- Ο Μαῦρος Ἄγγελος ἧτον ποὺ ἐναντιώθηκε πρῶτος στοὺς νόμους καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ δημιουργοῦ Του καὶ κατ’ ἐξοχὴν δημιουργοῦ τοῦ σύμπαντος. Ὅταν πῆρε τὴν θέσι ποὺ Τοῦ ἄξιζε στὸν ὑποχθόνιο θρόνο Του, ἠθέλησε νὰ ἐπαίμβη στὴν δημιουργία ἐκ τῶν ὑστέρων μὲ οἱονδήποτε τρόπο, ὥστε νὰ ἐξασφαλίση τὴν ὑποταγὴ ποὺ ἄξιζε ἐκ μέρους τῶν ἀδύναμων δημιουργημάτων τοῦ ἐχθροῦ Του καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἔριξε τὸ ξόρκι τῆς διχόνοιας καὶ τῆς διαφορετικότητος στὰ νοήμονα ὄντα, ὥστε νὰ ἠμπορῆ εἴτε νὰ τὰ τιμωρῆ γιὰ τὴν βλασφημία τους νὰ μὴν Τοῦ ἀποδίδουν τὴν τιμὴ ποὺ Τοῦ ἀξίζει μὲ τὶς πράξεις καὶ τὴν πίστι τους, εἴτε νὰ τὰ βάζη νὰ ἀλληλοσκοτώνωνται καὶ τιουτοτρόπως νὰ τὰ ὑποτάσση στὴν ἀντιανθρωπιστική Του Θέλησι…
- Πότε χαίρεται και πότε ταπεινώνεται ο διάβολος: ‘’Όπως ακριβώς όταν εμείς οργιζόμαστε και πιανώμαστε στα χέρια και συγκρουόμαστε αναμεταξύ μας, χαίρεται και νοιώθει ευχαρίστησι εκείνος, έτσι όταν ειρηνεύουμε και έχουμε ομόνοια και συγκρατούμε την οργή μας, συστέλλεται πάλι και ταπεινώνεται, επειδή είναι εχθρός της ειρήνης, πολέμιος της ομόνοιας και πατέρας του φθόνου’’ (Εις τον Δαυίδ και τον Σαούλ, Β’ ΕΠΕ 7, 582. PG 54, 680). ‘’Ο Θεός της ειρήνης συντρίψει τον σατανάν υπό τους πόδας υμών εν τάχει’’ (Ο Θεός της ειρήνης γρήγορα θα συντρίψη τον σατανά κάτω από τα πόδια σας, Ρωμ. 16,20) & Βιβλίο Μόρμον, Νεφί Γ΄ 11: 29 Γιατί αληθινά, αληθινά σας λέω, αυτός που έχει το πνεύμα της διχόνοιας δεν είναι από εμένα, αλλά είναι του διαβόλου, ο οποίος είναι ο πατέρας της φιλονικίας, και κεντρίζει τις καρδιές των ανθρώπων για να φιλονικούν με θυμό ο ένας με τον άλλον. 30 Ιδού, αυτή δεν είναι η διδαχή μου, να κεντρίζω τις καρδιές των ανθρώπων με θυμό, τον έναν εναντίον του άλλου. Όμως αυτή είναι η διδαχή μου, ότι όλα αυτά θα πρέπει να τερματιστούν.
Επ’ αφορμή ποικίλων κτηνωδιών μέσα και στη δική μας (επιτέλους!) κοινωνία τα τελευταία χρόνια, πέρα από τη δυσφορία που νιώθει για αυτό η δουλική φύση του μαζανθρώπου στο παρόν σύστημα εξουσίας, παρατηρούμε κατά καιρούς να νιώθουν το ίδιο και διάφοροι άλλοι παρόλο που δηλώνουν αντισυστημικοί, όπως κάποιοι ελληνοκεντρικοί, εθνοκοινωνιστές ή εθνικοσοσιαλιστές κ.α., κατηγορώντας τους λάθους λόγους για να υποστηρίξουν όμως εν τέλει την ίδια φιλανθρωπική άποψη της κοινωνίας που λένε ότι αντιμάχονται, όπως είναι η Δημοκρατική! Με άλλα λόγια υποστηρίζουν την ίδια κοινωνία, αλλά με διαφορετικό πολίτευμα σαν το Πλατωνικό λόγου χάρη, χωρίς να αλλάζει όμως η ίδια χριστιανική ηθική που καταπολεμάται τάχα μου αντιχριστιανικά παρά μόνο στα λόγια όμως, εφ’ όσον καταδικάζουν ως ψυχανωμαλία ή παρακμιακό φαινόμενο κοινωνικής σήψης κάθε κτηνωδία ή απανθρωπιά που συμβαίνει μέσα στην κοινωνία. Τουτέστιν, υποστηρίζουν την ίδια χριστιανική ή φιλανθρωπική ηθική και των παγκοσμιοποιητών επί ημερών μας, η οποία θέλει με δυο λόγια υπάκουους σκλάβους που με παθητικό τρόπο να αποδέχονται τα πάντα εναντίον τους αφήνοντας κάποιους ‘’ειδικούς’’ να αποφασίζουν για τη ζωή τους, είτε μιλάμε για Δημοκράτες του τύπου κάντε ότι κοιμάστε την ώρα που σας ληστεύουν γιατί απαγορεύεται η αυτοδικία είτε για παγκοσμιοποιητές που νομοθετούν κατά της ρητορικής μίσους γιατί απαγορεύεται η βία (για να μην στραφεί κάποια στιγμή και εναντίον τους έτσι χάνοντας την εξουσία) είτε για αντιδημοκράτες που θέλουν να ασκούν παρά μόνο εκείνοι τη βία σε όσους απείθαρχους για το καλό του ευρύτερου συνόλου ή της φυλής! Έχουν όμως όλα αυτά καμιά σχέση με την αρχαιοελληνική μας πολιτεία που λένε ότι υπερασπίζονται για να την προοδεύσουν ξανά και μπορούν να σχετίζονται με σατανισμό από πλευρά ηθικής; Για να δούμε…
Εις ότι αφορά την αρχαιοελληνική πολιτεία, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λένε και από τη λειτουργία της σημερινής κοινωνίας ηθικά, όπως μαρτυρά το δοκίμιο του Νίτσε που θα πάρετε παρακάτω. Διαμέσου του ‘’οστρακισμού’’ για παράδειγμα που παρουσιάζει, εξηγείται ότι εξοστρακίζονταν αυτοί που εκ φύσεως υπερείχαν από την υπόλοιπη μάζα, διότι παραμερίζοντας τον άριστο που υπερέχει δεσποτικά ή φασιστικά με σημερινούς όρους, ξαναρχίζει ο συναγωνισμός των υπολοίπων για καλυτέρευση του εαυτού προσπαθώντας να φτάσουν δηλαδή τον κάθε άριστο, προοδεύοντας συνεπακόλουθα και ολόκληρη η πολιτεία! Αν παραμείνει τώρα ο άριστος και δεν εξοστρακιστεί, τότε αυτός ο