Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2022

ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΒΡΑΙΟΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗΣ (ΨΕΥΔΟ)ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ: Καταρρίπτοντας τα κυριότερα σημεία της προπαγάνδας της για τον Μεσσία του Βιβλικού Θεού και γιατί η Ορθόδοξη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης είναι η πιο αξιόπιστη σε σχέση με την παραποιημένη (απ’ τους εβραίους) Μασοριτική

- Στις αρχές του 20ου αιώνα, ανακαλύφθηκαν οι Πάπυροι της Νεκράς Θάλασσας, μέσα σε σπηλιές κοντά στο Qumran (Κουμράν). Αποκάλυψαν μια αρχαία Εβραϊκή γραφική παράδοση που διέφερε από την παράδοση που είχαν συντηρήσει οι Μασορίτες. Γραμμένα στην Εβραϊκή, βρέθηκαν και αντίγραφα του Ψαλμού 144(5), τα οποία περιείχαν την χαμένη γραμμή: Όταν εξετάσουμε τον Ψαλμό144(5) στα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας, παρατηρούμε πως ανάμεσα στην γραμμή που αρχίζει με το מ (mem – πρώτη σειρά με κόκκινο χρώμα) και την γραμμή που αρχίζει με το ס (samech – τέταρτη σειρά με κίτρινο χρώμα), υπάρχει και η γραμμή που αρχίζει με το נ (nun – δεύτερη σειρά με μπλε χρώμα). Η γραμμή αυτή – η οποία απουσιάζει από τον Κώδικα του Aleppo και απουσιάζει από όλες τις Βίβλους μοντέρνας Εβραϊκής που έχουν αντιγραφεί από τον Κώδικα αυτό, αλλά βρίσκεται μέσα στα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας - λέει το εξής: נאמן אלוהים בדבריו וחסיד בכול מעשיו (144:13α: πιστός Κύριος εν πάσι τοις λόγοις αυτού και όσιος εν πάσι τοις έργοις αυτού)

Η χρονιά του τρέχοντος έτους θα κλείσει με τον αποκαλυπτικότερο τρόπο στα θεολογικά μας, διαλύοντας και την τελευταία αμφιβολία που ενδεχομένως να έχει κάποιος παρασυρόμενος από την εβραιοσιωνιστική προπαγάνδα, τόσο όσον αφορά τον Μεσσία των εβραίων στο κατά πόσο ήταν ο Χριστός ή όχι, όσο και κατά πόσο είναι αξιόπιστη η Ορθόδοξη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης που διαβάζετε στην αρθρογραφία μας. Κατόπιν όλων αυτών των γνώσεων που θα αποκτήσει κάθε αναγνώστης μας διαβάζοντας ετούτο το άρθρο, το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται μετά να ενταχθεί ή να παραμείνει σε καμιά παγκοσμιοποιητική οργάνωση (σ.σ. και άρα εναντίον μας εφόσον μιλάμε για κάτι το παγκόσμιο πιάνοντας και εμάς μέσα) που θα μιλάει για Μεσσία χωρίς να αναφέρεται στον Χριστό όπως λένε οι εβραιοσιωνιστές και σίγουρα δεν πρόκειται ποτέ να τους υπηρετήσει αν είναι σατανιστής σαν και εμάς, αφού μαθαίνοντας τις διδασκαλίες τους θα διαπιστώσει ότι πάλι το θέλημα και τα σχέδια του Βιβλικού Θεού υπηρετούνται στην πράξη ανεξαρτήτως του προσώπου που θα μπει στη θέση του Μεσσία (είτε Χριστός είτε μπακάλης της γειτονιάς), άρα όχι του Αντίχριστου ή Αντι-Μεσσία αλλιώς για να μας ενδιαφέρει τι θέλουν οι εβραίοι. Επίσης, θα του λυθεί άπαξ διαπαντός και κάθε αμφιβολία που ενδεχομένως να έχει για το κατά πόσο αξιόπιστη είναι η ελληνική μετάφραση (από τα εβραϊκά) της Παλαιάς Διαθήκης σε σχέση με τις παραποιημένες που παρουσιάζουν οι εβραιοσιωνιστές σκοπίμως για να συνεχίζουν να υπάρχουν θρησκευτικά, ειδάλλως θα έπρεπε να γίνουν όλοι τους χριστιανοί διαφορετικά, σε περίπτωση που θεωρεί δηλαδή ότι οι χριστιανοί παραποίησαν κείμενά της για να αποδείξουν λόγου χάρη πως ο Χριστός ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας των εβραίων ενώ δεν ήταν υποτίθεται (όπως μας λένε οι εβραιοσιωνιστές), αρά κακώς και εμείς στηριζόμαστε στη Χριστιανική Ορθοδοξία όσον αφορά τα θεολογικά θέματα που παρουσιάζουμε (ενώ θα έπρεπε τα δήθεν ‘’σωστά’’ των εβραιοσιωνιστών στα περί Μεσσία κ.λ.π.) και για τον Σατανά επίσης (π.χ. αν εξαφανίζονταν τα χριστιανικά κείμενα σαν της Αποκάλυψης του Ιωάννη και παρέμεναν μόνο τα εβραϊκά, δεν μαθαίναμε ποτέ για το 666, τον Αντίχριστο κ.ο.κ.). Ας τα δούμε λοιπόν τώρα όλα αυτά με τη σειρά και εν συντομία παρά ταύτα ώστε να μην κουράσουμε περεταίρω τον αναγνώστη μας… 

