‘’Ας υποθέσουμε πως εμείς οι γήινοι θέλουμε να κατοικήσουμε, για συγκεκριμένους σκοπούς, σε έναν πλανήτη αφιλόξενο προς εμάς και τις ανάγκες μας. Ας υποθέσουμε επίσης πως δεν έχουμε άλλη επιλογή ή χρόνο, να αναζητήσουμε έναν συμβατό σε εμάς πλανήτη με αντίστοιχο περιβάλλον. Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Θα έπρεπε, αναγκαστικά, είτε να βρούμε τρόπο να επιβιώσουμε στο αφιλόξενο περιβάλλον με τεχνητά μέσα, είτε να αναδομούσαμε το περιβάλλον του πλανήτη στα δικά μας πρότυπα. Εάν δεν υπήρχε ατμόσφαιρα, να επιχειρήσουμε να την δημιουργήσουμε, εάν δεν υπήρχε νερό, να φροντίσουμε να το αναπαράγουμε, εάν δεν υπήρχε καθαρός αέρας, να προσπαθήσουμε να τον δημιουργήσουμε. Με λίγα λόγια, να διαμορφώσουμε ένα οικείο περιβάλλον σε εμάς, γκρεμίζοντας το παλαιό και αφιλόξενο περιβάλλον. Έτσι, κάθε γενιά που θα ερχόταν στον κόσμο, θα ζούσε μέσα στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας. Κι έτσι η επιβίωση του ανθρώπου στον πλανήτη αυτόν, θα ήταν απλά θέμα θέλησης και διαχείρισης των κατοίκων. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις ιδεολογίες και τα συστήματα / πλαίσια σε κοινωνικό και πολιτειακό / πολιτικό επίπεδο’’ (σ.σ. από δημοσίευμα σε άρθρο μας περί Ιδεο-προγραμματισμού) & ‘’Ερ.: Στην Κύπρο υπάρχουν ομάδες Σατανιστών; Γνωρίζουμε καθόλου στοιχεία; Απ.: Αυτό, δεν μπορώ να το γνωρίζω. Όταν εγώ ανήκα στον σατανισμό, δεν ήμουν ούτε σε ομάδα ούτε σε κάποια εκκλησία. Υπήρξα μοναχικός ασκητής όπως πολλοί άλλοι. Η αλήθεια είναι πως στις μέρες μας η έννοια ‘σατανισμός’ έχει εξασθενήσει. Υπάρχουν άλλα είδη αποκρυφισμού στη μόδα τώρα, όπως είναι κάποιες διαδεδομένες μορφές διαλογισμού ή κάποιες εναλλακτικές θεραπείες, τα οποία δεν εμπεριέχουν τη λέξη ή την έννοια του σατανισμού…Υπήρξε μια περίοδος από τις αρχές μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 90’ όπου ο σατανισμός βρισκόταν σε έξαρση σε Ελλάδα και Κύπρο και θα μπορούσα να πω ότι τότε υπήρχε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό σοβαρών και αφοσιωμένων σατανιστών και δεν εννοώ τον κάθε έφηβο που απλά δοκιμάζει κάτι καινούριο’’ (σ.σ. από συνέντευξη ενός κύπριου πρώην σατανιστή στο: diakonima.gr/2018/11/16/enas-kiprios-proin-satanistis-perigrafi-tin-empiria-tou/)
- ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΠΡΟΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ…:
As crusaders ravage the earth
At night their swords and shields hang to their side
For the battle they had forsaken
For the glory they had fortaken
The king rides ahead of the group
Homeward bound he marches his troops
For fair land France lies in the balance
For foe man France home of the gallant
Song of Roland never knight be so worthy
Song of Roland never knight be so worthy
The king holds grief in his eyes
For his nephew he's left behind
To ensure the background is stable
To ensure them against attack
The king kneels to his nephew,
Brave knight prince roland
He holds tears in his eyes and pain in his heart
"For our gods we tear our worlds apart
And with this death I leave you one last thought
Never knight be so worthy till France be no more"
As lances draw upon the enemy
A sea of waving banners surround,
The moors fall from the hillside
Like the rain in the dark forest
As the battle rolls on
The men fall to ground
Their ears ache for the shrill of the horn,
But Roland persists on holding his ground,
"Let us strike a mighty blow for our Lord and our God!"
Song of Roland never knight be so worthy
Song of Roland never knight be so worthy
Καταδεικνύοντας παραδειγματικά το παραπάνω μουσικό βίντεο και τους στίχους που προηγήθηκαν από το ‘’επικό μέταλ΄’’ συγκρότημα ‘’Κάμελοτ’’, συνεχίζουμε να μαθαίνουμε σήμερα για το (μεσαιωνικό) ‘’τραγούδι του Ρόλαντ’’ της ευρωπαϊκής (ή Αρίας) μας Παράδοσης διαμέσου εκείνου του μουσικού συγκροτήματος 25 περίπου χρόνια πριν από σήμερα όταν και κυκλοφόρησε εκείνον τον δίσκο που το συμπεριελάμβανε. Έχουμε λοιπόν από τη μια ένα μουσικό συγκρότημα που πρόβαλλε ετούτο το τραγούδι εκείνη την εποχή και από την άλλη κάποιον χρήστη της συγκεκριμένης διαδικτυακής πλατφόρμας ανάρτησης βίντεο που το γνωστοποιεί (σε ολόκληρο τον πλανήτη εφ’ όσον μιλάμε για διαδίκτυο) παρόλο που δεν διδάσκεται πουθενά σήμερα σε σχολεία ή πανεπιστήμια και δεν το βλέπουμε σε καμιά ταινία στην τηλεόραση ή σπανίως κάτι παρόμοιο θεματολογικά έτσι για ξεκάρφωμα (ώστε να δίνεται στον κόσμο μια ψευδαίσθηση ελευθερίας ή διαφορετικότητας), επειδή μια τέτοια Παράδοση δεν συμβαδίζει με την ακυρωτική κουλτούρα της παγκοσμιοποίησης που θέλει να την εξαφανίσει ώστε να επιβληθεί περισσότερο μέσα στην κοινωνία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τώρα μιας τέτοιας ακυρωτικής παρέμβασης μέσα στην κοινωνία επί ημερών μας, αποτελεί η απαγόρευση προσέλευσης του κόσμου σε παρελάσεις και σε εκκλησίες με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας από έναν Κορωνοϊό που συνεχώς μεταλλάσσεται εις το διηνεκές και έτσι ανά πάσα ώρα και στιγμή θα μπορεί να επαναλαμβάνεται κάθε τέτοια απαγόρευση ή έστω ο περιορισμός τέτοιων συναθροίσεων με συγκεκριμένο εθνικό και θρησκευτικό χαρακτήρα, όταν επί παραδείγματι γιορτάστηκε πέρυσι η Ανάσταση του Χριστού στις 9 το βράδυ αντί τα μεσάνυχτα όπως προβλέπεται, λες και μόνο τότε ή από τότε και μετά κινδυνεύει κάποιος να κολλήσει Κορωνοϊό!
