Σε ένα εξωτερικό επίπεδο η ουσία του Τσαβαγιώθ είναι της Σκοτεινής πλευράς η αντανάκλαση του Δημιουργού και ως εκ τούτου η αντίθεσή του. Γιαχβέ είναι ο ΓΧΒΧ το Τετραγράμματων = «το όνομα με τα τέσσερα γράμματα» που είναι το όνομα του Δημιουργού μέσα στο σύστημα της Καμπαλά. Η αντανάκλαση/αντίθεση όλου αυτού στο Σίτρα Άχρα παίρνει τη μορφή του Τετραγράμματου αντίστροφα = ΧΒΧΓ που σύμφωνα με κάποιες παραδόσεις προφέρεται ως «Τσαβαγιώθ». Ο Τσαβαγιώθ είναι ο αντικοσμικός θεός από τη σφαίρα του Κλίφοθ (σ.σ. το Δέντρο της Γνώσης του Σατανά αντίθετα από το Δέντρο της Ζωής του Θεού/Γιαχβέ). Ο Τσαβαγιώθ δεν είναι μόνο ο Σατανάς, αλλά όλες οι εξουσίες που διατρέχουν τα τέσσερα Σκοτεινά Στοιχεία της Σκοτεινής πλευράς. Αυτό είναι όλοι οι θεοί που υπάρχουν στα διάφορα Κλιφοτικά επίπεδα που κυβερνούν την Σκοτεινή πλευρά της φυσικής, αστρικής, ψυχικής και πνευματικής κυριαρχίας. Εξωτερικά ο Τσαβαγιώθ εκδηλώνεται μέσα από την Σκοτεινή Πλευρά από τον αριθμό τέσσερα (4), αλλά εσωτερικά η ουσία του Τσαβαγιώθ εκδηλώνεται μέσα από τον αριθμό 11, και αυτό το προσδιορίζει ως την ίδια ισχύ ή δύναμη που ονομάζεται Αζεράτε. Θεωρούμε το Σίτρα Άχρα ως «Το Σύμπαν Β’’ ή «η Σκοτεινή πλευρά» που σημαίνει «το φως χωρίς καμία σκέψη περί δημιουργίας
– Ναός του Μαύρου Φωτός
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam! (= Τοχου Τεχομ Θελι Δαν Λεβιαθαν Τανιν’ιβερ Τανινσαμ!)
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam! (= Τοχου Τεχομ Θελι Δαν Λεβιαθαν Τανιν’ιβερ Τανινσαμ!)
Σε επικαλούμαι, Μαύρε Δράκε του Χάους
Σε προσκαλώ, ω ισχυρή δύναμη του δράκου
Ξύπνα τώρα από τον αιώνιο λήθαργό σου – σήκω από την άβυσσο Δράκε της ξεχασμένης παράδοσης - άφησε το Χάος σου να κυριαρχεί για πάντα περισσότερο
Λόταν – Σήκωσε τα εφτά κεφάλια σου και άσε τους αρχαίους να κυβερνήσουν ξανά
Απέπ - Δράκε του σκότους που καταβροχθίζει, ο υπέρτατος κυρίαρχος του κενού. Άνοιξε τα μαύρα διαμαντένια μάτια σου και ας χαρείς καθώς η δημιουργία του Ρα πεθαίνει
Τζόρμουνγκαντ - Άρχοντα της δηλητηριώδους θάλασσας, εκπλήρωσε την προφητεία του λυκόφωτος. Απελευθέρωσε το μίσος σου σε όλη τη ζωή και σκότωσε αυτόν τον κόσμο στην τελική διαμάχη
Τίαματ - Βασίλισσα του άμορφου βαθέως – Η Ενδέκατη σφραγίδα είναι τώρα σπασμένη. Πρόσεξε τις επικλήσεις των παιδιών σου και ξύπνα από τον φρικτό ύπνο σου
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam! (= Τοχου Τεχομ Θελι Δαν Λεβιαθαν Τανιν’ιβερ Τανινσαμ!)
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam! (= Τοχου Τεχομ Θελι Δαν Λεβιαθαν Τανιν’ιβερ Τανινσαμ!)
Λεβιάθαν - Ελικοειδής, με το Οργισμένο Χάος σου ο πόλεμός μου θα είναι νικηφόρος. Φέρε μπροστά το σκοτάδι σου, χάρισέ μου τη χάρη σου και να με φωτίσεις με τους πονηρούς σου τρόπους
Τυφών - Κύριε των σκοτεινών επιθυμιών, να με καθαρίσεις με τις άκαπνες φωτιές σου. Κάνε με ένα με τον εαυτό μου και περπάτησε στη γη για άλλη μια φορά
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam! (= Τοχου Τεχομ Θελι Δαν Λεβιαθαν Τανιν’ιβερ Τανινσαμ!)
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam! (= Τοχου Τεχομ Θελι Δαν Λεβιαθαν Τανιν’ιβερ Τανινσαμ!)
ΠΗΓΗ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΣΙΚΟ ΔΙΣΚΟ ‘’REINKAOS’’ ΤΟΥ ‘’ΜΠΛΑΚ ΜΕΤΑΛ’’ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ ‘’DISSECTION’’
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam! (= Τοχου Τεχομ Θελι Δαν Λεβιαθαν Τανιν’ιβερ Τανινσαμ!)
Σε επικαλούμαι, Μαύρε Δράκε του Χάους
Σε προσκαλώ, ω ισχυρή δύναμη του δράκου
Ξύπνα τώρα από τον αιώνιο λήθαργό σου – σήκω από την άβυσσο Δράκε της ξεχασμένης παράδοσης - άφησε το Χάος σου να κυριαρχεί για πάντα περισσότερο
Λόταν – Σήκωσε τα εφτά κεφάλια σου και άσε τους αρχαίους να κυβερνήσουν ξανά
Απέπ - Δράκε του σκότους που καταβροχθίζει, ο υπέρτατος κυρίαρχος του κενού. Άνοιξε τα μαύρα διαμαντένια μάτια σου και ας χαρείς καθώς η δημιουργία του Ρα πεθαίνει
Τζόρμουνγκαντ - Άρχοντα της δηλητηριώδους θάλασσας, εκπλήρωσε την προφητεία του λυκόφωτος. Απελευθέρωσε το μίσος σου σε όλη τη ζωή και σκότωσε αυτόν τον κόσμο στην τελική διαμάχη
Τίαματ - Βασίλισσα του άμορφου βαθέως – Η Ενδέκατη σφραγίδα είναι τώρα σπασμένη. Πρόσεξε τις επικλήσεις των παιδιών σου και ξύπνα από τον φρικτό ύπνο σου
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam! (= Τοχου Τεχομ Θελι Δαν Λεβιαθαν Τανιν’ιβερ Τανινσαμ!)
