Γιατί κανένας ανθρώπινος νόμος δεν μπορεί να σταματήσει τη διαβολική δράση απ’ όσους ηλίθιους προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο ‘’καλύτερο’’ ή ‘’παραδεισένιο’’ (σαν τους παγκοσμιοποιητές) ως ‘’θεϊκοί δημοκράτες’’ (κατά Ράγκναρ Ρέντμπερντ) ενάντια στο Θέλημα του Σατανά: ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ αλεπού σε δέντρο στην Κεφαλονιά και η μαρτυρική ιστορία πίσω από το ανθρώπινο σταύρωμα…

ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΤΑΙ: Ο Μαῦρος Ἄγγελος ἧτον ποὺ ἐναντιώθηκε πρῶτος στοὺς νόμους καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ δημιουργοῦ Του καὶ κατ’ ἐξοχὴν δημιουργοῦ τοῦ σύμπαντος. Ὅταν πῆρε τὴν θέσι ποὺ Τοῦ ἄξιζε στὸν ὑποχθόνιο θρόνο Του, ἠθέλησε νὰ ἐπαίμβη στὴν δημιουργία ἐκ τῶν ὑστέρων μὲ οἱονδήποτε τρόπο, ὥστε νὰ ἐξασφαλίση τὴν ὑποταγὴ ποὺ ἄξιζε ἐκ μέρους τῶν ἀδύναμων δημιουργημάτων τοῦ ἐχθροῦ Του καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἔριξε τὸ ξόρκι τῆς διχόνοιας καὶ τῆς διαφορετικότητος στὰ νοήμονα ὄντα, ὥστε νὰ ἠμπορῆ εἴτε νὰ τὰ τιμωρῆ γιὰ τὴν βλασφημία τους νὰ μὴν Τοῦ ἀποδίδουν τὴν τιμὴ ποὺ Τοῦ ἀξίζει μὲ τὶς πράξεις καὶ τὴν πίστι τους, εἴτε νὰ τὰ βάζη νὰ ἀλληλοσκοτώνωνται καὶ τιουτοτρόπως νὰ τὰ ὑποτάσση στὴν ἀντιανθρωπιστική Του Θέλησι...Ὁ πρῶτος στόχος τοῦ Σατανισμοῦ εἶναι ἡ επιστροφὴ στὴν ἀριστότητα τῆς προσκολλήσεως σὲ ἠθικὲς ἀξίες ἀνώτερες τῆς φυσικῆς ὑποστάσεως, ποὺ κυριαρχοῦν αὐτὴ τὴ στιγμὴ (ἐλεγχόμενες ἁπὸ τὸ σύστημα) στὶς ἀκραίες ἰσλαμιστικὲς χώρες. Ὁ Σατανισμὸς διαφέρει ἁπὸ τὸν ἰσλαμισμὸ σὲ πολλὰ θέματα, μὰ ὄχι στὸ πρότυπο τοῦ φανατισμοῦ καὶ τῆς αὐταπαρνήσεως ἔμπροσθεν τῆς ὑποστηρίξεως τῆς Θρησκείας, τῆς Θεολογικῆς Παραδόσεως καὶ τῆς μοναδικῆς Ἀληθείας ποὺ ὅμως εἶναι αὐτὴ τοῦ πυροστόλιστου, αἱμοσταγοῦς Μεγάλου Δράκοντος καὶ καμμία ἄλλη...Αὐτὴ εἶναι ἡ μαγεία ποὺ ὁ Σατανιστὴς ἀναζητᾶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς διαδρομῆς του στὸ ὑλικὸ πεδίο τῆς πόρνης γῆς στὴν ὁποία ἀφιερώνει τὴν λιγοστὴ αὐτή του ὕπαρξι μὲ σκοπὸ νὰ ὑπηρετήση τὴν ἀνωτερότητα ποὺ φέρει, μαζὺ μὲ τὴν Θρησκευτικὴ Ἀλήθεια ποὺ μόνο αὐτὸς γνωρίζει, ῶν φορέας τῆς ἀπαγορευμένης γνώσεως τοῦ Ὅφεως μὲ σκοπὸ τὴν κυριαρχία τῆς Ἁγιότητός Του καὶ ἡ ἀλλαγὴ τοῦ κόσμου στὰ πρότυπα αὐτῆς τῆς Ἀληθείας ἀποτελεῖ τὸν μοναδικὸ πραγματικὸ σκοπό, μαζὺ μὲ τὰ ἀποτελέσματα τῶν Σατανικῶν συναισθημάτων ποὺ ὁ Διάβολος ἐμφυτεύει στὴν συνείδησί του καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τὶς ἐπιδιώξεις ποὺ αὐτὰ δημιουργοῦν…

