Αν και η συγκεκριμένη ταινία συνεχίζεται να προβάλλεται μέχρι σήμερα στις τηλεοράσεις μας μια στο τόσο από την εποχή που σκηνοθετήθηκε απ’ τον ίδιο τον πρωταγωνιστή της Μελ Γκίπσον, παρόλο αυτά αποφασίστηκε να δοθεί από τη Σατανική Ορθοδοξία για δυο λόγους: Πρώτον, για να μπορεί να την έχει δωρεάν στην κατοχή του ο κάθε ενδιαφερόμενος ώστε να τη βλέπει όποτε θέλει ο ίδιος αντί να περιμένει πότε θα προβληθεί στην τηλεόραση ή μέχρι να πάψει να προβάλλεται κάποια στιγμή και δεύτερον, γιατί η μεσαιωνική αυτή ιστορία που έγινε και ταινία είναι διαχρονικά διδακτική για όσους πιστεύουν στο ήδη δημοσιευμένο (απ’ την εποχή των περιοριστικών μέτρων με απαγορεύσεις και υποχρεωτικότητες υπό το πρόσχημα του Κορωνοϊού) στην αρθρογραφία μας απόφθεγμα που λέει ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να ζει σύμφωνα με τους κανόνες που θέτει ο ίδιος του! Και πράγματι, το ίδιο μήνυμα στέλνει και ετούτη η ιστορία σε όσους θέλουν να ζουν στον τόπο τους όπως οι ίδιοι θέλουν και όχι όπως το ζητάει κάποιος άλλος δίχως να τους ρωτήσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχουμε τον αγώνα κάποιων σκωτσέζων χωρικών αρχικά που θέλησαν να απαλλαγούν από τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής που τους είχαν επιβάλλει οι άγγλοι αφέντες τους και περνώντας δια πυρός και σιδήρου που λένε, τελικά τα καταφέρνουν. Βλέποντας μάλιστα την τρίωρη αυτή ταινία κάποιος, θα μπορεί να καταλάβει πια και ο πλέον ηλίθιος τη διαφορά μεταξύ των δυο διαφορετικών τρόπων ζωής που εξηγούμε σε τόσα και τόσα άρθρα μας, δηλαδή του ελεύθερου ανθρώπου από τη μια που ζει όπως είπαμε σύμφωνα με τους κανόνες που θέτει ο ίδιος του και του ραγιά ή υπηκόου από την άλλη που αφήνει άλλους να αποφασίζουν για τον ίδιο, ένα γεγονός που τον καθιστά εντελώς ακατάλληλο για να βρίσκεται δίπλα μας, όσο σατανιστής και αν υποθέσουμε ότι είναι, εφ’ όσον ζει σύμφωνα με τον τρόπο που θέλουν οι εχθροί μας παγκοσμιοποιητές ή εβραιοσιωνιστές μαζί με τους Μασόνους τους ειδικότερα στην εποχή μας.
Αυτόν τον διαχωρισμό τώρα, μπορεί να τον διαπιστώσει μέσα και σε ετούτη την ταινία, όταν για παράδειγμα δεν θέλανε όλοι οι σκωτσέζοι την ανεξαρτησία τους και όπως παρομοίως όλοι οι έλληνες κάποτε από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Πέρα από τους ραγιάδες αυτούς όμως, θα μπορέστε να δείτε και τους όσους βολεμένους από τα προνόμια που τους παρείχε ο εχθρός Άγγλος στην εν λόγω ταινία, λαμβάνοντας έτσι το ηθικό δίδαγμα που λέει ότι αυτός που έχει εξαρτήσεις από τους εχθρούς, είναι λογικό και επόμενο να μην τους εναντιωθεί για να μη χαθεί το βόλεμά του φτάνοντας μάλιστα και στο σημείο να προδώσει τους όσους αντιδρώντες, όπως ακριβώς προδόθηκε και ο Γουίλιαμ Γουάλας στο τέλος της ταινίας από τους βολεμένους συμπατριώτες του! Αυτοί που αντιδράσανε τώρα διεκδικώντας την ελευθερία τους από τους Άγγλους, ήταν όλοι οι υπόλοιποι που δεν ανέχονταν τον επιβεβλημένο τρόπο ζωής πάνω τους και ο οποίος έφτασε στο σημείο να απαιτεί την παράδοση της κάθε νύφης στους άγγλους ευγενείς την πρώτη νύχτα του γάμου, με σκοπό να γεννάνε τα δικά τους παιδιά εφ’ όσον δεν μπορούσαν να διώξουν τους σκωτσέζους. Το ηθικό δίδαγμα που παίρνουμε και πάλι από την ίδια αυτή ταινία, είναι πως από τη στιγμή που θα δεχτεί κάποιος να ζήσει με τον τρόπο που θέλουν οι ξένοι αφέντες του δίχως να τον ρωτήσουν άμα συμφωνεί ή όχι, αυτό σημαίνει ότι θα αποτελεί πάντα έρμαιο των διαθέσεών τους για να του κάνουν το οτιδήποτε αδιαμαρτύρητα! Διότι, αν οι αφέντες του είναι ντόπιοι όπως συνέβαινε με κάθε βασιλιά άλλωστε πριν την εποχή του Διαφωτισμού, ουδέποτε θα τους έβλεπε ως ξένο σώμα από τη στιγμή που και οι ίδιοι προέρχονται από την ίδια πατρίδα για να μην μπορούν να καταλάβουν τον λαό τους. Έτσι λοιπόν και ο Γουίλιαμ Γουάλας που θα τον δούμε και σε ταινία, έγινε αποδεκτός ως ηγέτης από τον ίδιο τον λαό του και δεν ‘’φυτεύτηκε’’ ως τέτοιος από κάποιους άλλους για να επιβληθεί με το έτσι θέλω χωρίς να ρωτήσει τη γνώμη κανενός (π.χ. ο Ινδός που έγινε πρωθυπουργός της Αγγλίας στις μέρες μας, δεν επιλέχτηκε από τον λαό, αλλά διορίστηκε από το πολιτικό του κόμμα αντικαθιστώντας πρωθυπουργό χωρίς να ρωτήσει κανέναν).
