‘’Όλα τα χαρακτηριστικά που είχε παρουσιάσει η διαδοχική τέχνη των εθνών, θα συνενωθούν και θα σχηματίσουν την πλήρη εικόνα του Θεού. Η Ιερουσαλήμ θα οικοδομήσει τον ναό του Γιεχωβά πάνω στο πρότυπο που προφήτεψε ο Ιεζεκιήλ, κι ο Χριστός, νέος και αιώνιος Σολομών, θα ψάλλει εκεί, κάτω από τα φατνώματα τα φτιαγμένα από κέδρο και κυπαρίσια, τους γάμους του με την σύζυγο του άσματος. Όμως ο Γιεχωβά θα έχει αφήσει κατά μέρος τον κεραυνό του για να ευλογήσει και με τα δυο του χέρια τους μνηστήρες: θα εμφανισθεί χαμογελώντας ανάμεσα στους δύο συζύγους και θα αγαλλιάζεται ακούγοντας να τον αποκαλούν πατέρα. Ωστόσο, η ποίηση της Ανατολής, μέσα στις μαγικές αναμνήσεις της, θα εξακολουθεί να τον αποκαλεί Βράχμα και Δία. Η Ινδία θα διδάξει στα μαγεμένα κλίματά μας τους θαυμαστούς μύθους του Βισνού, κι εμείς θα δοκιμάσουμε, πάνω στο ακόμα ματωμένο μέτωπο του πολυαγαπημένου μας Χριστού, το τριπλό μαργαριταρένιο στέμμα της μυστικιστικής Τριμούρτι. Η εξαγνισμένη Αφροδίτη, κάτω από το πέπλο της Μαρίας, δεν θα κλαίει πια για τον Αδωνί της, ο Σύζυγος αναστήθηκε για να μην πεθάνει πια, κι ο καταχθόνιος κάπρος βρήκε τον θάνατο μέσα στην παροδική νίκη του. Εγερθείτε, ναοί των Δελφών και της Εφέσσου, ο Θεός του φωτός και των τεχνών κατέστη ο Θεός του κόσμου, κι ο Λόγος του Θεού θέλει κάλλιστα να αποκαλείται Απόλλων…Ας λατρεύσει η Ανατολή τον Ιησού Χριστό μέσα στα τζαμιά, πάνω στους μινεράδες μιας νέας Αγίας Σοφίας, ας ανυψωθεί ο σταυρός εν μέσω του μισοφέγγαρου…Όλη η γη ενδεδυμένη με πλούσια ενδύματα που της τα κέντησαν όλες οι τέχνες, δεν θα είναι παρά ένας θαυμάσιος ναός του οποίου ο αιώνιος ιερέας, θα είναι ο άνθρωπος…Όταν η ψυχή, έχοντας φθάσει σ’ ολόκληρη την ισχύ της, θα κατασκευάσει για τον εαυτό της ένα σώμα κατ’ εικόνα της. Εκεί θα είναι η βασιλεία των ουρανών επί της γης. Και τα σώματα θα είναι οι ναοί της ψυχής, όπως το αναγεννημένο σύμπαν θα είναι ο ναός του Θεού. Και οι ψυχές, και η μορφή και η σκέψη, κι ολόκληρο το σύμπαν θα είναι Θεός. Αμήν! Αμήν! Αμήν!’’
(σ.σ. το πανθρησκευτικό όραμα του εβραιομασόνου Ελιφάς Λεβί στο βιβλίο του ‘’Η Βίβλος της Ελευθερίας’’, εκδόσεων ‘’Τετρακτύς’’, κεφάλαιο ‘’Ο Ναός’’, σελ. 113-115)
Όσοι κατά τη διάρκεια της ζωής μας και της θρησκευτικής μας αναζητήσεως έχουμε έρθει σε επαφή με ακολούθους αυτής της ‘’Νέας Εποχής’’, ανεξάρτητα αν ακολούθησε κάποιος τον σατανισμό ή όχι, όλοι ανεξαιρέτως διαπιστώσαμε ότι έχουμε να κάνουμε με ‘’πιστούς’’ μιας κατασκευασμένης ειδωλολατρικής ψευτο-θρησκείας σαν την Μασονία για πολιτικές ή προσωπικές σκοπιμότητες δήθεν εις το όνομα του όποιου θεού, αφού στην πραγματικότητα και όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια δίνοντας ένα σχετικό Ορθόδοξο βιβλίο, δεν ακολουθούν κανέναν θεό ή έστω το θέλημά του από τη στιγμή που κατασκεύασαν δική τους ‘’θεολογία’’ από προσωπικές απόψεις, αντί να ασπαστούν μια συγκεκριμένη κάποιου θεού ώστε να απευθύνονται πραγματικά σε εκείνον όποιος και αν είναι! Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ό,τι όνομα και να δώσουν μετά στον κατασκευασμένο ή ειδωλοποιημένο αλλιώς θεό τους δεν έχει καμιά απολύτως σημασία, ακόμη και αν θα τον ονομάτιζαν ‘’σατανά’’ ή ‘’Εωσφόρο’’ πιο συγκεκριμένα στα γραπτά κάποιων εξ’ αυτών όπως ήδη καταδείξαμε στην αρθρογραφία μας γιατί δεν αναφέρονται στον Βιβλικό Σατανά (π.χ. στο ίδιο βιβλίο του Λεβί που παραθέσαμε παραπάνω διαβάζουμε στο κεφάλαιο ‘’Η Πτώση των Αγγέλων’’ για έναν επίσης κατασκευασμένο Εωσφόρο με χαρακτηριστικά Χριστού που διαχωρίζεται μάλιστα από τον Βιβλικό Σατανά των σατανιστών στις σελ. 33-34: ‘’Το πνεύμα του κακού δεν είναι ο Εωσφόρος, ο ένδοξος ρέμπελος, είναι ο Σατανάς, ο άγγελος της κυριαρχίας και της δουλείας. Ο Σατανάς είναι αυτός που θέτει σε πειρασμό τον κόσμο, και ο Εωσφόρος είναι αυτός που τον σώζει κάνοντάς τον να εξεγερθεί ενάντια στον Σατανά. Ο Σατανάς είναι ο πατέρας του νόμου, ο Εωσφόρος είναι ο πατέρας της χάριτος’’)., για τον ίδιο λόγο που δεν θα αναφέρονταν στον Χριστό κάποιος άλλος αν ονομάτιζε μια πέτρα για παράδειγμα με το συγκεκριμένο όνομα! Διότι και όπως υπενθυμίζουμε, για να ‘’επικοινωνήσει’’ κάποιος με τον όποιο θεό τελετουργικά, θα πρέπει να γνωρίζει προηγουμένως ποιος είναι θεολογικά και ποια τα χαρακτηριστικά του (π.χ. κατά την έναρξη μιας Ορθόδοξης σατανικής τελετουργίας επικαλείται ο Σατανάς όπως περιγράφεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη για να ξέρουμε τι θα καλέσουμε: Αποκ. 12, 9 και εβλήθη ο δράκων ο μέγας ο όφις ο αρχαίος ο καλούμενος διάβολος και ο σατανάς ο πλανών την οικουμένην όλην εβλήθη εις την γην και οι άγγελοι αυτού μετ αυτού εβλήθησαν) για να μην επικαλεστεί κάποιον της φαντασίας του (δηλ. σαν Είδωλο ή Σκεπτομορφή) ή κάποιον διαφορετικό θεό με λάθος όνομα και άρα πάλι κανέναν απ’ τους δυο, όπως θα συνέβαινε για παράδειγμα και με κάποιον χριστιανό που θα επικαλούνταν τον θεό Απόλλωνα λόγου χάρη κοιτάζοντας μια εικόνα του Χριστού!