Επιστέφοντας και πάλι στον Ρόλαντ τώρα, αν το εν λόγω μουσικό συγκρότημα εκείνη την εποχή σκέφτονταν ότι αποτελεί οπισθοδρόμηση, συντηρητισμός, σκοταδισμός κ.λ.π. να κυκλοφορήσει εκείνο το τραγούδι επειδή βρισκότανε εκτός εποχής που έπαψε πια να είναι μεσαιωνική για να μας ενδιαφέρει και έτσι δεν το υπενθύμιζε μουσικά ακολουθώντας τη μόδα της δικής μας εποχής ή αν ο χρήστης εκείνης της διαδικτυακής πλατφόρμας με τα βίντεο αποφάσιζε το ίδιο και δεν το δημοσίευε λαμβάνοντας υπόψη τα ίδια πράγματα ή σκεφτόμενος και τη χαμηλή ανταπόκριση που θα είχε στον κόσμο για τον ίδιο λόγο, τότε το συγκεκριμένο τραγούδι και το μουσικό συγκρότημα που μας το υπενθύμισε με το δικό του τρόπο, θα χάνονταν στη λήθη της ιστορίας χωρίς πια κανένας να το μαθαίνει (και την ύπαρξη εκείνου του μουσικού συγκροτήματος συνεπακόλουθα) και έτσι θα προχωρούσε περισσότερο η ακυρωτική κουλτούρα της παγκοσμιοποίησης παρουσιαζόμενη ως η μοναδική πλέον πλανητικά με τον τρόπο που θυμηθήκαμε πιο πάνω σε δημοσίευμα περί Ιδεο-προγραμματισμού.
Το συμπέρασμα που βγαίνει κατά συνέπεια μετά την παράθεση του συγκεκριμένου παραδείγματος που δόθηκε, είναι ότι αποτελεί χρέος του καθενός σας ξεχωριστά να δημοσιοποιείτε τα δικά σας πιστεύω (μουσικά, ιδεολογικά, θρησκευτικά κ.α.) όταν δεν το κάνει αυτό η εξουσία της κοινωνίας που ζείτε σε σχολεία, πανεπιστήμια, τηλεοράσεις κ.ο.κ., διαφορετικά και σύμφωνα με εκείνο το απόσπασμα από τον Ιδεο-προγραμματισμό, κάθε μελλοντική γενιά που θα ερχότανε στον κόσμο θα ζούσε μέσα στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας που θα είχε διαμορφωθεί, χωρίς να περιλαμβάνει έτσι τα δικά σας ανεπιθύμητα πιστεύω! Ούτε όμως θα πρέπει να πτοείται κάποιος επειδή θα βρίσκει χαμηλή ανταπόκριση από τον κόσμο όταν θα προβάλλει δημοσίως τα δικά του πιστεύω, διότι θα πρέπει να θυμάται για παράδειγμα πως αν περάσανε πάνω από 40 χρόνια για να δούμε πρώτη φορά Αριστερά στην κυβέρνηση της Ελλάδος παρόλη την αριστερίστικη προπαγάνδα της που διαδίδονταν συστηματικά σε σχολεία, πανεπιστήμια και τηλεοράσεις όλα αυτά τα χρόνια μετά την πτώση της Χούντας, φανταστείτε τότε πόσα περισσότερα χρόνια θα πρέπει να περάσουν για να κυριαρχήσουν στην κοινωνία κάποια πιστεύω τα οποία θα πρέπει να ψάξει να βρει κάθε άνθρωπος από μόνος του! Αν τελικά τα ακολουθήσει ή όχι, αυτό εξαρτάται και από τα γονίδιά του (πέρα από το πνευματικό του επίπεδο) σύμφωνα με τη φυλετική ανθρωπολογία, αρκεί να πληροφορηθεί βέβαια αυτά τα διαφορετικά πιστεύω ή την άλλη κουλτούρα που αγνοούσε μέχρι πρότινος, γιατί αν παραδείγματος χάρη κατάγεται από κάποιους κατσικογάμηδες της ερήμου προς Ανατολή πλευρά, φυσικό και επόμενο έπειτα να παραμείνει παγερά αδιάφορος για κάθε τέτοιο τραγούδι του Ρόλαντ από τη στιγμή που κάθε ευρωπαϊκή Παράδοση θα του είναι ξένη, για τον ίδιο λόγο που είναι και η γκάιντα ας πούμε για τον κάθε αφρικανό!
Με άλλα λόγια, έστω και ένας άνθρωπος να απομείνει στον πλανήτη που να φυσάει γκάιντες και να ακούει τραγούδια σαν του Ρόλαντ με τον συγκεκριμένο μουσικό τρόπο που καταδείξαμε ή με όποιον άλλο, τότε η ακυρωτική κουλτούρα της παγκοσμιοποίησης (που θα δούμε εκτενέστερα παρακάτω με κάποια άλλα παραδείγματα για καλύτερη κατανόηση) δεν θα καταφέρει να επικρατήσει ποτέ πλανητικά, διότι θα αφεθεί έστω και μια πιθανότητα εναλλακτικής κουλτούρας για να την ακολουθήσουν και άλλοι άνθρωποι παρασέρνοντας περισσότερους με τη σειρά τους όσο θα την προβάλλουν και εκείνοι δημοσίως, με αποτέλεσμα να μείνει ανολοκλήρωτη κάθε παγκοσμιοποίηση από όπου και αν προέρχεται. Σε αυτό το σημείο τώρα, θα πρέπει να δοθεί προσοχή ώστε να μην αλλάξει κάποιος τα πιστεύω του για να έχουν μεγαλύτερη ανταπόκριση από τον κόσμο που θα τα πληροφορηθεί, διότι τότε θα επιτευχθεί αυτοκτονικά το αντίθετο αποτέλεσμα και τα δικά του πιστεύω θα εξαφανιστούν τελικά από εκείνη τη διαφορετική κουλτούρα που θα έχει ο περισσότερος κόσμος! Για παράδειγμα, αν αρχίσουν οι παπάδες να κυκλοφορούν με ζαντιέρες αντί για ράσα, να κοινωνούν βότκα στους πιστούς αντί για κρασί μετουσιωμένο σε αίμα και να ακούγονται από τα μεγάφωνα των εκκλησιών τους μπουζούκια αντί για ψαλμωδίες, επειδή έτσι το επιτάσσει η ελλαδική μόδα της εποχής μας, τότε πράγματι θα μαζεύανε περισσότερο κόσμο στη θρησκεία τους που θα έπαυε όμως να είναι χριστιανική!
