‘’Οι άνθρωποι είμαστε ίσοι και ίσες. Όλοι. Όλες. Απαρέγκλιτα. Ανεξαίρετα. Αυτός είναι ο ολοκληρωτισμός μου. Δεν πρόκειται για αξίωμα αλλά για το μοναδικά ευαπόδεικτο στη ζωή λόγω της κοινής θνητότητας. Κράτος Δικαίου, ανθρωπινότητα, πολιτισμοί, Διαφωτισμοί, Ορθός Λόγος, επιστήμη απορρέουν και καταλήγουν εκεί, στην αναπόδραστη ισότητα. Για αυτό και οι γνώμες είναι άνισες. Καμιά δε συγκρίνεται και δεν μπορεί να σταθεί ενώπιον της δικαιοσύνης που συνιστά η απελευθερωτική παραδοχή της ισότητας όλων μας. Καμιά. Όπου εμφανίζονται υπεράνθρωποι, εκλεκτοί, πρωτευουσιάνοι, διανοούμενοι, πολιτισμένοι, λευκοί, δυνατοί, εξαίρετοι, εξαιρούμενοι κ.τ.τ. ετοιμάζονται οι κρεοπώλες των εθνών, οι αιματωροί της φρίκης, οι όμαιμοι αδελφοί μας. Έτσι έχουμε Νόμους να αναστείλουμε το Κακό, να σηματοδοτήσουμε την κατρακύλα. Δεν ξέρω αν κάτι διδάχθηκε η υφήλιος ανθρωπότητα από το Ολοκαύτωμα, όμως η επένθεση στο νομικό μας πολιτισμό διατάξεων ενάντια στην πρόκληση ρατσιστικού μίσους αποτελεί αναγκαίο και αγαστό όριο ειρηνικής συμβίωσης, ελάχιστη έκλαμψη Κράτους Δικαίου…Ναι στην αντιρατσιστική νομοθεσία! Ναι σε όσες/όσους την επικαλούνται και την εφαρμόζουν! Ναι, μεγάλο ναι, σε όσες/όσους ενεργοποιούν τη δικαιοσύνη! Οι νόμοι για αυτό υπάρχουν. Για να πραγματώνονται. Όχι για να τελούν εν υπνώσει ή να διαγούν υπέρ εξαιρέσεων. Όποιος/α ανώνυμος, επώνυμος, Αθηναίος, επαρχιώτης, εκδότης, ανέκδοτος, συγγραφέας, αγράμματος επιθυμεί την τροποποίηση ή την κατάργηση της αντιρατσιστικής νομοθεσίας ας το πει ευθαρσώς κι ας κατατάξει εαυτόν/ήν πλάι στην ακροδεξιά και τους υποστηρικτές της…’’ (σ.σ. από: metarithmisi.gr/content/khreiazomaste-antiratsistikous-nomous-oposdepote)
Το παραπάνω απόσπασμα ενός δημοσιεύματος που βρήκαμε πρόσφατα, πέρα από τα άλλα δυο στο ίδιο μήκος κύματος που θα θυμηθούμε παρακάτω, καταδεικνύει τον ίδιο σχεδιασμό όπως αποτυπώνεται στη σοσιαλιστική πυραμίδα της εικόνας που το συνοδεύει, δηλαδή την προσπάθεια υλοποίησης του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού μέσα στην κοινωνία από την εποχή του Διαφωτισμού (όπως θα αναλυθεί εν συνεχεία λεπτομερέστερα) με το πρόσχημα της προστασίας του ‘’κοινού καλού’’ από κάποιον κίνδυνο, σαν του Κορωνοϊού στις μέρες μας. Ακολουθώντας έτσι αυτό το διεστραμμένο σκεπτικό, για να είμαστε όλοι ίσοι θα πρέπει να συμφωνούμε όλοι στα ίδια πράγματα, άρα (και για να χαριτολογήσουμε κιόλας) θα έπρεπε να τραβήξουμε στο κρεβάτι του Προκρούστη κάθε κοντύτερο άνθρωπο για να φτάσει σε ύψος τον ψιλότερο μιας κοινωνίας ώστε να πάψουν οι διακρίσεις, να πετσοκόψουμε όσους ‘’γαϊδουροψώληδες’’ για να μην αισθάνονται μειονεκτικά οι πολυπληθέστεροι ‘’μικροτσούτσουνοι’’, να αφήσουμε τους εναπομείναντας λευκούς του πλανήτη μας να καούν στον ήλιο για να μαυρίσουν όπως οι υπόλοιποι ώστε να πάψει ο ρατσισμός και να αποβάλλουμε από τα σχολεία τους εξυπνότερους μαθητές για να μην ξεχωρίζουν από τους βλάκες! Με δυο λόγια λοιπόν, όταν βλέπουμε μια μικρή ομάδα ανθρώπων αμελητέας μειοψηφίας μέσα στην κοινωνία σαν τους πολιτικούς, να ορίζει το δικό της καλό ως γενικό ή κοινό όλων των ανθρώπων και δια της βίας ή της νομοθεσίας να προσπαθεί να το επιβάλλει και στην υπόλοιπη κοινωνία για το καλό της, χωρίς ποτέ να την ρωτήσει! Για παράδειγμα, όχι μόνο δεν ρωτήθηκε ποτέ το σύνολο του πληθυσμού (με δημοψήφισμα ας πούμε) αν συμφωνεί ή όχι με την ένταξη αφροασιατών μέσα στην κοινωνία του σαν να μην υπάρχουν σύνορα πια (πέρα από τους γύφτους και τους εβραίους που προηγήθηκαν ενταξιακά πάλι χωρίς να μας ρωτήσουν), αλλά αντιθέτως νομοθετήθηκαν κιόλας αντιρατσιστικοί νόμοι για να λογοκρίνουν και να τιμωρούν τους διαφωνούντες, όπως το ζητά επίσης το κείμενο που μόλις διαβάσαμε δίχως να κρύβει τον (αυτονόητο συνεπακόλουθα) ολοκληρωτισμό του!
