
‘’…Όλος ο πλούτος άπειρων πληροφοριών είναι διαθέσιμος· αρκεί κάποιος να κάνει τον κόπο να τις αναζητήσει και να τις διυλίσει κριτικά και αποστασιοποιημένα. Είναι δική του ευθύνη να το πράξει αυτό· κανείς δεν θα το κάνει για λογαριασμό του. Αυτό ακριβώς συνιστά και την λογική της «συνυπευθυνότητας», που ενστερνίζεται η παγκόσμια ελίτ. Εφόσον κάποιος δεν αναζητεί και δεν αντιδρά στα τεκταινόμενα, θεωρείται εκ των προτέρων πως συμφωνεί μαζί τους…Σε όλη τη διάρκεια της Ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ουδέποτε εμφανίστηκε σοσιαλιστικό καθεστώς οιασδήποτε παραλλαγής, το οποίο να μην είχε μια μικρή ελίτ στην κορυφή και ένα ομογενές πλήθος «ίσων» στη βάση – χωρίς καμία ενδιάμεση τάξη. Είτε μιλάμε για το πρώιμο σοσιαλιστικό Μινωϊκό καθεστώς της αρχαίας Κρήτης είτε για τα κομμουνιστικά καθεστώτα του πρώην ανατολικού μπλοκ είτε για την ουτοπία της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας, το μοτίβο που βλέπουμε είναι το ίδιο. Κάποιοι στην κορυφή έχουν όλες τις δυνατότητες στα χέρια τους, έχουν τον κεντρικό έλεγχο όλης της παραγωγικής δραστηριότητας και οι υπόλοιποι στη βάση τίποτε απολύτως· οπότε η επιβίωσή τους εξαρτάται πλήρως από τις διαθέσεις των «θεών», οι οποίοι αναλαμβάνουν να κόψουν το κεφάλι όποιου ξεχωρίζει έστω και λίγο από τους «ίσους»… Η δημοκρατική διαχείριση των κοινωνιών τούς φαίνεται περισσότερο περίπλοκη, ασταθής, ενεργοβόρα, αναχρονιστική και επικίνδυνη για τους ίδιους, δεδομένης και της διαρκούς αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή των δυνητικών ανταγωνιστών τους…Και ο καπιταλισμός; Η ελίτ ούτε που θέλει να ακούει για καπιταλισμό ως γενικευμένο οικονομικό-κοινωνικό σύστημα. Ο παραδοσιακός καπιταλισμός παράγει ανταγωνιστές, οι οποίοι θα πρέπει να ελεγχθούν, ώστε να λειτουργούν εντός κάποιου συστήματος. Και όσο πιο ανεξάρτητοι και αυτοδημιούργητοι είναι οι ανταγωνιστές, ασχέτως από το αν είναι μικροί ή μεγάλοι, τόσο πιο απαιτητικοί είναι. Γι’ αυτό θέλουν η καπιταλιστική δραστηριότητα να περιοριστεί σε μία μικρή τάξη κάτω από την ελίτ. Δεν θα είναι για όλους, αλλά για όσους έχουν δώσει όλα τα εχέγγυα ότι λειτουργούν για λογαριασμό της. Ο ίδιος ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ ανέφερε ότι ο καπιταλισμός πρέπει να «διορθωθεί». Η «διόρθωση» έγκειται στην οριοθέτηση της δράσης του και στην συνύπαρξή του -κατ’ εξαίρεση- με τον ευρύτερο κομμουνισμό της μάζας…’’ (σ.σ. από αναρχικό δημοσίευμα σε άρθρο μας για την προσπάθεια παγκόσμιας κυριαρχίας με πρόσχημα τον Κορωνοϊό την εποχή που τον ζήσαμε)

