‘’…Όλος ο πλούτος άπειρων πληροφοριών είναι διαθέσιμος· αρκεί κάποιος να κάνει τον κόπο να τις αναζητήσει και να τις διυλίσει κριτικά και αποστασιοποιημένα. Είναι δική του ευθύνη να το πράξει αυτό· κανείς δεν θα το κάνει για λογαριασμό του. Αυτό ακριβώς συνιστά και την λογική της «συνυπευθυνότητας», που ενστερνίζεται η παγκόσμια ελίτ. Εφόσον κάποιος δεν αναζητεί και δεν αντιδρά στα τεκταινόμενα, θεωρείται εκ των προτέρων πως συμφωνεί μαζί τους…Σε όλη τη διάρκεια της Ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ουδέποτε εμφανίστηκε σοσιαλιστικό καθεστώς οιασδήποτε παραλλαγής, το οποίο να μην είχε μια μικρή ελίτ στην κορυφή και ένα ομογενές πλήθος «ίσων» στη βάση – χωρίς καμία ενδιάμεση τάξη. Είτε μιλάμε για το πρώιμο σοσιαλιστικό Μινωϊκό καθεστώς της αρχαίας Κρήτης είτε για τα κομμουνιστικά καθεστώτα του πρώην ανατολικού μπλοκ είτε για την ουτοπία της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας, το μοτίβο που βλέπουμε είναι το ίδιο. Κάποιοι στην κορυφή έχουν όλες τις δυνατότητες στα χέρια τους, έχουν τον κεντρικό έλεγχο όλης της παραγωγικής δραστηριότητας και οι υπόλοιποι στη βάση τίποτε απολύτως· οπότε η επιβίωσή τους εξαρτάται πλήρως από τις διαθέσεις των «θεών», οι οποίοι αναλαμβάνουν να κόψουν το κεφάλι όποιου ξεχωρίζει έστω και λίγο από τους «ίσους»… Η δημοκρατική διαχείριση των κοινωνιών τούς φαίνεται περισσότερο περίπλοκη, ασταθής, ενεργοβόρα, αναχρονιστική και επικίνδυνη για τους ίδιους, δεδομένης και της διαρκούς αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή των δυνητικών ανταγωνιστών τους…Και ο καπιταλισμός; Η ελίτ ούτε που θέλει να ακούει για καπιταλισμό ως γενικευμένο οικονομικό-κοινωνικό σύστημα. Ο παραδοσιακός καπιταλισμός παράγει ανταγωνιστές, οι οποίοι θα πρέπει να ελεγχθούν, ώστε να λειτουργούν εντός κάποιου συστήματος. Και όσο πιο ανεξάρτητοι και αυτοδημιούργητοι είναι οι ανταγωνιστές, ασχέτως από το αν είναι μικροί ή μεγάλοι, τόσο πιο απαιτητικοί είναι. Γι’ αυτό θέλουν η καπιταλιστική δραστηριότητα να περιοριστεί σε μία μικρή τάξη κάτω από την ελίτ. Δεν θα είναι για όλους, αλλά για όσους έχουν δώσει όλα τα εχέγγυα ότι λειτουργούν για λογαριασμό της. Ο ίδιος ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ ανέφερε ότι ο καπιταλισμός πρέπει να «διορθωθεί». Η «διόρθωση» έγκειται στην οριοθέτηση της δράσης του και στην συνύπαρξή του -κατ’ εξαίρεση- με τον ευρύτερο κομμουνισμό της μάζας…’’ (σ.σ. από αναρχικό δημοσίευμα σε άρθρο μας για την προσπάθεια παγκόσμιας κυριαρχίας με πρόσχημα τον Κορωνοϊό την εποχή που τον ζήσαμε)
Ὑπενθυμίζοντας παραπάνω τὸ ἐξαιρετικὸ ἐκεῖνο ἀναρχικὸ δημοσίευμα ποὺ κατέληξε στὸ ἴδιο συμπέρασμα μὲ ἐμᾶς (περὶ παγκοσμιοποιητῶν) ἀπὸ διαφορετικὸ ἰδεολογικὸ δρόμο σὲ σχέση μὲ τὸν σκοταδο-φασιστικὸ δικό μας, ὁριοθετοῦμε ἔτσι τὸ πλαίσιο μέσα στὸ ὁποῖο κινοῦνται καὶ θὰ κινοῦνται ὅλες οἱ ἐκλογικὲς διαδικασίες ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κορωνοϊοῦ, μέχρι νὰ ἐμφανιστοῦν κάποια στιγμὴ κυβερνήσεις λαῶν ποὺ θὰ στρέφονται ἐνάντια σὲ αὐτὸν τὸν ἀριστερόστροφο φασισμὸ τῆς παγκοσμιοποίησης ἐπειδὴ θὰ ὑπηρετοῦν τὸν δικό τους λαό! Κατὰ συνέπεια, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ δὲν ζοῦμε σὲ μιὰ τέτοια ἐλεύθερη κοινωνία βάσει τῶν δικῶν μας νόμων ἢ ἀποκομμένοι σὰν καλόγεροι σὲ μιὰ δικιά μας κάπου στὰ βουνὰ ἂς ποῦμε γιὰ νὰ μὴν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ πάσης φύσεως ἐκλογικὲς διαδικασίες ἢ ψηφοφορίες ποὺ δὲν θὰ ἐπηρέαζαν σὲ τίποτα τίς ζωές μας, τὸ νὰ ποῦμε ὅτι ἀπέχουμε ἀπὸ αὐτές, σημαίνει ὅτι συμφωνοῦμε συνυπεύθυνα σὲ ὅλα ὅσα θέλουν νὰ μᾶς κάνουν οἱ κυβερνῶντες μας (εἴτε εἶναι ἐγχώριοι εἴτε παγκοσμιοποιητές). Ἄρα ἡ ἀποχὴ στὸ νὰ ἐκφράσουμε τὴ διαφορετική μας γνώμη μὲ κάποια ψηφοφορία, σημαίνει συνενοχὴ στὸ ὁτιδήποτε μᾶς συμβεῖ (προσωπικά, ἐπαγγελματικά, θρησκευτικὰ κ.ὅ.κ.) καὶ ὅπως θὰ ὑπενθυμίσουμε στὴ συνέχεια ἀπὸ παράθεση κάποιων ἀρχειοθετημένων κειμένων ἀπὸ παλαιότερα ἱστολόγιά μας, δίνουμε ἔτσι τὴ δυνατότητα σὲ αὐτούς τους κυβερνῶντες νὰ ἐπικαλοῦνται τὴν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ (δηλ. μιλῶντας δῆθεν ἐξ ὀνόματός του) ὅταν παίρνουν ἀντιλαϊκὲς ἀποφάσεις χωρὶς νὰ ἰσχύει αὐτὸ στὴν πραγματικότητα ἀλλὰ πλασματικά. Γιὰ παράδειγμα, μιὰ ἐκλεγμένη κυβέρνηση μὲ ποσοστὸ 40% ἑνὸς λαοῦ μὲ ἀποχὴ 50% στὶς ἐκλογὲς ὅπου πάλι δὲν μπορεῖ νὰ μιλάει ἐξ ὀνόματος τῆς πλειοψηφίας του γιὰ νὰ πρέπει νὰ συμφωνήσουμε καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι μὲ τίς ἀποφάσεις ποὺ παίρνει ἢ μὲ τοὺς νόμους ποὺ θεσπίζει, στὴν πραγματικότητα θὰ εἶχε μόλις 20% χωρὶς νὰ μπορέσει νὰ κυβερνήσει ἔτσι ἀπὸ μόνη της ἢ αὐτοδύναμα ἂν πήγαινε νὰ ψηφίσει τὸ 100% τοῦ λαοῦ!