Κατά συνέπεια, αποτελεί χρέος μας ή έως και ιερό καθήκον θα λέγαμε το να διαδίδουμε την Ορθόδοξη θεολογία γύρω μας, για να μπορούν να ‘’επικοινωνήσουν’’ πραγματικά με τον Σατανά όσοι θελήσουν να γίνουν σατανιστές από την άλλη. Και όταν μιλάμε για Ορθόδοξη θεολογία, εννοούμε παρά μόνο τα θρησκευτικά κείμενα στα οποία βασίζεται αυτή και όχι σε προσωπικές απόψεις ή προπαγάνδα του τάδε γέροντα ‘’Παστίτσιου’’ ας πούμε ή του καθένα που την παρουσιάζει προσθέτοντας δικά του θεολογικά συμπεράσματα δίχως να τα τεκμηριώνει παραθέτοντας ποια θρησκευτικά κείμενα το λένε αυτό. Για παράδειγμα, σε κανένα εβραιοχριστιανικό και σε καμιά άλλη θρησκεία παγκοσμίως δεν αναφέρεται πουθενά ότι ο Σατανάς ή κάθε άλλη του προσωποποίηση του Κακού αντίστοιχα, όταν θα εμφανιστεί στη Γη μαζί με τον Αντίχριστό του ή κάποιον άλλον εκπρόσωπό του αντίστοιχα θα ενώσει όλες τις υπάρχουσες θρησκείες σε μια μόνο Πανθρησκεία (όπως το κάνει η Μασονία) και όλα τα έθνη φέρνοντας κάποιο παγκόσμιο κράτος ή μια παγκόσμια διακυβέρνηση, αφού για να υπάρξει η τελευταία θα πρέπει τότε να κυβερνήσει όλα τα έθνη, αλλά για να επιτεθεί όμως με στρατό στην Ιερουσαλήμ (του σημερινού Ισραήλ) πριν το Τέλος του γήινου κατά τας Γραφάς Κόσμου μας (Αποκ. 21,1 Και είδα νέον ουρανόν και νέαν γην, διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη, με την ουσίαν και την μορφήν που είχαν, σαν φθαρτοί και άστατοι που ήσαν, έφυγαν), αυτό σημαίνει ότι δεν θα κυβερνήσει όλους τους λαούς στον πλανήτη ώστε να μιλάμε για κάτι το παγκόσμιο διακυβερνητικά (βλ. Ιεζ. 38, “υιέ ανθρώπου, στρέψε το πρόσωπόν σου εναντίον του Γωγ και της χώρας Μαγώγ και των αρχόντων Ρως, Μοσόχ και Θοβέλ. Προφήτευσε εναντίον του Γωγ…8 Αυτή η στρατιά από τα πολλά έθνη, που έχουν συγκεντρωθή ολόγυρά σου, έχει από αρχαιοτάτους χρόνος προορισθή, και κατά τους τελευταίους τούτους καιρούς θα έλθη και θα φθάση εις μίαν χώραν, η οποία έχει πλέον λυτρωθή από την φονικήν μάχαιραν των εχθρών, εις την χώραν του Ισραήλ, η οποία προηγουμένως είχεν εξ ολοκλήρου ερημωθή & Αποκ. 20,7 Καὶ ὅταν τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη, λυθήσεται ὁ σατανᾶς ἐκ τῆς φυλακῆς αὐτοῦ, 8 καὶ ἐξελεύσεται πλανῆσαι τὰ ἔθνη τὰ ἐν ταῖς τέσσαρσι γωνίαις τῆς γῆς, τὸν Γὼγ καὶ τὸν Μαγώγ, συναγαγεῖν αὐτοὺς εἰς τὸν πόλεμον, ὧν ὁ ἀριθμὸς αὐτῶν ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης. 9 καὶ ἀνέβησαν ἐπὶ τὸ πλάτος τῆς γῆς, καὶ ἐκύκλευσαν τὴν παρεμβολὴν τῶν ἁγίων καὶ τὴν πόλιν τὴν ἠγαπημένην· καὶ κατέβη πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ κατέφαγεν αὐτούς·).
Συνεπώς, από τη στιγμή που η παγκόσμια διακυβέρνηση (ή παγκοσμιοποίηση αλλιώς) ετούτου του γήινου κόσμου μας δεν αφορά το θέλημα του Σατανά (σ.σ. ειδάλλως δεν θα έκανε τον μελλοντικό πόλεμο στον ισραηλιτικό λαό αλλά θα κυβερνούσε και εκείνον σε μια παγκόσμια ειρήνη ας πούμε) και ούτε του Βιβλικού Θεού (σ.σ. για να θέλει να καταστρέψει τον γήινο κόσμο μας αντί να τον κυβερνήσει εδώ πέρα αιωνίως) όπως αποδείξαμε μόλις αποκλειστικά και μόνο μέσα από θρησκευτικά κείμενα για να μιλήσουμε Ορθόδοξα που είπαμε, τότε και η παγκοσμιοποίηση αποτελεί μια ανθρώπινη επινόηση για πολιτικές σκοπιμότητες όπως και η Μασονική πανθρησκεία που θα δούμε τώρα για δικές της θρησκευτικές, άρα δεν υπάρχει από μέρους μας κανένα σατανικό ενδιαφέρον να ακολουθήσουμε ούτε εκείνη από τη στιγμή που σαν Ορθόδοξοι ακολουθούμε το θέλημα του Σατανά (π.χ. επιδρομή στο Ισραήλ των εβραίων κατά τους έσχατους καιρούς) και όχι κάποιων τέτοιων παγκοσμιοποιητών (π.χ. υποστήριξη του Ισραήλ και του Μεσσία των εβραιοσιωνιστών του που θέλουν να μας φέρουν ως παγκόσμιο κυβερνήτη). Αν τώρα υπάρχουν κάποιοι χριστιανοί και άλλοι προπαγανδιστές που περιγράφουν ως ‘’σατανική’’ την όλη αυτή κατάσταση για να βρουν λόγο ώστε να αυξήσουν τους δικούς τους πιστούς στις εκκλησιές για παράδειγμα, όπως έτσι βλέπουμε να γίνεται και στο βιβλίο τους που θα σας δώσουμε στο κλείσιμο του παρόντος άρθρου, τότε ναι μεν από τη μια οδηγούν ενδιαφερόμενους για τον σατανισμό σε τέτοια αντισατανικά μονοπάτια που θα τα νομίζουν ως ‘’σατανικά’’ επειδή έτσι διάβασαν ή άκουσαν, από την άλλη όμως και όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα στις μέρες μας, κερδισμένοι βγαίνουμε εν τέλει όταν εμείς από την άλλη δεν έχουμε το ίδιο πλήθος ανθρώπων για να αντισταθούμε το ίδιο σθεναρά σε μια τέτοια (και) αντισατανική κατάσταση, όπως τον έχει όμως μία από τις πολυπληθέστερες θρησκείες σαν τον χριστιανισμό για να καταφέρει να την ‘’μπλοκάρει’’ τουλάχιστον δίνοντας έτσι ανάσες ζωής και στη δική μας θρησκευτική ύπαρξη συνεπακόλουθα. Ας τη νομίζει λοιπόν ο χριστιανισμός ως ‘’σατανική’’ (είτε πραγματικά είτε προπαγανδιστικά) για να κινητοποιεί έτσι πιστούς του εναντίον της και για λογαριασμό μας συνεπακόλουθα, παρά να τη θεωρεί παρά μόνο ειδωλολατρική όπως είναι στην πραγματικότητα και να πρέπει μετά εμείς να μπούμε στον κόπο να μαζέψουμε αυτό τον κόσμο που στη συντριπτική του πλειοψηφία δείχνει απροθυμία να μυηθεί στον σατανισμό μας, παρόλο που του λέμε το πως δημόσια! Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ως δια μαγείας θα γινόντουσαν όλοι αυτοί οι χριστιανοί σατανιστές για να αποκτήσουμε τον απαιτούμενο αριθμό αντιφρονούντων ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την πανθρησκεία της, πάλι δεν θα είχε αυτό κανένα νόημα αν ενστερνίζονταν τις δικές της αντιλήψεις αγνοώντας τις Ορθόδοξες, διότι τότε δεν θα έβρισκαν κανένα λόγο για να της εναντιωθούν όσες σατανικές τελετές και αν έκαναν στο σπίτι τους ας πούμε, αφού θα την άφηναν έτσι να επικρατήσει αμαχητί μέχρι να τους τις απαγορέψει! Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν να δείτε και τα παρακάτω επιλεγμένα κείμενα από το προαναφερθέν βιβλίο που θα πάρετε στη συνέχεια, κάνοντας όπου χρειαστεί τον όποιο σχολιασμό μας παρενθετικά μετά από ένα τέτοιο κείμενο. Πάμε λοιπόν…