Εφ’ όσον τώρα έπαψε να είναι της μόδας ο σατανισμός μας όπως ήτανε τη δεκαετία του ’90, όπως πολύ σωστά επισήμανε και εκείνος ο κύπριος πρώην σατανιστής που θυμηθήκαμε και στο παρόν ιστολόγιό μας από μια συνέντευξή του που είχαμε δημοσιεύσει στο προηγούμενο, πάλι θα πρέπει ο κάθε εναπομείναντας σατανιστής να προβάλλει τον σατανισμό μας δημοσίως όπως πραγματικά είναι μέσα από την Σατανική Ορθοδοξία και όχι όπως προβάλλεται από την παγκοσμιοποίηση για να τον εξαφανίσει άπαξ δια παντός με την μέθοδο του εισοδισμού (=η μέθοδος με την οποία κάποιος ή κάποιοι, με προσχηματικό τρόπο διεισδύουν σε μια εχθρική ή γενικότερα αντίπαλη παράταξη και αλλοιώνουν ή αχρήστευαν εκ των ένδον, το κέντρο αυτό των αποφάσεων ή της αντίπαλης δύναμης) χρησιμοποιώντας σατανικά χαρακτηριστικά για παραπλάνηση (π.χ. όνομα Σατανάς, αμφίεση, σύμβολα κ.λ.π.). Το ότι έπαψε να προωθείται βέβαια ο σατανισμός και παρά μόνο μεταλλαγμένος έπειτα (π.χ. τάχα μου ως αθεϊστικός, νεοπαγανιστικός ή πανθρησκευτικός κατά τα Μασονικά πρότυπα της Νέας Εποχής, εβραϊκός τελετουργικά κ.λ.π.) για να καταστραφεί από την ίδια ακυρωτική κουλτούρα της παγκοσμιοποίησης που αντιγράφει την ρωμαϊκή ‘’καταδίκη μνήμης’’ που επίσης θα δούμε ιστορικά εν συνεχεία, μας αποδεικνύεται ότι δεν είναι σατανική η ελίτ της παγκοσμιοποίησης για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί να είναι ούτε χριστιανική από τη στιγμή που έθεσε εκτός μόδας (δηλ. ως αναχρονιστικό) και τον χριστιανισμό. Αν πούμε τώρα ότι αυτή η υποτιθέμενη ‘’σατανική’’ ελίτ επίτηδες έθεσε εκτός μόδας ή δημόσιας προβολής με άλλα λόγια τον σατανισμό μας για να μαζέψει περισσότερους σατανιστές σε σχέση με εκείνη τη δεκαετία του ’90, αν υποθέσουμε ότι δεν τα κατάφερε τότε και είπε να αλλάξει τρόπο, αυτό το επιχείρημα θα ακουγότανε εξίσου γελοίο και για όποιον μας έλεγε ότι τέθηκε εκτός μόδας ο χριστιανισμός για να μαζέψει περισσότερο κόσμο στις εκκλησίες του μια ‘’χριστιανική’’ ελίτ αντίστοιχα, για τον ίδιο λόγο που εξηγήσαμε πρωτύτερα γιατί ένας παπάς θα έπαυε να ήταν πλέον χριστιανός αν κυκλοφορούσε με ζαντιέρες, κοινωνούσε βότκα και έπαιζε μπουζούκια από τα μεγάφωνα της εκκλησίας του!
Όπως λοιπόν σε μια κοινωνία χωρίς χριστιανισμό δεν μπορούμε να έχουμε χριστιανούς όσος Χριστός και να προβάλλεται, επειδή θα αγνοούν θεολογικά τι είναι αυτός οι μελλοντικές γενιές ώστε να προσεγγίσουν πραγματικά τον Χριστό τελετουργικά και όχι κάποιον ανύπαρκτο θεό της φαντασίας τους (δηλ. είδωλο ή σκεπτομορφή) που θα τον νομίζουν για ‘’Χριστό’’, το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Σατανά αν θα αγνοούσαν τη Βίβλο (εφ’ όσον δεν θα υπήρχε χριστιανισμός πια) για να μάθουν τι επικαλούνται με το συγκεκριμένο όνομα (σ.σ. άρα από ένα χριστιανικό περιβάλλον μπορούμε να έχουμε σατανιστές και καθόλου από ένα αποχριστιανοποιημένο!). Προφανώς εξυπηρετούσε εκείνη τη δεκαετία του ’90 να προβάλλεται περισσότερο ο σατανισμός μας (σ.σ. ήταν τότε που εμφανίστηκε και για πρώτη φορά μουσικά το σατανικό ‘‘μπλακ μέταλ’’ στη Σκανδιναβία αρχή γενομένης), πιθανόν για να στραφεί η νεολαία εκτός χριστιανισμού και με τον συγκεκριμένο τρόπο όπως και με τον πολυθεϊστικό παρομοίως (π.χ. εκείνη τη δεκαετία και ιδίως στα τέλη της κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα δεκάδες Δωδεκαθεϊστικά ή παγανιστικά περιοδικά με αντιχριστιανικό περιεχόμενο επίσης), έτσι ώστε να ανοίξει ευκολότερα ο δρόμος (διαμέσου της ακυρωτικής κουλτούρας) για να ολοκληρωθεί και θρησκευτικά η παγκοσμιοποίηση τις επόμενες δεκαετίες. Τουτέστιν, ως πίστη σε Θεό απρόσωπα ή αόριστα χωρίς συγκεκριμένη θρησκεία όπως διδάσκει η Μασονία, έτσι ώστε να μην υπάρχει πια εναλλακτική κουλτούρα για να ακολουθήσει κάποιος και στα θρησκευτικά πέρα από τα Παραδοσιακά που είπαμε πρωτύτερα παραδειγματικά, όπως ήδη μας έχει γνωστοποιηθεί άλλωστε αυτό από το 1841 μέσα στο βιβλίο ‘’Η Βίβλος της Ελευθερίας’’ του (εβραιο)μασόνου Ελιφάς Λεβί ως εξής (υπενθυμίζοντας από άλλο άρθρο μας):
‘’Όλα τα χαρακτηριστικά που είχε παρουσιάσει η διαδοχική τέχνη των εθνών, θα συνενωθούν και θα σχηματίσουν την πλήρη εικόνα του Θεού. Η Ιερουσαλήμ θα οικοδομήσει τον ναό του Γιεχωβά πάνω στο πρότυπο που προφήτεψε ο Ιεζεκιήλ, κι ο Χριστός, νέος και αιώνιος Σολομών, θα ψάλλει εκεί, κάτω από τα φατνώματα τα φτιαγμένα από κέδρο και κυπαρίσια, τους γάμους του με την σύζυγο του άσματος. Όμως ο Γιεχωβά θα έχει αφήσει κατά μέρος τον κεραυνό του για να ευλογήσει και με τα δυο του χέρια τους μνηστήρες: θα εμφανισθεί χαμογελώντας ανάμεσα στους δύο συζύγους και θα αγαλλιάζεται ακούγοντας να τον αποκαλούν πατέρα. Ωστόσο, η ποίηση της Ανατολής, μέσα στις μαγικές αναμνήσεις της, θα εξακολουθεί να τον αποκαλεί Βράχμα και Δία. Η Ινδία θα διδάξει στα μαγεμένα κλίματά μας τους θαυμαστούς μύθους του Βισνού, κι εμείς θα δοκιμάσουμε, πάνω στο ακόμα ματωμένο μέτωπο του πολυαγαπημένου μας Χριστού, το τριπλό μαργαριταρένιο στέμμα της μυστικιστικής Τριμούρτι. Η εξαγνισμένη Αφροδίτη, κάτω από το πέπλο της Μαρίας, δεν θα κλαίει πια για τον Αδωνί της, ο Σύζυγος αναστήθηκε για να μην πεθάνει πια, κι ο καταχθόνιος κάπρος βρήκε τον θάνατο μέσα στην παροδική νίκη του. Εγερθείτε, ναοί των Δελφών και της Εφέσσου, ο Θεός του φωτός και των τεχνών κατέστη ο Θεός του κόσμου, κι ο Λόγος του Θεού θέλει κάλλιστα να αποκαλείται Απόλλων…Ας λατρεύσει η Ανατολή τον Ιησού Χριστό μέσα στα τζαμιά, πάνω στους μινεράδες μιας νέας Αγίας Σοφίας, ας ανυψωθεί ο σταυρός εν μέσω του μισοφέγγαρου…Όλη η γη ενδεδυμένη με πλούσια ενδύματα που της τα κέντησαν όλες οι τέχνες, δεν θα είναι παρά ένας θαυμάσιος ναός του οποίου ο αιώνιος ιερέας, θα είναι ο άνθρωπος…Όταν η ψυχή, έχοντας φθάσει σ’ ολόκληρη την ισχύ της, θα κατασκευάσει για τον εαυτό της ένα σώμα κατ’ εικόνα της. Εκεί θα είναι η βασιλεία των ουρανών επί της γης. Και τα σώματα θα είναι οι ναοί της ψυχής, όπως το αναγεννημένο σύμπαν θα είναι ο ναός του Θεού. Και οι ψυχές, και η μορφή και η σκέψη, κι ολόκληρο το σύμπαν θα είναι Θεός. Αμήν! Αμήν! Αμήν!’’
