»Hate is the weapon of absolute predominance and the sword of the destruction of whole divine and world order. Hate is the manifestations.of Satan in the Infernus ones. Hate is Baalsenoth, the Devil incarnated in the flame of pimordial hostility. The demonized Priests of genuine Hate plough the world with misanthropic ideologies and sow the seed of suffering and horror» ©AMSG (=»Το μίσος είναι το όπλο της απόλυτης κυριαρχίας και το σπαθί της καταστροφής ολόκληρης της θεϊκής και παγκόσμιας τάξης. Το μίσος είναι οι εκδηλώσεις του Σατανά στους Κολασμένους. Το μίσος είναι ο Μπααλσενόθ, ο Διάβολος που ενσαρκώθηκε στη φλόγα της πρωταρχικής εχθρότητας. Οι δαιμονισμένοι Ιερείς του γνήσιου Μίσους οργώνουν τον κόσμο με μισανθρωπικές ιδεολογίες και σπέρνουν το σπόρο του πόνου και του τρόμου»)
Ἡ ἠρεμία εἶναι μία κατάστασι ἀδράνειας, τὴν ὁποία μία Σατανικὴ φύσι δὲν ἠμπορεῖ νὰ δεχθῆ, οῦσα κυριολεκτικῶς ἐξηρτημένη ἁπὸ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ ἐαυτοῦ της ἔναντι τῶν ἄλλων καὶ τὴν ἰκανοποίησι τῆς σκαιότητός της. Ἀντιφάσκει μὲ τὴν ἰδεολογία τοῦ Σατανισμοῦ ὁ ἐγκωμιασμὸς καὶ ἡ ὑποστήριξι κάποιου ἐπειδὴ ὑπῆρξεν θύμα, γι' αὐτὸ καὶ οἱ χριστιανικὲς πράξεις μίσους ἐναντίον οἱουδήποτε λαοῦ, γιὰ τὸν Σατανιστὴ εἶναι πρότυπο καὶ παράδειγμα πρὸς μίμησιν, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ Μεσαιωνικὴ Ἱερὰ Ἐξέτασι καὶ ὄχι ἐργαλεῖα ἐπιθέσεως πρὸς τὸν ἐχθρὸ ἐν εἴδει ὑποκριτικῆς ἀνάγκης γνωστοποιήσεως τῆς ἀληθείας στὸν κόσμο καὶ ἐπιθυμίας δικαιώσεως τοῦ θύματος (σ.σ. τέτοιες πρακτικὲς ἄλλως τε, ξεχειλίζουν δημοκρατισμὸ ἀφ οὖ χρησιμοποιοῦν τὴν ἤδη ὑπάρχουσα γαμημένη θυματολατρικὴ ἠθικὴ τοῦ κόσμου): «Όποιος επιχειρεί να διαμορφώσει μια προσωπική άποψη περί του Θεού η οποία είναι αντίθετη με το Εκκλησιαστικό δόγμα πρέπει να καίγεται χωρίς οίκτο» - Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ
Η θεολογική διαστρέβλωση που αναφέρεται στον τίτλο του παρόντος άρθρου, αφορά με δυο λόγια την αντίθετη παρουσίαση του χριστιανισμού και του σατανισμού, κυρίως τις τελευταίες δεκαετίες προσπαθώντας να πετύχει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια που λένε ως εξής: Από τη μια να παρουσιαστεί ο χριστιανισμός ως δολοφονικός με σκοπό να φανατίσει τους πιστούς του για να συγκρουστούν με τους μουσουλμάνους προς όφελος της πανθρησκείας (όπως θα θυμηθούμε εν συνεχεία από χριστιανικό δημοσίευμα), ενώ από την άλλη να παρουσιαστεί ο σατανισμός στους σύγχρονους πιστούς του ως ειρήνη και αδελφοσύνη με σκοπό να χτυπήσουν και εκείνοι τον ‘’δολοφονικό’’ ή ‘’καταπιεστικό’’ τάχα μου χριστιανισμό ώστε να επιτευχθεί το ίδιο αποτέλεσμα! Τουτέστιν, διαμέσου της πανθρησκείας ή μιας παγκόσμιας θρησκείας με άλλα λόγια που μας λέει ότι όλες οι θρησκείες στον ίδιο θεό πιστεύουν ή οδηγούν τάχα μου και έτσι δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχίζουν να υπάρχουν ξεχωριστά μεταξύ τους, να επέλθει αυτή η παγκόσμια ειρήνη ή αδελφοσύνη και σε θρησκευτικό επίπεδο πέρα από πολιτικό ώστε να ολοκληρωθεί ανεμπόδιστα το Μεσσιανικό όραμα των εβραίων, ως εξής κατά τας Γραφάς:
Ησαΐας 2,3 Πολλά έθνη θα προστρέξουν εκεί και θα λέγουν το ένα στο άλλο. “εμπρός, ας αναβώμεν στο όρος του Κυρίου, στον ναόν του Θεού του Ιακώβ. Εκεί ο Θεός θα αναγγείλη και θα καταστήση γνωστήν εις ημάς την οδόν αυτού, εις την οποίαν πρέπει να πορευθώμεν. Διότι από το όρος Σιών θα εξέλθη ο νέος Νομος και από την Ιερουσαλήμ θα κηρυχθή ο λόγος του Κυρίου. 4 Θα κάμη κρίσιν ο Θεός μεταξύ όλων των εθνών και ως ανώτατος νομοθέτης και κριτής θα ελέξη πολύν λαόν. Και έτσι οι τότε εχθροί και πολέμιοι μεταξύ των θα μετατρέψουν τα μαχαίρια των εις αλέτρια και τα δόρατά των εις δρεπάνια και δεν θα σηκώση πλέον έθνος εναντίον άλλου έθνους μαχαίρας, δια να πολεμήση κατ' αυτού και δεν θα μανθάνουν πλέον οι άνθρωποι την τέχνην να πολεμούν ο ένας εναντίον του άλλου”
Επειδή όμως η Καινή Διαθήκη που ήρθε έπειτα, μας διευκρινίζει μέσα από την Αποκάλυψη του Ιωάννη ότι η παραπάνω προφητεία που δόθηκε από τον Ησαΐα στην Παλαιά Διαθήκη δεν αφορά τον επίγειο κόσμο μας (Αποκ. 21,1 Και είδα νέον ουρανόν και νέαν γην, διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη, με την ουσίαν και την μορφήν που είχαν, σαν φθαρτοί και άστατοι που ήσαν, έφυγαν), όπως αντιθέτως περιμένουν οι εβραίοι επειδή περιορίζονται θεολογικά μόνο στην Παλαιά Διαθήκη και στο Ταλμούδ, τότε υποχρεωτικά θα πρέπει να επιβληθεί μια τέτοια παγκόσμια ειρήνη και δια της βίας αν χρειαστεί σε περίπτωση που θα υπάρξουν διαφωνούντες μαζί τους, διαφορετικά αν θα αφήνονταν ελεύθερα να επιλέξει κάποιος εάν θέλει κάτι τέτοιο ή όχι επειδή θα θέλει κάτι άλλο δικό του, πάντα θα εμφανίζονταν αντιδράσεις που πιθανόν θα προκαλούσαν και πολέμους για να ζήσουν με τον τρόπο που θα ήθελαν εκείνοι οι διαφωνούντες. Για παράδειγμα, αν δεν επαναστατούσαν ποτέ κάποιοι Έλληνες απέναντι στους Οθωμανούς προκαλώντας πόλεμο, τότε θα συνεχίζαμε να ζούμε σκλαβωμένοι μέχρι σήμερα σε εκείνους για να διατηρηθεί το καθεστώς της ειρήνης! Όταν σας μιλάνε