(σ.σ. γιατί ούτε καν οι Καθολικοί δεν έχουν σχέση με Ορθοδοξία όπως υπενθυμίζουμε: Ενώ το Ευαγγέλιο λέει ότι “το Πνεύμα το Άγιο εκπορεύεται μόνον εκ τού Πατρός”, οι Ρωμαιοκαθολικοί το αλλάζουν και προσθέτουν στο Σύμβολο της Πίστεως, ότι το πνεύμα το Άγιο εκπορεύεται και από τον Υιό, αλλοιώνοντας και ανατρέποντας την δομή της Αγίας Τριάδας. Ο Πάπας έχει το «αλάθητο»! όταν γνωρίζουν όλοι οι Χριστιανοί ότι ‘’ουδείς γαρ αναμάρτητος πλην σου Κύριε’’. Κατά παράβαση της Αποστολικής Παράδοσης επέβαλαν στους κληρικούς την υποχρεωτική αγαμία στερώντας τους το δικαίωμα της οικογένειας. Χρησιμοποιούν για να κάνουν το Σταυρό τους πέντε δάκτυλα και όχι τρία, 4ο για την Θεοτόκο και 5ο για τον Πάπα, όταν μόνο ο Τριαδικός Θεός λατρεύεται και κανείς άλλος δεν εξομοιώνεται με Αυτόν. Καταργήθηκε η Θεία Κοινωνία και οι πιστοί λαμβάνουν ένα βιομηχανοποιημένο ψωμάκι την «όστια» χωρίς «αίμα Κυρίου»)
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ''ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΕΓΚΟΛΠΙΟ'':
...Οι οπαδοί μιας τέτοιας ομάδας αποβάλλουν σταδιακά την ελεύθερη λειτουργία της προσωπικής σκέψης και κρίσης, μέσα από διαδικασίες πλύσεως εγκεφάλου, καταλήγοντας σε απόλυτη εξάρτηση από τον άνθρωπο που βρίσκεται στην κορυφή της ιεραρχίας μέσα στην ομάδα, το γκουρού ή τον διδάσκαλο. Σκοπός των οργανώσεων αυτών είναι ο απόλυτος έλεγχος επάνω σε ανθρώπινα όντα. Χρησιμοποιούν τα μέλη τους σαν απλήρωτους εργάτες, προπαγανδιστές, συλλέκτες χρημάτων, ισόβιους σκλάβους. Επιθυμία τους: να σκοτώσουν την ελεύθερη βούληση. Τα θύματά τους είναι ικανά για όλα. Μπορούν να προβούν στα μεγαλύτερα εγκλήματα, σε τρομοκρατικές ενέργειες με εντολή της ομάδας και την "πεποίθηση" πως υπηρετούν ένα ανώτερο σκοπό: τη σωτηρία της ανθρωπότητας, την είσοδο σε μια "Νέα Εποχή", στη "Χρυσή Εποχή" ή "Εποχή του Υδροχόου", την οποία πραγματώνει δήθεν ήδη από τώρα η καθεμιά από τις ομάδες αυτές. Γι' αυτό, η απαίτηση της κάθε οργάνωσης είναι απόλυτη, στο θρησκευτικό, ιδεολογικό, κοινωνικό, ακόμη και στον πολιτικό τομέα. Μετά την πρώτη επαφή με τη λατρεία, ακολουθούν διαδικασίες για την ένταξη του νέου θύματος στην οργάνωση. Αυτές είναι:
α) Το σεξ ή η λεγόμενη "διάχυση",
β) ο απόλυτος έλεγχος της πληροφόρησης, με σκοπό να περιορισθούν οι εναλλακτικές λύσεις από τις οποίες το θύμα θα μπορούσε να κάνει ελεύθερη επιλογή,
γ) η παραπλάνηση, με το να αποκρύπτει η οργάνωση τους αληθινούς της σκοπούς, την αληθινή της ταυτότητα, τις πραγματικές διασυνδέσεις της σε παγκόσμια κλίμακα,
δ) κάποιο είδος πλύσης εγκεφάλου, για την απόλυτη αποδοχή δογματικού συστήματος, που διαβολοποιεί την ελεύθερη και ανεξάρτητη σκέψη και θεωρεί σατανικό ολόκληρο τον κόσμο έξω από την οργάνωση,
ε) η πρόκληση φοβίας, ενοχών και αγωνίας, που οδηγούν σε ολοκληρωτική εξουθένωση του θύματος και υποβάλλουν την "πεποίθηση" πως μόνο μέσα στην ομάδα μπορεί να απαλλαγεί κανείς από όλα αυτά,
στ) η ανεπαρκής δίαιτα και η κόπωση, ώστε το άτομο να οδηγείται σε ψυχολογική κατάπτωση και ψυχική αποσύνθεση, με αποτέλεσμα τη μείωση της προσοχής και την εξασθένηση της ανεξάρτητης, κριτικής σκέψης.
Από τη στιγμή που κάποιος θα ενταχθεί σε μια τέτοια ομάδα, με κατάλληλο ψυχολογικό χειρισμό και την πλύση εγκεφάλου που υφίσταται, αρχίζει η αποδόμηση της προσωπικότητάς του. Σταδιακά και μεθοδικά αρχίζει η εισαγωγή και η μύηση στην διδαχή της ομάδας, η απόρριψη και η δαιμονοποίηση κάθε τι που είναι έξω από την εμβέλεια της ομάδας. Παρουσιάζεται το λογικό ορθώς και επιστημονικά θεμελιωμένο ως αρνητικό κατάλοιπο που πρέπει να απορριφθεί, γιατί αντίκειται και εμποδίζει την νέα προσωπική εξέλιξη που του υπόσχεται η ομάδα. Επιπλέον, απαιτείται η τυφλή υπακοή στην αυθεντία της ομάδας ή του αρχηγού, απόλυτη συμμόρφωση με τις τυχόν ενδυματολογικές ή διατροφικές συνήθειες ή άλλες απαιτήσεις της ομάδας. Απαγορεύεται η κριτική, και η τυχόν κριτική που θα υπάρξει από τρίτους αντιστρέφεται και παρουσιάζεται ως δήθεν επιβεβαίωση των επιλογών της ομάδας. Το θύμα-μέλος της ομάδας έχει πιστέψει ότι εργάζεται πια για έναν ανώτερο σκοπό που συμπίπτει πάντα με τις απαιτήσεις του αρχηγού ή την ιδεολογία της ομάδας. Θα μετατραπεί σε έναν μόνιμο διαφημιστή, άμισθο εργάτη, ανώνυμη μάζα χωρίς προσωπικότητα που θα πρέπει να εργάζεται συνεχώς κάτω από ασφυκτικό έλεγχο για τους δήθεν καλούς στόχους τους οποίους ευαγγελίζεται η παραθρησκευτική αυτή ομάδα. Οι οργανώσεις αυτές έχουν φροντίσει, στα πλαίσια του συνδρόμου της Νέας Εποχής, να προετοιμάσουν κατάλληλα τους ανθρώπους, σε διεθνές επίπεδο -έμεσα εδώ και ένα αιώνα και εντατικά την τελευταία δεκαπενταετία- ώστε να γίνονται σήμερα αποδεκτά τα δόγματα, τα σύμβολα και οι πρακτικές της, από μεγάλο μέρος των πληθυσμών του Δυτικού κόσμου.
