»Η αδελφότητα ανάμεσα σε διαφορετικές φυλές δεν είναι δυνατή παρά μόνο όταν η μία αγνοεί την άλλη. Το να συμπλησιάσουμε τους λαούς καταργώντας απλώς τις αποστάσεις, ισοδυναμεί απλώς με το να τους καταδικάσουμε να γνωριστούν καλύτερα και κατά συνέπεια να ανέχονται λιγότερο ο ένας τον άλλο», Gustave Le Bon, «Πολιτική Ψυχολογία» & ‘’Είναι εύκολο να κατανοηθεί πως όσο ομοιογενής είναι μία φυλή, τόσο πιο πολύ θα διαθέτει κοινές ιδέες και συναισθήματα. Συνεπώς, θα είναι πιο δραστήρια και ικανή να βαδίσει γρήγορα στον δρόμο της προόδου. Από την άλλη, όπου οι ιδέες, παραδόσεις, πίστεις και ενδιαφέροντα παραμένουν διακριτά, οι διαφωνίες θα είναι πιο συχνές και η πρόοδος θα είναι πάντα αργή, αν όχι τελείως να παρεμποδίζεται’’, Gustave Le Bon, The influence of race in history & «Οι ανθρώπινες φυλές διαφέρουν στη σωματική διάπλαση, την ικανότητα προσαρμογής σε ένα κλίμα και στην τάση προς ορισμένες ασθένειες. Στις ψυχικές τους ιδιότητες διαφέρουν επίσης πάρα πολύ μεταξύ τους. Τούτο φαίνεται κυρίως στην αισθηματική τους ζωή, αλλά γενικά και στις πνευματικές τους ικανότητες», C. Darwin, The Descent of Man
Το παρόν άρθρο συγγράφεται για να ανακόψει άπαξ δια παντός τον αντιρατσιστικό οχετό που έχει απλωθεί (και) διαδικτυακά μέχρι και σε παραδοσιακά ιστολόγια εθνικιστικού και μη περιεχομένου, επαναλαμβάνοντας την εκτός γήινης πραγματικότητας φυλετική ‘’ισότητα’’ (σαν να μιλάμε για ρομπότ αντί για ανθρώπους) που ξεκίνησε σε μαζική κλίμακα από τις Βιβλικές θρησκείες αρχικά (εβραϊσμό, χριστιανισμό και ισλαμισμό), από τις Μασονικές Στοές έπειτα (με το ‘’ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα’’), τους αριστεριστές μετέπειτα και στις μέρες μας από κάθε νεοεποχίτικο σκουπίδι που τα συνδυάζει όλα αυτά μαζί συνοψισμένα θα μπορούσαμε να πούμε στην εξής χριστιανική διδασκαλία: ‘’Δεν υπάρχει Ιουδαίος ούτε Ελλην, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει άρσεν και θύλυ, διότι όλοι σεις είσθε ίσοι δια μέσου του Ιησού Χριστού’’ (Γαλ. 3,28), η οποία πράγματι θα είχε υπαρκτή βάση εάν το ανθρώπινο ον παρέμενε πνευματικό (καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Βιβλικού Θεού) και ουδέποτε ενσαρκώνονταν μετά την Πτώση του (εξελικτικά) από τον Παράδεισο σε υλική υπόσταση (Γεν. 3,7 Και ήνοιξαν τα μάτια των δύο πρωτοπλάστων, εκατάλαβαν ότι ήσαν γυμνοί σωματικώς και ψυχικώς, εντράπηκαν την γυμνότητά των και έκοψαν φύλλα συκής, τα έρραψαν προχείρως και με αυτά σαν ποδιές εκάλυψαν την γυμνότητά των…11 Ηρώτησε δε ο Θεός αυτόν· “ποίος σου ανήγγειλεν ότι είσαι γυμνός; Μηπως και έφαγες από το δένδρον, από το οποίον και μόνον σου απηγόρευσα να φάγης;”), έτσι ώστε να αρχίσει να αναπαράγεται πια όπως τα υπόλοιπα ζώα που έχουν ίδια με τον ενσαρκωμένο άνθρωπο σωματικά όργανα (εξαιρώντας θηλυκές ύαινες που έχουν ‘’τσουτσούνι’’ λες και είναι τραβέλια) και κατά συνέπεια να υπόκεινται έπειτα στους ίδιους φυσικούς νόμους που θα αναλυθούν εν συνεχεία από τη φυλετική ανθρωπολογία. Ας σημειωθεί επίσης ότι όσοι αντιρατσιστές αποδέχονται την ίδια προαναφερθείσα χριστιανική διδασκαλία αλλά είναι αθεϊστές, αντιφάσκουν αυτοαναιρώντας τους εαυτούς τους εφ’ όσον οι επιστήμονες που επικαλούνται για τη ζωική εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους σαν τον Δαρβίνο (βλέπε παραπάνω τι είπε για τις ανθρώπινες φυλές), θα αποδείξουμε ότι κανένας τέτοιος επιστήμονας δεν μίλησε ποτέ για μια τέτοια φυλετική ισότητα στις μελέτες του!
Έτσι λοιπόν, είτε αθεϊστής είναι κάποιος είτε θρησκευόμενος, αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα τη φυσική πραγματικότητα που βλέπουμε γύρω μας, δηλαδή ότι και το (ενσαρκωμένο πια) ανθρώπινο ον υπόκεινται στους ίδιους φυσικούς νόμους (άρα και στη φυλετική ανισότητα) έχοντας ίδια σωματική δομή με τα υπόλοιπα ζώα (π.χ. εγκέφαλο, στομάχι, πνευμόνια, καρδιά, ‘’τσουτσούνι’’ κ.α.). Αυτό παραδειγματικά σημαίνει ότι όσοι αντιρατσιστικοί νόμοι και να ψηφιστούν ή αν αύριο κιόλας σκοτώνανε όλους εμάς τους ρατσιστές, οι μαύροι Αιθίοπες που είδαμε σε φωτογραφία στην αρχή του παρόντος άρθρου, θα συνέχιζαν να μην μπορούν να ξαναφτιάξουν τη γκρεμισμένη γέφυρα που φτιάχτηκε εκεί από λευκούς ευρωπαίους αιώνες πριν και θα τη διασχίζουν πάλι με σκοινιά! Το πολύ πολύ να σκεφτότανε κάποιος τους να την περάσει με σανίδες αν ήταν μιγάδας (δηλ. απόγονος λευκού και μαύρου ανθρώπου) για να τονίσουμε πάλι την αξία της ευγονικής που συνεχίζει άτυπα να ισχύει μέχρι τις μέρες μας (π.χ. ένας γιατρός προτιμάει να κάνει παιδιά με γιατρίνα ως συνήθως παρά με καμαριέρα), διαφορετικά αν πράγματι ίσχυε η ανθρώπινη ισότητα ή ότι μπορούμε να έχουμε ηγεσία (κράτους ή σατανικής και μη ομάδας) ανεξαρτήτως φυλής κάποιου, τότε θα βλέπαμε για παράδειγμα και νέγρους προπονητές ποδοσφαιρικών ομάδων ή σκακιστές! Με άλλα λόγια κανένας νόμος του κράτους δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την πραγματικότητα, διότι τότε, κατά το φωτογραφικό παράδειγμα που δώσαμε, θα έπρεπε να μην ξαναφτιαχτεί ποτέ μια γκρεμισμένη γέφυρα για να μη φανεί ότι οι λευκοί είναι ευρηματικότεροι από τους νέγρους και για να μην γκρεμιστεί ο μύθος του αντιρατσισμού έπειτα, θα έπρεπε να τη διασχίζουν με σκοινιά όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτου φυλής για να φαίνονται όλοι ίσοι! Τόσο ‘’προοδευτικοί’’ είναι οι αντιρατσιστές όπως βλέπετε.
