- Η πασίγνωστη (του βαθέως αμερικανικού κράτους) εφημερίδα ‘’New York Times’’ ευχήθηκε σε άρθρο της χαρούμενα γενέθλια στον κομμουνιστή(!) θεωρητικό Καρλ Μαρξ δίνοντάς του δίκιο!!! Σύμφωνα με τον Jason Barker, αναπληρωτή καθηγητή φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Kyung Hee της Νότιας Κορέας και συγγραφέα του μυθιστορήματος «Marx Returns» (σ.σ. ο Μαρξ επιστρέφει), η εμπεριστατωμένη σοσιαλιστική άποψη συμφωνεί σήμερα λίγο πολύ ομόφωνα στο ότι η βασική θέση του Μαρξ, πως ο καπιταλισμός οδηγείται από μια βαθιά διαιρετική ταξική πάλη στην οποία η μειοψηφία της κυρίαρχης τάξης ιδιοποιείται το πλεόνασμα της εργασίας της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης ως κέρδος, είναι σωστή (βλέπε: https://www.nytimes.com/2018/04/30/opinion/karl-marx-at-200-influence.html)
‘’Μας είπαν ότι η Μεγάλη Επανεκκίνηση ήταν απλά μια θεωρία συνωμοσίας. Τώρα η κορυφή του 1% είναι περισσότερο πλούσια από ολόκληρη τη μεσαία τάξη, 200.000 μικρές επιχειρήσεις έχουν κλείσει, η ‘’Μπλακ Ροκ’’ αγοράζει τα σπίτια μας και οι ελλείψεις αρχίζουν. Η απειλή ‘’δεν θα κατέχεις τίποτα’’ (σ.σ. και ‘’θα είσαι ευτυχισμένος’’ όπως ολοκληρώνει κομμουνιστικά το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ σε σχετική του διαφήμιση) αργά γίνεται πραγματικότητα’’ - Donald Trump News on ‘’GAB’’ (σ.σ. από τις ειδήσεις του τέως αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης ‘’Γκαμπ’’)
Διαβάζοντας κανείς το δημοσίευμα (πραγματική βόμβα) του βαθέως αμερικανικού κράτους σε διάσημη εφημερίδα του υπέρ(!) του κομμουνιστή Μαρξ και ενθυμούμενοι τον Ντόναλντ Τραμπ επί πρωθυπουργίας του τότε να μας λέει ότι πολεμάει την άκρα μάλιστα Αριστερά των Δημοκρατικών στην Αμερική (Ομπάμα, Χίλαρι και Μπάιντεν επί ημερών μας) επιβεβαιώνοντας οι σημερινές εξελίξεις την πρόσφατη ανακοίνωσή του που μόλις διαβάσαμε, άπαντες με μέσο ή μεγαλύτερο δείκτη νοημοσύνης αντιλαμβάνονται ότι κανένας καπιταλισμός δεν μας κυβερνάει πια όπως δολίως προπαγανδίζουν πάσης φύσεως σοσιαλιστές με πραγματικό (δηλ. κομμουνιστικό) ή παραπλανητικό προσωπείο (π.χ. παρουσιαζόμενοι ως εθνικιστές ή εθνικοσοσιαλιστές) για να παρασέρνουν ανίδεο κόσμο στις οργανώσεις τους, με σκοπό να τον καταστρέψουν ως ‘’αντιεξουσιαστές’’ (τάχα μου) ακόμα περισσότερο παρέα με τους εξουσιαστές πολιτικάντηδες της παγκοσμιοποίησης, όπως θα το αποδείξουμε αυτό και μέσα από ένα εμπορικό παράδειγμα εν συνεχεία που καταδεικνύει γιατί ο καπιταλισμός αντιθέτως σε μια ελεύθερη αγορά είναι που τον σώζει κάνοντας τον καθένα μας χωριστά πλουσιότερο ή φέροντάς μας ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο τουλάχιστον. Και όταν με ένα τέτοιο παράδειγμα που το καταλαβαίνει μέχρι και ένας πεντάχρονος αντιλαμβανόμαστε όλοι μας τα αυτονόητα, τότε δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία άγνοιας για τέτοιους σοσιαλιστές που θέλουν να μας ‘’σώσουν’’ από κάποιο ανύπαρκτο στην εποχή μας καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας και σίγουρα δεν μπορούμε να μιλάμε για ανίκανους πολιτικούς όταν προσπαθούν να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη αποτυγχάνοντας, παρά μόνο για σκοπιμότητα! Μέσα σε αυτή συμπεριλαμβάνεται ευρύτερα και η πολιτική τάχα μου ‘’ανικανότητα’’ των ντόπιων κυβερνώντων, με σκοπό να αποδεχτεί ευκολότερα ο κόσμος έπειτα (που θα έχει ήδη απαξιώσει πολιτική και εκλογές ή δημοψηφίσματα με ψηφοφορίες) μια παγκόσμια διακυβέρνηση κάποιας ελίτ που θα φέρει τη ‘’λύση’’ σε κάθε πρόβλημα ή μήπως όχι τελικά; Θα το δούμε στη συνέχεια εξετάζοντας το σοσιαλιστικό της μοντέλο και γιατί αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να ήταν καπιταλιστικό!