(σ.σ. κεφάλαιο ‘’Ο Ναός’’, σελ. 113-115)
Damnatio memoriae
«Καταδίκη μνήμης»
Οι τρόποι απάλειψης της μνήμης ποικίλλουν. Απάλειψη του ονόματος από επιγραφές και καθαίρεση των απεικονίσεων του καταδικασμένου προσώπου∙ διαγραφή του προσώπου ή του γεγονότος από τα χρονικά και τα ιστορικά κείμενα∙ απαγόρευση αναφοράς του ονόματός του∙ αλλά επίσης περιθωριοποίηση του προσώπου εν ζωή και αποκλεισμός του από την επικαιρότητα. […]
Στην αρχαία Ρώμη η Σύγκλητος επέβαλλε την «καταδίκη μνήμης» (damnatio memoriae) σε περιπτώσεις επιφανών προσώπων που είχαν εμπλακεί σε συνομωσίες, που κρίθηκαν ένοχοι προδοσίας ή θεωρούνταν επικίνδυνοι για την ασφάλεια του κράτους ή είχαν πέσει σε δυσμένεια. Η καταδίκη ήταν ατιμωτική και πρακτικά σήμαινε την απάλειψη κάθε μαρτυρίας της ύπαρξης του προσώπου εκείνου, την καθολική διαγραφή του από το δημόσιο κλίμα, σαν να μην είχε ποτέ υπάρξει. Θύματα αυτής της πολιτικής καταδίκης υπήρξαν μέλη της άρχουσας τάξης (όπως ο ύπατος Λεύκιος Αίλιος Σηιανός που είχε συνωμοτήσει το 31 μ.Χ. κατά του αυτοκράτορα Τιβέριου) και Ρωμαίοι αυτοκράτορες, μετά το θάνατό τους (ο Δομιτιανός το 96 μ.Χ. και ο Γέτας, δολοφονημένος το 211 μ.Χ. από τον συναυτοκράτορα αδελφό του, Καρακάλλα). Η ρωμαϊκή Σύγκλητος αποφάσιζε για τη δήμευση της περιουσίας του καταδικαζόμενου, την απόσυρση, διασκευή ή καταστροφή γλυπτών και άλλων απεικονίσεων και, φυσικά, την απόξεση του ονόματός του από επιγραφές και δημόσια κείμενα.
Βέβαια, ανάλογες περιπτώσεις, μολονότι όχι θεσμοθετημένες, έχουν σημειωθεί και στο ιστορικό παρελθόν άλλων λαών. Στην αρχαία Αίγυπτο είχε επιβληθεί η πρακτική της καταδίκης μνήμης (απάλειψης του ονόματος και των απεικονίσεων του προσώπου τους) σε βάρος πέντε φαραώ –της βασίλισσας-φαραώ Χατσεπσούτ, του μονοθεϊστή Ακενατόν, του Σμενκχαρέ, του πασίγνωστου σήμερα αλλά άγνωστου έως τον 20ό αιώνα Τουτανκχαμών και του φαραώ Αυ. Το ίδιο είχε συμβεί και κατά τον μεσαίωνα σε χώρες όπως η Νορβηγία και η Αγγλία. Στη Βενετία, στην αίθουσα του Μεγάλου Συμβουλίου στο Δουκικό Ανάκτορο, όπου υπάρχουν οι προσωπογραφίες των δόγηδων, απουσιάζει η προσωπογραφία του δόγη Μαρίνου Φαλιέρ που, επιδιώκοντας την ανατροπή του βενετικού πολιτεύματος, καταδικάστηκε σε θάνατο και αποκεφαλίστηκε το 1355 ως προδότης∙ στη θέση της προσωπογραφίας υπάρχει ζωγραφισμένο από τον Τιντορέττο ένα μαύρο ύφασμα με την επιγραφή:
HIC EST LOCUS MARINI FALETRI DECAPITATI PRO CRIMINIBUS
«Αυτή είναι η θέση του Μαρίνου Φαλιέρ που αποκεφαλίστηκε για εγκλήματα».
Στην περίπτωση αυτή, η καταδίκη με την απουσία της μορφής του καταδικασμένου και την ατιμωτική μνεία του ονόματός του απέβαινε βαρύτερη από την ολοσχερή σιωπή. […]
Η διαγραφή του ονόματος από τη μνήμη των ανθρώπων ισοδυναμεί με τον καθολικό και οριστικό θάνατο του προσώπου. Αυτή ήταν η χειρότερη καταδίκη που θα μπορούσε να επιβληθεί στον αντίπαλο και τη σημασία του πράγματος είχε ενωρίς αντιληφθεί η ανθρωπότητα, γι’ αυτό και την πρακτική αυτή είχαν εφαρμόσει οι κατά καιρούς και τόπους ισχυροί. Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό πόσο βάρος είχε η έκκληση οργής του Δαυίδ κατά των αντιπάλων του: Εξαλειφθήτωσαν εκ βίβλου ζώντων και μετά δικαίων μη γραφήτωσαν (ψαλμός ΞΗ΄[ΞΘ΄], 29) αλλά και πόση σημασία έχει η ελπιδοφόρα χριστιανική ευχή για «αιωνία μνήμη» εκείνων που έχουν εκδημήσει. Η συντήρηση της μνήμης ισοδυναμεί με διάρκεια ζωής.
[Από το βιβλίο του Νίκου Γ. Μοσχονά Στην επικαιρότητα του παρελθόντος, κεφ. «Damnatio memoriae», εκδ. Αρχείο, σειρά «Μικρό Αρχείο», Αθήνα 2015, σελ. 13-28].
ΠΗΓΗ: https://www.archaiologia.gr/blog/2015/07/28/damnatio-memoriae/
Το τίποτε της ακυρωτικής κουλτούρας επιτίθεται στα πάντα
Η μάχη για τον έλεγχο του νου θα δοθεί στην αρένα των βίντεο: το Βιντεοδρόμιο.
