- Στις ΗΠΑ, είχε επιβληθεί ο περίφημος «φόρος στα κότερα» το 1990. Σε μια προσπάθεια να τιμωρήσει τους πλούσιους που θα αγόραζαν κάποιο ακριβό σκάφος, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση επέβαλε φόρο 10% για την αγορά πλεούμενων αξίας άνω των 100.000 δολαρίων. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι πωλήσεις τέτοιων σκαφών μειώθηκαν κατακόρυφα και χάθηκαν πάνω από 100.000 θέσεις απασχόλησης. Οι πλούσιοι παρέμειναν πλούσιοι, αλλά πολλοί άνθρωποι της εργατικής τάξης οδηγήθηκαν στην ανεργία (βλέπε: https://www.nytimes.com/1991/01/03/opinion/l-boat-luxury-tax-drives-an-industry-aground-926091.html)
Το παρόν και πρώτο άρθρο της νέας χρονιάς που μπήκε πρόσφατα μετά από εκείνο το αποχαιρετιστήριο της περασμένης που προηγήθηκε, η συνέχεια του δημόσιου ξεβρακώματος πάσης φύσεως εχθρών που μας καταστρέφουν από τα οικονομικά μέχρι και τα θρησκευτικά μας όπως θα αποδείξουμε, κάνει ποδαρικό με το ξεμπρόστιασμα όλων όσων μιλάνε στις μέρες μας για σοσιαλισμό στην οικονομία, από αναρχοκομμουνιστές και Ρομαντικούς μέχρι κάποιους εθνικιστές ή εθνικοσοσιαλιστές που δεν περιορίζουν τον σοσιαλισμό τους μόνο σε επίπεδο κοινωνικών σχέσεων (π.χ. ως κοινωνισμό ή κοινοτισμό ελεύθερων ανθρώπων που θα ζουν όπως εκείνοι θέλουν στον τόπο τους). Σε μια τέτοια ελεύθερη κοινωνία δηλαδή που θα μπορούσαμε να την ονοματίσουμε και ως ‘’εθνοκαπιταλιστική’’, ας διευκρινιστεί τώρα στους αναγνώστες μας ότι η εθνικοποίηση του πλούτου ή των μέσων παραγωγής που αναφέρουμε κατά καιρούς στην αρθρογραφία μας, δεν σημαίνει κρατικοποίηση όπως την εννοούν οι κομμουνιστές έστω και με προβιά ‘’αριστερού εθνικοσοσιαλιστή’’ για παραπλάνηση. Στην πρώτη περίπτωση όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές περνάνε στην ιδιοκτησία του (οπλισμένου και γιατί όπως εξηγήσαμε σε άλλο άρθρο μας) λαού ενός έθνους (δηλ. μιλάμε για ατομική ιδιοκτησία ονομαστικά για τον καθένα), από ένα σπίτι μέχρι κάποιο κομμάτι γης για να εργαστεί όπως συνέβαινε και στον αμερικανικό Νότο κάποτε δίχως να υπάρχει ακόμα οργανωμένο κράτος, ενώ στη δεύτερη περίπτωση περνάνε στην ιδιοκτησία του κράτους (είτε κομμουνιστικού είτε παγκόσμιου που προσπαθεί να φτιαχτεί όπως θα δούμε πως στη συνέχεια) χωρίς να ανήκει στο λαό ούτε το ίδιο του το σώβρακο! Και όταν δεν θα σου ανήκει ούτε το βρακί που φοράς (σ.σ. αλλά θα σου λένε καθησυχαστικά οι παγκοσμιοποιητές ότι θα στο παρέχουν ‘’δωρεάν’’ για να εξαγοράσουν την υποταγή σου στα δικά τους θέλω), πώς θα στραφείς μετά ενάντια στον καταπιεστή σου που θα πρέπει να σου δώσει άδεια πρώτα για να φτιάξεις ένα δικό σου βρακί και πώς θα συνεχίζεις να ακολουθείς τη θρησκεία σου με την οποία διαφωνεί επειδή θα θέλει να υπακούς μόνο σε εκείνον αντί τον θεό που πιστεύεις; Ρητορικό το ερώτημα! Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να υπάρξει ατομική ιδιοκτησία με σοσιαλισμό στην οικονομία, για τον ίδιο λόγο που μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα έγκυος και να μην είναι.
Ας μιλήσουμε όμως και με κάποια παραδείγματα τώρα για να γίνουμε άμεσα αντιληπτοί στους αναγνώστες μας. Πριν μερικά χρόνια δραστηριοποιήθηκε στην Ελλάδα ξένη εταιρεία που απασχολούσε εκατοντάδες εργαζομένους σε συνεργασία με κάποιες ελληνικές που παρείχαν τον βασικό μισθό εκείνης της εποχής (800 ευρώ τότε) συν δωρεάν διαμονή και διατροφή σε συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων της, αλλά κάποιες αριστερίστικες οργανώσεις μαζί με ορισμένους εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές εκείνης της περιόδου επιθυμούσαν την παύση λειτουργίας της για διάφορους ιδεολογικούς και οικολογικούς λόγους ο καθένας τους. Με το που αναλαμβάνει όμως την εξουσία για πρώτη φορά η Αριστερά στη χώρα μας, κάνει πράξη τον αντικαπιταλιστικό κρατισμό του σοσιαλισμού όλων αυτών και αναστέλλει τη λειτουργία της συγκεκριμένης εταιρείας, αφού πρώτα η προηγούμενη Δεξιά κυβέρνηση έριξε τον βασικό μισθό (στα 550 ευρώ από τα 800 που ήταν) υπακούοντας στα επίσης σοσιαλιστικά Μνημόνια (εφ’ όσον και εκείνα θεσπίζουν βασικό ή κατώτατο μισθό), με αποτέλεσμα όλοι εκείνοι οι εργαζόμενοι να μείνουν άνεργοι! Κανείς όμως από όλους αυτούς τους αριστεριστές μετά, κυβερνητικούς και μη, δεν έδωσε ξανά δουλειά σε εκείνους τους απολυμένους όπως θα περίμενε κανείς από τη στιγμή που μιλούσαν μέχρι τότε για το δίκαιο του εργάτη που τον ‘’εκμεταλλεύονται’’ οι καπιταλιστές για ένα κομμάτι ψωμί κ.λ.π. (λες και με το ζόρι τον βάζουν να δουλέψει στην επιχείρησή τους), ούτε κατάφερε να ανεβάσει τους μισθούς εκεί που ήταν προηγουμένως ή ακόμα υψηλότερα σύμφωνα με τον σοσιαλιστικό τρόπο σκέψης όπου το κράτος καθορίζει και τους μισθούς, ούτε φυσικά μειώθηκε η ανεργία όσο συνέχισε να υπάρχει το συγκεκριμένο κράτος τους παρόλο που ανέλαβε και πάλι την εξουσία η Δεξιά στις μέρες μας, αφού και εκείνη συνεχίζει (σοσιαλιστικά) τον κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία. Και όποιος διαφωνεί λέγοντας ότι είναι καπιταλιστική ή φιλελεύθερη αυτή η Δεξιά επειδή έτσι αυτοπροσδιορίζεται, ας δοκιμάσει για παράδειγμα να μην πληρώνει πια το χαράτσι ή ΕΝΦΙΑ του σπιτιού του στο κράτος της για να δει μετά αν θα παραμείνει αυτό στην ιδιοκτησία του και ας τολμήσει να μην πληρώσει τους απαιτούμενους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές για την επιχείρησή του, έχει δεν έχει κέρδος κάθε μήνα, για να δει μετά αν θα συνεχίζει να του ανήκει αυτή και αν θα κινδυνέψει να καταλήξει φυλακή, κατά τον ‘’καπιταλιστικό’’ κόσμο μέσα στον οποίο υποτίθεται ότι ζει!