Ας ξεκινήσουμε ανάποδα αρχικά, δηλαδή με την αξιοπιστία της Παλαιάς Διαθήκης που διαβάζουμε σήμερα από τα εβραϊκά στα ελληνικά και στην αρθρογραφία μας, έτσι ώστε να αποδομήσουμε έπειτα την εβραιοσιωνιστική προπαγάνδα με κείμενα από εκεί πέρα που δεν θα μπορεί να αμφισβητήσει κανένας ότι πράγματι λένε τα όσα λένε για τον Μεσσία και δεν παραποιήθηκαν από τους χριστιανούς με σκοπό να πείσουν ότι ήταν ο Χριστός ενώ δεν ήταν υποτίθεται. Πιο συγκεκριμένα, κατά τους εβραιοσιωνιστές στον Ιησού Χριστό δεν εκπληρώθηκε καμία από τις μεσσιανικές προφητείες των εβραϊκών ιερών Γραφών (σ.σ. αυτών που οι χριστιανοί ονομάζουνε ‘’Παλαιά Διαθήκη’’), ενώ κατά τους χριστιανούς αρχίζοντας από τους μαθητές του Χριστού (και συγγραφείς της Καινής Διαθήκης) και συνεχίζοντας στους αγίους Πατέρες και Διδασκάλους της Ορθόδοξης Εκκλησίας (στους οποίους περιλαμβάνονται και οι άγιοι διδάσκαλοι των πρώτων χιλίων χριστιανικών χρόνων), όλες οι μεσσιανικές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, εκτός από εκείνες που αναφέρονται στη δεύτερη και τελική έλευσή του. Όλες τις προφητείες της τώρα οι χριστιανοί τις διαβάζουνε από τη Μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄), δηλαδή την ελληνική μετάφραση των εβραϊκών γραφών που εκπονήθηκε τον 2ο αι. π.Χ., η οποία αποτέλεσε την ιερή Βίβλο των ελληνόφωνων Εβραίων μέχρι το 2ο αι. μ.Χ., οπότε απορρίφθηκε, κατά την επικρατούσα άποψη επειδή την είχαν υιοθετήσει οι χριστιανοί. Αυτή η μετάφραση ήταν η ιερή Βίβλος που γνώριζαν οι ελληνόφωνοι εβραίοι της εποχής του Χριστού και των μαθητών του, σ’ αυτήν βασίστηκαν αυτονόητα οι συγγραφείς των ευαγγελίων και όλοι οι απόστολοι. Αυτή είναι ακόμη και σήμερα η Παλαιά Διαθήκη της χριστιανικής Εκκλησίας (δηλ. της Ορθόδοξης), καθώς και του καθολικισμού, όχι όμως και των προτεσταντών, που την απέρριψαν το 16ο αι. μ.Χ. και υιοθέτησαν το Μασσοριτικό κείμενο, που έχει, ως γνωστόν, αρκετές διαφορές από το αρχαίο κείμενο που μετέφρασαν οι Ο΄ (οι περισσότερες μάλλον ασήμαντες), καθώς και 10 βιβλία λιγότερα. Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα από ένα σχετικό δημοσίευμα που μπορείτε να διαβάστε έπειτα ολόκληρο από την ηλεκτρονική διεύθυνση που παραθέτουμε.

 

Σήμερα, πολλοί άνθρωποι έχουν την εσφαλμένη εντύπωση πως το Μασοριτικό κείμενο αντιπροσωπεύει την «πρωτότυπη Εβραϊκή», και πως των Εβδομήκοντα είναι λιγότερο αξιόπιστη, επειδή είναι «απλώς μια μετάφραση». Και όμως, τίποτε δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Των Εβδομήκοντα το Κείμενο είναι στην πραγματικότητα πιο πιστό στο πρωτότυπο Εβραϊκό απ’ ότι το Μασοριτικό Κείμενο. Δεν έχουμε πια πρωτότυπα αντίγραφα της Παλαιάς Διαθήκης. Ούτε έχουμε αντίγραφα των πρωτοτύπων.

Πλέον έχουμε αντίγραφα των Γραφών που έχουν μεταγραφεί στην μοντέρνα Εβραϊκή, με επεμβάσεις αντιγραφέων, συμπιλημένα από τους Μασορίτες μεταξύ 7ου – 11ου αιώνα, και εμπλουτισμένα με σύγχρονα σημεία στίξεως φωνηέντων, τα οποία δεν υπήρχαν στην πρωτότυπη γλώσσα. Αυτό είναι που σήμερα ονομάζουμε «Μασοριτικό Κείμενο».

Έχουμε επίσης αντίγραφα των Γραφών της Παλαιάς Διαθήκης, τα οποία είχαν μεταφρασθεί στην Ελληνική, πάνω από 1000 χρόνια πριν από τα παλαιότερο υπάρχον Μασοριτικό κείμενο. Κατά την περίοδο της Καινής Διαθήκης, ο Ιησούς και οι Απόστολοι παρέθεταν συχνά από αυτή την Ελληνική μετάφραση, και με απόλυτη αυθεντία. Την μεταχειρίζονταν ως Λόγο του Θεού και ως πιστή μετάφραση. Είναι αυτό που σήμερα ονομάζουμε «Των Εβδομήκοντα».

Ορίστε ένα παράδειγμα των διαφορών μεταξύ Μασοριτικού Κειμένου και των Εβδομήκοντα:

Ενώ πολλές βίβλοι των Προτεσταντών βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στο Μασοριτικό Κείμενο, η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει να χρησιμοποιεί των Εβδομήκοντα το Κείμενο, 2000 χρόνια τώρα. Η Ορθόδοξη Βίβλος Μελέτης είναι Αγγλικό αντίγραφο των Γραφών, και της οποίας η Παλαιά Διαθήκη έχει μεταφρασθεί βάσει των Εβδομήκοντα. Είναι πάρα πολύ καλή, και προτείνεται, με πολύ θετικές συστάσεις!

Κάποτε νόμιζα πως το Μασοριτικό Κείμενο ήταν ένα τέλειο αντίγραφο του πρωτότυπου της Παλαιάς Διαθήκης. Πίστευα πως το Μασοριτικό Κείμενο ήταν ο τρόπος που ο Θεός διατήρησε τις Εβραϊκές Γραφές διαχρονικά. Έκανα λάθος.

Τα παλαιότερα αντίγραφα του Μασοριτικού Κειμένου χρονολογούνται μόλις στον 10ο αιώνα – σχεδόν 1000 χρόνια μετά την εποχή του Χριστού. Και τα κείμενα αυτά μάλιστα διαφέρουν από τα πρωτότυπα, με πολλούς, συγκεκριμένους τρόπους. Το Μασοριτικό κείμενο πήρε την ονομασία του από τους Μασορίτες, που ήσαν αντιγραφείς και μελετητές της Τορά, οι οποίοι εργάζονταν στην Μέση Ανατολή μεταξύ του 7ου και του 11ου αιώνα. Τα κείμενα που έλαβαν - καθώς και οι επεμβάσεις που εκείνοι έκαναν – ήταν αυτό που εξασφάλιζε πως τα κείμενα με τα μοντέρνα Εβραϊκά θα παρουσίαζαν μια αξιοσημείωτη απόκλιση από τις πρωτότυπες Εβραϊκές Γραφές.