Η οθόνη της τηλεόρασης είναι o αμφιβληστροειδής του οφθάλμιου νου.
Συνεπώς, η οθόνη της τηλεόρασης αποτελεί μέρος της φυσικής δομής του εγκεφάλου.
Συνεπώς, ο,τιδήποτε εμφανίζεται στην οθόνη της τηλεόρασης, αναδύεται ως ακατέργαστη εμπειρία για εκείνους που το βλέπουν.
Συνεπώς, η τηλεόραση είναι η πραγματικότητα και η πραγματικότητα είναι λιγότερο αληθινή από την τηλεόραση.
David Cronenberg, Videodrome (1983)
Ο πρώτος νεκρός κάθε πολέμου είναι η αλήθεια. Αυτό το γνωρίζουν καλύτερα εκείνοι ακριβώς που φροντίζουν να συμβαίνει αυτό. Ο έλεγχος της πληροφορίας είναι το απαραίτητο προγεφύρωμα, αφ’ ενός για να στρεβλωθεί το νόημα της και αφ’ ετέρου, όταν κριθεί απαραίτητο, να αποκρυφθεί πλήρως. Και στις δύο περιπτώσεις, η πληροφορία εργαλειοποιείται σε τέτοιον βαθμό που μετατρέπεται σε εξ ίσου (αν όχι και επιπλέον) αποτελεσματικό όπλο με αυτά που δολοφονούν στο πεδίο της μάχης. Εξ ίσου αποτελεσματικό αναφορικά με την συμβολή στην τελική επικράτηση της μιας έναντι της άλλης εξουσιαστικής συμμορίας.
Εντός αυτής της ιδιότυπης «λογικής», η πληροφορία ελέγχεται και η αλήθεια νεκρώνεται. Τότε, η εξουσία βρίσκει τον απαραίτητο «ζωτικό» χώρο, για να αποδώσει «αυτονόητες» συλλογικές ευθύνες, να αναπτύξει γνήσιες ρατσιστικές συμπεριφορές και να τις παρουσιάσει στους ανεγκέφαλους ως «στάση αλληλεγγύης», όπως επίσης και να εφαρμόσει την αρχέγονη εξουσιαστική μηχανή του damnatio memoriae[1]. Δεν αρκεί το τσάκισμα του αντιπάλου σε χρόνο Ενεστώτα, αλλά και η όσο το δυνατόν βαθύτερη εκρίζωση του από την παγκόσμια συλλογική μνήμη.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση της δημοκρατίας, των θεσμών, της ελεύθερης έκφρασης κι ανοχής στην διαφορετικότητα είναι τόσο αληθινή όσο το ξανθό χρώμα μαλλιών της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Για τις Η.Π.Α ισχύει κάτι ακόμη λιγότερο. Ασχέτως αν η Δύση προσπαθεί γελοιωδώς να πείσει πως στον «θεμέλιο λίθο» της αναπνέει το πνεύμα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και τέχνης, τα θαυμαστά τεχνουργήματα της Αναγέννησης και οι μεγάλοι κλασσικοί της μουσικής, η πραγματικότητα είναι παντελώς διαφορετική˙ στο «υπόγειο», στο οποίο πατά όλος αυτός ο τερατώδης μηχανισμός καταπίεσης, «στριμώχνονται» η Ιερά Εξέταση και το κυνήγι «μαγισσών», η εποχή των «Ανακαλύψεων» (με εκατομμύρια νεκρούς ιθαγενείς), το δουλεμπόριο, οι δύο Παγκόσμιες Ανθρωποσφαγές και οι θάλαμοι αερίων. Θα μπορούσαν να αναφερθούν ακόμη πολλά, δεν χρειάζεται όμως να επεκταθούμε επιπλέον.
Συνεπώς, το αφήγημα της Δύσης με τίτλο «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τον Πούτιν», αποτελεί μια λογική συνέχεια σε όλα της συμβατή με την ουσία της εν λόγω υπερκρατικής εγκληματικής οργάνωσης. Η εξόντωση της αντίθετης άποψης έχει μετατραπεί σε εμμονή. Ασχέτως, αν λίγο ή περισσότερο η στάση αυτή διατρέχει κάθε μηχανισμό εξουσίας ιστορικά, δεν είναι καθόλου τυχαίο που η ένταση της έχει σκαρφαλώσει στο ζενίθ. Είναι εύκολο να δούμε όχι απλώς την οφθαλμοφανή ομοιότητα, αλλά την απόλυτη ταύτιση, όσον αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζεται ο «αντιεμβολιαστής» και ο «πουτινικός». Στην πράξη, αποκαλύπτεται σε όλη της την σκοτεινότητα η δυστοπική διαπίστωση πως ο «αντιρατσιστικός» και «δικαιωματικός» ολοκληρωτισμός ήρθε για να μείνει. Το πάθος με το οποίο η εξουσία και οι σφογγοκωλάριοί της αποδίδουν την «κατάλληλη» ρετσέτα σε όποιον διαλέγει διαφορετική αφήγηση από τη δική τους δεν έχει προηγούμενο.
Για τους διαφωνούντες δεν πρέπει να υπάρξει πουθενά «γη και ύδωρ». Κάθε είδους αποκλεισμός μπορεί ανά πάσα στιγμή να εφαρμοστεί εναντίον τους. Από «δολοφονία χαρακτήρα» στα μέσα «κοινωνικής» δικτύωσης, μέχρι απαγόρευση της συμμετοχής τους σε αυτή την έστω καρικατούρα κοινωνικής ζωής. Ο ήδη ασφυκτικός ψηφιακός έλεγχος αναβαθμίζεται επιπλέον. Απαγορεύεται να κάνουμε το ο,τιδήποτε χωρίς η εξουσία να το γνωρίζει. Κι εφόσον το γνωρίζει και δεν το επιτρέπει, ο προσωπικός πόλεμος ενάντια στους «παραβάτες» θα είναι ανελέητος.
Τί κοινό τώρα μπορεί να έχει ο «αντιεμβολιαστής» με τον «πουτινικό»; Γιατί στοχοποιείται σε τέτοια έκταση από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης; Γιατί έχει κινητοποιηθεί ο διαδικτυακός όχλος του ψηφιακού Μεσαίωνα εναντίον τους ομοίως; Είναι προφανές πως η όποια ρετσέτα, εν είδη κοινωνικού στίγματος, θα μεταβάλλεται ανάλογα με τη συγκυρία και τα όσα οι Ελίτ θα επιχειρούν εναντίον των κοινωνιών. Δηλαδή, σήμερα έχουμε τον «αντιεμβολιαστή» και τον «ρωσσόφιλο», αύριο θα γίνεται ενδεχομένως λόγος για τον «αρνητή κλιματικής αλλαγής», τον «αρνητή πράσινης ενέργειας», ακόμη και τον «κάτοχο» (ως μομφή), καθώς ως γνωστόν «πρέπει» μέχρι το 2030 «να μην μας ανήκει τίποτα και να είμαστε ευτυχισμένοι». Η φαντασία στην εξουσία…
Βέβαια, δεν είναι τυχαίο πως όλοι αυτοί οι «αρνητές» και «συνομωσιολόγοι» ή «τιμητές του απόλυτου κακού», είναι σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι και ως φυσικά πρόσωπα. Ασφαλώς και δεν είναι τυχαίο˙ ουσιαστικά το κράτος και οι Ελίτ τους κατηγορούν γιατί ακόμη τολμούν να σκέφτονται. Το κοινό τους «έγκλημα» είναι η «εμμονή» στο «φασιστικό» τρίπτυχο παρατήρηση, ανάλυση, συμπέρασμα. Σε μια «πραγματικότητα» που η εξουσία «γνωρίζει», η σκέψη είναι εγκληματική πράξη. Το άτομο είτε υποτάσσεται στην «γνώση» της εξουσίας είτε ταυτίζεται με το εκάστοτε «τέρας της αποκαλύψεως» και τσακίζεται με όλα τα μέσα.
