- Μετὰ τὴν 11η Σεπτεμβρίου 2001, εἰς πεῖσμα ὅσων στὸ ἐκσυγχρονιστικὸ παραλήρημά τους μιλοῦσαν γιὰ τὸ θάνατό της, ἐπανέρχεται ἡ θρησκεία σὲ σημεῖο, ποὺ νὰ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς φουνταμενταλιστὲς γιὰ τὴν ἔξαψη καὶ τὴν φανατικὴ συστράτευση τῶν μαζῶν στὴν νέα δυτικὴ σταυροφορία. Ἡ «ἐκδίκηση τοῦ Θεοῦ τῶν Χριστιανῶν» ἀπαιτεῖ γενικὴ ἐπιστράτευση τῶν θρησκευμάτων στὸ πλαίσιο τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ἡ θρησκεία προσφέρεται ἔτσι, ὡς μέσο γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τῶν νεοεποχικῶν ἐπιδιώξεων. Μήπως καὶ ὁ Στάλιν δὲν ἀνέσυρε τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὶς κατακόμβες της, γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ὁ Χίτλερ; Πόσο εὐκολότερο εἶναι αὐτὸ στὴ Δύση, ὅπου συνυπάρχουν ἑκατοντάδες χριστιανικὲς ὁμολογίες καὶ θρησκεύματα. Οἱ «ἀφελεῖς», ποὺ ἐπιμένουν νὰ εἶναι ὀπαδοὶ κάποιας θρησκευτικῆς θεότητας, καλοῦνται νὰ ὑπηρετήσουν, μαζὶ μὲ τοὺς θεούς τους, τὴν θεότητα τοῦ Καίσαρα καὶ Ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου!...Τὸ δυτικὸ φεουδαρχικὸ-ἱπποτικὸ δίκαιο προβλήθηκε στὸ Θεό, μεταβάλλοντας τὸν χριστιανισμὸ σὲ εἶδος εἰδωλολατρίας, ἀφοῦ κατασκευάσθηκε Θεός, ποὺ δὲν ὑπάρχει. Ὁ Θεός, ἔτσι, νοεῖται ὄχι ὡς Πατέρας, «πλήρης οἰκτιρμῶν καὶ φιλανθρωπίας», ἀλλὰ ὡς φεουδάρχης - τύραννος καὶ τιμωρός, ποὺ ζητεῖ συνεχῶς ἐκδίκηση. Αὐτὴ ἡ περὶ Θεοῦ ἀντίληψη διαποτίζει ὅλη τὴ δυτικὴ -κυρίως τὴν καλβινικὴ- νοοτροπία. Τὰ ἔργα τοῦ Ἴγκμαρ Μπέργκμαν βεβαιώνουν μία διάχυτη τάση «θεοδικίας», ἀποστροφῆς πρὸς τὸν Θεὸ - τύραννο καὶ ἐκδικητή, ποὺ κινεῖ καὶ τὸν πιστό του σὲ ἐκδίκηση, καὶ συνεπῶς φανατικὴ ἀνταπόδοση καὶ ὄχι δικαιοσύνη. Εἶναι μᾶλλον μιὰ ἄλλη κατανόηση τῆς δικαιοσύνης…Ἡ Ὀρθοδοξία, καὶ στὶς ἀτελέστερες βιώσεις της, δὲν μπορεῖ νὰ φθάσει σὲ μία τέτοια λογική. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀπωθεῖ μόνιμα τὴν ἔννοια τοῦ «ἱεροῦ πολέμου». Κανεὶς πόλεμος δὲν μπορεῖ νὰ ἱεροποιηθεῖ στὴν Ὀρθόδοξη συνείδηση, διότι ὁ πόλεμος εἶναι σατανικὴ κατάσταση. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνει, ὀρθόδοξα, διάκριση δικαίου καὶ ἀδίκου πολέμου, ἱεροῦ καὶ ἀνίερου. Οὔτε νὰ γίνει δεκτὸ τὸ δόγμα «πόλεμος κατὰ τοῦ πολέμου», μὲ τὴν συντριβὴ τῶν ἄλλων (πρβλ. τὸ ἀρχαῖο «πάσσαλος πασσάλῳ ἐκκρούεται»). Ὁ πόλεμος, ὀρθόδοξα, συνιστᾷ ἀλλοτρίωση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη καὶ πρὸς τοὺς ἐχθροὺς ἀκόμη (Ματθ. 5, 44). Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ «παράδοξα» τῆς πίστεώς μας. Ὁ Χριστὸς διευκρίνησε: «πάντες οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται» (Ματθ. 26,52). Αὐτὸ εἶναι τὸ αὐθεντικὸ κήρυγμα «μὴ βίας». Ἡ στράτευση τῶν Χριστιανῶν στὴν αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης ὑπῆρξε «ἔκπληξη» γιὰ τοὺς Ἁγίους, τοὺς αὐθεντικοὺς ἐνσαρκωτὲς καὶ ἐκφραστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ γρήγορα (4ο αἰ.) ἔδωσε τὴν ἀπάντησή της. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος (Ἐπ. πρὸς Ἀμμούν, ΡG. 26,1173 β) καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος (κανόνας 13) λέγουν, ὅτι τιμῶνται οἱ μετέχοντες καὶ φονεύοντες σὲ ἀμυντικὸ (ἢ ἀπελευθερωτικό) πόλεμο (ὅταν εἶναι ἄμυνα «ὑπὲρ σωφροσύνης καὶ εὐσεβείας» κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο, ποὺ τὸ τονίζει: «ἀμυνομένοις»!). Εἶναι ἡ μόνη «κατ᾿ οἰκονομίαν» ἐξαίρεση στὸν κανόνα, ὡς πραγμάτωση τοῦ Κυριακοῦ λόγου: «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τὶς θῇ (νὰ θυσιάσει) τὴν ψυχὴν (ζωήν) αὐτοῦ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (τῶν συνανθρώπων του) (Ἰωάνν. 15.13). Εἶναι δηλαδὴ αὐτοθυσία καὶ ὄχι ἐκδικητικότητα…Καὶ ἡ Ὀρθοδοξία γνωρίζει τὴν βία, ἀλλὰ διαφορετικά. Καὶ ὄχι μόνο τὴν γνωρίζει, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐφαρμόζει στὴ σκληρότερη μορφή της. Ἡ βία της, ὅμως, δὲν στρέφεται πρὸς τὰ ἔξω, πρὸς τὸν συνάνθρωπο, ἀλλὰ πρὸς τὰ μέσα, τὸ ἐσωτερικό μας. «Ἡ βασιλεία (=ἡ ἄκτιστη Χάρη) τοῦ Θεοῦ βιάζεται καὶ οἱ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. 11,12). Σ᾿ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ἐντάσσεται καὶ ὁ περίεργος γιὰ πολλοὺς λόγος τοῦ Χριστοῦ: «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ τί θέλω, εἰ ἤδη ἀνήφθη» (Λουκ. 12, 49). Ὁ Χριστὸς γίνεται ἀφορμὴ νὰ χωρίζονται οἱ ἄνθρωποι ὄχι, ὅμως, ἐπιθετικά, ἀνάλογα μὲ τὴ στάση τους ἀπέναντί του (12, 51 ε.). Ἡ «βία» τοῦ Χριστοῦ ἀσκεῖται στὴν ἐπαναστατημένη καὶ διεστραμμένη φύση μας, στὴν τυραννικὴ δεσποτεία τῶν παραμορφωμένων ἐνστίκτων μας. Αὐτὸ ἀποδεικνύει ὅλη ἡ ἀσκητικονηπτικὴ πράξη τῆς Ὀρθοδοξίας. Μὲ τὸν αὐτοβιασμό του ὁ χριστιανὸς ἐλευθερώνεται καὶ ἀνοίγεται στὴ Θεία Χάρη. Διότι, ὅταν γίνει «ναὸς -κατοικητήριο- τοῦ Θεοῦ», τότε γίνεται καὶ συν-ἄνθρωπρς, «πλησίον» (Λουκ. 10,36 ἑ.).
