‘’Ο Θεός όμως της Χριστιανικής ομολογίας γιατί γι’ αυτόν τον Θεό συνήθως τίθεται θέμα προελεύσεώς του από τους ορθολογιστές και τους σκεπτικιστές, μια και οι άλλες μη Χριστιανικές και μη Βιβλικές θρησκείες, όπως π.χ. ο Βουδισμός, δεν πιστεύουν σ’ έναν Θεό-πρόσωπο, απόλυτο κι αιώνιο. Ο Θεός της Βίβλου λοιπόν, εξ’ ορισμού είναι Θεός αιώνιος μη έχων αρχήν μήτε τέλος ημερών. Είναι Θεός που κατοικεί την αιωνιότητα, υπάρχει από του αιώνος, έως του αιώνος, και κατά την παραστατικότατη έκφραση του προφήτη Δανιήλ είναι ο «Παλαιός των ημερών». Είναι πνεύμα υπεράνω της υλικής κτίσης την οποία δημιούργησε και ελέγχει, είναι παντοδύναμος και πάνσοφος. (Ιωαννης 4:24, Αποκ. 4:11, Εφεσ. 3:17, Ψαλμος 90:4, κ.α.). Εξ’ ορισμού ο Θεός των Χριστιανών είναι η Πρώτη Αιτία (Causa Prima), και σαν πρώτη αιτία που παρήγαγε την κτίση όλη, είναι το απόλυτο όν που έφερε σε ύπαρξη την ύλη, το μη όν, με τις ενέργειές του μόνον (Creatio ex Nihilo). Αυτή είναι μια άποψη που όσο δύσκολο κι αν είναι να τη συλλάβουμε διανοητικά, είναι πάντως μοναδική σ’ όλες τις διδασκαλίες και αντιλήψεις των αρχαίων φιλοσόφων, λαών και θρησκειών. Γιατί μόνον η Βίβλος παρουσιάζει τη ριζοτομική άποψη της δημιουργίας του κόσμου στην κυριολεξία, ενώ οι αρχαίες θρησκείες και οι έλληνες φιλόσοφοι, μιλούν για Θεό ως οργανωτή της ύλης, η οποία κατ’ αυτούς προϋπήρχε και δε δημιουργήθηκε από Αυτόν’’
(σ.σ. μια θεολογική Διαπίστωση)
&
«Στον Πέτρο, τον αρχηγό της αίρεσης των Μεσσαλιανών ή Λυκοπετριανών, Φουνδαϊτών ή Βογομίλων, που υποσχέθηκε ότι θα αναστηθεί από τους νεκρούς και γι' αυτό τον λόγο ονομάζεται Λυκοπέτρος, επειδή όταν ετάφη κανονικά κάτω από πέτρες, μέσω μαγείας και μιαρών πράξεων, υποσχέθηκε στους κακόμοιρους οπαδούς του ότι θ' αναστηθεί μετά από τρεις μέρες,˙ καθώς είχαν συγκετρωθεί στα βδελυρά λείψανά του, μετά τρεις μέρες εμφανίστηκε ως λύκος που αναδύονταν από την σωρό με τις πέτρες, Ανάθεμα».
Μέσα στην απέλπιδα προσπάθειά τους οι παγκοσμιοποιητές να αποδομήσουν τις θρησκείες για να επικρατήσει παρά μόνο η δική τους στον πλανήτη έτσι όπως παρουσιάζεται από τις Μασονικές Στοές με τη ψευτο-‘’θεολογία’’ της, πάντοτε αποτυχημένα όμως σύμφωνα με το Θέλημα του Χριστού (βλ. Ματθ. 28,18 Και αφού επλησίασεν όλους ο Ιησούς, ωμίλησε προς αυτούς και είπε· “μου εδόθη και ως προς άνθρωπον, κάθε εξουσία στον ουρανόν και εις την γην 19 Λοιπόν, πηγαίνετε τώρα και διδάξατε εις όλα τα έθνη την αλήθειαν. Και αυτούς που θα πιστεύσουν και θα γίνουν μαθηταί σας, βαπτίσατέ τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος 20 Διδάσκοντες αυτούς να τηρούν όλας τας εντολάς, που εγώ σας έχω δώσει. Και ιδού, εγώ θα είμαι μαζή σας όλας τας ημέρας, μέχρις ότου λάβη τέλος ο αιών αυτός. Αμήν), επιστρατεύουν κατά καιρούς διάφορους αθεϊστές σαν τους αριστεριστές ή κάποιους επιστήμονες και ορισμένους άθρησκους με ‘’ελληνοκεντρικό’’ μάλιστα προσωπείο στην πατρίδα μας για να το πετύχουν αυτό, αφενός μεν προκαλώντας αμφισβήτηση στους πιστούς πάνω στα θεολογικά τους πιστεύω και ποτέ το ανάποδο (δηλ. αμφισβήτηση της δικής τους Μασονικής ή Νεοεποχίτικης διδασκαλίας πλην των Ορθοδόξων που την κάνουν παρά μόνο αυτοί σαν εμάς), αφετέρου δε προσπαθώντας να κρατήσουν Θεό χωρίς θρησκείες για να παραμείνει μόνο η δική τους! Αυτό μπορούμε να το γνωρίζουμε και από το γεγονός ότι δεν επιχειρείται η αμφισβήτηση της ύπαρξης Θεού από τους επιστήμονες για να επικρατήσει ο αθεϊσμός, διότι αν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε ποτέ δεν θα μπαίνανε στον κόπο για να ανακαλύψουν όπως βλέπουμε το σωματίδιο ενός Θεού αν αυτός δεν υπήρχε! Κατά συνέπεια, όσοι αθεϊστές επικαλούνται την επιστήμη για να χτυπήσουν θρησκείες σαν τη δική μας λέγοντας ότι Θεός δεν υπάρχει επειδή δεν μπορούμε να αποδείξουμε την ύπαρξή του για να υπάρχει και Διάβολος κατ’ επέκταση, εξευτελίζονται από μόνοι τους στα μάτια του κόσμου όταν την ίδια ώρα η επιστήμη που επικαλούνται ψάχνει αντιθέτως με πειράματα τη φύση του Θεού που μας λένε ότι δεν υπάρχει! Αλλά και όταν ο ίδιος ο Βιβλικός Θεός πιο συγκεκριμένα, δεν απαγορεύει την επιστημονική έρευνα για να μην αποδειχτεί υποτίθεται ότι δεν υπάρχει στα αλήθεια: Παλαιά Διαθήκη, Σοφία Σειράχ 38,6 Ο ίδιος ο Θεός έδωκεν στους ανθρώπους την επιστήμην, ώστε να δοξάζεται με τα θαυμαστά αυτού έργα.