Άλλως τε, αυτή είναι και η κοινή ενέργεια που διατρέχει κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς, ασχέτως με το πώς το ίδιο αυτοπαρουσιάζεται στους προσκυνημένους· «εμείς σκεφτόμαστε, εμείς διατάζουμε, εσείς εκτελείτε. Αν μάλιστα βαυκαλίζεστε πως οι σκέψεις σας, που φυσικά «συμφωνούν» με όσα σας επιτρέπουμε να «σκέφτεστε», είναι όντως δικές σας, θα σας επιβραβεύουμε με ολίγα ψίχουλα παραπάνω από το ψωμί που σας κλέβουμε καθημερινά· το ψωμί και η αθωότητά σας μάς ανήκει[2]».
Ας μην λησμονούμε πως ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός είναι ένα πολιτικό σύστημα που έχει ενσωματώσει «αρμονικά» ό,τι φρικαλέο διαθέτει ο κομμουνισμός, ο φασισμός, οι λεγόμενες Δυτικές δημοκρατίες, οι αυτοκρατορίες του παρελθόντος και ο μιλιταρισμός. Και όλο αυτό, δοσμένο στους αφελείς υπηκόους με «περιτύλιγμα» κίβδηλου αντιρατσισμού/δικαιωματισμού και «φιόγκο» ατομικής «ελευθερίας» και «ευθύνης». Η ενοποιημένη κυριαρχία δηλώνει παρούσα· όχι τώρα αλλά εδώ και τριάντα χρόνια. Το γεγονός ότι οι απανταχού ιδεολόγοι αρνούνται να την δουν, αποτελεί ίσως την μεγαλύτερη επιτυχία της· δεν φορά η ίδια το δαχτυλίδι του Γύγη, αλλά οι προσκυνημένοι στον μετωπιαίο λοβό τους.
Μίσησε και εσύ ο,τιδήποτε ρωσσικό… επιβάλλεται!
Αλίκη: «Το ερώτημα είναι αν έχετε το δικαίωμα να κάνετε τις λέξεις να σημαίνουν αυτό που θέλετε;»
Ντάμπτι: «Tο ερώτημα είναι ποιος έχει την εξουσία, αυτό είναι όλο».
Λιούις Κάρολ, Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων
Όπως ήδη αναφέραμε, η κριτική σκέψη δεν δικαιούται σπιθαμή. Ουαί κι αλίμονο σε όσους διεκδικήσουν ακόμη κι αυτή τη σπιθαμή˙ το διεθνές εργαστήριο μαζικής αποβλάκωσης σημαίνει συναγερμό, ο «ένοχος» εντοπίζεται και τιμωρείται πολύμορφα και παραδειγματικά. Οι δε μάζες του διαδικτυακού όχλου είναι σε επαγρύπνηση και οι «ειδικοί» τις κατευθύνουν στον «στόχο». Όπου «στόχος», κάθε άνθρωπος που προσπαθεί να σκέφτεται ελεύθερα. Στον «χρυσούν» αιώνα της Hi-Tech αποβλάκωσης και του ψηφιακού Μεσαίωνα, η γνώση δεν κρύβεται πλέον στο σκοτάδι, αλλά στο φως. Ένα φως όμως τόσο πυκνό που τυφλώνει. Ο σκοταδισμός δίνει την σκυτάλη του στον φωταδισμό.
Σε μια τέτοια «πραγματικότητα», εχθρός δεν είναι το Ρωσσικό κράτος, αλλά ο,τιδήποτε σχετίζεται με την ρωσσική γλώσσα και κάθε πολιτισμικό της δημιούργημα. Ο,τιδήποτε σχετίζεται με την Ρωσσία (αλλά και την ΕΣΣΔ) στοχοποιείται, καθυβρίζεται, απειλείται, καταστρέφεται. Ρώσσοι και Ρωσσόφωνοι σε όλο το φάσμα της Δύσης δέχονται απειλές, αναγκάζονται είτε να μετοικίσουν είτε ακόμη και να μεταναστεύσουν, χάνουν τις δουλειές τους, σπάζονται τα μαγαζιά τους. Υπάρχουν ακόμη και εκείνες οι περιπτώσεις που δέχονται και σωματική βία. Και όλα αυτά στην Δύση, το «λίκνο της ανοχής στην διαφορετικότητα».
Είναι αληθές πως ακόμη και την περίοδο του λεγόμενου μακαρθισμού[3] στις Η.Π.Α, η τέχνη, η πνευματική ζωή και ο αθλητικός κόσμος του αντιπάλου, κατά κανόνα, βρισκόταν έξω από το καθεστώς δίωξης και απόδοσης «συλλογικής ευθύνης». Θα αναφέρουμε παρακάτω και σχετικά παραδείγματα.
Αυτός που επιλέγει να μην στηρίζει έναν κρατικό πόλεμο, που βλέπει τον εγκληματία πολέμου σε όλους όσους ηγούνται τέτοιων ανθρωποσφαγών, πρέπει να σιωπήσει. Οι «αντιπολεμικές» συγκεντρώσεις «οφείλουν» να παρέχουν στήριξη στο Ουκρανικό κράτος και να δηλώνουν ουσιαστικά συναίνεση και υποταγή σε όσα πράττουν η διεθνής Ελίτ και οι υπερκρατικοί μηχανισμοί τους εδώ και χρόνια στην Ουκραΐνα. Αλλιώς δεν είναι τίποτε παραπάνω από «το μακρύ χέρι της Ρωσσίας» στη Δύση.
Σε άρθρο της εφημερίδας Το Ποντίκι, στις 15/3[4], διαβάζουμε: «Η Λέλντε Βάζα είναι ιδιοκτήτρια των ιαματικών λουτρών με την επωνυμία “Russian Sauna” στα βόρεια του Γούλβερχαμπντον στην Βρετανία[…] Μετά την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία δέχεται απειλές κατά της ζωής της[…] Η Λέλντε φοβάται και σκέφτεται να αλλάξει την επωνυμία της επιχείρησής της, ελπίζοντας ότι θα αποφύγει τα χειρότερα. “Φοβήθηκα, πανικοβλήθηκα. Την επόμενη μέρα ενημέρωσα την αστυνομία”, λέει, «υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σ΄ αυτή την χώρα που μιλούν ρωσικά. Δεν μπορεί να είσαι ξενοφοβικός. Είναι απαράδεκτο”». Ασφαλώς, στην Μ.Βρετανία ενδημούν κάθε είδους «δικαιώματα» εκτός από τα αυτονόητα.
