- ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Κάποιος κ. Παπαδόπουλος που έχει στο όνομά του ένα σπίτι και ένα χωράφι, αν περάσουν ονομαστικά (ο τίτλος ιδιοκτησίας) στο κράτος του και εκείνο πέσει ιδιοκτησιακά στα χέρια της Παγκοσμιοποίησης, τότε εκείνη θα έχει πλέον την ιδιοκτησία του Παπαδόπουλου για να την αξιοποιήσει όπως θέλει (π.χ. να χτίσει μπουρδέλο στο χωράφι και να βάλει λαθρομετανάστες στο σπίτι) χωρίς να μπορεί πια ο κάθε Παπαδόπουλος να πάρει πίσω την ιδιοκτησία του (σ.σ. ''δεν θα κατέχεις τίποτα και θα είσαι ευτυχισμένος'' όπως του λέει κοροϊδευτικά η παραπάνω παγκοσμιοποιητική φωτογραφία για το 2030) που θα έχει χάσει μια για πάντα!!! & ‘’…Παρ’ όλα αυτά, εκτός από τον Mises και τους αναγνώστες του, σχεδόν κανείς δεν σκέφτεται τη ναζιστική Γερμανία ως σοσιαλιστικό κράτος. Είναι πολύ πιο συνηθισμένο να πιστεύουμε ότι αποτελεί μια μορφή καπιταλισμού, όπως ισχυρίστηκαν οι κομμουνιστές και οι υπόλοιποι μαρξιστές. Η βάση του ισχυρισμού ότι η ναζιστική Γερμανία ήταν καπιταλιστική, στηρίχτηκε στο γεγονός ότι οι περισσότερες βιομηχανίες στη ναζιστική Γερμανία παρουσιάζονταν να παραμένουν σε ιδιωτικά χέρια...Όσο για τους Ναζί, δεν έπρεπε γενικά να σκοτώσουν για να κατασχέσουν την ιδιοκτησία των Γερμανών εκτός από αυτή των Εβραίων. Αυτό συνέβη επειδή, όπως είδαμε πιο πάνω, καθιέρωσαν τον σοσιαλισμό με μυστικότητα, μέσω ελέγχων των τιμών και των μισθών. Έτσι διατήρησαν το φόρεμα και την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας. Έτσι, οι ιδιώτες στερήθηκαν την περιουσία τους χωρίς να το γνωρίζουν και έτσι δεν αισθανόταν την ανάγκη να την υπερασπιστούν με βία’’ - George Reisman
Απαντώντας σε συκοφαντικές κατηγορίες απέναντι σε ακολούθους μας που δραστηριοποιούνται σχολιαστικά στο διαδίκτυο, οι οποίες θεώρησαν εμάς τους καθοδηγητές τους από δημοκράτες και καπιταλιστές μέχρι ακροδεξιούς επειδή αντιτάσσονταν σε κομμουνιστές με προβιά ‘’Φασίστα’’ και ‘Εθνικοσοσιαλιστή’’ όταν έγινε λόγος για Παγκοσμιοποίηση, θα λέγαμε ότι το μεγαλύτερο λάθος που μπορούν να κάνουν σήμερα όσοι επιθυμούν να συνεχίζουν να υπάρχουν ανεξάρτητοι και αυτάρκεις, από τη διαβίωσή τους μέχρι τα θρησκευτικά (σατανικά στη περίπτωσή μας), είναι να νομίσουν ότι αυτός που θέλει να καταπατήσει ετούτες τις ελευθερίες τους σαν την Παγκοσμιοποίηση για να επιβάλει τα δικά της θέλω, είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι και έτσι ο κατακτητής δρα ανενόχλητος! Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου αποπροσανατολισμού σε θρησκευτικό επίπεδο είναι των Νεοπαγανιστών που κατηγορούν για τα πάντα τον χριστιανισμό λες και συνεχίζουμε να ζούμε σε κάποιο Βυζάντιο σήμερα, ενώ σε ιδεολογικό όταν συνεχίζουν να παρουσιάζουν κάποιοι την Παγκοσμιοποίηση ως Φιλελεύθερη και Δημοκρατική λες και ζούμε στον περασμένο αιώνα! Και όταν δεν ξέρεις έτσι τι θέλει να κάνει ο εχθρός που απειλεί τις ελευθερίες σου, τότε εν αγνοία σου υπηρετείς ή διευκολύνεις τα σχέδιά του όταν θεωρείς σαν εχθρό σου αυτόν που υπερασπίζεται στην πραγματικότητα τις ελευθερίες σου! Όταν επί παραδείγματι υπενθυμίζουμε και πάλι φωτογραφικά πιο πάνω τη διαφημιστική καμπάνια του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ που λέει σχεδιαστικά για το 2030 ότι ‘’δεν θα κατέχεις τίποτα και θα είσαι ευτυχισμένος’’, μόνον ένας ηλίθιος ή υπηρέτης του θα αποπροσανατόλιζε τον λαό λέγοντας ότι συνεχίζουμε να έχουμε να κάνουμε με Δημοκράτες και Καπιταλιστές ή Φιλελεύθερους εκεί πέρα, αφού μια τέτοια αφαίρεση πάσης φύσεως ατομικής ιδιοκτησίας είναι καθαρά Κομμουνιστική που συναντάται σε Σοσιαλιστικά καθεστώτα όπως αναλύει ένα δημοσίευμα που θα παρουσιάσουμε εν συνεχεία.
Δεν ίσχυε όμως το ίδιο περί ατομικής ιδιοκτησίας και στη Ναζιστική Γερμανία (Εθνικός Σοσιαλισμός εκεί πέρα) όπως επίσης παραπλανητικά διαδίδουν κάποιοι σήμερα με προσωπείο ‘’Εθνικοσοσιαλιστή’’ ή ‘’Φασίστα’’ ενώ είναι Κομμουνιστές στην πραγματικότητα που βοηθούν έτσι, άθελά τους ή μη, την υλοποίηση του προαναφερόμενου παγκοσμιοποιητικού σχεδιασμού που θέλει να αφαιρέσει κάθε ιδιοκτησία από τους λαούς, διότι στο ίδιο δημοσίευμα διαβάσαμε από τα παραπάνω επιλεγμένα αποσπάσματα ότι παρέμεινε η ατομική και επιχειρηματική ιδιοκτησία σε ιδιωτικά χέρια (άρα ονομαστικά με τίτλο) με τη διαφορά ότι καθορίζονταν ή οριοθετούνταν από το Ναζιστικό Κράτος μόνο ο τρόπος δραστηριοποίησης, χωρίς να περάσει ονομαστικά ο τίτλος της ιδιοκτησίας του καθενός στο κράτος όπως συνέβαινε στη Σοβιετική Ένωση και παρομοίως με την Παγκοσμιοποίηση όπως είδαμε σύμφωνα με το όραμά της για το 2030. Αυτός ο κρατικός παρεμβατισμός απ’ τους Ναζί τώρα πάνω στην ιδιοκτησία συνέβαινε, όπως αναλύσαμε σε άρθρο του προηγούμενο ιστολογίου μας για την Εθνική Οικονομία, για να μην φτάσουμε στο άλλο άκρο (σαν του συγγραφέα του δημοσιεύματος που θα διαβάστε στη συνέχεια) της εργασιακής ζούγκλας που ζούμε σήμερα (με τους ανταγωνισμούς, την πάλη των τάξεων κ.λ.π.) διαλύοντας κάθε εθνική συνοχή ενός λαού, όσο φυσικά υπάρχουν ακόμα εργαζόμενοι και εργοδότες εφ’ όσον μειώνονται όλο και περισσότερο όσο περνάμε στη ψηφιακή εποχή του αυτοματισμού και της ρομποτικής, όπως υπενθυμίζουμε από άλλο αναρχικό μάλιστα δημοσίευμα σε άρθρο του προηγούμενου ιστολογίου μας για καλύτερη κατανόηση:
Έχουν εκκινήσει την τελική διαδικασία ενός ριζικού μετασχηματισμού του παγκόσμιου συστήματος, η οποία φιλοδοξεί να ολοκληρώσει σε ένα ενιαίο σύστημα τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό (διαδικασία που ξεκίνησε το 1989) στη βάση των νέων τεχνολογικών δυνατοτήτων. Πολύ απλώς, αυτό που λέει αυτή η ελίτ είναι ότι δεν χρειάζεται πλέον τους ανθρώπους. Δεν τους έχει ανάγκη ούτε καν ως παραγωγικές μονάδες παρά μόνον ως κατ’ εξαίρεση εξειδικευμένους για να κινούν την αναγκαία τεχνολογική της μηχανή. Οι περισσότεροι τομείς της οικονομίας, των υπηρεσιών, της διανομής ακόμη και της γεωργίας μπορούν να υποκατασταθούν με το σύγχρονο τεχνολογικό πλέγμα δυνατοτήτων, με ρομπότ, drones, διαδικτυωμένες «έξυπνες» συσκευές ελεγχόμενων από συστήματα τεχνητής «νοημοσύνης» και μηχανικής εκμάθησης. Όλα αυτά έχουν το πλεονέκτημα του συγκεντρωτικού ελέγχου ακριβείας τοπικά και χρονικά. Μπορεί να φαντάζει τερατώδες σε κάποιον που δεν έχει επαρκή γνώση της τεχνολογίας, αλλά κάτι τέτοιο είναι όντως εφικτό σήμερα, άρα δεν απομένει παρά να επιχειρηθεί να ξεδιπλωθεί. Σίγουρα είναι κάτι εξαιρετικά περίπλοκο και δύσκολα συντηρήσιμο, αλλά οι δομές διαχείρισης της περιπλοκότητας είναι η βάση κάθε αποτελεσματικής εξουσίας. Η δημοκρατική διαχείριση των κοινωνιών τούς φαίνεται περισσότερο περίπλοκη, ασταθής, ενεργοβόρα, αναχρονιστική και επικίνδυνη για τους ίδιους, δεδομένης και της διαρκούς αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή των δυνητικών ανταγωνιστών τους.