Η ιστορική έρευνα αποκαλύπτει πέντε σημαντικούς τρόπους που διαφέρει το Μασοριτικό Κείμενο από την πρωτότυπη Παλαιά Διαθήκη:

1. Οι Μασορίτες παραδέχθηκαν πως είχαν λάβει διαβρωμένα κείμενα για αρχή.

2. Το Μασοριτικό Κείμενο είναι γραμμένο με ένα ριζικά διαφορετικό αλφάβητο από το πρωτότυπο.

3. Οι Μασορίτες πρόσθεσαν σημάδια στίξεως για τα φωνήεντα που δεν αναγράφονταν στο πρωτότυπο.

4. Το Μασοριτικό Κείμενο απέκλεισε ορισμένα βιβλία από τις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης.

5. Το Μασοριτικό Κείμενο περιέχει αλλαγές σε προφητεία και δόγμα.

Πολλοί πιστεύουν πως το αρχαίο Εβραϊκό κείμενο της Γραφής είχε διατηρηθεί θεϊκά για πολλούς αιώνες, και πως τελικά καταγράφηκε μέσα σε αυτό που τώρα ονομάζουμε «Μασοριτικό Κείμενο». Όμως τι πίστευαν οι ίδιοι οι Μασορίτες; Μήπως πίστευαν πως διατηρούσαν τέλεια το αρχαίο κείμενο; Μάλιστα μήπως πίστευαν και πως είχαν λάβει ένα τέλειο κείμενο εξ αρχής;

Η Ιστορία λέει «όχι».

Διορθώσεις Αντιγραφέων – Tikkune Soferim

Πρώιμες ραβινικές πηγές, γύρω στο 200 μ.Χ., αναφέρουν ορισμένα τμήματα της Γραφής στα οποία είναι αναπόφευκτο πως η αρχαία ανάγνωση θα διέφερε από το παρόν κείμενο…Ο Ραβίνος Simon ben Pazzi (3ος αι.) τα ονομάζει αυτά τα αναγνώσματα «Διορθώσεις Αντιγραφέων» (tikkune Soferim; Midrash Genesis Rabbah xlix. 7),υποθέτοντας πως οι Αντιγραφείς είχαν στην πραγματικότητα κάνει τις αλλαγές. Η άποψη αυτή είχε υιοθετηθεί από το μεταγενέστερο Midrash και από την πλειοψηφία των Μασοριτών.

Με άλλα λόγια, οι Μασορίτες οι ίδιοι ένοιωθαν πως είχαν λάβει ένα μερικώς διαβρωμένο κείμενο.

Ένα ρυάκι δεν μπορεί να ανέβει πιο ψηλά από την πηγή του. Εάν τα κείμενα με τα οποία ξεκίνησαν ήσαν ήδη διαβρωμένα, τότε ακόμα και μια τέλεια μετάδοση εκείνων των κειμένων θα εξυπηρετούσε μόνο την διατήρηση των λαθών. Ακόμα και αν είχαν επιδείξει μεγάλη προσοχή οι Μασορίτες κατά την αντιγραφή των κειμένων, η επιμέλειά τους δεν θα βοηθούσε στην διόρθωση - ούτε καν ενός λάθους.

Επιπρόσθετα σε αυτές τις εσκεμμένες αλλαγές από τους Εβραίους αντιγραφείς, φαίνεται πως υπάρχει και ένας αριθμός τυχαίων αλλαγών που επέτρεψαν να παρεισφρήσουν στο Εβραϊκό κείμενο.

Αν ο Μωυσής ήταν να ανοίξει ένα αντίγραφο του Μασοριτικού Κειμένου, δεν θα μπορούσε να το διαβάσει.

Όπως συζητήθηκε σε μια πρόσφατη ανάρτηση, οι πρωτότυπες γραφές της Παλαιάς Διαθήκης ήταν γραμμένες στην Παλαιοεβραϊκή – γραφή που συγγενεύει στενά με το αρχαίο Φοινικικό γραφικό σύστημα.

Το Μασοριτικό Κείμενο είναι γραμμένο με αλφάβητο δανεισμένο από την Ασσυρία (Περσία) περίπου τον 6ο – 7ο αιώνα προ Χριστού, επίσης είναι σχεδόν 1000 χρόνια μεταγενέστερο της μορφής γραφής που χρησιμοποίησαν οι Μωυσής, Δαυίδ, και οι περισσότεροι συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης.

Τον 2ο μ.Χ. αιώνα – εκατοντάδες χρόνια πριν από τον καιρό των Μασοριτών – ο Μάρτυς Ιουστίνος ερεύνησε έναν αριθμό κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης σε διάφορες Εβραϊκές συναγωγές. Κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι Εβραίοι που είχαν απορρίψει τον Χριστό είχαν απορρίψει και την Μετάφραση των Εβδομήκοντα, και τώρα πλέον οι ίδιοι «πείραζαν» επικίνδυνα τις Εβραϊκές Γραφές:

“Όμως απέχω πολύ από το να βασίζομαι στους διδασκάλους σας, οι οποίοι αρνούνται να παραδεχθούν πως η ερμηνεία η οποία δόθηκε από τους εβδομήκοντα πρεσβύτερους που ήσαν με τον Πτολεμαίο (βασιλέα) των Αιγυπτίων είναι η σωστή, και επιχειρούν να πλαισιώσουν μια άλλη. Και επιθυμώ να παρατηρήσετε πως εκείνοι έχουν ολοσχερώς αφαιρέσει πολλές Γραφές από τις Μεταφράσεις που είχαν γίνει από τους εβδομήντα πρεσβύτερους που ήσαν μαζί με τον Πτολεμαίο, και δια των οποίων (κειμένων) έχει αποδειχθεί πως ο Άνθρωπος αυτός που είχε σταυρωθεί έχει διατυπωθεί σαφώς ως Θεός, και άνθρωπος, και ως σταυρωθείς, και ως θνήσκων.”

(~150 μ.Χ.,Ιουστίνου Μάρτυρος, Διάλογος προς Τρύφωνα τον Εβραίον», Κεφάλαιο 71)

Αν τα ευρήματα του Ιουστίνου είναι σωστά, τότε είναι πιθανό οι Μασορίτες να είχαν κληρονομήσει μια Εβραϊκή παράδοση κειμένων που είχε ήδη διαβρωθεί από μια αντι-Χριστιανική προκατάληψη. Και αν παρατηρήσουμε μερικές από τις πιο σημαντικές διαφορές ανάμεσα στους Εβδομήκοντα και το Μασοριτικό Κείμενο, αυτό ακριβώς θα διαπιστώσουμε.

