- Την 1 Μαΐου του 1776 ο Αδάμ Βάισχαουπτ φτιάχνει μια μασονική οργάνωση που ονομάζεται Τάγμα των Ιλλουμινάτι. Οι στόχοι του είναι οι εξής:
1) Κατάργηση όλων των απεσταλμένων των κυβερνήσεων
2) Η κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας (σ.σ. μιλάμε για πολύ ‘’καπιταλισμό’’!!!)
3) Κατάργηση των φόρων κληρονομιάς
4) Κατάργηση του πατριωτισμού
5) Κατάργηση της οικογένειας
6) Κατάργηση της θρησκείας
7) Δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης
“I am sure that, on the one hand, the Rothschilds appreciate the merits of Marx, and that on the other hand, Marx feels an instinctive inclination and a great respect for the Rothschilds. This may seem strange. What could there be in common between communism and high finance? Ho ho! The communism of Marx seeks a strong state centralization, and where this exists, there the parasitic Jewish nation [“ la nation parasite des Juifs”] — which speculates upon the labour of people – will always find the means for its existence…” – Bakunin, “ Rapports Personnels avec Marx ” in Oeuvres Completes, vol. 2, p. 125 (σ.σ. από τον αναρχικό Μπακούνιν: ‘’Είμαι βέβαιος ότι, από την μία πλευρά, η οικογένεια Ρότσιλντ εκτιμά την αξία του Μαρξ, και από την άλλη πλευρά, ο Μαρξ αισθάνεται μια ενστικτώδη συμπάθεια και τρέφει έναν μεγάλο σεβασμό για την οικογένεια Ρότσιλντ. Αυτό ίσως φαίνεται περίεργο. Τι κοινό θα μπορούσε να υπάρχει μεταξύ του κομμουνισμού και της υψηλής διαχείρισης χρημάτων; Ω! ω! Ο κομμουνισμός του Μαρξ ζητά ένα ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος και όπου αυτό υφίσταται, πρέπει αναπόφευκτα να υπάρχει μια κεντρική κρατική τράπεζα, και όταν αυτό υφίσταται, εκεί το παρασιτικό Εβραϊκό Έθνος, το οποίο κερδοσκοπεί πάνω στο μόχθο του λαού, θα βρίσκει πάντοτε τα μέσα για την ύπαρξη του’’)
Αφού θυμηθήκαμε πιο πάνω την ιστορική ταύτιση της Μασονικής παγκοσμιοποίησης με τον κομμουνισμό, σύμφωνα με τα σχέδια του ίδιου του ιδρυτή των Ιλλουμινάτι της (όπως θα διαβάστε λεπτομερέστερα στο βιβλίο που δίνουμε) και την διαπίστωση που έκανε στην εποχή του ο αναρχικός Μπακούνιν (και κανένας καπιταλιστής τάχα μου για αντικομμουνιστική προπαγάνδα εναντίον των εργατών κ.λ.π.), λογικό και επόμενο έπειτα να μην γιορτάζουμε ποτέ πρωτομαγιά εμείς εδώ πέρα, τόσο γιατί με την ιλλουμινατική και κομμουνιστική τα μετέπειτα χρόνια κατάργηση της θρησκείας (για άθρησκο ‘’χριστιανισμό’’ στην πρώτη περίπτωση και για αθεϊστικό υλισμό στη δεύτερη) μιλάμε αυτομάτως και για κατάργηση της σατανικής μας, όσο και γιατί μέσα σε ένα κομμουνιστικό καθεστώς με σοσιαλιστική ας πούμε κυβέρνηση (είτε τοπικά σαν την Βενεζουέλα που θα δούμε εν συνεχεία είτε με παγκόσμια τέτοια διακυβέρνηση) αφαιρείται από εμάς κάθε δικαίωμα ελευθερίας για να ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε στον τόπο μας (άρα να γίνουν και σατανιστές όσοι το επιθυμούν) δίχως να πάρουμε έγκριση ή άδεια από κάποιον κυβερνώντα για αυτό. Και για να επιτευχθεί ένας τέτοιος σχεδιασμός χωρίς αντιστάσεις από την πλειοψηφία του κόσμου, υποχρεωτικά θα πρέπει τότε αυτή να εξαπατηθεί και να παραπλανηθεί προηγουμένως. Για παράδειγμα, θα πρέπει να διαδίδεται συνεχώς ότι ο καπιταλισμός δήθεν ευθύνεται για την οικονομική δυστυχία του περισσότερου κόσμου και ότι η παγκοσμιοποίηση είναι τάχα μου φιλελεύθερη οικονομικά. Ταυτόχρονα, να προπαγανδίζεται ότι οι λαοί δεν μπορούν να κυβερνηθούν από μόνοι τους και ότι πάντα χρειάζονται κάποιοι ‘’ειδικοί’’ που ξέρουν καλύτερα(!) από εμάς τους ίδιους πώς να μας εξουσιάσουν για το καλό μας! Το τελικό διακύβευμα για να μην το κουράζουμε περισσότερο, είναι να αφήσουμε να καθορίζει τη ζωή μας μια ολιγαρχία ατόμων (σαν κάθε χιμπατζή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στην περίπτωση του Κορωνοϊού ετούτη την εποχή) που ουδέποτε ψηφίσαμε ή της δώσαμε άδεια ώστε να το κάνει αυτό για λογαριασμό μας δίχως να μας ρωτάει αν συναινούμε σε μια απόφασή της ή όχι.