(σ.σ. τώρα μπορείτε να καταλάβετε καλύτερα γιατί προτείνουμε την αυτονομία του καθενός και την αυτοργάνωσή του αν το επιθυμεί φτιάχνοντας δική του ομάδα βάσει των δικών μας αντιλήψεων αντί να ενταχθεί σε κάποια με κεντρική οργάνωση που εδράζει συνήθως σε Αγγλία ή Αμερική ως συνήθως, γιατί δεν κάνουμε κανένα διάλογο με όσους διαφωνούν μαζί μας εφ’ όσον προσπαθούν εκείνοι να παρασύρουν εμάς με το μέρος τους για τους λόγους που διαβάσατε παραπάνω, συν του ότι πολύ πιθανόν να εκβιάζονται ή να χρηματίζονται από εκεί πέρα για να μην ξεφύγουν εύκολα, αντί να ακολουθήσουν τις δικές μας αντιλήψεις και γιατί τους αποφεύγουμε κατά συνέπεια ‘’μπλοκάροντάς’’ τους από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για παράδειγμα όποτε τους αντιληφθούμε από τις εικόνες που χρησιμοποιούν ή από τις απόψεις που έχουν εκεί πέρα).
Ανησυχητική επισήμανση αποτελεί το γεγονός της πνευματικής σύγχυσης που παρατηρείται στην εποχή μας. Σύγχυση που πολλαπλασιάζεται και μεγιστοποιείται από το έλλειμμα ουσιαστικής κατήχησης και επαρκούς γνώσης της ορθόδοξης πίστης που υπάρχει στους χριστιανούς μας, από τα υπαρξιακά κενά και τα προσωπικά προβλήματα, από τα ποιμαντικά κενά, την έλλειψη ορθού πνευματικού προσανατολισμού, την εκκοσμίκευση και από άλλους παράγοντες. Τα δεδομένα αυτά αποτελούν ακριβώς το πρόσφορο έδαφος, τόσο στην πατρίδα μας όσο και παγκοσμίως, για την ανάπτυξη και την δραστηριοποίηση ποικίλων παραθρησκευτικών ομάδων και καταστροφικών λατρειών για να προσηλυτίζουν ανύποπτους ανθρώπους στα δίχτυα τους. Λαμβάνοντας, λοιπόν, υπ' όψιν, ότι η γνώση και η ενημέρωση αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για μια ουσιαστική ποιμαντική αντιμετώπιση του φαινομένου, καθώς το πρόβλημα είναι υπαρκτό και σοβαρό, στην μικρή αυτή αναφορά μας θα επιχειρήσουμε να επισημάνουμε τους σκοπούς των παραθρησκευτικών ομάδων και των καταστροφικών λατρειών, ορισμένες από τις μεθόδους προσηλυτισμού, καθώς και τις καταστροφικές συνέπειες που προκύπτουν από την συμμετοχή και την ένταξη στις ομάδες αυτές.
Με απλά λόγια, η Νέα Εποχή είναι ένα σύνδρομο πού καλλιεργεί τη σύγχυση των παραθρησκευτικών αιρέσεων με την εξ αποκαλύψεως αληθινή πίστη. Και όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, η Νέα Εποχή θέλει όχι ν' αδειάσουν οι Εκκλησίες, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους πού θα έχουν αλλοιωμένο το φρόνημα, την ορθόδοξο πίστη.
(σ.σ. έτσι καταλαβαίνετε καλύτερα τώρα γιατί ποτέ μέχρι σήμερα κανένα ιστολόγιό μας δεν περιορίστηκε παρά μόνο στα τελετουργικά, ώστε να μην αφήνει δηλαδή ελεύθερο το πεδίο σε τέτοιες ομάδες για να παρουσιάζουν εκείνες τα θεολογικά όπως τις βολεύουν προπαγανδιστικά παρασέρνοντας έτσι και σατανιστές με το μέρος τους)
Υπενθυμίζουμε συνοπτικά και επιγραμματικά ότι η «Νέα Εποχή» θεμελιώνεται στις εξής βασικές «δοξασίες»:
α. Ο Θεός δεν είναι πρόσωπο, αλλά μια απρόσωπη δύναμη η «Συμπαντική ενέργεια ή Συνειδητότητα», ένα «Παγκόσμιο Συμπαντικό Πνεύμα» που ταυτίζεται κατ' ουσίαν με τον κόσμο και τον άνθρωπο ως ««Εν «Όλον» (ολιστική θεώρηση του κόσμου, απόλυτος μονισμός).
β. Η πορεία του ανθρώπου μέσα σ’ αυτό το «Όλον» είναι κυκλική και η αυτοπραγμάτωσή του επιτυγχάνεται μέσω ατέρμονης σειράς μετενσαρκώσεων.
γ. Τέλος, δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ καλού και κακού. «Όλα είναι «θεϊκά»• το κακό είναι «η άλλη όψη του ίδιου πράγματος» (περισσότερα βλέπε π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, Νεοφανείς αιρέσεις, Καταστροφικές λατρείες, σελ. 212).
(σ.σ. καμιά σχέση δηλαδή με Ορθόδοξη θεολογία που παρουσιάζει και τον Σατανά η Βιβλική με το συγκεκριμένο όνομα για πρώτη φορά, αφού ο Βιβλικός Θεός αποτελεί συγκεκριμένο πρόσωπο και όχι κάποια αφηρημένη δύναμη: Εξ. 3,15 Είπε πάλιν ο Θεός προς τον Μωϋσέα· “κατ' αυτόν τον τρόπον θα ομιλήσης προς τους Ισραηλίτας· Κυριος ο Θεός των πατέρων μας, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, και ο Θεός του Ιακώβ με έχει στείλει προς σας· τούτο το όνομά μου, “ο Ων” θα είναι όνομα αιώνιον και με αυτό θα με ενθυμούνται όλαι αι γενεαί των γενεών, αλλά και όταν υπάρχει σαφέστατη διάκριση μεταξύ καλού και κακού χωρίς να είναι το ίδιο πράγμα ως δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, αφού όλα τα έργα του Βιβλικού Θεού είναι καλά για να υπάρχει κακό μέσα του: Δευτερονόμιο 32:3-5 Οι ενέργειές του είναι τέλειες, διότι όλες οι οδοί του είναι δικαιοσύνη. Θεός πιστότητας, στον οποίο δεν υπάρχει αδικία· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός, και όταν ως ενσαρκωμένος Χριστός συνομιλεί με τον Σατανά που αποτελεί και εκείνος συγκεκριμένο πρόσωπο αντί το κακό μέσα στον Χριστό ή μια αφηρημένη δύναμη και εκείνος: Λουκ. 4,7 Συ λοιπόν, εάν πέσης εμπρός μου και με προσκυνήσης ως κύριόν σου, θα έχης ως ιδικήν σου όλη αυτήν την εξουσία και μεγαλοπρέπειαν”. 8 Και αποκριθείς ο Ιησούς του είπεν· “φύγε απ' εμπρός μου, σατανά, διότι είναι γραμμένον· Κυριον τον Θεόν σου θα προσκυνήσης και αυτόν μόνον θα λατρεύσης”, άρα αν παρατήσουμε την Ορθόδοξη θεολογία για να ασπαστούμε τη προαναφερόμενη της Νέας Εποχής, τότε θα πρέπει να δεχτούμε και τον Χριστό ως Σατανά κάνοντας έτσι μέχρι και τις πέτρες του πλανήτη Άρη να σκάσουνε από τα γέλια!!!)