Κατά συνέπεια, στις επόμενες δεκαετίες, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης ως εργαζόμενοι. Οπότε τίθεται το ζήτημα του τί θα κάνουν με όλη αυτήν την «άχρηστη μάζα» ανθρώπων. Τους «useless eaters» σύμφωνα με μια παλαιά ρήση του «αθάνατου» εγκληματία Χένρυ Κίσσιγκερ. Φιλοδοξούν να τους αφήσουν να φυτοζωούν στη βάση επιδομάτων μόνιμου χαρακτήρα. Θα κάθονται και θα πληρώνονται ένα μηνιαίο ποσό -αν βέβαια είναι «καλά παιδιά», αν δηλαδή δεν εμφανίζουν «αντικοινωνικές» συμπεριφορές, οι οποίες ασφαλώς θα προσδιοριστούν σύμφωνα με τα νέα πολιτισμικά κριτήρια που προωθούν…Το UBI είναι η απόπειρα απορρόφησης των αντιδράσεων λόγω της εκτόπισης των ανθρώπων από την εργασία, η οποία καθίσταται απαγορευτική και ουσιαστικά «παράνομη».
Το πού ακριβώς οδηγούν τα παραπάνω μάς έχει επίσης ανακοινωθεί. Δεν χρειάζεται να κάνουμε υποθέσεις, εφόσον η ελίτ φροντίζει να διαφημίζει τον κόσμο που υπόσχεται. Σε σχετική διαφήμιση λοιπόν του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για το τί να περιμένουμε το έτος 2030, με φόντο έναν νεαρό με φωτεινό χαμόγελο, αναγράφεται «you will own nothing and you will be happy». Δεν θα κατέχεις τίποτε και θα είσαι ευτυχισμένος.Το πρόταγμα δεν αναφέρεται στην εθελούσια λιτή και απέριττη ζωή. Δεν αναφέρεται στον εθελούσιο περιορισμό των περιττών και ανούσιων «αναγκών». Δεν αναφέρεται στον εθελούσιο ασκητισμό που απορρίπτει τα υλικά αγαθά προς χάριν του πνεύματος. Προδιαγράφει την κομμουνιστική συνιστώσα του νέου συστήματος: την κατάργηση κάθε είδους ατομικής ιδιοκτησίας σε ότι αφορά τους πολλούς. Όταν μιλούν για ατομική ιδιοκτησία εννοούν τα πάντα: από ένα σπίτι ή αυτοκίνητο μέχρι τα ρούχα και παπούτσια που φοράμε. Ούτε τα ρούχα δεν θα είναι «δικά μας». Θα ενοικιάζονται ή θα παραχωρούνται για χρήση. Στο κάτω κάτω περαστικοί είμαστε απ’ αυτή τη ζωή και τα υλικά αγαθά έχουν απλώς κάποια αξία χρήσης. Γιατί να μπαίνεις στον κόπο να τα συντηρείς; Υπάρχουν κάποιοι περισσότερο «ειδικοί», για να μας απαλλάξουν απ’ αυτό το βάρος. Δεν αρνούνται, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, το να παρέχουν τα αγαθά (εξαρτάται από την «κοινωνική υπευθυνότητά» μας βεβαίως)· αρνούνται στο να έχουμε εμείς τον έλεγχό τους, με την αξία μας. Εάν λοιπόν οι πολλοί δεν κατέχουν τίποτε από τα αναγκαία, αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχουν οι ελάχιστοι που θα κατέχουν τα πάντα. Εάν κάποιοι ενοικιάζουν «υπηρεσίες» ένδυσης ή κατοικίας ή οτιδήποτε άλλο, τότε θα πρέπει να υπάρχουν κάποιοι που κατέχουν ολοκληρωτικά αυτές τις «υπηρεσίες», για να τις «προσφέρουν» βάσει κάποιων κριτηρίων. Χρειάζεται πολλή σκέψη, για να αντιληφθούμε ότι δημιουργείται ένα πλέγμα πλήρους και άνευ όρων εξάρτησης των πάντων σε οποιαδήποτε δραστηριότητά τους από το κράτος; Τα κράτη ουσιαστικά θα έχουν την κυριολεκτική ιδιοκτησία των υπηκόων και η διεθνής ελίτ την ιδιοκτησία των κρατών και της ίδιας της γης που περιλαμβάνουν. Τα συμπεράσματα είναι εύλογα.
Σε όλη τη διάρκεια της Ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ουδέποτε εμφανίστηκε σοσιαλιστικό καθεστώς οιασδήποτε παραλλαγής, το οποίο να μην είχε μια μικρή ελίτ στην κορυφή και ένα ομογενές πλήθος «ίσων» στη βάση – χωρίς καμία ενδιάμεση τάξη. Είτε μιλάμε για το πρώιμο σοσιαλιστικό Μινωϊκό καθεστώς της αρχαίας Κρήτης είτε για τα κομμουνιστικά καθεστώτα του πρώην ανατολικού μπλοκ είτε για την ουτοπία της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας, το μοτίβο που βλέπουμε είναι το ίδιο. Κάποιοι στην κορυφή έχουν όλες τις δυνατότητες στα χέρια τους, έχουν τον κεντρικό έλεγχο όλης της παραγωγικής δραστηριότητας και οι υπόλοιποι στη βάση τίποτε απολύτως· οπότε η επιβίωσή τους εξαρτάται πλήρως από τις διαθέσεις των «θεών», οι οποίοι αναλαμβάνουν να κόψουν το κεφάλι όποιου ξεχωρίζει έστω και λίγο από τους «ίσους». Ισότητα, Σταθερότητα, Τάξη, Ασφάλεια, Ευημερία. Όταν λοιπόν γίνεται πολύς λόγος από τα φερέφωνα της ελίτ για «ισότητα» και «μείωση της παγκόσμιας φτώχειας», καλό είναι να καταλαβαίνουμε το τί ακριβώς εννοούν.
Και ο καπιταλισμός; Η ελίτ ούτε που θέλει να ακούει για καπιταλισμό ως γενικευμένο οικονομικό-κοινωνικό σύστημα. Ο παραδοσιακός καπιταλισμός παράγει ανταγωνιστές, οι οποίοι θα πρέπει να ελεγχθούν, ώστε να λειτουργούν εντός κάποιου συστήματος. Και όσο πιο ανεξάρτητοι και αυτοδημιούργητοι είναι οι ανταγωνιστές, ασχέτως από το αν είναι μικροί ή μεγάλοι, τόσο πιο απαιτητικοί είναι. Γι’ αυτό θέλουν η καπιταλιστική δραστηριότητα να περιοριστεί σε μία μικρή τάξη κάτω από την ελίτ. Δεν θα είναι για όλους, αλλά για όσους έχουν δώσει όλα τα εχέγγυα ότι λειτουργούν για λογαριασμό της. Ο ίδιος ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ ανέφερε ότι ο καπιταλισμός πρέπει να «διορθωθεί». Η «διόρθωση» έγκειται στην οριοθέτηση της δράσης του και στην συνύπαρξή του -κατ’ εξαίρεση- με τον ευρύτερο κομμουνισμό της μάζας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η σύμπηξη των δύο συστημάτων ολοκληρώνεται. Συνδυάστε τα παραπάνω με το γεγονός ότι κάποια στιγμή δεν θα υπάρχει καν αυτό που κάποιοι -πολύ θολά είναι αλήθεια- ονομάζουν «εργατική τάξη». Θυμηθείτε ότι τον ρόλο της θα τον πάρουν οι «έξυπνες» πλέον μηχανές. Και κάποια στιγμή οι «useless eaters» θα φαίνονται υπερβολικά «useless», για να ανέχονται ακόμη και να τους συντηρούν.