Ακόμη και αν υποθέσουμε όμως ότι θα συμφωνούσε η πλειοψηφία του κόσμου με κάτι τέτοιο υπό την προϋπόθεση ότι ρωτήθηκε όμως για αυτό προηγουμένως, η καταπίεση πάλι θα υπήρχε για τους υπόλοιπους διαφωνούντες που θα έπρεπε να συμφωνήσουν με κάτι που δεν θα ήθελαν, όπως όλοι αυτοί οι υπεράνθρωποι, εκλεκτοί, πρωτευουσιάνοι, διανοούμενοι, πολιτισμένοι, λευκοί, δυνατοί, εξαίρετοι, εξαιρούμενοι κ.τ.τ. που αναφέρει το άνωθεν κείμενο. Κατά συνέπεια, για να ζήσουν ελεύθερα όλοι αυτοί και εμείς μέσα σε αυτούς για τους λόγους που θα θυμηθούμε στη συνέχεια, είτε θα πρέπει να φτιάξουμε δικό μας κράτος για να ζήσουμε με τον τρόπο ή τους νόμους που θέλουμε εμείς οι ίδιοι και όχι όπως το θέλουν οι αντιρατσιστές λόγου χάρη είτε οι συγκεκριμένοι αντιρατσιστικοί νόμοι θα πρέπει να ισχύουν παρά μόνο για όσους συμφωνούν μαζί τους! Αν για παράδειγμα διαφωνεί κάποιος ρατσιστής με αυτούς, τότε θα έχει το δικαίωμα να συναναστρέφεται ας πούμε παρά μόνο με τους ομοίους του και να εκφράζεται όσο απαξιωτικά θέλει απέναντι σε όσους θα θεωρεί κατώτερούς του κατά το παράδειγμά μας. Διαφορετικά, θα συνεχίζει να υπάρχει σύγκρουση μέσα στην ίδια κοινωνία, μεταξύ αυτών που θέλουν να επιβάλλουν και στους υπόλοιπους τον αντιρατσιστικό τρόπο ζωής που εξετάζουμε και εκείνων που δεν τον θέλουν για να συνεχίζουν να ζουν όπως πριν εμφανιστούν τέτοιοι νόμοι μόλις την τελευταία δεκαετία περίπου από σήμερα.
Αφού οι αντιρατσιστές, οι σοσιαλιστές και οι Διαφωτιστές με την σημερινή τους παγκοσμιοποίηση βρήκαν όλους εμάς για να μας επιβληθούν και όχι εμείς εκείνους για να τους αλλάξουμε την κοινωνία που θέλουν να φτιάξουν γκρεμίζοντας τη δική μας, διότι αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα και βρίσκαμε εμείς αυτούς, τότε δεν θα γράφονταν και τα παρακάτω δυο κείμενα που θα θυμηθούμε από τη χρόνια αρθρογραφία μας για να φτιάξουν μια τέτοια μελλοντική κοινωνία αν ήδη υπήρχε προηγουμένως! Για να δούμε δηλαδή τι θα πρέπει να αλλάξει σύμφωνα με τους υδροχοϊστές και τους Μασόνους που λένε τα ίδια πράγματα παρακαλώ περί ισότητας και αντιρατσισμού με το (αντιρατσιστικό και φιλοεβραϊκό) κείμενο που διαβάσαμε στην εισαγωγή του παρόντος άρθρου:
‘’Είναι καθοριστικό, δηλαδή, για τον κάθε άνθρωπο που θέλει να λέγεται υδροχοϊστής, να πιστεύει στην ισότητα των ανθρώπων. Δεν μπορεί κάποιος να είναι υδροχοϊστής, εάν πιστεύει ότι ο ίδιος ως άνθρωπος είναι «ανώτερος» από κάποιους άλλους και κατά συνέπεια ανήκει σ’ ένα «ανώτερο» σύνολο ανθρώπων. Δεν μπορεί —εκ των δεδομένων δηλαδή— να είναι υδροχοϊστής ένας θρησκόληπτος, ένας εθνικιστής ή ακόμα κι ένας μορφωμένος που έχει τη νοοτροπία των αστών και θεωρεί τους εργάτες κατώτερους εργαζομένους.
Από τη στιγμή που τα σέβεται όλα αυτά για τον άνθρωπο, είναι δικό του θέμα το τι πιστεύει ή δεν πιστεύει περί Θεού. Δεν έχει σημασία ποια είναι η άποψή του για τον Θεό. Δεν έχει σημασία αν πιστεύει στον Θεό και βάση ποιας θρησκείας εκδηλώνει την πίστη του. Ακόμα και άθεος να είναι, αυτό δεν επηρεάζει σε τίποτε τα υδροχοϊκά του «πιστεύω». Είτε είναι χριστιανός και πιστεύει στον Χριστό είτε Μωαμεθανός και πιστεύει στον Αλλάχ είτε είναι απολύτως άθεος, για τον υδροχοϊσμό είναι το ίδιο και το αυτό. Στον υδροχοϊσμό κρίνεσαι μόνον για το τι πιστεύεις για τον άνθρωπο και την κοινωνία του…Ο Υδροχόος αντιπροσωπεύει μία οργανωμένη ιδεολογία, που ονομάζεται υδροχοϊσμός και —όπως συμβαίνει πάντα με τις ιδεολογίες— στόχος του είναι ο επανασχεδιασμός του παγκοσμίου συστήματος με βάση τις δικές του αρχές και τους δικούς του νόμους. Ο υδροχοϊσμός, δηλαδή, άσχετα με το κράτος απ’ όπου θα ξεκινήσει ως εφαρμογή, αφορά τους πάντες εξίσου. Ως ιδεολογία είναι διεθνιστική και άρα φιλική προς την έννοια της παγκοσμιοποίησης. Η διαφορά της με τη σημερινή ψευδοπαγκοσμιοποίηση είναι ότι υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τα οργανωμένα συμφέροντα των ισχυρών της Γης’’
– ΥΔΡΟΧΟΪΣΜΟΣ
‘’Από βιολογικής απόψεως στην ανθρωπότητα δεν υπάρχει ρατσισμός. Δεν υπάρχουν ανώτεροι ή κατώτεροι άνθρωποι, αλλά μόνο μία μεγάλη εθνική και πολιτισμική ποικιλομορφία η οποία διαμορφώνει διαφορετικά επίπεδα εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών. Όλα τα όντα στον κόσμο από το μικρότερο έως το μεγαλύτερο είναι αλληλοεξαρτώμενα και μόνο ο άνθρωπος έχοντας συνείδηση ταυτίζεται με το υπέρτατη δύναμη ή την αρχιτεκτονική του κόσμου, σύμβολο της τελειότητας, χωρίς δογματικές προκαταλήψεις.
Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να σκέπτεται σε μία παγκόσμια κλίμακα, πρέπει να βλέπει πέραν των φυλετικών, φιλοσοφικών και θρησκευτικών εμποδίων που συχνά τον διαχωρίζουν από τους υπολοίπους. Ο δογματισμός σε όλες του τις μορφές μόνο αρνητικός μπορεί να είναι στην εποχή μας’’
(από κείμενο της Μασονικής ιστοσελίδας ‘’Τεκτονικά Δρώμενα’’)
Δικαιώνεται συνεπώς και η πολύχρονη αντιπαγκοσμιοποιητική μας δράση απέναντι σε όλους αυτούς με δεκάδες δεκάδων άρθρων μας που έχουν δημοσιευθεί μέχρι τώρα στο διαδίκτυο, έτσι ώστε να ακολουθήσουν και άλλοι (που θα μας διαβάσουν) το παράδειγμά μας αφού μάθουν προηγουμένως γιατί κινδυνεύουν το ίδιο, επειδή και εκείνοι θα διαφωνούν με αυτά τα κείμενα που διαβάσαμε για δικούς τους λόγους που μας είναι παντελώς αδιάφοροι εφ’ όσον αντιστέκονται το ίδιο μαζί με εμάς. Διότι αν αντιθέτως συμφωνήσουμε χωρίς να εναντιωθούμε ποικιλοτρόπως απέναντι σε τέτοιους σχεδιασμούς, τότε θα πρέπει να αποδεχτούμε από πλευρά μας και ότι είμαστε ίσοι(!) με κάθε τριτοκοσμικό υπάνθρωπο ή πνευματικά καθυστερημένο μαζάνθρωπο (π.χ. που είναι παρά μόνο μαμ, κακά και νάνι που λένε), προδίδοντας μάλιστα και τον ίδιο τον Σατανά αν δηλώσουμε αντιρατσιστές όπως θα θυμηθούμε ξανά τώρα στο κλείσιμο της δικής μας τοποθέτησης:
«Ἀποκριθείς ὁ Βελίαρ λέγει. εἰ θέλεις μαθεῖν τό ὄνομά μου, πρῶτον ἐλεγόμην σαταναήλ, ὅ ἑρμηνεύεται ἐξάγγελος Θεοῦ. τότε δέ ἀγνοῶν ἀντίτυπον τοῦ Θεοῦ, καί ἐκλήθη τό ὄνομά μου σατανᾶς, ὅ ἐστιν ἄγγελος ταρταροῦχος…ἐμοί δέ ἐλθόντι ἐκ τῶν περάτων λέγει Μιχαήλ. προσκύνησον τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἥν ἔπλασεν καθ’ ὁμοιώτητα αὐτοῦ. ἐγώ δέ εἶπον. ἐγώ πῦρ ἐκ πυρός, πρῶτος ἄγγελος πλασμένος ἤμην καί πηλά καί ὕλην μέλλω προσκυνεῖν;… ἐμοῦ δέ ῥιφθέντος ἠρώτησεν καί τούς ἑξακοσίους τούς ὑπ’ ἐμέ εἰ θέλουσιν προσκυνῆσαι. οἱ δέ εἶπον. καθώς ἴδομεν τόν πρῶτον οὐδέ ἡμεῖς προσκυνοῦμεν τόν ἐλαχιστότερον ἡμῶν. τότε ἐῤῥίφησαν καί οἱ ἑξακόσιοι ὑπ’ αὐτοῦ μετ’ ἐμοῦ]».
(σ.σ. αν ο Σατανάς ήταν αντιρατσιστής, τότε δεν θα αποκαλούσε μαζί με τους έκπτωτους αγγέλους του κατώτερο τον άνθρωπο και αντιθέτως θα τον εξίσωνε μαζί Του)
Γεν. 3,14 Είπε δε τότε Κυριος ο Θεός στον όφιν· “επειδή διέπραξες αυτήν την δολιότητα, θα είσαι κατηραμένος συ ανάμεσα από όλα τα κτήνη και όλα τα θηρία, που υπάρχουν εις την γην. Θα σύρεσαι στο χώμα με το στήθος και την κοιλίαν και χώμα θα τρώγης όλας τας ημέρας της ζωής σου. 15 Θα θέσω δε άσβεστον εχθρότητα μεταξύ σου και της γυναικός, μεταξύ των απογόνων σου και των απογόνων αυτής. Ενας δε απόγονος της γυναικός μόνης, αυτός θα σου συντρίψή την κεφαλήν και συ θα κεντήσης αυτού την πτέρναν”.
Στην Πνευματική Πανοπλία του Ευθύμιου Ζιγαβηνού και τον βογομιλικό Μυστικό Δείπνο, ο Σατανάς φθόνησε την λαμπρότητα των πλασμάτων και εισήλθε στον όφη, παραπλάνησε την Εύα και συνευρέθη μαζί της, ώστε το γένος του να κυριαρχήσει του γένους του Αδάμ:
«Τήν δέ ταχέως ὠδινήσασαν ἀπογεννῆσαι τόν Κάιν ἐ τῆς συνουσίας τοῦ Σαταναήλ, καί ἀδελφήν δίδυμον ὁμοιότροπον, ὄνομα αὐτῇ Καλωμενά, ζηλοτυπήσαντα δέ τόν Ἀδάμ συνελθεῖν καί αὐτόν τῇ Εὔᾳ, καί γεννῆσαι τόν Ἄβελ, ὅν ἀνελών εὐθύς ὁ Κάιν, τόν φόνον εἰς τόν βίον εἰσήγαγεν…Λέγουσι τούς ἀποπεσόντας ἀγγέλους, ἀκούσαντας ὅτι ὁ Σαταναήλ ὑπέσχετο τῷ Πατρί πληροῦσθαι τούς ἐν οὐρανῷ τόπους αὐτῶν ἀπό τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, ἰδεῖν ἀσελγῶς τάς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων, καί λαβεῖν αὐτάς εἰς γυναῖκας, ἵνα τά σπέρματα αὐτῶν εἰς τόν οὐρανόν ἀνἐλθωσιν εἰς τούς τόπους τῶν πατέρων αὐτῶν. Ἰδόντες γάρ, φησίν, οἱ υἱοί τοῦ Θεοῦ τάς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων, ὅτι καλαί εἰσιν, ἔλαβον ἑαυτοῖς γυναῖκας˙ …ἐκ δέ τῆς συνουσίας αὐτῶν ἀπογεννηθῆναι τούς γίγαντας, οὕς ἀντιστῆναι τῷ Σαταναήλ, καί θριαμβεῦσαι τοῖς ἀνθρώποις τήν ἀποστασίαν αὐτοῦ»
Γένεσις. 6,4: οι δε γίγαντες ήσαν επί της γης εν ταις ημέραις εκείναις. Και μετ’ εκείνο, ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί του Θεού προς τας θυγατέρας των ανθρώπων και εγεννωσαν εαυτοίς. Εκείνοι ήσαν οι γίγαντες οι απ’ αιώνος, οι άνθρωποι οι ονομαστοί.
