[…Αντίθετα με ότι έχει μάθει να πιστεύει ο μέσος άνθρωπος, οι σκέψεις, οι αντιδράσεις, οι συμπεριφορές και οι επιθυμίες μας δεν είναι επίκτητες, δεν είναι αποτέλεσμα της ανατροφής, της παιδείας ή του κοινωνικού μας περιβάλλοντος, αλλά των γονιδίων μας. Η επιστήμη έχει, από δεκαετίας, παγιώσει πως ο χαρακτήρας μας, όπως και τα εξωτερικά μας γνωρίσματα, τα ένστικτα, τα ταλέντα και η νοημοσύνη προέρχονται απευθείας από το Αίμα και ως εκ τούτου δεν μπορούν να αλλάξουν! Το αιώνιο φιλοσοφικό ερώτημα: «Γεννιέσαι ή Γίνεσαι», είναι επιστημονικά απαντημένο και αυτό θα πρέπει να το κάνουμε γνωστό στο λαό που ακόμα πιστεύει στο παραμύθι του Μαρξισμού που του διδάσκουν τόσα χρόνια οι δημοκράτες. Ότι τα πάντα τα μαθαίνεις, πως όλα είναι αποτέλεσμα ατομικών επιλογών (ιδεολογίες, συμπεριφορές, αντιλήψεις, επιλογές κλπ.). Αυτή είναι η χειρότερη ψευδαίσθηση της εποχής μας, το μεγαλύτερο ψέμα που πέρασε στον Λευκό άνθρωπο ο εβραιόπληκτος δυτικός κόσμος…Κάθε φυλή, κάθε σύνολο γονιδίων που κληρονομεί κάθε άνθρωπος, κουβαλάει μέσα του γενετικές πληροφορίες οι οποίες καθορίζουν την συμπεριφορά, την ψυχοσύνθεση, την κουλτούρα, τα ένστικτα, τις αντιδράσεις, τους φόβους, τις επιθυμίες, το IQ, την σκέψη γενικότερα, ακόμα και τον τρόπο ομιλίας και τις πολιτικές απόψεις που θα αποκτήσει μεγαλώνοντας. Ένα παιδί μικτής φυλετικής καταγωγής βιώνει έναν αέναο εσωτερικό πόλεμο, μια συνειδησιακή και ταυτοτική σύγκρουση μεταξύ των δύο (ή και περισσότερων) φυλών που αποτελούν το γενετικό του αποτύπωμα…Δεν είναι κρυφό άλλωστε ότι τέτοια άτομα στελεχώνουν όλα τα αριστερά, «εναλλακτικά» και αντιρατσιστικά κινήματα, οργανώσεις και ΜΚΟ.…]
[…Ο Edward Thorndike ήταν Αμερικανός ψυχολόγος, με αρκετές συνεισφορές στην επιστήμη της ψυχολογίας. Μέσω των μελετών του, κατανόησε τη σημασία της κληρονομικότητας και την ανέδειξε στο έργο του. Οι άνθρωποι διαφέρουν εκ γενετής στις πνευματικές τους δυνατότητες και αυτό θα πρέπει να το λάβει υπόψη όποια θεωρία έχει σκοπό την βελτίωση του ανθρώπου. Είναι μια πολύ σημαντική διαπίστωση, με κοσμοθεωρητικές προεκτάσεις. Μαθαίνοντας τα ίδια πράγματα σε δυο φυλετικώς διαφορετικά άτομα, δεν θα λάβεις το ίδιο αποτέλεσμα. Η διαφορετική βιολογική υπόσταση οδηγεί σε διαφορετικό εσωτερικό μηχανισμό σκέψης και αντίληψης, που αν το δούμε σε ευρύτερο επίπεδο, οδηγεί σε διαφορετικές κοινωνίες…]
Η διαφορά μεταξύ ενός εθνοφυλετιστή σαν εμάς που διαβάζει κείμενα σαν τα παραπάνω επιλεγμένα από τη χρόνια αρθρογραφία μας συν κάποια άλλα που θα ακολουθήσουν και κάποιου που τα αγνοεί ή διαφωνεί με εκείνα, είναι ότι αυτός που τα πιστεύει ακολουθώντας τους Φυσικούς Νόμους με άλλα λόγια, θα πάρει έπειτα σωστές αποφάσεις όσον αφορά τον σχηματισμό μιας (θρησκευτικής και μη) ομάδος ή τη συμμετοχή του σε μια ήδη υπάρχουσα και κατ’ επέκταση μέσα στην κοινωνία που διαβιώνει. Ο ρατσιστής (εθνοφυλετιστής) έτσι που πιστεύει στην ανθρώπινη ανισότητα σαν εμάς που την τεκμηριώνουμε κιόλας και μέσα από ήδη δημοσιευμένα θρησκευτικά κείμενα (περί Λευκών απογόνων του Σατανά κ.λ.π. που παρατέθηκαν και σε αγγλόφωνο σύγγραμμά μας), θα αποφύγει να συμμετάσχει σε μια (θρησκευτική ή μη) αντιρατσιστική οργάνωση (για λόγους που θα θυμηθούμε εν συνεχεία περί ποιότητας και ποσότητας μελών) και θα αδιαφορήσει για τη σωτηρία οποιουδήποτε πολυφυλετικού ‘’έθνους’’ σαν το σημερινό ελλαδικό που δεν σχετίζεται πια με το άλλοτε ελληνικό (σε ποσοστό πάνω από 50% πληθυσμιακά αν συνυπολογίσουμε ότι διαβιώνουν πάνω από δυο εκατομμύρια αφροασιάτες ανάμεσά μας και ότι πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες ελλήνων μετανάστευσαν στο εξωτερικό) κρίνοντας από το σημερινό αποτέλεσμα πολιτικά (π.χ. εκλογικά και από αριθμό διαδηλωτών για εθνικά θέματα) και κοινωνικά ή πολιτισμικά (π.χ. από την παραπάνω φωτογραφία ενός ελλαδικού πανεπιστημίου), όπως θα θυμηθούμε από διάφορες ιστορικές καταγραφές που οδήγησαν κάποτε τους αμερικανούς να γράφουν ‘’όχι ποντίκια όχι έλληνες’’ σε ταμπέλες εστιατορίων τους και με σεκιουριτά που σιχαινότανε να τους ακουμπήσει!