Σε αυτό το σημείο τώρα, μπορεί να πει κάποιος εθνικιστής ή εθνικοσοσιαλιστής με ίδιο οικονομικό σχεδιασμό (δηλ. σοσιαλιστικό), πως αν αναλάμβανε όμως την εξουσία αυτός, θα κοίταζε (κατά το παράδειγμα που δόθηκε) να προσλάβει εκείνους τους απολυμένους εργαζομένους και να βάλει αποκλειστικά ελληνική εταιρεία να κάνει την ίδια δουλειά εφ’ όσον είναι εθνικιστής που υπηρετεί φυσικά το δικό μας έθνος. Εδώ προκύπτουν όμως τα εξής προβλήματα που πάλι παραμένουν άλυτα επειδή φταίει το συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο και όχι ο εκάστοτε διαχειριστής του όσο ικανός ή πεφωτισμένος και να είναι. Τι θα γίνει με όλους αυτούς τους απολυμένους πια εργαζόμενους μέχρι να αναλάβει την εξουσία μια τέτοια εθνική κυβέρνηση (αν το καταφέρει κιόλας ποτέ) και τι θα γίνει σε περίπτωση που δεν μπορέσει να αλλάξει τα πράγματα όπως απέτυχε το ίδιο η πρώτη φορά Αριστερά στην Ελλάδα (σ.σ. υπενθυμίζουμε ότι όχι μόνο δεν έσκισε τα Μνημόνια με ένα άρθρο σε μια μέρα, αλλά τιμωρήθηκε κιόλας με έλεγχο ρευστότητας που απαγόρευε τον λαό να βγάζει από τις τράπεζες πάνω από 50 ευρώ τη μέρα) ή αν υπηρετήσει τελικά και εκείνη τον εχθρό με παρόμοιους εκβιασμούς. Αν επαναφέρει τώρα τον προηγούμενο κατώτατο μισθό στα 800 ευρώ το μήνα ή αν τον διπλασιάσει περίπου στα 1500 ευρώ και γιατί όχι να τον πάει στα 3000 ευρώ το μήνα λέμε εμείς για να ζούνε πλούσια όλοι οι εργαζόμενοι, τι θα κάνει μετά με όλους αυτούς τους επιπλέον ανέργους που θα χάσουν τη δουλειά τους επειδή θα αδυνατούν να πληρώσουν τέτοιους μισθούς κάποιοι εργοδότες για να μην κλείσει η επιχείρησή τους και ποιοι θα παράγουν τα προϊόντα που θα χρειάζεται ο λαός για να ζήσει όταν οι παραγωγοί ή εργοδότες θα πάψουν να έχουν κέρδη.