συνεπώς κάποιοι για παγκόσμια ειρήνη και αδελφοσύνη όλων των λαών, πάντα θα πρέπει να έχετε κατά νου ότι θα υπάρχουν με άλλα λόγια κάποιοι για να την επιβάλλουν και σε όποιον δεν θελήσει να την αποδεχτεί γιατί θα επιθυμεί να ζήσει διαφορετικά, στερώντας με τον ίδιο τρόπο αυτή του την ελευθερία όπως το προσπάθησαν και οι Τούρκοι τότε απέναντί μας κατά την επανάσταση εναντίον τους. Κατανοούμε συνεπώς ότι σε αυτή την περίπτωση ο πόλεμος ήταν που μας ελευθέρωσε και όχι η ειρήνη που μας σκλάβωνε μέχρι τότε, άρα και μια παγκόσμια ειρήνη σημαίνει στην πραγματικότητα παγκόσμια σκλαβιά σε εκείνους που θα μας την επιβάλλουν, δηλαδή οι εβραιοσιωνιστές εν προκειμένω όπως διαβάσαμε πρωτύτερα. Μπορεί να είναι όμως ποτέ σατανική μια τέτοια (παγκόσμια και μη) ειρήνη ή αδελφοσύνη σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά του Σατανά; Για να το δούμε αυτό αρχικά από γραπτά Μασόνων και όχι από χριστιανισμό στην περίπτωση που ισχυρίζονται κάποιοι ψευτοσατανιστές ότι διαστρέβλωσε τον Σατανά και τον παρουσίασε κακό ενώ δεν ήταν (χωρίς ποτέ να παρουσιάζουν όμως αρχαιότερα από τη Βίβλο γραπτά περί Σατανά με το ίδιο όνομα αλλά με καλοσυνάτα χαρακτηριστικά όπως λένε):
Διαβάζοντας κάποιος το παραπάνω φωτογραφικό κείμενο από το Μασονικό βιβλίο του εβραίου Ελιφάς Λεβί εν ονόματι ‘’Τυπικόν της Υψηλής Μαγείας’’, έκπληκτος θα διαπιστώσει όχι μόνο την απάρνηση του Σατανά που γίνεται γκρεμίζοντας συθέμελα κάθε (χριστιανική και μη) προπαγάνδα περί ‘’σατανικής’’ Μασονίας και για αυτό το συγκεκριμένο κείμενο δεν θα το βρείτε πουθενά αλλού δημοσιευμένο εκτός από εμάς, αλλά και ότι ο Σατανάς ταυτίζεται με τον φανατισμό και την Ιερά Εξέταση που υποτίθεται ότι αφορούσαν τον χριστιανισμό! Στο άλλο του βιβλίο τώρα που καλείται ‘’Η Βίβλος της Ελευθερίας’’, πληροφορούμαστε επ’ αυτού και κάποια άλλα συγκλονιστικά κείμενα επίσης αποκλειστικά από εμάς δημοσιευμένα μέχρι τώρα:
‘’Οι Ιουδαίοι γνώρισαν το είναι του Θεού, οι Χριστιανοί λάτρευσαν μέσα στο Ευαγγέλιο την αιώνια γονιμότητα της νοημοσύνης του, και τα τέκνα του Πνεύματος θα δεχθούν την ανεξάντλητη αγάπη του. Έτσι ο Θεός αποκαλύφθηκε τρεις φορές στον κόσμο, πάντοτε διαφορετικός και πάντοτε ο ίδιος. Και κάθε μία από αυτές τις αποκαλύψεις του προαναγγέλθηκε από μία ένδοξη ανυπακοή και από μία νέα θυσία του ανθρώπου στην ελευθερία που τον καθιστά Θεό…Συμφορά σ’ αυτούς που εξέλαβαν τον Θεό ως τύραννο: γιατί θα απορριφθούν στα εξώτερα σκότη, και εκεί θα συνταράσσονται για να βρουν την αγάπη, και δεν θα τη βρίσκουν: διότι η αγάπη κατοικεί στο φως μαζί με την αγία ελευθερία. Δόξα στον Πατέρα, στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα’’
(σ.σ. κεφάλαιο ‘’Η Τριάδα’’, σελ. 26-27)
‘’Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Χριστός, πεθαίνοντας, έκρινε τους δημίους του. Και γι’ αυτόν τον λόγο ο Ιωάννης ο Χούσιος, ευρισκόμενος στην πυρά, κατακεραυνοβόλησε το σύνολο των κακών κι έκανε να κοκκινίσει αυτός που κρατούσε τότε την εξουσία του Σατανά. Γιατί οι βασιλείς αυτού του διεφθαρμένου κόσμου είναι τα τέκνα του διαβόλου, και οι ισχείς του είναι οι ισχείς της κολάσεως, και τολμούν να βασιλεύουν εν ονόματι του Χριστού’’
(σ.σ. κεφάλαιο ‘’Η Ελευθερία’’, σελ. 43)
‘’Ο Χριστός είναι το θύμα της ελευθερίας, ο καταστροφέας του εγκληματικού κόσμου και ο Θεός της επαναστάσεως…Όπως και ο Μωϋσής, διαφεύγει στην έρημο, και μπαίνει στον πειρασμό από το πνεύμα του εγωισμού, όμως του προκαλεί σύγχυση με την τριπλή του ισχύ, και ο ουρανός υποτάσσεται στον νικητή του Σατανά…Μιας και δεν μπορεί να λυτρώσει την πατρίδα του, ο Χριστός θα πεθάνει για ολόκληρο τον κόσμο…Αποκαλύπτεται στον κόσμο η τριπλή ανθρώπινη αξιοπρέπεια: ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα. Διαφορετικά ο θάνατος, προσθέτει η εμπειρία των αιώνων. Και πράγματι ο θάνατος βασιλεύει όπου δεν θριαμβεύει η ζωή, και η ζωή είναι η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφότητα’’
(σ.σ. κεφάλαιο ‘’Ο Χριστός’’, σελ. 59-60)
‘’Και έπεσες σαν τον κεραυνό από τον ουρανό όπου ο ήλιος σε έπνιγε με την λάμψη του, για να διασχίσεις με τις δικές σου ακτίνες τον σκοτεινό και μυστηριώδη ουρανό της νύχτας…Κι όταν η νύχτα θα έχει νικήσει τα σκότη, συ δεν θα σβήσεις μοναχικό αστέρι, αλλά θα εξακοντιστείς με την φροντίδα του ήλιου, του οποίου οι ακτίνες δεν θα σβήσουν ποτέ πια την λάμψη σου. Θα επανέλθεις νικηφόρος και θα είσαι γύρω από τον Θεό ως διάδημα δόξας, θα λάμπεις πάνω στην καρδιά του σαν διαμάντι. Ο Πατέρας θα σε οπλίσει με τον κεραυνό του, ο Υιός θα σου δώσει ένα σκήπτρο επιστεγασμένο με σταυρό, και το Πνεύμα, με την μορφή νεαρής παρθένου με γλυκύ χαμόγελο, θα θέσει στο σημαδεμένο πρόσωπό σου τον πρώτο ασπασμό της αγάπης του. Και θα αποκληθείς το φως του κόσμου, πανέμορφος άγγελος της ελευθερίας. Όχι, δεν είσαι το πνεύμα του κακού, γενναιόδωρο πνεύμα της ανταρσίας και της ευγενικής υπερηφάνειας…Και ο Χριστός ο οποίος, μέσα στον ουρανό που βασιλεύει, εξακολουθεί να είναι στεφανωμένος μ’ αγκάθια, θα λάβει από τα χέρια σου ένα χρυσό στέμμα…Το πνεύμα της αγάπης είναι μία μεγάλη πυρά και κατακαίει το μίσος, είναι μια λίμνη φωτιάς πάντοτε ακίνητη και πάντοτε ενεργή. Και η κόλαση και ο θάνατος ρίχτηκαν μέσα σ’ αυτή την λίμνη του πυρός, και στο εξής δεν θα είναι πια’’