Ποια είναι όμως η προπαγανδιστική σκοπιμότητα πρώτα; Αν μια ελεύθερη αγορά στην οικονομία λοιπόν δίχως τους κρατικούς παρεμβατισμούς που θα δούμε στο εν λόγω εμπορικό παράδειγμα, δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις για να αποκτήσουμε καλύτερο βιοτικό επίπεδο δίνοντας πάμφθηνα υλικά αγαθά μέχρι και στον πιο φτωχό όπως το κάνει η ημέρα της ‘’Μαύρης Παρασκευής’’ ή γιορτής του καπιταλισμού κάθε χρόνο (σ.σ. όταν ο πλούσιος δεν έχει ανάγκη τέτοιες μέρες για να αγοράσει αυτό που θέλει), αλλά και αν (και το σημαντικότερο απ’ όλα) μέσα σε μια τέτοια κοινωνία εξασφαλίζεται η ατομική ιδιοκτησία και η οικονομική ανεξαρτησία του καθενός απέναντι σε κάθε σοσιαλιστικό κράτος ή οποιονδήποτε παγκόσμιο οργανισμό, τότε πάλι άπαντες αντιλαμβανόμαστε ότι κανένας πολιτικάντης ή παγκοσμιοποιητής έπειτα δεν θα μπορεί να κάνει εκείνος όπως θέλει το κουμάντο στη ζωή μας για να του υποταχθούν οι λαϊκές πλειοψηφίες! Αν για παράδειγμα εξαρτόμαστε όλοι μας από κρατικά επιδόματα ή παγκόσμιο εγγυημένο εισόδημα για να μπαίνει χρήμα στην τσέπη μας και όχι από δική μας επιχειρηματική δραστηριότητα ή από υπαλληλική μας σε κάποιον επιχειρηματία εξαρτώμενοι από εκείνον ή όποιον άλλον επιλέξουμε εμείς οι ίδιοι εναλλακτικά, τότε υποχρεωτικά θα πρέπει να υπακούμε σε ό,τι μας λέει ένα τέτοιο σοσιαλιστικό κράτος ή κάποιος παγκοσμιοποιητής, χωρίς να έχουμε καμιά εναλλακτική λύση από δική μας και μόνο επιλογή όσον αφορά από ποιον θα θέλουμε να εξαρτόμαστε (π.χ. από την Εκκλησία).
Στην πρώτη περίπτωση της ελεύθερης αγοράς δηλαδή, διαλέγουμε εμείς οι ίδιοι αν θα εξαρτόμαστε ή όχι από τον οποιονδήποτε και από ποιον οικονομικά, ενώ στη δεύτερη περίπτωση του σοσιαλιστικού και παγκοσμιοποιητικού κατ’ επέκταση κράτους ή υπερκράτους αντίστοιχα, αν θέλουμε να συνεχίζουμε να ζούμε σαν άνθρωποι όπως σήμερα αντί πρωτόγονα στα βουνά, τότε είτε το θέλουμε είτε όχι θα πρέπει αναγκαστικά να κάνουμε ό,τι μας λένε οι κυβερνώντες του, άρα και στα θρησκευτικά σύμφωνα με τη δική τους επιθυμία για να μην τιμωρηθούμε ως αντικοινωνικά στοιχεία απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία ή μέχρι και ως τρομοκράτες! Κατά την περίοδο των περιοριστικών μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας του Κορωνοϊού λόγου χάρη, το έζησαν άπαντες αυτό, όταν μέχρι και εναλλακτικές ιατρικές λύσεις φιμώθηκαν ή απολογήθηκαν δικαστικώς επειδή δεν συμβάδιζαν με τις καθεστωτικές παρόλο που ήταν λανθασμένες όπως αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος (π.χ. κανένα τείχος ανοσίας δεν δημιουργήθηκε από τον μαζικό εμβολιασμό όπως μας έλεγαν κολλώντας Κορωνοϊό και οι εμβολιασμένοι μάλιστα για να πρέπει να απαγορεύεται σε ανεμβολίαστους η είσοδος σε κάποιους κλειστούς χώρους διασκέδασης εκδικητικά επειδή δεν υπάκουσαν τους κυβερνώντες). Κατά συνέπεια, πάλι άπαντες αντιλαμβανόμαστε πως παρά μόνο με σοσιαλισμό μπορεί να επιβληθεί η παγκοσμιοποίηση των εχθρών μας πλανητικά (άρα και εις βάρος μας όπως συνέβη και με τα περιοριστικά μέτρα του Κορωνοϊού άλλωστε), αφού είναι το μοναδικό μοντέλο διακυβέρνησης που καταστρέφει τις ζωές των λαών και τους εξαναγκάζει να αποδεχτούν έπειτα τη ‘’λύση’’ που θα του δοθεί είτε του αρέσει είτε όχι, χωρίς να υπάρχει πια καμιά άλλη εναλλακτική λύση διαβίωσης με τον τρόπο που θέλει ο καθένας μας στον τόπο του! Τόσο απλά τα πράγματα αν παρατηρήσουμε παραδειγματικά και το παρακάτω διάγραμμα:
Στην πρώτη περίπτωση της ελεύθερης αγοράς δηλαδή, διαλέγουμε εμείς οι ίδιοι αν θα εξαρτόμαστε ή όχι από τον οποιονδήποτε και από ποιον οικονομικά, ενώ στη δεύτερη περίπτωση του σοσιαλιστικού και παγκοσμιοποιητικού κατ’ επέκταση κράτους ή υπερκράτους αντίστοιχα, αν θέλουμε να συνεχίζουμε να ζούμε σαν άνθρωποι όπως σήμερα αντί πρωτόγονα στα βουνά, τότε είτε το θέλουμε είτε όχι θα πρέπει αναγκαστικά να κάνουμε ό,τι μας λένε οι κυβερνώντες του, άρα και στα θρησκευτικά σύμφωνα με τη δική τους επιθυμία για να μην τιμωρηθούμε ως αντικοινωνικά στοιχεία απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία ή μέχρι και ως τρομοκράτες! Κατά την περίοδο των περιοριστικών μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας του Κορωνοϊού λόγου χάρη, το έζησαν άπαντες αυτό, όταν μέχρι και εναλλακτικές ιατρικές λύσεις φιμώθηκαν ή απολογήθηκαν δικαστικώς επειδή δεν συμβάδιζαν με τις καθεστωτικές παρόλο που ήταν λανθασμένες όπως αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος (π.