Για παράδειγμα, είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να κυβερνώνται κινέζοι από κινέζους και τελείως διαφορετικό από κάποιον ευρωπαϊκό λαό λόγου χάρη που οι αποφάσεις του εκεί πέρα θα παίρνονται βάσει του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής αντί του κινεζικού και έτσι θα γινότανε καταπιεστικός απέναντι στους κινέζους χωρίς καν να το καταλάβει! Αυτό το παρατηρούμε μάλιστα, στην ίδια πάλι αυτή ταινία, ακόμη και στους φαινομενικά συγγενείς μεταξύ τους άγγλους και σκωτσέζους, όταν οι τελευταίοι βλέπουμε να συμφωνούνε με τις αποφάσεις των δικών τους αφεντών αλλά να διαφωνούν με εκείνες των αγγλικών. Συνεπώς, πάει περίπατο που λένε ή αποτελεί άλλη μια παγκοσμιοποιητική μπούρδα ο ισχυρισμός που λέει πως δεν έχει σημασία από ποια φυλή κατάγεται η ηγεσία ενός λαού, λες και όλοι οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο για να ανέχονται συνεπακόλουθα τις αποφάσεις του οποιουδήποτε, διότι αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε για παράδειγμα οι Σπαρτιάτες δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα με τους Πέρσες εισβολείς εφ’ όσον πάλι βασιλιά θα είχαν στη θέση του δικού τους Λεωνίδα, ούτε οι Μακεδόνες θα είχαν κανένα πρόβλημα άμα στη θέση του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχανε Πέρση βασιλέα εφ’ όσον πάλι βασιλιά θα είχανε και έτσι δεν θα χρειαζότανε ποτέ να εκστρατεύσουν εναντίον των Περσών! Βλέπετε λοιπόν ότι η Ιστορία και η πραγματική ζωή είναι τελείως διαφορετική από τα Μασονικά παραμύθια του τύπου ‘’ηγεσία ανεξαρτήτου φυλής’’ που λέγονται για να αποδεχτούν αδιαμαρτύρητα οι λαοί ξένους προς αυτούς ηγέτες για λόγους παγκοσμιοποίησης, σαν να ήτανε δηλαδή το ίδιο πράγμα είτε είχαν δική τους ντόπια ηγεσία είτε μια Χαζαρική σαν αυτή των εβραιοσιωνιστών Ρότσιλντ. Το γιατί τώρα ισχύει αυτό, πέρα από τους νόμους του εθνοφυλετισμού που θα δούμε τώρα παρακάτω και τους οποίους μας συμφέρει να συνεχίζουν να αγνοούν ή να μην τους πιστεύουν οι παγκοσμιοποιητές για να τα κάνουν συνεχώς μαντάρα στην κοινωνία (π.χ. τα ξένα στελέχη του Δ.Ν.Τ. παραδέχτηκαν ότι τα Μνημόνια ήταν λάθος συνταγή για την Ελλάδα όντας εκτός ελληνικής πραγματικότητας οι νομοθέτες του), εξηγείται και πάλι στην ίδια ταινία για όσους είναι διορατικοί…
Το φυλετικό πρόβλημα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
Το φυλετικό πρόβλημα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μελέτησε ο M. Nilsson σε δημοσίευσή του στο περιοδικό Hereditas με τίτλο "The race problem of the Roman Empire". Εξετάζονται οι πολιτικές των αυτοκρατόρων που επηρέασαν τον πληθυσμό της Ρώμης, η σταδιακή φυλετική αλλοίωση και η πτώση της Αυτοκρατορίας. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί το κατά πόσον ο φυλετικός παράγοντας επηρέασε την ιστορική πορεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Πολλοί μελετητές προσπάθησαν να εντοπίσουν τις αιτίες της πτώσης της Ρώμης. Κάποιοι έθεσαν το βιολογικό ζήτημα. Υπάρχουν έντονες διαφορές μεταξύ των φυλών, με άλλες να είναι προικισμένες με μεγαλύτερες εκ φύσεως ικανότητες από άλλες. Το περιβάλλον ελάχιστο ρόλο παίζει. Τι ήταν η Αμερικανική ήπειρος πριν την Ευρωπαϊκή κατάκτηση; Γιατί οι Μακεδόνες δημιούργησαν μια Αυτοκρατορία, ενώ οι γειτονικοί τους Θράκες...
είχαν δυσκολία ακόμα και να σχηματίσουν κράτος; Το περιβάλλον της νότιας Ιταλίας είναι παρόμοιο με αυτό της Ελλάδας, όμως τι πολιτισμός υπήρχε εκεί πριν έρθουν οι Έλληνες; "Οι Έλληνες και όχι η Ελλάδα δημιούργησαν τον πολιτισμό που είναι και θα είναι για πάντα η βάση του δυτικού πολιτισμού".