[…]Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος· ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ […]

(Ματθ. 1:21-23)

[…] δια τούτο δώσει Κύριος αυτός υμίν σημείον· ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ·

(Εβδομήκοντα, Ησαϊας 7:14)

Την εκ Παρθένου Γέννηση (σχόλιο Σατανικής Ορθοδοξίας: το Μασοριτικό κείμενο που ακολουθεί δεν αναφέρει παρθενογένεση επίτηδες, για να μην καταρριφθεί η εβραιοσιωνιστική προπαγάνδα που θα δούμε παρακάτω να λέει ότι ο Μεσσίας δεν θα γεννηθεί από παρθένα)

Για τούτο ο ίδιος ο Αδωνάϊ θα δώσει σε εσάς τους ανθρώπους ένα σημείο: η νεαρή γυναίκα θα μείνει έγκυος, θα γεννήσει υιό και θα τον ονομάσει Εμμανουήλ (=ο Θεός μεθ’ ημών)

(Μασοριτικο, Ησαϊας 7:14)

[…] όταν δε πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην, λέγει· και προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες άγγελοι Θεού {…]

(Προς Εβραίους 1:6)

ευφράνθητε, ουρανοί, άμα αυτώ, και προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες άγγελοι Θεού·

(Δευτερονόμιο 32:43)

Την θεότητα του Χριστού

Στο Δευτερονόμιο του Μασοριτικού Κειμένου δεν αναφέρεται τίποτε για αγγέλους που προσκυνούν τον Μεσσία.

Πολλά εδάφια της Καινής Διαθήκης αναφέρουν το τρύπημα των χεριών και των ποδιών του Χριστού από την Σταύρωσή Του.

[…] ότι εκύκλωσάν με κύνες πολλοί, συναγωγή πονηρευομένων περιέσχον με, ώρυξαν χείράς μου και πόδας […]

(Εβδομήκοντα, Ψαλμός 21:17)

Την Σταύρωση (σχόλιο Σατανικής Ορθοδοξίας: Το Μασοριτικό όμως κείμενο παραποιεί το συγκεκριμένο εδάφιο για να αποκρύψει την προφητευμένη Σταύρωση του Χριστού στην Παλαιά Διαθήκη, επειδή οι εβραιοσιωνιστές θέλουν διαφορετικό Μεσσία με σκοπό να κυβερνήσουν οι ίδιοι στη θέση των χριστιανών)

Σκυλιά είναι τριγύρω μου, ένα κοπάδι κακοποιών με περικυκλώνει σαν λιοντάρι (στα) χέρια και τα πόδια μου […]

(Μασοριτικό, Ψαλμός 21:17)

Αυτές εδώ δεν είναι τυχαίες, χωρίς συνέπειες διαφορές μεταξύ κειμένων. Μάλλον μοιάζουν με σημεία όπου οι Μασορίτες (ή οι πρόγονοί τους) είχαν μια ποικιλία επιλογής κειμένων στην διάθεσή τους, και οι αποφάσεις τους ήσαν επηρεασμένες από αντι-Χριστιανική προκατάληψη. Με το να προτιμούν απλώς ένα Εβραϊκό κείμενο περισσότερο από ένα άλλο, μπόρεσαν να υπονομεύσουν την Ενσάρκωση, την εκ Παρθένου Γέννηση, την θεότητα του Χριστού, την θεραπεία τυφλών από τον Χριστό, την Σταύρωσή Του, και την σωτηρία των εθνικών από Αυτόν. Οι Εβραίοι αντιγραφείς μπόρεσαν να «διορθώσουν» πολλά σημαντικά εδάφια, αφαιρώντας από μέσα τον Ιησού με το να απορρίπτουν απλώς το ένα Εβραϊκό κείμενο και στην θέση του να προτιμούν (ή να «διορθώνουν») ένα άλλο κείμενο.

Έτσι λοιπόν, το Μασοριτικό Κείμενο δεν έχει διατηρήσει ακέραια τα πρωτότυπα Εβραϊκά κείμενα της Γραφής. Οι Μασορίτες είχαν παραλάβει εξ αρχής διαβρωμένα κείμενα, επίσης χρησιμοποίησαν ένα αλφάβητο που ήταν ριζικά διαφορετικό από εκείνο της αρχικής Εβραϊκής, εισήγαγαν αμέτρητα σημεία στίξεως φωνηέντων τα οποία δεν υπήρχαν στην αρχική γλώσσα, απέκλεισαν ορισμένα βιβλία από τις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης, και πρόσθεσαν έναν αριθμό σοβαρών αλλαγών σε προφητεία και δόγμα.

Φαίνεται τελικά πως η Μετάφραση των Εβδομήκοντα δεν είναι απλώς πολύ αρχαιότερη από το Μασοριτικό Κείμενο…είναι και πολύ πιο ακριβής. Είναι μια πολύ πιο πιστή αντιπροσώπευση των πρωτότυπων Εβραϊκών Γραφών.

Πιθανότατα αυτός να είναι ο λόγος που ο Ιησούς και οι Απόστολοι συχνά παρέθεταν λόγια από την Μετάφραση των Εβδομήκοντα, αποδίδοντάς της έτσι πλήρη αυθεντία ως θεοπνεύστου λόγου τού Θεού. 

περισσότερα: https://www.oodegr.com/oode/grafi/keimena/o_vs_masorit_2.htm

ΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΣΙΩΝΙΣΤΩΝ ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ:

Οι Εβραίοι δεν πιστεύουν ότι ο Ιησούς ήταν θεάνθρωπος, ο Υιός του Θεού, ή ο Μεσσίας που ήταν προφητευμένος στις εβραϊκές γραφές. Τον θεωρούν ως ένα "ψεύτικο Μεσσία", που σημαίνει κάποιον που ισχυρίστηκε (ή που οι οπαδοί του υποστήριξαν γι’ αυτόν) ότι είναι ο Μεσσίας, αλλά που τελικά δεν πληρούσε τις απαιτήσεις που απαιτούν οι εβραϊκές πεποιθήσεις. Σύμφωνα με τις εβραϊκές γραφές και το ιουδαϊκό πιστεύω, ο αληθινός Μεσσίας, πρέπει να πληροί τις ακόλουθες απαιτήσεις. Πρέπει να:

Να είναι ένας οξυδερκής Εβραίος με καταγωγή από τον οίκο του βασιλιά Δαβίδ

Να είναι ένα συνηθισμένο ανθρώπινο ον (και όχι «Υιός του Θεού»)

Να φέρει την ειρήνη στον κόσμο

Να συγκεντρώσει όλους τους Εβραίους πίσω στο Ισραήλ

Να ξανακτίσει τον αρχαίο Ναό στην Ιερουσαλήμ

Να ενώσει την ανθρωπότητα στη λατρεία του εβραϊκού Θεού και τη τήρηση της Τορά

Επειδή ο Ιησούς δεν πληρούσε αυτές τις απαιτήσεις, σύμφωνα με τους Εβραίους, δεν ήταν ο Μεσσίας.