Έτσι λοιπόν δεν αμφισβητείται η ύπαρξη Θεού από αυτούς τους προπαγανδιστές για να μην γίνουν ρεζίλι από τη στιγμή που ψάχνονται με επιστημονικές έρευνες τα σωματίδιά του, αλλά η προσέγγισή του προσπαθώντας να πείσουν τον κόσμο να μην στηρίζεται σε θρησκείες και δόγματα, επειδή ο Θεός περιμένει τάχα μου να τον ανακαλύψουν οι ίδιοι οι άνθρωποι παραβλέποντας όμως την αποκάλυψη του ίδιου σε αυτούς, έτσι ώστε ο πιστός να μην ακολουθεί μια συγκεκριμένη θρησκεία που του το λέει αυτό. Υπενθυμίζουμε επ’ αυτού πιο συγκεκριμένα για να καταλάβετε καλύτερα το όλο εγχείρημα ετούτης της προπαγάνδας και από πότε ξεκίνησε, ότι ο 18ος αιώνας του Διαφωτισμού, υπήρξε αυτός της λατρείας της ανθρώπινης λογικής, με κορυφαίο γεγονός του τη Γαλλική Επανάσταση του 1789. Οι πρωτεργάτες τώρα του Διαφωτισμού σαν τον Βολταίρο, Ρουσσώ, Μοντεσκιέ, Ντιντερό, ντ’ Αλαμπέρ και άλλοι, ήταν όλοι Μασόνοι και οι πρωταγωνιστές της Γαλλικής Επανάστασης σαν τον Ροβεσπιέρο, Δαντών, Μιραμπώ, Μπαρνάβ, Ντεμουλέν, Σαιν Ζύστ και Μαρά. Η λατρεία του ‘’Ορθού Λόγου’’ συγκεκριμένα, εγκαινιάστηκε στην Παναγία των Παρισίων στις 10 Νοεμβρίου 1793. Εκεί ακούστηκε από την Μαγιάρ, χορεύτρια της Όπερας, το άσμα ‘’Ύμνος εις την Ελευθερία’’ των Γκοσιέ και Σενιέ: ‘’Κατέβα, ω Ελευθερία, κόρη της Φύσης, ο λαός κατέκτησε την προαιώνια εξουσία του, στα φανταχτερά ερείπια της παλιάς απάτης, τα χέρια σου ορθώνουν τον βωμό σου’’. Η λατρεία του Υπέρτατου Όντος, δεν είναι πλέον καθόλου θρησκευτική (αλλά μια συμβολική αναφορά του Θεού από τη Μασονία) και λιγότερο υλιστική από τις άλλες λατρείες. Οι οπαδοί της δέχονται την αθανασία της ψυχής. Στις 7 Μαϊου 1794 με πρόταση του Ροβεσπιέρου, η Συνέλευση ορίζει να χαραχτεί στο αέτωμα όλων των ναών (που σε μερικούς το διατηρούν μέχρι και σήμερα) η ακόλουθη επιγραφή: ‘’Ο γαλλικός λαός αναγνωρίζει την ύπαρξη του Υπερτάτου Όντος και την αθανασία της ψυχής’’. Η εικόνα του όμως είναι θολή, διότι για τους θεϊστές (Δεϊστές ή Ντεϊστές) πρόκειται για έναν θεό χωρίς λόγο και χωρίς αγάπη (σαν να μιλάμε για κάποιο αντικείμενο). Επ’ αυτού, ορισμένοι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι η Γαλλική Επανάσταση θέλησε να υποκαταστήσει την επικρατούσα χριστιανική θρησκεία με μια θρησκεία παρόμοιας σχεδόν φύσης, αλλά πιο απλής, πιο φωτισμένης, ένα είδος Χριστιανισμού περισσότερου λιτού. Η θρησκεία δηλώνει το 1795 ο Μπουασύ ντ’ Ανγκλάς, πρέπει να εξαφανιστεί γιατί αποβλακώνει το ανθρώπινο είδος. Για τους Επαναστάτες εκείνους, ο θρησκευτικός φανατισμός είναι μισητός γιατί είναι αντικοινωνικός. Με άλλα λόγια λοιπόν, αυτός που λέει ότι ψάχνει θεό ή τον πιστεύει χωρίς θρησκεία, στην πραγματικότητα πρόκειται για κάποιον άθεο ή αγνωστικιστή το πολύ που απλά νοιάζεται παρά μόνο για την κατανόηση του όποιου θεού φιλοσοφικά ας πούμε, χωρίς να ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει μαζί του για να τον λατρέψει ή για να ζητήσει τη βοήθειά του σε κάτι ή για να εξελιχθεί περισσότερο πνευματικά κάνοντας τελετουργίες (της θρησκείας που απορρίπτει) και κοιτάζει παρά μόνο τα δικά του θέλω ή των πολιτικών σκοπιμοτήτων που εξυπηρετεί αντί εκείνα του θεού όπως αποκαλύπτονται μέσα σε θρησκευτικά κείμενα που τον αναφέρουν.