Μετά απ’ όλα αυτά που θυμηθήκαμε, καταλαβαίνει μέχρι και ο πιο αδαής ότι το αντίδοτο απέναντι σε έναν τέτοιο παγκόσμιο μάλιστα συγκεντρωτισμό εξουσίας που μαζεύεται με κομμουνιστικό τρόπο σε όλο και λιγότερα χέρια όσο συνεχίζεται να αφαιρείται η ατομική ιδιοκτησία του καθενός μας όλο και περισσότερο, δεν είναι να συνεχίζει να συμβαίνει το ίδιο πράγμα υπό το πρόσχημα ότι Φασισμός και Ναζισμός έκαναν το ίδιο τον περασμένο αιώνα που δεν είχε φτάσει όμως η ώρα για να ξεκινήσει ο συγκεκριμένος σχεδιασμός, επειδή βρισκόμασταν ακόμα στη Βιομηχανική Εποχή που δεν μπορούσε να προσφέρει αυτή τη δυνατότητα όπως η σημερινή ψηφιακή εποχή της τεχνολογίας που το επιτρέπει για τους λόγους που διαβάσαμε πρωτύτερα. Και όταν μια ελίτ μερικών μόνο ανθρώπων (για αυτό μιλάμε για τέτοια) επιχειρεί να επιβάλλει τα δικά της θέλω σε όλους τους λαούς του πλανήτη με διαφορετικά από τα δικά της (π.χ. σε θρησκεία, πολιτική, οικονομία κ.λ.π.), τότε μόνο με φασιστικό τρόπο θα πρέπει να τα επιβάλλει ολοκληρωτικά όπως επίσης διαβάσαμε. Και όταν μέσα στα διαφορετικά από τα δικά της θέλω συμπεριλαμβάνονται και τα δικά μας σατανικά που ουδέποτε θα επέτρεπαν παραδείγματος χάρη να αντικατασταθεί η θρησκεία μας από τον αθεϊστικό υλισμό της Επιστήμης (π.χ. επειδή δεν καταγόμαστε από πιθήκους αλλά από τον Σατανά για όσους είναι Λευκοί φυλετικά σύμφωνα με θρησκευτικά κείμενα σαν το Απόκρυφο βιβλίο του Ενώχ που παρουσιάστηκαν και στο παρόν ιστολόγιο) και ποτέ δεν θα έφτιαχναν το κράτος του Ισραήλ για Μεσσιανικούς λόγους επαναπατρίζοντας τους εβραίους σύμφωνα με το Θέλημα του Βιβλικού Θεού προφητικά εν αντιθέσει με του Σατανά που θα επιτεθεί στην Ιερουσαλήμ του (άρα η συγκεκριμένη ελίτ δεν μπορεί να είναι σατανική όταν ο Ρότσιλντ της έφτιαξε εκείνο το κράτος υιοθετώντας στο έμβλημα του οίκου του την εβραϊκή Εξάλφα της σημαίας εκείνου) πριν το Τέλος του Κόσμου μας όπως μαρτυρά η Αποκάλυψη του Ιωάννη προς το τέλος της και το 38ο-39ο κεφάλαιο του Ιεζεκιήλ στην Παλαιά Διαθήκη επίσης (αναφέρει πάλι για Γωγ και Μαγώγ), τότε για να συνεχίζουμε να έχουμε πρόσβαση μέχρι και στο φαγητό, θα έπρεπε να απαρνηθούμε τα δικά μας σατανικά θέλω (άρα και τον Σατανισμό) για να αποδεχτούμε τα εβραιοσιωνιστικά εκείνης της ελίτ!
Ποιά είναι η λύση ενός τέτοιου Γόρδιου Δεσμού τότε; Η φωτογραφία του αμερικανικού συντάγματος που παραθέσαμε πριν την προηγούμενη παράγραφο, για το δικαίωμα της οπλοκατοχής προς υπεράσπιση εαυτού και των συνόρων του έθνους σε ένα μέρος με μια προδοτική κυβέρνηση όταν δεν τα υπερασπίζεται η ίδια. Όχι μόνο δεν κρατικοποιείται έτσι η οποιαδήποτε ατομική ιδιοκτησία κάποιου (προσωπική και εργασιακή) όπως συμβαίνει με τα κομμουνιστικά καθεστώτα και με την Παγκοσμιοποίηση που αντιγράφει τον τρόπο λειτουργίας τους για το λόγο που διαβάσαμε πρωτύτερα, αλλά του δίνεται η δυνατότητα να την υπερασπιστεί μάλιστα με όπλα είτε απέναντι σε κάθε εισβολέα που περνάει παρανόμως τα σύνορα της επικράτειάς του ή του ίδιου του σπιτιού του (π.χ. επιτρέπεται μέχρι σήμερα να πυροβολήσει όποιον μπει μέσα ακάλεστα ακόμη και αν κρατάει λουλούδια στα χέρια) είτε σε κάθε επίδοξο δικτάτορα, υπηρέτη ή μη, μιας τέτοιας παγκόσμιας ελίτ που θα θελήσει να του την αφαιρέσει ακόμη και αν κάνει πραξικόπημα παρακάμπτοντας όλες τις δικλείδες ασφαλείας του δημοκρατικού πολιτεύματος της Αμερικής που εμποδίζουν κάτι τέτοιο (π.χ. κανένας αμερικανός πρόεδρος δεν μπορεί να ασκήσει ολοκληρωτική εξουσία σαν δικτάτορας). Για αυτό και δημιουργήθηκε τέτοιο κενό εξουσίας στην Παγκοσμιοποίηση όταν αποφάσισαν ένοπλοι πολίτες να της αντισταθούν (καταστρέφοντας το Καπιτώλιο αν θυμάστε) επειδή νόθευσε τις προηγούμενες εκλογές (για να έρθει ο Μπάιντεν στην εξουσία) όπως αποδείξαμε σε άρθρο του προηγούμενου ιστολογίου μας. Αν αντιθέτως παραδίδονταν κάθε ατομική ιδιοκτησία στο κράτος (παίρνοντας το τίτλο της στο δικό του όνομα ως κρατική περιουσία), τότε αυτομάτως θα μεταφέρονταν στο υπερκράτος της παγκόσμιας ελίτ ιδιοκτησιακά (αφού σχεδόν όλα τα κράτη της χρωστάνε δάνεια και κάποια δεν έχουν ούτε δικό τους εθνικό νόμισμα για να το τυπώσουν κιόλας) χάνοντας έτσι ο λαός κάθε ευκαιρία αντίστασης, όταν για να έχει λόγου χάρη πρόσβαση στο φαγητό ή χρήματα θα πρέπει να κάνει ό,τι του λέει εκείνη! Ακόμη και αν είχε κράτος σαν το Φασιστικό ή Ναζιστικό του περασμένου αιώνα θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, διότι αν αυτό κατέρρεε κάποια στιγμή (σαν της Ναζιστικής Γερμανίας το 1945) ή αν αποκτούσε κάποια άλλη προδοτική ηγεσία εξυπηρέτησης εκείνης της ελίτ (π.χ. αν πέθαινε ή σκοτώνονταν ο Χίτλερ και η Γερμανία του δεν έχανε εκείνον τον πόλεμο), τότε εκείνη η εθνική μέχρι τότε εξουσία του κράτους θα περνούσε στα χέρια των παγκοσμιοποιητών (όπως πέρασε η γερμανική από το ’45 μέχρι σήμερα), άρα θα μεταβιβάζονταν σε αυτούς όλες εκείνες οι ατομικές ιδιοκτησίες του καθενός καθιστώντας τον και πάλι σκλάβο!
