- Ἁπ’ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τοῦ Ἄνομου, αὐτὴ τῆς μεσαιωνικῆς Δαιμονολογίας εἶναι μακρὰν ἡ πληρέστερη, οῦσα ἡ μεταγενέστερη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συγκεντρώνη ὅλα τὰ χαρακτηριστικά Του, ποὺ εὐρίσκονται στὶς μυθολογίες ὅπου ἐμφανίζεται ὡς προσωποποίησι τοῦ Κακοῦ, σὲ συνδιασμὸ μὲ τὴν παλαιότερη χριστιανικὴ παράδοσι. Ποτὲ δὲν ὑπῆρξε κάποια ὁλοκληρωμένη προσωποποίησι τοῦ Κακοῦ, ποὺ εὐθύνεται γιὰ κάθε ἀτυχία ἐν γῆ. Ὑπῆρξαν μονάχα πρωτόγονα στάδια Αὐτῆς καὶ κατ’ ἐπέκτασιν ὑποκατάστατά Της. Αὐτὸ τὸ κενὸ ἦλθεν νὰ ἀναπληρώση ἡ Ἀποκάλυψι τοῦ Ἱωάννου καὶ ὁ μεσαιωνικὸς χριστιανισμός, ὁ ὁποῖος καὶ ὁλοκλήρωσεν ἐπάξια τὴν μυθολογία, ἀποκρυπτογραφῶντας τὴν ἀληθινότερη μορφὴ τοῦ Διαβόλου, τὴν ὁποίαν γνωρίζουμε σήμερον…Οἱ ἐποχὲς ὅπου ἡ μαγικὴ μυσταγωγία κυριαρχοῦσε, ἄρχισαν νὰ ἐκλείπουν ἁπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Ἀναγεννήσεως καὶ σήμερον ἔχουν ἐξαλειφθῆ τελείως, ἐν ὦ ὁ παράγων ποὺ δημιουργοῦσε τὴν μαγεία θεωρεῖται πλέον κάτι τὸ κοινωνικῶς μὴ ἀποδεκτό, ἤτοι τὸ σκοτάδι τοῦ φανατισμοῦ σὲ ἠθικὲς ἀξίες καὶ δόγματα...Τὸ δὲ σύστημα καὶ κατ’ ἐπέκτασιν ἡ ὑποταγμένη σὲ αὐτὸ καὶ γαμημένη ἁπ’ αὐτὸ κοινωνία, κυνηγᾶ σήμερον ὡς δαίμονα τὴν ἁγιότητα τῶν ψυχικῶν αὐτῶν καταστάσεων στὴν ἀνθρώπινη συνείδησι, φοβούμενο τὴν ἀπαράμιλλη δύναμι τῆς ἀριστότητος ποὺ μποροῦν νὰ ἐπιφέρουν, ἔναντι τῆς πνευματικῆς παρακμῆς τοῦ χρήματος καὶ τῆς ὕλης ποὺ ἔχουν ἐπιβάλλει καὶ ἡ προσκόλλησι στὴν μαγεία τῶν ἀνωτέρων πεδίων τοῦ ὑποσυνειδήτου καὶ τῆς ψυχῆς, ἤτοι τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, ἀντικαθίσταται μὲ τὴν λογικὴ καὶ τὴν κριτική, καθῶς τὸ ὑπάνθρωπο πολιτισμένο σκουπίδι βλέπει τὰ πράγματα ἁπὸ ἀπόστασι καὶ κατὰ συνέπεια ἀντικειμενικῶς, ὥστε νὰ κρίνη ποιὸ εἶναι σωστὸ καὶ ποιὸ λάθος μὲ βάσι αὐτὰ ποὺ τοῦ ἐδίδαξε τὸ ἐδρεῦον παρακμιακὸ καὶ αἰσχρὸ σύστημα, ὡς δεδομένα.