(σ.σ. π. Γεώργιος Μεταλληνός - Ὀρθοδοξία καὶ φανατισμός, Πηγή: Ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος, 2004)
Η προσπάθεια αλλοιώσεως των Γραφών μιας θρησκείας και των χαρακτηριστικών του ή κάποιου θεού της για να προσαρμοστεί όπως βολεύει τα συμφέροντα κάποιων, είναι γνώριμη στην Σατανική Ορθοδοξία πολλά χρόνια τώρα. Τόσο στην περίπτωση του σατανισμού (π.χ. μας λένε να μην διαβάζουμε τη Βίβλο ή να μην πιστεύουμε τα όσα γράφει) για να παρουσιαστεί ο Σατανάς με διαφορετικό τρόπο (π.χ. με τα χαρακτηριστικά του Χριστού ή κάποιας παρόμοιας Ηλιακής Θεότητας σαν τον Μίθρα ας πούμε) από αυτόν που παρουσιάζεται στη Βίβλο με σκοπό να συνταιριάξει με την Μασονική Πανθρησκεία της Νέας Εποχής ταυτίζοντάς Τον, είτε με τον Βιβλικό Θεό που τον παρουσιάζει απρόσωπα ως Υπέρτατο Ον λόγου χάρη και άρα πάλι εκτός Βίβλου αθεϊστικά στην πραγματικότητα (σ.σ. δεν υπήρξε ποτέ θρησκεία παγκοσμίως που να μην προσωποποίησε τον όποιο θεό της δίνοντάς του συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ονόματα για να ξέρει έτσι ο πιστός της τι είναι αυτό που θέλει να επικαλεστεί τελετουργικά) είτε αθεϊστικά σαν να μην υπάρχει ως πραγματική οντότητα (βλέπε ψευδο-‘’Εκκλησία του Σατανά’’ του Λαβέι) ώστε να επιτευχθεί το ίδιο πάλι αποτέλεσμα από διαφορετικό δρόμο, όσο και στην περίπτωση του χριστιανισμού όμως που επιχειρήθηκε η ίδια πάλι θεολογική αλλαγή(!), είτε για να συνταιριάξει ο Χριστός με κάποια εθνικιστική ιδεολογία σαν της άλλοτε Ναζιστικής Γερμανίας που κατασκεύασε με νεοπαγανιστικό τρόπο κάποιον ‘’Θετικό’’(!) Χριστιανισμό αλλάζοντας μέχρι και το ‘’Πάτερ Ημών’’ για να αναφέρεται στο πρόσωπο του Χίτλερ (όπως θα δούμε παρακάτω) είτε για να συνταιριάξει με Μασονικό ή συγκριτικό θρησκευτικά τρόπο τον Χριστό με κάποιες άλλες θεότητες με σκοπό να γίνει αποδεκτή από όλους μια τέτοια Πανθρησκεία σε περίπτωση που καταφερθεί να υπάρξει ποτέ πολιτική παγκοσμιοποίηση (=Παγκόσμιο Κράτος). Ας θυμηθούμε κάποια παραδείγματα...
...και άλλες τέτοιες παλαβομάρες. Μια τέτοια για παράδειγμα είναι και αυτή που λέει ότι ο θεός Απόλλων είπε ‘’Χριστός εστίν εμός θεός’’. Όμως σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο οι αρχαίοι θεοί είναι δαίμονες και στις εικόνες η αγάλματα αυτών κατοικούν δαίμονες, άρα όταν μιλούν λοιπόν οι αρχαίοι θεοί μιλούν οι δαίμονες! Συνεπώς, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο και τους πατέρες του χριστιανισμού, στην περίπτωση του Απόλλωνα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μίλησε κάποιος δαίμονας που υποδύεται των Απόλλωνα και είπε ότι αναγνωρίζει τον Χριστό για θεό του! Αν τώρα δεχτούμε ότι ο ίδιος ο Απόλλωνας ήταν αυτός που μίλησε και παραδέχτηκε ότι αναγνωρίζει τον Χριστό για θεό του, τότε αυτομάτως αναιρείται και καταρρέει ολόκληρο το θεολογικό σύστημα του χριστιανισμού, αφού παραδέχεται ευθέως πως υπάρχουν και άλλοι “ζώντες” αλλά κατώτεροι θεοί του μοναδικού Τριαδικού Θεού! Κραυγαλέα αντίφαση λοιπόν.