Εν κατακλείδι, η χρυσή τομή για την αυτάρκεια και ανεξαρτησία που μπορεί να βρεθεί απέναντι σε ετούτη την παγκοσμιοποιητική σκλαβιά, είναι να συνεχίζει να υπάρχει η ατομική ιδιοκτησία κεφαλαιοκρατικά στο όνομα του οπλισμένου κιόλας κατόχου της όπως κάποτε με τις φυτείες του αμερικανικού Νότου πριν τον εμφύλιο εκεί πέρα (σ.σ. όλοι ήταν αυτάρκεις τότε από δικό τους σπίτι και φαγητό πέρα από την οπλοφορία τους όπως βλέπουμε σε σχετικές αμερικανικές ταινίες σαν του ''Πατριώτη'' με τον Μελ Γκίμπσον) και σε κανένα κράτος ανεξαρτήτως αν είναι εθνικό ή ανήκει το ίδιο ιδιοκτησιακά στο υπερκράτος της Παγκοσμιοποίησης. Για να αποφθεχθεί όμως η όποια οικονομική ασυδοσία σαν του φιλελευθερισμού που προέκυψε στη Βιομηχανική έπειτα εποχή με τον Καπιταλισμό (π.χ. πλουτισμός εις βάρος του άλλου και εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο) διαλύοντας κάθε έθνος (π.χ. ανταγωνιστική πάλη των τάξεων μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών ή των τελευταίων μεταξύ τους, ένταξη και αλλοφύλων στην κοινωνία για λόγους περισσότερης κερδοφορίας επειδή το χρήμα δεν έχει πατρίδα κ.ο.κ.), θα πρέπει να υπάρχει κρατικός παρεμβατισμός σαν του Ναζιστικού καθεστώτος (σ.σ. εννοείται ότι μιλάμε για εθνικοποίηση όλων των μέσων παραγωγής σε Εθνικό και Φυλετικό Κράτος όμαιμων ανθρώπων τύπου Απαρτχάιντ για καλύτερη συνεννόηση και ομοφωνία μεταξύ τους σύμφωνα με τη φυλετική ανθρωπολογία σαν του τεστ που δίνουμε στο παρόν ιστολόγιο για το πόσο Άριος είναι κάποιος), για να μην τίθεται το ατομικό συμφέρον υπεράνω του συλλογικού καταστρέφοντας το έθνος (περνώντας έτσι και πάλι στα χέρια των παγκοσμιοποιητών μαζί με το κράτος του) και αποφεύγοντας απ’ τους κυβερνώντες τα όσα λάθη εκείνης της εποχής όπως αναφέρονται στο παρακάτω δημοσίευμα. Πάντα όμως όλα αυτά, σύμφωνα με τα δεδομένα που επικρατούν στη σημερινή εποχή και όχι με αυτά της Βιομηχανικής 80 χρόνια πριν (π.χ. τότε δεν υπήρχε ούτε καν Ίντερνετ και ρομποτική) για να μη γίνουν περισσότερα λάθη! Αυτή είναι και η απάντηση που δίνουμε σε όσους συκοφάντες και σε όσους ρωτούν ποιες λύσεις προτείνουμε (για να συνεχίζουμε να υπάρχουμε έτσι και σατανικά ανεξάρτητοι από τον οποιονδήποτε) πέρα από την κριτική εκ του ασφαλούς και τις διαπιστώσεις που κάνουμε στα άρθρα μας, όπως θα μας έλεγαν.
Του George Reisman
Απόδοση επιμέλεια: Ευθύμης Μαραμής
Η ταυτοποίηση της ναζιστικής Γερμανίας ως σοσιαλιστικού κράτους, ήταν μία από τις πολλές μεγάλες συνεισφορές του Ludwig von Mises στην ανθρωπότητα.
Όταν κάποιος θυμάται ότι η λέξη «ναζί» ήταν συντομογραφία για τo «Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα – η ταυτοποίηση του von Mises μπορεί να μην φαίνεται πως είναι ιδιαίτερης σημασίας. Μια χώρα που κυβερνάται από ένα κόμμα με τον προσδιορισμό «σοσιαλιστικό» στο όνομά του, πως να μην είναι σοσιαλιστική;
Παρ’ όλα αυτά, εκτός από τον Mises και τους αναγνώστες του, σχεδόν κανείς δεν σκέφτεται τη ναζιστική Γερμανία ως σοσιαλιστικό κράτος. Είναι πολύ πιο συνηθισμένο να πιστεύουμε ότι αποτελεί μια μορφή καπιταλισμού, όπως ισχυρίστηκαν οι κομμουνιστές και οι υπόλοιποι μαρξιστές. Η βάση του ισχυρισμού ότι η ναζιστική Γερμανία ήταν καπιταλιστική, στηρίχτηκε στο γεγονός ότι οι περισσότερες βιομηχανίες στη ναζιστική Γερμανία παρουσιάζονταν να παραμένουν σε ιδιωτικά χέρια.
Ο ναζιστικός σοσιαλισμός
Αυτό που εντόπισε ο von Mises ήταν ότι η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής υπήρχε μόνο κατ΄ ευφημισμό των Ναζί και ότι η κυριότητα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής ανήκε στη γερμανική κυβέρνηση. Γιατί η γερμανική κυβέρνηση και όχι οι ιδιώτες ιδιοκτήτες ασκούσαν όλες τις ουσιαστικές εξουσίες ιδιοκτησίας αυτών των μέσων: Δεν αποφάσιζαν ιδιώτες: τι έπρεπε να παραχθεί, σε ποια ποσότητα, με ποιες μεθόδους, σε ποιους θα διατεθούν, ποιες τιμές θα χρεώνονταν, τι μισθοί θα καταβάλλονταν και ποια μερίσματα ή άλλα έσοδα θα μπορούσαν να λάβουν οι ιδιώτες – ιδιοκτήτες. Η θέση των εικαζομένων ιδιωτών – ιδιοκτητών, όπως κατέδειξε ο von Mises, υποκαταστάθηκε ουσιαστικά από αυτή των κυβερνητικών αξιωματούχων.
Η de facto κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, όπως ονομάστηκε από τον Mises, στηρίχτηκε λογικά στις θεμελιώδεις κολεκτιβιστικές αρχές που χαρακτήριζαν τον ναζισμό, καθώς το «γενικό καλό» προηγείται του ιδιωτικού καλού και το άτομο υπάρχει ως μέσο εκπλήρωσης στόχων του κράτους. Εάν το άτομο είναι μέσο για τους στόχους του κράτους, το ίδιο ισχύει φυσικά και με την ιδιοκτησία του. Ακριβώς όπως το άτομο ανήκει στο κράτος, έτσι και η περιουσία του ανήκει επίσης στο κράτος.
Αλλά αυτό που συγκεκριμένα καθιέρωσε τον de facto σοσιαλισμό στη Ναζιστική Γερμανία, ήταν η εισαγωγή ελέγχων των τιμών και των μισθών το 1936. Αυτό επιβλήθηκε ως απάντηση στον πληθωρισμό της προσφοράς χρήματος που πραγματοποίησε το καθεστώς από την εποχή της έλευσης του στην εξουσία στις αρχές του 1933. Το ναζιστικό καθεστώς αύξησε την προσφορά χρήματος ως μέσο χρηματοδότησης της τεράστιας αύξησης των κρατικών δαπανών που απαιτούν τα προγράμματα δημοσίων έργων, επιδοτήσεων και ανασυγκρότησης. Οι έλεγχοι των τιμών και των μισθών επιβλήθηκαν ως απάντηση στην άνοδο των τιμών που άρχισε να προκύπτει από τον πληθωρισμό.
Οικονομικές συνέπειες του σοσιαλισμού
Το αποτέλεσμα του συνδυασμού του πληθωρισμού και των ελέγχων των τιμών και των μισθών, είναι οι ελλείψεις, δηλαδή η κατάσταση κατά την οποία οι ποσότητες των αγαθών που επιχειρούν να αγοραστούν, υπερβαίνουν τις διαθέσιμες προς πώληση ποσότητες.
Οι ελλείψεις, με τη σειρά τους, έχουν ως αποτέλεσμα το οικονομικό χάος. Δεν είναι μόνο το ότι οι καταναλωτές που πηγαίνουν στα καταστήματα νωρίς την ημέρα, είναι σε θέση να αγοράσουν όλα τα αποθέματα αγαθών και να αφήσουν τους πελάτες που φτάνουν αργότερα με άδεια χέρια – μια κατάσταση στην οποία οι κυβερνήσεις συνήθως ανταποκρίνονται επιβάλλοντας ποσοστώσεις και διανομή με δελτίο. Οι ελλείψεις έχουν ως αποτέλεσμα το χάος σε όλο το οικονομικό σύστημα. Εισάγουν τυχαίο τρόπο στην κατανομή των προμηθειών μεταξύ των γεωγραφικών περιοχών, στην κατανομή ενός συντελεστή παραγωγής μεταξύ των διαφόρων προϊόντων του και στην κατανομή της εργασίας και των κεφαλαίων μεταξύ των διαφόρων κλάδων του οικονομικού συστήματος.
Ενόψει του συνδυασμού των ελέγχων των τιμών και των ελλείψεων, το αποτέλεσμα της μείωσης της προσφοράς ενός προϊόντος, δεν προκύπτει όπως θα συνέβαινε σε μια ελεύθερη αγορά. Να αυξηθεί δηλαδή η τιμή του και ως εκ τούτου η κερδοφορία του, λειτουργώντας έτσι ώστε να σταματήσει η μείωση στην τροφοδοσία, ή αντίστροφα αν υπάρχει υπερ-προσφορά.
Ο έλεγχος των τιμών απαγορεύει την αύξηση της τιμής και συνεπώς την αύξηση της κερδοφορίας
Ταυτόχρονα, οι ελλείψεις που προκαλούνται από τους ελέγχους των τιμών, εμποδίζουν την μείωση της τιμής και της κερδοφορίας όταν υφίσταται αυξημένη προσφορά. Όταν υπάρχει έλλειψη, το αποτέλεσμα της αύξησης της προσφοράς είναι απλώς μια μείωση της σοβαρότητας της έλλειψης. Μόνο όταν εξαλειφθεί πλήρως η έλλειψη, η αυξημένη προσφορά επιφέρει μείωση της τιμής και της κερδοφορίας.