Ο εκκλησιαστικός οικουμενισμός
Οι διαμορφωτές της Νέας Τάξεως πραγμάτων, για να πραγματοποιήσουν τους σκοπούς τους, θα έπρεπε πρώτα να εξαλείψουν τελείως τις θρησκείες. Επειδή όμως αυτό το θεώρησαν κατ' αρχάς αδύνατον, διάλεξαν έναν άλλο ύπουλο δρόμο, που οδηγεί στον ίδιο σκοπό. Πρόκειται για τον οικουμενισμό, τη συνένωση δηλαδή των θρησκειών σε ένα συγκρητιστικό συνονθύλευμα, υποταγμένο στη Νέα Εποχή. Για το σκοπό αυτό η Μασονία από τα τέλη ήδη του 19ου αί. προβάλλει την «ανάγκη» να ύπαρξη προσέγγιση μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών ομολογιών και θρησκειών, κάτι που πραγματοποιείται στις αρχές του 20ου αί. με τις οικουμενιστικές προσπάθειες, οι οποίες κατέληξαν στην ίδρυση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.). Το Π.Σ.Ε. υπήρξε όχι απλώς ένα όργανο κοινής δράσεως των χριστιανών ανεξαρτήτως δόγματος στα κοινωνικά ζητήματα, άλλα και διαλόγου σε θέματα πίστεως. Στις ήμερες μας ο διάλογος κατέληξε να έχει ως σκοπό την άμβλυνση των διαφορών σε θέματα πίστεως με τον λεγόμενο δογματικό μινιμαλισμό, την πεποίθηση δηλαδή ότι πρέπει να αρκεσθούμε στα βασικότερα δόγματα (π.χ. την ύπαρξη ενός θεού), κάνοντας υποχωρήσεις στα άλλα, και θεωρώντας θεμελιώδεις δογματικές διαφορές απλώς ως διαφορετικές «παραδόσεις» νόμιμες και αποδεκτές από τη βούληση του Θεού και την «Εκκλησία».
Οι βασικοί στόχοι της Νέας Εποχής, όπως περιγράφονται στα βιβλία των σημαντικοτέρων εκπροσώπων της, Alice Bailey, Benjamin Creme, Pavid Spangler, Vera Alder, Marilyn Ferguson, John Randolph Price, Mueller Robert κ.α. είναι δύο:
1. Η επιβολή μιας Νέας Τάξεως Πραγμάτων σε πολιτικο-οικονομικό επίπεδο, δηλαδή μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης με επικεφαλή τον αναμενόμενο από τούς νεοεποχίτες Μεσσία ή Αβατάρ της Νέας Εποχής και,
2. Η επιβολή μιας Νέας Τάξεως Πραγμάτων σε θρησκευτικό επίπεδο, δηλαδή μιας παγκόσμιας συγκρητιστικής θρησκείας ή πανθρησκείας.
Το προτεινόμενο, ήδη και σε επίπεδο Ο.Η.Ε. έμβλημα της επιδιωκόμενης πανθρησκείας, είναι κυκλική παράσταση, όπου στην περιφέρεια του κύκλου υπάρχουν, πάλι μέσα σε μικρότερους κύκλους, τα σύμβολα των εξ μεγάλων θρησκειών του κόσμου (Χριστιανισμού, Ioυδαϊσμού, Ισλάμ, Ινδουϊσμού, Βουδισμού, Tαοϊσμού) και στο κέντρο του μεγάλου κύκλου η φράση: Ειρήνη και αγάπη στη Γη. Η Lola Davis, προφήτις της Νέας Εποχής, υπόσχεται ότι ο Χριστός της Νέας Εποχής, θα φέρει νέες αποκαλύψεις και θα καθοδηγήσει στην εγκαθίδρυση της Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας. Κατά την Lola Davis, μέχρι να επιστρέψει αυτός, ο μέγας Αβατάρ υπάρχει μία ευθύνη που βαραίνει κάθε άνθρωπο να δημιουργήσει μια νέα παγκόσμια κοινωνία που θα υποδεχθεί τη Νέα Παγκόσμια Θρησκεία για τη Νέα Εποχή.
Επίσης ο Mueller παρατηρεί:
Οι θρησκείες πρέπει να συνεργάζονται ενεργά για να προσφέρουν μία καλύτερη κατανόηση των μυστηρίων της ζωής και της θέσης μας στο Σύμπαν. Η θρησκεία μου σωστή ή λάθος και το έθνος μου σωστό ή λάθος πρέπει να εγκαταλειφθούν μια για πάντα στην Πλανητική Εποχή. Προοδευτική απλοποίηση και ενοποίηση... θα λάβει χώρα στον θρησκευτικό τομέα λέγει η Vera Alder στο βιβλίο της «When humanity comes of age».
Όλες οι θρησκείες έχουν ψήγματα της αλήθειας. Καμία δεν έχει ολόκληρη την αλήθεια. Εννοείται ότι ολόκληρη την αλήθεια έχει η Θεοσοφία πού ισχυρίζεται ότι κανείς δεν έχει ολόκληρη την αλήθεια. Όποτε όλες οι θρησκείες θα πρέπει να συνεισφέρουν το μερίδιο τους. Η κάθε μία να εμπλουτίσει τις άλλες και να εμπλουτισθεί από αυτές. Αυτή ακριβώς είναι η βασική ιδέα διοργανώσεων όπως το Κοινοβούλιο των θρησκειών του κόσμου (Σικάγο 1893 και 1993 Ασσίζη 1986 κ.α.ό.). Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να κάνουμε, λένε, αξιολογικές κρίσεις για τους διαφόρους δρόμους. Λέγει χαρακτηριστικά ο Mueller υπάρχουν 500 θρησκείες• δεν θα σας έφθανε ο χρόνος της ζωής σας για να αποφασίσετε ποια είναι καλύτερη... Συνεπώς όλες οι θρησκείες είναι νόμιμοι δρόμοι πού οδηγούν στον ίδιο σκοπό - το ίδιο και ο Χριστιανισμός. Η αλήθεια του Ευαγγελίου έτσι σχετικοποιείται. Η Ορθοδοξία τίθεται στο επίπεδο των θρησκειών πού είναι ανθρώπινα δημιουργήματα.