Όταν οι Ρωμαίοι άρχισαν να χτίζουν την Αυτοκρατορία τους, ίδρυσαν πολυάριθμες αποικίες σε ολόκληρη την Ιταλική χερσόνησο, με αποτέλεσμα αυτή να εκρωμαϊστεί και βιολογικά. Παράλληλα οι αποικίες προσέδωσαν στη Ρώμη μια ανεξάντλητη πηγή στρατιωτών, όπως απεδείχθη στις μάχες με τον Αννίβα. Ωστόσο, ο βιολογικός εκρωμαϊσμός της επεκτεινόμενης Αυτοκρατορίας χρειάζονταν κάτι πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων.
Αντιθέτως, ο ρυθμός γεννήσεων των Ρωμαίων μειώθηκε στα πρώτα χρόνια της Αυτοκρατορίας. Οι πηγές λένε ότι οι Ρωμαίοι άρχισαν να θεωρούν ότι το μεγάλωμα παιδιών ότι είναι βάσανο. Το φαινόμενο είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις, ειδικά στις ανώτερες τάξεις. Οι ηθικολόγοι το σατίριζαν και το κατακεραύνωναν. Ακόμα και νομοθεσία θεσπίστηκε για να ανατραπεί η κατάσταση, με πιο γνωστή αυτή του Οκταβιανού που εισήγαγε σημαντικές ποινές αλλά και κίνητρα, ωστόσο με πλήρη αποτυχία. Η ειρωνία είναι ότι οι δυο ύπατοι που έδωσαν τα ονόματά τους στους αντίστοιχους νόμους ήταν και οι δύο ανύπαντροι! Οι πολιτικές υπέρ της τεκνοποιίας συνεχίστηκαν και από τους επόμενους αυτοκράτορες, κάτι που σημαίνει ότι το πρόβλημα συνέχισε να υπάρχει για αιώνες. Όλα όμως απέτυχαν.
Οι οικογένειες των πατρικίων είχαν σχεδόν αποδεκατιστεί στα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας (Republic). Τον 1ο αι. μ.Χ. τα παλιά γένη είχαν εξαφανιστεί πλήρως και την θέση τους στη Σύγκλητο άρχισαν να παίρνουν άτομα αρχικά από τις σχετικά εκρωμαϊσμένες κοντινές επαρχίες και μετέπειτα ακόμα και από την Αφρική και τη Μικρά Ασία. Από τον Τραϊανό και έπειτα, ακόμα και αυτοκράτορες προέρχονταν από τις επαρχίες. Ισπανοί, Γαλάτες, Αφρικανοί, Σύριοι, κτλ έγιναν αυτοκράτορες.
Ο Ρωμαϊκός στρατός ήταν ένας ακόμη τρόπος αλλοίωσης. Από τον Οκταβιανό και έπειτα ο μισός στρατός αποτελούνταν από βοηθητικά στρατεύματα από μη Ρωμαίους κατοίκους των επαρχιών, οι οποίοι με το τέλος της θητείας τους έπαιρναν την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη αυτοί και τα παιδιά τους. Ο Οκταβιανός όρισε οι λεγεώνες και τα επίλεκτα στρατεύματα να αποτελούνται αποκλειστικά από Ρωμαίους πολίτες. Όμως αυτή η πολιτική δεν μπορούσε να συνεχιστεί λόγω ολιγανδρίας των Ρωμαίων. Ο Αδριανός άλλαξε τακτική και όρισε κάθε λεγεώνα να στρατολογεί από την επαρχία όπου έδρευε, ενώ ο Σεπτιμιος Σεβηρος διέλυσε την πρωτύτερη Ιταλικής προέλευσης Πραιτοριανή φρουρά και την στρατολόγησε από τις λεγεώνες των επαρχιών. Το αποτέλεσμα ήταν o στρατός να γεμίσει βαρβάρους, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να βρεθούν ακόμη και στον αυτοκρατορικό θρόνο τον 3ο αιώνα. Πρώτος ο Μαξιμίνος Θραξ, πολλοί ακόμα κατάγονταν από την Ιλλυρία. Ο πασιφισμός και η υπογεννητικότητα των Ρωμαίων οδήγησε τον στρατό να εξαρτάται από βαρβάρους.
Το κέντρο της αυτοκρατορίας, η πρωτεύουσα Ρώμη, είχε εμφανή φυλετική αλλοίωση. Ο Κικέρων, ο Γιουβενάλης, ο Λουκανός και άλλοι μας πληροφορούν για διάφορους πληθυσμούς που είχαν εισρεύσει στη Ρώμη, ακόμα και από τη μακρινή Συρία, εισάγοντας ξένες γλώσσες και συμπεριφορές.