Και αυτό, διότι κάθε ένας ρατσιστής θα ενδιαφερθεί να φτιάξει ομάδα ή να συμμετάσχει σε κάποια που θα αποτελείται παρά μόνο από ομόφυλούς του ώστε να αποφθεχθεί η παρακμή της μέχρι να διαλυθεί από έλλειψη ομοψυχίας για παράδειγμα που θα οφείλεται στην ύπαρξη διαφορετικών φυλετικών τύπων σε αυτή (έχοντας διαφορετικές μεταξύ τους προτιμήσεις κ.λ.π.) και θα κοιτάξει να σωθεί για αυτό μόνο με το δικό του έθνος (έστω και σε διαφορετική πατρίδα από την τωρινή του αντί να χολοσκάει σαν ακροδεξιός ‘’μπατριώτης’’ πως θα ενώσει όλους τους ελλαδίτες κάτω από την ίδια θρησκεία ή πολιτικά σαν να είναι όλοι τους έλληνες) αν βρίσκεται σε πολυεθνικό σαν το σημερινό ελλαδικό, για τους εξής λόγους όπως θυμόμαστε από άλλο μας ιστολόγιο αρκετά χρόνια πριν:
[…ο Ηρόδοτος είχε θέσει ως συστατικά στοιχεία ενός έθνους το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον. Η κοινή γλώσσα, η κοινή θρησκεία και ο κοινός τρόπος ζωής είναι στοιχεία που ισχυροποιούν την ενότητα ενός έθνους, αλλά γλώσσα, θρησκεία, παραδόσεις δεν αρκούν από μόνα τους για τον χαρακτηρισμό ενός έθνους. Μπορεί να είναι ενοποιητικά στοιχεία, ωστόσο η ανυπαρξία κοινής φυλετικής προέλευσης οδηγεί αργά ή γρήγορα σε διάσπαση ή εξαφάνιση του έθνους. Πραγματική αλλαγή συμπεριφοράς, συμβαίνει μόνο με την εισαγωγή αλλόφυλων. Όσοι περισσότεροι αλλόφυλοι εισέρχονται, τόσο η διάσπαση του έθνους θα πλησιάζει, λόγω των διαφορετικών κοινωνικών, πολιτιστικών, θρησκευτικών προτιμήσεων. Ένα κράτος, αν δεν είναι φυλετικά ομοιογενές, πρέπει να το επιδιώκει, ώστε να διατηρεί τη συνοχή του…Λαοί μικτοί, αλλά με κοινή θρησκεία, θεωρούμενοι ως «έθνος», οδηγήθηκαν γρήγορα σε διάσπαση σε επιμέρους εθνικά κράτη. Η Καθολική Αυστροουγγαρία διασπάστηκε στις επιμέρους εθνότητες που την αποτελούσαν και την υπέσκαπταν. Κάθε ανθρώπινη φυλή λοιπόν, διαθέτει τα δικά της ψυχικά χαρακτηριστικά, τα οποία διαφέρουν από αυτά των υπολοίπων. Ο τρόπος ζωής ενός έθνους είναι απευθείας παράγωγο των ψυχικών χαρακτηριστικών της φυλής. Η θρησκευτική, γλωσσική και πολιτιστική έκφραση είναι δευτερεύοντα παράγωγα στοιχεία της φυλετικής συμπεριφοράς. Η Φυλή είναι συνεπώς ο βαθύτερος ενοποιητικός παράγοντας του Έθνους. Είναι κάτι αναλλοίωτο και καθορίζεται εκ γεννετής. Αντιθέτως, η εθνική συνείδηση μπορεί να αλλάξει. Όμως, αλλόφυλα άτομα δεν μπορούν να γίνουν μέλη του έθνους, ακόμα και αν αποκτήσουν εθνική συνείδηση, καθώς η φυλή δεν αλλάζει…Η εθνική συνείδηση, που βασίζεται στην συνείδηση της κοινής καταγωγής, ενισχύεται από δευτερογενή στοιχεία, όπως είναι η γλώσσα, η θρησκεία, τα έθιμα, η πολιτική διοίκηση, η κοινή ιστορία, αλλά όλα αυτά τα στοιχεία δεν είναι αναγκαία. Το αναγκαίο χαρακτηριστικό είναι η φυλή, η οποία λόγω των ψυχικών χαρακτηριστικών της επηρεάζει την ανάπτυξη και των δευτερογενών στοιχείων προς κατεύθυνση κοινή για την ενότητα του έθνους. Τα πολυφυλετικά κράτη βρίσκονται πάντα υπό τον κίνδυνο διάλυσης και χρειάζεται σκληρή και βίαιη εξουσία με απόλυτα ελεγχόμενη προπαγάνδα για να διατηρηθούν. Όσο πιο απολυταρχικά, τόσο περισσότερο καιρό θα αντέξουν. Ωστόσο, οι εσωτερικές έριδες, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές, που προκύπτουν από τη διαφορετική ψυχοσύνθεση των φυλών που απαρτίζουν τον λαό, θα προκαλέσουν εξασθένιση του κράτους και η διάλυση θα είναι θέμα χρόνου, από εσωτερική ή εξωτερική αφορμή…Οι διαφορετικές φυλές, λόγω διαφορετικών ψυχικών χαρακτηριστικών, έχουν διαφορετικό τρόπο συμπεριφοράς, διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετική κοσμοθέαση, διαφορετικές προτιμήσεις κοινωνικές και πολιτιστικές, με αποτέλεσμα αυτές οι διαφοροποιήσεις να συσσωρεύονται και να υπονομεύουν την σταθερότητα του κράτους. Οι φυλές είναι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας και τα διαφορετικά τους ψυχικά χαρακτηριστικά εξηγούν για ποιο λόγο σε έναν τόπο αναπτύχθηκε υψηλός πολιτισμός, βιομηχανική ανάπτυξη, κτλ. ενώ σε άλλον όχι. Για παράδειγμα, στη σύγχρονη εποχή πέρα από την αρχαιότητα με τον Ελληνικό Πολιτισμό κ.λ.π., οι ΗΠΑ και οι χώρες της Λατινικής Αμερικής έχουν πανομοιότυπο τρόπο διακυβέρνησης. Ωστόσο, οι μεν έχουν μεγάλη υλική και επιστημονική ανάπτυξη ενώ οι δε είναι υπανάπτυκτες. Στις ΗΠΑ, τουλάχιστον όταν έγραφε ο Le Bon που αναφέραμε πιο πριν, υπήρχαν κυρίως απόγονοι βορειοευρωπαίων, ενώ στην Λατινική Αμερική έντονη μίξη και κυρίως ιθαγενείς. Οι θεσμοί δεν μπορούν να μεταβάλλουν τη φυλή, η οποία ασχέτως επιφανειακών θεσμών συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο…]
Ένας αντιρατσιστής από την άλλη που δεν θέλει να πιστέψει τέτοια ρατσιστικά κείμενα είτε επειδή παραμυθιάστηκε ας πούμε με το όραμα ενός απόλυτα ειρηνικού κόσμου όπου όλοι οι άνθρωποι θα είναι ίσοι και αγαπημένοι μεταξύ τους για το καλό της ανθρωπότητας με απόλυτη συνεννόηση αν ‘’εκπαιδευτούν’’ για αυτό όλοι το ίδιο (σαν να γίνεται άνθρωπος κάποιος κανίβαλος άμα μάθει να τρώει με πιρούνι) είτε γιατί ο ίδιος του είναι φυλετικά μπασταρδεμένος ώστε να ταυτίζεται φυλετικά με διαφορετικές ράτσες ανθρώπων (από μαύρους μέχρι εβραίους) που θα θεωρεί ‘’αδελφούς’’ του, λογικό και επόμενο να ανήκει τότε σε παρόμοιες ομάδες ή οργανώσεις που σαν αντιρατσιστικές θα τους ενδιαφέρει η ποσότητα των μελών ή ακολούθων τους αριθμητικά αντί η ποιότητά τους (εφ’ όσον θεωρούν ότι όλοι είμαστε ‘’ίσοι’’ ή ‘’άνθρωποι’’), παρακμάζοντας αυτοκαταστροφικά για τους εξής λόγους που θυμόμαστε και πάλι:
Η αντίληψη περί ισότητας
Στη φύση είναι αδύνατο να βρεις δυο έμβια όντα που να είναι πανομοιότυπα. Πόσω μάλλον αν έχουμε να κάνουμε με περίπλοκους οργανισμούς, στην κορυφή των οποίων βρίσκεται ο άνθρωπος. Η φυσική πραγματικότητα μας δίνει τόσες πολλές αφορμές να αντιληφθούμε ότι η ανομοιότητα είναι ίδιον την φύσης. Ισότητα δεν νοείται στον φυσικό κόσμο. Είναι ένα ανθρώπινο νοητικό κατασκεύασμα που εξυπηρετεί πολιτικούς σκοπούς. Στην εποχή μας η έννοια της ισότητας είναι τόσο βαθιά χαραγμένη στους ανθρώπους γύρω μας, που όλη τους η συμπεριφορά βασίζεται σε αυτήν. Θα εξετάσουμε τον λόγο που συμβαίνει αυτό και θα δούμε κάποια παραδείγματα τέτοιων συμπεριφορών, που αγνοούν την φυλετική διαφοροποίηση.