(σ.σ. αν τώρα όλες αυτές οι ανθρώπινες επιδιώξεις για πανθρησκεία ή συνένωση όλων των θρησκειών ήταν σύμφωνες και με το θέλημα του Σατανά, τότε Αυτός δεν θα αντιτίθονταν στην καθιέρωση του Ιησού ως αρχιερέα στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά θα τον αποδέχονταν και αυτόν αν υποθέσουμε ότι ο Διάβολος σκέφτεται πανθρησκευτικά ή νεοεποχίτικα σαν τους Μασόνους ή ότι είναι ένα με τον Θεό και Αυτός για να μην διαφωνήσει: Ζαχ. 3,1 Ο Κυριος, διηγείται ο προφήτης, μου έδειξε τον Ιησούν, τον αρχιερέα, να ίσταται ενώπιον του αγγέλου του Κυρίου· και ο διάβολος ίστατο εκ δεξιών του αρχιερέως, δια να αντιτίθεται προς αυτόν. 2 Ο άγγελος Κυρίου είπεν στον διάβολον· “ο Κυριος να σε επιτημήση, διάβολε, να σε επιτιμήση ο Κυριος, ο οποίος έχει εκλέξει την Ιερουσαλήμ ως πάλιν του. Ωσάν δαυλός, που απεσπάσθη από την φωτιάν, δεν είναι ο αρχιερεύς αυτός, που εσώθη από την καταστροφήν του έθνους;”, αλλά και οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι χριστιανοί θα συμφωνούσαν αν πράγματι σχετίζονταν η ‘’Νέα Εποχή’’ και με τη δική τους θρησκεία, όταν όμως ούτε με τη δική τους έχει καμιά σχέση όπως διαβάζουμε παρακάτω πριν πάρετε ολόκληρο το βιβλίο έπειτα που εμπεριέχει όλα τα μέχρι τώρα γραφόμενα που διαλέξαμε να σας παρουσιάσουμε)
Αναφέρουν χαρακτηριστικά Έλληνες εκπρόσωποι της «Νέας Εποχής», ότι «κατά την εποχή αυτή της σύγκλισης των πάντων επί Γής, το ζητούμενο από τους ανθρώπους του πνεύματος είναι η απόρριψη κάθε ετικέτας και κάθε θεώρησης μιας θρησκείας ή πνευματικής αγωγής ως μοναδικής ἢ έστω ανώτερης». (Περιοδ. «ΖΕΝΟΦΙ», τεύχος 2, 1991, σελ. 52)
Μέσα στο Σχέδιο και στην τακτική τους είναι και η κατασυκοφάντηση της Αγίας Γραφής και των αληθειών της πίστεως μας, με ένα τρόπο όμως έντεχνο και σταδιακό. Όχι εξ αρχής και ούτε κατά μέτωπον. Έτσι, προβάλλουν τις ακόλουθες βασικές θέσεις:
_ Δεν υπάρχει προσωπικός Θεός.
_ Ο Ιησούς δεν είναι ο μονογενής Υιός του Θεού και δεν είναι ο μόνος Χριστός.
_ Ο Ιησούς δεν πέθανε για τις αμαρτίες μας.
_ Δεν υπάρχει αμαρτία ούτε διάκριση καλού -κακού (όλοι είμαστε αθώοι). Η μόνη αμαρτία πού παραδέχεται η Νέα Εποχή είναι η αποτυχία να φθάσει κανείς στη συνείδηση ότι είναι Θεός!
_ Δεν υπάρχει η Αγία Τριάδα.
_ Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη λάθη. Αυτή η θέση παρουσιάζεται σταδιακώς. Σε πρώτη φάση λένε ότι είναι σπουδαία η Αγία Γραφή, μετά την παρουσιάζουν ως κατώτερη από τις άλλες Γραφές, και στο τέλος την παρουσιάζουν γεμάτη δήθεν λάθη.
_ Δεν υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση.
_ Κάθε άνθρωπος είναι από τη φύση του Θεός. Όταν το συνειδητοποιήσει, αυτό είναι η Β' Παρουσία (δηλαδή, το να αναφωνήσει βλασφήμως Εγώ ειμί Θεός).
_ Οι Χριστιανοί είναι ο Αντίχριστος.
_ Ο Ιησούς και ο Χριστός είναι δύο διαφορετικές οντότητες
_ Παραλλήλως, διαστρεβλώνοντας το Αγάπα τον πλησίον σου, προβάλλουν το νεοεποχικό Αγάπα το Θεό του πλησίον σου!
Ιδεολογική αντιπαράθεση - Χριστιανική θεώρηση
Κατ' αρχήν πρέπει να υπογραμμίσουμε πώς η νέα «συνταγή» στηρίζεται σε αντιχριστιανικές αντιλήψεις περί Θεού, περί κόσμου, περί ανθρώπου. Κατά τη Χριστιανική πίστη ο Θεός είναι Τριαδικός και κοινωνία προσώπων, δεν είναι κάποια απρόσωπη δύναμη πού σκορπίζεται παντού. Αντίθετα, σύμφωνα με τις δοξασίες των αποστόλων της νέας τάσης, δεν υπάρχει προσωπικός Θεός. «Θεός» ονομάζεται «η ολότητα τού Πνεύματος», η «συμπαντική Κοσμική Αρχή της Ζωής». Επίσης υπογραμμίζεται πώς αυτός είναι ο «θεός» πού αναφέρεται στη Βίβλο και πού έχει πολλά ονόματα, «Θεός, Αλλάχ, Βράχμα, Παν-Πνεύμα κ.ο.κ. (J. Murphy, Die Kosmische Dimension, σ. 102). Σε άλλο σημείο ο Murphy αναφέρει: «Αν το δει κανείς ψυχολογικά, Θεός γίνεται για σας αυτό πού εκλαμβάνετε για Θεό... είτε τον ονομάζετε Αγία Τριάδα ή Δημιουργό, είτε Αλλάχ, Βράχμα ή Bίσνoυ, Ανώτατη Ψυχή ή Πρόνοια, άπειρη Σοφία ή Πανταχού Παρουσία, Κατασκευαστή τού Σύμπαντος ή Θεϊκό Πνεύμα, Ανώτατο Όν, Αρχή της Ζωής, Ζώντα Θεό ή Δημιουργική Παντοδυναμία, δεν έχει σημασία» Murphy, DieGeseτze, σ. 67).
Ο «θεός» πού κηρύττει η κίνηση της «θετικής σκέψης» είναι «άλλος θεός», δεν είναι ο Θεός της αγίας Γραφής, ο οποίος είπε: «Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου... ουκ εσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού, ου ποιήσεις σεαυτό είδωλον;.. εγώ γαρ ειμί Κύριος ο Θεός σου, Θεός Ζηλωτής» (Έξοδ. κ. 2-5). Δεν είναι Εκείνος, πού στο πρόσωπο τού γιου και Λόγου Του διευκρίνισε: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η Ζωή, ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι' εμού» (Ιω. ιδ' 6). Δεν υπάρχει τίποτε το κοινό ανάμεσα στον προσωπικό Θεό των Χριστιανών, πού είναι Πατέρας, και στις περί Θεού αντιλήψεις της νέας κίνησης, στο «θεό μέσα μας». Στη «θετική σκέψη» τη θέση του Θεού παίρνει ο ίδιος ο άνθρωπος. Μέσα μας, λέγει ο Murphy, και οι οπαδοί του, βρίσκεται η απεριόριστη θεϊκή δύναμη. Ακόμη και αν γίνεται λόγος για τον Ιησού Χριστό ή χρησιμοποιούνται Γραφικά εδάφια, η «πίστη» δεν προσδιορίζει το περιεχόμενο του Χριστιανικού όρου. Η Χριστιανική πίστη έχει την αναφορά της στον Θεό, πού είναι πρόσωπο και ΟΧΙ κάποια απρόσωπη «Συμπαντική» Δύναμη. Δεν αναφέρεται στον εαυτό μας ούτε αποτελεί δύναμη «καθ' εαυτήν», πού δρα επειδή ο άνθρωπος «πιστεύει» σ' αυτήν. Αν ήταν έτσι, δεν θα επρόκειτο για πίστη στον Θεό, αλλά για δύναμη πού απευθύνεται «στον Θεό», με σκοπό να τον εξαναγκάσει να κάνει αυτό πού ο άνθρωπος «πιστεύει», ένα είδος «προγραμματισμού» του «Θεού», προσαρμοσμένου στην ανθρώπινη θέληση!
(σ.σ. για αυτό και πολύ σωστά μιλήσαμε στην αρχή του παρόντος άρθρου για ειδωλολατρικό κατασκεύασμα όσον αφορά τη δημιουργία της Πανθρησκείας, ακριβώς επειδή εξυπηρετεί παρά μόνο ανθρώπινες σκοπιμότητες και κανενός θεού το θέλημα!)