Φρίκη στην Κεφαλονιά: Σταύρωσε και κρέμασε αλεπού σε δέντρο – Εικόνα σοκ

Μια σοκαριστική δολοφονία αλεπούς εξελίχθηκε στην Κεφαλονία όπου άγνωστος σκότωσε, σταύρωσε και μετά κρέμασε από πεύκο ψηλά το άτυχο ζώο. Ο δράστης το κρέμασε κοντά στο νταμάρι του Μαλιάγρου στον Άγιο Κωνσταντίνο επί του κεντρικού δρόμου από Αργοστόλι προς Ληξούρι και Φισκάρδο.

Το αποτρόπαιο θέαμα αποκάλυψε στα social media κάτοικος του νησιού, ενώ πρόσωπο που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του δήλωσε στον ιστότοπο zoosos.gr ότι το ζώο είχε μια μεγάλη τρύπα κάτω από το λαιμό του.

Υπενθυμίζεται πως η πάσης φύσεως κακοποίηση και δολοφονία ζώου, σύμφωνα με τον νόμο 4830/2021, συνιστά κακούργημα και ο δράστης τιμωρείται με κάθειρξη από 5 έως 10 έτη και χρηματική ποινή έως 50.000 ευρώ και παράλληλα του επιβάλλεται και διοικητικό πρόστιμο από 30.000 έως 50.000 ευρώ ανά ζώο και για κάθε περιστατικό.

ΠΗΓΗ: https://www.documentonews.gr/article/friki-stin-kefalonia-stayrose-kai-kremase-alepoy-se-dentro-eikona-sok/

Σταύρωση: Η ιστορία πίσω από την τιμωρία του πιο μαρτυρικού θανάτου

Η ποινή, ποιοι τιμωρούταν και ποια τα συμπτώματα του θύματος στο σταυρό.

Ο σταυρός σήμερα σημαίνει πολλά περισσότερα από το Μαρτύριο του Ιησού. Είναι σύμβολο ψυχικής απελευθέρωσης, σύμβολο της Καινής Διαθήκης και του Μεσσία που έσπασε τα δεσμά του Θανάτου και σύμβολο εκατοντάδων πιστών ανά τον κόσμο που μαρτύρησαν στο όνομα Του. Παρόλα αυτά, η σταύρωση όχι μόνο ήταν κάτι σύνηθες στον κόσμο της εποχής, αλλά και οι διδάξαντές της, οι Ρωμαίοι, δεν τον θεώρησαν ποτέ απλά μία τιμωρία. Τον θεωρούσαν κατάρα.

Ο ποινικός κώδικας

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι μπορεί να θεωρούνταν από τους ιστορικούς ως οι πιο πολιτισμένοι της εποχής, αλλά οι τιμωρίες τους ήταν χαρακτηριστικές και μαρτυρικές. Μέσα στις τιμωρίες που είχαν εγκριθεί από τη Σύγκλητο εκτός της σταύρωσης, ο τότε κώδικας περιλάμβανε από κόψιμο δαχτύλων, αυτιών και χεριών, μέχρι στραγγαλισμό, εκτελέσεις με ρίψη δόρατος (pilum) ακόμη και κάψιμο σε πυρά. Προφανώς υπήρχαν διαφορετικές εκτελέσεις για δούλους, άλλες για πληβείους και άλλες για τα μέλη της αριστοκρατίας και τους στρατιωτικούς. Για παράδειγμα οι δούλοι μπορούσαν να εκτελεστούν για απάτες αλλά όχι και οι Ρωμαίοι πολίτες. Ωστόσο ακόμη και η ελίτ της κοινωνίας μπορούσε να καταδικαστεί εις θάνατο, για σοβαρές κατηγορίες όπως ανθρωποκτονία εντός της οικογένειας ή εσχάτη προδοσία.