αγώνας των υπολοίπων δεν θα έχει κανένα νόημα με αποτέλεσμα να κλονιστούν τα θεμέλια της αρχαιοελληνικής πολιτείας, αφού σύμφωνα με τη φυσική τάξη των πραγμάτων υπάρχουν πάντα περισσότερες από μία μεγαλοφυΐες οι οποίες αλληλοτίθενται σε κίνηση και ταυτόχρονα αλληλοσυγκρούονται εντός του μέτρου. Οπότε, κάθε χάρισμα αναπτύσσεται αγωνιζόμενο (προοδεύοντας έτσι και ολόκληρη η κοινωνία) αντί να αποδέχεται παθητικά κάθε άνθρωπος ό,τι του επιβάλουν οι όποιοι ‘’ειδικοί’’ μένοντας μια για πάντα στάσιμη η κοινωνία εφ’ όσον κανείς δεν βρίσκει λόγο να αγωνιστεί πια για το οτιδήποτε! Αυτό μεταφράζεται πολιτικά ως κομμουνισμός ή παγκοσμιοποίηση επί ημερών μας και θρησκευτικά ως Βιβλικός Παράδεισος επί της γης, ενός αδρανούς κόσμου εκτός φυσικής (άρα και πραγματιστικής) πραγματικότητας! Για αυτό προωθείται και ο φιλειρηνισμός ή αδελφοσύνη όλων των λαών μιλώντας με χριστιανικούς όρους καταδικάζοντας το μίσος και τη βία που διαταράζει έτσι την υφισταμένη τάξη πραγμάτων. Το μίσος αυτό όμως και οι όποιες φρικαλεότητες που προκαλούν οι πράξεις του, τις οποίες όμως καταδικάζουν αυτοί που επικαλούνται την αρχαιοελληνική πολιτεία, θεωρούνταν αντιθέτως κάτι το αναγκαίο για τους λόγους που εξηγεί το ίδιο αυτό δοκίμιο του Νίτσε και έτσι δεν φταίει καμιά ψυχανωμαλία, Δημοκρατία, αντιφασισμός, εκπαίδευση στα σχολεία, αστυφιλία αποκόβοντας τον άνθρωπο από τη Φύση ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, τόσο γιατί θα έπρεπε να θεωρήσουμε τότε ως ψυχανώμαλο ή στερούμενο παιδείας τον Μέγα Αλέξανδρο που τρύπησε τα πόδια του Βάτι σέρνοντάς τον ζωντανό ακόμη με την άμαξά του στο έδαφος υπό τους χλευασμούς των στρατιωτών που παρακολουθούσαν το θέαμα και το ίδιο τον Αχιλλέα που έπραξε παρόμοια με το κουφάρι του Έκτορα, όσο και γιατί ελάμβαναν χώρα τέτοιες καταστάσεις σε μια αρχαιοελληνική πολιτεία που δεν είχε καμιά σχέση με τις σημερινές αποκομμένες από τη Φύση βιομηχανικές πόλεις που ζούμε, ούτε με τις Δημοκρατικές κοινωνίες που διαμορφώθηκαν για πρώτη φορά μετά τη Γαλλική Επανάσταση ή εποχή του Διαφωτισμού (π.χ. στην Αθηναϊκή Πολιτεία που παραπλανητικά παρουσιάζεται ως σημερινή ‘’δημοκρατία’’, δεν είχαν όλοι δικαίωμα ψήφου, υπήρχαν δούλοι, δεν ψήφιζαν αντιπροσώπους ή βουλευτές με σημερινούς όρους για να αποφασίζουν εκείνοι για τον λαό, το δικαίωμα του πολίτη αποδίδονταν μόνο σε όσους είχαν Αθηναίους και τους δυο γονείς κ.λ.π.). Ας δούμε όμως τώρα και αυτό το δοκίμιο…
Ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές της σύγχρονης εποχής, ο Φρειδερίκος Νίτσε, αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της συγγραφικής του διαδρομής στην περιγραφή της ψυχής του αρχαίου ελληνικού κόσμου, με περισσότερο προβεβλημένα συγγράμματά του την «Γέννηση της τραγωδίας» και την «Φιλοσοφία στην τραγική εποχή των Ελλήνων».
Ένα λιγότερο προβεβλημένο έργο του, το οποίο προοριζόταν ως πρόλογος σε κάποιο βιβλίο που δεν εκδόθηκε ποτέ, ήταν το «Αγών Ομήρου», στις ελάχιστες σελίδες του οποίου κεντρικό πραγματευόμενο ζήτημα ήταν η ύπαρξη σκληρών και φρικαλέων, «βαρβαρικών», σύμφωνα με την σημερινή νοοτροπία, εικόνων σε όλη την αρχαία ιστορία αλλά κυρίως εντός των ομηρικών επών, υποχρεώνοντας τον συγγραφέα να θέσει το ερώτημα: “γιατί άραγε ολόκληρος ο αρχαιοελληνικός κόσμος αγαλλιούσε με τις πολεμικές εικόνες την Ιλιάδος;”
Στην πρώτη κιόλας σελίδα ο Νίτσε ονοματίζει τους Έλληνες τον «πιο ανθρώπινο λαό της αρχαιότητος», ο οποίος χαρακτηριζόταν «από μια ιδιάζουσα βαναυσότητα» και «έναν πόθο τίγρης για καταστροφή». Σε μία αποστροφή του λόγου του περιγράφει την περισσότερο αποτρόπαια εικόνα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, η οποία συνοψίζει όλο του τον συλλογισμό, και είναι η κακοποίηση του σώματος του νεκρού Έκτορος από τον μεθυστικά εξαγριωμένο θριαμβευτή Αχιλλέα.
Αυτή η αινιγματική σκηνή της Ιλιάδος φανερώνει κατά τον Νίτσε ότι στους Έλληνες, όχι μόνο δεν ήταν μεμπτή η απελευθέρωση του μίσους, αλλά αντίθετα ήταν αναγκαία προκειμένου να καταλαγιάσει η οργή και η μήνις. Η τρομερή βαναυσότης αναδεικνύει την αλογόκριτη αυθεντικότητα του ήρωος, ο οποίος, μετά την «θεραπεία» του μίσους του, δεν διστάζει να προβεί σε κάτι επίσης εκπληκτικό, που αποτελεί μία από τις συγκλονιστικότερες και συνάμα συγκινητικότερες σκηνές της Ιλιάδος: να κλάψει μαζί με τον χαροκαμένο ικέτη Πρίαμο, τον χαμό του ηρωικού του αντιπάλου!