(σ.σ. αν ο Σατανάς επιθυμούσε την ανθρώπινη ισότητα έπειτα, τότε μαζί με τους έκπτωτους αγγέλους του ουδέποτε θα ζευγάρωναν με ανθρώπους για να επικρατήσει έτσι το δικό τους ημίθεο γένος έναντι των υπολοίπων ανθρώπων ή να ξεχωρίζει άνισα από το δικό τους μέσα σε μια κοινωνία)
ΤΟ «ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΝΩΧ»
Ο Λάμεχ, εγγονός του Νώε, παντρεύτηκε και όταν η γυναίκα του απέκτησε παιδί, τρόμος κατέλαβε την ψυχή του. Η σάρκα του παιδιού ήταν λευκή σαν το χιόνι και ρόδινη όπως το τριαντάφυλλο, ενώ και τα μαλλιά του ήταν και αυτά λευκά. Ο Λάμεχ, φοβούμενος μήπως δεν ήταν δικό του το παιδί αλλά ενός αγγέλου, έστειλε τον πατέρα του τον Μαθουσάλα στον Ενώχ, που ήδη κατοικούσε με τους αγγέλους, για να τον συμβουλευτεί. Ο Ενώχ τον διαβεβαίωσε ότι ήταν δικό του παιδί, του εξιστόρησε την πτώση των Γρηγορούντων αγγέλων και του προφήτευσε ότι ο Νώε θα επιζούσε από τον κατακλυσμό που θα αφάνιζε τους ανθρώπους και τα προϊόντα των μιαρών ενώσεων με τους εκπεσόντες.
The Book of Enoch, by R.H. Charles, [1917], at sacredtexts.com FRAGMENT OF THE BOOK OF NOAH (CVI-CVII.) CHAPTER CVI. 1. And after some days my son Methuselah took a wife for his son Lamech, and she became p. 151 pregnant by him and bore a son. 2. And his body was white as snow and red as the blooming of a rose, and the hair of his head †and his long locks were white as wool, and his eyes beautiful†. And when he opened his eyes, he lighted up the whole house like the sun, and the whole house was very bright…
(σ.σ. αν πούμε, τέλος, ότι η Λευκή φυλή δεν είναι ανώτερη από τις υπόλοιπες ή ότι είναι ίση με εκείνες, τότε απαρνούμαστε το σατανικό αίμα μέσα μας σαν να μην υπάρχει και καταδεχόμαστε να μπασταρδεύεται με τις υπόλοιπες φυλές βλάπτοντας πνευματικά τους απογόνους μας, επειδή έτσι θα πρέπει σύμφωνα με τους αντιρατσιστικούς νόμους που μαρτυρούν και ότι δεν είναι σατανιστές οι παγκοσμιοποιητές για να τους ζητάνε!)
«Όποιος επιχειρεί να διαμορφώσει μια προσωπική άποψη περί του Θεού η οποία είναι αντίθετη με το Εκκλησιαστικό δόγμα πρέπει να καίγεται χωρίς οίκτο» - Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ
(σ.σ. αν αντιθέτως αφήνονταν από πάντοτε στον καθένα να είχε ελεύθερα όποια άποψη θα ήθελε για τον Θεό και κατ’ επέκταση για τον Σατανά εφ’ όσον στην ίδια Βίβλο αναφέρονται και οι δυο, χωρίς να υπήρχε ποτέ εκκλησιαστικό δόγμα, τότε ως ‘’σατανιστής’’ θα μπορούσε να θεωρηθεί σήμερα και κάποιος που θα παρουσίαζε τον Σατανά ως μανάβη επειδή έδωσε μήλο στην Εύα!!!)
Μήπως η πολιτεία χρησιμοποιεί τις αυταρχικές αρχές του διαφωτισμού;
Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ,
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων
Είναι πασιφανές ότι η επιβολή του υποχρεωτικού εμβολιασμού από κάποιες ευρωπαϊκές χώρες σε ευρωπαίους πολίτες, δημιουργεί έντονη την ανησυχία για μια ενδεχόμενη οπισθοδρόμηση της πολιτικής ζωής της Ευρώπης -και όχι μόνον- προς τον φεουδαρχικό αυταρχισμό της εποχής του 18ου αι., όπου κυριάρχησε το κίνημα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού.
Η απόφαση κάποιων ευρωπαϊκών κρατών να επιβάλουν, εξαναγκαστικά, σε κάποιες κατηγορίες πολιτών να δεχθούν, υποχρεωτικά, στο σώμα τους, ουσίες που οι ίδιοι δεν επιθυμούν, με το πρόσχημα της προστασίας της υγείας του κοινωνικού συνόλου, θυμίζει τα πρότυπα σχέσεως ανάμεσα στην πολιτεία και στον πολίτη, που κυριάρχησαν στη Ευρώπη, κατά τον 18ο αιώνα, έτσι όπως ορίστηκαν τόσο στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» του Ρουσσώ, όσο και σε άλλα έργα του ιδίου ή άλλων φιλοσόφων του διαφωτισμού.
Μελετώντας κάποιος το ως άνω «Κοινωνικό Συμβόλαιο», διαπιστώνει ότι οι πολίτες υποχρεώνονται να παραιτούνται από την προσωπική τους ελευθερία και διαφορετικότητα και να την παραδίδουν πλέον στην πολιτεία, καθιστάμενοι, έτσι, μέλη της κοινής θελήσεως και ολότητας.
Στην πραγματικότητα, ο πολίτης, με βάση τις περίεργες φιλοσοφικές ιδέες και αρχές του «Κοινωνικού Συμβολαίου», δεχόταν να παραιτηθεί ο ίδιος από όλα όσα τον ξεχώριζαν, ως πρόσωπο, από τους άλλους και να γίνει ένα ομογενοποιημένο άτομο, ενταγμένο σε μια γενική κρατική αρχή, που, στην ουσία, είχε επικεφαλής τον εκάστοτε Ηγεμόνα ή Φεουδάρχη, ο οποίος, ως ο έχων εκ προοιμίου, το προνόμιο του ρυθμιστή του περιεχομένου του «κοινού νου», αποφάσιζε για όλους και για όλα.
Με στόχο, πάντοτε, την ολοκληρωτική παράδοση του πολίτη στο κράτος, οι διαφωτιστές φιλόσοφοι «χρησιμοποίησαν» τη φιλοσοφική τους ιδιότητα, ως αναγνωρισμένοι φωτιστές της ενημέρωσης, της προόδου και της δημοκρατίας, προκειμένου να τον πείσουν, με τα υψηλού επιπέδου ορθολογικά τους επιχειρήματα ότι η καλύτερη λύση πολιτικής διακυβέρνησης είναι να παραιτείται ο πολίτης από τις ελευθερίες του και να αφομοιώνεται στο χωνευτήρι μιας μαζικής και γενικής θέλησης, που, στην ουσία, ήταν η θέληση του Φεουδάρχη ή Ηγεμόνα.