χ. κανένα τείχος ανοσίας δεν δημιουργήθηκε από τον μαζικό εμβολιασμό όπως μας έλεγαν κολλώντας Κορωνοϊό και οι εμβολιασμένοι μάλιστα για να πρέπει να απαγορεύεται σε ανεμβολίαστους η είσοδος σε κάποιους κλειστούς χώρους διασκέδασης εκδικητικά επειδή δεν υπάκουσαν τους κυβερνώντες). Κατά συνέπεια, πάλι άπαντες αντιλαμβανόμαστε πως παρά μόνο με σοσιαλισμό μπορεί να επιβληθεί η παγκοσμιοποίηση των εχθρών μας πλανητικά (άρα και εις βάρος μας όπως συνέβη και με τα περιοριστικά μέτρα του Κορωνοϊού άλλωστε), αφού είναι το μοναδικό μοντέλο διακυβέρνησης που καταστρέφει τις ζωές των λαών και τους εξαναγκάζει να αποδεχτούν έπειτα τη ‘’λύση’’ που θα του δοθεί είτε του αρέσει είτε όχι, χωρίς να υπάρχει πια καμιά άλλη εναλλακτική λύση διαβίωσης με τον τρόπο που θέλει ο καθένας μας στον τόπο του! Τόσο απλά τα πράγματα αν παρατηρήσουμε παραδειγματικά και το παρακάτω διάγραμμα:
(σ.σ. τα στοιχεία του ΑΕΠ ελήφθησαν από την Παγκόσμια Τράπεζα και είναι από το 2016, το πιο πρόσφατο έτος για το οποίο διαθέτει δεδομένα το Ινστιτούτο Fraser)
Στις αρχές του 2001, ο πρώην πρόεδρος της Βενεζουέλας Hugo Chavez άρχισε για πρώτη φορά να καταργεί τα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα των πολιτών, εκδίδοντας διάταγμα για την απαλλοτρίωση ιδιωτικών γεωργικών εκτάσεων στη χώρα. «Σε αυτούς που κατέχουν τη γη λέμε, αυτή η γη δεν είναι δική σας. Η γη δεν είναι ιδιωτική, αλλά περιουσία του έθνους», δήλωσε με υπερηφάνεια ο Chavez. Μέχρι το 2005, εκατοντάδες ιδιωτικές εταιρείες, καταστήματα και αγροτικές επιχειρήσεις λεηλατήθηκαν από τις κατασχέσεις του Chavez.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα του σοσιαλιστικού πειράματος των Chavez-Maduro; Μια οικονομία που ήταν η πλουσιότερη στη Λατινική Αμερική αντιμετωπίζει τώρα ένα ετήσιο ποσοστό πληθωρισμού της τάξης του 80.000% και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι σήμερα το μισό από αυτό που ήταν το 2012. Η μαζική έλλειψη τροφίμων έχει οδηγήσει τον μέσο Βενεζουελάνο σε απώλεια 11.4 κιλών σωματικού βάρους, την ίδια στιγμή που – χωρίς αυτό να προκαλεί έκπληξη – το στομάχι του Maduro διογκώνεται.
Εμφανώς, ο ισχυρισμός του Chavez ότι «ο μόνος τρόπος για να σωθεί ο κόσμος είναι ο σοσιαλισμός», ήταν, αναμενόμενα, εσφαλμένος.
Χρησιμοποιώντας δεδομένα από την έκθεση του Fraser Institute για την οικονομική ελευθερία ανά τον κόσμο, διαιρέσαμε τις 162 χώρες που αναλύθηκαν στην έκθεση του 2016 σε δεκατημόρια (δηλαδή κάθε δεκατημόριο αντιπροσωπεύει το 10% των χωρών που μετρώνται) βάσει της ισχύος των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας που επικρατούν στην κάθε χώρα. Στη συνέχεια συσχετίσαμε αυτά τα δεκατημόρια με το μέσο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ).
Τα αποτελέσματα είναι αποστομωτικά.
Οι χώρες στο δεκατημόριο με τα ισχυρότερα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα, έχουν μέσο εισόδημα άνω των 55.457 δολαρίων. Ο αριθμός αυτός είναι κατά 125% υψηλότερος από τα εισοδήματα των λαών στο δεύτερο πιο φιλικό προς την ιδιωτική ιδιοκτησία δεκατημόριο. Ομοίως, οι χώρες με τα ισχυρότερα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα, έχουν ετήσιο εισόδημα 31,8 φορές υψηλότερο από εκείνες τις χώρες με τα ασθενέστερα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα.
Οι χώρες με τα ισχυρότερα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα, με φθίνουσα σειρά, είναι η Φινλανδία, η Νέα Ζηλανδία, η Νορβηγία, η Ελβετία, η Ισλανδία, το Λουξεμβούργο, η Σιγκαπούρη, οι Κάτω Χώρες και η Δανία. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η Βενεζουέλα βρίσκεται στο δεκατημόριο με τα πιο αδύναμα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, κατατάσσοντας την στη δεύτερη θέση από το τέλος – ακριβώς πάνω από την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.
Είναι ενδιαφέρον ότι από τις τέσσερις άλλες πτυχές οικονομικής ελευθερίας που καλύπτει η έκθεση – το μέγεθος της κυβέρνησης, το υγιές χρήμα, η ελευθερία του διεθνούς εμπορίου και οι κανονιστικές ρυθμίσεις – τα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα είναι αυτά που έχουν την ισχυρότερη συσχέτιση με την οικονομική ευημερία.
Ένας λόγος για τον οποίο τα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα παραμένουν ζωτικής σημασίας για την οικονομική ανάπτυξη, είναι ότι χωρίς αυτά, οι άνθρωποι στερούνται κινήτρου για να επενδύσουν, να καινοτομήσουν ή να παραγάγουν. Όπως έγραψε ο οικονομολόγος του 17ου αιώνα Adam Smith: «Το δείπνο στο τραπέζι μας δεν προέρχεται από την καλοσύνη του κρεοπώλη, του ζυθοποιού ή του αρτοποιού, αλλά επειδή αυτοί οι επαγγελματίες φροντίζουν για το δικό τους συμφέρον.» Και στη Βενεζουέλα, όπου οι άνθρωποι έχουν ελάχιστο συμφέρον κατά τη διαδικασία παραγωγής, η έλλειψη βασικών αγαθών και τροφίμων αποτελεί συνηθισμένο φαινόμενο.