(σ.σ. για να δείτε ότι η διαφορά μεταξύ εβραίων και χριστιανών δεν είναι ότι οι μεν θέλουν Αντίχριστο και οι δε Χριστό όπως προπαγανδίζεται σε αδαείς, αλλά μια διαφωνία ως προς το πρόσωπο που θα θεωρείται ο Μεσσίας του ίδιου όμως Βιβλικού Θεού που έχουν και οι δυο αυτές αντιμαχόμενες μεταξύ τους πλευρές, σαν να λέμε για παράδειγμα ότι αντιμάχονται δυο Καθολικές πλευρές μεταξύ τους για το ποιος Πάπας αντιπροσωπεύει καλύτερα τον Θεό για να καθίσει στο θρόνο του εκεί στο Βατικανό)

Ένα από τα πιο γνωστά βιβλία που επιχειρεί να αναιρέσει την χριστιανική αντίληψη και πίστη περί Μεσσία, καθώς και να «προστατέψει» τους Εβραίους από τους «μισσιονάριους» (ιεραποστόλους), τους Εβραίους δηλαδή, που πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, αλλά θέλουν να συνεχίσουν να είναι Ιουδαίοι, χωρίς να δηλώνουν χριστιανοί (πρόκειται για τους λεγόμενους ‘Μεσσιανικούς’, που έχουν αρκετή αύξηση σε ΗΠΑ και εσχάτως στο Ισραήλ, με πιο δραστήρια την κίνηση “Jews for Jesus”), είναι το βιβλίο του Αμερικανο-Εβραίου ορθόδοξου ραβίνου και καμπαλιστή Aryeh Kaplan (1934 - 1983) “THE REAL MESSIAH? - A Jewish Response to Missionaries” (1976).

ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΒΡΑΙΟΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΑΠΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ:

Ο Ιησούς ήταν όντως ένας οξυδερκής Εβραίος με καταγωγή από τον οίκο του βασιλιά Δαβίδ, από την πλευρά της μητέρας του. Αυτό δεν αναφέρεται με απόλυτη σαφήνεια στην Καινή Διαθήκη (εκτός από το ότι εκείνοι που τον παραδέχονταν ως Μεσσία τον αποκαλούσαν ‘’υιό του Δαβίδ’’, π.χ. Ματθ. 9, 27. 15, 22. 20, 29-31. 21, 9,). Στους στίχους Λουκ. 1, 26-27, «Εν δε τω μηνί τω έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας, ή όνομα Ναζαρέτ, προς παρθένον μεμνηστευμένην ανδρί, ω όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυϊδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ», η φράση «εξ οίκου Δαβίδ» πιθανόν να αναφέρεται στη Μαριάμ, τη μητέρα του Ιησού, δεδομένου ότι ο ευαγγελιστής Λουκάς εξηγεί ότι ο άγιος Ιωσήφ καταγόταν «εξ οίκου και πατριάς Δαυϊδ» στο επόμενο κεφάλαιο, Λουκ. 2, 4.

Το ότι ο Μεσσίας οφείλει να είναι ένα συνηθισμένο ανθρώπινο ον (και όχι “Υιός του Θεού”), είναι μια αντίληψη του μετά το Χριστό ραβινικού ιουδαϊσμού. Όμως, είναι γνωστή η αναφορά του Δαβίδ «είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου κάθου εκ δεξιών μου…» (Ψαλμ. 109 [Μασσορ. 110], 1). Ο Ιησούς ρώτησε «πώς ο Μεσσίας είναι απλώς υιός του Δαβίδ, αφού ο Δαβίδ, θεόπνευστα, τον ονομάζει κύριό του»; (Ματθ. 22, 41-46, και παράλληλα – «παράλληλα» χαρακτηρίζονται τα σημεία των ευαγγελίων κατά Μάρκον και Λουκάν όπου αναφέρεται το ίδιο επεισόδιο). Κατά το ευαγγέλιο, οι άρχοντες του Ισραήλ αποστομώθηκαν. Στον ίδιο ψαλμό, στ. 4, ο Θεός λέει στο Μεσσία «συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Αυτό φανερώνει έναν αθάνατο Μεσσία. Το ίδιο και ο στίχος του Ψαλμού 70 (71), 5, «και συμπαραμενεί τω ηλίω και προ της σελήνης γενεάς γενεών», καθώς και η προφητεία του Δανιήλ 7, 14, «και αυτώ εδόθη η αρχή και η τιμή και η βασιλεία, και πάντες οι λαοί, φυλαί, γλώσσαι αυτώ δουλεύσουσιν· η εξουσία αυτού εξουσία αιώνιος, ήτις ου παρελεύσεται, και η βασιλεία αυτού ου διαφθαρήσεται» (βλ. και στίχ. 27). Αυτό φανερώνει ότι ο ίδιος ο Μεσσίας θα βασιλεύσει αυτοπροσώπως σε όλο το διάστημα της βασιλείας του. Για τους λόγους αυτούς ήταν κοινή πεποίθηση στους Ιουδαίους της εποχής του Χριστού ότι ο Μεσσίας «μένει εις τον αιώνα» (Ιωάν. 12, 34) και αρνήθηκαν να δεχτούν τις διαβεβαιώσεις του Ιησού ότι «ο υιός του ανθρώπου πρέπει να υψωθεί», «όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι στην έρημο» (Ιω. 3, 14 – η ύψωση του φιδιού στην έρημο αποτελεί προτύπωση της ύψωσης του Χριστού στο σταυρό, ο δε Ησαΐας επιβεβαιώνει ότι ο Μεσσίας «θα υψωθεί», Ησ. 52, 13).

Ότι ο Μεσσίας θα ήταν υιός του Θεού ήταν γνωστό στους Εβραίους της εποχής του Ιησού. Γι’ αυτό στα ευαγγέλια βλέπουμε τον απόστολο Ναθαναήλ (πριν γίνει μαθητής του) να του λέει «ραββί, συ ει ο υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιω. 1, 50), ενώ το ίδιο του είπε και ο απόστολος Πέτρος: «Συ ει ο Χριστός, ο υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. 16, 16) και «Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; ρήματα ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς πεπιστεύκαμεν και εγνώκαμεν ότι συ ει ο Χριστός ο υιος του Θεού του ζώντος» (Ιω. 6, 68-69). Ομοίως και ο τελευταίος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης – μη αποδεκτός φυσικά από τους μεταγενέστερους Ιουδαίους, αλλά (αν έχει κάποια σημασία αυτό) δεκτός από τον ιουδαϊκό λαό τότε – άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος κήρυξε την υιότητα και προΰπαρξη του Μεσσία λέγοντας: «Οπίσω μου έρχεται ανήρ, ος έμπροσθέν μου γέγονεν, ότι πρώτος μου ην» (Ιωάν. 1, 30) και «Καγώ εώρακα και μεμαρτύρηκα, ότι ούτος εστίν ο υιός του Θεού» (Ιωάν. 1, 34). Η Παλαιά Διαθήκη κάνει ισχυρή αναφορά στο ότι ο Μεσσίας θα είναι υιός του Θεού. Υπενθυμίζεται ενδεικτικά η περίφημη μεσσιανική προφητεία του προφήτη Νάθαν στο Β΄ Βασιλειών, 7, 12-16: «και έσται εάν πληρωθώσιν αι ημέραι σου και κοιμηθήση μετά των πατέρων σου, και αναστήσω το σπέρμα σου μετά σε, ος έσται εκ της κοιλίας σου, και ετοιμάσω την βασιλείαν αυτού· αυτός οικοδομήσει μοι οίκον τω ονόματί μου, και ανορθώσω τον θρόνον αυτού έως εις τον αιώνα. εγώ έσομαι αυτώ εις πατέρα, και αυτός έσται μοι εις υιόν· και εάν έλθη η αδικία αυτού, και ελέγξω αυτόν εν ράβδω ανδρών και εν αφαίς υιών ανθρώπων· το δε έλεός μου ουκ αποστήσω απ’ αυτού, καθώς απέστησα αφ’ ων απέστησα εκ προσώπου μου. και πιστωθήσεται ο οίκος αυτού και η βασιλεία αυτού έως αιώνος ενώπιόν μου. και ο θρόνος αυτού έσται ανωρθωμένος εις τον αιώνα» (βλ. και την αντίστοιχη αναφορά στο Β΄ Παραλειπομένων, 17, 11-14). Αναφορές όπως του Ψαλμ. 2, 7, «Κύριος είπε προς με· υιος μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε», και του Ψαλμ. 109 (110), 3 «εκ γαστρός προ εωσφόρου εγέννησά σε», φαίνεται να φανερώνουν ότι ο Μεσσίας θα είναι φυσικός υιός του Θεού (σ.σ. ο πρώτος από τους παραπάνω στίχους αναφέρεται στην ιστορική γέννηση του Μεσσία ως ανθρώπου, ενώ ο δεύτερος στην προαιώνια γέννησή του από το Θεό Πατέρα εντός της Τριαδικής Θεότητος).

Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει ότι ο Μεσσίας θα γεννηθεί από παρθένο. Η πιο γνωστή προφητεία της παρθενικής σύλληψης του Μεσσία είναι η αναφορά του προφήτη Ησαΐα 7, 14-16: «διά τούτο δώσει Κύριος αυτός υμίν σημείον· ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ· βούτυρον και μέλι φάγεται· πριν ή γνώναι αυτόν ή προελέσθαι πονηρά, εκλέξεται το αγαθόν· διότι πριν ή γνώναι το παιδίον αγαθόν ή κακόν, απειθεί πονηρία του εκλέξασθαι το αγαθόν, και καταλειφθήσεται η γη, ην συ φοβή, από προσώπου των δύο βασιλέων». Παρθενική γέννηση υποδηλώνει και ο Ψαλμ. 2, 7, «Κύριος είπε προς με· υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε», επειδή εκεί ο Θεός τονίζει ότι ο Μεσσίας θα είναι δικός του γιος, δηλαδή όχι γιος κάποιου άνδρα. Η ιδέα ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος και ενώνεται με τους ανθρώπους είναι αποκρουστική για τους Εβραίους, κι όμως διαφαίνεται στην Παλ. Διαθήκη, όταν ο Θεός χαρακτηρίζει τον Ισραήλ σύζυγό Του (Ησαΐας 54, 4-8× 62, 5, Ωσηέ, κεφ. 1-4, ενώ βλ. και την αλληγορία του Άσματος Ασμάτων – που είναι και η μόνη εύλογη αιτία της ύπαρξής του στην Παλ. Διαθήκη). Ένας σύζυγος ενώνεται με τη νύμφη του και ο Θεός πρόκειται να ενωθεί με το λαό Του.