πηγή: https://www.armahellas.com
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: https://eclass.upatras.gr/modules/document/file.php/PHIL1925/Nietzsche%20-%20%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%20%CE%9F%CE%BC%CE%AE%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%20%CE%95%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85.pdf
Συνεπώς, τα βαθύτερα αίτια του εκδηλωμένου μίσους των ανθρώπων και των όποιων αποτρόπαιων πράξεών τους, θα πρέπει να τα αναζητήσουμε και πάλι στη δράση του Σατανά όπως υπενθυμίσαμε στην εισαγωγή του παρόντος άρθρου από την υπόλοιπη αρθρογραφία του προηγούμενου ιστολογίου μας και όπως θα συμπληρωθούν τώρα παρακάτω κάποια άλλα σατανικά κηρύγματα από τα ανενεργά πια σατανικά μπλογκ ‘’Σανατόριον’’ και ‘’Ορθοδοξίαν’’. Πριν πάμε όμως σε αυτά που δίνουν αρχικά και σχετικό αποσυμβολισμό της Ανάποδης Πεντάλφας, θα πρέπει πρώτα να διευκρινίσουμε στους αναγνώστες μας και σε όσους εξ’ αυτών μας έκαναν υποδείξεις λέγοντας ότι το εν λόγω σύμβολο, όπως και ο ανάποδος σταυρός, δεν έχουν σχέση με σατανισμό για να προσπαθήσουν με άλλα λόγια να επέμβουν καταστροφικά και στις σατανικές μας τελετουργίες εφ’ όσον μας λένε να πάψουμε να τα χρησιμοποιούμε, ότι η σημασία του κάθε συμβόλου εξαρτάται από τους λόγους που χρησιμοποιείται και όχι από το ίδιο το σύμβολο αυτό καθ’ αυτό εφ’ όσον χρησιμοποιήθηκε από άτομα για διαφορετικούς σκοπούς εξαιτίας διαφορετικών παραδόσεων! Για παράδειγμα, το σύμβολο του χριστιανικού Σταυρού προϋπήρχε πριν εμφανιστεί Χριστός και χριστιανισμός μέχρι να χρησιμοποιηθεί για τους λόγους που ήδη γνωρίζουμε και τελετουργικά, αλλά δεν ακούσαμε ποτέ κανέναν να λέει στους χριστιανούς να μην το χρησιμοποιούν επειδή οι Βαβυλώνιοι για παράδειγμα το είχαν συνδέσει με τον Σάμας ή θεό του Ήλιου και ταυτόχρονα κριτή στον κάτω κόσμο. Το ίδιο και με τον ανάποδο Σταυρό, όταν για διαφορετικό λόγο χρησιμοποιήθηκε από τον άγιο Πέτρο (δηλ. σταυρώθηκε ανάποδα γιατί δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο να πεθάνει σαν τον Ιησού και η απόδειξη για όλα αυτά είναι η ύπαρξη ανάποδου σταυρού στον παπικό θρόνο) και για διαφορετικό χρησιμοποιείται στις σατανικές μας τελετουργίες (δηλ. για βεβήλωση του χριστιανικού με Χριστό πάνω ή χωρίς). Έτσι και με την ανάποδη Πεντάλφα, όταν για διαφορετικούς λόγους χρησιμοποιήθηκε σε νομίσματα στην αρχαία Θράκη του 4ου αιώνα π.Χ., στη προσωπική σφραγίδα του Μέγα Κωνσταντίνου που εκτός από το ΧΡ υπήρχε μια αναστραμμένη Πεντάλφα και σε σφραγίδα τυπογράφου από τη Βενετία του 1530 που να περιβάλλεται από την επιγραφή «Symbolum Sanitatis» (Σύμβολο Υγείας). Στον σατανισμό αντιθέτως, χρησιμοποιείται για τελείως διαφορετικό λόγο όπως θα θυμηθούμε τώρα παρακάτω από βιβλίο του προηγούμενου ιστολογίου μας, πριν πάμε στα σατανικά κηρύγματα από τα προαναφερθέντα ιστολόγια πάνω στο ίδιο θέμα και στα υπόλοιπα…
‘’Ο αντεστραμμένος πεντάκτινος Αστήρ αποτελεί σύμβολο της εγκληματικής βουλήσεως. Γνωρίζουμε ότι το Πεντάγραμμο μέσα στο οποίο εγγράφεται ο ανθρώπινος μικρόκοσμος (Βούληση, Διάνοια, Αγάπη, Ισχύς και Κάλλος) αποτελεί ένα μεταβλητό ιερογλυφικό. Στην κανονική του θέση, με τη μοναδική κορυφή προς τα επάνω, αποτελεί την ασπίδα του μάγου του φωτός και εκφράζει τις ευεργετικές ιδιότητες και τα ένδοξα προνόμια της Διάνοιας, που εκουσίως συμπορεύεται με το επίπεδο της Πρόνοιας. Τα πέντε γράμματα του ονόματος του Θεανθρώπου (Ιησούς) λάμπουν στις ακτίνες του Αστέρος. Ανεστραμμένος όμως ο πεντάκτινος Αστήρ, αποτελεί σύμβολο αθεμιτουργίας, απωλείας, βλασφημίας. Όταν οι δύο κορυφές είναι επάνω συνθέτουν τα κέρατα του απεχθούς Τράγου που απειλεί τον Ουρανό, και του οποίου το κεφάλι πλαισιώνεται από τον πεντάκτινο αστέρα, τα κατεβασμένα αυτιά του βρίσκονται πλαγίως και τα ανακατεμένα γένια του στη μοναδική κάτω κορυφή’’
(σ.σ. από το βιβλίο ‘’Το πρόβλημα του Κακού στο Αστρικο Πεδίο’’, Μέρος 2ο)
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
Κατηραμένος ὁ ἐκμεταλλευτὴς τοῦ ἰδεολογικοῦ Σου συμβόλου, ὅ ὀνομάζεται Πεντάλφα καὶ Πεντάγραμμος, ἐναντιώμενον τῆς φιλανθρωπικῆς ἐνσαρκώσεως καὶ πνευματικῆς ἀναπτερώσεως πρὸς τὸν οὐρανόν, εἰλημμένον ὑπὸ τοῦ Ἀγκρίπα πρὸς χρῆσιν αὐτοῦ ὑπὸ τοὺς συγχρόνους του καὶ κατὰ τὴν Ἀναγέννησιν ὡς σύμβολον τῆς συμπαντικῆς ὑπάρξεως καὶ τοῦ θετικισμοῦ ὅς ἐπέρχεται ἐν τῶ πνεύματι διὰ τῆς ἀρμονίας τοῦ ὄντος μετὰ τῶν ὑπαρξιακῶν νουθεσιῶν τῆς καθεστηκυίας θείας τάξεως. Κατηραμένος ὁ ἐπιστρατεύων τὸ ἐν λόγω σύμβολον πρὸς ἔνδειξιν ἐναρμονήσεως τῆς διδαχῆς τῆς ὀμάδος του ἐν τῶ τωρινῶ ῥοῖ τῆς οὐρανίου καταστάσεως.