από: https://www.eleytheriagora.gr/13038-2/
(σ.σ. άρα υποχρεωτικά θα πρέπει να εξαναγκαστούν να παράγουν αυτά που θέλει το κράτος δια της βίας σαν να βρίσκονται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και έτσι πάει περίπατο η περιβόητη ‘’ελευθερία’’ που θα φέρει μια παγκοσμιοποίηση όπως σας παραμυθιάζουν οι προπαγανδιστές της)
Κλείνοντας, θα πρέπει να πούμε στους αναγνώστες μας ποια είναι και η παραπλάνηση που γίνεται από όλους αυτούς τους σοσιαλιστές, είτε από κομμουνιστικούς σαν τον Τζάβεζ που μόλις είδαμε είτε από εθνικούς με εθνικιστικό ή εθνικοσοσιαλιστικό προσωπείο που και εκείνοι σας λένε σαν το Τζάβεζ ότι η ιδιωτική σας περιουσία ανήκει στο ‘’έθνος’’ (λες και δεν αποτελείτε μέρος του σαν άνθρωποι συγκεκριμένης φυλής μέσα σε αυτό), εννοώντας ότι ανήκει στη δική τους τσέπη στην πραγματικότητα! Η εξαπάτησή τους δηλαδή, είναι να σας κάνουν να πιστέψτε ότι ο Δυτικός Κόσμος μας παραμένει καπιταλιστικός όπως ήταν κάποτε στην Αμερική (σ.σ. αλλά όχι πια και συγκεκριμένα από το 1960 και έπειτα που έβαλε μπρος να υλοποιείται η Νέα Εποχή της παγκοσμιοποίησης με τον τρόπο που εξηγήσαμε), διότι αν στην μεταπολεμική Αμερική έβγαινε ένα τέτοιο κομμουνιστικό δημοσίευμα σαν εκείνο που διαβάσαμε από σημερινή εφημερίδα της, τότε ο συντάκτης εκείνου του άρθρου πολύ πιθανόν να κινδύνευε να βρεθεί μέχρι και κρεμασμένος ανάποδα σαν τον κατσίκι πάνω στο Άγαλμα της Ελευθερίας! Και αυτό δεν το λέμε μόνον εμείς και όσοι εξετάζουν ιστορικά εκείνη την αντικομμουνιστική περίοδο τους Μακαρθισμού ως γνωστή αλλιώς, αλλά μας το δείχνουν αυτό οι ίδιοι οι αμερικανοί και σε ταινίες τους για εκείνη την εποχή. Για παράδειγμα, στην ταινία τους ‘’The Majestic’’ με τον πασίγνωστο ηθοποιό Τζιμ Κάρεϊ που υποδύονταν κάποιον σκηνοθέτη ταινιών εκεί πέρα, επειδή ανακαλύψανε το όνομά του σε μια λίστα μελών μιας κομμουνιστικής οργάνωσης κατά τη διάρκεια των σπουδών του, όχι μόνο αποσύρανε την νέα ταινία που ετοίμαζε απολύοντάς τον από το στούντιο που εργαζότανε, αλλά τον στείλανε κιόλας απολογούμενο να διαβάσει δήλωση μετανοίας σε δικαστήριο! Πατώντας έτσι όλοι αυτοί οι σοσιαλιστικοί προπαγανδιστές πάνω σε αυτή την αμερικανική κοινωνία που δεν υπάρχει όμως σήμερα, προσπαθούν να στρέψουν περισσότερο κόσμο ενάντια σε κάθε εναπομείναντα ελεύθερο και οικονομικά ανεξάρτητο άτομο ώστε να υποδουλωθεί και εκείνο!
Κατά συνέπεια, από τη μια έχουμε τέτοιους υποτιθέμενους ‘’αντιεξουσιαστές’’ να του λένε ότι η ατομική του ιδιοκτησία είναι κλοπή και θα πρέπει να τη μοιραστεί(!) με τους υπόλοιπους ανθρώπους που δεν συμμετείχαν όμως στη δημιουργία της, για να μειωθεί η φτώχεια αν μιλάμε για κομμουνιστές ή να ‘’κρατικοποιηθεί’’ υπέρ του έθνους υποτίθεται αν μιλάμε για σοσιαλιστές με εθνικιστικό ή εθνικοσοσιαλιστικό προσωπείο, ενώ από την άλλη πέφτουν βόμβες μολότοφ στην περιουσία σε κάθε τέτοιου νοικοκυραίου ή αστού από αναρχοκομμουνιστές και παράλληλα από τους ίδιους τους κυβερνητικούς ή εξουσιαστές που με νόμιμα μέσα αυτή τη φορά επιτίθενται στην ιδιοκτησία του με δυσβάσταχτη φορολογία, πρόκληση χρεών εμποδίζοντας την ελεύθερη αγορά να προσφέρει εργασία ώστε να αποπληρωθούν κάποια στιγμή, φόρους ακίνητης περιουσίας σαν τον ΕΝΦΙΑ πληρώνοντας ενοίκιο για το ίδιο του το σπίτι, κλιματικούς ή ‘’πράσινους’’ φόρους που μόλις ξεκινήσανε, ένταξη σε πτωχευτικό νόμο για να συνεχίζει να ζει στο σπίτι του χωρίς να του ανήκει πια και τα συναφή. Σε τέτοιο ‘’καπιταλισμό’’ ή ‘’φιλελευθερισμό’’ ζούμε όπως σας λένε και σύμφωνα με αυτό το σοσιαλιστικό σκεπτικό από εθνική πλευρά τώρα, δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε τότε ως εθνικιστές κάποιους αγγλοσάξονες και γερμανούς ως επί το πλείστον που έφτιαξαν δικό τους έθνος σε αμερικανικό έδαφος, ούτε ως φυλετιστές τους Νότιους αποίκους τους που διώχνανε μαύρους και εβραίους έπειτα με οργανώσεις σαν την περιβόητη Κου Κλουξ Κλαν, επειδή η κοινωνία εκείνων των Αρίων μας αποίκων δεν ήταν σοσιαλιστική!!! Τα συμπεράσματα δικά σας και των ψυχιάτρων το ίδιο! Φανταστείτε τώρα σε πόσο ‘’καπιταλιστικό’’ κόσμο ζούμε, όταν βρίσκουμε μετά βίας μόνο μια ελληνόφωνη ιστοσελίδα σαν την παρακάτω που να μιλάει για ελεύθερη αγορά με τόσες αναλύσεις, ενώ αντιθέτως εκατοντάδες άλλες που να μιλάνε για σοσιαλισμό, από κομμουνιστικές μέχρι εθνικιστικές! Τόσο ‘’αντιεξουσιαστές’’ είναι δηλαδή οι σοσιαλιστές που κυριαρχούν εξολοκλήρου σε σχολεία και πανεπιστήμια υπό την ανοχή των εξουσιαστών του ίδιου του κράτους που λένε ότι πολεμάνε…
