- Πολιτική φιλοσοφία του εθνικισμού:
…Η πολιτική οργάνωσις του έθνους ονομάζεται κράτος.
…Δια τον εθνικισμόν το ηθικόν ιδεώδες του κράτους είναι η προαγωγή της ιδέας του έθνους, προάγουσα δε η κοινωνία την ιδέα του έθνους, προάγει ταυτοχρόνως και την ζωήν των ανθρώπων, την οποίαν εξυψώνει από πνευματικής και υλικής σκοπιάς.
…Ως κράτος δια τον εθνικισμόν δε νοείται εις άψυχος οργανισμός με αποστολήν την προσφοράν υπηρεσιών προς τον κόσμον… το κράτος συνιστά ζώντα οργανισμόν καταπληκτικής ισχύος. Είναι μια σκεπτόμενη δύναμις, η οποία κατευθύνει τον λαόν, εις την πραγματοποίησιν των σκοπών του έθνους.
…Δια τον εθνικισμόν επίκεντρον του πολιτειακού ενδιαφέροντος δεν είναι το άτομον, αλλά το σύνολον.
…Το κράτος ως πολιτικός μηχανισμός ανήκει εις το έθνος, το οποίον υπηρετεί και δια του οποίου, μέσω των εκλεκτών, διοικείται.
(σ.σ. Κώστας Πλεύρης – ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ)
Το σημερινό κράτος πράγματι δεν είναι εμείς και ούτε εμείς εκείνο όπως πολύ σωστά έγραψε ο αναρχοκαπιταλιστής θεωρητικός Ρόθμπαρντ που θα διαβάσουμε εν συνεχεία και όπως μόλις θυμηθήκαμε για τη σχέση του με το Έθνος που μόνο αυτό είμαστε εμείς, εφ’ όσον ανήκουμε στην ίδια φυλή για να το δημιουργήσουμε έπειτα από την κοινή μας συμβίωση κάπου φέρνοντας μετά κοινές συνήθειες ως ήθη και έθιμα που θα δημιουργήσουν τις συγγενικές έννοιες Ήθος, Έθος και Έθνος. Δικαιώνεται έτσι και μια άλλη αναρχοκαπιταλιστική διαπίστωση που έγινε ενάντια στα περιοριστικά μέτρα με πρόσχημα τον Κορωνοϊό στην Αμερική, λέγοντας (όπως επίσης θα διαβάσουμε παρακάτω) πως τέτοιες κρατικές αποφάσεις αφορούν παρά μόνο τους κυβερνητικούς που τις επιβάλλουν και όχι τους αμερικανούς, καθώς δεν υπάρχει η οντότητα «Αμερικανοί», παρά μόνο μεμονωμένοι άνθρωποι που ζουν στην Αμερική και θα συμπληρώναμε εμείς ότι αφορούν διαφορετικά έθνη εφ’ όσον ανήκουν σε ξεχωριστές μεταξύ τους φυλές προκαλώντας συνεπακόλουθα διαφορετικές προτιμήσεις. Και αν ένας κράτος εκτελεί εντολές κομμουνιστών της παγκοσμιοποίησης για να μας επιβάλλει τις αποφάσεις τους, τότε ας χρησιμοποιήσουμε και τον αναρχοκαπιταλισμό άμα χρειαστεί για να το ξεφορτωθούμε μια ώρα αρχύτερα, έτσι ώστε να μην μπορεί να τις επιβάλλει εκβιάζοντάς μας με νομοθεσίες του! Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν με τον ίδιο πούστικο τρόπο τον ατομιστικό εγωκεντρισμό που χρησιμοποίησαν προηγουμένως οι παγκοσμιοποιητές για να διαλύσουν κάθε οργανωμένη συλλογικότητα (π.χ. έθνος, θρησκεία, οικογένεια κ.α.) με σκοπό να επικρατήσουν έναντι αυτής, μιλώντας εμείς αυτή τη φορά για ατομικά δικαιώματα και άλλες τέτοιες δημοκρατικές μπούρδες εκεί έξω (σαν να είμαστε αντιφασίστες) για να διαλύσουμε τη δική τους (παγκόσμια μάλιστα) συλλογικότητα που προσπαθούν να φτιάξουν, δείχνοντάς τους την κοινωνική μας ανευθυνότητα και ανυπακοή!