Αν πούμε τώρα ότι με το κατάλληλο περιβάλλον μπορούμε να πετύχουμε το ίδιο αποτέλεσμα ανθρώπινης συμπεριφοράς και ικανότητας, πάλι ανεξαρτήτως φυλής του καθενός σαν να υπάρχει φυλετική ισότητα, όπως με προγραμματισμό μυαλού ή με πλύση εγκεφάλου ή με μαζική ψύχωση ή με εμβολιασμό ή με οτιδήποτε άλλο, τότε όλοι μας θα ήμασταν αριστούχοι στο σχολείο εφ’ όσον στο ίδιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα συμμετείχαμε, όλοι οι άνθρωποι των Δυτικών χωρών συμπεριλαμβάνοντας και αφροασιάτες μετανάστες θα έπρεπε να ζουν αγαπημένοι και αρμονικά μεταξύ τους θέλοντας τα ίδια πράγματα και παρουσιάζοντας την ίδια συμπεριφορά στην κοινωνία, αφού όλοι τους ανεξαιρέτως μεγάλωσαν στο ίδιο τεχνολογικό, αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό περιβάλλον με ανάλογη εκπαίδευση από σχολεία και τηλεόραση, χωρίς να βλέπαμε σε καμιά τέτοια Δυτική χώρα ιδεολογικές και φυλετικές συγκρούσεις με διαφορετική ανθρώπινη συμπεριφορά, όπως φασίστες να συγκρούονται με αντιφασίστες, δεξιοί με αριστερούς, μετριοπαθείς μουσουλμάνους από τη μια και τζιχαντιστές που σφάζουν ή ανατινάσσονται από την άλλη παρόλο που ανήκουν στην ίδια μουσουλμανική θρησκεία, κάποιους χριστιανούς να αγωνίζονται για την πίστη τους και κάποιοι άλλοι όχι περιμένοντας παθητικά ένα θαύμα να τους σώσει παρόλο που ανήκουν στην ίδια χριστιανική θρησκεία ή να συγκρούονται μεταξύ τους χριστιανικοί λαοί (ιδίως στον Μεσαίωνα) ενώ δεν θα έπρεπε αν υποθέσουμε ότι η κοινή θρησκεία ενώνει τους ανθρώπους αντί η φυλή τους, ούτε θα βλέπαμε στις μέρες μας και εμβολιασμένους για τον Κορωνοϊό να αντιστέκονται απέναντι σε αναίτια περιοριστικά μέτρα ή υποχρεωτικότητες με πρόσχημα ετούτη την πανδημία, αλλά θα έπρεπε άπαντες να ήταν δουλικοί αν υποθέσουμε ότι με το συγκεκριμένο εμβόλιο επιχειρείται να επιτευχθεί η ίδια υποτακτική συμπεριφορά σε όλους ανεξαρτήτως φυλής τους ή άπαντες θα έπρεπε να είχαν τρομοκρατηθεί το ίδιο κάτω από μια προκληθείσα από τους κυβερνητικούς μαζική ψύχωση και να μην υπήρχε ούτε ένας ανεμβολίαστος για τον Κορωνοϊό άνθρωπος σήμερα. Τί πήγε λοιπόν στραβά και δεν επιτεύχθηκε το ίδιο αποτέλεσμα ανθρώπινης συμπεριφοράς για όλους ανεξαιρέτως, αν υποθέσουμε ότι το περιβάλλον είναι αυτό που την καθορίζει και όχι ο φυλετικός παράγοντας;
Τίποτα γιατί απλά δεν την καθορίζει το περιβάλλον όπως σας παραμύθιασαν αντιρατσιστικά. Ένα γεγονός που το διαπιστώνετε ή εφαρμόζετε και εσείς οι ίδιοι στην καθημερινότητά σας χωρίς να το καταλαβαίνετε, όταν για παράδειγμα αποφασίζετε να αγοράστε ένα πιτ μπουλ ας πούμε για να σας φυλάει το σπίτι αντί να αδιαφορήστε για τη ράτσα του σκύλου αν υποθέσουμε πως κάθε σκύλος μπορεί αν εκπαιδευτεί στο κατάλληλο περιβάλλον για να συμπεριφέρεται ως πιτ μπουλ, όπως λέτε το ίδιο για τους ανθρώπους αντιρατσιστικά, διότι με το ίδιο σκεπτικό θα μπορούσαμε να εκπαιδεύσουμε λόγου χάρη μια κότα να συμπεριφέρεται σαν λιοντάρι αν της κάναμε προγραμματισμό μυαλού ή πλύση εγκεφάλου ή κάποιο εμβόλιο ή προκαλούσαμε μαζική ψύχωση σε ένα κοτέτσι για να μετατραπεί σε αγέλη λύκων! Καταλήγουμε στο συμπέρασμα οπότε πως όλοι αυτοί οι προγραμματισμοί ή οι επιδράσεις του περιβάλλοντος, επηρεάζουν μόνο όσους είναι συντονισμένοι στο ίδιο μήκος κύματος των προγραμματιστών που φυλετικά ή γονιδιακά ανήκουν στον ίδιο τύπο με τους δέκτες του προγραμματισμού που κάνουν ή του περιβάλλοντος που διαμορφώνουν. Αν για παράδειγμα το πρόγραμμα αυτό είναι εθνικιστικό και δημιουργηθεί ένα τέτοιο περιβάλλον μέσα στην κοινωνία, όσο λιγότερο ανήκουν κάποιοι στην ίδια φυλή με τον διαμορφωτή του, τόσο περισσότερο καταπιεσμένοι θα νιώθουν εφ’ όσον θα αισθάνονταν πιο ελεύθεροι αν ζούσαν σε διαφορετικό έθνος που θα ήταν πιο κοντά μαζί τους φυλετικά, ενώ αν αντιθέτως ένα τέτοιο πρόγραμμα και περιβάλλον ήταν διεθνιστικό σαν το σημερινό που απευθύνεται αντιρατσιστικά σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής, τότε οι πιο φυλετικά μπασταρδεμένοι θα ταυτίζονταν ευκολότερα μαζί του. Για παράδειγμα, ένα τέτοιο διεθνιστικό πρόγραμμα σαν την ‘’Πανευρώπη’’ (ως Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης) που μιλάει για έναν μιγαδικό κόσμο (που θα μοιάζει φυλετικά σαν τους αρχαίους αιγυπτίους) διοικούμενο από εβραίους, φτιάχτηκε από τον φυλετικά μπασταρδεμένο Καλέργι (σ.σ. με Φλαμανδικές, Πολωνικές, Ελληνικές-Βυζαντινές ρίζες και με ιαπωνικό αίμα στις φλέβες του από την μητέρα του), ενώ ποτέ από τον Χίτλερ που ήταν καθαρά Αυστριακός (=Άριος) και έφτιαξε έτσι δικό του εθνικιστικό. Γιατί ισχύει τώρα κάτι τέτοιο για να ταυτιζόμαστε και εμείς με ένα τέτοιο πρόγραμμα σαν του Χίτλερ αντί με κάποιο σαν του Καλέργι ή με το κομμουνιστικό του γερμανοεβραίου Μαρξ παρόλο που μεγαλώσαμε στο ίδιο αντιρατσιστικό περιβάλλον της εποχής μας, θα σας εξηγηθεί παρακάτω.
Πριν μάθουμε όμως το γιατί, σε αυτό το σημείο μπορεί να διαμαρτυρηθεί κάποιος εντόνως λέγοντας ότι ο άνθρωπος όμως είναι και πνευματικό ον, για αυτό μπορεί να γελάει και να μιλάει σε σχέση με τα υπόλοιπα ζώα ώστε να αφήνει τα ζωικά του ένστικτα να καθορίζουν τη συμπεριφορά του. Έτσι μέσα σε ένα τέτοιο δικό του πολιτισμένο περιβάλλον, θα μπορούσε ευκολότερα σε σχέση με τα υπόλοιπα ζώα να ζήσει πιο αρμονικά με τους συνανθρώπους του. Θα του απαντούσαμε θρησκευτικά (εφ’ όσον ξεφεύγουμε από υλικό επίπεδο τώρα) ότι πράγματι η ομιλία και το γέλιο είναι χαρακτηριστικά μόνο του ανθρώπου, το ίδιο όμως και η αμαρτία! Για αυτό και ο Διάβολος με τον άνθρωπο ασχολείται στα αγιογραφικά και ποτέ με τα ζώα, εμποδίζοντας και Εκείνος με τη σειρά του την αρμονική αυτή συνύπαρξη που ονειρεύεται κάθε αντιρατσιστής και παγκοσμιοποιητής σήμερα για να φτιαχτεί ο κόσμος όπως θα το ήθελε η θρησκεία ή η ιδεολογία που ακολουθεί. Ας θυμηθούμε οπότε τα εξής θρησκευτικά (πέρα των φυσικών νόμων) που διαλύουν κάθε τέτοια παραδεισένια αυταπάτη στον γήινο κόσμο μας (εφ’ όσον δεν μιλάμε για αντικατάσταση του ανθρώπου από τα ρομπότ ή για μετατροπή του σε τέτοια παύοντας έτσι να μιλάμε και για σατανιστές πια στον κόσμο μας):
Εφ. 6,10 Λοιπόν, αδελφοί μου, γίνεσθε ισχυροί και δυνατοί πνευματικώς δια του Κυρίου και δια της ακατανικήτου αυτού δυνάμεως. 11 Ενδυθήτε όλα τα όπλα του Θεού, δια να ημπορήτε να αντισταθήτε εις τας δολίας και πονηράς μεθόδους και παγίδας του διαβόλου. 12 Διότι ο αγών, που έχομεν αναλάβει, δεν είναι αγών προς ανθρώπους με αίμα και σάρκα, αλλά προς τας πονηράς αρχάς και εξουσίας, προς τα πλήθη των πονηρών πνευμάτων, προς τους καταχθονίους κοσμοκράτορας, που κυριαρχούν επί ανθρώπων ευρισκομένων στο βαθύ σκότος του αμαρτωλού τούτου αιώνος. Ο αγών μας διεξάγεται εναντίον των πνευματικών αυτών πονηρών όντων και γίνεται χάριν της κληρονομίας της βασιλείας των ουρανών.