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam! (= Τοχου Τεχομ Θελι Δαν Λεβιαθαν Τανιν’ιβερ Τανινσαμ!)
Λεβιάθαν - Ελικοειδής, με το Οργισμένο Χάος σου ο πόλεμός μου θα είναι νικηφόρος. Φέρε μπροστά το σκοτάδι σου, χάρισέ μου τη χάρη σου και να με φωτίσεις με τους πονηρούς σου τρόπους
Τυφών - Κύριε των σκοτεινών επιθυμιών, να με καθαρίσεις με τις άκαπνες φωτιές σου. Κάνε με ένα με τον εαυτό μου και περπάτησε στη γη για άλλη μια φορά
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam! (= Τοχου Τεχομ Θελι Δαν Λεβιαθαν Τανιν’ιβερ Τανινσαμ!)
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam! (= Τοχου Τεχομ Θελι Δαν Λεβιαθαν Τανιν’ιβερ Τανινσαμ!)
ΠΗΓΗ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΣΙΚΟ ΔΙΣΚΟ ‘’REINKAOS’’ ΤΟΥ ‘’ΜΠΛΑΚ ΜΕΤΑΛ’’ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ ‘’DISSECTION’’
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam!
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam!
We invoke thee, Black Dragon of Chaos
We evoke thee, O mighty dragon force
Awaken now from your aeonic slumber -- rise up from the abyss
Dragon of forgotten lore - let your Chaos rule forever more
Lotan - Raise your seven heads and let the ancient ones rule again
Apep - Dragon of devouring darkness, supreme ruler of emptiness
Open up your black diamond eyes and rejoice as Ra's creation dies
Jormungand - Lord of the poisonous sea, fulfill the twilight prophecy
Unleash your hatred upon all life and kill this world in the final strife
Tiamat - Queen of the formless deep - The Eleventh seal is now broken
Hark to your children's invocations and awaken from your dreadful sleep
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam!
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam!
Leviathan - Tortuous one, by your Wrathful Chaos our war will be won
Bring forth your darkness, grant us your grace and enlighten us in your wicked ways
Typhon - Lord of dark desires, purify us with your smokeless fires
Make us at one with thyself and walk the earth once again
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam!
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam!
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam!
We invoke thee, Black Dragon of Chaos
We evoke thee, O mighty dragon force
Awaken now from your aeonic slumber -- rise up from the abyss
Dragon of forgotten lore - let your Chaos rule forever more
Lotan - Raise your seven heads and let the ancient ones rule again
Apep - Dragon of devouring darkness, supreme ruler of emptiness
Open up your black diamond eyes and rejoice as Ra's creation dies
Jormungand - Lord of the poisonous sea, fulfill the twilight prophecy
Unleash your hatred upon all life and kill this world in the final strife
Tiamat - Queen of the formless deep - The Eleventh seal is now broken
Hark to your children's invocations and awaken from your dreadful sleep
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam!
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam!
Leviathan - Tortuous one, by your Wrathful Chaos our war will be won
Bring forth your darkness, grant us your grace and enlighten us in your wicked ways
Typhon - Lord of dark desires, purify us with your smokeless fires
Make us at one with thyself and walk the earth once again
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam!
Tohu Tehom Theli Than Leviathan Tanin'iver Taninsam!
(σ.σ. από το κείμενο της άνωθεν φωτογραφίας: »Χαιρετισμός Ηλιοστασίου 2008. Οι λέξεις που δεσπόζουν στην βιβλική αφήγηση, περί γενέσεως του Κόσμου και που ενήργησαν σαν υπερκόσμιος διακόπτης που έδωσε Φως στο χαώδες σκότος ήταν η εντολή του Δημιουργού του Σύμπαντος Κόσμου. Γεννηθήτω Φως! Με το παράγγελμά του αυτό ο Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος, ενομοθέτησε την ουράνια τάξη και εχώρισε το Φως από το σκότος και την ημέρα από την νύχτα. Απότοκος αυτής της Θείας εντολής, είναι η εμφάνιση στο στερέωμα του ζωοδότη ηλίου……)
Ο Γιαχβέ Σαβαώθ, εμφανίστηκε στο Ησαΐα ως βασιλεύς καθισμένος σε υψηλό και μεγαλοπρεπή θρόνο.
Ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της δόξης που αντίκρισαν τα μάτια του Προφήτου, εδώ βέβαια δεν επρόκειτο για ανθρώπινη βασιλική δόξα, αλλά για την δόξα του αιωνίου Θεού, του Βασιλέως των αιώνων.
Η δόξα του Γιαχβέ Σαβαώθ επετείνετο από την παρουσία και την μελωδία ανωτάτων αγγέλων, των Σεραφείμ. Αυτά πετούσαν γύρω από τον θεϊκό θρόνο, αναμέλποντας τον Τρισάγιον ύμνον, Άγιος, Άγιος, Άγιος, Κύριος Σαβαώθ.
Τον υπερένδοξο Θεό δεν άντεχαν να τον ατενίσουν κατά πρόσωπο, δεν μπορούσαν να υπομείνουν την ακτίνα της Θείας δόξης, γι’ αυτό με 2 φτερά σκέπαζαν το πρόσωπό τους. Ο Ησαΐας είδε να εκπηγάζει από τον Θεό μια απερίγραπτη Θεϊκή δόξα και να ξεχύνεται σε όλη την Γη. Γι’ αυτό και τα Σεραφείμ έλεγαν: πλήρης πάσα η Γη της δόξης αυτού.
Ότι να πούμε και ότι να υποψιαστούμε εμείς οι άνθρωποι, αδυνατούμε να συλλάβουμε το ένδοξο μεγαλείο του Θεού που είδε ο Ησαΐας, είδον οι οφθαλμοί μου τον Βασιλέα, τον Κύριον των δυνάμεων, έγραψε ο προφήτης, εδώ πρόκειται για απερινόητη βασιλική δόξα, ο Ησαΐας είδε τον Γιαχβέ της δόξης.
Στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, οι Απόστολοι αρκετές φορές επεξηγούν αυτά που περιγράφονται στις σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης.
Έτσι στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, διακηρύσσεται ότι, η δόξα που αντίκρισε ο Ησαΐας, ήταν η δόξα του Υιού του Θεού. Δηλαδή ο ένδοξος Κύριος, ο Γιαχβέ της δόξης, που καθόταν πάνω σε υψηλό και επηρμένον θρόνον, ήταν ο Υιος του Θεού.
Έτσι μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Που το λέει; Στο δωδέκατο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Και ο μεν Ιωάννης το λέει, οι αιρετικοί όμως δεν το βλέπουν; Τι σόι διάβασμα κάνουν στην Αγία Γραφή; Μα είναι διάβασμα άλλα να διδάσκει η Γραφή, και αλλά να καταλαβαίνεις εσύ; Που ακριβώς το γράφει ο Ιωάννης; στους στίχους 37 έως 43 του ιβ’, του δωδεκάτου δηλαδή κεφαλαίου.
Σε αυτούς τους επτά στίχους μεταξύ των άλλων γίνεται λόγος και για δυο δόξες, την δόξα του Θεού, και την δόξα των ανθρώπων.
Γίνεται αναφορά σε ανθρώπους που αγάπησαν περισσότερο την ανθρώπινη δόξα, και λιγότερο την Θεϊκή. Υπάρχει και μια αναφορά στην δόξα που αντίκρισε ο προφήτης Ησαΐας, και τονίζεται καθαρά, ότι η δόξα που είδε ο προφήτης, είναι η δόξα του Χριστού.
Ταύτα είπεν Ησαίας ότε είδεν την δόξαν αυτού και ελάλησε περί αυτού όμως μέντοι και εκ των αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις αυτόν, αλλά δια τους Φαρισαίους ουχ ωμολόγουν, ίνα μη αποσυνάγωγοι γένωνται• ο Ησαΐας είδε την δόξα αυτού, δηλαδή του Χριστού, πολλοί από τους άρχοντες επίστευσαν εις αυτόν, δηλαδή στον Χριστόν.
Η αντωνυμία, αυτός, εδώ αφορά το ίδιο πρόσωπο, τον Χριστό, διότι στην συνέχεια, λέει, πολλοί άρχοντες επίστευσαν σε αυτόν αλλά φοβούνταν να το ομολογήσουν για να μην τους αφορίσουν οι Φαρισαίοι.
Εάν επρόκειτο για τον Θεό Πάτερα, δεν συνέτρεχε κίνδυνος αφορισμού, τέτοιος κίνδυνος υπήρχε εάν πίστευαν στον Χριστό, στον Υιό του Θεού.
Τον Ιησού δεν τον δέχονταν οι Φαρισαίοι.
Ο λόγος του Θεού λοιπόν, καταδεικνύει ότι ο Κύριος της δόξης, είναι ο Υιος του Θεού.
Έτσι μας διδάσκει ο απόστολος Παύλος με το χωρίο Α’ Κορινθίους β’8, έτσι μας διδάσκει και ο Θεολόγος Ιωάννης, όταν διευκρινίζει ότι ο προφήτης Ησαΐας είδε την βασιλική δόξα και μεγαλοπρέπεια του Υιού του Θεού.
Βέβαια όταν λέμε όταν ο Ησαΐας είδε την δόξα του Γιαχβέ Υιού αυτό σημαίνει ότι είδε και την δόξα του Γιαχβέ Πατρός, διότι έχουν την ίδια δόξα, αυτό στηρίζεται στο ομοούσιον, διαφορετικά τα πρόσωπα αλλά κοινή η Θεϊκή ουσία, κοινή η Θεϊκή ενέργεια, η δε Θεϊκή δόξα, δεν είναι τίποτα άλλο από Θεϊκή ενέργεια.
Η λαμπρότητα του Υιού είναι και λαμπρότητα του Πατρός, αυτό καταφαίνεται και από όσα γράφονται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως στο 21 κεφάλαιο, εκεί περιγράφεται ο Παράδεισος με την συμβολική εικόνα επουρανίου δοξασμένης πόλεως.
Στο εδάφιο 23 διαβάζουμε: και η πολις ου χρείαν εχει του Ήλιου ουδέ της Σελήνης ίνα φαίνωσιν εν αυτή η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν και ο λύχνος αυτής το Αρνίον.
Δηλαδή, η πόλις δεν χρειάζεται Ήλιο η Φεγγάρι για να την φωτίζουν, διότι η δόξα του Θεού την περιέλουσε με φως, και σαν λάμπα της έχει το Αρνίον, δηλαδή τον Χριστό.
Ας προσέξουμε καλά τις έννοιες, η άνω Ιερουσαλήμ δεν χρειάζεται το υλικό φως του Ήλιου η της Σελήνης, η πόλις είναι πνευματική, ουρανία, και διαθέτει άυλο, ουράνιο φωτισμό, ο οποίος προέρχεται από την δόξα του Θεού.
Και προχωρούμε, χρειάζεται φωτισμό που προέρχεται από έναν ουράνιο λαμπτήρα, τον Χριστό, με ποιο απλά λόγια, η πόλις δεν φωτίζεται από υλικά φώτα, η πόλις φωτίζεται από τον Πατέρα και τον Υιό.
Το ένδοξο φως της ουρανίου πόλεως, πηγάζει από το λυχνάρι που λέγεται Θεός, αλλά προέρχεται και από το λυχνάρι που λέγεται Υιος του Θεού, Αμνός του Θεού, Αρνίον.
Ένδοξο φως διαχέεται από το λυχνάρι του Θεού, ένδοξο φως ξεχύνεται και από το λυχνάρι του Υιού του Θεού, πρόκειται για το ίδιο Θεϊκό φως.
Αν ο Πατέρας είναι άκτιστος και ο Υιος είναι κτιστός, τότε δεν μπορεί το φως που προέρχεται από τον Πατέρα, ένα άκτιστο και άπειρο φως, να τίθεται στο ίδιο επίπεδο λάμψεως και φωτεινότητος, με ένα φως κτιστό και πεπερασμένο.
Τότε το ιερό κείμενο δεν χρειαζόταν να πει ότι την Άνω Ιερουσαλήμ την φωτίζει ο Πατέρας και ο Υιος, θα αρκούσε μόνο το φως του Θεού Πατρός, δεν θα προσετίθετο η φράσις, και το λυχνάρι που την φωτίζει είναι το Αρνίον, αυτό θα ήταν περιττό.