(σ.σ. από το δημοσιευθέν στο προηγούμενο ιστολόγιό μας ‘’Διαβολικό Ευαγγέλιο’’)
Η εποχή του Μεσαίωνα έχει δυσφημιστεί στην εποχή του Διαφωτισμού (απ’ το 1789 και έπειτα) όσο καμία άλλη αν εξαιρέσουμε τη μετέπειτα Φασιστική και Ναζιστική περίοδο, διότι απλούστατα στις συγκεκριμένες χρονικές περιόδους δεν κατείχαν την εξουσία οι σημερινοί και άκρα αντισατανικοί επικυρίαρχοί μας εδώ στη Δύση, ήτοι οι υλιστές και αθεϊστές (άρα όχι σατανιστές) αναρχοαριστεροί και φιλελεύθεροι από τη μια όπου αντικαθιστούν τη θρησκεία με τη λογική και τη τεχνοκρατική δυστοπία επί ημερών μας (π.χ. ηλεκτρονική διακυβέρνηση και ρομποτοποίηση του ανθρώπου), ενώ από την άλλη θεϊστική πλευρά οι αυστηρά μονοθεϊστές Εβραίοι στον Βιβλικό Θεό με τις Δέκα Εντολές του (π.χ. Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, οὐκ ἔσονται σοὶ θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ. Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα…) κ.ο.κ. (άρα όχι στον Σατανά) και πάσης φύσεως (εμφανιζόμενοι από τον Διαφωτισμό και έπειτα για πρώτη φορά) Μασόνοι που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Σατανά, όπως μαθαίνουμε για παράδειγμα από τα γραπτά τους σαν του Ελιφάς Λεβί (π.χ. απ’ το βιβλίο του ‘’Δόγμα της Υψηλής Μαγείας’’ εκδόσεων Διμελή στη σελ.313: ‘’Τότε υπάρχουσι δύο αντίθετοι αρχαί, μία αγαθή και μία κακή, εκραύγασαν οι οπαδοί του Μάνητος. Όχι! αι δύο αρχαί της παγκοσμίου ισορροπίας, δεν είναι αντίθετοι αν και αντίκεινται φαινομενικώς: διότι υπάρχει μία και μοναδική σοφία’’) και από του Άλμπερτ Πάικ (π.χ. απ’ το βιβλίο του ‘’Ηθική και Δόγμα’’ διαβάζουμε: Pike argues that the terms «Satan», and the «Spirit of Darkness,» is not a person, but simply a «Force» and was an invention of men who wish to explain the existance of evil = ο Σατανάς δεν υπάρχει ως πρόσωπο αλλά είναι απλά μια δύναμη ανθρώπινης επινόησης στην προσπάθειά της να εξηγηθεί η ύπαρξη του κακού), εννοώντας ως Εωσφόρο τον Χριστό ή κάτι παρόμοιο (π.χ. απ’ το βιβλίο του Ελιφάς Λεβί ‘’Η Βίβλος της Ελευθερίας’’ εκδόσεων Τετρακτύς σελ.33-34: ‘’Ο Σατανάς είναι αυτός που θέτει σε πειρασμό τον κόσμο, και ο Εωσφόρος είναι αυτός που τον σώζει κάνοντάς τον να εξεγερθεί ενάντια στον Σατανά. Ο Σατανάς είναι ο πατέρας του νόμου, ο Εωσφόρος είναι ο πατέρας της χάριτος…Ο δεσποτισμός είναι η κόλαση, και η ελευθερία είναι ο ουρανός’’) αντί τον Σατανά όπως η εβραιοχριστιανική θεολογία , αποδείξεις τις οποίες καταθέσαμε περί όλων αυτών (μέσα από τα ίδια τους τα γραπτά) στο προηγούμενο ιστολόγιό μας και δεν θα επαναλάβουμε εδώ για να μην κουράσουμε περισσότερο.
Κατανοούμε συνεπώς ότι όλοι αυτοί για να συνεχίζουν να υπάρχουν εξουσιαστικά, φροντίζουν να δυσφημούν στα μάτια του κόσμου εποχές σαν τον Μεσαίωνα όπου όχι μόνο δεν κατείχαν την οποιαδήποτε εξουσία, αλλά έφταναν στο σημείο να υπόκεινται και διωγμούς μάλιστα όπως από την Ιερά Εξέταση! Πέραν τούτου, να σημειωθεί επίσης ότι στην Μεσαιωνική εποχή δεν υπήρχε κανένας άθεος σε ομαδικό επίπεδο κάποιου κινήματος ή συλλογικότητας με την Επιστήμη και τη Λογική να αντικαθιστούν τη θρησκεία, αφήνοντας έτσι θεολογικά μεγαλύτερα περιθώρια να ασχοληθούν περισσότεροι άνθρωποι με τον σατανισμό μας (σ.σ. ένας αθεϊστής που δεν πιστεύει σε θεό ή στο μεταφυσικό, ποτέ δεν θα ακολουθήσει και τον Σατανά), όπως θα διαβάσουμε τα εξής απ’ το κείμενο της εν λόγω ομιλίας:
[…Το κυνήγι μαγισσών, χαρακτηριστικό γνώρισμα των Νεότερων Χρόνων: Οι πρώτες δίκες για μαγεία (χωρίς καταδίκες σε θάνατο) καταγράφονται στην περιοχή της Τουλούζης κατά το δεύτερο μισό του 14ου αιώνα. Ακόμη, όμως, και κατά τον Ύστερο Μεσαίωνα αποτελούν περιστασιακό φαινόμενο. Η πραγματική φρενίτιδα με τη μαγεία και το κυνήγι μαγισσών αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Αναγέννησης και των Νεότερων Χρόνων! Τα πρώτα εγχειρίδια οδηγιών για την καταπολέμηση της μαγείας συγγράφονται μετά το 1480: οι Γερμανοί δομινικανοί μοναχοί Ερρίκος Κράμερ (γνωστότερος ως Ινστιτόρις) και Ιάκωβος Σπρέγγερ δημοσιεύουν το διαβόητο σύγγραμα «Malleus Maleficarum» το 1486-1487, ο Γάλλος νομικός Ιωάννης Μποντέν δημοσιεύει τη «Démonomanie des sorciers» το 1580 και ο συνάδελφός του από τη Λωρραίνη Νικόλαος Ρεμύ εκδίδει τη «Δαιμονολατρεία» του το 1592. Όσο για τον παροξυσμό των δικών μαγισσών, αυτός είναι υπόθεση του 17ου αιώνα: από την αυλή του Λουδοβίκου ΙΔ΄ μέχρι τον Νέο Κόσμο, όλοι ψάχνουν για μάγισσες! Η πασίγνωστη δίκη των Μαγισσών του Σάλεμ στη Μασσαχουσέττη γίνεται το 1698. Στη Γαλλία, ειδικά, η τελευταία δίκη για μαγεία καταγράφεται στο Μπορντώ το 1718. Μάλλον χρειάζεται διαστροφική φαντασία για να καταλογιστούν όλα αυτά στον άμοιρο Μεσαίωνα…]
Αυτό και μόνο το γεγονός είναι αρκετό για να αποκηρύξουμε τον κόσμο του Διαφωτισμού και να ασπαστούμε τον Μεσαιωνικό που με ιστορικές καταγραφές μάλιστα μας αποδεικνύει ότι η σατανική λατρεία ξεκίνησε από τότε και όχι ως αθεϊσμός εξ Αμερικής απ’ το 1960 και έπειτα για προβοκατόρικος λόγους με την ψευτο-‘’Εκκλησία του Σατανά’’ (και κάθε μετέπειτα παρακλάδι της σαν τον ‘’Σατανικό Ναό’’) που παρουσιάζει τον Σατανά (σαν τους Μασόνους όπως θυμηθήκαμε πρωτύτερα) μόνο συμβολικά λες και μιλάμε για μάρκα από σώβρακο! Εις ότι αφορά τώρα τα εργασιακά και κατά συνέπεια τα οικονομικά που πατάνε πάνω εκεί φιλελεύθεροι και αναρχοκομμουνιστές σήμερα για να παρουσιαστούν δήθεν ως σωτήρες των εργατικών δικαιωμάτων απ’ τον ‘’σκοταδιστικό’’ στα εργασιακά Μεσαίωνα, πληροφορούμαστε από την ίδια ομιλία τα εξής αποκαλυπτικά:
[…Αποσιωπάται επίσης η ενοχλητική «λεπτομέρεια» της καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων από την ίδια τη Γαλλική Επανάσταση. Στα χρόνια του Μεσαίωνα τα δικαιώματα των εργαζομένων προστατεύονται μέσω των συντεχνιών. Η προστασία αυτή εξαφανίζεται με τη… Γαλλική Επανάσταση, μολονότι αυτή ήταν παιδί του Διαφωτισμού και διαπρύσιος κήρυκας των ατομικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών. Το θεωρητικό πρότυπό της, όμως, είναι αυτό της σύμβασης που συνάπτεται μεταξύ ισότιμων μερών, αντίληψη παρωχημένη ήδη από τον εποχή που πρωτοδιατυπώθηκε. Με τις κοινωνικές μεταλλάξεις που επρόκειτο να φέρει η Βιομηχανική Επανάσταση, όμως, αποδείχθηκε γρήγορα κι εξαιρετικά επιζήμια κι επικίνδυνη. Τον Μάρτιο του 1791, με το αποκαλούμενο «διάταγμα ντε Αλλάρντ» καταργούνται, ως «μεσαιωνικό κατάλοιπο», οι συντεχνίες, στο όνομα της ελευθερίας του εμπορίου και της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων. Στις 