Συνεπώς, είναι αδύνατον για μια τέτοια κρατική κυβέρνηση των ημερών μας να αναλάβει συλλογική δράση που δεν θα ήταν καταναγκαστική για όλους ώστε να επιτευχθεί κάποιος στόχος για το ‘’κοινό’’ καλό όλων, αφού η κυβέρνηση αποτελείται μόνο από άτομα που εκφράζουν τις δικές τους προτιμήσεις, ενώ κάθε άτομο εκφράζει αντιθέτως παρά μόνο τη δική του προτίμηση μέσω της συνεργατικής αλληλεπίδρασης με άλλα άτομα. Κανείς οπότε, ούτε καν η κυβέρνηση, δεν έχει το δικαίωμα να αναγκάσει τους ανθρώπους να ενεργήσουν ενάντια στις αληθινές τους προτιμήσεις και ανάγκες, ενώ αν αποφασίσει ότι το έχει, τότε υποχρεωτικά θα πρέπει να καταφύγει σε κομμουνιστικού τύπου μέτρα απόλυτου ελέγχου σαν το κινεζικό ‘’Σύστημα Κοινωνικής Βαθμολόγησης’’ του καθενός που θα δούμε παρακάτω. Καταλήγοντας έτσι στο συμπέρασμα πως όσες περισσότερες ελευθερίες παραδίδει κάποιος σήμερα σε τέτοιου είδους κυβερνήσεις για κάποιο ‘’κοινό’’ καλό, όπως το ίδιο του το σώμα στην περίπτωση των υποχρεωτικών εμβολιασμών σαν του Κορωνοϊού για να πάρει μάλιστα και πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων του που θα πρέπει να το επιδεικνύει ως κάρτα εισόδου οπουδήποτε, τόσο περισσότερο θα θυσιάζει ή απαρνείται το δικό του καλό σε περίπτωση που θα διαφέρει από το επιβαλλόμενο των κυβερνητικών και έτσι μονίμως θα ζει δυστυχισμένος εφ’ όσον θα πρέπει να κάνει συνεχώς πράγματα που δεν θα θέλει επειδή θα πρέπει να υπακούσει σε εκείνο το καλό!
Άπαντες καταλαβαίνουν εν τέλει ότι δεν έχει καμιά απολύτως σημασία αν απομείνει μόνο ένας σατανιστής στον πλανήτη ή αν γίνουν όλοι οι άνθρωποι σατανιστές όπου γης, αφού ο κομουνιστικός τρόπος ζωής σαν της αθεϊστικής Κίνας θα είναι αυτός που θα επικρατεί σε μια κοινωνία με τον τρόπο που θα δούμε και όχι θεοκρατικά ο σατανικός, για αυτό και αντιδρούμε αντί να συμφωνούμε ή να αδιαφορούμε με αυτά που προσπαθούν να μας επιβληθούν. Με άλλα λόγια, τί σημασία θα έχει τότε αν δηλώνει κάποιος σατανιστής από τη στιγμή που θα πρέπει να υπακούει σε άθεους κομμουνιστές για να συνεχίζει να ζει σαν άνθρωπος; Θα παραμείνει απλά σατανιστής μόνο στα λόγια και θα έχει μπει στη ‘’μαύρη λίστα’’ τους με τις εξής επιπτώσεις στη ζωή του που επίσης μας αποκαλύπτονται, όχι από κάποια ‘’συνωμοσιολογική’’ ή θρησκόληπτη θεωρία, αλλά από μια καθεστωτική μάλιστα εφημερίδα…
Η ψηφιακή δικτατορία και το «σύστημα κοινωνικής βαθμολόγησης»
Φακέλωμα «Made in China» - Πώς η Κίνα διαμορφώνει «έντιμους» και «ειλικρινείς» πολίτες - O μαζικός έλεγχος των πολιτών, σε πραγματικό χρόνο, με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης
Στις περισσότερες χώρες, η ύπαρξη ενός πιστωτικού συστήματος είναι κάτι το φυσιολογικό. Οι προηγούμενες οικονομικές πληροφορίες χρησιμοποιούνται για να προβλέψουμε εάν τα άτομα θα πληρώσουν τα υποθήκες τους ή το λογαριασμό τους με πιστωτική κάρτα στο μέλλον.
Ωστόσο, η Κίνα πηγαίνει την ιδέα αυτή μερικά βήματα πιο μακρυά. Η κινεζική κυβέρνηση οικοδομεί ένα παντοδύναμο σύστημα το οποίο προορίζεται να αξιολογεί την αξιοπιστία του κάθε πολίτη. Το πρόγραμμα αυτό ονομάζεται «κοινωνική πίστωση» και εφαρμόζεται ήδη πιλοτικά σε 40 πόλεις της αχανούς χώρας, με σκοπό να εφαρμοστεί πλήρως μέχρι τα τέλη του 2021. Επί της ουσίας είναι ένας μαζικός έλεγχος των πολιτών, σε πραγματικό χρόνο, με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης.
