‘’Ήταν δώδεκα παρθένες Φρίζιες, Δανέζες, Φράγκισες. Τις πήραμε για έρωτα, μα, μείναμε με τον…καημό στο χέρι. Είμαστε ο στρατός του Μπέογουλφ, όλοι μας γενναίοι στρατιώτες. Θα σας σπάσουμε στο ξύλο και θα βιάσουμε τις γυναίκες σας. Η πιο χοντρή παρθένα ήξερα ότι ήταν εύκολη γυναίκα. Της έδωσα ό,τι είχα στο βρακί μου, μα αυτή ήταν αχόρταγη! Η αδερφή της από τη Νορβηγία, μου κόστισε είκοσι νομίσματα. Μου ‘μαθε ότι υπάρχουν τρόποι ένα σωρό να κάνεις τρέλες. Η μάνα της, από την Ισλανδία, ήταν πολύ θερμή γυναίκα. Ήθελε ολάκερο παγόβουνο να σβήσει την κάψα της’’ (σ.σ. όπως τραγουδούσαν οι στρατιώτες του Μπέογουλφ στην ομώνυμη ταινία του 2007)
Ἄν τολμοῦσε σήμερα νὰ πεῖ κάποιος δημοσίως σὲ μιὰ τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ γιὰ παράδειγμα τὸ παραπάνω ἀπόσπασμα ποὺ ἀκούσαμε σὲ ἐκείνη τὴν ταινία τοῦ Μπέογουλφ, οἱ περισσότεροι (συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν ἀντρῶν) θὰ ἔπαιρναν τὸ μέρος τοῦ ἀναρχικοῦ συνθήματος ποὺ ἀκολούθησε εὐχόμενοι καὶ ἐκεῖνοι σκατὰ στὴν πατριαρχία, ἀφοῦ θὰ τοῦ ἐπιτίθονταν κατηγορῶντας τον γιὰ ρητορικὴ μίσους, σεξισμὸ καὶ τὰ λοιπά, διότι ἁπλούστατα οἱ ἴδιοι οἱ παγκοσμιοποιητὲς προωθοῦν τέτοιες μητριαρχικὲς ἢ φεμινιστικὲς ἀντιλήψεις μέσα στὴν κοινωνία. Γιὰ αὐτὸ λόγου χάρη γίνεται ἀναφορὰ γιά ''γυναικοκτονία'' ὅταν σκοτώνεται ἢ κακοποιεῖται μιὰ γυναῖκα ἀπὸ κάποιον ἄντρα σήμερα καὶ ποτὲ ὅμως γιά ''πατροκτονία'' ὅταν συμβαίνει τὸ ἀνάποδο, λὲς καὶ ἡ ζωὴ μιᾶς γυναίκας ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ ἐκείνη τοῦ ἄντρα μέσα σὲ μιὰ κοινωνία ''ἰσότητας'' κατὰ τὰ ἄλλα. Παρομοίως, κατηγορεῖται κάποιος (μέχρι καὶ ποινικὰ) γιά ''ὁμοφοβία'' ἂν πεῖ κάτι ἐνάντια σὲ ὁμοφυλόφιλους καὶ ποτὲ γιά ''ἑτεροφοβία'' (ἂς τὴν ὀνομάσουμε ἔτσι) ἂν συμβεῖ τὸ ἀντίθετο κατηγορῶντας δηλαδὴ κάποιος τοὺς ἑτεροφυλόφιλους! Κατὰ συνέπεια, καταλήγουμε καὶ πάλι στὸ συμπέρασμα ὅτι ἐπίτηδες προωθεῖται ἡ ''γυναικοποίηση'' τῆς κοινωνίας μὲ δυὸ λόγια, διότι ἐτούτη ἡ παθητικότητα (σὰν τοῦ πουστρισμοῦ) ποτὲ δὲν ἀνατρέπει ἕνα τέτοιο δικτατορικὸ σύστημα ἐξουσίας. Ἄν τὸ δοῦμε τώρα αὐτὸ καὶ παραδειγματικὰ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς προαναφερόμενης ταινίας, ἅμα οἱ στρατιῶτες τοῦ Μπέογουλφ συμπεριφέρονταν γυναικωτὰ ἢ βρίσκονταν μέσα σὲ μιὰ μητριαρχικὴ κοινωνία, τότε θὰ ἀδυνατοῦσαν ἢ θὰ ἀπέφευγαν νὰ πολεμήσουν ἀντίστοιχα, μὲ ἀποτέλεσμα ἐκεῖνος ὁ ἡμίθεος δαίμονας ποὺ τοὺς ἐπιτίθονταν (καὶ ὁ ἑπόμενος ποὺ ἀκολούθησε ὅταν σφάχτηκε ὁ πρῶτος ἀπὸ κάποιους ''κακούς'' πολεμιστὲς καὶ σεξιστὲς ὅπως εἴδαμε) νὰ σκότωνε ὁλοκληρωτικὰ ἐκεῖνον τὸν λαὸ ὅποτε διασκέδαζε (σ.σ. ὁ ἐν λόγῳ δαίμονας ἐξοργίζονταν ἀπὸ τὰ γλέντια ἀνθρώπων ποὺ κραύγαζαν) ἢ θὰ ἔπαυε νὰ διασκεδάζει πιὰ ἐκεῖνος ὁ λαὸς γιὰ νὰ μὴν θύμωνε ὁ δαίμονας καὶ ἄρχιζε νὰ τὸν σκοτώνει!