(σ.σ. κεφάλαιο ‘’Εωσφόρος’’, σελ. 29)
‘’Ο άγγελος του δεσποτισμού είναι ο άγγελος του φόνου και της απάτης…Το πνεύμα του κακού δεν είναι ο Εωσφόρος, ο ένδοξος ρέμπελος, είναι ο Σατανάς, ο άγγελος της κυριαρχίας και της δουλείας. Ο Σατανάς είναι αυτός που θέτει σε πειρασμό τον κόσμο, και ο Εωσφόρος είναι αυτός που τον σώζει κάνοντάς τον να εξεγερθεί ενάντια στον Σατανά. Ο Σατανάς είναι ο πατέρας του νόμου, ο Εωσφόρος είναι ο πατέρας της χάριτος. Ο δεσποτισμός είναι ο θάνατος, και η ελευθερία είναι η ζωή. Ο δεσποτισμός είναι η σάρκα, και η ελευθερία είναι το πνεύμα. Ο δεσποτισμός είναι η κόλαση, και η ελευθερία είναι ο ουρανός’’
(σ.σ. Ελιφάς Λεβί, βιβλίο ‘’Η Βίβλος της Ελευθερίας’’, κεφάλαιο ‘’Η Πτώση των Αγγέλων’’, σελ. 33-34)
Και μόνο από αυτά τα κείμενα μπορούμε να καταλάβουμε ότι η Μασονική ‘’Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφότητα’’ σχετίζεται με τον Χριστό και όχι με τον Σατανά, αλλά και ότι η Μασονία αναφέρεται στον Χριστό ή σε κάτι παρόμοιο οντολογικά όταν μιλάει για Εωσφόρο αντί στον δικό μας αντίχριστο Σατανά της Βίβλου που τον καταδικάζει! Για να μπορέσετε να αντιληφθείτε έτσι από που ξεκίνησε όλη αυτή η προπαγάνδα περί καλού Εωσφόρου χωρίς να αναφέρεται όμως στον Βιβλικό Σατανά στην πραγματικότητα (όπως διαβάσαμε πιο πάνω), με σκοπό να παρασύρει σατανιστές σε Μασονικές στοές και έτσι ανεμπόδιστα να ολοκληρωθεί αυτό το πανθρησκευτικό σχέδιο που επίσης περιγράφει ο Ελιφάς Λεβί στο ίδιο βιβλίο:
‘’Ιδού η λύση των αριθμών και η αιώνια επίδειξη της ενότητας. Ένας λαός, ένας Θεός, ένας νόμος, ένας βασιλέας. Κι ο Θεός θα είναι ο λαός, κι ο νόμος θα είναι ο Θεός, κι ο βασιλέας θα είναι ο νόμος. Η δικαιοσύνη και η ειρήνη θα βασιλεύσουν επί πάντων, κι όλοι θα έχουν ως διερμηνέα έναν υπηρέτη του λαού, βοηθούμενο από ένα συμβούλιο σοφών ανθρώπων, που θα είναι ο φρουρός των θησαυρών του Κράτους. Οι θησαυροί του κράτους θα είναι η σοφία και η αγάπη. Ο χρυσός θα χρησιμεύει πια μονάχα για να φτιάχνουμε αγάλματα σπουδαίων ανθρώπων. Ο βασιλιάς θα είναι ένας άνθρωπος του μόχθου που θα θυσιάζεται για όλους: επίσης, θα επιθυμεί να απαλλαγεί απ’ αυτό το φορτίο, και η μόνη του φιλοδοξία θα είναι η μεγαλύτερη αγάπη των ανθρώπων. Ο λόγος του βασιλιά θα είναι ο λόγος του νόμου. Επίσης, θα είναι δίκαιος όπως η ζυγαριά και κοφτερός όπως το ξίφος. Γιατί ο βασιλιάς θα είναι ο αντιπρόσωπος του λαού, κι ο λαός θα είναι μονάρχης και υπέρτατος αρχιερέας: ο άνθρωπος θα ζει και θα βασιλεύει αθάνατος, και θα είναι ο άνθρωπος – Θεός, ο λαός – Χριστός, ο ενσαρκωμένος Λόγος. Κι όταν ο Χριστός γίνει λαός, θα παραδώσει τον κόσμο στα χέρια του πατέρα του, και θα πάει να καθήσει στα δεξιά του Θεού. Και η βασιλεία του δεν θα έχει τέλος. Αμήν’’
(σ.σ. κεφάλαιο ‘’Το Μέλλον’’, σελ. 112)
‘’Όλα τα χαρακτηριστικά που είχε παρουσιάσει η διαδοχική τέχνη των εθνών, θα συνενωθούν και θα σχηματίσουν την πλήρη εικόνα του Θεού. Η Ιερουσαλήμ θα οικοδομήσει τον ναό του Γιεχωβά πάνω στο πρότυπο που προφήτεψε ο Ιεζεκιήλ, κι ο Χριστός, νέος και αιώνιος Σολομών, θα ψάλλει εκεί, κάτω από τα φατνώματα τα φτιαγμένα από κέδρο και κυπαρίσια, τους γάμους του με την σύζυγο του άσματος. Όμως ο Γιεχωβά θα έχει αφήσει κατά μέρος τον κεραυνό του για να ευλογήσει και με τα δυο του χέρια τους μνηστήρες: θα εμφανισθεί χαμογελώντας ανάμεσα στους δύο συζύγους και θα αγαλλιάζεται ακούγοντας να τον αποκαλούν πατέρα. Ωστόσο, η ποίηση της Ανατολής, μέσα στις μαγικές αναμνήσεις της, θα εξακολουθεί να τον αποκαλεί Βράχμα και Δία. Η Ινδία θα διδάξει στα μαγεμένα κλίματά μας τους θαυμαστούς μύθους του Βισνού, κι εμείς θα δοκιμάσουμε, πάνω στο ακόμα ματωμένο μέτωπο του πολυαγαπημένου μας Χριστού, το τριπλό μαργαριταρένιο στέμμα της μυστικιστικής Τριμούρτι. Η εξαγνισμένη Αφροδίτη, κάτω από το πέπλο της Μαρίας, δεν θα κλαίει πια για τον Αδωνί της, ο Σύζυγος αναστήθηκε για να μην πεθάνει πια, κι ο καταχθόνιος κάπρος βρήκε τον θάνατο μέσα στην παροδική νίκη του. Εγερθείτε, ναοί των Δελφών και της Εφέσσου, ο Θεός του φωτός και των τεχνών κατέστη ο Θεός του κόσμου, κι ο Λόγος του Θεού θέλει κάλλιστα να αποκαλείται Απόλλων…Ας λατρεύσει η Ανατολή τον Ιησού Χριστό μέσα στα τζαμιά, πάνω στους μινεράδες μιας νέας Αγίας Σοφίας, ας ανυψωθεί ο σταυρός εν μέσω του μισοφέγγαρου…Όλη η γη ενδεδυμένη με πλούσια ενδύματα που της τα κέντησαν όλες οι τέχνες, δεν θα είναι παρά ένας θαυμάσιος ναός του οποίου ο αιώνιος ιερέας, θα είναι ο άνθρωπος…Όταν η ψυχή, έχοντας φθάσει σ’ ολόκληρη την ισχύ της, θα κατασκευάσει για τον εαυτό της ένα σώμα κατ’ εικόνα της. Εκεί θα είναι η βασιλεία των ουρανών επί της γης. Και τα σώματα θα είναι οι ναοί της ψυχής, όπως το αναγεννημένο σύμπαν θα είναι ο ναός του Θεού. Και οι ψυχές, και η μορφή και η σκέψη, κι ολόκληρο το σύμπαν θα είναι Θεός. Αμήν! Αμήν! Αμήν!’’
