγωγή και κατοχή πολιτικών δικαιωμάτων συγχρόνως. Στα 800 ο Καρλομάγνος στέφθηκε Ρωμαίος αυτοκράτορας από τον ίδιο τον Πάπα, επίσημα απορρίπτοντας τους Βυζαντινούς ως πραγματικούς Ρωμαίους. Ο παπισμός κατάλληλα “μετέφερε τη ρωμαϊκή αυτοκρατορική εξουσία από τους Έλληνες στους Γερμανούς, στο όνομα της Μεγαλειότητός του, του Καρόλου”. Στο εξής, ένας πόλεμος ονομάτων ξέσπασε γύρω από τα ρωμαϊκά αυτοκρατορικά δικαιώματα. Αδυνατώντας να αρνηθούν ότι υπήρχε αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη, ικανοποιούνταν αποκηρύσσοντας τον ως διάδοχο της ρωμαϊκής κληρονομιάς με το επιχείρημα ότι οι Έλληνες δεν είχαν καμιά σχέση με τη ρωμαϊκή κληρονομιά. Ο Πάπας Νικολάος Α’ έγραψε στον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ’, “Παύσατε να αποκαλείστε ‘Αυτοκράτωρ Ρωμαίων,’ αφού οι Ρωμαίοι των οποίων ισχυρίζεστε ότι είστε Αυτοκράτορας, είναι στην πραγματικότητα βάρβαροι, κατά τη γνώμη σας”. Στο εξής, ο αυτοκράτορας στην Ανατολή ήταν γνωστός και μνημονευόταν ως Αυτοκράτωρ Ελλήνων και η χώρα τους ως Ελληνική Αυτοκρατορία, διατηρώντας και τους δύο “Ρωμαϊκούς” τίτλους για τον Φράγκο βασιλιά. Το ενδιαφέρον και των δύο πλευρών ήταν περισσότερο κατ’ όνομα παρά πραγματικό. Καμιά γη δε διεκδικήθηκε ποτέ, αλλά η προσβολή που οι Βυζαντινοί αισθάνθηκαν για την κατηγορία καταδεικνύει πόσο συναισθηματικά συνδεδεμένοι ήταν με το όνομα Ρωμαίος. Πραγματικά, ο Επίσκοπος Λιουτπράνδος (Cremon Liutprand), απεσταλμένος της φραγκικής αυλής, φυλακίστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα στην Κωνσταντινούπολη, επειδή δεν αναφέρθηκε στον Ρωμαίο αυτοκράτορα με τον κατάλληλο τίτλο του. Η φυλάκισή του ήταν αντεκδίκηση για την ίδρυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον βασιλιά του, τον Όθωνα Α’.
7) Η λέξη Ρωμιος προέρχεται απο την λέξη Ρωμαίος. Κυριάρχησε την εποχή της τουρκοκρατίας κι έτσι αποκαλούνταν οι Έλληνες και οι Ορθόδοξοι χριστιανοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο όρος Ρωμιός σήμαινε οποιονδήποτε ελεύθερο πολίτη κατοικούσε στα όρια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ανεξαρτήτως εθνικής προέλευσης. Αργότερα ταυτίστηκε με το κυρίαρχο στοιχείο της αυτοκρατορίας , τους Έλληνες χριστιανούς. Η ονομασία Ρωμιός είναι παραφορά του όρου «Ρωμαίος» Δηλαδή ο κάτοικος της Ρωμανίας, της Αυτοκρατορίας ,δηλαδή αυτού που γνωρίζουμε σήμερα σαν Βυζαντινή αυτοκρατορία η οποία δημιουργήθηκε ως συνέχεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με πρωτεύουσα την Νέα Ρώμη την Κωνσταντινούπολη. Εμείς για πάνω από δεκατρείς αιώνες μέχρι την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό αποκαλούμασταν Γραικοί και Ρωμιοί τίτλοι μάλλον περιφρονητικοί για πολλούς. Ο “Ρωμιός” είναι ο άνθρωπος της υπαίθρου, οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στη γεωργία και την κτηνοτροφία. Είναι συντηρητικός, παραδοσιακός και διατηρεί πάντοτε το καντήλι αναμμένο μπροστά από τις εικόνες. Το πρόσφατο παρελθόν των κλεφτών το βλέπει με περηφάνια, ακολουθεί έναν τρόπο ζωής για τους άλλους οπισθοδρομικό, ενώ βλέπει την Ελλάδα ως τμήμα του ορθόδοξου κόσμου παρά της Δύσης». Για τον Φέρμορ, «ο “Ελληνας” είναι η δόξα της αρχαίας Ελλάδας». Αντίθετα, «το “Ρωμαίικο” είναι το μεγαλείο και οι λύπες του Βυζαντίου, πάνω απ’ όλα, οι λύπες». Ο Φέρμορ πίστευε ακράδαντα ότι η «“ρωμαίικη” Ελλάδα βρισκόταν σε παρακμή και αυτό τον έθλιβε βαθύτατα.