Διότι όλοι γνωρίζουμε ότι κανένας δεν πάει να δουλέψει κάπου δίχως κέρδος (π.χ. ο φαντάρος που εξαναγκάζεται να κόψει γρασίδι κάνοντας αγγαρεία για να μην τιμωρηθεί διαφορετικά, θα το έκοβε γρηγορότερα αν πληρώνονταν για κάτι τέτοιο στην πολιτική του ζωή για να κερδίσει τα χρήματα που θα ήθελε ή θα δούλευε ακόμα γρηγορότερα αν ήταν να κερδίζει επιπλέον χρήματα ως μπόνους παραγωγικότητας), είτε μιλάμε για εργοδότες που θα προτιμήσουν να αράξουν σπίτι τους είτε για εργαζόμενους που θα προτιμήσουν να παραμείνουν άνεργοι από τη στιγμή που δεν θα μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδα διαβίωσής τους από τον μισθό που θα τους έδινε ο εργοδότης τους (και έτσι αναγκαστικά θα αύξανε τους μισθούς για να προσελκύσει εργαζόμενους εφ’ όσον δεν τον εμποδίζει το κράτος να το κάνει θεσπίζοντας βασικό μισθό και καθορίζοντας τις τιμές στην αγορά), εκτός και αν θα είναι σαν φυλακισμένος που θα τον σημαδεύουν μπάτσοι με όπλα για να αναγκαστεί να δουλέψει με το ζόρι! Αν θέλουν τέτοια κοινωνία να φτιάξουν οπότε, τους τη χαρίζουμε λέγοντας ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε και ιδίως όταν επιχειρεί να καταργήσει κιόλας την ιδιωτικότητά μας όπως θα δούμε πως απ’ τους στόχους του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε πια ούτε στα κρυφά να κάνουμε σατανικές τελετές μέσα σε ένα καθεστώς με τέτοια παρακολούθηση που θα κυνηγάει αντιφρονούντες για το ‘’κοινό καλό’’ ή το ‘’δημόσιο συμφέρον’’. Σε περίπτωση δηλαδή που πει κάποιος ακόλουθος της ‘’Σατανικής Ορθοδοξίας’’ (μετά το άλλο άρθρο μας που διάβασε για το ποιος είναι ο Γνωστικός θεός της παγκοσμιοποίησης) ότι δεν τον ενδιαφέρει αν θα επικρατήσουν οι παγκοσμιοποιητές εφ’ όσον αυτός θα συνεχίζει να λατρεύει τον Σατανά στο σπίτι του ας πούμε όπου δεν τον βλέπει κανείς…ή μήπως θα τον βλέπει;;; Για να δούμε λοιπόν…
Χωρίς ιδιωτικότητα και χωρίς ιδιοκτησία: Ο κόσμος το 2030 Σύμφωνα με το WEF
Tου Antony P. Mueller
Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) ιδρύθηκε πριν από πενήντα χρόνια. Έχει αποκτήσει ολοένα και μεγαλύτερη βαρύτητα με το πέρασμα των δεκαετιών και έχει γίνει μια από τις κορυφαίες πλατφόρμες φουτουριστικής σκέψης και σχεδιασμού. Ως τόπος συνάντησης της παγκόσμιας ελίτ, το WEF συγκεντρώνει τους ηγέτες των επιχειρήσεων και της πολιτικής, μαζί με μερικούς επιλεγμένους διανοούμενους. Το βασικό κίνητρο του φόρουμ είναι ο παγκόσμιος έλεγχος. Οι κορυφαίες του αξίες δεν είναι οι ελεύθερες αγορές και η ατομική επιλογή, αλλά ο κρατικός παρεμβατισμός και ο κολεκτιβισμός. Η ατομική ελευθερία και η ιδιωτική ιδιοκτησία πρόκειται να εξαφανιστούν από αυτόν τον πλανήτη έως το 2030 σύμφωνα με τις προβλέψεις και τα σενάρια του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ.
Οκτώ προβλέψεις
Η ατομική ελευθερία κινδυνεύει ξανά. Αυτό που μπορεί να μας περιμένει προβλεπόταν τον Νοέμβριο του 2016, όταν το WEF δημοσίευσε τις «8 προβλέψεις για τον κόσμο το 2030». Σύμφωνα με το σενάριο του WEF, ο κόσμος θα γίνει ένα πολύ διαφορετικό μέρος από ό,τι είναι τώρα, γιατί ο τρόπος με τον οποίο εργάζονται και ζουν οι άνθρωποι θα υποστεί έναν βαθύ μετασχηματισμό. Το σενάριο για τον κόσμο του 2030 είναι κάτι περισσότερο από μια πρόβλεψη. Είναι ένα σχέδιο του οποίου η εφαρμογή έχει επιταχυνθεί δραστικά από τότε, με την μεσολάβηση της πανδημίας και των συνακόλουθων περιοριστικών και απαγορευτικών μέτρων.
Σύμφωνα με τις προβλέψεις των «Συμβουλίων του Παγκόσμιου Μέλλοντος» του WEF, η ιδιωτική ιδιοκτησία και η ιδιωτική ζωή θα καταργηθούν την επόμενη δεκαετία. Η επερχόμενη απαλλοτρίωση θα προχωρήσει περισσότερο ακόμη και από την κομμουνιστική απαίτηση για κατάργηση της ιδιοκτησίας των συντελεστών της παραγωγής, που άφηνε όμως χώρο για ιδιωτικά αποκτήματα. Η πρόβλεψη του WEF λέει ότι ακόμα και τα καταναλωτικά αγαθά δεν θα αποτελούν πλέον ιδιωτική ιδιοκτησία.
Εάν η πρόβλεψη του WEF πραγματοποιηθεί, οι άνθρωποι θα πρέπει να νοικιάζουν και να δανείζονται τα αναγκαία από το κράτος, το οποίο θα είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης όλων των αγαθών. Η προμήθεια αγαθών θα κατανέμεται σύμφωνα με ένα κοινωνικό point system. Τα ψώνια με την παραδοσιακή έννοια θα εξαφανιστούν, όπως και οι ιδιωτικές αγορές αγαθών. Κάθε προσωπική κίνηση θα παρακολουθείται ηλεκτρονικά και όλη η παραγωγή θα υπόκειται στις απαιτήσεις της καθαρής ενέργειας και ενός βιώσιμου περιβάλλοντος.
Προκειμένου να επιτευχθεί η «βιώσιμη γεωργία», τα προμηθευόμενα τρόφιμα θα είναι κυρίως χορτοφαγικά. Στη νέα, ολοκληρωτική οικονομία υπηρεσιών, η κυβέρνηση θα παρέχει στοιχειώδη στέγαση, τρόφιμα και μεταφορές, ενώ τα υπόλοιπα θα πρέπει να δανείζονται από το κράτος. Η χρήση των φυσικών πόρων θα μειωθεί στο ελάχιστο. Σε συνεργασία με τις λίγες χώρες-κλειδιά, ένας παγκόσμιος οργανισμός θα θέσει την τιμή των εκπομπών CO 2 σε εξαιρετικά υψηλό όριο, για να αποθαρρύνει τη χρήση τους.
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ συνοψίζει τις οκτώ προβλέψεις του στις ακόλουθες δηλώσεις:
Οι άνθρωποι δεν θα κατέχουν τίποτα. Τα αγαθά θα είναι είτε δωρεάν ή θα πρέπει να δανείζονται από το κράτος.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι πλέον η κορυφαία υπερδύναμη, αλλά θα κυριαρχούν λίγες χώρες.
Τα ανθρώπινα όργανα δεν θα μεταμοσχεύονται αλλά θα δημιουργούνται σε τρισδιάστατους εκτυπωτές.
Η κατανάλωση κρέατος θα ελαχιστοποιηθεί.