Απορρίπτοντας έτσι το δόγμα της θρησκείας του ο κάθε πιστός, διδάσκεται έπειτα κάποιο διαφορετικό σαν το παραπάνω Καμπαλιστικό από τη Μασονία για να τον πάρει με το μέρος της, λέγοντάς μας με άλλα λόγια ότι ο άνθρωπος ήταν αυτός που έπλασε τον Θεό στην προσπάθειά του να τον ανακαλύψει και όχι ο Θεός τον άνθρωπο! Καλείται συνεπώς να ανακαλύψει τον Θεό ο άνθρωπος φιλοσοφικά ή διαμέσου Μασονικών διδασκαλιών (π.χ. με αποσυμβολισμούς θρησκευτικών παραδόσεων όπως βολεύει όμως την παγκοσμιοποιητική προπαγάνδα της πανθρησκευτικά λόγου χάρη λέγοντάς μας πόσο πολύ ‘’μοιάζουν’’ διαφορετικοί θεοί μεταξύ τους) και όχι να ακολουθήσει μια θρησκεία που του λέει ότι ο Θεός είναι αυτός που αποκαλύφτηκε στους ανθρώπους ακολουθώντας τις δικές του διδασκαλίες και σχεδιασμούς! Αυτή η ψευτο-‘’θεολογία’’ όμως των Μασόνων δεν καταρρίπτεται μόνο από την ίδια τη Βίβλο που αποδεικνύει το αντίθετο αιώνες πριν εμφανιστεί η Μασονία, αλλά και από άλλους λαούς διαφορετικών θρησκειών που τους εμφανίστηκαν τόσο θεοί όσο και δαίμονες με ίδια μάλιστα μορφή με εκείνους που παρουσίασε και ο χριστιανισμός, σαν εκείνους στην Ταϋλάνδη που θα δούμε παρακάτω φωτογραφικά σε ναό τους, παρόλο που δεν γνώρισαν οι κάτοικοί της ποτέ χριστιανισμό για να πούμε ότι από τις εικόνες του είδαν πως είναι οι δαίμονες για να τους αντιγράψουν και όταν δεν υπήρχε τότε τηλεόραση για να τους δουν από εκεί! Ας δούμε λοιπόν με τη σειρά τα όσα λεχθέντα:
Εξ. 3,1 Ο Μωυσής εποίμαινε τα πρόβατα του πενθερού του Ιοθόρ, του ιερέως αυτού της χώρας Μαδιάμ και έφερεν αυτά κάποτε πέραν από την έρημον στο όρος Χωρήβ.
Εξ. 3,2 Εκεί εφανερώθη προς αυτόν άγγελος Κυρίου εις φλόγα πυρός, η οποία εξήρχετο από την βάτον. Παραδόξως η βάτος εκείνη εφλέγετο, άλλα δεν κατεκαίετο.
Εξ. 3,3 Ιδών τούτο ο Μωυσής είπεν· “ας πλησιάσω εκεί να ίδω το θαυμαστόν τούτο φαινόμενον της βάτου, η οποία φλέγεται αλλά δεν κατακαίεται”.
Εξ. 3,4 Οταν ο Κυριος είδεν ότι ο Μωυσής πλησιάζει να ίδη το φαινόμενον, εκάλεσεν αυτόν από την βάτον λέγων· “Μωυσή, Μωυσή” ! Εκείνος δε είπε· “τι είναι; Τι συμβαίνει;”
Εξ. 3,5 Ο Θεός απήντησε· “μη πλησιάσης εδώ· λύσε και βγάλε τα υποδήματά σου, διότι ο τόπος, όπου ίστασαι, είναι γη αγία”!