Για φανταστείτε μια αίθουσα που φωτίζεται από μια λάμπα των χιλίων κηρίων, θα ήταν αστείο να τοποθετηθεί σε αυτή και μια δεύτερη λάμπα του ενός κηρίου και να βρεθεί κάποιος σοβαρός συγγραφεύς και να γράψει ότι η εν λόγω αίθουσα φωτίζεται από τις 2 αυτές λάμπες, θα ήταν αστείο και καταγέλαστο.
Για τους χριστιανούς όμως και ο Υιος είναι Κύριος της δόξης, Κύριος της λαμπρότητος, Κύριος του φωτός.
Στα Ευαγγέλια ονομάζεται το Φως του κόσμου, το Φως το αληθινόν, γι’ αυτό δεν δημιουργείτε κανένα πρόβλημα όταν η Αποκάλυψις πλάι στη φωτεινή πηγή του Θεού, τοποθετεί και την φωτεινή του πηγή του Υιού του Θεού, και επισημαίνει ότι από αυτούς τους δυο φωταγωγείτε η ουρανία πόλις.
Η φωτεινή λάμψις που ξεχύνεται από τον πρώτο, είναι ίδια φωτεινή λάμψις που ξεπροβάλλει από τον δεύτερο, και αυτό δια την κοινην ουσίαν.
Σύμφωνα με την ορθόδοξη άποψη ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος της δόξης προς το τέλος αυτού του προφητικού βιβλίου γίνεται λόγος για την φοβερή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας και παγκοσμίου κρίσεως και ο κριτής, δηλαδή ο Χριστός, χαρακτηρίζεται ως Γιαχβέ, χαρακτηρίζεται ως Γιαχβέ που θα έχει σαν πρόδρομο της επιφανούς παρουσίας του τον προφήτη Ηλία.
Θυμηθείτε το απολυτίκιο του προφήτου Ηλία, Ο ένσαρκος Άγγελος, των Προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος, της παρουσίας Χριστού..
Σε αυτό το κείμενο, χαρακτηρίζεται ο Χριστός, ως ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ιδού έρχεται ημέρα η οποία θα καίει ως κλίβανος και όλοι οι περήφανοι και όλοι όσοι ασεβούν, θα είναι σαν το άχυρο και η μέρα που έρχεται θα τους κατακαύσει, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, ώστε δεν θα αφήσει σε αυτούς ρίζαν και κλάδους, εις εσάς όμως που φοβησθαι το όνομά μου θα ανατείλει ο Ήλιος της δικαιοσύνης με ίασιν εις τας πτέρυγας αυτού
(‘’Ο ΓΙΑΧΒΕ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ’’, Αρχιμ.Δανιήλ Γούβαλη)
Ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της δόξης που αντίκρισαν τα μάτια του Προφήτου, εδώ βέβαια δεν επρόκειτο για ανθρώπινη βασιλική δόξα, αλλά για την δόξα του αιωνίου Θεού, του Βασιλέως των αιώνων.
Η δόξα του Γιαχβέ Σαβαώθ επετείνετο από την παρουσία και την μελωδία ανωτάτων αγγέλων, των Σεραφείμ. Αυτά πετούσαν γύρω από τον θεϊκό θρόνο, αναμέλποντας τον Τρισάγιον ύμνον, Άγιος, Άγιος, Άγιος, Κύριος Σαβαώθ.
Τον υπερένδοξο Θεό δεν άντεχαν να τον ατενίσουν κατά πρόσωπο, δεν μπορούσαν να υπομείνουν την ακτίνα της Θείας δόξης, γι’ αυτό με 2 φτερά σκέπαζαν το πρόσωπό τους. Ο Ησαΐας είδε να εκπηγάζει από τον Θεό μια απερίγραπτη Θεϊκή δόξα και να ξεχύνεται σε όλη την Γη. Γι’ αυτό και τα Σεραφείμ έλεγαν: πλήρης πάσα η Γη της δόξης αυτού.
Ότι να πούμε και ότι να υποψιαστούμε εμείς οι άνθρωποι, αδυνατούμε να συλλάβουμε το ένδοξο μεγαλείο του Θεού που είδε ο Ησαΐας, είδον οι οφθαλμοί μου τον Βασιλέα, τον Κύριον των δυνάμεων, έγραψε ο προφήτης, εδώ πρόκειται για απερινόητη βασιλική δόξα, ο Ησαΐας είδε τον Γιαχβέ της δόξης.
Στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, οι Απόστολοι αρκετές φορές επεξηγούν αυτά που περιγράφονται στις σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης.
Έτσι στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, διακηρύσσεται ότι, η δόξα που αντίκρισε ο Ησαΐας, ήταν η δόξα του Υιού του Θεού. Δηλαδή ο ένδοξος Κύριος, ο Γιαχβέ της δόξης, που καθόταν πάνω σε υψηλό και επηρμένον θρόνον, ήταν ο Υιος του Θεού.
Έτσι μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Που το λέει; Στο δωδέκατο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Και ο μεν Ιωάννης το λέει, οι αιρετικοί όμως δεν το βλέπουν; Τι σόι διάβασμα κάνουν στην Αγία Γραφή; Μα είναι διάβασμα άλλα να διδάσκει η Γραφή, και αλλά να καταλαβαίνεις εσύ; Που ακριβώς το γράφει ο Ιωάννης; στους στίχους 37 έως 43 του ιβ’, του δωδεκάτου δηλαδή κεφαλαίου.
Σε αυτούς τους επτά στίχους μεταξύ των άλλων γίνεται λόγος και για δυο δόξες, την δόξα του Θεού, και την δόξα των ανθρώπων.
Γίνεται αναφορά σε ανθρώπους που αγάπησαν περισσότερο την ανθρώπινη δόξα, και λιγότερο την Θεϊκή. Υπάρχει και μια αναφορά στην δόξα που αντίκρισε ο προφήτης Ησαΐας, και τονίζεται καθαρά, ότι η δόξα που είδε ο προφήτης, είναι η δόξα του Χριστού.