Ως αποτέλεσμα, ο συνδυασμός των ελέγχων των τιμών και των ελλείψεων καθιστά δυνατή την τυχαία μετακίνηση της προσφοράς χωρίς να επηρεάζεται η τιμή και η κερδοφορία. Σε αυτήν την περίπτωση, η παραγωγή ακόμα και των πιο ασήμαντων αγαθών, μπορεί να επεκταθεί εις βάρος της παραγωγής των πλέον επείγουσας ανάγκης και σημαντικών αγαθών, (όπως είναι τα φάρμακα για παράδειγμα), χωρίς να επηρεάζεται η τιμή και η κερδοφορία τους. Οι έλεγχοι των τιμών εμποδίζουν την παραγωγή των φαρμάκων από το να γίνει πιο κερδοφόρα καθώς η προσφορά τους μειώνεται. Ταυτόχρονα, μπορεί να παράγονται ακόμη και εντελώς ασήμαντα προϊόντα, καθώς οι διατιμήσεις αποτρέπουν την παραγωγή τους από το να γίνει λιγότερο κερδοφόρος καθώς αυξάνεται η προσφορά τους.
Πως ο σοσιαλισμός οδηγείται μοιραία στον ολοκληρωτισμό
Όπως κατέδειξε ο von Mises, για να αντιμετωπίσει αυτές τις ακούσιες επιπτώσεις των ελέγχων των τιμών, η κυβέρνηση πρέπει είτε να καταργήσει τους ελέγχους των τιμών είτε να προσθέσει περαιτέρω μέτρα, συγκεκριμένα τον έλεγχο του τι παράγεται, σε ποια ποσότητα, με ποιες μεθόδους και προς ποιον διανέμεται, όπως αναφέραμε προηγουμένως. Ο συνδυασμός των ελέγχων των τιμών με αυτό το περαιτέρω σύνολο ελέγχων αποτελεί την de facto μετατροπή του οικονομικού συστήματος σε σοσιαλιστικό. Διότι συνεπάγεται πως η κυβέρνηση ασκεί πλέον όλες τις ουσιαστικές εξουσίες στην ιδιοκτησία.
Αυτός ήταν ο σοσιαλισμός που θέσπισαν οι Ναζί. Και ο von Mises αποκαλεί αυτόν τον σοσιαλισμό ως γερμανικό ή ναζιστικό πρότυπο, σε αντίθεση με τον πιο προφανή σοσιαλισμό των Σοβιετικών, τον οποίο ονομάζει ρωσικό ή μπολσεβίκικο πρότυπο.
Φυσικά, ο σοσιαλισμός δεν τερματίζει το χάος που προκαλείται από την καταστροφή του συστήματος των τιμών αλλά το διαιωνίζει. Και αν εισαχθεί χωρίς την προηγούμενη ύπαρξη ελέγχων τιμών, το αποτέλεσμά θα είναι να εγκαινιάσει αυτό το χάος. Αυτό συμβαίνει επειδή ο σοσιαλισμός δεν είναι στην πραγματικότητα ένα θετικό οικονομικό σύστημα. Είναι απλώς άρνηση-αναίρεση του καπιταλισμού και του συστήματος των τιμών του.
Ως εκ τούτου, ο βασικός χαρακτήρας του σοσιαλισμού είναι ο ίδιος με το οικονομικό χάος που προκύπτει από την καταστροφή του συστήματος των τιμών λόγω ελέγχου των τιμών και των μισθών. (Πρέπει να να επισημανθεί ότι ο σοσιαλισμός του μπολσεβίκικου στυλ που επιβάλλει ένα σύστημα ποσοστώσεων παραγωγής, με κίνητρα παντού ώστε να υπερπηδηθούν οι ποσοστώσεις, είναι μια σίγουρη μέθοδος για καθολικές ελλείψεις, όπως συμβαίνει με τους καθολικούς ελέγχους των τιμών και των μισθών).
Κυρίως, ο σοσιαλισμός απλώς αλλάζει μόνο την κατεύθυνση του χάους
Ο έλεγχος της παραγωγής από την κυβέρνηση μπορεί να καταστήσει δυνατή την παραγωγή περισσότερων αγαθών τα οποία θεωρεί σημαντικά το κράτος για τον εαυτό του, αλλά αυτό συμβαίνει με αντίτιμο την καταστροφή σε όλο το υπόλοιπο οικονομικό σύστημα. Αυτό συμβαίνει επειδή η κυβέρνηση δεν έχει κανέναν τρόπο να γνωρίζει τις επιπτώσεις στο υπόλοιπο οικονομικό σύστημα, λόγω της εξασφάλισης της παραγωγής των προϊόντων στα οποία (η κυβέρνηση) αποδίδει ιδιαίτερη σημασία.
Οι απαιτήσεις για την επιβολή ενός συστήματος ελέγχου των τιμών και των μισθών ρίχνει άπλετο φως στην ολοκληρωτική φύση του σοσιαλισμού – πιο προφανές, βέβαια, σε αυτό του ναζιστικού σοσιαλιστικού προτύπου, αλλά και σε αυτό του σοβιετικού σοσιαλισμού.
Κρατική τρομοκρατία
Μπορούμε να ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι το οικονομικό συμφέρον των πωλητών που λειτουργούν υπό τους ελέγχους των τιμών είναι να παρακάμπτουν τους ελέγχους και να αυξάνουν τις τιμές τους. Οι αγοραστές που δεν είναι σε θέση να αποκτήσουν αγαθά είναι πρόθυμοι, πράγματι, να πληρώσουν αυτές τις υψηλότερες τιμές για την εξασφάλιση των αγαθών που θέλουν. Υπό αυτές τις συνθήκες, τι μπορεί να σταματήσει τις τιμές από την άνοδο τους και την ανάπτυξη μιας μαζικής μαύρης αγοράς;
Η απάντηση είναι: ένας συνδυασμός αυστηρών κυρώσεων σε συνδυασμό με τον φόβο της πιθανότητας να συλληφθούν οι «παραβάτες» και στη συνέχεια να υποστούν τις κυρώσεις. Τα απλά πρόστιμα δεν είναι πιθανό να αποτελέσουν αποτρεπτικό παράγοντα. Θα θεωρηθούν απλά ως πρόσθετο επιχειρηματικό έξοδο. Εάν η κυβέρνηση έχει σοβαρές επιφυλάξεις σχετικά με τους ελέγχους των τιμών που επιβάλει, είναι απαραίτητο να επιβάλει κυρώσεις συγκρίσιμες με ανάλογες ενός κακουργήματος.
Αλλά η απλή ύπαρξη τέτοιων κυρώσεων δεν αρκεί. Η κυβέρνηση πρέπει να καταστήσει πραγματικά επικίνδυνη τη διεξαγωγή συναλλαγών μαύρης αγοράς. Πρέπει να κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται ότι κατά τη διεξαγωγή μιας τέτοιας συναλλαγής θα μπορούσαν να ανακαλυφθούν από την αστυνομία και τελικά να καταλήξουν στη φυλακή.
Προκειμένου να δημιουργηθεί αυτός ο φόβος, η κυβέρνηση πρέπει να αναπτύξει έναν στρατό κατασκόπων και χαφιέδων
Για παράδειγμα, η κυβέρνηση πρέπει να κάνει τους καταστηματάρχες και τους πελάτες τους να φοβούνται ότι αν πραγματοποιήσουν μια συναλλαγή μαύρης αγοράς, κάποιος άλλος πελάτης (χαφιές) στο κατάστημα θα τους καταδώσει.
Λόγω της ιδιωτικής φύσης των συναλλαγών στην οποία μπορούν να διεξαχθούν πολλές συναλλαγές μαύρης αγοράς, η κυβέρνηση πρέπει να επιβάλει τον φόβο πως το ένα μέλος της συναλλαγής μπορεί να αποδειχθεί αστυνομικός που προσπαθεί να τον παγιδεύσει. Η κυβέρνηση πρέπει να κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται ακόμη και από τους μακροχρόνιους συνεργάτες τους, ακόμη και από τους φίλους και τους συγγενείς τους, πως μπορεί να αποδειχθούν χαφιέδες.
Κατάλυση της δικαιοσύνης και αυθαιρεσία
Προκειμένου να επιτύχει καταδίκες, η κυβέρνηση πρέπει να θέσει την απόφαση περί αθωότητας ή ενοχής στην περίπτωση συναλλαγών μαύρης αγοράς, στα χέρια ενός διοικητικού δικαστηρίου ή των αστυνομικών πρακτόρων επί τόπου. Δεν μπορεί να βασιστεί σε δοκιμασίες διεξαγωγής δικών, διότι είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν πολλοί δικαστές πρόθυμοι να επιβάλουν καταδικαστικές αποφάσεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Δηλαδή σε περιπτώσεις κατά τις οποίες κάποιος πρέπει να πάει στη φυλακή για αρκετά χρόνια, για το «έγκλημα» πώλησης λίγων κιλών κρέατος, ή ενός ζεύγους παπουτσιών, πάνω από την επιτρεπόμενη τιμή.