(σ.σ. κεφάλαιο ‘’Ο Ναός’’, σελ. 113-115)
Το χριστιανικό δημοσίευμα που θα ακολουθήσει τώρα στο παρόν ιστολόγιο αυτή τη φορά, επίσης εξηγεί γιατί ο φανατισμός με την Ιερά Εξέταση και τις Σταυροφορίες έγιναν μόνο κατ’ όνομα ‘’χριστιανικά’’ αφού κατασκευάστηκε Θεός που δεν υπάρχει (δηλ. σαν είδωλο όπως βόλευε τους Σταυροφόρους και όχι όπως τον παρουσίασε η Βίβλος πραγματικά) υπηρετώντας τον Σατανά αντιθέτως, αλλά και πως χρησιμοποιήθηκε αυτή η μισαλλοδοξία για να ενώσει πανθρησκευτικά όλες τις θρησκείες με πρόσχημα την μουσουλμανική απειλή…
π. Γεώργιος Μεταλληνός - Ὀρθοδοξία καὶ φανατισμός
Φανατικοὶ χαρακτηρίζονταν οἱ «θεόληπτοι», οἱ κατεχόμενοι ἀπὸ κάποιο δαίμονα ἢ εὑρισκόμενοι ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ θείου (Κικ., De Divin. 2, 57). Ὁ φανατικὸς κυριαρχεῖται ἀπὸ τὴν -ἀναπόδεικτη- πίστη, ὅτι τελεῖ σὲ ἄμεση κοινωνία μὲ τὴν θεότητά του, ποὺ τοῦ ἀναθέτει κάποια ὑψηλὴ ἀποστολὴ (θρησκευτική, πολιτικὴ ἢ κοινωνική), γιὰ νὰ τὴ πραγματώσει, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατὸ μέσο, ἀκόμη καὶ τὴ βία. Ἡ «ἰδέα» τοῦ φανατικοῦ μεταβάλλεται ἔτσι σὲ «ἀλήθεια πάνω ἀπὸ κάθε ἄλλη», ποὺ πρέπει νὰ ἐπιβληθεῖ σ᾿ ὅλες τὶς ἄλλες. Σ᾿ αὐτὴ τὴ συλλογιστικὴ ὁ φανατισμὸς δὲν κλείνεται στὰ ὅρια μόνο τῆς θρησκευτικῆς ὁμάδας, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται ἐξ ἴσου στὸ χῶρο τῆς πολιτικῆς ἰδεολογίας, συναπτόμενος μὲ τάσεις ὁλοκληρωτισμοῦ καὶ σωβινισμοῦ (=ἐκφυλισμοῦ τοῦ πατριωτισμοῦ), ποὺ κυριαρχοῦνται ἐπίσης ἀπὸ φανατισμὸ καὶ μισαλλοδοξία.
Μετὰ τὴν 11η Σεπτεμβρίου 2001, εἰς πεῖσμα ὅσων στὸ ἐκσυγχρονιστικὸ παραλήρημά τους μιλοῦσαν γιὰ τὸ θάνατό της, ἐπανέρχεται ἡ θρησκεία σὲ σημεῖο, ποὺ νὰ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς φουνταμενταλιστὲς γιὰ τὴν ἔξαψη καὶ τὴν φανατικὴ συστράτευση τῶν μαζῶν στὴν νέα δυτικὴ σταυροφορία. Ἡ «ἐκδίκηση τοῦ Θεοῦ τῶν Χριστιανῶν» ἀπαιτεῖ γενικὴ ἐπιστράτευση τῶν θρησκευμάτων στὸ πλαίσιο τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Πόσο εὐκολότερο εἶναι αὐτὸ στὴ Δύση, ὅπου συνυπάρχουν ἑκατοντάδες χριστιανικὲς ὁμολογίες καὶ θρησκεύματα. Οἱ «ἀφελεῖς», ποὺ ἐπιμένουν νὰ εἶναι ὀπαδοὶ κάποιας θρησκευτικῆς θεότητας, καλοῦνται νὰ ὑπηρετήσουν, μαζὶ μὲ τοὺς θεούς τους, τὴν θεότητα τοῦ Καίσαρα καὶ Ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου!
Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορά, ποὺ ἡ πολιτικὴ προσπαθεῖ, μέσῳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νὰ κινητοποιήσει καὶ τὴν (ἱδρυματική) Ὀρθοδοξία σὲ μία «σταυροφορία» -χρησιμοποιήθηκε ἤδη ὁ ὅρος- γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς τρομοκρατίας, στὴ «ρέμπελη» μορφή της φυσικά, σὲ συνεργασία μὲ τὰ θρησκεύματα τοῦ κόσμου, καὶ κυρίως μὲ τὴ δυτικὴ χριστιανοσύνη. Βέβαια, αὐτὴ ἡ σχεδιαζόμενη διαθρησκειακὴ συνεργασία ἐντάσσεται στὰ ὅρια τῆς «ἐν ἐξελίξει» νεοεποχικῆς κίνησης πρὸς τὴν «πανθρησκεία» καὶ θέτει τὸ πρόβλημα τῆς δυνατότητας σύμπτωσης, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἀποτελεσματικὴ συνεργασία.
Τὸ δυτικὸ φεουδαρχικὸ-ἱπποτικὸ δίκαιο προβλήθηκε στὸ Θεό, μεταβάλλοντας τὸν χριστιανισμὸ σὲ εἶδος εἰδωλολατρίας, ἀφοῦ κατασκευάσθηκε Θεός, ποὺ δὲν ὑπάρχει. Ὁ Θεός, ἔτσι, νοεῖται ὄχι ὡς Πατέρας, «πλήρης οἰκτιρμῶν καὶ φιλανθρωπίας», ἀλλὰ ὡς φεουδάρχης – τύραννος καὶ τιμωρός, ποὺ ζητεῖ συνεχῶς ἐκδίκηση. Αὐτὴ ἡ περὶ Θεοῦ ἀντίληψη διαποτίζει ὅλη τὴ δυτικὴ -κυρίως τὴν καλβινικὴ- νοοτροπία.
Ἡ Ὀρθοδοξία, καὶ στὶς ἀτελέστερες βιώσεις της, δὲν μπορεῖ νὰ φθάσει σὲ μία τέτοια λογική. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀπωθεῖ μόνιμα τὴν ἔννοια τοῦ «ἱεροῦ πολέμου». Κανεὶς πόλεμος δὲν μπορεῖ νὰ ἱεροποιηθεῖ στὴν Ὀρθόδοξη συνείδηση, διότι ὁ πόλεμος εἶναι σατανικὴ κατάσταση.
Ὁ πόλεμος, ὀρθόδοξα, συνιστᾷ ἀλλοτρίωση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη καὶ πρὸς τοὺς ἐχθροὺς ἀκόμη (Ματθ. 5, 44). Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ «παράδοξα» τῆς πίστεώς μας. Ὁ Χριστὸς διευκρίνησε: «πάντες οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται» (Ματθ. 26,52). Αὐτὸ εἶναι τὸ αὐθεντικὸ κήρυγμα «μὴ βίας».
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος (Ἐπ. πρὸς Ἀμμούν, ΡG. 26,1173 β) καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος (κανόνας 13) λέγουν, ὅτι τιμῶνται οἱ μετέχοντες καὶ φονεύοντες σὲ ἀμυντικὸ (ἢ ἀπελευθερωτικό) πόλεμο (ὅταν εἶναι ἄμυνα «ὑπὲρ σωφροσύνης καὶ εὐσεβείας» κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο, ποὺ τὸ τονίζει: «ἀμυνομένοις»!). Εἶναι ἡ μόνη «κατ᾿ οἰκονομίαν» ἐξαίρεση στὸν κανόνα, ὡς πραγμάτωση τοῦ Κυριακοῦ λόγου: «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τὶς θῇ (νὰ θυσιάσει) τὴν ψυχὴν (ζωήν) αὐτοῦ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (τῶν συνανθρώπων του) (Ἰωάνν. 15.13). Εἶναι δηλαδὴ αὐτοθυσία καὶ ὄχι ἐκδικητικότητα.
Καὶ ἡ Ὀρθοδοξία γνωρίζει τὴν βία, ἀλλὰ διαφορετικά. Καὶ ὄχι μόνο τὴν γνωρίζει, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐφαρμόζει στὴ σκληρότερη μορφή της. Ἡ βία της, ὅμως, δὲν στρέφεται πρὸς τὰ ἔξω, πρὸς τὸν συνάνθρωπο, ἀλλὰ πρὸς τὰ μέσα, τὸ ἐσωτερικό μας.