Ωστόσο, διαπιστώνει κανείς ότι και στην εποχή μας το «κοινό καλό», που εννοείται ότι αναλάμβαναν να διαχειρίζονται, με βάση τις αρχές του διαφωτισμού, οι τότε Φεουδάρχες ή Ηγεμόνες, χάριν του οποίου έπρεπε να παραιτείται ο πολίτης από το προσωπικό του θέλημα και να ασπάζεται το θέλημα της γενικής βουλήσεως, είναι επίσης και στην εποχή μας αυτό που απαιτείται εκ μέρους της ευρωπαϊκής ηγεμονίας, από τους ευρωπαίους πολίτες.
Με αυτήν τη μεθόδευση, όμως, οι ιδέες των φιλοσόφων του διαφωτισμού (18ος αι.), που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν της Ευρώπης, για την επικράτηση μιας φεουδαρχικής ηγεμονίας, κυριαρχούν και σήμερα, ως δημοκρατικές και προοδευτικές αρχές διακυβέρνησης, δημιουργώντας την αίσθηση της ύπαρξης μιας εξουσιαστικής θελήσεως για σταδιακή μετατροπή της δημοκρατικής σε φεουδαρχική πολιτική ηγεμονία.
Βέβαια, ενώ δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς τη συμβολή του διαφωτισμού στο χώρο της οικονομίας, της έρευνας, του ελεύθερου εμπορίου κ. ά., ταυτόχρονα δεν μπορεί να μη διαπιστώνει συνεχώς ότι δημιουργούνται προβλήματα σε άλλες περιοχές, όπως στον χώρο της ευρωπαϊκής πολιτικής διακυβέρνησης, της κοινωνίας, της παιδείας και του πολιτισμού, καθώς ο διαφωτισμός λειτουργεί, ως ένα κίνημα με προβληματικές «δημοκρατικές και προοδευτικές ιδέες» για την μελλοντική ζωή της Ευρώπης και ίσως ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Και τούτο διότι λειτουργεί ως ένα κίνημα, οι αρχές, οι αξίες και οι ιδέες του οποίου, ενώ δεν έχουν μελετηθεί σε βάθος, χρησιμοποιούνται, όμως, κατά κόρον άκριτα στην πολιτική ζωή της Ευρώπης, ως δημοκρατικές και προοδευτικές.
Όπως αποδεικνύεται, ωστόσο, σε ένα πλήθος αντικειμενικών νεώτερων ερευνών, φαίνεται ότι, στα έργα των φιλοσόφων του διαφωτισμού, γίνεται προσπάθεια να παρουσιάζεται, με μεθοδευμένη φιλοσοφική δεξιότητα, η επιδιωκόμενη υποδούλωση του ανθρώπου ως απελευθέρωσή του.
Αυτό διαπιστώνεται και στη σύγχρονη πραγματικότητα, όπου, με βάση την αρχή του «κοινού νου» ή του «κοινού καλού» ή του «κοινού αγαθού της υγείας» ή της «κοινής ευημερίας», ο πολίτης θεωρείται ως σωστός πολίτης, μόνον όταν υπακούει και παραιτείται από τις προσωπικές του ελευθερίες και υποτάσσεται σε μια «ρυθμιζόμενη ελευθερία» που του προσφέρει η κοινή γενική θέληση των εκάστοτε ηγεμόνων, με ρυθμιστή, όπως ορίζεται από τους διαφωτιστές, τον εκάστοτε πολιτικό Ηγεμόνα.
Γι’ αυτό τον λόγο, έχει περιληφθεί στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» ως ρυθμιστικός όρος της ελευθερίας του πολίτη, η ταύτιση της ελευθερίας με την υποταγή, με βάση στη λογική του «κοινού καλού», καθώς αναφέρεται ότι, «όποιος θ’ αρνηθεί να υπακούσει στη γενική θέληση, θα εξαναγκαστεί σ’ αυτό, απ’ ολάκερο το σώμα, πράγμα που σημαίνει πως θα τον βιάσουν να είν’ ελεύθερος» (Ρουσσώ, Κοινωνικό Συμβόλαιο, σ. 61).
Έτσι, με βάση τον ορθολογισμό του «κοινού καλού» ή του «κοινού αγαθού της υγείας» ή της «κοινής ευημερίας», αμφισβητούνται τα δικαιώματα και η ηθική κρίση του πολίτη και ζητείται από αυτόν να ασπαστεί μια άλλη λογική, εκείνη της πολιτείας, όπου ο πολίτης γίνεται αποδεκτός και αναγνωρίζεται, ως ισότιμος με τους άλλους πολίτες, μόνον όταν και αν υπακούει, όπως εκείνοι, στη γενική βούληση και παραιτείται από τις προσωπικές του ελευθερίες και διαφορές, υποτάσσοντας την οντολογική του αξιοπρέπεια στη «ρυθμιζόμενη ελευθερία» που του προσφέρεται μέσω της γενικής θέλησης του πολιτικού Ηγεμόνα.
Ωστόσο, είναι φανερό ότι, η ορθολογική ακολουθία της φιλοσοφίας των διαφωτιστών έχει ως θεμελιακό στόχο τη συγκέντρωση της εξουσίας σε μια ισχυρή γενική βούληση, τη βούληση του Ηγεμόνα. Εκείνη, όταν θέλει και αν και όπως θέλει αποφασίζει, να χορηγεί στον πολίτη, ως αντιστάθμισμα στην παραχωρηθείσα, από τον ίδιο προσωπική του ελευθερία, μια λεκτική ελπίδα για ελευθερία, η οποία, όμως, όπως διαπιστώνεται, αποτελεί συνήθως στην πράξη μια απογοητευτική ψευδαίσθηση.
Όλες οι προσωπικές παραχωρήσεις του πολίτη στη κοινή γενική λογική του «κοινού καλού» έχουν προβλεφθεί από τους κανόνες του «Κοινωνικού Συμβολαίου». Τους κανόνες αυτούς και τον τρόπο λειτουργίας τους, όμως, τους ρυθμίζει μόνον ο κυρίαρχος, ο οποίος «κρίνει τι είν᾿ αυτό που του χρειάζεται». Ωστόσο, όπως ρητά αναφέρεται στο «Συμβόλαιο», «όλες τις υπηρεσίες, που μπορεί ένας πολίτης να προσφέρει στο κράτος, έχει χρέος να του τις προσφέρει, μόλις το ζητήσει ο κυρίαρχος» (Ρουσσώ, Κοινωνικό Συμβόλαιο, σ. 71).
Όλα όσα περιλαμβάνονται στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο»» έχουν ως στόχο την υποχρεωτικότητα, τον εξαναγκασμό, την επιβολή, την εξουσιαστική κυριαρχικότητα, την υποτακτικότητα και, φυσικά, την εκδικητική και παραδειγματική τιμωρία στις περιπτώσεις ανυπακοής των πολιτών στους επιβαλλόμενους όρους.