Ταύτα είπεν Ησαίας ότε είδεν την δόξαν αυτού και ελάλησε περί αυτού όμως μέντοι και εκ των αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις αυτόν, αλλά δια τους Φαρισαίους ουχ ωμολόγουν, ίνα μη αποσυνάγωγοι γένωνται• ο Ησαΐας είδε την δόξα αυτού, δηλαδή του Χριστού, πολλοί από τους άρχοντες επίστευσαν εις αυτόν, δηλαδή στον Χριστόν.
Η αντωνυμία, αυτός, εδώ αφορά το ίδιο πρόσωπο, τον Χριστό, διότι στην συνέχεια, λέει, πολλοί άρχοντες επίστευσαν σε αυτόν αλλά φοβούνταν να το ομολογήσουν για να μην τους αφορίσουν οι Φαρισαίοι.
Εάν επρόκειτο για τον Θεό Πάτερα, δεν συνέτρεχε κίνδυνος αφορισμού, τέτοιος κίνδυνος υπήρχε εάν πίστευαν στον Χριστό, στον Υιό του Θεού.
Τον Ιησού δεν τον δέχονταν οι Φαρισαίοι.
Ο λόγος του Θεού λοιπόν, καταδεικνύει ότι ο Κύριος της δόξης, είναι ο Υιος του Θεού.
Έτσι μας διδάσκει ο απόστολος Παύλος με το χωρίο Α’ Κορινθίους β’8, έτσι μας διδάσκει και ο Θεολόγος Ιωάννης, όταν διευκρινίζει ότι ο προφήτης Ησαΐας είδε την βασιλική δόξα και μεγαλοπρέπεια του Υιού του Θεού.
Βέβαια όταν λέμε όταν ο Ησαΐας είδε την δόξα του Γιαχβέ Υιού αυτό σημαίνει ότι είδε και την δόξα του Γιαχβέ Πατρός, διότι έχουν την ίδια δόξα, αυτό στηρίζεται στο ομοούσιον, διαφορετικά τα πρόσωπα αλλά κοινή η Θεϊκή ουσία, κοινή η Θεϊκή ενέργεια, η δε Θεϊκή δόξα, δεν είναι τίποτα άλλο από Θεϊκή ενέργεια.
Η λαμπρότητα του Υιού είναι και λαμπρότητα του Πατρός, αυτό καταφαίνεται και από όσα γράφονται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως στο 21 κεφάλαιο, εκεί περιγράφεται ο Παράδεισος με την συμβολική εικόνα επουρανίου δοξασμένης πόλεως.
Στο εδάφιο 23 διαβάζουμε: και η πολις ου χρείαν εχει του Ήλιου ουδέ της Σελήνης ίνα φαίνωσιν εν αυτή η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν και ο λύχνος αυτής το Αρνίον.
Δηλαδή, η πόλις δεν χρειάζεται Ήλιο η Φεγγάρι για να την φωτίζουν, διότι η δόξα του Θεού την περιέλουσε με φως, και σαν λάμπα της έχει το Αρνίον, δηλαδή τον Χριστό.
Ας προσέξουμε καλά τις έννοιες, η άνω Ιερουσαλήμ δεν χρειάζεται το υλικό φως του Ήλιου η της Σελήνης, η πόλις είναι πνευματική, ουρανία, και διαθέτει άυλο, ουράνιο φωτισμό, ο οποίος προέρχεται από την δόξα του Θεού.
Και προχωρούμε, χρειάζεται φωτισμό που προέρχεται από έναν ουράνιο λαμπτήρα, τον Χριστό, με ποιο απλά λόγια, η πόλις δεν φωτίζεται από υλικά φώτα, η πόλις φωτίζεται από τον Πατέρα και τον Υιό.
Το ένδοξο φως της ουρανίου πόλεως, πηγάζει από το λυχνάρι που λέγεται Θεός, αλλά προέρχεται και από το λυχνάρι που λέγεται Υιος του Θεού, Αμνός του Θεού, Αρνίον.
Ένδοξο φως διαχέεται από το λυχνάρι του Θεού, ένδοξο φως ξεχύνεται και από το λυχνάρι του Υιού του Θεού, πρόκειται για το ίδιο Θεϊκό φως.
Αν ο Πατέρας είναι άκτιστος και ο Υιος είναι κτιστός, τότε δεν μπορεί το φως που προέρχεται από τον Πατέρα, ένα άκτιστο και άπειρο φως, να τίθεται στο ίδιο επίπεδο λάμψεως και φωτεινότητος, με ένα φως κτιστό και πεπερασμένο.
Τότε το ιερό κείμενο δεν χρειαζόταν να πει ότι την Άνω Ιερουσαλήμ την φωτίζει ο Πατέρας και ο Υιος, θα αρκούσε μόνο το φως του Θεού Πατρός, δεν θα προσετίθετο η φράσις, και το λυχνάρι που την φωτίζει είναι το Αρνίον, αυτό θα ήταν περιττό.
Για φανταστείτε μια αίθουσα που φωτίζεται από μια λάμπα των χιλίων κηρίων, θα ήταν αστείο να τοποθετηθεί σε αυτή και μια δεύτερη λάμπα του ενός κηρίου και να βρεθεί κάποιος σοβαρός συγγραφεύς και να γράψει ότι η εν λόγω αίθουσα φωτίζεται από τις 2 αυτές λάμπες, θα ήταν αστείο και καταγέλαστο.
Για τους χριστιανούς όμως και ο Υιος είναι Κύριος της δόξης, Κύριος της λαμπρότητος, Κύριος του φωτός.
Στα Ευαγγέλια ονομάζεται το Φως του κόσμου, το Φως το αληθινόν, γι’ αυτό δεν δημιουργείτε κανένα πρόβλημα όταν η Αποκάλυψις πλάι στη φωτεινή πηγή του Θεού, τοποθετεί και την φωτεινή του πηγή του Υιού του Θεού, και επισημαίνει ότι από αυτούς τους δυο φωταγωγείτε η ουρανία πόλις.
Η φωτεινή λάμψις που ξεχύνεται από τον πρώτο, είναι ίδια φωτεινή λάμψις που ξεπροβάλλει από τον δεύτερο, και αυτό δια την κοινην ουσίαν.
Σύμφωνα με την ορθόδοξη άποψη ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος της δόξης προς το τέλος αυτού του προφητικού βιβλίου γίνεται λόγος για την φοβερή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας και παγκοσμίου κρίσεως και ο κριτής, δηλαδή ο Χριστός, χαρακτηρίζεται ως Γιαχβέ, χαρακτηρίζεται ως Γιαχβέ που θα έχει σαν πρόδρομο της επιφανούς παρουσίας του τον προφήτη Ηλία.