Ο ἀπόστολος Πέτρος στὴν Α΄ καθολική του ἐπιστολὴ χαρακτηρίζει τὸν διάβολο λιοντάρι ποὺ βρυχᾶται καὶ ἀναζητεῖ μὲ μανία τὸ θήραμά του νὰ τὸ κατασπαράξει. «...Ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος», γράφει, «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8)· σὰν λιοντάρι πεινασμένο ποὺ μὲ τὴν τρομακτική του φωνὴ φοβερίζει τὸ θήραμά του κινεῖται ὁ διάβολος, προκειμένου νὰ καταστρέψει κάποιον πιστὸ χριστιανό. Τὴν ἴδια εἰκόνα χρησιμοποιεῖ καὶ ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβὶδ στὸν 7ο Ψαλμὸ καὶ παρακαλεῖ τὸν Κύριο νὰ τὸν προστατεύσει ἀπὸ τὸν πονηρὸ λέγοντας: «μή ποτε ἁρπάσῃ ὡς λέων τὴν ψυχήν μου» (Ψαλ. ζ΄ 3)· μήπως τυχὸν ὁρμήξει σὰν λιοντάρι καὶ κατασπαράξει τὴ ζωή μου.
Νεφί Γ΄ 11: 29 Γιατί αληθινά, αληθινά σας λέω, αυτός που έχει το πνεύμα της διχόνοιας δεν είναι από εμένα, αλλά είναι του διαβόλου, ο οποίος είναι ο πατέρας της φιλονικίας, και κεντρίζει τις καρδιές των ανθρώπων για να φιλονικούν με θυμό ο ένας με τον άλλον. 30 Ιδού, αυτή δεν είναι η διδαχή μου, να κεντρίζω τις καρδιές των ανθρώπων με θυμό, τον έναν εναντίον του άλλου. Όμως αυτή είναι η διδαχή μου, ότι όλα αυτά θα πρέπει να τερματιστούν.
Πότε χαίρεται και πότε ταπεινώνεται ο διάβολος: ‘’Όπως ακριβώς όταν εμείς οργιζόμαστε και πιανώμαστε στα χέρια και συγκρουόμαστε αναμεταξύ μας, χαίρεται και νοιώθει ευχαρίστησι εκείνος, έτσι όταν ειρηνεύουμε και έχουμε ομόνοια και συγκρατούμε την οργή μας, συστέλλεται πάλι και ταπεινώνεται, επειδή είναι εχθρός της ειρήνης, πολέμιος της ομόνοιας και πατέρας του φθόνου’’ (Εις τον Δαυίδ και τον Σαούλ, Β’ ΕΠΕ 7, 582. PG 54, 680). ‘’Ο Θεός της ειρήνης συντρίψει τον σατανάν υπό τους πόδας υμών εν τάχει’’ (Ο Θεός της ειρήνης γρήγορα θα συντρίψη τον σατανά κάτω από τα πόδια σας, Ρωμ. 16,20)
Ο Μαῦρος Ἄγγελος ἧτον ποὺ ἐναντιώθηκε πρῶτος στοὺς νόμους καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ δημιουργοῦ Του καὶ κατ’ ἐξοχὴν δημιουργοῦ τοῦ σύμπαντος. Ὅταν πῆρε τὴν θέσι ποὺ Τοῦ ἄξιζε στὸν ὑποχθόνιο θρόνο Του, ἠθέλησε νὰ ἐπαίμβη στὴν δημιουργία ἐκ τῶν ὑστέρων μὲ οἱονδήποτε τρόπο, ὥστε νὰ ἐξασφαλίση τὴν ὑποταγὴ ποὺ ἄξιζε ἐκ μέρους τῶν ἀδύναμων δημιουργημάτων τοῦ ἐχθροῦ Του καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἔριξε τὸ ξόρκι τῆς διχόνοιας καὶ τῆς διαφορετικότητος στὰ νοήμονα ὄντα, ὥστε νὰ ἠμπορῆ εἴτε νὰ τὰ τιμωρῆ γιὰ τὴν βλασφημία τους νὰ μὴν Τοῦ ἀποδίδουν τὴν τιμὴ ποὺ Τοῦ ἀξίζει μὲ τὶς πράξεις καὶ τὴν πίστι τους, εἴτε νὰ τὰ βάζη νὰ ἀλληλοσκοτώνωνται καὶ τιουτοτρόπως νὰ τὰ ὑποτάσση στὴν ἀντιανθρωπιστική Του Θέλησι.