Όπως είναι γνωστό, για να διαδοθεί μια άποψη που να βρίσκεται σε οφθαλμοφανέστατη αντίθεση με την φυσική πραγματικότητα, θα πρέπει να την επιβάλλει ένας μη ορθολογικός-μεταφυσικός παράγοντας. Στην περίπτωση της έννοιας της ισότητας, ο παράγοντας αυτός είναι...
η χριστιανική ηθική, γιατί όλοι έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία διαποτισμένη με αυτή και ασχέτως αν κάποιος δηλώνει άθεος, αγνωστικιστής, αντιχριστιανός, κτλ πάντα θα σκέφτεται βάσει της κρατούσας θρησκευτικής ηθικής. Ο χριστιανισμός είναι λοιπόν η βαθύτερη αιτία και όχι τόσο μαρξιστική ή φιλελεύθερη αντίληψη που υιοθετούν πολλοί μόνο και μόνο ώστε να ζουν ξέγνοιαστοι, χωρίς να τους ενοχλεί το καθεστώς, τα ΜΜΕ και εν συνεπεία ο περίγυρός τους.
Ας προχωρήσουμε σε κάποια παραδείγματα για να δούμε πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η αντίληψη περί ισότητας στον μέσο άνθρωπο. Έστω σε μια δουλειά ο προϊστάμενος ζητά από τον υπάλληλό του να είναι πιο επιθετικός στις διαπραγματεύσεις με τους πελάτες. Αν ο υπάλληλος, που είναι π.χ. Αλπικός, του απαντήσει ότι εκ φύσεως δεν είναι επιθετικός και ούτε μπορεί να εμφανίσει έντονη επιβλητική συμπεριφορά προς τους πελάτες, ο τυπικός προϊστάμενος αμέσως θα βγάλει το συμπερασμα ότι ο υπάλληλος απλώς δεν θέλει να κάνει αυτό που του ζητήθηκε. Ούτε καν θα περάσει από το μυαλό του ότι πράγματι κάποιοι άνθρωποι εκ φύσεως δεν έχουν τον απαιτούμενο έντονο χαρακτήρα για συγκεκριμένες δουλειές.
Στον επαγγελματικό προσανατολισμό, λαμβάνονται υπόψη οι προτιμήσεις, αλλά σχεδόν ποτέ ο χαρακτήρας του ατόμου. Θεωρείται δεδομένο ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν όλες τις δουλειές με τον ίδιο τρόπο, αν προσπαθήσουν το ίδιο. Γεγονός που δεν ισχύει. Αν οι υπεύθυνοι επαγγελματικού προσανατολισμού λαμβάνανε υπόψη τον χαρακτήρα, που αποτελεί κυρίως φυλετικό γνώρισμα, τότε οι επαγγελματικές επιλογές των νέων θα ήταν επιτυχέστερες.
Σε έναν αγωνιστικό πολιτικό ή κοινωνικό σύλλογο, το σύνηθες είναι να γίνεται ανοιχτό κάλεσμα προς όλους ανεξαιρέτως, ενώ συχνά η αποδοχή ενός ατόμου γίνεται μόνο με μια υπογραφή. Αυτό γίνεται με την ριζωμένη πεποίθηση ότι κάθε άνθρωπος έχει τις ίδιες δυνατότητες και το αν θα ανταποκριθεί ή όχι στις αυστηρές απαιτήσεις του συλλόγου εξαρτάται μόνο από τη θέλησή του. Σύντομα αυτοί οι πάσης φύσεως σύλλογοι αυξάνουν τα μέλη τους, αλλά μόνο στα χαρτιά, με ελάχιστους να έχουν τελικά την ικανότητα να δραστηριοποιηθούν πραγματικά. Ωστόσο, όποιος γνωρίζει φυσική ανθρωπολογία, θα διαπιστώσει ότι οι εκ γενετής προδιαθέσεις διαφέρουν πολύ ανά φυλετικό τύπο και θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη.
Η αντίληψη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, δηλαδή έχουν τις ίδιες δυνατότητες με όλους τους υπολοίπους, οδηγεί σε αποτυχημένες επιλογές. Βέβαια, υπάρχει έτοιμη η "δικαιολογία" για αυτές τις περιπτώσεις: είτε φταίει το ότι κάποιος δεν προσπάθησε αρκετά, είτε το ρίχνουμε σε άλλους εξωγενείς παράγοντες. Ωστόσο ο λόγος είναι άλλος: η λανθασμένη επιλογή ατόμων, που εκ φύσεως δεν έχουν τον απαραίτητο χαρακτήρα. Η αντίληψη περί ισότητας οδηγεί αναπόφευκτα σε κακές επιλογές και μετριότητα. Η συνειδητοποίηση ότι η ανισότητα είναι κανόνας της ζωής, μας ωθεί να δίνουμε μεγάλη σημασία στην επιλογή ατόμων, βάσει αυστηρών κριτηρίων, εφόσον γνωρίζουμε ότι τα βασικά ψυχικά γνωρίσματα του κάθε ατόμου δεν αλλάζουν, αλλά μένουν τα ίδια δια παντός. Και τότε ανοίγει ο δρόμος για το άριστο.
(σ.σ. από: fyletika.blogspot.com/2017/07/blog-post_3.html)
(σ.σ. μέχρι και ο Νίτσε εξηγεί στο βιβλίο του ‘’Το Λυκόφως των Ειδώλων’’ εκδόσεων ‘’Δαμιανός’’, γιατί όπως λέμε, ένας κανίβαλος δεν γίνεται άνθρωπος άμα μάθει να τρώει με πιρούνι ή έλληνας ειδικότερα άμα λάβει ελληνική παιδεία)
«Τοσούτον δ’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας».