Στην περίπτωση της πρωτομαγιάς των εργατών τώρα που εξετάζουμε στο παρόν άρθρο, ισχύει ακριβώς το ίδιο πράγμα από την ανάποδη όμως, δηλαδή από τη βάση της σοσιαλιστικής Πυραμίδας αυτή τη φορά όπως τη θυμηθήκαμε ξανά φωτογραφικά παραπάνω. Πιο συγκεκριμένα, η τυφλή υπακοή μας σε μια δικτατορία των εργατών όπου πάλι μια ολιγαρχία της θα καθορίζει τις ζωές μας χωρίς να μας ρωτήσει και πάλι. Για παράδειγμα, η υποχρέωση να εργαζόμαστε οκτάωρο όπως ζητούσε εκείνη την εποχή που θα δούμε (παρόλο που στην σημερινή μια 4ωρη με μισθό 8ωρης είναι υπέρ αρκετή χάρης τη διαθέσιμη τεχνολογία και ρομποτική που έχουμε στα χέρια μας), καταπιέζει και βλάπτει τόσο τους εργοδότες όσο και τους ίδιους τους εργαζόμενους. Καταρχάς, σε μια ελεύθερη κοινωνία και αγορά χωρίς καμιά κυβερνητική παρέμβαση στην οικονομία για να την καθορίζουν οι κυβερνώντες (κομμουνιστές, παγκοσμιοποιητές κ.α.) όπως εκείνοι θέλουν, κανένας καπιταλιστής εργοδότης δεν παίρνει με το ζόρι κάποιον στη δουλειά του, αλλά αποφασίζει ο ίδιος ο εργαζόμενος ελεύθερα για το αν θα θελήσει να εργαστεί στην επιχείρησή του ή όχι, βάσει μισθού που θα παίρνει, συνθηκών εργασίας που θα έχει κ.λ.π. Αν για παράδειγμα αποφασίσουν όλοι οι εργοδότες στην Ελλάδα, βάσει σημερινού κόστους διαβίωσης στη χώρα αυτή, να απασχολούν 12 ώρες την ημέρα τον εργαζόμενο δίνοντας του μισθό μόλις 200 ευρώ το μήνα ας πούμε για να τον εκμεταλλευτούν, τότε κανένας εργαζόμενος δεν θα έχει όφελος να πάει να δουλέψει εκεί. Τόσο από άποψη χρημάτων που δεν θα του φτάνουν ούτε για φαγητό, όσο και από άποψη ελεύθερου χρόνου για να ζήσει σαν άνθρωπος. Κατά συνέπεια και δίχως να αναφέρουμε παράνομες δραστηριότητες, είτε θα κάνει δική του δουλειά για να βγάζει περισσότερα χρήματα και να κανονίζει εκείνος τον ελεύθερο χρόνο του είτε θα μεταναστεύσει σε άλλη χώρα για καλύτερη εργασία σε μισθολογικό και ωριαίο επίπεδο, με αποτέλεσμα όλοι εκείνοι οι εκμεταλλευτές εργοδότες να μην μπορούν να παράγουν αυτά που θέλουν λόγω έλλειψης εργατικού προσωπικού και έτσι θα καταστραφούν και εκείνοι. Τους συμφέρει κάτι τέτοιο από άποψη καπιταλιστικού κέρδους; Ασφαλώς και όχι αν δεν θέλουν να μείνουν και οι ίδιοι άνεργοι!
Αλλά και αξιοκρατικά να το δούμε το θέμα, για να πούμε ότι θεσπίζουμε υποχρεωτικό οκτάωρο εργασίας για όλους δίνοντάς τους ίδιο μισθό, όπως ζητάνε οι κομμουνιστές, κάτι τέτοιο θα γινότανε αδιαμαρτύρητα αποδεκτό από όλους μόνο στην περίπτωση που όλοι οι εργαζόμενοι της κοινωνίας θα έκαναν την ίδια εργασία και θα είχαν τις ίδιες μεταξύ τους δυνατότητες. Στην πραγματικότητα όμως και όχι στις κομμουνιστικές φαντασιώσεις, δεν ισχύει κάτι τέτοιο, διότι αν πούμε για παράδειγμα ότι δίνουμε 1000 ευρώ το μήνα μισθό σε όλους τους εργαζόμενους, είτε δουλεύει κάποιος οκτώ ώρες σε χωράφι είτε φυλάσσει σαν θυρωρός μια οικοδομή καθισμένος σε μια καρέκλα, είμαστε σίγουροι πως κανένας δεν θα πήγαινε στο χωράφι! Ούτε ότι θα μπορούσε να δώσει 1000 ευρώ μισθό το μήνα κάποιος περιπτεράς σε εργαζόμενό του όπως θα μπορούσε να δώσει κάποιο εργοστάσιο που βγάζει εκατομμύρια ευρώ καθημερινά. Και σίγουρα δεν μπορούνε όλοι οι εργαζόμενοι να βγάλουνε οκτάωρη δουλειά σε χωράφι από άποψη σωματικής αντοχής και διάπλασης του καθενός, όσο υψηλό μισθό και να παίρνανε, για τον ίδιο λόγο που δεν μπορούν να γίνουν όλοι ποιητές! Σε μια κομμουνιστική κοινωνία αντιθέτως όπου όλοι θεωρούνται ίσοι κάτω από τους κυβερνώντες (βλέπε την Πυραμίδα που δείξαμε φωτογραφικά στην εισαγωγή του παρόντος άρθρου), δεν λαμβάνονται υπόψη όλες αυτές οι παράμετροι, ακριβώς επειδή οι σοσιαλιστές κυβερνώντες δεν μπορούν επίσης να ξέρουν τις δυνατότητες ή τα προσόντα κάθε εργαζομένου για να τον τοποθετήσουν σε μια δουλειά δίχως να τον ρωτήσουν (αν θέλει κιόλας να την κάνει), ούτε μπορούν να γνωρίζουν σε μια γειτονιά πως λειτουργεί μια αγορά για να καθορίσουν και τον μισθό που θα δίνεται, δηλαδή τι σκέφτεται να παράγει κάποιος επιχειρηματίας και τι σκέφτεται να αγοράσει ο καταναλωτής, με αποτέλεσμα να δυσαρεστήσει ή καταστρέψει και τις δυο πλευρές εφ’ όσον η συναλλαγή αυτή θα καθορισθεί με τον τρόπο που σκέφτεται ο κυβερνώντας!