Εξ. 3,6 Και προσέθεσεν εν συνεχεία· “εγώ είμαι ο Θεός του πατρός σου, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ”. Γεμάτος ιερόν δέος ο Μωυσής εγύρισεν αλλού το πρόσωπον, διότι ένεκα φόβου και σεβασμού δεν ετόλμα να ρίψη τα βλέμματά του προς τον Θεόν, που ήτο ενώπιόν του.
Εξ. 3,13 Ο Μωυσής είπε προς τον Θεόν· “ναι, Κυριε, άλλα όταν εγώ μεταβώ προς τους Ισραηλίτας και είπω προς αυτούς ότι ο Θεός των πατέρων μας με έστειλε προς σας, εκείνοι θα με ερωτήσουν· Ποιό είναι το όνομά του; Εγώ τι θα απαντήσω προς αυτούς;”
Εξ. 3,14 Είπε προς αυτόν ο Θεός· “Εγώ είμαι ο Ων, ο υπάρχων, ο έχων από τον εαυτόν μου και στον εαυτόν μου την απειροτελείαν και αιωνίαν ύπαρξιν. Ετσι θα ομιλήσης προς τους Ισραηλίτας· Ο Ων με έχει αποστείλει προς σας”.
Εξ. 3,15 Είπε πάλιν ο Θεός προς τον Μωϋσέα· “κατ' αυτόν τον τρόπον θα ομιλήσης προς τους Ισραηλίτας· Κυριος ο Θεός των πατέρων μας, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, και ο Θεός του Ιακώβ με έχει στείλει προς σας· τούτο το όνομά μου, “ο Ων” θα είναι όνομα αιώνιον και με αυτό θα με ενθυμούνται όλαι αι γενεαί των γενεών.
‘’…Ο πολιτισμός είχε αρχίσει. Δημιουργήθηκε η φυλή και κάποια υποτυπώδης οικογένεια. Παντού οι Σκύθες, οι γιοι των Υπερβορείων, έχτιζαν τεράστια μνημεία για να τιμήσουν τους προγόνους τους. Όταν πέθαινε ένας αρχηγός έθαβαν μαζί του τα όπλα και το άλογό του, για να μπορεί ο πολεμιστής καθώς έλεγαν να ξεπεράσει τα σύννεφα και να διώξει τον πύρινο Δράκοντα στον άλλο κόσμο. Από τη συνήθεια αυτή προήλθε το έθιμο της θυσίας του αλόγου που τόσο μεγάλο ρόλο παίζει στις Βέδες και τους Σκανδιναβούς. Η θρησκεία άρχισε με την λατρεία των προγόνων. Οι Σκύθες και οι Κέλτες βρήκαν τους θεούς, τα πολλαπλά πνεύματα, μέσα στα βαθιά και αδιαπέραστα δάση τους. Εκεί άκουσαν φωνές, εκεί αισθάνθηκαν τα πρώτα ρίγη του Αοράτου, τις οπτασίες του Υπερπέραν…’’ (σ.σ. από το βιβλίο ‘’Οι Μεγάλοι Μύσται’’ του Εδουάρδου Σουρέ)
»A demon guardian rises over you as you cross through the the world of impure desires on your way to the realm of the Buddha» (Thailand’s White Temple, Wat Rong Khun)
– μετάφραση: ‘’Ένας δαίμονας φρουρός ανεβαίνει πάνω σου καθώς περνάς τον κόσμο των ακάθαρτων επιθυμιών στο δρόμο σου προς τη σφαίρα επιρροής του Βούδα’’ (Λευκός Ναός της Ταϊλάνδης, Wat Rong Khun)
(σ.σ. εικόνα εργαλείων περασμένων αιώνων για κυνήγι βρικολάκων που υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν και αυτοί ή περιμένουν τον άνθρωπο να τους ανακαλύψει αντί να του παρουσιαστούν οι ίδιοι ώστε να χρειαστεί να τους κυνηγήσει!)