Θα λάβει χώρα ένας μαζικός εκτοπισμός ανθρώπων, με δισεκατομμύρια πρόσφυγες.
Για τον περιορισμό των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, θα καθοριστεί μια παγκόσμια τιμή αγοράς σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα.
Οι άνθρωποι μπορεί να προετοιμαστούν για να πάνε στον Άρη και να ξεκινήσουν ένα ταξίδι για την εύρεση εξωγήινης ζωής.
Οι δυτικές αξίες θα δοκιμαστούν μέχρι το σημείο θραύσης τους.
Πέρα από την ιδιωτικότητα και την ιδιοκτησία
Σε μια δημοσίευση για το WEF, η Δανή οικο-ακτιβίστρια Ida Auken, η οποία υπηρέτησε ως υπουργός περιβάλλοντος της χώρας της από το 2011 έως το 2014 και εξακολουθεί να είναι μέλος του δανικού κοινοβουλίου, εκπόνησε ένα λεπτομερές σενάριο ενός κόσμου χωρίς ιδιωτικό απόρρητο ή ιδιοκτησία. Στο «Welcome to 2030», οραματίζεται έναν κόσμο όπου «δεν κατέχω τίποτα, δεν έχω ιδιωτικό απόρρητο και η ζωή δεν ήταν ποτέ καλύτερη». Μέχρι το 2030, λέει το σενάριό της, τα ψώνια και η κατοχή πραγμάτων θα έχουν καταστεί άνευ αντικειμένου, επειδή όλα όσα ήταν κάποτε προϊόντα θα είναι πλέον υπηρεσίες.
Σε αυτόν τον ειδυλλιακό νέο κόσμο της, οι άνθρωποι έχουν δωρεάν πρόσβαση σε μεταφορές, στέγαση, τρόφιμα, «και όλα όσα χρειαζόμαστε στην καθημερινή μας ζωή». Καθώς αυτά τα πράγματα θα γίνουν δωρεάν, «κατέληξε να μην έχει νόημα να κατέχουμε πολλά πράγματα». Δεν θα υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία σπιτιών, ούτε θα πληρώνει κανείς ενοίκιο, «επειδή κάποιος άλλος θα χρησιμοποιεί τον ελεύθερο χώρο μας όποτε δεν θα τον χρειαζόμαστε». Το σαλόνι ενός ατόμου, για παράδειγμα, θα χρησιμοποιείται για επαγγελματικές συναντήσεις όταν απουσιάζει. Ανησυχίες όπως «οι ασθένειες λόγω του τρόπου ζωής, η κλιματική αλλαγή, η προσφυγική κρίση, η περιβαλλοντική υποβάθμιση, οι πυκνοκατοικημένες πόλεις, η ρύπανση των υδάτων, η ατμοσφαιρική ρύπανση, η κοινωνική αναταραχή και η ανεργία» θα είναι παρελθόν. Η συγγραφέας προβλέπει ότι οι άνθρωποι θα είναι ευτυχισμένοι απολαμβάνοντας μια τόσο καλή ζωή,που θα είναι πολύ καλύτερη «από την πορεία που βρισκόμασταν πριν, όταν έγινε τόσο ξεκάθαρο ότι δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με το ίδιο μοντέλο ανάπτυξης.»
Η πλαστογράφηση της κοινωνικής συναίνεσης
Πώς μπορούν να δεχτούν οι άνθρωποι ένα τέτοιο σύστημα; Το δόλωμα για να παρασυρθούν οι μάζες είναι οι εγγυήσεις της ολοκληρωμένης υγειονομικής περίθαλψης και ενός εγγυημένου βασικού εισοδήματος. Οι υποστηρικτές του Great Reset υπόσχονται έναν κόσμο χωρίς ασθένειες. Λόγω των βιοτεχνολογικά παραγόμενων ανθρώπινων οργάνων και των εξατομικευμένων ιατρικών θεραπειών που βασίζονται στη γενετική , λέγεται ότι θα είναι δυνατή η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, ίσως ακόμη και η αθανασία. Η τεχνητή νοημοσύνη θα εξαλείψει το θάνατο και θα εξαλείψει τις ασθένειες και τη θνητότητα. Ο αγώνας μεταξύ των βιοτεχνολογικών εταιρειών, ώστε να βρουν το κλειδί για την αιώνια ζωή, έχει ξεκινήσει.
Μαζί με την υπόσχεση να μετατραπεί το οποιοδήποτε συνηθισμένο άτομο σε υπεράνθρωπο με σχεδόν θεϊκές ιδιότητες, η υπόσχεση ενός «καθολικού βασικού εισοδήματος» είναι ιδιαίτερα ελκυστική, ιδιαίτερα σε εκείνους που δεν θα βρίσκουν πλέον δουλειά στη νέα ψηφιακή οικονομία. Η απόκτηση ενός βασικού εισοδήματος χωρίς να χρειάζεται να περάσει κανείς από την ταλαιπωρία και τη ντροπή της αίτησης στην κοινωνική πρόνοια, χρησιμοποιείται ως δόλωμα για να κερδηθεί η υποστήριξη των φτωχών.
Για να γίνει οικονομικά βιώσιμη, η εγγύηση ενός βασικού εισοδήματος θα απαιτούσε την εξισορρόπηση των μισθολογικών διαφορών. Οι τεχνικές διαδικασίες μεταφοράς χρημάτων από το κράτος θα χρησιμοποιηθούν για την προώθηση μιας κοινωνίας χωρίς μετρητά. Με την ψηφιοποίηση όλων των χρηματικών συναλλαγών, κάθε μεμονωμένη αγορά θα καταχωρείται. Κατά συνέπεια, οι κρατικές αρχές θα έχουν απεριόριστη πρόσβαση στο να εποπτεύουν λεπτομερώς πώς ξοδεύει το κάθε άτομο τα χρήματά του. Ένα καθολικό βασικό εισόδημα σε μια κοινωνία χωρίς μετρητά θα παρέχει τις προϋποθέσεις για την επιβολή ενός συστήματος κοινωνικού καταλογισμού και θα παρέχει τον μηχανισμό για την τιμωρία των ανεπιθύμητων συμπεριφορών και για τον εντοπισμό των περιττών και ανεπιθύμητων πολιτών .