Ἡ «βία» τοῦ Χριστοῦ ἀσκεῖται στὴν ἐπαναστατημένη καὶ διεστραμμένη φύση μας, στὴν τυραννικὴ δεσποτεία τῶν παραμορφωμένων ἐνστίκτων μας. Αὐτὸ ἀποδεικνύει ὅλη ἡ ἀσκητικονηπτικὴ πράξη τῆς Ὀρθοδοξίας. Μὲ τὸν αὐτοβιασμό του ὁ χριστιανὸς ἐλευθερώνεται καὶ ἀνοίγεται στὴ Θεία Χάρη. Διότι, ὅταν γίνει «ναὸς -κατοικητήριο- τοῦ Θεοῦ», τότε γίνεται καὶ συν-ἄνθρωπρς, «πλησίον» (Λουκ. 10,36 ἑ.). Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑπέρβαση τῆς θρησκείας καὶ ἡ μόνη δυνατότητα κατανίκησης τοῦ φανατισμοῦ καὶ τῆς τρομοκρατίας.
(π. Γεώργιος Μεταλληνός – Ὀρθοδοξία καὶ φανατισμός)
Πηγή: Ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος, 2004
Τέλος, σε περίπτωση που ισχυριστεί κάποιος ότι ο χριστιανισμός και η Ιερά Εξέταση σκότωσε μάγισσες και έτσι δεν θα έπρεπε να την υποστηρίζουμε, αφού του υπενθυμίσουμε πρώτα ότι κανένας λαός δεν λάτρευε τον Σατανά πριν εκχριστιανιστεί (πλην μεμονωμένων περιπτώσεων όπως στην εποχή μας) εφ’ όσον τα χαρακτηριστικά των θεών που λάτρευε δεν σχετίζονταν με εκείνα του Σατανά στη Βίβλο και ούτε στις προχριστιανικές εμφανίσεις του ως προσωποποίηση του Κακού σε διάφορες θρησκείες όπου πάλι αντιμετωπίζονταν εχθρικά από τους πιστούς τους (π.χ. οι αρχαίοι έλληνες λάτρευαν τον Δία και όχι τον Τυφών, οι αιγύπτιοι των Ρα και όχι τον Απέπ, οι Σκανδιναβοί τον Όντιν και όχι τον Λόκι, οι Πέρσες τον Αχούρα Μάσδα ή Μίθρα και όχι τον Αριμάν κ.λ.π.), επισημαίνουμε ότι την ίδια εχθρική στάση ακολούθησαν και αφού γνώρισαν τον Βιβλικό Σατανά από τη στιγμή που έγιναν χριστιανοί αντί για σατανιστές, αλλά και ότι η Ιερά Εξέταση κυνήγησε τότε όσους παρέκκλιναν αιρετικά από τα χριστιανικά πιστεύω της (π.χ. Καθαρούς, Ναΐτες κ.α.) κατηγορώντας τους ψευδώς ως ‘’σατανιστές’’ για να αιτιολογήσουν τις διώξεις τους! Αν υποθέσουμε τώρα ότι μέσα σε όλους αυτούς μπορεί να υπήρξαν πράγματι και κάποιοι σατανιστές, τότε το φταίξιμο θα πρέπει να πέσει και στους μουσουλμάνους αν το πάμε έτσι (αλλά κανέναν αντιχριστιανό δεν βλέπουμε σήμερα να συμπεριφέρεται αντιμουσουλμανικά βεβηλώνοντας και Τζαμιά για παράδειγμα), αφού σκότωσαν χριστιανούς σαν τους Ναΐτες ιππότες στα Ιεροσόλυμα που επίσης κάποιοι εξ αυτών κάηκαν ως ‘’σατανολάτρες’’ από την Ιερά Εξέταση. Τα συμπεράσματα δικά σας…
(σ.σ. η Νεοπαγανιστική οργάνωση »Γουίκα» ως μια προσπάθεια αναβιώσεως του προχριστιανικού παγανισμού ή πολυθεϊσμού, μας υπενθυμίζει σε ανακοίνωσή της ότι δεν επικαλείται τον Διάβολο ούτε είναι Σατανισμός και το Κακό, αλλά ότι οι μάγισσες είναι λάτρεις της Φύσης και το σύμβολό τους μορφώνοντας τους ανθρώπους δεν έχει να κάνει με το χρστιανικό αφήγημα του Διαβόλου, αφού και εμείς άλλωστε ως σατανιστές χρησιμοποιούμε αντιθέτως την ανάποδη Πεντάλφα τελετουργικά αντί την Ορθή της εν λόγω οργάνωσης και της Μασονίας)
Έκαιγαν πράγματι μάγισσες τον Μεσαίωνα;
Δεν πρέπει να υπάρχει μυθιστόρημα, τηλεοπτική σειρά ή κινηματογραφική ταινία με θέμα τον Μεσαίωνα που να μην περιέχει μία τουλάχιστον σκηνή στην οποία κάποια μάγισσα θα καίγεται στην πυρά! Στα πολύ επιτυχημένα μυθιστορήματα του Ουαλού συγγραφέα Κεν Φόλλεττ, τα οποία έχουν μεταφερθεί και στην τηλεόραση, ειδικότερα δε στον «Κόσμο Χωρίς Τέλος», έχει κανείς την εντύπωση ότι κάθε είκοσι σελίδες κάποια γυναίκα κατηγορείται για μαγεία, δικάζεται κι ενίοτε καταδικάζεται σε θάνατο και μάλιστα με πολλούς και διάφορους τρόπους εκτέλεσης. Ακόμη κι ο Ουμπέρτο Έκο, που τον Μεσαίωνα τον γνωρίζει όσο λίγοι, υποκύπτει στον πειρασμό, βάζοντας στο «Όνομα του Ρόδου» την νεαρή χωρική που γνωρίζει ο Άντσο να καταδικάζεται ως μάγισσα. Και στην Ελλάδα, ιστορικός και μέλος του Κοινοβουλίου που δεχόταν επικρίσεις, επειδή είχε επιχειρήσει να αποδομήσει κάποιον από τους μύθους που περιέχει η επίσημη εθνική αφήγηση της Ιστορίας, έβρισκε καταφύγιο στον μύθο περί μαγισσών, δηλώνοντας ότι «στην ελληνική πολιτική σκηνή υπάρχει ένα κυνήγι μαγισσών. Αν θέλουν μάγισσες ας τις αναζητήσουν στον Μεσαίωνα».
Η αδιαφορία του Μεσαίωνα: Δεν θα ήταν δυνατό να υποστηριχθεί ότι οι πρακτικές μαγείας και μαγγανείας ήταν άγνωστες στις μεσαιωνικές κοινωνίες. Απαντούν σε όλες τις εποχές και σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, ενώ κάποιες από αυτές ενσωματώνονται, επίσημα ή ανεπίσημα, σε θρησκείες. Όποιος όμως προσπαθήσει να μελετήσει τον Μεσαίωνα αναζητώντας ψυχώσεις και κυνήγια μαγισσών θα έχει την εντύπωση ότι διασχίζει μια έρημο και θα απογοητευθεί.
Μερικές παράγραφοι σε ένα σύγγραμμα εκκλησιαστικού δικαίου των αρχών του 9ου αιώνα, όπου ο τότε επίσκοπος Ραιτίας προτείνει την επιβολή ατιμωτικών ποινών (χωρίς να μνημονεύει ρητώς τη θανατική ποινή) σε όσους ασχολούνται με τη μαγεία και μαγγανεία. Στοργικές συμβουλές για την καθοδήγηση των παραπλανημένων αυτών ψυχών από τον ηγούμενο Ρηγίνο της Πρυμ περίπου έναν αιώνα αργότερα. Κανένα ίχνος διωγμών, δικών και καταδικών! Είναι προφανές ότι η μαγεία ως κοινωνικό φαινόμενο δεν απασχόλησε ιδιαίτερα την κοινωνία του Μεσαίωνα.