Απόδοση: «Τόσο πολύ λοιπόν άφησε πίσω η πόλη μας τους υπολοίπους ανθρώπους, στην σοφία και στον λόγο, ώστε οι μαθητές της δάσκαλοι των άλλων έγιναν και κατόρθωσε (η πολιτεία μας) το όνομα των Ελλήνων να μη αναφέρεται στην καταγωγή αλλά στην παιδεία που έχουν, και περισσότερο να καλείται Έλληνας αυτός που μετέχει στην δικής μας παιδεία (της αθηναϊκής) παρά αυτός που έχει κοινή φυλετική καταγωγή».
Ο Ισοκράτης ομιλούσε, όχι για την ελληνική παιδεία που διδάσκονται αλλοεθνείς, αλλά για την αθηναϊκή παιδεία που «επιβλήθηκε» λόγω της ανωτερότητάς της στους υπόλοιπους Έλληνες.
Και η αλήθεια είναι ότι ακόμη και ο Μέγας Αλέξανδρος την αττική διάλεκτο επέλεξε σαν επίσημα ελληνικά της αυτοκρατορίας του.
Και είναι και η τρανότερη απόδειξη των λόγων του Ισοκράτους, ότι δηλαδή, η αθηναϊκή παιδεία είχε επηρεάσει το πανελλήνιο.
Το να στρεβλώνουμε προτάσεις τόσο μακρινών εποχών, χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψιν τα ήθη, τα πολιτιστικά και πολιτισμικά στοιχεία, τον χώρο και τον χρόνο που γράφθηκαν και ειπώθηκαν, είναι και ανόητο και αντιεπιστημονικό.
Είναι μία φράση που απευθύνεται μόνο στους Έλληνες.
Το να συμπεριελάμβανε βαρβάρους σε αυτήν την ιδέα, δεν θα ήταν απλώς κάτι προχωρημένο για την εποχή του, θα ήταν κάτι εντελώς εκτός πραγματικότητας.
Εφ’ όσον παγιωθεί τώρα μια τέτοια αντιρατσιστική αντίληψη στην πλειοψηφία μιας κοινωνίας, είτε για τους ίδιους λόγους παραμυθιάσματος είτε εξαιτίας φυλετικού της μπασταρδέματος που αναφέραμε, θεωρώντας για παράδειγμα ότι έλληνας μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε αλλόφυλος όπου γης απλά επειδή θα κατοικεί στον ίδιο εδαφικό χώρο που καλείται Ελλάδα σήμερα (σαν να λέμε ότι ένα ποντίκι έγινε άλογο επειδή γεννήθηκε σε στάβλο) και όχι επειδή γεννήθηκε έλληνας όπως μαθαίνουμε από τον Ησίοδο που αναφέρει ότι ο Γραικός ή Έλληνας, ο Μάγνης και ο Μακηδόνας ήσαν μια οικογένεια, παιδιά του Δία και της Πανδώρας, κόρης του Δευκαλίωνα (σ.σ. όταν κανένας αφροασιάτης δεν αναφέρει στη δική του μυθιστορία τέτοια καταγωγή για να θεωρηθεί και εκείνος έλληνας): ‘’Κι η κόρη στον οίκο του ευγενή Δευκαλίωνα, η Πανδώρα με τον πατέρα Δία, τον οδηγό των Θεών όλων, σμιγμένη στην αγάπη γέννησε το χαιρομαχητή Γραικό. Η ίδια συλλαμβάνουσα από το Δία γέννησε στον κεραυνόχαρο δυο γιους, τον Μάγνητα και το Μακηδόνα το αλογόχαρο, που κατοικούσαν στα δώματα γύρω από την Πιερία και τον Όλυμπο. Κι ο Μάγνης (γέννησε) το Δίκτη και Πολυδέκτη. Και από τον Έλληνα το φιλοπόλεμο βασιλιά γεννήθηκαν ο Δώρος κι ο Ξούθος και ο αλογόχαρος Αίολος’’ (Ησίοδος, Γυναικών κατάλογος ή Ηοίαι 1-6, μετάφραση εκδόσεις «Κάκτος»), αλλά και όταν ο Πλάτων (στην ‘’Πολιτεία’’ 469-470) λέει ότι το μεν Ελληνικόν γένος είναι συγγενές και έχει την ίδια καταγωγή, ενώ είναι ξένο προς τους βαρβάρους και αλλογενές (σ.σ. δεν λέει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι και έλληνες ή μπορούν να γίνουν τέτοιοι αν μείνουν στον τόπο μας): ‘’Φημί γαρ το μεν Ελληνικόν γένος αυτό αυτώ οικείον είναι και ξυγγενές, τω δε βαρβαρικόν οθνείον τε και αλλότριον’’, τότε κάθε τέτοιος αντιρατσιστής (και σίγουρα όχι έλληνας άμα νευριάζει ή ξινίζουν τα μούτρα του με αυτά που μόλις διάβασε επειδή ταυτίζεται με βαρβάρους, εβραίους και αφροασιάτες γενικότερα) κινδυνεύει να πέσει ο ίδιος του θύμα ρατσισμού όπως κάποτε στην Αμερική (σ.σ. ‘’όχι ποντίκια όχι έλληνες’’ έγραφαν στα εστιατόριά τους βλέποντας κάτι μαυριδερούς όπως τους περιέγραφαν) που θα θυμηθούμε στο κλείσιμο του παρόντος άρθρου, από άτομα δηλαδή που θα έμοιαζαν περισσότερο με έλληνα από εκείνον ή που θα περίμεναν να δουν κάποιον διαφορετικό εμφανισιακά άνθρωπο (π.χ. βάσει αρχαιοελληνικών αγαλμάτων σαν και αυτά που καταδείξαμε στην αρχή του παρόντος άρθρου σε αντιστοιχία με κάποιους πραγματικούς έλληνες σήμερα εμφανισιακά) από αυτόν που τους παρουσιάστηκε ως ‘’έλληνας’’!!! Για να δούμε…
Οι σύγχρονοι και οι αρχαίοι Αρμενοειδείς
Πρώτη σειρά: Από αριστερά προς τα δεξιά: Αρμένια, Αρμένιος, Χετταίοι πολεμιστές από ανάγλυφο στο Medinet Habu, περίπου 1350 π.Χ.
Δεύτερη σειρά: Τρεις Χετταίες, από ανάγλυφα σε ταφικές στήλες από τα μέσα της 2ης χιλιετίας π.Χ.
Τρίτη σειρά: Ένας Αρμένιος, μία Ασσύρια και μία Αρμένια.
Τέταρτη σειρά: Μία Ασσύρια του 8ου π.Χ. αιώνα, μεταξύ του ανφάς και του προφίλ μιας Αρμένιας.
Όλοι οι εικονιζόμενοι είναι Αρμενοειδείς και αντιπαραβάλλονται με ευρήματα της εποχής των Χετταίων. Στην αυτοκρατορία των Χετταίων είναι λογικό να ζούσαν πολλοί Αρμενοειδείς αφού εκτείνονταν σε εδάφη κατ’ εξοχήν Αρμενοειδή φυλετικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι οι Χετταίοι ή η εγκαθίδρυση του κράτους των Χετταίων έγινε από Αρμενοειδείς.