Μάλιστα, αυτή η αυταρχική κοινωνική οργάνωση περιλαμβάνει και μια ενδιαφέρουσα «ορθολογική» και άκρως «προοδευτική» αιτιολογία, που αποτελεί πρότυπο υποτίμησης και περιθωριοποίησης του λαού, που χρησιμοποιείται, υπογείως, από την πλευρά των φαρισαίων όλων των εποχών που εκμεταλλεύονται τον τίτλο του προοδευτισμού: «το πλήθος είναι τυφλό και, πολλές φορές, δεν ξέρει τι θέλει, γιατί σπάνια ξέρει ποιο είναι το καλό του».
Με βάση αυτή την αρχή, ο εκάστοτε κυρίαρχος ηγεμόνας, από τότε έως σήμερα, σπεύδει να αναλάβει τον ρόλο του σωτήρα, που έρχεται να σώσει όσους δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να σωθούν από μόνοι τους!
Προσπαθήσαμε να κάνουμε κατανοητό το δίλημμα που τίθεται σήμερα από κάποιες πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης, ανάμεσα στο «κοινό καλό», έτσι όπως ορίζεται και χρησιμοποιείται από εκείνες και στο «προσωπικό καλό», έτσι όπως το αντιλαμβάνονται οι συνειδητοποιημένοι πολίτες.
Έτσι, ενώ οι ηγέτες, συνήθως, υπόσχονται ότι θα ακολουθούν τη συνύπαρξη των δύο καλών, δηλαδή, την ισορροπία ανάμεσα στο κοινό και στο προσωπικό καλό, κατά την άσκηση της εξουσίας τους, θέτουν στο περιθώριο το καλό του πολίτη, ως προσώπου και επιχειρούν να επιβάλουν, υποχρεωτικά, τις όποιες αποφάσεις τους, στο όνομα της λογικής της γενικής θελήσεως και της συλλογικότητας.
Γιατί όμως γίνονται όλα αυτά; Ο κεντρικός στόχος είναι η επικράτηση της αρχής της κατίσχυσης και του κατεξουσιασμού του δυνατού έναντι του αδυνάτου και η επιβολή και επικράτηση του συλλογικού καλού, με ταυτόχρονη περιθωριοποίηση του καλού του προσώπου και της ελευθερίας της βουλήσεώς του, ως πολίτη.
Όμως, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, είναι παρήγορο το γεγονός ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη ο διαφωτισμός βιώνει τριγμούς, καθώς έχει δεχθεί και δέχεται αυστηρή κριτική, ως κίνημα, από ανένταχτους, σε πολιτικοϊδεολογικούς και οικονομικούς μηχανισμούς, ερευνητές πολλών επιστημονικών κλάδων, έργο των οποίων είναι η εμβάθυνση στην έρευνα του φιλοσοφικού, ανθρωπιστικού, παιδαγωγικού και κοινωνικού τομέα, αναζητώντας την αλήθεια για τον άνθρωπο, τη αληθινή ζωή και την αληθινή πρόοδο.
Έτσι, μένει κανείς έκπληκτος με τις αποκαλύψεις των συγκεκριμένων ερευνητών καθώς και με τις ανατροπές που επέρχονται σε γνωστές και κατεστημένες θέσεις που κυριαρχούσαν σχετικά με την ταυτότητα του διαφωτισμού και τον ρόλο του στις ευρωπαϊκές και διεθνείς εξελίξεις της ανθρωπότητας. Η εμβριθής μελέτη και κριτική των κειμένων και των ιδεών των διαφωτιστών αποδεικνύει ότι ανάμεσα στις ιδέες του διαφωτισμού, που αφορούν στη διάρθρωση και τη λειτουργία της κοινωνίας και στις σχέσεις πολιτείας – πολιτών, υπάρχει μια πλειάδα, που δεν ευνοούν τη δημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας και των λαών ούτε στοχεύουν στην καλλιέργεια ελεύθερων ανθρώπων με δημοκρατικό και ανθρωπιστικό ήθος.
Έτσι, αρχίζει, πλέον, αργά αλλά σταθερά, να γίνεται γνωστή στην Ευρώπη η κριτική των κειμένων που περιλαμβάνουν, την προσδοκία του «κοινού καλού» και να αποκαλύπτονται τα δομικά προβλήματα ως προς την αντίληψη και τον ορισμό της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η κριτική που ασκείται σε αρχές και ιδέες κάποιων φιλοσόφων, που αποκαλύπτουν τις αγωνιώδεις προσπάθειές τους να εφεύρουν και να προτείνουν τρόπους, προκειμένου να εξαπατηθούν οι πολίτες και να πειστούν ή και να υποχρεωθούν ακόμη, με συγκεκριμένες απειλές και τιμωρίες, έτσι ώστε να παραιτούνται από την προσωπική τους ελευθερία και διαφορετικότητα της σκέψης ή της βούλησης και να ακολουθούν μια άλλη λογική, εκείνη του πολιτικού τους ηγεμόνα.
Το επικίνδυνο είναι ότι η ιδεολογική βάση του διαφωτισμού χρησιμοποιείται και σήμερα σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, για να στοιχειοθετείται πάνω σε αυτήν, η επικράτηση του «κοινού καλού» και η απαίτηση από τον πολίτη να αρνηθεί το δικό του προσωπικό καλό και να το ακολουθήσει.
Ταυτόχρονα, λόγω της ταχύτητας που τρέχει η κοινωνία της πληροφορίας, συντομεύει το διάστημα, εντός του οποίου αποκαλύπτονται τα πάντα και, φυσικά, όλα όσα σχετίζονται με το υποσχόμενο στους ευρωπαίους πολίτες «κοινό καλό», από τους σύγχρονους διαφωτιστές ευρωπαίους πολιτικούς ηγεμόνες.