Ο κάθε πολίτης, ανά πάσα στιγμή, φακελώνεται όπως οι κινήσεις και η συμπεριφορά του. Οι αρχές μπορούν να αναγνωρίζουν πρόσωπα, να σαρώνουν το σώμα, να παρακολουθούν όλους τους πολίτες σε οποιοδήποτε σημείο της κινεζικής επικράτειας κι αν βρίσκονται. Παράλληλα οι κάμερες τροφοδοτούν το σύστημα «κοινωνικής βαθμολόγησης», το οποίο βασίζεται στην επιβράβευση, την τιμωρία και τη δημόσια ταπείνωση.
Το σύστημα βαθμολογεί τους πολίτες ανάλογα με την συμπεριφορά που καταγράφουν οι κάμερες. Στη συνέχεια λογισμικά τεχνητής νοημοσύνης, διαχωρίζουν τους πολίτες σε καλούς – που δεν δημιουργούν πρόβλημα στην κοινωνία- και σε κακούς.
Πως γίνεται αυτό;
Η βαθμολόγηση του κάθε πολίτη ξεκινάει στην ηλικία των 18. Το άριστα είναι το 1000 ή το Α. Αν οι κάμερες καταγράψουν ότι ο πολίτης βρήκε ένα πορτοφόλι και το παραδώσει στις αρχές, αν βοηθήσει έναν ηλικιωμένο να διασχίσει το δρόμο ή αν δώσει αίμα, τότε η βαθμολογία του αυξάνεται και συγκαταλέγεται στους αξιοσέβαστους και καλύτερους πολίτες της κοινωνίας. Κατά συνέπεια επιβραβεύεται.
Έχει προτεραιότητα στις ουρές των δημόσιων υπηρεσιών, δεν πληρώνει εγγύηση στα νοσοκομεία, μπορεί να είναι μέλος του κόμματος, λαμβάνει τιμές σαν ήρωας και βεβαίωση αξιοπιστίας από το κόμμα. Αφίσες με τις φωτογραφίες, το όνομα και την βαθμολογία των «καλών» πολιτών θα αναρτώνται παντού στην πόλη.
Ο εφιάλτης είναι για όσους η βαθμολογία τους είναι κάτω από το 900 ή από το Α-. Θεωρούνται πολίτες που δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης, δεν μπορούν να πάρουν δάνειο από την τράπεζα για να αγοράσουν ένα διαμέρισμα, να έχουν πιστωτική κάρτα, να ταξιδεύουν με το αεροπλάνο και το τρένο, οι αποταμιεύσεις τους μπλοκάρονται κ. άλλα.
Ο ήχος του κινητού τους είναι μια σειρήνα περιπολικού που προειδοποιεί τους τριγύρω ότι κυκλοφορεί ένα κακοποιό στοιχείο ανάμεσα τους. Όποιος τους καλεί είναι υποχρεωμένος να ακούσει πρώτα ένα μήνυμα που αναφέρει ότι ο καλούμενος ανήκει στην χειρότερη κατηγορία πολιτών. Πορτρέτα με το στοιχεία των «κακών» πολιτών, αναρτώνται σε όλους τους δημόσιους χώρους της πόλης όπου ζουν. Ακόμα και στα σινεμά.
Τα ονόματά τους, οι διευθύνσεις τους, οι αριθμοί των τηλεφώνων τους όπως και πολλά στοιχεία από την προσωπική τους ζωή είναι καταχωρημένα σε μια μαύρη λίστα, η οποία είναι δημοσιευμένη στο ίντερνετ. Ο καθένας πριν από μια συναλλαγή, μια συνάντηση ή μια φιλία μπορεί ελεύθερα να μελετήσει την βαθμολογία του συνομιλητή του και να αναζητήσει το όνομα του στη μαύρη λίστα.
Ο απόλυτος έλεγχος
Με λίγα λόγια η «η κοινωνική πίστωση – βαθμολόγηση» για τον κάθε Κινέζο πολίτη, είναι το διαβατήριο του στην κοινωνία, η δεύτερη του ταυτότητα. Σύμφωνα με τον εμπνευστή του προγράμματος της ολοκληρωτικής επιτήρησης, σκοπός του είναι η ανοικοδόμηση της ηθικής. Επιθυμία είναι οι πολίτες να είναι έντιμοι, ειλικρινείς, να σέβονται τα κοινωνικά συμβόλαια. Επι της ουσίας όμως, η Κίνα, επιχειρεί να σφυρηλατήσει έναν νέο άνθρωπο, υποτακτικό της εξουσίας. Υπάκουο, υποταγμένο, αφοσιωμένο στις επιταγές του κράτους με απολύτως ελεγχόμενη συμπεριφορά.