Ἄρα καταλήγουμε στὸ συμπέρασμα ὅτι μέσα σὲ μιὰ τέτοια παθητικὴ κοινωνία μητριαρχίας, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ζεῖ κάποιος ἐλεύθερα μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐπιθυμεῖ, ἀλλὰ σκλαβωμένος σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τοῦ ἐχθροῦ του γιὰ νὰ μὴν τὸν βλάψει κανείς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἤμασταν σήμερα ὅλοι Πέρσες ἂν δέν τους πολεμοῦσαν ποτὲ οἱ ἕλληνες πρόγονοί μας στὶς Θερμοπύλες ἢ ὅλοι τοῦρκοι ἂν δὲν ἐναντιώνονταν ποτὲ στὴν ὀθωμανικὴ σκλαβιά, ἀκριβῶς ἐπειδὴ πόλεμοι δὲν θὰ πρέπει νὰ γίνονται ὅπως μᾶς λένε καὶ γιὰ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἀντικατασταθεῖ ἡ πατριαρχικὴ κοινωνία ποὺ τοὺς προκαλεῖ ἀπὸ μιὰ μητριαρχικὴ ὅπου δὲν θὰ πολεμάει κανεὶς κανέναν συμπεριφερόμενος σὰν γυναῖκα ἢ ὁμοφυλόφιλος ποὺ ποτὲ δὲν παίρνει τὰ ὅπλα, οὔτε κἂν γιὰ νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ κάποιον δυνάστη συνεπακόλουθα ἐπειδὴ θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει παθητικότητα πρὸς χάριν τῆς εἰρήνης ἂς ποῦμε ἢ κάπως ἔτσι γιὰ νὰ τὸ ἀναλύσουμε λίγο περισσότερο:
Ο Έριχ Φρομ για το μητριαρχικό και το πατριαρχικό σύστημα, vol.1
«Το γεγονός ότι οι θεωρίες του Μπάχοφεν για το μητρικό δίκαιο και τις μητριαρχικές κοινωνίες βρήκαν τόσο μικρή απήχηση στο 19ο και το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, εξηγείται επαρκώς με το ότι ίσαμε το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου το πατριαρχικό σύστημα στην Ευρώπη και την Αμερική ήταν ακλόνητο έτσι που και η απλή ιδέα πως μπορούσαν γυναίκες να βρίσκονται στο κεντρικό σημείο ενός κοινωνικού ή θρησκευτικού συστήματος να φαίνεται παράλογη και αδιανόητη. Με τον ίδιο τρόπο όφειλαν οι κοινωνικές και ψυχολογικές αλλαγές των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών [εννοεί 1930-1970] να αφήσουν να φανεί, γιατί το πρόβλημα της μητριαρχίας ξεσήκωσε ένα καινούριο και βαθύ ενδιαφέρον. Για πρώτη φορά, έτσι φαίνεται, βρίσκονται στην εξέλιξή τους αλλαγές που αξιώνουν μια επανεκτίμηση ιδεών που πάνω από εκατό χρόνια λαγοκοιμούντανε.
[…] Σύμφωνα με τον Μπάχοφεν, η μητρική αρχή είναι η αρχή της ζωής της σύμπνοιας και της ειρήνης. Η γυναίκα που φροντίζει για το μικρό παιδί, στρέφει την αγάπη της, πέρα από τον εαυτό της, στα άλλα ανθρώπινα Όντα και διαθέτει όλα τα χαρίσματα και την ικανότητα φαντασίας που έχει για το σκοπό να φυλάξει και να εξωραϊση έναν άλλο άνθρωπο. Η αρχή της μητρικής κυριαρχίας είναι πολύ εκτενής, πολύ περιεκτική, ενώ το πατριαρχικό σύστημα είναι ένα σύστημα περιορισμών. Η αντίληψη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια, βρίσκεται ριζωμένη στις αρχές της μητριαρχίας. Ξεθωριάζει με την ανάπτυξη της πατριαρχικής κοινωνίας. Η μητριαρχία είναι το θεμέλιο της αρχής της παγκόσμιας ελευθερίας και ισότητας, της ειρήνης, της ανθρωπότητας που αγαπιέται. Είναι ακόμη το θεμέλιο καλομελετημένης φροντίδας για την υλική ευημερία και την ευτυχία πάνω στη γη.
Εντελώς ανεξάρτητα από όλα αυτά, ο Μόργκαν κατάληξε στο συμπέρασμα πως το σύστημα της αιματοσυγγένειας των Ινδιάνων της Αμερικής-στηριζότανε στις αρχές της μητριαρχίας και ισχυρίστηκε πως ανώτερες πολιτιστικές μορφές θα φέρουν μια επανάληψη και μάλιστα σε ανώτερο επίπεδο τις αρχές της ελευθερίας, ισότητας και αδερφότητας που ήταν χαρακτηριστικές στα παληά γένη»
«[…]Όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης στο επόμενο απόσπασμα η μητρική αρχή, είναι η αρχή της απεριόριστης αγάπης, της φυσικής ισότητας, της συμπόνιας και της ευσπλαχνίας. Η πατρική αρχή είναι η αρχή της με όρους αγάπης, των ιεραρχικών διαρθρώσεων, της αφηρημένης σκέψης, των νόμων που έκαναν οι ίδιοι οι άνθρωποι, του κράτους.
Φαίνεται πως στην πορεία της ιστορίας αυτές οι δυό αρχές κάποτε συγκρούστηκαν με βιαιότητα, αλλά και κάποτε έφτασαν σε μια αρμονική σύνθεση π.χ στην καθολική εκκλησία και στην αντίληψη του Μαρξ για το σοσιαλισμό. Όταν βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, η μητρική αρχή εκδηλώνεται στην υπερμεγέθη υποχωρητικότητα και στη νηπιωποίηση του παιδιού που εμποδίζει το ολοκληρωτικό ωρίμασμά του. Η πατρική εξουσία γίνεται σκληρή απαίτηση κυριαρχίας και ελέγχου που θεμελιώνεται στο φόβο και το αίσθημα ενοχής του παιδιού. Αυτή είναι η περίπτωση των σχέσεων του παιδιού προς τους πατέρα-μητέρα, τόσο μέσα στην οικογένεια, όσο και σε όλη τη δομή της πατριαρχικής και μητριαρχικής κοινωνίας που προσδιορίζουν την δομή και της οικογένειας. Η καθαρώς μητριαρχική κοινωνία εμποδίζει την ανάπτυξη του ατόμου και έτσι εμποδίζει φυσικά και την τεχνική, λογική και καλλιτεχνική πρόοδο. Η καθαρώς πατριαρχική κοινωνία δε σκοτίζεται για την αγάπη και την ισότητα δικαιωμάτων. Ενδιαφέρεται μόνο για τους νόμους που έκαναν οι άνθρωποι, το κράτος, τις αφηρημένες αρχές, την υπακοή.
[…]Όταν όμως η πατριαρχική και η μητρική αρχή σχηματίζουν μια σύνθεση, τότε παίρνει η μία από την άλλη ένα διαφορετικό τονισμό: μητρική αγάπη με δικαιοσύνη και ορθολογικότητα, πατρική κυριαρχία με ευσπλαχνία και ισότητα.