Θυμηθείτε το απολυτίκιο του προφήτου Ηλία, Ο ένσαρκος Άγγελος, των Προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος, της παρουσίας Χριστού..
Σε αυτό το κείμενο, χαρακτηρίζεται ο Χριστός, ως ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ιδού έρχεται ημέρα η οποία θα καίει ως κλίβανος και όλοι οι περήφανοι και όλοι όσοι ασεβούν, θα είναι σαν το άχυρο και η μέρα που έρχεται θα τους κατακαύσει, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, ώστε δεν θα αφήσει σε αυτούς ρίζαν και κλάδους, εις εσάς όμως που φοβησθαι το όνομά μου θα ανατείλει ο Ήλιος της δικαιοσύνης με ίασιν εις τας πτέρυγας αυτού
(‘’Ο ΓΙΑΧΒΕ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ’’, Αρχιμ.Δανιήλ Γούβαλη)
»Απέπ, (Apep), ο όφις που προσπάθησε να σκοτώσει τον ήλιο = Ρε ή Ρα (Sun) – «Ήλιος», δημιουργός θεός του ήλιου» & Σετ, (Seth) – «To Dazzle», θεός του χάους, σκότωσε τον Όσιρι = (Osiris) – «Εκείνος που βλέπει τον Θρόνο» Κύριος της μεταθανάτιας ζωής (Αιγυπτιακή Μυθολογία)
NOX DRACONIS
Ἁπ' ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τοῦ Ἄνομου, αὐτὴ τῆς μεσαιωνικῆς Δαιμονολογίας εἶναι μακρὰν ἡ πληρέστερη, οῦσα ἡ μεταγενέστερη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συγκεντρώνη ὅλα τὰ χαρακτηριστικά Του, ποὺ εὐρίσκονται στὶς μυθολογίες ὅπου ἐμφανίζεται ὡς προσωποποίησι τοῦ Κακοῦ, σὲ συνδιασμὸ μὲ τὴν παλαιότερη χριστιανικὴ παράδοσι. Ποτὲ δὲν ὑπῆρξε κάποια ὁλοκληρωμένη προσωποποίησι τοῦ Κακοῦ, ποὺ εὐθύνεται γιὰ κάθε ἀτυχία ἐν γῆ. Ὑπῆρξαν μονάχα πρωτόγονα στάδια Αὐτῆς καὶ κατ' ἐπέκτασιν ὑποκατάστατά Της. Αὐτὸ τὸ κενὸ ἦλθεν νὰ ἀναπληρώση ἡ Ἀποκάλυψι τοῦ Ἱωάννου καὶ ὁ μεσαιωνικὸς χριστιανισμός, ὁ ὁποῖος καὶ ὁλοκλήρωσεν ἐπάξια τὴν μυθολογία, ἀποκρυπτογραφῶντας τὴν ἀληθινότερη μορφὴ τοῦ Διαβόλου, τὴν ὁποίαν γνωρίζουμε σήμερον.
Ὅλες οἱ μορφὲς τοῦ Κυρίου, ἐκτὸς ἁπὸ τὴν πρόθεσι τῆς προκλήσεως καταστροφῆς ἐναντίον τῶν δημιουργημάτων τῆς φύσεως καὶ κυρίως τοῦ ἀνθρώπου, ἔχουν ἐπίσης ὡς κοινὸ στοιχεῖο τὴν μορφὴ τοῦ Δράκου...τοῦ κακόβουλου Ἐρπετοῦ, ἢ ἀλλιῶς, τοῦ Ἀρχαίου Ὄφεως. Τὸ σερνόμενο αὐτὸ ἐρπετό, συμβολίζει τὴν κακοβουλία ποὺ ἐξωτερικεύεται ὅταν τὸ θύμα ἦναι ἀνήμπορο νὰ ἀντιδράση, ἐξοντώνοντάς το ἄνευ ἀποτυχίας. Προσωποποίησι τοῦ ἀδίκου, συμπεριλαμβανομένης τῆς κυριαρχίας τῶν πιὸ ἀδύναμων ἔναντι τῶν δυνατῶν, ἐφ ὅσον οἱ δεύτεροι εὐρεθοῦν σὲ δύσκολη θέσι, ἀλλὰ καὶ τὴν ἄδικη καὶ ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ τοῦ λιγώτερο δυνατοῦ ἁπὸ τὸ φίδι. Ἤτοι, τὸ ἄδικο ἐν ὀνόματι τῆς προσωπικῆς εὐχαριστήσεως ποὺ τὸ ἐρπετὸ εὐρίσκει στὴν καταστροφὴ τοῦ ἄλλου, λόγω τῶν σαδιστικῶν του ἐνστίκτων. Ὁ Δράκος, ἀντιπροσωπεύει τὸ φίδι ὅταν τὸ θύμα αὐτοῦ εἶναι λιγώτερο δυνατό καὶ ἐκεῖνος τὸ καταστρέφει ἄνευ ἐλέους, πατῶντας το στὴν γῆ καὶ χύνοντας τὰ σπλάχνα του στὸ χῶμα. Ἐν ὁλίγοις, ὁ Δράκος ἀποτελεῖ τὴν προσωποποίσι τῆς ὑπουλίας, τῆς κυριαρχίας διὰ οἱουδήποτε τρόπου καὶ τῆς καταστροφῆς μὲ μοναδικὸ μέτρο τοῦ δικαίου τὴν ἰσχύ.