‘’Όσο για τους πολλούς αναλυτές που υποστηρίζουν ότι ο Γιαχβέ δεν έχει καμία σχέση με τον δικό σας θεό θα σου πω ότι η εκκλησία σου και το δόγμα της πίστεως σου (το πιστεύω) αναφέρει ακριβώς το αντίθετο από τους πολλούς θολολόγους αναλυτές. Ο Πατήρ, ο Παντοκράτωρ, ο Ποιητής ουρανού και γης, ο Παλαιός των Ημερών, είναι ο ένας και ο αυτός Ιεχωβάς ή Γιαχβέ των Εβραίων. Τώρα αν αυτοί οι πολλοί αναλυτές έχουν διαφορετική άποψη μάλλον δεν γνωρίζουν ούτε το δόγμα της πίστεως τους ή τους πειράζει που προσκυνούν έναν τόσο μοχθηρό θεό όπως είναι ο Ιεχωβάς και ο υιός του ο αγαπητός… Το να μην σε νοιάζει το όνομα του θεού που λατρεύεις επειδή, ίσως, να μην ενδιαφέρει και τον θεό το όνομα με το οποίο τον λατρεύεις είναι αυταπάτη. Φυσικά και λατρεύεις έναν συγκεκριμένο θεό και όχι κάθε θεό. Φυσικά και σε ενδιαφέρει το όνομα του όταν απευθύνεσαι νοερά στο πρόσωπο του και ζητάς την βοήθεια του. Το να λες Ιησού σ΄αγαπώ , Απόλλωνα σ΄αγαπώ ή Αλλάχ σ΄αγαπώ με την λογική ότι αναφέρεσαι στον ίδιο θεό είναι λάθος. Οι θεοί αυτοπροσδιορίζονται πάντα με το όνομα τους και με το τι πρεσβεύουν. Για να επιτύχεις την “θέρμη” και την επικοινωνία με το θείο και αυτό να πληρώσει την καρδιά σου, το μυαλό σου (υποσυνείδητα) αναπαραγάγει την εικόνα του θείου που (επίσης υποσυνείδητα) έχεις προσδώσει σε αυτό εσύ ο ίδιος. Εάν προσπαθήσεις να επικοινωνήσεις με το θείο δίνοντας του την εικόνα π.χ του Άχουρα Μάζντα (του Ζωροαστρισμού), το σίγουρο είναι πως δεν θα καταφέρεις τίποτα απολύτως διότι το υποσυνείδητο σου θα αρνηθεί την επαφή και θα τον απορρίψει ως ξένο. Αυτό ισχύει και για όλους τους θεούς που υποσυνείδητα δεν αναγνωρίζεις ως αληθινούς. Ο εσωτερικός κόσμος μας λειτουργεί με διαφορετικούς κανόνες από αυτούς του συνειδητού και είναι γεμάτος δικλείδες’’
Είτε στη μια περίπτωση όμως είτε στην άλλη που αναφέρθηκαν και συνοπτικά με το παραπάνω υπενθυμισμένο απόσπασμα από φόρουμ συζητήσεων πάνω σε θεολογικά θέματα, το καταστροφικό και για τον σατανισμό συνεπακόλουθα αποτέλεσμα δεν αλλάζει, διότι κατόπιν αυτών των θρησκευτικών ‘’αλλαγών’’ ώστε να βολέψει το ιδεολογικό αφήγημα κάποιων, οδηγεί είτε στο να κατασκευαστεί ειδωλολατρικά θεός που δεν υπάρχει και έτσι να επικαλείται τελετουργικά κάποιο Είδωλο ή Σκεπτομορφή που κατασκεύασε με τη φαντασία του ο πιστός αντί τη θεότητα που απευθύνεται (και άρα δεν πρόκειται ποτέ να ‘’επικοινωνήσει’’ μαζί της όσες τελετουργίες και να κάνει) είτε να υπηρετήσει την Μασονική Πανθρησκεία με δυο τρόπους: Πρώτον, να δεχτεί να συνενωθεί με τις υπόλοιπες θρησκείες είτε για να αντιμετωπιστεί μια παγκόσμια απειλή σαν τη μουσουλμανική τρομοκρατία (βλ. επίθεση σε Δίδυμους Πύργους) που θυμηθήκαμε παραπάνω από εκείνα τα επιλεγμένα κείμενα για τον φανατισμό καταλήγοντας να πάρουμε σήμερα έναν διαφορετικό ‘’Χριστό’’ (σ.σ. λευκό, αμερικανό, ρατσιστή, ομοφοβικό, εθνικιστικό, πλούσιο, γεμάτος μίσος, χριστιανός) αντί τον πραγματικό κατά τας Γραφάς (σ.σ. μελαχρινό, εβραίο, μεσανατολίτη, παιδί πρόσφυγα, φτωχό, άστεγο, συνήγορο αγάπης του πλησίον) όπως πολύ εύστοχα κατέδειξε εκείνη η φωτογραφία που ακολούθησε είτε να δεχτεί να συνενωθεί γιατί υποτίθεται ότι και οι υπόλοιπες θρησκείες πιστεύουν τάχα μου σε ίδιο θεό, όταν αντιθέτως ο Σατανάς μας όμως αποτελεί εχθρό κάθε τέτοιου θεού σε όλες τις θρησκείες σαν προσωποποίηση του Κακού (π.χ. ως Τυφών εναντίον του Δία στην αρχαιοελληνική ενθυμούμενοι από το ‘’Επτά επί Θήβας’’ του Αισχύλου ότι: ‘’Πιστεύω αυτός που στην ασπίδα του κρατεί τον άγριο τον αντίμαχο του Δία το δαίμονα το γυιό της γης, εικόνα μισητή κι απ’ τους ανθρώπους κι απ’ τους πολύχρονους θεούς, εμπρός στις πύλες μας αυτές την κεφαλή του να σύντριψη’’), αλλά και όταν ο ίδιος ο Χριστός διευκρινίζει ότι μόνο μέσω εκείνου έρχεται η σωτηρία, αντί να πει διαμέσου κάθε θεού οποιασδήποτε θρησκείας: Ιω.14,6 Του λέγει ο Ιησούς· “εγώ είμαι ο ασφαλής δρόμος, που οδηγεί στον ουρανόν, εγώ είμαι η απόλυτος και καθαρά αλήθεια, που φωτίζει τον άνθρωπον δια την σωτηρίαν, εγώ είμαι η ζωή και ο χορηγός της αιωνίου ζωής δι' όλους τους πιστούς. Κανείς δε δεν ημπορεί να έλθη προς τον Πατέρα, δια να απολαύση την αιώνιον ζωήν, παρά μόνον δια μέσου εμού.