Η σταύρωση

Η σταύρωση ήταν μια κοινή μέθοδος τιμωρίας για τους δούλους που είχαν κάνει έγκλημα ή είχαν αμφισβητήσει την εξουσία. Ήταν ένας μαρτυρικός θάνατος που τρόμαζε και τους Ρωμαίους πολίτες αν και δεν κινδύνευαν άμεσα από αυτόν. Ο θεατρικός συγγραφέας Πλαύτος στο έργο του ‘‘Ο Ψευδολόγος’’ περιλαμβάνει μία φράση που θα μεταφραζόταν ως «άντε στο σταυρό» που θα έλεγε κανείς ότι ήταν το ίδιο με το να στέλνεις κάποιον σε αιώνια καταδίκη. Στα δημόσια λουτρά της Πομπηίας που διασώζονται μερικώς, έχουν βρεθεί στους τοίχους σκαλισμένα ονόματα με ένα σταυρό δίπλα. Ήταν μία από τις πρακτικές που έκαναν οι Ρωμαίοι όταν ήθελαν να καταραστούν κάποιον. Το 70 π.Χ. ο Κικέρων στα απομνημονεύματά του, αναφέρει πως ο κυβερνήτης της Σικελίας διέταξε να μαστιγώσουν και στη συνέχεια να σταυρώσουν ένα Ρωμαίο πολίτη ονόματι Γάβιο για προδοσία και κατασκοπεία. Την ώρα που τον μαστίγωναν το μόνο που έλεγε ηταν η φράση «είμαι Ρωμαίος πολίτης» με την ελπίδα να αποφύγει την σταύρωση – για την ιστορία δεν την απέφυγε, αλλά ήταν κάτι που έβλεπες πολύ σπάνια στους Ρωμαίους πολίτες.

Από την άλλη οι δούλοι και οι πληβείοι δεν θα έλεγε κανείς πως ήταν τόσο τυχεροί, με τους πρώτους να σταυρώνονται ακόμη και για πταίσματα ή ακόμη και για κατηγορίες χωρίς να υπάρχουν αποδείξεις. Κυρίως, η σταύρωση ήταν για όσους είχαν επαναστατικές διαθέσεις ή είχαν διαπράξει εγκλήματα εναντίον της Ρώμης. Είναι ο λόγος που οι Ρωμαίοι σταύρωσαν τον Σπάρτακο και τους στρατιώτες του, βάζοντας τους στην Αππία Οδό ως παραδειγματισμό. Πολύ πριν την Σταύρωση του Ιησού, έκαναν το ίδιο με τους στρατιώτες στην Ιουδαία.

Η διαδικασία

Όλα ξεκινούσαν με την φράση ‘‘Ιbis in crucem’’ που ανακοινωνόταν στον κατηγορούμενο η απόφαση είτε από τον κυβερνήτη, τον έπαρχο ή ανώτερο αξιωματικό όπως έναν χιλίαρχο. Στο «Αίτια Θανάτου δια της Σταυρώσεως» του Σταυρακάκη, αναφέρεται λεπτομερώς τόσο οι τύποι που χρησιμοποιούνταν, όσο και βάρος και το ύψος.

«Αν και ο σταυρός σε σχήμα Τ, ο επονομαζόμενος και συνεπτυγμένος ή crux commissa ή crux patibulata, ήταν ο πλέον διαδεδομένος, υπήρχαν ακόμη άλλοι τέσσερις τύποι: Ο απλός σταυρός ή crux simplex, ο οποίος ήταν ένας απλός πάσσαλος καρφωμένος στο έδαφος, ο λατινικός σταυρός ή crux immissa, του οποίου το κατακόρυφο σκέλος ήταν μακρύτερο από το οριζόντιο, ο ελληνικός σταυρός ή crux quadrata με τα τέσσερα άκρα ισοσκελή και ο χιαστός σταυρός ή crux decussate. Οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να χρησιμοποιούν δύο τύπους σταυρού, τον σταυρό Τ (crux commissa) και τον λατινικό (crux immissa), με τα πόδια του θύματος να μην ακουμπούν στο έδαφος. Το ύψος του σταυρού κυμαινόταν από το 1,8 m (crux humilis) έως τα 2,4 m (crux sublimis), ενώ η οριζόντια δοκός, το patibulum, είχε μήκος 1,5–1,8 m.7 Συνήθως όμως χρησιμοποιούσαν τον crux humilis, γιατί, λόγω του χαμηλού του ύψους, επέτρεπε τον κατασπαραγμό των εσταυρωμένων από τα ζώα. Το κάθετο τμήμα του σταυρού (stipes) ήταν μόνιμα στερεωμένο στο έδαφος του τόπου της εκτέλεσης. Η όλη κατασκευή ζύγιζε περί τα 136 kg, ενώ μόνο το patibulum ζύγιζε 34–57 κιλά περίπου».