‘’Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε ότι ο Εωσφόρος (Σαταναέλ), ο οποίος ήταν ο σοφότερος και δυνατότερος απ’ όλους τους αγγέλους, να θέλει να γίνει ανώτερος του Θεού και φυσικά, μετά βλέπουμε στην Αποκάλυψη να πολεμάει με τους αγγέλους του Θεού για να καταφέρει αυτό το σκοπό και να «ρίχνει το 1/3 των άστρων του ουρανού στη γη». «Άστρα» φυσικά είναι οι άγγελοι οι οποίοι ήταν φωτεινοί σαν άστρα και έπεσαν στη γη γιατί επέλλεξαν να ακολουθήσουν τον σκοτεινό δρόμο του Μέγα Δράκου. Μετά πάλι μας λέει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη πως το θηρίο πήρε την εξουσία που (θα) έχει από τον Δράκο. Και αμέσως μετά μας λέει ότι του δόθηκε εξουσία να δράσει 42 μήνες. Η εξουσία δεν του δόθηκε απ’ τον Θεό, αλλά απ’ τον Δράκο και ο Δράκος είναι αυτός που αποφάσισε ότι το θηρίο θα εξουσιάσει για 42 μήνες. Βλέπουμε λοιπόν τον Πονηρό, να αποφασίζει και μάλιστα κατά του Θεού. Δεν είμαστε Ιουδαίοι να πιστεύουμε ότι όλα τα πλάσματα παίρνουν εντολές απ’ τον Θεό για τη κάθε τους πράξη. Ελπίζω να καταλαβαίνεις. Επίσης, βλέπουμε τον ίδιο το Χριστό να τον αποκαλεί Δολοφόνο, Πονηρό, Πατέρα του Ψεύδους κτλ. Θα τα έλεγε αυτά ο Χριστός μας για ένα πλάσμα που κάνει ότι κάνει γιατί του το ζήτησε ο Θεός?… Και όχι, με όλο τον σεβασμό, αυτοί οι «κάποιοι» δεν θέλουν να δείξουν ότι ο Πονηρός είναι δυνατός, το αντίθετο θέλουν να μας πείσουν ότι είναι τελείως αδύναμος μπροστά στο Θεό και ότι αν πηγαίνουμε στην εκκλησία δεν μπορεί να μας κάνει το παραμικρό. Εννοείται δεν ισχύει αυτό… Αλλιώς δεν θα υπήρχε τόσο κακό, όχι μόνο σε όλο τον κόσμο αλλά και μέσα στην εκκλησία…Γιατί αν ο Πονηρός έκανε ότι έκανε με διαταγές απ’ τον Θεό, ο «καλός Χριστιανός» που πάει στην εκκλησία δεν θα είχε να φοβάται τίποτα. Γιατί να φοβηθεί? Θα άφηνε ο Θεός τον Πονηρό να τον πειράξει? Αν όμως καταλάβουμε ότι είναι μία οντότητα ανεξάρτητη απ’ τον Θεό, καταλαβαίνουμε πως ο δρόμος του Θεού είναι δύσκολος. Ακόμα πιο δύσκολος όμως είναι ο δρόμος προς το Σωστό (είτε είμαστε Χριστιανοί είτε όχι), γιατί ασχέτως με το τι είμαστε ο Πονηρός θα προσπαθήσει να μας κάνει να αμαρτήσουμε… Κανένας δεν μπορεί να τον νικήσει… Κανένας δεν μπορεί να μην αμαρτήσει καθόλου, γιατί είναι πολύ δυνατότερος από κάθε άνθρωπο, η δύναμη του Θεού μέσα μας (την οποία την έχουμε όλοι οι άνθρωποι που τη δεχόμαστε – ασχέτως με το ποια θρησκεία ακολουθούμε) μπορεί να μας κάνει να αντισταθούμε λίγο, αλλά όχι και να νικήσουμε. Παρόλα αυτά, ελπίζουμε να είμαστε ένας απ’ αυτούς που θα καταφέρουν να αντισταθούν όσο περισσότερο γίνεται. Και φυσικά, όταν όλα τελειώσουν και κριθούμε, θα ανταμοιφθούμε και θα έχουμε την χαρά του ανθρώπου που ξέρει ότι έκανε το σωστό’’
Ο Mikhail Nesturkh ήταν Ρώσος ανθρωπολόγος. Στο βιβλίο του «The Races of Mankind» μελετά τις ανθρώπινες φυλές από όλον τον κόσμο. Παρότι το βιβλίο εκδόθηκε επί Σοβιετικής Ένωσης το 1963, περιλαμβάνει κανονικότατα φυλετική τυπολογία. Μάλιστα, στην αρχή γίνεται αναφορά στο ότι οι πρώτοι κομμουνιστές τόνισαν την σημασία των φυλετικών διαφορών, αλλά εν συνεχεία λέει ότι ο φυλετισμός είναι εθνικιστική προκατάληψη! Η γραφικότητα κορυφώνεται, όταν λέει ότι όλες οι φυλές του κόσμου έχουν πανομοιότυπες πνευματικές ικανότητες (!), τη στιγμή που όλο το βιβλίο περιγράφει τις σωματικές φυλετικές διαφορές και όπως είχε ήδη τότε αποδείξει η ανακάλυψη του DNA, σωματικά και ψυχικά γνωρίσματα είναι αλληλένδετα στο DNA.
Οι παρακμιακοί κομμουνιστές τότε λέγανε ότι η μελέτη των φυλετικών διαφορών είναι θεμιτή, ενώ σήμερα αρνούνται την ίδια την έννοια της φυλής. Ότι διατάξουν τα εβραϊκά αφεντικά. Σήμερα έτσι, αύριο αλλιώς. Ακολουθούν διάφορες αντιεπιστημονικότητες, του στιλ ότι το χρώμα του δέρματος επηρεάζεται π.χ. από κοινωνικούς παράγοντες (!), ότι υπάρχει βιολογική ισότητα (;!) στο ανθρώπινο είδος και διάφορες άλλες ακόμα. Στο τέλος βέβαια, λέει ότι οι φυλές του ανθρώπου συνιστούν παρόμοια… υποείδη!
Στο καθαρά ανθρωπολογικό μέρος του βιβλίου, υπογραμμίζεται ορθά ότι τα φυλετικά σύνορα δεν ταυτίζονται με τα εθνικά. Περιγράφονται τα ανθρωπολογικά φυλετικά γνωρίσματα και οι ανθρωπολογικές τεχνικές. Έπειτα, παρουσιάζονται…
οι τρεις μεγάλες ομάδες φυλών στον άνθρωπο, Νεγροειδείς, Ευρωποειδείς και Μογγολοειδείς. Αναφέρεται ότι οι σοβιετικοί ανθρωπολόγοι της εποχής ταξινομούσαν την ανθρωπότητα σε δεκάδες φυλετικούς τύπους.
Περιγράφοντας του Νέγρους, κάνει λόγο για Σουδανικούς, Νιλοτικούς, Βουσμάνους, Πυγμαίους και Αιθιοπικούς. Κακώς απουσιάζει ο Bantuid/Kafrid. Στη συνέχεια περιγράφονται οι Αυστραλοειδείς και οι κάτοικοι Μελανησίας και Παπούα.
Ως προς του Ευρωποειδείς, η ταξινόμηση είναι τελείως επιφανειακή και είναι απορίας άξιον πώς παρατίθενται αναλυτικά οι Νεγροειδείς τύποι και όχι οι Ευρωποειδείς, που είναι πολύ καλύτερα μελετημένοι.
Στους Μογγολοειδείς, η ταξινόμηση είναι λίγο πιο αναλυτική, με οχτώ τύπους για την Ασία και τρεις για τους Ιθαγενείς της Αμερικής. Ακολουθείται σε μεγάλο βαθμό η τυπολογία κατά Cheboksarov.
Ο συγγραφέας εξηγεί την ειδογένεση στον άνθρωπο, με τις διάφορες φυλές να διαχωρίζονται εξελικτικά λόγω γεωγραφικών εμποδίων και απομόνωσης. Επίσης, σημασία έπαιξαν και οι κοινωνικοί παράγοντες, συνιστώντας αυτό που λέγεται κοινωνική επιλογή, παραμερίζοντας ως ένα βαθμό την φυσική επιλογή.
Γεγονός είναι ότι γράφονταν βιβλία με φυλετική τυπολογία ακόμα και στην Σοβιετική Ένωση, τουλάχιστον μέχρι και την δεκαετία του ’60. Πάντως, το βιβλίο αποτάσσει τον φυλετισμό, ενώ από την αρχή μέχρι το τέλος περιγράφει… το πόσο διαφορετικές είναι οι ανθρώπινες φυλές! Αυτό μας αρκεί.
Ο Arthur de Gobineau (1816-1882) ήταν Γάλλος διπλωμάτης και άνθρωπος των γραμμάτων. Αριστοκρατικής καταγωγής, είναι γνωστός για το βιβλίο του «Περί της ανισότητας των ανθρωπίνων φυλών» που εκδόθηκε το 1856. Το βιβλίο είναι γραμμένο στα Γαλλικά, μεταφράστηκε στα Αγγλικά. Στα Ελληνικά δεν έχει εκδοθεί, δείγμα της παρακμής του σύγχρονου Ελληνισμού. Στο σύνδεσμο δίνεται σε Αγγλική μετάφραση.
Στη μελέτη του αυτή ο Γκομπινώ εξετάζει τους διάφορους πολιτισμούς και διαπιστώνει ότι η κάθε φυλή δημιουργεί πολιτισμό με βάση τα ψυχικά της χαρακτηριστικά. Αν επέλθει εκτεταμένη μίξη με άλλες φυλές, τότε οι διαφορετικές ιδιοσυγκασίες δημιουργούν διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετικές κοινωνικές, ηθικές, πολιτικές και εν γένει πολιτιστικές προτιμήσεις, γεγονός που συμβάλλει στην εσωτερική αποδιοργάνωση και σιγά σιγά διάλυση του κράτους και αλλοίωση του αρχικού πολιτισμού.
Οι ψυχικές διαφορές των φυλών είναι αυτές που επεξηγούν γιατί σε μια περιοχή άκμασε ο πολιτισμός και σε άλλη όχι. Ο Γκομπινώ κατάφερε να κατανοήσει ότι δεν είναι το περιβάλλον αυτό που δημιουργεί τον πολιτισμό. Διαπιστώνει ότι σε περιοχές καθόλου προικισμένες με φυσικούς πόρους ή καλό περιβάλλον αποτέλεσαν κέντρα ευημερίας και πολιτισμού, ενώ αλλες ευφορες και προικισμένες περιοχές παρέμειναν στην αφάνεια. Η αιτιολόγηση είναι φυλετική, καθώς μία δραστήρια και πνευματικώς ανεπτυγμένη φυλή δημιουργεί πολιτισμο και συνθήκες ευημερίας ακόμη και σε δύσβατες περιοχές, ενώ φυλες όχι τόσο ενεργητικές και μη προικισμένες πνευματικά, δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν κάτι αξιόλογο ούτε στο καλύτερο δυνατό περιβάλλον.