Ἡ συσχέτισι τοῦ ἐρπετοῦ μὲ τὸ Κακό, ἰδιαιτέρως στὴν ἱουδαιοχριστιανικὴ παράδοσι, χάνεται μέσα στοὺς αἰῶνες, καθῶς προϋπῆρχε τοῦ Βιβλίου τῆς Γενέσεως. Στὴν Ἀποκάλυψι τοῦ Ἱωάννου γίνεται γιὰ πρώτη φορὰ ἡ ὁλοκληρωτικὴ... ἀποκάλυψι τῆς ταυτότητος τοῦ Κυρίου, μέσω ἑνὸς μονάχα ἐδαφίου:
«... καὶ ἐβλήθη ὁ Δράκων ὁ Μέγας, ὁ Ὄφις ὁ Ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ Σατανᾶς, ὁ Πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν καὶ οἱ ἄγγελοι Αὐτοῦ μετ' Αὐτοῦ ἐβλήθησαν.» - Ἀποκάλυψις Ἱωάννου 12:9
Κατὰ τὴν αἰγυπτιακὴ μυθολογία, ὁ Ἄπεπ ἦτον ἡ προσωποποίησι τοῦ Κακοῦ. Ὁ Σκοτεινὸς Θεὸς ποὺ ἀντιπροσώπευε τὴν ἁρνητικὴ καὶ χαοτικὴ ὕπαρξι, τὸ ἀντίθετο καὶ τὴν ἀπειλὴ τῆς κοσμικῆς τάξεως, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἠλιακοῦ θεοῦ Ρα, τὸν ὁποῖον καὶ προσπαθοῦσε νὰ κοιμίση μὲ τὸ ὑπνωτικό του βλέμμα, κάθε νύχτα ποὺ ἐκεῖνος ἀναγκαζόταν νὰ διασχίση τὸν κάτω κόσμο, γιὰ νὰ καταπιῆ τὴν βάρκα του. Ἡ μορφή Του, ἦτον ἐρπετικὴ ἢ καὶ δρακώντεια. Οἱ αἰγύπτιοι ἱερεῖς προσεύχονταν γιὰ τὴν ἐπιβίωσι τοῦ Ρα ἔναντι τοῦ Ἄπεπ καὶ τοῦ ὑπνωτικοῦ Του βλέμματος. Σὲ ἕναν μύθο ὁ Σετ Τὸν σκοτώνει, μαζὺ με τὸν Ὀσίρι, ὡστόσο, ἐν συνεχεία οἱ μυστηριώδεις Ὑκσῶς ποὺ κατέκτησαν τὴν Αἴγυπτο περὶ τὸ 1700 π.Χ., σκλαβώνοντες τοὺς σιχαμερούς της κατοίκους, ἔφεραν μαζύ τους τὸν Σκοτεινὸ Θεὸ Σουτέχ, ὁ ὁποῖος καὶ ὁμοίαζεν κατὰ πολὺ στὸν Ἄπεπ. Οἱ Ὑκσῶς παρ' ὅλα αὐτὰ, ἐπέβαλλαν στὶς πόρνες τους, τοὺς αἰγυπτίους, τὴν λατρεία τοῦ Σκοτεινοῦ Θεοῦ τους, μὲ τὸ ὄνομα Σετ καὶ τοιουτοτρόπως, ὁ ἐν λόγω λαὸς ἐλάτρεψεν ἕναν Σκοτεινὸ Θεὸ ποὺ ἀντιπροσώπευε τὸ Χάος. Τελικῶς, ὁ Σετ ἐταυτίστη μὲ τὸν Ἄπεπ, ὡς ἕνας Σκοτεινὸς Θεὸς ποὺ ἐπεβλήθη στοὺς αἰγυπτίους ἁπὸ ἕναν μυστηριώδη καὶ πολεμοχαρὴ κατακτητή.
Ἡ ἀνάγκη γιὰ ἐπανάστασι καὶ ἐκθρόνισι τῆς θεότητος τοῦ φωτός, μὲ σκοπὸ τὴν κατάκτησι τῆς ἐξουσίας, εἶναι μία ἀκόμη σημαντικὴ ὁμοιότητα ἀνάμεσα στὶς διάφορες μορφὲς τοῦ Ἄνομου ποὺ ἐνεμφανίσθησαν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Στὴν δὲ Ἑλληνικὴ μυθολογία, ὁ Τυφῶν καταφέρνει νὰ νικήση τὸν Δία κόβοντας τοὺς τένοντες τῶν χεριῶν καὶ τῶν ποδιῶν του, καθιστῶντας τον ἀνήμπορο πλέον νὰ πολεμήση γιὰ νὰ ἀνακτήση τὸν θρόνο του, στὸν ὁποῖον ἡ προσωποποίησι τοῦ Κακοῦ εἶχεν καθίσει, βασιλεύουσα τυραννικῶς ἐν τῶ κόσμω. Τελικῶς ὅμως, ἡ ἦττα ἐπῆλθεν καὶ γιὰ τὸν Κεραυνοφόρο Τυφῶνα, μὲ τὴν Δρακώντεια γιγαντιαία μορφὴ καὶ τὰ ἐρπετικὰ πόδια, ὁ ὁποῖος ἐφυλακίσθη στὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Οἱ σεισμοὶ καὶ οἱ ἐκρήξεις τῶν ἠφαιστείων, θεωροῦνταν ἀποτέλεσμα τῆς προσπάθειάς Του νὰ βγῆ ἁπ' τὴ φυλακή Του.
Ὅλες οἱ μορφὲς τοῦ Κυρίου, ἐκτὸς ἁπὸ τὴν πρόθεσι τῆς προκλήσεως καταστροφῆς ἐναντίον τῶν δημιουργημάτων τῆς φύσεως καὶ κυρίως τοῦ ἀνθρώπου, ἔχουν ἐπίσης ὡς κοινὸ στοιχεῖο τὴν μορφὴ τοῦ Δράκου...τοῦ κακόβουλου Ἐρπετοῦ, ἢ ἀλλιῶς, τοῦ Ἀρχαίου Ὄφεως. Τὸ σερνόμενο αὐτὸ ἐρπετό, συμβολίζει τὴν κακοβουλία ποὺ ἐξωτερικεύεται ὅταν τὸ θύμα ἦναι ἀνήμπορο νὰ ἀντιδράση, ἐξοντώνοντάς το ἄνευ ἀποτυχίας. Προσωποποίησι τοῦ ἀδίκου, συμπεριλαμβανομένης τῆς κυριαρχίας τῶν πιὸ ἀδύναμων ἔναντι τῶν δυνατῶν, ἐφ ὅσον οἱ δεύτεροι εὐρεθοῦν σὲ δύσκολη θέσι, ἀλλὰ καὶ τὴν ἄδικη καὶ ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ τοῦ λιγώτερο δυνατοῦ ἁπὸ τὸ φίδι. Ἤτοι, τὸ ἄδικο ἐν ὀνόματι τῆς προσωπικῆς εὐχαριστήσεως ποὺ τὸ ἐρπετὸ εὐρίσκει στὴν καταστροφὴ τοῦ ἄλλου, λόγω τῶν σαδιστικῶν του ἐνστίκτων. Ὁ Δράκος, ἀντιπροσωπεύει τὸ φίδι ὅταν τὸ θύμα αὐτοῦ εἶναι λιγώτερο δυνατό καὶ ἐκεῖνος τὸ καταστρέφει ἄνευ ἐλέους, πατῶντας το στὴν γῆ καὶ χύνοντας τὰ σπλάχνα του στὸ χῶμα. Ἐν ὁλίγοις, ὁ Δράκος ἀποτελεῖ τὴν προσωποποίσι τῆς ὑπουλίας, τῆς κυριαρχίας διὰ οἱουδήποτε τρόπου καὶ τῆς καταστροφῆς μὲ μοναδικὸ μέτρο τοῦ δικαίου τὴν ἰσχύ.