Η εικόνα είναι από: Α. Kappers, The anthropological features of Armenian and Assyrian women.
Οι κάτοικοι της Ανατολίας
Στα πλαίσια της μελέτης του αρχαίου πληθυσμού της Ανατολίας, ή αλλιώς Μικράς Ασίας, ο Τούρκος ανθρωπολόγος Şevket Aziz Kansu εξέτασε τα διαθέσιμα κρανία ώστε να εξάγει συμπεράσματα για τα ανθρωπολογικά γνωρίσματά τους. Τα αποτελέσματα της μελέτης του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό L’Anthropologie, σε άρθρο με τίτλο «Craniologie de l’Anatolie».
Αντικείμενο της έρευνάς του ήταν κρανία που σχετίζονται με τους Χετταίους. Το δείγμα αποτελούνταν από 375 κρανία. Ο μέσος κρανιακός δείκτης…
βρέθηκε 84,07 ο οποίος αν αναχθεί σε κεφαλικό δείκτη σε ζώντες γίνεται 86,07. Παρατηρούμε ότι κυριαρχεί η (υπερ)βραχυκεφαλία. Ο Aziz παρατηρεί ότι δύο τύποι έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά, ένας ήπια βραχυκέφαλος και ένας υπερβραχυκέφαλος. Υπάρχει και μια δολιχοκέφαλη μειοψηφία. Λογικά μιλάμε για Αλπικο-Αρμενοειδείς, Αρμενοειδείς και Ιρανικούς, αντίστοιχα.
Η βραχυκέφαλη σειρά παρουσιάζει συνδυασμό λεπτορρινίας και υψικρανίας. Ο Τούρκος ανθρωπολόγος μιλάει για «Αλπικό τύπο» και ότι «δεν υπάρχει κανένας λόγος… να χαρακτηρίσουμε αυτόν τον τύπο ως Αρμενοειδή» όμως είναι προφανές ότι ο (υπερ)βραχυκέφαλος, λεπτόρρινος, υψίκρανος τύπος της Ανατολίας είναι ο Αρμενοειδής σύμφωνα με τους Ευρωπαίους ανθρωπολόγους. Γιατί άραγε ο Aziz γράφει αλλιώς; Ρητορικό το ερώτημα.
Συνεχίζοντας το ρεσιτάλ αντιεπιστημονικότητας, ο Aziz γράφει ότι οι μογγόλοι της σύγχρονης Τουρκίας είναι κάτι σαν τους… Αλπικούς Τούρκους, οπότε δεν διαφέρουν. Εμείς όμως γιατί μπορούμε εύκολα να ξεχωρίσουμε έναν Αρμενοειδή, έναν Αλπικό και έναν Τουρανικό; Ο Aziz εξυπηρετεί σκοπιμότητες, βγάζοντας τους πάντες Αλπικούς στην αγωνώδη προσπάθειά του να παρουσιάσει τους Τούρκους ως «Ευρωπαίους».
Το συμπέρασμα είναι ότι η Ανατολία, δηλαδή η Μικρά Ασία και ειδικά στα βάθη της, αποτελείται κυρίως από Αρμενοειδείς και δευτερευόντως από Αλπικούς και Ιρανικούς, με τους μογγολικούς τύπους να εισήλθαν ιστορικά αργότερα.
ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΣΧΟΛΙΑ:
1) »15-20% των Ελλήνων είναι Αρμενοειδείς »
Δεν είναι ποσοστό των Ελλήνων αρμενοειδείς,αντιθέτως λανθασμένα ένα ποσοστό αρμενοειδών θεωρούνται »Έλληνες».
Οι αρμενοειδείς,υπό κανονικές συνθήκες δε θα έπρεπε να θεωρούνται Έλληνες.Αν τους θεωρήσουμε Έλληνες,λόγω ελληνοφωνίας,θα οδηγηθούμε σε έναν δρόμο στον οποίο ο Αντεντονκούμπο είναι Έλληνας επειδή ομιλεί ελληνικά,ή ο κάθε ελληνόφωνος μπαγκλαντεσιανός.Οι εξωευρωπαίοι ,ανατολίτες αρμενοειδείς,δεν είναι Έλληνες,σε αντίθεση με τους Διναρικούς,που θεωρούνταν Έλληνες ανέκαθεν.Ο σχηματισμός εθνών-κρατών όπως της Σερβίας ή της Κροατίας,όπου αποτελούν το βαλκάνιο εμετικό »χωριό»,δεν οφείλεται αποκλειστικά στους Διναρικούς,αν και η διναρική ψυχοσύνθεση είναι εν μέρει αντιπροσωπευτική τους πολλές φορές.Όμως να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.
α)Ο Διναρικός είναι ένας Ευρωπαίος-λευκός φυλετικός τύπος,όπου συναντιέται σε πολλά ευρωπαϊκά έθνη.Αντιθέτως ο αρμενοειδής,καλώς ή κακώς είναι ένας ανατολικός φυλετικός τύπος.Το συμπέρασμα ότι η τουρκία ή η Κύπρος,»προκόβουν»λόγω εμφανούς αρμενοειδούς παρουσίας είναι αυθαίρετο και εξυπηρετεί πιθανά κόμπλεξ.
β)Ένας αρχαίος Έλληνας,κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν Διναρικός,αντιθέτως οι αρμενοειδείς ουδέποτε θεωρήθηκαν Έλληνες,παρά μόνο τους τελευταίους αιώνες,λόγω ελληνοφωνίας και κοινής θρησκείας.
γ)Φυσικά,ο Διναρικός,έχει συγκεκριμένα ψυχικά γνωρίσματα,και θεωρείται όχι ικανός σε κάποια πράγματα,σε σχέση με έναν Μεσογειακό ή Ατλαντοειδή π.χ.Δεκτό.Το να συγκρίνουμε όμως τον Ευρωπαίο/Λευκό Διναρικό με έναν ανατολίτη-προσωασιάτη αρμενοειδή,είναι και ύβρις και ηλιθιότητα.Είτε συλλογικά είτε ατομικά,ο Διναρικός είναι κλάσεις ανώτερος ενός αρμενοειδή.
δ)Ακόμα και αν μία στο εκατομμύριο,ίσχυε ότι ο αρμενοειδής ήταν ικανότερος του Διναρικού(επιστημονική φαντασία),δεν αλλάζει το γεγονός,ότι οι Διναρικοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν Έλληνες από τα πανάρχαια χρόνια,ενώ οι αρμενοειδείς ούτε κατά διάνοια.Το ελληνικό έθνος δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα,για να »κάνουμε μεταγραφή των…φυλετικά προικισμένων αρμενοειδών».
Εν τέλει,και μεμονωμένα να το εξετάσουμε,αν και μπροστά στους Μεσογειακούς ή Νορδικούς,οι Διναρικές σπουδαίες φυσιογνωμίες είναι λίγες,οπωσδήποτε μπορούμε να βρούμε αρκετούς Διναρικούς σημαίνοντες,και κανέναν αρμενοειδή.Πολύ απλά διότι δε συγκρίνεται ένας Διναρικός με έναν αρμενοειδή.