Ὑπενθυμίζοντας παραπάνω τὸ ἐξαιρετικὸ ἐκεῖνο ἀναρχικὸ δημοσίευμα ποὺ κατέληξε στὸ ἴδιο συμπέρασμα μὲ ἐμᾶς (περὶ παγκοσμιοποιητῶν) ἀπὸ διαφορετικὸ ἰδεολογικὸ δρόμο σὲ σχέση μὲ τὸν σκοταδο-φασιστικὸ δικό μας, ὁριοθετοῦμε ἔτσι τὸ πλαίσιο μέσα στὸ ὁποῖο κινοῦνται καὶ θὰ κινοῦνται ὅλες οἱ ἐκλογικὲς διαδικασίες ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κορωνοϊοῦ, μέχρι νὰ ἐμφανιστοῦν κάποια στιγμὴ κυβερνήσεις λαῶν ποὺ θὰ στρέφονται ἐνάντια σὲ αὐτὸν τὸν ἀριστερόστροφο φασισμὸ τῆς παγκοσμιοποίησης ἐπειδὴ θὰ ὑπηρετοῦν τὸν δικό τους λαό! Κατὰ συνέπεια, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ δὲν ζοῦμε σὲ μιὰ τέτοια ἐλεύθερη κοινωνία βάσει τῶν δικῶν μας νόμων ἢ ἀποκομμένοι σὰν καλόγεροι σὲ μιὰ δικιά μας κάπου στὰ βουνὰ ἂς ποῦμε γιὰ νὰ μὴν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ πάσης φύσεως ἐκλογικὲς διαδικασίες ἢ ψηφοφορίες ποὺ δὲν θὰ ἐπηρέαζαν σὲ τίποτα τίς ζωές μας, τὸ νὰ ποῦμε ὅτι ἀπέχουμε ἀπὸ αὐτές, σημαίνει ὅτι συμφωνοῦμε συνυπεύθυνα σὲ ὅλα ὅσα θέλουν νὰ μᾶς κάνουν οἱ κυβερνῶντες μας (εἴτε εἶναι ἐγχώριοι εἴτε παγκοσμιοποιητές). Ἄρα ἡ ἀποχὴ στὸ νὰ ἐκφράσουμε τὴ διαφορετική μας γνώμη μὲ κάποια ψηφοφορία, σημαίνει συνενοχὴ στὸ ὁτιδήποτε μᾶς συμβεῖ (προσωπικά, ἐπαγγελματικά, θρησκευτικὰ κ.ὅ.κ.) καὶ ὅπως θὰ ὑπενθυμίσουμε στὴ συνέχεια ἀπὸ παράθεση κάποιων ἀρχειοθετημένων κειμένων ἀπὸ παλαιότερα ἱστολόγιά μας, δίνουμε ἔτσι τὴ δυνατότητα σὲ αὐτούς τους κυβερνῶντες νὰ ἐπικαλοῦνται τὴν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ (δηλ. μιλῶντας δῆθεν ἐξ ὀνόματός του) ὅταν παίρνουν ἀντιλαϊκὲς ἀποφάσεις χωρὶς νὰ ἰσχύει αὐτὸ στὴν πραγματικότητα ἀλλὰ πλασματικά. Γιὰ παράδειγμα, μιὰ ἐκλεγμένη κυβέρνηση μὲ ποσοστὸ 40% ἑνὸς λαοῦ μὲ ἀποχὴ 50% στὶς ἐκλογὲς ὅπου πάλι δὲν μπορεῖ νὰ μιλάει ἐξ ὀνόματος τῆς πλειοψηφίας του γιὰ νὰ πρέπει νὰ συμφωνήσουμε καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι μὲ τίς ἀποφάσεις ποὺ παίρνει ἢ μὲ τοὺς νόμους ποὺ θεσπίζει, στὴν πραγματικότητα θὰ εἶχε μόλις 20% χωρὶς νὰ μπορέσει νὰ κυβερνήσει ἔτσι ἀπὸ μόνη της ἢ αὐτοδύναμα ἂν πήγαινε νὰ ψηφίσει τὸ 100% τοῦ λαοῦ!