Όπως βλέπουμε λοιπόν, ο Βιβλικός Θεός, οι υπόλοιποι θεοί των παγανιστών και οι δαίμονες ήταν εκείνοι που αποκαλύφθηκαν οι ίδιοι στον άνθρωπο οδηγώντας τον έπειτα να φτιάξει θρησκείες για να τους λατρέψει ή για να επικοινωνεί μαζί τους για διάφορους λόγους και όχι ο άνθρωπος που έψαξε να τους βρει επειδή είχε για παράδειγμα μεταφυσικές ανησυχίες ας πούμε. Συνεπώς, η κατάργηση της θρησκείας σημαίνει στην πραγματικότητα αποκοπή του ανθρώπου από τον όποιο θεό ή δαίμονα από τη στιγμή που δεν θα γνωρίζει πλέον πως να τον προσεγγίσει για λατρεία ή για επικοινωνία μαζί του, όπως είναι οι προσευχές και τα Μυστήρια, σαν τη θεία Κοινωνία και τη Βάπτιση από τη μια ή σαν τα Συμβόλαια με τον Διάβολο και τις Μαύρες Λειτουργίες από την άλλη. Ακόμη και αν ανακάλυπταν οι επιστήμονες τη φύση κάθε τέτοιου θεού με πειράματα δεν θα άλλαζε αυτή την κατάσταση γκρεμίζοντας θεούς και θρησκείες όπως προπαγανδίζεται, διότι πάλι θα χρειάζονταν οι τελετουργίες τους όπως εξηγήσαμε και γιατί ο Πέτρος ο Λυκοπέτρος για παράδειγμα που θα δούμε τώρα παρακάτω την ιστορία του, δεν θα χρειαζότανε τότε να καταφύγει σε μάγο για να πετύχει με σατανικό τρόπο αυτά που ήθελε! Και αν πράγματι ο χριστιανισμός ήταν αυτός που κατασκεύασε Διάβολο και Δαίμονες (που τάχα δεν υπάρχουν) για να μαζεύει τρομαγμένο κόσμο στις εκκλησιές του όπως επίσης προπαγανδίζεται, τότε δεν θα χρειαζότανε ποτέ να αναθεματίσει τον Λυκοπέτρο για τα όσα σατανικά έκανε, εάν Σατανάς και δαιμονικές δυνάμεις ή ευρύτερα το Μεταφυσικό δεν υπήρχαν! Αυτονόητα πράγματα…
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΛΥΚΟΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΣΕΡΓΙΟΥ
Η ιστορία αυτή βρίσκεται σε προσθήκη αναθεμάτων στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας. Δεν υπάρχει σε όλους τους κώδικες, αλλά μόνο σε μια οικογένεια πέντε κωδίκων οι οποίοι προέρχονται από την ευρύτερη περιοχή των Αθηνών. Δεν περιέχεται στο κείμενο του Συνοδικού της Κωνσταντινουπόλεως. Έχουν εκδοθεί από τον J. Gouillard («Le Synodikon d' Οrthodoxie», Travaux et Memoires 2 (1967), σελ. 1 - 313).
«Στον Πέτρο, τον αρχηγό της αίρεσης των Μεσσαλιανών ή Λυκοπετριανών, Φουνδαϊτών ή Βογομίλων, που υποσχέθηκε ότι θα αναστηθεί από τους νεκρούς και γι' αυτό τον λόγο ονομάζεται Λυκοπέτρος, επειδή όταν ετάφη κανονικά κάτω από πέτρες, μέσω μαγείας και μιαρών πράξεων, υποσχέθηκε στους κακόμοιρους οπαδούς του ότι θ' αναστηθεί μετά από τρεις μέρες,˙ καθώς είχαν συγκετρωθεί στα βδελυρά λείψανά του, μετά τρεις μέρες εμφανίστηκε ως λύκος που αναδύονταν από την σωρό με τις πέτρες, Ανάθεμα». (Αγγλική μετάφραση B. Hamilton, «Christian Dualist Heresies in the Byzantine World (650 – 1450)», Selected Sources, Manchester Medieval Studies 1998, σελ. 136 - 137).
Μια άλλη εκδοχή του μύθου βρίσκεται στη Στηλιτευτική Συγγραφή του Ευθύμιου Ακμονίας. Το απόσπασμα δεν διατίθεται στην έκδοση του Migne, διότι δεν ελήφθησαν υπόψη όλα τα χειρόγραφα. Υπάρχει στην έκδοση του G. Ficker («Die Phundagiagiten», Ληψεία 1908), ο οποίος έλαβε υπόψη του τους κώδικες Vindob. 307 (=Ficker A) & Vindob. 193 (=Ficker B).
«Θα αποκαλύψω εν μέρει την συμπεριφορά... του Πέτρου του ανάξιου... αυτού του ανθρωπάριου, ο οποίος αν και αιρετικός, δεν έγινε αντιληπτός στους Ορθοδόξους εξαιτίας της υποκριτικής ταπείνωσης και της ψευτιάς του και επίσης επειδή η τρέλα και η αίρεσή του ήταν συγκεκαλυμένες. Έτσι εν αγνοία τον εξέλεξαν Αρχιεπίσκοπο και αναξίως, αυτός που ήταν λύκος, αντί ποιμένας, ανέβηκε σε Αποστολικό Θρόνο. Στο τέλος ο ασεβής δεν διέφυγε, αλλά η τρέλα του αναγνωρίστηκε σε Σύνοδο. Όταν ο Αυτοκράτορας [Α Μαρκιανός καί Πουλχερία] άκουσε για την ασέβειά του, εξοργίσθηκε μαζί του κι έστειλε ανθρώπους να τον συλλάβουν. Ο άθλιος, μαθαίνοντας για την οργή του Αυτοκράτορα και ότι βρισκόταν στην κόψη του ξυραφιού, κατέφυγε γρήγορα σ' ένα μάγο, τεχνίτη του διαβόλου, αγαπημένο συγγενή του και του είπε για τον θυμό του Αυτοκράτορα εναντίον του και για τον κίνδυνο που διέτρεχε και ζήτησε ό,τι βοήθεια μπορούσε να του προσφέρει.
Τότε ο μάγος, ακούγοντας αυτά, είπε στον άθλιο: «Μην στεναχωριέσαι, αφέντη, αφού έχεις εμένα φίλο. Μόνο πες μου, πού θέλεις να δραπετεύσεις, κι εγώ θα σε μεταφέρω τάχιστα».