Καὶ ἔλλειψη αὐτοδυναμίας σημαίνει ἔλλειψη ἀσυδοσίας μὲ διαφορετικὰ λόγια ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ψηφίζει τὰ νομοσχέδια ποὺ θὰ θέλει παρὰ μόνο ἐκείνη, χωρὶς νὰ χρειάζεται γιὰ αὐτὸ βουλευτὲς ἀπὸ ἄλλα πολιτικὰ κόμματα ὥστε νὰ περάσει ὁ σχεδιασμός της πλειοψηφικά. Αὐτὸ πρακτικὰ σημαίνει πὼς εἴτε θὰ πρέπει νὰ συνεργαστεῖ μὲ ἄλλο πολιτικὸ κόμμα ἀποδεχόμενη τίς διαφωνίες του γιὰ νὰ μὴ διαλυθεῖ ἡ κυβέρνηση καὶ ἔτσι δὲν θὰ μπορεῖ νὰ νομοθετεῖ ἀσύδοτα χωρὶς νὰ ρωτήσει κανέναν εἴτε νὰ ἔχουμε ἐπαναλαμβανόμενες ἐκλογικὲς διαδικασίες μέχρι νὰ σχηματιστεῖ κυβέρνηση ἀφήνοντας τὸ περιθώριο νὰ ἐμφανιστεῖ τελικὰ κάποιο ἄλλο πολιτικὸ κόμμα ὡς κυβέρνηση ἀπὸ αὐτὸ ποὺ θὰ ἔβγαινε μὲ τὴν πρώτη ὡς αὐτοδύναμο. Τώρα μπορεῖτε νὰ καταλάβετε καλύτερα γιατί οἱ παγκοσμιοποιητὲς δὲν ἐπιθυμοῦν ἐκλογικὲς διαδικασίες καὶ ψηφοφορίες ρωτῶντας τοὺς λαοὺς τί θέλουν, ἀκριβῶς γιατί ἐπιθυμοῦν νὰ φτιάξουν τὴ δική τους παγκόσμια διακυβέρνηση χωρὶς νὰ ρωτήσουν κανέναν ἂν συμφωνεῖ μαζί τους ἢ ὄχι, γιὰ αὐτὸ μιλᾶμε ἄλλωστε γιὰ φασίστες τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ ὄχι γιὰ δημοκράτες (π.χ. στὴν προαναφερθεῖσα ἐποχὴ τοῦ Κορωνοϊοῦ δὲν ἄφησαν τοὺς καταστηματάρχες νὰ ἀποφασίσουν ἐκεῖνοι ἂν θέλουν νὰ μπαίνουν πελάτες μέσα στὰ μαγαζιὰ χωρὶς πιστοποιητικὸ ἐμβολιασμοῦ ὅπως ἤδη ἔμπαιναν μέχρι πρότινος μὲ μάσκα, ἀλλὰ κατέστῃ ὑποχρεωτικὸ στὶς περισσότερες χῶρες χωρὶς νὰ ἐρωτηθεῖ ποτὲ ἡ γνώμη τοὺς παρόλο ποὺ μᾶς ἔλεγαν ὅτι ἡ μάσκα προστάτευε σὰν ἐμβόλιο πρὶν ἐμφανιστεῖ αὐτό).
Ἔτσι λοιπόν, οἱ ἐν λόγῳ παγκοσμιοποιητὲς (οἱ ὁποῖοι ὅπως ἤδη ἀποδείξαμε στὴν ἀρθρογραφία μας εἶναι Γνωστικοὶ Ἑβραῖοι ποὺ ἐπιθυμοῦν παγκόσμια κυριαρχία σύμφωνα μὲ τὰ θρησκευτικά τους κείμενα), δίνουν ἐντολὲς στὴν ἑκάστοτε κυβέρνηση ποὺ τοὺς ὑπηρετεῖ καὶ ὁ ἀρχηγός της πραγματοποιεῖ στὴν πράξη αὐτὲς βάζοντας νομοσχέδια πρὸς ψήφιση ἀπὸ βουλευτὲς (γιὰ τὸ ἂν θὰ ἰσχύσουν ἢ ὄχι ἀναλόγως τῆς πλειοψηφίας ἢ ὄχι ποὺ θὰ συμφωνήσει) ἂν μιλᾶμε γιὰ καθεστὼς Κοινοβουλευτικῆς Δημοκρατίας ἢ μὲ τὰ ὅπλα δια τῆς βίας ἂν μιλᾶμε γιὰ ὁλοκληρωτικὸ καθεστὼς σὰν τοῦ κομμουνιστικοῦ τῆς σημερινῆς Κίνας. Δὲν χρειάζεται καὶ πολὺ μυαλὸ μετὰ γιὰ νὰ καταλάβει καὶ ὁ πλέον ἀδαής σε ποιά ἀπὸ τίς δυὸ περιπτώσεις ἐφαρμόζονται εὐκολότερα αὐτὰ ποὺ θέλει μιὰ χούφτα μόνο παγκοσμιοποιητῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι κἂν ἐκλεγμένοι ἀπὸ κανέναν γιὰ νὰ ἀποφασίζουν ἐκεῖνοι γιὰ τὴ ζωή του! Παρόλο ὅμως ποὺ εἴμαστε πιὸ τυχεροὶ ὅσοι ζοῦμε σὲ μιὰ Δυτικὴ χώρα ἡ ὁποία ρωτάει ἔστω καὶ ποιό πολιτικὸ κόμμα θέλουμε νά μας ἀντιπροσωπεύσει στὸ Κοινοβούλιο καὶ τίποτε ἄλλο, ζῶντας μὲ ἄλλα λόγια μέσα σὲ μιὰ ἐπιβεβλημένη Δημοκρατία πάλι μὲ φασιστικὸ τρόπο ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ δὲν μᾶς βάζει τὸ καθεστὼς νὰ ἐπιλέξουμε ἐμεῖς τὸ πολίτευμα καὶ τοὺς