Η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνεται ακόμη και σε εποχές κατά τις οποίες η Καθολική Εκκλησία εξαπολύει απηνείς διωγμούς κατά των αιρέσεων, έχοντας ήδη προβεί στη σύσταση της Ιεράς Εξέτασης. Στο κλασικό του σύγγραμμα «Practica officii Inquisitionis heretice pravitatis» (Τουλούζη, περ. 1323-1324), γνωστό και ως «Εγχειρίδιο του Ιεροεξεταστή», ο Βερνάρδος Γκι δεν αφιερώνει ούτε δύο σελίδες στη μαγεία, ενώ οι αναφορές στο δυϊστικό δόγμα των Καθαρών καταλαμβάνουν το μισό περίπου βιβλίο και η εξέταση της αίρεσης των Πτωχών της Λυών απαιτεί μερικές δεκάδες σελίδες.
Η μεταστροφή: Είναι αλήθεια ότι το γεγονός που σηματοδοτεί ποιοτική αλλαγή της στάσης της δυτικής Εκκλησίας έναντι της μαγείας είναι σχεδόν σύγχρονο με τη συγγραφή του έργου του δομινικανού ιεροεξεταστή: τον Αύγουστο του 1326, ο πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ (Ιάκωβος Ντιέζ της Καόρ) εκδίδει τη βούλλα «super illius specula», με την οποία οι πρακτικές μαγείας και μαγγανείας εξομοιώνονται με αίρεση. Πρέπει, όμως, να επισημανθεί ότι ο Ιωάννης ΚΒ΄ (στον οποίο παραδόξως κάποιοι αποδίδουν τη συγγραφή αλχημιστικών βιβλίων) είχε προσωπικούς λόγους να απεχθάνεται τη μαγεία: παραλίγο να δολοφονηθεί από τον επίσκοπο της γενέτειράς του, τον Ούγο Ζερώ, τον οποίο είχε παραπέμψει σε δίκη για οικονομικές ατασθαλίες. Μέσα στην τρέλα και τον πανικό του, ο Ζερώ δεν είχε αρκεσθεί στην προσπάθειά του να δηλητηριάσει τον ποντίφηκα, αλλά είχε καταφύγει και σε πρακτικές μαγείας, καίγοντας κέρινα ομοιώματα του αντιπάλου του!
Στην πραγματικότητα, το πιο σημαντικό είναι η αλλαγή στάσης της κοινωνίας, η οποία ανάγεται στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα. Παρέλκει, ίσως, η υπόμνηση, των γεγονότων που σημάδεψαν την εποχή: μακροχρόνια οικονομική κρίση, ραγδαία επιδείνωση των κλιματολογικών συνθηκών και, κυρίως, η τρομακτική επιδημία βουβωνικής πανώλης που ξεκληρίζει το ένα τρίτο τουλάχιστον του πληθυσμού της Ευρώπης. Είναι δύσκολο για τον σύγχρονο άνθρωπο να αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο σημάδεψε τη συλλογική συνείδηση των κοινωνιών της εποχής μια συμφορά τέτοιου μεγέθους. Σε όλα αυτά ας προστεθεί και η αυξανόμενη τάση της κεντρικής εξουσίας (κρατικής και εκκλησιαστικής) για στενότερο έλεγχο των κοινωνιών, κάτι που συνεπάγεται την όλο και μεγαλύτερη χρήση μεθόδων καταστολής. Πρόκειται, όμως, για στοιχεία που δεν χαρακτηρίζουν τόσο τη φεουδαλική οργάνωση του Μεσαίωνα όσο τα κράτη κατά τους Νεότερους Χρόνους.
Το κυνήγι μαγισσών, χαρακτηριστικό γνώρισμα των Νεότερων Χρόνων: Οι πρώτες δίκες για μαγεία (χωρίς καταδίκες σε θάνατο) καταγράφονται στην περιοχή της Τουλούζης κατά το δεύτερο μισό του 14ου αιώνα. Ακόμη, όμως, και κατά τον Ύστερο Μεσαίωνα αποτελούν περιστασιακό φαινόμενο. Η πραγματική φρενίτιδα με τη μαγεία και το κυνήγι μαγισσών αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Αναγέννησης και των Νεότερων Χρόνων! Τα πρώτα εγχειρίδια οδηγιών για την καταπολέμηση της μαγείας συγγράφονται μετά το 1480: οι Γερμανοί δομινικανοί μοναχοί Ερρίκος Κράμερ (γνωστότερος ως Ινστιτόρις) και Ιάκωβος Σπρέγγερ δημοσιεύουν το διαβόητο σύγγραμα «Malleus Maleficarum» το 1486-1487, ο Γάλλος νομικός Ιωάννης Μποντέν δημοσιεύει τη «Démonomanie des sorciers» το 1580 και ο συνάδελφός του από τη Λωρραίνη Νικόλαος Ρεμύ εκδίδει τη «Δαιμονολατρεία» του το 1592. Όσο για τον παροξυσμό των δικών μαγισσών, αυτός είναι υπόθεση του 17ου αιώνα: από την αυλή του Λουδοβίκου ΙΔ΄ μέχρι τον Νέο Κόσμο, όλοι ψάχνουν για μάγισσες! Η πασίγνωστη δίκη των Μαγισσών του Σάλεμ στη Μασσαχουσέττη γίνεται το 1698. Στη Γαλλία, ειδικά, η τελευταία δίκη για μαγεία καταγράφεται στο Μπορντώ το 1718. Μάλλον χρειάζεται διαστροφική φαντασία για να καταλογιστούν όλα αυτά στον άμοιρο Μεσαίωνα.
Για να είμαστε, άλλωστε, ακριβείς και δίκαιοι, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η στάση του μεσαιωνικού ανθρώπου απέναντι στη μαγεία μοιάζει εκπληκτικά σύγχρονη: η μαγεία αντιμετωπιζόταν περισσότερο ως εκδήλωση ψυχικής ασθένειας. Για τον συμπαθή Ρηγίνο, οι ισχυρισμοί κάποιων γυναικών για συναντήσεις με δαίμονες δεν είναι παρά «αποτελέσματα παραισθήσεων». Όσο για τον Ιωάννη του Σώλσμπρυ, επίσκοπο Σαρτρ (12ος αιώνας), αρκεί απλώς «να μη δίνει κανείς προσοχή σε τόσο αξιοθρήνητες παλαβομάρες».
(σ.σ. από: rogerios.wordpress.com)
Οι Ιεροεξεταστές που έγραψαν το Malleus Maleficarum, εξήγησαν πως είναι πιθανότερο οι γυναίκες να γίνουν μάγισσες, παρά οι άντρες, διότι το θηλυκό φύλο ενδιαφέρεται περισσότερο για θέματα της σάρκας από τους άντρες. Έχοντας δημιουργηθεί από το πλευρό του άντρα, είναι απλώς ατελή ζώα και ανέντιμα, ενώ οι άντρας ανήκει στο προνομιούχο φύλο από το οποίο προήλθε ο Χριστός. Ο βασιλιάς Τζέιμς Α’ υπολόγισε πως η αναλογία γυναικών και αντρών που εξασκούσαν μαγεία ήταν είκοσι προς ένα. Από τους ανθρώπους που επίσημα κατηγορούνταν για μαγεία, περίπου το 80 με 90 τις εκατό ήταν γυναίκες. Οι διωγμοί της μαγείας επέτρεψαν στην εκκλησία να αυξήσει τα οικονομικά οφέλη της Ιεράς Εξέτασης. Η Ιερά Εξέταση είχε καταστρέψει οικονομικά ολόκληρες περιοχές σε τέτοιο σημείο, ώστε ο ιεροεξεταστής Ευμέρικος παραπονείτο:
«Στις μέρες μας δεν υπάρχουν πλέον πλούσιοι αιρετικοί… είναι κρίμα που μία Ιερά Εξέταση τόσο ευπρόσδεκτη όσο η δική μας, έχει τόσο αβέβαιο μέλλον»
Η συγγραφέας Barbara Walker σημειώνει:
«Τα θύματα χρεώνονταν τα σχοινιά που δένονταν, ακόμη και τα ξύλα που τους έκαιγαν. Κάθε διαδικασία βασανιστηρίου είχε και το κόστος της. Μετά την εκτέλεση μιας πλούσια μάγισσας, οι κρατικοί λειτουργοί συνήθως έκαναν ένα πλούσιο γεύμα με έξοδα της περιουσίας του θύματος»
Κονδυλώματα, φακίδες και σημάδια από γέννα θεωρούνταν σημάδια άνομης σχέσης με τον Σατανά. Αν μια γυναίκα δεν παρουσίαζε ενδείξεις μάγισσας, η ενοχή μπορούσε να στοιχειοθετηθεί με μεθόδους όπως τρύπημα των ματιών με βελόνες. Η ομολογία τότε αποσπάτο με τις επαχθείς μεθόδους βασανιστηρίων που ήδη αναπτύχθηκαν.