8) Ο όρος “Βυζαντινή Αυτοκρατορία” επινοήθηκε το 1557, έναν αιώνα περίπου μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τον Γερμανό ιστορικό Ιερώνυμο Βολφ (Hieronymus Wolf), ο οποίος εισήγαγε ένα σύστημα βυζαντινής ιστοριογραφίας στο έργο του Corpus Historiae Byzantinae, για να διακρίνει την αρχαία ρωμαϊκή από τη μεσαιωνική ελληνική ιστορία, χωρίς να στρέψει την προσοχή προς τους αρχαίους προγόνους τους. Όταν το ενδιαφέρον αυξήθηκε, οι Άγγλοι ιστορικοί προτιμούσαν να χρησιμοποιούν ορολογία “ρωμαϊκή” (οΈντουαρντ Γκίμπον (Edward Gibbon) την χρησιμοποιούσε με έναν ιδιαίτερα μειωτικό τρόπο)• ενώ οι Γάλλοι ιστορικοί προτιμούσαν να την ονομάζουν “ελληνική”. Ο όρος επανεμφανίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα και από τότε έχει κυριαρχήσει πλήρως στην ιστοριογραφία, ακόμη και στην Ελλάδα, παρά τις αντιρρήσεις του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου (ισχυρού Έλληνα ομολόγου του Gibbon) ότι η αυτοκρατορία θα έπρεπε να καλείται “Ελληνική”. Λίγοι Έλληνες λόγιοι υιοθέτησαν την ορολογία εκείνη την εποχή, αλλά έγινε δημοφιλής μόνο το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.
9) Κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν ότι οι Τούρκοι επέλεξαν να μας ονομάσουν «Γιουνάν» (= Ίωνες) προκειμένου να μας διαφοροποιήσουν τελικά και από τους «Ρωμιούς». Το όνομα αυτό (Ρουμ) το δίνουν μονάχα στους Έλληνες που κατοικούν στην Τουρκια για να τους θυμίζουν ότι εξακολουθούν να είναι υποτελείς και για να τους ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους Έλληνες, οι οποίοι –σύμφωνα με τους Τούρκους– αποκόπηκαν από τον κορμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και άρα δεν τους αρμόζει να λέγονται πλέον Ρωμαίοι. Γι’ αυτό και μας ονομάζουν Ίωνες. Γιόνα είναι μια αρχαία ινδική λέξη στη γλώσσα Πάλι την οποία χρησιμοποιούσαν για να περιγράψουν τους Έλληνες. Η αντίστοιχη λέξη στα σανσκριτικά είναι η λέξη Γιαβάνα. Και οι δυο λέξεις προέρχονται από τη λέξη Ίωνας, γιατί όπως φαίνεται οι Έλληνες από την Ιωνία ήταν οι πρώτοι που είχαν έλθει σε επαφή με τους Ινδούς. Η συσχέτιση της λέξης γιόνα με τους Έλληνες φαίνεται από τις αναφορές: στο Γιόνα Βασιλιά Αντίοχο στα Ήδικτα του Ασόκα (280 π.Χ.) (Amtiyoko nama Yona-raja, σε μετάφραση «ο Αντίοχος στο όνομα, Έλληνας Βασιλιάς») στο Γιόνα Βασιλιά Αντιαλκίδα στη στήλη του Ηλιόδωρου, στην κεντρική Ινδία, στη Βιντίσα, κοντά στο σημερινό Μπεσναγκάρ (κοντά στο 100 π.Χ.) (Yonadatena agatena maharajasa Amtalikitasa, σε μετάφραση «του Έλληνα, απεσταλμένος, Βασιλιά Αντιαλκίδα») Ο Βασιλιάς Μένανδρος (Μιλίνδας στα Ινδικά) και οι σωματοφύλακές του, οι 500 Γιόνα, στο έργο Μιλίνδα Πάνχο («τα ερωτήματα του Μιλίνδα»), του 100 π.Χ.στην περιγραφή της Ελληνικής αστρολογίας και της ελληνικής ορολογίας στο έργο Γιαβαναγιατάκα («τα λεγόμενα των Ελλήνων»), του 150 μ.Χ.στην «Αλεξάνδρεια, την πόλη των Γιόνα» στο έργο Μαχαβάμσα (Μεγάλο Χρονικό), του 5ου-3ου αιώνα π.Χ.. Μέχρι τον πρώτο αιώνα μ.Χ., η λέξη Γιόνα αφορούσε με ακρίβεια και συστηματικά τους Έλληνες, αλλά στους επόμενους αιώνες πήρε την έννοια της περιγραφής των «ξένων» γενικότερα.
Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Πελασγοί
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ονομασίες_των_Ελλήνων
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Πελασγός
http://www.livepedia.gr/index.php/Αχαιοί
http://www.prisonplanet.gr/conspiracy/30750-ιστορία-και-ονομασίες-των-ελληνικών-φύλων
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Δαναός
http://www.livepedia.gr/index.php/Δαναοί
https://argolikivivliothiki.gr/2009/10/04/δαναοί-μυθολογία/
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ονομασίες_των_Ελλήνων
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Έλλην
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Έλληνες
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Καρακάλλας
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Γιόνα
http://teachingreek.blogspot.gr/2006/08/blog-post.html
http://www.kathimerini.gr/736541/opinion/epikairothta/arxeio-monimes-sthles/o-ellhnas-kai-o-rwmios
http://www.lamiareport.gr/index.php/apopseis15/46-arthra/99989-ellhnas-graikos-graikulos-kai-romios-tou-giorgou-kalliora
Greek History and Prehistory