«Προστάτες» των φτωχών ή τύραννοι;
Του Hal Snarr
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Πως λειτουργεί η παραγωγή πλούτου
Σε μια ελεύθερη κοινωνία, τα χάσματα όσον αφορά το εισόδημα και τον πλούτο οφείλονται σε διακυμάνσεις της ικανότητας, της γνώσης, των ταλέντων, της ανεξαρτησίας, της δημιουργικότητας, της πρωτοπορίας και της προθυμίας για ανάληψη ρίσκων. Οι άνθρωποι που είναι ικανοποιημένοι σε ασφαλή επαγγέλματα – όπως οι δάσκαλοι στα σχολεία, οι νοσηλευτές, οι εφοριακοί ή οι δημοτικοί υπάλληλοι – αναμένεται πως θα έχουν πολύ λιγότερα περιουσιακά στοιχεία και εισοδήματα από ο, τι τα άτομα που ρισκάρουν με επιτυχία και επενδύουν σε εξαιρετικές καινοτόμες ιδέες που οδηγούν σε προϊόντα και υπηρεσίες που ωφελούν όλη την κοινωνία. Στο σύστημα αυτό, η ποσότητα, η ποιότητα και οι τιμές καθορίζονται από τη ζήτηση και την προσφορά αγαθών και υπηρεσιών.
Το παρακάτω διάγραμμα απεικονίζει μία από τις πολλές αγορές. Τα αγαθά ή οι υπηρεσίες που ανταλλάσσονται μπορεί να είναι κατοικίες, ακτινογραφίες, τραπεζικές αποταμιεύσεις, ώρες εργασίας με χαμηλή ειδίκευση, εισιτήρια για την ταινία πόλεμος των άστρων ή, σε αυτή την περίπτωση, smartphones. Η ζήτηση (μπλε γραμμή) και η προσφορά (κόκκινη γραμμή) συναντώνται στο μοβ σημείο. Υποθέτοντας ότι βρισκόμαστε σε ένα σύστημα ελεύθερης αγοράς χωρίς φόρους, επιδοτήσεις, ελέγχους των τιμών, κανονιστικές ρυθμίσεις, απαγορεύσεις, κρατική ιδιοκτησία κλπ, παράγονται και πωλούνται 150 smartphones σε 150 καταναλωτές στην τιμή των 700 €.
Σε μια ελεύθερη κοινωνία, τα χάσματα όσον αφορά το εισόδημα και τον πλούτο οφείλονται σε διακυμάνσεις της ικανότητας, της γνώσης, των ταλέντων, της ανεξαρτησίας, της δημιουργικότητας, της πρωτοπορίας και της προθυμίας για ανάληψη ρίσκων. Οι άνθρωποι που είναι ικανοποιημένοι σε ασφαλή επαγγέλματα – όπως οι δάσκαλοι στα σχολεία, οι νοσηλευτές, οι εφοριακοί ή οι δημοτικοί υπάλληλοι – αναμένεται πως θα έχουν πολύ λιγότερα περιουσιακά στοιχεία και εισοδήματα από ο, τι τα άτομα που ρισκάρουν με επιτυχία και επενδύουν σε εξαιρετικές καινοτόμες ιδέες που οδηγούν σε προϊόντα και υπηρεσίες που ωφελούν όλη την κοινωνία. Στο σύστημα αυτό, η ποσότητα, η ποιότητα και οι τιμές καθορίζονται από τη ζήτηση και την προσφορά αγαθών και υπηρεσιών.
Το παρακάτω διάγραμμα απεικονίζει μία από τις πολλές αγορές. Τα αγαθά ή οι υπηρεσίες που ανταλλάσσονται μπορεί να είναι κατοικίες, ακτινογραφίες, τραπεζικές αποταμιεύσεις, ώρες εργασίας με χαμηλή ειδίκευση, εισιτήρια για την ταινία πόλεμος των άστρων ή, σε αυτή την περίπτωση, smartphones. Η ζήτηση (μπλε γραμμή) και η προσφορά (κόκκινη γραμμή) συναντώνται στο μοβ σημείο. Υποθέτοντας ότι βρισκόμαστε σε ένα σύστημα ελεύθερης αγοράς χωρίς φόρους, επιδοτήσεις, ελέγχους των τιμών, κανονιστικές ρυθμίσεις, απαγορεύσεις, κρατική ιδιοκτησία κλπ, παράγονται και πωλούνται 150 smartphones σε 150 καταναλωτές στην τιμή των 700 €.
Η μπλε γραμμή ζήτησης αντιπροσωπεύει μια σειρά που ταξινομεί τους ανθρώπους σύμφωνα με την προθυμία τους να πληρώσουν. Το άτομο που διατίθεται να πληρώσει τα λιγότερα βρίσκεται στο δεξιό άκρο της ζήτησης (το μπλε σημείο). Αυτός είναι πρόθυμος να πληρώσει μόνο 200 € για ένα smartphone. Το άτομο που προτίθεται να πληρώσει περισσότερα, βρίσκεται στο αριστερό άκρο της ζήτησης. Αυτός είναι διατεθειμένος να πληρώσει μέχρι και 1200 €. Ενώ μόνο ένα smartphone θα πωλούταν εάν η τιμή ήταν 1200 €, 300 smartphones θα πωλούνταν στην τιμή των 200 €.