Φανταστείτε παραδειγματικά αυτόν τον κομμουνιστικό ‘’παράδεισο’’ σαν ένα στρατόπεδο (για όσους έχετε πάει φαντάροι) που λειτουργεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, όταν σας βάζουν να κάνετε δουλειές είτε τις θέλετε είτε όχι, χωρίς να έχετε κάποιο κέρδος ή παίρνοντας ίδιο μισθό κάθε μήνα. Το αποτέλεσμα είναι τελείως αντιπαραγωγικό, αφού είτε δουλέψει κάποιος ορεξάτα είτε βαριεστημένα θα αμειφθεί το ίδιο και σκεφτείτε συνεπακόλουθα τι έχει να συμβεί σε μια ολόκληρη κοινωνία απ’ όσους θα περιμένουν να παραχθεί φαγητό για να ταϊστούν, άρα θα πρέπει να υπάρχει πάντα κάποιος με το μαστίγιο που λένε πάνω από το κεφάλι του καθενός, για να σας αναγκάζει να κάνετε δουλειές ή αγγαρείες χωρίς να σας ρωτήσει αν τις θέλετε ή ποιες θέλετε να κάνετε βάσει δυνατοτήτων σας παίρνοντας ίδιο μισθό για όλες και μια τέτοια κοινωνία παρουσιάζεται ως ‘’παράδεισος’’ από κομμουνιστές ή ‘’Χρυσή Εποχή’’ από παγκοσμιοποιητές. Ε, μην αναρωτιέστε μετά, κατά το παράδειγμα του στρατοπέδου που δόθηκε, γιατί όλοι οι φαντάροι χαίρονται όταν τελειώνει η στρατιωτική τους θητεία αντί να κλαίνε ζητώντας περισσότερη και γιατί σε κάθε τέτοια δημόσια υπηρεσία που προσφέρει ίδιο μισθό σε όλους ανεξαρτήτως πόσο θα δουλέψει κανείς, κάποιοι δουλεύουν περισσότερο από κάποιους άλλους και πάντα οι ίδιοι βγάζουν όλη τη δουλειά είτε επειδή έχουν περισσότερο φιλότιμο από κάποιους άλλους είτε επειδή δεν έχουν τα ίδια ‘’κονέ’’ (ή πολιτικό ‘’μέσο’’) με την κυβέρνηση όπως κάποιοι άλλοι για να λουφάρουν και εκείνοι! Να γιατί δεν θέλουν να ακούνε για καπιταλισμό και ελεύθερη αγορά όλοι αυτοί οι κομμουνιστές και οι παγκοσμιοποιητές, ούτε να θεωρήσουμε τον Μέγα Αλέξανδρο λόγου χάρη ως εθνικιστή που νοιαζότανε για την πατρίδα του επειδή το βασίλειό του δεν ήταν σοσιαλιστικό κράτος (για όσους κουτοπόνηρους συνδέουν τον εθνικισμό παρά μόνο με σοσιαλισμό και πάλι), αφού μόνο μέσα από ένα τέτοιο σοσιαλιστικό σύστημα μπορούν να μας έχουν όλους ελεγχόμενους ή μαντρωμένους με το μαστίγιο απειλητικά και απόλυτα εξαρτημένους οικονομικά από το κράτος τους για να υπακούνε άπαντες στα θέλω των κυβερνώντων του. Τα υπόλοιπα παρακάτω…
Μια τυπική εικόνα της «εργατικής» πρωτομαγιάς. Εδώ από το Λονδίνο. Στο φόντο η εικόνα του αρχισυμμορίτη Στάλιν-Τζουγκασβίλι.
Η «εργατική» Πρωτομαγιά είναι βιτρίνα της ίδρυσης των Ιλλουμινάτι
Από το 1890, η 1η Μαΐου, η ημερομηνία κατά την οποία οι Illuminati (Πεφωτισμένοι) ιδρύθηκαν, είναι επίσης η ημερομηνία που οι κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές σε όλο τον κόσμο γιορτάζουν κάτω από την κόκκινη σημαία των Ρότσιλντ (Rothschild), η οποία συμβολίζει τη διαρκή επανάσταση, σύμφωνα με τον Moses Hess (Μωϋσή Χες).
Φυσικά, θα ήταν επιθυμητό να βρεθεί μια πιο «προλεταριακή» αιτία για να γιορτάσουν την ημέρα ίδρυσης. Για το λόγο αυτό μια πρόκληση σκηνοθετήθηκε στο Σικάγο το 1886, για την 110η επέτειο των Illuminati. Υπήρξε η ελπίδα ότι μια σοβαρή σύγκρουση με την αστυνομία θα λάμβανε χώρα, έτσι ώστε να υπάρξουν λίγοι μάρτυρες την μνήμη των οποίων θα μπορούσαν να γιορτάσουν. Η προσπάθεια απέτυχε, όμως.
Μόνο την 3η Μαΐου η αστυνομία άνοιξε πυρ σε μια ομάδα εργαζομένων που επιτίθονταν σε κάποιους απεργοσπάστες. Ένας εργαζόμενος σκοτώθηκε αμέσως, ενώ άλλος ένας πέθανε τρεις μέρες αργότερα στο νοσοκομείο. Είχαν τους μάρτυρες τους, αλλά ήταν σε λάθος μέρα!
Ο υποκινητής ήταν ένας Εβραίος Illuminatus και εκατομμυριούχος, ο Σάμιουελ Γκόμπερς (Samuel Gompers), ο οποίος είχε μεταναστεύσει από την Αγγλία και είχε γίνει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Συνδικάτων. Ο Γκόμπερς διέδιδε τις ιδέες του Μαρξ. (Afton-Bladet, 26η Ιουνίου 1986.)
Στη διαδήλωση των εργαζομένων την 4 Μάη 1886, ένας προβοκάτορας των Πεφωτισμένων έριξε μια βόμβα στην αστυνομία που παρευρισκόταν στη συγκέντρωση. Πέντε αστυνομικοί σκοτώθηκαν. Η αστυνομία άνοιξε πυρ εναντίον των διαδηλωτών, μερικοί από τους οποίους σκοτώθηκαν και πολλοί τραυματίστηκαν.
Η Δεύτερη Διεθνής στο Παρίσι, ομοίως αποφάσισε να κάνει την 1η Μαΐου μια ημέρα με κόκκινο γράμμα το 1889. Ο πραγματικός λόγος για την απόφαση αυτή ήταν προφανώς ένας που ήταν καλύτερα κρυμμένος από τις μάζες των μη-Illuminati. Σύμφωνα με τη Bρεταννή ιστορικό Nesta H. Webster, οι Illuminati είχαν, επίσης, τον πλήρη έλεγχο των δραστηριοτήτων της Δεύτερης Διεθνούς (1889-1899).
Ο Καρλ Μαρξ πέθανε στην εξορία στο Λονδίνο στις 14 Μαρτίου, 1883. Όλα τα είδη μυθικών ιστοριών δημιουργήθηκαν γύρω από το όνομά του. Με αυτό τον τρόπο έγινε ο προστάτης άγιος του κακού.
Μετά την πτώση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη, έχει συχνά γίνει ο ισχυρισμός ότι όλα τα κακά, που ήρθαν με το μαρξισμό, δεν ήταν εκ προθέσεως.
Αυτός ήταν σίγουρα ο τρόπος που ο Μαρξ είχε την πρόθεση να δουλέψουν οι «διδασκαλίες» του.
Οι Illuminati Μαρξ και ο Ένγκελς ήταν αρκετά επιτυχείς για να ξεγελάσουν ολόκληρα έθνη και το δαιμονισμένο μανιφέστο τους να γίνει μια σκληρή πραγματικότητα για εκατομμύρια άτυχους ανθρώπους.