«Αηδιάζω όταν ομολογούν χωρίς βασανιστήρια» έγραψε ο βασιλιάς Τζέιμς Α’ στην Δαιμονολογία.
Η μάγισσα οδηγούνταν στην πυρά, εκτός αν πέθαινε στα βασανιστήρια. Εφόσον πολλές εκτελέσεις με κάψιμο γινόταν σε δημόσιες πλατείες, οι Ιεροεξεταστές απέτρεπαν στα θύματα να μιλάνε στο κοινό χρησιμοποιώντας ξύλινα φίμωτρα, ή κόβοντας τη γλώσσα.
«Ποια η διαφορά αν πρόκειται για σύζυγο ή μητέρα; Παραμένει η Εύα με τον πειρασμό που πρέπει να προσέχουμε σε όλες τις γυναίκες»
«Δεν μπορώ να διακρίνω τη χρησιμότητα της γυναίκας στον άντρα, αν εξαιρέσει κανείς τη λειτουργία της κυοφορίας» – Άγιος Αυγουστίνος (κύριος πνευματικός καθοδηγητής της Δυτικής θεολογίας)
Ορισμένοι κανόνες συγχωρούσαν τη σεξουαλική κακοποίηση επιτρέποντας σε άντρες που θεωρούνταν «ζηλωτές Καθολικοί» να επισκέπτονται γυναίκες κρατούμενες στην απομόνωση, ενώ δεν επιτρέπονταν γυναίκες επισκέπτες. Οι κάτοικοι της Τουλούζης πίστευαν ότι ο Ιεροεξεταστής Φουλκ ντε Σαιντ Τζωρτζ προσήγαγε γυναίκες με μοναδικό σκοπό να της κακοποιήσει σεξουαλικά, διότι προσπάθησαν να συγκεντρώσουν αποδείξεις εναντίον του. Ηλικιωμένες, σοφές γυναίκες, θεραπεύτριες αποτελούσαν επίσης στόχο για τους κυνηγούς μαγισσών.
Ο Reginald Scott έγραψε το 1584:
«Αυτές τις μέρες, δεν έχει διαφορά το να πεις στην αγγλική γλώσσα είναι μάγισσα με το είναι μια σοφή γυναίκα»
Οι καθημερινοί άνθρωποι της Ευρώπης πριν τη Μεταρρύθμιση βασίζονταν στις σοφές γυναίκες και άντρες για την θεραπεία από ασθένειες και όχι σε κληρικούς, μοναχούς ή γιατρούς. Ο Ρόμπερτ Μπάρτον το 1621 έγραψε:
«Οι μάγοι είναι τόσο συνηθισμένοι. Πονηροί άντρες, μάγοι και λευκοί μάγοι, όπως τους αποκαλούν σε κάθε χωριό, αν βρεθούν, θα βοηθήσουν σε σχεδόν όλες τις ασθένειες σώματος και μυαλού»
Συνδυάζοντας τις γνώσεις τους από ιατρικά βότανα μαζί με επίκληση θεϊκής βοήθειας, αυτοί οι θεραπευτές παρείχαν την πιο προσιτή και πολλές φορές την πιο αποτελεσματική ιατρική θεραπεία που μπορούσε να βρεθεί. Οι κληρικοί της Μεταρρύθμισης έφεραν αντιρρήσεις ως προς τη μαγική φύση αυτού του είδους θεραπείας και στην προτίμηση που της είχαν οι άνθρωποι από τις θεραπείες που πρόσφεραν οι εξουσιοδοτημένοι από την Εκκλησία γιατροί και ως προς τη δύναμη που έδινε στις γυναίκες. Ως υποπροϊόν του κυνηγιού μαγισσών, το πεδίο της πρώιμης ιατρικής μεταφέρθηκε αποκλειστικά στα χέρια των αντρών και η δυτική κουλτούρα βοτανολογίας υπέστη μεγάλη καταστροφή.
Εν μέσω της δημιουργηθείσας σύγχυσης & αναταραχής, Προτεστάντες και Καθολικοί βρέθηκαν σε αντιπαλότητα . Οι μάγισσες δεν καίγονταν πλέον μόνες τους ή ανά δυάδες, αλλά αριθμούσαν εκατοντάδες. Λέγεται πως ένας επίσκοπος της Γενεύης έκαψε πεντακόσιες μέσα σε τρεις μήνες, ένας επίσκοπος στο Μπάμπουργκ εξακόσιες, ένας επίσκοπος του Βουρζμπουργκ εννιακόσιες. Ο Νικόλαος Ρεμίγκιους, ο ποινικός δικαστής της Λωρραίνης, καυχόταν πως σε 15 χρόνια είχε καταδικάσει σε θάνατο 900 ανθρώπους για το αδίκημα της μαγείας. Σε διάστημα ενός έτους είχε αναγκάσει 16 μάγισσες να αυτοκτονήσουν.
Ο Αρχιεπίσκοπος του Τρεβς έκαψε 118 γυναίκες και δύο άντρες, επειδή τα ξόρκια τους είχαν παρατείνει τον χειμώνα. Ο Πάραμο καυχιέται πως μέσα σε ενάμιση αιώνα από την έναρξη της σέκτας το 1404, η Αγία Έδρα είχε κάψει τουλάχιστον 30.000 μάγισσες. Ο Κομάνος, στην Ιταλία, έκαψε 41 γυναίκες σε μία μόνο επαρχία. Στο Στρασβούργο κάηκαν 5.000 σε μια περίοδο 20 ετών. Έχει καταγραφεί πως το 1518 όταν ενημερώθηκε επίσημα η Γερουσία της Βαλκαμόνικα, ο ιεροεξεταστής έκαψε 70 μάγισσες, ενώ είχε άλλες τόσες στις φυλακές και συνολικά αυτές που ήταν ύποπτες, ή είχαν κατηγορηθεί αριθμούσαν τις 5.000, το ένα τέταρτο δηλαδή των κατοίκων. Στη Γερμανία κάηκαν πεντακόσιες κατά τα έτη 1515 και 1516, ενώ 1000 γυναίκες που κατηγορήθηκαν ως μάγισσες πέθαναν στο Κόμο και για αρκετά χρόνια ο αριθμός των θυμάτων ξεπερνούσε τα 100 ανά έτος.
Στη Γαλλία, γύρω στο 1520, οι φλόγες εκτέλεσης των μαγισσών έκαιγαν σχεδόν σε κάθε πόλη. Στην πόλη του Πιενμόντ δεν υπήρχε ούτε μία οικογένεια που να μην είχε χάσει τουλάχιστον ένα μέλος της. Στην Βερνίλ οδηγήθηκαν στην πυρά γυναίκες που είχαν κατηγορηθεί πως μεταμορφώνονταν σε γάτες. Η πλάνη αυτή μεταδόθηκε σαν επιδημία στα γειτονικά χωριά. Πολλές γυναίκες δολοφονήθηκαν από τον όχλο. Στο Ληθ της Σκωτίας το 1664, κάηκαν 9 γυναίκες.