Σήμερα ο Μεγάλος Αδερφός στην Κίνα, με την αναγνώριση των προσώπων, επιτρέπει συναλλαγές, πρόσβαση σε βιβλιοθήκες, σε αεροδρόμια κτλ. αλλά παράλληλα τιμωρεί και ταπεινώνει, καθώς εντοπίζει παραβάτες, «ανάρμοστες» συμπεριφορές, έτσι όπως τις καθορίζουν οι επιταγές του καθεστώτος. Στην Κίνα του μέλλοντος, εκτός από την αναγνώριση προσώπου, η ταυτοποίηση του πολίτη θα γίνεται και από την στάση του σώματος του. Κατά συνέπεια, τα επόμενα χρόνια, θα είναι ολοένα και πιο δύσκολο για κάποιον να ξεφύγει από τον κρατικό έλεγχο.
Με 300 εκατομμύρια έξυπνες κάμερες, εγκατεστημένες σε ολόκληρη τη κινεζική επικράτεια, δηλαδή 1 κάμερα ανά 5 κατοίκους, οι Κινέζοι σε λίγους μήνες, θα είναι οι πιο επιτηρούμενοι πολίτες στον κόσμο. Εκτός από την συμπεριφορά τους, όλες οι συνήθειες τους, η ερωτική τους ζωή, η καθημερινότητα τους θα περνάει από το μικροσκόπιο της επιτήρησης, το οποίο δεν θα χάνει την παραμικρή λεπτομέρεια.
Οι αρχές είναι σε θέση να παρακολουθούν εξ αποστάσεως τη χρήση του διαδικτύου, τις τηλεπικοινωνίες, ταξίδια σε συγκεκριμένους προορισμούς…τα πάντα. Το κράτος θα γνωρίζει τον εκάστοτε πολίτη, καλύτερα απ΄ ό,τι γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του.
Τι συμβαίνει στην Ευρώπη
Ο Μεγάλος Αδερφός δεν εφαρμόζεται μόνο στην Κίνα. Τον Αύγουστο του 2019, οι Financial Times, αποκάλυψαν στους Βρετανούς πως η περιοχή του King’s Cross, και πιο συγκεκριμένα ο σταθμός του Eurostar, έχει εξοπλισθεί με κάμερες αναγνώρισης προσώπου, ενώ ξεκίνησε η εγκατάσταση τους και στον οικονομικό πνεύμονα της Canary Wharf.
Στο εμπορικό κέντρο Westfield Stratford City, στο Λονδίνο, οι έξυπνες κάμερες σκανάρουν 300 πρόσωπα το δευτερόλεπτο. Στην πραγματικότητα χιλιάδες Βρετανοί, χωρίς να το γνωρίζουν, έχουν φακελωθεί από τις κάμερες αναγνώρισης προσώπου κατά τη διάρκεια δοκιμών το 2018. Η ΜΚΟ, Big Brother Watch, έδωσε στη δημοσιότητα λίστα με τα μουσεία, καζίνο, ξενοδοχεία, εμπορικά και συνεδριακά κέντρα όπου είχαν εγκατασταθεί έξυπνες κάμερες.
Το Λονδίνο σήμερα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη επιτηρούμενη πόλη στον κόσμο, καθώς διαθέτει 420.000 κάμερες επιτήρησης και αναγνώρισης προσώπου. Συνολικά η Μεγάλη Βρετανία διαθέτει 4 εκατομμύρια κάμερες. 1 για κάθε 14 πολίτες της…
*Από την έντυπη έκδοση της «Βραδυνής της Κυριακής»
ΠΗΓΗ: https://www.vradini.gr/i-psifiaki-diktatoria-kai-to-systima-koinonikis-vathmologisis/
1/5/2020 Libertarians διαμαρτύρονται έξω από το καπιτώλιο του Michigan για την παραβίαση των ατομικών τους ελευθεριών από τον κυβερνήτη της πολιτείας του Illinois.
Του Patrick Barron
Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής
Από το 2009 έως το 2012, δίδαξα ένα εισαγωγικό μάθημα στην Αυστριακή Οικονομική Σχολή, στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα. Από την πρώτη ημέρα του μαθήματος, έλεγα στους μαθητές μου ότι η Αυστριακή Σχολή θα άλλαζε τον τρόπο που έβλεπαν τον κόσμο, όχι μόνο από οικονομική άποψη, αλλά και όσον αφορά γενικότερα τη ζωή. Τίποτα δεν θα φαινόταν ποτέ ξανά το ίδιο. Θα μάθαιναν να σκέφτονται μόνοι τους και δεν θα έπεφταν θύματα της κυβερνητικής προπαγάνδας, των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης και των αφελών απόψεων φίλων και γνωστών τους. Φυσικά, αυτό δεν σε κάνει αυτόματα το πιο δημοφιλές άτομο σε ένα κοκτέιλ πάρτι.