νόμους ποὺ θέλουμε, δὲν θὰ πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ὅσο καὶ νὰ διαφωνοῦν μὲ τοὺς παγκοσμιοποιητὲς οἱ βουλευτὲς ποὺ ἐπιλέγονται ἐπειδὴ κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς μᾶς λένε ὅτι θέλουν νὰ ὑπηρετήσουν τὸν λαό, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ τοὺς διαγράψει ὁ ἀρχηγός τους ἂν διαφωνήσουν καὶ ἐπειδὴ οἱ ὑπουργοί του ποὺ δὲν ἐκλέγονται ἀπὸ τὸν λαὸ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐκτελοῦν ἐν τέλει τίς ἀποφάσεις τοῦ ἀρχηγοῦ, τότε θὰ πρέπει νὰ ψηφίζουμε διαφορετικὸ πολιτικὸ κόμμα ποὺ προγραμματικὰ ὑπηρετεῖ τὸν λαὸ ἀντὶ παγκοσμιοποιητὲς καὶ ὄχι βουλευτὲς ἑνὸς πολιτικοῦ κόμματος ποὺ τοὺς ὑπηρετεῖ ὅπως μποροῦμε νὰ τὸ διαπιστώσουμε αὐτὸ ἀπό τα μέχρι τώρα πεπραγμένα του σὰν κυβέρνηση ἢ ἀπὸ τὸ πολιτικό του πρόγραμμα ποὺ λέει το τί θὰ κάνει ἅμα κυβερνήσει.
Συνεπῶς, μέσα στὸ Κοινοβούλιο θὰ πρέπει νὰ βρίσκονται ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερα ἀντιπαγκοσμιοποιητικὰ πολιτικὰ κόμματα γίνεται (δηλ. αὐτὰ ποὺ ἐπιθυμοῦν ἐθνικὴ διακυβέρνηση καὶ ὄχι παγκόσμια) ἢ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότεροι βουλευτὲς ἑνὸς τέτοιου πολιτικοῦ κόμματος σὲ περίπτωση ποὺ δὲν ὑπάρχουν ἄλλα τέτοια ἐντὸς Κοινοβουλίου, μὲ σκοπὸ νὰ ἐμφανίζονται ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερες καταψηφίσεις σὲ νομοσχέδια ποὺ θὰ φέρνει μιὰ παγκοσμιοποιητικὴ κυβέρνηση (ἢ νὰ ἀκούγεται τοὐλάχιστον καὶ μιὰ διαφορετικὴ ἄποψη στὸν λαὸ μέσα ἀπὸ ἐκεῖ ἂν ἀποσιωπᾷται ἀπὸ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα δημόσια μέσα) μέχρι νὰ κυβερνήσει ἕνα τέτοιο φιλολαϊκὸ πολιτικὸ κόμμα. Καὶ ἂν ὑπάρχουν τώρα πολλὰ τέτοια ἀντισυστημικὰ (ἂς τὰ ποῦμε ἔτσι) πολιτικὰ κόμματα, ποιό θὰ πρέπει νὰ διαλέξουμε; Εὔλογα μπορεῖ νὰ ἀναρωτιέται κάποιος. Ἡ ἀπάντηση ποὺ τοῦ δίνουμε εἶναι νὰ διαλέξει αὐτὸ ποὺ κατάφερε νὰ τὸ μάθει ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερος κόσμος γιὰ νὰ ψηφιστοῦν ἔτσι καὶ περισσότεροι βουλευτές του στὸ Κοινοβούλιο. Καὶ ἂν ὑπάρχει ἤδη ἕνα τέτοιο ἢ περισσότερα μέσα στὸ Κοινοβούλιο, νὰ ἐπιλέξει ἐκεῖνο ἂν εἶναι ἕνα ἢ αὐτὸ μὲ τοὺς περισσότερους βουλευτές, γιὰ νὰ μὴν μειωθοῦν οἱ βουλευτές του (ἄρα καὶ ἡ ἀντισυστημική του δυναμικότητα) καὶ ὄχι κάποιο ἄγνωστο στὸ εὐρὺ κοινό, ὅσο καλύτερο καὶ νὰ φαντάζει ἢ νὰ εἶναι ἀπὸ τὸ ἤδη ὑπάρχον κοινοβουλευτικό, διότι στὴν πράξη εἴτε ἀπέτυχε νὰ ἐπικοινωνήσει τίς ἰδέες του στὸ εὐρὺ κοινὸ γιὰ νὰ τὸ ἀγνοεῖ εἴτε ἀπέτυχε νὰ συνενωθεῖ μὲ ἄλλα παρόμοια πολιτικὰ κόμματα σὲ ἕνα μόνο γιὰ νὰ μὴ διασκορπίζονται ἔτσι οἱ ψῆφοι τοῦ κόσμου σὲ πολυάριθμα τέτοια, χωρὶς νὰ μπορεῖ τελικὰ κανένα τοὺς νὰ εἰσέλθει στὸ Κοινοβούλιο εὐνοῶντας ἔτσι καὶ πάλι τὰ ὑπάρχοντα συστημικὰ ἐφόσον θὰ ὑπερτεροῦν οἱ δικοί τους βουλευτὲς γιὰ νὰ ψηφίζουν πλειοψηφικὰ ἀνάλογα νομοσχέδια.