Με πλήθος παραδειγμάτων με έμφαση στην αρχαία εποχή, φτάνει στο συμπέρασμα ότι η φυλή είναι η κινητήριος δύναμη της ιστορίας. Η πορεία των πολιτισμών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την φυλετική σύσταση των πληθυσμών που τον απαρτίζουν. Το εντυπωσιακό της μελέτης είναι ότι δημοσιεύτηκε το 1856, τρία χρόνια πριν το έργο του Δαρβίνου που εξηγεί τη διαδικασία της φυλογέννεσης!
Ο Γκομπινώ είναι ο πρώτος που εξήγησε επιστημονικά τον καθοριστικό ρόλο των φυλών στην εξέλιξη της ιστορίας. Βέβαια ήδη οι αρχαίοι είχαν διαπιστώσει τις διαφορές των λαών και των πολιτισμών με τους οποίους σχετίζονταν, ωστόσο δεν είχαν πλήρη συνείδηση ότι αυτές εδράζονταν σε φυλετικά πλαίσια. Αν και θιασώτης της αστήρικτης θεωρίας του Νορδικισμού, το έργο έχει τεράστια σημασία. Ο Γκομπινώ είναι αυτός που έδωσε ώθηση στην μελέτη της ιστορίας και των κοινωνικοπολιτικών φαινομένων με βάση τη φυλή.
Το βιβλίο του έχει κολοσσιαία σημασία για όποιον μελετά την φυλετική ανθρωπολογία, αλλά και για κάθε άνθρωπο που θέλει να αυτοαποκαλείται μορφωμένος.
Σκοπός της παρούσας μελέτης
Η βιοποικιλότητα είναι εγγενές χαρακτηριστικό της φύσης. Ο άνθρωπος αποτελεί μέρος της φύσης και συγκεκριμένα του ζωικού βασιλείου. Ως εκ τούτου εμφανίζονται έντονες διαφοροποιήσεις εντός του ανθρωπίνου είδους. Οι διαφορές αυτές μπορεί να είναι τόσο έντονες, που εύκολα γίνονται αντιληπτές. Εύκολα μπορεί κανείς να διαχωρίσει οπτικά έναν νέγρο από έναν ασιάτη της άπω ανατολής.
Οι διαφορές αυτές είναι σωματικές αλλά και ψυχικές. Με βάση τις διαφορές αυτές γίνεται η ταξινόμηση των ανθρώπων σε φυλές. Τις ανθρώπινες φυλές μελετά η επιστήμη της Φυλετικής Ανθρωπολογίας. Η τεράστια σημασία της φυλετικής ανθρωπολογίας έγκειται στις ψυχικές διαφορές των φυλών. Κάθε φυλή με τα διαφορετικά της ψυχικά γνωρίσματα επηρεαζει με τον δικό της τρόπο τα ιστορικά γεγονότα. Οι συγκρούσεις και οι αλληλεπιδράσεις λαών στην ιστορία έχουν υπόβαθρο φυλετικό. Η φυλή είναι η κινητήριος δύναμη της ιστορίας. Αντιθέτως, αν οι διαφορές ήταν μόνο στα εξωτερικά τους γνωρίσματα θα είχε ενδιαφέρον μόνο για καλλιτέχνες που ενδιαφέρονται για την απεικόνιση της ανθρώπινης μορφής. Ωστόσο, στη φύση σωματικά και ψυχικά γνωρίσματα αποτελούν μια αδιαίρετη ενότητα. Είναι αδύνατο δυο φυλές που διαφέρουν εξωτερικά να μην διαφέρουν και ψυχικά.
Πάνω σε αυτή τη λογική κινείται η παρούσα μελέτη της φυλετικής ανθρωπολογίας. Ενδιαφέρει και ο διαχωρισμός των φυλών, ο οποίος γίνεται κυρίως με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά και η επίδραση των φυλών στην ιστορία και στον πολιτισμό, με βάση τα ψυχικά τους χαρακτηριστικά.
Εξέλιξη και Φυσική Επιλογή
Στη Βιολογία, όλοι οι οργανισμοί κατατάσσονται σε είδη, με κριτήριο αν μέσω της αναπαραγωγής προκύπτουν γόνιμοι απόγονοι. Οι άνθρωποι ανήκουν όλοι στο ίδιο είδος, το ανθρώπινο είδος (homo sapiens) καθώς η μίξη δυο οποιωνδήποτε ανθρώπων, όσο κι αν διαφέρουν, δίνει γόνιμο απόγονο. Ωστόσο, εντός του ανθρώπινου είδους οι διαφορές είναι εμφανείς, τόσο ως προς τα εξωτερικά σωματικά γνωρίσματα, αλλά και ως προς τα πιο δύσκολα να διαπιστωθούν ψυχικά γνωρίσματα, ώστε προκύπτει η ανάγκη διαχωρισμού του ανθρωπίνου είδους σε φυλές.
Φυλή είναι μια ομάδα ατόμων με σωματικά και ψυχικά χαρακτηριστικά διαφορετικά από άλλες αντίστοιχες ομάδες. Είναι αδιαμφιβήτητο ότι υπάρχουν σωματικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων. Αρκεί να σκεφτεί κανείς έναν Ινδιάνο, έναν (ιθαγενή) Eυρωπαίο και έναν Νέγρο. Δείτε τους και θα καταλάβετε.
Αρκετοί αρνούνται την ύπαρξη φυλών, καθώς οι μίξεις είναι τόσες πολλές ώστε δεν υπάρχει στην πράξη διαχωρισμός των φυλών. Ωστόσο, με κατάλληλη παρατήρηση μπορούν να εντοπιστούν διακριτές φυλές. Το φαινόμενο της ύπαρξης ενδιάμεσων τύπων εξηγείται από τους νόμους της κληρονομικότητας σχετικά με την επιμειξία των φυλών.
Ο Κάρολος Δαρβίνος (1809-1882) ήταν αυτός που πρώτος περιέγραψε την διαδικασία της ειδογένεσης. Στο βιβλίο του «Η καταγωγή των ειδών» το 1856 απεδείχθη ότι τα νέα είδη προκύπτουν από την διαφοροποίηση μέρους του πληθυσμού ενός είδους, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένας ξεχωριστός κλάδος εντός του είδους. Η διαφοροποίηση αυτή κάποια στιγμή γίνεται τόσο μεγάλη, ώστε είναι αδύνατη η αναπαραγωγή μεταξύ του αρχικού είδους και του διαφοροποιημένου κλάδου του, με αποτέλεσμα να προκύπτει ένα νέο είδος. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα ενδιάμεσο στάδιο, όπου η μίξη μεταξύ του αρχικού είδους και του κλάδου να δίνει γόνιμο απόγονο, αργότερα όσο η διαφοροποίηση αυξάνει ο απόγονος καθίσταται όχι πάντοτε γόνιμος, μέχρι που είναι αδύνατο να παραχθεί απόγονος, οπότε έχουμε ένα νέο είδος. Οι διαδικασίες της ειδογένεσης διαρκούν πολλές χιλιάδες χρόνια, με αποτέλεσμα να μην γίνονται αντιληπτές κατά τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου. Η συνεισφορά του Δαρβίνου είναι σημαντικότατη, διότι κατάφερε να κατανοήσει αυτήν την διαδικασία μετά από επίπονη και μακροχρόνια έρευνα.