Ο αληθινός Μεσσίας θα ανοικοδομήσει το Ναό στην Ιερουσαλήμ, αλλά ο Ιησούς έζησε, ενώ ο ναός ήταν ακόμα όρθιος. Ο Ναός της Ιερουσαλήμ υπάρχει: είναι ο Ναός της Αναστάσεως. Δεν τον έχτισε ο ίδιος ο Ιησούς αυτοπροσώπως, αλλά οι πιστοί του – αλλά και ο Μεσσίας, όπως τον φαντάζονται οι Εβραίοι, ασφαλώς δε θα χτίσει το Ναό με τα χέρια του, αλλά θα χρησιμοποιήσει αρχιτέκτονες, μηχανικούς και οικοδόμους (όπως έκαναν και ο Σολομών και ο Ζοροβάβελ). Ο Ιησούς δεν είναι κάποιος που έζησε και πέθανε στο παρελθόν, αλλά βρίσκεται διαρκώς σε επικοινωνία με τους αγίους του. Γι’ αυτό ο Ναός της Ιερουσαλήμ είναι δικό του έργο. Υπενθυμίζεται και η προφητεία που δόθηκε διά του προφήτη Ησαΐα, κεφ. 60, 10-11, και η οποία φαίνεται να συνδέεται με τα παραπάνω, αν και ασφαλώς θα ολοκληρωθεί στα έσχατα: «και οικοδομήσουσιν αλλογενείς τα τείχη σου, και οι βασιλείς αυτών παραστήσονταί σοι· διά γαρ οργήν μου επάταξά σε και διά έλεον ηγάπησά σε. και ανοιχθήσονται αι πύλαι σου διαπαντός, ημέρας και νυκτός ου κλεισθήσονται, εισαγαγείν προς σε δύναμιν εθνών και βασιλείς αυτών αγομένους» (Ησ. 60, 10-11) κ.λ.π. Η προφητεία έχει εσχατολογική προέκταση: βλ. και στίχ. 19: «και ουκ έσται σοι έτι ο ήλιος εις φως ημέρας, ουδέ ανατολή σελήνης φωτιεί σου την νύκτα, αλλ’ έσται σοι Κύριος φως αιώνιον και ο Θεός δόξα σου»· ο Κύριος εδώ είναι ο Μεσσίας· πρβ. Αποκάλυψις 21, 23-26: «και η πόλις ου χρείαν έχει του ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή· η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής το αρνίον [=ο Χριστός]. και περιπατήσουσι τα έθνη διά του φωτός αυτής, και οι βασιλείς της γης φέρουσι την δόξαν και την τιμήν αυτών εις αυτήν, και οι πυλώνες αυτής ου μη κλεισθώσιν ημέρας· νύξ γαρ ουκ έσται εκεί· και οίσουσι την δόξαν και την τιμήν των εθνών εις αυτήν». 

Η εβραϊκή Βίβλος λέει ότι ο Μεσσίας θα λυτρώσει τον Ισραήλ. Στην περίπτωση του Ιησού, ακριβώς το αντίθετο συνέβη. Όχι πολύ καιρό μετά το θάνατό του, ο Ιερός Ναός στην Ιερουσαλήμ καταστράφηκε, η Ιερουσαλήμ έγινε συντρίμμια, οι Εβραίοι πήραν τον δρόμο της εξορίας μια μακρά πορεία 1900 χρόνων μέσα στη νύχτα των διωγμών, σε μεγάλο βαθμό από τα χέρια των οπαδών του αυτοαποκαλούμενου "Μεσσία"! Η καταστροφή του Ναού και η παύση των θυσιών φανερώνει το τέλος της λατρείας του Θεού όπως γινόταν στην Παλαιά Διαθήκη· προεικονίστηκε από το σχίσιμο του καταπετάσματος του Ναού τη στιγμή του θανάτου του Ιησού στο σταυρό (Ματθ. 27, 51 κ. παράλλ.). Τώρα ο Θεός λατρεύεται αλλιώς: με τη θεία λειτουργία και την αναίμακτη θυσία της θείας μετάληψης. Έτσι εκπληρώνεται η προφητεία του Ιησού προς τη Σαμαρείτισσα (Ιω. 4, 21-24) και το όραμα της ουράνιας θείας λειτουργίας στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, που συμπληρώνει το όραμα του Ησαΐα, 6, 1-7.

Οι προφήτες της Βίβλου προφήτευσαν (Ησαΐας 45 και Σοφονίας 3) ότι, όταν θα έλθει ο Μεσσίας, όλα τα έθνη του κόσμου θα ενωθούν για να αναγνωρίσουν και να λατρεύσουν τον ένα αληθινό Θεό. «Η γνώση του Θεού θα γεμίσει τη γη. Ο κόσμος θα γεμίσει με τη γνώση του Θεού, όπως τα νερά σκεπάζουν τη θάλασσα» (Ησαΐας 11, 9). Κανένα τέτοιο γεγονός δεν έλαβε χώρα μετά το θάνατο του Ιησού. Αντίθετα, το Ισλάμ αναπτύχθηκε και έγινε η θρησκεία των Αράβων και πολλών άλλων εθνών, ο Χριστιανισμός χωρίστηκε σε πολλές αντικρουόμενες αιρέσεις που ήταν συνεχώς σε πόλεμο μεταξύ τους, και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου συνέχισε να λατρεύει τα είδωλα. Ακόμα και σήμερα ο κόσμος είναι μακριά από τη λατρεία του ενός Θεού. Και όμως, η άνοδος του χριστιανισμού έφερε τη γνώση του Θεού στη γη. Όντως ο κόσμος γέμισε με τη γνώση του Θεού όπως τα νερά σκεπάζουν τη θάλασσα. Εκατομμύρια μικροί και μεγάλοι άγιοι από πάρα πολλά έθνη έζησαν και ζουν στη γη. Το ότι μεγάλα κομμάτια του χριστιανικού πληθυσμού αποστάτησαν και έπεσαν σε αιρέσεις και ότι αναπτύχθηκε το Ισλάμ, δεν αναιρεί το γεγονός της εξάπλωσης του χριστιανισμού σε μεγάλο μέρος της γης. Η πορεία αυτή του χριστιανισμού (με διασπάσεις και αιρέσεις) ήταν αναμενόμενη, γιατί στην αυθεντικότητά του είναι απολύτως ελεύθερος και είναι φυσικό πολλοί άνθρωποι να τον διαστρεβλώσουν και πολλοί ψεύτικοι ηγέτες να αναδειχθούν στις τάξεις του, αλλά και προαναγγέλθηκε από τον ίδιο τον Ιησού και τους μαθητές του, που μίλησαν πολλές φορές για ψευδοπροφήτες, λύκους με ένδυμα προβάτου, διώξεις των αληθινών πιστών, που θα μείνουν λίγοι, αποστασία του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας. Αν ο Ιησούς και οι μαθητές του ήταν απατεώνες που αναζητούσαν οπαδούς, θα ικανοποιούσαν τους ακροατές τους προαναγγέλλοντας θριάμβους, όχι δυσκολίες και βάσανα. Όμως αυτό έκαναν και επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο. Αλλά η τελική εκπλήρωση της προφητείας αναμένεται στο μέλλον, στη δεύτερη έλευση του Χριστού.

Όταν ο αληθινός Μεσσίας έρθει, η επιρροή του θα επεκταθεί σε όλους τους λαούς που θα λατρέψουν τον Θεό στο Ναό της Ιερουσαλήμ. Ο Προφήτης λέει, «ο οίκος μου θα γίνει οίκος προσευχής για όλους τους λαούς». Αυτό προφανώς δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί, και, ως εκ τούτου, ο Μεσσίας δεν έχει έρθει ακόμα. Η προφητεία εκπληρώνεται ήδη. Στο Ναό της Ιερουσαλήμ (το Ναό της Αναστάσεως του Κυρίου) έρχονται άνθρωποι από πάρα πολλούς λαούς και λατρεύουν τον αληθινό Θεό.