Η Αλήθεια πίσω από τους Μύθους
Υπάρχουν πολλοί μύθοι σχετικά με τον Μαρξ: ότι ήταν φτωχός και υποστηριζόταν μόνο από τον Ένγκελς, ότι ήταν κατά της τρομοκρατίας, πολύ ανεκτικός, και δεν είχε καμία επιθυμία να καταστρέψει τις ιδέες των άλλων. Τι ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε;
Σύμφωνα με το πιο διάσημο μύθο, ο Μαρξ δεν είχε χρήματα και εξαρτώταν οικονομικά από τον «φίλο» του Ένγκελς. Στην πραγματικότητα, ο Νάθαν Ρότσιλντ τον χρηματοδότησε. Αυτό αποκαλύφθηκε από το στενό συνεργάτη του Μιχαήλ Μπακούνιν στο «Polémique contre les Juifs» («πολεμική κατά των Εβραίων»).
ΠΗΓΗ: https://filopatria.wordpress.com/2013/05/08/%CE%B7-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1/
Όσον αφορά τώρα τα Τυπικά και τις Διδασκαλίες αυτού του Μασονικού παρακλαδιού του Τάγματος των Πεφωτισμένων Ιλλουμινάτι, περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε στο παρακάτω αξιόλογο βιβλίο, στο οποίο βλέπουμε ότι αυτές αφορούν την τελειοποίηση του Χριστιανισμού προς έναν Οικουμενικό Θεισμό σε μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση (και φυσικά δεν αφορά κανέναν Σατανά), μέσα όμως από μια προσέγγιση ενάντια προς κάθε Δόγμα, Θρησκεία και Εκκλησία που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει ακόμα και τον αθεϊσμό για να φτάσει στον Τελικό Σκοπό, έτσι ώστε να αντιληφθούμε για ακόμη μια φορά τους πραγματικούς λόγους που τους επιτίθεται κατά καιρούς η Χριστιανική Εκκλησία, που δεν είναι φυσικά γιατί πιστεύουν σε κάποιον διαφορετικό Θεό από αυτούς, αλλά γιατί τα προσωπικά και οικονομικά τους συμφέροντα είναι που απειλούνται, αφού επί της ουσίας στον ίδιο εβραιοχριστιανικό Θεό πιστεύουν και ακολουθούν όλοι αυτοί:
Σύμφωνα με τα γραφόμενα του Βάισχαουπτ ‘’ο άνθρωπος θα ανακτήσει τις δυνάμεις που έχασε με την Πτώση του (σ.σ. από τον Παράδεισο), οι ηγεμόνες και τα έθνη θα εξαφανιστούν χωρίς βία από τον πλανήτη, η ανθρώπινη φυλή θα γίνει μια οικογένεια και ο κόσμος θα γίνει τόπος διαμονής έλλογων όντων’’. Αυτή η ‘’σωτηρία’’ της Ανθρωπότητας, η οποία θα προερχόταν από την αποκατάσταση της αυθεντικής ‘’ελευθερίας και ισότητας’’, μέσω της φώτισης και της οικουμενικής αγαθοεργίας, της αδελφοποίησης και της αμνηστίας, παρουσίαζε πολλά κοινά σημεία με τις διδασκαλίες του Χριστού και των Αποστόλων. Κατ’ επέκταση, οι Ιλλουμινάτι παρουσιάζονταν ως εκείνοι στους οποίους λειτουργεί ενεργά η χάρη της Φώτισης του Ιησού.
ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΛΛΟΥΜΙΝΑΤΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΤΟ 1797 ΜΟΛΙΣ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΒΟΗΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΑΜ ΒΑΪΣΧΑΟΥΠΤ:
https://pdfcoffee.com/-illuminati-john-robinson-pdf-free.html
Σοσιαλιστικός ολοκληρωτισμός. Κοινά σημεία στο χθες και στο σήμερα
Πέρασαν σχεδόν 70 χρόνια από τότε που οι οδηγίες της NKVD για την Ανατολική Ευρώπη, ανακαλύφθηκαν και δημοσιεύθηκαν στην Πολωνία το 1981. Τις έγραψε ο Lavrentiy Beria, τότε επικεφαλής του προδρόμου της KGB, ακολουθώντας οδηγίες του Στάλιν. Οι οδηγίες – γραμμένες κυρίως για την Πολωνία , με παρόμοιες εκδοχές για τη Ρουμανία, την Τσεχοσλοβακία και τη Βουλγαρία – σχεδιάστηκαν για να ενισχύσουν τον έλεγχο των κατεχόμενων ανατολικοευρωπαϊκών εθνών από τις σοβιετικές δυνάμεις μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Προέβλεπαν κυρίως τον έλεγχο βασικών διοικητικών θέσεων και την υπονόμευση στρατηγικών τομέων όπως οι μεταφορές, η υγεία και η εκπαίδευση.
Το περιεχόμενο και ο τόνος των οδηγιών δεν προκαλούν έκπληξη, δεδομένης της γνωστής εκείνη την εποχή συμμετοχής των μυστικών υπηρεσιών της ΕΣΣΔ στη «σοβιετοποίηση» του ανατολικού μπλοκ. Ο ίδιος ο Beria, (ο Χίμλερ της Ρωσίας όπως τον σύστηνε ο Στάλιν κατά τη διάσκεψη της Γιάλτας το 1945), είναι γνωστός για τον κεντρικό ρόλο του στην ανάληψη αυτής της επιχείρησης. Είναι επίσης γνωστός για τον εξίσου κεντρικό ρόλο του στην επέκταση των στρατοπέδων εργασίας Gulag και στην δολοφονία των Πολωνών αιχμαλώτων πολέμου στο Κατίν.