Καὶ γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχουν παρὰ μόνο τέτοιου εἴδους συστημικοὶ βουλευτὲς μέσα στὸ Κοινοβούλιο (ἢ ἀντισυστημικοὶ ποὺ τελικὰ γίνονται συστημικοὶ γιὰ νὰ μὴ διαγραφοῦν ἀπὸ τὸν συστημικὸ ἀρχηγό τους), θὰ πρέπει νὰ πηγαίνει νὰ ψηφίζει στὶς ἐκλογὲς ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερος κόσμος γιὰ νὰ ἐπιλέγονται οἱ ἀντισυστημικοὶ ἀπὸ ἀντισυστημικὰ (ἢ ἀντιπαγκοσμιοποιητικὰ μὲ ἄλλα λόγια) πολιτικὰ κόμματα, διότι ἂν δὲν πάει γιὰ διάφορους λόγους (π.χ. λέγοντας ὅτι ὅλοι ἴδιοι εἶναι, μὲ τίς ἐκλογὲς δὲν ἀλλάζει κάτι, δὲν μὲ ἐνδιαφέρουν τὰ πολιτικὰ κ.λ.π.), τότε θὰ βγεῖ πάλι συστημικὴ κυβέρνηση ἐναντίον τοῦ (ποὺ θὰ τοῦ κάνει τὴ ζωὴ δύσκολη) ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους ποὺ θὰ πᾶνε νὰ ψηφίσουν ἐπειδὴ ἔχουν προσωπικὰ συμφέροντα γιὰ παράδειγμα ἀπὸ μιὰ τέτοια κυβέρνηση. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο τώρα, δὲν θὰ πρέπει νὰ παρασυρθεῖ σὲ ἀποχὴ οὔτε μὲ τὴν αἰτιολογία τῆς νοθείας τῶν ἐκλογῶν, ὅπως ἐπίσης προπαγανδίζεται ἀπὸ τοὺς συστημικοὺς γιὰ νὰ μὴν πᾶνε νὰ ψηφίσουν οἱ ἀντισυστημικοί, γιὰ δυὸ λόγους:
Πρῶτον, γιατί πάλι θὰ πᾶνε νὰ ψηφίσουν οἱ συστημικοὶ ἂν δὲν πᾶνε οἱ ἀντισυστημικοὶ χωρὶς νὰ πάψει νὰ ὑπάρχει μιὰ συστημικὴ κυβέρνηση τῆς χώρας καὶ δεύτερον, ἂν πράγματι ὑπῆρχε νοθεία ἐκλογικοῦ ἀποτελέσματος σὲ τόσο μεγάλο βαθμὸ ὅπως προπαγανδίζεται, τότε ποτὲ δὲν θὰ ἐπιχειροῦσε νὰ δελεάσει ἕνα συστημικὸ πολιτικὸ κόμμα μὲ διάφορα δῶρα ἢ παροχὲς ἢ χατίρια τὸν λαὸ γιὰ νὰ ἀποσπάσει τὴ ψῆφο του, ἀφοῦ οὕτως ἢ ἀλλιῶς θὰ εἴχαμε συστημικὴ κυβέρνηση μὲ νοθεία ὅπως μᾶς λένε γιὰ νὰ χρειάζεται νὰ μπεῖ σὲ μιὰ τέτοια διαδικασία.
Γιὰ παράδειγμα, δὲν θὰ γινότανε καμιὰ ἐκλογικὴ ἐκστρατεία ἀπὸ μέρους του καὶ δὲν θὰ δίνονταν τίποτα στὸν λαὸ προεκλογικὰ ἐφόσον τὸ ἐπιθυμητὸ ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα θὰ μποροῦσε νὰ ἔρθει μὲ μιὰ ἀλλοίωση τῶν τελικῶν ἀποτελεσμάτων καὶ τίποτε περισσότερο! Ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἔτσι νὰ εἶναι ὅπως μας τὰ λένε, καμιὰ ἐξουσία δὲν θὰ μποροῦσε νὰ περάσει τὰ κυβερνητικὰ μέτρα ποὺ θὰ ἤθελε ἐνάντια στὸν λαὸ ὅση νοθεία καὶ νὰ ἔκανε στὰ ἐκλογικὰ ἀποτελέσματα, ἀφοῦ ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ὁ λαὸς θὰ ψήφιζε ἀντισυστημικὰ πολιτικὰ κόμματα σὲ ποσοστὸ 80% λόγου χάρη μὲ μηδενικὴ ἀποχὴ καὶ τὸ ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα νοθεύονταν γιὰ νὰ ἀφήσει ἐκτὸς Κοινοβουλίου ὅλα αὐτὰ τὰ πολιτικὰ κόμματα ἔτσι ὥστε νὰ παραμείνουν ἐντός του μόνο τὰ συστημικά, τότε καμιὰ κυβερνητικὴ ἀπόφαση δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐφαρμοστεῖ χωρὶς κοινωνικὲς ἀναταραχὲς ποὺ θὰ διέλυαν μιὰ τέτοια κυβέρνηση, γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ποὺ δὲν θὰ μποροῦσε μιὰ κυβέρνηση νὰ γκρεμίσει ὅλα Τζαμιὰ μιᾶς μουσουλμανικῆς χώρας γιὰ νὰ χτίσει χριστιανικὲς ἐκκλησίες γιὰ παράδειγμα, ἀκριβῶς ἐπειδὴ θὰ ἀπουσίαζε ἡ λαϊκὴ συνυπευθυνότητα (τὴν ὁποία ἀναφέραμε στὴν ἀρχὴ τοῦ παρόντος ἄρθρου στὴν περίπτωση τῶν παγκοσμιοποιητικῶν σχεδιασμῶν) ποὺ θὰ συμφωνοῦσε παθητικὰ σὲ κάτι τέτοιο ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ δὲν θὰ ἦταν χριστιανική!