Το κάρφωμα

Οι Ρωμαίοι φρόντισαν να πραγματοποιούν την σταύρωση κατά τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε το θύμα να μπορέσει να μείνει όσο περισσότερο μπορούσε ζωντανός προκειμένου να υποφέρει. Σε σταυρό σχήματος Τ, η «τεχνική» που ακολουθούσαν έδινε βάση κυρίως στα γόνατα. Αφού κάρφωναν τα χέρια -τα καρφιά ήταν 15 έως 20 εκατοστά- έπρεπε να μαζέψουν τα πόδια λυγίζοντας τα, έτσι ώστε τα πέλματα να είναι σε παράλληλη θέση και να καρφωθούν μαζί με ένα μεγάλο καρφί στην περιοχή του ταρσού. Ο δεύτερος τρόπος, ήταν τα πόδια να κρέμονται δεξιά και αριστερά χωρίς να λυγίζουν και να καρφώνονται ξεχωριστά στην περιοχή της ποδοκνημικής.

Ο θάνατος

Ο θάνατος από την σταύρωση δεν βασιζόταν στην αιμορραγία αλλά στην ασφυξία. «. Η θέση του σώματος μεταμόρφωνε την ακούσια φυσιολογική αναπνευστική λειτουργία σε κάτι που απαιτούσε τρομακτική ενέργεια. Ο θώρακας βρισκόταν σε μόνιμη έκπτυξη λόγω της θέσης και του βάρους του σώματος και η εκπνοή δεν μπορούσε να γίνει χωρίς την ανόρθωση του σώματος είτε με επώδυνο τράβηγμα των χεριών από τους καθηλωμένους καρπούς είτε με πίεση στο προσηλωμένο πόδι» αναφέρει ο Σταυρακάκης, ενώ o καθηγητής ιατρικής Frederick Zubige στο βιβλίο του ‘‘The Cross and the Shroud’’, αναφέρει πως στη μαρτυρική καταδίκη που κρατούσε 2-3 μέρες, το θύμα πέθαινε από απώλεια υγρών, καρδιοαγγειακές διαταραχές και ασφυξία. Από τα καρφιά και το μαστίγωμα που είχε προέλθει πριν, είχαν δημιουργηθεί σίγουρα μολύνσεις που εκδηλωνόντουσαν με έντονο πυρετό. Στο τέλος, υπήρχε και λογχισμός, όπου ουσιαστικά ο φρουρός λεγεωνάριος πιστοποιούσε πως το θύμα ήταν πράγματι νεκρό. Η λόγχη ήταν η χαριστική βολή, διαπερνώντας το περικάρδιο και τον δεξιό καρδιακό κόλπο.

Πηγές:

«Τα αίτια του θανάτου δια της σταυρώσεως», Ν. Σταυρακάκης
«Ψευδολόγος», Τίτος Μάκκιος Πλαύτος
«Εναντίον Βέρρη», Μάρκος Τύλλιος Κικέρωνας
«The Cross and the Shroud», Frederick T. Zugibe, M.D., Ph.D

ΠΗΓΗ: https://www.ratpack.gr/buzz/story/22579/stayrosi-h-diadikasia-toy-martyrikoy-thanatoy

‘’Ένας θεός που ικετεύει το ψωμί του από πόρτα σε πόρτα! – Ένας θεός χωρίς ένα μέρος για να βάλει το κεφάλι του! – Ένας θεός που καρφώθηκε σε δύο κομμάτια διασταυρούμενων μαδεριών! – Ένας θεός μαχαιρωμένος στο θάνατο από έναν μισθωμένο αξιωματικό! – Ένας θεός που εκτελέστηκε με εντολή ενός αναπληρωτή δικαστή! – Τι παράλογη ιδέα – Είναι ιδέα, ή μάλλον χαμένη κρανιακή νόσος; Μίλησε για τους «ειδωλολάτρες στην τύφλωσή του» και τη δεισιδαιμονική τρέλα των προηγούμενων αιώνων! Γιατί είναι τόσο παιδικό παιχνίδι της υστερικής ειδωλολατρίας σήμερα – η θεοποίηση ενός Εβραίου. Ο «θεϊκός δημοκράτης» εκτελέστηκε σε μια κυβερνητική κρεμάλα, επειδή οι άρχοντες της αυτοκρατορικής Ρώμης ήταν πιο ισχυροί άντρες από ότι εκείνος. Η δύναμή του, και αυτή των οπαδών του, δεν ήταν ίση με τη δική τους. Πέθανε ως μια απερίγραπτη αποτυχία – ένας Λυτρωτής που δεν λύτρωσε – ένας Σωτήρας που δεν έσωσε – ένας Μεσσίας που μαστιγώθηκε σαν μοσχάρι – ένας υποκινητής σκλάβων που καταστράφηκε επάξια για το κήρυγμα ενός Ψεύδους – το αποκρουστικό ευαγγέλιο της Αγάπης, της Αδελφότητας, της Ισότητας’’
- Ragnar Redbeard, Might Is Right