Μεθοδολογικός ατομικισμός εναντίον κολεκτιβισμού
Τους εξηγούσα ότι η οικονομική επιστήμη εμπίπτει στη γενικότερη επιστήμη περί ανθρώπινης δράσης. Όλη η δράση είναι ατομική, υποκειμενική και σκόπιμη. Ο Ludwig von Mises χρησιμοποίησε τη φράση μεθοδολογικός ατομικισμός να εξηγήσει τη βάση του τι μπορεί να είναι γνωστό για την οικονομία ειδικότερα και την ανθρώπινη δράση γενικότερα. Είναι το άτομο, και όχι το σύνολο, που προσπαθεί να επιτύχει ένα υψηλότερο επίπεδο ικανοποίησης αναγκών και επιθυμιών, όπως το αντιλαμβάνεται ανά οποιαδήποτε στιγμή. Φυσικά, αυτές οι «προτιμήσεις» είναι υποκειμενικές, που σημαίνει ότι είναι αναμφίβολα διαφορετικές για διαφορετικούς ανθρώπους και υπόκεινται σε συνεχή αλλαγή ακόμα και εντός του πλαισίου δράσης του ίδιου ατόμου. (Αναλογιστείτε την υποκειμενική επιθυμία για ένα ποτήρι νερό μετά το κούρεμα του γκαζόν, μια πολύ ζεστή ημέρα. Εκείνη τη στιγμή, ένα δροσερό ποτήρι νερό κατατάσσεται πολύ ψηλά στην ατομική κλίμακα προτίμησης του ατόμου, αλλά υποβιβάζεται πολύ χαμηλά σε αυτή την κλίμακα, μόλις σβήσει η δίψα. Άλλοι μπορεί να μην είναι ικανοποιημένοι με ένα ποτήρι νερό, ίσως να τους ικανοποιεί μόνο μια κρύα μπύρα, ή μια λεμονάδα.)
Δεν υπάρχει «ομαδική» ανθρώπινη δράση, όπως π.χ. υπονοείται σε φράσεις τύπου «οι Αμερικανοί επέλεξαν να πουλήσουν τις μετοχές τους την περασμένη εβδομάδα, οι Γάλλοι αρέσκονται να πηγαίνουν στη Ριβιέρα τον Αύγουστο, ή, η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στην Αμερική στις 11 Δεκεμβρίου 1941.» Κάποιοι μεμονωμένοι Αμερικανοί μπορεί να πούλησαν τις μετοχές τους την περασμένη εβδομάδα, και κάποιοι Γάλλοι πηγαίνουν στη Ριβιέρα κάθε Αύγουστο, και ορισμένα άτομα που έλεγχαν την γερμανική κυβέρνηση ενέκριναν ένα ψήφισμα που κήρυσσε τον πόλεμο εναντίον της Αμερικής στις 11 Δεκεμβρίου 1941. Τα αθροίσματα δεν δρουν, μόνο τα άτομα δρουν. Η συλλογική δράση είναι μια πλάνη, όπως εξήγησε ο Ludwig von Mises. Στην αρχή αυτό φαίνεται περίεργο, αλλά μετά από περαιτέρω προβληματισμό γίνεται αυτονόητο και έτσι πολλοί πομπώδεις ισχυρισμοί καταρρίπτονται. Για παράδειγμα, τα mainstream Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παρουσιάζουν επικεφαλίδες όπως «Οι Αμερικανοί φοβούνται τον κορωνοϊό». Αυτή είναι μια δήλωση κενή νοήματος, καθώς δεν υπάρχει η οντότητα «Αμερικανοί», μόνο μεμονωμένοι άνθρωποι που ζουν στην Αμερική. Ο φόβος μήπως μολυνθούν από τον κορωνοϊό, που αποδίδεται από το πρωτοσέλιδο στους Αμερικανούς γενικά, κυμαίνεται σε ατομικό επίπεδο και καλύπτει ένα φάσμα από τον υπερβολικά φοβισμένο που δεν βγαίνει από το σπίτι του, στον σχεδόν ακλόνητο, που βγαίνει δίχως να το σκέφτεται καθόλου.
Το πρόβλημα με τους κυβερνητικούς περιορισμούς
Δεδομένου ότι κάθε δράση είναι ατομική, σκόπιμη και υποκειμενική, σε περίπτωση κρίσης είναι αδύνατον για την κυβέρνηση να αναλάβει συλλογική δράση που δεν θα ήταν καταναγκαστική για όλους. Ο κορωνοϊός είναι ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα. Προς το παρόν (16 Απριλίου 2020), σαράντα μία από τις πενήντα πολιτείες των ΗΠΑ έχουν προχωρήσει σε κάποια μορφή αυτού που ονομάζεται «καραντίνα». Υποτίθεται ότι οι «μη απαραίτητες» επιχειρήσεις πρέπει να παραμείνουν κλειστές και υπάρχουν διάφοροι περιορισμοί στην κίνηση και την αλληλεπίδραση του κόσμου. Ο δηλωμένος σκοπός σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι να «σταματήσει η εξάπλωση του ιού».