Αν ο άνθρωπος «θεραπεύεται», επειδή πιστεύει ότι η θεραπεία θα γίνει, η δύναμη βρίσκεται στη σκέψη του ανθρώπου. Τότε ο «Θεός» θα ήταν μόνο «βοηθητικό» μέσο για την ενίσχυση της σκέψης, ή, όπως παρατηρήθηκε από ξένο ερευνητή, «ένα ναρκωτικό πού δραστηριοποιεί λίγο πιο πολύ την πίστη μας αν όλα λειτουργούν με το νόμο της επιτυχίας, τότε ο Θεός περιττεύει και η Χάρη Του είναι χωρίς νόημα»! Ο χριστιανός δέχεται την πίστη όχι σαν αποτέλεσμα δικών του προσπαθειών, αλλά σαν δώρο Θεού, σαν καρπό του Αγίου Πνεύματος. Πιστεύει ακόμη πώς και η αληθινή χαρά και η ειρήνη είναι δώρα του Θεού, όχι αποτελέσματα κάποιων «τεχνικών» πού προσφέρονται με υψηλή αμοιβή στα διάφορα σεμινάρια των κινήσεων της «θετικής σκέψης» (πρβλ. Γαλ. ε' 22). Κάθε πιστός Χριστιανός δεν εμπιστεύεται στον εαυτό του, σε κάποιες «δυνάμεις μέσα του», αλλά αναμένει βοήθεια «από τα έξω». Ή πίστη του αναφέρεται στον Θεό, δεν είναι πίστη στην πίστη. Αυτό το βεβαιώνει η αγία Γραφή: «Έχετε πίστιν Θεού...!» (Μαρκ. ια' 22). Αύτη η πίστη είναι «ανοικτή» σε διόρθωση από τα έξω, όχι «από τα μέσα», όπως λόγου χάρη κηρύττει ο Jose Silva, πού μιλάει για νοησιαρχική «διόρθωση» και παρακινεί τούς οπαδούς του να διαλογιστούν απλώς τη λέξη: «άκυρον, άκυρον»!! Η δική μας πίστη δεν είναι «διαλογιστική», περιλαμβάνει και την τήρηση των εντολών του Θεού. Μ' αυτόν τον τρόπο αναπτύσσεται η σχέση υπακοής ανάμεσα στον άνθρωπο και στο αντικείμενο της πίστης του, δηλαδή στον πανάγαθο Θεό. Ο χριστιανός παρακινείται να αγωνίζεται για την πίστη, πού παραδόθηκε «άπαξ» στους αγίους (Ιούδα 3) όχι για την πίστη πού ταυτίζεται με τις δικές μας προσωπικές επιθυμίες. Η «πίστη» των ομάδων της «θετικής σκέψης» είναι είδος αυθυπoβoλής. Πιστεύεται πώς το αποτέλεσμα δεν εξαρτάται από τη Θεία Βούληση, αλλά από τη βεβαιότητα της «πίστης», από την ένταση με την οποία ασκείται η «θετική σκέψη».
Για τον Χριστιανό τα πάντα βρίσκονται στην κυριότητα του Θεού και Εκείνος μοιράζει τα χαρίσματά Του, σύμφωνα με τη Θεία Του βούληση (Α' Κορ. ιβ' Π. Έβρ. β' 4). Όμως η θετική σκέψη ή «πίστη» υπόσχεται: «Τα πάντα είναι δικά σας σεις οι ίδιοι είσθε οι δημιουργοί, αρκεί να σκεφθείτε δημιουργικά». Έτσι η Κυριότητα του Θεού παραδίδεται στη δύναμη της σκέψης, είτε θετική είναι, είτε αρνητική. Ό απόλυτος «κύριος» είναι πλέον η σκέψη ή η «πίστη» μας και ο «θεός» πρέπει να κάνει αυτό πού περιμένουμε από αυτόν, γιατί όσα πιστέψουμε ή σκεφθούμε, πρέπει να γίνουν πραγματικότητα με αυτόματες διαδικασίες δεν χρειάζεται προσωπική σχέση αγάπης με τον προσωπικό Θεό. Αυτή η «πίστη» μπορεί να ενισχυθεί από την «προσευχή» ισχυρίζεται ο Murphy. Αλλά και πάλι εδώ χρησιμοποιείται χριστιανικός όρος με άλλο περιεχόμενο. Οι «προσευχές» του Murphy, είναι στην πραγματικότητα «συζήτηση με τον εαυτό μας». Ό Murphy, λέγει: «Xριστιανοί, βουδιστές, μωαμεθανοί και ορθόδοξοι Ιουδαίοι εισακoύoνται με όμοιο τρόπο... Μόνο και μόνο επειδή πνευματικά και ψυχικά διαπερνώνται από την πεποίθηση ότι θα εισακουσθούν οι προσευχές τους... Βασικά το ότι μια προσευχή εισακούεται, δεν είναι τίποτε άλλο, από την πραγματοποίηση μερικών επιθυμιών της καρδιάς». Ο Murphy, κάνει μάλιστα λόγο για «επιστημονική προσευχή» και μ' αυτό τον όρο κατανοεί «την αρμονική σύμπραξη των συνειδητών και υποσυνείδητων πνευματικών δυνάμεων, πού χρησιμοπoιούνται για, την πραγμάτωση ορισμένου σκοπού, με την βοήθεια επιστημονικά ασφαλών μεθόδων» (Murphy, Das Ι ging Orakel, σ. 17.15).
Αν κανείς προσευχηθεί «σωστά», τότε τίθεται σε λειτουργία ένας παγκόσμιος νόμος και φέρνει αποτελέσματα, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς! Αύτη η αντίληψη κυριαρχεί και σε αμερικανικούς κύκλους νεoπεντηκοστιανών «ευαγγελιστών - θεραπευτών», πού ακολουθούν την κίνηση της λεγόμενης «θετικής ομολογίας». Έτσι ο Charles Capps, ηγετικό στέλεχος αυτής της τάσης, αναφέρει: «Δεν είναι απλά θεωρία, αλλά πραγματικότητα. Εδώ πρόκειται για πνευματικό νόμο. Λειτουργεί κάθε φορά, με την προϋπόθεση πώς θα σκεφθούμε σωστά. Τούς πνευματικούς νόμους τούς θέτει κανείς αμέσως σε κίνηση, μόλις εκφράσει τις λέξεις... τότε όλα όσα πει κανείς, θα συμβούν». Ο πάστορας Υonggi Choe, από την ίδια κίνηση, το διατυπώνει αυτό: «Με το λόγο πού εκφράζουμε, δημιουργούμε μόνοι μας τις συνθήκες» (D. Hunτ - Τ.Α. MCmahon, σ. 7). Εδώ υποστηρίζεται πώς ο ίδιος ο Θεός υπόκειται στους «πνευματικούς νόμους». Όμως αυτό αποτελεί τη βάση κάθε τελετουργικού στο σκηνικό της μαγείας και γενικότερα στον αποκρυφισμό. Δεν είναι η χάρη του Θεού πού ενεργεί, η όποια προϋποθέτει ταπείνωση από μέρους του ανθρώπου, πού καλείται να εκζήτηση το έλεος του Θεού. Ό Θεός μπορεί κατά την αντίληψη αυτή να εξαναγκασθεί από τούς «νόμους». Οι άνθρωποι της «θετικής ομολογίας» παραπέμπουν στην αγία Γραφή, παρακινούν τους πιστούς να προσεύχονται, να ζητούν από τον Θεό και τούς βεβαιώνει πώς αυτό πού ζητούν θα τούς δοθεί, αν έχουν πίστη, θα λάβουν όσα ζητούν στην προσευχή. Δεν παραλείπουν βέβαια να παραπέμπουν στην αγία Γραφή (Ματθ. Ζ' 7 και 22). Αλλά η προσευχή του χριστιανού δεν απευθύνεται στο υποσυνείδητο του, δεν ταυτίζεται με τη «σκέψη», αναφέρεται στο όνομα και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, γιατί αυτός είναι ο «δρόμος» (Ιω. ιδ' 6, Ματθ. ιστ' 24. ιη' 20). Ό Χριστός δεν βρίσκεται «μέσα μας», δεν είναι ο «εαυτός μας» σε «Χριστική κατάσταση». Πρέπει να τον καλέσουμε να έλθει (Αποκ. γ' 20). Η χριστιανική προσευχή όλα τα περιμένει από τον Θεό, ο οποίος δεν ταυτίζεται με τη «δύναμη της συνείδησης», αλλά έχει προσωπική υπόσταση.