Ο άθλιος απάντησε: «Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν υπάρχει τόπος για μένα. Θα ήθελα να πάω στη Μεγάλη Αρμενία, εφόσον μιλώ καλά την Αρμένικη γλώσσα».
[Ο μάγος] γέμισε ένα πιάτο με νερό και εκτέλεσε τα μαγικά και διαβολικά ξόρκια του και τότε κάλεσε τον Πέτρο τον ανάξιο και του έδωσε μια γυάλινη φιάλη γεμάτη σατανικό άρωμα... και επίσης μια επωδή σατανική, γραμμένη σε χαρτί, και του είπε: «Πάρε όλα αυτά που σου δίνω, διότι είναι απαραίτητα. Αύριο, νωρίς το πρωί θα βρεθείς στην Μεγάλη Αρμενία. Όταν έρθει η μέρα στείλε τους υπηρέτες σου να προπορευθούν και να κηρύξουν στους κατοίκους της Μεγάλης Αρμενίας τα εξής:˙ «Ένας μεγάλος Απόστολος και διδάσκαλος ήρθε να ζήσει στην χώρα σας. Ελάτε όλοι να τον δείτε και να τον τιμήσετε». Όταν ο λαός έρθει να σε τιμήσει, άλειψε την παλάμη του δεξιού χεριού σου με το άρωμα που έβαλα στην φιάλη που σου έδωσα και στις δυο πλευρές. Πρόσφερε σε αυτούς που έρχονται να σε τιμήσουν, πρώτα την ράχη του χεριού σου για να φιλήσουν, εκεί που απλώθηκε το άρωμα και μετά βάλε το αλειμένο χέρι σου στο κεφάλι τους και απάγγειλε την επωδή σε καθέναν από αυτούς, που έγραψα και σού 'δωσα, σαν να προσεύχεσαι και να τους ευλογείς. Όταν γίνει αυτό ο δαίμονας θα κατοικίσει μέσα τους, διότι το Άγιο Πνεύμα απεχθάνεται το μίασμα και θα τους εγκαταλείψει η Χάρις του Βαπτίσματος.˙ Στο μέλλον θα τους έχεις υποχείρια να πιστεύουν στην διδασκαλία σου και να πράττουν το θέλημά σου».
Ο Μάγος πρόσταξε και οι υπηρέτες πήγαν αμέσως και φέρνουν την φιάλη που ήταν διαβασμένη. Πράττοντας έτσι ο άθλιος αρπάχθηκε από τους δαίμονες και μεταφέρθηκε στη Μεγάλη Αρμενία. Όταν συνέβησαν αυτά κι έπραξε τις οδηγίες του μάγου, ο άθλιος περιφέρονταν διδάσκοντας σε όλη την χώρα της Αρμενίας και κήρυττε όσα ειπωθηκαν προηγουμένως. Πολλοί συγκεντρώθηκαν γύρω του. Παραπλάνησε και κατέστρεψε πολλούς Αρμένιους, όχι μόνο τον απλό λαό, αλλά και τον ίδιο τον Βασιλιά. [Ο Βασιλιάς των Αρμενίων] έγραψε στον Βασιλιά των Ιβήρων αυτά τα λόγια: «Θέλω να γνωρίζεις, άρχοντα και αδερφέ μου, ότι ένας μεγάλος καθοδηγητής και Απόστολος ήρθε να ζήσει αυτή την ημέρα στη χώρα μου. Η άφιξή του με διαφώτισε και με βοήθησε. Αν η μεγαλειότητά σου διατάξει, θα σου στείλω τον άνδρα και θα οφεληθείς από αυτόν».
Ο Βασιλιάς της Ιβηρίας τον υποδέχθηκε και κάλεσε τους πιο μορφωμένους από τους Επισκόπους του. Όταν εξέτασαν όσα τον αφορούσαν από κοντά και προσεκτικά, δεν τον βρήκαν απλό καί Άγιο, όπως ισχυρίζονταν ο Βασιλιάς της Αρμενίας, αλλά διάβολο, αιρετικό και λαοπλάνο. Αμέσως λιθοβολήθηκε με διαταγή του Βασιλιά της Ιβηρίας, τόσο πολύ ώστε σχηματίστηκε σωρός από πέτρες πάνω από το πτώμα του.