14 Ιουνίου του ιδίου έτους τίθεται σε ισχύ ο νόμος Λε Σαπλιέ με τον οποίο απαγορεύεται κάθε μορφή συλλογικής οργάνωσης και διαμαρτυρίας των εργαζομένων κι απαγορεύεται παντελώς η απεργία! Στην αιτιολογική έκθεση του νόμου παρατίθενται αυτούσια αποσπάσματα από το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» του Ρουσσώ! Κάπως έτσι (και πάντα στο όνομα της ελευθερίας) οι εργαζόμενοι θα μείνουν εντελώς απροστάτευτοι για δεκαετίες. Μόνο μετά από πολλούς αγώνες θα νομιμοποιηθεί (σταδιακά) η απεργία στη Γαλλία, μόλις το 1864…]
Σε ακαδημαϊκό επίπεδο τέλος, εις ότι αφορά την εκπαίδευση, οι μεσαιωνικοί λαοί δεν ήταν τίποτα αμόρφωτοι θρησκόληπτοι που αρμέγανε γελάδια σε κάτι βλαχοχώρια, όπως βολεύει να λένε σήμερα κάποιοι αριστεριστές ‘’καθηγητάδες’’ για να προπαγανδίζουν τον υλιστικό και αθεϊστικό αναρχοκομμουνισμό στους μαθητές τους (απομακρύνοντας συνεπακόλουθα περισσότερη νεολαία από τον σατανισμό μας), αλλά σκοπίμως σας αποκρύπτουν για αυτό τα εξής απ’ το ίδιο κείμενο της εν λόγω ομιλίας:
[…Πανεπιστήμια: ένα δημιούργημα του Μεσαίωνα. Ο Μεσαίωνας είναι επίσης η εποχή κατά την οποία γεννιούνται τα πανεπιστήμια όπως τα γνωρίζουμε σήμερα. Όπως μαρτυρεί κι ο λατινικός όρος universitas πρόκειται για κοινότητες διδασκόντων και φοιτητών οι οποίες αποκτούν θεσμική και υλική υπόσταση και στη συνέχει αναγνωρίζονται από την κοσμική και την εκκλησιαστική εξουσία. Το πρώτο πανεπιστήμιο ιδρύεται στη Μπολόνια στα μέσα του 12ου αιώνα κι αναγνωρίζεται από τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Α΄ των Χοχενστάουφεν. Ακολουθούν το Παρίσι, η Οξφόρδη, η Νάπολη, το Μονπελλιέ και πολλά ακόμη. Το 1231, παραδόξως την ίδια χρονιά που δίνει θεσμική υπόσταση στην Ιερά Εξέταση, ο πάπας Γρηγόριος Θ΄ αναγνωρίζει επίσημα τα προνόμια των πανεπιστημίων με τη βούλλα Parens Scientiarum Universitas. Και ναι, πανεπιστημιακό άσυλο υφίσταται στον Μεσαίωνα και κανείς δεν διανοείται να το αμφισβητήσει. Οι φοιτητές ξεκινούν σπουδάζοντας τις λεγόμενες ελευθέριες τέχνες, που περιλαμβάνουν τους κύκλους σπουδών του trivium (γραμματική, ρητορική και λογική) και του quadrivium (αριθμητική, γεωμετρία, αστρονομία και μουσική), για να προχωρήσουν εν συνεχεία στις θεωρούμενες ανώτερες σπουδές του δεύτερου κύκλου: ιατρική, αστικό κι εκκλησιαστικό δίκαιο, θεολογία και φιλοσοφία…]
Να σημειωθεί, κλείνοντας, πως το περιεχόμενο της παρουσιαζόμενης στο παρόν άρθρο ομιλίας του Ρογήρου περί μύθων και στερεοτύπων για τον Μεσαίωνα που εμφανίστηκε σε άρθρο ενός ιστολογίου, θα δοθεί και σε ηλεκτρονική μορφή (PDF) επειδή ήδη άρχισε να βιώνει και το διαδίκτυο τη λογοκρισία των Διαφωτιστών (και ποτέ τον Μεσαιωνιστών όπως είδαμε και θα δούμε), όποτε θα σας δοθεί η δυνατότητα να αποθηκεύστε έτσι όλες αυτές τις χρήσιμες πληροφορίες ακόμη και αν έπαυε να υπάρχει αύριο το Ίντερνετ. Καλή ανάγνωση…
ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ (PDF)
και (διαδικτυακά αρχειοθετημένο): https://archive.ph/br9Kc
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
– Pierre AUBÉ « Les empires normands d’Orient », Tempus, Perrin, Παρίσι 2006 (1η έκδοση 1991).
– Michel BALARD « Les Latins en Orient (XIe-XVe siècle) »,Nouvelle Clio, PUF, Παρίσι 2006.