Ένας άλλος τρόπος αλλοίωσης του Ρωμαϊκού αίματος ήταν η απελευθέρωση των δούλων. Θεωρούνταν τιμητικό για τους ευγενείς να απελευθερώνουν μαζικά δούλους, ειδικά ζητώντας το στη διαθήκη τους. Ο Οκταβιανός έθεσε περιορισμούς στον αριθμό των δούλων που μπορούσαν να απελευθερωθούν. Οι απόγονοι των απελεύθερων γίνονταν Ρωμαίοι πολίτες και μια γενιά έπειτα μπορούσαν να γίνουν ακόμη και συγκλητικοί. Επί Νέρωνα πολλοί συγκλητικοί ήταν απόγονοι απελεύθερων. Έρευνες σε επιγραφές δείχνουν ότι πολλοί σκλάβοι ήταν από τη Συρία ή τη Μικρά Ασία και δευτερευόντως από την Αίγυπτο και την Αιθιοπία, ωστόσο οι Αφρικανοί διέφεραν σημαντικά ώστε να αποτελέσουν ζήτημα μίξης.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτοκράτορες μετακίνησαν ολόκληρες εθνότητες στα εδάφη της Αυτοκρατορίας, όπως Γερμανικές (Ubii, Sugambrians, Swabians, Marcomanni, Quadi) και άλλες όπως Δάκες. Οι περισσότεροι γίνονταν στρατιώτες, με αποτέλεσμα οι παρηκμασμένοι Ρωμαίοι να αντλούν στρατεύματα από αυτούς και να ανοίξει ο δρόμος για την επικράτηση των Γερμανικών φύλων.
Η απουσία συνόρων και η επέκταση της Ρωμαϊκής γλώσσας στο δυτικό τμήμα βοήθησε την διαδικασία της φυλετικής μίξης. Ο συγγραφέας επισημαίνει την αρνητική επίδραση της φυλετικής μίξης στον πολιτισμό. Οι φυλετικές αντιθέσεις δημουργούν ασυμφωνίες και χαλαρούς δεσμούς. Ήταν ένας παράγοντας αποσάθρωσης της Αυτοκρατορίας που σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες οδήγησε στην πτώση της. Με την πτώση της Αυτοκρατορίας, ο κοσμοπολιτισμός έδωσε την θέση του στη φεουδαρχική δομή. Πολλαπλά σύνορα ορθώθηκαν και πάλι στην Ευρώπη βάζοντας φρένο στην φυλετική μίξη της Ρωμαϊκής εποχής. Ένας κύκλος έκλεισε, ένας καινούριος άνοιξε.
Συμπερασματικά, οι Ρωμαίοι ενώ στα πρώτα χρόνια της επέκτασης, επεκτάθηκαν και φυλετικά με τις αποικίες, στα χρόνια της Αυτοκρατορίας ξεκίνησε η σταδιακή αντικατάσταση των γηγενών Ρωμαίων από κατοίκους των επαρχιών. Οι δημιουργοί της Αυτοκρατορίας μειώθηκαν δραματικά και τα περίφημα γένη των πατρικίων εξαφανίστηκαν. Η Αυτοκρατορία έχασε τα δυναμικά στοιχεία που της είχαν δώσει την αρχική δύναμη. Η Νέμεσις της ιστορίας τιμώρησε τους Ρωμαίους που επέτρεψαν την αλλοίωση του αίματός τους.
ΠΗΓΗ: https://fyletika.blogspot.com/2016/12/blog-post_7.html
Το επίπεδο του πολιτισμού στην Ευρώπη
Οι ιδέες του Gobineau και του Chamberlain εισήγαγαν την μελέτη της ιστορίας των εθνών με βάση τον φυλετικό παράγοντα. Είναι μια στροφή στην αντίληψή μας για τον κόσμο, αντίστοιχης σημασίας με αυτήν που εισήγαγε η ηλιοκεντρική θεωρία του Κοπέρνικου. Η εξωτερική έκφραση του πολιτισμού οφείλεται στο βαθύτερο παράγοντα της φυλετικής ψυχής. Κάθε φυλή έχει τις δικές της εγγενείς ψυχικές προδιαθέσεις, οι οποίες σε επίπεδο κοινωνίας εκφράζονται ποικιλοτρόπως, διαμορφώνοντας τον πολιτισμό, την οικονομία και τις κοινωνικές συμπεριφορές. Θα εξετάσουμε το επίπεδο του πολιτισμού στην Ευρώπη σύμφωνα με σχετικές μελέτες και θα προβούμε σε ανάλυση των αποτελεσμάτων από φυλετικής σκοπιάς.
Στο έργο του Bruno Petermann "Das Problem der Rassenseele" βρίσκουμε μια συζήτηση για τα βασικά στοιχεία της μελέτης του ανθρωπογεωγράφου Ellsworth Huntington "The character of races", στην οποία εξετάζεται μεταξύ άλλων το επίπεδο του πολιτισμού στην Ευρώπη. Η περίοδος που εξετάστηκε είναι από το 1600 μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Η κάθε περιοχή βαθμολογείται με άριστα το 100, το οποίο δίνεται...