Για να σε προλάβω,δεν είμαι καν Διναρικός.
2) Να είσαι περήφανος.Όμως οι αρμενοειδεις,ουδέποτε θεωρήθηκαν Έλληνες,αφού δεν αποτελούσαν κομμάτι της φυλετικής σύστασης της αρχαίας Ελλάδας.Θεωρήθηκαν Έλληνες,τους τελευταίους 4 αιώνες λόγω ελληνοφωνίας και Χριστιανισμού.
Μπορείς να το αντιληφθείς αυτό;
Μπορείς να κατανοήσεις ότι εφόσον έχεις αρμενοειδή καταγωγή,αυτόματα έχει ένα μέρος της καταγωγή σου μη-λευκά γονίδια;
Μπορείς να καταλάβεις επιτέλους,ότι με τα στραβά του,ένας Διναρικός:
α)είναι καλύτερος γενικά από έναν κουτοπόνηρο αρμενοειδή και
β)Ένας Διναρικός θεωρείται Έλληνας από την αρχαιότητα,ενώ ένας αρμενοειδής δε θεωρούνταν Έλληνας ούτε κατά διάνοια;
3) Για να υπάρξει σωστή εθνική συνείδηση,χρειάζεται το απαραίτητο φυλετικό υπόβαθρο.Η απάντηση σου,μοιάζει με αυτές που θα μας δώσουν σε λίγα χρόνια οι διάφοροι Μπαγκλαντεσιανοί και οι αντεντονκούμπο.Θα μας πουν,»
τι σημασία έχει το χρώμα,εμείς εδώ μεγαλώσαμε,μιλάμε ελληνικά κτλ…».Δεν έχεις ακούσει πολλές φορές αυτό το »επιχείρημα» από τους αντιφασίστες;Νομίζω πως ναι.
Και ο αρμενοειδής τύπος στη βυζαντινή αυτοκρατορία,ήταν ένας φαινότυπος σαν τους άλλους που υπήρχαν.Δεν έπαιξε κανέναν ιδιαίτερο ρόλο.Ή μήπως εσύ έχεις ταξινομήσει πολλούς αρμενοειδείς αυτοκρατόρες ή αξιωματούχους ως αρμενοειδείς;
4) Θα μπορούσες φίλε μου, και το λέω αυτό έχοντας φίλους αρμενοειδείς πόντιους να μου πεις επι περιπτώσιν ποιες είναι, εν συνόλω αυτές οι τεράστιες δυνατότητες των αρμενοειδών; Έχουμε πολλά επιτυχημένα παραδείγματα εξ ολοκλήρου αρμενοειδών στη νεότερη Ελληνική ιστορία μιας και πράγματι απαρτίζουν μεγάλο κομμάτι του γενικού πληθυσμού; Και το λέω έχοντας εισπράξει πολύ καλή συμπεριφορά, κατ’ανταπόδοσιν πάντα απο πόντιους, πράγμα που έχω γράψει ξανά και εδώ, όπως και επίσης ότι και οι αρμενοειδείς διαφέρουν γι’αυτό έχουμε και πολλάκις πιο απομακρυσμένους απ’τα λευκά ανθρωπολογικά πρότυπα αραβο-αρμενοειδείς του j1 όπως έγραψα. Τι είναι αυτό εν πάσει περιπτώσει που έφεραν στη χώρα μας οι περισσότεροι απο δαύτους, και δεν το αναφέρω υβριστικά: κραιπάλη, μπουζούκ, μπαγλαμά, τσιφτετέλ, αμανέ, ιμάμ μπαιλντί, νταλκά, ναργιλέ, ορτοντόξ φανατίκ, ατέρμων γλέντι, ραγιαδιλίκι, παστρικιές, ρουσφέτ, τι; (όλες σχεδόν οι προαναφερθείσες λέξεις στην… μητρική γλώσσα των πλείστων αρμενοειδών της χώρας μας)
5) Αναπόφευκτα,καθε εθνοφυλετικη συζητηση θα καταληξει σε Πολιτικη…Συμφωνω απολυτως παντως,οτι ο αριστερισμος σαν σταση ζωης κυριως,μας εφερε εδώ που μας εφερε.Αλλα δεν είναι καθολου τυχαιο το γεγονος ότι,στα 51 μου,οι περισσοτεροι αριστεροι, αριστεριστες,»αναρχοοτιδηποτε ΔΕΝ ηταν Μεσογειακοι η Νορδικοι αλλα-κατα κορον-Αρμενοειδεις.Να γυρισω ιστορικα 80 χρονια πριν;Αντρεας Τζημας,Γιαννης Ιωαννίδης,Δημ.Παρτσαλιδης,Νικ.Ζαχαριαδης,Μ.Βαφειαδης,ολη σχεδόν η ηγεσια του ΚΚΕ ηταν «ποντιοι» προσφυγοι…Όχι προσφυγες!Παλι καλα που δεν «προκαναν» να πουλησουν και τη Μακεδονια μας…Δεν ξερω φιλε μου,εαν και τι μας εφεραν οι Αρμενηδες κι οι Ποντιοι εκτος από καχυποψια,υστεροβουλια,δολιοτητα,μπαμπεσια,ισχυρογνωμοσυνη,κουτοπονηρια,αλισβερισι,ατολμια,κισμετ και αλλα ευγενή Ομηρικα χαρακτηριστικα…Μακρυα από μενα
Νοτης
(σ.σ. από: fyletika.blogspot.com)
Aντίθετα από τις κατεστημένες διδασκαλίες μιας μακραίωνης «ζητωπατριωτικής» κενοδοξίας, οι Έλληνες αντιμετωπιζόμεθα από τους ξένους αρνητικά ως έθνος, εξ αιτίας της ‘ραστώνης’ μας στο να καταδείξουμε ότι στον ελλαδικό χώρο, αριθμητικώς, αποτελούμε αμελητέα μειονότητα με κατά πολύ υπέρτερους τους γραικύλους οι οποίοι, ως εκ της πληθύος τους στιγματίζουν το γένος μας. Και αυτό δεν είναι κάτι το όψιμο… Τι, όμως, θα πρέπει να λάβουμε υπ΄ όψη μας και ποιο μονοπάτι θα πρέπει να επιλέξουμε, οι απομένοντες Έλληνες, ώστε να απεμπλακούμε από την κατάρα του «τσουβαλιάσματός» μας με τους γραικύλους διεκδικώντας την αναγνώριση της Ελληνικότητός μας, όχι μόνον από τις συνειδήσεις μας αλλά και από τους εν συγχύσει τελούντες υβριστές του Ελληνισμού;
Ήδη από την ύστερη ρωμαϊκή περίοδο οι Έλληνες, αυτοταπεινωμένοι από τη θρησκευτική και πολιτισμική τους αλλοτρίωση, αποτελούν για τους ξένους τον «ορισμό» του εκφυλισμένου γένους, των, λίγο ως πολύ, ανδραπόδων που είναι ανίκανοι για πόλεμο και δειλοί! Τα ανδραγαθήματα του ηρωικού ελληνικού παρελθόντος όπως αποτυπώθηκαν στον Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα, στις Θερμοπύλες, στις Πλαταιές είχαν πια «ξεθωριάσει» ή, μάλλον, είχαν …παραγραφεί μετά την αυτο-έκπτωση των Ελλήνων από τη πατρώα Κοσμοθέαση και Παράδοσή μας, αποδεχόμενοι τη κατάκτησή μας από αλλότρια θρησκεία και αλλότρια ήθη.