Όταν το έμαθε ο Βασιλιάς της Αρμενίας... ήθελε να εκδικηθεί το αίμα του διδασκάλου του και βάδισε εναντίον του Βασιλιά των Ιβήρων, για να κάνει πόλεμο μαζί του. Όταν το άκουσε ο Βασιλιάς των Ιβήρων, τού έστειλε αγγελιοφόρο, λέγοντας: «Αδελφέ μου, είσαι εξαγριωμένος μαζί μου για το τίποτα, διότι ήταν άθλιος και αιρετικός άνθρωπος, λαοπλάνος. Εμείς οι Χριστιανοί πιστεύουμε... ότι αυτός που πεθαίνει για την αληθινή Ορθόδοξη Πίστη είναι Άγιος και τα Λείψανά του θαυματουργούν και μυροβλύζουν. Έλα εν ειρήνη, ώστε μαζί να σκάψουμε και να βρούμε τα λείψανα αυτού του ανθρώπου. Αν τα βρούμε να είναι όπως ειπώθηκε, θα τα τιμήσουμε με ενότητα και θα πιστέψουμε ότι οι διδασκαλίες του είναι αληθινές και θα τιμωρήσουμε τους Επισκόπους που του επιτέθηκαν ως συκοφάντες. Αλλά αν βρεθεί το αντίθετο, γιατί θυμώνεις μαζί μας για το τίποτα;»
Έτσι το σχέδιο του Ίβηρου Βασιλιά ικανοποίησε [τον Βασιλιά της] Αρμενίας. [Μαζί] το κανόνισαν και έσκαψαν τον σωρό από πέτρες που βρίσκονταν πάνω από το πτώμα του αιρετικού... Βρήκαν το βδελυρό σώμα του μεταμορφωμένο απρόσμενα σε λύκο. Τέλος όταν απομακρύνθηκαν οι πέτρες, ο άθλιος αναπήδησε ως λύκος, όπως παρακολούθησαν όλοι και το έσκασε φυγάς στα βουνά. Όταν οι Αρμένιοι το είδαν, επέστρεψαν καταντροπιασμένοι, μετανοώντας για τα λάθη τους. Παρόλα αυτά ο ακόλουθος του άθλιου, ο Σέργιος ο αιρετικός, δεν τους άφησε να μετανοήσουν εντελώς. [Έκτοτε] αυτός ο αιρετικός δεν αποκαλείται Πέτρος ο ανάξιος, αλλά Λυκοπέτρος. Αυτός είναι ο Πέτρος ο Απόστολος των Φουνδαγιαγιτών και η σατανική επωδή, την οποία έδωσε στον Λυκοπέτρο ο μάγος, είναι αυτή που περιέχεται στην Αποκάλυψη του αγίου Πέτρου του Αποστόλου. Αν οι αιρετικοί βουρλίσουν κάποιον πρώτα, διαβάζοντάς την σε αυτόν, ο διάβολος κατοικεί μέσα του και τον φέρνει σε καταστροφή. Από τότε και στο εξής, κανένα επιχείρημα σχετικά με την γνώση του Θεού δεν αγγίζει την ψυχή του...» (Αγγλική μετάφραση B. Hamilton, «Christian Dualist Heresies in the Byzantine World c.650-1450», Selected Sources, Manchester Medieval Studies 1998, σελ. 155 - 157).
Με το όνομα «Αποκάλυψη Πέτρου» είναι γνωστά τρία κείμενα. Το πρώτο και πιο διαδεδομένο θεωρείται απόκρυφο και αναφέρεται από τον Ευσέβιο Καισαρείας:
«Πέτρου μέν οὖν ἐπιστολή μία, ἡ λεγομένη αὐτοῦ προτέρα, ἀνωμολόγηται, ταύτη δέ καί οἱ πάλαι Πρεσβύτεροι ὡς ἀναμφιλέκτῳ ἐν τοῖς σοφῶν αὐτῶν κατακέχρηνται συγγράμμασιν˙ τήν δέ φερομένην δευτέραν οὐκ ἐνδιάθηκον μέν εἶναι παρειλήφαμεν, ὅμως δέ πολλοῖς χρήσιμος φανεῖσα, μετά τῶν ἄλλων ἐσπουδάσθη γραφῶν. Τό γε μήν τῶν ἐπικεκλημένων αὐτοῦ Πράξεων καί τό κατ' αὐτόν ὠνομασμένον Εὐαγγέλιον, τό τε λεγόμενον αὐτοῦ Κήρυγμα καί τήν καλουμένην Ἀποκάλυψιν, οὐδ' ὅλως ἐν τοῖς καθολικοῖς ἴσμεν παραδεδομένα, ὅτι μήτε ἀρχαίων, μήτε μήν καθ' ἡμᾶς τις ἐκκλησιαστικός συγγραφεύς ταῖς ἐξ αὐτῶν συνεχρήσατο μαρτυρίαις» (Εκκλησιαστική Ιστορία 3.3.2).
Αναφέρεται επίσης και από τον άγ. Ιερώνυμο: «Libri autem e quibus unus Actorum eius inscribitur, alius Evangelii, tertius Praedicationis, quartus Ἀποκαλύψεως quintus Iudicii, inter apocryphas scripturas repudiantur». (De viris illustribus 1: Τα βιβλία όμως, εκ των οποίων το ένα επιγράφεται Πράξεις αυτού, το άλλο Ευαγγέλιο, τρίτο Κήρυγμα, τέταρτο Αποκάλυψις, πέμπτο Κρίσις, απορρίπτονται ως απόκρυφα συγγράμματα).