Ποιοι θα είναι οι ηγέτες;
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ σιωπά στο ερώτημα ποιος θα ηγείται σε αυτόν τον νέο κόσμο.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσδοκούμε ότι οι νέοι κάτοχοι της εξουσίας θα είναι καλοπροαίρετοι. Ωστόσο, ακόμη και αν οι κορυφαίοι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων της νέας παγκόσμιας κυβέρνησης δεν ήταν κακοί αλλά απλώς τεχνοκράτες, για ποιο λόγο μια διοικητική τεχνοκρατία να πρέπει να συμβιβαστεί με τους ανεπιθύμητους; Τι νόημα έχει για μια τεχνοκρατική ελίτ να μετατρέψει τον κοινό άνθρωπο σε υπεράνθρωπο; Γιατί να μοιραστεί τα οφέλη της τεχνητής νοημοσύνης με τις μάζες και να μην διατηρήσει τον πλούτο για τους λίγους εκλεκτούς;
Χωρίς να παρασύρεται από τις ουτοπικές υποσχέσεις, μια νηφάλια αξιολόγηση αυτών των σχεδίων δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σε αυτόν τον νέο κόσμο, δεν θα υπήρχε θέση για τον μέσο άνθρωπο, και ότι αυτός θα απομακρυνόταν μαζί με τους «άνεργους» τους «αδύναμους στο μυαλό» και τους «κληρονόμους ελαττωματικών γονιδίων». Πίσω από το κήρυγμα του προοδευτικού ευαγγελίου της κοινωνικής δικαιοσύνης από τους υποστηρικτές του Great Reset και πίσω από την καθιέρωση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, κρύβεται ο φρικτός σχεδιασμός της ευγονικής, η οποία ως τεχνική ονομάζεται τώρα «γενετική μηχανική» και ως ένα κίνημα ονομάζεται « μετα-ανθρωπισμός », (trans-humanism) ένας όρος που επινοήθηκε από τον Julian Huxley, τον πρώτο διευθυντή της UNESCO.
Οι υποστηρικτές του σχεδιασμού αυτού σιωπούν για το ποιοι θα είναι οι ηγέτες σε αυτόν τον νέο κόσμο. Η δυστοπική και κολεκτιβιστική φύση αυτών των προβλέψεων και σχεδίων είναι το αποτέλεσμα της απόρριψης του ελεύθερου καπιταλισμού. Η δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου μέσω μιας δικτατορίας είναι μια αντίφαση εξ ορισμού. Η απάντηση στα τρέχοντα προβλήματα δεν είναι η λιγότερη, αλλά η περισσότερη οικονομική ευημερία. Επομένως, χρειαζόμαστε περισσότερες ελεύθερες αγορές και λιγότερο κρατικό σχεδιασμό. Ο κόσμος γίνεται πιο πράσινος και έχει ήδη αρχίσει μια πτώση του ρυθμού αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτές οι τάσεις είναι η φυσική συνέπεια της δημιουργίας πλούτου μέσω των ελεύθερων αγορών.
Συμπέρασμα
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) και τα σχετιζόμενα με αυτό ιδρύματα, σε συνδυασμό με λίγες κυβερνήσεις και μερικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας θέλουν να οδηγήσουν τον κόσμο σε μια νέα εποχή χωρίς ιδιοκτησία ή ιδιωτικότητα. Αξίες όπως το πρωτείο του ατόμου, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας διακυβεύονται, και ετοιμάζονται να απορριφθούν υπέρ του κολεκτιβισμού και της επιβολής ενός «κοινού καλού», όπως αυτό θα ορίζεται από μια αυτοανακηρυγμένη ελίτ τεχνοκρατών. Αυτό που πλασάρεται στο κοινό ως υπόσχεση για ισότητα και οικολογική βιωσιμότητα είναι στην πραγματικότητα μια βάναυση επίθεση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Αντί να χρησιμοποιεί τις νέες τεχνολογίες ως μέσο βελτίωσης της ζωής, το Great Reset επιδιώκει να χρησιμοποιήσει τις τεχνολογικές δυνατότητες ως εργαλείο υποδούλωσης. Σε αυτή τη νέα παγκόσμια τάξη, το κράτος θα είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης των πάντων. Αφήνεται στη φαντασία μας το ποιοι θα προγραμματίζουν τους αλγόριθμους που θα καθορίζουν την κατανομή των αγαθών και των υπηρεσιών.
***
Ο Δρ Antony P. Mueller είναι Γερμανός καθηγητής οικονομικών που διδάσκει σήμερα στη Βραζιλία.
ΠΗΓΗ: https://www.eleytheriagora.gr/270910/
«Να πληρώσουν οι έχοντες» – εξετάζοντας το σοσιαλιστικό μίσος για την παραγωγικότητα
Εισαγωγή
Τα σοσιαλιστικά ιδεώδη καλπάζουν σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Μερικοί Αμερικανοί έχουν πολύ υψηλότερο εισόδημα και πλούτο από πολλούς άλλους. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα είπε κάποτε: «Νομίζω ότι σε κάποιο σημείο κάποιος έχει κερδίσει αρκετά χρήματα» (υπονοώντας πως δεν «χρειάζεται» άλλα). Ένας σύμβουλος της σοσιαλίστριας γερουσιαστού Alexandria Ocasio-Cortez έγραψε στο Twitter «Κάθε δισεκατομμυριούχος αποτελεί αποτυχία της πολιτικής». Η υποψήφια πρόεδρος των δημοκρατικών και μέλος της γερουσίας Elizabeth Warren, θέλει να επιβάλλει φόρο περιουσίας λέγοντας με «παράπονο»: «Οι πλούσιοι και ισχυροί παίρνουν τόσα πολλά για τους εαυτούς τους και αφήνουν τόσο λίγα για όλους τους άλλους.»