Χαρακτηριστική είναι η περιφρόνηση κατά των Ελλήνων ακόμη και των …Οστρογότθων οι οποίοι εσάρκαζαν τους στρατιώτες των αναξιομάχων σχηματισμών τους, των «Comitanses» ως … «Έλληνες»[1], χωρίς, όμως, αυτό να είναι και το μοναδικό δείγμα διεθνούς απαξίας προς τους Έλληνες, μετά την παρακμή και την αυτοταπείνωσή τους σε εθνική αυτό-έκπτωση!
Ο Reymond de Poitiers κυβερνήτης της Αντιοχείας (1138), εκφράζοντας την άρνησή του να παραδώσει τη πόλη στον Ιωάννη Κομνηνό, σύμφωνα με προηγούμενη συνθήκη, σημείωνε απολύτως περιφρονητικά για τους Έλληνες, σε μία επιστολή του προς τον Πάπα:
«(λυπάμαι) γιατί μια πόλη που κατακτήθηκε με τόσους κινδύνους από τους άνδρες μας…θα έπεφτε στα χέρια του θηλυπρεπούς λαού των Ελλήνων…» [2]
Ποιος να φαντάζονταν ότι οι απόγονοι του Λεωνίδα θα χαρακτηρίζονταν από τους «βαρβάρους» ως …θηλυπρεπείς; Κι όμως, η άποψη αυτή του Reymond de Poitiers για τους Έλληνες όχι μόνον μοναδική δεν ήταν αλλά και στερεοτυπικώς επαναλαμβανόμενη στους δυτικούς μεσαιωνικούς χρονικογράφους δεν είναι μοναδική.
Ένας άλλος χρονικογράφος των Νορμανδών, ο Γουλιέλμος της Απουλίας στο έργο που έγραψε σε εξάμετρα, μεταξύ 1097-1099, υπό τον τίτλο «Gesta Roberti Wiscardi» (Ανδραγαθήματα του Ροβέρτου Ουισκάρδου) πολλές φορές αναφέρθηκε υποτιμητικά στους Έλληνες:
«Η νίκη αυτή ενθάρρυνε πολύ τους Νορμανδούς, γιατί κατάλαβαν πως από τους Έλληνες έλειπε η γενναιότητα και προτιμούσαν τη φυγή από την αντίσταση» [3] και,
«…οι Έλληνες, συνηθισμένοι να τρέχουν σε δειλή υποχώρηση, επέστρεψαν στα τείχη της Λάρισας» [4] αλλά και,
«Όταν μετά από τη νίκη του Δοκιανού στην Καλαβρία, αυτός και οι άνδρες του δεν ανταμείφθηκαν με λεία, κατηγόρησε το στρατηγό πως έδωσε τα λάφυρα «σε δειλούς και όχι σε άνδρες-καθώς οι Έλληνες είναι σαν γυναίκες» [5]
Στο ίδιο έργο ο Αρδουίνος (Αrduin), Λομβαρδός ευγενής χρησιμοποιεί ακόμη πιο βαρείς χαρακτηρισμούς. Γι’ αυτά τα λόγια του μαστιγώθηκε και κατέφυγε στην Αμβέρσα. Εκεί κατηγόρησε τους Νορμανδούς:
«…γιατί αφήνουν μια χώρα τόσο πολύτιμη όπως η Απουλία, στην κατοχή των θηλυπρεπών Ελλήνων, όταν αυτοί είναι μια δειλή ράτσα μεθυσμένων αμαρτωλών που συχνά το βάζουν στα πόδια μπροστά σε μια χούφτα εχθρών, και, ακόμη χειρότερα, ακόμη και τα ρούχα τους δεν είναι κατάλληλα για μάχη» [3]
Σε ένα άλλο κείμενο του 12ου αιώνος, διαβάζουμε και πάλι εξευτελιστικές κρίσεις εναντίον των Ελλήνων από τον Αρμένιο Ματθαίο της Εδέσσης ο οποίος, μετά τις οθωμανικές επιδρομές έγραφε:
«Ποιος μπορεί να περιγράψει λεπτομερώς τις καταστροφικές συμφορές και τους θρήνους των Αρμενίων, γεγονότα που υπέστησαν στα χέρια των κακών, αιμοδιψών και βάρβαρων τουρκικών δυνάμεων, όλα, εξαιτίας της εγκαταλείψεώς τους απ’ τον ψεύτικο προστάτη τους, το θηλυπρεπές και ποταπό ελληνικό έθνος; Διότι οι Έλληνες, σταδιακά αποστρατεύοντας τους γενναίους μας στρατιώτες, τους μετακίνησαν από την Αρμενία, απομακρύνοντάς τους από τις πόλεις και τις περιοχές τους» [6]
Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί κατά των Ελλήνων, είτε ως “Yoyn” (= Yunan = Ίων ) είτε ως “Horom” ( = Ρωμαίος) ως ταυτοσήμων εννοιών (ελληνόφωνος ορθόδοξος = Έλληνας) υιοθετούνται ως … «κανόνας» από όλους σχεδόν τους χρονικογράφους και μετά τη 4η Σταυροφορία. Για τον Ρομπέρ ντε Κλαρί, τον Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο, τον Odo του Deuil, οι Έλληνες της εποχής δεν ήσαν παρά δειλοί, ύπουλοι, κακοί, τιποτένιοι και στο «Χρονικόν του Μορέως» έχουμε αρκετές τέτοιες μειωτικές αναφορές, όπως:
«τὴν κακοσύνην τῶν Ρωμαίων, τὴν ἀπιστίαν ὅπου ἔχουν.