– Marc BLOCH « La Société féodale », αρχική έκδοση σε 2 τόμους 1939-1940, τελευταία επανέκδοση (σε ένα τόμο): Albin Michel, Παρίσι 1998.
– Patrick BOUCHERON « Les villes d’Italie, vers 1150-1350 »,Belin sup histoire, Belin, Παρίσι 2004.
– Patrick BOUCHERON « Conjurer la peur – Sienne, 1338 : Essai sur la force politique des images », Seuil, Παρίσι 2013.
– Philippe BÜTTGEN, Alain de LIBERA, Marwan RASHED, Irène ROSIER-CATACH (επιμ.) « Les Grecs, les Arabes et nous (enquête sur l’islamophobie savante) », Ouvertures, Fayard, Παρίσι 2009.
– Alain DEMURGER « Chevaliers du Christ, les ordres religieux militaires au Moyen Âge », Seuil, Παρίσι 2002.
– Georges DUBY « La Société aux XIe et XIIe siècles dans la région mâconnaise », Éditions de l’École des Hautes Études en Sciences Sociales, Παρίσι 1953.
– Georges DUBY « Le Temps des cathédrales – L’Art et la société (980-1420) », Bibliothèque des Histoires, Gallimard, Παρίσι 1976.
– Georges DUBY « L’histoire continue », Points, Seuil, Παρίσι 1991.
– Georges DUBY « Féodalité », Quarto, Gallimard, Παρίσι 1996 [συλλογή βιβλίων και δοκιμίων του ιστορικού, περιέχει μεταξύ άλλων τα: Guerriers et paysans (1973), L’An Mil (1980), Les Trois ordres ou L’imaginaire du féodalisme (1978), Le Dimanche de Bouvines (1973), Le Chevalier, la femme et le prêtre (1981)].
– René FÉDOU e.a. « Lexique historique du Moyen Âge », cursus,Armand Colin, Παρίσι 1995.
– Jean FLORI « Aliénor d’Aquitaine : la reine insoumise », Payot, Παρίσι 2004.
– Claude GAUVARD, Alain de LIBERA, Michel ZINK (επιμ.) «Dictionnaire du Moyen Âge », PUF, Παρίσι 2004 (2η έκδ.).
– Jacques Le GOFF « Les Intellectuels au Moyen Age », Points, Seuil, Παρίσι 1985 (1η έκδοση 1957).
– Jacques Le GOFF « Pour un autre Moyen Âge », Tel, Gallimard, Παρίσι 1991 (1η έκδοση 1977).
– Jacques Le GOFF « Marchands et banquiers du Moyen Âge »,Quadrige – Grands textes, PUF, Παρίσι 2011 (1η έκδοση 1957).
– Alain GUERREAU « Le féodalisme, un horizon théorique », Le Sycomore, Παρίσι, 1980.
– Alain GUERREAU « L’Avenir d’un passé incertain. Quelle histoire du Moyen Âge au XXIe siècle ? », Seuil, Παρίσι 2001.
– Sylvain GOUGUENHEIM « Aristote au Mont Saint-Michel (Les racines grecques de l’Europe chrétienne) », L’Univers Historique, Seuil, Παρίσι 2008.
– Sylvain GOUGUENHEIM « Regards sur le Moyen Âge », Tallandier, Παρίσι 2009.
– Jean-Claude HOCQUET « Venise au Moyen Âge », Guides de Civilisations, Belles Lettres, Παρίσι 2003.
– Frederic Chapin LANE “Venice – A Maritime Republic”, The John Hopkins University Press, Βαλτιμόρη 1973.
– Emmanuel Le ROY LADURIE « Montaillou, village occitan, de 1294 à 1324 », Gallimard, Παρίσι 1975.
– Alain de LIBERA « La Philosophie médiévale » Quadrige, PUF, 2004.
– André MIQUEL « Ousama, un prince syrien face aux croisés»,Les inconnus de l’histoire, Fayard, Παρίσι 1986.
– Régine PERNOUD « Pour en finir avec le Moyen Âge », Seuil, Παρίσι 1979.
– Régine PERNOUD « Aliénor d’Aquitaine », Albin Michel, Παρίσι 1966.
– Gérard SIVÉRY « Blanche de Castille », Fayard, Παρίσι 1994.
– Laure VERDON « Le Moyen Âge : 10 siècles d’idées reçues », Le Cavalier Bleu, Παρίσι 2013.
– Jacques VERGER « Les universités au Moyen Âge », Quadrige, PUF, Παρίσι 1999 (1η έκδοση 1973).