Τέλος, όσον αφορά τους Έλληνες, είναι γνωστός για την επιχείρηση «dekulakization» η οποία εκτόπισε 15.000 Έλληνες της μαύρης θάλασσας στη Σιβηρία. Κατατοπιστικό είναι το βιβλίο της Ευτυχίας Βουτυρά: The ‘Right to Return’ and the Meaning of ‘Home’
Ωστόσο, κάτι που μπορεί να μας ανησυχήσει σε σχέση με το παρόν, είναι κάποιες οδηγίες οι οποίες – όπως είχαν γραφτεί τότε – θυμίζουν τα αποτελέσματα και μερικές φορές το σκοπό, διαφόρων σύγχρονων πολιτικών προτάσεων και πρακτικών. Αφορούν την εκπαίδευση, την ελευθερία του λόγου, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και τις εμπορικές σχέσεις. Συνοπτικά, την ανάπτυξη του γραφειοκρατικού συστήματος ως μέσου παρεμπόδισης της αποτελεσματικότητας των ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Σοσιαλιστικός ολοκληρωτισμός. Οι σοβιετικές ντιρεκτίβες
(α) Η πολιτική έναντι του μικρού οικογενειακού αγροκτήματος θα επιδιώξει να το καταστήσει μη κερδοφόρο. Στη συνέχεια, πρέπει να ξεκινήσει η κολεκτιβοποίηση. Εάν αντιμετωπίσουμε αντίσταση από τους αγρότες, τα μέσα παραγωγής τους πρέπει να μειωθούν, αυξάνοντας ταυτόχρονα την κρατική τους ποσόστωση (υποχρεώσεις προς το κράτος).
β) Η κρατική γραφειοκρατία πρέπει να επεκταθεί στο υψηλότερο επίπεδο σε όλους τους τομείς. Η κριτική για την κακή λειτουργία της δημόσιας διοίκησης επιτρέπεται, αλλά δεν θα επιτρέπεται η μείωση του αριθμού του προσωπικού ούτε η κανονική λειτουργία της γραφειοκρατίας.
γ) Πρέπει να ασκείται συνεχής πίεση στις δημόσιες υπηρεσίες, ώστε να μην γνωστοποιούνται έγγραφα που αποδεικνύουν την ιδιοκτησία της γης. Τα μόνα διαθέσιμα έγγραφα θα είναι εκείνα που αποδεικνύουν την ποιότητα της γης, αλλά ποτέ τον κάτοχο της περιουσίας.
δ) Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στις εκκλησίες. Η πολιτιστική-εκπαιδευτική δραστηριότητα πρέπει να διεξάγεται έτσι ώστε να οδηγεί σε γενική αντιπάθεια προς τις εκκλησίες.
ε) Όλοι οι δάσκαλοι από τα δημοτικά σχολεία, τα κολλέγια και τα πανεπιστήμια πρέπει να απομακρυνθούν, ιδίως όσοι απολαμβάνουν δημοτικότητα. Οι θέσεις τους πρέπει να αντικατασταθούν από άτομα διορισμένα από εμάς, με ένα αδύναμο ή μέτριο επίπεδο εκπαίδευσης. Οι διαφορές μεταξύ των κλάδων πρέπει να αναλυθούν προκειμένου να μειωθεί το μέγεθος του υλικού τεκμηρίωσης. Τα γυμνάσια θα σταματήσουν να διδάσκουν λατινικά και αρχαία Ελληνικά, φιλοσοφία, λογική και γενετική. Τα εγχειρίδια της Ιστορίας δεν πρέπει να αναφέρουν κυβερνήτες που υπηρετούσαν ή ήθελαν να υπηρετήσουν προς το καλύτερο το συμφέρον της χώρας. Θα επιμείνουν στην απληστία και την κακία οποιουδήποτε βασιλιά, στην αρνητική επίδραση της μοναρχίας και στον αγώνα των καταπιεσμένων κλάσεων. Στα εξειδικευμένα σχολεία, η εξειδίκευση θα περιοριστεί.
(στ) Οι μόνοι αξιωματούχοι που θα προωθούνται στην ιεραρχία, θα είναι αυτοί που εκτελούν άψογα όλες τις εντολές που τους δίνονται, χωρίς να αμφισβητούν τίποτα.
Οφείλουμε διαρκή επαγρύπνηση απέναντι στον σοσιαλισμό
Αν και δεν αποτελούν πλέον μέρος μιας μεγάλης κλίμακας συνωμοτικής ανάληψης της εξουσίας εκ μέρους πολιτικών καθεστώτων, τα θέματα αυτά συνεχίζουν να προκύπτουν και σήμερα. Αυτό συμβαίνει λόγω των ίδιων ριζικά προβληματικών ιδεών του σοσιαλισμού, τις οποίες δεν έχουμε αποδυναμώσει ικανοποιητικά στη μάχη των ιδεών. Πολλές από αυτές τις επιπτώσεις επιτυγχάνονται τώρα (ίσως άθελα) όχι μέσω της άμεσης κρατικής ιδιοκτησίας και κατανομής των πόρων, αλλά μέσω πολύ λεπτότερων δημοσιονομικών και νομισματικών πολιτικών, εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων και εσωτερικής λειτουργίας των γραφειοκρατικών οργανισμών, τόσο σε εθνικό όσο και σε υπερεθνικό επίπεδο. Η τραγική τους επανάληψη επιβεβαιώνει μόνο την άποψη του von Mises ότι στο τέλος, «μόνο οι ιδέες μπορούν να νικήσουν τις ιδέες».
ΠΗΓΗ: https://www.eleytheriagora.gr/1338-2/
Ο μαρξισμός και οι πλάνες του αρνούνται να πεθάνουν
Του Antony P. Mueller
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Εισαγωγή
Μόνο για λίγο χρονικό διάστημα η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης έκανε τον Μαρξισμό να σωπάσει. Η θανατηφόρα έλξη των ιδεών του Καρλ Μαρξ έχει επιστρέψει – όχι επειδή οι ιδέες αυτές είναι σωστές αλλά επειδή είναι εντελώς λανθασμένες. Ο μαρξισμός χρησιμεύει στη μετατροπή της δυσαρέσκειας σε κοινωνικό πρόβλημα. Ο μαρξισμός είναι ελκυστικός επειδή η συγκεκριμένη ιδεολογία προσφέρει ένα τεράστιο οπλοστάσιο χολής για να πυροδοτήσει τον προσωπικό θυμό και να μετατρέψει την οργή σε πολιτική ατζέντα. Εδώ θα εξετάσουμε μόνο μερικές από τις λανθασμένες ιδέες του μαρξισμού: τον ρόλο του καπιταλιστή και της ανισότητας στην οικονομία της αγοράς και τη λειτουργία των κερδών και των ζημιών
1. Ο ρόλος του καπιταλιστή
Ο καπιταλιστής είναι ο σκοτεινός μπαμπούλας της οικονομίας της αγοράς για τους μαρξιστές. Είναι η ενσάρκωση όλων των δεινών του καπιταλιστικού συστήματος. Ο Καρλ Μαρξ παρερμηνεύει πλήρως τον ρόλο που διαδραματίζει ο καπιταλιστής. Προσδιόρισε τον καπιταλιστή ως κάποιον ο οποίος, όπως ίσχυε με τον συνεργάτη του Φρίντριχ Ένγκελς, κατέχει μια περιουσία και λαμβάνει μερίσματα και πληρωμές τόκων – έναν ραντιέρη χωρίς δική του συνεισφορά.