Ο Θεός είναι ελεύθερος να ακούσει τις προσευχές μας ή και να μη τις εισακούσει. Εμείς τότε πρέπει να λέμε: «Γεννηθήτω το θέλημά σου» (Ματθ. στ. 10). Ό Κύριος μας αγαπά γι' αυτό και δεν ικανοποιεί ανόητες επιθυμίες, πού τυχόν θα του ζητήσουμε, οι οποίες εάν εισακούοντο θα οδηγούσαν στην καταστροφή. Οι χριστιανοί γνωρίζουμε πώς αυτά πού ζητάμε στην προσευχή πρέπει να είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και όχι σύμφωνα με την δική μας επιθυμία. Μόνο τότε μας ακούει ο Θεός και ανταποκρίνεται στα αιτήματα μας (Ίω. ε' 14-15). Ο χριστιανός ξεκινάει πάντοτε από την αγάπη προς τον Θεό, όχι από τον εαυτό του. Γι αυτό και παρακαλεί τον Θεό να του διδάξει Εκείνος πώς πρέπει να προσευχηθεί και τι πρέπει να ζητήσει στην προσευχή του. Ή προσευχή λοιπόν υπόκειται στη διόρθωση του Θεού. Η αγία Γραφή μας λέγει πώς ο πιστός προσεύχεται οδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα, όχι από τη δική του προσωπική θέληση (Ρωμ. η' 15). Ακόμη ο χριστιανός πρέπει να διαθέτει αγνή καρδιά, μόνο τότε μπορεί να απευθυνθεί στον Θεό με την προσευχή και να περιμένει το έλεος του Θεού. «Αγαπητοί, εάν η καρδιά μας δεν μας κατακρίνει, τότε έχομε το θάρρος να πλησιάσομε τον Θεό και παίρνομε από αυτόν ό,τι ζητάμε, διότι τηρούμε τας εντολάς του και κάνομε εκείνα πού είναι αρεστά. Και αυτή είναι η εντολή Του: Να πιστεύομε εις το όνομα του Υιού αυτού Ιησού Χριστού και να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, σύμφωνα με την εντολή πού μας έδωκε. Όποιος τηρεί τας εντολάς του μένει εν τω Θεώ και ο Θεός εν αυτώ» (Α' Ίω. γ' 21-24). Η αγάπη μας στο Χριστό αποτελεί προϋπόθεση της αγάπης του Θεού Πατέρα και προϋπόθεση για να εισακουσθούν οι προσευχές μας, πού γίνονται στο όνομα του Χριστού (Ίω. ιστ' 26-27).
Η Βίβλος δεν κηρύττει την αυτό-ύψωση, αλλά την πίστη στο σταυρό του Κυρίου. Το κήρυγμα του σταυρού δεν είναι για τον χριστιανό μωρία, αλλά καύχημα και πηγή σωτηρίας είναι «δύναμις Θεού» (Α' Κορ. α' 18. 22-23. Γαλ στ' 14). Ή ειρήνη για τον χριστιανό θεμελιώνεται στο σταυρό του Χριστού, όχι σε κάποιες δικές μας «θετικές σκέψεις» (πρβλ Εφεσ. β' 14-16)' δεν υπάρχει άλλου η σωτηρία (Πράξ. δ' 12. Ίω. ιδ' 6). Αυτή ή αλήθεια δεν βρίσκεται στο υποσυνείδητο του ανθρώπου, αλλά είναι ο Ιησούς Χριστός, πού είπε: «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ει μη δι' εμού» (Ίω. ιδ' 6).
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:
https://pdfcoffee.com/30195537-pdf-pdf-free.html
ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Διαβάστε την προσευχή, την οποία εκφώνησε ο «θεομάχος», όπως τον χαρακτηρίζουν, Preston Smith, παρουσία μουσουλμάνου ιμάμη, σύμφωνα πάντα με το ρεπορτάζ:
«Μάνα γη, μαζευόμαστε σήμερα υπό την λυτρωτική και λαμπερή παρουσία σου για να επικαλεστούμε την αιώνια καθοδήγησή σου στο σύμπαν, τον μοναδικό Δημιουργό όλων των πραγμάτων.
Είθε οι προσπάθειες αυτού του συμβουλίου να έχουν την αρετή του Αλλάχ με την σοφία του παντογνώστη Σατανά.
Είθε ο Δίας, ο μεγάλος θεός της δικαιοσύνης, να μας δώσει σήμερα δύναμη.
Ο Ιησούς να μας συγχωρέσει για τα ελαττώματά μας, την ώρα που ο Βούδας θα μας διαφωτίσει μέσω της θεϊκής στοργής του.
Σε δοξάζουμε Krishna για την αιματηρή θυσία που μας ελευθέρωσε όλους!
Άλλωστε, αν ο παντοδύναμος Θορ είναι μαζί μας, ποιος μπορεί ποτέ να μας εναντιωθεί;
Και τέλος, για την γενναιοδωρία της λογικής και της επιστήμης, ευχαριστούμε απλά τους άθεους, τους αγνωστικιστές τους ανθρωπιστές, οι οποίοι πλέον αντιστοιχούν ένας στους πέντε Αμερικανούς και αυξάνονται ραγδαία.
Κλείνοντας, πάνω από όλους, ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον, να μην κρατάμε μυθικές αμοιβές για τους εαυτούς μας τώρα ή μετά θάνατον,
ή να βασιζόμαστε σε δεισιδαιμονικές απειλές αιώνιας καταδίκης, αλλά να προτιμάμε να αγκαλιάσουμε τις αρχές της ηθικής και να πράττουμε το καλό στο όνομα της καλοσύνης!
Και έτσι προσευχόμαστε!».
από: http://www.katanixis.gr/2017/04/binteo.html
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ: Σε περίπτωση, τέλος, που ισχυριστεί κάποιος (μετά τα όσα διάβασε) συνωμοσιολογία ή ότι τέτοιοι ευσεβείς πόθοι για Πανθρησκεία έχουν μείνει μόνο στα χαρτιά, όπως στο βιβλίο του Ελιφάς Λεβί που καταδείξαμε τα σχετικά στην εισαγωγή του παρόντος άρθρου, υπενθυμίζουμε την παραπάνω προσευχή που δόθηκε σε συνάντηση του Δημοτικού Συμβουλίου της αμερικανικής Φλόριντα, στο ίδιο μήκος κύματος και με εκείνα τα πανθρησκευτικά γραφόμενα του Ελιφάς Λεβί που γράφτηκαν αιώνες πριν!!! Δηλαδή, την παράβλεψη του θελήματος κάθε θεού για ανθρώπινα συμφέροντα που βάζουν με άλλα λόγια τους θεούς να υπηρετούν τα θέλω των ανθρώπων και όχι οι άνθρωποι εκείνα των θεών που επικαλούνται!