Συμπερασματικὰ θὰ λέγαμε λοιπὸν ὅτι δὲν ἀπέχουμε ἀπὸ καμιὰ ἐκλογικὴ διαδικασία ἢ ὅποια ἄλλη ψηφοφορία, ὅσο μᾶς ἐπιτρέπεται ἀκόμα μιὰ τέτοια διαδικασία, χωρὶς νὰ ἐπαναπαυόμαστε ὅμως μόνο σὲ αὐτή, διότι γιὰ νὰ περιοριστεῖ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο ἡ λαϊκὴ συνυπευθυνότητα ποὺ εἴπαμε πάνω σὲ κυβερνητικὲς ἀποφάσεις ἐναντίον τῶν ὅσων διαφωνούντων σὰν ἐμᾶς, θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ διαφορετικότητα καὶ σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο ἀπὸ τὴ στάση ζωῆς τοῦ καθενὸς ἐνημερώνοντας κιόλας ὁ ἕνας τὸν ἄλλον γιὰ αὐτὰ τὰ τεκταινόμενα (ὅπως ἤδη κάνει ἡ ἀρθρογραφία μας καὶ ὅσοι τὴ διαβάζουν πρὶν πληροφορήσουν τοὺς ὑπόλοιπους γιὰ αὐτὴ μὲ τὴ σειρὰ τοὺς κ.ὅ.κ.), σὲ τόσο ποσοστὸ ὅσο χρειάζεται γιὰ νὰ μὴν μποροῦν νὰ ὁλοκληρωθοῦν τέτοιοι παγκοσμιοποιητικοὶ σχεδιασμοὶ εἰς βάρος μας, ὅπως συνέβῃ στὴν ἐποχὴ τοῦ Κορωνοϊοῦ ποὺ ὑπενθυμίζουμε ἀπὸ ἄλλο ἄρθρο μας γιὰ νὰ πάρετε μιὰ σαφέστερη εἰκόνα:
[…Το κεντρικό ερώτημα είναι σε τί είδους κόσμο επιθυμεί να ζει ο καθένας: έναν κόσμο ολοκληρωτισμού σαν αυτόν που προδιέγραψαν με σαφήνεια ο Όργουελ και ο Χάξλεϋ, ή έναν κόσμο που τουλάχιστον θα δίνει την ευκαιρία και τη δυνατότητα στους ανθρώπους να παλεύουν για κάτι καλύτερο; Φυσικά, αυτό υπερβαίνει τη διάκριση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων: όλοι στον ίδιο κόσμο θα ζήσουν. Η μόνη πραγματική διάκριση – που είναι κάθετη και απόλυτη – βρίσκεται ανάμεσα στους εγκάθετους και σφογκοκωλάριους του νέου καθεστώτος και σε όσους θέλουν να διατηρήσουν τα θεμελιώδη και φυσικά στοιχεία της ανθρώπινης αυτονομίας και αξιοπρέπειας που ο «νέος» κόσμος θέλει να εξαφανίσει… Γιατί το ζήτημα δεν βρίσκεται στην διάκριση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων. Αυτή είναι η διάκριση που πριμοδοτούν οι κρατούντες, επειδή έτσι τους βολεύει. Ο οποιοσδήποτε επενδύει στη διάκριση ή τη σύγκρουση εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων αυτή τη στιγμή, μέσω ιταμών προκλήσεων και χαρακτηρισμών, παίζει το παιχνίδι του κράτους…Αυτό που λέμε είναι ότι εάν το 85% και πλέον του πληθυσμού υιοθετήσει και αρχίσει να χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του τα λεγόμενα πιστοποιητικά εμβολιασμού, τότε δεν θα έχει καμία σημασία εάν διαδηλώνει καθημερινά με οποιεσδήποτε διαθέσεις. Ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Εάν κάποιος εμβολιαστεί ενώ δεν το θέλει, ο σκοπός έχει επιτευχθεί…Αντίθετα, εάν ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, όπως συμβαίνει τώρα, δεν παρασυρθεί στους εμβολιασμούς – πάντα εφόσον δεν το θέλει – χάνεται η δυνατότητα να μετασχηματιστεί όλη η κοινωνία κατά τον τρόπο που έχει σχεδιαστεί…Γιατί, οι ίδιοι οι εμβολιασμοί δεν θέλουν να τελειώσουν ποτέ, αλλά να θεσμοθετηθούν στο διηνεκές: Μία ή δύο φορές το χρόνο θα πρέπει να πηγαίνουμε για «αναβάθμιση λογισμικού» – και ποιός θα μας ρωτήσει, εφόσον αποδεχτούμε ότι το σώμα μας δεν μας ανήκει πια; Ο θόρυβος που γίνεται με τις αέναες μεταλλάξεις εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Οι δηλώσεις του Fauchi για την ανάπτυξη mRNA και DNA εμβολίων για μια σειρά 20 διαφορετικών οικογενειών ιών ώστε να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη πανδημία, σαν να είναι «προδιαγεγραμμένο» πως θα υπάρξει, εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Όποιος διακατέχεται από τη νοοτροπία «ας γίνει να τελειώνουμε» απατάται…Με τη μισή σχεδόν κοινωνία όμως είτε επιφυλακτική είτε απέναντί τους δεν μπορούν να πάνε παρακάτω. Δεν μπορούν να προχωρήσουν σε ένα σύστημα κοινωνικής βαθμολόγησης. Ακόμη παραπέρα, δεν μπορούν να ανασχεδιάσουν το τραπεζικό σύστημα όπως θέλουν, γιατί κάτι τέτοιο προϋποθέτει τον ασφυκτικότερο έλεγχο του πληθυσμού…]
ΣΧΟΛΙΟ 1ο : ΚΑΙ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΠΩΣ ΑΝ ΣΥΜΒΕΙ ΕΝΑΣ ΤΕΤΟΙΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΣΕ 85% ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ), ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΟΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΘΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ (ΑΝ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΠΙΛΟΓΗ) ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ ΑΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΟΥΣ ΕΝΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΙΑΤΑΡΑΣΣΕΤΑΙ Η ΟΜΑΛΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ (Π.Χ. ΑΝ ΕΝΑ 10% ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΥΤΟΕΞΟΡΙΣΤΕΙ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΙΩΣΕΙ).
ΣΧΟΛΙΟ 2ο: ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ Ή ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ, ΑΠΛΑ ΘΑ ΑΦΗΝΑΜΕ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΨΗΦΙΖΑΝ ΕΙΤΕ ΘΑ ΜΑΣ ΑΡΕΣΑΝ ΟΙ ΤΕΛΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΙΤΕ ΟΧΙ.
Πως γίνεται λοιπόν να βεβαιώνεις τον λαό ότι είναι στο χέρι του να στείλει τους υπεύθυνους στον πολιτικό τους τάφο, με τη «συμμετοχή» του και παρ’ όλα αυτά ο λαός να τους ξαναψηφίζει και να τους ξανατοποθετεί στη κυβέρνηση;
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα τρυκ. Ένα τέχνασμα προπαγάνδας, το οποίο πάντα χρησιμοποιούν οι υποψήφιοι πριν τις εκλογές, λέγοντας στον κόσμο ότι «η ψήφος σου είναι σημαντική», ενώ ταυτόχρονα κινούν μηχανισμούς ψυχολογίας της μάζας. «Παιχνίδια» προπαγάνδας που χρησιμοποιούνται χρόνια τώρα στις προεκλογικές εκστρατείες, από τους «δημοκράτες» υποψήφιους.
«Θέλουν την αποχή, διότι προτιμούν να μην έχεις άποψη. Για να κάνουν αυτοί όσα θέλουν μετά ανενόχλητοι», λένε κάποιοι.