Ούτε μπορούμε, τέλος, να παραβλέψουμε κάποιες Γραφές για να αποδεχτούμε παρά μόνο αυτές που μας συμφέρουν, όπως για παράδειγμα να αφαιρέσουμε την Παλαιά Διαθήκη από τον χριστιανισμό για να τον κάνουμε τάχα μου πιο ‘’εθνικό’’ απομακρύνοντας τα εβραϊκά χαρακτηριστικά του για εθνικιστικούς ή ρατσιστικούς λόγους, όπως επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο γελοιωδώς από κάποιους ‘’Γερμανούς Χριστιανούς’’(!) στη Ναζιστική Γερμανία και προσπαθούν να το επαναλάβουν στις μέρες μας παρόμοιοι εθνικιστές, διότι πάλι ευνοούνται οι εβραιοσιωνιστές διαμέσου της Μασονικής Πανθρησκείας όπως θα θυμηθούμε παρακάτω, είτε το γνωρίζουν αυτό όσοι επιχειρούν κάτι τέτοιο είτε όχι, χωρίς να αλλάζει όμως και πάλι το τελικό αποτέλεσμα προς όφελος του εβραιοσιωνισμού! Κατά συνέπεια, δεν αλλάζουμε τις Γραφές, ούτε διαλέγουμε μόνο όποιες μας βολεύουν για να μην σκάβουμε τον λάκκο μας με τα ίδια μας τα χέρια, αλλά τις αποδεχόμαστε ως έχουν και αν κάποιοι θέλουν να εθνικοποιήσουν την κοινωνία όπως λένε αποβάλλοντας το εβραϊκό δηλητήριο λόγου χάρη, τότε απλά δεν αφήνουν να κάνει το κουμάντο στην κοινωνία η θρησκεία και για αυτό θα πρέπει να προτείνουν τον διαχωρισμό του κράτους από την εκκλησία της, αφήνοντας δηλαδή την πολιτεία να ορίζει τους νόμους και όχι η όποια θρησκεία που θα πρέπει να περιοριστεί παρά μόνο στα λατρευτικά της δρώμενα δίχως να εμπλέκεται στα κοινωνικά ζητήματα (π.χ. να μην μπορεί να εντάξει αλλόφυλους στον χριστιανισμό αν ισχύουν ρατσιστικοί νόμοι πολιτειακά που θα απαγορεύουν την ένταξή τους στην κοινωνία). Οτιδήποτε διαφορετικό λέγεται ή επιχειρείται με αλλαγή πάνω σε μια θρησκεία, ως εκ τούτου, μόνο εκ του πονηρού γίνεται και παρά μόνο ύποπτη ως προς το συμφέρον των εβραιοσιωνιστών μπορεί να εκληφθεί κάθε τέτοια προσπάθεια.
Να αποβληθεί η παλαιά διαθήκη από την θρησκεία των Ελλήνων (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 137, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)
Οι απαιτήσεις των σύγχρονων Ελλήνων Εθνικιστών και νεοπαγανιστών δεν διαφέρουν από τις απόψεις των Προτεσταντών «Γερμανοί Χριστιανοί» της Ναζιστικής Γερμανίας που ζητούσαν την αποκάθαρση του χριστιανικού δόγματος από τα εβραϊκά στοιχεία, με κύριο σημείο την κατάργηση της Παλαιάς Διαθήκης και οι οποίοι πίστευαν σε ένα Χριστό Λευκό Άριο που κατάγονταν από τον Καύκασο.
ΠΕΡΙ ΧΙΤΛΕΡ & ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
«Ο Χίτλερ είναι βαθιά θρησκευόμενος, αν και πλήρως αντι-χριστιανός· βλέπει τον Χριστιανισμό ως ένα σύμπτωμα παρακμής. Ακριβώς έτσι. Είναι ένας κλάδος της Εβραϊκής φυλής» Ημερολόγιο Γιόζεφ (Ιωσήφ) Γκέμπλες, (Joseph Goebbels), 28/12/1939
«Ο Χριστιανισμός είναι το πρωτότυπο του μπολσεβικισμού: η κίνηση των υπόδουλων μαζών από τους Εβραίους για το υπόσκαψα της κοινωνίας», Αδόλφος Χίτλερ 1941.
Η «Άγια Νύχτα» του Χίτλερ
Ήσυχη νύχτα! Άγια νύχτα!
Όλα είναι ήρεμα, και όλα φωτεινά
Μόνο ο καγκελάριος είναι απτόητος στην μάχη
Προσέχει την Γερμανία μέρα και νύχτα
Πάντοτε νοιάζεται για εμάς.
Ήσυχη νύχτα! Άγια νύχτα!
Όλα είναι ήρεμα, και όλα φωτεινά
Ο Αδόλφος Χίτλερ είναι ο πλούτος της Γερμανίας
μας φέρνει μεγαλείο, τύχη και υγεία
Ω δώστε μας στους Γερμανούς όλη την εξουσία!
Το «Πάτερ Ημών» του Χίτλερ
Αδόλφε Χίτλερ,
είσαι ο μεγάλος Φύρερ μας.
Το όνομά σου κάνει τους εχθρούς να τρέμουν.
Ελθέτω το Γ΄ Ράιχ σου,
γεννηθήτω το θέλημά σου επί της Γης.
Κάνε να ακούμε καθημερινά την φωνή σου
και διάταξέ μας με την ηγεσία σου,
και θα υπακούμε ως το τέλος ακόμη και με τις ζωές μας.
Σε τιμούμε.
Χάιλ Χίτλερ.
(σ.σ. από: http://www.apologitis.com/gr/ancient/nazi_pagan.htm)
»Oἱ Γερμανοί Χριστιανοί ἦταν μιά συγκρητιστική πολιτικοθρησκευτική κίνηση, μέ ἀντισημιτικό ρατσιστικό ὑπόβαθρο, καί πολιτικό προσανατολισμό. Ἡ «θεολογία» τους ἐπίσης ἦταν συγκρητιστική, μέ μείξη χριστιανικῶν καί ἀντιχριστιανικῶν στοιχεῖων, μέ ἀντισημιτική ἀφετηρία, καί μέ πολιτική προοπτική.