Οι βιογράφοι του αρχηγού του κομμουνιστικού εργατικού κινήματος, ισχυρίζονται ότι ο Μαρξ δεν είδε ποτέ το εσωτερικό ενός εργοστασίου. Ο Φρίντριχ Ένγκελς, ο οικονομικός χορηγός του μαρξιστικού σχεδίου για την κατάκτηση του κόσμου, ήταν ο κληρονόμος μιας περιουσίας που είχε συσσωρεύσει ο πατέρας του και που ο γιος του θα δαπανούσε όχι μόνο ως υποστηρικτής του Καρλ Μαρξ και του σοσιαλιστικού κινήματος, αλλά και ως playboy . Ο Ένγκελς συντήρησε οικονομικά τον Καρλ Μαρξ, ιδιαίτερα την εποχή που ο σοσιαλιστής συγγραφέας είχε σπαταλήσει την κληρονομιά του πατέρα του και στη συνέχεια της συζύγου του.
Ο Μαρξ και οι διάδοχοί του αγνοούν ότι οι καπιταλιστές προ-χρηματοδοτούν και συντηρούν την κεφαλαιακή διάρθρωση της οικονομίας. Ο σχηματισμός κεφαλαίου απαιτεί, πριν από όλα, την αποχή από τη χρήση της πλήρους δυνατότητας κατανάλωσης. Αυτό κάνουν οι καπιταλιστές, με τη χρηματοδότηση των παραγωγικών διαδικασιών μέχρι το εμπόρευμα να φθάσει στον καταναλωτή ως έτοιμο προς χρήση τελικό προϊόν.
Προκειμένου να γίνει κατανοητός ο ρόλος των καπιταλιστών στην οικονομία της αγοράς, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι κάθε προϊόν διατρέχει μια μακρά παραγωγική διαδικασία έως ότου φτάσει στους καταναλωτές. Αυτή η παραγωγική διαδικασία εκτείνεται από τη διαδικασία σχεδιασμού μέχρι τα διάφορα στάδια επεξεργασίας έως ότου τα αγαθά φτάσουν στις αποθήκες, στις εκθέσεις και στις βιτρίνες πωλήσεων, μέχρι το marketing για να πουληθούν τα εμπορεύματα. Τα έσοδα έρχονται μόνο με την πώληση του τελικού αγαθού.
Μέχρι τη στιγμή που ο καπιταλιστής θα λάβει εισόδημα από τον καταναλωτή, περνά χρόνος και η όλη διαδικασία υπόκειται σε ρίσκο και αβεβαιότητα. Οι καπιταλιστές λαμβάνουν την ανταμοιβή τους λόγω αναμονής και ανάληψης ρίσκου και αβεβαιότητας, ενώ οι μισθωτοί λαμβάνουν την αμοιβή τους τακτικά, πολύ πριν φτάσουν τα προϊόντα στον τελικό καταναλωτή.
2. Ανισότητα
Η ανισότητα του εισοδήματος και του πλούτου στον καπιταλισμό, είναι ένα σταθερό σημείο καταγγελίας των σοσιαλιστών ως «άδικο». Ο Μαρξ παρερμήνευσε την ουσία της ανισότητας σε μια οικονομία της αγοράς και έβαλε την καπιταλιστική ιδιοκτησία στην ίδια κατηγορία με την κατοχή πλούτου υπό τη φεουδαρχία. Ο Μαρξ δεν αναγνώρισε ότι η διαδικασία της αγοράς δημιουργεί ανισότητα επειδή τα αποτυχημένα έργα εξαλείφονται.
Οι σοσιαλιστές βλέπουν εκείνους που έχουν συσσωρεύσει περιουσία. Θρηνούν για την ανισότητα και αγνοούν το γεγονός ότι η καπιταλιστική διαδικασία είναι μια διαδικασία εξάλειψης που αποβάλει τους χαμένους του παιχνιδιού. Σε μια ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς, η έκφραση «επιτυχημένος επιχειρηματίας» αποτελεί πλεόνασμα επειδή οι επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν έχουν καμία εμπορική επιτυχία, αναγκάζονται να αποχωρήσουν και πρέπει να δημιουργήσουν χώρο για εκείνους τους επιχειρηματίες που εξυπηρετούν καλύτερα τους πελάτες τους.
Ο ανταγωνισμός της αγοράς λειτουργεί ως συνεχής διαδικασία διόρθωσης λαθών. Στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της αγοράς, μόνο οι επιτυχημένοι επιχειρηματίες, αυτοί που καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ικανοποίησης των επιθυμιών των καταναλωτών, θα παραμείνουν στον τομέα αυτό. Οι αποτυχημένες επιχειρήσεις πρέπει να εξαφανιστούν. Οι πτωχεύσεις καθιστούν τον καπιταλισμό παραγωγικό και αποτελούν ένδειξη ότι λειτουργούν οι αγορές. Στην πραγματικότητα της οικονομίας της αγοράς, το μαρξιστικό κατασκεύασμα μιας «καπιταλιστικής τάξης» δεν υφίσταται καθώς κάθε μέλος πρέπει να αγωνίζεται κάθε μέρα για τη συμμετοχή του στην αγορά και υπό τον ελεύθερο καπιταλισμό τόσο η είσοδος όσο και η έξοδος από την αγορά είναι ορθάνοιχτες.
Η ανισότητα στον καπιταλισμό είναι αποτέλεσμα μιας διαδικασίας εξάλειψης. Οι αποτυχημένοι επιχειρηματίες εξαφανίζονται από την αγορά μαζί με τα σχέδια τους και τις σχετικές επιχειρήσεις τους.
3. Κέρδος και ζημία
Οι σοσιαλιστές καταγγέλλουν τον καπιταλισμό ως «κερδοσκοπική οικονομία». Κατηγορούν τα κέρδη ως την πρωταρχική κοσμική αμαρτία. Αγνοώντας την ζημία ως αντιστάθμισμα του κέρδους, οι σοσιαλιστές παρανοούν πλήρως το ρόλο του κέρδους σε μια οικονομία της αγοράς. Τα κέρδη και οι ζημίες, που προκύπτουν από τη διαφορά μεταξύ πωλήσεων και κόστους, ενημερώνουν τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης για την κερδοφορία της εταιρείας. Αν εξαφανιστούν τα κέρδη και οι ζημίες, εξαφανίζεται μαζί τους και η ένδειξη για το πόσο καλά εξυπηρετεί τους καταναλωτές η παραγωγή. Χωρίς τέτοιες πληροφορίες, η παραγωγή πραγματοποιείται στην τύχη και μπορεί να κοστίζει περισσότερο από ότι αξίζουν τα αγαθά που παράγει.