Εν ολίγοις, λοιπόν, οι απαιτήσεις απλώς και μόνο για την επιβολή των κανονισμών ελέγχου των τιμών, είναι η υιοθέτηση των ουσιωδών χαρακτηριστικών ενός ολοκληρωτικού κράτους. Δηλαδή, η καθιέρωση μιας κατηγορίας «οικονομικών εγκλημάτων», στην οποία αντιμετωπίζεται η ειρηνική επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος ως ποινικό αδίκημα, και τη δημιουργία μιας ολοκληρωτικής αστυνομικής υπηρεσίας γεμάτης με κατασκόπους και χαφιέδες, καθώς και την εξουσία αυθαίρετης σύλληψης και φυλάκισης.
Είναι σαφές ότι η επιβολή των ελέγχων των τιμών απαιτεί μια κυβέρνηση παρόμοια με εκείνη της Γερμανίας του Χίτλερ ή της Ρωσίας του Στάλιν, στην οποία σχεδόν οποιοσδήποτε μπορεί να αποδειχθεί κατάσκοπος-κρατικός χαφιές.
Σε μια τέτοια κυβέρνηση επίσης, υπάρχει μυστική αστυνομία η οποία έχει την εξουσία να συλλαμβάνει και να φυλακίζει τους ανθρώπους. Εάν η κυβέρνηση δεν επιθυμεί να φτάσει σε τέτοιο βαθμό επιβολής, τότε, οι έλεγχοι των τιμών της αποδεικνύονται ανεφάρμοστοι και απλά καταρρέουν.
Στη συνέχεια, η μαύρη αγορά λαμβάνει σημαντικές διαστάσεις. (Παρεμπιπτόντως, τίποτα από αυτά δεν υποδηλώνει ότι οι έλεγχοι των τιμών ήταν η αιτία της βασανιστικής τρομοκρατίας που θέσπισαν οι Ναζί. Οι Ναζί άρχισαν να βασανίζουν πολύ πριν από την έναρξη των ελέγχων των τιμών. Ως εκ τούτου είχαν προετοιμάσει το περιβάλλον για την σχετικά εύκολη επιβολή τους.)
Μπολσεβικικός σοσιαλισμός και «εθνική» παραγωγή
Η δραστηριότητα της μαύρης αγοράς συνεπάγεται τη διάπραξη περαιτέρω εγκλημάτων. Σε καθεστώς de facto σοσιαλισμού, η παραγωγή και η πώληση αγαθών στη μαύρη αγορά συνεπάγεται την άρνηση των κανόνων της κυβέρνησης σχετικά με την παραγωγή και τη διανομή, καθώς και την άρνηση των ελέγχων των τιμών. Για παράδειγμα, τα τα εμπορεύματα που πωλούνται στη μαύρη αγορά, προορίζονται από την κυβέρνηση να διανεμηθούν σύμφωνα με το δικό της σχέδιό της και όχι στη μαύρη αγορά. Οι συντελεστές της παραγωγής που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή των προϊόντων αυτών, προορίζονται επίσης από την κυβέρνηση να χρησιμοποιηθούν σύμφωνα με τα δικά της σχέδια και όχι με σκοπό την προμήθεια της μαύρης αγοράς.
Σε ένα σύστημα de jure σοσιαλισμού, όπως της ΕΣΣΔ, όπου ο νομικός κώδικας της χώρας καθιστά ανοιχτά και ρητά την κυβέρνηση ως ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής, όλη η δραστηριότητα της μαύρης αγοράς συνεπάγεται ως εκ τούτου την κλοπή κρατικής ιδιοκτησίας. Για παράδειγμα, οι βιομηχανικοί εργάτες ή τα διευθυντικά στελέχη στη Σοβιετική Ρωσία, που πωλούσαν προϊόντα στη μαύρη αγορά, θεωρήθηκαν ότι έκλεβαν πρώτες ύλες τις οποίες προμηθεύει το κράτος.
Επιπλέον, σε οποιοδήποτε είδος σοσιαλιστικού κράτους, ναζιστικού ή κομμουνιστικού, το κυβερνητικό οικονομικό σχέδιο είναι μέρος του υπέρτατου νόμου της γης. Όλοι έχουμε σήμερα γνώση για το πόσο χαοτική είναι η αυτοαποκαλούμενη «διαδικασία σχεδιασμού» του σοσιαλισμού. Η περαιτέρω διαταραχή αυτού του «σχεδιασμού» από εργαζόμενους και διευθυντές που παίρνουν υλικά και προμήθειες για τη μαύρη αγορά, είναι κάτι που ένα σοσιαλιστικό κράτος λογικά δικαιούται να θεωρήσει ως πράξη σαμποτάζ του εθνικού οικονομικού του σχεδίου. Και έτσι ακριβώς, ως δολιοφθορά, θεωρεί ο νομικός κώδικας ενός σοσιαλιστικού κράτους αυτές τις ενέργειες. Συνεπώς, η δραστηριότητα μαύρης αγοράς σε μια σοσιαλιστική χώρα, συχνά συνεπάγεται τη θανατική ποινή.
Υποσχέσεις για ευημερία και εφιαλτική εξαθλίωση
Νομίζω ότι ένα θεμελιώδες γεγονός που εξηγεί την ολόπλευρη βασιλεία του τρόμου υπό τον σοσιαλισμό, είναι το απίστευτο δίλημμα στο οποίο ένα σοσιαλιστικό κράτος τοποθετεί τον εαυτό του σε σχέση με τις μάζες των πολιτών του. Από τη μία πλευρά, αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη για την οικονομική ευημερία του ατόμου. Ο σοσιαλισμός του μπολσεβίκικου προτύπου αναδεικνύει ανοιχτά αυτή την ευθύνη – αυτή είναι η κύρια πηγή της δημοφιλούς αποδοχής του. Από την άλλη πλευρά, με όλους τους τρόπους που μπορεί κανείς να φανταστεί, ένα σοσιαλιστικό κράτος τα κάνει κυριολεκτικά μαντάρα. Μετατρέπει τη ζωή του ανθρώπου σε εφιάλτη.
Κάθε μέρα της ζωής του, ο πολίτης ενός σοσιαλιστικού κράτους πρέπει να περάσει χρόνο σε ατέλειωτες γραμμές αναμονής. Για αυτόν, τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Αμερικανοί με τις ελλείψεις βενζίνης της δεκαετίας του ’70 είναι καθημερινότητα. Μόνο που δεν τα βιώνει σε σχέση με τη βενζίνη – επειδή δεν έχει αυτοκίνητο και δεν έχει καμία ελπίδα να έχει ποτέ την ιδιοκτησία του – αλλά σε σχέση με τα απλά ρούχα, τα λαχανικά, ακόμα και με το ψωμί. Ακόμη χειρότερα, αναγκάζεται συχνά να εργάζεται σε δουλειά που δεν είναι της επιλογής του. (Διότι στις ελλείψεις, η κυβέρνηση αποφασίζει για την κατανομή της εργασίας ακριβώς όπως κάνει και την κατανομή των υλικών συντελεστών της παραγωγής). Και ζει σε κατάσταση απίστευτης συλλογικότητας, με σχεδόν καμία ευκαιρία για ιδιωτικότητα.
(Ενόψει των ελλείψεων στέγασης, τοποθετούνται οικότροφοι στα σπίτια. Οι οικογένειες υποχρεώνονται να μοιράζονται διαμερίσματα. Και ένα σύστημα εσωτερικών διαβατηρίων και βίζας υιοθετείται για να περιορίσει τη σοβαρότητα των στεγαστικών ελλείψεων στις πιο επιθυμητές περιοχές της χώρας.) Για να το θέσω ήπια, ένα άτομο που αναγκάζεται να ζήσει σε τέτοιες συνθήκες, πρέπει να βράζει από δυσαρέσκεια και εχθρότητα.
Ο φόβος εντείνεται και μαζί του γιγαντώνεται ο σοσιαλισμός
Εναντίον ποιου θα ήταν πιο λογικό να στραφούν οι πολίτες ενός σοσιαλιστικού κράτους παρά εναντίον του ίδιου του σοσιαλιστικού κράτους; Το ίδιο σοσιαλιστικό κράτος που έχει αναλάβει την ευθύνη για τη ζωή τους, τους έχει υποσχεθεί μια ζωή ευδαιμονίας. Στην πραγματικότητα όμως, το σοσιαλιστικό αυτό κράτος είναι υπεύθυνο για την μετατροπή της ζωής τους σε κόλαση. Πράγματι, οι ηγέτες ενός σοσιαλιστικού κράτους ζουν ένα περαιτέρω δίλημμα, διότι καθημερινά ενθαρρύνουν τον λαό να πιστεύει ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα τέλειο σύστημα του οποίου τα κακά αποτελέσματα μπορούν να είναι μόνο το έργο κακών ανθρώπων. Αν αυτό ήταν αλήθεια, ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να ήταν οι κακοί άνθρωποι, παρά οι ίδιοι οι κυβερνήτες, που όχι μόνο έκαναν τη ζωή των ανθρώπων κόλαση, αλλά διέστρεψαν ένα φερόμενο ως τέλειο σύστημα για να το κάνουν;
Επομένως, οι ηγεμόνες ενός σοσιαλιστικού κράτους πρέπει να ζουν με τον τρόμο του λαού
Με τη λογική των ενεργειών τους και των διδασκαλιών τους, η δυσαρέσκεια και η οργή του λαού θα πρέπει να τους καταπνίξει και να τους καταπιεί σε ένα ορυμαγδό αιματηρής εκδίκησης. Οι κυβερνήτες το νοιώθουν αυτό, ακόμα κι αν δεν το παραδέχονται ανοιχτά. Και έτσι η κύρια ανησυχία τους είναι πάντα να περιορίζουν τους πολίτες.