Το κείμενο χρονολογείται στο δεύτερο μισό του β' αι. (Muratori, 170-200 m.X.). Το ήμισυ περίπου αυτού βρέθηκε στην Πανόπολι της Αιγύπτου το 1886. Εκδόθηκε μαζί με τ' άλλα κείμενα που βρέθηκαν σ' εκείνη την ανασκαφή από τον U. Bouriant («Mémoires publiées par les members de la mission archéologique francaise au Caire», Παρίσι 1892). Το περιεχόμενό του είναι Χριστιανικό και θεωρείται λαϊκό ανάγνωσμα, οπότε δεν πρέπει η αναφορά να σχετίζεται με αυτό το έργο.
Το δεύτερο κείμενο είναι Γνωστικό. Χρονολογείται επίσης στο δεύτερο αι. Βρέθηκε μεταξύ των άλλων κειμένων στη Βιβλιοθήκη Χηνοβοσκίου (codex VII), σε Κοπτική μετάφραση. Δεν υπάρχουν στοιχεία ότι κυκλοφόρησε στην περιοχή της Αρμενίας που μας ενδιαφέρει.
Το τρίτο κείμενο με τίτλο «Αποκάλυψη Πέτρου» γράφτηκε από τον Πέτρο τον Ίβηρα, έναν Μονοφυσίτη που πέθανε το 491 μ.Χ. και μάλλον αυτό είναι το ζητούμενο. Το κείμενο δεν σώζεται. (Σχτ. βλ. J. Gouillard, «L' Hérésie dans l' Empire Byzantine», Travaux et Memoires 1 (1965), σελ. 299 - 324).
Η ιστορία του Σέργιου συνδέεται με αυτήν του Λυκοπέτρου από τον Ευθύμιο, χωρίς να υπάρχουν τα απαραίτητα ιστορικά στοιχεία που να επιβεβαιώνουν την σύνδεση. Ωστόσο, επειδή εδώ πρόκειται για παράρτημα πηγών, μπορούμε να δώσουμε σε μετάφραση, την ιστορία που αναφέρει ο Ευθύμιος για τον εν λόγω Σέργιο. Το κείμενο υπάρχει μόνο στον κώδικα Α της έκδοσης του Ficker.
«Ας αναφέρουμε και λίγα από τα πολλά που αφορούν τον Σέργιο, τον ακόλουθο του Λυκοπέτρου του ανάξιου. Αυτός ο Σέργιος αντικατέστησε τον Πέτρο στην Αρμενία... Αλλά σχετικά με την νηστεία Αρτζιμπούρτζι που κρατάνε οι Αρμένιοι, [ο Σέργιος] τους έδωσε αυτή την παράδοση. Αυτός ο Σέργιος, που στην Μεγάλη Αρμενία τον είχαν για διδάσκαλο, είχε ένα μικρό σκύλο και τον ονόμαζε Αρτζιμπούρτζι. Όταν πήγαινε σε μια πόλη ή χωριό, ασκούσε την μαγική του τέχνη και ικανότητες και έστελνε τον σκύλο μπροστά. Όταν έφτανε στην πόλη ή το χωριό στο οποίο είχε σταλεί, εισέρχονταν και πήγαινε από πόρτα σε πόρτα γαυγίζοντας, σαν να ανήγγειλε την παρουσία του δασκάλου τους Σεργίου. Οι δύστυχοι εξαπατημένοι το είχαν ως συνηθισμένο σημάδι και συναθροίζονταν να τον χαιρετίσουν και να τον τιμήσουν, να τον καλωσορίσουν και να πουν τα αιτήματά τους... και αυτός τους δίδασκε.
Μια μέρα συνέβη να έρχεται ο σκύλος στο χωριό, στο οποίο τον είχε στείλει ο Σέργιος, όπως πάντα και να συναντήσει ένα λαγό και να τον κυνηγήσει. Καθώς ο σκύλος κηνυγούσε το λαγό, συνάντησε ένα λύκο, ο οποίος άρπαξε τον σκύλο και τον κατασπάραξε. Ένας αγρότης που αροτριούσε, είδε το γεγονός. Όταν ο Σέργιος μπήκε στο χωριό και κανείς δεν βγήκε να τον συναντήσει από τους χωρικούς κατά το συνήθειο, άρχισε να τους μέμφεται και να τους κατηγορεί. Αλλά απάντησαν: «Κανείς δεν μας ειδοποίησε». Ο Σέργιος είπε: «Που είναι ο Αρτζιμπούρτζιος;» Απάντησαν ότι δεν είχε έρθει και κανείς δεν τον είδε. Ο Σέργιος αναστατώθηκε στο άκουσμα. Έγινε έρευνα για τον μικρό σκύλο και μεγάλη κινητοποίηση. Καθώς έψαξαν αρκετή ώρα και δεν τον βρήκαν, τούς κατέλαβε ανησυχία και φόβος και θλίψη, μέχρις ότου έφθασαν στον προαναφερθέντα αγρότη, ο οποίος αροτριούσε την προηγούμενη μέρα και τούς τα είπε όλα, πως ο Αρτζιμπούρτζιος φαγώθηκε από τον λύκο». (Αγγλική μετάφραση B. Hamilton, «Christian Dualist Heresies in the Byzantine World c.650-1450», Selected Sources, Manchester Medieval Studies 1998, σελ. 163 - 4).
ΠΗΓΗ: http://churchsynaxarion.blogspot.com/2011/06/blog-post_16.html