Επομένως, η παραγωγή στις σοσιαλιστικές οικονομίες, απορροφά περισσότερους υλικούς και ανθρώπινους πόρους από την ωφέλεια που παράγει ως αποτέλεσμα. Η «εκμετάλλευση» της ανθρώπινης εργασίας για την οποία θρηνούν οι σοσιαλιστές, είναι η συστηματική πραγματικότητα υπό τον σοσιαλισμό και όχι υπό τον καπιταλισμό.
Στις κομμουνιστικές προσπάθειες για την εκβιομηχάνιση της Ρωσίας, αυτή η σοσιαλιστική οικονομία αρνητικού αθροίσματος, κόστισε ένα κολοσσιαίο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και σπαταλημένη εργασία. Στη δεύτερη δεκαετία της νέας χιλιετίας, αυτή η ανθρώπινη εκμετάλλευση συνεχίζεται στην Κούβα, τη Βόρεια Κορέα και τη Βενεζουέλα. Ο Καρλ Μαρξ κατηγόρησε την οικονομία της αγοράς για την παραγωγική αναρχία, αλλά στην πραγματικότητα είναι το σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα που επιφέρει το χάος.
Οι κεντρικοί σχεδιαστές μπορούν να παρέχουν προγράμματα για την παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, βασισμένοι σε έρευνες μεταξύ του πληθυσμού. Για παράδειγμα, οι υπεύθυνοι σχεδιασμού θα μπορούσαν να προσπαθήσουν να καθορίσουν πόσα ζευγάρια παπούτσια χρειάζεται ο πληθυσμός. Ωστόσο, οι υπεύθυνοι σχεδιασμού δεν μπορούν να επιτύχουν αυτούς τους στόχους επειδή δεν έχουν αξιόπιστες και λεπτομερείς γνώσεις σχετικά με το τι θέλουν οι καταναλωτές, αλλά επίσης δεν έχουν και τις κατευθυντήριες γραμμές ως προς το κόστος που θα επιφέρουν τα παπούτσια στην ικανοποίηση άλλων επειγόντων καταναλωτικών αναγκών, όπως ο ρουχισμός η στέγαση και η διατροφή.
Ο κεντρικός ρόλος των απλών ανθρώπων στην οικονομία της αγοράς
Σε μια οικονομία της αγοράς, η λύση αυτού του προβλήματος δεν βρίσκεται στα χέρια μιας κεντρικής αρχής σχεδιασμού, αλλά όλοι οι συμμετέχοντες στην αγορά συνεργάζονται στη διαδικασία αξιολόγησης και αναθέτουν την παραγωγή των αγαθών σε διαφορετικές επιχειρηματικές μονάδες, σύμφωνα με τις συγκεκριμένες δυνατότητες αυτών των μεμονωμένων εταιρειών, που αποκαλύπτει ο ανταγωνισμός της αγοράς. Κάθε μεμονωμένος καταναλωτής εκφράζει την υποκειμενική του εκτίμηση κατά την συναλλαγή. Οι τιμές και οι ποσότητες που πωλούνται είναι σήματα και κίνητρα.
Σε μια καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής συμμετέχουν σε κάθε στάδιο της παραγωγικής διαδικασίας για την επίλυση του προβλήματος της αξιολόγησης. Αλλά στο τέλος, είναι πάντα η αξιολόγηση των καταναλωτών που καθορίζει την αξία του κεφαλαίου το οποίο χρησιμοποιείται στην παραγωγική διαδικασία.
***
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises
Ο Antony P. Mueller είναι Γερμανός καθηγητής οικονομικών που διδάσκει επί του παρόντος στη Βραζιλία. Δείτε την ιστοσελίδα του www.capitalstudies.org
ΠΗΓΗ: https://www.eleytheriagora.gr/36194-2/
Ο κόσμος περιμένει για 12 ώρες σε ουρές, ενώ την ίδια στιγμή η σοσιαλιστική ελίτ το γλεντάει κανονικά. Το άρθρο της Daily Mail περιέχει φωτογραφίες από "πλούσια πάρτι και τραπέζια γεμάτα με γκουρμέ φαγητό." Ένας πλούσιος διαπλεκόμενος με το καθεστώς αναφέρει: "Πρέπει να σταματήσουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή μας επειδή καίγεται η χώρα;" Φυσικά όχι.
Ζωή χαρισάμενη για την σοσιαλιστική ελίτ στη Βενεζουέλα πάνω στα συντρίμια της χώρας
Του Thomas J. DiLorenzo
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Εισαγωγή
Ένα χαρακτηριστικό που διακρίνει τον σοσιαλισμό σε όλες τις μορφές του, σε όλες τις γεωγραφικές περιοχές και ανά πάσα στιγμή στον χρόνο, είναι η σχετικά ολιγαρχική πολιτική ελίτ (και οι διαπλεκόμενοι «ιδιωτικοί» φορείς ), που ζουν πλουσιοπάροχα, λεηλατώντας τον πληθυσμό, καταστρέφοντας την οικονομία, επιβάλλοντας καθεστώς ισότιμης φτώχειας και δυστυχίας στον ευρύ πληθυσμό και μετατρέποντας σχεδόν τους πάντες σε εξαρτημένα από το κράτος υποκείμενα για την επιβίωση τους.
Ο Ιωσήφ Στάλιν ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο κατά τη διάρκεια της εποχής του, όχι ο Rockefeller, ο Morgan ή οποιοσδήποτε άλλος, δεδομένου πως ήταν de facto ο «ιδιοκτήτης» ολόκληρης της Σοβιετικής Ένωσης. Αφρικανοί και Λατινοαμερικανοί ληστοσυμμορίτες σοσιαλιστές στην «μεταποικιακή εποχή» έγιναν διαβόητοι εκατομμυριούχοι ή δισεκατομμυριούχοι, διαθέτοντας αμύθητα ποσά σε ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, ενώ ο λαός λιμοκτονούσε και ζητούσε ελεημοσύνη.