Στο οικονομικό φόρουμ των Δελφών, η οικονομική ανισότητα αντιμετωπίστηκε ως το κυριότερο «πρόβλημα» των εποχών μας που πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους γραφειοκράτες. Στην Ελλάδα, 1.000.000 «εχόντων» συνεισφέρουν το 92% των φορολογικών εσόδων και άλλα 2,6 εκατομμύρια το 8%, ενώ 5,1 εκατομμύρια εισπράττουν φόρους καθώς η κυβέρνηση επέλεξε κατά τα λεγόμενα της να «πληρώσουν οι έχοντες».
Τα εισοδήματα δεν πέφτουν από τον ουρανό
Όλο αυτό το μένος εις βάρος των εχόντων υψηλότερα εισοδήματα, θα αποτελούσε μια βάσιμη αντίδραση, αν τα εισοδήματα ήταν στοίβες χρημάτων που πέφτουν από τον ουρανό και κάποιοι είχαν μυστική πρόσβαση σε αυτές τις στοίβες αρπάζοντας τεράστια μερίδια. Σε αυτή την περίπτωση, μια διορθωτική δημόσια πολιτική θα απαιτούσε ανακατανομή του εισοδήματος, όπου τα αδίκως αποκτηθέντα κέρδη των λίγων, θα αποσπούνταν για να επιστραφούν σε όσους τα δικαιούνται. Το ίδιο θα μπορούσε να λεχθεί και αν υπήρχε ένας διανομέας χρημάτων ο οποίος – λόγω του ότι ήταν ρατσιστής, σεξιστής, εθνικιστής, διεθνιστής ή οτιδήποτε άλλο – δεν μοίραζε τα χρήματα δίκαια. Αν μοίραζε εκατομμύρια σε κάποιους και ψίχουλα στους υπόλοιπους, μια πρέπουσα δημόσια πολιτική θα ήταν η αναδιανομή αυτών των χρημάτων.
Εξυπηρετείς τους άλλους; Απόδειξε το
Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Σε μια ελεύθερη κοινωνία, οι άνθρωποι κερδίζουν το εισόδημα τους εξυπηρετώντας τους συνανθρώπους τους. Για παράδειγμα, κουρεύω το γκαζόν στον κήπο κάποιου και με πληρώνει με 30 ευρώ. Στη συνέχεια πηγαίνω στο μπακάλικο της γειτονιάς μου και ζητάω έξι κουτάκια μπύρες και 3 κιλά μπριζόλες. Ακολούθως, ο μπακάλης λέει: «μου ζητάς να σε εξυπηρετήσω δίνοντάς σου μπύρες και μπριζόλες. Εσύ τι έκανες για να εξυπηρετήσεις τον συνάνθρωπό σου; Απαντώ πως κούρεψα το γκαζόν σε έναν κήπο. Ο μπακάλης μου ζητάει να το αποδείξω.
Μπορούμε σε αυτό το σημείο να υποθέσουμε, για παράδειγμα, πως τα δύο χαρτονομίσματα των 20€ και 10€ είναι στην ουσία πιστοποιητικά της αξιολογημένης απόδοσης μου στην αγορά – απόδειξη ότι εξυπηρέτησα κάποιον συνάνθρωπο μου. Ανάλογα, ο προμηθευτής του μπακάλη θα τον ρωτήσει τι έκανε για τους συνανθρώπους του και αυτός θα δώσει τις «αποδείξεις» – τα χρήματα – που παρέλαβε από εμένα δίνοντας μου τα αγαθά που ήθελα, ad infinitum.
Ένα σύστημα που απαιτεί πως ο οποιοσδήποτε πρέπει να εξυπηρετεί τον συνάνθρωπο του – για να έχει αξιώσεις σε όσα παράγει ο συνάνθρωπος του – είναι πολύ πιο ηθικό από ένα σύστημα χωρίς τέτοιες απαιτήσεις. Για παράδειγμα, ο πολιτικός μπορεί να μου πει: δεν χρειάζεται να βγεις μέσα στην κάψα, στον ήλιο, κουρεύοντας χόρτα για να έχεις αξίωση σε όσα παράγει ο συνάνθρωπος σου. Απλά ψήφισε με και θεσπίζοντας έναν νόμο «κοινωνικής δικαιοσύνης» θα κλέψω κάποια από αυτά που παράγει ο συνάνθρωπος σου και θα τα δώσω σε σένα. Θα δημιουργήσω κι έναν ηθικό κώδικα που επιβραβεύει και αποθεώνει αυτή την κλοπή και θα χτίσουμε μια «δίκαιη κοινωνία των πολλών».
Συνεισφορά και αμοιβή
Ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικούς δισεκατομμυριούχους, για να δούμε αν έχουν εξυπηρετήσει τους συνανθρώπους τους. Ο Bill Gates, συνιδρυτής της Microsoft, με περιουσία άνω των 90 δισεκατομμυρίων δολαρίων, είναι ο δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Δεν απέκτησε αυτόν τον πλούτο μέσω βίας ή μέσω απειλής βίας όπως κάνει το κράτος. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πλήρωσαν εθελοντικά για να αγοράσουν προϊόντα της Microsoft. Αυτό εξηγεί τον μεγάλο πλούτο ανθρώπων όπως ο Gates. Ανακάλυψαν κάτι που επιθυμούσε και δεν είχε ο συνάνθρωπος τους και ανέπτυξαν τρόπους για να παράγουν αποτελεσματικά αυτό το κάτι. Ο συνάνθρωπος τους πλήρωσε οικειοθελώς για να αποκτήσει τα προϊόντα τους. Αν ο Gates και άλλοι δισεκατομμυριούχοι είχαν ακολουθήσει τη συμβουλή του προέδρου Ομπάμα και σταματούσαν την παραγωγικότητα τους «επειδή είχαν κερδίσει αρκετά» κι έκλειναν τις επιχειρήσεις τους όταν είχαν κερδίσει το πρώτο τους δισεκατομμύριο, η ανθρωπότητα θα είχε στερηθεί το μεγαλύτερο μέρος της τεχνολογικής ανάπτυξης που απολαμβάνει σήμερα.