στη Βρετανία. Οι βασικές ιδιότητες που εξετάστηκαν ήταν: πνεύμα πρωτοβουλίας, δυνατότητα ελέγχου των δυνάμεων της φύσης, ικανότητα να εισάγουν νέες ιδέες και να τις εφαρμόζουν, αυτοέλεγχος, τιμή και ηθικά πρότυπα, υψηλή καλλιτεχνική έκφραση, επίπεδο εκπαίδευσης, νομικός πολιτισμός, πνευματική δημιουργία, διοικητική ικανότητα, κτλ. Με λίγα λόγια αξιολογήθηκε ο χαρακτήρας του λαού σε κάθε περιοχή, ως προς το πνευματικό, πολιτικό, οικονομικό, επιστημονικό-τεχνικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Ο χάρτης είναι ο εξής:
Βλέπουμε ότι τα πρωτεία σε επίπεδο πολιτισμού και πνεύματος τα έχει η Βρετανία και ακολουθεί η περιοχή που περικλείει την Γερμανία, την βορειοδυτική Γαλλία και μέρος της βόρειας Ιταλίας και της νότιας Σκανδιναβίας. Το επίπεδο πέφτει σταδιακά όσο απομακρυνόμαστε από αυτό το κέντρο. Πέφτει πολύ χαμηλά, κάτω του 70, στα Βαλκάνια και ανατολικά όσο πλησιάζουμε στη Ρωσία. Να σημειώσουμε ότι η νότια Ελλάδα ξεχωρίζει από τα Βαλκάνια. Οι γειτονικές περιοχές στην Ευρώπη, όπως Μικρά Ασία, Μέση Ανατολή και βόρεια Αφρική βρίσκονται πολύ χαμηλά.
Στον επόμενο χάρτη δίνεται ο αριθμός των διαπρεπών προσωπικοτήτων ανά 10.000 κατοίκους, στις διάφορες περιοχές της Ευρώπης. Οι προσωπικότητες έχουν ληφθεί από εγκυκλοπαίδεια και αφορούν στην περίοδο 1600-1850.
Οι εξέχουσες φυσιογνωμίες, πολιτικές, πνευματικές, επιστημονικές ή καλλιτεχνικές, βρίσκονται σε υψηλότερη ποσοστιαία συγκέντρωση στη Σκωτία και έπειτα στην Αγγλία. Ακολουθεί η βόρεια Ευρώπη, με μεγάλα ποσοστά στη βόρεια Γαλλία και στη βόρεια Γερμανία. Η ανατολική και νότια Ευρώπη παρουσιάζει μικρά ποσοστά. Η νότια Ελλάδα ξεχωρίζει σε σχέση με τις γειτονικές Βαλκανικές περιοχές.
O Petetmann καταλήγει ότι το επίπεδο του πολιτισμού είναι άμεσα συνυφασμένο με τον φυλετικό παράγοντα. Όσοι γνωρίζουν την κατανομή των φυλετικών τύπων στην Ευρώπη, μπορούν να το διαπιστώσουν. Τα πρωτεία του πολιτισμού τα έχει η Βρετανία, που έχει δώσει στην ανθρωπότητα αναρίθμητους επιστήμονες, πνευματικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες μετά την Αναγέννηση. Σε πολύ υψηλό επίπεδο βρίσκονται Γαλλία, Γερμανία και Γερμανικές χώρες και βόρεια Ιταλία, περιοχές που έχουν δώσει μεγάλες μορφές του πνεύματος. Στη Βρετανία κατοικεί υψηλό ποσοστό Ατλαντοειδών και Νορδικών, ενώ το υπόλοιπο μέρος του πληθυσμού είναι κυρίως βόρειοι Κρομανοειδείς. Μάλιστα, η Ιρλανδία που βρίσκεται δίπλα στην Μεγάλη Βρετανία, έχει πολύ μικρότερο αριθμό επιφανών ανθρώπων, κάτι που εξηγείται από το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ιρλανδών είναι βόρειοι Κρομανοειδείς, με μικρές μειοψηφίες από Ατλαντοειδείς και Νορδικούς. Η βόρεια ηπειρωτική Ευρώπη έχει εμφανές Νορδικό στοιχείο καθώς και πολλούς βόρειους Κρομανοειδείς, ενώ αρχίζουν και εμφανίζονται Αλπικοί. Είναι προφανές πώς εκεί που κατοικούν Ατλαντοειδείς το επίπεδο πολιτισμού είναι υψηλότατο. Ακολουθούν οι περιοχές με Νορδικούς και βόρειους Κρομανοειδείς. Όσο πάμε σε περιοχές με νότιους Κρομανοειδείς, όπως η Ιβηρία και η νοτιοδυτική Γαλλία, το επίπεδο πέφτει. Το επίπεδο πέφτει σταδιακά όσο πάμε και σε περιοχές κυρίως Αλπικές στην κεντρική Ευρώπη και δραματικά όταν πάμε ανατολικά όπου κατοικούν κυρίως Βαλτικοί και σε Μικρά Ασία, Μέση Ανατολή και βόρεια Αφρική, όπου κατοικούν κυρίως Αρμενοειδείς, Αραβικοί και Σαχάριοι, αντίστοιχα. Η Σικελία έχει δεχτεί πολλά εξωευρωπαϊκά στοιχεία και βρίσκεται σε παρόμοιο επίπεδο με τη βόρεια Αφρική. Στα Βαλκάνια όπου κατοικούν Διναρικοί το επίπεδο πολιτισμού είναι χαμηλό, αν και βγαίνουν κάποιες επιφανείς φυσιογνωμίες. Η νότια Ελλάδα ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα Βαλκάνια λόγω του εμφανούς ποσοστού Μεσογειακών που διαθέτει.