Η Βενεζουέλα αποτελεί το τελευταίο θύμα του σοσιαλισμού
Η τελευταία αποτύπωση της αηδιαστικής και ανήθικης διαφθοράς του σοσιαλισμού, βρίσκεται στη Βενεζουέλα, μια χώρα που υπήρξε για πολύ μεγάλο διάστημα το λαμπρό παράδειγμα των σοσιαλιστών ανά τον κόσμο. Σύμφωνα με άρθρο της Daily Mail το οποίο συντάχθηκε από τον Jake Wallis Simons, «οι υπερ-πλούσιοι σοσιαλιστές καταναλώνουν μπουκάλια σαμπάνιας σε λέσχες της Βενεζουέλας, ενώ οι μητέρες της μεσαίας τάξης στερούνται ακόμα και το φαγητό, ζώντας σε συνθήκες άθλιας φτώχειας… ακόμα και τα σκυλιά λιμοκτονούν».
Ο σοσιαλισμός της Βενεζουέλας, γνωστός ως «Chavismo», από το όνομα του πλούσιου σοσιαλιστή Hugo Chavez, έχει στην πραγματικότητα καταστρέψει την οικονομία της χώρας. Χάρη στους ελέγχους τιμών που επιβάλλει η κυβέρνηση και οι οποίες διατηρούν τις τιμές χαμηλότερες από το κόστος, τα σούπερ μάρκετ είναι άδεια, οι ελλείψεις στα πάντα είναι ο κανόνας ενώ σε πολλές περιπτώσεις βασικά αγαθά απουσιάζουν εντελώς από την αγορά. Την ίδια στιγμή, η μεσαία τάξη κυριολεκτικά «συνωστίζεται σε στοίβες σκουπιδιών για να προλάβει να περισυλλέξει λαχανόφυλλα…» σύμφωνα με το άρθρο της Daily Mail , το οποίο περιλαμβάνει δεκάδες φωτογραφίες που απεικονίζουν αυτές τις θλιβερές σκηνές. Μεταξύ των πιο άθλιων εικόνων, συγκαταλέγονται κάποιες σκελετωμένων σκύλων και άλλων ζώων στον σοσιαλιστικό «παράδεισο».
Υπερπληθωρισμός, μαύρη αγορά και διαφθορά
Οι κρατικοποιήσεις, οι έλεγχοι των τιμών και οι ασφυκτικοί κυβερνητικοί κανονισμοί έχουν καταστρέψει σε τέτοιο βαθμό τα απομεινάρια του καπιταλισμού, που τα νοσοκομεία δεν μπορούν να πληρώσουν για χαρτί υγείας, πόσο μάλλον για φάρμακα. Οι άνθρωποι περιμένουν στις ουρές για δέκα με δώδεκα ώρες την ημέρα, όπως παλιά στη σοβιετική ένωση, ελπίζοντας να αγοράσουν κάτι – οτιδήποτε – που πωλείται, με την ελπίδα να το ανταλλάξουν με πράγματα που χρειάζονται πραγματικά. Επικρατεί έντονος υπερπληθωρισμός καθώς η κυβέρνηση εκτυπώνει χρήμα σαν τρελή, στην προσπάθεια της να συνεχίσει να πληρώνει τις σοσιαλιστικές φαντασιώσεις της. Η εγκληματικότητα στη Βενεζουέλα είναι η υψηλότερη στον πλανήτη. Μια γυναίκα της μεσαίας τάξης αναφέρει στο άρθρο πως «η κληρονομιά του chavez είναι άνθρωποι σαν εμένα που ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια».
Οι μαύρες αγορές είναι διάχυτες, όπως ακριβώς συνέβαινε και στην ΕΣΣΔ, αλλά μόνο οι πλούσιοι επωφελούνται από αυτή την κατάσταση, καθώς μόνο αυτοί μπορούν να αντέξουν οικονομικά τις αστρονομικά υψηλότερες τιμές της μαύρης αγοράς. Η πολιτικά δικτυωμένη σοσιαλιστική ελίτ, κάνει ζωή χαρισάμενη, διασκεδάζοντας σε μέρη όπως το Caracas Country Club, όπου μόνο το ποσό συνδρομής είναι σχεδόν 500 φορές υψηλότερο από το μέσο ετήσιο μισθό ενός εργαζόμενου της μεσαίας τάξης. Το άρθρο της Daily Mail περιέχει φωτογραφίες από «πλούσια πάρτι και τραπέζια γεμάτα με γκουρμέ φαγητό.» Ένας πλούσιος διαπλεκόμενος με το καθεστώς αναφέρει: «Πρέπει να σταματήσουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή μας επειδή καίγεται η χώρα;» Φυσικά όχι.
«Αυτοί οι πλούσιοι είναι κλέφτες», λέει η γυναίκα που αναφέρεται στη Daily Mail. «Είναι διαπλεκόμενοι με την κυβέρνηση και έκλεψαν τα χρήματα της χώρας. … Είχαμε μια σοσιαλιστική επανάσταση και αυτά είναι τα αποτελέσματα.» Ένα άλλο εξαθλιωμένο θύμα του σοσιαλισμού αναφέρει: «Αισθάνομαι εξαπατημένος. Το σοσιαλιστικό μας όνειρό καταρρέει.»
Σύνοψη και συμπέρασμα
Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με δημοσκόπηση, το 46% των αμερικανικών «millennials» λένε ότι θα ψήφιζαν υπέρ κάποιου σοσιαλιστή για την προεδρία, ο οποίος πιστεύουν ότι θα τερματίσει την πολιτική διαπλοκή και θα αναδιανείμει τον πλούτο των πολιτικά διαπλεκόμενων σε αυτούς . Αυτό, φυσικά, είναι απόλυτη ανοησία και έκφραση ακραίας άγνοιας. Όπως εξήγησε ο FA Hayek στο κλασικό του βιβλίο, ο δρόμος προς τη δουλεία, η πραγματικότητα είναι ότι υπό το σοσιαλισμό, «η μόνη δύναμη που αξίζει να έχεις είναι η πολιτική δύναμη.» Είναι ο καπιταλισμός, η ιδιωτική ιδιοκτησία και οι αγορές που παρέχουν τη μεγαλύτερη προοπτική για οικονομικές ευκαιρίες, με βάση την αξία, τη σκληρή δουλειά, την αποταμίευση, την επιχειρηματικότητα και την ατομική πρωτοβουλία. Τα κρατικά σχολεία διδάσκουν προφανώς ακριβώς το αντίθετο στα παιδιά αυτούς τους καιρούς.
***
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises με τίτλο: Socialism’s One-Percenters