Σε άρθρο της Εφ.Συν, στις 06/3[5], περιγράφονται τα εξής: «“Εδώ βρίσκονται Ρώσοι – KGB”, έγραφε, λόγου χάρη, το σύνθημα αγνώστων στους τοίχους του σπιτιού του Ρώσου Αντρέι Κρου στην πόλη Ceske Budejovice της νότιας Τσεχίας, αναγκάζοντάς τον να το εγκαταλείψει την περασμένη βδομάδα. “Φυσικά και εξοργίστηκα απ’ αυτό, αλλά μπορώ να το καταλάβω”, είπε στους Moscow Times. “Όταν η Ρωσία κάνει πόλεμο στην Ευρώπη, κάθε λογικός άνθρωπος θα πρέπει να διαμαρτυρηθεί, αλλά φυσικά μόνο ένας ηλίθιος θα διαμαρτυρόταν με τέτοιον τρόπο”. “Είναι πολύ λυπηρό αυτό που γίνεται στην Ουκρανία, όλα όμως γίνονται για την πολιτική και ορισμένοι αποφασίζουν να ξεσπάσουν πάνω σε έναν φιλειρηνικό άνθρωπο”, δήλωσε επίσης στους Moscow Times ένας ρωσόφωνος Ουζμπέκος, αφού ένας καταστηματάρχης στο Λονδίνο τον συνέκρινε ευθέως με τον Πούτιν μόνο και μόνο επειδή τον άκουσε να μιλά στα ρωσικά».
Και το άρθρο συνεχίζει, παρουσιάζοντας και άλλες αντιανθρώπινες συμπεριφορές: «Ο τυφλός αυτός ρεβανσισμός κατά Ρώσων πολιτών εξαπλώνεται, σύμφωνα με αναφορές σε διεθνή ΜΜΕ: από περιστατικά βανδαλισμού σε ρωσικά μαγαζιά τροφίμων στη Γερμανία και την Τσεχία, τη λήψη μέτρων προστασίας για Ρώσους και Ουκρανούς μαθητές σε σχολικές τάξεις της Βρετανίας και της Αυστραλίας μέχρι την ανατριχιαστική -τύπου απαρτχάιντ- πινακίδα έξω από καφέ της Πορτογαλίας που έγραφε: “Οι Ρώσοι δεν θα σερβίρονται”.
Απειλές, παρενόχληση και βανδαλισμούς υφίστανται όλο και πιο έντονα ρωσικά εστιατόρια και εταιρείες στις ΗΠΑ, όπως ανέφερε ο ιστότοπος Axios. Δειγματοληπτικά, υπήρξε ακόμα και απειλή για ανατίναξη του εστιατορίου “Pushkin” στο Σαν Ντιέγκο, ενώ τρομοκρατημένοι δηλώνουν οι υπάλληλοι του “Diana Deli” στο Κολόμπους του Οχάιο, το οποίο διευθύνεται από έναν Ρώσο και έναν Ουκρανό. “Ρωτούσαν ποιο αμάξι στο πάρκινγκ ήταν δικό μας, ρωτούσαν αν διανυκτερεύουν άνθρωποι, υπονοώντας ότι θα σπάσουν τα τζάμια και κάτι τέτοια”, δήλωσε στον σταθμό 10 WBNS ο Αντριου Βουρτς, που εργάζεται εκεί.»
Όπως ήδη έχει αναφερθεί, η πολεμική απέναντι σε κάθε τι ρωσσικό έχει επεκταθεί και σε όλους τους τομείς της τέχνης και του πολιτισμού. Αυτό δεν είχε συμβεί ούτε στην περίοδο του μακαρθισμού στις Η.Π.Α, όπου ακόμη και επιστήμονες κατηγορήθηκαν ψευδώς ως πράκτορες της KGB και εκτελέστηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα[6]. Σε άρθρο της εφημερίδας Το Ποντίκι, στις 21/3[7], διαβάζουμε σχετικά: «“Ακόμα και στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, οι πολιτιστικές ανταλλαγές ανάμεσα σε Ρώσους, Αμερικανούς και Ευρωπαίους καλλιτέχνες συνεχίστηκαν” σχολιάζει ο Πίτερ Γκελμπ, διευθυντής της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης (Met) με αφορμή την υστερία που επικρατεί στη Δύση, όπου ζητούνται “δηλώσεις μετανοίας” από καλλιτέχνες για να αποποιηθούν τον σατανά Πούτιν[…]»
Εφαρμόζοντας το ρωμαϊκό damnatio memoriae, το ίδρυμα Space Foundation των Η.Π.Α αφαιρεί την τιμητική αναγνώριση στον Γιούρι Γκαγκάριν, ως ο πρώτος άνθρωπος στο Διάστημα, επειδή ήταν Ρώσσος[8]!
Μέσα σε όλο αυτό κλίμα δεν γλίτωσαν ούτε οι εκ Ρωσσίας γάτες(!), καθώς σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας The Moscow Times[9] η Διεθνής Ομοσπονδία Γατών (τί μαθαίνει κανείς…) δεν επιτρέπει στις προερχόμενες από Ρωσσία γάτες να συμμετέχουν στους διαγωνισμούς της. Όταν η γελοιότητα κραυγάζει (με νιαουρίσματα), τα σχόλια γίνονται περιττά.
Το damnatio memoriae είναι ο πυρήνας της λεγόμενης ακυρωτικής κουλτούρας (cancel culture) που ευδοκιμεί και αναβαθμίζει διαρκώς την επιθετικότητά της στη Δύση. Καμία άποψη, ιδέα, κατάσταση, στάση ζωής δεν βρίσκεται εκτός του στόχαστρου και του βεληνεκούς της. Στην Προκρούστεια κλίνη της μετρά τα πάντα και αλλοίμονο σε ό,τι βρεθεί λειψό. Προτιμά βέβαια τους εύκολους αντιπάλους γιατί δυσκολεύεται, εάν βρεθεί απέναντι σε κάτι το αυθεντικά ποιοτικό.
Την βλέπουμε παντού: στην απόσυρση της ανάγκης των βαθιών επιχειρημάτων και στην απόδοση ετικετών και χαρακτηρισμών (φασίστας, ρατσιστής, σεξιστής, αντιεμβολιαστής…), σε κάθε δολοφονία χαρακτήρα, στα #MeeToo, σε βιβλία, μνημεία, ταινίες και εν γένει πνευματικά δημιουργήματα του παρελθόντος που κρίνονται «ρατσιστικά» και «πρέπει» να εξαφανιστούν… Ο,τιδήποτε μπορεί να έχει έναν δημόσιο χαρακτήρα θα πρέπει να περάσει από την βάσανο του αλάνθαστου θεού της ακυρωτικής λογοκρισίας, που βλέπει και κρίνει τα πάντα. Και τώρα, πλέον, περνά στο επόμενο στάδιο: στη δολοφονική ακύρωση ενός ολόκληρου πολιτισμού όπως ο Ρωσσικός.