Ἀφοῦ ἀκρωτηρίασαν τό εὐαγγέλιο, δημιούργησαν ἕνα χριστιανισμό καρικατούρα ὑπηρέτη τῶν ἐθνικοσοσιαλιστικῶν ἀντιλήψεων τοῦ Χίτλερ. Πολέμιοι τῆς Π.Δ θά ἐκφράσουν τό μῖσος τους ἐναντίον της ποικιλοτρόπως. Ὅσους δέχονταν τήν Π.Δ, τήν ὁποία εἶχαν ἀπορρίψει, τούς θεωροῦσαν ἰουδαιοχριστιανούς, μή ἄριους, καί ἀπαγόρευαν τή συμμετοχή τους στόν κλῆρο καί ζητοῦσαν καί τόν ἀποκλεισμό τους ἀπό τήν ἐκκλησία» (σ.σ. Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ, Ορθόδοξος Τύπος, 18/11/2011)
«Από το έτος 1930 περίπου διάβαζα την Αγίαν Γραφήν εις την Εβραϊκήν γλώσσαν, όσον και εις την Ελληνικήν. Αφού όμως πέρασε καιρός και εν τω μεταξύ ανέλαβον και ως επίτροπος της Συναγωγής μας είχα την ευκαιρία να διαβάζω περισσότερον αυτή και να κατανοώ και περισσότερα. Εκεί πάντως που εδυσκολευόμην ήτο το πρόσωπον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εις το σημείον αυτό συναντούσα δυσκολίαν να διακρίνω εις τους προφήτας, τους ψαλμούς και την πεντάτευχον τον Μεσσίαν Ιησούν.
Πάντως πέρασαν αρκετά χρόνια, όπου τέλος ήλθε η τελευταία μας καταστροφή παρά των Γερμανών και αφού επήγα όμηρος εις την Γερμανίαν και επέστρεψα, ως φαίνεται είδεν ο Θεός την προσπάθειά μου εις την έρευναν των Αγίων Γραφών και εξαπέστειλεν και εις σε μένα το Πνεύμα του το Άγιον του συνιέναι τας Γραφάς. Και κατά το έτος 1952 μίαν των ημερών αυτού απεφάσισα να γίνω ως νήπιον εις τας φρένας μη παραδεχόμενος πλέον τας ψευδείς παραδόσεις των πατέρων ημών, και εδέχθην τον Ιησούν ως τον Μεσσίαν και Λυτρωτήν ανθρωπότητος ολοκλήρου και εμού, ως τον διέκρινα πλέον εις την Αγίαν Γραφήν, προερχόμενον εκ της οικογενείας του Δαυίδ και της ρίζης Ιεσσαί. (Α’ Βασ. 16, 2).
Εννόησα δε αυτό μόλις απέρριψα τας βλασφήμους παραδόσεις των πατέρων μας, δια των οποίων βλασφημούν την Θεομήτορα ως μίαν κοινήν γυναίκα (μη γένοιτο Κύριε!) ως και τον Σωτήρα μας Χριστόν ως νόθον, και διαστρέφοντα, δήθεν, τον Μωσαϊκόν Νόμον και τον τότε λαόν του Ισραήλ. Όταν λέγω απέρριψα τον Ραββινικόν αυτόν Νόμον, ως συνέταξαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι ως άλλοι Άνναι και Καϊάφα, και όλας τας συκοφαντίας κατ’ Αυτού ως ψευδείς και αντιθέτους των Αγίων Γραφών, τότε είδα φως και διέκρινα τον Ιησούν εις την Παλαιάν Διαθήκην.
Πάντως θα παραθέσω κατά σειράν εις την συνέχειαν τας περικοπάς της Αγίας Γραφής που με διεφώτισαν εις ανεύρεσιν του Μεσσίου Ιησού.
Το πρώτον εδάφιον της Γενέσεως του πρώτου κεφαλαίου όπου λέγει “Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην”. Αυτό εις την Εβραϊκήν το διαβάζουμε εμείς “Μπερεσίθ μπαρά έλωημ” δηλαδή “εις την αρχήν έπλασεν ο Θεός”. Η λέξις όμως “ελωήμ” είναι εις τον πληθυντικόν αριθμόν και εξηγείται “Θεοί”. Δεν γράφει “ελόα” ούτε “ελ” που είναι εις τον ενικόν αριθμόν ως ακούομεν τον Ιησούν εις την προσευχήν του εις τον Σταυρόν λέγοντα “Hλί ηλί, λαμά σαβαχθανί” (Ματθ. ΚΖ’ 46) τουτέστι, “Θεέ μου, Θεέ μου ινατί με εγκατέλειπες;” Ακούομεν και βλέπομεν ο Χριστός το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος να φωνάζει προς τον Πατέρα Του. (Εδώ θα μπορούσε ωστόσο να ειπωθεί ότι στο συγκεκριμένο χωρίο χρησιμοποιούταν πληθυντικός μεγαλειότητας σύμφωνα με κάποιους.)
Το 26ον εδάφιον του ίδιου κεφαλαίου της Γενέσεως όπου λέγει “Ναασέ αδάμ μπετσαλμενού” δηλαδή “Ποιήσομεν άνθρωπον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”. Εις αυτήν την περίπτωσιν διέκρινα την ύπαρξη δευτέρου προσώπου του υιού, προς τον οποίο ομιλεί ο Πατήρ του Σωτήρους Χριστού, την οποία πολύ σωστά έχει διατυπώσει το Σύμβολον της Πίστεως το «Πιστεύω» η Α’ Οικουμενική Σύνοδος εις το δεύτερον αυτής άρθρον δια των εξής: «..Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ του πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων». Εις το εδάφιον αυτό λοιπόν διέκρινα ότι οι χριστιανοί έχουν δίκαιον και ημείς πλάνην. Διότι εις ποίον ωμίλησεν ο Θεός πρωτού να πλάσει τον Αδάμ, εάν ο Χριστός ο Λόγος του Θεού, δεν υπήρχεν ως υποστηρίζουν;» (σ.σ. από Παύλου Φωτίου,
Τέως Ραβίνου της Ισραηλινής κοινότητος Άρτης)
ΕΡΩΤΗΣΗ: Η πολεμική Πάτερ Αρτέμιε, εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης από Νεοεποχίτες, Νεοειδωλολάτρες κ.λ.π., έχει τελευταία αυξηθεί και ενταθεί, θα έλεγα. Πού οφείλεται αυτό άραγε, Πάτερ Αρτέμιε;
ΠΑΤΗΡ ΑΡΤΕΜΙΟΣ: Λοιπόν, πρέπει πρώτα απ’ όλα να πούμε ότι η πολεμική αυτή δεν είναι σημερινή. Υπήρχε και παλαιότερα από τους Γνωστικούς, από τους Μανιχαίους και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν από αυτόν….Νομίζω στοιχεία και απ’ αυτά τα τρία έχουν όλοι οι Νεοεποχίτες, δεδομένου ότι υπάρχουν και ομάδες των Νεοεποχιτών που λέγονται και Νεογνωστικοί. Πρέπει να πούμε λοιπόν ότι σήμερα υπάρχει μια ενορχηστρωμένη πολεμική των Νεοεποχιτών εναντίον του Χριστιανισμού, εναντίον της διδασκαλίας των Θρησκευτικών και εντείνεται περισσότερο η προσπάθεια εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης.