Τερματισμός της Ιεράς Εξέτασης
Υπό την εξουσία του Πάπα Παύλου Γ´ και του διαδόχου του, Ιουλίου Γ´ όπως επίσης της πλειοψηφίας των μεταγενέστερων Παπών, εξαιρουμένου του Παύλου IV´ (1555-1559) —ο οποίος είχε υπηρετήσει στην Επιτροπή της Ιεράς Εξέτασης επί Πάπα Παύλου Γ´ και στην πραγματικότητα είχε ασκήσει πίεση για τη σύστασή της— και τον Πάπα Πίο V´ (1566-1572), η δραστηριότητα της Ρωμαϊκής Ιεράς Εξέτασης ήταν σχετικά περιορισμένη. Ο Ιούλιος Γ´, αποφάνθηκε ότι παρά το γεγονός της διεθνούς δικαιοδοσίας της, όφειλε να περιορίσει τις επιχειρήσεις της στα Παπικά Κράτη της Ιταλίας. Επιπλέον, σε αντίθεση με τις Ισπανικές οργανώσεις, οι δίκες διεξάγονταν περισσότερο ιδιωτικά παρά σε δημόσια θέα, οι ποινές δε, συχνά έτειναν να είναι πιο επιεικείς αφότου ο Προτεσταντισμός αναχαιτίστηκε, καθώς οι λαϊκές προλήψεις και η μαγεία, λογίζονταν ως απειλές ήσσονος σημασίας για την κοινωνική τάξη σε σχέση με τον μεγάλο πληθυσμό κονβέρσων.
Η Ισπανική Ιερά Εξέταση καταλύθηκε το 1808 από τον αδελφό του Ναπολέοντα, Ιωσήφ Βοναπάρτη, ο οποίος είχε διορισθεί βασιλέας μετά την κατάληψη της Ισπανίας από τα Γαλλικά στρατεύματα. Οι μεταρρυθμιστές οι οποίοι τελικά απελευθέρωσαν την Ισπανία από τους Γάλλους το 1813, αναζωπύρωσαν το καθεστώς των απαγορεύσεων, αλλά οι δράσεις τους ανατράπηκαν τον επόμενο χρόνο, με την επάνοδο του Φερδινάνδου Ζ΄ στην εξουσία. Οι Πόλεμοι Ανεξαρτησίας των πρώην Ισπανικών αποικιών στην Αμερική ολοκληρώθηκαν με την κατάργηση της Ιεράς Εξέτασης σε κάθε περιοχή της Ισπανικής Αμερικής μεταξύ 1813 και 1825. Στην Πορτογαλία, στον απόηχο της Φιλελεύθερης Επανάστασης του 1820, τα «Γενικά Έκτακτα και Συντακτικά Δικαστήρια του Πορτογαλικού έθνους» κατήργησαν την Πορτογαλική Ιερά Εξέταση το 1821.
Η τελευταία εκτέλεση συνέβη στην Ισπανία το 1826. Ήταν η εκτέλεση με κολάρο στραγγαλισμού του δάσκαλου Cayetano Ripoll για διδασκαλία Ντεϊσμού στο σχολείο του (Ντεϊσμός= θεωρία σύμφωνα με την οποία περισσότερο η λογική, παρά η θεία αποκάλυψη, ή η παράδοση, πρέπει να θεωρούνται βάση της πίστης μας στον Θεό. Οι Ντεϊστές απορρίπτουν την οργανωμένη θρησκεία και προωθούν την λογική ως βασικό παράγοντα στην λήψη ηθικών αποφάσεων). Η αναβίωση της Ιεράς Εξέτασης ωστόσο, δεν διήρκεσε πολύ· καταργήθηκε επίσημα και οριστικά το 1834.
Στην Ιταλία, μετά την εγκαθίδρυση του Πάπα ως κυβερνήτη του Παπικού κράτους το 1814, η δραστηριότητα της Παπικής Ιεράς Εξέτασης Εξέταση συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, κυρίως λόγω της δημοσιότητας του Ζητήματος Mortara (1858 – 1870) κατά το οποίο ο Edgardo Levi Mortara (Μπολόνια – 27 Αυγούστου 1851 – Λιέγη 11 Μαρτίου 1940) γεννηθείς ως Ιταλο Εβραίος, κατέστη το επίκεντρο διεθνούς διαμάχης, όταν απήχθη από τις Παπικές αρχές και ανετράφη ως Καθολικός, καταλήγοντας ιερέας του Αυγουστινιανού τάγματος. Ο Mortara μεγάλωσε ως Εβραίος κατά τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής του και αποσπάσθηκε από την οικογένειά του από τις εκκλησιαστικές αρχές, όταν έμαθαν ότι είχε βαπτισθεί από ημεδαπό υπάλληλο κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής βρεφικής ασθένειας. Στο Παπικό κράτος ήταν παράνομο για τους μη Καθολικούς να ανατρέφουν Καθολικά παιδιά. Ο Mortara υιοθετήθηκε από τον Πάπα Πίο ΙΧ και εισήλθε στην ιερατική σχολή στην εφηβεία του.
Το 1908, ο Πάπας Πίος X´ , την μετονόμασε Ιερά Σύνοδο του Ιερού Γραφείου και λίγα χρόνια αργότερα οι αρμοδιότητές της συνδυάστηκαν με αυτές της Επιτροπής για τον Κατάλογο. Το 1965 ο Πάπας Παύλος VI αναδιοργάνωσε την Ιερά Έδρα και άλλαξε το όνομά της σε Ιερά Επιτροπή για το Δόγμα της Πίστεως, όπως διατηρείται στις μέρες μας. Ακολούθως, τον επόμενο χρόνο, εξάλειψε και τον Κατάλογο. Ως εκ τούτου, δεν διεσώθη κάτι από την αρχική μορφή των Ιερών Εξετάσεων, παρά μόνον τα αρχεία τους, οι μνήμες και οι μύθοι που ακόμη τις περιβάλλουν, εξάπτοντας νού, φαντασία και συναισθήματα.
Απολογισμός
Αρχής γενομένης από τον 19ο αιώνα οι ιστορικοί εκπόνησαν στατιστικές αξιοποιώντας διασωθέντα αρχεία των δικαστηρίων, από τις οποίες προέκυψαν εκτιμήσεις για τον αριθμό των θυμάτων, συνδυάζοντας τον καταγεγραμμένο αριθμό των καταδικαστικών αποφάσεων και τον μέσο όρο απωλειών για κάθε χρονική περίοδο. Ο García Cárcel εκτιμά ότι ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που προσήχθησαν σε δίκη από τα ανακριτικά δικαστήρια ήταν περίπου 150.000, εκ των οποίων εκτελέστηκαν περίπου 3.000 – ήτοι το 2% του συνολικού αριθμού. Οι Gustav Henningsen και Jaime Contreras οι οποίοι μελέτησαν τα αρχεία της Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης, κατέγραψαν 44.674 περιπτώσεις εκ των οποίων οι 826 ήσαν πραγματικές εκτελέσεις και 778 εικονικές (κάηκε ομοίωμα στην θέση του προσώπου). Ο William Monter εκτιμά ότι έλαβαν χώρα 1.000 εκτελέσεις κατά το χρονικό διάστημα 1530 – 1630 και 250 μεταξύ των ετών 1630-1730. Ο Jean-Pierre Dedieu μελέτησε τα αρχεία του δικαστηρίου του Τολέδο, το οποίο προσήγαγε 12.000 άτομα σε δίκη. Για την περίοδο πριν το 1530, ο Henry Kamen εκτιμά ότι υπήρξαν περίπου 2.000 εκτελέσεις σε όλα τα δικαστήρια της Ισπανίας.
από: https://chilonas.com/2016/02/18/httpwp-mep1op6y-36k/