aktines
DIABOLO EST DEUS INVERSUS
(=Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ)
Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, ἐδημιουργήθησαν πλείστες ὀργανώσεις Σατανισμοῦ, ἕκαστη ἔχουσα τὴν δική της κοσμοθεωρία καὶ ἀντίληψι τῆς πραγματικότητος, μὰ καὶ τοῦ Σατανισμοῦ. Οἱ διαφορὲς εἶναι ριζικὲς μεταξύ τους καὶ συνεπῶς δὲν μποροῦν να βρίσκωνται στὴν ἴδια θρησκευτικὴ κατηγορία. Κάποιες δὲ ἐξ αὐτῶν, δὲν μποροῦν κἃν νὰ θεωρηθοῦν θρησκευτικὲς ὀργανώσεις, κάτι ποὺ ἄλλως τε δὲν ἐπιδιώκουν. Ὁ αὐτοαποκαλούμενος ὡς Σατανιστικὸς χῶρος, ἔχει γεμίσει ἁπὸ νεοεποχίτικα σκουπίδια ποὺ ὄντα ἐπηρεασμένα ἁπὸ τὴν μόδα καὶ μόνο, δηλώνουν Σατανιστές. Ἄλλοι ἐξ αὐτῶν, ἔχουν ἄμεση σκοπιμότητα ἁπ' αὐτὰ ποὺ δηλώνουν καὶ ὑποστηρίζουν, εἴτε αὐτὰ εἶναι θρησκευτικὰ κηρύγματα, εἴτε εἶναι ἄλλο ἔνα εἶδος ἀθεϊσμοῦ καὶ ἐμφανοῦς χειραγωγήσεως τῶν ἀνίκανων καὶ φαντασμένων πελατῶν τους, ποὺ θεωροῦν τοὺς ἐαυτούς τους ἐπαναστάτες ὑποστηρίζοντες τίποτε παραπάνω ἀπ' τὸ κοινωνικὰ ἀποδεκτὸ, ἐπιχρυσωμένο ὅμως μὲ φιλοσοφικὴ ἐγωπάθεια, ἀνηθικότητα καὶ ἀσυδοσία, ἔχοντες καὶ τὸ θράσος νὰ ὑποστηρίζουν ἀνοικτὰ τὶς κατάπτυστες καὶ ἐμετικές τους πράξεις δίχως ὑποκρισία. Τὰ συγκεκριμένα σκυλάκια τῶν ἑβραίων νταβατζήδων τους, ποὺ πιστεύουν ὅτι ἐπαναστατοῦν διὰ τῆς πορνείας καὶ τοῦ ὑλισμοῦ ποὺ οὔτως ἣ ἄλλως κυριαρχοῦν παντοῦ σήμερον, διαπράττουν βλασφημία μὲ τὸ νὰ τιτλοφοροῦνται ὡς Σατανιστές.
Ὁ ἀληθινὸς σκοπὸς τοῦ Σατανιστοῦ δὲν εἶναι ἄλλος ἁπ' τὴν κατανόησι τῆς θέσεώς του στὸ σύμπαν καὶ ἡ ὑποταγή του σὲ Αὐτὸ ποὺ γνωρίζει πλέον ὅτι εἶναι ἀνώτερό του καὶ σὲ αὐτὴ τὴ ζωὴ ἦρθε ἁπλῶς γιὰ νὰ τελέση τὸ θέλημά Του στὴν γῆ, ἀποβλέποντας ταυτοχρόνως καὶ στὴν μεταθανάτια Ἀβυσσικὴ ἀνταμοιβὴ τῶν θεοσεβούμενων πράξεών του. Οἱ πράξεις αὐτὲς τελοῦνται ἠθελημένα ἁπὸ τὴν Ἀριστοκρατία ποὺ ὑποχρεοῦται νὰ καθοδηγῆ τὴν μάζα στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ κι ἐκείνη θὰ ἦναι ὑποχρεωμένη νὰ ὑπακούη ἐν εἴδει ἀνάγκης νὰ μὴν πέση ἐπάνω της ἡ τιμωρία ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, τὸν Ὁποῖον ἐτόλμησε νὰ προσβάλλη βλασφημικῶς μὲ τὴν ἄρνησί της νὰ Τὸν τιμήση μὲ τὸν ἀπαιτούμενο ζῆλο.
Τιουτοτρόπως, ἀπώτερος καὶ θεόπνευστος σκοπὸς τῆς ἀληθοῦς Σατανιστικῆς καὶ Φασιστικῆς κοινωνίας, καθίσταται ἡ παρουσία τοῦ Θείου σὲ κάθε τομέα καὶ ἡ ἐξυπηρέτησι αὐτοῦ διὰ οἱουδήποτε τρόπου... ἕνα ἀνελέητο, φανατικό, μεσαιωνικὸ καὶ σκοταδιστικὸ κυνήγι "μαγισσῶν" ἐν ὀνόματι τῆς Θρησκείας καὶ τοῦ Ἔθνους, μὲ ἐχθρὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Διαβόλου καὶ τοῦ Περιούσιου Λαοῦ Του καὶ μὲ ὅπλο τὴν τυφλὴ πίστι στὴν Ἐθνικὴ πλέον Θρησκεία, ἤτοι τὸν Σατανισμό. Ἔνα κυνήγι ποὺ θὰ τιμωρῆ τοὺς ἀνήθικους καὶ τοὺς ἄπιστους. Θὰ ξυλοκοπῆ τὶς ἄσεμνες, θὰ ἀνατινάζη ἀχλάδια στο πετσοκομμένο μουνὶ τῶν μοιχαλίδων, θὰ λιθοβολῆ τὶς πόρνες, θὰ βασανίζη τοὺς ἀνίκανους νὰ προσαρμοσθοῦν σὲ αὐτὴ τὴ κοινωνία λόγω τῆς συμπόνοιας, παθητικῆς ἀνοχῆς καὶ φιλανθρωπίας τους καὶ θὰ ὑπηρετῆ τὸν Θεὸ ὅπως Ἐκεῖνος θέλησε.
Ἡ δημιουργία μιᾶς τέτοιας κοινωνίας, δὲν θὰ γίνη μὲ διαλόγους, οὔτε μὲ ἀποδεκτικότητα ἐκ μέρους τῆς σημερινῆς μάζας, οὔτε μὲ ψήφους. Μὰ μὲ ἐπαναστατικὲς πράξεις ἐναντίον στόχων, μέχρι νὰ ἐπιτευχθῆ ἡ συγκέντρωσι ὅλων τῶν Ἀρίστων στὴν σκέψι, σὲ μία μόνο Σατανιστικὴ Φασιστικὴ ὀργάνωσι, κάτω ἁπ' τὰ φτερὰ τοῦ Δράκου. Αὐτοί, ὑπὸ τὴν σκέπη Ἐκείνου καὶ χρησιμοποιῶντες τὶς δυνάμεις ποὺ προσφέρει ἡ ἀπόκρυφιστική Του γνώσι, θὰ δημιουργήσουν τὴν νέα γενιὰ φανατισμένων Σατανιστῶν, ἕτοιμων νὰ θυσιασθοῦν γιὰ τὴ Θρησκεία καὶ τὸ Ἔθνος, δίχως νὰ ἐπιδέχωνται κανενὸς εἴδους διάλογο μὲ τοὺς ἀρνητὲς αὐτῶν.
Ἡ ριζικὴ ἀλλαγὴ τῆς κοινωνίας εἶναι ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τοῦ ἀληθινοῦ καὶ ἐπαναστατικοῦ Σατανισμοῦ. Ἡ ἀντιστροφὴ τῆς ἠθικῆς ποὺ πηγάζει ἁπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία μὲ τὴν ὁποία προίκησε ὁ αἰσχρὸς δημιουργὸς τὰ δημιουργήματά του καὶ ἁπ' τὴν ὁποία θὰ ξεφύγουν μόνο μέσω Αὐτοῦ...