Η πολεμική αυτή είναι διότι οι Νεοεποχίτες, και όλοι οι όμοιοί τους, θέλοντας να προτείνουν ένα νέο μοντέλο παγκοσμιοποίησης, οφείλουν να φέρουν ένα νέο μοντέλο πανθρησκείας. Αυτή η πανθρησκεία, η οποία διδάσκεται, δέχεται όλους τους θεούς, όλες τις δοξασίες, όλες τις πίστεις. Όταν λοιπόν η Εκκλησία διεκδικεί την μονοθεΐα, την αλήθεια και την Ορθοδοξία, αυτό πρέπει να εκλείψει. Κατά συνέπεια αυτό πρέπει να το συντρίψουν κατά τη γνώμη τους οι Δωδεκαθεϊστές και οι εχθροί της Εκκλησίας, και όλοι εκείνοι οι οποίοι την πολεμούν…
Στο Φάρο της Αλεξανδρείας οι Εβραίοι, από τον καιρό του Πτολεμαίου μέχρι και τα χρόνια του Χριστού, πανηγύριζαν την μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης, όπως λέει και ο Φίλων, γιατί έγινε γνωστός πλέον σε όλο τον κόσμο (στα Ελληνικά) ο Μονοθεϊσμός και έγινε εξελληνισμός της μονοθεΐας. Όμως έγινε «αποφράς ημέρα» για τους Εβραίους (η ημέρα αυτή της μετάφρασης) και οι Εβραίοι σήμερα καταριώνται την ημέρα αυτή, γιατί διαδόθηκε με την Παλαιά Διαθήκη το Ευαγγέλιο στα Ελληνικά, και έτσι πλέον κέρδισαν οι Χριστιανοί εις βάρος των Εβραίων. Οι Εβραίοι λοιπόν μισούν την μετάφραση των Εβδομήκοντα, προσπάθησαν να φτιάξουν νέες μεταφράσεις Ελληνικές, όπως του Θεοδοτίονος, του Συμμάχου και του Ακύλα, οι οποίες είχαν αρκετά λάθη και άλλαξαν πολλά Χριστολογικά χωρία…
Το αρχαιότερο κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης είναι σήμερα η μετάφραση των Εβδομήκοντα, γραμμένο στα Ελληνικά. Έχει χαθεί η συμφωνική γραφή. Αφ’ ής στιγμής μεταφράστηκε στα Ελληνικά, έγινε κτήμα ημών των Χριστιανών, ημών των Ελλήνων, έγινε δική μας παράδοση. Όταν λοιπόν οι Δωδεκαθεϊστές πολεμούν την Παλαιά Διαθήκη, στην ουσία παίζουν το παιχνίδι των Εβραίων απ’ την άλλη μεριά. Θέλουν και αυτοί την διάσπαση της παραδόσεώς μας, θέλουν να απεμπολήσουμε την Παλαιά Διαθήκη, όπως το θέλουνε και οι Εβραίοι, άρα λοιπόν δεν δικαιολογούνται ως αντισημίτες, γιατί στην ουσία και στο βάθος συμπλέουν με τους Εβραίους. Και μάλιστα επικαλούνται και τον Ιουλιανό, ο οποίος ευνόησε και τους Εβραίους.
(από τη συνέντευξη του Μιχάλη Μανωλόπουλου στον σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος από τον ιερομόναχο της Μονής Γρηγορίου, π. Αρτέμιο Γρηγοριάτη)
Πέραν τοῦ θέματος τοῦ σιωνισμοῦ ἡ ἴδια Παλαιά Διαθήκη, ὀρθῶς ἑρμηνευόμενη, εἶναι ἐναντίον τοῦ σημερινοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, καί ὡς παν-σιωνισμοῦ καί ὡς θρησκείας. Διότι ἡ Παλαιά Διαθήκη διακηρύσσει ὅτι ὁ Μωσαϊκός Νόμος ἔχει ἡμερομηνία λήξεως, καί ὅτι θά καταργηθεῖ ἀπό τόν Μεσσία (Δευτερονόμιον 18,15.16), μέ νέα Διαθήκη (Ἱερεμίας 38, 31-36), ὄχι ἀπό τό Σινᾶ, ἀλλά τήν Ἱερουσαλήμ (Ἠσαΐας 2,3), μέ νέα παγκόσμια Θυσία (Μαλαχίας 1,11), καί ἐξάπλωση στά ἔθνη χωρίς διάκριση (Γένεσις 17,5 καί Ὡσηέ 2,25), τά ὁποῖα ὅλα ἐκπληρώθηκαν. Τά ἱερότερα, εὐφυέστερα καί πιό προβεβλημένα πρόσωπα τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ ἐγνώριζαν αὐτήν τήν ἀναμενόμενη (ὡς προφητευμένη) κοσμογονική ἀλλαγή καί ἀποδέχτηκαν τόν Χριστό (Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, Γαμαλιήλ ὁ Νομοδιδάσκαλος, Συμεών ὁ Θεοδόχος, Σαῦλος ὁ ἐπικληθείς Παῦλος καί χιλιάδες ἄλλοι). Κανείς ἀπό αὐτούς τούς πνευματικούς Προπάτορες τῶν Χριστιανῶν δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ σιωνιστής, διότι ὅλοι τους, ὡς Χριστιανοί, ἀπέρριψαν βασικές ἀρχές τοῦ ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ σιωνισμοῦ, ὅτι δηλαδή δῆθεν ὁ Μεσσίας δέν ἦλθε (καί συνεπῶς τόν ἀναμένουν ἀκόμη), ὅτι ὁ Θεός πρέπει νά λατρεύεται μόνο στό Ναό τοῦ Σολομῶντος (καί συνεπῶς ὁ ναός αὐτός πρέπει νά ξανακτισθεῖ), ὅτι ὁ Μωσαϊκός Νόμος θά μείνει εἰς τόν αἰῶνα καί ὅτι οἱ Ἑβραῖοι θά εἶναι πάντοτε ὁ έκλεκτός λαός τοῦ Θεοῦ, λόγῳ ἐθνοφυλετικῶν κριτηρίων τοῦ Γιαχβέ. Πῶς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εὐνοεῖ τόν Σιωνισμό καί τόν Ἰουδαϊσμό, ἀγαπητέ φίλε, ἀφοῦ ἀπορρίπτει ὅλα τά παραπάνω στοιχεῖα; Δέν γνωρίζουν οἱ διαστροφεῖς τῆς ἱστορίας καί τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅτι ἡ ἀντι-ιουδαϊκή γραμματεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐξ ἀρχαιότητος τεράστια;…Ἡ Ἐκκλησία δεχόμενη τήν Παλαιά Διαθήκη ὡς θεόπνευστη, καί καταδικάζοντας ἀπό τήν ἀρχαιότητα ὡς αἱρετικούς «ἀντι-νομιστές» ὅσους δέν δέχονται τή θεοπνευστία τοῦ Νόμου καί τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, διευκρίνισε ὅτι δέχεται τήν Παλαιά Διαθήκη μέ συγκεκριμένες προϋποθέσεις, δηλαδή ἑρμηνευόμενη ἐν Χριστῷ, ὄχι ἐθνοφυλετικῶς – δηλ. ὄχι μέ αἰώνια ὑπεροχή τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ – καί καταργώντας τις νομικές διατάξεις, τίς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία ἑρμηνεύει καί δέχεται συμβολικῶς, καί δεχόμενη ὅτι τό πνεῦμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν ἀναγκαστικῶς αὐστηρό, λόγῳ νηπιότητος τῶν ἀνθρώπων («οὔπω γάρ ἦν πνεῦμα ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη» Κατά Ἰωάννην 7, 39) ἐνῷ τώρα ἄλλαξε, ὄχι ἐπειδή εἶναι ἄλλου Θεοῦ Διαθήκη, ἀλλά ἐπειδή ἄλλαξαν ἐν Χριστῷ οἱ πνευματικές προϋποθέσεις τῆς ἀνθρωπότητος (βλ. τήν ἐπιτίμηση τοῦ Χριστοῦ γιά νά μή ἐφαρμοσθεῖ τό παράδειγμα τοῦ Προφήτη Ἠλία: «οὐκ οἴδατε οἵου Πνεύματός ἐστε ὑμεῖς» Κατά Λουκᾶν 9, 55 ἐνῷ παραλλήλως ὁ Χριστός δέχεται τόν Ἠλία ὡς Προφήτη, Κατὰ Λουκᾶν 4, 25.26). Πῶς μποροῦμε νά ἀποδεχθοῦμε τήν Καινή Διαθήκη καί νά ἀπορρίψουμε τήν Παλαιά, ὅταν ἡ πρώτη (ἡ Καινή) ὑποστηρίζει ἀπόλυτα τό κῦρος τῆς δεύτερης; Δέν εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ὅτι «ἡ σωτηρία [δηλαδὴ ὁ Ἴδιος] ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστίν;» (Κατά Ἰωάννην 4, 22), καί ὅτι δέν ἦλθε γιά νά καταργήσει τόν Νόμο καί τούς Προφῆτες, ἀλλά νά τούς ἐκπληρώσει, καί ὅτι «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται» (Κατά Ματθαῖον 5,17.18) λόγοι πού ἀποκλείουν κάθε ὑποψία λάθους στήν Παλαιά Διαθήκη; Ἡ Ἐκκλησία προτοῦ δημιουργηθεῖ ἡ Καινή Διαθήκη μέ τή συγγραφή καί συνένωση τῶν Εὐαγγελίων, τῶν Ἐπιστολῶν κ.λπ., εἶχε τήν Παλαιά Διαθήκη ὡς μοναδική Ἁγία Γραφή καί ἀνάγνωσμα. Παρά ταῦτα, δέν ἀπορροφήθηκε ἤ συμμάχησε μέ τόν (ἀντί-Χριστο) Ἰουδαϊσμό, γι’ αὐτό καί καταδιώχθηκε ἀπηνῶς, σέ σημεῖο πού νά ἀναφέρουν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί περί τῶν Ἰουδαίων, ὅτι εἶναι οἱ Ἰουδαῖοι πού «ἀπέκτειναν τόν Κύριον Ἰησοῦν καί τούς δικούς τους Προφῆτες καί ἐμᾶς μᾶς κατεδίωξαν καί στό Θεό δέν ἀρέσουν καί εἶναι ἐνάντιοι σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί μᾶς παρεμποδίζουν νά μιλήσουμε στά ἔθνη γιά νά σωθοῦν καί ἔτσι πάντοτε γεμίζουν τό μέτρο τῶν ἁμαρτιῶν τους• ἀλλά ἔφθασε ἐπάνω τους ἡ ὀργή» Α΄ Θεσσαλονικεῖς 2, 15.16. Ἦταν δυνατόν ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία σέ τέτοιες καταστάσεις ἀντιπαραθέσεως νά υἱοθετήσει τήν Παλαιά Διαθήκη, ἄν πίστευε ὅτι ἡ Π.Δ. προωθεῖ ἕναν (ἀντί-Χριστο) Ἰουδαϊσμό καί παν-σιωνισμό;…Πιθανὴ ἄρνηση τῆς ἀξίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας, ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα στά ἑξῆς ὀλέθρια ὀλισθήματα: Ἄρνηση τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τοῦ ἀλαθήτου τῆς Ἐκκλησίας. Ἐφ’ ὅσον στήν ἴδια τήν Καινή Διαθήκη ὁ Κύριος καί οἱ μαθητές Του ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ διάδοχοί τους ἀποδέχονται τήν θεοπνευστία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, χωρίς οὐδεμία ὑποψία μερικῆς, τμηματικῆς ἀπόρριψης τῆς Π.Δ., τότε ἄρνηση τῆς ἀξίας τῆς Π.Δ., ὁδηγεῖ σέ ἀμφισβήτηση καί ἄρνηση καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὅπως καί ὅλης τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας, ὅπου γίνονται παντοῦ ἀναφορές στά γεγονότα καί τίς διδαχές τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐν συνόλῳ. Ἄγνοια τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ἡ ἀμφισβήτηση τῆς θεοπνευστίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀποσυνδέει τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό ἀπό τό νόημα τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του, πού ἦταν ἡ σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος, καί δημιουργεῖ σύγχυση γιά τό ποιοί