Τα οικονομικά των κρατικά δημιουργημένων ελλείψεων
Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα τυράννων που ξεκίνησαν ως προστάτες των φτωχών. Οι πολιτικοί τους άξονες ξεκινούν με την τοποθέτηση των φτωχών έναντι των πλουσίων, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τα χάσματα εισοδήματος και πλούτου. Ισχυρίζονται ότι οι μεγιστάνες και οι εκατομμυριούχοι έχουν πλουτίσει επειδή χρεώνουν αχρείαστα υψηλές τιμές σε ένα άδικο σύστημα αγοράς που αποκλείει τους φτωχούς. Στο παραπάνω σχήμα, για παράδειγμα, 150 καταναλωτές έχουν smartphones και 150 δεν έχουν. Οι «προστάτες» των φτωχών μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια τέτοια παρατήρηση για να κερδίσουν ψήφους σε εκλογές.
Μια κοινή πολιτική «δικαιοσύνης» που συγκεντρώνει λαϊκή υποστήριξη, είναι ο καθορισμός των τιμών. Μπορεί να έχει τη μορφή ελάχιστου βασικού μισθού για εργασία χαμηλής ειδίκευσης, μέγιστου μισθού σε εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, μέγιστης ή ελάχιστης τιμής για τελικά καταναλωτικά αγαθά ή για παραγωγικούς συντελεστές και μέγιστης ή ελάχιστης τιμής στα τραπεζικά αποθέματα (π.χ. επιτόκιο ή τόκους από τα αποθεματικά). Στο παράδειγμα μας, η πιθανότητα να θεσπίσουν οι «υποστηρικτές» των φτωχών μια μέγιστη τιμή για τα smartphones είναι υψηλή, αφού ο αριθμός των μη εχόντων είναι ίσος με τον αριθμό των εχόντων. Εάν ένας από αυτούς τους «προστάτες» των φτωχών είναι αρκετά χαρισματικός δημαγωγός, μπορεί να πείσει ορισμένους από τους έχοντες να υποστηρίξουν ανώτατο όριο τιμών. Αν αυτό οδηγήσει σε μια μέγιστη τιμή 200 € (πράσινη γραμμή), όλοι θα ήθελαν να αγοράσουν ένα smartphone σε αυτή την τιμή (μπλε σημείο).
Η κόκκινη γραμμή της προσφοράς, καθορίζει το επίπεδο παραγωγής που μεγιστοποιεί το κέρδος του παραγωγού σε διάφορες τιμές. Πριν από τη θέσπιση του ανωτάτου ορίου τιμών, το κέρδος μεγιστοποιείται όταν παράγονται και πωλούνται 150 smartphones για 700 € το καθένα (μοβ σημείο). Αφού καθοριστεί το ανώτατο όριο των 200 €, το κέρδος μεγιστοποιείται (ή ελαχιστοποιείται η ζημία) εάν κατασκευαστούν 100 smartphones ( κόκκινο σημείο). Εάν αυτό δημιουργεί μηδενικό οικονομικό κέρδος για τους παραγωγούς, οποιοδήποτε άλλο επίπεδο παραγωγής στην τιμή αυτή (ή κατά μήκος της πράσινης γραμμής) αποφέρει οικονομική ζημία για τους παραγωγούς.
Το ανώτατο όριο τιμών έχει πολλές ακούσιες συνέπειες. Δημιουργεί έλλειψη smartphones επειδή οι καταναλωτές θέλουν να αγοράσουν περισσότερα smartphones από αυτά που κατασκευάζουν οι παραγωγοί. Δεδομένου ότι οι πλούσιοι καταναλωτές είναι πρόθυμοι να πληρώσουν πολύ υψηλότερη τιμή από το ανώτατο όριο τιμής που επιβλήθηκε, μόνο οι 100 πλουσιότεροι καταναλωτές μπορούν να αγοράσουν smartphones στη νόμιμη αγορά, δωροδοκώντας, ή μπορούν να καταφύγουν στην παράνομη μαύρη αγορά. Ο αριθμός των φυλακισμένων αυξάνεται καθώς οι δωροδοκίες και το εμπόριο στη μαύρη αγορά μετατρέπει πωλητές και αγοραστές σε εγκληματίες. Η μεσαία τάξη, οι 50 καταναλωτές που θα μπορούσαν να αγοράσουν smartphones στην προηγούμενη τιμή της αγοράς, αλλά δεν μπορούν στο ανώτατο όριο των τιμών, εξαφανίζονται καθώς μετατρέπονται σε μη έχοντες. Οι φτωχότεροι 150 άνθρωποι, αυτοί που δεν μπορούσαν να αγοράσουν smartphones πριν από την επιβολή ανώτατης τιμής, δεν είναι σε θέση να τα αγοράσουν ούτε μετά την εφαρμογή της διατίμησης.
Με την πολιτική αυτή να μεγεθύνει τις τάξεις των φτωχών, υπάρχει αυξανόμενη πίεση στον χαρισματικό «προστάτη» των φτωχών να διορθώσει τις ακούσιες συνέπειες των δικών του παρεμβάσεών. Πρέπει να πιέσει ή να εξαναγκάσει τους παραγωγούς να κάνουν αρκετά smartphones για όλους σε τεχνητά χαμηλή τιμή. Οι παραγωγοί αντιστέκονται επειδή το αποτέλεσμα αυτό (το μπλε σημείο) δημιουργεί οικονομική ζημία. Ο χαρισματικός «προστάτης» των φτωχών εφαρμόζει πρόσθετες παρεμβάσεις. Μπορεί να καλύψει αυτές τις ζημίες με επιδότηση ή να κρατικοποιήσει την παραγωγή.
Σε κάθε σενάριο, οι οικονομικές ζημίες μιας κρατικής επιχείρησης ή ενός κρατικά επιδοτούμενου ιδιώτη παραγωγού, θα καλυφθούν με φορολογία ή με εκτύπωση χρήματος και πληθωρισμό. Είτε οι ζημίες επιχορηγούνται με κατασχεθέντα χρήματα από τη φορολογία είτε με νέα πληθωριστικά χρήματα, οι ζημιογόνες και οι επικερδείς επιχειρηματικές αποφάσεις ανταμείβονται εξίσου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας, την ταχύτερη υποτίμηση των τεχνικών παραγωγής και του εξοπλισμού και την επιτάχυνση των οικονομικών ζημιών.