Ωστόσο, δεν υπάρχει κανένας τρόπος για έναν κυβερνητικό γραφειοκράτη να γνωρίζει ποιες αγορές και ποιες επιχειρήσεις είναι πραγματικά «απαραίτητες». Το ίδιο το άτομο πρέπει να αποφασίσει ποια δράση χρειάζεται ή όχι, για να αποφύγει τόσο το να κολλήσει την ασθένεια, όσο ΚΑΙ να ικανοποιήσει τις άλλες προτιμήσεις και ανάγκες του, όπως να συνεχίσει να έχει μια στέγη πάνω από το κεφάλι του και να ταΐζει την οικογένειά του. Εάν ήταν η προτίμηση όλων των ανθρώπων να απομονωθούν, να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, να μην αγοράζουν από τις επιχειρήσεις, να αρνηθούν να πάνε στην εργασία τους ή να αρνηθούν να κοινωνικοποιηθούν με τους φίλους και τους γείτονές τους, τότε η κυβέρνηση δεν θα χρειαζόταν να εφαρμόσει κανένα από αυτά τα μέτρα. Το μόνο συμπέρασμα που μπορεί λοιπόν να εξαχθεί, είναι ότι οι κρατικοί περιορισμοί αποτελούν παραβιάσεις των προτιμήσεων και των αναγκών πολλών ανθρώπων. Δεδομένου ότι μόνο το άτομο δρα σκόπιμα και όχι τα σύνολα ατόμων.
Ο άνθρωπος είναι σκοπός ο ίδιος και ποτέ δεν αποτελεί μέσο για έναν σκοπό
Η καταστολή της εξάπλωσης ή της θνησιμότητας του ιού είναι αποτέλεσμα της ατομικής ανθρώπινης δράσης και δεν αποτελεί αυτοσκοπό που να δικαιολογεί τη χρήση του ανθρώπου ως μέσου. Ο Immanuel Kant το εξέφρασε καλύτερα στo έργο του humanity principle, δηλαδή ότι ο άνθρωπος είναι σκοπός ο ίδιος και δεν πρέπει ποτέ να αντιμετωπίζεται ως μέσο για έναν σκοπό. Τα άτομα έχουν διαφορετικές προτιμήσεις και μόνο το μεμονωμένο άτομο μπορεί να καθορίσει τι είναι και τι δεν είναι προς το συμφέρον του. Ένα άτομο που επιθυμεί να διατηρήσει την επιχείρησή του ανοιχτή, θα ασχολείται μόνο με ανθρώπους που επιθυμούν ατομικά να συναλλαχτούν με την επιχείρησή του. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης και οι πελάτες του μπορούν να προβούν σε οποιεσδήποτε προστατευτικές ενέργειες κρίνουν αμοιβαία κατάλληλες. Κανείς δεν είναι αναγκασμένος να συναλλαχτεί με μια επιχείρηση που πιστεύει ότι δεν λαμβάνει τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας και οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων ενδέχεται να απαιτούν από τους πελάτες να λάβουν κάποιο είδος προστασίας για να έχουν πρόσβαση στα αγαθά ή τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Όλα τα άτομα εκφράζουν τις προτιμήσεις τους, καθώς μόνο το κάθε άτομο μπορεί να κρίνει τι είναι καλύτερο για τον εαυτό του. Αυτό είναι απολύτως σύμφωνο με την «ανθρώπινη Αρχή» (humanity principle) του Ιμάνουελ Καντ και την συνειδητοποίηση εκ μέρους της Αυστριακής Οικονομικής Σχολής ότι η κοινωνία προοδεύει μέσω της κοινωνικής συνεργασίας και του καταμερισμού της εργασίας.
Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να υπάρξει συλλογικός στόχος όπως ορίζεται από την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση αποτελείται μόνο από άτομα που εκφράζουν τις δικές τους προτιμήσεις. Αλλά κάθε άτομο εκφράζει τη δική του προτίμηση μέσω της συνεργατικής αλληλεπίδρασης με άλλα άτομα. Κανείς, ούτε καν η κυβέρνηση, δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να αναγκάσει τους ανθρώπους να ενεργήσουν ενάντια στις αληθινές τους προτιμήσεις και ανάγκες. Πρόκειται για παραβίαση της κατηγορικής προσταγής της Καντιανής ηθικής, που ορίζει ότι κάθε άτομο οφείλει να ενεργεί μόνο ως εάν η πράξη του να αποτελεί οικουμενικά παραδεκτό νόμο. Με άλλα λόγια, όλοι πρέπει πάντοτε και παντού να ακολουθούν τον Χρυσό Κανόνα.