Το ανθρώπινο είδος βρίσκεται τώρα στην κατάσταση όπου έχουν δημιουργηθεί κλάδοι διαφοροποίησης, που αντιστοιχούν στις φυλές, αλλά η διαφοροποίηση αυτή δεν έχει φτάσει στο σημείο του να θεωρηθούν ως νέα είδη. Το αναμενόμενο είναι ότι αν συνεχιστεί η διαφοροποίηση αυτή, με τις φυλές να μην μειγνύονται μεταξύ τους, τότε στο μέλλον θα μιλάμε για νέα είδη. Κλασικό παράδειγμα πλήρους διαχωρισμού μεταξύ ειδών είναι το άλογο και ο γάιδαρος, που μπορούν να αναπαραχθούν, αλλά ο απόγονος, το πουλάρι, δεν είναι γόνιμος, συνεπώς αποτελούν διαφορετικά είδη, που διαχωρίστηκαν σχετικά πρόσφατα. Άλλο παράδειγμα πρόσφατα διαχωρισμένων ειδών είναι ο σκύλος με το τσακάλι και τον λύκο, όπου υπάρχουν μικρά ποσοστά γονιμότητας αν μειχθούν, συνεπώς η κατάταξή τους σε διαφορετικά είδη είναι προβληματική. Η διαφοροποίηση των ειδών περνά διαδοχικά στάδια μειωμένης γονιμότητας του απογόνου, έπειτα μειωμένης αναπαραγωγικής δυνατότητας και τέλος ο διαχωρισμός γίνεται πλήρης, δεν μπορεί να γίνει αναπαραγωγή και έχουμε νέο είδος. Έτσι εξηγείται για ποιόν λόγο υπάρχουν είδη που σχετίζονται μεταξύ τους, περισσότερο από ότι με άλλα, καθώς αποτέλεσαν διαφοροποιήσεις από κοινό πρόγονο, συνεπώς μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους. Η συσχέτιση αυτή είναι εμφανής τις περισσότερες φορές και μας βεβαιώνει ότι ο άνθρωπος και ο πίθηκος προέρχονται από κοινή ρίζα. Αντίστοιχη συσχέτιση υπάρχει και μεταξύ των διαφόρων φυλών στον άνθρωπο, όπου μάλιστα είναι εμφανές ότι κάποιες φυλές έχουν μεγαλύτερη συσχέτιση μεταξύ τους από ότι με άλλες, καθότι προέκυψαν από κοινό κλάδο διαφοροποίησης.
Ο Δαρβίνος επίσης αναλύει την έννοια της φυσικής επιλογής, μέσω της οποίας επιβιώνουν οι οργανισμοί που είναι καλύτερα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον τους. Οι επιβιώσαντες οργανισμοί αφήνουν απογόνους και με τον τρόπο αυτό περνούν μέσω της κληρονομικότητας τα χαρακτηριστικά τους στην επόμενη γενιά. Αποτέλεσμα είναι οι οργανισμοί στο πέρασμα των γενεών να προσαρμόζονται καλύτερα στο περιβάλλον τους, καθώς επιβιώνουν και κληροδοτούν τα χαρακτηριστικά τους οι καλύτερα προσαρμοσμένοι. Προϋπόθεση για τη λειτουργία της φυσικής επιλογής είναι οι οργανισμοί να μην είναι πανομοιότυποι, αλλά να υπάρχει ένας βαθμός τυχαίας μικροδιαφοροποίησης, ώστε να συσσωρευτούν τα ευνοϊκότερα χαρακτηριστικά.
Σημαντικό στοιχείο της εξελικτικής θεωρίας είναι η μη κληρονομικότητα των αποκτημένων χαρακτηριστικών κατά τη διάρκεια της ζωής ενός οργανισμού. Η επιστήμη έχει ήδη αποδείξει με την ανακάλυψη του γενετικού υλικού – DNA – ότι το γενετικό υλικό δεν αλλάζει κατά τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου. Άλλωστε το γενετικό υλικό αποτελεί πλέον και αποδεικτικό στοιχείο της ταυτότητας ενός ανθρώπου, πράγμα που γίνεται καθότι αμετάβλητο. Ο μηχανισμός της εξέλιξης υποδηλώνει ότι όσοι οργανισμοί προσαρμοστούν στο περιβάλλον και επιβιώσουν θα κληροδοτήσουν το γενετικό τους υλικό στους απογόνους, εάν βέβαια κάνουν απογόνους. Συνεπώς τα είδη αλλάζουν μόνο μέσω της φυσικής επιλογής και όχι από επίκτητα χαρακτηριστικά. Το γεγονός αυτό έχει μεγάλη πολιτική σημασία, καθώς είναι αδύνατο να αλλάξουν τα γνωρίσματα ενός αλλόφυλου πληθυσμού μόνο και μόνο με την μετεγκατάστασή του σε άλλο περιβάλλον. Όλες οι προσπάθειες αφομοίωσης αλλόφυλων είναι αδύνατες και οδηγούν μόνο σε μίξεις και όχι σε νέες φυλές.
Άλλος μηχανισμός επιλογής είναι η σεξουαλική επιλογή. Το θηλυκό επιλέγει το αρσενικό με το οποίο θα δώσει απογόνους. Ο μηχανισμός αυτός είναι δευτερεύων, καθώς η επιλογή γίνεται ανάμεσα από ήδη επιβιώσαντες μέσω της φυσικής επιλογής. Ο Δαρβίνος μέσω της σεξουαλικής επιλογής αιτιολόγησε τα δευτερεύοντα χαρακτηριστικά φύλου, δηλαδή τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τα δύο φύλα και τα οποία δεν φαίνεται να βοηθούν στην επιβίωση. Κλασικό παράδειγμα η ουρά του παγωνιού, που εξελίχθηκε ώστε να του δίνει πλεονέκτημα ως προς την σεξουαλική επιλογή, ενώ το εμποδίζει στην επιβίωση, μειώνοντας την ευκινησία του. Στον άνθρωπο, το αρσενικό απέκτησε αυτά τα χαρακτηριστικά επειδή του έδιναν πλεονέκτημα ως προς την ελκυστική εμφάνιση ή ως προς την επιθετικότητα και τη δύναμη για να υπερνικήσει τα αντίπαλα αρσενικά.
Η έντονη διαφοροποίηση των δύο φύλων στον άνθρωπο δεν οφείλεται μόνο στην σεξουαλική επιλογή, γιατί με αυτόν τον τρόπο εξηγείται μόνο η διαφοροποίηση του άνδρα και όχι της γυναίκας. Ο σημαντικότερος λόγος της διαφοροποίησης είναι το γεγονός ότι το αρσενικό ως πιο επιθετικό από τη φύση του, από τα πρώτα χρόνια της ανθρωποποίησης ήταν αυτό που κυνηγούσε και αναζητούσε τροφή, ενώ το θηλυκό βρίσκονταν σε σπηλιές φροντίζοντας τα παιδιά. Συνεπώς η φυσική επιλογή επέδρασε πιο καταλυτικά στο αρσενικό, καθώς αυτό βρίσκονταν υπό συνεχή δοκιμασία και κίνδυνο, από ότι στο θηλυκό. Ο άνδρας προέκυψε πιο μεγαλόσωμος, δυνατότερος, με καλύτερη αντίληψη χώρου και ανώτερες πνευματικές ικανότητες σε σχέση με τη γυναίκα που ανέπτυξε συναισθηματικές ικανότητες και αγάπη για τα παιδιά και το σπίτι. Έτσι εξηγείται η κυριαρχία του άνδρα στις επιστήμες, τις τέχνες, την πολιτική και τα στρατιωτικά. Κανένα φύλο δεν είναι ανώτερο. Και τα δύο αλληλοσυμπληρώνονται με το καθένα να έχει διαφορετικό ρόλο δοσμένο από τη φύση, εξίσου σημαντικό για τη διαιώνιση του είδους.
Κληρονομικότητα
Πολλές φορές θα έχετε αναρωτηθεί για ποιον λόγο τα παιδιά άλλοτε μοιάζουν στον πατέρα, άλλοτε στη μητέρα και άλλοτε είναι δύσκολο να απαντήσεις με σιγουριά. Απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δίνουν οι νόμοι της γενετικής που ανακάλυψε ο Γιόχαν Μέντελ (1822-1884). Τα επόμενα παραδείγματα βασίζονται στα πειράματα του Μέντελ.
Ας υποθέσουμε ότι κάνουμε μείξη δύο λουλουδιών, ένα με κόκκινο άνθος και ένα με λευκό άνθος. Η πατρική γενιά P δίνει απογόνους την πρώτη γενιά των παιδιών F1. Το χρώμα της γενιάς των παιδιών είναι ροζ, δηλαδή το ενδιάμεσο κόκκινου και άσπρου.