Δεδομένου ότι ο χαρισματικός «προστάτης» των φτωχών δεν πρόκειται να αυξήσει τους φόρους στους φτωχούς και τα πρώην μέλη της μεσαίας τάξης είναι τώρα φτωχά, πρέπει να αυξήσει τους φόρους στους πλούσιους ή να τυπώσει χρήμα. Εάν οι φόροι αυξηθούν για τους μεγιστάνες και τους εκατομμυριούχους, θα φύγουν από τη χώρα. Κατανοώντας το αυτό, ο χαρισματικός «υπερασπιστής» των φτωχών επιλέγει τον πληθωρισμό (βλ. εδώ ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα). Για να γίνει αυτό, αυξάνεται η προσφορά χρήματος, η οποία συμβαίνει όταν ο «προστάτης» των φτωχών κατευθύνει την κεντρική τράπεζα να εκτυπώσει νέα χρήματα για να αγοράσει νέα κρατικά ομόλογα. Με τις οικονομικές ζημίες κάθε περιόδου να σχηματίζουν πυραμίδα πάνω στις προηγούμενες περιόδους, η προσφορά χρήματος αυξάνεται με γεωμετρικό ρυθμό. Αυτό οδηγεί το εθνικό νόμισμα να υποτιμηθεί με αυξανόμενο ρυθμό.
Οι μεγιστάνες και οι εκατομμυριούχοι που κατέχουν εμπορική, ενοικιαζόμενη και προσωπική περιουσία επωφελούνται από τον πληθωρισμό (βλ. εδώ). Δεδομένου ότι τα ενοίκια που συλλέγουν αυξάνονται γεωμετρικά στον πληθωρισμό, η πραγματική αξία της δανειακής τους αρχής πέφτει. Σε λίγες περιόδους επαρκώς υψηλού πληθωρισμού, τα φουσκωμένα ενοίκια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή του δανειακού κεφαλαίου ή η δημιουργία πληθωρισμού στις μετοχές μπορεί να αποτελέσει μοχλό για την απόκτηση περισσότερων περιουσιακών στοιχείων. Μπορούν επίσης να προστατεύσουν τον πλούτο τους αγοράζοντας ασφαλέστερα νομίσματα ή πολύτιμα μέταλλα, οι φτωχοί δεν μπορούν.
Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα τυράννων που ξεκίνησαν ως προστάτες των φτωχών. Οι πολιτικοί τους άξονες ξεκινούν με την τοποθέτηση των φτωχών έναντι των πλουσίων, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τα χάσματα εισοδήματος και πλούτου. Ισχυρίζονται ότι οι μεγιστάνες και οι εκατομμυριούχοι έχουν πλουτίσει επειδή χρεώνουν αχρείαστα υψηλές τιμές σε ένα άδικο σύστημα αγοράς που αποκλείει τους φτωχούς. Στο παραπάνω σχήμα, για παράδειγμα, 150 καταναλωτές έχουν smartphones και 150 δεν έχουν. Οι «προστάτες» των φτωχών μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια τέτοια παρατήρηση για να κερδίσουν ψήφους σε εκλογές.
Μια κοινή πολιτική «δικαιοσύνης» που συγκεντρώνει λαϊκή υποστήριξη, είναι ο καθορισμός των τιμών. Μπορεί να έχει τη μορφή ελάχιστου βασικού μισθού για εργασία χαμηλής ειδίκευσης, μέγιστου μισθού σε εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, μέγιστης ή ελάχιστης τιμής για τελικά καταναλωτικά αγαθά ή για παραγωγικούς συντελεστές και μέγιστης ή ελάχιστης τιμής στα τραπεζικά αποθέματα (π.χ. επιτόκιο ή τόκους από τα αποθεματικά). Στο παράδειγμα μας, η πιθανότητα να θεσπίσουν οι «υποστηρικτές» των φτωχών μια μέγιστη τιμή για τα smartphones είναι υψηλή, αφού ο αριθμός των μη εχόντων είναι ίσος με τον αριθμό των εχόντων. Εάν ένας από αυτούς τους «προστάτες» των φτωχών είναι αρκετά χαρισματικός δημαγωγός, μπορεί να πείσει ορισμένους από τους έχοντες να υποστηρίξουν ανώτατο όριο τιμών. Αν αυτό οδηγήσει σε μια μέγιστη τιμή 200 € (πράσινη γραμμή), όλοι θα ήθελαν να αγοράσουν ένα smartphone σε αυτή την τιμή (μπλε σημείο).
Η κόκκινη γραμμή της προσφοράς, καθορίζει το επίπεδο παραγωγής που μεγιστοποιεί το κέρδος του παραγωγού σε διάφορες τιμές. Πριν από τη θέσπιση του ανωτάτου ορίου τιμών, το κέρδος μεγιστοποιείται όταν παράγονται και πωλούνται 150 smartphones για 700 € το καθένα (μοβ σημείο). Αφού καθοριστεί το ανώτατο όριο των 200 €, το κέρδος μεγιστοποιείται (ή ελαχιστοποιείται η ζημία) εάν κατασκευαστούν 100 smartphones ( κόκκινο σημείο). Εάν αυτό δημιουργεί μηδενικό οικονομικό κέρδος για τους παραγωγούς, οποιοδήποτε άλλο επίπεδο παραγωγής στην τιμή αυτή (ή κατά μήκος της πράσινης γραμμής) αποφέρει οικονομική ζημία για τους παραγωγούς.