***
Ο Patrick Barron είναι σύμβουλος στον τραπεζικό κλάδο. Έχει διδάξει εισαγωγικά μαθήματα στα αυστριακά οικονομικά για αρκετά χρόνια στο Πανεπιστήμιο της Iowa. Έχει επίσης διδάξει στη σχολή τραπεζικής του Πανεπιστημίου του Wisconsin για περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια και έχει κάνει πολλές παρουσιάσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Το κράτος δεν είμαστε «εμείς» – το κράτος δεν είναι «εμείς»
Του Murray N. Rothbard
Απόδοση στα Ελληνικά: Ευθύμης Μαραμής
Το κράτος θεωρείται σχεδόν καθολικά ως θεσμός κοινωνικών υπηρεσιών. Ορισμένοι θεωρητικοί δοξάζουν το κράτος ως την αποθέωση της κοινωνίας. Άλλοι το θεωρούν ως έναν φιλικό, αν και συχνά ανεπαρκή, οργανισμό για την επίτευξη κοινωνικών στόχων. Αλλά το θεωρούν σχεδόν όλοι ως ένα απαραίτητο μέσο για την επίτευξη των στόχων της ανθρωπότητας, ένα μέσο που τίθεται έναντι του «ιδιωτικού τομέα» και συχνά κερδίζει σε αυτόν τον ανταγωνισμό διαχείρισης πόρων. Με την άνοδο της δημοκρατίας, η ταύτιση του κράτους με την κοινωνία έχει πολλαπλασιαστεί, σε σημείο όπου είναι κοινό να ακούγονται εκφράσεις που παραβιάζουν ουσιαστικά κάθε αρχή υγιούς σκέψης και κοινής λογικής όπως: «εμείς είμαστε το κράτος».
Ο χρήσιμος κολεκτιβιστικός όρος «εμείς», εφάρμοσε ένα ιδεολογικό καμουφλάζ στην πραγματικότητα της πολιτικής ζωής. Αν «είμαστε το κράτος», τότε οτιδήποτε κάνει μια κυβέρνηση σε ένα άτομο δεν είναι μόνο δίκαιο και μη τυραννικό, αλλά και «εθελοντικό» όσον αφορά το μεμονωμένο άτομο. Εάν η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που πρέπει να πληρωθεί φορολογώντας μια ομάδα προς όφελος μιας άλλης, αυτή η πραγματικότητα της επιβάρυνσης αποκρύπτεται λέγοντας ότι «χρωστάμε στον εαυτό μας». Αν το κράτος επιστρατεύσει έναν άνθρωπο ή τον ρίξει στη φυλακή γιατί έχει αντίθετες απόψεις, τότε το άτομο αυτό «το έκανε στον εαυτό του» και, ως εκ τούτου, δεν έχει συμβεί τίποτα ανάρμοστο. Υπό αυτό το σκεπτικό, οι Εβραίοι που δολοφονήθηκαν από το ναζιστικό κράτος δεν δολοφονήθηκαν. Αντίθετα, πρέπει να «αυτοκτόνησαν», δεδομένου ότι «αυτοί ήταν το κράτος» (το οποίο είχε επιλεγεί δημοκρατικά) και, ως εκ τούτου, οτιδήποτε τους έκανε η κυβέρνηση ήταν εθελοντικό εκ μέρους τους. Παρόλα αυτά τα λογικά σφάλματα, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου διακατέχεται από αυτή την πλάνη (πως εμείς είμαστε το κράτος) σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.
Πρέπει, συνεπώς, να τονίσουμε με έμφαση ότι «εμείς» δεν είμαστε το κράτος. Το κράτος δεν είναι «εμείς». Η κυβέρνηση με καμία ακριβή έννοια δεν «εκπροσωπεί» την πλειοψηφία του λαού.1 Ακόμα κι αν το έκανε όμως, ακόμα και αν το 70% των ανθρώπων αποφάσιζαν να δολοφονήσουν το υπόλοιπο 30%, αυτό θα ήταν και πάλι δολοφονία και δεν θα ήταν εθελοντική αυτοκτονία εκ μέρους της δολοφονημένης μειοψηφίας.2 Κανένα οργανικό μεταφορικό λόγου, καμία άσχετη κοινοτοπία που υποδηλώνει πως «είμαστε όλοι κομμάτι του άλλου», δεν πρέπει να επιτρέπεται να αποκρύψει αυτό το βασικό γεγονός.