«Η αποχή βολεύει το σύστημα»…
Η ψήφος του ατόμου, η άποψή του δηλαδή, δεν εξαρτάται μόνο από το ίδιο το άτομο. Εξαρτάται και από το περιβάλλον του και τις καταστάσεις που ζει, αλλά και το πως τις αντιμετωπίζει. Η ανεργία, η φτώχεια, οι μειώσεις, ή οι προσλήψεις, οι αυξήσεις και ό,τι σημαντικό συμβαίνει, δίνει κατεύθυνση στο άτομο ώστε να σχηματίσει άποψη για το περιβάλλον του. Ο άνεργος και ο φτωχός φοβούνται για το μέλλον τους. Φοβούνται, διότι δεν έχουν να δώσουν φαγητό στα παιδιά τους ή γιατί κάθε μήνα δανείζονται για να πληρώσουν το ενοίκιό τους και να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς τους.
Υπάρχει λοιπόν ο παράγοντας «φόβος». Αυτός ο φόβος, από τη στιγμή που ο υποψήφιος πολιτικός τον γνωρίζει, τον χρησιμοποιεί για να «αλλιεύσει» ψήφους, υποστηρίζοντας ότι ψηφίζοντας εκείνον και μόνο θα έχουμε σταθερότητα και πιθανόν και περισσότερα λεφτά. Αυτός ο παράγοντας «φόβος», είναι στο χέρι του πολίτη αν θα τον χαλιναγωγήσει, αν θα τον αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και τελικά αρνηθεί να ενδώσει στον έμμεσο εκβιασμό του από τον πολιτικό. Εδώ λοιπόν παίζει τον ρόλο του ο προπαγανδιστής και οι κανόνες της ψυχολογίας της μάζας. Εδώ παίζει και έναν ρόλο η στατιστική. Στατιστικά λοιπόν, οι πολίτες ενδίδουν στους φόβους τους πάντα σε κάποιο ποσοστό επί του συνόλου των «φοβισμένων». Μπορεί αυτό να είναι 1%, μπορεί να είναι 3%, μπορεί 10%. Αυτό το ποσοστό, όποιο κι αν είναι, εμπιστεύεται κάποιον πολιτικό, που του έταξε μια καλύτερη ζωή. Στις περιπτώσεις αυτές δηλαδή, υπερισχύει ο φόβος και το ποσοστό πηγαίνει στον πολιτικό που το …»ψάρεψε».
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε, πως αυτό που ενδιαφέρει τον υποψήφιο πολιτικό, δεν είναι η δημοκρατία. Δεν είναι ο πολίτης, να έχει ελευθερία γνώμης. Ο υποψήφιος πολιτικός, δεν έχει επιρροή στην ελεύθερη γνώμη των πολιτών και αυτό είναι κάτι που δεν τον συμφέρει. Αντιθέτως, τον συμφέρει να υπάρχει και ένας «εξωγενής» παράγοντας, στον οποίο δεν θα επιδρά ο πολίτης. Τον συμφέρει να μπορεί να διαμορφώνει το περιβάλλον του πολίτη, ώστε να κερδίσει ποσοστά από τους παράγοντες αυτούς. Για παράδειγμα, οι «φόβοι» των ανέργων, το άγχος των χαμηλοσυνταξιούχων, οι προσλήψεις, οι υποσχέσεις, τα «ρουσφέτια», είναι παράγοντες που επηρρέασαν στο παρελθόν την ψήφο των πολιτών.
Αυτοί οι παράγοντες, επιδρούν με βάση μεθόδους ψυχολογίας της μάζας και στατιστικώς επιτυγχάνουν τον σκοπό τους, εφ’ όσον ολοκληρωθούν σωστά. Μία συνηθισμένη πρακτική, είναι οι προεκλογικές υποσχέσεις. Άλλη μία είναι τα επιδόματα και οι παρόμοιες διευκολύνσεις. Τα κομματικά επιτελεία, μετράνε την απήχηση των ενεργειών αυτών σε κερδισμένα ποσοστά, τη βραδιά των εκλογών. Αν δηλαδή κάθε μία από αυτές τις ενέργειες αποδώσει περίπου 2% η καθεμία, τότε θα συγκεντρωθεί ένα ποσοστό περίπου 6%.
Αυτό το 6% είναι εξωγενής παράγοντας. Δεν είναι ελεύθερη έκφραση των πολιτών. Είναι από αυτούς τους παράγοντες, στους οποίους ο πολίτης δεν επιδρά, διότι δεν συμμετέχει με ελεύθερη βούληση. Είναι ποσοστά ψήφων από ανθρώπους οι οποίοι από φόβο μην πάθουν κακό, δήλωσαν «υποταγή» σε εκείνους που υποσχέθηκαν ότι θα αναλάβουν τις τύχες τους, στα χέρια τους. Είναι ποσοστά τα οποία το κόμμα τα κέρδισε με τη βία. Είναι ένα μείγμα που περιέχει δημοκρατία, μαζί με υποχθόνια αντιδημοκρατικά μέσα, τα οποία καθιστούν το μείγμα προβληματικό και νοθευμένο, ακατάλληλο να αποτελεί μέρος της δημοκρατίας. Είναι ένας θεσμός διαφθοράς που δεν προάγει τη δημοκρατία, αλλά την προδίδει χρησιμοποιώντας «δημοκρατική» μάσκα.
Τι σημαίνει αποχή και γιατί «βοηθάει» το «σύστημα»;
Αποχή είναι, όχι η μη προτίμηση σε κάποιο κόμμα, όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά η μη εμπιστοσύνη στο θεσμό των εκλογών.
Οι συνεχείς ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, τα ψέματα, η επαναχρησιμοποιούμενη φρασεολογία που πλέον «δεν πιάνει» κ.α, έχουν επιδράσει αρνητικά σε όλους τους παράγοντες που επηρρεάζουν τις απόψεις των πολιτών στις εκλογές και τους οποίους οι πολιτικοί επιθυμούν να ελέγχουν εις βάρος των πολιτών.
Έχουν αποκαλύψει πλέον, ότι υπάρχει ένα μηχανισμός αλίευσης ψήφων, ο οποίος καταργεί το Σύνταγμα και τη δημοκρατία.
Έχουν επηρεάσει τους πολίτες σε σημείο να αντιλαμβάνονται ότι οι εκλογές είναι ένας χώρος όπου η δημοκρατία πλήττεται και η διαφθορά ανθεί.
Καταλαβαίνουν πια οι πολίτες, ότι το δικαίωμά τους να εκφράζονται ελεύθερα, αμφισβητείται από τους πολιτικούς και μάλιστα έχει και πολύ αρνητικές συνέπειες για τη ζωή τους.