Ρίχνοντας μια ματιά στη λίστα των δισεκατομμυριούχων στην ιστοσελίδα Billionaire Mailing List, βρίσκουμε ανθρώπους που έχουν συνεισφέρει σημαντικά στην κοινωνία. Κάπου στον κατάλογο βρίσκεται ο Gordon Earle Moore, συνιδρυτής της Intel με περιουσία 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το 1968, ο Moore ανέπτυξε και κυκλοφόρησε στο εμπόριο ένα ενοποιημένο κύκλωμα γνωστό ως μικροτσίπ, το οποίο αποτέλεσε τον προπομπό χιλιάδων σημερινών καινοτομιών, όπως οι μαγνητικές τομογραφίες, η πρόοδος στη δορυφορική τεχνολογία και ο προσωπικός υπολογιστής μας. Ο Moore, βεβαίως, ωφελήθηκε πολύ από την ανάπτυξη και την εμπορία του μικροτσίπ. Όμως, το προσωπικό του όφελος ωχριά μπροστά στα οφέλη ολόκληρου του κόσμου, τα οποία προέκυψαν από τις τεχνολογικές καινοτομίες που πραγματοποιήθηκαν με το μικροτσίπ.
Ανάλογη είναι η μεθοδολογία μας και για κάθε άνθρωπο που κερδίζει τα εισοδήματα του με ελεύθερη συναλλαγή στην αγορά. Το σούπερ μάρκετ, το μπακάλικο, το συνεργείο, κάνουν κάτι για να εξυπηρετήσουν τους καταναλωτές. Οι εργαζόμενοι ωφελούνται από τη γενική πτώση των τιμών, αν αυτή επιτραπεί από τις κεντρικές τράπεζες και τους πολιτικούς, λαμβάνοντας έτσι περισσότερα και καλύτερα αγαθά με σταθερούς ονομαστικούς μισθούς. Οι ιδιοκτήτες ακινήτων, που φορολογούνται αδίστακτα στην Ελλάδα, παρέχουν χώρους για στέγαση και για επαγγελματικές δραστηριότητες. Είναι «έχοντες» παρέχοντας κάτι που προφανώς κοστίζει ακριβά για να αποκτηθεί. Κάθε πρόσθετη φορολόγηση βασισμένη στο σκεπτικό πως εφόσον είναι «έχοντες» πρέπει να πληρώσουν ΕΝΦΙΑ «για το καλό της κοινωνίας», είναι παράλογη και άδικη.
Σε μια ελεύθερη, ανεμπόδιστη αγορά, ο μόνος τρόπος να κερδίσεις τα εισοδήματα σου, είναι εξυπηρετώντας τους καταναλωτές. Κάθε άλλη περίπτωση, συνεπάγεται κλοπή, δηλαδή χρειάζεται παρεμβατικότητα είτε του κράτους είτε της κεντρικής τράπεζας.
Συμπέρασμα
Τα μόνα άτομα που επωφελούνται από τον ταξικό πόλεμο είναι οι πολιτικοί και οι κρατικοδίαιτες ελίτ. Παίρνουν τα χρήματά μας δια της βίας και ελέγχουν τη ζωή μας. Μπορούμε μόνο να αναρωτηθούμε: Πού βαδίζει μια κοινωνία η οποία μισεί, διαπομπεύει και λεηλατεί τα πιο παραγωγικά της μέλη, τους απεχθείς για τους σοσιαλιστές «νοικοκυραίους», ενώ κάνει μασκότ κάθε αντιπαραγωγικό παράσιτο;
ΠΗΓΗ: https://www.eleytheriagora.gr/13552-2/
Από τη σελίδα του facebook «φιλελέρας»:
Διαβάζοντάς τα φυλλάδια που μοιράζει το εργατικό συνδικάτο στο χώρο εργασίας, παρατήρησα πως σχεδόν όλα τα αιτήματα είναι αντεργατικά με πρώτο και καλύτερο τον κατώτατο μισθό. Όπως αναμενόταν, ένας αριστεριστής συνάδελφος ρώτησε γιατί είναι αντεργατικός ο κατώτατος μισθός και αφού του έδωσα την απάντησή μου, πως η κυβέρνηση δεν μπορεί να αυξήσει την αξία της εργασίας του με έναν νόμο δηλαδή, φτάσαμε στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. «Ποιος καθορίζει την αξία της εργασίας σου».
Όταν προσπαθείς να διατηρήσεις την τιμή ενός αγαθού πιο κάτω από την τιμή που θα είχε στην ελεύθερη αγορά αφαιρείς κάθε κίνητρο παραγωγής αυτού του αγαθού οδηγώντας σε ελλείψεις αυτού από την αγορά. Επομένως λοιπόν αν προσπαθήσεις να διατηρήσεις την τιμή ενός αγαθού πάνω από αυτήν που θα είχε στην ελεύθερη αγορά το αποτέλεσμα θα είναι η απώλεια κινήτρων για την αγορά αυτού του αγαθού.
Σε αυτήν την περίπτωση όμως το αγαθό είναι η εργασία της κοινωνίας, που σημαίνει πως ο πελάτης είναι το αφεντικό όλων, οπότε από την στιγμή που ο πελάτης πρέπει να πληρώσει τουλάχιστον Ψ, αυτό που θα συμβεί θα είναι να ζυγίσει αν εκτιμάει περισσότερο το αγαθό από την εργασία που έβαλε ο ίδιος για να αποκτήσει αρκετά ώστε να πληρώσει Ψ για το χρηματικό αντίτιμο. Που σημαίνει πως αν η αξία της εργασίας της κοινωνίας είναι μικρότερη από Ψ, ο πελάτης δεν θα έχει κέρδος οπότε και δεν θα έχει και κίνητρο να το αγοράσει. Δηλαδή ούτως ή άλλως, θα έχουμε αύξηση της ανεργίας λόγω της διατίμησης που είναι ο κατώτατος μισθός. Ακόμα όμως και στο επιχείρημα πως “τουλάχιστον κάποιοι θα κρατήσουν τις δουλειές τους και θα δουν μια μικρή αύξηση των μισθών τους” βλέπουμε πως η κοινωνία παραμένει στο σύνολό της φτωχότερη από ό’τι ήταν πριν την θέσπιση του κατώτατου μισθού αφού παρά τις μικρές αυξήσεις θα έχουν χαθεί ολόκληρα μηνιάτικα.