Ποῖος νὰ θαρρέσῃ εἰς αὐτούς, ὅρκον νὰ τοὺς πιστέψῃ,
ἀφῶν τὸν Θεὸν οὐ σέβονται, ἀφέντη οὐκ ἀγαποῦσιν;»
«καθὼς εὑρίσκεται ἀπὸ ἀρχῆς τὸ γένος τῶν Ρωμαίων
εἰς δολιότητα πολλὴν κ᾿ εἰς ἀπιστίες μεγάλες» [7]
Με γνώση κι επίγνωση ενός, αληθώς, παρακμιακού παρελθόντος του Ελληνισμού μετά την απάρνηση των πατρώων του και την υποταγή στους Ρωμαίους, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχθούμε ότι η κακή περί Ελλήνων εικόνα δεν είναι προϊόν μιας συγκαιρινής «αντιλήψεως» αλλά μία πάγια και, εν πολλοίς, τεκμηριωμένη προσέγγιση πλείστων όσων χρονικογράφων και συγγραφέων οι οποίοι, ανά τους αιώνες, μετά την παρακμή μας, συνήγαγαν παρά την υπέρ ημών, ως εκ του ηρωικού παρελθόντος μας, βαρύνουσα προδιάθεση των συν-Ευρωπαίων, κυρίως, «κριτών» μας!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
[1] Δημήτρη Μπελέζου, «Ο Βυζαντινός Στρατός», σ.42-43
[2] «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τόμος Θ’
[3] «Gesta Roberti Wiscard», βιβλίο Ι
[4] «Gesta Roberti Wiscard», βιβλίο V
[5] «Gesta Roberti Wiscard», βιβλίο V
[6] Ματθαίου της Εδέσσης, «Χρονικόν» (1113-1140) σ.29
[7] «Χρονικόν του Μορέως» 45, 53 . (Το Χρονικόν του Μορέως γράφτηκε από ελληνόφωνο Φράγκο, ή γασμούλο και γενικά είναι εχθρικά διακείμενο προς του Έλληνες)
(σ.σ. από: hellenicnationalsocialistfound.blogspot.co.uk/2015/04/blog-post_2.html)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ: Κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Ρωμαίου αυτοκράτορα Καρακάλλα, το διάταγμα του 212 (Constitutio Antoniniana) παρείχε την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη στους ελεύθερους πολίτες όλης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (δηλ. και κάθε αφροασιάτη) προκειμένου να αυξηθούν δια της φορολογίας τα κρατικά έσοδα. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν να ονομάζονται Ρωμαίοι όλοι οι ελεύθεροι κάτοικοι της αυτοκρατορίας μεταξύ των οποίων και οι Έλληνες. Η ονομασία αυτή διατηρήθηκε και στο Ανατολικό Ρωμαϊκό (Βυζαντινό) Κράτος μέχρι την κατάλυσή του από τους Τούρκους και έφθασε ως τις μέρες μας με τη μορφή ‘’Ρωμιός’’ που πλέον είναι συνώνυμο του Έλληνας, συμπεριλαμβάνοντας έτσι ως ‘’έλληνα’’ και κάθε αφροασιάτη με ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία!
«Αμιγώς αμερικανικό. Όχι ποντίκια. Όχι Έλληνες»
“Ήμασταν στοιβαγμένοι στο σπιρτόκουτο. Έτσι λέγαμε το σπίτι γιατί ήτανε μικρό.
Τριάντα ψυχές, ο ένας πάνω στον άλλο…. Όποιος είχε λεφτά αγόραζε ψωμί και έτρωγε, οι υπόλοιποι σχολιάζαμε τις μπουκιές του. Ο ντόπιος μπακάλης μας κοίταζε αφ υψηλού. Ακόμη και τα ρέστα τα έδινε από απόσταση. Δεν ήθελε επαφές και αγγίγματα. Φυσικά θα προτιμούσε να του αδειάσουμε τον τόπο, θα έχανε όμως χρήματα και αυτό μέτραγε περισσότερο.
– Απολίτιστοι, μαυριδεροί και αντίχριστοι, μας τραγουδούσε μια γιαγιά κάθε βράδυ προτού την βάλει η κόρη της μέσα. Ήταν η μόνη που μας μιλούσε. Οι άλλοι μας έλεγαν καλημέρα μόνο όταν ήταν να εισπράξουν ενοίκιο. Έβαζαν τα λεφτά μέσα σε σακούλες και φτύνοντας έφευγαν.
– Πως κατάντησε η γειτονιά; σχολίαζε με πίκρα ο μπακάλης. Όλοι ζούσαμε στο φόβο και στην έκπληξη.
– Ξένοι και ανεπιθύμητοι, έλεγε ο ένας στον άλλο. Στον ύπνο μας βλέπαμε συχνά ότι μας έπιανε το ιμιγρέσιο και μας έστελνε πίσω.
– Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, μου ψιθύριζε ο διπλανός μου και κανονίζαμε πλευρό για τον ύπνο. Είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε όσα ακούγονταν. Κατακάθια, κλέφτες, εγκληματίες, παράσιτα. Κυκλοφορούσαμε κουρελήδες και βρωμιάρηδες. Κάναμε ότι μας ζητούσαν για ελάχιστα χρήματα. Νόμιμα και παράνομα. Καθαρίζαμε βόθρους, σκάβαμε δρόμους, πουλούσαμε πράγματα, προστατεύαμε κορμιά, πολλοί επαιτούσαν και άλλοι γύριζαν μισόγυμνοι στο κρύο και απελπισμένοι. Σχεδόν μισότρελοι καταριόταν τους πράκτορες που μας υποσχέθηκαν τη Γη της Επαγγελίας και έψαχναν τον κρυμμένο θησαυρό ανάμεσα στα πεταμένα στις προκυμαίες.
– Είστε ακατάλληλοι για πολίτες στη χώρα μας, να γυρίσετε πίσω, μου τόνισε ο κύριος έξω από το μέγαρο. Του γέλασα και κείνος απόρησε. Έσκυψα πήρα το γλυκό που πέταξε και το απόλαυσα μελετώντας την αρχιτεκτονική του κτηρίου. Μου θύμισε την πατρίδα μου. Αυτός άρχισε να φωνάζει. Ο σεκουριτάς με πλησίασε μα σιχαινόταν να με δείρει. Τη γλύτωσα. Γύρισα πίσω στο στάβλο που μέναμε. Απέξω κόσμος σαν διαδήλωση.
– Τι έγινε; ρώτησα έναν συγκάτοικο.- Μπήκε η αστυνομία. Μας έβγαλε έξω και απολύμανε τον χώρο. Δεν μπαίνει κανείς. Στο δρόμο πια…, και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση.
Είχα στην τσέπη ελάχιστα χρήματα. Τα φύλαγα για μια τέτοια ώρα. Πήγα στο σταθμό και ανέβηκα στο πρώτο μπάσι για επαρχία. Δεν ξέρω πια. Μετά από ώρες έφτασα σε μια όμορφη πόλη. Εκεί αντάμωσα ένα αράπη. Με λυπήθηκε. Με πήρε στο σπίτι του και κοιμήθηκα στην αποθήκη. Έμεινα καιρό κοντά του. Με φρόντισε έγινα πάλι άνθρωπος και κάποτε έβγαλα και πράσινη κάρτα.
Χριστούγεννα και είπα να βγούμε. Γυναίκα παιδιά και πάνω στο κάρο. Στο κέντρο σταμάτησα. Πεινούσαμε όλοι.
– Εδώ, τους είπα και μπήκαμε στο στολισμένο μαγαζί. Κάτσαμε και περιμέναμε. Μα περιμέναμε ώρα και ύστερα από κάποιες διευκρινίσεις βρεθήκαμε πάλι στο δρόμο. Κοίταξα πίσω στο τζάμι. Διακριτικά μια επιγραφή τόνιζε:
«Αμιγώς αμερικανικό. Όχι ποντίκια. Όχι Έλληνες»*”
* (Dan Georgakas, Greek Αmerica at work, Labor Resource Center, Ν. Υόρκη 1992)