Ο σημερινός αγώνας εναντίον της πατρικής αυθεντίας φαίνεται να καταστρέφει την πατριαρχική αρχή και να υποδηλώνει μια επιστροφή στη μητρική αρχή με επαναστροφικό και αντιδιαλεκτικό τρόπο. Μια βιώσιμη προοδευτική λύση βρίσκεται μόνο σε μια νέα σύνθεση των αντιθέσεων στην οποία η αντίφαση ανάμεσα στην ευσπλαχνία και τη δικαιοσύνη θα υποκατασταθεί με την συνένωση των δύο σε ένα ανώτερο επίπεδο»
**Το αρχικό κείμενο διατηρήθηκε αλώβητο συμπεριλαμβανομένων και των συντακτικών και γραμματικών λαθών**
πηγή: Fromm, E. (1970). Η σημασία της θεωρίας του μητρικού δικαίου στην εποχή μας. Στο E. Fromm, Αναλυτική κοινωνική ψυχολογία και κοινωνική θεωρία (σ. 80-86). Εκδόσεις Αρίων
Μετὰ ἀπὸ τίς παραπάνω ἀντιλήψεις τώρα ποὺ συναντᾶμε σὲ χριστιανισμὸ καὶ Μασονία ἔπειτα (βλ. ἀναφορὰ γιὰ ἐλευθερία-ἰσότητα-ἀδελφότητα'' ποὺ ἔγινε στὸ παραπάνω κείμενο ὅπως τὴ συναντᾶμε καὶ σὲ κάθε Μασονικὴ στοά), θὰ μποροῦσε νὰ ρωτήσει κάποιος τὸ ἑξῆς ὅταν μᾶς βλέπει νὰ τίς κατηγοροῦμε: Γιατί νὰ μὴν ὑποθέσουμε ὅμως ὅτι μιὰ τέτοια παθητικὴ ἢ φιλειρηνικὴ κατάσταση θὰ βόλευε μιὰ σατανικὴ τάξη πραγμάτων ἂς ποῦμε γιὰ νὰ μὴν τῆς ἐναντιώνεται κανεὶς καὶ ἄρα γιατί νὰ μὴν τὴν ἀποδεχόμαστε ὡς σατανιστές; Εὔλογα θὰ μποροῦσε νὰ ἀναρωτηθεῖ κάποιος ποὺ θὰ ἔβλεπε ἢ θὰ τὸν βόλευε νὰ βλέπει σατανιστὲς πίσω ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ μιᾶς τέτοιας μητριαρχικὴς κατάστασης. Ἡ ἀπάντηση ποὺ θὰ τοῦ δίναμε, ἀνεξαρτήτως ἂν ἤτανε ἢ ὄχι σατανιστὲς ὅσοι ἐπιδιώκουν μιὰ τέτοια κατάσταση, εἶναι ὅτι ὡς Σατανικὴ Ὀρθοδοξία ἀκολουθοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Σατανᾶ καὶ ὄχι τῶν ἀνθρώπων εἴτε εἶναι σατανιστὲς εἴτε ὄχι, γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ποὺ καὶ ἡ Χριστιανικὴ Ὀρθοδοξία ἀκολουθεῖ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τῶν ὅποιων χριστιανῶν! Μὲ ἄλλα λόγια, θὰ ἦταν σὰν νὰ μᾶς ρωτάει κάποιος σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση ἂν θὰ πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε τὰ θέλω κάποιων θρησκευόμενων ἀνθρώπων (χριστιανῶν, σατανιστῶν κ.α.) ἢ ἐκεῖνα τοῦ θεοῦ τους (Χριστοῦ, Σατανᾶ, κ.α.). Τὴν ἀπάντηση λοιπὸν πάνω σὲ ἐτοῦτο τα ἐρώτημα, δηλαδὴ ἂν ἀφορᾷ τὸν ἴδιο τὸν Σατανᾶ νὰ δημιουργηθεῖ μιὰ τέτοια πούστικη ἢ γυναικωτὴ κοινωνία γιὰ νὰ μὴν ἐναντιώνεται κανένας στὴν ἐξουσία της παραμένοντας παθητικὰ ὑποτακτικός, τὴν παίρνουμε μέσα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ Βίβλο μὲ μόλις ἕνα κείμενο:
Β Τιμ. 3,1 Μαθε δε τούτο· ότι κατά τας τελευταίας ημέρας που θα επακολουθήσουν, θα παρουσιασθούν στον δρόμον της Εκκλησίας καιροί δύσκολοι, περιστάσεις επικίνδυνοι, 2 διότι οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζονικοί, υπερήφανοι, φιλοκατήγοροι και ύβρισται, απειθείς στους γονείς, αχάριστοι, χωρίς ιερόν και όσιον, 3 γυμνοί και από την στοιχειώδη στοργήν προς τους οικείους, αδιάλλακτοι και ασυμβίβαστοι, διαβολείς και συκοφάνται, άγριοι και σκληροί, χωρίς καμμίαν αγάπην προς το αγαθόν, 4 προδόται, παράφοροι και αυθάδεις, φουσκωμένοι και σκοτισμένοι από οίησιν, θα αγαπούν περισσότερον τας ηδονάς παρά τον Θεόν·
Παρατηροῦμε λοιπὸν ὅτι κατὰ τοὺς ἔσχατους καιροὺς πρὶν τὸ Τέλος τοῦ Κόσμου μας ποὺ θὰ ἐπακολουθήσει (βλ. Ἀποκ. 21,1 Καὶ εἶδα νέον οὐρανὸν καὶ νέαν γῆν, διότι ὁ πρῶτος οὐρανὸς καὶ ἡ πρώτη γῆ, μὲ τὴν οὐσίαν καὶ τὴν μορφὴν ποὺ εἶχαν, σὰν φθαρτοὶ καὶ ἄστατοι ποὺ ἦσαν, ἔφυγαν), δὲν βλέπουμε πουθενὰ τέτοιους γυναικωτοὺς ἀγαπούληδες ἂς ποῦμε μέσα στὴν κοινωνία σύμφωνα μὲ τὰ χαρακτηριστικά της μητριαρχικὴς ποὺ διαβάσαμε πρωτύτερα, παρόλο ποὺ ὁλόκληρος ὁ (Πτωτικὸς) κόσμος μας βρίσκεται ὑπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ Σατανᾶ (βλ. Α Ἰω. 5,19 ἀλλὰ ὁ κόσμος ὁλόκληρος βρίσκεται ὑπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ Πονηροῦ) καὶ ὅταν ὁ Ἀντίχριστος θὰ ἔχει ἔρθει μέχρι τότε φέρνοντας πόλεμο καὶ καμιὰ παγκόσμια εἰρήνη:
Αποκ. 16,13 Και είδα από το στόμα του δράκοντος, του διαβόλου, και από το στόμα του θηρίου, του αντίχριστου, και από το στόμα του ψευδοπροφήτου να βγαίνουν τρία ακάθαρτα πνεύματα, που εμοιαζαν με αηδιαστικούς βατράχους. 14 Και ήσαν αυτά δαιμονικά πνεύματα, που έκαμναν αγυρτικά και μαγικά θαύματα. Και τα δαιμονικά αυτά πνεύματα, που εξεπήδησαν από τα στόματα εκείνων, έσπευσαν στους βασιλείς όλης της οικουμένης, δια να τους συγκεντρώσουν με τας δολιότητάς των στον πόλεμον, που θα εγίνετο κατά την μεγάλην εκείνην ημέραν, την οποίαν είχεν ορίσει ο Θεός ο Παντοκράτωρ, δια να καταλύση και συντρίψη τον αντίχριστον.
Συνεπῶς, οἱ προσπάθειες τῶν παγκοσμιοποιητῶν στὴν ἐποχή μας νὰ ἐπιβάλουν βιαίως τὴν παγκόσμια εἰρήνη μὲ τὴν μητριαρχία τους ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ δὲν γίνεται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ θέλουν τὸ ἴδιο (σ.σ. εἰδάλλως θὰ ζούσαμε ἤδη σὲ μιὰ τέτοια παραδεισένια κατάσταση ἐδῶ καὶ αἰῶνες) ἀκολουθῶντας τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἐπεδίωξε νὰ ἐπιβάλει μιὰ τέτοια παγκόσμια τάξη πραγμάτων (βλ. Ματθ. 10,34 Μὴ νομίσετε ὅτι ἦρθα νὰ βάλω εἰρήνη ἐπάνω στὴ γῆ· δὲν ἦρθα νὰ βάλω εἰρήνη, ἀλλὰ μάχαιρα & Ρωμ. 16,20 Ὁ δὲ Θεὸς τῆς εἰρήνης θὰ συντρίψῃ μὲ τὴν παντοδυναμίαν αὐτοῦ σύντομα τὸν σατανᾶν κάτω ἀπὸ τὰ πόδια σᾶς), ὑπηρετοῦν στὴν πραγματικότητα τὸ θέλημα τοῦ Βιβλικοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τοῦ Σατανᾶ (σ.σ. καὶ ἄρα πολὺ σωστὰ ἢ Ὀρθόδοξα ἀπὸ Σατανᾶ πλευρὰ ἐναντιωνόμαστε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια σὲ πάσης φύσεως παγκοσμιοποιητὲς ὅσο ''σατανιστές'' καὶ νὰ τοὺς παρουσιάζει κάθε χριστιανικὴ ἢ μὴ προπαγάνδα γιὰ νὰ μαζεύει τρομοκρατημένο κόσμο στὸ δικό της θρησκευτικὸ χῶρο):
(σ.σ. ὑπενθυμίζουμε σχετικῶς ὅτι μὲ τή ''Διακήρυξη Μπάλφουρ'' δόθηκε ἡ ὑπόσχεση γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση μιᾶς ''ἑβραϊκῆς πατρίδας'' στὴν Παλαιστίνη τὸ 1917 μὲ ὑπογραφὴ τοῦ παγκοσμιοποιητὴ καὶ ἐβραιοσιωνιστὴ Ρότσιλντ!)
Ιεζ. 37,22 Θα καταστήσω και θα αναδείξω αυτούς εν έθνος, εις όλην την περιοχήν μου και εις τα όρη του Ισραήλ, και ένας άρχων θα είναι επάνω εις αυτούς. Δεν θα υπάρχουν πλέον δύο έθνη και ποτέ πλέον δεν θα διαιρεθούν εις δύο βασίλεια. 23 Δεν θα μολυνθούν πλέον με τα είδωλά των. Εγώ δε θα τους απαλλάξω από όλας τας ανομίας των, τας οποίας διέπραξαν, και θα τους καθαρίσω και θα είναι πλέον λαός μου, εγώ δε θα είμαι εις αυτούς ο Θεός των. 24 Ο δούλός μου ο Δαυΐδ θα είναι ο άρχων ανάμεσα αυτών. Ενας δε ποιμήν θα υπάρχη δι' όλους. Θα πορεύωνται σύμφωνά με τας εντολάς μου και θα τηρούν τα προστάγματά μου και θα τα εφαρμόζουν. 25 Ασφαλείς δε και ειρηνικοί θα κατοικήσουν εις την χώραν των, την οποίαν εγώ έχω δώσει στον δούλον μου τον Ιακώβ, όπου κατώκήσαν οι προπάτορες των. Αυτοί θα κατοικήσουν εις την γην της Επαγγελίας και ο Δαυίδ, ο δούλός μου, θα είναι βασιλεύς αυτών αιωνίως. 26 Θα συνάψω νέον διαθήκην ειρήνης με αυτούς. Η διαθήκη μου αυτή θα είναι αιωνία και θα θέσω τα άγιά μου εν μέσω αυτών στον αιώνα. 27 Η κατοικία μου θα είναι εν μέσω αυτών και θα είμαι εις αυτούς Θεός και αυτοί θα είναι λαός μου. 28 Και θα μάθουν τα ειδωλολατρικά έθνη, ότι εγώ είμαι ο Κυριος, ο οποίος αγιάζω τους Ισραηλίτας με το να είναι τα άγιά μου, ο ναός και το θυσιαστήριον, εν μέσω αυτών εις όλους τους αιώνας”.
Ζαχ. 8,22 Πολλοί λαοί και πολλά έθνη θα έλθουν εις την Ιερουσαλήμ, δια να αναζητήσουν τον Κυριον και να προσφέρουν προς αυτόν θυσίας εξιλασμού. 23 Αυτά λέγει ο Κυριος ο παντοκράτωρ· κατά τας ευλογιμένας ημέρας εκείνας της λυτρώσεως δέκα άνδρες από όλους τους άλλους λαούς, θα πιάνουν την άκρον του ιματίου ενός Ιουδαίου και θα λέγουν προς αυτόν· Θα πορευθώμεν μαζή σου, διότι έχομεν ακούσει ότι ο Θεός είναι μαζή σας”.
Ησ. 2,2 Ο Κυριος ωμίλησε και είπεν· ότι εις τας τελευταίας ημέρας το άγιον όρος της Σιών, το οποίον είναι όρος Κυρίου, θα γίνη εμφανές εις όλον τον κόσμον. Και ο ναός του Θεού, ο κτισμένος επάνω εις την Σιών, θα γίνη ορατός από όλα τα σημεία και από πολύ μακράν, ως εάν είναι κτισμένος επάνω εις τας κορυφάς των ορέων. Θα υψωθή επάνω από όλα τα βουνά και θα προστρέξουν στο όρος τούτο του Κυρίου όλα τα έθνη. 3 Πολλά έθνη θα προστρέξουν εκεί και θα λέγουν το ένα στο άλλο. “εμπρός, ας αναβώμεν στο όρος του Κυρίου, στον ναόν του Θεού του Ιακώβ. Εκεί ο Θεός θα αναγγείλη και θα καταστήση γνωστήν εις ημάς την οδόν αυτού, εις την οποίαν πρέπει να πορευθώμεν. Διότι από το όρος Σιών θα εξέλθη ο νέος Νομος και από την Ιερουσαλήμ θα κηρυχθή ο λόγος του Κυρίου. 4 Θα κάμη κρίσιν ο Θεός μεταξύ όλων των εθνών και ως ανώτατος νομοθέτης και κριτής θα ελέξη πολύν λαόν. Και έτσι οι τότε εχθροί και πολέμιοι μεταξύ των θα μετατρέψουν τα μαχαίρια των εις αλέτρια και τα δόρατά των εις δρεπάνια και δεν θα σηκώση πλέον έθνος εναντίον άλλου έθνους μαχαίρας, δια να πολεμήση κατ' αυτού και δεν θα μανθάνουν πλέον οι άνθρωποι την τέχνην να πολεμούν ο ένας εναντίον του άλλου”.
Ζαχ. 3,1 Ο Κυριος, διηγείται ο προφήτης, μου έδειξε τον Ιησούν, τον αρχιερέα, να ίσταται ενώπιον του αγγέλου του Κυρίου· και ο διάβολος ίστατο εκ δεξιών του αρχιερέως, δια να αντιτίθεται προς αυτόν. 2 Ο άγγελος Κυρίου είπεν στον διάβολον· “ο Κυριος να σε επιτημήση, διάβολε, να σε επιτιμήση ο Κυριος, ο οποίος έχει εκλέξει την Ιερουσαλήμ ως πάλιν του. Ωσάν δαυλός, που απεσπάσθη από την φωτιάν, δεν είναι ο αρχιερεύς αυτός, που εσώθη από την καταστροφήν του έθνους;”
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΟΣΟ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΜΕ ΤΟΝ (ΕΒΡΑΙΟ)ΣΙΩΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΕΣ, ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ ΕΧΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ!!!
ΠΑΡΣΙΦΑΛ: ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ, ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Η ιστορία του Πάρσιφαλ είναι πολύπλοκη, και αντιστοιχεί τέλεια στην μοίρα του σύγχρονου ανθρώπου, γενιά χωρίς πατέρα. Ορφανός από έναν ιππότη που πέθανε με γενναιότητα στην ανατολή, αυτός ανατράφηκε από την μητέρα σε μια απομακρυσμένη φάρμα, αγνοώντας τον κόσμο, τον πολιτισμό και την ιπποτική ζωή. Όταν βρίσκει την ευκαιρία φεύγει από την μητέρα του και από τον σίγουρο μικρόκοσμο στον οποίο ήταν κλεισμένος, και μετά από αναρίθμητες δοκιμασίες στις οποίες ζει μία βαθιά διαδικασία μύησης στην αρρενωπότητα, από τις πιο φυσικές και υλικές όψεις της μέχρι εκείνες της υψηλής πνευματικότητας, γίνεται ένας τέλειος άνθρωπος και ιππότης, άξιος να δεχθεί το Άγιο Δισκοπότηρο.
Άρθρο του Roberto Pecchioli
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου
Η νίκη της Μεγάλης Μητέρας
Η ύστερη δυτική νεωτερικότητα αφόρισε τις ανδρικές αξίες και υποτίμησε την πατρότητα. Η κυριαρχία της αγοράς βασίζεται πάνω στο θηλυκό στοιχείο της άμεσης ικανοποίησης των αναγκών και ιδιαίτερα των επιθυμιών. Είναι γνωστός ο ορισμός του Gilles Deleuze για τον σύγχρονο άνθρωπο ως 'μηχανή που επιθυμεί'. Υλισμός, εξαναγκασμός στην επανάληψη, τα εξαρτημένα ανακλαστικά του Παυλώφ: ο καταναλωτής με το σάλιο στο στόμα μόνον με την ιδέα να πραγματοποιήσει την παρόρμηση της αγοράς.
Αντίθετα, το αρσενικό αρχέτυπο είναι εκείνο του μυητή, δημιουργού των μορφών, προαγωγού και παράγοντα αλλαγών. Η αναστολή του, μάλιστα, η ακριβής απαγόρευση στο όνομα του υπάρχοντος, του μοναδικού, της κοινωνικής οργάνωσης που δεν έχει εναλλακτικές καθώς θεωρείται το τελικό στάδιο της εξέλιξης μίας γραμμικής πορείας, επιταχυμένη κατά τη διάρκεια της νεωτερικότητας, είναι η προφανής μορφή του ευνουχισμού.
Να θυμηθούμε την ανάλυση του Paul Virilio, όσον αφορά την 'δρομοκρατική' φύση της εποχής μας, την ταχύτητα ως παράδειγμα, ή τις ανακαλύψεις του Koselleck πάνω στην έννοια του 'παρελθόντος' μέλλοντος, αλλά ο πυρήνας της σύγχρονης εποχής είναι εκείνος της προσαρμογής, του εξαναγκασμού του καθενός εντός σχημάτων που οριοθετούν ή αποκλείουν το στοιχείο του νέου και του ανεξερεύνητου προς όφελος της καταναλωτικής διάστασης, συγκρατώντας την ώθηση προς το 'πέραν', το 'άλλο', την υπέρβαση των δοσμένων ορίων, καταλήγοντας έτσι στο καθησυχαστικό, δηλαδή στο θηλυκό. Στο θηλυκό που εμφανίζεται διαμέσου της αρχετυπικής φιγούρας της μητέρας, μάλιστα, της αρχέγονης θεάς 'Μεγάλης Μητέρας' που τα εμπεριέχει όλα.
Για τα νεαρά αρσενικά, όχι πια μυητικά τελετουργικά, και πάντα πιο συχνά, στην ατομική ζωή των κορεσμένων πόλεων ή των απέραντων περιφερειών, αλληγορία υπαρξιακών συνθηκών χωρίς ένα κέντρο, μία μορφή (η 'gestalt' της ψυχολογίας), δεν υπάρχει πια ούτε η ομάδα των ομότιμων φίλων, οι λίγο παραβατικές φατρίες στις οποίες ο έφηβος πειραματιζόταν το φύλο του και, σε κάποιο βαθμό, τον ίδιο του τον εαυτό. Οι πατέρες, όταν υπάρχουν, γίνονται ανήσυχες μητέρες ή ανώριμοι σύντροφοι στο παιχνίδι, το περισσότερο, δυστυχώς, φίλοι. Λείπει η 'καθετότητα', ο 'Λόγος' ή για να χρησιμοποιήσω μία αρχαία έκφραση, η κατάσταση αυτού που βλέπει πιο μακριά όπως ο νάνος πάνω στις πλάτες ενός γίγαντα, εκείνος ο πατέρας που φέρνει το βάρος και περιγράφει την έννοια αυτού που ο γιός απλά κοιτάζει.
Ο Alain De Benoist μίλησε για μία διαδικασία θηλυκοποίησης της ελίτ, υποστηρίζοντας ότι η κοινωνία υιοθέτησε θηλυκές αξίες: η πρωτοκαθεδρία της οικονομίας έναντι της πολιτικής, της κατανάλωσης έναντι της παραγωγής, της συζήτησης έναντι της απόφασης, η παρακμή του κύρους προς όφελος του διαλόγου με κάθε κόστος, η ηγεμονία της ύλης πάνω στον κόσμο των ιδεών. Ταυτόχρονα, αναπτύχθηκε η θηλυκή επικράτηση στα εκπαιδευτικά επαγγέλματα, μεταξύ των κοινωνικών λειτουργών, στην ψυχολογία, ακόμη και στον δικαστικό κλάδο.
Το αποτέλεσμα είναι πολύ συχνά ένα εμπόριο της συγκίνησης και της συμπόνιας ή μία δικαιοσύνη που βασίζεται περισσότερο στην επεξεργασία του πένθους ή σε αφηρημένες ηθικές παρά στο καθαρό δίκαιο. Στην γυναίκα ψυχολόγο παρατηρείται συχνά μία υπερβολική επιμονή στην απόδοση προκαθορισμένων κρίσεων, αποστηθισμένων από τα βιβλία, που θέτουν τίτλους (το 'labelling' των κοινωνιολόγων) παρά βοηθούν. Όμως υπάρχουν και άλλα κοινωνικά φαινόμενα με έντονο το θηλυκό στοιχείο: το ίδιο το κινητό τηλέφωνο μεταμορφώνεται σε μία πρόθεση, ένα υποκατάστατο του ομφάλιου λώρου. Κάποιοι παρατήρησαν την παρακμή του επιτακτικού λόγου στην κοινή γλώσσα. Η παγκοσμιοποίηση, που διαμέσου των δικτύων μεταδίδει ροές και αναρροές, χωρίς καθορισμένα σύνορα, ούτε σταθερά σημεία αναφοράς, έχει ένα θηλυκό αποτύπωμα. Ένας αμνιακός κόσμος, χωρίς την συνοχή, την ασφάλεια και τον 'Nόμο της γης' (Carl Schmitt). Η λογική της θάλασσας είναι εκείνη της Μητέρας, και ο Carl Schmitt έδειξε πως η κυριαρχία της θάλασσας (οι θαλασσοκρατείς δυνάμεις, εχθές η Μ.Βρετανία, σήμερα οι ΗΠΑ) είναι ξένη από το νόμο.
Πάνω στο κύμα της πρόσφατης υποδοχής του έργου του Johann Bachofen, 'Mutterrecht', (μητρικό δίκαιο, μητριαρχία), διαπιστώνουμε μία γενική αναδιαμόρφωση της κοινωνίας προς μορφές θηλυκής επικράτησης που εγκαταλείφθηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια. Οι υποθέσεις του Bachofen είχαν γίνει ένα βασικό στοιχείο του φεμινιστικού κινήματος της δεκαετίας του 70.
Δεν μπορούμε να αποπέμψουμε στο παρελθόν την θηλυκή φιγούρα, ούτε πρέπει να έχουμε την πρόθεση. Όμως ο άνδρας πρέπει να επιστρέψει. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, που είναι, δυστυχώς, πολιτισμικός οδηγός της γηραιάς ηπείρου, υπάρχουν αριθμοί που προκαλούν ανατριχίλα: το 90% των ατόμων χωρίς μόνιμη κατοικία και των παιδιών που το έσκασαν από το σπίτι προέρχονται από οικογένειες χωρίς πατέρες, όπως το 70% των νεαρών εγκληματιών και το 85% των νεαρών φυλακισμένων. Σε όλες τις στατιστικές που αφορούν την νεανική παραβατικότητα παρατηρείται η απουσία της πατρικής φιγούρας.
Η σημερινή πρακτική, το τρέχων συναίσθημα, αντίθετα, μας δείχνει μία κοινωνία που είναι ενάντια στον πατέρα, τον αποκλείει, τον περιθωριοποιεί, τον γελοιοποιεί, τον θεωρεί περιττό εξαιτίας των αναπαραγωγικών τεχνικών ζωοτεχνικού τύπου που το σύστημα τις κάνει να φαίνονται ως λαμπρές τεχνολογικές κατακτήσεις. Οι ειδικοί μιλούν για ένα δυνατό σχίσμα μεταξύ της βαθιάς ψυχής, στην οποία ο πατέρας είναι ο σύνδεσμος με την κοινωνική και διαπροσωπική διάσταση, και την επιφανειακή συνείδηση, που κυριαρχείται από τη μητέρα, στην οποία το βίωμα είναι συχνά η αντιδικία με την ανδρική φιγούρα. Αυτό το σχίσμα εξασθενίζει την αρρενωπότητα των υιών, στους οποίους βρίσκονται οι πιο δραστήριες και δημιουργικές δυνάμεις (Ezra Pound), με κίνδυνο να χαθεί η σεξουαλική ταυτότητα. Μία περαιτέρω καταστροφή είναι η αποκλειστικά υλιστική διάσταση όλης της κοινωνίας που αντανακλάται πάνω στην οικογένεια, της οποίας το συμβολικό σύστημα είχε το κέντρο του στην φιγούρα του γήινου Πατέρα, αντανάκλαση του ουράνιου Πατέρα και του νόμου του. Σήμερα ο νόμος και το δίκαιο διαλύονται σε καθαρή Δύναμη, και έρχεται στο μυαλό μας το γνωστό επιχείρημα του Θρασύμαχου στο Α΄ βιβλίο της Πολιτείας του Πλάτωνα, σύμφωνα με το οποίο 'το δίκαιο είναι το όφελος του πιο δυνατού', που σήμερα συμβολίζεται από την κατανάλωση, την νέα θεότητα που λέγεται αγορά.
Με την άρνηση του Υπερβατικού, η μοναδική θέαση είναι εκείνη η 'οριζόντια', εμποτισμένη από εγωισμό και μηδενισμό: Η ζωή είναι μία, είναι δική μου, και δεν την προσφέρω σε κανέναν, και σε κανέναν σκοπό.
Για τα υπόλοιπα, η πνευματικότητα, η 'κάθετη' θέαση, η 'κορυφογραμμή', είναι εκείνη των διαδρόμων ενός εμπορικού κέντρου. Από τη μία πλευρά τα μακαρόνια και η μαρμελάδα, από την άλλη μία ευρεία συλλογή θεοτήτων και πνευματικών προϊόντων: new age, ωροσκόπια, ένας ήπιος –ανώδυνος υπαρξιακός χριστιανισμός, κοσμική ενέργεια, η αναζήτηση του κάρμα, η γιόγκα, κλπ.
Στην πραγματικότητα, ο φεμινισμός και όλη η δυτική αριστερά εργάστηκαν για τον βασιλιά της Πρωσίας, δηλαδή, την παγκόσμια μετα-αστική αγορά.
Η αρσενική συνείδηση, πού είναι ανδροπρεπής όχι ως συνώνυμο, αλλά διότι 'vir' είναι ο άνδρας που έχει συνείδηση του εαυτού του και των καθηκόντων του, εις το όνομα των οποίων αξιώνει δικαιώματα, πρέπει να αποκατασταθεί, να αφυπνισθεί, να της αποδοθούν οι πρέπουσες τιμές, ξεκινώντας από την επίγνωση ότι είναι ο άνδρας που αποφασίζει να δώσει την ζωή, και άρα πρέπει να την υπερασπιστεί, να την προστατέψει, να την καθοδηγήσει.
Εμείς είμαστε αιχμάλωτοι δύο 'μεγάλων μητέρων' απαιτητικών και προσποιητικά προστατευτικών: η σοσιαλδημοκρατία του κράτους που συνδράμει από την κούνια μέχρι τον τάφο, με αντάλλαγμα την υψηλή φορολογία και τον εγκέφαλό μας, ο οποίος έχει ανατεθεί στους υπαλλήλους της Μεγάλης Δημόσιας Μητέρας, και η συνήθεια της κατανάλωσης που κατευθύνεται από την αγορά και την κόρης της την διαφήμιση.
Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος
Η αποβολή του Πολεμιστή, του Περιπλανητή, του Αντάρτη από την αρσενική καρδιά διαμέσου της ντροπής ή του στιγματισμού, υπήρξε ένα έγκλημα που πρέπει να διορθωθεί και αυτό μπορούμε να το κάνουμε μόνον εμείς οι άνδρες, βάζοντας στο βάθος της ψυχής αυτά τα τρία μεγάλα σύμβολα, των οποίων ο επώνυμος ήρωας είναι ο Ιππότης. Ο Albrecht Duerer μας άφησε την πιο υψηλή καλλιτεχνική έκφραση στο περίφημο χαρακτικό του 1513, 'Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος', το έργο του μεγάλου γερμανού παρουσιάζει έναν ατάραχο, μοναχικό ήρωα πάνω στο άλογό του, ακολουθούμενο από τον πιστό σκύλο του, φοράει μία βαριά πανοπλία και ένα σπαθί στο πλευρό του. Δίπλα του ο θάνατος και ο διάβολος δεν τον φοβίζουν, δεν τους αξιώνει ούτε ένα βλέμμα. Η αρχοντιά του, η ήρεμη σοβαρότητα του, δεν μπορεί να γίνει κατανοητή από τους σύγχρονους αναζητητές της σιγουριάς. Ο Ιππότης ενσαρκώνει κάθε νέα απόπειρα διαδρομής, κάθε πέταγμα, κάθε ναυάγιο, κάθε πρόκληση, παιχνίδι, έρωτα, πόλεμο, ενατένιση, το δραματικό κουράγιο των θαλασσοπόρων όπως ο Vasco Da Gama. Στις 'Os Lusíadas' εθνικό ποίημα του Πορτογαλικού λαού, αυτός ξεκινά για το άγνωστο και χαιρετά τον κόσμο του πάνω στις όχθες του ποταμού Τάγου, με την επίγνωση ότι το βλέμμα του προς τον πύργο του Μπελέμ, μπορεί να είναι η τελευταία ανάμνηση της ζωής του.
Ο Ιππότης θα έχει μια μοίρα σαν αυτή του άλμπατρος στο ποίημα του Baudelaire, που εμπαίζεται από το πλήρωμα του πλοίου για το αδέξιο βάδισμά του, αλλά που όταν βρίσκεται στον ουρανό ανοίγει τα μεγάλα φτερά του που είναι φτιαγμένα για τις θύελλες, και από εκεί επάνω γελά τις αβύσσους. Ο Ιππότης είναι ξένος από το γκρίζο του κόσμου, είναι υπερήφανος για την εσωτερική του αριστοκρατία. Ο Ιππότης, σαν τον Πάρσιφαλ (Willy Pogany - Parsifal (1912) Wagner's trilogy), γνωρίζει ότι καλείται να φέρει εις πέρας μία αποστολή. Ο Ιππότης θέλει την Νίκη, δέχεται την ήττα, γνωρίζει ότι τον περιμένει ο θάνατος.
Ο άνδρας του σήμερα;
ΠΗΓΗ: http://theodotus.blogspot.com/2016/10/blog-post_16.html#more
Συνεχίζοντας την πίστιν του λόγου του και επιχειρώντας να αποδείξει ότι η κατοχή της Μεσσήνης ήταν συμφέρουσα για την Σπάρτη, ο ομιλητής επιχειρηματολόγησε υπέρ του πολέμου στην περίπτωση που μια πόλη δυστυχεί. Υποστήριξε, μάλιστα, ότι τέτοιες συνθήκες ειρήνης, όπως αυτή που προέβλεπε την ανεξαρτησία της Μεσσήνης από τη Σπάρτη, οδηγούσαν τελικά σε υποδούλωση τις πόλεις των οποίων τα συμφέροντα θίγονταν.
Μτφρ. Ε. Πανέτσος. 1959. Ισοκράτης. Λόγοι. IV, Αρχίδαμος, Παναθηναϊκός, Τραπεζικός. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια. Αθήνα: Ζαχαρόπουλος.
Αυτά έχοντες υπ' όψιν οφείλετε να μη βιασθήτε σε συμφωνίες ατιμωτικές, μήτε και να φανήτε, ότι λαβαίνετε αποφάσεις για την πατρίδα με μεγαλύτερη απερισκεψία από ό,τι κάνετε για τα άλλα ζητήματα. Να φέρετε ακόμη εις την μνήμην σας, ότι κατά το παρελθόν, εάν εις κάποιαν πολιορκουμένην σύμμαχον πόλιν και ένας μόνο Λακεδαιμόνιος έσπευδε να τη βοηθήση, όλοι θα ήσαν σύμφωνοι ότι εις αυτόν ωφείλετο η σωτηρία τους. Και για τους περισσοτέρους μεν από τους τοιούτους μπορούν να σας διηγηθούν οι γεροντότεροι, όμως τους πλέον ονομαστούς μπορώ κι εγώ να σας τους αναφέρω. Ο Πεδάριτος λ.χ. έπλευσε με το πλοίον του εις την Χίον και τους έσωσε την πόλιν· ο Βρασίδας εισήλθε εις την Αμφίπολιν, διωργάνωσε περί εαυτόν ολίγους πολιορκουμένους και ενίκησε εις την μάχην τους πολιορκούντας που ήσαν πολλοί· τέλος ο Γύλιππος ήλθε εις βοήθειαν των Συρακοσίων και όχι μόνον εκείνους έσωσε, αλλά και την στρατιωτικήν δύναμιν, που τους είχε περιορίσει και κατά ξηράν και κατά θάλασσαν, την συνέλαβε ολόκληρον αιχμάλωτον. Και όμως πώς δεν είναι αίσχος τότε μεν ο καθένας από ημάς να είναι ικανός να διαφυλάττη τις ξένες πόλεις και σήμερα όλοι μαζί να μην είμαστε ικανοί μήτε να καταβάλωμεν προσπάθειαν να διαφυλάξωμεν την ιδικήν μας; Και την μεν Ευρώπην και την Ασίαν να την έχουμε γεμίσει με τρόπαια πολεμούντες χάριν άλλων, υπέρ δε της πατρίδος, που την εξευτελίζουν τόσον αναιδώς, να μην έχουμε να δείξουμε ούτε μίαν μάχην αξίαν λόγου; Και ενώ άλλες πόλεις υπέμειναν χάριν της ιδικής μας ηγεμονίας τις σκληρότατες πολιορκίες, εμείς οι ίδιοι να νομίζουμε, ότι δεν πρέπει να δοκιμάσουμε ούτε την παραμικρή κακοπάθεια, για να μην αναγκασθούμε να κάνουμε τίποτε παρά το δίκαιον, παρά να παρουσιαζόμαστε στα μάτια του κόσμου, ότι διατηρούμε ζεύγη ίππων με τόσα έξοδα, ακόμη και σήμερα, και να δεχόμαστε να συνάψουμε ειρήνη, σαν να έχουμε περιέλθει εις την εσχάτην ανάγκην και σαν να μας έλειψε και το καθημερινό ψωμί μας;
Και το θλιβερώτερο απ' όλα είναι ότι, ενώ μας θεωρούν, ότι είμαστε οι Έλληνες οι πιο σκληραγωγημένοι, να συζητούμε για την κατάσταση με λιγώτερο θάρρος από τους άλλους. Διότι ποιους ανθρώπους γνωρίζομε, που ν' αξίζη να τους αναφέρη κανείς, οι οποίοι ενικήθησαν μίαν φοράν και εδοκίμασαν μίαν επιδρομήν και παρεδέχθησαν τόσον ανάνδρως να εκτελέσουν όλα όσα τους επιβάλλει ο εχθρός; Και πώς μπορούν ν' ανθέξουν εις τας δυστυχίας επί πολύν χρόνον τέτοιοι άνθρωποι; Και ποιος θα μας το συγχωρήση ποτέ τούτο, ότι δηλαδή, ενώ οι Μεσσήνιοι επολιορκήθησαν χάριν ταύτης της χώρας επί είκοσι έτη, παραιτούμεθα αυτής τόσο γρήγορα συνθηκολογούντες και λησμονούμεν ακόμη και τις παραδόσεις των προγόνων, και την χώραν που εκείνοι απέκτησαν με τόσους κόπους και κινδύνους, αυτήν εμάς να μας καταφέρουν με λόγια να μας την πάρουν;
Σ' αυτά μερικοί δεν δίνουν καμμιά σημασία, αδιαφορούν για όλες αυτές τις ατιμώσεις και προτείνουν γνώμες, που θα οδηγήσουν την πόλιν εις εξευτελισμούς. Και με τόση προθυμία προσπαθούν να σας παρασύρουν να παραδώσετε την Μεσσήνην, ώστε ετόλμησαν να εκθέσουν διά μακρών τόσο την αδυναμίαν της πόλεώς μας όσο και την δύναμιν των εχθρών, και ζητούν απ' αυτούς που εκφέρουν αντίθετον γνώμην ν' απαντήσουν, από πού περιμένουμε να μας έλθη βοήθεια και παρακινούμε να γίνη πόλεμος.
Εγώ όμως θεωρώ ως την μεγαλυτέραν και ασφαλεστέραν συμμαχίαν το να πράττουν οι άνθρωποι τα δίκαια, διότι το πιθανόν είναι, ότι θα έχουν μαζί τους και την εύνοιαν των θεών, εάν βέβαια πρέπει κανείς να βγάζη συμπεράσματα διά τα μέλλοντα απ' όσα έχουν γίνει ως τώρα· εκτός αυτής το να υπάρχη καλή διοίκησις και να ζουν με εγκράτειαν και να είναι πρόθυμοι να πολεμούν προς τους εχθρούς μέχρι θανάτου και τίποτε να μη θεωρούν τόσο βαρύ, όσο το να τους κακολογούν οι συμπολίται τους· όλα αυτά τα έχομεν εμείς εις ανώτερον βαθμόν από τους άλλους ανθρώπους. Με αυτούς εγώ θα πολεμούσα με πολύ μεγαλυτέραν ευχαρίστησιν παρά μαζί με πολλές μυριάδες· διότι ξέρω, ότι και οι πρώτοι που ήλθαν από εμάς εις αυτήν εδώ την χώραν, υπερίσχυσαν των άλλων όχι με τας πολυαρίθμους δυνάμεις των, παρά με τας αρετάς που έχω αναφέρει. Το συμπέρασμά μου είναι ότι δεν πρέπει να φοβούμαστε τους εχθρούς διά τούτο, επειδή δηλαδή είναι πολλοί, τουναντίον να έχουμε πολύ περισσότερον θάρρος για το άλλο, όταν δηλαδή βλέπουμε, ότι ημείς μεν υπεμείναμεν τας συμφοράς, όπως κανείς άλλος λαός έως σήμερα, και μένομεν πιστοί και εις τους νόμους μας και εις τις συνήθειες, όπως τα ωρίσαμε αυτά απ' την αρχή· βλέπομε αντιθέτως εκείνους, ότι δεν είναι εις θέσιν ουδέ τας ευτυχίας να υπομείνουν παρά δεν ξέρουν τι κάνουν, και άλλοι μεν καταλαμβάνουν τις πόλεις των συμμάχων τους και άλλοι κάνουν τα αντίθετα, άλλοι μαλώνουν με τους γείτονάς τους για τα σύνορα και άλλοι καλύτερα το έχουν να φθονούν ο ένας τον άλλον, παρά να πολεμούν προς ημάς. Ώστε απορώ μ' αυτούς που ζητούν μεγαλύτερες συμμαχίες από τα σφάλματα, που διαπράττουν οι εχθροί μας.
ΠΗΓΗ: https://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/corpora/anthology/content.html?t=246&m=1