Τα παραπάνω σχήμα περιγράφει τον πρώτο νόμο του Μέντελ: Τα μέλη της πρώτης γενιάς παιδιών F1 γονέων που διαφέρουν σε ένα χαρακτηριστικό είναι ίδια. Στην δεύτερη γενιά όμως παιδιών, το αποτέλεσμα είναι αυτό του παρακάτω σχήματος.
Αν αυτά τα υβρίδια διασταυρωθούν μεταξύ τους, προκύπτει μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Στην δεύτερη γενιά παιδιών F2 έχουμε ένα τέταρτο κόκκινα άνθη, δύο τέταρτα ροζ άνθη και ένα τέταρτο λευκά άνθη. Η αναλογία αυτή είναι καθαρή μόνο για μεγάλο αριθμό απογόνων. Έτσι προκύπτει ο δεύτερος νόμος του Μέντελ: Η δεύτερη γενιά F2 που έχει προκύψει από γονείς που διαφέρουν σε ένα χαρακτηριστικό δεν είναι ομοιόμορφη όπως η πρώτη, αλλά διαχωρίζεται σε διαφορετικές μορφές με βάση μια καθορισμένη αριθμητική αναλογία.
Τα χαρακτηριστικά της πατρικής γενιάς P επανεμφανίζονται, κάθε μία στο ένα τέταρτο των απογόνων της δεύτερης γενιάς F2, ενώ το υπόλοιπο μισό των απογόνων F2 είναι όπως η πρώτη γενιά F1. Αν συνεχιστεί αυτό και σε τρίτη γενιά προκύπτει το αποτέλεσμα του παρακάτω σχήματος.
Τα κόκκινα και τα λευκά άνθη της γενιάς F2 παράγουν μόνο κόκκινα και λευκά άνθη αντίστοιχα, επιστρέφοντας έτσι στον αρχικό τύπο. Οι απόγονοι ανήκουν στον καθαρό αρχικό τύπο αναπαράγοντας διαρκώς αυτόν τον αρχικό τύπο. Τα υβρίδια παράγουν ένα τέταρτο κόκκινα, ένα τέταρτο λευκά και δύο τέταρτα ροζ άνθη, δηλαδή η συμπεριφορά είναι η ίδια με αυτήν της πρώτης γενιάς.
Οι νόμοι αυτοί ισχύουν και για τα ζώα και συνεπώς και για τον άνθρωπο. Ωστόσο, δεν είναι βέβαιο ότι η πρώτη γενιά F1 έχει ενδιάμεσο χαρακτηριστικό μεταξύ των δυο γονέων. Αν διασταυρωθούν δύο σκυλιά, ένα μαύρου τριχώματος με ένα άσπρου τριχώματος, αναμένονται απόγονοι πρώτης γενιάς F1 ενδιάμεσου χρώματος. Αυτό όμως δεν συμβαίνει ωστόσο. Όλη η πρώτη γενιά είναι μαύρου τριχώματος. Ο πρώτος νόμος του Μέντελ διατηρεί την ισχύ του, καθώς όλα τα μέλη της πρώτης γενιάς είναι ίδια. Το χαρακτηριστικό του μαύρου τριχώματος είναι πιο ισχυρό από το αντίστοιχο του λευκού τριχώματος.
Από τα παραπάνω παραδείγματα συνάγεται ότι τα κληρονομούμενα χαρακτηριστικά διαφέρουν από απόγονο σε απόγονο. Επίσης, τα χαρακτηριστικά μπορεί να είναι εντός του σώματος και μην είναι εμφανή. Τα χαρακτηριστικά που κληρονομούνται αφορούν το σύνολο του οργανισμού, ασχέτως αν τα χαρακτηριστικά είναι ορατά ή όχι. Κληρονομούνται και τα ψυχικά χαρακτηριστικά, καθότι προκύπτουν από τα όργανα που σχετίζονται με τις διανοητικές λειτουργίες και τις αισθήσεις. Άλλωστε σωματικά και ψυχικά χαρακτηριστικά δεν είναι ξεχωριστά στη φύση, αλλά αποτελούν μια αδιαίρετη ολότητα. Ο διαχωρισμός μεταξύ των σωματικών και ψυχικών χαρακτηριστικών γίνεται από τον άνθρωπο αποκλειστικά για διευκόλυνση.
Οι δύο πρώτοι νόμοι του Μέντελ αναφέρονται στην περίπτωση που οι γονείς έχουν μόνο ένα χαρακτηριστικό διαφορετικό, στην παραπάνω περιπτώσεις το χρώμα του άνθους ή το χρώμα του τριχώματος. Στην πράξη υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά στην περίπτωση των ζώων και των φυτών και σπανίως η διαφορά είναι μόνο σε ένα χαρακτηριστικό. Προκύπτει έτσι ο τρίτος νόμος του Μέντελ: ο νόμος της ανεξαρτησίας των χαρακτηριστικών. Δηλαδή, αν συνδυαστούν πυκνά μαύρα μαλλιά με αραιά καστανά, το αποτέλεσμα μπορεί να προκύψει με όλους τους συνδυασμούς, μεταξύ των οποίων και πυκνά καστανά και αραιά μαύρα μαλλιά. Η πλήρης ανεξαρτησία των χαρακτηριστικών ωστόσο αμφισβητείται από κάποιους και μένει η γενετική να ξεδιαλύνει το τοπίο.
Ακόμη δεν έχει καταφέρει η γενετική να βρει ποια γονίδια, τμήματα του γενετικού υλικού, δίνουν τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Επίσης, είναι άγνωστο ποια χαρακτηριστικά είναι επικρατή και ποια είναι υπολειπόμενα. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τον μεγάλο αριθμό χαρακτηριστικών του ανθρώπου εξηγούν γιατί πολλοί δεν μπορούν να κατανοήσουν τους νόμους της κληρονομικότητας.
Από τους νόμους του Μέντελ είναι εμφανές ότι άλλο είναι το σύνολο του γενετικού υλικού και άλλα τα χαρακτηριστικά που εμφανίζει ο οργανισμός στην πράξη. Ενώ ένας οργανισμός έχει πάρει γενετικό υλικό και από τους δύο γονείς του για ένα χαρακτηριστικό, αυτό που εμφανίζει ο οργανισμός μπορεί να είναι είτε του ενός γονέα, είτε του άλλου, είτε μια μίξη, ανάλογα με το ποιανού γονέα το χαρακτηριστικό ή αλλιώς γονίδιο είναι επικρατές ή όχι. Το σύνολο του γενετικού υλικού που φέρει ένας οργανισμός μέσα του ονομάζεται γονότυπος, ενώ τα πραγματικά χαρακτηριστικά που τελικά εμφανίζονται στον οργανισμό ονομάζονται φαινότυπος.
Φυλές και Έθνη
Αν αντικατασταθούν στην Ελλάδα όλοι οι Έλληνες από Πακιστανούς που μαθαίνουν σταδιακά την Ελληνική γλώσσα και τα Ελληνικά έθιμα, είναι βέβαιο ότι θα μιλάμε πλέον για έναν άλλο λαό. Αυτό σημαίνει ότι η φυλή έχει πολύ μεγάλη σχέση με την έννοια του έθνους. Έθνος ορίζεται ως σύνολο ατόμων του ίδιας φυλής και κοινής συνείδησης.
ΕΘΝΟΣ = ΦΥΛΗ + ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Στην παραπάνω ισότητα, η φυλή είναι κάτι αναλλοίωτο και καθορίζεται εκ γεννετής. Αντιθέτως, η εθνική συνείδηση μπορεί να αλλάξει. Άτομα διαφορετικής φυλής ή χωρίς εθνική συνείδηση δεν ανήκουν στο έθνος, ακόμα και αν διαβιούν εντός κοινής επικράτειας. Είναι δυνατόν άτομα της ίδιας φυλής για διάφορους ιστορικούς λόγους να διαχωρίστηκαν και να απέκτησαν διαφορετική εθνική συνείδηση, συνεπώς αποτελούν διαφορετικά έθνη, παρότι ανήκουν στην ίδια φυλή. Όμως, αλλόφυλα άτομα δεν μπορούν να γίνουν μέλη του έθνους, ακόμα και αν αποκτήσουν εθνική συνείδηση, καθώς η φυλή δεν αλλάζει.