Κατά τη διάρκεια του Μεσσία ένα νέο πνεύμα θα κυβερνήσει τον κόσμο, και θα πάψει ο άνθρωπος να διαπράττει αμαρτίες και εγκλήματα. Αυτό θα ισχύει ιδιαίτερα για τους Εβραίους. Η Τορά (στο Δευτερονόμιο 30, 6) αναφέρει ότι «ο Θεός θα κάνει περιτομή στη καρδιά σας και στην καρδιά των παιδιών σας για να αγαπήσουν τον Θεό». Οι προφήτες δίδαξαν: «Και ο λαός σας είναι όλοι δίκαιοι, αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη για πάντα» (Ησαΐας 60, 21). «Κατά την ημέρα εκείνη θα ζητήσω τις αμαρτίες του Ισραήλ και δεν θα υπάρχει τίποτα» (Ιερεμίας 50, 20). Αμέσως μετά την εποχή του Ιησού, η άγνοια του Θεού, ακόμη και η άγνοια της επιστήμης και της φιλοσοφίας γέμισε τη γη, καθώς οι «Σκοτεινοί Αιώνες» (Μεσαίωνας) κάλυψαν τον κόσμο. Το ότι ο Θεός θα κάνει περιτομή «στην καρδιά των ανθρώπων», σημαίνει ότι δεν αναφέρεται σε πιστούς της ιουδαϊκής θρησκείας. Πρόκειται για τη νέα διαθήκη που προφητεύει ο προφήτης Ιερεμίας, 38 (Μασσ. 31), 31-34 και ο Ησαΐας, 55, 3, «και διαθήσομαι υμίν διαθήκην αιώνιον, τα όσια Δαυίδ τα πιστά». Το νέο πνεύμα ήρθε – είναι το πνεύμα των αγίων – αν και η τελική εκπλήρωση της προφητείας θα γίνει τους έσχατους χρόνους με την επιστροφή του Χριστού. Αμέσως μετά την εποχή του Ιησού δεν κάλυψε τον κόσμο η άγνοια του Θεού, της επιστήμης και της φιλοσοφίας, γιατί στη χριστιανική ρωμαϊκή αυτοκρατορία όλα αυτά άκμασαν. Ο Μεσαίωνας ήρθε χίλια χρόνια μετά, στην αιρετική δύση. Όμως όλα αυτά, παρότι σε πρώτη φάση εκπληρώθηκαν και εκπληρώνονται ήδη, σε τέλειο βαθμό θα εκπληρωθούν στα έσχατα, όταν θα πλησιάζει η «ημέρα του Κυρίου».

Ο αληθινός Μεσσίας θα βασιλεύει ως βασιλιάς των Ιουδαίων. Η σταδιοδρομία του Ιησού, όπως περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη, κράτησε όλα κι όλα τρία έτη, στο τέλος των οποίων σταυρώθηκε από τους Ρωμαίους ως κοινός εγκληματίας. Ποτέ δεν λειτούργησε ως τίποτα περισσότερο από ένας περιπλανώμενος ιεροκήρυκας και «θεραπευτής». Βεβαίως, δεν κατείχε καμία επίσημη θέση ούτε είχε κάποιους είδους (ανθρώπινης) εξουσίας. Ο Ιησούς ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένας «περιπλανώμενος ιεροκήρυκας και “θεραπευτής”»: διέταζε τα δαιμόνια να φύγουν από τους ανθρώπους κι αυτά υπάκουαν, συγχωρούσε τις αμαρτίες των ανθρώπων, ανέστησε νεκρούς, αναστήθηκε ο ίδιος. Και μετά την ανάληψή του στους ουρανούς, οι μαθητές του συνέχισαν αυτά τα θαυμαστά έργα στο όνομα του Ιησού Χριστού, όπως πληροφορούμαστε από τις Πράξεις των Αποστόλων και από τις επιστολές του αποστόλου Παύλου (π.χ. Α΄ Κορινθίους 12, 7-11 και 28-31).

Κατά τη διάρκεια του Μεσσία, η προφητεία θα επιστρέψει στον εβραϊκό λαό και η παρουσία του Θεού θα κατοικήσει ανάμεσά μας (Ιεζεκιήλ 37, 27) «Και μετά από αυτό θα εκχύσω το πνεύμα μου σε όλη την ανθρωπότητα και οι γιοι σας και οι κόρες σας θα προφητεύουν». Αυτές οι προβλέψεις δεν έχουν ακόμη εκπληρωθεί. Αυτό έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής (Πράξεις των Αποστόλων, κεφ. 2), αλλά εκπληρώνεται και στα πρόσωπα των αγίων μας, που φέρουν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Υπενθυμίζω μάλιστα ότι μιλάει για έκχυση του πνεύματος του Θεού «σε όλη την ανθρωπότητα» (Ιωήλ, κεφ. 3), όχι μόνο στους Εβραίους.

Ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντα του Μεσσία είναι να φέρει την ειρήνη σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην εποχή του Μεσσία, δεν θα υπάρχουν άλλοι πόλεμοι, και η κατασκευή των όπλων θα σταματήσει. Ο προφήτης Ησαΐας (2, 4) λέει «Και θα σφυρηλατήσουν τα ξίφη τους σε άροτρα και τα δόρατά τους σε δρεπάνια. Έθνος δεν θα σηκώσει σπαθί εναντίον έθνους, ούτε θα μάθουν πια τον πόλεμο». Ωστόσο, χριστιανικά έθνη συνεχώς διεξάγουν πολέμους, και οι πόλεμοι δεν έχουν σταματήσει από την εποχή του Ιησού μέχρι και σήμερα. Η ειρήνη του Χριστού, κατ’ αρχάς, έρχεται στις καρδιές των ανθρώπων. Ο διάβολος έχει ακόμα δύναμη, γι’ αυτό το Κακό στον κόσμο είναι ακόμη βίαιο και επιθετικό, αλλά δε μπορεί να κάμψει τους αγίους, οι οποίοι, ακολουθώντας το δρόμο του Μεσσία, γίνονται μάρτυρες. Η τελική εκπλήρωση της προφητείας ωστόσο θα γίνει στη δεύτερη έλευση του Χριστού.