Δεν είναι πια η γιορτή της δημοκρατίας, που κάποτε πιστεύαμε. Έχει αλλοιωθεί σε σημείο οι πολιτικοί να απειλούν με καταστροφολογίες τους πολίτες, πριν τη διεξαγωγή τους. Δεν είναι αυτό άλλος ένας παράγοντας που φοβίζει τους πολίτες; Δεν είναι ένας τρόπος να τρομάξεις του πιο αδύναμους και τις πιο ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, που πιθανόν να ενδώσουν σε τέτοιους εκφοβισμούς; Δεν είναι αυτό τακτική προπαγάνδας βασισμένη στη ψυχολογία της μάζας; Άλλη μία τακτική που συγκεντρώνει ποσοστά στα κόμματα; Δεν είναι αυτά κερδισμένα ποσοστά για τα κόμματα που ωφελούνται από αυτή την προπαγανδιστική τακτική;
Αποχή λοιπόν σημαίνει, άρνηση συμμετοχής σε μία διαδικασία που γίνεται εις βάρος του λαού και όχι υπέρ του. Είναι άρνηση συμμετοχής σε έναν θεσμό ο οποίος δίνει βάρος σε αντιδημοκρατικά στοιχεία και πρακτικές, όπως είναι η συνεχής προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης. Η παραπάνω μικρή ανάλυση είχε σαν στόχο να μας δείξει ότι η προπαγάνδα των ΜΜΕ, επιδιώκει να διαμορφώσει άποψη στους ανθρώπους με εντελώς αντιδημοκρατικό τρόπο και ότι τα αποτελέσματα των εκλογών, προέρχονται, όχι από την ελευθερία έκφρασης του ατόμου, όπως ορίζεται από το Σύνταγμα, αλλά από ένα τέχνασμα από ανθρώπους με γνώσεις ψυχολογίας της μάζας.
Άποψη δεν έχει ο φοβισμένος. Ο εκβιαζόμενος πολίτης. Ο «ψηφίζω τους κόκκινους, για να τιμωρήσω τους πράσινους», πολίτης. Αυτό λένε όσοι δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν και είναι θεμιτό. Απλά δηλώνουν ότι δεν ξέρουν. Δεν είναι αντιδημοκρατικό το να μην ξέρεις τι να ψηφίσεις.
Έλλειψη συμμετοχής των πολιτών στις εκλογές, δεν σημαίνει έλλειμμα δημοκρατίας. Αυτό είναι φασιστική λογική και όχι δημοκρατική. Μόνο ένας φασίστας θα υποστήριζε ότι η έλλειψη συμμετοχής στις εκλογές δείχνει ότι ο λαός δεν επιθυμεί να συμμετέχει στη δημοκρατία. Μιλάμε για ένα αστείο επιχείρημα, ότι σε αυτή την περίπτωση, «ο λαός δεν είναι δημοκράτης». Στη δημοκρατία, οι αποφάσεις παίρνονται υπέρ του λαού. Δεν υπάρχει κανείς που θα μπορέσει να βγάλει από τη μέση τον λαό για να αποφασίσει μόνος του. Και με 100% αποχή, δεν αλλάζει κάτι. Ούτε εξασθενεί η δημοκρατία. Η απόφαση πάλι στα χέρια του λαού είναι.
Αυτός που απέχει, δεν το κάνει επειδή δεν του αρέσει η δημοκρατία. Ούτε επειδή δεν του αρέσουν τα κόμματα. Το κάνει γιατί αρνείται τη δημοκρατικότητα του θεσμού. Διότι παρακολουθεί, συμπολίτες του να εκφοβίζονται πριν τις εκλογές και να γίνονται θύματα προπαγανδιστικών τεχνασμάτων, οπότε και αρνείται να δώσει δικαίωμα στον οποιονδήποτε να δημοκρατικοποιήσει απάνθρωπες αντιλαϊκές πρακτικές και να «χαντακώσει» τον λαό στο όνομα της «δημοκρατίας».
Ας καταλάβουν ορισμένοι, ότι ο λαός δεν έχει ανάγκη την «έγκριση» των εκλογών για να εκφραστεί. Υπέρ του λαού γίνονται και οι εκλογές. Δεν είναι οι εκλογές πάνω από τον λαό. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι οι εκλογές είναι πάνω και από τη δημοκρατία.
Ακούγεται καθημερινά η προτροπή να μην πλησιάσει ο ψηφοφόρος τις κάλπες.
Αυτό βολεύει εξαιρετικά τα μεγαλύτερα κόμματα που εκμεταλλεύονται τα πλασματικά ποσοστά σχετικής πλειοψηφίας που προκύπτουν
Έστω ότι ο Δήμος είναι 1000 ψηφοφόροι.
Δήμος είναι το σύνολο των πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου.
Στις εκλογές έχουμε τα κόμματα Α, Β, Γ, Δ.
Αποτελέσματα.
Α = 310
Β = 275
Γ = 220
Δ =125
Άκυρα – Λευκά. 70
ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΠΡΟΣΜΕΤΡΑΤΑΙ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΓΚΥΡΩΝ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΩΝ.
Οπότε
Α = 310*100/930=33,33 %
Β = 275*100/930= 29,57 %
Γ = 220*100/930=23,65 %
Δ = 125*100/930=13,44 %
Υποθέτουμε τώρα ότι 400 άτομα δεν πάνε να ψηφίσουν (100 από κάθε κόμμα)
Οπότε
Α = 210
Β = 175
Γ = 120
Δ = 25
Άκυρα λευκά 70
Και.
Α = 210*100/530 = 39,62 %
Β = 175*100/530 = 33,01 %
Γ = 120*100/530 = 22,64 %
Δ = 25*100/530 = 4,72 %
Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ.
ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ Ο ΔΗΜΟΣ ΗΤΑΝ 9,993,385 ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ ΠΗΡΕ 3,012,373 ΨΗΦΟΥΣ. ΠΟΣΟΣΤΟ 30,14% ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ.
ΣΤΟ 43,92% ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΕ Η ΑΠΟΧΗ ΤΑ ΑΚΥΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΥΚΑ. ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΣΕ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ. ΑΛΛΑ ΤΟ 43 ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΚΑΠΩΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ 30%
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ. ΟΠΟΙΟΣ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ «ΠΛΑΝΑΤΑΙ ΠΛΑΝHN ΟΙΚΤΡΑN» Ή ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ ΚΑΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.