Η ΓΝΩΣΙ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ
Ὁ Ἀποκρυφισμός, ἤτοι ἡ συνεύρεσι τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὶς ἀνώτερες ἐσωτερικὲς καὶ ἐξωτερικὲς δυνάμεις ἐν εἴδει ἀνάγκης ὑπερβάσεως τῆς ἀνθρώπινης ὑποστάσεώς του καὶ τῶν φυσικῶν νόμων τῆς ὕλης μέσω ἐκεινῶν, εἶναι ἔνα ἀδιάσπαστο σκέλος τοῦ Σατανιστικοῦ Δρόμου, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν πιὸ κατακριτέων ἐλευθεριακῶν καὶ ἄνομων ἐκφάνσεών του. Ἡ μαγεία ὑπάρχει καὶ εἶναι ἡ ἰκανότητα νὰ ἀλλάζουν τὰ μελλούμενα διὰ τῆς δυνάμεως τῆς θελήσεως τοῦ μάγου ἐφ ὅσον αὐτὴ συμπνέη μὲ τὴν θέλησι τῶν ἐξωκοσμικῶν ὀντοτήτων τῶν ὁποίων ἡ συνεργασία εἶναι ἀπαραίτητη. Ὅλοι οἱ μάγοι δὲν εἶναι Σατανιστές, ὅλοι οἱ Σατανιστὲς ὅμως εἶναι μάγοι, ἀσχέτως τῶν νεοτερίστικων, ὑλιστικῶν ἀθεϊστικῶν θεωριῶν ποὺ κυκλοφοροῦν πλέον στὸν ὑποτιθέμενο χῶρο τοῦ "Σατανισμοῦ". Ἡ επιστήμη τὴν ἀπορρίπτει δὶ ὅτι δὲν δύναται νὰ τὴν ἐξηγήση. Ἡ ἐπιστήμη ὅμως, μόνο παρακμή, ἀνηθικότητα, ἀμφισβήτησι, ἀδυναμία καὶ παθητικότητα ἔχει ἐπιφέρει σὲ ὅσες σιχαμένες κοινωνίες ἐκυριάρχησε, γι' αὐτὸ καὶ ἡ ὕπαρξί της ἀποτελεῖ ἐχθρὸ τοῦ Σατανισμοῦ καὶ τῆς Διαβολιστικῆς κοινωνίας καὶ ἡ γνώμη της σὲ οἰοδήποτε θέμα, περιττή καὶ ἄχρηστη. Ἡ δὲ χρήσι της πρέπει νὰ περιορίζεται μονάχα στὴν δημιουργία ὄπλων, κυρίως μαζικῆς καταστροφῆς, ὥστε νὰ ἦναι ἐπιτυχέστερες οἱ ὅποιες κατακτήσεις.
Ὁ ὄχλος, ἤτοι ἡ ἀστικὴ τάξι, ὑπάρχει γιὰ νὰ ὑπηρετῆ ἀνώτερες ἁπ' αὐτὴν κοσμικὲς καὶ ἐξωκοσμικὲς δυνάμεις, δήλα δῆ τὴν ἐλὶτ Ἀρίστων ποὺ ἔχει τὴν ὑποχρέωσι νὰ τῆς κάνη τὴν ὑπέρτατη τιμὴ νὰ τὴν καθοδηγῆ διὰ οἱουδήποτε τρόπου πρὸς τὴν ἐκτέλεσι τοῦ θελήματος τῶν προαναφερθέντων ἀνωτέρων ἁπ' αὐτὴν δυνάμεων... τοὺς Θεούς. Οἱ Ἄριστοι, ὑπηρετοῦν τὴν θέλησι τοῦ Θεοῦ μέσω τῶν προσωπικῶν τους μαχῶν, μὰ κυρίως μέσω τῆς καθοδηγήσεως τοῦ πλήθους μὲ τὴν προϋπόθεσι ὅτι αὐτὸ πράττει ἄνευ σκέψεως, γιατὶ οἱαδήποτε σκέψι ἐπάνω στοὺς νόμους καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, θὰ ἦναι λανθασμένη καὶ ἐνδεχομένως θὰ πηγάζη ἁπὸ τὴν προσπάθεια τῆς ὕλης νὰ κυριαρχήση ἔναντι τῆς ψυχῆς, συνεπῶς μπορεῖ νὰ δημιουργήση μονάχα ἀνηθικότητα, ἐναντίωσι στὴν Ἀγιότητα καὶ Ἀριστότητα καὶ ἀμαρτία.
Ἡ κατανόησι τῆς ἀμαρτίας ἀποτελεῖ τὸ ἐμπόδιο τοῦ κακοῦ ἐαυτοῦ τῆς ἔκαστης ὑπάρξεως, νὰ κυριαρχήση ἔναντι τοῦ καλοῦ. Ὁ μὲν καλὸς ἐαυτὸς ὑπηρετεῖ τὴν θέλησι τοῦ Κυρίου καὶ ἐπιθυμεῖ μονάχα τὴν εὐχαρίστησί Του μέσω τῆς ὁποίας πρέπει νὰ εὐχαριστιέται καὶ ὁ ἴδιος καὶ ὁ δὲ κακὸς ὑπηρετεῖ τὶς ὑλικὲς ψευδαισθήσεις ποὺ δημιουργοῦν ψυχικὴ κατάπτωσι καὶ ντροπὴ. Στιγμιαίες ὑπάνθρωπες ἠδονές, ἔναντι αἰώνιας Ἀγιότητος, ἐκτελέσεως τοῦ Θεϊκοῦ Θελήματος καὶ ἰκανοποιήσεως τῶν ἀνωτέρων πεδίων τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου.
Τιουτοτρόπως, ἀκόμη καὶ μία κατώτερη ὕπαρξι ποὺ ζεῖ μονάχα γιὰ νὰ ἄρχεται καὶ δὲν νοεῖται νὰ ἀσχολῆται μὲ γνωστικιστικὲς πρακτικές, καθῶς ἡ γνώσι ἀνήκει μονάχα στοὺς καθοδηγητὲς καὶ ὄχι στοὺς ἀκολούθους, μπορεῖ νὰ σωθῆ καὶ νὰ φτάση στὴν προσωπικὴ καθαρότητα καὶ ἐνδεχομένως καὶ Ἀγιότητα, ποὺ ξεκινᾶ καὶ τελειώνει εἴτε στὴν σκουριασμένη ἁπὸ τυλιγμένα σπλάχνα αἰχμὴ τοῦ μαχαιριοῦ, εἴτε στὸν καπνὸ τοῦ καυτοῦ ὄπλου.
πηγή: sanatorion.blogspot.com