εἴμαστε, πῶς ἤμασταν προπτωτικῶς, καί ποῦ κατευθυνόμαστε, διότι δημιουργεῖ «κενά» στήν κατανόηση τῆς εὐαγγελικῆς ἱστορίας καί τῆς σημασίας τῆς θείας Οἱκονομίας. Ἄν ἀρνηθοῦμε τήν Παλαιά Διαθήκη, σαφῶς κάποιοι θά ἀναζητήσουν τήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ (τό σχέδιο τῆς σωτηρίας μας), στόν σύγχρονο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐθνισμό καί στή φρικτή εἰδωλολατρία. Ὁ Χριστιανισμός θά θεωρεῖται καινοτομία. Ἄν ἀποσυνδεθεῖ ὁ Χριστιανισμός ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, τότε θεωρεῖται ἕνα καινούργιο, νεωτερικό «σύστημα», μιά ἀκόμη «αἱρετική» καί μονομερής ἑρμηνεία τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ (ὅπως οἱ Σαμαρεῖτες, πού ἐπίσης δέχθηκαν τμηματικά τήν Παλαιά Διαθήκη), ἡ ὁποία θά φαίνεται ἄσχετη μέ τή σύνολη οἰκονομία τοῦ Θεοῦ στήν ἀνθρώπινη ἱστορία, ἕνα ἀκόμη παροδικό φαινόμενο, καί θά παρουσιάζεται νά ἀρνεῖται τήν ἀπ’ ἀρχῆς μέριμνα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο. Παρερμηνεία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἄρνηση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί, κατά συνέπεια, καί τῆς χριστοκεντρικῆς κατανοήσεώς της, ἀνοίγει τόν δρόμο στό νά κατανοεῖται καί νά περιβάλλεται τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ (ἀπογυμνωμένο ἔτσι ἀπό τήν προφητική περί Αὐτοῦ διδασκαλία) ἀπό διάφορες ποικίλες αἱρετικές καί ἄλλες ὁμάδες (νεο-γνωστικές, οὐφολογικές, θεοσοφιστικές, παγανιστικές) μέ τίς πιό παράδοξες θεωρίες καί πλάνες (π.χ. μαθητεία στό … Θιβέτ !). Παράδοση τῆς προφητικῆς σκυτάλης στόν Ἰουδαϊσμό. Τέλος, ἡ χειρότερη συνέπεια τῆς ἀπορρίψεως τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καί τῆς ἀποσυνδέσεώς της ἀπό τό θεῖο Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ «ἐπί πάντων Θεοῦ», εἶναι ὅτι ἀνοίγει τόν δρόμο στό νά ἑρμηνευθοῦν οἱ προφητεῖες μέ κέντρο ὄχι τόν ἐλθόντα Μεσσία Ἰησοῦ ἀπό τή Ναζαρέτ, Χριστοκεντρικῶς, ἀλλά μέ βάση τόν ἀναμενόμενο Μεσσία τῶν Ἰουδαίων, καί νά στηριχθεῖ πλήρως ὁ νέος μεσσιανισμός πού θέλει νά ὁδηγήσει στήν κατάργηση τοῦ Χριστιανισμοῦ καί στήν ἀντίληψη ὅτι ὁ Ἰησοῦς δέν ἦταν ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, ἀλλά περιμένουμε τόν ἑπόμενο … Ἀντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντικό λάθος εἶναι αὐτό, τήν ἴδια στιγμή πού οἱ παλαιο-διαθηκικές προφητεῖες καθορίζουν μέχρι καί τά ἀκριβῆ ἔτη τῆς δράσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; (ἡ προφητεία τοῦ Δανιήλ (κεφ. 9,22-30) τῶν 70 ἑβδομάδων, δηλ. 490 ἐτῶν, προερχόμενη ἀπὸ τὸ ἔτος 538 π.Χ., διαγράφει τά γεγονότα ἀπὸ τό ἔτος 450 π.Χ. μέχρι τήν ὁλοκλήρωση τοῦ μεσσιακοῦ ἔργου• αὐτή ἐκπληρώνεται μόνο στόν Ἰησοῦ Χριστό)…(σ.σ. Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου: Απάντηση σε μομφές σχετικώς με τον Χριστιανισμό και τη σχέση του με τον Ελληνισμό, την Παλαιά Διαθήκη και τον Σιωνισμό)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ: Κατ’ επέκταση τώρα του παραπάνω συλλογισμού, αν θεωρηθεί έτσι λανθασμένα κατά τας Γραφάς ότι ο Μεσσίας των εβραιωσιωνιστών δεν ήταν ο Χριστός, τότε με παμπόνηρο τρόπο κάποια όργανά του μπορεί να τον παρουσιάσουν ως ‘’Αντίχριστο’’ σε σατανιστές για να πάρουν και εκείνους με το μέρος τους μιλώντας για Μεσσία της Νέας Εποχής ή παγκοσμιοποίησης! Για αυτό και η Σατανική Ορθοδοξία δημοσιεύει χρόνια τώρα τέτοια Ορθόδοξα Χριστιανικά άρθρα που αποδεικνύουν το αντίθετο, πάντα κατά τας Γραφάς, έτσι ώστε να καταδειχθεί γιατί ο σατανισμός είναι και αντι-εβραϊκός πέρα από αντι-χριστιανικός, για να μην παρασύρονται συνεπακόλουθα σατανιστές στον εβραιοσιωνισμό και την παγκοσμιοποίησή του πιστεύοντας ότι υπηρετούν Σατανά και Αντίχριστο εκεί πέρα. Συνεπώς και για ευνόητους λόγους, αποδεικνύουμε για μία ακόμη φορά ότι τα σατανικά τελετουργικά δεν φτάνουν από μόνα τους για να παραμείνει κάποιος σατανιστής, για τον ίδιο λόγο που δεν παραμένει κάποιος χριστιανός όταν υπηρετεί αντιχριστιανικά τον Χριστό (σ.σ. που μας τον θέλει και Άριο από τον Καύκασο!!!) όσο και να προσεύχεται σε εκείνον! Και ο νοών νοείτω…