Συνεπώς, είναι αλήθεια ότι ο σοσιαλισμός ελέγχει την ελευθερία του Τύπου και την ελευθερία του λόγου. Εάν η κυβέρνηση είναι ιδιοκτήτρια όλων των εφημερίδων και των εκδοτικών οίκων, εάν αποφασίζει για ποιο σκοπό θα διατεθεί δημοσιογραφικό χαρτί, τότε προφανώς δεν μπορεί να εκτυπωθεί τίποτα το οποίο η κυβέρνηση δεν θέλει να εκτυπωθεί. Αν κατέχει όλες τις αίθουσες συσκέψεων, δεν μπορεί να παραδοθεί δημόσια ομιλία ή διάλεξη την οποία η κυβέρνηση δεν επιθυμεί. Αλλά ο σοσιαλισμός υπερβαίνει κατά πολύ την απλή έλλειψη ελευθερίας του τύπου και του λόγου.
Μια σοσιαλιστική κυβέρνηση εξολοθρεύει εντελώς αυτές τις ελευθερίες. Μετατρέπει τον τύπο και κάθε δημόσιο φόρουμ σε οχήματα υστερικής προπαγάνδας για λογαριασμό της και εμπλέκεται στην αδυσώπητη δίωξη όλων όσων τολμούν να αποκλίνουν κατά πολύ από την επίσημη γραμμή του κόμματος.
Έλεγχος των πάντων
Ο λόγος για αυτά τα γεγονότα, είναι ο φόβος των σοσιαλιστών κυβερνώντων. Για να προστατεύσουν τον εαυτό τους, πρέπει το υπουργείο προπαγάνδας και η μυστική αστυνομία να εργάζονται όλο το εικοσιτετράωρο. Το πρώτο, για να εκτρέπει συνεχώς την προσοχή των ανθρώπων από την ευθύνη του σοσιαλισμού και των κυβερνώντων του σοσιαλισμού, για τη δυστυχία του λαού. Η δεύτερη, για να καταπνίξει και να σιωπήσει όποιον μπορεί ακόμη και να αναλογιστεί την ευθύνη του σοσιαλισμού ή των κυβερνώντων. Να αποθαρρύνει κάποιον που αρχίζει να δείχνει σημάδια ατομικής συνείδησης.
Λόγω του φόβου των κυβερνώντων και της απελπισμένης ανάγκης τους να βρουν αποδιοπομπαίους τράγους για τις αποτυχίες του σοσιαλισμού, τα ΜΜΕ μιας σοσιαλιστικής χώρας είναι πάντα γεμάτα ιστορίες για τη διαφθορά και την κακοδιαχείριση υποδεέστερων αξιωματούχων.
Σε κάποιες περιπτώσεις, αναγκάζονται να αποκαλύψουν τεράστια σκάνδαλα και να “θυσιάσουν” κυβερνητικούς αξιωματούχους και ολόκληρους γραφειοκρατικούς οργανισμούς.
Είναι εξαιτίας του φόβου τους και της απελπισμένης ανάγκης τους να συντρίψουν ακόμα και την ιδέα ενδεχόμενης αντιπολίτευσης. Για αυτό οι κυβερνήτες του σοσιαλισμού δεν τολμούν να επιτρέψουν ακόμη και καθαρά πολιτιστικές δραστηριότητες που δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχο του κράτους. Γιατί αν οι άνθρωποι συναθροίζονται για μια καλλιτεχνική εκδήλωση που δεν ελέγχεται από το κράτος, οι σοσιαλιστές ηγέτες φοβούνται τη διάδοση επικίνδυνων ιδεών. Οποιεσδήποτε μη εγκεκριμένες ιδέες είναι επικίνδυνες ιδέες, επειδή μπορούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους να αρχίσουν να σκέφτονται τον εαυτό τους και την καταστροφική φύση του σοσιαλισμού και των ηγετών του.
Οι ηγεμόνες φοβούνται την αυθόρμητη συνάθροιση μιας χούφτας ανθρώπων σε ένα δωμάτιο και μπορεί να χρησιμοποιήσουν τη μυστική αστυνομία και το δίκτυο κατασκοπίας, χαφιέδων και του τρόμου, είτε για να σταματήσουν αυτές τις συναντήσεις είτε για να εξασφαλίσουν ότι το περιεχόμενό τους είναι εντελώς αβλαβές για την άποψη του κράτους.
Προϋπόθεση του σοσιαλισμού: Η ανάδειξη του χειρότερου στην κορυφή
Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει για πολύ χρόνο χωρίς καθεστώς τρόμου. Μόλις η κρατική τρομοκρατία χαλαρώσει, η δυσαρέσκεια και η εχθρότητα αρχίζουν να αναδεικνύονται ενάντια στους ηγέτες. Τίθεται το σκηνικό για επανάσταση ή εμφύλιο πόλεμο. Στην πραγματικότητα, αν δεν υπήρχε η κρατική τρομοκρατία ή, σωστότερα, ένας επαρκής βαθμός κρατικής τρομοκρατίας, ο σοσιαλισμός θα χαρακτηριζόταν από μια ατελείωτη σειρά επαναστάσεων και εμφύλιων πολέμων, καθώς κάθε νέα ομάδα ηγετών θα αποδεικνυόταν ανίκανη να κάνει τον σοσιαλισμό να λειτουργήσει με επιτυχία , όπως και οι προκάτοχοι τους.
Το αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ότι ο τρόμος που βιώθηκε πραγματικά στις σοσιαλιστικές χώρες δεν ήταν απλώς το έργο κακών ανθρώπων, όπως ο Στάλιν, αλλά πηγάζει από τη φύση του σοσιαλιστικού συστήματος. Ο Στάλιν μπόρεσε να έρθει στο προσκήνιο επειδή η ασυνήθιστη προθυμία του και η πονηριά του στη χρήση του τρόμου, ήταν τα ειδικά χαρακτηριστικά που απαιτούσε το σοσιαλιστικό σύστημα για να παραμείνει στην εξουσία. Ανήλθε στην κορυφή με τη διαδικασία της σοσιαλιστικής φυσικής επιλογής: την επιλογή του χειρότερου.
Η «φιλελεύθερη» σοσιαλδημοκρατία
Πρέπει να αναμένουμε μια πιθανή παρεξήγηση σχετικά με τη θέση ότι ο σοσιαλισμός είναι ολοκληρωτικός από τη φύση του. Αυτό αφορά τις φερόμενες ως σοσιαλιστικές χώρες που διαχειρίζονται σοσιαλδημοκράτες, όπως η Σουηδία και οι άλλες σκανδιναβικές χώρες, οι οποίες σαφώς δεν είναι ολοκληρωτικές δικτατορίες.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε ότι εφόσον αυτές οι χώρες δεν είναι ολοκληρωτικές δικτατορίες, δεν είναι και ολικά σοσιαλιστικές.
Τα κυβερνώντα κόμματά τους μπορεί να υιοθετούν τον σοσιαλισμό ως τη φιλοσοφία και τον τελικό τους στόχο, δεν είναι όμως σοσιαλισμός αυτό που εφαρμόζουν ως οικονομικό σύστημα. Το πραγματικό οικονομικό τους σύστημα είναι ένα σύστημα παρακώλυσης της οικονομίας της αγοράς, όπως το ονόμασε ο von Mises. Ενώ είναι πιο δυσχερές από τα άλλα δυτικά συστήματα, τα οικονομικά τους συστήματα είναι ουσιαστικά παρόμοια με αυτά. Μοιάζουν με τα άλλα δυτικά συστήματα στο ότι η χαρακτηριστική κινητήρια δύναμη της παραγωγής και της οικονομικής δραστηριότητας δεν είναι κυβερνητική, αλλά πρωτοβουλία των ιδιωτών που κινούνται από την προοπτική ιδιωτικού κέρδους.
Ο λόγος για τον οποίο οι Σοσιαλδημοκράτες δεν εγκαθιστούν ολικό σοσιαλισμό όταν έρχονται στην εξουσία, είναι πως είναι απρόθυμοι να κάνουν ό, τι θα ήταν απαραίτητο. Η καθιέρωση του σοσιαλισμού ως οικονομικού συστήματος απαιτεί μια τεράστια πράξη κλοπής – τα μέσα παραγωγής πρέπει να αρπαχτούν από τους ιδιοκτήτες τους και να αποδοθούν στο κράτος. Μια τέτοια κατάσχεση είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προκαλέσει ουσιαστική αντίσταση εκ μέρους των ιδιοκτητών, αντίσταση που μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με τη χρήση μαζικής βίας.
Πορτοφολάδες οι «φιλελεύθεροι» σοσιαλδημοκράτες
Οι Κομμουνιστές ήταν και είναι πρόθυμοι να εφαρμόσουν τέτοια μαζική βία, όπως απεδείχθη στη Σοβιετική Ρωσία. Ο χαρακτήρας τους είναι ανάλογος με των ένοπλων ληστών που είναι έτοιμοι να διαπράξουν ανθρωποκτονία, αν αυτό είναι απαραίτητο για τη διενέργεια της ληστείας τους. Ο χαρακτήρας των Σοσιαλδημοκρατών, σε αντίθεση, μοιάζει περισσότερο με αυτόν των πορτοφολάδων. Μπορεί να λένε πως σε κάποια στιγμή θα φέρουν τον ολικό σοσιαλισμό, αλλά στην πραγματικότητα δεν επιθυμούν να δολοφονήσουν τους ανθρώπους που θα έπρεπε να δολοφονήσουν.
Όσο για τους Ναζί, δεν έπρεπε γενικά να σκοτώσουν για να κατασχέσουν την ιδιοκτησία των Γερμανών εκτός από αυτή των Εβραίων. Αυτό συνέβη επειδή, όπως είδαμε πιο πάνω, καθιέρωσαν τον σοσιαλισμό με μυστικότητα, μέσω ελέγχων των τιμών και των μισθών. Έτσι διατήρησαν το φόρεμα και την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας. Έτσι, οι ιδιώτες στερήθηκαν την περιουσία τους χωρίς να το γνωρίζουν και έτσι δεν αισθανόταν την ανάγκη να την υπερασπιστούν με βία.
Τι συμβαίνει στη δύση σήμερα;
Είδαμε ότι ο σοσιαλισμός – ο πραγματικός σοσιαλισμός – είναι ολοκληρωτικός από τη φύση του. Στις Ηνωμένες Πολιτείες επί του παρόντος δεν υφίσταται σοσιαλισμός σε καμία μορφή. Και δεν έχουμε δικτατορία, πόσο μάλλον μια ολοκληρωτική δικτατορία.
Δεν έχουμε ακόμη φασισμό, αν και κινούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση. Μεταξύ των ουσιωδών στοιχείων που εξακολουθούν να λείπουν είναι ο κανόνας της κυριαρχίας ενός κόμματος και η λογοκρισία. Εξακολουθεί να υφίσταται ελευθερία λόγου και εκλογές, παρόλο που και τα δύο έχουν υπονομευθεί και δεν είναι εγγυημένη η συνέχιση της ύπαρξής τους.
Αυτό που υπάρχει στις ΗΠΑ είναι μια παρακωλυμένη οικονομία της αγοράς, η οποία ολοένα και δυσχεραίνεται από την όλο και μεγαλύτερη κυβερνητική παρέμβαση, ενώ χαρακτηρίζεται από την αυξανόμενη απώλεια ατομικής ελευθερίας. Η ανάπτυξη της οικονομικής παρέμβασης της κυβέρνησης είναι συνώνυμη με την απώλεια της ατομικής ελευθερίας. Σημαίνει όλο και περισσότερη χρήση βίας για να επιβληθεί στους ανθρώπους να κάνουν ό, τι δεν επιλέγουν οικειοθελώς, ή να τους αποτρέψει από το να κάνουν αυτό που κάνουν εθελοντικά.
Καταπάτηση της οικονομικής και ατομικής ελευθερίας
Το άτομο είναι ο καλύτερος κριτής των δικών του συμφερόντων και τουλάχιστον κατά κανόνα επιδιώκει να κάνει ό, τι είναι καλύτερο προς το συμφέρον του και να αποφύγει να κάνει αυτό που βλάπτει τον εαυτό του. Έτσι, προκύπτει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η έκταση της κυβερνητικής παρέμβασης, τόσο τα άτομα εμποδίζονται να κάνουν ό, τι τους ωφελεί και αντίθετα υποχρεώνονται να κάνουν αυτά που τους προκαλούν ζημία.
Σήμερα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι κυβερνητικές δαπάνες, ομοσπονδιακές, κρατικές και τοπικές, αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ήμισυ των εισοδημάτων του τμήματος των πολιτών που δεν εργάζεται για την κυβέρνηση. Δεκαπέντε ομοσπονδιακά τμήματα υπουργικού συμβουλίου και ένας πολύ μεγαλύτερος αριθμός ομοσπονδιακών ρυθμιστικών οργανισμών, μαζί στις περισσότερες περιπτώσεις με ομολόγους τους σε κρατικό και τοπικό επίπεδο, εισβάλουν σε σχεδόν κάθε περιοχή της ζωής του κάθε πολίτη. Με αμέτρητους τρόπους φορολογείται, εξαναγκάζεται και του απαγορεύεται να δρα.
Οι επιπτώσεις μιας τέτοιας τεράστιας κυβερνητικής παρέμβασης είναι η ανεργία, η αύξηση των τιμών, η πτώση των πραγματικών μισθών, η ανάγκη των ανθρώπων να δουλεύουν περισσότερο και πιο σκληρά και η αυξανόμενη οικονομική ανασφάλεια. Απώτερες συνέπειες είναι η αύξηση του θυμού και της δυσαρέσκειας.
Αν και η κυβερνητική πολιτική του παρεμβατισμού πρέπει να είναι ο στόχος των ανθρώπων, ο θυμός και η δυσαρέσκεια στρέφονται συνήθως στους επιχειρηματίες. Αυτό είναι λάθος που τροφοδοτείται κατά το πλείστον από ένα άσχετο και ζηλόφθονο κατεστημένο της πνευματικής ελίτ και των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Ιδεολογική αντεπίθεση προς υπεράσπιση της ελευθερίας
Ευτυχώς, εξακολουθεί να υπάρχει επαρκής ελευθερία στις Ηνωμένες Πολιτείες για την αναίρεση όλων των ζημιών που έχουν γίνει. Υπάρχει, πρωτίστως, η ελευθερία να τα ονομάζουμε δημόσια και να τα καταγγέλλουμε.
Πιο θεμελιωδώς, υπάρχει η ελευθερία να αναλύονται και να αντικρούονται οι ιδέες που αποτελούν τη βάση των καταστρεπτικών πολιτικών που έχουν υιοθετηθεί ή που μπορούν να υιοθετηθούν. Και αυτό είναι κρίσιμο. Για τον παρεμβατισμό και, φυσικά, για τον σοσιαλισμό, είτε πρόκειται για ναζισμό είτε για κομμουνισμό, δεν είναι τίποτε άλλο παρά λανθασμένες ιδέες, πάνω απ όλα, λανθασμένες ιδέες για την οικονομία και τη φιλοσοφία.
Υπάρχει ένα εκτεταμένο και αναπτυσσόμενο σώμα λογοτεχνίας που παρουσιάζει υγιείς ιδέες σε αυτά τα δύο ζωτικής σημασίας πεδία. Κατά την κρίση μου, οι δύο σημαντικότεροι συγγραφείς αυτής της βιβλιογραφίας είναι οι Ludwig von Mises και η Ayn Rand. Η εκτεταμένη γνώση των γραπτών τους είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή υπεράσπιση της ατομικής ελευθερίας και της ελεύθερης αγοράς.
Το Ινστιτούτο Ludwig von Mises, είναι το κορυφαίο κέντρο παγκοσμίως για τη διάδοση των ιδεών του von Mises. Παρουσιάζει μια συνεχή ροή αναλύσεων με βάση τις ιδέες του, τις αναλύσεις που εμφανίζονται στα επιστημονικά του περιοδικά, στα βιβλία, καθώς και στα καθημερινά άρθρα ειδήσεων που ασχολούνται με τα θέματα της επικαιρότητας. Εκπαιδεύει φοιτητές, πανεπιστημιακούς και νέους εκπαιδευτές, στις ιδέες του και στις σχετικές ιδέες άλλων μελών της αυστριακής οικονομικής σχολής. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω του θερινού πανεπιστημίου Mises, των αυστριακών διασκέψεων μελετητών και με ποικίλα σεμινάρια.
Ένας πολύ σημαντικός τρόπος μάχης υπέρ της ελευθερίας, είναι να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας στο σημείο που να μπορεί να μιλάει και να γράφει για αυτήν. Να την υπερασπίζεται όπου και όπως είναι δυνατόν.
Αυτό το άρθρο παραδόθηκε ως διάλεξη στο Ινστιτούτο Mises στην εκδήλωση: «The Economics of Fascism, Supporters Summit 2005»