Ανοίξτε έναν χάρτη του πλανήτη. Στην Ασιατική, Αφρικανική και Αμερικανική ήπειρο θα δείτε πολλές περιοχές με έκταση όση αυτή της Αγγλίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας. Όμως πουθενά δεν θα δείτε το ίδιο επίπεδο πολιτισμού, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Δεν είναι το περιβάλλον που δημιουργεί τον πολιτισμό, το απέδειξε ο Gobineau με ξεκάθαρο τρόπο. Αν ένα μικρό κομμάτι γης ανέπτυξε πολιτισμό, ενώ ένα πολύ μεγαλύτερο όχι, αυτό προκύπτει από την φυλετική ιδιοσυστασία των ανθρώπων που το κατοικούν. Ένα δίδαγμα που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε, κάτι που πρέπει να διακατέχει κάθε στιγμή το μυαλό μας.
ΠΗΓΗ: https://fyletika.blogspot.com/2018/11/blog-post_12.html
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/breaveheart-alithini-istoria-tou-skotsezou-iroa-pou-egine-kommatia-gia-tin-eleftheria/
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/breaveheart-alithini-istoria-tou-skotsezou-iroa-pou-egine-kommatia-gia-tin-eleftheria/
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/breaveheart-alithini-istoria-tou-skotsezou-iroa-pou-egine-kommatia-gia-tin-eleftheria/
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/breaveheart-alithini-istoria-tou-skotsezou-iroa-pou-egine-kommatia-gia-tin-eleftheria/
Braveheart. Η αληθινή ιστορία του σκωτσέζου ήρωα Γουίλιαμ Γουάλας, που έγινε ταινία με τον Μελ Γκίπσον. Το σύμβολο της ανεξαρτησία της Σκωτίας είχε φριχτό θάνατο (Προσοχή! Σκληρές περιγραφές)
«Αυτή είναι η αλήθεια που σου λέω. Απ’ όλα τα αγαθά του κόσμου, η ελευθερία είναι το πιο πολύτιμο. Ποτέ να μην ανεχτείς, γιέ μου, να ζήσεις στα δεσμά της δουλείας, που περιπλέκονται».
Αυτή ήταν η συμβουλή που έδωσε «προίκα», στον μικρό Γουίλιαμ Γουάλας ο θείος του και αυτός την ακολούθησε μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του. Ήταν το 1296.
Η βαριά φορολογία που επέβαλε ο βασιλιάς της Αγγλίας Εδουάρδος Ά ο Μακροσκελής, στους κατακτημένους Σκωτσέζους, οι αδικαιολόγητες φυλακίσεις, οι βιαιοπραγίες και η αξίωση να τον ακολουθούν στις στρατιωτικές εκστρατείες ενάντια στη Γαλλία, ενέτειναν το κλίμα δυσαρέσκειας και δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες για επανάσταση.
Η Σκωτία έμοιαζε με ένα καζάνι που βράζει και το μόνο που έμενε, ήταν να βρεθεί εκείνος, που θα άναβε το φιτίλι της επανάστασης και θα ηγούνταν του αγώνα για ανεξαρτησία
Η πρώτη νύχτα
Τα χαράτσια του αγγλικού στέμματος, τα οποία εισπράττονταν ακόμη και με τρόπο βίαιο, ήταν πολλά και ποικίλα. Σκοπός τους δεν ήταν μόνο να γεμίσουν το βασιλικό θησαυροφυλάκιο, αλλά και να ταπεινώσουν, επιδεικνύοντας κάθε φορά την αγγλική κυριαρχία, πάνω στον ανυπεράσπιστο λαό.
Ένα από τα πιο επαχθή χαράτσια, ήταν και ο «νόμος της πρώτης νύχτας», «jus primae noctis».
Επρόκειτο για σαρκικό φόρο, ο οποίος έδινε το δικαίωμα στον τοπικό άρχοντα στο όνομα του βασιλιά, να πλαγιάζει με την παρθένα νύφη την πρώτη νύχτα του γάμου της.
Η τιμωρία για όποιον αντιστεκόταν, ήταν ο θάνατος.
Υπό αυτό το καθεστώς, ολόκληρη η Σκωτία έμοιαζε με ένα καζάνι που βράζει και το μόνο που έμενε, ήταν να βρεθεί εκείνος, που θα άναβε το φιτίλι της επανάστασης και θα ηγούνταν του αγώνα για ανεξαρτησία.
Ο Braveheart
Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Γουίλιαμ Γουάλας. Γεννήθηκε το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1270, ωστόσο, λίγα είναι γνωστά για το πρόσωπό του μέχρι και το 1297, οπότε και ξεκίνησε η δράση του.
Υπάρχουν δύο εκδοχές για το πώς ξεκίνησαν όλα.
Στην πρώτη από αυτές λέγεται, ότι ο Γουάλας ψάρευε σε ένα ποτάμι, όταν εμφανίστηκε μπροστά του μια ομάδα Άγγλων στρατιωτών και του ζήτησε να παραδοθεί. Αυτός τους περιέπαιξε, προσφέροντάς τους το μισό ψάρι που είχε πιάσει και μόλις τον πλησίασε ένας στρατιώτης, εκνευρισμένος, ο Γουάλας τον σκότωσε με το καλάμι του ψαρέματος. Στη συνέχεια πήρε το ξίφος του και σκότωσε άλλους τέσσερις.
Η άλλη εκδοχή αναφέρει ότι τον Μάιο του 1297, ο Γουάλας μαζί με 30 ακόμη άνδρες κατάφερε να γλιστρήσει νύχτα στο κάστρο του Λανάρκ και να σκοτώσει τον Σερίφη του, μέσα στην ίδια του την κρεβατοκάμαρα.
Επρόκειτο για πράξη εκδίκησης, καθώς ο Σερίφης ήταν αυτός που διέταξε τη θανάτωση της γυναίκας του, Μάριον, επειδή το ζευγάρι είχε παντρευτεί κρυφά και ο ίδιος δεν είχε εισπράξει τον «σαρκικό» φόρο, ως έπρεπε…
Ο Γουάλας μαζί με 30 ακόμη άνδρες κατάφερε να γλιστρήσει νύχτα στο κάστρο του Λανάρκ και να σκοτώσει τον Σερίφη του, μέσα στην ίδια του την κρεβατοκάμαρα
Η μεγαλειώδης νίκη των Σκωτσέζων υπό τον Γουάλας
Ο φόνος του Σερίφη αποτέλεσε το έναυσμα για την εξέγερση σε ολόκληρη την επικράτεια της Σκωτίας.
Η φήμη του Γουάλας αυξανόταν με ρυθμούς γοργούς και σύντομα κατάφερε να φτιάξει έναν μικρό στρατό, απαρτιζόμενο από αγρότες και κτηνοτρόφους.
Με τη δύναμη αυτή, άρχισε τις επιδρομές στις κατεχόμενες περιοχές της Νότιας Σκωτίας, σκορπίζοντας τον θάνατο στους Άγγλους στρατιώτες και ελευθερώνοντας διαδοχικά τις πόλεις Αμπερντίν, Πέρθ, Γλασκόβη και Νταντέ.
Την ίδια στιγμή, σύσσωμοι οι Σκωτσέζοι ευγενείς, φοβούμενοι μη χάσουν τα προνόμια του παρελθόντος και τους τίτλους τους, δήλωναν υποταγή στον Εδουάρδο.
Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1297, οι Σκωτσέζοι πέτυχαν μια μεγαλειώδη νίκη.
Υπό την ηγεσία του Γουίλιαμ Γουάλας αντιμετώπισαν και συνέτριψαν στη γέφυρα του Στέρλινγκ, τον αριθμητικά υπέρτερο αγγλικό στρατό.
Κόντρα στους 10.000 πεζούς και τους 3.000 επίλεκτους ιππείς, ο Γουάλας επέδειξε τη στρατηγική ευφυΐα του και παγίδευσε τις εχθρικές δυνάμεις γύρω από τα στενά της γέφυρας.
Οι Άγγλοι στρατιώτες τρομαγμένοι οπισθοχώρησαν, η γέφυρα κατέρρευσε και όσοι είχαν επιζήσει της φονικής μάχης, πνίγηκαν. Ανάμεσα στους νεκρούς της μάχης αυτής, ήταν και ο θησαυροφύλακας του Εδουάρδου στη Σκωτία.
Ο Γουάλας έγδαρε το πτώμα του και έφτιαξε με το δέρμα του, θήκη για το σπαθί του.
Το τέλος της χρονιάς βρήκε τη Σκωτία ελεύθερη.
Ο Γουάλας χρίστηκε ιππότης και ορίστηκε «φρουρός των όπλων» της Σκωτίας, από τους ίδιους ευγενείς που προηγουμένως τον είχαν προδώσει…
Το πρώτο εξάμηνο του 1298, βρήκε τον Γουάλας και τους άντρες του να κάνουν επιδρομές στη Βόρεια Αγγλία, προκαλώντας την οργή του Εδουάρδου.
Ωστόσο, ήταν η ταπεινωτική ήττα στο Στέρλινγκ αυτή, που ένωσε τους Άγγλους ευγενείς γύρω από τον Εδουάρδο και τους οδήγησε στο να αντιμετωπίσουν ξανά τον Γουάλας, αυτή τη φορά στο Φόλκερκ.
Λέγεται, ότι λίγο πριν από τη μάχη, ο Γουάλας είπε στους άντρες του: «Σας έφερα στον χορό… τώρα ας δούμε αν μπορείτε να χορέψετε…».
Στο Φόλκερκ, οι Σκωτσέζοι ηττήθηκαν κατά κράτος.
Οι Ουαλοί τοξότες «έβρεξαν θάνατο» με τα βέλη τους, οι Σκωτσέζοι ακοντιστές, ανήμποροι, αποδεκατίστηκαν, το ιππικό των ευγενών οπισθοχώρησε και ο Γουάλας μόλις που κατάφερε να γλιτώσει.
Τον Σεπτέμβριο του 1298, ο Γουάλας παραιτήθηκε από τη θέση του «φρουρού» και τη θέση του κατέλαβε ο ευγενής, Ροβέρτος Μπρους, μετέπειτα βασιλιάς της Σκωτίας.
Ο αγώνας για ανεξαρτησία πέρασε στα χέρια των ευγενών μέχρι και το 1302, οπότε και ήρθαν σε συμφωνία με τον Εδουάρδο, ενώ ο Γουάλας βρήκε καταφύγιο στη Γαλλία.
Η μεγάλη προδοσία
Ήταν 5 Αυγούστου του 1305, όταν ο Γουίλιαμ Γουάλας, μετά από προδοσία του Σκωτσέζου ευγενή Ιωάννη του Μεντίθ, συνελήφθη για προδοσία απέναντι στον Εδουάρδο και οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος στο Λονδίνο.
Ακολούθησε δίκη παρωδία, στην οποία δεν του επιτράπηκε να έχει υπεράσπιση, ούτε και να μιλήσει.
Μονάχα όταν του απαγγέλθηκε η κατηγορία, αρνήθηκε την πράξη προδοσίας, ισχυριζόμενος ότι δεν θα μπορούσε να προδώσει τον Άγγλο βασιλιά, τη στιγμή που δεν είχε ορκιστεί ποτέ υπακοή σ’ αυτόν.
Κρίθηκε ένοχος και του επιβλήθηκε η θανατική ποινή, η οποία μάλιστα ήταν συμβολική για τα εγκλήματά του.
Αρχικά τον έσυραν επί τέσσερα μίλια από το Λονδίνο στο Σμίθφιλντ με άλογα, αφού πρώτα τον τύλιξαν σε δέρμα βοδιού, για να μην ακρωτηριαστεί από το σούρσιμο.
Εκεί τον κρέμασαν, όπως κάνανε με τους φονιάδες και τους κλέφτες, χωρίς όμως να τον σκοτώσουν.
Έπειτα τον ακρωτηρίασαν, τον ξεκοίλιασαν, και του έκοψαν τα γεννητικά όργανα, όπως έπρατταν με τους προδότες.
Στη συνέχεια, για τα εγκλήματά του στους αγγλικούς ναούς και μοναστήρια, η καρδιά, το συκώτι, οι πνεύμονες και τα εντόσθιά του ρίχτηκαν στη φωτιά.
Τέλος, το άψυχο κορμί του Γουάλας αποκεφαλίστηκε και διαμελίστηκε.
Το κεφάλι του καρφώθηκε σε ένα παλούκι στη γέφυρα του Λονδίνου, ένα κομμάτι του σώματός του στάλθηκε στη Βόρεια Αγγλία και άλλα μικρότερα στις περιοχές της Σκωτίας, ως προειδοποίηση.
Αν και οι Άγγλοι κατέστρεψαν ολοκληρωτικά το κορμί του Γουάλας, βοήθησαν στην αθανασία του ονόματός του, κάνοντάς τον μύθο.
Το σύμβολο της ανεξαρτησίας της Σκωτίας
Στο πέρασμα των αιώνων, ο Γουίλιαμ Γουάλας αποτέλεσε για τους Σκωτσέζους το υπέρτατο σύμβολο της φιλοπατρίας και της αγάπης για την ελευθερία.
Το πρόσωπό του αγαπήθηκε και ταυτίστηκε με τον αγώνα για την ανεξαρτησία.
Η ιστορία του έγινε θρύλος και ο ίδιος έμεινε ως ο μόνος, που αν και κατάφερε να ανελιχθεί στα ανώτατα κλιμάκια της κοινωνικής ιεραρχίας, έχοντας μόνο εισιτήριο τη στρατιωτική του ικανότητα, δεν διεκδίκησε ποτέ τον θρόνο.
Τα κατορθώματά του έγιναν τραγούδια στα χείλη του σκοτσέζικου λαού, μέχρι τον 15ο αιώνα, οπότε και το 1470 ο «Τυφλός» Χάρι ανέλαβε να τα συγκεντρώσει και να τα δέσει σε ένα έπος, το οποίο και δημοσίεσυε με τον τίτλο «Γουάλας».
Για αιώνες το «Γουάλας» αποτέλεσε το δεύτερο πιο δημοφιλές ανάγνωσμα στη Σκωτία, μετά τη Βίβλο.
Αν και η υπερβολή και οι ιστορικές ανακρίβειες περισσεύουν σ’ αυτό, δεν παύει να αποτελεί μία από τις πιο χρήσιμες πηγές για το πρόσωπό του.
Ο θρύλος που έγινε ταινία
Το 1995, ο εθνικοπατριωτικός αγώνας των Σκωτσέζων μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Μέλ Γκίμπσον, με το σενάριο του «Braveheart» να υπογράφεται από τον υποτιθέμενο απόγονο του Γουίλιαμ, Ράνταλ Γουάλας.
Η ταινία κέρδισε 5 Όσκαρ, ανάμεσα στα οποία αυτό της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας.
Αν και στις σκηνές των μαχών ο πρωταγωνιστής Γκίμπσον εμφανίστηκε βαμμένος με μπλε μπογιά και κίλτ, η αλήθεια είναι ότι οι Σκωτσέζοι πολεμούσαν με «χρώματα», 10 αιώνες πριν, εναντίον των Ρωμαίων, ενώ το κιλτ εμφανίστηκε μερικούς αιώνες αργότερα.
Ωστόσο, τί και αν ο πραγματικός Γουάλας πολεμούσε με αλυσιδωτό θώρακα. Πλέον, τα μνημεία στη Σκωτία τον αποτυπώνουν σύμφωνα με την εκδοχή της ταινίας, μιας και δεν ήταν μικρό το κύμα τουρισμού που έφερε στη χώρα και ως γνωστόν ο τουρίστας, έχει πάντα δίκιο…
Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΔΩ:
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΤΕ ΣΕ ΜΟΡΦΗ ‘’ΜΡ4’’ ΑΠΟ ΜΕΤΑΤΡΟΠΕΑ ‘’YOUTUBE TO MP4’’ (ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΣΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΕΚΕΙ ΠΕΡΑ) ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ...ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΝΑΛΙ ΠΟΥ ΤΗ ΔΙΝΕΙ ΚΑΙ ΧΑΘΕΙ Η ΤΑΙΝΙΑ