Η ακυρωτική ιδεολογία φιλοδοξεί να χτίσει τον πολιτισμό του μέλλοντος. Όσοι την ενστερνίζονται αβασάνιστα σύντομα θα δουν (αν δεν το βλέπουν ήδη) και την ακύρωση και κατεδάφιση πολλών σημαντικών μνημείων του παρελθόντος· μια τάση που παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις στη Δύση. Πνευματικών μνημείων κάθε λαού που θα «αποσυρθούν» από την Ιστορία δήθεν ως ρατσιστικά αποκυήματα μισαλλοδοξίας. Έως ότου δεν απομείνει τίποτε άλλο εκτός από την ίδια την κουλτούρα της ακύρωσης, για να κομπάζει πάνω στο δικό της απόλυτο τίποτε ως το πραγματικό απόγειο του πολιτισμού.
Έως ότου ο κάθε άχρηστος, ο κάθε τιποτένιος, ο κάθε ψεύτης, το κάθε άδειο πουκάμισο να μπορεί να βάζει τον εαυτό του δίπλα στους πνευματικούς γίγαντες που φώτισαν για λίγο αυτόν τον κόσμο, βασιζόμενος αποκλειστικά στην ικανότητα ή στο θράσος του να ακυρώνει αυτά που δεν καταλαβαίνει.
Έως ότου στο όνομα δήθεν της ακύρωσης του μίσους, το μίσος να διαποτίσει τα πάντα ως το πραγματικό τοξικό απόβλητο της ιδεολογίας της ακύρωσης.
Έως ότου ο καθένας, απογυμνωμένος από «ακυρωμένα» πνευματικά στηρίγματα πανανθρώπινου χαρακτήρα, να κραυγάσει έρποντας «ναι σε όλα, αφήστε με να ζήσω…».
Από πού αντλούν άραγε το απαράμιλλο θράσος τους όλοι αυτοί οι μαχητές του ακυρωτικού όχλου; Από τις πλάτες μιας μερίδας της εξουσίας που τους δημιουργεί την ακλόνητη πεποίθησή πως έχουν δίκιο, πως είναι γνήσια τέκνα της σωστής πλευράς της ιστορίας (ωσάν να υπάρχει τέτοιο πράγμα…). Άρα οτιδήποτε κι αν κάνουν είναι εκ των προτέρων δικαιωμένο.
Ας γνωρίζουν ότι ο Πούτιν είναι βεβαίως κτήνος, όπως όλοι άλλως τε οι «Γήινοι θεοί» της Ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα είναι και περισσότερο ειλικρινής από αυτούς…
[1] Είναι λατινική φράση που σημαίνει στην κυριολεξία καταδίκη της μνήμης. Σχετίζεται με την επίσημη βούληση μιας κρατικής οντότητας να ακυρώσει κάθε ίχνος του ατόμου από την κοινωνική ζωή, σαν να μην έχει υπάρξει ποτέ. Το άτομο σβήνεται από τον χάρτη της Ιστορίας και παραδίδεται στις λευκές φλόγες της λήθης και ανυπαρξίας. Εφαρμόστηκε από αρκετούς Ρωμαίους αυτοκράτορες, όπως ο Νέρωνας και ο Δομιτιανός. Παρόλα αυτά, με βάση την έως τώρα γνώση, ο πρώτος εναντίον του οποίου εφαρμόστηκε ήταν ο φαραώ Ακενατόν (Αμενχοτεπ Δ’) και ο λεγόμενος πολιτισμός της Αμάρνα (1348-1320 Π.Χ) στην αρχαία Αίγυπτο. Ασφαλώς, αυτό αφορά τις περιπτώσεις που η εν λόγω εξουσιαστική μεθοδολογία χρησιμοποιήθηκε για ενδοεξουσιαστικά ξεκαθαρίσματα και δεν κατάφερε να αποδώσει πλήρως· γι’ αυτό και μπορούμε να γνωρίζουμε λεπτομέρειες. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε πόσα «αγκάθια» της εξουσίας, πόσοι αγωνιζόμενοι στον χώρο και τον χρόνο κονιορτοποιήθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Αλλά τις λεπτομέρειες δεν θα τις μάθουμε ποτέ.
[2] Οι άνθρωποι χορταίνουν με ψωμί και αθωότητα, Αλμπέρ Καμύ (Οι Δίκαιοι, 1949)
[3] μακαρθισμός (αγγλ. McCarthyism): Οι πολιτικές δοξασίες και κυρίως οι πολιτικές ενέργειες του Αμερικανού γερουσιαστή ΜακΚάρθυ (Joseph Raymond McCarthy), προκειμένου να «καθαρίσει» τις ΗΠΑ από τους κομμουνιστές και τους συνοδοιπόρους τους (ειρηνιστές κ.λπ.). Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου συγκεκριμένα, δημιούργησε την «Επιτροπή Αντιαμερικανικών Υποθέσεων», η οποία, κατόπιν ανώνυμων ή επώνυμων καταγγελιών, καλούσε και ανέκρινε οποιονδήποτε θεωρούσε ύποπτο και τον υποχρέωνε να αποκηρύξει δημόσια τις κομμουνιστικές του αντιλήψεις –ή ακόμα και την απλή συμπάθειά του προς αυτές– και να καταγγείλει όποιον γνώριζε ότι τις αποδεχόταν. Στα χρόνια της παντοδυναμίας του, προσωπικότητες σπιλώθηκαν και πολλοί καλλιτέχνες, επιστήμονες και διανοητές καταδιώχθηκαν, καταδικάστηκαν, εκδιώχθηκαν ή αυτοεξορίστηκαν. Από τότε ο μακαρθισμός έγινε συνώνυμο των πολιτικών εκκαθαρίσεων, του άκρατου αντικομμoυνισμού, της λογοκρισίας και του σκοταδισμού.
σελ. 155-156 από το Λεξικό των -ισμών, εκδόσεις Γνώση
[4] https://www.topontiki.gr/2022/03/15/antirosiki-isteria-stin-vretania-rosi-ke-rosofoni-dechonte-apiles-meta-tin-isvoli-stin-oukrania/
[5] https://www.efsyn.gr/kosmos/eyropi/334713_i-alli-opsi-toy-nomismatos-tyfli-enohopoiisi-kai-stohopoiisi-roson-politon-sti
[6] Το 1950, ενώ ξεσπά ο πόλεμος της Κορέας, η αντικομμουνιστική υστερία στις Η.Π.Α απογειώνεται. Οι διώξεις και οι φυλακίσεις συνεχίζονται δίχως στοιχεία και καμία λογική βάση. Αποκορύφωμα αυτής της κατάστασης είναι η εξόντωση τους ζεύγους Ρόζενμπεργκ, επιστημόνων με αριστερές πεποιθήσεις, κατηγορούμενοι για κατασκοπία. Εκτελέστηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα στις 19 Ιουνίου 1953.
[7] https://www.topontiki.gr/2022/03/20/pos-i-antithesi-stin-isvoli-tis-rosias-metatrepete-se-isteriki-poutinofovia/
[8] https://www.militaire.gr/apokathilonoyn-akomi-kai-ton-gkagkarin-epeidi-itan-rosos/
[9] https://www.themoscowtimes.com/2022/03/03/russian-cats-banned-from-international-shows-over-russias-actions-in-ukraine-a76739