Το ανώτατο όριο τιμών έχει πολλές ακούσιες συνέπειες. Δημιουργεί έλλειψη smartphones επειδή οι καταναλωτές θέλουν να αγοράσουν περισσότερα smartphones από αυτά που κατασκευάζουν οι παραγωγοί. Δεδομένου ότι οι πλούσιοι καταναλωτές είναι πρόθυμοι να πληρώσουν πολύ υψηλότερη τιμή από το ανώτατο όριο τιμής που επιβλήθηκε, μόνο οι 100 πλουσιότεροι καταναλωτές μπορούν να αγοράσουν smartphones στη νόμιμη αγορά, δωροδοκώντας, ή μπορούν να καταφύγουν στην παράνομη μαύρη αγορά. Ο αριθμός των φυλακισμένων αυξάνεται καθώς οι δωροδοκίες και το εμπόριο στη μαύρη αγορά μετατρέπει πωλητές και αγοραστές σε εγκληματίες. Η μεσαία τάξη, οι 50 καταναλωτές που θα μπορούσαν να αγοράσουν smartphones στην προηγούμενη τιμή της αγοράς, αλλά δεν μπορούν στο ανώτατο όριο των τιμών, εξαφανίζονται καθώς μετατρέπονται σε μη έχοντες. Οι φτωχότεροι 150 άνθρωποι, αυτοί που δεν μπορούσαν να αγοράσουν smartphones πριν από την επιβολή ανώτατης τιμής, δεν είναι σε θέση να τα αγοράσουν ούτε μετά την εφαρμογή της διατίμησης.
Με την πολιτική αυτή να μεγεθύνει τις τάξεις των φτωχών, υπάρχει αυξανόμενη πίεση στον χαρισματικό «προστάτη» των φτωχών να διορθώσει τις ακούσιες συνέπειες των δικών του παρεμβάσεών. Πρέπει να πιέσει ή να εξαναγκάσει τους παραγωγούς να κάνουν αρκετά smartphones για όλους σε τεχνητά χαμηλή τιμή. Οι παραγωγοί αντιστέκονται επειδή το αποτέλεσμα αυτό (το μπλε σημείο) δημιουργεί οικονομική ζημία. Ο χαρισματικός «προστάτης» των φτωχών εφαρμόζει πρόσθετες παρεμβάσεις. Μπορεί να καλύψει αυτές τις ζημίες με επιδότηση ή να κρατικοποιήσει την παραγωγή.
Σε κάθε σενάριο, οι οικονομικές ζημίες μιας κρατικής επιχείρησης ή ενός κρατικά επιδοτούμενου ιδιώτη παραγωγού, θα καλυφθούν με φορολογία ή με εκτύπωση χρήματος και πληθωρισμό. Είτε οι ζημίες επιχορηγούνται με κατασχεθέντα χρήματα από τη φορολογία είτε με νέα πληθωριστικά χρήματα, οι ζημιογόνες και οι επικερδείς επιχειρηματικές αποφάσεις ανταμείβονται εξίσου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας, την ταχύτερη υποτίμηση των τεχνικών παραγωγής και του εξοπλισμού και την επιτάχυνση των οικονομικών ζημιών.
Δεδομένου ότι ο χαρισματικός «προστάτης» των φτωχών δεν πρόκειται να αυξήσει τους φόρους στους φτωχούς και τα πρώην μέλη της μεσαίας τάξης είναι τώρα φτωχά, πρέπει να αυξήσει τους φόρους στους πλούσιους ή να τυπώσει χρήμα. Εάν οι φόροι αυξηθούν για τους μεγιστάνες και τους εκατομμυριούχους, θα φύγουν από τη χώρα. Κατανοώντας το αυτό, ο χαρισματικός «υπερασπιστής» των φτωχών επιλέγει τον πληθωρισμό (βλ. εδώ ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα). Για να γίνει αυτό, αυξάνεται η προσφορά χρήματος, η οποία συμβαίνει όταν ο «προστάτης» των φτωχών κατευθύνει την κεντρική τράπεζα να εκτυπώσει νέα χρήματα για να αγοράσει νέα κρατικά ομόλογα. Με τις οικονομικές ζημίες κάθε περιόδου να σχηματίζουν πυραμίδα πάνω στις προηγούμενες περιόδους, η προσφορά χρήματος αυξάνεται με γεωμετρικό ρυθμό. Αυτό οδηγεί το εθνικό νόμισμα να υποτιμηθεί με αυξανόμενο ρυθμό.
Οι μεγιστάνες και οι εκατομμυριούχοι που κατέχουν εμπορική, ενοικιαζόμενη και προσωπική περιουσία επωφελούνται από τον πληθωρισμό (βλ. εδώ). Δεδομένου ότι τα ενοίκια που συλλέγουν αυξάνονται γεωμετρικά στον πληθωρισμό, η πραγματική αξία της δανειακής τους αρχής πέφτει. Σε λίγες περιόδους επαρκώς υψηλού πληθωρισμού, τα φουσκωμένα ενοίκια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή του δανειακού κεφαλαίου ή η δημιουργία πληθωρισμού στις μετοχές μπορεί να αποτελέσει μοχλό για την απόκτηση περισσότερων περιουσιακών στοιχείων. Μπορούν επίσης να προστατεύσουν τον πλούτο τους αγοράζοντας ασφαλέστερα νομίσματα ή πολύτιμα μέταλλα, οι φτωχοί δεν μπορούν.
Συμπέρασμα
Οι πολιτικές που αποσκοπούν να βοηθήσουν τους φτωχούς – ο έλεγχος των ενοικίων, τα ανώτατα όρια τιμών και ο κατώτατος μισθός – βλάπτουν τους φτωχούς, καταστρέφουν τη μεσαία τάξη, αυξάνουν τα χάσματα πλούτου και εισοδήματος, σβήνουν την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα και μετατρέπουν τους «προστάτες» των φτωχών σε τυράννους.
Οι πολιτικές που αποσκοπούν να βοηθήσουν τους φτωχούς – ο έλεγχος των ενοικίων, τα ανώτατα όρια τιμών και ο κατώτατος μισθός – βλάπτουν τους φτωχούς, καταστρέφουν τη μεσαία τάξη, αυξάνουν τα χάσματα πλούτου και εισοδήματος, σβήνουν την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα και μετατρέπουν τους «προστάτες» των φτωχών σε τυράννους.
***
Ο Hal W. Snarr είναι βοηθός καθηγητής οικονομικών στο Westminster College στο Salt Lake City της Utah.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises
Ο Hal W. Snarr είναι βοηθός καθηγητής οικονομικών στο Westminster College στο Salt Lake City της Utah.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises