[…Οι χριστιανοί πιστεύουν στον περίφημο χριστιανικό παράδεισο όπου όλοι οι άνθρωποι θα διάγουν εν ειρήνη και πλήρη αρμονία. Αρκεί κανείς να ζει επί της γης χριστιανικό βίο. Σαν να είναι όλοι οι πιστοί ίσης αξίας. Οι αριστεροί πιστεύουν σε μια ιδανική «αταξική κοινωνία», που όλοι οι άνθρωποι επίσης δικαιωματικά θα απολαμβάνουν τα ίδια αγαθά, ομοίως σαν να είναι ίσης αξίας. Αρκεί να γίνουν όλοι μπολσεβίκοι ή αναρχικοί κτλ. Οι φιλελεύθεροι δημοκράτες πιστεύουν ότι η δημοκρατική πολιτεία αποτελεί το ύψιστο επίτευγμα της ανθρωπότητας, ήτοι ο παράδεισος επί της γης και η περιφρούρηση των ατομικών δικαιωμάτων πρωταρχική επιδίωξη. Διότι κι εδώ εμφανίζονται όλοι οι άνθρωποι ως ίσης αξίας. Φυσικά πλην των αντιδημοκρατών. Ο χριστιανισμός ειδικότερα διακηρύττει ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να μετέχουν στην βασιλεία των ουρανών αν είναι πιστοί χριστιανοί. Οι άλλοι στο πυρ το εξώτερον. Οι αριστεροί λέγουν όλοι οι άνθρωποι που έχουν αριστερές ιδέες είναι σύντροφοι και αδέλφια που θα μοιράζονται όλα τα αγαθά που θα παράγουν στον κουμμουνιστικό παράδεισο εκτός από αυτούς που δεν συμφωνούν. Αυτούς τους περιμένει το γκούλαγκ και το εκτελεστικό απόσπασμα...Έχουμε λοιπόν δυο στάδια δράσης των παρά φύσει κοσμοθεωριών. Κατά το πρώτο χριστιανοί, αριστεροί και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις παρουσιάζονται διωκόμενοι και ζητούν δικαιώματα γιατί δήθεν όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι και δεν είναι σωστές οι διακρίσεις. Αυτά τα συνθήματα γίνονται αγαπητά σε αφελείς ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την ζωή με φόβο. Οι άνθρωποι αυτοί, όταν αποβάλλουν τους ήρωες και τα πρότυπα της παραδοσιακής τους -φυσικής- θρησκείας εντάσσονται στην οργάνωση -κοσμοπολιτική θρησκεία και την δυναμώνουν. Τότε ξεκινάει το δεύτερο στάδιο δράσης. Το κίνημα αφού ισχυροποιηθεί ξεκαθαρίζει την κατάσταση με τους φυσικώς ανωτέρους υπερασπιστές της φυσικής τάξης δια ανελέητου ολοκληρωτικού πολέμου μέχρι την επικράτησή τους…Η αριστερά όπως ο χριστιανισμός έχει ως θεμέλιο λίθο την παρά φύσει μεταφυσική παραδοχή της απόλυτης ισότητας των ανθρώπων και το όραμα ενός ιδανικού ειρηνικού κόσμου. Η μεταφυσική αυτή κρύβει τον παντοτινό πόθο του κατωτέρου ανθρώπου να φθάσει τον ανώτερό του δια της ισοπεδώσεως αυτού στο επίπεδό του. Αποκτά δε πολλούς οπαδούς διότι οι αδαείς και οι δειλοί από φόβο συγκινούνται με το ψευδές όραμα ενός απόλυτα ειρηνικού κόσμου. Ενός κόσμου παράλογου και αδρανούς. Ενός κόσμου έξω από τον μοναδικό πραγματικό κόσμο που χαρακτηρίζεται από τον συνεχή αγώνα για επιβίωση και πρόοδο…Ο χριστιανισμός οραματίζεται έναν κόσμο που όλοι οι άνθρωποι θα είναι ίσοι και αγαπημένοι μεταξύ τους. Ο αριστερισμός ομοίως μια κοινωνία αγγέλων όπου όλοι θα εργάζονται για το καλό της ανθρωπότητας εν πνεύμα απόλυτης συνεννοήσεως. Καταστάσεις εξωπραγματικές και αφύσικες που ποτέ δεν βίωσε και προφανώς δεν θα βιώσει ο πλανήτης μας διότι αντίκεινται στο ρυθμό του κόσμου…]
Τα παραπάνω επιλεγμένα αποσπάσματα ενός (εξαφανισμένου πια εδώ και χρόνια) δημοσιεύματος που εμφανίστηκε από τα πρώτα κιόλας άρθρα της Σατανικής Ορθοδοξίας διαδικτυακά, συνοψίζουν με δυο λόγια θα λέγαμε την εσφαλμένη αντίληψη για την εγκόσμια πραγματικότητα γύρω μας όπως διδάσκεται (σ.σ. από τα πρώτα κιόλας σχολικά χρόνια πριν φτάσουμε στις τηλεοράσεις και τα παρόμοια παγκοσμιοποιητικά κηρύγματα επί ημερών μας) και η οποία όταν γίνεται πιστευτή από την πλειοψηφία του κόσμου όπως ήδη συμβαίνει στην εποχή μας, τότε βιώνει τα αυτοκαταστροφικά αποτελέσματα στη ζωή της από τον συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Το ηθικό δίδαγμα που προκύπτει συνεπώς, είναι ότι όσοι έχουμε ήδη συνειδητοποιήσει τη φανταστική αυτή ‘’πραγματικότητα’’ που φτιάχτηκε και δεν την πιστέψαμε είτε λόγω αυξημένης μας αντιληπτικότητας και κριτικής ικανότητας που αναπτύξαμε (για να μην καταπίνουμε αμάσητα ότι μας λένε) είτε επειδή δεν παραμυθιαζόμαστε με το συγκεκριμένο ‘’όραμα’’ αφού δεν είμαστε γεννημένοι δούλοι ή ραγιάδες για να μας λείπει το αγωνιστικό πνεύμα ώστε εμείς οι ίδιοι να αλλάζουμε στη ζωή μας ό,τι δεν μας αρέσει, δεν ξοδέψαμε καθόλου χρόνο για να υπηρετήσουμε κάτι το αυτοκαταστροφικό, όπως θα το αποδείξουμε αυτό από την αποδόμηση της κομμουνιστικής συνιστώσας του εν συνεχεία μέσα από τη Βίβλο της. Ελαχιστοποιώντας οπότε τις πιθανότητες να μας πάρουν έτσι (αυτοκαταστροφικά) στο λαιμό τους όσοι αντιθέτως πιστεύουν σε εκείνη την εξωγήινη (ας την πούμε έτσι) ‘’πραγματικότητα’’ για τη λειτουργία του κόσμου μας, σε περίπτωση δηλαδή που θα είχαμε ενταχθεί και εμείς σε κάποια τους οργάνωση (π.χ. παγκοσμιοποιητική) με σκοπό να πραγματοποιήσουμε αυτό το απραγματοποίητο όραμα για λόγους που θα εξηγηθούν στο κλείσιμο του παρόντος άρθρου (σ.σ. περί ισότητας και πρόβλεψης τάχα μου της Ιστορίας).
Ο σκοπός της σύνταξης του παρόντος άρθρου λοιπόν, είναι να ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα αποφυγής τους και όσοι άλλοι το διαβάσουν κρατώντας στη μνήμη τους όλα τα επιχειρήματα που δίνονται για να αντικρούσουν κάθε προσπάθεια προσηλυτισμού τους από τέτοια άτομα, σαν τους κομμουνιστές λόγου χάρη που προσπαθούν να μαζέψουν κόσμο σε οργανώσεις ή πολιτικά τους κόμματα αναπαράγοντας τις διδασκαλίες της κομμουνιστικής τους Βίβλου, εκδιώκοντας ταυτόχρονα όσους αντιφρονούντες σαν εμάς που αποτελούν εμπόδιο ως προς την εφαρμογή του ουτοπικού τους κόσμου που προσπαθούν να φτιάξουν (σ.σ. βλέπε τα εκατομμύρια νεκρών διαφωνούντων σε κομμουνιστικές χώρες) ή βάζοντας τον λαό να αλληλοσκοτωθεί μεταξύ του με την επίσης ανυπόστατη όπως θα αποδειχθεί ‘’πάλη των τάξεων’’ (π.χ. εργοδότες εναντίον εργαζομένων διχάζοντας την κοινωνία). Διότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να τους εκδιώξουμε εμείς ή να απαγορεύσουμε τα πολιτικά τους κόμματα, αφού αν υποθέσουμε ότι τους σκοτώναμε όλους για παράδειγμα, πάλι δεν θα καταφέρναμε τίποτα απολύτως όσο οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συνέχιζαν να σκέφτονται με τον συγκεκριμένο τρόπο διαμορφώνοντας την κοινωνία όπως θα την ήθελαν οι κομμουνιστές! Αποδομώντας όμως την ιδεολογία τους όπως θα γίνει τώρα από την παρουσίαση της κομμουνιστικής Βίβλου, τότε οι ίδιοι θα αποτύχαιναν να κυβερνήσουν αν βρίσκονταν στην εξουσία σε περίπτωση που η πλειοψηφία του κόσμου ήδη θα γνώριζε γιατί οι αντιλήψεις τους είναι σχιζοφρενικές, για τον ίδιο λόγο που δεν θα έπαιρνε ποτέ κανείς στα σοβαρά για να υπακούσει κάποιον πρωθυπουργό ας πούμε που θα του έλεγε ότι σε κάθε χέρι έχουμε από τέσσερα δάχτυλα. Συνεπώς, διαδίδουμε τα επιχειρήματα αποδόμησης που θα διαβάστε παρακάτω ώστε να τα πληροφορηθεί και ο υπόλοιπος κόσμος για τον λόγο που είπαμε, πέρα από την προσωπική χρήση τους που κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε κάθε τέτοιον κομμουνιστή ή παγκοσμιοποιητή που προσπαθεί να μας πάρει με το μέρος του χρησιμοποιώντας όλες αυτές τις απόψεις που τις καταρρίπτουμε μία προς μία.
Διαλέγοντας τώρα κάποιες από αυτές πριν περάσουμε εν συνεχεία σε δημοσίευμα που τις παρουσιάζει μαζεμένες, μια από αυτές μας λέει ότι τον άνθρωπο τον δημιουργεί το ιστορικό ή κοινωνικό περιβάλλον και όχι το φυσικό ή βιολογικό του υπόστρωμα, άρα ο άνθρωπος γίνεται κάτι και δεν γεννιέται με αυτό το κάτι. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει άλλωστε να αναπαράγεται ο ίδιος ισχυρισμός και από όσους δεν είναι κομμουνιστές, όταν μας λένε ότι μπορείς να γίνεις αυτό που θα σε εκπαιδεύσει η κοινωνία για να γίνεις, αντιφάσκοντας όμως προς τον εαυτό τους όταν βλέπουμε να γίνονται κάποιοι εγκληματίες ή να ασκούν βία για παράδειγμα χωρίς ποτέ να τους έχει διδάξει όμως η κοινωνία να συμπεριφέρονται έτσι, εκτός και αν στα σχολεία που πήγατε σας είπαν ποτέ τι καλό πράγμα είναι να δέρνεις ή να σκοτώνεις τον διπλανό σου! Ή να αδυνατούν να μας εξηγήσουν γιατί σε ένα εμπορικό κατάστημα για παράδειγμα, κάποιοι μπορούν να τα καταφέρουν ως πωλητές ενώ κάποιοι άλλοι όχι παρόλο που και οι δυο πλευρές εκπαιδεύτηκαν στο ίδιο αντικείμενο από τους εργοδότες τους ή από κάποια σχολή που φοίτησαν. Απόρροια της συγκεκριμένης πεποίθησης οπότε, είναι το θανάσιμο μίσος των κομμουνιστών και κάθε άλλου παγκοσμιοποιητή που σκέφτεται έτσι για την Πατρίδα και το Γονίδιο, διότι η Πατρίδα συμβολίζει τη νίκη του ιστορικού Έθνους επί της κοινωνικής Τάξης και άρα καταλύει τον Ιστορικό Υλισμό, ενώ το Γονίδιο συμβολίζει τον θρίαμβο της φυσικής ή βιολογικής κληρονομικότητας επί του ιστορικού ή κοινωνικού περιβάλλοντος καταλύοντας τον Διαλεκτικό Υλισμό, δηλαδή τους δυο αυτούς Υλισμούς που παρουσιάζει η κομμουνιστική Βίβλος, αφού ο άνθρωπος δεν είναι προϊόν του κοινωνικού περιβάλλοντος αλλά του βιολογικού του υποστρώματος και όχι της τάξης του αλλά της φυλής του.
Ως προς τα θρησκευτικά τώρα που μας ενδιαφέρει και περισσότερο ως σατανιστές, μια κοινωνία με τέτοιες κομμουνιστικές ή αριστερίστικες αντιλήψεις έρχεται σε πλήρη αντίθεση και με τον σατανισμό πέρα από κάθε άλλη θρησκεία, αφού η ίδια κομμουνιστική Βίβλος διαβεβαιώνει ότι “δεν υπάρχει άλλος κόσμος εκτός από τον κόσμο της επ’ άπειρον εξελισσόμενης ύλης, όπου το Είναι προηγείται από την Συνείδηση και το Υλικό από το Πνευματικό” και ότι “η ύπαρξη εκτός χώρου και χρόνου είναι παραλογισμός”. Κατά συνέπεια, για αυτούς υπάρχει παρά μόνο ο υλικός κόσμος μας που προηγείται της πνευματικότητας σαν να λέμε ότι ένα αυτοκίνητο προηγείται υπαρξιακά από τον άνθρωπο που το κατασκεύασε και ότι είναι παραλογισμός να πιστεύουμε σε έναν κόσμο σαν τον πνευματικό που είναι εκτός χώρου και χρόνου. Το αποτέλεσμα είναι να οδηγείται έτσι ο λαός μακριά και από τον σατανισμό πέρα από τις υπόλοιπες θρησκείες μέσα σε μια τέτοια αριστερίστικη κοινωνία, άρα παραλογισμός είναι να πιστεύει κανείς ότι οδηγεί προς τον σατανισμό μια τέτοια υλιστική κοινωνία επειδή απομακρύνει από τον (κάθε) Θεό, διότι αν ήταν έτσι τα πράγματα τότε δεν θα χρειαζότανε να κάνουμε σατανικές τελετουργίες για να γίνουμε σατανιστές, αρκεί να πιστεύαμε αποκλειστικά την επιστήμη λόγου χάρη και να ήμασταν παρά μόνο ‘’μαμ κακά και νάνι’’ που λένε, εφ’ όσον δεν θα υπήρχε ούτε Σατανάς μέσα σε έναν πνευματικό κόσμο (σ.σ. γιατί μιλάμε για έκπτωτο άγγελο και όχι για άνθρωπο) που θα θεωρούνταν παραλογισμός να πιστέψουμε ότι υπάρχει και να ασχοληθούμε τελετουργικά μαζί του (Εφ. 6,12 Διότι ο αγών, που έχομεν αναλάβει, δεν είναι αγών προς ανθρώπους με αίμα και σάρκα, αλλά προς τας πονηράς αρχάς και εξουσίας, προς τα πλήθη των πονηρών πνευμάτων, προς τους καταχθονίους κοσμοκράτορας, που κυριαρχούν επί ανθρώπων ευρισκομένων στο βαθύ σκότος του αμαρτωλού τούτου αιώνος. Ο αγών μας διεξάγεται αναντίον των πνευματικών αυτών πονηρών όντων και γίνεται χάριν της κληρονομίας της βασιλείας των ουρανών).
Ακόμη και την ακραία συνιστώσα του κομμουνισμού να πάρουμε φτάνοντας στον αντιεξουσιασμό της αναρχικής κοινωνίας του, τότε πάλι μια τέτοια κοινωνία θα στρέφονταν ενάντια στον Σατανά απαρνούμενη την εξουσία Του: ‘’Και τα δέκα κέρατα, τα οποία είδες, συμβολίζουν δέκα βασιλείς, οι οποίοι δεν εβασίλευσαν ακόμη, αλλά σαν βασιλείς παίρνουν βασιλικήν εξουσίαν επί μίαν ώραν, επί μικρόν δηλαδή χρονικόν διάστημα, και θα βασιλεύσουν μαζή με το θηρίον ολίγον χρόνον (Αποκ. 17,12) και θα ακολουθούσε την αντιεξουσιαστική ως προς τα εγκόσμια συμπεριφορά του Χριστού: ‘’Και είπεν εις αυτόν ο διάβολος· “θα δώσω εις σε όλην αυτήν την εξουσίαν επάνω εις τα κράτη και όλην την δόξαν των. Θα σου τα δώσω, διότι έχουν παραδοθή και υποταχθή, εξ αιτίας των αμαρτιών των, εις εμέ και εγώ τα δίδω εις όποιον θέλω. Συ λοιπόν, εάν πέσης εμπρός μου και με προσκυνήσης ως κύριόν σου, θα έχης ως ιδικήν σου όλη αυτήν την εξουσία και μεγαλοπρέπειαν”. Και αποκριθείς ο Ιησούς του είπεν· “φύγε απ' εμπρός μου, σατανά, δεν θέλω με κανέναν τρόπον να ακούσω την πονηράν σου πρότασιν, διότι είναι γραμμένον· Κυριον τον Θεόν σου θα προσκυνήσης και αυτόν μόνον θα λατρεύσης” (Λουκ. 4,6-8). Αντιθέτως, σε μια χριστιανική και βασιλευόμενη κοινωνία του Μεσαίωνα ήταν που εμφανίστηκε σατανισμός όπως υπενθυμίζουμε με ένα παράδειγμα: Ο Γουόλτερ Μαπ (Walter Map), μια δημοφιλής μορφή στην αυλή του Ερρίκου ΙΙ της Αγγλίας και επιφανής αρχιδιάκονος της Οξφόρδης, έγραψε στο De Nugis Curialium (Περί των Αυλικών Αστεϊσμών) τη δεκαετία του 1180 για μια σχισματική ομάδα των Καθαρών, τους Πουμπλικανούς και της λατρείας του στο Σατανά (=Με το που πέφτει η νύχτα κάθε οικογένεια κάθεται και περιμένει σιωπηλά εκεί όπου συγκεντρώνονται. Εκεί κατεβαίνει μια μαύρη γάτα υπερφυσικού μεγέθους με ένα σχοινί, το οποίο κρέμεται ανάμεσά τους. Μόλις τη δούνε σβήνουν τα φώτα και δεν τραγουδούν ούτε επαναλαμβάνουν ευδιάκριτα τους ύμνους, αλλά τους μουρμουρίζουν με σφιχτά δόντια και πλησιάζουν ψηλαφώντας το μέρος όπου είδαν τον αφέντη τους και αφού τον βρουν τον φιλούν…κ.λ.π.). Συμπερασματικά, το να ισχυριστεί κανείς ότι μια αριστερίστικη κοινωνία σαν της παγκοσμιοποίησης και πόσο μάλλον αναρχική, οδηγεί προς τον σατανισμό και τον Σατανά με τις αντιλήψεις που έχει, είναι τόσο παράφρονας όσο και οι συγγραφείς της κομμουνιστικής Βίβλου που ακολουθεί η αποδόμησή της ευθύς αμέσως…
Γενικά στοιχεία
Ο Ιστορικός Υλισμός είναι η μεταφορά και εφαρμογή των νόμων του Διαλεκτικού Υλισμού στην ιστορική εξέλιξη και στην κοινωνική ζωή. Με άλλα λόγια, ο Ιστορικός Υλισμός, είναι η βιοθεωρία του μαρξισμού, όπως ο Διαλεκτικός Υλισμός είναι η κοσμοθεωρία του. Με τον Ιστορικό Υλισμό, οι κομμουνιστές επιχειρούν να ερμηνεύσουν την Ιστορία, να εξηγήσουν τα κοινωνικά φαινόμενα, να προβλέψουν την μελλοντική πορεία της ανθρωπότητας και να θέσουν τους σκοπούς της δραστηριότητος της.
Ο Ιστορικός Υλισμός η όπως είναι η ορθότερη ονομασία του, η «υλιστική αντίληψη της ιστορίας», έχει τους ίδιους νόμους με εκείνους του Διαλεκτικού Υλισμού. Η διαφορά είναι ότι οι νόμοι αυτοί, προκειμένου για την ανθρωπότητα, διαφέρουν κάπως στην εφαρμογή τους, γιατί δεν εκδηλώνονται αυτόματα, όπως συμβαίνει με τους φυσικούς νόμους, αλλά δια μέσου των ανθρώπων. η διαφορά φυσικού και ιστορικού νόμου, κατά τους μαρξιστές, είναι ότι ο πρώτος δρα μόνος του, χωρίς την μεσολάβηση κάποιου ενδιαμέσου παράγοντος, ενώ ο δεύτερος, εκφράζεται και επιβάλλεται δια μέσου της δραστηριότητος των ανθρώπων. Την δραστηριότητα αυτήν όμως, την καθορίζει ο ιστορικός «νόμος», ανεξάρτητα από την θέληση των ίδιων των ανθρώπων.
Ό Έγκελς, γράφει:
«Η Ιστορία, ως τις ήμερες μας, ξετυλίγεται με τον τρόπο ενός φαινομένου της φύσεως και υπόκειται ουσιαστικά στους ίδιους νόμους κινήσεως με τη φύση». («Φιλοσοφικές Μελέτες»).
Η Ιστορία λοιπόν, είναι τμήμα της Φύσεως, συγχωνεύεται σ’ αυτήν, υπόκειται ουσιαστικά στους ίδιους νόμους με εκείνους των φυσικών φαινομένων. Έτσι, ο άνθρωπος, υποβιβάζεται στο επίπεδο των χαρακτήρων και των νόμων του φυσικού αντικειμένου. Το ανώτερο, ο άνθρωπος και η κοινωνία του, υποβιβάζεται στο κατώτερο, στο φυσικό αντικείμενο και στο φυσικό φα ιν ο μ ε ν ο.
Πρόκειται για χοντροκομμένη, υλιστική, εκχυδαϊστική αντίληψη της Ιστορίας, που ανάγει το ανώτερο στο κατώτερο. Η αντίληψη αυτή, που μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν «ιστορικός νατουραλισμός», προκύπτει από την σύνθεση του χυδαίου υλισμού, με τον οικονομικό ντετερμινισμό.
Και όμως, ο μαρξισμός, αντιφάσκοντας προς τον εαυτό του, κατακρίνει το «αυθόρμητο» των μαζών και απαιτεί από τους οπαδούς του να οργανωθούν και να δράσουν για να κάνουν ιστορία!
Ακόμη και ο Έγκελς, διαφωνώντας προς τον εαυτό του, παραδέχεται σε διάφορα σημεία του έργου του («Λουδοβίκος Φόϋερμπαχ», «Διαλεκτική της φύσεως» και «Φιλοσοφικές Μελέτες»), ότι οι ιστορικοί νόμοι διαφέρουν από τους φυσικούς, ότι έχουν κάποια «ειδικότητα» και ότι
«ή ιστορία της αναπτύξεως της κοινωνίας, αποκαλύπτεται, ως ένα σημείο, ουσιαστικά διαφορετική από την ιστορία της αναπτύξεως της φύσεως». («Λουδοβίκος Φόϋερμπαχ»).
Και ο Κ. Μαρξ, στο «Κεφάλαιο» του, ομολογεί ιδεαλιστικότατα :
«Εκείνο πού γενικά ξεχωρίζει τον πιο κακό αρχιτέκτονα από την πιο έμπειρη μέλισσα, είναι ότι ο αρχιτέκτονας κτίζει πρώτα το κύτταρο μέσα στο κεφάλι τον, πριν το φτιάξει στην κυψέλη… ο αρχιτέκτονας πραγματοποιεί συνειδητά το σκοπό τον και αυτή η συνείδηση καθορίζει σαν νόμος τον τρόπο της δράσεως του».
Ο Ιστορικός Υλισμός είναι ένας απόλυτος τελεολογισμός. Είναι μία καθαρά εσχατολογική θεωρία η οποία διδάσκει ότι ολόκληρη η ιστορική κίνηση, οδηγεί κατά τρόπο αναπότρεπτο και (σοφά) προκαθορισμένο, στην επιβολή του κομμουνισμού σε παγκόσμια κλίμακα.
Ο τελεολογισμός αυτός δίνει ένα σκοπό και μάλιστα πολύ συγκεκριμένο, στην όλη ιστορική εξέλιξη. Τούτοι όμως αποτελεί αντίφαση προς την Θεμελιώδη άποψη του μαρξισμού ότι οι νόμοι που διέπουν αυτήν την εξέλιξη, υπάρχουν ανεξάρτητα από την θέληση μας και δρουν εντελώς αυτόματα δηλαδή χωρίς προκαθορισμένες επιδιώξεις.
Άλλη αντίφαση του Ιστορικού Υλισμού είναι και το γεγονός ότι θέτει ένα τέρμα στην ιστορική εξέλιξη. Το τέρμα αυτό είναι ο κομμουνισμός. Διαψεύδει έτσι ο μαρξισμός, τον ίδιο του τον «νόμο» της διαρκούς (ιστορικής) κινήσεως.
Το σχήμα του Ιστορικού Yλισμού
Με τον οικονομικό ντετερμινισμό του, ο μαρξισμός κατάστρωσε μια πολύ απλή ιστορία της ανθρωπότητας:
Πέτρινα εργαλεία = πρωτόγονος κομμουνισμός (πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα).
Μετάλλινα εργαλεία + άροτρο = δουλοκτητική κοινωνία.
Πιο σύνθετα εργαλεία -[- φυσική οικονομία = φεουδαρχία. Ατμός + Μηχανή ~ καπιταλισμός.
Πιο σύνθετες μηχανές + ηλεκτρισμός = σοσιαλισμός. (Ο Λένιν έγραψε : «Σοσιαλισμός είναι η σοβιετική εξουσία συν ο εξηλεκτρισμός»!). Δεν εξηγεί όμως ο Ιστορικός Υλισμός, γιατί το μέταλλο να φέρει «οπωσδήποτε» την δουλεία και όχι κάποιο άλλο κοινωνικό σύστημα. Και επίσης, γιατί δεν την έφερε παντού ;
Ο Ιστορικός Υλισμός δεν μπορεί να μας εξήγηση γιατί με την ίδια περίπου ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και κατά την ίδια περίπου εποχή, είχαμε :
Στην Δύσι: φεουδαρχία.
Στην Ανατολή : δουλεία.
Στην Ρωσία : κοινοτική αγροτική ιδιοκτησία.
Στους Ίνκας: κρατική ιδιοκτησία της γης.
Με αυτήν την αντίληψη των μαρξιστών περί του ανθρώπου σαν «ζώου πού φτιάχνει εργαλεία», όλες οι περίπλοκες δυνάμεις και δυνατότητες του ανθρώπου, ανάγονται στις καθαρά τεχνολογικές εκδηλώσεις του. Η αντίληψη για την ανθρώπινη ιστορία, υποβιβάζεται από τον μαρξισμό σε αντίληψη για την ιστορία της παραγωγής. ο μοναδικός άνθρωπος για τους μαρξιστές, είναι ο οικονομικός, ο παραγωγός. ο ανώτερος άνθρωπος, είναι ο εφευρέτης παραγωγικών μέσων και μεθόδων.
Αν «ο άνθρωπος είναι ζώο πού φτιάχνει εργαλεία» και αυτά καθορίζουν την ανάπτυξή του, πώς μπόρεσε να προοδεύσει ο πρωτόγονος άνθρωπος πού «δεν χρησιμοποιούσε εργαλεία παρά μόνο τυχαία»; (Ντάρβιν).
Και ακόμη : Γιατί από όλα τα ζώα, μόνον ο άνθρωπος να φτιάχνει εργαλεία ; Μήπως υπήρχε ήδη κάτι μέσα στην φύση του πού τον διαφοροποιούσε από τα άλλα όντα ;
Άν κάθε αλλαγή του οικονομικού συστήματος, κατάστρεφε και το πνευματικό «εποικοδόμημα», δεν θα υπήρχε καμία συνέχεια στον ανθρώπινο πολιτισμό. Κατά τον μαρξισμό, έτσι θα έπρεπε να γίνεται!
Γιαυτό, ο Έγκελς, γράφει:
«Οι πιο αιθέριες περιοχές της Ιδεολογίας : θρησκεία, Φιλοσοφία κλπ., δεν είναι παρά λείψανα της προϊστορίας πού θα μπορούσαμε σήμερα να τα αποκαλέσουμε βλακεία»!
Σύμφωνα με την λογική του μαρξισμού, αφού αλλάζει η «βάσις», πρέπει να απαρνηθούμε όλη την πολιτιστική κληρονομιά των χιλιετηρίδων πού πέρασαν και να φθάσουμε στον πνευματικό μηδενισμό. Αυτό ακριβώς κάνει ο Μάο, με την «πολιτιστική επανάσταση» των ερυθροφρουρών του.
Αν όμως το οικονομικό υπόβαθρο καθορίζει το πνευματικό εποικοδόμημα, τότε πώς έγινε δυνατόν να εμφανισθεί ο μαρξισμός, δηλ. η θεωρία (εποικοδόμημα) του σοσιαλισμού, μέσα στο αστικό οικονομικό σύστημα ; η αστική οικονομική βάσις δεν έπρεπε να παράγει μόνον αστικές θεωρίες ; Πώς παρήγαγε και σοσιαλιστικές ;
Η πάλη των τάξεων
Για να χωρίσουμε τους ανθρώπους σε τάξεις μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε διάφορα κριτήρια: Μορφωτικά, διανοητικά, ηθικά, θρησκευτικά, βιολογικά, οικονομικά, φυλετικά. Οι άνθρωποι δεν είναι μόνον εργοδότες η εργαζόμενοι. Είναι επίσης μορφωμένοι η αμόρφωτοι, ευφυείς η ανόητοι, ηθικοί ή ανήθικοι, χριστιανοί η μωαμεθανοί, υγιείς η ασθενείς, πλούσιοι η φτωχοί, λευκοί η μαύροι- έλληνες ή βούλγαροι. η επιλογή λοιπόν από τους μαρξιστές ενός και μόνον κριτηρίου (η θέση στην παραγωγή) είναι μία αυθαιρέτως μονομερής ενέργεια. Άλλωστε, στο παρελθόν, οι άνθρωποι εχωρίζονταν σε πατρικίους και σε πληβείους ή σε ευγενείς και σε λαϊκούς και οι διακρίσεις αυτές έπαιζαν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στην όλη διάρθρωση της κοινωνίας και στους κοινωνικούς αγώνες, από όσο παίζει σήμερα η διάκριση σε εργοδότες και σε εργάτες. Και σήμερα, στην Ν. Αφρική λ. χ. η διάκρισης κατά το χρώμα έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από την διάκριση ανάλογα με την θέση στην παραγωγή.
Ο μαρξισμός βλέπει να υπάρχουν πάντοτε μόνον δύο βασικές τάξεις. Στην δουλεία υπήρξαν Οι δουλοκτήτες και οι δούλοι, στην φεουδαρχία Οι φεουδάρχες και οι δουλοπάροικοι, στον καπιταλισμό οι αστοί και προλετάριοι. Πρόκειται για υπερβολική απλοποίηση του κατά πολύ συνθετότερου φαινομένου της κοινωνικής διαρθρώσεως. Και γίνεται από τον μαρξισμό, γιατί θέλει να εφαρμόσει σώνει και καλά το αιώνιο σχήμα του: θέση – αντίθεση -σύνθεση.
Γι’ αυτό, βάζει δύο τάξεις, από τις όποιες η μία είναι η «θέση» και η άλλη η «αντίθεση», να παλεύουν μεταξύ των, ώστε από την πάλη να προέλθει η «σύνθεση». Τρίτη τάξη τον μπερδεύει, του χαλάει το σχήμα, δεν χωράει. Έτσι, οι αστοί αποτελούν την «θέση» και το προλεταριάτο την «άρνηση» του καπιταλισμού. Από την πάλη «αστών» και «προλεταρίων» γεννιέται η «σύνθεση» : ο σοσιαλισμός.
Στην πραγματικότητα όμως, οι τάξεις, δεν ήσαν ποτέ δύο. Σε όλα τα κοινωνικά συστήματα ήσαν περισσότερες.
Στην δουλεία, εκτός από τους δουλοκτήτες και τους δούλους, υπήρχαν και οι φτωχοί ελεύθεροι πού δεν είχαν δικούς τους δούλους καθώς και οι «απελεύθεροι», δηλαδή οι πρώην δούλοι πού είχαν απελευθερωθεί, χωρίς όμως να έχουν πλήρη δικαιώματα και κυρίως χωρίς να έχουν δούλους.
Επίσης, στην φεουδαρχία, εκτός από τον φεουδάρχη και τον δουλοπάροικο, υπήρχαν σαν τρίτη, ενδιάμεση τάξη, τα μεσαία στρώματα των βιοτεχνών και επαγγελματιών, τα όποια, οργανωμένα στις ισχυρότατες την εποχή εκείνη συντεχνίες, έπαιζαν σοβαρό ρόλο στην κοινωνία του Μεσαίωνας. Άλλωστε, η αστική τάξη, δεν προήλθε από τους δουλοπάροικους, αλλά από τους ανθρώπους των συντεχνιών, πράγμα που δείχνει ότι αυτοί ακριβώς αποτελούσαν βασική τάξη με εξέχουσα ιστορική σημασία.
Κατά τον ίδιο τρόπο και στον «καπιταλισμό», εκτός από τον κεφαλαιοκράτη-εργοδότη και τον εργάτη – προλετάριο, υπάρχουν οι αγρότες, οι βιοτέχνες, οι επαγγελματίες, οι επιστήμονες και οι διανοούμενοι. Αυτοί αποτελούν τεράστια κοινωνικά στρώματα, πού συχνά είναι πιο πολυάριθμα και από την κεφαλαιοκρατική και από την εργατική τάξη και παίζουν μεγάλο ρόλο στην κοινωνική εξέλιξη και στην σύγχρονη διεθνή πολιτική.
Ο μαρξισμός εφαρμόζει λοιπόν και πάλι το σύστημα του, να απλοποιεί υπερβολικά, τα σύνθετα φαινόμενα και να τα στριμώχνει κατά προκρουστικό τρόπο σε ορισμένα καλούπι α.
Στην πραγματικότητα, η κοινωνική κλιμάκωση, είναι πολύ μεγαλύτερη και περιπλοκότερη από αυτήν πού μας παρουσιάζει ο Ιστορικός Υλισμός με τα απλουστευτικά του σχήματα.
Ο μαρξισμός ισχυρίζεται ότι η πάλη των τάξεων αποτελεί την μοναδική κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Η σκληρή, συνεχής και αδυσώπητη ταξική πάλη, αποτελεί κατ’ αυτόν, μόνιμο ιστορικό φαινόμενο πού χαρακτηρίζει όλες τις κοινωνίες και σπρώχνει την Ιστορία προς τα εμπρός. η Θέση όμως αυτή έρχεται σε σύγκρουση τόσο με την ιστορική πραγματικότητα όσο και με ορισμένες άλλες θέσεις του ίδιου του Ιστορικού Υλισμού.
Συγκεκριμένα :
ι) ο Ιστορικός Υλισμός αποκαλεί το πρώτο και χρονικώς μεγαλύτερο στάδιο της ανθρώπινης ιστορίας «πρωτόγονο κομμουνισμό». Πρόκειται για το πρωτόγονο σύστημα της κοινοκτημοσύνης πού υπήρχε κατά την παλαιολιθική και νεολιθική εποχή. Στην περίοδο εκείνη, λέγει ο Ιστορικός Υλισμός, Οι άνθρωποι δεν ήσαν διηρημένοι σε τάξεις, δεν υπήρχε Ιδιοκτησία και εκμετάλλευση, υπήρχε ισότητα. Τίθεται όμως το ερώτημα, αφού δεν υπήρχαν κοινωνικές τάξεις και συνεπώς δεν υπήρχε ούτε ταξική πάλη, πώς προχώρησε η κοινωνία προς τα εμπρός; Και μάλιστα κατά την περίοδο αυτήν της ελλείψεως κάθε ταξικής πάλης, ο άνθρωπος πραγματοποίησε τα βασικότερα βήματα προόδου, εκείνα που τον διαχώρισαν από τα ζώα και έδωσαν διαφορετική ποιότητα στην ανθρώπινη κοινωνία Τότε ο άνθρωπος βρήκε την φωτιά και τον τροχό, εξημέρωσε τα ζώα και τα φυτά, ανακάλυψε τα πρώτα εργαλεία, απέκτησε γεωργία, κτηνοτροφία και όπλα.
Σύμφωνα με τα ίδια τα μαρξιστικά σχήματα, καταλήγουμε λοιπόν στα εξής παράδοξα συμπεράσματα :
-Στις πρωτόγονες κοινωνίες δεν λειτουργεί ο οικονομικός και ο ταξικός ντετερμινισμός, αφού η οικονομία τους είναι ασήμαντη και Οι τάξεις ανύπαρκτες. (Ο ίδιος ο Μαρξ παραδέχεται ότι στις αρχαϊκές κοινωνίες το Κράτος δεν είχε ταξική προέλευση).
Αυτές οι κοινωνίες είναι ακίνητες, αφού δεν υπάρχει πάλη των
-Άρα, ο Ιστορικός Υλισμός, ισχύει μόνον για ορισμένες κοινωνίες
Δεν ίσχυε στον «πρωτόγονο κομμουνισμό». Και επίσης, δεν θα ισχύει στον κομμουνισμό αφού και αυτός θα είναι αταξικός!
ιι) Στην κομμουνιστική κοινωνία, μας λένε οι μαρξιστές, δεν θα υπάρχουν τάξεις και ταξική πάλη. Αλλά τότε πώς Θα γίνεται η πρό ο δ ο ς ; Μήπως θα σταματήσει οριστικά και κάθε κίνηση προς τα εμπρός ; Στο ερώτημα αυτό, οι μαρξιστές δεν έδιναν άλλοτε καμία απάντηση. Τελευταία, ισχυρίζονται ότι η πρόοδος, στην κομμουνιστική κοινωνία, θα γίνεται όχι πια με την σύγκρουση των τάξεων, αφού δεν θα υπάρχουν τέτοιες, άλλα με την σύγκρουση των «αντιθέσεων». Οι αντιθέσεις αυτές δεν θα είναι όμως «ανταγωνιστικές», «αντινομικές», όπως είναι στην ταξική κοινωνία. Θα είναι «αντιθέσεις νέου τύπου». Θα είναι αντιθέσεις ανάμεσα στο «παλιό» και στο «καινούριο», πού θα εκδηλώνονται σε όλους τους τομείς της ζωής. Το ξεπέρασμα τους, θα επιτελείται «ομαλά», με την «κριτική» και την «αυτοκριτική».
Φυσικά η απάντηση αποτελεί σόφισμα, ταυτόχρονα όμως και ανατροπή ενός βασικού νόμου του Ιστορικού Υλισμού, του νόμου της πάλης των τάξεων. Γιατί, που θα υπάρχουν αντιθέσεις αφού δεν θα υπάρχουν τέτοιες ούτε στην οργάνωση της παραγωγής, ούτε στην κοινωνική συγκρότηση; Μήπως στα μυαλά των ανθρώπων; Τότε όμως παραδεχόμαστε την ανεξαρτησία της ανθρωπίνου σκέψεως έναντι των οικονομικοκοινωνικών παραγόντων. Διότι, κατά τον μαρξισμό, μαζί με την εξάλειψη των οικονομικών αντιφάσεων και των ταξικών συγκρούσεων, θα έπρεπε να εξαλειφθούν, αυτομάτως, και οι πνευματικές διαφοροποιήσεις η «κριτική» και η «αυτοκριτική» προϋποθέτουν διαφορές απόψεων μέσα σε μία χωρίς αντινομίες κοινωνία. Και τούτο αντιφάσκει προς τον Ιστορικό Υλισμό. Άλλωστε, στον «πρωτόγονο κομμουνισμό», ασφαλώς δεν εφάρμοζαν την «κριτική» και την «αυτοκριτική». Δεν υπήρχαν λοιπόν εκεί, ούτε τάξεις, ούτε πάλη των τάξεων, ούτε κριτική και αυτοκριτική. Τότε πώς κινήθηκε η κοινωνία ;
Μία μόνον απάντησης χωρεί. Ότι οι αντιθέσεις πού την κινούν δεν είναι μόνον, ούτε και κυρίως, οικονομικές και ταξικές. Οι αντιθέσεις είναι ποικίλες και απειράριθμες. Είναι αντιθέσεις ανάμεσα σε έθνη, φυλές και τάξεις, ανάμεσα σε ιδέες και τάσεις, ανάμεσα στον άνθρωπο και στην φύση, ανάμεσα στον εσωτερικό και εξωτερικό άνθρωπο κλπ. κλπ.
ιιι) Πέραν αυτών όμως, η Ιστορία μας δείχνει ότι σχεδόν σε όλες τις εποχές, η πάλη των τάξεων και όταν ακόμη υπήρξε, δεν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική εξέλιξη:
Το χαρακτηριστικό της αρχαιότητος δεν είναι η πάλη ανάμεσα στις τάξεις, αλλά ανάμεσα στις φυλές. Οι αγώνες του μεσαίωνας δεν έγιναν τόσο μεταξύ τάξεων, όσο μεταξύ ηγεμόνων και Θρησκειών
Γενικά, μέσα στην Ιστορία Οι ταξικοί αγώνες υπήρξαν λίγοι και χωρίς καθοριστική σημασία. λ.χ. Οι αγώνες μεταξύ πατρικίων και πληβείων (οι όποιοι άλλωστε δεν ήσαν δούλοι αλλά επίσης ελεύθεροι) έπαιξαν συγκριτικά μικρό ρόλο στην ιστορία της Ρώμης.
Ο ίδιος ο Μαρξ γράφει : «Στη Ρώμη, η πάλη των τάξεων διαδραματίζονταν στο εσωτερικό της μειοψηφίας των προνομιούχων, ενώ οι δούλοι έμεναν σε παθητική κατάσταση».
Επίσης, οι επαναστάσεις των δούλων, δεν αποτελούν το κύριο χαρακτηριστικό της δουλοκτητικής κοινωνίας. Άλλωστε δεν είναι αυτές πού την ανέτρεψαν, δοθέντος ότι καμία εξέγερση δούλων δεν νίκησε.
Κατά τον μεσαίωνα εξ άλλου, Οι δουλοπάροικοι πολεμούν συνήθως στο πλευρό του φεουδάρχη των στον όποιο κατά κανόνα, μένουν πιστοί. Λίγες είναι Οι περιπτώσεις κατά τις όποιες οι χωρικοί ξεσηκώνονται εναντίον των φεουδαρχών. και Οι εξεγέρσεις αυτές ήσαν συνήθως καθαρά τοπικές, χωρίς γενικότερες επιπτώσεις στην φεουδαρχική μεσαιωνική κοινωνία.
Καμία από τις τάξεις πού αναφέρει ο Μαρξ (σκλάβοι, πληβείοι, δουλοπάροικοι, καλφάδες) δεν αναμόρφωσε την κοινωνία. Η δουλεία έπεσε από τις επιδρομές των βαρβάρων και την επίδραση του χριστιανισμού. η φεουδαρχία, ανετράπη όχι από τους δουλοπάροικους, αλλά από τους αστούς. ο Μαρξ διαπιστώνει : «Οι μεγάλες εξεγέρσεις τον Μεσαίωνας ξεκίνησαν όλες από την ύπαιθρο δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα».
Άλλα και η εργατική επανάσταση πού -προέβλεψε ο Μαρξ ότι θα ξεσπάσει στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, δεν πραγματοποιήθηκε, πουθενά. Απεναντίας, διαπιστώνουμε ότι όσο πιο καπιταλιστική είναι μία χώρα, όσο μεγαλύτερη εργατική τάξη έχει, τόσο ασθενέστερο είναι το κομμουνιστικό της κίνημα (Βόρειος Αμερική, Σκανδιναβία, Αγγλία, Δυτική Ευρώπη).
Στην πράξη και οι ίδιοι οι κομουνιστές, είναι υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν ότι το σχήμα τους δεν λειτουργεί κανονικά μέσα στην Ιστορία. Ο Στάλιν λ.χ. στον «Διαλεκτικό και Ιστορικό Υλισμό» του, γράφει για το πέρασμα από την δουλεία στην φεουδαρχία :
«Οι νέες παραγωγικές δυνάμεις απαιτούν τώρα από τον εργαζόμενο μία πρωτοβουλία, ένα ενδιαφέρον για την εργασία τον. Γι’ αυτό, ο φεουδάρχης, δε θέλει πια να έχει σκλάβους πού τους λείπει κάθε πρωτοβουλία. Προτιμά να έχει να κάνει με δουλοπάροικους πού έχοντας δική τους γη, αισθάνονται ενδιαφέρον για τη δουλειά τους».
Έτσι, το πέρασμα στο νέο κοινωνικό σύστημα, είναι αποτέλεσμα όχι των αγώνων των δούλων, άλλα της άρχουσας τάξεως πού κατασκεύασε μία πιο αποδοτική οικονομικο-κοινωνική οργάνωση! Οι δούλοι ελευθερώθηκαν επειδή το θέλησαν οι εκμεταλλευτές των! Ιδού η αποθέωση του ρεφορμισμού !
Ο μαρξισμός, βλέπει τις τάξεις σαν εντελώς ενιαία σύνολα ανθρώπων πού επειδή έχουν την ίδια ακριβώς θέση μέσα στην παραγωγή, έχουν και εντελώς κοινά συμφέροντα, και άρα έχουν αυτομάτως κοινές επιδιώξεις, κοινή συνείδηση και μία αδιάσπαστη, ενιαία και ομόφωνη ταξική βούληση.
Τέτοιες τάξεις όμως δεν υπάρχουν. Είναι ιδεατά πρότυπα που ο Μαρξ τα κατασκεύασε δια συνεχούς αφαιρέσεως. Τα πρότυπα αυτά, οι μαρξιστές τα ταυτίζουν με την πραγματικότητα, η οποία όμως είναι ολότελα διαφορετική :
ι) Οι τάξεις είναι ρευστές. Ανάμεσα τους δεν υπάρχουν σαφή όρια πού να τις διαχωρίζουν και να τις αποκρυσταλλώνουν κατά τρόπο μόνιμο. Αντίθετα, υπάρχει συνεχής μετακίνηση ατόμων από το ένα κοινωνικό στρώμα στο άλλο.
ιι) Οι τάξεις είναι ανομοιογενείς. Και η ανομοιογένεια αυτή δεν τους επιτρέπει να έχουν πραγματικά κοινές επιδιώξεις. η ενιαία ταξική συνείδηση και β ο ύ λ η σ ι ς είναι έννοιες κατασκευασμένες και κατά μεγάλο μέρος ανύπαρκτες. Λ.χ. οι αστοί δεν αποτελούν μία τάξη με κοινά συμφέροντα και με ενιαία βούληση. Απεναντίας, συνήθως, βρίσκονται μεταξύ των σε άγριο ανταγωνισμό.
Επίσης, οι δούλοι, δεν αποτελούσαν μία ομοιογενή ενότητα. Μεταξύ τους υπήρχαν μεγάλες διαφορές. Άλλοι προέρχονταν από χρεοκοπημένους αγρότες και άλλοι ήσαν αιχμάλωτοι πολέμου, συχνά πρώην δουλοκτήτες. Υπήρχαν ανάμεσα τους μορφωμένοι και αμόρφωτοι, βάρβαροι και πολιτισμένοι. Υπήρχαν δούλοι πού ήθελαν την κατάργηση της δουλείας και δούλοι πρώην δουλοκτήτες, πού θεωρούσαν την δουλεία νόμιμο και αναγκαίο θεσμό. Γι’ αυτό, κάθε δούλος προσπαθούσε ατομικά να κερδίσει την ελευθερία του και συνήθως όχι με την επανάσταση ή με την δραπέτευση, αλλά με την επίδειξη αφοσιώσεως προς τους κυρίους του και με την προσφορά πολυτίμων υπηρεσιών προς αυτούς. Υπήρχαν δούλοι οι όποιοι ζούσαν μαζί με τις οικογένειες των κυρίων τους (παραμάνες, δάσκαλοι, υπηρέτες, παλλακίδες κλπ.) και γίνονταν σχεδόν μέλη τους. Γι’ αυτό και δεν υπήρξε ποτέ μία πραγματικά γενική επανάσταση των δούλων πού να προέρχεται από μία ενιαία ταξική θέληση και να αποβεί νικηφόρα. Ακόμη και η μεγάλη επανάσταση του Σπάρτακου ήταν κυρίως ένα κίνημα των απελεύθερων, πού ήθελαν περισσότερα δικαιώματα.
ιιι) η ελλειψη ταξικής ομοιογενείας και ενιαίας ταξικής βουλήσεως, φαίνεται και από τις περιπτώσεις αυτών τούτων των ιδρυτών του μαρξισμού και των ηγετών του διεθνούς κομμουνισμού. Ο Μαρξ, ο Έγκελς, ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Τρότσκυ, ο Μάο, δεν προήλθαν από το προλεταριάτο αλλά από την αστική τάξη. Καταγόντουσαν από αστικές οικογένειες και ήσαν και οι ίδιοι αστοί με αστική «θέση μέσα στην παραγωγή». Και όμως. «παρακούοντας» στον Ιστορικό Υλισμό, στράφηκαν εναντίον της τάξεως των! Που είναι λοιπόν η ενιαία ταξική συνείδηση ;
Η θεωρία αυτή είναι βέβαια τιμητική για τον ίδιο τον Μαρξ, πού την κατασκεύασε, ταυτόχρονα όμως είναι και καταστρεπτική για τα θεωρητικά του σχήματα. Γιατί, αν ο άνθρωπος μπορεί να «αποσκιρτήσει» από την τάξη του, τότε που βρίσκεται ο αυτόματος χαρακτήρας των ιστορικών νομοτελειών ; Άρα ο άνθρωπος δεν είναι απλός ανταυγαστήρας της ιστορικής νομοτέλειας, γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση ούτε θα ήθελε, ούτε και θα μπορούσε να εγκατάλειψη την τάξη του και να προσχωρήσει στον εχθρό της. Συνεπώς, πέρα από την θέση μιας τάξεως στην παραγωγή, υπάρχουν και άλλα, καθαρώς υποκειμενικά, ατομικά αίτια πού καθορίζουν την στάση των ανθρώπων.
Ο Μαρξ δοκίμασε επίσης να εξήγηση και το αντίθετο από το δικό του φαινόμενο. Δηλαδή, το φαινόμενο εργατών, οι όποιοι δεν εφαρμόζουν την .επαναστατική του γραμμή και αρνούνται να υπακούσουν στα κελεύσματα των «νόμων» του. Για την περίπτωση αυτήν, ο Μαρξ ισχυρίσθηκε ότι σε ορισμένες πλούσιες αστικές χώρες, όπως η Αγγλία, η αστική τάξη πραγματοποιεί υπερκέρδη. Έτσι, έχει την δυνατότητα να «εξαγόραση» ένα τμήμα της εργατικής τάξεως, αμείβοντας το καλύτερα. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργεί ένα ξεχωριστό στρώμα, πού ο Μαρξ το ονόμασε «εργατική αριστοκρατία». Το στρώμα αυτό, κατά τον Μαρξ, είναι «η πηγή του ρεφορμισμού» και στην ουσία παίζει τον ρόλο πράκτορα της κεφαλαιοκρατίας μέσα στην εργατική τάξη. Να λοιπόν πού πέρα από την αντικειμενική ταξική κατάσταση, καθοριστικό ρόλο στην συμπεριφορά των ανθρώπων παίζουν και καθαρώς προσωπικοί παράγοντες όπως είναι η «εξαγορά» τους! Με μερικά χρήματα, ανατρέπεις την… «ιστορική νομοτέλεια».
Το συμπέρασμα είναι ότι στην πραγματικότητα, οι τάξεις είναι ανομοιογενείς και αποτελούνται από άτομα η ομάδες ατόμων με διαφορετικές και συχνά αντίθετες επιδιώξεις. Ακόμη και μέσα στο ίδιο επάγγελμα διαπιστώνουμε την σύγκρουση αντιθέτων ατομικών η ομαδικών συμφερόντων (όπως λ.χ. μεταξύ ανταγωνιζόμενων εμπόρων, βιομηχάνων, η μικροπωλητών). Αντιθέσεις συμφερόντων, διαπιστώνονται ακόμη και ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας πολύ περισσότερο λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να εννοηθεί η απόλυτος ταυτότητα συμφερόντων σε μία ολόκληρη τάξη ανθρώπων όπως θέλει ο μαρξισμός.
Τα όρια ανάμεσα στις τάξεις είναι πολύ συγκεχυμένα. Το ί δ ι ο άτομο μπορεί να είναι ταυτόχρονα εκμεταλλευτής και εκμεταλλευόμενος, εργοδότης και εργαζόμενος, πωλητής και αγοραστής. Λ.χ. οι σιτοπαραγωγοί στην Ελλάδα «εκμεταλλεύονται» κατά κάποιο τρόπο τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα γιατί η παραγωγή σίτου στις ελληνικές συνθήκες, είναι αντιοικονομική και στηρίζεται στην επιδότηση πού επιβαρύνει το κοινωνικό σύνολο. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο εργάτης ο όποιος πληρώνεται και όταν ακόμη η επιχείρηση ζημιώνει, «εκμεταλλεύεται» τον εργοδότη του. Το γκαρσόνι υφίσταται την «εκμετάλλευση» του καταστηματάρχη, ταυτόχρονα όμως «εκμεταλλεύεται» τους βοηθούς του.
Ο Μαρξ, παραγνωρίζοντας αυτήν την πραγματικότητα, δουλεύοντας με συνεχείς αφαιρέσεις, κατασκεύασε Θεωρητικά σχήματα, ανύπαρκτα στην κοινωνική ζωή : τον «προλετάριο», τον «αστό» κλπ.
Τέλος πρέπει να παρατηρήσουμε ότι αν η πάλη των τάξεων είναι η κινητήρια δύναμις που ωθεί την κοινωνία προς τα εμπρός, τότε η αναζήτηση της αταξικής κοινωνίας είναι μία αντιδραστική προσπάθεια που αποβλέπει στην αναστολή κάθε κοινωνικής προόδου!
Η επιδίωξη για την κατάργηση των τάξεων, αποτελεί ουτοπία. Η ισοπέδωση των μελών της ανθρώπινης κοινωνίας θα ήταν καταστρεπτική εάν δεν ήταν ανέφικτη. Άλλα και ως απόπειρα ακόμη, προκαλεί μεγάλες ζημίες στην ανθρωπότητα.
Η προσπάθεια για πλήρη «ισότητα» των ανθρώπων είναι καταστρεπτική γιατί μοιραία, η ισότητα θα πραγματοποιούνταν στο κατώτερο επίπεδο, όχι στο ανώτερο. Άλλωστε, η εξίσωση είναι προαιώνιο αίτημα των κατωτέρων στρωμάτων και ατόμων. Και στο δικό τους επίπεδο θέλουν να κατεβάσουν τους άλλους. Η κατάργηση κάθε δυνατότητας διακρίσεως, θα εκμηδένιζε κάθε ενδιαφέρον του ατόμου για εργασία και ζωή. Δεν θα γίνονταν ανακαλύψεις και εφευρέσεις. Δεν θα διατυπώνονταν νέες θεωρίες. Δεν θα υπήρχαν πρωτοβουλία, δραστηριότης, φαντασία. Η πρόοδος θα σταματούσε γιατί είναι αδύνατη χωρίς τον συναγωνισμό η τον ανταγωνισμό των ομάδων η των ατόμων και χωρίς το κίνητρο της διακρίσεως, είτε με την δόξα είτε με τον πλούτο. η κοινωνία θα βάλτωνε. Η απόλυτη ισότητα θα ήταν το τέρμα της ανθρώπινης κοινωνίας. Άν παρά ταύτα επιζούσε, θα κατέβαινε στο επίπεδο της κοινωνίας των μη νοητικών όντων: θα ήταν μυρμηγκοφωλιά η κυψέλη, αλλά πάντως, όχι ανθρώπινη κοινωνία.
Η προσπάθεια για κατάργηση των κοινωνικών διαφορών είναι ανέφικτη γιατί οι άνθρωποι έχουν μέσα τους το ένστικτο της διακρίσεως. Από αυτό γεννήθηκε ο νόμος της διαφοροποιήσεως που ίσχυσε και Θα ισχύει σε όλες τις εποχές και σε όλα τα κοινωνικά καθεστώτα.
Και αν ακόμη όλοι οι άνθρωποι ξεκινήσουν από τις ίδιες ακριβώς αντικειμενικές δυνατότητες, από την ίδια αφετηρία και τότε πάλι, σε λίγο θα έχουν φθάσει σε διαφορετικά επίπεδα. Η διαφοροποίηση είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση.
Η γενική ισότητα είναι αδύνατον να επιβληθεί επίσης, γιατί, για να υπάρχει συγκροτημένη κοινωνία, είναι απαραίτητη η ιεραρχία. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει παρά η ζούγκλα.
Επί πλέον, ο ίδιος ο καταμερισμός της εργασίας πού στην εποχή μας φθάσε στο έπακρον, δημιουργεί την ανάγκη των διαφόρων ειδικοτήτων και διαφοροποιεί την κοινωνία. Σήμερα περισσότερο από άλλοτε, η κοινωνία χρειάζεται επιστήμονες, τεχνικούς, ειδικούς όλων των κλάδων και φυσικά αυτοί διαμορφώνουν μία κοινωνική κλιμάκωση.
Τέλος, η απόλυτη ισότητα θα ήταν η πιο απόλυτη αδικία. Θα αδικούνταν ο εργατικός αν έπαιρνε όσα και ο τεμπέλης, ο οικονόμος, αν είχε όσα και ο σπάταλος, ο έξυπνος αν καταλάμβανε την ίδια θέση με την βλάκα.
Οι σύγχρονοι μαρξιστές προσπαθούν να παρακάμψουν το πρόβλημα της κοινωνικής ανισότητας, καταφεύγοντας στον δικό τους ορισμό της «τάξεως». Δεν θα καταργήσουμε, λένε, τις «κοινωνικές κατηγορίες», αλλά τις «τάξεις». Η κοινωνία θα μείνει ιεραρχημένη από επαγγελματικής και εισοδηματικής πλευράς. Δεν θα επιβάλουμε τον γενικό εξισωτισμό. Άλλα, παρά ταύτα, δεν θα υπάρχουν «τάξεις», δηλ. σύνολα ανθρώπων πού να έχουν την ιδία θέση μέσα στην παραγωγή, όπως λ.χ. ιδιόκτητοι παραγωγικών μέσων, προλετάριοι κλπ. ο ισχυρισμός δεν αξίζει τον κόπο να αντικρουστεί. Είναι φανερό ότι εδώ παίζουμε με τις λέξεις. Δεν πρόκειται για σοβαρή συζήτησι, αλλά για σοφιστεία. Γι’ αυτό, ο σοσιαλιστής Πήτερ Σούλτς, επιμένοντας ότι η αταξική κοινωνία πρέπει να παραμείνει ο τελικός σκοπός των σοσιαλιστών, διαπιστώνει: «Ο σκοπός είναι το παν, αλλά δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί». Μισό αιώνα πρωτύτερα, ο Ε. Μπερνστάϊν, είχε πει : «Το κίνημα είναι, το παν. Ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα», και Οι δύο λένε το ίδιο πράγμα. Ότι ο σκοπός είναι απραγματοποίητος, αλλά η επιδίωξη του, δηλ. το ίδιο το σοσιαλιστικό κίνημα, είναι χρήσιμη, γιατί συμβάλλει στην εφαρμογή μιας θετικής κοινωνικής πολιτικής και στην δημιουργία του «κράτους ευημερίας».
Η πραγματική πρόβλεψη της Ιστορίας είναι αδύνατη γιατί:
ι) Τα αίτια των ιστορικών γεγονότων είναι απειράριθμα.
Οι δυνάμεις πού κινούν την Ιστορία είναι πάρα πολλές.
ο συσχετισμός των δυνάμεων αλλάζει συνεχώς, κάθε στιγμή και δεν μπορεί ποτέ να καταμετρηθεί με ακρίβεια.
Υπάρχει για τον άνθρωπο η δυνατότης της επιλογής. Αύτη είναι αδύνατον να προεξοφληθή. Γιατί, εξαρτάται από πάμπολλους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς παράγοντες.
η ανθρώπινη θ έ λ η σ η είναι βασικός παράγων του ιστορικού γίγνεσθαι και η εκάστοτε βαρύτητα της εξαρτάται από πλήθος περιστάσεων και παραγόντων (λ.χ. καλή η κακή οργάνωση). Ο ίδιος ο Έγκελς, διαπιστώνει: «Και τα ζώα έχουν ιστορία… Άλλα δεν την φτιάχνουν μόνα τους» («Διαλεκτική της φύσεως»).
Υπάρχει πάντοτε το τυχαίο, το συμπτωματικό, το απροσδόκητο. Αυτό που προκύπτει κάποια στιγμή, μέσα από την π ε ρ ι π λ ο κ ό τ η τ α του ιστορικού γίγνεσθαι, από μία συγκυρία συνθηκών πού κανείς δεν προέβλεψε και κανείς δεν επεδίωξε την δημιουργία της(*). Ετσι, όπως διαπιστώνει και ο Π. Σάρτρ («Κριτική του Διαλεκτικού Λόγου») η διαλεκτική της Ιστορίας δεν έχει αντικειμενικότητα και άρα δεν μπορεί να ανακαλυφθεί, να διατυπωθεί σε «νόμους» και να προβλεφθεί.
η Ιστορία δεν μπορεί να είναι «επιστημονική», τουλάχιστον με την έννοια πού δίδουν στον όρο οι μαρξιστές δηλ. της απολύτου γνώσεως των νόμων της και της ασφαλούς προβλέψεως ενός προκαθορισμένου μέλλοντος; γιατί στην Ιστορία, δεν υπάρχει το «πείραμα». Τα ιστορικά γεγονότα, αντίθετα προς τα φυσικά, είναι ανεπανάληπτα. Έτσι, όσο και να τα ερμηνεύουμε, δεν μας επιτρέπεται να φθάνουμε σε γενικεύσεις και να διατυπώνουμε «νόμους». Ακριβώς η πολλαπλότης των αιτίων, των αποτελεσμάτων και των δυνατοτήτων, δημιουργεί και την πολλαπλότητα των αληθειών. Και αυτή, με την σειρά της, επιβάλλει την ανάγκη της ελευθερίας. Η σωστή διαλεκτική αντίληψη της Ιστορίας, οδηγεί στην ελευθερία. Ενώ ο δογματικός μονισμός του (ψευδο)διαλεκτικου Ολισμοϋ, με την μ ί α δυνατότητα του, οδηγεί μοιραία στον ολοκληρωτισμό.
ο Ιστορικός Υλισμός, είναι μία επιστημονικοφανής μορφή της θρησκευτικής πίστεως, (ιουδαϊκής και χριστιανικής) για την πορεία της ανθρωπότητας προς την τελική σωτηρία της. Το πρόβλημα υπήρχε ο Μαρξ του έδωσε την δική του λύση. Και η λύσις του δεν είναι στην βαθύτερη ουσία της, παρά μία απλή παραλλαγή του αιωνίου θέματος της πτώσεως, της λυτρώσεως και της σωτηρίας του όντος. Η μαρξιστική αντίληψη της Ιστορίας, ενώ εμφανίζεται σαν «επιστημονική» και αυτοχαρακτηρίζεται «υλιστική», στην πραγματικότητα είναι μεταφυσική. Μία μεταφυσική όμως ξεπεσμένη σε υλικές μορφές, επίγειες επιθυμίες και επιστημονικοφανείς διατυπώσεις. Δηλ. μία κακή μεταφυσική. Μία μεταφυσική παρακμής. Η «σωτηρία» που οραματίζεται είναι επίγεια. Και τα μέσα που υποδεικνύει για την κατάκτησή της, πτωτικά για τον άνθρωπο. Έτσι, στο τέλος, ο Ιστορικός Υλισμός αντί για την παρηγοριά, φέρνει την απόγνωση και αντί για τη σωτηρία το αδιέξοδο.
περισσότερα: https://adiotos.wordpress.com/2010/09/17/istorikos-ylismos-kritiki/