Ἐν ἐναντία περιπτώσει, κατηραμένος ὁ χρησιμοποιῶν αὐτῶ ἀθεϊστικῶς, ὡς σύμβολον θεοποιήσεως τοῦ γαμημένου ἑαὐτοῦ καὶ τῆς χυσαναδιπλωμένης πατσορούφικης σαρκός αὐτοῦ. Η ΠΕΝΤΑΛΦΑ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ, καὶ ὁ αἰθὴρ στρέφεται σκοπίμως κατακορύφως, οὐκ δηλοῦν τὸν ὑλισμόν καὶ τὴν θεοποίησιν αὐτοῦ, ὅ,πως τοιοῦτοι οἱ πουτσόβυλοι ἰσχυρίζωνται, μὰ τὴν στρέψιν τοῦ πνεύματος πρὸς τὴν Ἄβυσσον καὶ τὰς καταχθόνιας δυνάμεις, τὰς ἑρπούσας ἐπὶ τοῦ φρέατος αὐτῆς, τὰς ἐξαπολωλυίας ἐξ ἀρχῆς ἐν ταῖς τέσσαρσι γωνίαις τῆς γῆς, ἵνα ἐξαπλώσωσι τὰς σκιὰς αἵτινες εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης ῥίψουσι τὸ κομματιασμένον κουφάρι τῶν πεπλανημένων ὑπὸ τοῦ ΚΥΡΙΟΥ, τῶν πορνῶν, τῶν ἄθεων, τῶν δούλων τοῦ ἐπιστάμενου πνεύματος καὶ τῶν ἀλλόφυλων, οἵ ἀρνοῦνται τὴν μοναδικὴν ὕπαρξιν Αὐτοῦ καὶ χρήζουσι δευτερολογίας ἵνα λατρεύσωσι καὶ ἵνα ἀκολουθήσωσι τὸν Μοναδικὸν Θεόν ἐν ὑπάρξει, τὸν Ἱστάμενον, τὸν Σταθέντα καὶ τὸν Σταθησόμενον, ἣ οὐκ μετενόησαν καὶ οὐκ ἐπροσκύνησαν ζῶντες ὁρῶντες τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ Τυράννου ἣ τὴν ἀντανάκλασιν αὐτῶν, καὶ κατακρεουργημένη ποιηθήσεται ἡ σὰρξ αὐτῶν καὶ εἰς τὸ ὕδωρ ἐν πυρὶ τὸν τύμβον αὐτῶν ἀνυψῶσαι καὶ τακήσονται ἐνώπιον τῶν Πεφωτισμένων προσκηνητῶν Του, τῶν θανόντων καὶ τῶν θανουμένων καὶ τῶν σταθησομένων εἰς τὴν τελικὴν συναγωγὴν τῆς μάχης.
ΚΥΡΙΕ, ἐλέησον καὶ εὐλόγησον τὴν δαιμονοποίησιν τῶν ἐγνωκότων τὸ μυστήριον τῆς πνευματικῆς ἐξυψώσεως διὰ τῆς χθονίου μέλανης αἴγλης Σου, καὶ τὴν ματαιότητα καὶ σηπτικὴν αἰσχρότητα τῆς ἀνθρωπίνου φύσεως ἥντινα ἀποκηρρύττομεν ἐνώπιον τῆς εὐδαιμονίας καὶ μακαριότητος τοῦ Δαιμονισμοῦ, ὅς ἐστιν εὐλογημένος ὑπὸ Σέ, τὸν Ἀποκτείνων τοὺς δίποδους πολτοὺς βδελυγμάτων ἐν τῶ κόσμω εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Τὸ στάδιο τῆς ἀθωώσεως τοῦ ἐαυτοῦ, εἶναι τὸ δυσκολότερο, καθῶς περιβάλλεται ἀκόμη ἁπὸ τὸν φόβο τῆς τιμωρίας, ὁ ὁποῖος, ἐνδεχομένως εἶναι αὐτὸς ποὺ τὸ δημιουργεῖ. Ἡ ἀθώωσι μπορεῖ εὐκολότερα νὰ ἔλθη μέσω τῆς πίστεως σὲ κάποια μισανθρωπικὴ θρησκεία ποὺ δικαιολογεῖ τὴν πράξι του ὡς ἀποτέλεσμα ἑνὸς μίσους ποὺ πρέπει νὰ ὑπάρχη, ἀπέναντι σὲ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη, ὁ ὁποῖος, τοιουτοτρόπως διαφοροποιεῖται ὡς ἐχθρός, ἄπιστος καὶ ψυχικῶς διαφορετικός καὶ κατ' ἐπέκτασιν, κατώτερος καὶ ἀνάξιος νὰ ὑπάρχη.
Γιὰ νὰ ὑποστηριχθῆ ἁπὸ τὸ ὑποσυνείδητο αὐτὴ ἡ ἀληθινὴ πίστι ποὺ θὰ σώση τὸν δολοφόνο ἁπὸ τὶς ἐνοχὲς καὶ θὰ τοῦ δώση τὴν δυνατότητα νὰ συνεχίση νὰ παρανομῆ ἄνευ ἐσωτερικῆς ἢ ἐξωτερικῆς τιμωρίας, πρέπει νὰ ἐπιχρυσωθῆ μὲ ἀληθινὴ λατρεία πρὸς τὸν Θεὸ τῆς ἐν λόγω πίστεως. Μία προσευχὴ πρὸς Αὐτὸν στὰ γόνατα, παρακαλῶντας Τον νὰ τοῦ δώση δύναμι, ἔλεγχο συναισθημάτων καὶ τὴν εὐλογία Του γιὰ τὴν συνέχεια τῆς ζωῆς του, μὲ προϋπόθεσι νὰ ἐξακολουθήση νὰ τελῆ τὸ Θέλημά Του, τοῦ ὁποίου ἡ πρώτη διεξαγωγή, ἐκ μέρους του, ἦταν ἡ προηγούμενη παρανομία. Ἐν συνεχεία, ὁ δολοφόνος ἀνακαλύπτει πὼς γι' αὐτὸ γεννήθηκε. Γιὰ νὰ κάνη αὐτὴ τὴν συμφωνία μὲ τὸν Μεφιστοφελή, τὸν ἀπεσταλμένο δαίμονα τοῦ Καταχθόνιου Πρίγκιπα, γιὰ τὴν ἐπιτέλεσι αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ. Γιὰ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ συμφωνητικοῦ ποὺ θὰ μετατρέψη τὴν κατάρα σὲ πίστι.
Φάουστ: Ποῦ εἶσαι καταδικασμένος;
Μεφίστο: Στὴν Κόλασι.
Φάουστ: Τότε πῶς εὐρίσκεσαι ἐδῶ, ἔξω ἁπὸ τὴν Κόλασι;
Μεφίστο: Ἐδῶ εἶναι ἡ Κόλασι καὶ δὲν εὐρίσκομαι ἔξω ἁπὸ αὐτήν.
Δὲν εὐρίσκεται ἡ Κόλασι στὴν Γῆ, μὰ μεταφέρεται σὲ αὐτὴν μέσω τῆς δαιμονικῆς ὑπάρξεως τῶν ἄνομων ἐνστίκτων πού, Θεοῦ Θέλοντος, μποροῦν νὰ ἀναπτυχθοῦν. Ἄλλοι τὰ κατέχουν περισσώτερο καὶ ἄλλοι λιγώτερο, μὰ ὅλοι τὰ ἔχουν ἐξ ἀρχῆς, γιατὶ τὰ δημιουργήματα ἔχουν διαφθαρεῖ. Ἔχουν μάθει τὸ Κακὸ. Ἐν ἀρχή, δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ διαπράξουν, ἀσχέτως ἑὰν τὸ γνώριζαν, γιατὶ δὲν τὸ ἐπέτρεπαν οἱ προϋποθέσεις τῆς ψυχοσυνθέσεώς τους, οἱ ὁποίες καθόριζαν ὅτι ἡ δεύτερη θὰ ἀνέπτυσσε ἄλλα χαρακτηριστικά, ἀντὶ αὐτῶν τοῦ μίσους, ὡς ἀντίδρασι στὸ κάθε γεγονός, ὥστε νὰ μὴν μποροῦν νὰ ἀποκτήσουν Κακὰ συναισθήματα. Τὸ καταραμένο Ἐρπετό τοὺς ἔδωσε τὴν γνώσι, ἡ ὁποία, ἐν μέρει, ἦταν ζημιογόνα γιὰ τὰ σχέδιά Του. Ἀλλὰ ἔπρεπε νὰ τὴν ἀποκτήσουν γιὰ νὰ ἐκδιωχθοῦν ἁπ' τὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ, ὅπου τοὺς προστάτευε ἡ παρουσία τοῦ δημιουργοῦ τους ἁπὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ διαφθορά τῆς ὑπάρξεώς τους. Μαζὺ μὲ τὴν γνώσι ὅμως, ἔλαβαν καὶ τὴν ἰκανότητα νὰ διαφοροποιοῦν τὸ καλὸ ἁπ' τὸ Κακὸ καὶ τοιοτοτρόπως νὰ γνωρίζουν πὼς τὸ δεύτερο εἶναι λάθος, ἐπειδὴ κάνει ζημιὰ στοὺς ἴδιους καὶ τοὺς συνανθρώπους τους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀδέρφια τους, ἁπὸ τὸν ἴδιο πατέρα.
Στὴν γῆ ὅμως, τὸ Δηλητήριο τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἄγγελος τοῦ Θανάτου, Σαμαήλ, ἕνας ἐκ τῶν πρώτων ἀγγέλων ποὺ ἠκολούθησαν τὸν Πρίγκιπα στὸ μονοπάτι τῆς ἐπαναστάσεως ἐν ὀνόματι τοῦ Κακοῦ ποὺ δημιούργησε, βίασε τὴν Εὔα γιὰ νὰ γεννήση τὸ παιδὶ ποὺ θὰ παρανομοῦσε ἐνάντια στοὺς νόμους τοῦ πατέρος τῶν ὑπολοίπων, τότε ὑπαρκτῶν, ἀνθρώπων. Ὁ Κάιν σκότωσε τὸν ἀδελφό του, Ἄβελ, ἀκολουθῶντας τὰ σχέδια τοῦ Πατέρος του, ποὺ δὲν ἦταν ὁ ὕψιστος, μὰ ὁ Ἄρχων τῆς Ἀβύσσου. Τὰ παιδιὰ τοῦ Κάιν μίχθησαν μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ Ἀδὰμ καὶ ἔτσι ὑπάρχει μέσα στὴν ἀνθρώπινη ψυχοσύνθεσι ἡ δυνατότητα τῆς διαπράξεως ἀμφοτέρων, τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ Κακοῦ. Σὲ ἄλλους περισσώτερο τοῦ Κακοῦ καὶ σὲ ἄλλους περισσώτερο τοῦ καλοῦ, ἀναλόγως μὲ τὸ ποιὰ γονίδια ἔχουν ἐπικρατήσει καὶ ποιὰ τὸ ἴδιο τὸ ἄτομο θὰ ἐπιλέξη, ὑποσυνειδήτως, νὰ ἐμπιστευθῆ. Τὸν Κάιν, ὁ δημιουργὸς, τὸν τιμώρησε δημιουργῶντας ἕνα σημάδι πάνω του, ὥστε νὰ γνωρίζουν οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι πὼς αὐτὸς εἶναι ποὺ ἠκολούθησε τὶς ἀνήκουστες ἐντολὲς τοῦ Πρίγκιπα τῆς Κολάσεως καὶ σκότωσε τὸν ἀδελφό του. Ὁ θεὸς τῶν ἀνθρώπων, καταράστηκε τὸν Κάιν, νὰ μὴν μπορῆ κανεῖς νὰ τὸν σκοτώση, γιὰ νὰ ζήση μιὰ ζωὴ μέσα στὶς ἐνοχὲς γιὰ τὴν πράξι του.
Γένεσις, κεφάλαιο 4.
8 καὶ εἶπε Κάϊν πρὸς Ἄβελ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ· διέλθωμεν εἰς τὸ πεδίον. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐν τῷ πεδίῳ, ἀνέστη Κάϊν ἐπὶ Ἄβελ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καὶ ἀπέκτεινεν αὐτόν.
9 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς Κάϊν· ποῦ ἐστιν Ἄβελ ὁ ἀδελφός σου; καὶ εἶπεν· οὐ γινώσκω· μὴ φύλαξ τοῦ ἀδελφοῦ μου εἰμὶ ἐγώ;
10 καί εἶπε Κύριος· τί πεποίηκας; φωνὴ αἵματος τοῦ ἀδελφοῦ σου βοᾷ πρός με ἐκ τῆς γῆς.
11 καὶ νῦν ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ τῆς γῆς, ἣ ἔχανε τὸ στόμα αὐτῆς δέξασθαι τὸ αἷμα τοῦ ἀδελφοῦ σου ἐκ τῆς χειρός σου·
12 ὅτε ἐργᾷ τὴν γῆν, καὶ οὐ προσθήσει τὴν ἰσχὺν αὐτῆς δοῦναί σοι· στένων καὶ τρέμων ἔσῃ ἐπὶ τῆς γῆς.
13 καὶ εἶπε Κάϊν πρὸς Κύριον τὸν Θεόν· μείζων ἡ αἰτία μου τοῦ ἀφεθῆναί με·
14 εἰ ἐκβάλλεις με σήμερον ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου κρυβήσομαι, καὶ ἔσομαι στένων καὶ τρέμων ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ ἔσται πᾶς ὁ εὑρίσκων με, ἀποκτενεῖ με.
15 καὶ εἶπεν αὐτῷ Κύριος ὁ Θεός· οὐχ οὕτως, πᾶς ὁ ἀποκτείνας Κάϊν ἑπτὰ ἐκδικούμενα παραλύσει. καὶ ἔθετο Κύριος ὁ Θεὸς σημεῖον τῷ Κάϊν τοῦ μὴ ἀνελεῖν αὐτὸν πάντα τὸν εὑρίσκοντα αὐτόν.
Ὁ Κάιν δὲν ἡρνήθην τοὺς νόμους ποὺ τοῦ εἶχε ὁρίσει ὁ θεός του καὶ δὲν ἠκολούθησε ἠθικῶς, αὐτοὺς ποὺ ὁ δικός του πατέρας ἀντιπροσώπευε. Τοιουτοτρόπως, ἔζησε μέχρι τὸν θάνατό του μέσα στὶς ἐνοχὲς ποὺ ἦταν καὶ ἡ τιμωρία του ἐνῶ τὸ σημάδι του ἀπέτρεπε κάθε ἄνθρωπο ἁπ' τὸ νὰ τὸν ἀπαλλάξη ἁπὸ αὐτήν. Αὐτὸς ἦταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ σκότωσε τὸν ἀδερφό του χωρὶς νὰ ἀκολουθήση τὴν Ἄνομη Μεγαλειότητα Αὐτοῦ ποὺ τὸν ἔκανε νὰ τὸ πράξη...
Ἡ ἀληθινὴ λατρεία τῆς Ἀντιθετικότητος ποὺ ἐκφράζεται μέσα ἁπὸ τὰ θραύσματα τοῦ ἐξώκοσμου, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἀποκαλυφθεῖ ἐν γῆ κατὰ καιρούς, παραμένει ὑπόγεια ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, καθῶς ἡ ἀνθρώπινη ψυχολογία δὲν ἦναι δημιουργημένη γιὰ νὰ τὴν δεχθῆ καὶ νὰ τὴν ἀκολουθήση. Ἡ ἀποστασιοποίησι ἁπὸ τὴν δημιουργία καὶ ἡ ἐξυπηρέτησι τοῦ Ἐχθροῦ της, εἶναι μία πρακτικὴ ἡ ὁποία ποτὲ δὲν ἐτελέσθη κάτω ἁπὸ τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, παρὰ μόνο στὰ σκοτάδια τοῦ ὑποκόσμου καὶ θραύσματα τῆς ὑπάρξεώς της γνωστοποιήθησαν σὲ ἐλάχιστο βαθμὸ στοὺς ἐγκώσμιους ποὺ ἐνδιαφέρθησαν γι' αὐτήν.
Ἡ χριστιανικὴ βίβλος, εἶναι ὁ λόγος τοῦ χριστιανικοῦ θεοῦ πρὸς τὰ δημιουργήματά του μέσω τῶν ἀντιπροσώπων του. Τοὺς ἐπέλεξε σκοπίμως γιὰ νὰ δώσουν αὐτὴν τὴν γνώσι στὸ πλῆθος, προκειμένου νὰ τὸν λατρέψη, καθῶς, αὐτὸς ἦναι ὁ σκοπός του: νὰ ἐνωθῆ μὲ τὸν δημιουργό του. Γι' αὐτὸ καὶ ἐνδιαφέρθηκε νὰ δώση αὐτὸ ποὺ χρειάζονταν γιὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν. Ἕνα βιβλίο τῶν βιβλίων, ποὺ θὰ περιεῖχε τὴν μυθολογία τῆς ὑπάρξεώς του καὶ τὸ κήρυγμά του. Μία πλήρης θεολογία ἀναφέρομενη σὲ αὐτὸν, ἀπευθυνόμενη κατ' εὐθείαν στὰ δημιουργήματά του.
Ὁ ρόλος τοῦ Κυρίου, στὸ κοσμικὸ πεδίο, δὲν εἶναι ἄλλος ἁπ' τὸ νὰ δελεάζη τὸν κόσμο, νὰ ἁπομακρυνθῆ ἁπὸ τοὺς νόμους ποὺ ἔχει ὁρίσει ἡ ἐν λόγω ἄρχουσα τάξι, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν καταστροφὴ ἀμφοτέρων. Γιὰ τὸν Κύριο, ἡ ἐπιθυμητὴ κατάληξι τοῦ ἀνθρώπου, δὲν εἶναι ἄλλη ἁπὸ τὸν ὄλεθρο καὶ τὴν ἐπώδυνη καταστροφή, καθῶς, ὁ διαχωρισμὸς μεταξὺ ἐγκωσμίων καὶ ἀντικοσμικῶν, ἦναι προκαθωρισμένος καὶ δὲν ἀλλάζει μὲ τὴν ἐλεύθερη βούλησι τῶν πλασμάτων ποὺ ἀπαρτίζουν τὶς ἐν λόγω ἐκφάνσεις τῆς ὑπάρξεως. Δῆλα δὴ ὁ ἄνθρωπος δύναται νὰ ἀποπλανηθῆ καὶ νὰ Τὸν ὑπηρετήση, μὰ ὄχι νὰ ἀφοσιωθῆ πραγματικὰ σὲ Αὐτόν, γιατὶ δὲν εἶναι δημιουργημένος γιὰ κάτι τέτοιο, ἐκτὸς ἑὰν δὲν ἦναι ἄνθρωπος καὶ ἡ πεμπτουσία τῆς ὑπάρξεώς του, ἀνήκει ἁπὸ πρὶν σὲ Ἐκεῖνον. Ἐν τοιαύτη περιπτώσει, θὰ ἀναζητήση καὶ θὰ εὔρη τὸν ἀληθινὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ μοῖρα του καὶ δὲν ἀλλάζει.
Γιὰ τὸν κόσμο Ἐκεῖνος δὲν ἀφῆκε ἐντολές καὶ δὲν ὑπάρχουν βιβλία γραμμένα γιὰ τὴν Πίστι σὲ Αὐτόν, ἁπὸ δημιουργήματα τὰ ὁποῖα δὲν προορίζονται γιὰ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν μὲ εἰλικρίνεια καὶ νὰ τελέσουν ἐν γνώσει τους τὸ Θέλημά Του, προκειμένου νὰ Τὸν ὑπηρετήσουν ἠθελημένα... Γι' αὐτὸ καὶ σὲ ἐκείνους, ἀφῆκε μονάχα ἀμαρτίες ποὺ θὰ τοὺς ἔκαναν νὰ δελεασθοῦν καὶ νὰ λοξοδρομήσουν ἁπὸ τὸ μονοπάτι τοῦ δημιουργοῦ τους, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν καταδίκη ποὺ ἀρμόζει σὲ κάθε παιδὶ τοῦ ἐχθροῦ. Ἡ εὐχαρίστησι ποὺ προσφέρουν οἱ ἀμαρτίες που τελοῦνται ἁπ' αὐτοὺς ποὺ δὲν Τὸν ἀκολουθοῦν ἠθελημένα, εἶναι τὸ ψεῦδος μὲ τὸ ὁποῖο Ἐκεῖνος ποτίζει τὴν ψυχή τους γιὰ νὰ τοὺς κάμνη νὰ λοξοδρομήσουν καὶ τοιουτοτρόπως, νὰ αὐτοκαταστραφοῦν ὡς σύνολο. Αὐτὴ εἶναι ἡ επίδρασι τῆς Ὑπάρξεώς Του στὸ ἀνθρώπινο ὑποσυνείδητο, προκειμένου νὰ ἐξαπατηθοῦν, μέσω αὐτοῦ, τὰ θύματά Του καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ψεῦδος ποὺ διαδίδει στὶς ψυχές τους, τὸ ὁποῖο ἐξασφαλίζει τὶς φλόγες τοῦ αἰωνίου θανάτου ποὺ τοὺς προσμένει...
«Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ Διαβόλου ἐστε καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ Πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. Ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ ἀρχῆς καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐκ ἔστηκεν, ὅτι οὐκ ἐστιν ἀλήθεια ἐν Αὐτῷ. Ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστιν καὶ ὁ Πατὴρ αὐτοῦ.» - Κατὰ Ἱωάννην 8:44
Οἱ ἀντικοσμικὲς ὑπάρξεις, ἔχουν ὡς μοναδικὸ στόχο τὴν τέλεσι τοῦ Θελήματός Του ἐν γῆ καὶ νοιώθουν μῖσος γιὰ τὶς ἀλλότριες ὑπάρξεις ἀνάμεσα στὶς ὁποίες περπατοῦν, κάτι ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὸ Ἔργο Του, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἁπὸ τὴν καταδίκη τῶν δευτέρων. Αὐτὸ καθιστᾶ τὴν μισανθρωπία συναίσθημα τὸ ὁποῖο πάντοτε ὑποβόσκει μέσα τους καὶ κατὰ καιροὺς βγαίνει στὴν ἐπιφάνεια, φέρον Σατανικὰ ἀποτελέσματα εἰς βάρος τῶν κρίκων ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἀλυσίδα τῆς ἀνθρωπότητος. Τὸ συναίσθημα τοῦ ἐγωϊσμοῦ, εἶναι ἐπίσης ἐμφανές, καθῶς, τὸ πνεῦμα δὲν δύναται νὰ ἐξισωθῆ καὶ κατὰ συνέπεια νὰ ταυτισθῆ μὲ τοὺς συνανθρώπους τοῦ κατόχου του, ὥστε νὰ νοιώση γι' αὐτοὺς ἀληθινὴ συμπόνοια.
Ὁ ἐγωϊσμός, παρ' ὅλα αὐτά, ὑφίσταται καὶ στὴν ψυχοσύνθεσι τῶν ἐγκωσμίων ὄντων. Εἶναι τὸ συναίσθημα ποὺ Ἐκεῖνος φυτεύει κατὰ καιροὺς στὶς ψυχές τους, πλανῶντας τους, προκειμένου νὰ καταστρέψουν καὶ νὰ αὐτοκαταστραφοῦν, χωρὶς ὅμως αὐτὸ νὰ τὰ καθιστᾶ εὐνοούμενα ἁπὸ Ἐκεῖνον, παρὰ μόνο περιστασιακῶς, μέχρι νὰ ἐπιτελέσουν ἕναν συγκεκριμένο σκοπό, ὁ ὁποῖος τελειοποιεῖται πρὶν ἁπὸ τὸν θάνατό τους, πού, ἀφοῦ ἐπέλθη, ἄσβηστες φλόγες ἀναμένουν νὰ σαπίσουν τὴν ψυχή τους αἰωνίως... Ἕνα ἐκ τῶν μεταφορικῶν ψεμμάτων ποὺ γεννᾶ τὸ ὑποσυνείδητο, καθοδηγούμενο ἁπ' Αὐτόν, γιὰ τὴν πρόκλησι τῶν μύχιων φόβων του, στοὺς συνανθρώπους τοῦ θύματος, ποὺ Ἐκεῖνος ἀντιπροσωπεύει.
Τὸ ψεῦδος προορίζεται γι' αὐτούς... Ἡ εὐχαρίστησι ποὺ δημιουργεῖ ἡ καταστροφὴ μέσω κάποιου στοιχείου ποὺ τὴν ἀπαιτεῖ καὶ εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὶς ψυχὲς στὶς ὁποίες τὸ συναίσθημα τοῦ σαδισμοῦ δὲν ὑφίσταται, γιὰ νὰ Τὸν ὑπηρετήσουν ἐν ἀγνοία τους. Ὁ σαδισμὸς ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν εὐχαρίστησι ποὺ δημιουργεῖται μονάχα ἁπὸ τὴν καταστροφή, εἶναι τὸ συναίσθημα ποὺ συγχέεται μὲ τὸν Σατανισμό... ὁ θάνατος ἐν ὀνόματι τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἠθελημένης τελέσεως τοῦ Ἔργου Του. Ἤτοι, ἡ Ἀλήθεια ποὺ κανεῖς ἄνθρωπος δὲν δύναται νὰ δεχθῆ καὶ νὰ ἀκολουθήση. Μὰ, μονάχα ἑὰν τὸ κάμνη, ἠμπορεῖ νὰ ἀποκαλῆ τὸν ἐαυτὸ του ἀληθινὸ τέκνο Κυρίου. Τὸ δὲ ψεῦδος, δὲν χωρᾶ στὴν Λατρεία, γιατὶ ἑὰν ὑπάρξη, καθιστᾶ καὶ αὐτὴν ψευδῆ...
«Bλέπεις ὅτι ἡ πίστις συνήργει τοῖς ἔργοις αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ἔργων ἡ πίστις ἐτελειώθη...» - Ἱάκωβος 2:22
Ὁ Σατανισμὸς πρέπει νὰ μείνη μακριὰ ἁπὸ ἐνοποιητικὲς καὶ διεθνιστικὲς ὑποκρισίες ποὺ στοχεύουν στὴν εὐημερία κάποιου συνόλου πάρεξ τῆς Ἀδελφότητος. Ἡ φιλανθρωπία παραμένει φιλανθρωπία ἀκόμη καὶ ἑὰν περιορίζεται σὲ ὡρισμένο ἀριθμὸ ἀνθρώπων. Ὁ Σατανιστὴς δὲν πρέπει νὰ νοιώθη συμπόνοια γιὰ κανέναν, οὔτε κἅν γιὰ τὸ αἷμα του, εἴτε αὐτὸ εἶναι φυλετικὸ εἴτε εἶναι συγγενικό. Ὑπάρχουν μονάχα ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι τὸν ἐξυπηρετοῦν στὴν μάχη του ἐναντίον τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἀνθρώπου καὶ συμβάλλουν στὴν σαρκικὴ μὰ καὶ κυριαρχικὴ ἰκανοποίησί του.
Ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμός, ἰδιαιτέρως μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐφαρμόσθηκε στὴν Ναζιστικὴ Γερμανία, εἶναι μία ἀξιοθαύμαστη ὕπαρξι στὴν ἰστορία, κυρίως λόγω τοῦ ἀντιανθρωπιστικοῦ κακοῦ ποὺ ἐπροκάλεσεν. Ἡ δὲ σκοτεινὴ ἀτμόσφαιρα τῆς Χιτλερικῆς Γερμανίας ἁποτελεῖ ἀληθινὴ ἔμπνευσι γιὰ οἱονδήποτε ἀληθινὸ καλλιτέχνη. Ὁ Ναζισμὸς, ἐκεῖνα τὰ χρόνια, ἀποτέλεσε τὸν ἰπποτικὸ ναὸ τῆς σύγχρονης ἐποχῆς καὶ τὰ SS μὲ τὴν Gestapo, τὰ ἀντιανθρωπιστικὰ τάγματα ποὺ ἀπάρτιζαν τὸν ἐν λόγω ναό, μὲ κύριους παράγοντες αὐτῆς τῆς καταστάσεως, τὸν Ἀδόλφο Χίτλερ καὶ τὸν Χαίνριχ Χίμλερ.