Ο εργαζόμενος προσφέρει ένα αγαθό προς αγορά στον εργοδότη-πελάτη, και ο εργοδότης με την σειρά του προσφέρει ένα άλλο αγαθό προς αγορά στην την κοινωνία. Αν ο εργοδότης αποφασίσει να μην απολύσει κάποιον εργαζόμενο και του δώσει την αύξηση παρά το γεγονός πως το περιθώριο κέρδους του από αυτόν τον εργαζόμενο είναι μικρό, τότε επηρεάζει και το γενικό περιθώριο κέρδους, οπότε και το κίνητρό του να συνεχίσει ή να αυξήσει την παραγωγή/παροχή του αγαθού Χ. Σε περίπτωση λοιπόν που αυξήσει την τιμή του αγαθού Χ ρισκάρει πως ο πελάτης ίσως θεωρήσει πως το δικό του κέρδος με την αγορά του αγαθού Χ είναι μικρότερο σε σχέση με ένα ανταγωνιστικό αγαθό ή ακόμα πως δεν έχει κέρδος, αν δηλαδή το αγαθό Χ δεν αξίζει την εργασία που έβαλε για να αποκτήσει τα χρήματα που θα πρέπει να δώσει ως αντίτιμο. Ρισκάρει λοιπόν σε αυτήν την περίπτωση να δει τα κέρδη του να εξανεμίζονται, ίσως και μέχρι την τελική διακοπή παραγωγής/παροχής του αγαθού Χ. Αν όμως η κοινωνία δεν έχει την επιλογή να διακόψει την κατανάλωση του αγαθού Χ, τότε θα επιβαρυνθεί με το έξτρα κόστος και επειδή η κοινωνία/καταναλωτής είναι και κοινωνία/εργαζόμενος, ο κατώτατος μισθός όχι μόνο δεν θα έχει καμία θετική επίπτωση, αλλά θα αυξήσει την δυσκολία πρόσβασης σε αυτό από οικονομικά αδύναμες ομάδες.
Εδώ λοιπόν, από την παραπάνω σχέση, παίρνουμε και την απάντησή μας στο ερώτημα που μας απασχολεί. Ο εργοδότης και ο εργαζόμενος μπορεί να διαπραγματεύονται μεταξύ τους μια τιμή/μισθό, αλλά ο τελικός κριτής του μισθού του εργαζόμενου είναι πάντα ο πελάτης! Και μπορούμε επίσης να δούμε και ποιος είναι ο μοναδικό τρόπος που οδηγεί σε αύξηση μισθών. Μπορούμε σχετικά εύκολα να συμπεράνουμε πως σε γενικές γραμμές, όσο μεγαλύτερο κέρδος θεωρεί ο πελάτης πως έχει με την αγορά του αγαθού Χ, τόσο μεγαλύτερη τιμή είναι διατεθειμένος να πληρώσει για αυτό. Επομένως όσον αφορά την εργασία του εργαζόμενο ως προϊόν, από την στιγμή που ο εργοδότης είναι πελάτης αυτού του αγαθού, όσο μεγαλύτερο κέρδος θεωρεί πως θα έχει αγοράζοντας την εργασία, τόσο μεγαλύτερη τιμή θα είναι διατεθειμένος να δώσει. Οπότε οι μισθοί αυξάνονται με την αύξηση της παραγωγικότητας και όχι με κυβερνητικές πολιτικές.
Συνεχίζοντας πάνω σε αυτό το σενάριο, από την στιγμή που αυξάνεται το κόστος του εργοδότη, δεν αυξάνεται μόνο για όσους ήδη είναι εργοδότες, αλλά και για αυτούς που σκόπευαν να γίνουν. Το οποίο στην ουσία σημαίνει πως όχι μόνο η κοινωνία θα γίνει σταδιακά φτωχότερη, αλλά πως θα χάσει όσες, ή τουλάχιστον τις περισσότερες ευκαιρίες που είχε πριν τον κατώτατο μισθό, να γίνει πλουσιότερη μέσα από ανταγωνιστές του παραγωγού Β που θα παρείχαν ένα αγαθό καλύτερο το Χ στην ίδια τιμή ή το ίδιο σε χαμηλότερη.
Και στις δύο περιπτώσεις διατιμήσεων, εκτός από τον πολιτικό ο οποίος θεωρείται ο προστάτης των αδύναμων ενώ ο άπληστος καπιταλιστής παίρνει όλο το φταίξιμο, δύναται να υπάρχει και κάποιος άλλος που βγαίνει κερδισμένος από τέτοιου είδους κυβερνητικές πολιτικές. Αυτοί οι οποίοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στην αυθαίρετη αυτή μεταβολή, δηλαδή παραγωγοί που έχουν ήδη συγκεντρώσει αρκετό κεφάλαιο ώστε να επενδύσουν στην αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων, και επειδή δεν είναι οι εργαζόμενοι που αύξησαν την παραγωγικότητα αλλά τα έξοδα του εργοδότη, πιθανών να μην δουν και αύξηση στους μισθούς τους, κάπως έτσι θα ενισχυθούν και τα μονοπώλια/ολιγοπώλια.
Πέρα όμως από τις κοινωνικο-οικονομικές επιπτώσεις εγείρονται και πάλι ηθικά προβλήματα. Γιατί, για να αποκτήσεις χρήματα (άλλα αγαθά δηλαδή) πρέπει να εργαστείς, να ανταλλάξεις χρόνο και ενέργεια. Όταν το κράτος σε εξαναγκάζει να δώσεις παραπάνω χρήματα (παραπάνω αγαθά) από όσα είσαι διατεθειμένος να δώσεις, καταργεί την αυτοκτησία σου, την ιδέα δηλαδή πως το σώμα σου, οπότε η εργασία σου και η ιδιοκτησία που απέκτησες με αυτήν σου ανήκουν. Πρόκειται λοιπόν για καταναγκαστική εργασία, σε συνδυασμό με τα ηθικά προβλήματα που ανέγειρε η πολιτική της διατίμησης ενός αγαθού.