Εάν, λοιπόν, το κράτος δεν είναι «εμείς», αν δεν είναι «η ανθρώπινη οικογένεια» η οποία συγκεντρώνεται για να αποφασίσει για αμοιβαία προβλήματα, αν δεν είναι μια λέσχη ή όμιλος συγκέντρωσης, τότε τι είναι; Εν συντομία, το κράτος είναι αυτή η οργάνωση στην κοινωνία, η οποία προσπαθεί να διατηρήσει μονοπώλιο στη χρήση βίας και στην επιβολή σε μια δεδομένη εδαφική περιοχή. Ειδικότερα, είναι ο μόνος οργανισμός στην κοινωνία που δεν αποκτά τα έσοδά του με εθελοντική εισφορά ή πληρωμή για παρεχόμενες υπηρεσίες, αλλά τα αποκτά με εξαναγκασμό. Ενώ άλλα άτομα ή οργανισμοί εισπράττουν το εισόδημά τους από την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και από την ειρηνική και εθελοντική πώληση αυτών των αγαθών και υπηρεσιών σε άλλους, το κράτος αντλεί τα έσοδά του με τη χρήση εξαναγκασμού, δηλαδή με τη χρήση βίας ή την απειλή χρήσης βίας, της φυλάκισης και των όπλων.3
Έχοντας χρησιμοποιήσει τη βία και την επιβολή για να αποκτήσει τα έσοδά του, το κράτος ακολούθως ρυθμίζει και υπαγορεύει τις υπόλοιπες ενέργειες των υποκειμένων του ατόμων. Θα πίστευε κανείς ότι η απλή παρατήρηση όλων των κρατών του πλανήτη στα βάθη της ιστορίας, θα αποτελούσε επαρκή απόδειξη αυτού του ισχυρισμού. Αλλά το μίασμα του μύθου έχει εξαπλωθεί τόσο πολύ στην κρατική δραστηριότητα, ώστε η επεξήγηση να είναι απαραίτητη.
***
Ο Murray N. Rothbard (1926-1995) ήταν καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Nevada και ακαδημαϊκός αντιπρόεδρος του Ludwig von Mises institute. Ήταν επίσης συντάκτης του «The Journal of Libertarian Studies» και του «The Review of Austrian Economics». Υπήρξε συγγραφέας αμέτρητων βιβλίων, άρθρων και πραγματειών. Δικαίως θεωρείται ως ο κυριότερος Αμερικανός εκπρόσωπος της Αυστριακής σχολής οικονομικής σκέψης.
Το παρόν άρθρο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο Anatomy of the State
Σημειώσεις:
1. Δεν μπορούμε, σε αυτό το κεφάλαιο, να αναπτύξουμε τα πολλά προβλήματα και τις πλάνες της «δημοκρατίας». Αρκεί να πούμε εδώ ότι ο πραγματικός «αντιπρόσωπος» ενός ατόμου υπόκειται πάντοτε στις εντολές του συγκεκριμένου ατόμου, μπορεί να απορριφθεί ανά πάσα στιγμή και δεν μπορεί να ενεργήσει αντίθετα με τα συμφέροντα ή τις επιθυμίες του εντολέα του. Σαφώς, ο «αντιπρόσωπος» σε μια δημοκρατία δεν μπορεί ποτέ να εκπληρώσει τέτοιες αντιπροσωπευτικές λειτουργίες, τις μοναδικές λειτουργίες που είναι συμβατές με μια ελεύθερη κοινωνία.
2. Οι σοσιαλδημοκράτες συχνά απαντούν νευρικά ότι η δημοκρατική-πλειοψηφική επιλογή των κυβερνήσεων, υπονοεί λογικά ότι η πλειοψηφία πρέπει να αφήνει ορισμένες ελευθερίες στη μειοψηφία, διότι η μειοψηφία μπορεί κάποτε να γίνει πλειοψηφία. Εκτός από άλλα ελαττώματα, αυτό το επιχείρημα προφανώς δεν περιλαμβάνει την περίπτωση που η μειοψηφία δεν μπορεί να γίνει πλειοψηφία, για παράδειγμα, όταν η μειοψηφία αποτελείται από διαφορετική φυλετική ή εθνοτική ομάδα από αυτήν της πλειοψηφίας.
3. Joseph A. Schumpeter, Capitalism, Socialism, and Democracy (New York: Harper and Bros., 1942), σ. 198. Η προστριβή ή ο ανταγωνισμός μεταξύ της ιδιωτικής και της δημόσιας σφαίρας, εντάθηκε από την πρώτη από το γεγονός ότι… το κράτος ζει με έσοδα που παράγονται στην ιδιωτική σφαίρα για ιδιωτικούς σκοπούς και πρέπει να εκτρέπονται από τους σκοπούς αυτούς με πολιτική επιβολή. Η θεωρία, η οποία ερμηνεύει τους φόρους με την αναλογία των εισφορών σε έναν όμιλο, ή με την αγορά της υπηρεσίας, για παράδειγμα, ενός γιατρού, αποδεικνύει μόνο πόσο απομακρυσμένο είναι αυτό το κομμάτι των κοινωνικών επιστημών από τις επιστημονικές συνήθειες του νου. Δείτε επίσης, Murray N. Rothbard, «The Fallacy of the ‘Public Sector,»‘ New Individualist Review (Καλοκαίρι, 1961)