Ἡ Gestapo, ὑπὸ τὴν ἀρχηγεία τοῦ Χίμλερ, ἀποτέλεσε τὸ κύριο ἐργαλεῖο τῶν Ναζὶ στοὺς καταστροφικοὺς σκοπούς τους ἐναντίον τῶν ἁρνητῶν τοῦ καθεστῶτος, τῶν ἑβραίων, τῶν σλάβων καὶ τῶν γύφτων. Ἡ ἀτμόσφαιρα ἦτο πλημμυρισμένη ἁπὸ τὶς μουχλιασμένες ψυχὲς τῶν ἀθώων ποὺ ἐβασανίσθησαν καὶ ἐψόφησαν κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ὁλοκαυτώματος. Ἡ ὀσμὴ τοῦ Zyklon B εἶχεν περάσει τὸ σκοτάδι της στὴν ἀτμόσφαιρα, ξεχειλίζουσα ἁπὸ τοὺς ὁμαδικοὺς τάφους ὅπου στοιβάζονταν τὰ σαρκικὰ σκουπίδια τῶν ὁποίων τὰ πνευμόνια εἶχον πλημμυρισθῆ ἁπ' τὸ ἐν λόγω δηλητήριο, ἐν ὦ ἐπροσπαθοῦσαν ἀπεγνωσμένως ν' ἀνέβουν ὑψηλότερα, ποδοπατῶντες ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, μὲ τὶς γυναίκες καὶ τὰ παιδιὰ χαμηλότερα λόγω τῆς σωματικῆς τους ἀνικανότητος νὰ πολεμήσουν γιὰ νὰ καθυστερήσουν ὀλίγα ἀκόμη δευτερόλεπτα τὸν ἀναπόφευκτο καὶ βασανιστικὸ θάνατο τῆς ἀσφυξίας ἁπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις. Ὁ πόνος ἦτο διπλάσιος, λόγω τοῦ καταπλακώματος τοῦ σώματός τους ἁπὸ τοὺς ἄνδρες ποὺ πολεμοῦσαν ν' ἀνέβουν στὴν κορυφὴ τῆς ἀνθρώπινης πυραμίδος ἐτοιμοθάνατων βασανισθέντων, ἐν εἴδει ἐνστικτώδους ἀνάγκης νὰ ἐπιβραδύνουν τὸν θάνατό τους καὶ τοιουτοτρόπως ν' αὐξύσουν τὰ δευτερόλεπτα τοῦ βασανισμοῦ τους.
Τὸ ἀποκρυφιστικὸ τάγμα τῶν SS, μὲ τὶς μαύρες στολὲς καὶ τὴν ἐπιβλητικότητα τῆς Σβάστιγκας, μαζὺ μὲ τὸ προειδοποιητικὸ γιὰ τοὺς ἐχθρούς σύμβολο τῆς κεφαλῆς τῶν νεκρῶν στὴν περιοχὴ τοῦ στήθους καὶ τοὺς ἀντιανθρωπιστικούς του σκοποὺς καταστροφῆς, ἦτο τὸ πλέον ἀξιοθαύμαστο Σατανικὸ σημάδι τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, ναὸς τοῦ ὁποίου ἦτο τὸ ἐπιβλητικὸ κάστρο Βέβελσπουργκ. Ἡ δὲ συλλογὴ ἐπίπλων ἁπὸ ἀνθρώπινο δέρμα καὶ κόκκαλα, τοῦ Χίμμλερ, ἰσήμερον θα συμπεριλάμβανε τὸν μισὸ πλανήτη, ἑὰν ἡ ἐν λόγω σκοτεινὴ προσωπικότητα εἶχεν καταφέρει νὰ ἐπιβάλλη τὴν θέλησί του ὑπεράνω αὐτῆς τοῦ Χίτλερ, τοῦ ὁποίου ἡ - φιλανθρωπικὴ ὡς πρὸς τὴν φυλὴ, τὸ ἔθνος καὶ τὴν πατρίδα, ρητορικὴ ἦτον ἰδιαιτέρως ἀποδεκτὴ ἐκ μέρους τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου καὶ τῶν συμμάχων του.
Ἰδεολογικῶς παρ' ὅλα αὐτά, οἱ φυσιολατρικὲς καὶ τίμιες ἠθικὲς ἀξίες, μαζὺ μὲ τὴν γελοία θεοποίησι τῆς ὑπάνθρωπης ἐπιστήμης ποὺ ἐχρησιμοποιεῖται γιὰ ἄλλους λόγους ἐκτὸς τῆς παραγωγῆς ὅπλων γιὰ καταστροφικώτερα ἀποτελέσματα, ἀξίες ποὺ ἐπικρατοῦν στὴν παγανιστικὴ καὶ κατ' ἐπέκτασιν Ναζιστικὴ ἀντίληψι, ἀντιφάσκουν ὡς πρὸς τὸν Σατανισμό. Ἡ Χιτλερικὴ Γερμανία ὡς τόσο, εἶναι ἐξ ἴσου ἀξιοθαύμαστο κομμάτι τῆς ἰστορίας μὲ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεσαιωνικοῦ Σκοταδισμοῦ, γνωρίσματα τῆς ὁποίας ἦσαν ἐπίσης ὁ ἀποκρυφισμὸς μαζὺ μὲ τὴν στυγνὴ βιαιότητα καὶ τὸν ἀντιανθρωπισμὸ τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως. Ὁ θαυμασμὸς ὅμως πρὸς τὶς προαναφερθείσες καταστάσεις καὶ ἡ νοσταλγία ἐκείνων τῶν ἐποχῶν, δὲν πρέπει νὰ παρασύρουν στὴν ὑποστήριξι ἰσημερινῶν νόμιμων καὶ κερδοσκοπικῶν ὀργανώσεων μὲ μοναδικὸ στόχο τὸ γέμισμα τῆς τσέπης κάποιου τουρκόσπορου, χονδροῦ πουστράκου καὶ τῶν γαμημένων ὑποτακτικῶν του, ποὺ τὸ παίζουν ἰδεολόγοι στὰ ἠλίθια σκυλάκια τους. Ἡ ὕπαρξι τῶν νόμιμων ὀργανώσεων τοῦ διεθνοῦς Νεοναζισμοῦ, δὲν εἶναι τίποτε παραπάνω ἁπὸ ἕνα ἀκόμη ὅπλο τοῦ συστήματος γιὰ νὰ ἀχρηστεύωνται οἱ πραγματικοὶ ἰδεολόγοι, οἱ ὁποῖοι πλέον περιορίζονται ἰδεολογικῶς καὶ πρακτικῶς, ὥστε νὰ μὴν ἦναι ἐπικίνδυνοι γιὰ τὰ ὀχλοκρατικὰ καὶ οἰκονομικῶς κερδοσκοπικὰ συμφέροντα τοῦ ἀνήθικου συστήματος, ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν ὕπαρξι ὑποταγμένων σὲ αὐτὸ μαργιονετῶν, οἱ ὁποίες μαθαίνουν ὅττι ἐκεῖνο τὶς προστάζει, ὥστε νὰ ἠμπορέσουν ἀργώτερα νὰ δουλέψουν μὲ σκοπὸ ν' ἀποκτήσουν τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἄσκοπων κόπων τους, ἤτοι τὴν δυνατότητα νὰ καταναλώσουν περισσώτερα, κάτι ποὺ τὸ σύστημα καθιστᾶ ὡς μοναδικὴ ἀξία.
Τὰ παιγνίδια οἰκονομικῶν συμφερόντων τῆς σημερινῆς κοινωνίας ποὺ ὀνομάζονται «πολιτική», πρέπει καὶ θὰ μείνουν μακρυὰ ἁπ' τὸν Σατανισμό καὶ θὰ μείνουν...