Η εθνική συνείδηση, που βασίζεται στην συνείδηση της κοινής καταγωγής, ενισχύεται από δευτερογενή στοιχεία, όπως είναι η γλώσσα, η θρησκεία, τα έθιμα, η πολιτική διοίκηση, η κοινή ιστορία, αλλά όλα αυτά τα στοιχεία δεν είναι αναγκαία. Το αναγκαίο χαρακτηριστικό είναι η φυλή, η οποία λόγω των ψυχικών χαρακτηριστικών της επηρεάζει την ανάπτυξη και των δευτερογενών στοιχείων προς κατεύθυνση κοινή για την ενότητα του έθνους.
Λαοί χωρίς κοινή φυλετική καταγωγή, ακόμα και αν διαθέτουν πολλά δευτερογενή στοιχεία, δεν αποτελούν έθνη. Παράδειγμα οι ΗΠΑ που αποτελούν μια πανσπερμία φυλών με κοινή διοίκηση, κοινή γλώσσα και κάποια χρόνια κοινής ιστορίας. Τα πολυφυλετικά κράτη βρίσκονται πάντα υπό τον κίνδυνο διάλυσης και χρειάζεται σκληρή και βίαιη εξουσία με απόλυτα ελεγχόμενη προπαγάνδα για να διατηρηθούν. Όσο πιο απολυταρχικά, τόσο περισσότερο καιρό θα αντέξουν. Ωστόσο, οι εσωτερικές έριδες, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές, που προκύπτουν από τη διαφορετική ψυχοσύνθεση των φυλών που απαρτίζουν τον λαό, θα προκαλέσουν εξασθένιση του κράτους και η διάλυση θα είναι θέμα χρόνου, από εσωτερική ή εξωτερική αφορμή. Οι διαφορετικές φυλές, λόγω διαφορετικών ψυχικών χαρακτηριστικών, έχουν διαφορετικό τρόπο συμπεριφοράς, διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετική κοσμοθέαση, διαφορετικές προτιμήσεις κοινωνικές και πολιτιστικές, με αποτέλεσμα αυτές οι διαφοροποιήσεις να συσσωρεύονται και να υπονομεύουν την σταθερότητα του κράτους.
Η φυλή είναι η κινητήριος δύναμη της ιστορίας. Σε αυτό το συμπέρασμα έφτασε και ο Αρτούρ ντε Γκομπινώ στο βιβλίο του «Περί της Ανισότητας των Ανθρωπίνων Φυλών» το 1855, ένα χρόνο μάλιστα πριν την δημοσίευση του βιβλίου του Δαρβίνου, που εξηγεί την διαδικασία της φυλογένεσης. Το βιβλίο του Γκομπινώ επεξηγεί αναλυτικά με πλήθος ιστορικών παραδειγμάτων ότι η φυλή είναι ο σημαντικότερος παράγοντας της ιστορίας και όχι οι περιβαλλοντικές συνθήκες ή οι οικονομικές και πολιτικές σκοπιμότητες, που επιφανειακά προβάλλουν ως σημαντικότεροι παράγοντες. Διακρίνοντας μέσα από τις διάφορες διενέξεις μεταξύ των λαών στο διάβα της ιστορίας, κάτω από τις πολιτικές αποφάσεις κρύβονται εμμέσως πλην σαφώς φυλετικά κριτήρια. Οι φυλές είναι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας και τα διαφορετικά τους ψυχικά χαρακτηριστικά εξηγούν για ποιο λόγο σε έναν τόπο αναπτύχθηκε υψηλός πολιτισμός, βιομηχανική ανάπτυξη, κτλ. ενώ σε άλλον όχι.
Φυλετικά χαρακτηριστικά
Τα σημαντικότερα γνωρίσματα ενός ανθρώπου που χρησιμεύουν για την φυλετική ταξινόμησή του είναι τα γνωρίσματα του κεφαλιού και του προσώπου, το χρώμα του δέρματος, το μέσο ύψος και ο σωματικός τύπος. Σημαντικά είναι και τα ψυχικά γνωρίσματα, τα οποία όμως για να γίνουν αντιληπτά χρειάζεται μελέτη της συμπεριφοράς του εξεταζόμενου ατόμου.
Οι φυλές διαφέρουν συνολικά σε πάρα πολλά χαρακτηριστικά του σώματος, αλλά για την φυλετική ταξινόμηση έχουν επιλεγεί και μελετηθεί πληρέστερα τα στοιχεία του προσώπου, καθώς είναι ευδιάκριτα.
Τα χαρακτηριστικά του κεφαλιού – προσώπου εμφανίζονται σε συγκεκριμένους συνδυασμούς με πολύ μεγάλη συσχέτιση, η οποία γίνεται μεγαλύτερη όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι μια κοινότητα ανθρώπων είναι απομονωμένη από άλλες, ώστε να αποκλείεται η επιμειξία. Με αυτόν τον τρόπο είναι σχετικά εύκολο να διαχωριστούν οι ανθρώπινες φυλές. Οι ενδιάμεσοι τύποι προκύπτουν μόνο από επιμειξία και μπορούμε να συμπεράνουμε από ποιες φυλές έχουν λάβει τα διάφορα χαρακτηριστικά τους.
Η φυλετικές μελέτες βασίζονται είτε στην υποκειμενική παρατήρηση, είτε σε μετρήσεις. Η σημαντικότερη μέτρηση είναι ο κεφαλικός δείκτης. Κεφαλικός δείκτης = μήκος κεφαλιού / πλάτος κεφαλιού. Το μήκος μετριέται από το μέτωπο και προς τα πίσω, ενώ το πλάτος μετριέται στα ζυγωματικά. Οι μετρήσεις αυτές γίνονται και επί κρανίων, οπότε ο προκύπτων δείκτης ονομάζεται κρανιακός δείκτης. Λόγω του δέρματος, ο κρανιακός δείκτης προκύπτει κατά 2 μονάδες μικρότερος από τον κεφαλικό δείκτη (ΚΔ).
Τα κεφάλια κατηγοριοποιούνται ως δολιχοκεφαλικά (ΚΔ<80), μεσοκεφαλικά και βραχυκεφαλικά (ΚΔ>82). Η παρατήρηση περί δολιχοκεφαλικού ή βραχυκεφαλικού σχήματος γίνεται από πάνω (κάτοψη του κεφαλιού).
Άλλη μέτρηση είναι αυτή του ρινικού δείκτη (=πλάτος/μήκος μύτης). Αυτός οδηγεί σε κατηγοριοποίηση ως προς τη μύτη σε λεπτόρρινους, μεσόρρινους και πλατύρρινους. Αντίστοιχα με το πρόσωπο, με κατηγοριοποίηση σε λεπτοπρόσωπους, μεσοπρόσωπους και ευρυπρόσωπους. Τις περισσότερες φορές η ταξινόμηση μπορεί να γίνει μέσω παρατήρησης, συχνά με τη βοήθεια χρωματικής κλίμακας και όχι μετρήσεων.
Αντίστοιχος τρόπος κατηγοριοποίησης γίνεται και για τον σωματικό τύπο. Ο εξωμορφικός τύπος χαρακτηρίζεται από λεπτά και μακριά άκρα και μύες, έχει ελάχιστο λίπος και θεωρείται λεπτός. Ο εξωμορφικός τύπος έχει παχιά και κοντά άκρα και μύες, έχει αρκετό λίπος και θεωρείται παχύς. Ο μεσομορφικός τύπος είναι η ενδιάμεση κατάσταση.
Οι λευκοί της Ευρώπης
Το ανθρώπινο είδος έχει πολυάριθμες φυλές. Κάθε μία διαθέτει ξεχωριστά σωματικά και ψυχικά γνωρίσματα. Η φυλές της Ευρώπης είναι οι πλέον μελετημένες, καθώς οι περισσότεροι φυλετικοί ανθρωπολόγοι ανήκουν σε αυτές και τους ήταν πιο εύκολο να τις μελετήσουν.
Φυλετικοί τύποι της Ευρώπης
– Νορδικός
– Βαλτικός
– Αλπικός
– Διναρικός
– Κρομανοειδής
– Μεσογειακός
– Ατλαντοειδής
(σ.σ. επιλεγμένα κείμενα από: fyletika.blogspot.gr)