ΑΠΟΧΗ = ΣΤΗΡΙΖΩ ΚΟΜΜΑΤΑ ΒΟΥΛΗΣ
ΚΑΤΑΨΗΦΙΖΩ = ΨΗΦΙΖΩ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΚΤΟΣ ΒΟΥΛΗΣ
Μην ακούτε την προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. περί αποχής. Εάν φίλοι θέλετε να φύγουν νύχτα αυτοί που μας κυβερνούν, πρώτα θα τους αποδομήσουμε και ύστερα θα αναδειχθούν νέες πολιτικές δυνάμεις πιο υγιείς. Διότι όσο αυτοί είναι ισχυροί, δεν πρόκειται ποτέ να αναδειχθούν νέες δυνάμεις
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΗ
Αγνοείστε τα κελεύσματα των «βαλτών» που μιλάνε για αποχή
Αγνοείστε (ή ακόμα καλύτερα προσπαθείστε να μεταπείσετε) και τους “αφελείς” που νομίζουν ότι κάνουν …αντίσταση και τιμωρούν το σύστημα και τους κυβερνώντες με την αποχή…
Μην απαρνιέστε το μοναδικό δικαίωμα που μας έχει απομείνει. Μην παίζετε (ή παίζουμε) το… παιχνίδι του συστήματος, καθώς οι γέροι, οι βολεμένοι και τα κομματόσκυλα ΘΑ ΠΑΝΕ σύσσωμοι να ψηφίσουν. Όπως άλλωστε γίνεται κάθε φορά!
Μην “νομιμοποιείτε” στην εξουσία ΑΥΤΟΥΣ, που θα ισχυρίζονται μετά ότι δήθεν έχουν την εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού!
Σκοπός αυτής της προσωπικής παρέμβασης δεν είναι η υπόδειξη «ΤΙ να ψηφίσουμε», αλλά «ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ«!!!
Μην ακούτε και μην μπαίνετε σε κανέναν πειρασμό για ΑΠΟΧΗ, ΑΚΥΡΟ ή ΛΕΥΚΟ. Και οι τρεις αυτές περιπτώσεις δείχνουν πλήρη ανευθυνότητα και λειτουργούν σε βάρος του κοινωνικού συνόλου αλλά και σε βάρος των ίδιων των διαμαρτυρόμενων και απογοητευμένων…
Η διαμαρτυρία, η οργή, η αγανάκτηση, κ.τ.λ., δεν μπορούν να εκφραστούν με τέτοιο τρόπο!
Ναι, για πολλούς από εμάς, κανένα κόμμα δεν μας καλύπτει ή δεν μας …εμπνέει πλήρως (ή ίσως όχι ακόμα).
Τα παράπονα μας από όλα τα κόμματα (ακόμα και τα αντιμνημονιακά) είναι πολλά! Δεν έχουμε αυταπάτες για κάποια συγκεκριμένα κόμματα, και ο ρόλος αρκετών είναι και αρκετά ασαφής ή ακόμα και ύποπτος.
Αλλά, ακόμα κι αν δεν υπάρχει κόμμα που να μας εκφράζει πλήρως, πρέπει ειδικά σε αυτή τη συγκυρία, όλοι να εξασκήσουμε το δημοκρατικό δικαίωμα της ψήφου.
Χαρακτηριστικό είναι ότι όσοι δεν θέλουν ή …βαριούνται να πάνε να ψηφίσουν, χρησιμοποιούν το επιχείρημα «αφού όλοι ίδιοι είναι…», αλλά είναι οι ΠΡΩΤΟΙ που βγαίνουν και φωνάζουν όταν δεν τους ικανοποιεί το αποτέλεσμα. Ή όταν οι κυβερνώντες παίρνουν τη …χατζάρα!
«Μαυρίζω» λοιπόν, ΔΕΝ σημαίνει αποχή, λευκό ή άκυρο.
Σημαίνει, ΕΝΙΣΧΥΩ το ποσοστό κάποιου, για να ΜΕΙΩΣΩ το ποσοστό κάποιων άλλων!
Υπάρχουν ένα σωρό κόμματα, και κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά, έτσι ώστε να ικανοποιούνται όλα τα γούστα και οι πεποιθήσεις (όσο δυνατόν περισσότερο). Και κυρίως να καλύπτεται η βασική ΑΝΑΓΚΗ που περιγράφουμε.
Πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε! Για να τελειώσουμε με τους ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ το ταχύτερο δυνατό.
Στη δική σου αποχή βασίζουν τις ελάχιστες ελπίδες τους να μην φανεί η ολοκληρωτική συντριβή τους κι έτσι να συνεχίσουν να κυβερνούν μέχρι να τα δώσουν όλα στους ξένους τοκογλύφους και μέχρι να μας εξαθλιώσουν ΠΛΗΡΩΣ.
Μην τους το επιτρέψεις!!!
Μην επιτρέψεις να χρησιμοποιήσουν την δική σου αποχή ως επιχείρημα για την δική τους διακυβέρνηση!!!
Είναι πιο απαραίτητο από ΠΟΤΕ, είναι ΑΓΩΝΑΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, να δεχτούν αυτοί, ένα τόσο καθοριστικό πλήγμα ώστε να μην μπορούν πλέον να ανακάμψουν πολιτικά και κοινωνικά. Ούτε καν εκλογικά.
Τα εκλογικά αποτελέσματα δεν θα δώσουν άμεσα τη λύση που χρειαζόμαστε. Ούτε θα αλλάξουν τη ζωή μας από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά μπορούν και ΠΡΕΠΕΙ να αποτυπώσουν μια μεγάλη ανατροπή στον τρόπο που σκέφτεται και εκφράζεται πλέον ο εξουθενωμένος λαός.
Μπορούν επίσης, και ΠΡΕΠΕΙ, να δώσουν θάρρος και να αναπτερώσουν το ηθικό των πλατύτερων λαϊκών στρωμάτων που νιώθουν σήμερα εγκλωβισμένα και ανίκανα να τα βάλουν με το καθεστώς!
Όσοι σκέφτεστε την αποχή (ή άκυρο και λευκό) ως επιλογή στις εκλογές, μην κάνετε αυτό το ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!
Σε αυτή ειδικά τη συγκυρία, ΜΟΝΟ η ψήφος κάνει δυνατότερη τη διεκδίκηση και εφικτό κάποιο αποτέλεσμα.
Ούτε το …ψιθύρισμα, ούτε η …φωνή απ’ έξω, ούτε και η απραξία, δεν είναι αποτελεσματικά. Η ακινησία δεν βγάζει από αδιέξοδο.
ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗ ΧΑΡΗ!!! ΟΧΙ ΣΕ ΑΠΟΧΗ, ΣΕ ΑΚΥΡΑ ΚΑΙ ΣΕ ΛΕΥΚΑ!
Που άλλωστε, ΤΑ ΚΑΡΠΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΛΠΟΝΟΘΕΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ (και τα κόμματα ΕΞΟΥΣΙΑΣ).