Ἡ συσχέτισι τοῦ ἐρπετοῦ μὲ τὸ Κακό, ἰδιαιτέρως στὴν ἱουδαιοχριστιανικὴ παράδοσι, χάνεται μέσα στοὺς αἰῶνες, καθῶς προϋπῆρχε τοῦ Βιβλίου τῆς Γενέσεως. Στὴν Ἀποκάλυψι τοῦ Ἱωάννου γίνεται γιὰ πρώτη φορὰ ἡ ὁλοκληρωτικὴ... ἀποκάλυψι τῆς ταυτότητος τοῦ Κυρίου, μέσω ἑνὸς μονάχα ἐδαφίου:
«... καὶ ἐβλήθη ὁ Δράκων ὁ Μέγας, ὁ Ὄφις ὁ Ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ Σατανᾶς, ὁ Πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν καὶ οἱ ἄγγελοι Αὐτοῦ μετ' Αὐτοῦ ἐβλήθησαν.» - Ἀποκάλυψις Ἱωάννου 12:9
Κατὰ τὴν αἰγυπτιακὴ μυθολογία, ὁ Ἄπεπ ἦτον ἡ προσωποποίησι τοῦ Κακοῦ. Ὁ Σκοτεινὸς Θεὸς ποὺ ἀντιπροσώπευε τὴν ἁρνητικὴ καὶ χαοτικὴ ὕπαρξι, τὸ ἀντίθετο καὶ τὴν ἀπειλὴ τῆς κοσμικῆς τάξεως, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἠλιακοῦ θεοῦ Ρα, τὸν ὁποῖον καὶ προσπαθοῦσε νὰ κοιμίση μὲ τὸ ὑπνωτικό του βλέμμα, κάθε νύχτα ποὺ ἐκεῖνος ἀναγκαζόταν νὰ διασχίση τὸν κάτω κόσμο, γιὰ νὰ καταπιῆ τὴν βάρκα του. Ἡ μορφή Του, ἦτον ἐρπετικὴ ἢ καὶ δρακώντεια. Οἱ αἰγύπτιοι ἱερεῖς προσεύχονταν γιὰ τὴν ἐπιβίωσι τοῦ Ρα ἔναντι τοῦ Ἄπεπ καὶ τοῦ ὑπνωτικοῦ Του βλέμματος. Σὲ ἕναν μύθο ὁ Σετ Τὸν σκοτώνει, μαζὺ με τὸν Ὀσίρι, ὡστόσο, ἐν συνεχεία οἱ μυστηριώδεις Ὑκσῶς ποὺ κατέκτησαν τὴν Αἴγυπτο περὶ τὸ 1700 π.Χ., σκλαβώνοντες τοὺς σιχαμερούς της κατοίκους, ἔφεραν μαζύ τους τὸν Σκοτεινὸ Θεὸ Σουτέχ, ὁ ὁποῖος καὶ ὁμοίαζεν κατὰ πολὺ στὸν Ἄπεπ. Οἱ Ὑκσῶς παρ' ὅλα αὐτὰ, ἐπέβαλλαν στὶς πόρνες τους, τοὺς αἰγυπτίους, τὴν λατρεία τοῦ Σκοτεινοῦ Θεοῦ τους, μὲ τὸ ὄνομα Σετ καὶ τοιουτοτρόπως, ὁ ἐν λόγω λαὸς ἐλάτρεψεν ἕναν Σκοτεινὸ Θεὸ ποὺ ἀντιπροσώπευε τὸ Χάος. Τελικῶς, ὁ Σετ ἐταυτίστη μὲ τὸν Ἄπεπ, ὡς ἕνας Σκοτεινὸς Θεὸς ποὺ ἐπεβλήθη στοὺς αἰγυπτίους ἁπὸ ἕναν μυστηριώδη καὶ πολεμοχαρὴ κατακτητή.
Ἡ ἀνάγκη γιὰ ἐπανάστασι καὶ ἐκθρόνισι τῆς θεότητος τοῦ φωτός, μὲ σκοπὸ τὴν κατάκτησι τῆς ἐξουσίας, εἶναι μία ἀκόμη σημαντικὴ ὁμοιότητα ἀνάμεσα στὶς διάφορες μορφὲς τοῦ Ἄνομου ποὺ ἐνεμφανίσθησαν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Στὴν δὲ Ἑλληνικὴ μυθολογία, ὁ Τυφῶν καταφέρνει νὰ νικήση τὸν Δία κόβοντας τοὺς τένοντες τῶν χεριῶν καὶ τῶν ποδιῶν του, καθιστῶντας τον ἀνήμπορο πλέον νὰ πολεμήση γιὰ νὰ ἀνακτήση τὸν θρόνο του, στὸν ὁποῖον ἡ προσωποποίησι τοῦ Κακοῦ εἶχεν καθίσει, βασιλεύουσα τυραννικῶς ἐν τῶ κόσμω. Τελικῶς ὅμως, ἡ ἦττα ἐπῆλθεν καὶ γιὰ τὸν Κεραυνοφόρο Τυφῶνα, μὲ τὴν Δρακώντεια γιγαντιαία μορφὴ καὶ τὰ ἐρπετικὰ πόδια, ὁ ὁποῖος ἐφυλακίσθη στὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Οἱ σεισμοὶ καὶ οἱ ἐκρήξεις τῶν ἠφαιστείων, θεωροῦνταν ἀποτέλεσμα τῆς προσπάθειάς Του νὰ βγῆ ἁπ' τὴ φυλακή Του.
(σ.σ. από το ανενεργό πια μπλογκ ''Σανατόριον'')